Best Kept Secret Festival 2014 – vrijdag 20 juni 2014
Best Kept Secret Festival 2014
Beekse Bergen
Hilvarenbeek
2014-06-20
Jonas De Waele

De tweede editie van Best Kept Secret Festival  bewees dat  het succes van vorig jaar geen toevalstreffer was. Opnieuw werd het publiek op een idyllische locatie verwend met uitstekende optredens en overheerlijk eten. Met Pixies, Franz Ferdinand en Elbow haalde de organisatie enkele fikse headliners in huis en als je de affiche daarnaast nog weet aan te vullen met enkele andere gevestigde namen (Belle & Sebastian, Mogwai, Midlake) en veel jong en belovend vers bloed op de kleinere stages, dan heb je je huiswerk vooraf goed gemaakt. Verder had de organisatie enkele kleine veranderingen op het terrein doorgevoerd. Zo waren de bars strategischer geplaatst, was er een extra podium voorzien(stage 5) en kon je nu gaan wildplassen tegen een zogenaamde ‘Pee Tree’, een urinoir vastgemaakt aan een boom.

Op stage 3 mocht Samaris het festival openen. Het trio uit IJsland bracht downtempo triphop die baadde in een ijl sfeertje. De zangeres klonk als Björk, maar dan met een minder groot stembereik. De instrumentatie die uit niet veel meer bestond dan een laptop en een elektronische klarinet, deed dan weer denken aan een combinatie van het klankenpalet van The Knife en Grimes. Veelbelovende referenties, maar de verlegen podiumprésence van de groepsleden en het gebrek aan goede songs  zorgde er helaas voor dat het optreden wat bleek uitviel.

De Canadeze Jessy Lanza speelde vervolgens op de gloednieuwe ‘stage 5’. De jonge deerne bracht een mix van R&B en dansbare elektronica en transformeerde de tent in een heuse danstempel. De bas mocht daveren en de beats vlogen je om de oren. Elke song kende wel één of meerdere memorabele hooks en de catchiness meter vloog bij elke song nog wat meer de hoogte in.  Desondanks klonken haar nummers nooit te glad, wat wellicht voor een groot deel te danken was aan haar fantastische soulvolle stem. Het was pas 4 uur in de middag, maar Lanza bracht onze biologische klok helemaal in de war. Haar muziek zou dan ook perfect passen in een zwoele nachtclub.

Terug naar Stage 3 om het Californische Cosmonauts aan het werk te zien. De vier mannen met lange baarden sponnen hun songs vaak uit, maar toch verveelde het nergens. De mix van psych rock en stonerrock  zorgde voor een heerlijke vibe die voor ons part nog wat langer had mogen duren.

Bij Broken Twins vielen we daarna helaas wat in slaap. De band die is opgebouwd rond  de Deense singer-songwriter Majke Voss Romme bracht uitgeklede en melancholische kamermuziek (altviool en subtiele synths), die echter nergens wist te prikkelen. In een zaal kan dit concept misschien wel werken, maar op Best Kept Secret was dit niet de muziek waarop wij zaten te wachten.

Toen we vervolgens op stage 2 vier mannen het podium zagen opkomen in plaats van de Deense Karen Marie Ørsted alias Mø, dachten we even dat we ons van stage hadden vergist. Helaas bleek dat de Deense haar kat had gestuurd naar het festival en dat het Nederlandse rocktrio Birth Of Joy haar last minute moest komen depanneren.  Geen slechte keuze, want de band zorgde misschien wel voor het stevigste rockfeestje van het weekend. Meer dan een gitaar, drums en een elektronisch orgel hadden ze daar niet voor nodig. De rockclichés vlogen ons om de oren, maar alles werd op zo’n hoog niveau uitgeoefend dat je ons achteraf niet hoorde klagen.

Het Londense trio Eaux speelde zweverige en repetitieve songs waarover zangeres Sian Ahern haar ijle stem drapeerde. De elektronische omkadering werd laagje per laagje opgebouwd en dat zorgde uiteindelijk voor een noisy geluidsmuur van beats en vage elektronica. Het was allemaal nogal statisch en echt goeie songs hoorden we niet, maar desalniettemin bleven we toch gefascineerd luisteren. Moeilijk dus om hier een sluitend oordeel over te vellen.

We vonden het wat vreemd dat James Blake op de mainstage stond geprogrammeerd en we hadden wat schrik dat zijn diepe bassen verloren zouden lopen op het strand van Best Kept. En inderdaad, nummers als “Limit To Your Love” en “I Never Learnt To Share” klonken nog niet half zo intiem en intens als in zaal. Toch bleef James Blake ook op dit festival overeind en vooral met zijn immense stembereik bezorgde hij het publiek meerdere malen kippenvel.

We vonden het jammer dat we James Blake iets over halfweg moesten verlaten, maar we wilden nu eenmaal een goed plekje bemachtigen voor het optreden van Interpol in de grote tent.  Bassist Carlos Dengler vertrok na de release van het album Interpol en sindsdien mag Brad Truax live de honneurs waarnemen. Tussendoor maakte frontman Paul Banks nog een soloalbum, maar 2014 moet weer het jaar van Interpol worden. In september wordt hun vijfde plaat ‘El Pintor’ gereleasete en dat is natuurlijk reden genoeg om de band een hoge plek op de affiche te geven. De groep bracht in de Beekse Bergen een drietal nieuwe nummers, die zoals zo vaak bij Interpol nog even moet bezinken. Voor de rest werd er gretig gegraaid uit de tracks van de eerste twee albums. Opvallend dat de groep zowel “Our Love To Admire” als “Interpol” helemaal links liet liggen, maar weinig fans zullen daar om gemaald hebben.
In een dik mistgordijn kwam de groep het podium op en de ene na de andere klassieker passeerde de revue. In het begin zat de klank helaas nog niet helemaal goed- Banks klonk als een gespeend varken -, maar gaandeweg werd dat euvel verholpen. Hoogtepunten waren het ontzettende melancholische “Hands Away”, het grootse “Not Even Jail” en de stamper “Slow Hands”. En dan hebben we het nog niet eens gehad over “Obstacle 1”, “Evil”, “Narc”, “NYC” en “PDA”.
U merkt het al, een beest van een set. Tegelijkertijd was het ook wel een beetje een nostalgische trip down memory lane, die aangaf dat zelfs de band moet toegeven dat hun beste materiaal al een tijdje achter hen ligt. Hopelijk zorgt ‘El Pintor’ voor de wederopstanding.

Pixies is een grillige band, dat is wel het minste wat je kan zeggen.  Eind jaren ’80 begin jaren ’90 bracht de groep een handvol albums uit, waarvan de sound de blauwdruk zou vormen voor vele andere bands. De zacht-luid-zachtdynamiek van de groep inspireerde de grungescène die even later furore zou maken. In 1993 was het echter opeens gedaan met Pixies. In een radio-interview verklaarde frontman Francis Black, zonder vooraf de andere bandleden in te lichten, dat hij de groep opdoekte. In 2004 startte de band echter een reünietour, maar in de jaren die erop volgden was er geen sprake van nieuw materiaal. Begin dit jaar bracht Pixies na bijna een kwarteeuw toch nog een nieuwe LP uit. ‘Indie Cindy’ stelde echter ontzettend teleur en het nieuws dat Pixies zouden headlinen stemde ons dan ook niet meteen heel vrolijk. Op Best Kept liet de band echter zien dat ze nog steeds een flink stuk kunnen rocken. Vooral de oerschreeuw van Francis Black bleek een grote troef. De vele hits die passeerden, klonken niet altijd even strak, maar dat kon ons plezier niet bederven. “Crackity Jones”, ”Debaser”, “Here Comes Your Man”, “Monkey Gone To Heaven”, “Where is My Mind” en “Hey” zetten de wei zonder moeite op stelten. 

Samen met Caribou beëindigden we ten slotte onze festivaldag.  Dan Victor Snaith zal in oktober een nieuwe plaat op de wereld loslaten, die de lastige opdracht heeft om het geweldige Swim uit 2010 op te volgen. De Canadees, live bijgestaan door drie muzikanten, begon wat aarzelend aan zijn set, met nummers die eerder op de hersenen dan op de benen inwerkten. In het tweede deel werden we echter op onze wenken bediend met “Odessa” en vooral “Sun”, waarbij alle remmen toch nog losgelaten werden. Al bij al zeker een goed optreden, maar we hebben de man wel al betere liveshows zien geven.

Hierna wilden we nog eens een kijkje gaan nemen bij The Haxan Cloak, maar helaas had die band net zoals Mø op het laatste moment afgezegd.

De eerste dag van Best Kept loste meteen onze verwachtingen in. Geen enkel optreden stelde echt teleur en vooral Interpol leverde een dijk van een set af. Enkel jammer van de afzeggingen van Mø en The Haxan Cloak, maar dat kon geen domper zetten op onze festivalvreugde.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/best-kept-secret-festival-2014/
Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)

Best Kept Secret Festival 2014 – zaterdag 21 juni 2014
Best Kept Secret Festival 2014
Beekse Bergen
Hilvarenbeek
2014-06-21
Jonas De Waele

In het zonnetje en met iets warmere temperaturen dan gisteren ging de tweede dag van start. De Belgische band Amatorski bracht nog maar net een nieuw album uit (‘From Clay To Figures’) en speelde op Best Kept in de grootste tent dan ook voornamelijk nieuw materiaal, dat iets minder experimenteel en minder donker klonk dan de songs op voorganger ‘TBC’. Wat wel blijft is de wegdroomfactor van de muziek. Heerlijke set om rustig bij te ontwaken.

The Bots mochten daarna een halfuurtje stevig rocken op de mainstage.  De twee piepjonge broers uit de VS zagen er met hun witte pakken net uit als twee oliesjeiks en hadden er duidelijk zin in. De oudste van de twee werd namelijk 21 jaar en mag vanaf nu legaal alcohol nuttigen in zijn thuisland. Je zou voor minder een feestje willen bouwen natuurlijk.  De muziek klonk helaas als een flauw aftrekstel van The White Stripes en Arctic Monkeys. We hadden deze mix van garage- en punkrock al eens eerder en vooral beter gehoord.

Nils Frahm is geen evidente keuze voor een festivalact en het was dan ook bang afwachten of zijn intieme composities op Best Kept overeind zouden blijven. De nerdy Duitser met opgerolde broekspijpen en witte sokken werd echter meteen als een held onthaald. De meeste songs die hij speelde kwamen vanop zijn laatste LP ‘Spaces’, waarop hij zijn pianonummers injecteerde met bezwerende en experimentele elektronica, zonder zijn gevoel voor intimiteit te verliezen. Het werd een geslaagd optreden, maar toch kan je de man beter in zaal aan het werk zien dan op een festival.

September Girls bestaat uit vijf jonge, sexy vrouwen die noisy rock produceren. De ene na de andere vette gitaarmuur werd op het publiek losgelaten. De band deed ons wat denken aan Savages, nog zo’n vervaarlijke vrouwengroep die vorig jaar op de planken van Best Kept stond. De girl bands van tegenwoordig zijn duidelijk niet meer zo schattig als ze ooit geweest zijn.

Mogwai is een icoon in de muziekwereld en één van de belangrijkste bands die het genre postrock definieerden. Op dit moment zijn ze niet meer zo heel relevant, maar hun uitstekende livereputatie rechtvaardigt toch hun plek op de affiche. Op de songs van hun nieuwe plaat ‘Rave Tapes’ legt de band de nadruk meer dan ooit tevoren op de synths, wat af en toe goed uitpakt, maar even vaak ook niet. Gelukkig kwamen ook enkele pure, rauwe gitaarsongs uit hun beginperiode aan bod. Vooral Mogwai Fears Satan maakte grote indruk. De band speelde zo luid dat er haast wel enkele trommelvliezen moeten gesprongen zijn. De band schakelde halfweg de song een versnelling lager, totdat je haast niets meer hoorde en bijna in slaap viel. En dan, uit het niets, produceerde Mogwai de luidste uitbarsting van het hele weekend.  Dat de groep het niet enkel moet hebben van onverwachte explosies, bewees ze dan weer met “Hunted By A Freak”. De spookachtige melodie en bezwerende gitaareffecten brachten je in een diepe trance. Als de band zo’n straffe liveoptredens blijft geven, mogen ze van ons part nog enkele decennia blijven doorgaan.

In de groep Girl Band speelt er geen enkele vrouw. Dat is dan ook meteen het meest humoristische aspect van de band, want hun muziek klinkt bloedserieus. De nummers klonken stuk voor stuk heel rauw en de zanger schreeuwde zijn stem aan gort. Kurkdroge punk die maar bleef schuren en ons geen enkel moment rust gunde. De bandleden misten echter wat charisma en oogden daardoor wat knullig op het podium. Jammer, want met de sound en de songs zit het alvast goed.

Slowdive was misschien wel de band waar we dit weekend het meeste naar uitkeken. De shoegazers maakten begin jaren ’90 enkele fantastische albums, maar in 1995 kwam er helaas een einde aan het mooie liedje. Begin van dit jaar bereikte ons echter het heuglijke nieuws dat er een reünie aankwam en Best Kept maakte van de gelegenheid meteen gebruik om dit gezelschap te boeken. Een gouden zet, want de mix van shoegaze en dreampop klinkt nu nog altijd niet verouderd. De dromerige instrumentatie en engelenzang zorgde voor het ene na het andere hoogtepunt en gedurende drie kwartier waren we even van de wereld weg. Tranen in de ogen van zoveel pure schoonheid.

The Whytches schudden ons daarna weer goed wakker met zijn stevige en psychedelische garagerock. Qua uiterlijk en ook qua sound zijn ze misschien nog het best te vergelijken met The Horrors ten tijde van hun debuutalbum. Rauwe en donkere muziek waarmee we gaarne de nacht induiken.

Franz Ferdinand moest vervolgens voor een gigantisch feest aan de mainstage zorgen, en deed dat met verve. De ene na de andere hit passeerde de revue en het publiek zong en danste zich te pletter. De dansbare rock van de groep klonk ons echter al snel te eentonig in de oren en wij waren dan ook als één van de weinig niet overtuigd van het optreden. Ja, “Take Me Out” is een klassieker van jewelste, maar die andere 15 songs konden ons gestolen worden. De groep past nu al tien jaar hetzelfde trucje toe, maar blijft daar voorlopig mee wegkomen. Benieuwd hoe lang de band nog blijft meegaan, want voor ons is de houdbaarheidsdatum al lang overschreden. Een goed refrein maakt nog geen goede song.

Op de tweede dag van Best Kept Secret stond er voor ieder wel wat wils op het programma. We zagen heel veel goede optredens en één absolute uitschieter die luistert naar de naam Slowdive.  Meer van dat morgen graag!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/best-kept-secret-festival-2014/
Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)

Best Kept Secret Festival 2014 – zondag 22 juni 2014
Best Kept Secret Festival 2014
Beekse Bergen
Hilvarenbeek
2014-06-22
Jonas De Waele

De derde en laatste dag van het festival beloofde alvast de meest zonnige te worden en met rustige acts als Angus & Julia Stone en Belle & Sebastian op het programma is dat alleen maar positief nieuws.

Ook de Australische singer-songwriter Ry X maakt rustige muziek.  Zijn falsetto klonk een beetje zoals die van Justin Vernon en James Vincent McMorrow . Zijn muziek klonk kwetsbaar en groots tegelijkertijd en bleek het ideale ontbijt om langzaamaan weer op krachten komen.

Truckfighters verkocht ons daarna een dreun van jewelste met zijn stomende stonerrock. De mannen hadden er duidelijk zin in en voerden het tempo op het einde nog wat op. De Zweden amuseerden zich kostelijk en vooral de gitarist bleek een geboren entertainer. Tong ver uit de mond trok hij de raarste gezichten terwijl hij zijn instrument achter zijn nek geselde. Kyuss blijft de overtreffende trap van stonerrock, maar deze groep verdient zeker ook een plekje in de eregalerij.

George Ezra moet wel één van de meest gehypete artiesten van 2014 zijn en op Best Kept moest hij maar eens komen bewijzen dat dat terecht is. Helaas viel zijn set veel te licht uit, waardoor we verplicht zijn hem met een dikke onvoldoende naar huis te sturen. Zijn songs klonken ongeïnspireerd en zelfs zijn – dat moeten we ook durven toegeven – fantastisch doorleefde stem kon de boel niet rechttrekken. De 21-jarige Britse singer-songwriter lokte wel  veel publiek naar de mainstage en zijn hit “Budapest” kon op immens veel applaus rekenen. Zijn songs zijn echter te traditioneel geschoold om echt relevant te zijn en we hoorden enkel flauwe aftreksels van muzikale helden zoals Bob Dylan, Johnny Cash en Woody Guthrie.

Maydien kwam verrassend genoeg het podium opgeklauterd met een full band. We horen de Nederlandse rapper graag bezig, maar dan wel graag met beats in plaats van met cheesy gitaarsolo’s. Snel door naar Cheatahs  op Stage 5 dus.

Daar aangekomen zagen we echter een Nederlandse band aan het werk in plaats van de Britse shoegazers. Rats on Rafts bleek evenals Birth Of Joy een fantastische invaller. De mix van postpunk en wave vormde een spannend geheel en de vele tempoversnellingen hielden het publiek probleemloos bij de les.

The Horrors brachten dit jaar hun vierde LP genaamd ‘Luminous’ uit, waarop de band lichtvoetiger (cheesy 80’s synths) en poppier dan ooit klinkt. De puntige uitspattingen die hun eerste twee platen zo kenmerkten, zijn hier volledig op verdwenen. Live klonk de band gelukkige een pak scherper, maar toch zijn we nog altijd niet helemaal overtuigd van het nieuwe songmateriaal. Gelukkig passeerde halverwege het epische “Sea Within A Sea”, een beest van een song die uiteindelijk uitmondde in een wervelende krautrockstorm.

Op de mainstage mochten daarna Angus & Julia Stone en hun begeleidingsband een uur in het zonnetje spelen. Broer en zus brengen binnenkort een nieuwe plaat uit en probeerden vooral veel nieuwe nummers uit. Helaas viel dat materiaal wat tegen, waardoor we toch wat teleurgesteld waren. Het tweede nummer “For You” was het onbetwiste hoogtepunt van de set. Julia Stone betoverde de hele weide met haar prachtige stem en de hoop op een fantastisch optreden wakkerde meteen weer aan na een wel heel zoutloze openingssong. Maar vanaf dan ging het weer bergafwaarts met als absolute dieptepunt de ongeïnspireerde valiumversie van hun hitje “Big Jet Plane”. Zonder twijfel het saaiste optreden van het weekend.

Gelukkige bewandelde The Notwist spannendere paden. De Duitsers brengen nu al bijna 25 jaar een intrigerende mix van neurotische elektronica en gitaarmuziek en vormden één van de grootste inspiratiebronnen voor Radioheads ‘Kid A’. Met een nieuwe plaat onder de arm doen ze deze zomer enkele festivals aan waaronder dus Best Kept Secret. De band speelde zowel recent als ouder materiaal, maar slaagde er toch in om de set als een mooi geheel te laten klinken. Dansbare passages werden afgewisseld met ingetogen zangmomenten van Markus Acher en instrumentaal schoot de set alle kanten uit. De tent stond niet helemaal vol voor deze schitterende groep, maar dat kwam misschien voor een deel omdat België net aan zijn tweede match op het wereldkampioenschap voetbal was begonnen. Degene die de band gemist hebben krijgen een herkansing op Cactus Festival en op Dour Festival.

Belle & Sebastian moest vorig jaar noodgedwongen afzeggen voor Best Kept, maar met een jaar vertraging werden de fans van de band alsnog verwend op een schitterend optreden. Met de ondergaande zon als gezelschap klonk een song als “Another Sunny Day” dubbel zo sterk. De lieflijke luisterliedjes vielen op het strand als een warm deken om je heen. Zelfs de meest agressieve persoon moet haast wel rustig worden wanneer zanger Stuart Murdoch zijn zangstem bovenhaalt. De songs werden subtiel ingekleurd door zijn begeleidingsband en met een fris pintje had het publiek nu de kans om al even te bekomen van dit schitterende festivalweekend. De frontman haalde soms het tempo wat uit de set met zijn lange bindteksten, maar dat kwam de sfeer zo ten goede dat dat absoluut niet stoorde.  

Fat White Family moest vervolgens voor het laatste echte feestje van het weekend zorgen. De Britse rockers brengen vuige rock met invloeden uit de psychedelica en hardcore. Een geschift harde en ontzettend gave show die onze laatste restjes energie uit ons perste.

Elbow was de afsluiter van dit fantastische festival en deed dat net als Sigur Ros vorig jaar voortreffelijk. Guy Garvey weet met zijn charisma probleemloos een hele weide in te palmen en met hun indrukwekkende repertoire kunnen ze evengoed een show in elkaar steken die dubbel zo lang duurt. Net als bij Belle & Sebastian brengt de band liedjes waarvan je meteen in een goed humeur raakt. De nummers van hun nieuwe plaat ‘The Take Off and Landing of Everything’ voelen nu al aan alsof je ze al je hele leven kent en de klassiekers van hun doorbraakplaat ‘The Seldom Seen Kid’ (“The Bones Of You”, “Grounds for Divorce” en “One Day Like This”) behoren tot het beste wat het laatste decennium ons qua muziek te bieden heeft.

Net als vorig jaar waren er weer veel bands die last minute afzegden, maar dat is iets waar de organisatie weinig of niets aan kan doen. Last minute vervangers zoals Birth Of Joy en Rats on Rafts waren bovendien meer dan degelijke invallers. Het goede weer, de strakke programmatie, de gezellige omgeving en de leuke sfeer maken van Best Kept Secret één van de leukste festivals in de Benelux en wij zijn er volgend jaar wellicht terug bij.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/best-kept-secret-festival-2014/
Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)

Bonobo brak in 2010 door bij een breder publiek met de fantastische plaat ‘Black Sands’.  Vorig jaar bevestigden ze met ‘The North Borders’ en het mag dan ook niet verwonderen dat het Koninklijk Circus weken van tevoren uitverkocht geraakte. Simon Green en de zijnen tilden de loungy en jazzy elektronica  live naar een nog  hoger niveau, en wisten het publiek van start tot finish bij de les te houden.

Openen deden de aapjes met “Cirrus”, wellicht het meest dansbare nummer uit hun repertoire. Het eerste echte hoogtepunt van de set was echter het tweeluik “Towers” en “Stay The Same”, waarin de groep haar livepotentieel ten volle benutte. Door het trio blazers kregen de songs het nodige reliëf mee en zangeres  Szjerdene toonde aan dat ze over een hemelse strot beschikt. Haar krachtige, soulvolle en tegelijkertijd breekbare zang ging een perfecte symbiose aan met de warme, jazzy instrumentatie. Dapper ook dat band het aandurfde om af te wijken van de albumversies. “Towers” kreeg zo een uptempo einde mee en bij “Kiara” zorgden de blazers voor een onweerstaanbare groove.
Het tempo ging maar niet naar omlaag en de groep zinderde doorheen haar set.  “First Fires” zorgde halverwege gelukkig wel voor een rustpuntje.  Het nummer,  op album met de vocalen van Grey Reverend, werd zeer stripped-down gebracht  en werd voor de gelegenheid gezongen door Szjerdene.  Ook het exotisch klinkende “We Could Forever” was een voltreffer. Nooit gedacht dat een nummer met een fluitsolo zo stoer en sexy kon klinken. 
Tegen het einde van de set, na het swingende “El Toro”,  kregen de drummer en de saxofonist hun moment de gloire. Beide kregen ze de ruimte om gedurende enkele minuten te soleren, terwijl de rest van de band even het podium verliet. Daarna zetten de twee een geniaal een-tweetje op, waarna de complete band terugkwam om nog enkele nummers te spelen. Het duo “Pieces” en “The Keeper”, weer met de zwoele vocalen van Szjerdene, vormde het prachtige sluitstuk van de avond.

Als je de band al een verwijt kan maken, dan is het dat haar muziek soms wat braafjes klinkt. Maar de zaligmakende melodieën van Bonobo zijn zo hemels, dat je dat gebrek aan spanning er zonder klagen bijneemt. Live durfde de groep al eens wat meer experimenteren en dat pakte gelukkig fantastisch uit.  De sensuele magie die in de lucht hing, bracht het publiek in een aangename trance, ergens tussen melancholie en extase in. De zomer mag van ons part al beginnen.

Organisatie: Live Nation

Pas sinds 10 februari ligt de tweede plaat van Renée, genaamd ‘Marching’, in de winkelrekken. Enkele dagen later kwam de band de nieuwe nummers al voorstellen in de prachtige theaterzaal van NTGent. Het voorprogramma werd verzorgd door de Nederlandse Eefje De Visser, die na twee cd's al een geduchte reputatie heeft opgebouwd als singer-songwriter.

De afgelopen jaren speelde Eefje De Visser vrijwel altijd met een full band, maar op deze tour probeert ze het eens alleen. Wel deelde ze ons mee dat er een nieuwe tour met full band in de pijplijn zit, die hoogstwaarschijnlijk ook een tussenstop zal hebben in Gent. Eefje bewees dat je met de Nederlandse taal hele mooie dingen kan doen. Je vroeg je spontaan af waarom niet meer Nederlandse en Vlaamse artiesten Nederlandstalige teksten schrijven in plaats van geforceerd te proberen hun gedachten naar het Engels te vertalen. De manier waarop ze parafraseerde en speelde met taal was zelfs poëtisch te noemen. De romantiek en de melancholie droop in Gent van haar songs af. In ‘Schip’ zong ze: 'Ik wil naar Rome, samen met jou'. Ondergetekende heeft zijn valiezen al klaarstaan.

Renée had daarentegen wel een liveband meegebracht. Maar liefst vijf muzikanten vergezelden haar op het podium. De bekendste was ongetwijfeld Gianni Marzo, die ook bij Isbells en Marble Sounds speelt. Volgens Renée zorgde hij er voor dat ‘Marching’ steviger klinkt dan de voorganger ‘Extending Playground’.
De huiskamerpop van de band schakelde af en toe inderdaad een versnelling hoger en ook de andere muzikanten (piano, cello, contrabas, drum, backing vocals) kleurden de songs mooi in.
Zangeres Renée heeft daarnaast een mooie en lieve stem, die je onmogelijk kon tegenstaan. Toch vonden we het allesbehalve een fantastisch optreden. De band kleurde te veel binnen de lijntjes, miste een eigen geluid en ook de songs wisten ons zelden te grijpen. Het hitje “Dum Dum Dum” was nog aardig, maar het banale refrein verpestte helaas veel. Desondanks was het wel duidelijk dat Renée haar hele ziel in de songs stak. Zo was “Mr. Alzheimer” een nummer over haar dementerende grootmoeder. Ook storend was dat er tussen de nummers veel te vaak gepauzeerd werd. Misschien wel logisch dat Renée uitgebreid de tijd nam om iedereen te bedanken die zijn of haar steentje bijgedragen had aan de productie van ‘Marching’, maar het haalde de vaart wel heel drastisch uit de set.

Gedurende het hele optreden veerden we geen enkele keer echt recht. We misten een soort magie die Eefje De Visser ons wel kon bieden. Die laatste hopen we dan ook snel terug te zien in Gent met full band.

Organisatie: Democrazy, Gent  (ism NTGent)

Son Lux leverde vorig jaar zijn veelbelovende ‘Lanterns’ af. Het album werd overal geprezen om zijn unieke sound, maar we hoorden toch te weinig goede songs en te veel onafgewerkte ideeën om echt overtuigd te geraken.  Maar omdat de sound van de beste man ons toch intrigeerde, wilden we wel eens gaan zien wat dat op een podium zou geven.

Singer-songwriter Arne Leurentop, alias And They Spoke In Anthems, mocht het voorprogramma verzorgen en maakte van de gelegenheid gebruik om zijn debuutplaat ‘June’ voor te stellen aan het Gentse publiek.  Leurentop trok onlangs gedurende veertien maanden als straatmuzikant doorheen Australië en Nieuw-Zeeland en terug in België voelde hij plots de drang om een soloplaat te schrijven. Dat de man veel muzikale bagage heeft, – hij speelde onder meer al bij Liesa van der Aa, Sir Yes Sir en Helder - was in de Vooruit overduidelijk. Op zijn eentje wist hij veertig minuten lang te boeien. De sterke songs, zijn goede podiumprésence en het gebruik van loops en een voetdrum hielden het publiek het hele optreden bij de les. Dat hij daarnaast er ook in slaagde om succesvol “Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again” van Bob Dylan te coveren, bewees dat we hier met een rasmuzikant te maken hadden. We misten enkel een paar uitschieters, songs die echt bleven nazinderen.

Daarna was het tijd voor iets helemaal anders. De muziek van Son Lux klinkt enorm vernieuwend en dat kwam ook in de Vooruit tot uiting. Nog duidelijker dan op plaat hoorden we duidelijk de invloeden van verschillende genres; gaande van klassiek tot mathrock en van barokke pop tot hiphop. De muziek van Son Lux is rijk aan contrasten en klonk minimaal en pompeus tegelijkertijd.
Zanger en frontman Ryan Lott had twee muzikanten meegebracht naar Gent en ondanks dat het zijn bedoeling was om de songs live te laten klinken zoals op plaat, ondergingen de meeste nummers tot een fameuze metamorfose.
De muziek mocht al eens ontsporen en ook de handen mochten af en toe op elkaar. De groep ging overtuigend van start met “Alternate World”, een spannend nummer vol plotwendingen, dat klonk als een perfecte symbiose tussen James Blake en Sufjan Stevens. Betoverend mooi. “No Crimes” kreeg daarna een stevigere uitvoering en de gitarist leek even uit de bocht te gaan, maar wist zich toch knap recht te houden.
Er hing duidelijk elektriciteit in de lucht en “Easy” bevestigde dat vermoeden. Ontdaan van allerlei muzikale franjes, die sommige andere songs van Son Lux weleens in de weg durven zitten, is “Easy” met gemak de beste song van het debuut. Ook live was “Easy” in al zijn minimaliteit perfect voedsel voor getormenteerde zielen. De breekbare zang van Lott ging een perfect huwelijk aan met een (vooraf opgenomen) saxofoon en een zwoele, dansbare beat. Helaas hadden we na een halfuur dan al het beste achter de rug, en zakte het optreden daarna wat in. We misten – net zoals op plaat – echt goede nummers, maar bleven toch geboeid luisteren naar de verschillende muzikale uitstapjes die de band ondernam. Tijdens “Ransom” kregen we zowaar een house-intermezzo voor de kiezen en bij de afsluiter “Lost It To Trying” balanceerde de groep gevaarlijk tussen kitsch en schoonheid.

We waren blij dat de band live het experiment verder durfde door te drijven dan op plaat. Geen enkele song kwam er slechter uit, en het toonde aan welk potentieel de band bezit. Een eigen, unieke sound heeft de groep al en als Lott in de toekomst nog wat groeit in het songschrijven, staan ons ongetwijfeld nog mooie dingen te wachten.

Organisatie: Democrazy, Gent

In hun thuisland, het Verenigd Koninkrijk, is de tweede cd van  Revere nog niet uitgebracht. In België en Nederland daarentegen kunnen we echter wel al enkele weken genieten van de muzikale pracht van ‘My Mirror/My Target’. De band stak afgelopen week bovendien het kanaal over om haar eerste stappen op Belgische en Nederlandse bodem te zetten. De Witloof Bar in de Botanique was niet uitverkocht, maar was desalniettemin toch aardig volgelopen voor Revere. Terecht, want de barokke en gedreven melodieën van de band klonken live nog straffer dan op plaat, en ook de meer melancholische nummers kwamen –mede door de strijkers - uitstekend uit de verf.  

Frontman Stephen Ellis was een charismatische verschijning, die zich helemaal gaf op het podium. Hij interacteerde ongeforceerd met het publiek en dat zorgde meteen voor een intieme en ongedwongen sfeer. Er werden vooral songs gespeeld van hun laatste album, maar de band waagde zich eveneens aan een cover van Depeche Modes “Enjoy the silence”, waarin Ellis’ stemgeluid verdomd goed leek op dat van David Gahan.  De songs waren tegelijkertijd episch, melancholisch en ontzettend catchy. Het optreden viel op geen enkel moment stil en het aanduiden van hoogtepunten is dan ook geen gemakkelijke opdracht. Het gedreven en catchy “We Won’t Be Here Tomorrow” en het kale, maar oh zo aangrijpende “What Am I If I’m Not Even Dust” maakten indruk, maar het was het bisnummer “The Escape Artist” dat met de hoofdvogel ging gaan lopen. Het slepende ritme en de passionele vocalen van Ellis sneden door merg en been en de majestueuze, haast postrockachtige outro was het gedroomde slotstuk van de avond.

Dat de vriendelijke bandleden heel dicht bij hun fans staan, bewezen ze nogmaals na het optreden. Ze sloegen spontaan een babbel met elke toeschouwer, en bedankten iedereen voor hun aanwezigheid. Revere heeft zeker en vast de kwaliteiten om nog te groeien en hopelijk worden ze in de toekomst dan ook opgepikt door een breder publiek.

Organisatie: Botanique, Brussel

Amatorski bracht in 2011 met ‘TBC’ één van de strafste Belgische cd’s uit van het afgelopen decennium. Hun experimenteerdrang met elektronica pakte goed uit en leverde een intrigerende plaat op vol met bezwerende fluistermuziek. Het best te omschrijven als een melancholische kruisbestuiving van Sigur Rós, Portishead en Björk.

Dat de groep ook innovatief wil zijn op het podium bewijzen ze door al een half jaar rond te toeren met het multimediale project ‘Deleting Borders’. Daarmee wil Amatorski aantonen dat de grenzen in dit digitale tijdperk haast oneindig zijn. Live uit zich dat vooral in indrukwekkend mooie visuals, maar het project reikt verder dan dat. Aan hun laatste single “How Are You” kon elke fan meewerken door op de site deletingborders.com een inbreng achter te laten. Na een buitenlandse tour die hen in Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Engeland, Hongarije en Oostenrijk bracht, zette de groep afgelopen week terug voet op Belgische bodem. Eén van de tussenhaltes was de Handelsbeurs in Gent, waar de band een dijk van een optreden neerzette.

Van de nummers van hun debuut-EP ‘Same Stars We Shared’ was geen spoor meer te bekennen. De helft van het optreden bestond  dan ook uit nieuwe nummers, die een mooie aanvulling vormden op het materiaal van ‘TBC’. Het vierluik “Soldier”, “22 Februar”, “Peaceful” en “8 November”,  was al vroeg in de set een aanslag op je gemoed. De warme maar tegelijk ietwat afstandelijke zang van Inne Eysermans, de prikkelende elektronica en fantastische percussie kristalliseerden zich tot een ijzingwekkend geheel waar je het warm en koud tegelijk van kreeg. Buitenaardse magie, Sigur Rósiaans zouden we zelfs haast durven zeggen. Absolute uitblinker was “8 November”. De op plaat wat warrige climax, vormde live een waar hoogtepunt. Bijna achteloos schudde de drummer de intenste ritmes uit zijn polsen. We hadden er niet om gemaald mocht het nummer nog een tiental minuten langer geduurd hebben.
De nieuwe nummers klonken iets directer en minder abstract, maar dat betekent niet dat Amatorski haar drang om te experimenteren verloren is. Het klonk eerder als een lichte nuanceverschuiving in sound en in aanpak. Of en in welke vorm de songs op plaat zullen verschijnen is nog onduidelijk, maar de band kennende zullen ze wel weer een haast perfect eindproduct op de markt brengen. We zijn alvast benieuwd na hetgene we in de Handelsbeurs te horen kregen.

In de bisronde gaf de groep nog een prachtige versie van het beklijvende en melancholische “Never Told”. Het publiek kon zo met torenhoog kippenvel en een afgesneden adem weer naar huis vertrekken, hunkerend naar meer. Maar nu maar eerst die prachtplaat ‘TBC’ weer eens uit de kast halen.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Fuck Buttons verbaasden een paar maanden terug door met ‘Slow Focus’ een nog betere plaat af te leveren dan in 2009, toen ze na het uitbrengen van ‘Tarot Sport ‘ alom geprezen werden door de muziekcritici. Heel veel sleutelde de band desondanks niet aan hun sound, en ‘Slow Focus’ voelde dan ook aan als een logische stap in hun ontwikkeling. Door een betere productie (die ze volledig in eigen handen namen) en een iets toegankelijkere en ook duistere sound zette de groep weer een stap vooruit. Hun grote minpunt blijft wel dat hun songs dynamiek missen, maar anderzijds is de massieve, pompende sound hun belangrijkste handelsmerk. De soms industriële, soms dromerige elektronica wordt recht in je gezicht gesmeten, en je moet zelf maar zien wat je ermee aanvangt.

De verwachtingen waren dan ook hoog, niet in het minst omdat Fuck Buttons eind juni op Best Kept Secret Festival een dijk van een set neerzetten. Helaas zijn we iets minder lovend over het optreden dat ze in de Ancienne Belgique brachten. Slecht was het absoluut niet, maar helaas slaagde Fuck Buttons er deze keer niet in om ons opnieuw volledig mee te zuigen in hun trippy elektronische noisetrip. Was het omdat de jongens zich moesten houden aan de rigide geluidsnormen van Schauvliege of was het de meer rechttoe-rechtaan aanpak - die op papier nochtans wel veelbelovend klonk-, die ervoor zorgde dat enkele songs niet helemaal tot zijn recht kwamen?
Neem nu bijvoorbeeld “Olympians”, op plaat één van hun sterkere nummers. Op Best Kept een euforische, adrenalineopwekkende trip die ons alle kleuren van de regenboog liet zien, in de AB een ietwat fletse bedoening waarbij we toch een aantal keer onze aandacht dreigden te verliezen. Het agressievere jasje dat de song kreeg aangemeten, zorgde ervoor dat elke zin voor nuance als sneeuw voor de zon verdween. De details geraakten zoek in het geheel en de song verzoop om nadien nooit meer boven water te komen.
Gelukkig was er genoeg materiaal dat wel voor de nodige opwinding zorgde. “Red Wing” was een onhoudbare stormram en zowaar zelfs dansbaar en “Hidden SX”  klonk als een elektronische variant van een postrocksong met een melodie die ’s nachts nog steeds door je hoofd blijft spoken.
Ook visueel gezien was het genieten geblazen. De silhouetten van Andrew Hung en Benjamin John Power werden geprojecteerd op een doek, terwijl beide heren zijdelings hun kant van de draaitafel bedienden. Achter hen was een discobal opgesteld die lichteffecten de zaal injoeg, terwijl het duo hun nummers laagje per laagje opbouwde door nog wat meer knoppen open te zetten.

Al bij al leverde Fuck Buttons toch weer een straf optreden af, dat helaas net niet kon tippen aan hun acte de présence op Best Kept Secret. En in zo’n geval zijn we natuurlijk net even wat strenger dan gewoonlijk. Maar vergis je niet, Fuck Buttons blijft één van de strafste live elektronica-acts van het moment.

Pics homepag Bart Vander Sanden (http://www.shootthestage.com - http://www.indiestyle.be)

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Best Kept Secret Festival 2013 – zondag 23 juni 2013
Best Kept Secret Festival 2013
Beekse Bergen
Hilvarenbeek

De derde dag van Best Kept Secret sprak ons op papier het meeste aan, waardoor we ondanks onze vermoeidheid toch met veel enthousiasme het festivalterrein opliepen. Enthousiast, dat waren ook de jongens van Traumahelikopter. De groep met de coolste naam gaf een stomend punkoptreden, dat ons meteen helemaal wakkerschudde. De muziek was iets te standaard om echt bij te blijven, maar amusant was het zeker en vast.

De lo-fi garagerock van Black Lips was eveneens energiek en een uitzinnig publiek moshte zich een ongeluk op onder meer “Bad Kids”. Memorabel werd het ook hier nergens, maar toch wist de band met hun hipsterlooks en catchy songs onze aandacht te behouden gedurende het hele optreden.

Local Natives begon meteen daarna op de Mainstage hun set in de gietende regen. Het meeslepende en emotionele “You and I” zette meteen de toon en wanneer de zon op het refrein van “Breakers” doorbrak kon het optreden al niet meer stuk. Kippenvel en tranen in de ogen van gelukzaligheid. De band bracht netjes evenveel van hun debuut als van ‘Hummingbird’, en bleef het hele optreden op een waanzinnig hoog niveau spelen. De zomerige en sprankelende indiepop klinkt toegankelijk zodat het een groot publiek kan aanspreken, maar bevat ook voldoende uitdagende arrangementen en emotionele diepgang om de kritische muziekfan te bekoren. Waanzinnig ook hoe mooi de samenzang tussen de verschillende bandleden klonk. Ondertussen had het publiek weer een fikse regenbui over zich heen gekregen, maar tijdens afsluiter “Sun Hands” kwam de zon weer opdagen. Het refrein ‘When I Can Feel With My Sun Hands, I Promise Not To Lose Her Again’ werd uitzinnig meegezongen door de fans, waarna we getrakteerd werden op een flinke portie gitaargeweld. Wat een optreden!

De groep No Age, die bestaat uit een drummer en een gitarist, was helaas de teleurstelling van de dag. De massieve noiserock van de band klonk te eentonig en statisch en was eerder slaapverwekkend dan adrenalineopwekkend. Wellicht was het deels de schuld van de geluidsmix die niet goed zat, maar we misten vooral dynamiek en enige subtiliteit. Nu klonk het allemaal als een onmelodieuze, warrige geluidsbrij.

Suuns daarentegen bewees één van de meest vooruitstrevende bands van het moment te zijn. De tegendraadse ritmes, bezwerende zang en dreunende baslijnen zorgden weeral voor een begeesterende luistertrip. De combinatie van postpunk en elektrorock leek elk moment te kunnen ontploffen, maar pas bij het laatste nummer “Sweet Nothing” werd het gaspedaal helemaal ingedrukt. De rest van de set klonk minimaler, maar des te spannender door de dreiging die telkens in de lucht hing. Dansbaar is de muziek ook zeker, en vooral uiterst geschikt om enkele spastische moves op uit te proberen. Deze hevige koortsdroom was na een uur helaas al gepasseerd, maar met Portishead in het vooruitzicht hadden we alweer iets nieuws om naar uit te kijken.

Ondanks dat zangeres Beth Gibbons niet zo heel sterk bij stem was en de geluidsmix ook niet goed uitkwam op de plek waar we stonden, genoten we toch heel hard van dit optreden van Portishead. Er werd vooral materiaal gespeeld van hun triphopdebuut ‘Dummy’ (dat al van 1994 afstamt!) en van hun comebackplaat ‘Third’, die nog een stukje zwaarder op de maag ligt dan zijn voorgangers en niet gespeend is van enig experiment. Geen muziek om vrolijk op te dansen, maar voer voor de getormenteerde ziel die zich graag eens wentelt in een dosis tristesse. Enkele hoogtepunten waren het heftige en industrial-achtige “Machine Gun”, het enorm zwoele “Glorious Box” en het breekbare, bloedmooie “The Rip”.

De IJslandse postrockband Sigur Rós beloofde de ideale afsluiter te worden van dit driedaags festival, maar loste die verwachting maar half in. De groep speelde veel nieuw materiaal en had een koor vrouwen meegebracht die ook nog eens goed overweg konden met hun blaasinstrumenten. Helaas werden van onze favoriete albums (‘Ágætis Byrjun’ en ‘()’ ) enkel “Popplagið” gespeeld. Naast de nieuwe nummers van hun recentste worp ‘Kveikur’, die een stuk steviger waren dan we gewend zijn van de band, werd de set opgevuld met voorspelbaar materiaal zoals “Festival”, “Glósóli” en “Hoppípolla”. De iets toegankelijkere songs dus, die ook gesmaakt worden door mensen die nog nooit naar de groep geluisterd hebben. Daardoor kwam het optreden echter wat routineus over. Het had een mooie geste geweest naar de fans toe om ook wat minder bekende parels te brengen zoals een “Olsen Olsen” of een “Vaka”. Slecht kan een optreden van Sigur Rós echter nooit zijn, maar het verwachte kippenvel bleef op enkele momenten na uit. 

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/best-kept-secret-festival-2013/
Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)