Tien songs in nog geen dertig minuten, gitaarpunkrock’n’roll , woede die letterlijk schreeuwend en zingend wordt uitgeperst! White Lung is een kwartet uit Vancouver , drie wild angry ladies en 1 gitarist, die al toe zijn aan hun vierde plaat, de langste totnutoe in de rij. Vroeger werk klokte zelfs af op een negentiental minuten en eentje was er van nog geen 22 minuten. Sleater- Kinney on speed! Mish Barber-Way is de frontvrouw die tekeer gaat . Ze kunnen rocken als vanouds , maar hier doen ze een buiging naar de poprock. Het materiaal is toegankelijker , gelaagder en de woede meer ingehouden. Toch druipt het speelplezier er vanaf en hebben we een plaatje vol fijne , gebalde rocksongs.
Een zooitje ongeregeld is Yak , twee Britten en 1 Nieuw- Zeelander . Het trio brengt vunzige , smerige , vuile garagerock’n’roll/grungerock . Muzikale chaos , verwarring , waanzin , waarbij de instrumenten heen en weer zwiepen of kunnen rondvliegen . Dit is sensationele teringherrie, snedig , scherp , opwindend , gek . Splinterbommen zijn het, kort, krachtig of uitgesponnen met noisy , piepende tunes . En toch wordt de melodie niet het uit het oog verloren . Hier kloppen Nirvana , Mudhoney, Soundgarden in hun jeugdjaren aan en zijn ze een voorname inspiratiebron; in dit concept kun je niet omheen Thurston Moore, ook al zo iemand die graag de songstructuren uit hun context gooit!
Dertien verwilderde songs , Yak zorgt ervoor!
Ook hier is het een album vol sfeervolle nummers , de keys , elektronica en beats dringen zich wat meer op , dan op de vroegere platen, wat we horen op “Waiting around for love”, “Love like that is easy” en “No no no” . De strijkers , die voor een rijkelijke aanvulling al zorgden , zijn nu op het achterplan . “Howling at the moon” is de sterke single. Het ingetogen “Way up high” neemt je in door de gevoelige pianotunes. Vermakelijk en smaakbol materiaal , dat balanceert tussen melancholie en geluk(zaligheid).
De carrière van Milow, Jonathan Vandenbroeck, begon simpelweg met een man , z’n stem en akoestische gitaar . De extra tracks , vroegere nummers, ondersteunen dit ; de eenvoud en melodie raken.
Kortom Milow is er steeds voor een streepje gezapige, aangename muziek .
Flume is het alterego van de Australische producer Harley Streten en is zo beetje het nieuwe wonderkind van de elektronische scene . Op de nieuwe plaat meet hij het met drum’n’bass , krautrock , trippop en postdustep . Een uur lang wordt je in deze wereld ondergedompeld en de handvol instrumentals zijn z’n DJ ervaring door de jaren in elektronisch vernuft en bleeps. Een rits gastvocalisten verleenden hun medewerking ; door die veelzijdigheid sijpelen invloeden van hiphop, soul en sferische sounds door. De songs zijn catchy, extravert en minder ingetogen dan op het debuut . “Never be like you” met Kai Lyrics en “Say it” met Tove Lo springen in het oog ; de songs met Reakwon , AlunaGeorge , Litte Dragon , Vince Staples/Kucka zijn eveneens de moeite en onderstrepen de bredere aanpak met zalvende , gruizige en forsere beats .
Het is best een spannend album van een artiest die verder gaat dan zijn DJ ervaring , en met de gastvocalisten een stapje waagt en chill en dance in elkaar laat verweven.
Car Seat Headrest – Indierock ten top!
Car Seat Headrest en Traams
Botanique (Orangerie)
Brussel
2017-03-15
Johan Meurisse
Het zat er aan te komen … Car Seat Headrest , het alter ego van Will Toledo uit Virginia, Usa weet definitief door te breken binnen de indierock. Hij lijkt zo’n beetje het prototype van de nerdy students, door de timide uitstraling en de grote brilmontuur. Een link met Glenn Mercier van het ferm ondergewaardeerde Feelies en met Rivers Cuomo van Weezer is hier dan ook snel gemaakt .
Hij was eerst een goed muzikaal bewaard geheim , maar het tweeluik ‘Teens of style’ en ‘Teens of denial’ zijn de ‘Crazy rhythms’/’Weezer’ - werkstukjes in het genre die zorgen dat hij terecht gerespecteerd wordt voor z’n muzikaal talent.
2017 is het jaar om ergens zijn sporen na te laten van de vrij jonge sing/songwriter, die 25 is geworden . Vorig jaar kon je ‘em met z’n band al ontdekken in de Bota en op het Big Next weekend in DOK Gent. We zagen dat we maar best de getalenteerde jonge gast in het oog hielden . We hoorden een rammel ‘Beck’ met knappe ruwe songs in een postpunk jasje, die knappe wendingen maakten , stroomstoten ondergingen , bengelden van melodie in avontuur, en dynamiek, gevoeligheid samenpersten . Zijn lichthese neuzelige, deels ontstemde, deels onverstaanbare vocals zweven over de nummers .
Vanavond trokken ze de kaart van de laatste cd , maar dat betekent niet dat we enkele vroegere pareltjes te horen kregen. Er werden zelfs enkele opgeborgen als een “Cosmic hero”, “Times to die” en “Something soon” . Je moet weten dat hij niet zomaar uit het niets is gekomen , nee , al tien platen gingen vooraf op Bandcamp en daarvan is ‘Teens of style’ een mooie meer gepolijste compilatie van geworden . Toledo weet zijn indiegeluid melodieus te verfijnen of maakt er een rauw, stuiterende sound van , met 70s retro en een lofi profile . Dat maakt nu net zijn materiaal onweerstaanbaar .
Met zijn band gaat hij lekker loos , worden songs uitgediept , uitgesponnen en intrigeren ze door de repetitieve ritmiek , de verrassende wendingen en de elegante melodieuze schoonheid. “Fill in the blank” opende de ruim uur durende set en met het daaropvolgende “Vincent” en “1937 State Park” had je al meteen drie lekkere , stomende songs van het recente album.
Elk groepslid heeft zo zijn plaatsje in de sound . Een blik , een knik , en hop het kwartet is op weg om je onder te dompelen in hun heerlijke sound en muzikale schetsen . Eénmaal goed op dreef hadden we een verdomd goed sterk tweede deel , met onweerstaanbare versies van het sfeervol opgebouwde “Drunk drivers/killer whales” die hectisch, ontregeld , snedig , fel, weerbarstig klonk, alsook “Destroyed by hippie powers” , dat broeierig , scherp , venijnig , extravert klonk . “Famous prophets (minds)” werd tussenin opgehoest en opgepoetst , was een killler trippende song, die alle windhoeken, invloeden liet horen van Feelies , Beck , Mountain Goats , Pavement , Weezer , Parquet courts en Grandaddy .
We bleven geboeid van wat ze muzikaal serveerden . Aan présence werkten ze niet – hoefde ook niet , maar de vier speelden doordacht , geconcentreerd , speels en onstuimig goed . “Maud gone” toonde z’n emotie, ingetogenheid met weerhaken en oudjes “Stood kid” en “Sober to death” waren de kennismaking van wat hij in z’n mars had. Verder nog een leuk , rammelende “Unforgiven girl (she’s not An)” en een ontspoord “Connect the dots (the saga of Frank Sinatra)”, dat als een halve punksong klonk met een “Gloria” refreintje er tegenaan . Hier liet Toledo zelfs even zijn gitaar terzijde en waagde zich aan een danspasje. ‘Listen to Fugazi’ lazen we op een t-shirt van één van de leden . Zo hard , hoekig ging het er nog niet aan toe , maar was geen te versmaden invloed voor het kwartet .
Het publiek droeg z’n indieheld op handen . Het warme onthaal deed deugd en mompelend werd de respons gewaardeerd .
Indie ten top dus , Car Seat Headrest bracht heerlijk materiaal in een ‘ruwe bolster, blanke pit’ - aanpak.
Het was me het avondje wel binnen het genre , gezien Traams als support stond, … hoewel dat beide bands op gelijkwaardig niveau naast elkaar mogen staan . Het beloftevolle Britse trio graait in dezelfde vergaarbak van die indie/postpunk, maar gooit er nogal wat rollende garagerock’n roll en gitaargeweld op z’n Steve Albini’s tegenaan. In hun melodie hebben we een Shellac referentie met die repetitief aanstekelijke , weerbarstige ritmes van diep , grommende bastunes, een scherpe , strak gespannen gitaar en hitsende drums .Ook het lofi karakter op z’n Pavements was te horen als het wat minder fel klonk .
We genoten van heerlijk ontregelde gitaartrips als “Costner”, “A house on fire” , “Flowers” en “Klaus”. Traams is een kwalitatief sterke band , die onstuimigheid en speelsheid in elkaar verweeft.
Organisatie: Botanique, Brussel
Weaves is een jong band je geleid door de donkere punkchick Jasmyn Burke . Niet te verwarren met Wavves , gezien we evenzeer een lofi stuiterende, rammelende, schurende indiesound noteren.
Het kwartet hotst , botst op een speelse, onbesuisde wijze in het materiaal . We horen een bandje die rauwe emotievolle poprock brengt als “Shithole” en “Eagle” of ontregeld klinkt , zeker de eerste nummers, die snediger, feller zijn met jengelende gitaren, gekenmerkt van een ruwe, gortdroge ritmiek. De roekeloze uitstraling, attitude heeft iets van een Courtney Barnett.
De elf songs komen zo uit de losse pols en zijn aangenaam , leuk zonder al te veel franjes! Fijn debuut.
Morgan Delt uit Californië tekent voor de ideale onthaastingsmuziek , één van indicatoren om de dagdagelijkse stress te ontzetten. We horen een dromerig , sfeervol , broeierig indiepsychedelisch popgeluid in de tien songs . We worden meegevoerd op de golven van het kabbelende water . Een onderkoelde cocktail wordt geserveerd op nummers als “The system of 1000 lies”, “Another person” en “The age of the birdman”. Op “I don’t wanna see what’s happening outside” , “Sun powers” en “A gun appears” kan het tempo lichtjes worden opgeschroefd , en zit er wat meer vaart in . “Mssr Monster” refereert naar de begindagen van Pink Floyd met een dosis experimenteerdrift en gepaste feedback over het nummer heen .
Een trippy soundwave dus , waar nergens echt uit de bocht wordt gegaan .
Heerlijk genieten is het , op dit album van Morgan Delt!
De postrock van Inwolves , het project rond Karen Willems , benadert een soundtracksfeertje door het klankenspectrum. We hebben de kenmerkende grauwe , onheilspellende, donkere tunes, maar ook de stemmige, lichtvoetige als stevige die kleurrijk klinken in z’n totaliteit . Op die manier kruist een verlatingsgevoel met een plaats van samenkomst.
Inwolves was gestart als soloproject van Karen Willems (drumster van Yuko en Zita Swoon Group) en wordt aangevuld met Jürgen De Blonde (Köhn, de Portables) en Ward Dupan (Low Vertical) . De toetsen klinken soms als een kerkorgel , die een beklemmend sfeertje creëren en de feedbacks kunnen niet omheen Sunn o))) .
Experiment en traditie zijn met elkaar verweven in dit album . Laat de sound toe je verbeelding te overmeesteren ...
Het spelplezier droop van de Band Of Horses , de uit Seattle afkomstige rootsband rond Ben Bridwell . De vijf leden gingen gretig te werk op het podium en werden telkens sterk onthaald . Het warme ontvangst deed hen enorm veel deugd in de ruim anderhalf uur durende set ; broeierige , snedige rootsamericana werd gedrenkt in gevoeligheid en melancholie. “It’s good to be back here” . Letterlijk werd de band uitgewuifd . Band Of Horses tekende zijn eigen Steeple chase in een uiterst aangename , aantrekkelijke en verrassend mooie liveset.
Ze zijn een goede tien jaar bezig en we onthouden zeker oudjes ‘Everything All The Time’ (2006) en ‘Cease To Begin’ (2007) met de rootsclassics “Is there a ghost” en “Funeral” . Ze zijn toe aan hun vijfde plaat ‘Why are you OK’ , die geïntroduceerd werd op Rock Werchter en nu uitgediept in het clubconcert .
Het amicale bandje heeft met de jaren een evenwicht gevonden van rootsamericana, indiepop en classic rock , met een knipoog naar Grandaddy. Niet voor niks stond Jason Lytle in voor de productie, keys/elektronica sijpelden door in die doorleefde , broeierige, sfeervolle, dromerige indie/alt.americana. In de liveset waren deze eerder beperkt en namen de gitaren het overwicht, gedragen door de indringende, intense zangpartijen van Bridwell en zijn band.
Na de charmerende begroeting werd de set sfeervol en verzorgd op gang getrokken door “For Annabelle”. Als snel werd een tandje bijgestoken en klonk het kwintet steviger, de drums zweepten de boel op, de gitaren spraken . “The first song” , “NW Apt” en het nieuwe sterke “Casual party” waren rockende sterkhouders .
De songs van de recente , wisselvallige plaat waren goed verdeeld in de set. De overtuigende “Throw my mess”, “In a drawer” het bijna tien minuten durende “Dull times , the moon” selecteerden ze . Het zijn net deze die de typische BOH spanning , intensiteit hebben , mooi opbouwen , aanstekelijk klinken , friste uitstralen, doorleefd zijn van gitaarslides en enkele stroomstoten toedienen .
Nog moois van dit met de andere songs in hun oeuvre met “St Augustine” ; zeker het tweede deel van de set met “Laredo” , “Great salt lake” , “Too soon” en “13 days” , hun eerbetoon aan JJ Cale .
Jawel er was ruimte voor intimiteit toen ze met z’n twee een innemende “No one’s gonne love” speelden . Muisstil werd het in de sobere omlijsting en de breekbare zangpartijen. Kippenvel muziek. In het eerste deel hadden we nog de ingetogen “Marry song” en “Older” . Een mooi overzicht tot wat BOH in staat is .
Hen omarmen deden we op eind met hun twee classics “Is there a ghost” en “Funeral”; die door hun broosheid, extravertie en emotionaliteit diep raakten . Ze kregen een ferme schop onder de kont en de fellere, gedreven gitaar- en keys partijen zinderden na . Ook het broeierige “The general specific” moest niet onderdoen en paste perfect bij de twee .
De laatste platen zijn misschien minder spraakmakend dan in de begindagen, live is het band die er staat , charmeert en met hart en ziel speelt. Band Of Horses heeft nog lang niet afgedaan en tekende zijn eigen Waregem Koerse in een puike , overtuigende liveset!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/band-of-horses-26-02-2017/
Organisatie: Live Nation
De Brits- Oegandese sing/songwriter liet vier jaar tussen het debuut ‘Home again’ en die langverwachte tweede . We herinneren ons de lekker in het gehoor liggende singles “Tell me a tale” , “I’ll get along” en natuurlijk “ Home again” , gezapige , emotievolle, trippende soulpop.
Even sfeervol en warm aandoenlijk is de opvolger , die opteert voor een breder geluid ; een afrobeat wordt toegevoegd op “Black man in a white world” , wat het nummer groovy, puntig maakt . Of er is die 70s Jimi retro op “One more night”, “The final frame” en Pink Floyd referentie door de ‘soundtrackachtige’, space psychedelica op de tien minuten durende opener “Cold little heart”.
We horen fijne , sfeervolle soulpop arrangementen, met een gospel tint en z’n typisch licht melancholische, hartverwarmende zang . “Rule the world”, “Father’s child” en de titelsong zijn heerlijke trips . Ze zorgen voor een rijk , veelkleurig geluid .
Daarnaast hebben we een rits rustige, voortkabbelende songs , goed , die een midzomeravondgevoel ademen, maar net niet genoeg om je volledig te raken …
Kortom, je wordt meegevoerd naar een droomwereld op z’n heerlijk aangename soulrootspop.
Nederlands 
Français 
