“The Perfect Girlfriend” is de debuutsingle van Coy Buzz, de band van Marijn Van Dyck. Hij is een beetje een laatbloeier, maar in de herfst zijn de kleuren feller en diverser, dus dat is meestal geen probleem.
Op deze eerste single mixt Coy Buzz dreampop met grunge. Muzikaal hoor ik wat terug van een ZZTop ten tijde van ‘Eliminator’ en ik denk ook aan een gepolijste versie van Sonic Redemption. De song verkent een geïdealiseerde, ongrijpbare liefde. Het is een schreeuw naar een soulmate om samen woelig water te doorspartelen. Een mooi, ietwat klassiek onderwerp voor een song. De uitwerking verraadt dat de schrijver ook een filosoof is.
We hebben misschien wel meer songschrijvers nodig die emotie en geluk wat meer vanop een afstand kunnen bekijken. En als ze hun boodschap dan ook nog kunnen verpakken in een catchy tune, dan worden wij daar vast heel intens gelukkig van.

https://www.youtube.com/watch?v=ILuM4f4pfgI

Stef Kamil Carlens maakte vorig jaar het energieke en funky succesalbum ‘Be(e) Who You Wanna Be(e)’ en speelde daarmee voor heel wat volle zalen als Stef Kamil Carlens & The Swoon. Daar breit hij nu nog een vervolg aan met ‘SKC & The Poem’.
De ‘poem’ van het album en van de ‘band’ verwijst naar de eerste letters van de familienamen van Carlens’ bandgenoten: (Nel) Ponsaers en (Rahmat) Emonds. Daarmee houdt Carlens twee zevenden van The Swoon over. Dezelfde ‘poem’ is natuurlijk ook de Engelse vertaling van gedicht en ook dat klopt in dit concept: de woorden en het rijmakkoord worden op dit album op een voetstuk gezet.
De muziek is uitgepuurd en herleid tot de essentie, maar zit vol gevoel en avontuur. Het nieuwe album moet het dan wel stellen zonder de funky grooves van het vorige album en dat is toch even wennen, maar Stef Kamil verandert zo vaak van jas en ook deze jas past hem perfect.

Voor ‘SKC & The Poem’ brengt hij nieuw werk en herwerkt hij samen met de twee dames songs uit z'n eigen uitgebreide repertoire en parels uit de onuitputbare schat aan songs uit de lange traditie van de singer-songwriter, waarin de grenzen tussen poëzie, literatuur en (pop)muziek vervagen.
Het woord in al zijn facetten wordt gedragen door de drie verschillende stemmen: Carlens' hese tenor, de zachtfluwelen alt van Ponsaers en de soulvolle sopraan van Emonds. Soms zingen ze samen of vullen ze elkaar aan, maar alle drie komen ze ook als solist naar voren en worden de songs zo vanuit verschillende standpunten en gevoelswerelden benaderd.
Het songmateriaal is heel divers. De keuze van covers is zowel opmerkelijk als een beetje voorspelbaar. Dat Prince erbij is, was bijvoorbeeld te verwachten, dat Carlens dan kiest voor het onbekende “Katrina’s Paper Dolls” is onverwacht, hoewel we geen covers van hits verwachten. Hetzelfde gaat op voor de covers van Leonard Cohen en Bruce Springsteen. Wel opvallend zijn de covers van labelgenote Chantal Acda, van 80’s fluisterpopicoon Sade en de Engelse vertaling van het Oudnederlandse “Ik Zag Cecilia Komen”. “By Your Side” van Sade klinkt in de handen van dit trio eerder als Eels. Voorts wordt Carlens’ overleden soulmate Matt Watts geëerd met een cover van zijn “With Every Healing Mile” en leidt Carlens ons naar de Amerikaanse folkpopchanteuse Jesca Hoop.
Anders dan ‘Be Who You Wanna Be’ is ‘The Poem’ geen rit die je onbezonnen kan beluisteren. Je moet meer dan een paar stappen zetten om mee te gaan op deze trip, het is zelfs een flinke wandeling. Dat er heel wat onbekende nummers en covers langskomen, maakt dat je er de focus goed moet op houden, want er wordt veel fluisterend gezongen en in de samenzang gaat ook al eens wat verloren inzake verstaanbaarheid. De magie van dit album zit niet in het uitgepuurde, maar in het op een voetstuk zetten van de stemmen. De nummers en de muziek zijn slechts het vehikel dat je als luisteraar tot daar brengt. De samenzang, de combinaties van stemmen, de intonaties, het spelen met het stemvolume, het ritme en het rijm, … Carlens beschrijft in de credits van zijn recente albums altijd nauwgezet welke instrumenten er gebruikt werden bij de opnames, hier zijn de stemmen de belangrijkste instrumenten. Fascinerend en bij momenten magisch, dit album.

Als ik een top 3 zou moeten maken van de songs op dit album, dan kies ik voor het flirterige “Selfish Girl”, “The First Time I Ever Saw Your Face” en “A Thousand Kisses Deep”.

https://www.youtube.com/watch?v=UlC09vPmcIY

God=DoG is het collectief rond Belgisch pop/rock-icoon Rudolf Hecke. De band bestaat naast Rudolf Hecke nog uit Yassin Joris, Nikkie van Lierop (I H8 Camera, Erotic Dissidents, Praga Khan), Klaas Tomme (Iskander Moon, Illuminae) en Toon Derison (Steven De Bruyn, El Fish).

Rudolf Hecke bracht in 1989 zijn eerste solo-album ‘God Is Dog Spelled Backwards’ uit. Die plaat werd toen uitgeroepen tot beste Belgische album van het jaar en Hecke werd gekroond tot ‘de Nick Cave van Vlaanderen’. Vervolgens trok hij op een lange tour langs jeugdclubs en festivals en hij speelde op als support voor onder meer Iggy Pop, the Sugarcubes, the Triffids, Einsturzende Neubauten, Peter Hammill, Bob Geldof en Björk. Daarvoor had hij al Belpop-geschiedenis geschreven met de EBM-pioniers Company Of State, waarmee hij door Europa tourde als support van Eyeless in Gaza, Neon Judgement, Front 242 en La Muerte. Een echt vervolg op het succesalbum van 1989 kwam er echter niet.

Nu, 36 jaar en vele muzikale avonturen later is Rudolf Hecke terug met een sterk, donker en sfeervol album dat vergelijkbaar is met het werk van bijvoorbeeld This Mortal Coil: verschillende stijlen van nummers gezongen door verschillende bandleden. Het album is geproduceerd door Rudolf Hecke, David Poltrock (De Mens) en Ian Caple (Tindersticks, Tricky, Shriekback, Suede). Special guest Elsje Helewaut (Elisa Waut) verzorgt de leadvocals op één van de songs. Van de bezetting van 1989 zien we enkel Rudolf terug.

Rudolf Hecke kan nog steeds imposant brommend zingen zoals Nick Cave, maar door het albumconcept met telkens wisselende leadzangers/zangeressen, trekt hij de rol van frontman niet helemaal naar zich toe, eerder is hij de leider van het ritueel. Het is een heel gevarieerd album en niet alleen door de wisselende vocalen. Ook muzikaal gaat het alle kanten op. “Any Wind” en “Take Me Home” hebben iets van de onheilspellende rituele folk van Heilung of Wardruna in zich. “Eaten By The Lights” heeft een paar Triffids-momenten, maar zeker niet het hele nummer. Het gaat van klassieke rocksongs (“The Fear”) naar the Velvet Underground (“A Stronger Man”) en Serge Gainsbourg in duet met één van zijn muzes (“Let’s Not Give A Damn”). Dan komen er nog een paar klassiek geschoolde stemmen langs en een welgemikte blazerssectie.

Variatie kan een troef zijn, maar hier ontbreekt het met dit collectief toch aan consistentie. Dit album lijkt meer op zo’n verzamelalbum uit de jaren ’80 waarbij je bij elke song in een nieuw universum landt en niet in één lange trip het hele universum verkent. Het zijn allemaal diamantjes van groot kaliber, maar telkens in een ander juweel ingezet. Beste tracks zijn voor mij “A Stronger Man” en de herwerkte versie van “Heroin Eyes” van Company of State. “Take Me Home” mag mijn top 3 vervolledigen.

https://www.youtube.com/watch?v=NBNR6p2MHH4

Nikki Roger is nog steeds het soloproject van Nikki van Tien Ton Vuist. Eerder dit jaar was er al de single “Just Take A Minute” en nu is er het digitale full album ‘Dream On’, waar die single geen deel van uitmaakt. Tijl van Tien Ton Vuist doet mee op een paar nummers.
‘Dream On’ doet mij wat denken aan de EP van de nieuwe Gentse band Days of Ray: zachte, dreamy en catchy pop. Hier met een dikke streep melancholie die evenwel niet overheerst. Muzikale referenties blijven ongeveer dezelfde als bij de single van eerder dit jaar: The Radar Station, The War on Drugs, Coldplay, maar ook Novastar, Nomden en Pauwel. Iets smoother en minder experimenteel dan we verwacht hadden.
Inhoudelijk gaat het over vasthouden en durven loslaten, over terugkijken naar leuke herinneringen en leuke mensen, over dromen die uitgekomen zijn of die misschien nog sluimerend liggen te wachten.
De productie is top, inhoudelijk wordt een degelijk verhaal verteld en muzikaal is dit knisperend fris. Mijn favorieten zijn “Little Bird” (dat in de lyrics en in de video herinneringen ophaalt aan familiefeestjes en –uitjes) en “Lose It All” (over het instinctieve vaderschapsgevoel bij de geboorte van zijn eerste kind). Het digitale album eindigt met “Ride Along”, een uitnodiging waar wij maar al te graag op ingaan. En we hopen dat u dat ook doet.

https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/98039-nikki-roger-ik-wil-laten-zien-dat-je-vanuit-je-eigen-kamer-grootse-dingen-kunt-doen

https://www.youtube.com/watch?v=bqYtVaj-EOU

The Me In You heeft een nieuwe single uit, en opnieuw is er een connectie met Jeroen Meus. “Bring The Beat Back” wordt gebruikt als de introtune voor het nieuwe seizoen van Meus’ Dagelijkse Kost op tv. Als single krijgen we daar de ‘radio-edit’ van en die duurt slechts half zo lang als de albumversie.
Eerder had The Me In You al eens de tune geleverd voor Dagelijkse Kost, met “Out Of The Blue”. En ze waren te horen in Dagen Zonder Broer, de tv-reeks waarin Jeroen zijn verdriet verwerkt over zijn overleden broer Wim. Op “Slow Me Down” zou Jeroen zelfs een kort en bijna onhoorbaar stukje saxofoon meespelen. En nog eentje dan: The Me In You speelde in Jeroen’s tv-keuken voor de opnames van de 2.000ste aflevering.
Dat zijn allemaal leuke ‘wist-je-datjes’ voor mensen die dat allemaal willen onthouden, maar is “Bring The Beat Back” ook een degelijke single? Wel, ja. Dit nummer barst in muziek en tekst van de melancholie. Zachte melancholie, die warm aanvoelt als velours. Verslavend in zijn eenvoud. Van de sferige intro en inleiding bloeit het nummer open zodra het refrein al zijn catchyness etaleert. Dat refrein had zelfs nog wat vaker en prominenter in het nummer aanwezig mogen zijn. Ik vermoed dat de live-versie dat wel zal doen.
Het full album volgt pas in het voorjaar van 2026. Om het wachten te verzachten, zetten we “Bring The Beat Back” op repeat.

Bring The Beat Back - Single by The Me In You | Spotify

Rejection Ratio is een Rotterdamse gitaarband die recent een single losliet op de wereld. “Love Is Like Heaven” is diep geworteld in de jaren ’80, met een ritme dat hier en daar wat stuitert in plaats van mooi in de maat te lopen, zoals bij TC Matic en Talking Heads, maar dan nog wat anders.
Zangeres Nelly klinkt ook al zoals niemand anders, of misschien een beetje als Siouxsie and the Banshees, Face Your Fears, Rosegarden Funeral Party, Polly Panic, Anna Domino of The Girl Who Cried Wolf.
Deze single weet te intrigeren en doet ons benieuwd uitkijken naar meer materiaal. Bring it on!

https://www.youtube.com/watch?v=WxCC0XgUTEY

Oh Doom! Is geen doommetalband, ondanks de bandnaam. Het is een postrock-band uit de UK die naar eigen zeggen luide, trieste, melancholische muziek brengt, met hints van shoegaze en posthardcore. Vorig jaar hadden ze de EP ‘I Fear This Is The End’ uit en dit jaar is er de Bandcamp-single “This Is Not Home” van bijna acht minuten.
Hoewel ze eerst de EP uitbrachten, is “This Is Not Home” het eerste nummer dat de band samen componeerde. Het is ook de vaste setafsluiter en één van de lievelingsnumemrs van de band. Het paste evenwel niet bij de andere nummers van de EP. Inhoudelijk gaat het nummer over het verdwenen comfort in een relatie. Over het feit dat je iets zal moeten oplossen om die comfortabele relatie te kunnen behouden/terugvinden.
Muzikaal is er een mooie balans tussen kwetsbaarheid (eerste kwart) en de intense en overdadige emotie die daarop volgt. Ze bouwen netjes de spanning op, zonder dat je er erg in hebt. De distortion in de (tweede) atmosferische break is knap gedaan. De mix van zachte etherische zang en het militante hardcore-refrein in de outro is dan de kers op de taart. Een knap nummer dat elke seconde van de bijna acht minuten waard is.

https://ohdoom.bandcamp.com/track/this-is-not-home

Days of Ray is een nieuwe band uit het Gentse. De stam waarop deze nieuwe plant geënt is, heeft zijn wortels bij The Candy Dates, The Office, Gorky en Fragment. Hun eerste EP heet toepasselijk ‘Here We Are’ en bevat radiovriendelijke Beatles-pop.
Er zit uiteraard meer in dan de Beatles. De referenties die bij ons opkomen zijn onder meer The Kinks, Ben Fold’s Five, Nomden (en The Analogues), Novastar en The Bet. Heel catchy, poppy en gepolijst, maar ook songs die met veel vakmanschap en liefde voor het metier gesmeed zijn.
“Top Of My List” en “Good To Know You’re Here” zouden in een rechtvaardige wereld niet van de radio te branden zijn (Willy, Radio 1 en 2, …). “Dear Elisabeth” en “Sea Of Tranquility” zijn meer luisterliedjes. Het dromerige en ietwat melancholische “San Francisco” doet ons wegdromen.
Het is lang geleden dat we nog zo’n degelijke en tegelijk authentieke popsongs te horen kregen.

https://www.youtube.com/watch?v=fUI4MSA86m4

A Bit Grumpy doet mij inzake bandnaam terugdenken aan à;GRUMH..., de synthwaveband uit Charleroi uit de jaren ’80.

Muzikaal is A Bit Grumpy daar een serieuze update van met morsige, gruizelige EBM en elektroclash of noem het melodieuze grunge-elektro. Er is vervormde zang, vervormde bas, vervormde gitaar en een laptop voor de beats. Het klinkt allemaal heel fluïde, donker en met een heel grove korrel opgenomen. Die vervormde ruwheid of het heel bewuste ongepolijst en ongrijpbaar zijn wordt zowat als een extra bandlid ingezet.

De heel militante titeltrack “Not Cool” is voor mij het hoogtepunt. “Noisy Head” en “Constellation” hebben de sterkste referenties naar de jaren ’80.

De formule of noem het het muzikale concept van A Bit Grumpy kan overtuigen op deze EP. Voor een full album kan er misschien toch wat meer variatie toegevoegd worden. Benieuwd in welke richting dat dan gaat.

Dance/Elektro
Not Cool EP
A Bit Grumpy

https://www.youtube.com/watch?v=zhYLqjbZgFI

Linz De Strooper is reeds tien jaar de frontman van de metalcoreband If I May. Daarmee tourde hij in België, Nederland, Duitsland en de UK en dit jaar organiseerden ze nog hun eigen MayFest. Maar Linz voelde al enige tijd de nood om zijn eigen muzikale verhaal te vertellen. Dat doet hij nu als OAKN.

Muzikaal gaat dit solo-verhaal meer naar indie folk met een duidelijke melancholische toets. Inhoudelijk sluiten de thema’s van OAKN misschien wel nog aan op die van If I May, maar met een intiemere en kwetsbaardere benadering, met meer tijd en plaats voor zelfreflectie. Mogelijk is het Nederlandse I Am Oak een inspiratie geweest, zowel voor de naam als voor de muzikale aanpak.

https://www.youtube.com/watch?v=zAtipucQn9g