logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Nick Nyffels

Nick Nyffels

Roots & Roses Festival 2023 - Verscheidenheid in het rootsgenre siert het festival
Roots & Roses Festival 2023
Terrain Ancien Chemin d’Ollignies
Lessines
2023-04-30
Nick Nyffels

We openen altijd graag ons festivalseizoen in Lessen, net voorbij Geraardsbergen, op Roots & Roses, een gezellig festival, dat zich richt op liefhebbers van garagerock, Americana, rockabilly, blues, rootsy muziek in het algemeen en dit jaar ook hardrock. Het publiek is divers, je ziet oude punkers, veel mensen met tattoos, bikers en rasta’s maar ook de lokale Lessense mensen zijn aanwezig op hun festival, naast ook veel Vlamingen.
De catering is lokaal, je vindt er geen cola, maar lokale frisdranken, naast de typische Saisonbieren van de streek, en diverse eetstandjes met gerechten uit de hele wereld. Dit jaar stond er maar een muziektent, in een Crammerock-opstelling met alternerende podia. Daardoor werd er gesoundcheckt tijdens de optredens, maar dat was nooit echt storend.
Daarnaast was er voor randanimatie gezorgd, met catchwedstrijden naast de festivaltent.

Ik was aanwezig op één van de twee dagen

We pikten nog net het laatste nummer van Kamikazé (een solo-project van een van de leden van The Experimental Tropic Blues Band) mee, een cover van “Riders on the Storm” van The Doors, maar dan in een Suicide-uitvoering.

Chuck Prophet speelde in de jaren tachtig en negentig bij Green on Red. Vorig jaar moest hij zijn toernee afzeggen omdat er kanker bij hem werd vastgesteld, maar hij is gelukkig hersteld zodat hij samen met zijn band The Mission Express zijn laatste plaat ‘Land that time forgot’ kon voorstellen in Lessen. Op dit vroege uur wist hij met zijn charisma het publiek op te zwepen, en bracht hij gloedvolle all-American rock over thema’s als baseball. De geest van Tom Petty was nooit ver weg.

Kitty, Daisy & Lewis wierpen ons terug naar de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw en de tijd van de 78 toerenplaten: een mix van swing, rockabilly, r&b en soul waarbij de broer en zusjes Durham veelvuldig van instrument wisselden.

De revelatie van de dag kwam uit Montréal, Canada: Les Deuxluxes is een garagerock duo in de stijl van The Kills en The Raveonnettes. Etienne Barry speelde gitaar van achter zijn drumstel, en zangeres/gitariste Anna Frances Meyer blies ons omver door haar podiumpresence. Haar bindteksten waren in het altijd grappige Canadees-Franse accent en hoewel de meeste nummers in het Engels gezongen werden, zat er ook een Franstalig nummer tussen. Opmerkelijk was ook het gebruik van een dwarsfluit, wat je toch niet echt verwacht in deze luide garagerock met blues en soul-invloeden.

De Belgische eer werd hoog gehouden door het Limburgs-Waalse Boogie Beasts. Vorig jaar brachten ze nog een plaat uit vol blues-covers, ‘Blues from Jupiter’, waarin ze hun helden als Howlin’ Wolf, Son House en Muddy Waters eren. Bluesrock op maximum volume kregen we ook in Lessen, met een voorname rol voor de mondharmonica. Ze coverden naast hun blueshelden, ook “Honey  White” van Morphine. Liefhebbers van The Black Keys, ZZ Top en Triggerfinger zullen deze band zeker kunnen pruimen. Enig puntje van kritiek, de sound van de band doet op de lange duur alle nummers wel hetzelfde klinken.

Ron Gallo, de slungelige krullebol uit Philadelphia heeft een gloednieuwe plaat uit, ‘Foreground music’ en kwam die met zijn band voorstellen zo rond een uur of zes. Qua genres ging het veel richtingen uit, met naar het einde toe de nadruk op fuzzrock met vuile gitaarsolo’s.

Jim Jones stond al een paar keer op Roots & Roses met zijn Jim Jones Revue, en kwam nu terug met de Jim Jones All Stars. Dit was feestmuziek, vroege rock ’n roll a la Jerry Lee Lewis, met de gitaren die in interactie gingen met de keyboards. De blazers gaven het ook een soultintje, James Brown was nooit ver weg, en ook The Beatles werden geëerd met een cover van “Everybody’s got something to hide except me and my monkey”. Het publiek was enthousiast en riep de band terug voor een bisronde.

Nick Waterhouse was de eerste headliner van de avond. Echt pakkend vonden we het niet. Hij brengt een vintage sound, op de jaren vijftig en vroege jaren zestig geënt, de staande bas kon dus niet ontbreken, en het had naast rock ’n roll ook wel wat soulinvloeden, maar het bleef te veel luistermuziek, die je op een zondagmorgen oplegt, maar waarvoor je niet perse naar een festival moet gaan. De single die er boven uit stak was voor mij toch wel “LA turnaround”.

Het was van hun debuutplaat geleden dat we The Datsuns nog live gezien hadden in de AB, ondertussen al een goede twintig jaar geleden, en sindsdien waren we ze een beetje uit het oog verloren. Ze spelen nog steeds klassieke hardrock, met al de Spinal Tap clichés, alhoewel er ook een beetje Iron Maiden ingeslopen is.  
Versterkers op 11, solo’s in overvloed, benen gespreid en gitaren in de lucht. De oudjes van het debuut waren nog steeds het best, met onder meer “Sittin pretty”, “Harmonic Generator” en het onvermijdelijke ‘MF from hell” in de bis.

Roots & Roses kende een mooie eerste festivaldag, met een verscheiden line up, prachtig weer, en een zeer aangename sfeer. Laat de rest van de festivalzomer maar komen.

Organisatie: Roots & Roses, Lessines  

vrijdag 27 januari 2023 22:26

Duke Garwood - Gloedvolle vertraagde blues

Duke Garwood - Gloedvolle vertraagde blues

Het concertseizoen 2023 trekt zich tergend traag op gang. Het donkere, koude miezerige weer nodigt natuurlijk niet uit om je huis te verlaten, maar het lijkt ook of de concertorganisatoren met een serieuze winterdip zitten, en pas vanaf februari vol gas geven in een korte periode van drie maanden waarin er dan veel te veel geprogrammeerd wordt. In het schaarse aanbod van januari hadden we een pareltje ontwaard in de Cactusclub, en ons voorgevoel werd woensdagavond dubbel en dik bevestigd: Duke Garwood gaf een prachtig, intiem en gloedvol concert in de nieuwe café van de onlangs geopende Cactus Club die vorig jaar verhuisde van de Magdalenazaal naar een nieuw gebouw niet ver van het Minnewaterpark.

Duke Garwood zal je vooral kennen van zijn platen die hij opnam met Mark Lanegan, ‘Black Pudding’ (2013) en ‘With Animals’ (2018); en de Lanegan-connectie was er ook vanavond; want op keyboards speelde immers onze eigen Aldo Struyf, lid van de live-band van Mark Lanegan. Daarnaast had Garwood ook een drummer meegebracht, Paul May en een bassist, John J. Presley, die in 2019 op The Barn speelde in Werchter.

Aanleiding van de tour van Duke Garwood was zijn nieuwe plaat ‘Rogues Gospel’, die hij opnam samen met Paul May in de zomer van 2020 tijdens de lockdown en eind vorig jaar uitkwam. Rond halftien baanden Garwood en zijn band zich een weg door het Cactuscafé, waar iedereen klaarzat met een biertje aan tafel om te genieten van wat een intiem, sfeervol concert zou worden.
Garwood had vier of vijf gitaren klaarstaan, waaronder een Flying V, maar wie op basis van die gitaar hardrock verwachtte, werd op het verkeerde been gezet. Nee, Garwood is een gitaarvirtuoos, maar toonde zich een meester in de beperking: hij speelde americana, geworteld in de blues, maar dan heel erg vertraagd, en de noten die hij niet speelde waren even belangrijk als de akkoorden die hij met overduidelijk gemak uit zijn snaren toverde. We hoorden een soort impressionistische, uitgepuurde blues, die ademde en borrelde,  bij momenten dreigend, zeker als Aldo Struyf dit ondersteunde op keyboards met donkere, bezwerende orgelklanken. Paul May strooide jazzlicks in het rond, of toonde zich een meester in de beperking door een strakke beat aan te houden. Garwood’s gitaarspel deed ons ook denken aan Robbie Krieger’s jazzy gitaar in “The end” (vooral dan de passage “The killer awoke before dawn, he put his boots on”).
Ook de broeierige sfeer waar Warren Ellis een patent op heeft, was een duidelijk referentiepunt. De zangstem van Garwood stond er ook, geen brommende bariton als bij wijlen Mark Lanegan, maar iets dat leek op Daan zoals die bij Dead Man Ray zong.
Een aantal nummers stak er boven uit, “Cold blooded”  en afsluiter “Neon rain is falling” uit zijn nieuwe plaat met een pulserende bas en dreigende keys.

In deze donkere dagen was dit concert als een glaasje gemberthee, warm, gloedvol en het perfecte medicijn tegen de winterblues.

Organisatie: Cactus Club, Brugge

zondag 04 september 2022 18:51

Caribou - Zweterig dansfeestje in de AB

Caribou - Zweterig dansfeestje in de AB

Finally here, door corona was het concert van Caribou een aantal keer uitgesteld, maar vrijdagavond kon Dan Snaith eindelijk zijn nieuwste plaat Suddenly aan het Brusselse publiek voorstellen. We vonden dat die plaat zijn momenten had, maar dat die een aantal ambient nummers bevat die niet onvergetelijk zijn.

We waren dan ook aangenaam verrast door de live set van deze Canadees: mooi opbouwend, met een knap samenspel tussen de vier muzikanten, allen in een witte t-shirt , en de projecties van cirkels, vierkanten en dots. “Odessa” zat helemaal vooraan, en het optreden kende een mooie opbouw, als een dj-set op Ibiza, waarin Caribou zowel de pioniers van de dance eerde met referenties naar de Belgische diskotheekklanken van eind jaren tachtig en begin jaren negentig en de Engelse dubhouse van Soul II Soul.
Zowel Snaith als de bassist namen de zanglijnen op zich, en de drummer zorgde ervoor dat de rustiger nummers op plaat pepers in de kont kregen. Hoogtepunt was het duo “Ravi” en “Sun”, je waande je in een zweterige club.
Caribou wordt dikwijls vergeleken met Hot Chip, ook een groepje nerds die met dance-muziek aan de slag gaan. Die mikken ook op de dansbenen, maar Caribou is net dat tikje cleverder, en gebruikt alle trucjes die de beste dj’s ook toepassen, drops en breaks op de juiste momenten zonder in clichés te vervallen.
Het was heet en zweterig in de AB, en Caribou kreeg iedereen aan het dansen, de handjes gingen dan ook vlot in de lucht.
Met dit optreden solliciteerde Caribou naar een mooie plek volgend jaar op Tomorrowland, en we gunnen het deze kale Canadees.

Setlist: New Jade/Odessa/Our Love/Mars/Bowls/Lime/You and I/Ravi/Sun/Home/You can do it/Never come back /Can’t do without you

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Caribou https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4281-caribou-02-09-2022.html

Yunè Pinku : https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4282-yune-pinku-02-09-2022.html


Organisatie: Botanique, Brussel ism Live Nation

Richard Thompson - Een simpele gitaar, meer is niet nodig

Eén van de oude eiken van de rock was vanavond te gast in de mooie setting van het OLT Rivierenhof. De 73-jarige Richard Thompson wist het oudere publiek vijf kwartier te boeien en had daar slechts een enkele akoestische gitaar, een microfoon, zijn typische zwarte baret en veel charisma voor nodig. De Londenaar bracht zowel nieuwe nummers die hij tijdens de lockdown schreef als klassiekers uit zijn rijk gevulde carrière.

Tussen de nummers entertainde hij het publiek met typisch Engelse banter en interessante verhalen over zijn tijd in de jaren zestig en zeventig. Beginnen deed hij met een nummer over wat hijzelf omschreef als ‘mature lust’, en even later bracht hij een nummer dat hij schreef na een bezoek aan de Reeperbahn in Hamburg. Seks stopt duidelijk niet na zeventig, zeker nu Thompson op het cruise-circuit speelt, in navolging van de legendarische Antwerpse trendsetters Nicole Josy en Hugo Sigal. Naast rock en hiphop-cruises in de Caraiben, bestaan er nu dus ook folkcruises, wat wel heel ver staat van die hippie en folk-idealen van de jaren zestig. Die kwamen trouwens ook aan bod, met een klassieker van meer dan vijftig jaar oud, “Genesis hall’ uit ‘Unhalfbricking” van The Fairport Convention, een nummer over een gekraakt hotelpand. Even later volgde “Persuasion”, we wisten niet dat Thompson dit nummer meeschreef met Tim Finn, wiens versie natuurlijk veel bekender is.
Het gitaarspel van Richard Thompson was enorm veelzijdig, natuurlijk de typische Schotse en Ierse folktraditie waar ook Luka Bloom de mosterd ging halen, maar Thompson is echt een gitaarvirtuoos, die het klaarspeelt complexe ritme en melodielijnen op een eenvoudige akoestische gitaar te spelen, zodat ook een volledig akoestische set nooit gaat vervelen.
Het laatste deel van het concert riep hij Zara Phillips op het podium voor een aantal duetten, natuurlijk nummers van de platen van Richard & Linda Thompson, zoals “The wall of death” uit “Shoot out the lights” en afsluiter “ I want to see the bright lights tonight”. Tussendoor bracht Thompson nog een cover van de te vroeg gestorven Sandy Denny en in de bis kwam Thompson nog tweemaal terug.

Na het geweld en de euforie van vier dagen Werchter, was een avondje met Richard Thompson een welgekomen adempauze die bewees dat je ook zonder tientallen versterkers en elektrisch gitaargeweld een mooie avond kan bouwen.

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne

dinsdag 07 december 2021 09:43

The Limiñanas - Psyché-rock heruitgevonden

The Limiñanas - Psyché-rock heruitgevonden

The Limiñanas zijn een garagerockduo uit Perpignan, het uiterste zuiden van Frankrijk, tegen de Spaanse grens aan. In de jaren negentig zat Lionel Limiñana in de locale punkrockscene, en samen met zijn vrouw richtte hij in 2009 The Limiñanas op. De inspiratie vinden ze in de jaren zestig en zeventig: psychedelica, fuzzrock, kraut, maar ook Serge Gainsbourg en Ennio Morricone mengen ze tot een lekkere bouillabaisse. Ze gebruiken graag gastzangers en op vorige platen werkten ze samen met onder meer Peter Hook en Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre.

Hun achtste plaat is een samenwerking met Laurent Garnier. ‘De Pelicula’ is een soort conceptalbum rond twee personages, Saul en Juliette , een soundtrack bij een film noir of een adult stripverhaal dat onvermijdelijk slecht afloopt. Laurent Garnier was er niet bij in de Aéronef, maar de band was wel uitgebreid tot een zevental, met centraal vooraan Marie Limiñana op een eenvoudig drumstel zonder hi-hats en daarnaast Lionel Limiñana op gitaar, een struikgewas onder de kin torsend, genoeg om alle kappers van Rijsel een royale eindejaarspremie te geven.
De Franse Warren Ellis schrijft zowel instrumentale nummers waarin de groove centraal staat, als Franstalige (dikwijls parlando waardoor je automatisch bij Gainsbourg uitkomt), als Engelstalige nummers, die afwisselend door twee bandleden gezongen werden.
De set was heel afwisselend, soms zachte sixties psychedelische pop ondersteund door beelden van sixtiesiconen als Faye Dunaway, Jeanne Moreau en Brigitte Bardot, dan weer bakken distortion ondersteund door een dement orgeltje, fifties reverb en tamboerijn, of een Spaanse dancepunk-anthem (‘Que Calor’!) dat uit de pen van de Dewaele Brothers had kunnen komen, gevolgd door een bezwerend krautrocknummer dat een cover van Can bleek te zijn.
In de bis werden The Undertones van hun punkjasje ontdaan en in een noisebad gestoken.

In een oud interview vertelde Lionel Limiñana dat hij niet houdt van puristen in de muziek, of het nu garagerockadepten of punkers zijn. Dat zag je vanavond ook op het podium van de Aéronef, de psychedelica van de jaren zestig was de grote gemene deler, maar het opzoeken van nieuwe geluiden en het mengen van genres stond voorop.

Setlist: Saul/Je rentrais par le bois... BB /Last Picture Show/Istanbul is sleepy/Shadow people/Juliette dans la caravane/Dimanche/The Gift/Funeral Baby/Crank (The Beach Bitches cover)/One of Us, One of Us, One of Us.../Que Calor!/Au début c'était le début/Ghost Rider/Mother Sky (Can cover)/Steeplechase
Bis: Je m'en vais/Teenage Kicks (The Undertones cover)/The Train Creep A-Loopin (Tiny Bradshaw and His Orchestra cover)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/the-liminanas-05-12-2021.html
Organisatie: Aéronef, Lille  

Molchat Doma - Een Black Celebration uit Wit-Rusland

40 jaar na datum worden post-punk, new wave en synthpop omarmd door een nieuwe generatie die er haar eigen twist aan geeft. Zeker in Oost-Europa zijn deze genres altijd populair gebleven, omdat ze een uitweg bieden aan het grauwe bestaan van de prefab woonblokken.
Uit die wereld komt Molchat Doma, een drietal uit Minsk, Wit-Rusland. Dankzij de sociale media zijn die op heel korte tijd doorgebroken in West-Europa, wat niet voor de hand liggend is, want alle nummers zijn in het Russisch en de bandleden spreken geen woord Engels.
Na hun tweede plaat 4Etazhi4 (2018) brachten ze in volle lockdown hun derde plaat uit, ‘Monument’ (2020). De band gebruikt op hun platenhoezen een beeldtaal die brutalistische Oostblokarchitectuur combineert met surrealisme.

De Orangerie was uitverkocht, en hier en daar vingen we Oost-Europese klanken op, dus de Russische diaspora was alvast present. Verder een gevarieerd en jong publiek, het was niet zo dat enkel de goth-fans afgezakt waren naar de Botanique.
Molchat Doma begon er aan met “Kletka” even na negen, en het viel meteen op dat de nummers een ander jasje gekregen hadden: terwijl de klank op plaat steunt op keyboards en drumcomputers die schatplichtig zijn aan Depeche Mode en zelfs The Human League, werd dit live vertaald naar een droge postpunk-bas en  de ‘water’ gitaarklank die zo kenmerkend is voor The Cure ten tijde van ‘Pornography’.
Pavel Kozlov produceerde die klank trouwens op een Flying V-gitaar, die je eerder met foute hairmetal dan met new wave associeert. Waarover Egor Shkutko, frontman met kenmerkende druipsnor zong, hadden we het raden omdat onze Russische woordenschat zich beperkt tot een vijftal woorden, maar het klonk in ieder geval sfeervol en melancholisch. De man vertelde ons ook niet waarover hij zong, zijn bindtekst beperkte zich tot een beleefd ‘Spaziba’.
Molchat Doma pikt niet alleen uit de vroege jaren tachtig met de Linn drum die monotoon maar verdomd dansbaar klonk, maar ook de jaren negentig passeerden met filterbankklanken uit de Belgische newbeat en techno. In die zin lijkt Molchat Doma een beetje op onze The Haunted Youth, die ook een sound van een vorige generatie heruitvinden.
De Wit-Russen zetten ons even op het verkeerde been, we dachten dat ze “A forest” van The Cure zouden coveren, maar ze hadden enkel de baslijn gepikt in hun eigen “Tansevat”.
Het laatste halfuur werd het meer dansbaar, je zou kunnen zeggen dat de band transformeerde van Joy Division naar New Order met nummers als “Diskoteka”, “Na dne” en bis en tevens bekendste nummer “Sudno”, dat door het publiek joelend onthaald werd.

Een sterk slot van een sfeervol maar ook best energiek optreden, een ‘Black Celebration’ waarmee bewezen werd dat inspiratie overal tot bloei kan komen, zelfs uit de meest onverwachte plaatsen zoals het naargeestige Minsk.

Setlist: Intro/ Kletka/ Zvozdy/ Lyudi Hadoyeli/Toska/ Otveta net/ Udalil tvoy nomer/ YA Ne Kommunist / Obrechen/ Leningradskiy blues/ Lyubit' i vypolnyat/Doma molchat/ Volny/ Kryshi/Utonut’/Tishina/ Tantsevat'/ Ne smeshno/Diskoteka/ Na Dne
Bis : Sudno (Boris Rizhiy)

Organisatie: Botanique, Brussel

Van het platteland in Australië naar het platte Meetjesland, de Europese tour van Stonefield begon in de N9 in Eeklo. Deze vier Australische zusjes stonden al in het voorprogramma van Fleetwood Mac, Black Rebel Motor Cycle Club en King Gizzard, maar lieten de arena’s achter zich voor de kleine zaaltjes waar ze hun nieuwe plaat ‘Bent’ kwamen voorstellen die ze grotendeels op toernee geschreven hebben en die ze opnamen met Joe Walker en Stu Mackenzie van King Gizzard in Melbourne.

Amy Findlay is de frontvrouw en zingt en drumt, Hannah speelt gitaar, Holly bas en Sarah keyboards. De dames kozen voor de seventies-look, wijde broekspijpen dus, een beetje in de stijl van die andere neo-hardrock band met familieleden Greta Van Fleet. In tegenstelling tot die laatste band grossiert Stonefield niet in het hernemen van alle mogelijke hard-rock clichés.
Vanavond stond een ding voorop, en dat was een lange, hypnotiserende groove die vooral Sarah tot leven bracht op haar keyboard. Referentiepunten zijn dus eerder Black Mountain in hun nummer “Wucan” en Wooden Shjips: psychedelische, heavy en slepende rock.
Een vrouw die drumt en zingt, dan denk je onvermijdelijk ook aan het Belgische Brutus, al is Stonefield een stukje softer, maar toch is er die overeenkomst in de zanglijnen van Amy Findlay en Stefanie Mannaerts.
Echte uitschieters waren er niet, wel voldoende afwisseling in tempo en stijl, maar de sterkte van deze band ligt toch eerder in het bedwelmen van het publiek met geluidsgolven dan in de sterke melodieën.
Deze zusjes worden soms wel eens als stoner-rock gecatalogeerd, en dat moet je dan vooral gaan zoeken in het hypnotiserend geluid dat ze creëren, want zware metal-invloeden ontbreken.

Stonefield is eerder een band voor TW of Pukkelpop dan Graspop. De zusjes Findlay bezorgden ons een aangename avond, maar moeten nog met beter materiaal voor de dag komen om uit te breken naar een groter publiek.

Organisatie: N9, Eeklo

zondag 23 februari 2020 17:06

Mikal Cronin - Meesterlijke Powerpop

Mikal Cronin is eén van die artiesten van de Californische psych/fuzz-rock-scene met bands als Ty Segall, The Oh Sees, Wand en White Fence. Naast zijn solo-werk duikt hij net als die andere artiesten op , op de platen van die andere bands, of in de live bezettingen van die bands. Zo maakte hij dikwijls deel uit van Ty Segall’s live band, of die nu The Muggers, The Freedom Band of the Ty Segall Band heette.

Cronin is van alle markten thuis, en speelt zowel bas, gitaar, keyboards, saxofoon en drums. In de Botanique kwam hij zijn vorig jaar verschenen plaat ‘Seeker’ voorstellen, en dit in een driemansbezetting. Die plaat is rijkelijk georkestreerde powerpop, met psychedelische strijkers en zoemende keyboards.
In de Rotonde was dit tot de naakte versie teruggebracht, met bas, drums en gitaar. In die triobezetting, kwam de heldere stem van Cronin heel erg naar voren, zodat opener “Shelter” zijn psychedelische jasje afgeworpen had en klonk alsof Death Cab for Cutie hier op het podium stond. Dit eerste nummer zette ons echter op het verkeerde been, want na die opener werd het gaspedaal serieus ingedrukt en vlogen de gitaarsolo’s ons rond de oren. Ook de drummer gaf stevig van jetje, met een aan gort geslagen drumstok als gevolg.
Zo smerig en overstuurd als bij Ty Segall werd het echter niet, en dat was op zich niet slecht: Ty Segall zoekt dikwijls de uitersten op en ontspoort soms in doodlopende straatjes. Cronin bleef melodieus, dit was echte powerpop in de traditie van Big Star en The Posies, gelardeerd met gitaarsolo’s en distortie. Heel genietbaar dus, als we dan toch enig puntje van kritiek mogen opwerpen is dit het volgende: echte oorwormen heeft Cronin vooralsnog niet in de aanbieding.
Voorprogramma Shannon Lay mocht even komen meezingen op “Sold”, er passeerde ook een powerballade, en voorts volgden de stijlrichtingen zich in een verschroeiend tempo op: countryrock, jengelende gitaren, sixtiespop en oosterse gitaarstemmingen die  transformeerden in metalklanken. Na een klein uur was het afgelopen, bissen dit Cronin nog met “Change”.

Set: Shelter-Show me-Apathy-Get along-Say-Sold(met Shannon Lay)-Fire-I’ve got reason-Caravan-Guardian well-Weight-ii) Gold
Bis: Change

Organisatie: Botanique, Brussel

zondag 16 februari 2020 15:45

OMD - 40 jaar OMD

OMD kwam vrijdag naar de uitverkochte AB met de ‘Souvenir’ tour- 40 years OMD. Eigenlijk zijn ze al 42 jaar bezig, maar hun eerste elpee kwam uit in 1980, dus 40 jaar Orchestral Manoeuvres in the Dark is eigenlijk wel accuraat. Andy McCluskey is zestig, een jaar ouder dan bandmaat Paul Humphreys, maar ziet er een stuk jonger uit.
De laatste 10 jaar krijgt de band volop erkenning voor de pioniersrol die ze in de eerste helft van de jaren tachtig speelden in het ontwikkelen van de electro-pop en zijn ze op hun nieuwe platen terug die electro-richting uitgegaan, zij het met een moderne twist. Zo hebben ze hun geloofwaardigheid teruggevonden, die ze in de tweede helft van de jaren tachtig wat kwijt gespeeld hadden toen ze er voor kozen de commerciële synth-pop toer op te gaan, zodat hun hitjes toen wel heel erg in Stock, Aitken & Waterman vaarwater terecht kwamen.

De band had een mooie lichtshow meegebracht, een reeks lichtpanelen van wisselende hoogte die het electronisch karakter van de band benadrukte. OMD begon heel sterk, oudjes zoals “Stanlow” en “Messages”, afgewisseld met een recenter nummer als “Isotype”, en toonde zo aan dat ze een enorm belang hadden in de ontwikkeling van de elektronische muziek: je kon zo de lijn trekken van hun voorgangers Kraftwerk, over Depeche Mode, de elektronische vervreemding van de samples bij Radiohead die hier ook aanwezig was tot en met de dansmuziek van nu. McCluskey klonk op zijn zestigste nog altijd glashelder.
Na dit eerste kwartier, ging het een beetje meer de synthpop kant op in “Tesla girls” met gesamplede geluiden en de typische drumcomputersound van de tweede helft van de jaren tachtig. Mister Humphries bleek “Are you being served” gewijs vrij te zijn om de zang op zich te nemen in “Forever live and die”, en had toch wel wat roest op de stembanden. Hij mocht nog een tweede maal terugkomen om te zingen, maar liet de rest toch wijselijk over aan McCluskey. Die had veel zin om te dansen, en kreeg de volle AB moeiteloos mee in zijn enthousiasme. Dat enthousiasme ging nog de hoogte in toen OMD voorstelde om een aantal nummers uit ‘Architecture and Morality’ te spelen: “Souvenir”, “Joan of Arc” en “Maid of Orleans” konden op veel goedkeuring rekenen. De sprekende klok is iets uit vervlogen tijden, maar in “Time zones” werd ze nog eens uit de kast gehaald.
Het tweede deel van de set schipperde tussen cheesy pop inclusief saxsolo’s (“Locomotion”, “Sailing on the seven seas”, “Dreaming”) en meer geloofwaardige stukken die niet zouden misstaan bij New Order of Depeche Mode en werd natuurlijk afgesloten met “Enola Gay” waarin de outro bleef nazinderen.
OMD nam ruim de tijd voor de bis, smeet er nog een extra nummer in met “Secret” en stuurde iedereen voldaan naar huis met, hoe kon het ook anders, “Electricity”.

Na veertig jaar blijven deze Engelse oude knakkers nog steeds relevant, op 22 mei staan ze op het W-Festival in Waregem en kan je je er nog eens van vergewissen dat dit geen nostalgie-act is.

Setlist: Souvenir Tour Intro - Stanlow - Isotype - Messages - Tesla Girls - History of modern (Part 1) - (Forever) live and die - Souvenir - Joan of Arc - Joan of Arc (Maid of Orleans) - Time zones - Statues -Almost - Don't go - So in love - Dreaming - The punishment of luxury - Locomotion - Sailing on the seven seas - Enola Gay
Bis: If You Leave - Secret-Pandora's box - Electricity

Organisatie: Live Nation

Strand of Oaks trapte zijn Europese tournee af in Diksmuide of all places. Timothy Showalter werd hier vroeg in zijn carrière goed ontvangen en was dit niet vergeten, een select publiek kreeg dan ook de kans om de man met zijn band in een intieme omgeving aan het werk te zien voor deze try-out die hem deze week ook naar de AB bracht. Showalter’s laatste plaat ‘Eraserland’, is nogal zwaar op de hand en klinkt door de mix van keyboards en gitaar best wel donker. Hoewel hij die plaat op nam met leden van My Morning Jacket, is Strand of Oaks eigenlijk een eenmansband.
Voor het Europese deel van tour doet Showalter een beroep op de Nederlands blues- en hardrock-band RUV, vandaar ook deze try-out om goed ingespeeld te raken. Die band deed dit ook al eens in 2018, waarbij ze onder meer op het Cactusfestival stonden.

Wie hardrock zegt, zegt gitaren, de depressieve synths van ‘Eraserland’ waren dus volledig afwezig. In de plaats kregen we een gloedvolle countryrock-klank volledig in de geest van Neil Young, met pedalsteel gitaren, en af en toe stevige hardrock gitaarsolo’s. Showalter bracht een ‘best of’ uit zijn laatste drie platen, was goed bij stem, en de band weefde een gloedvol dekentje om zijn donkere teksten die daardoor toch weer iets hoopvol kregen.
De opbouw van de set stak goed in elkaar, met de deur in huis vallen met “Radio kids”,oudere en nieuwe nummers afwisselen, met in het midden een solomoment voor Showalter, waarin hij bewees dat ook enkel met een electrische gitaar hij het publiek in zijn greep kan houden. Hij bracht een nieuw nummer dat het onder meer had over het laatste concert van Jimi Hendrix in Duitsland in 1970. Bij een ander artiest zou het ten toon spreiden van rauwe emotie als ongemakkelijk overkomen, maar de eerlijkheid van Showalter wordt nooit pijnlijk, ook al maakt hij nogal gechargeerde statements zoals dat het publiek zijn leven gered heeft. “Shut in” kreeg in de solo-bewerking een trager tempo, maar bleef staan als een huis, ook zonder piano of uitgebreide gitaarsolo’s.
Hierna kwam de band terug met ”Forever chords” ,een uitgerekte slowburner die op het einde losbarst die Neil Young tot zijn handelsmerk gemaakt heeft: de piano van de plaatversie werd hier ingeruild voor de slepende steelpedal, en zangeres Ella O’Connor Williams van voorprogramma Squirrel Flower tilde het nummer naar een hoger plan met haar samenzang met Showalter.

Met “Weird ways” sloeg de vonk over op het publiek, dat enthousiast meeklapte. We hadden al gezegd dat de set heel slim in elkaar zat, van hier af ging het zonder inzakker naar de finale in de bis, via “Goshen 97” dat nu een nieuwe gitaarsolo kreeg.
Die bis kon natuurlijk niets anders zijn dan Showalter’s eigen “Cortez the killer”, namelijk “JM” het magnus opus over Jason Molina, dat iedere live-uitvoering anders is maar steeds verpletterend binnenkomt.

Setlist: Radio Kids-Same emotions-Final fires-Keys-Ruby-Eraserland- Nieuw nummer-Shut in-Forever chords-Weird ways-Goshen '97-Rest of it-
Bis:JM

Organisatie: 4ad, Diksmuide

Pagina 1 van 13