We hebben het met en voor de Kuti’s. En als zo’n Afrikaanse grootheid de Gentse Vooruit aandoet, dan moéten we erbij zijn. Maar dat we niet open-mondgewijs onze idolen aanbidden bewijst volgende statement: Seun Kuti bracht ons niet in vervoering. Slik.

Ooit waren we zelf in Nigeria en konden we bijna (nee, het is waar, ‘bijna’ telt niet) Femi Kuti in levende lijve aan het werk zien. Femi is de oudere broer van Seun (Oluseun Anikulapo) en vooral de zoon van Fela Kuti, dé grondlegger van afrobeat met een politieke/sociale boodschap en altijd geruggesteund door zijn even legendarische groep Egypt 80. Femi en Seun zijn de enigen die uit het Kutinest die de muzikale noten meegraaiden. En meer nog, toen papa Fela stierf, nam Seun – die al af en toe een nootje meezong op het podium – als amper veertienjarige de rol als leadzanger van zijn pater familias over.
Misschien waren onze verwachtingen door die mythische voorgeschiedenis té groot die vrijdagavond in Gent. Want Seun speelt nog altijd met de oude knarren van Egypt 80. En toch, we stonden open, want de jongste Kuti geniet een serieuze livereputatie en zijn muziek – echt een voortzetting van papa’s repertoire - steekt sowieso aan.

En nog een bewijs dat we openminded naar Gent afgezakt waren: de in laatste instantie aangevoerde support act beviel ons écht. Shakara United is een tien uitsluitend blanke koppen tellende Belgische band maar wat ze brengen is verrassend zwarte funk. Ze hebben net hun eerste plaat uit waaruit een in het begin halfvolle zaal een klein uurtje ‘Kuti’-muziek geserveerd kregen. Het smaakte naar meer. Naar nog beter ook, want authentiek.

Egypt 80 werd door de toetsenist één voor één on stage geroepen. Dat zal zowat de meest intensieve beweging geweest zijn die de ouderen van de originele band die avond deden, want in tegenstelling tot de vrouwelijke ass vibrating and shaking backing vocals ‘stonden’ de artiesten er vooral bij. Maar ook dat is verre van een bezwaar om een vervoerend concert te brengen.
De 14 muzikanten zetten in en pas na het eerste nummer kwam Seun himself met een sax in de hand on stage gewandeld. Opgewekt, in vorm, met goesting. Het beloofde. Maar het bleef vooral steken in zwoegen, hard werken, zwaar opbouwend vaak, maar naar ons gevoel met te veel kabbelmomenten.
En wellicht speelde ook de minder geslaagde geluidsverdeling in de zaal een bepalende rol daarin. Het zat zelden écht goed, Seun was op verschillende plaatsen niet goed te begrijpen. Dat zijn boodschap (“Africa, protect our children”) daardoor wat verloren ging, tot daar aan toe, maar het primaire van de muzikale passie bleef ook hangen aan de balkons.

Jammer, want er zaten wel knappe momenten in en in se had de 15 man op het podiumervaring en knowhow genoeg om de Vooruit even in het donkere Nigeria te droppen. Niet dus en dat vonden we zelf echt spijtig. We waren immers graag nog eens in Nigeria geweest, maar Seun had het thuis gelaten.

Playlist 1. Ohun Aiye 2. VIP 3. African Airways 4. IMF 5. Black Woman 6. Africa Smoke 7. Higher Consciousness 8. Kalakuta Boy 9. You can run

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/seun-kuti-14-03-2014/
Organisatie: Democrazy, Gent

Een avondje feel good, zwervend op verhalen tussen Nederland, Vlaanderen en Zuid-Afrika met een Poolse insteek. Op zijn nieuwe tournee hangt de nergens-en toch-overal-thuis-globetrotter Stef Bos zijn koude jas in de hal en stapt de warme kamer van optimisme in. Het was er knus en naar zijn als vuurhaard knetterende stem was het aangenaam luisteren.
Luisteren naar verhalen ook, want Stef Bos is een vlot causeur, maar vooral naar zijn jongste nummers die voortvloeien uit een dubbele inspiratiebron.  Enerzijds het op de poster afgebeelde schilderij van de jonge Zuid-Afrikaanse kunstenaar Christiaan Conradie en anderzijds een zin van de Poolse journalist Ryszard Kapuscinski: pessimisme is het kijken naar de werkelijkheid op een te korte termijn.

De Antwerpse inwijkeling kwam in Brugge, ‘waar ik mijn eerste Vlaamse lief vond die ik amper begreep’, zijn ‘kleine tour op zoek naar iets groots’ voortzetten en ontegensprekelijk was de rode draad naast optimisme ‘de taal’.  Bos houdt van taal als communicatiemedium en er zat niet de minste ruis op de zender-ontvanger-relatie, al schakelde hij vlot tussen Hollands, iets Antwerpsachtigs en Afrikaans.
Bij momenten ingetogen stil – zoals bij zijn opener “De intocht” helemaal alleen aan de piano - en dan weer ongebreideld luid afro en latino met vele blues- en andere zijstapjes ertussen in. Vier muzikanten bracht hij mee voor wat hij nummers noemde die uit een piano als moeder en een gitaar als vader ontsproten waren.
Hij diepte af en toe nog wel eens uit de oude doos, die echt wel klassiekers bevat. Zo sneed hij al vroeg “Is dit nu later” aan en in zijn tweede deel sketchte hij een grappige versie van “Wodka”. Grappig want naast schrijven en zingen is Bos ook qua lichaamstaal een entertainer.
Maar het ging vooral om zijn nieuwere werk, intrinsiek geïnspireerd door zijn Zuid-Afrikabelevenissen. “Het midden” kreeg een uitgesponnen draai en bracht meteen stomige opwinding in de statige schouwburg. Ook in “Força da mudança” zat schwung, zij het op Afrikaanse wijze. “Viva Afrika”, klonk het even later bewogen en gemeend met een drumsolo geïmporteerd uit het zwarte continent eraan gekleefd. “Kloofstraat” en “Gelukkig” pasten daar wonderwel in. Met het mooie vertelsel dat hij zijn liederen meestal aangereikt krijgt.
Intussen verkleurden de doeken boven het podium het kwintet en het podium van sober nachtblauw tot schrille en warme kleuren en terug. En plots waren we op een Frans terrasje waar de accordeon “Rue de Mouffetard” smoel gaf.

Ook in deel twee zou de accordeon nog terugkeren, net als de positieve vibes die zijn hele avond doorspekten, zoals in “Alles wat ik heb”. Hij opende dat deel met “Goed” en had het over vechten en opstaan om dan plots heel ingetogen terug te grijpen naar zijn jeugd met een verhaal waar dichter Hans Andreus bij zijn ouders thuis binnenstapte en hem een boek cadeau deed. Mooi tijd om “Voor een dag van morgen” te reciteren en te verwerken.
Hij sloot af met “Onder in my whiskeyglas”, op zich een triest nummer dat met de inkadering toch enigszins paste in zijn optimisme-set, ondanks de ontvoering van de ‘drie skepe’. Of had WF Hermans toch gelijk toen hij schreef: 'Ik geloof dat de mens alleen uit onoplettendheid optimist is.’ Drank helpt, dacht ook Bos en hij zwaaide zijn gasten uit met een glas ‘Wodka’.
Bissen deed hij met zijn ‘Papa’ en ‘De Partij’, waar hij nog zijn ‘door de wind, door de regen, dwars door alles heen’ in mengelde. Oei, was dat niet het lied dat zijn ‘eerste Vlaamse lief dat hij niet begreep’ ooit vertolkte? Optimisme? Ach wat, met een glas tikken tot het licht wordt en zingen. Cheers Stef, op dat wat komen zal! Als je maar door het bos de bomen ziet. Of was het omgekeerd?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4335
Organisatie: Cultuurcentrum Brugge  

Elle est de retour. Et comment ! Jaja, in het Frans, want Axelle Red is terug. Na haar kleine en vrij geruisloos gepasseerde ‘Engelstalige’ uitstap met haar vorige album ‘Un coeur comme le mien’ viert de Limburgse ’chanseuse’ haar twintigste podiumverjaardag met ‘Rouge Ardent’. De AB liep er voor vol en ook wij stelden vast: Franse melo-pop-chansons, dat is La Red.

Een heel gevarieerd publiek stond en zat in de kunstmatig rokerig gemaakte flex van de Ancienne Belgique ongeduldig te wachten, want de diva van de avond eigende zich een academisch kwartiertje toe. Die AB-gangers hadden ‘The Voice’ genegeerd (of opgenomen) en kwamen naar Brussel voor ‘La Voie’. Want dat is en blijft haar handelsmerk: dat hese, zwoele stemgeluid, uit de duizenden te herkennen.
‘C’ était un soir d’ été’, was haar gezongen openingszin, ook de eerste van haar nieuwe cd. Het voelde zo aan, Brussel bruiste en had zijn winterkledij eindelijk afgelegd. Sit back, relax en neem een Ricard (zelfde prijs als een pint in de AB). 
Axelle Red ging meteen zelf aan de gitaar en stond centraal tussen negen grote rode lichtpilaren met naast haar vier muzikanten (Fritz Sundermann (gitaar), Dominique Vantomme (toetsen), Laurens Smagge (drums), François Verrue(bas) ) ook drie backings. Ze opende met de eerste track van ‘Rouge Ardent’, een album (waarvoor ze naar verluidt 40 nummers schreef en er 10 over hield) dat niet enkel door kenners uitermate positief binnengehaald werd, het haalde in no time zelfs goud in België en mikte meteen naar plaats één in de Ultratop 100. Gevarieerd publiek dus, zoals we schreven.
‘Roude Ardent’, zo vertelde La Red, is het verhaal van twee jonge geliefden die eeuwig bij elkaar zouden blijven, maar de jongeling voelde plots een onbehagen en vertrok. Het hele album is daaraan opgehangen en zo knutselde ze ook de show in elkaar. Ze hield vrij strikt aan de opbouw van de cd, begon met een beat in “Amour profond” en paste her en der een ouder nummer in, maar ook dat schaadde het verhaal niet, wel integendeel.
Want, laten we wel wezen, Axelle Red, dat is zo goed als altijd al melancholie geweest. Een zekere romantische soul-tristesse die perfect in haar nieuwe verhaal past. Donker-rood dus, zoals de ‘zetels in de AB die ik heb laten overtrekken’, grapte ze terwijl ze er aan toe voegde dat ze niet alles in het Frans en het Nederlands zou vertalen. Maar dat verhaal, dat moest iedereen wel weten. En het licht: dat was rood.
Na “Sur la route sablée” moest ze even een (stem?) pilletje slikken en leidde “Elle danse seule” in, mooi in het trieste totaal-verlatingsverhaal geparkeerd. Na “C’est une ville” vroeg ze het zich luidop af: ‘Wat is dat toch met mannen? Ze willen altijd op verovering en moeten dan draken bestrijden om uiteindelijk met een prinses te willen terugkeren.’ Waarop een hevige fan (en die waren heel nadrukkelijk en uren op voorhand aanwezig) haar toeriep: ‘Jij bent de prinses!’
Maar ’t ging over de mannen, die met hangende pootjes terugkeren: “Je te l’avais dit” waarna ze in “Quelque part ailleurs” een stemmig duet aanging met de piano van Dominique Vantomme. Met “A tatons” volgde een nieuw oud nummer en voor het eerst in fel wit licht.
Even had het concert een kabbelend gevoel maar we onthouden toch knappe nummers als “Jusqu'au bout”, een diepgaande sparring met de gitaar in “Rester Femme” waar de backings subliem als scheidsrechter tussen sprongen. “Ce coeur en or” ging dan weer uptempo waarna ze “Un été pour rien” aankondigde als een nummer dat ze nog nooit live had gespeeld.
“Parceque c’est toi” blijft een klassieker, iets wat “De mieux en mieux” misschien niet wordt, maar dat was dan wel weer een meezinger waarmee ze eindigde. Enkele stappen achteruit, een bevallige buiging en weg was ze.
Om - na een vestimentaire wissel - terug te keren met “Le monde tourne mal (Let’s dance)” dat ze als een hogepriesteres ‘in een kerk in Memphis’ (sic) heel knap uitspon en uitspeelde. Van intens tot intiem en terug. De sfeer zat er helemaal in en werd vrij funky in “Ecoute ma prière” en uitbundig in “Aphrodisiaque”.

Nog een keer stapte ze af en kwam terug met “Rouge Ardente”, de hit-single en titeltrack van de cd die ze net uitgebreid en brandend geshowd had. Ze stelde nog haar muzikanten voor en dankte het publiek, zichtbaar geroerd. ‘Zonder jullie zat ik vanavond thuis’. Ook wij danken ‘jullie’. Que le feu continue !
La Red is nog te zien in de uitverkochte Roma (17 mei) waarna ze Frankrijk in trekt om in het najaar weer de draad in België op te nemen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/axelle-red-03-05-2013/

Organisatie : Greenhouse Talent

‘A GENTLEMAN’S AGREEMENT’. Zo staat het op het nieuwe album van Dez Mona, de eigenzinnige band rond Gregory Frateur en Nicolas Rombouts. Om die jongste te werpen moesten ze (symbolische) bergen beklimmen en nu willen ze die aan iedereen laten zien en vooral horen. Wij waren erbij in de Kreun in Kortrijk en aanschouwden een de(s)monische set.

De berg, de rots, waarop ze pronken op hun album staat misschien wel symbool voor een nieuwe (moeilijke?) hindernis voor de band, die naar een meer poppy rockgehalte. Vergeet niet: hun vorige album ‘Saga’ was zowat een operastuk en op hun muzikale cv staat toch vooral intiemer weltschmerzgeladen gevoelswerk met jazzy- tango- of chanson-ondertoon.
Trouwens, op ‘A GENTLEMAN’S AGREEMENT’ staan ze met z’n zessen. ‘Heart & Brains’ Frateur en Rombouts met accordeonist Van Camp zochten en vonden het gezelschap van andere topmuzikanten als Steven Cassiers (drums), Tijs Delbeke (Sir Yes Sir; gitaar, piano en zang) en Sjoerd Bruil (Sukilove; gitaar en zang). Dez Mona beschouwt zich immers niet meer als een groep, maar als een project, een collectief dat zoekt naar muziekmakers die passen bij wat op het menu staat. In deze een poppy rockalbum waarbij je meteen omver geblazen wordt door opener “Soon”, niet toevallig ook de opstart van hun set in de Kreun.
Het is naar verluidt een oorlogsverklaring, geïnspireerd op de Arabische Lente en als vingerwijzing naar onze Westerse lethargie. Mooi, maar vooral indrukwekkend qua overdonderende sound en verrassend voor het geheel Dez Mona. In de Kreun klonk het - het hele album -  trouwens nog rockiger dan op de cd zelf.
Tot halfweg de gig volgden ze trouwens gewoon de cd. “Memory of the sun” was een heel wat rustiger oversteek en ook “Supicion” - met Frateur aan de piano - had bij momenten een originele (Afrikaanse) beat erin die via tango-accenten vlot overvloeide  in “The Passing” waar de gitaren weer prominenter sneerden.
“Harmonie, pathetiek en de stem van Gregory Frateur”: zo vat de kern van Dez Mona hun eigen ‘persoonlijke muziek’ samen. Maar daarmee kan je je onmogelijk een beeld vormen. Precies omdat het beeld telkens weer vervormt.  Maar het was een goeie synthese van het volgende nummer “Funny games” dat – in tegenstelling tot de vrolijke titel – veel melodrama in zich draagt. Het podium – met de beklommen rotsberg op de achtergrond – werd zwart-wit en Frateur eindigde headbangend op de psychedelische kleurklanken.
Zo bombastisch het vorige, zo intiem weer het volgende, “Fools’ days” waar Frateur – in kostuum maar op blote voeten - enkel een aangrijpend duet aanging met accordeonist Roel Van Camp.
Tijd voor een cover, vond de band, met “Everyone who had a heart” van Dionne Warwick, maar dan een doorsnijdende versie met militair tromgeroffel en passie die zo makkelijk uit de mond van Frateur lijkt te komen. Alsof hij helemaal geen moeite moet doen.
Op het uptemponummer “The Back Door” zette de klankman de juiste echo op en daarna grepen ze terug naar wat ouder werk: “Didn’t it rain” dat van een gospel in een eighties gitaarnummer à la Uriah Heep getransformeerd werd.
In schril contrast – daar houden ze van – tot de sneren van “Didn’t it rain” opende de accordeon “A little bit of a dream” en kreeg meteen het gezelschap van de akoestische gitaar van Delbeke. Met “Carry on” volgde nog een oude song en tijdens “A part of us all” – met knappe samenzang van de heren op de eerste rij (Frateur, Delbeke en Bruil) - verscheen pas de titel van het nieuwe album op het scherm: “Gentleman’s Agreement”, het nummer waar Frateur aan de piano zat, vroeger ophield, de stage afstapte en de outro aan zijn band overliet.

Drie bisnummers volgden en uiteindelijk had Frateur amper een woord bindtekst (behalve over de t-shirts die te koop waren) tot zijn publiek gericht. Maar de merci en de dank u illustreerden waar het bij Dez Mona op staat: muziek maken die harmonie en pathetiek verenigt. Dat dit deze keer met een poppy rocktint is kunnen we alleen maar toejuichen en niet alleen omdat ‘A gentleman’s agreement’ radiovriendelijker is, want zo poppy is het geheel nu ook weer niet. Misschien wel wat toegankelijker, maar het blijft desmonisch. Blijft de vraag: wat doet een band met deze kwali- en variëteit eigenlijk nog in kleine (zelfs niet uitverkochte) clubzaaltjes?

Setlist
1. Soon 2. Memory of the sun 3. Suspicion 4. The Passing 5. Funny Games 6. Fools’ Days
7. We own the seasons 8. Everyone who had a heart 9. The back door 10. Didn’t it rain 11. A little bit of a dream 12. Carry on 13. A part of us all 14. Gentleman’s  agreement
Bis 15. Trial 16. Lack of love 17 Get out of here

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dez-mona-11-04-2013/

Organisatie: Kreun , Kortrijk

Pas terug van een rondtoer in de Verenigde Staten stapte de Nederlander Jacco Gardner het podium van De Kreun in Kortrijk op, zijn volgende stap in een (Europese) veroveringstocht. Het publiek droomde even mee en genoot ervan.

Psychedelisch. Dat etiket krijgt de muziek van Jacco Gardner opgekleefd. Op zoek naar een ‘passende’ opwarmer kwam men dan maar uit bij Talk Normal. Maar in vergelijking met de hoofdact was dat psychedelisch in het kwadraat. Zo zwaar experimenteel zelfs dat het geluid van de twee ladies – één op drum en één op gitaar – vrij zwaar uit de bocht gaat voor de doorsneer-Gardnerfan. Repetitief, donker, beangstigend, overdonderend.

In ontegensprekelijk contrast dus met de ballads van de 24-jarige Nederlander die alleen al in zijn projecties kleur en dromerigheid schept. Een jaar geleden liet hij zijn debuutsingle “Clear The Air” op de wereld los en dat sloeg aan, zeker in de Verenigde Staten, want even later kreeg en tekende hij een contract bij een plantenmaatschappij uit Chicago. Sinds vorige maand is zijn eerste album ‘Cabinet of Curiosities’ klaar en dat moest bijgevolg eerst gepromoot worden in… The States.

Pas (een week) terug, of hij begon zijn eerste Europese tournee in De Kreun in Kortrijk. ‘Het voelt een beetje als thuiskomen’, aldus Jacco zelf, ‘al is het in België. Blij weer eens op een goed podium te staan, want in Amerika is het niet altijd even professioneel.’
Zelf is hij dat meer dan. Hij bespeelt, zoekt en verzamelt allerlei geluidsbronnen die hij in een soort barokke poppy vorm giet waar hij dan een psychedelisch sausje over giet. “Where will you go”, het nummer waar hij zijn set mee afsloot is daar het schoolvoorbeeld van. Maar De Kreun was wellicht niet volgelopen had hij niet die populaire inslag die hem airplay bezorgde. “Clean the Air” was in die zin een goeie opstart, want Studio Brussel stuurt die af en toe de ether in en de muziekzender organiseerde zelfs een te winnen huiskamerconcert met Jacco.
Heel passend wellicht, want Jacco houdt van intimiteit, brengt de sixties-seventies zweverigheid terug en haalde de mosterd duidelijk bij de toenmalige (Nederlandse) scene van Shocking Blue en The Golden Earrings (voor ze The Golden Earring werden waren ze psychedelisch bezig). En hij doet het uitstekend. Gearrangeerd en gelaagd, met oog voor details, het nodige galmen en vertragen in het zingen incluis.

Of dromen al dan niet bedrog zijn laten we in het midden, maar Gardner vindt in zijn droom - een weerkerend gegeven in zijn werk -  een troost. En daardoor mag hij dromen van een grote carrière, want naar verluidt schafte Robert Plant (jaja, die van Led Zeppelin) zijn Curiosity-album al aan.

Setlist
1. Cabinet of Curiosities , 2. A house on the moon, 3. Help Me Out, 4. Summer’s Game, 5. Chameleon, 6. Puppets Dangling, 7. The One Eyed King , 8. Watching the Moon, 9. Lullaby, 10. Clear the Air, 11. The Ballad of Little Jane, 12. Where Will You Go
Bis
13. How to live a again, 14. Always on my mind

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/jacco-gardner-29-03-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/talk-normal-29-03-2013/
Organisatie: Kreun , Kortrijk

Kortrijk leek aanvankelijk niet warm te lopen voor Ebo Taylor, een Afrikaanse legende van maar liefst 76 lentes. Uiteindelijk daagden toch genoeg warmbloedige adepten/nieuwsgierigen op om de winterse kou te verdrijven. En Ebo had er zin en zon in.

Bijna twee uur zou de Ghanees, oude muzikale vriend van de Nigeriaanse topmuzikant Fela Kuti, De Kreun laten wiebelen en dansen. Hij had er zonder meer veel goesting in, was meer dan wakker, wat van de klankman niet kon gezegd worden, want de volumeknop van de micro van de legende stond bij het eerste nummer nog dichtgedraaid.
Taylor – met hoedje en traditionele outfit - liet het na een korte misprijzing met hoofd en armen niet aan zijn enthousiasme komen en zette met zijn zevenkoppige band de set in. De oude knar staat bekend om zijn ‘Highlife’, een dansmuziek die zwemen van Afrikaanse ritmes met de brassbands van het Britse leger en Amerikaanse jazz combineert. In De Kreun gooide hij nog wat andere genres in zijn smeltkroes en gaf hij zijn muzikanten soms vrije baan.
De drummer had al snel door dat het Kortrijks publiek nog moest opwarmen. ‘You are a bit cold and quiet’, al had Taylor zelf al bij zijn tweede nummer een meezingmoment ingelast, wat hem door de lauwere reactie een ondeugend lachje ontfutselde. Trouwens, die blinkoogjes bleven het hele concert door glinsteren.
Af en toe laste hij een filosofische quote in (‘The river was there before the path’) maar centraal bleven zijn meeslepende tunes, waarin hij zich zo erg onderdompelde, dat hij zelfs net voor hij een rondedansje om zijn staander maakte, die micro omver liep.
Supersaxofonist Ben Wolff (één van de twee blanken in de band) haalde van meet af aan al verschroeiend uit, maar ook de percussionist en de drummer bepaalden het ritme en de grooves. Halverwege het concert stapte iedereen - alsof voor een plaspauze -  van het podium, behalve de man achter de drums die de stijl van concert plots een andere richting insloeg en met de toetsenist-zanger-danser wat gratis Afrikaanse danslessen ten berde gaf. ’The ladies in front’, was het stigma.
Toen ‘good old’ Ebo weer op het podium kwam, zette hij zich voor het drumstel, staarde genietend de zaal in en begon te flirten met het vrouwelijke schoon, met het blonde jonge ding in het bijzonder. Hij genoot, zag dat het goed was en was zo onder de indruk dat hij even op zoek moest naar zijn gitaar.
Na het voorlaatste nummer (“Appia Kwa Bridge”, de titelsong van zijn laatste cd) was het 22 uur geworden. ‘White man invented the watch. And he added: 10 o’clock is the end’, verontschuldigde de black man zich voor het nakende einde.
Maar het was duidelijk, den Ebo had er plezier in, noemde zichzelf generous en bleef alleen op de bühne, wat later geassisteerd door de percussionist voor een mooie ballade. En erna riep hij letterlijk om zijn guys waarop de drummer eraan toevoegde dat Ebo de ‘hardest working man in show business’ was. Overuren dus, maar geen seconde had je dat gevoel. Taylor sprong (jawel) tijdens het allerlaatste nummer van het podium en ging iedere toeschouwer persoonlijk begroeten: een handdruk, een klopje, een dansje (met die blonde ook natuurlijk).

‘Heaven’, zo fantastisch voelde het nu wel niet, maar het was close. En dat was meteen het laatste nummer en de laatste kwinkslag: ‘Wil je naar de hemel? Wel, sterf dan !’ Ons gedacht? De man verkiest (voorlopig nog) de hel want we zien hem nog niet meteen zijn Afrikaanse pijp aan Maarten geven.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/ebo-taylor-13-02-2013/

Organisatie: Kreun , Kortrijk

Same place, same time, maar dan twee jaar later. Schreven we toen dat Goose een verdoken ode aan de gitaar bracht, met de opstart van hun Europese promotietour voor  hun derdeling ‘Control Control Control’ slaan ze weer de echte snaren aan. Al was het bij momenten toch verrassend ‘anders’.

Toentertijd – twee jaar terug dus – verkochten ze ook in februari in no time tweemaal de AB uit. Deze keer driemaal. De lancering van op hun internationale thuisbasis was drievoudig sold-out. Met getrouwe fans én met zij die na de cd’s ook de gerenommeerde live-reputatie wilden ontdekken.
Het gaat steeds sneller met en voor de Kortrijkzanen. Tussen hun eerste twee albums verstreek er vier jaar, nu twee. ‘Bring it on’ was een eye-opener pur sang, maar ‘Synrise’ kreeg her en der wat kritiek en dat was even slikken om mee om te gaan. Te veel synths, klonk het, niet puur genoeg. Ze klauwden wel terug ter verdediging en hadden het over evolueren, maar twee jaar later binden ze in. Of nee, ze laten het bloed stromen waar het niet gaan kan: via hun vingertoppen de snaren in.
Nu poneren dat ‘Control (x3)’ een pure rockplaat is, zou geen domme gans wagen. Goose blijft elektro-dance-rock, al draaien ze hun deur wel (vrij gewaagd) open voor een ballad à la “Rise and Fall”. Gedurfd. En daar begonnen ze dan nog hun bis mee. Faut le faire ! In tegenstelling tot twee jaar geleden weinig Kortrijkzanen trouwens in de AB, vonden wij, om te zien en voelen hoe de vibes geëvolueerd waren, al was kersvers burgemeester Vincent Van Quickenborne wel nog eens naar de hoofdstad afgezakt. ‘Ze worden steeds beter’, luidde zijn commentaar.
Aangenaam verrast was hun burgervader, maar het was ook voor de boys zelve afwachten. Hun light show was voor hen even nieuw als voor het publiek en het moet gezegd: die was indrukwekkend. De opener “Lucifer” baadde in een witte lichtbaken, die als een raster rond de duisternis heen gezet was. Hun nieuwe album kleurt ook vrij zwart en die donkerte – alle vier in het zwart - hielden ze nog even vast op “Bring it on”, maar toen iedereen “I believe” meebrulde gingen de lasers (en het publiek) aan het dansen.
Dan volgde een quintet nieuwe nummers en was het even zoeken. “United” gleed ongemerkt voorbij, bij “Real” toonde Bert Libeert dat een drummer van standing zijn band met strakke hand leidt, terwijl de vier tijdens “Your ways” knap als zwarte schaduwen tegen een kleurachtergrond hun ding deden. Met “Modern Times” brachten zowaar een melodieuze draaiing in de AB die eindigde in een volksmennerij met Michael Karkousse die de micro hoog boven het publiek liet laveren en Dave Martijn die ostentatief  midden de bühne aan de gitaarhaal ging.
De eerste echte vonken sprongen er echter pas af bij “Control” - waar de lichten een (dans) tempel op het publiek bliksemden - en zetten zich door bij “Can’t stop me now” dat ze in een dance party lieten uitdeinen met een sublieme overgang naar “Black Gloves”. Dat vuur kwam er dus ontegensprekelijk in het oude gedeelte met nog “British Mode” en “Everybody”, waar het toch weer iets afwaarts trok ondanks de caleidoscoop van wit spervuurlicht. En plots  waren ze weg.

De zaal leek verrast, reageerde vrij lauw en dus kwam het viertal maar spontaan zelf terug en zette met ”Rise and Fall” (het zevende nieuwe nummer die avond), een zoetgevooisde ballade in waarmee Karkousse bewees dat hij ook een vaste zanger is. “Synrise” volgde en ze sloten af met “Words” dat halverwege leek op te houden, maar dan plots oorverdovend hernam . Met drie gitaren in hoge aanslag groepeerden ze zich rond hun drummer en eindigden boven de 100 decibel. More than words dus, maar afsluitend met de juiste woorden van een sowieso weinig spraakzame frontman ‘Merci voor te komen (sic), jullie waren de eersten.’ Dat onder die eersten een pak zetelzitters waren die zelfs hun hoofd niet in beweging hadden gekregen, deed ons meewarig zelf het hoofd schudden.

Setlist
1. Lucifer; 2. Bring it on; 3. United; 4. Real; 5. Your ways; 6. Modern Times; 7. Control;
8. Can’t stop me now; 9. Black Gloves; 10. British Mode; 11. Everybody
Bis 12. Rise and Fall;, 13. Synrise; 14. Words

Neem gerust een kijkje naar de pics  van de gig 9 februari
http://www.musiczine.net/nl/fotos/goose-09-02-2013/
Support Go Chic
http://www.musiczine.net/nl/fotos/go-chic-09-02-2013/

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Hij maakt platen om op te treden, liet hij zich onlangs ontvallen. Twee jaar voor zijn pensioengerechtigde leeftijd en nog minder dan twee na zijn laatste ‘Arno Brusseld’ is het weer van dat. Zijn cd ‘Future Vintage’ ligt er, Arno zelf staat er weer. Of het is wennen of het is nostalgie of het is dat zijn laatste schijfje wat doordeweekser is, maar het waren vooral zijn oudjes die het concert droegen.

Oudjes op en veel ‘bijna-oudjes’ voor het podium. Het gevolg was dat de vlam in de Kortrijkse Kreun niet in Bengaals vuurwerk ontstak. Het was nochtans een West-Vlaams thuispubliek (het eerste in zijn tour) voor de uitgeweken Oostendenaar, maar de volledige betovering beet maar toe bij zijn TC Matic-werk en enkele andere oude krakers.
Met de deur in huis viel hij binnen: ‘Content dat iedereen betaald heeft’ waarna hij opende met “We want more” en “Je suis fantastique”. Qua titel inhoudelijk allebei toepasselijk- zo zo achteraf blijken - , maar het was wat lauwtjes opwarmen waarna hij met een strak “Que Pasa” voor het eerst wat goud van oud opdiepte.
Arno is echter nog altijd een podiumaddict en de bühne blijft zijn terrarium. Vocaal belichaamt hij de schrapende passie en de absurdistische vertelsels die hij ertussen duwde kregen heel de zaal stil, wat niet van alle (soms ook intiemere) nummers kon gezegd worden. De tooghangers achteraan hadden soms - jammer genoeg - meer oor naar elkaars verhalen dan naar sterke en bij momenten melancholische ogenblikken à la “Lola” en “Dis pas ça à ma femme”.
Zijn tussenschuivers waren echter hilarisch surrealistisch. Over de tetten van zijn mémé waarmee ze een boer van zijn ‘pèrd’ kon slaan (“Lola”), zijn bijna-schoondochter, de coiffeuses van Abba, de soldenvibrator die fantastisch werkt als mixer voor ‘mousse de chocolat’, knipogende ‘mussels’ (“Comme à Ostende”), Johnny ‘Vacances’ Holiday en de lippen met twee merguezen, …
‘Future Vintage’ – een zalige titel trouwens – kon moeilijk op tegen de woordelijke zever en de muzikale traditie in het lijf van ons (inter)nationale rockembleem. En dat moet ook Hij geweten hebben, want hij mixte zijn set niet met een mousse-de-chocolat-vibrator zomaar ineen. Zijn kapstok hing vol haken uit de tijd, eindigend met “O La la La” en “Putain Putain” en bissend met “Vive ma liberté” en het cimbalencircusnummer “Bathroom Singer”.

Hij had zich helemaal ‘gesmeten’, zijn publiek niet echt, al was het achter alles meer dan genietbaar. ‘Ik ben oud geboren en zal jong sterven’, zei Arno ooit. Wij hopen dat hij muzikaal niet te jong meer wordt. Geef ons maar goud van oud, al is die oude op een podium  nog altijd wel puur goud. Samen met de onvermijdelijke Serge Feys natuurlijk.

Setlist: 1. We Want More 2. Fantastique 3. Que Pasa? 4.  Elle pense quand elle danse  5. I Don’t Believe 6. Ratata 7. Ca plane pour nous 8. Lola 9. Die Lie 10. Je veux nager  11. The Parrot Brigade 12. Dis pas ça à ma femme 13. Quand les bonbons parlent  14. Black Dog Day 15. Comme à Ostende  16. Hot Head  17. Les yeux de ma mère  18. Show Of Live 19. With You  20. O La la La  21. Putain Putain  22. Vive ma liberté  23. Bathroom Singer

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-30-01-2013/

Organisatie: Kreun , Kortrijk

Doe Maar deed de Antwerpse Roma aan in oktober 2012 en onze hoofdredacteur zag dat het goed was. Voor onder de kerstboom vroeg hij erna een ticket voor  hun gig in de Lotto Arena in januari. En hij kreeg het, maar wij graaiden het weg, want we wilden zelf wel eens weten hoé goed Hollands ‘meest populaire band ooit’ wel nog is. ‘Glad ijs’ is de naam van hun tournee én evenzo was de weg er naartoe bij de laatste vrieskou.  Maar de oude knarren schaatsten als in hun beste tijd, dertig (!) jaar geleden.

Een kwartiertje voor Vrienten en maats zich aandienden kwam een schijnbaar sober viertal het podium opgestapt en ze kondigden zichzelf aan als ‘Herman in een bakje geitenkwark’. Te vinden op www.geitenkwark.nl. Wel, moet je even aanklikken ! Het kwartet springt na de zomer in Antwerpen met hun theatertournee nog eens binnen. Misschien houden we het geen anderhalf uur vol, maar het kwartiertje a capella zever was grappig en kwaliteitsvol. Leuk, dachten niet enkel de Hollanders in de zaal.

Want ze waren er ook in Antwerpen, onze noorderburen en niet enkel op het podium. Ook voor hen was het ‘misschien de laatste keer dat je Doe Maar kan zien’, zoals Vrienten het onderstreepte. ‘En we hebben zin in een feestje, we hebben tijd.’
Hadden wij ook. Net als de rest van het kraaiepootjespubliek. Geen rimpelrock, maar de leeftijd was een duidelijk gemeenschappelijke topic, al hadden enkelen het gedurfd hun kids mee te brengen. Niet dat die er veel plezier aan beleefden. Los van het feit dat zij niet weten wie Doris Day is of niet beseffen dat in Koude Oorlogstijd ‘de bom’ een dreiging was, het is allemaal wel voorbij en de teksten zitten vooral in het collectief geheugen van de veertigplussers onder ons die zich herinneren dat Henny Vrienten, Ernst Jansz, Jan Hendriks en Jan Pijnenburg al in 1984 (veel te vroeg) het einde van de band aankondigden.
Ze kwamen nog eens terug ja, in 2000, zelfs met een album (‘Klaar’). Maar dat is ook aan ons voorbijgegaan. Wij kwamen naar Antwerpen om mee te wiegen op die hits van weleer. Ja, wij konden ze zelfs meezingen. Wegens ook al ouder en vooral wegens simpel aanstekelijk en een wiegende ska-reggae-gehalte.
De drie dragers vooraan: gitarist Hendriks geflankeerd door de stemmen van Vrienten en Jansz, de rest er achter op een verhoog. Ze zetten zachtjes in met “Doe maar net alsof” maar het middenplein deinde al meteen bij “Zoek het zelf maar uit”. Vrienten testte daarna de zwaarte van zijn zaal door simpelweg na enkele noten gewoon “Okee” te yellen en het volk de rest te geven. Dat lukte deels.
Pas toen volgde het bedankje met de meegift dat ‘het voelde alsof ze nooit weggeweest waren en dat ze vanavond alle tijd hadden en zin in een feestje.’ Het zou inderdaad een dik twee uur durend concert worden.
Jansz nam over met “Heroïne” waarop “Nachtzuster” volgde met daarna een boodschap voor alle mensen die uit andere landen gekomen waren om hun geluk in Europa te vinden. “Ruma Saja” dus, een ode aan Jansz’ vader. En het klonk allemaal echt Doe Maar, niets verval. Het was genietend herkennen of herkennend genieten, even terug de jeugd in.
En toen riep Vrienten het ‘geheim wapen’ naar voor, zijn ‘tuinkabouter’, alias omnimuzikant Joost Belinfante die op indrukwekkende zijn liefde voor  “Nederwiet” oftewel de Cannabis Sativa Hollandia verkondigde. Een moment om in te kaderen want het bracht de Arena in hogere sferen.
Het werd even terugschroeven, al vroeg Vrienten na “Hetzelfde meisje” bij “Hé, hé” om een achtergrondkoortje van 7.000 man. Dat lukte weer maar deels, maar het dak ging daveren bij “Sinds 1 dag of 2 (32 jaar) “, de song waarmee Doe Maar indertijd écht doorbrak.
Knap opgebouwd, zo bleek de set, want na alweer een rustiger ‘tussennummer’ (“De eerste x”) floot hij letterlijk “Is dit alles” op gang waar het tweede hele-zaal-zangmoment een succes was.Net voor “De vrolijke padvinder” kreeg Vrienten een papier onder de neus geschoven. ‘Dit lees ik niet’, lachte hij. ‘Er is een lamp kapot’.
Maar na “Dansen met Alice” stond de karweidienst van de Lotto-Arena er toch op om één van de lampen boven de artiesten eruit te halen. ‘Ik heb al veel meegemaakt, maar dit nog nooit. Je hebt mijn leven gered’, grapte hij nog.
Er volgde een heel sterk gearrangeerde versie van “Radeloos” en na “Alles gaat voorbij”  mijmerde hij ‘Wie weet is dit onze laatste keer in België. Daarom rekken we het zo lang mogelijk’, grappig genoeg tegengesproken door “Tijd genoeg”.
Een volgend hoogtepunt was ongetwijfeld “Pa”, een ode aan Vrientens eigen intussen overleden vader. Een voorbode voor nog meer ‘gekende en bekendere’ nummers, te beginnen met “Doris Day” nauw aangesloten door “Belle Hélène” en “Smoorverliefd”, mooi om te eindigen en de massa naar meer  te laten hunkeren.
Bisnmmer 1 startte met Pijnenburg alleen op het podium achter de drums, maar stilaan sijpelde iedereen binnen voor “1 nacht alleen”, gevolgd door “De bom” waarna – toen die bom daadwerkelijk geluidsmatig gevallen was – de band in het donker afstapte om nog één keer terug te keren voor “Je loopt je lul achterna” .

Jeugdnostalgie, puur en onversneden. Geen blaadjes, maar alleen de hoesjes van de zaadjes. Vrienten en zijn Jansz-maten hadden alles muzikaal fijn getrieerd. En daar krijg je geen koppijn van, je werd alleen lekker high, als een Vlaamse papegaai, daar die avond op dat glad ijs in Antwerpen. Jep, Doe Maar. Is dit nu echt alles?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/bakje-geitenkwark-25-01-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/doe-maar-25-01-2013/

Organisatie: Live Nation