The Smashing Pumpkins, het alter ego van Billy Corgan, speelde zoals in 2008, hard en zacht voor hun fans!, waarbij ruimte, heel veel ruimte was voor soli; liefst twee en een half uur, Astemblieft!, serveerden zij nieuw werk uit de volgend jaar te verwachten cd ‘Oceana’, aangevuld met enkele rarities en een druppelswijze terugblik naar ‘Gish’ en ‘Siamese dream’. Bekende songs van de Topplaat ‘Mellon Collie & The Infinite Sadness’ hoorden we in de bis met de obligate “Zero” en “Bullet with butterfly wings” . De donkere platen ‘Machina / The machines of God’ en ‘Zeitgeist’ waren veilig opgeborgen in de koelkast. Van Godverhevenheid was na een paar nummers geen sprake meer . Een reikende hand, een glimlach, spelplezier én als de set ten einde was een oprechte buiging en dankende Corgan . De afstand tussen het publiek en hem werd per nummer ‘closer’. Een ‘Human –Under-The Humans’! Ook in 2008 sijpelde al de warme interactie door … Een dosis correcte zelfrelativering en leerschool, die zegt dat er met het publiek moet rekening gehouden worden.
Geen opgepompt ego van een zelfverzekerd, niet-tot-deze-wereld-behorende,  norse Corgan; ook de flamboyante kledij was mooi in de kast opgeborgen … gewoon in een t-shirt werd hij geflankeerd door Jeff Schroeder (tweede gitarist sinds de vorige plaat, die James Iha overtuigend vervangt) , de bevallige bassiste Nicole Fiorentino , die d’Arcy en andere bassistes doet vergeten en een enthousiaste Byrne (? ), die Chamberlain, de vroegere rechterhand van Corgan, wegdrumde. Duidelijk was dat het kwartet sterk op elkaar was ingespeeld in de soms lang uitgerekte songs; de flashy lights en het  decor van  molenwieken deden de rest om er een uiterst genietbaar gitaaravondje van te maken ...

… Hard en zacht … Inderdaad … Meteen werden we in a ‘wallofsound’ ondergedompeld , stevig, krachtig gitaren  met felle uitbarstingen, heel veel tempowisselingen, en bezwerende, opzwepende drums, op de nieuwe “Quasar”, “Panopticon”, “Starla” en het oude “Geek USA”. Hier werd nogal geschakeld hoor, de gitaarsnaren gespannen en een gitaararm, die ze in allerlei standen plaatsten. En er werd al eens geput uit hun ‘Mellon Collie …’ en hun grootse debuut ‘Gish’ met prachtversies van “Muzzle” en “Windowpaine”, die lekker lang tot op het bot werden gespeeld . Ook “Soma”  van ‘Siamese dream’ had hetzelfde recept . Heerlijk zoiets.
Wat gas namen ze terug in enkele sfeervolle nummers, in de opbouw ontroerend als verbeten, waaronder de titelsong van de nieuwe ‘Oceana’ en het oude “Siva” , terug uit, jawel, ‘Gish’ . Schitterend! Een ware jamsessie, balancerend tussen subtiliteit , virtuositeit en een geluidsbrij, hielden ze er op na met “Trail & Bedazzled”, “Silverfuck” en “Thru the eyes of Ruby” … soli, noise, distortion, feedbackgeraas en opzwepende drums. De songs werden in allerlei bochten gewrongen en zagen alle uithoeken in hun broeierige intensiteit.
Een verademing tussenin hadden de ingetogen, gevoelige “Pinwheels” en “Pale horse”. Om dan met “Cherub rock” het pad van de herkenbaarheid te bewandelen. “For Martha”, uit ‘Adore’, besloot de set,  werd uitgediept en kreeg krachtige lappen muziek . “We play music” gaf Corgan ons mee! . 

Het kwartet liet een erg goede indruk na met pittig gekruide songs; een uiterst afwisselende, gevarieerde set, niet steeds even boeiend, maar relaxt, fris en ongedwongen, wat resulteerde in een fijn gearrangeerde muzikale trip, uitermate geapprecieerd . Toegegeven, we misten in het SP concept wat meer herkenbaarheid , want graag hadden we er een “Today”, “Mayonaise”, “1979” of “Rhinocerose” erbij; “Zero”en “Bullet with butterfly wings” in de bis, hadden een meezinggehalte en zorgden nog voor een smaakvol toetje.
De pompoenen daverden in de Club van Vorst Nat, die qua populariteit hebben ingeboet. Ze zijn een gewone band geworden, geen ‘blahblahblah’, kitsch & glitter; maar een deugddoend ‘Back to Earth’-gevoel.

Support was Ringo Deathstarr, shoegaze met noisegolven , ingedrukte pedaaleffects en overwaaiende vocals … het klonk naar meer, maar niet  in zo’n grote zaal. Ze hadden beter tot hun recht gekomen in de Bota. Voor wie houdt van een mengeling My Bloody Valentine, het oude Jesus & Mary Chain en het hitsige karakter van ‘Gish’ …

Neem gerust een kijkje naar de pics

http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-smashing-pumpkins-07-11-2011/

Organisatie: Live Nation

We hebben altijd al gehouden van de venijnige, grillige gitaarpop van de Throwing Muses, de band van zangeres/gitariste Kristin Hersh. Midden de jaren ’90 bereikte ze met Bernard Georges (bas)  en drummer David Narcizo haar hoogtepunt met de cd’s ‘Red heaven’ (’92),  ‘University’ (’95)  en ‘Limbo’ (’96),  met een handvol interessante singles, “Counting backwards”, “Not too soon”, “Firepile” , “Bright yellow gun”, “Limbo” en “Shark” .
Van ’83 tot ’97 was de band actief, tot Hersh zich toelegde op haar solocarrière, en enkele projecten als 50 Foot Wave; het semi- akoestische “Your ghost” (met Michael Stipe, R.E.M.) groeide uit tot een muziekparel en is in ons geheugen gegrift. Hersh trommelt regelmatig de andere twee op, én ze zijn af en toe aanwezig bij haar soloacts. De drie  zijn erg goed op elkaar ingespeeld, wat ook na vanavond zichtbaar was.

The Throwing Muses waren een inspiratie en verademing binnen de ‘90s vrouwenrock voor o.m. The Breeders, Babes In Toyland, Juliana Hatfield, Elastica, Indigo Girls, L7, Luscious Jackson, Sleater- Kinney en Divinyls; recentere bands en dames  als Feist, Cat Power , Vivian Girls en Warpaint gaven hen als ‘muse’ aan; ze vormden binnen het bastion van Pixies, Nirvana, Pearl Jam, Dinosaur Jr en Buffalo Tom een goed tegenwicht. Hersh gaf kleur, elan en power aan female bands; eerder maakte Tanya Donelly , later Belly, nog deel uit van de groep; sinds 2002 is ze af toe nog eens te gast op enkele  reüniegigs. 
Throwing Muses stonden garant voor een levendige sound, ‘postpunk alternatieve gitaarrock’, om het mooi te omschrijven. De sound werd gekenmerkt door verrassende, boeiende en wisselende tempowisselingen; in de ritmes en dynamiek schuilden emotionaliteit en gevoeligheid. De songs, poëtische teksten en gevoelige inhouden, verhalen haar aanvoelen en beleven; haar scherpe, schreeuwende, krijsende en zalvende zang  zijn ook iets aparts en uniek . Maw Throwing Muses is wel een voornaam bandje geweest!

De ‘Anthology’ cd , de beste tracks door de band gekozen, aangevuld met (obscure) b-tracks, bracht het trio opnieuw samen; een klein anderhalf uur lang hoorden we een spannende belevenis van het oeuvre … Bijna twintig songs … “Shark” opende de set met haar snedig gitaarspel en huppelende, kinetische ritmes. Qua vocals had Hersh alvast nog niks ingeboet. Al meteen bracht zij haar handelsmerk van stemvariaties aan, die nog steeds verbazen. “Shimmer” en Sstart” hadden dezelfde sterkte.
We leerden eigenlijk de band kennen met ‘The real ramona’ (’91), die opvallend links wordt gelaten in de ‘Anthology’ gigs. Songs als “Soul soldier”, “Mexican woman”, “Vicky’s box”  en “Bea”, uit de periode ’86 – ’90, werden terug opgerakeld en kregen bij hun succesvolste periode maar weinig kans om gespeeld te worden . Hier merkten we al dat energie, inventiviteit en emotionaliteit elkaar kruisten.
Het toegankelijke “Bright yellow gun” zat netje in het midden van de set . “You’re so quiet” zei ze zelf stilletjes, maar de belangstelling, het warme onthaal en de enthousiaste reacties deden haar deugd.
Throwing Muses is een intense luisterervaring . Een eenvoudige opstelling, maar een perfecte afstemming van gitaar, bas (5snarige bas btw!)  en drums voor de ingenieus in elkaar gestoken gitaarsongs. De latere songs als “Hazing”, “Tar kisses”, “Limbo“ en “Furious” hadden een intense, meeslepende opbouw.
Niet steeds een evidente songkeuze, gezien enkele gekende klassesongs ( “Counting backwards”, “Not to soon”, “Firepile” en ook wel “Your ghost”) opgeborgen bleven. Een nostalgisch concept lieten ze horen, die het stof van onder enkele oude songs wegbliezen.
Het publiek slaagde erin hen twee keer terug te krijgen. “Pearl” huiverde, werd eerst akoestisch toon gezet en werd dan bedolven onder  een krachtige aanpak. . Het oude “Mania” maakte een link naar Patti Smith, en met dromerige, broeierige, sfeervolle obscuurtjes “Devil’s roof” en “White bikini sand” kon een definitieve streep getrokken worden van de overtuigende ‘Anthology’ tour in de Handelsbeurs.

Met plezier blikten we met de charismatische band terug naar de nineties. Ze speelden een stijlvolle set, waarbij we zelfs nog konden kennismaken met ‘neverheard’ nummers. Ze zullen opnieuw de studio induiken voor nieuw materiaal. Benieuwd … De start van een derde leven?! Intussen blijft een warm plekje in ons hart gereserveerd voor deze sing/songschrijfster.

Ook het Antwerpse collectief Newtown beet sterk van zich af: emotievolle pop  van aanstekelijke, spannende, dromerige en fris opbouwende songs, een zanger/gitarist/toetsenist die zich in de picture speelde en een link naar de hoofdact. Overtuigend mooi setje !

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/throwing-muses/

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Na een reeks succesvolle platen van subtiel uitgekiende, cleane, radiovriendelijke songs, orkestraal of met soundscapes aangevuld, neemt Piet Goddaer even de tijd om het over een andere boeg te gooien … De sing/songwriter herbront en slaat een nieuwe invalsweg in om gekende en minder gekende Ozark Henry songs intimistisch, puur, sober en emotievol op klavieren te spelen . Hij heeft pianist Didier Deruytter als soulmate , plaatst twee witte vleugelpiano’s tegenover elkaar, speelt ‘vier handen’ en brengt voldoende variaties aan z’n zacht, innemende, heldere stem.
De twee heren gaan langs theaters en culturele centra’s om de  ingetogenheid van de hartverwarmende poprock en lovermateriaal te benadrukken. Goddaer, met enkel een weifelende merci op de tong,  kan rekenen op heel wat bijval; we hoorden soms geen evidente songkeuze, maar smolten hoe de twee elkaar aanvoelden en op elkaar ingespeeld waren. Ze gaven het innemende, dromerige  materiaal een handige vingertoets en ritme. Op die manier creëerden de twee een broeierige spanning, hielden het uitermate boeiend en zakte het anderhalf uur durende concert niet in. De sobere spotlights sierden de  twee witte vleugelpiano’s van de fijn uitgedoste heren in het zwart.
In het eerste deel hoorden we “Vespertine”, “Godspeed” en werd oud materiaal van o.m. ‘This last warm solitude (’98)’ opgerakeld, van “Radio” en “This hole is the whole” naar “To walk again”, “See the lions”, “Jailbird” en “Sundance”. De sfeervolle, dromerige, melancholische songs bezorgden ons kippenvel en konden krachtig en bedreven zijn. “Me & My Sister” klonk creatief en was inspiratievol door de percussie van handen op de knieën. De song deinde uit naar het ingetogen “Memento”.
In het tweede deel steeg de herkenbaarheidsfactor, maar de popbubbels van “These days”, “Word up” en “Sweet instigator” werden soms grondig vertimmerd: Ze dwongen, in de voetsporen van Jef Neve, respect af. Het afsluitende “Inhaling” was gewaagd en boeide door de onverwachtse wendingen en de fluister-/zegzang van Goddaer.
Een emotievolle set speelden ze. Twee maal kwamen ze terug; het haardvuur knetterde  op “This one’s for you” en ‘Hvelreki’, titelsong van de recentste cd. . Spelplezier hadden ze nog op een filmisch, beeldrijk Bolero aandoende “Out of this world”.

De 4 Hands Theater Tour van Ozark Henry songs is er eentje om gezellig en knus de donkere dagen te inspireren. Maar mag het concept nog lief en leuker zijn in een soort ‘DuoInABox’, midden de zaal, zoals Zita Swoon hen vooraf ging ...

Organisatie: Kursaal Oostende, Oostende

Lenny Kravitz - De dolle 45 plusser heeft al een rijkelijk gevulde carrière achter de rug … Een icoon binnen de hedendaagse rock en pop . Stoere, strakke retrorock’n’roll wordt afgewisseld met broeierige rocksongs en gevoelige ballads, die verleidelijke soul en funk integreren. Na de eerste succesvolle platen , werden we midden de jaren ’90 geconfronteerd met een muzikale dip door songs die onvoldoende raakten . Ondanks het feit dat hij muzikaal minder boeiend en scherp klinkt, heeft hij de laatste jaren enkele schitterende singles uit, die het plaatwerk sieren: meeslepende melodieën, ruimte voor typerende gitaarriffs, blazers en ‘70s toetsen . Liefde en verdraagzaamheid zijn in het muzikaal concept de centrale thema’s … ‘A Love Revolution’, met een vredesboodschap… Deze vredesduif draagt men op handen in Frankrijk. Het concert was al een tijdje uitverkocht. Of het te maken had met z’n relatie met Vanessa Paradis toen, laten we in het midden.

Twee uur lang hield hij ZIJN publiek in de ban, en waakte hij als een herder over zijn schapen, die houden van zijn muziek en zijn boodschap. Hij bezorgde hen een onvergetelijk avond, knielde, was midden zijn fans te zien, schudde handjes en dweepte hen op!  “Love, Peace, Understanding, respect en samenhorigheid”, ik heb het vanavond goed gehoord en het is in m’n geheugen gegrift!
Tja, dit was een festival in een gesloten ruimte . En Lenny beschikt over genoeg songs om een ‘Bestof’ recept te prepareren; en liet ruimte voor een handvol songs van de nieuwe cd ‘Black & White America, een hulde aan zijn ouders en die de groei van de artiest onder de loep nam. De songs kruiste hij met talrijke liefdevolle ‘thx’- woordjes, die de applausmeter in het rood sloeg. Ok, dit gegeven terzijde hoorden we een opwindende, frisse, emotievolle set ... Rasmuzikanten gaven de ‘Lenny rock’n’roll’ elan. Vooral gitarist Craig Ross pijnigde als een herboren Slash z’n gitaar, en de blazerssectie vulde mooi aan.  Goed gevonden waren ook de projecties die Lenny en z’n band in de spotlight plaatsten, met familieportretten, de groei naar volwassenheid en enkele psychedelica dia’s.
Al meteen kregen we een paar stevige rockers te horen, “Come on , get it” van de recente cd, “Always on the run” en de Guess Who- cover “American Woman”. De muzikanten benutten alle ruimte voor hun instrument. Op die manier konden de songs wel eens uitlopen, maar de broeierige spanning behielden ze . Ademruimte kregen we met het sfeervolle “It ain’t over til it’s over”; dan stapten ze terug over naar een rockende “Mr cab driver”  en een meeslepende “Black & White America”; die de blazers voorop plaatste!
We hoorden een dolle muzikale rit van een resem  hits; de soul en funk droop op “Fields of joy” en “Stand by your woman”, die perfect aan elkaar werden geweven; de positieve vibe van “Believe” en de huidige melodieus rockende single “Stand” volgden. Het tempo werd strakker met de rock’n’roll knallers “Rock’n’roll is dead”, “Rock star city life” en “Where are we running”, die een prachtige outro toegemeten kreeg van sax en piano. Op “Fly away” en “Are you gonna go my way” ontplofte de boel; die de rock’n’roll party compleet maakten … Even leek het erop dat een nieuwe Christus was opgestaan in Noord-Frankrijk …
En Lenny houdt van z’n publiek … een jonge dame van dertig beleefde op haar verjaardag de ‘time of her life’, gezien “I belong to you” aan haar werd opgedragen: akoestisch aan de rand van het podium met Craig Ross én met één van de blazers, een ‘campfire song’ dicht bij de fans. Na een ietwat (overdreven) uitvoerige voorstelling van de band kon Kravitz niet omheen z’n absolute klassieker “Let love rule”, die té lang duurde voor de doorwinterde muziekliefhebber, maar voor de fan eeuwig en drie dagen mocht duren. Hij was hier in het publiek te vinden en liet elke muzikant zijn ding doen … Ondanks alles, een meezinger van formaat, dat was overduidelijk! Jimi’s “All along the watchtower”, een ‘alltime’ klassieker van Lenny begeleidde ons naar buiten …

Als rockartiest is hij helemaal ‘back to business’; hij kent de kneepjes van het vak en haalt muzikaal alles uit de kast om z’n publiek een wondermooie avond te bezorgen. Hij draagt z’n fans een warm hart toe en wortelt ons vast met z’n vredesboodschap . Lenny biedt geen verrassingen, maar hier speelde een evenwichtige rockartiest een prima gig!

Neem gerust een kijkje  naar de pics

Organisatie : Vérone Productions, Lille

De Engels DJ/sing-songwriter Fin Greenall is een goed bewaard geheim die het DJ bestaan in de koelkast heeft geplaatst en sinds een zestal jaar melodieus minimale, innemende, akoestische popsongs aflevert gedragen door z’n zachte, nasale, donkere en pastelkleurige stem . De man uit Bristol hielp zelfs nog mee aan het werk van Amy Winehouse.
In het wereldje van de indiefolk sing/songwriters krijgt Fink met de jaren meer respons en de laatste plaat liegt er niet om, ‘Perfect Darkness’ van de charismatische Brit is boeiende luisterpop en klinkt donker en zoet, brengt troost, genegenheid en gemoedsrust, geruststelling. Met een knipoog naar Bruce Cockburn.

Live is Fink een trio en brengen ze gevoelig, treffend gitaargetokkel van een reeks elektrische en akoestische gitaren, spaarzame drums (Tim Thorton) en diepe bas (Guy Whittaker).
Ook het decor was de moeite. Wel vijftig bureaulampjes waren als ruikers bloemen opgesteld. Voor deze gelegenheid kon het publiek zittend het concert bijwonen. Ideaal om de integere sound te laten indringen.
Een kleine twee uur hield Fink het publiek in de ban. De songs werden warm onthaald. Tussenin hoorden we hoe sommige songs tot stand kwamen of hoe ze een andere invalshoek kunnen krijgen op een gig of tijdens een festival. De klemtoon kwam op de recente cd …”Om de nieuwe songs te promoten”, verhaalde hij . We kregen er een pak te horen als “Fear is like fire”, die een zachte en krachtige aanpak had, de spaarzaam gespeelde titeltrack, het subtiel uitgekiende “Yesterday was hard on all of us” en het intens broeierige “Warm shadow”. Sfeervol spannende gitaarsongs dus …
Dicht bij elkaar opgesteld gooide het trio een blok hout op het haardvuur, o.m. op “Trouble’s what you’re in”, “Berlin sunrise” en “Wheels”, gitaargetokkel, een bassdrum en stemcapriolen creëerden sfeer. Ze waren zelfs niet uit hun lood te slaan toen gekraak en een versterker uitviel op één van die sober, prachtig uitgewerkte nummers.
De projecties op de schuin opgestelde doeken gaven elan. Het DJ verleden sijpelde door in de laatste songs van de set, “Sort of revolution” neigde naar Little Axe door de dub-, de bluesy - en pedaaleffects; de gitaarakkoorden klonken feller . Sterk !

“A rich DJ, a poor sing/songwriter” omschreef hij zichzelf, maar iemand die ‘happy days’ beleeft. Intussen had hij het publiek in de ban en door de schreeuw naar toegiften, was Greenall onder de indruk. Solo speelde hij nog heerlijke versies van het oude materiaal, “Pretty little thing” en “Pills on my pocket”.
Wat een emotionele, semi-akoestische trip van Fink , die net als wij diep geraakt was … Zucht …

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Botanique, Brussel

Anna Calvi, Jong Brits Meisje, een wolvin in schaapskleren, rood hemd, hoog opgetrokken zwarte pantalon, hoge hakken, de lippen mooi gerood en de haren strak achteruit in een bolletje … ietwat verlegen soms, maar een lieflijk uiterlijk en met een glimlach . Ze komt naar voor, omgordt de gitaar, tokkelt en speelt hard alsof haar leven er van af hing … wat een ‘rockchick’ …
Haar debuut dat met de jaarwisseling verscheen, is tijdloos en vernieuwend. Totnutoe dit jaar maar zelden zo’n werkstuk gehoord. De cava borrelde over het glas. Haar gitaarcapriolen waren als een zuur die onze huid doorkliefde … Ze kwam in de belangstelling toen ze op tournee trok met Cave’s Grinderman; in dat kleine half uurtje zagen we al tot wat deze jonge dame in staat was … een eigen geluid, duister en begeesterend. En dan nog in de Botanique begin het jaar … Het gaat snel voor de kleine, mooie Calvi! Terecht stond het talent hier op haar plaats. Het ganse debuut slingerde ze ons om de oren. De AB ging plat voor haar … Een zinderend, duivels, huiverend concert! We waren sterk onder de indruk. Tja, Cave weet z’n muzikale bengels uit te kiezen …

Een indringend gitaargetokkel begon, “Rider to the sea” startte ze solo  … alsof Ennio Morricone een nieuwe soundtrack peinsde … sober, elegant, treffend, adembenemend en dreigend; de song zwol aan met drums en de percussie van haar multi-instrumentaliste Mally Harpaz , die verder nog schitterde op harmonium. Vocaal kon ze heel wat aan, soms Cocorosie proporties , indringend, diep, rauw, opera, energiek en galmend. Een bijzonder sfeertje creëerde, dat leunde aan cabaret van de jaren ’30. Niet voor niks is Piaf een voorname invloed … Hier kruisten A. Badalamenti’s Twin Peaks, de D. Lynches en de E. Morricone’s elkaars pad , stonden Edith Piaf, Patti Smith, Polly Jean Harvey, Julie Cruise en Alison Goldfrapp bij elkaar en stond Cave goeddunkend in de verte te kijken op z’n ‘bijoutje’.
Meteen een goed uur kwalitatief sterke songs gekenmerkt door die zachtheid, subtiliteit, dynamiek en hardheid dynamiek. Een eenvoudig instrumentarium van 1, 2 gitaren, percussie en harmonium zorgden voor de nodige wind- en energiestoten.
Op “No more words” kon ze stoer uithalen en “Blackout” refereerde aan Cave’s debuut van ‘The firstborn is dead’ met bluesy riffs en slides . “First we kiss” had een sfeervolle aanzet, was opbouwend en smeulde krachtig, explosief en dreigend verder. Deze elementen vormden letterlijk de rode draad door de set … Wat o.m. op “Morning light”, “Suzanne & I”, het nieuwe “Wolf like me” als op de toegankelijke “Desire” en het uitsponnen “Love won’t be leaving” te horen was. Ze was onder de indruk van de sterke respons .
En ze eert artiesten: de rock’n’roll van Elvis speelde ze op het intense “Surrender” die door de harmonium leunde aan Dave E. Edward’s 16 Horsepower, er was Piaf’s bewerking van “Jezebel” en solo rezen de haren ten berge en ontroerde ze met Cohen’s “Joan of Arc” …

Deze Jonge Dame palmde moeiteloos de AB in! Schuchter, onwennig, verlegen of niet, ze beet van zich af en overtuigde … Haar toekomst zit in de lift. Houden zo!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Een sympathiek kwartet, de heren van Ganglians, uit Sacramento , California, Usa. Ze brachten al het behoorlijke lofi klinkende debuut ‘Monster head room’ uit en net na de zomer pronken ze hier met ‘Still living’. Leuke, zomers indiepop, met heel wat psychedelica en swamp rock’n’roll, onderhevig aan heel wat reverbsounds en bepaald door een sterke samenzang. Op die manier gidst Ganglians zich tussen Wavves, Avi Buffalo, The Drums, Black Angels, Grizzly Bear, Local Natives en halen ze oudjes als The Cramps en Beach Boys naar boven.
Geen Ganglians op zomerfestivals in Europa, maar daar kan verandering in komen, want ze speelden een klein uur lang een afwisselende, toegankelijke set van catchy melodieën, die een galmende, licht psychedelische inslag hebben. De tegendraadse ritmes waren uitermate zalvend binnen het concept, wat een mooie klankkleur opleverde, o.m. “Drop the act”, “Jungle” en “California cousins”; door de  inbreng van synths gingen ze over naar funky grooves en een rammelend trancy dance festijn als op “Things to know” en “The toad” . Het mag alvast vrolijk klinken! Het tokkelende gitaarspel had een lichte wave inslag en zorgde voor aanstekelijke, dromerige melodieën. Op het eind trakteerden ze ons nog op een unknown cover en een nieuw nummer, die nog wat ingespeeld moest worden. 
Ganglians is al meteen één van die fijne ontdekkingen in het clubcircuit, dit najaar …

Ook het duo The Lovely Eggs, uit Lancaster Uk, moet echt niet onderdoen; het jonge koppel Holly Ross en David Blackwell zijn al enkele jaren bezig en verdienen een sterkere airplay . Net als geestesgenoten Blood Red Shoes zijn ze erg sympathiek en amicaal. Ze probeerden het publiek goed op te warmen met vaardige, opwindende, genietbare, onstuimige en rauwe gitaarrock’n’roll songs die een punky attitude niet schuwen. Energieke, huppelende eggs dus, niet altijd gaaf, maar ze klonken beheerst, doordacht en zachtaardig.
In een kleine 45 minuten joegen ze er een pak kernachtige, dynamische songs doorheen. De eitjes waren gauw gekookt tijdens deze genotvolle set …

Organisatie: De Kreun, Kortrijk

Radar Festival 2011: Kurt Vile & The Violators , Leisure Society, Man Man
Radar Festival 2011 – Grand Mix
Een van de opkomende talenten is Kurt Vile , een 31-jarige singer-songwriter uit Philadelphia, die nog deel heeft uitgemaakt van War On Drugs. Hij heeft met ‘Smoke ring for my halo’ zich in de belangstelling gewerkt. Hij brengt helden als Dylan en Springsteen naast Bruce Cockburn en Steve Wynn. Onderhuids horen we The Feelies, Dream syndicate, Gutterball en Neil Young & The Crazy Horse als hij met z’n Violators eens lekker door ramde. Ook ‘80s wave sijpelde wel eens door. Hij speelde een uitermate boeiende set, snedig, fel, strak met pedaaleffects, soms aangevuld met sax of hij klonk ingehouden, dromerig, innemend en sober door het akoestische gitaarspel. “Runner ups” “On tour” en “Ghost town” deden ons gitaarhartje smelten … Of  anders op het broeierige “Society is my friend” en het uitgelaten “Freak train”, die een streepje horrorblues toegemeten kreeg. Hij houdt van z’n publiek en bedankt hen voor de warme respons…  Hij kreeg al schouderklopjes van Dinosaur Jr en Sonic Youth, en verdient een duwtje in de rug …

Het Britse collectief The Leisure Society heeft twee platen uit en past in het plaatje van de ‘new British scene’ van fleurige neofolkypop. Nick Hemming en Christian Hardy zijn de creatieve spil. Songs die een prikkelend lentegevoel creëren en toch herfstig kunnen zijn door de melancholisch, dromerige inhoud. De groep past in het plaatje van The Decemberists, Noah & The Whale, Mumford & Sons, de indieBritfolk van Midlake  en durft de brug te slaan naar de fijne samenzang van Fleet Foxes en Grizzly Bear. Ze kwamen in de picture door Guy Garvey van Elbow.
Een arsenaal van instrumenten als toetsen, cello viool, blazers, accordeon, mandoline en flutes zorgen voor kriebelingen en geven elan op de songs van ‘Sleeper’ en ‘Into the murky water’, de titelsong, “This phantom life”, “You could keep me talkin” en “We were wasted”. Leuk en ontspannend door de catchy melodieën. Wat een klankkleur van deze amicale band !

Een zwierige tune kregen we van het Amerikaanse Man Man, de afsluiter van het festivalletje . Ze hebben al vier cd’s uit, maar hebben hier nog geen voet aan de grond . De gekke bende brengt invloeden samen van de psychedelica van Moon Duo en zZz, de retro van Monster Magnet en de hoempapa van Kaizers Orchestra. Ophitsende en opzwepende melodieën van synths, piano, xylofoon en drums gaven een uitzinnig concert tot gevolg. Een feestelijke afsluiter van een erg boeiende affiche …

Ohja, het Franse Botibol opende de avond. Het duo bracht met akoestische gitaar, percussie en drumbeats dromerige songs die soms iets krachtiger klonken. We hoorden maar een paar nummers en die waren zeker niet slecht …

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing 

Het Franse Gotan Project slaagt er nog steeds om tango en elektronica op een stijlvolle manier én met gevoel voor klasse boeiend te houden. Het warme onthaal en de respons op hun sfeervolle, zwoele, innemende, aanstekelijke , groovy authentieke Argentijnse en Zuiderse sound doet deugd. Een kleine twee uur lang trotseerden zij en het publiek een kille zomeravond in het pittoreske Rivierenhof.

Het trio, dat een heuse ondersteuning heeft van een pianist, violiste/trompettiste, bandoneonist en vocaliste; wordt aangevuld met mannelijke en vrouwelijke stemmen, voicesampling en projecties, die de songs kleur en elan geven. Een gepaste outfit ontbrak niet binnen het Gotan decor …
Het recente ‘Tango 3.0’ plaatsten ze in de spotlights. De klassiekers van vroeger werk, ‘La revancha del tango’ en ‘Lunatico’ zaten mooi verdeeld in de set. Filmisch beeldrijke muziek, die loungy en lekker dansbaar kan klinken.
Een uiterst genietbare avond van wegdromende, kabbelende en heupwiegende sounds en die ergens hangt tussen jaren ’30, traditionals en moderne elektronica, met een flirt dub, disco en dance. Langzaam kwamen we in de ‘GP mood’ door “Cuesto abajo”, “Epoca” en “Tango square”, die een licht melancholische, dromerige inhoud hadden. Ook de zang injecteerde deze emotie. Specialer klonk “Rayela” van de nieuwe cd, indringend, grauw en voorzien van een lichte groove. Forsere beats sierden de song … Uitnodigend voor een danspas … op songs als “Une musica brutal hombre à hombre”, “Toda mi vida”, die met een rappende collectief (Koxmoz) op de projecties van “Mi confesion” een hoogtepunt bereikte.
Het was de aanzet om de elektronicabeats wat meer door te laten klinken, zonder echt de traditionele Argentijnse tango te verliezen . Een broeierige songkeuze volgde, “Diferente”, “La gloria”, “El mensajero”  en een uitgesponnen “Panamericana”. Volledig werden we ingebed in de sound en discokitsch, scratches en resonantie schuwden de twee DJ’s niet.
De bis werd meer divers en dansbaar; dubdance haalden ze aan op “Mil millones/Queremos paz”, “Santa maria” en het gekende “Peligro”.
Een tweede keer kwamen ze nog en het gevoelige “Immigrante” kon het smaakvolle optreden overtuigend besluiten. Gevoel voor ritmiek blijft centraal in de tangopop opzet van het gezelschap … Benieuwd welk richting het nu zal uitgaan …

Ook de support El Junta Cadaveras bood de nodige swing en dynamiek en zorgde dat we  op dezelfde golflengte en in de juiste stemming geraakten. De avondlijke temperatuur steeg bij deze ‘positivos’ …

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg)

Net twee jaar terug was Sinead O’Connor te gast in het OLT Rivierenhof, Deurne, met een spaarzame begeleiding van een gitarist en een multi-instrumentalist, die de songs elan gaven door piano, toetsen, accordeon en soundscapes. De locatie vormt nog steeds de ideale plek om haar oeuvre optimaal tot z’n recht te laten komen … alleen dame O’Connor is er ouder op geworden, én haar stem durft al onvast te klinken, in die zin een lichthese stem, een valse noot en een gekuch, dat haar hemelse, indringende, emotievolle  zang doorprikt. Ook was ze soms niet meer mee in de tekst of was ze woorden, zinnen vergeten. Als mens is ze duidelijk geëvolueerd, meer relativerend, berustend, goedgemutst, goedlachs, nonchalance en laconieke invallen. Nee, er is geen sprake meer van grilligheid of perfectionisme zoals in een vorig decennia. In witbroekpak, halflange zwarte haren, een bril en zelfs met lipstick kwam ze het podium op , met haar begeleiding. We waren al verbaasd op deze verschijning, maar ze is ook nog fors bijgekomen, dat al of niet te maken heeft met de problemen met één van haar jongste kinderen en haar wisselvallige stemming. Dit is Sinead O’Connor muzikaal en als mens.

Ze grossierde in haar rijkelijke oeuvre van haar succesvolle platen ‘I do not want what I haven’t got’, ‘Universal Mother’, ‘Faith & Courage’ en ze kon niet omheen haar beste plaat ooit gemaakt (zegt ze) ‘Theology’. Het debuut ‘The lion & the Cobra’, met o.m. “Troy” werd terzijde gelaten. En we konden een glimp horen van het langverwachte nieuwe werk, waar ze al enkele jaren rustigaan mee bezig is. Ze bedankte telkens haar publiek voor het warme onthaal en lachte de schoonheidsfoutjes weg …
Was het nu een goed optreden? Dit is O’Connor niet meer op het scherpst van de snede … een deel oud getrouwen zullen afhaken van ‘overbodig geworden’ en ze zal er alvast geen nieuwe fans mee bijwinnen; de nieuwe songs zijn doorsnee en raken en beklijven minder.
En Sinead en haar stem zijn onmiskenbaar aan elkaar verbonden, wat momenteel geen cohesie meer vormt … Toch slaagt ze nog erin voldoende te ontroeren door de sobere omlijsting, “Something beautiful”, “The healing room” en “The emperor’s new clothes” zetten de wisselvallige set met akoestische en elektrische gitaren in. Een krop in de keel bezorgde ze ons op “I am stretched on your grave”, acapella en een eerbetoon aan Amy Winehouse; bloedstollend mooi; het was muisstil, ondanks dat haar stem haar parten speelde. Ze kon de song niet beëindigen omdat de emotie te hoog was. Eigenaardig genoeg was ze op haar best op het directe “Whomso ever dwells” en het gevoelig pakkende “Never get old”. Het nieuwe werk van o.m “The real VIP” was breder door soundscapes en vocaal grauw, rokerig en doorleefd, tja … op zijn  Marianne Faithfulls bijna. De Ierse kilte voelde je op “Very far from home”, de accordeon drong door op “Petit poulet” en een boombalswing volgde op “Red football”.  
Voldoende variatie was dus te horen tijdens de bijna twee uur durende set . de intieme “3 Babies” en “Nothing compares to U”, in een ietwat gewijzigde muzikale versie (piano –akoestisch gitaargetokkel), gaven kippenvel …

Introspectie en emotionaliteit zijn nog steeds op hun plaats bij de artieste … het opbouwende “Thankyou for hearing me” uit ‘Universal Mother’ werd mooi uitgesponnen en besloot traditioneel de set.

Het warme hart van de fans tekende voor een bis van drie songs met favorieten van de ‘Theology’ plaat (2007), “The glory of Jah” (uit het boek ‘Samuel’) en “33”. “The last days of our acquaintance” was vocaal sterk en liet ruimte voor ‘oohoohs en aahaahs’ van het publiek. Intieme pracht, puur en oprecht, maar die een gevoelig, maar ietwat verwarrend, wisselvallig optreden besloten.

Een onderschat Vlaamse band is Dez Mona, de band van Gregory Frateur; vandaag was hij in sober gezelschap van de contrabassist Nicolas Rombouts. Binnenkort is hij met band en orkest te zien om het nieuwe werk ‘Saga (opera) elan te geven, o.m. in de Flagey en in de Singel. ‘Saga’ bestaat uit 14 stukken.  Dez Mona zweeft ergens tussen avant garde, neoklassiek, gospel, jazz en pop en zit in het wereldje van Kurt Weill, Bertold Brecht, Beth Gibbons, Gavin Friday en Anthony & The Johnsons; de beklijvende stem werd vanavond enkel door een intrigerende contrabas begeleid, donker, dreigend, grauw en indringend; een intieme en aparte sfeer creëerde het duo, doorspekt van speelsheid en relativering. Intussen werkt Dez Mona aan de muziek voor ‘Une Estonienne à Paris’, een film van Ilmar Raag, die in het voorjaar van 2012 wordt gereleased. Bezige bijen dus …

Org: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen)