Aan het nomadengezelschap Tinariwen (wat staat voor lege plekken) gaat een stukje geschiedenis vooraf: ze zijn ontstaan in de rebellenkampen van Khadaffi, leiden een nomadenbestaan en vanuit de onderdrukking speelden ze ‘de tishoumaren’ (= muziek van de werklozen), een soort worldpop, die militant werd ervaren. Daardoor kon het uitgebreide gezelschap zich, na talrijke cassettes te hebben uitgebracht, pas vanaf 2000 naar Europa oriënteren.
Een traditioneel instrumentarium werd ingeruild voor een rockend concept, waarbij we opzwepende Afrikaanse ritmes, reggae, dub en blues in een typisch Arabische zang horen. Het is een verademing binnen de worldpop, na Amadou & Mariam en Toumani Diabeté.
“Cler achel”, “Toumast”, “Imidiwan winakalin” en “Tamatant tilay” zijn frisse songs van hun nieuwe plaat ‘Aman Iman’, die een Europese doorbraak kan betekenen.

!!! (Pyramid Marquee) , een uitgebreid Amerikaans collectief, trad al twee keer op te Hasselt-Kiewit. Ze waren in het voorjaar te zien op het Dominofestival in de AB. Telkens konden we hun !!!feestje ondergaan van aanstekelijke en stomende punkfunk door een live instrumentarium van twee opzwepende drumstellen, fijne gitaarloops, diepe bas, blazers en elektronica onder de bezwerende zang van Nic Offer en weirdo percussionist Pugh.
Het !!! feestje te Werchter leek nog iets te vroeg. Vanaf het derde nummer kwam de band op dreef en in het enthousiasme vloog de microstaander van Offer op een security lid. Offer bezocht de man na het optreden. “Heart of hearts”, “Must be the moon” en “Pardon my frededom” blijven in het geheugen gegrift. !!! paste beter in de Marquee. Volgend jaar te bekijken?!

Cold War Kids (Pyramid Marquee) intrigeerde als supports van Two Gallants en Clap Your Hands Say Yeah. Het hyperkinetische collectief uit LA ligt muzikaal ergens tussen Starsailor, Ben Folds, Gomez en Cave. Hun debuut ‘Robbers & Cowards’ bevat aanstekelijke, frisse pop, balancerend tussen intimiteit en dynamiek. De groep had het deze keer iets lastiger en was minder snedig dan tijdens de clubconcerten (door het vroege uur?). Overtuigend klonken “We used to vacation”, “Tell me in the morning”, “Hospital beds” en het ingetogen “Saint John”. Er was ruimte voor enkele nieuwe intieme songs.

Maxïmo Park (Pyramid Marquee) is een beloftevol vijftal uit Newcastle, onder de sympathieke zanger/songschrijver Paul Smith. Deze postpunkband heeft twee cd’s uit en beschikt over een befaamde live reputatie, bepaald door de podiumprésence en dynamiek van Smith. De band gaf al een overtuigende set in de Botanique en deed dit nog eens doodleuk over in de Pyramid Marquee! 
“Girls who play guitar”, “Our velocity”, “Graffiti” en “Apply some pressure”, het waren frisse, springerige (Smith interpreteert dit letterlijk!) nummers, onder een huppelend ritme en intrigerende synthi. Het helse tempo nam wat af met de fijner geraffineerd materiaal als “Book from boxes” en “By the monument”. De band bewees veel in hun mars te hebben!

De jonge Britse twintigers The Kooks (Main Stage) bleken vorig jaar in de Marquee één van de ontdekkingen. “Naïeve” en “She moves in her own way” werden hits, het levende bewijs van een grootse band in wording. Maar ze lieten op het hoofdpodium een vermoeide indruk na, wat zorgde voor een Lazy Sunday Afernoon gevoel. Hun aanstekelijke melodieuze gitaarpoprock miste drive en dynamiek en boeide onvoldoende, waardoor enkel de singles op herkenningsapplaus konden rekenen. “Seaside”, “Eddie’s gun” en “Do you wanna” konden de rest niet redden. 

Het New Yorkse Interpol (Main Stage) kwam (onverwacht) sterk voor de dag. Hun venijnige, broeierige gitaarrock met donkere ‘80’s wave, die knipoogt naar bands als Echo & The Bunnymen, The Smiths, The Chameleons en natuurlijk Joy Division kreeg meermaals een stevig uptemop zwart jasje. Zij blazen deze muzikale stijl, samen met Sophia, We Are Scientists en Editors, nieuw leven in. Zanger/gitarist Paul Banks had iets mee van  Dave Eugene Edwards van Woven Hand. Ze speelden een hechte set door een fris tintelende gitaarspel, diepe bas en een bezwerende percussie: “Slow hands”, “Narc”, “Evil” en “Not even jail” toonden een gretige live band aan.
Af en toe werd een tipje van de sluier gelicht van de te verschijnen derde cd ‘Our love to admire’. “Pioneer to the falls” was de sfeervolle opener en we hoorden ook de fijne, broeierige single “The heinrich maneuver”. Intens sterke set!

Frank Black (Pyramid Marquee) Na de korte reünie van The Pixies en het uitblijven van een nieuwe samenwerking dito cd, deed Black Francis - Frank Black - besluiten z’n solocarrière her op te nemen, die hij na The Pixies in ’93 begon. Hij heeft al talloze soloplaten uit met een handvol goede nummers. 
’Wolffather’ liet zich omringen door een jonge begeleidingsband en speelde een strakke, stevige en fel verbeten puike set, waar een pak songs de revue passeerden. De sound van The Pixies herleefde, mede door z’n  brullende – als een gekeeld varken – schreeuwerige stem. “Los Angeles” greep naar het begin van z’n solocarrière, er was een ode aan Fatboy Slim en a-capella zong hij over de drie cijfers 666 van de duivel. Frank Black beet van zich af en dat was lang geleden, naast het muzikaal avontuur met The Pixies.

Om het dan maar over Los Angeles te hebben, speelde Incubus (Main Stage), onder Brandon Boyd (lookalike op Chris Cornell), op de Main Stage. Incubus is geëvolueerd van een donker bedreven, spannende crossover naar melodieuze poprock. Ze braken in Europa door met de cd ‘Morning View’ (zes jaar terug!) en ‘A crow left of the murder’. Het recente ‘Light grenades’ klonk flauwtjes, wat de band live deed grijpen naar “Nice to know you”, “Drive”, “Megalomaniac” en “Are you in”, songs die af en toe ondersteund werden van elektronica en scratches.  De groep speelde een afgelijnde set, maar onderscheidde zich niet!

Damien Rice (Pyramid Marquee),  een Ierse singer/songwriter, heeft op drie jaar tijd twee klassecd’s uit. “9 crimes”, opener van de tweede cd ‘9’ en van de set, betekende de definitieve doorbraak; vocaal kon hij niet ondersteund worden door second voice Lisa Hannigan, die afhaakte tijdens de clubtournee. In een ‘troubadour mentality’ speelde hij ontroerende, breekbare en melancholische songs doordrenkt van (Ierse ) freefolk: een spannende opbouw, snedig, gebald of intiem, gedragen door z’n zalvende, soms overstuurde, stem. De semi-akoestische gitaar- en pianonummers, waaronder “Volcano” en “Coconut skins”, kregen elan door z’n sterke begeleidingsband, met een glansrol voor celliste Vyvienne Long. Intiem was “Me, my joke & I”. Hij liet citaten horen van Nancy Sinatra’s “My baby shots me down (bang bang)” en Radioheads “Creep” in de eigen songs “Canonball”, “I remember” en “The blowers daughter”.
Wat een performance! Om kippenvel van te krijgen! Ook hij was er eentje om Folkdranouter te besluiten…

Metallica (Main Stage) de headliners voor Rock Werchter 2007 zijn vaste waarden. Hetfield/Ulrichs Metallica kwam voor de vijfde maal en kon ruim twee en een half uur beschikken uit love and respect for the fans.
Metallica was een band op scherp met puike gitaarsoli en drumpartijen. Kortom, het viertal speelde een frisse, afgewerkte set.
Hun ‘Sick of the Studio tour’  blikte spijtig genoeg terug naar oud ‘vertrouwd’ materiaal en liet niks horen wat ze al in de studio verwezenlijkt hebben. Ook ‘St Anger’ lieten ze volledig links. “Creeping death”, “From whom the bells toll”, “Sanitarium”, “And justice for all” en “Master of puppets”, ze zijn in het geheugen van Metallica én van elke fan gegrift. Vuurwerk was er voor de songs van ‘The black album’, ooit hun definitieve doorbraak naar een breder publiek, met “Sad but true”, “Nothing else matters”, “One” en “Enter Sandman”. Met het krachtige, gebalde ‘oi oi’ meezingbare “Seek and Destroy” eindigden ze.

Faithless (Main Stage) Het Britse Faithless, onder toetsenwonder Sister Bliss en love, peace en untiy predikant Maxi Jazz, slaagden er nog steeds in een hele wei in beroering te brengen, ook al werd het recente ‘To all new arrivals’ lauw ontvangen. De publiekslieveling van de nineties speelde een vertrouwde set van hun hits, maar liet ruimte voor een handvol nieuwe songs met second voice Harry Collier of zangeres Cass Fox. (“Hope & Glory”, “Music matters”). Faithless ging van “Insomnia”, naar “God is a DJ” tot “We come One”, onder de zegrap van Maxi Jazz. Wat een samenhorigheidsgevoel! Sfeervoller klonken “I want my family back”, “everything allright” en “I want more”. Enkele instrumentals leidden de groovende “Mass destruction” en “Bombs” in. “Muhammed Ali” en “Salva mae” (die hun muzikaal avontuur ooit startte!) besloten Rock Werchter 2007 en verve. Faithless was tav Depeche Mode vorig jaar een volwaardige afsluiter van dit beste festival van Europa!

Organisatie: Rock Werchter 2007 (Live Nation)

The Bravery (Pyramid Marquee) uit New York opende een paar jaar terug Rock Werchter. Ze hebben momenteel hun tweede album uit ‘The sun and the moon’ dat subtieler en meer afgelijnd klinkt. De tweede lijn linie van Interpol en Editors waren een goede warming up voor de derde dag.  Ze putten afwisselend uit de twee cd’s met enkele puike recente songs als “Believe”, “Bad sun”, en “Fearless” en “An honest mistake” van hun debuut. Ze eindigden sterk met “No brakes” en “Unconditionel”.

The Hold Steady (Pyramid Marquee) verbaasde in het voorjaar met de nieuwe cd ‘Boys and Girls in America’. Ze  zijn voor het eerst op tournee in Europa. Het Amerikaanse vijftal speelde fijne, potige en dynamische ‘on the roadsongs’ ergens tussen Soul Asylum, The Replacements, Kings of Léon en Randy Newman. Trouwens, de zanger lijkt wel een jonge ‘lookalike’ van Randy. De groep speelde een gretige set en hadden de uitstraling van Weezer en Fountains Of Wayne. Frisse highschool rock, waarbij de leden onder de indruk waren van de respons.

Amy Winehouse (Main Stage) is een veelbesproken frêle jongedame die er al een zwaar leventje opzitten heeft van fors drank-, druggebruik en gekdoenerij ivm haar huwelijk. De graatmagere Amy kwam al een kwartier te laat op het podium, waardoor de set noodgedwongen moest worden ingekort.
Met haar intrigerende Motown black soul jazz sound en haar diepe, warme doorleefde stem waanden we ons  regelrecht in de ‘50’s. Haar mooi gekostumeerde (bijna volledige) zwarte begeleidingsband en het decor van grote nachtlampen beklemtoonden deze indruk. Tijdens de set liet de souljazzdiva een onverschillige indruk. Als een duivelin bekeek ze haar publiek, dronk een tweetal longdrinks, en vanaf het midden van de set was het hek helemaal van de dam want telkens bevroeg ze welke songs ze nu het best zou zingen. “Back to black”, “You know I’m no good”,  “Rehab”, “Me and Mr Jones” en Sam Cooke’s “Cupid” waren het onthouden waard. Matige set.

Anders ging het er aan toe in de Pyramid Marquee toen The Klaxons optraden. Hun plaat ‘Myths of the near future’ luidde een frisse wind in van Britpop, postpunk en dansbare wave…new rave/art partymusic wordt het omschreven, ergens tussen de oude rave van The Happy Mondays en The Stone Roses en de postpunk van Franz Ferdinand en Bloc Party. 
In de eerste songs, waaronder “The bouncer”, trok het viertal fel van leer en refereerde aan de punkrocks van The Beastie Boys: kort, krachtig en snel op elkaar volgend. Ze klonken geraffineerder vanaf de single “Golden skanz”, wat meer groove en psychedelica bood; tenslotte drukten ze het gaspedaal opnieuw in met als apotheose “Four horsemen”.

Het Schotse collectief Snow Patrol (Main Stage), onder de sympathieke Gary Lightbody, zit het écht niet mee om op tournee te gaan: op Pukkelpop vorig jaar bleven hun instrumenten achter, in Tourcoing mochten ze de luchthaven niet uit en deze maal was hun persoonlijke bagage niet mee. Hun melodieus dromerige, emotievolle gitaarpop boeide en werd ferm gesmaakt.  Songs van de voorbije twee cd’s ‘The final straw’ en ‘Eyes open’ passeerden de revue: “Spitting games”, “Shut your eyes”, “Chasing cars” en “You’re all I have”.  Snow Patrol speelde een sfeervolle set; tav geestesgenoten Starsailor vorig jaar klonken zij  minder krachtig.

Goose (Pyramid Marquee) won vijf jaar terug de HRR. Het duurde tot vorig jaar vooraleer hun debuut ‘Bring it on’ verscheen. Het viertal uit Kortrijk heeft hard gewerkt en plukt nu de vruchten. Goose  is de nieuw Soulwax Nite Versions, LCD Soundsystem en !!!. Het zijn pompende songs door (gierend) elektronicagefreak en beats, opgezweept door drums, fijne gitaarloops en ondersteund door de zang van Mikael Karkousse. Goose zijn graag geziene gasten op festivals en zetten de Marquee op z’n kop vanaf het eerste “Black gloves”. Een uitgelaten dansende menigte ging totaal loos op o.a.. “British mode” en “Good times”. “Modern vision “ was het meest songgericht. Goose was de  ideale afternoon party pil! Grootse Belgische band in wording… verdiend!

The Killers (Main Stage) uit Las Vegas zijn samen met Bloc Party en Kaiser Chiefs één van de meest hippe bands van het moment. Er was veel te zien: een podium als een countryhouse, een keyboard met het gewei van een rendier als versiering, bloemen op de instrumenten en de heren gekleed in een moderne outfit van Henry Fonda’s ‘Once Upon A Time’. 
The Killers hebben tot nu toe twee cd’s uit (‘Hot Fuss’ en ‘Sam’s Town’) en hebben alle troeven om een grootse band te worden; ze gaven al een schitterend cluboptreden en te Werchter deden ze het doodleuk over! Zanger Brandon Flowers entertainde het publiek en bood met z’n band stevige en fijn uitgewerkte gitaarpoprock, kleur gegeven door piano en keyboards: “Enterlude (we hope you enjoy your show)” opende, gevolgd door een hitbox van “When you were young”, “Bones”, “Somebody told me”, “When you read my mind”, “Mr Brightside” en “For reasons unkown”. The Killers = grootse festivalband live op dreef.

Peter Gabriel (Main Stage) In de jaren ‘80 en  beginjaren ’90 zagen we Gabriel verschillende malen. Hij serveerde uiterst sfeervolle sets, waar z’n belangrijke hits niet ontbraken. De laatste keer liet hij zich omringen met strijkers en backing vocalisten, wat de sound verruimde. 
Nu, vijftien jaar later…en vijftien jaar ouder (57) leek het erop dat hij z’n eigen Real World studio van elektronica apparatuur had meegebracht. Er was z’n band van leeftijdsgenoten (Tony Levin en David Rhodes) en z’n dochter Melanie speelde piano en was backing vocaliste. 
Het jonge volkje liet Gabriel links, waardoor het rustig was op het hoofdpodium. “Blood of Eden” en “Family snapshot” (de inspiratie voor Taxi Driver) ontroerden in het eerste halfuur, gevolgd door “Big time”. Oude hits als “Solzbury hill” (hij wou het eens spelen!) en “Sledgehammer” haalde hij uit de kast, waarbij Gabriel en de zijnen een paar synchrone danspasjes waagden. Een paar sfeervolle nummers volgden om tenslotte, traditiegetrouw,  “Biko” op ons los te laten, wat luidkeels werd meegezongen. Voor de jongeren was Peter Gabriel een nobele onbekende, voor de TW Classics onder ons vervroegde de afspraak!

The Good, The Bad & The Queen (Pyramid Marquee) is het muzikale project van Damon Albarn (Blur/Gorillaz), Tony Allen (afrobeatlegende), veteraan Paul Simenon (bassist van ex The Clash) en Simon Tong  (gitarist The Verve). Een bandje van grootse artiesten,  aangevuld met een strijkerensemble. Het gezelschap flitste ons in de vorige eeuw: het stadsgezicht op de achtergrond, de kostuums, de hoge hoeden en door de spotlights, een soort straatverlichting  (door de voetlichten en witte lampen naast de groepsleden). In het voorjaar verscheen hun rustige, sfeervolle plaat, wat paste in dit decor. Live kregen sommige nummers een lichte groove, ging Simenon een imaginair gevecht aan met z’n bas en was er Albarns zalvende stem. De sound werd breder door toetsen, strijkers en melodica.
Met plezier ondergingen we hun donkere sfeervolle trip: “History song”, “Northern whaler”, “Kingdom of doom”, de single “Herculean”, “Green fields”, “Mr Whippy” en “The good, the bad & the queen”waren mooie voorbeelden.

Het Britse trio Keane (Main Stage) brengt fijne, dromerige en sfeervolle songs, bepaald door een begeesterend pianospel, meeslepende drums en een emotievolle zang. Het was niet het beste jaar van de charismatische zanger Tom Chaplin. Hij kwam op een afdeling terecht om van z’n verslaving aan porto af te geraken, waardoor een deel van de clubtournee in het najaar van 2006 werd afgelast. Hun optreden op Pukkelpop (vorig jaar) was goed, maar de groep onderscheidde zich niet. Momenteel is hij tiptop in orde. 
Keane heeft nog maar twee cd’s uit, maar zoals verschillende ‘jonge Britse’ bands staan ze al ’s avonds geprogrammeerd op de grootse festivals. Op Werchter speelde het trio een vertrouwde, puike set: “Crystal ball”, “Everybody’s changing”, “Bend & break”, “This is the last time”, “Somewhere only we know”,  “Isn’t it any wonder” en vaste afsluiter “Bedshaped”. Jonge meisjesharten braken voor de zanger op de intieme songs “Your eyes open”, “Hamburg song” en “Fly to me”.

The Chemical Brothers (Main Stage) zijn de vaste waarde geworden om een avond in Werchter te besluiten. Bij elke nieuwe plaat zijn Ed Simons en Tom Rowlands op de afspraak en zien we hen als een schim achter hun immense elektronica apparatuur. Hun sound, beats en visuals werken aanstekelijk in op de dansspieren. Twee jaar terug herinnerden we ons een dansende menigte in de gutsende regen.
Hun ‘push the button’ clubdance, breakbeats en technotrance konden we deze keer beter ondergaan. De songs werden deels aangepast; in het eerste deel was de herkenbaarheidfactor hoog met “Galvanize”, “Do it again”, “Hey boy hey girl”, “Out of control” en “Star guitar”. In het tweede deel werden  songs als “Believe” en “Golden path” afgewisseld met ‘80’s trancegerichte nummers, waaronder twee nieuwe “All rights reserved” en  “We are the night”. Maar ze besloten groots met  de ‘oudjes’ “Chemical beats” en “Private psychedelic reel”. Onder hun motto ‘love us all’ maakten ze er een dansfestijn van!

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)

Rock Werchter had opnieuw een schitterende affiche klaar. Grotendeels gespaard door de weergoden was het vierdaagse festival muzikaal hoogstaand. De headliners Beastie Boys, Muse, Queens Of The Stone Age, Pearl Jam, Keane, The Chemical Brothers, Metallica en Faithless bevestigden (wat vorig jaar anders was).

De nieuwe generatie Britse en Amerikaanse bands en het handvol Belgische bands (glansrol voor Goose) overtuigden.
Een tevreden publiek, een tevreden reporter..moet er nog meer muziek zijn?

Billy Talent (Main Stage )mocht, naast Milow in de Marquee, het festival voor geopend verklaren.
Het Canadese gezelschap nestelt zich binnen de emorock en heeft met “Fallen leaves” al een fijn hitje op zak. Zanger Benjamin Kowalewicz deed vocaal denken aan Zack de la Rocha van RATM. Ze trokken alvast fel van leer met songs als “How it goes” en “Devil”. Ze wisten een pak jongeren te boeien met “Try honesty” en “Fallen leaves”. Een potig, dynamisch setje van een veel-in-dozijn-bands. Goede aanzet van het vierdaags festival.

Het Limburgse Zornik (Main Stage) op z’n beurt, heeft een nieuwe cd ‘Crosses’uit, en warmde zich al op in de Lotto Arena, een paar maand geleden. Vooraan het podium was het duidelijk dat Zornik jonge meisjesharten bekoorde. Koen Buyse trad op met 40° koorts, wat niet belette om er meteen in te vliegen met “Lost and Found”. De groep haalde z’n Afrekening hits uit de kast: “Believe in me”, “It’ so unreal” , “Scared of yourself” en “Black hope shot down”. De four-men-in-black beklemtoonden het recentste album. Live result: net zoals bij hun laatste doortocht moeten we besluiten dat de songs van Zornik op zo’n groots podium net onvoldoende beklijven!

Het jonge Britse Air Traffic (Pyramid Marquee) intrigeerde met hun fijne, subtiele gitaarpoprock die de ene maal snedig klonk, de andere maal ingetogen. Het publiek maakte kennis met hun melodieus opgebouwde emotievolle songs. Een overtuigende set, met een uitgelaten zanger op toetsen en piano. Air Traffic plaatste zich ergens tussen Bloc Party, Franz Ferdinand in de krachtige songs als de single “Just abuse me” en door het intense pianospel aan Keane en Coldplay. Tof bandje, die zich meteen onderscheidde. Het wordt uitkijken naar het te verschijnen debuut.

My Chemical Romance (Main Stage) maakt deel uit van een nieuwe lichting emoglampoprock als Fall Out Boy, Lostprophets en Panic! at the Disco. Ze hebben al een pak hits afgeleverd met hun recentste cd. Het vijftal uit New Jersey  profileerde zich als een stadion rock band, refererend aan Queen en Smashing Pumpkins. Ze speelden een afgelijnde set, maar het hoofdpodium was iets te hoog gegrepen om aanhoudend te boeien. De glans was er met songs als “Disappear”, “Welcome to the black parade”, “Helena”, “Famous last words” en het ingetogen “Cancer”.

Marilyn Manson (Main Stage) de wereld van Marilyn Manson is er geen van engeltjes. De duivelse ‘Antichrist Superstar’ serveert een stevige portie donker dreigende industrial gothic metal. Sex, drugs, Caligula taferelen en Satanisme staan in mans muzikaal woordenboek. ‘Eat me, Drink me’ is de onlangs verschenen cd om onder de aandacht te brengen. Op het podium bleef de drive uit (aan de nieuwe songs schort er toch wat!) en was de act minder spectaculair dan verwacht: het bleef bij de zwarte klederdracht, kaarsen op het podium, een ‘lookalike’ vlijmscherp mes aan z’n microfoon, en veel schmink! Op de koop toe viel het geluid een paar maal uit. Het waren opnieuw de covers “Sweet dreams” en “Tainted love” en enkele onversneden oude songs als “The dope show” die de set boeiden. Het rookgordijn en de snippers op het eind konden de gig niet redden. Zette Brian Warner  z’n definitieve passen in het hellevuur?!

Beastie Boys (Pyramid Marquee) Een afgeladen Marquee zag de drie dolle veertigers AdRock, MCA en Mike D op hun best. De voorbije tournee was geslaagd, doch rommelig, met een pak punkrocksongs. De drie MC’s (in maatpak), hun dj (Mixmaster Mike) en hun band (waaronder toetsenist Money Mark) stonden op scherp en serveerden een aanstekelijke, dynamische en opzwepende cocktail van rock, hiphop, soul, funk en ‘70’s psychedelica, onder een spervuur aan raps en scratches. 
Al van in het begin van de set maanden de drie MC’s het publiek aan om elkaar te helpen, want het ging er vooraan nogal heftig aan toe door de snel op elkaar volgende punkrocksongs “Time for living” en “Egg grid”. De lange afwezigheid van The Beasties zal daar wel voor iets tussen hebben gezeten! “Root down” zette de toon van hun twintigjarige carrière: van “Triple trouble”, “Sure shot”,  “Body movin’”, “Super disco breakin’” tot de oude oldschool “Brass monkey”, hun eerste single ooit! Deze nummers werden mooi afgewisseld met instrumentale funky soulpop van de nieuwe cd ‘The Mix Up’.
The Beastie Boys zetten de tent op z’n kop:  “So what’cha want”, “Remote control”, “3 MC’s & 1 DJ”, “No sleep till Brooklyn”, “Check it out” en “Intergalactic”. “Sabotage”,  aan het adres van de President of the United States, mocht totally weirdo de set besluiten. Wat een wervelwind in de Marquee!

Van de ene naar de andere wervelwind, want Muse  trad aan op de Main Stage, als afsluiter van dag 1. Het Britse drietal, onder Matthew Bellamy, live met vier, dwingt respect af  van wat ze op een kleine zeven jaar hebben verwezenlijkt: pittig verbeten en sfeervolle gitaarrock en bombast kunnen overbrengen in bruisende livesets.
Vorig jaar waren we onder de indruk van hun optredens op Werchter (toen was net ‘Black Holes & Revelations’ uit) en in zaal te Lille en te Antwerpen, hun indrukwekkende lightshow en het decor van een veelhoekige kap over de drums. Het goed op elkaar afgestemde viertal speelde een stevige set; af en toe  namen ze gas terug. “Knights of Cydonia”, “Hysteria” en “Map of the problematique” wisselden ze af met aanstekelijke songs als “Feeling good en “Sunburn”. We fronsten de wenkbrauwen van wat Bellamy uitvoerde op z’n gitaar; hij manipuleerde zelfs het geluid met een (resonantie)plaatje (cfr. Mark Bell bij de Björkset).
De groep zag, kwam en overwon: “Invincible”, “Starlight”, “Time is running out” en in de bis ‘Newborn”, “Plug in baby” en “Take a bow”. Ze gingen erin als zoetenkoek!
Wat een gemotiveerde, alles gevende band en een sterke respons allemaal niet oplevert.

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)

Gèsman,  een Kortrijks zevental,  zingt in de eigen streektaal op de tweede cd ‘Omplof!’, opvolger van het debuut ‘Slicht van ’t eten’ uit 2004. De tweede cd  is een frisse, luchtige, vrolijke en ontspannende plaat van twaalf nummers. Het ludieke gezelschap deed beroep op Wim Opbrouck (op “www.godchristus.com”) en Isolde Lasoen (drumster bij Daan en Billie King), backing vocals op de openingssong “Puree” en “Marie Hélène”, één van de sterkste songs op de cd. Fijne pop horen we op “Red min vel”, en “Klwotzak”  onderscheidt zich door z’n intrigerende opbouw met strijkersarrangementen.
Gèsman is de muzikale formule van Doe Maar en Kowlier; door de blazersectie, country en wals is er een vleugje Calexico op te merken. 
Gèsman zit op het ‘Mooi’, een sub label van Play Out (zie Arsenal en Billie King) en trok Reinhard Vanbergen van Das Pop aan als producer. 
‘Omplof!’ is een uiterst gevarieerde cd, kleinkunst, pop en rootsrock zijn met elkaar gelinkt.

Bright Eyes het muzikale project van singer/songschrijver Conor Oberst. Hij bracht in 2005 zelfs twee cd’s uit, waarvan ‘I’m wide awake it’s morning’ ons sterk bijblijft. De inmiddels 27 jarige Oberst uit Nebraska stapte met de plaat ‘Cassadaga’ over naar een major label: melodieus fijne en subtiele, meeslepende, pakkende americana/country/folkpop. Hij zorgt voor een sfeervolle muzikale variëteit van gitaar, steelpedal, piano, toetsen en strijkersarrangementen onder een soft bezwerende percussie en diens emotievolle stem. Gastrollen zijn weggelegd voor M. Ward en Gillian Welch.
Creativiteit en stijlvariatie is te horen op de ingetogen “If the breakman turns my way” en “Soul singer in a session band”,  er zijn het intieme “Middleman”, het sfeervolle “Classic cars” en het dromerige “No one would riot for less”. Hij laat folkpop klinken op “Hot knives” en op “Cleanse song” en “Coat check dream song”  treedt ‘geluid’ in de brede zin van het woord op het voorplan. Kortom, 'Cassadaga' is opnieuw een uitstekende plaat van een 'open mind troubadour'.

Friction Athletic  staat garant voor fijngevoelige dromerige melodieuze gitaarpop die af en toe iets krachtiger klinkt. De vier songs op de EP zijn subtiel uitgewerkt en hebben een mooie samenzang. De band behoudt een back to basics geluid. “She looks great” is de eerste single en vormt alvast het muzikaal gezicht voor de groep. Nu de airplay voor hun vaardige pop!
Info op www.frictionathletic.be

 

Om de twee jaar horen we van broer en zus Jack en Meg White. The White Stripes leverden in 2003 het succesalbum ‘Elephant’ af;  “Seven nation army” was de absolute meezinger van de cd! De opvolger ‘Get behind me Satan’ gaf  hun onvervalste rock’n’roll sound een bredere klank door piano, marimba en akoestische gitaar. 
De zesde cd ‘Icky Thump’ behoudt het muzikaal uitgangspunt van gitaarrock’n’roll die de wortels met de blues en folk niet verliest. De plaat overtreft vroeger plaatwerk. Het resultaat is opwindend, bedreven, intens meeslepend en emotievol, waarin ruimte is voor Jacks scherp en rauw gitaarspel,  z’n snerpende, jankende gitaarsoli, en Megs eenvoudig opzwepende drums.
“You don’t know what love is”, “300 MPH Torrential Outpour Blues”, “Bone broke”, “Little cream soda”, “Rag and bone”, “I’m slowly turning into you” en de titelsong zijn rauw, melodieus, stevig en verweven ‘70’s psychedelica in hun sound. Wortels aan de blues zijn te horen op de afsluitende tracks “Catch hell blues” en “Effect and cause”. Huiveringwekkend. En het mag weirdo klinken op “Conquest”, een ‘50’s Mexicana song met mariachi trompet en op de folky “Prickly thorn, but sweetly worn”, gelinkt aan “St . Andrew (this battle in the air)”, ode aan hun voorouders te Schotland met doedelzak, melodica, …
Wat een muzikale spanning. Adembenemend! ‘Icky Thump’ is een intrigerende trip van een duo die op hun eigen unieke manier de rock’n’roll paden verkent.

Low, onder Alan Sparhwk en Mimi Parker (Matt Livingstone op bas), heeft de opvolger klaar van ‘The great destroyer’ uit 2005. Een rockende plaat die met ‘Drums And Guns’ opnieuw wordt afgewisseld met slowcoresongs onder Alans diepe en Mimi’s breekbare stem: spaarzaam begeleid en bepaald door weirdo elektronica, pianoloops, percussie en feedbackgeraas; een  repetitief, traag doch spannend donker, dreigend, slepend ritme. Resultaat: beklemmend en huiveringwekkend materiaal, waarbij moord, dood en verderf de centrale thema’s zijn. “Pretty people”, “Dragonfly” en “Murderer” zijn de mooiste voorbeelden.
“Always fade”, “Hatchet” en “Take your time” zijn een aangename verfrissing binnen de mysterieus voortkabbelende songs.  En The Beatles & The Stones worden zelfs geëerd in één van de songs door het Amerikaanse drietal!
Op “Dust on the window” is een hoofdrol weggelegd voor Mimi’s zang.
'Drums And Guns' is een gewaagde muzikale trip en heeft een kaal geluid met veel elektronica.