Chantal Acda is in Nederland genomineerd voor een Edison. Dat is daar zowat de hoogste muzikale onderscheiding. De Nederlandse brengt in september het nieuwe album ‘The Whale’ uit.
Van dat album was "Heads" eind maart de eerste single. De tweede single is "Make It Work", een track die de teneur en sfeer van het album verder ontplooit, met veel intensiteit en emotie, zwevend tussen hard en zacht ... tussen versterkt en akoestisch. Het is rauwer en meer rockend dan wat we van Chantal Acda gewoon zijn. Acda als de PJ Harvey of Tom Barman van de Lage Landen.
Inhoudelijk is "Make It Work" moeilijk in één onderwerp te vatten, maar ze doet zelf een goede poging in de promotekst: "Soms horen we stemmen, gefluister, echo's. Vaak maken zulke echo's ons bewust van vele ongeziene aanwezigheden die we toch voelen via ons lichaam, afgestemd op wat ons omringt. Maar soms zijn die fluisterstemmen zo aanwezig en duidelijk dat ze ons uitnodigen voor een gesprek. Dit lied gaat over een moment in de tijd en de plaats toen ik zo'n gesprek had.”

Deze tweede single intrigeert en dat is zijn intrinsieke sterkte. Hij heeft een aantal luisterbeurten nodig om door te dringen en te blijven hangen. Vooral geen hapklare, voorgekauwde brok, eerder met een soort textuur die warm en vertrouwd aanvoelt, met dan toch een scherp randje waaraan je je zou kunnen snijden.
make it work https://www.youtube.com/watch?v=F8lrXfJMNJ8&t=185s
Heads Heads

We hebben er onze hersenen even voor moeten pijnigen en daarna geduldig door onze archieven moeten snuisteren, maar de bloedmooie single “Biotope” is niet de allereerste release van Ciska Ciska. Wel de eerste officiële release, maar in 2018 hadden we haar reeds opgemerkt (toen nog als Ciska, enkelvoud) met haar ‘First Tracks’. Daarop deed ze ons denken aan Florence & The Machine, SX en High hi.

Nu, zeven jaar later is er “Biotope”, de betoverende officiële debuutsingle van de 25-jarige Oostendse/Gentse singer-songwriter. Geïnspireerd door alt-country-iconen als Julia Jacklin en Adrianne Lenker (Big Thief), laat Ciska haar gouden stem en subtiel gitaarspel samenvloeien in een mooie moderne popsong. Het is heel dreamy folkpop met een lichte al-country-vibe en veel etherisch mysterie (zoals soms bij Heather Nova).
“’Biotope” schrijven deed me beseffen dat ik geloof in de schoonheid van het leven, ook wanneer die ver weg lijkt.’ De productie van het nummer is van Pieterjan Coppejans (zie ook o.a. Sylvie Kreusch en Eefje De Visser), die momenteel ook de debuutplaat van Ciska Ciska in goede banen leidt.

Ciska werd dit jaar uit meer dan 400 inzendingen gekozen als winnaar van de jaarlijkse open call van vi.be voor Best Kept Secret in Nederland (vorig jaar was dat Lézard) en ze speelt daar op zaterdag 14 juni. Zopas nog opende ze - solo - voor jazzlegende Jamie Cullum in de iconische Koningin Elizabethzaal in Antwerpen. Om maar te zeggen dat er grootse dingen zouden kunnen gebeuren voor deze jongedame. Zeker ben je natuurlijk nooit, maar voor Ciska ziet het er goed uit.
https://open.spotify.com/intl-fr/album/4BmVz5436mMpbUegwu09xd?si=1&nd=1&dlsi=596fbe49c2c34d10

Het vijfde album van Augustijn is een ferme lel om de oren geworden. Het wordt netjes opgedeeld in een ‘luchtige’ en een eerder ‘ernstige’ kant, maar deze keer klinken ook de meer luchtige songs eerder ernstig. Ook dit album heeft hij opnieuw helemaal zelf ingezongen en ingespeeld, al is er een mooie bijrol voor Marjan Debaene (op “Chaos”).
Het album heet ‘En/Of’. Augustijn ging na vier solo-albums te rade bij zijn vader. Moet hij vooral zijn fans pleasen of gewoon zijn eigen goesting doen. Het antwoord van Willem kan moeilijk meer West-Vlaams zijn. Hij raadt zijn zoon aan om beide te doen. Vrij vertaald: genoeg fans tevreden houden om te overleven als artiest, genoeg je eigen ding doen om jezelf niet te verliezen.
Een vlotte meezinger als “Ja Santé” (van op ‘Kweethetnie’), dat staat er niet meteen op ‘En/Of’, maar we gunnen het elke song van dit album dat hij alsnog zou uitgroeien tot een meezinger. Dit lijkt het meest persoonlijke album tot dusver. Tussen de grapjes en knipogen, tussen het spelen met het dialect, tussen de schijnbaar vrolijke en eenvoudige melodieën horen we hoe Augustijn zich steeds meer blootgeeft: het verlies van zijn zicht (op “Zien”), zijn hoogsensitiviteit (op “Dun Vel”), de uitdagingen van samenleven (op “Chaos”), zijn zoektocht naar erkenning op zoveel verschillende niveaus (op “Succes” en “Pardon”), … En hij graaft nog dieper in zijn ziel op “Zelve”, “Relatief” en “Besten”. In verhouding tot zijn eerdere albums, is dat veel.
De maatschappij in zijn algemeenheid krijgt eveneens – en opnieuw – een spiegel voorgehouden, onder meer op onder meer “Hel” (hoe we kleine mankementjes opblazen tot wereldrampen), op “Zot” (over ‘geloven in’), op “Oor” (over hoe een catchy beat vandaag superbelangrijk is in popmuziek) en op “Minder”. Taal is nog een terugkerend thema bij Augustijn en dat krijgen we hier opgediend bij “Ja” (over hoe je in het West-Vlaams een bevestiging kan vervoegen als een werkwoord en dat losjes voortbouwt op het eerdere “GVD Joat”) en bij “Zing”.

De algemene toon van ‘En/Of’ is ernstiger, maar er zitten nog genoeg knipogen en grapjes in om er geen emmer van ellende van te maken. Augustijn verpakt bijna alles in blinkend roze snoeppapier of hangt er een gele cadeau-strik rond om. Het is niet ‘een lach en een traan’, eerder een aangehouden glimlach, van monkelend tot grijnzend, van begripvol tot meelevend. Zo moet dit album ook binnenkomen bij de luisteraar.

https://www.youtube.com/watch?v=NyaqsC6Nxuk

We hebben in 2020 hard genoten van ‘Kom Bluf Gerust’, het solo-debuutalbum van Kobe Sercu. Er was vijf jaar nodig en opnieuw een crowdfunding, maar we zijn blij met het resultaat.
De vooruitgeschoven single en titeltrack “Nie Van Mie” zette ons wat op het verkeerde been. Een heel grappig en vrolijk walsje op een manier die we van Kobe nog niet kenden, of misschien waren we dat aspect van hem vergeten door de lange pauze tussen de twee albums.  
Dat er liefst vier covers staan op een album van negen nummers, en dat na vijf jaar? We kunnen niemand verplichten om productiever te zijn. Na het horen van die vier nummers kunnen we iedereen geruststellen: het zijn hertalingen waarvan je behalve de melodie misschien niet veel meer zal herkennen. Hij zet ze naar zijn hand en geeft ze een nieuwe identiteit. Jasper Steverlynck’s song wordt in het West-Vlaams een statig chanson met de allure van Brel.
In onze review van ‘Kom Bluf Gerust’ hebben we verwezen naar zowat alle grote kanonnen van de kleinkunst en het grote Nederlandstalige lied. Eén naam hebben we toen ‘vergeten’ en dat maakt Kobe Sercu op ‘Nie Van Mie’ goed door een nummer van Herman Van Veen te brengen. In diezelfde review hadden wij het over Elbow en dat countert hij met Damien Rice. Geef toe, zo ver zaten we er niet naast.
Het eigen werk blijft mooi overeind naast die interpretaties. “Meiske Van Holland”, “Der Deure”, “’t Was Ol Weg” (over de Groote Oorlog, een terugkerend thema in de regio) en “Wortels En Vleugels” zijn van een onaardse pracht die zijn gelijke niet kent.
Pakkend, doorleefd, authentiek, met telkens treffende teksten op schijnbaar eenvoudige melodieën, …
Als vaandeldragers van het West-Vlaams hebben we al Het Zesde Metaal, Augustijn en Bliek, maar Kobe Sercu is misschien wel de meest interessante aanvulling van dat rijtje. Hij verheft kleinkunst naar een niveau dat we al lang niet meer gehoord hebben op onze Vlaamse podia.
Als kers op de al grote taart is dit album ook op vinyl te koop.

https://musiczine.net/index.php/nl/item/78228-kom-bluf-gerust
https://musiczine.net/index.php/nl/item/97353-nie-van-mie-single
https://www.sercuko.be/koop

Little Kim - Een fantastische babyborrel voor ‘Ademhalen’

Little Kim stelde haar tweede solo-album ‘Ademhalen’ voor in de Racing in Gavere, een zaal met een lange traditie van bekende artiesten waar na een lange pauze nu opnieuw af en toe een leuk concertje geprogrammeerd staat. Het was een ideale setting voor deze albumrelease, of voor de babyborrel voor het album, zoals Kimberly het noemde. Het is ook de zaal waar het boek Belpop Bonanza werd voorgesteld, met daarin een volledige bladzijde gewijd aan Little Kim, daar ‘erdoopt’ tot ‘Miss Flandricana’ die de Nederlandstalige country op de kaart heeft gezet.

In de Racing stond de zittribune opgesteld en de stoeltjes en tickets waren ongenummerd. Dat leverde – nog vóór de deuren openden – op de voorste rijen een hilarische variant op van het handdoekje-leggen-aan-het-zwembad-van-het-hotel, met in de aanbieding een heel arsenaal van gilets, sjaals, dameshandtassen en zelfs krukken. Geen idee waar die mens zonder krukken naartoe gesukkeld is of hoe hij/zij terug op die stoel geraakt is. Op de vierde rij besefte een oudere dame gelukkig op tijd dat ze niet genoeg kledingstukken aanhad voor het aantal plaatsen dat ze daarmee wilde voorbehouden. Ik weet niet of mijn netvlies het zou aangekund hebben als ze het toch geprobeerd had.
Maar we waren niet in Gavere voor grappige observaties, maar voor het nieuwe album van Little Kim, voorgesteld met de (nagenoeg) volledige band van op het album. Het lijkt er aanvankelijk op dat we ‘Ademhalen’ integraal en in de albumvolgorde zullen te koren krijgen, met “Niet Gezegd”, het rockende “Dansen Doen We Niet” en “Eenmaal Andermaal Verkocht” als openingstrio. Daarna komt evenwel “Wees Niet Boos” ertussen, de Dylan-hertaling door Guido Belcanto van “Don’t Think Twice, It’s All Right”, vanop het vorige album (‘Moederland’). Daarbij klapt het publiek al meteen het ritme mee. Een oude Dylan-song, dat werkt altijd.
Vervolgens mag de band al eens stevig rocken met “Wikken en Wegen”, met Bruno Deneckere als tweede stem in het duet, in het Algemeen Beschaafd Nederlands. We horen hem graag in het plat Gents praten, maar zo in net Nederlands kunnen we hem zeker ook smaken. Als tussendoortje brengt Bruno daarna één van zijn eigen nummers, “Holy Moly” van het vorig jaar uitgebrachte album ‘Healing Water’.
Na nog een paar songs van ‘Ademhalen’ stapt Kimberly’s dochter Emmylou op het podium voor het duet “Vleugels”. Emmylou lijkt wat te twijfelen tussen zenuwen en vertrouwen, maar brengt het er goed van af. Ze mag bovendien invallen op xylofoon bij “Dit Is Een Lied”. Ten minste, we denken op basis van wat we zagen dat het een soort xylofoon was. Kimberly noemt het in de aankondiging een ‘klokkenspel’ en rijdt zich in de bindtekst vast als ze vertelt dat als zorgkundige het mannelijke klokkenspel geen geheimen voor haar heeft, maar dat ze het bespelen ervan die avond overlaat aan … Een goed bedoeld grapje dat ergens een beetje uit de bocht ging. Dat was Little Kim die avond al eens overkomen, toen ze vertelde dat “Ik Ging Voor Zilver” een ode is aan Dolly Parton. “Maar zelfs met een borstvergroting en een liposuctie, kom ik nog niet tot aan haar … enkels.” De woordspeling te veel zorgt er wel voor dat de sfeer super gemoedelijk blijft. Als iedereen lacht, zijn we onder vrienden, toch?
De avond gaat verder met nog een paar nummers van ‘Moederland’ en naar goede traditie is er een ode aan wijlen Patrick Cattoir van Little Kim & The Alley Apple 3 (“The Longest Mile”). Het is een lied over de oorlog en zat in een bundeltje met andere oorlogsliedjes (“Moederland” en Bruno’s “The New Peace Train”). De band staat de hele avond geweldig te spelen en elk van de bandleden lijkt zich geweldig te amuseren. Meer ‘spelen’ dan ‘werken’, zo hoort dat. Little Kim zelf staat de hele avond te glunderen dat ze ‘Ademhalen’ voor zoveel publiek en met zo’n bezetting kan brengen.
Het reguliere concert wordt afgesloten met “Koningin Voor Eén Avond”, toepasselijk en zelfrelativerend tegelijk, en daarna volgt de verdiende toegift met “Het Keren Van De Wind” en “Laura”.

Guido Belcanto was misschien de grote afwezige op ‘Ademhalen’, hij was er wel bij tussen het publiek voor het releaseconcert van zijn poulain in Gavere. En hij vatte achteraf, aan de toog van de Racing, de avond mooi samen met “Kim heeft fantastisch gezongen”. Meer woorden zijn eigenlijk niet nodig.

Organisatie: Little Kim

Kids With Buns - Overweldigend authentiek en goed
Kids With Buns + Kaat Van Stralen

Het gaat hard voor Kids With Buns. Ze namen een vliegende start dankzij onder meer Sound Track, de Rock Rally en De Nieuwe Lichting om van daaruit te springen naar Pukkelpop en clubconcerten in het buitenland. In Vlaanderen steeg hun populariteit met een hoogte die we eigenlijk in ruimtevaarttermen moeten uitdrukken toen ze in het televisieprogramma Liefde voor Muziek gedropt werden met onder meer Frank Vander Linden van De Mens en Hooverphonic.
De Vooruit in Gent was dan ook bijna volledig uitverkocht, hoewel Kids With Buns eigenlijk al sinds 2023 geen nieuwe fysieke release meer uitbracht.

Als support hadden Marie en Amber Kaat Van Stralen mee. Zelf omschrijft ze haar act als hyperkinetisch kleinkunstgeweld op een genre-overstijgend bedje van punk, indie en spoken word. Een beetje Arbeid Adelt! op speed. Het hyperkinetische maakt dat de teksten moeilijk te volgen zijn voor wie nog niet vertrouwd is met haar werk. De formule is beperkt in originaliteit en ook thematisch blijft de plaat al eens hangen. De volle zaal reageert wel met herkenning op “Stop Met Wenen”, het nummer dat goed scoort in De Afrekening van StuBru.

Kids With Buns zijn vooral Marie en Amber. Er zit uiteraard nog een drummer en een bassist in de band, maar het draait in deze band toch vooral om de twee dames. Marie doet een radslag als ze opkomt en is zelf een beetje verbaasd dat dat haar gelukt is en dat er niemand – inclusief zijzelf – gewond is geraakt bij de uitvoering. Zoekt Amber vestimentair bewust de vergelijking op met Angus Young van AC/DC? Die das, die witte bloes, het korte rokje als equivalent voor Angus’ korte broek, … Ook inzake wilde, stoere gitaar-moves en over het podium stuiteren lijkt ze bij hem de mosterd te halen.
De setlist van de avond bestaat vooral uit nummers van ‘Out Of Place’, hun eerste full album, aangevuld met monsterhit “Bad Grades” en een aantal songs uit Liefde voor Muziek. “Under Your Influence” lenen ze van Maksim en “Amalfi” van Hooverphonic. Onaangekondigd hebben ze Barbara Dex (Barbara Fucking Dex volgens Amber) als special guest en samen brengen ze “Leaving This Town” en “What Happens In Your Brain”.
Als Kids With Buns het ijzer zou smeden als het heet is, dan lag er nu een nieuw album in de platenzaken. Zo ver zijn ze niet, maar wel krijgt Gent al “Dizzy” als enige nieuw nummer. Ze brachten het nog maar een paar keer live, maar het publiek omarmde het meteen als was het een schattige puppy. Dat deed het publiek in Gent eigenlijk met alle nummers: spontaan het ritme meeklappen, refreinen en stukken tekst meezingen, eindeloos applaudisseren, … Zelden een publiek gezien dat zo enthousiast een band doodknuffelt. Amber en Marie waren er zelf oprecht van aangedaan, alsof hun songs zoveel liefde niet zouden verdienen.
Inzake spontane bindteksten hebben de dames nog wat werk. Amber vertelt dat ze – anders dan Marie in kostuum - een luchtig rokje had aangetrokken omdat het wel eens warm kan worden op het podium, waarna ze afsloot met “als de mensen op de eerste rij iets naar beneden zien lopen, dat is zweet, geen pipi”. Dat zijn confessies die ze voortaan beter achterwege laat.
Als Amber technische problemen krijgt met haar gitaar, besluit Marie spontaan nog een radslag te doen en ook aan de start van de bisronde herhaalt ze dat kunstje nog eens. In die bisronde brengen ze hun versie van “Dit Is Een Nacht” van Guus Meeuwis en “Bathroom Floor”.

Kids With Buns worden gekoesterd voor hun goede songs en hun authenticiteit. Zo lang ze die twee punten vasthouden, kan er maar weinig verkeerd gaan.

Organisatie: Democrazy, Gent

Headbanger’s Balls Fest 2025 - Variatie troef
Headbanger’s Balls Fest 2025
De Leest
Izegem
2025-05-03
Filip Van der Linden

Headbanger’s Balls Fest in Izegem bestaat 15 jaar als festival en was dit jaar toe aan zijn dertiende editie. De ticketverkoop ging vlot voor een affiche die naar goede traditie zowel heel gevarieerd en uitdagend als interessant was. Op een handvol tickets na was dit indoorfestival uitverkocht. Dat moet de organisatie en programmator moed geven om voort te gaan op de ingeslagen weg.

De aanwezigen hadden misschien even wat tijd nodig om te wennen aan de nieuwe host van dit indoorfestival. Omdat presentator Daf met zijn Growing Horns op het podium stond en maar moeilijk zichzelf kan aankondigen, werd die rol voor deze editie doorgeschoven naar comedian, podcaster en metalhead Kevin Pottier. Hij nam die rol met veel enthousiasme op. Het wordt een moeilijke keuze voor volgend jaar: aanpikken met de traditie of de verandering durven omarmen. Ook leuk: dit jaar kwam voor het eerst de burgemeester van Izegem naar dit indoorfestival. Niet met klachten, maar om persoonlijk zijn zegen te geven aan dit fijne festival.

Cobracide mocht de debatten openen. Dit is een vijfkoppige death-thrashband uit Brugge, bekend om hun razendsnelle riffs en helse vocalen. In februari 2022 speelden deze locals hun eerste liveshow en die zomer brachten ze hun debuut-EP ‘Inner Aggression’ uit. Met invloeden van bands als Slayer, Sepultura en Demolition Hammer hebben ze een agressieve sound waarmee ze al snel een trouwe fanbase wisten te verzamelen. In 2023 bracht de band de single “Unholy” uit. Op een full album is het nog altijd wachten.
Na talloze shows als support van onder meer Suicidal Angels, waaronder een mini-tournee door Europa met Mindwars (ex-Holy Terror), richt Cobracide zich nu volledig op de laatste stappen van de pre-productie van dat nieuwe album, dat misschien nog dit jaar zal verschijnen. In Izegem brengt deze jonge band alles van de EP uit 2022 en “Unholy” en dan nog wat nieuwe nummers. Die nog-niet-opgenomen tracks die we hoorden in De Leest maken dat we uitkijken naar die volgende release.
Twee bandleden maken in Izegem hun live-debuut bij de band: drummer Bram en gitarist Lukas. Beiden zaten eerder in Nyrak en Dark Palace. De band opent Headbanger’s Balls Fest met veel enthousiasme en een shitload aan agressieve riffs en wijdbeense poses. De zaal staat meteen goed gevuld en op de eerste rijen slaan ze al driftig aan het headbangen. Voorbij de eerste rijen is er veel enthousiasme als “Black Magic” van Slayer voorbijkomt in de set. Daar scoor je natuurlijk altijd mee. Muzikaal hebben ze alles goed voor elkaar en zanger Jens is een beest op het podium.
Hoewel het nog vroeg op de dag was, wist deze band vlot te overtuigen. Cobracide surft mee op de golf van vernieuwde aandacht voor thrash, al gaat het bij deze band breder dan dat genre. Ze zijn een vaste waarde in het clubcircuit in Vlaanderen en soms al eens in het buitenland, en ze worden regelmatig gevraagd voor festivals. Deze zomer staan ze zowaar op Alcatraz. Deze band zullen we nog vaak terugzien.
Dance of the Nephilim / Trails of Destruction / Divine Pyromania /  Arrival of the Dead / Black Magic / Schizophrenic Decay / Inner Agression / Make Them Bleed / Primordial Chaos / Unholy

Your Highness staat bekend vanwege zijn kolossale riffs en woeste live-energie. Deze Antwerpse band heeft al podia gedeeld met legendarische bands zoals Corrosion Of Conformity en High On Fire, en op festivals gespeeld als Graspop, Pukkelpop en Desertfest. Hun nieuwste album, ‘Under The Weight’, omvat sludge, stoner metal en donkere bluesy tonen, verpletterende riffs en mysterieuze melodieën.
Your Highness kende twee tegenslagen. Eerst maakte hun drummer duidelijk dat hij er in Izegem niet bij kon zijn. De Antwerpse band was al bijna klaar om af te zeggen, toen Kris van labelgenoten Tangled Horns aanbood om in te springen. Hij studeerde alle nummers van de set thuis in, maar een gezamenlijke repetitie met de hele band vooraf lukte niet. Tot overmaat van ramp had één van de bandleden een lekke band onderweg naar Izegem, maar hij haalde het nog net op tijd.
Misschien dat al die tegenslagen de energie uit de band gezogen had. What doesn’t kill you, makes you stronger, maar wij hebben Your Highness – los van de vervangende drummer - al met meer grinta op het podium gezien. Er volgen nog genoeg herkansingen. “Desertkater”, de klassieke setafsluiter van Your Highness, maakte nog veel goed.
Devil’s Delight / Head Hung Low / Skull Goblet / Flood / Above the Odds / Celestial / Black Moon Rising / Desertkater

De Belgische sludge/doom-zwaargewichten Growing Horns maakten dit jaar hun terugkeer naar het podium van De Leest, na hun eerdere passage in 2018. In een exclusieve HBF-set bracht Growing Horns in première hun langverwachte tweede album ‘The Essence Of Suffering’ integraal en in de albumvolgorde (met “Luciferian Kingdom” van het vorige album als extraatje). Deze brute nieuwe release volgt in de voetsporen van hun veelgeprezen debuut, ‘The Nobility Of Pain’. We hoorden vorig jaar al een paar nieuwe nummers en die klonken alvast veelbelovend. Die verwachting werd helemaal ingevuld. Daf droeg “Godvergeten” op aan de pas overleden paus en “Cutthroat Democrisy” aan de Amerikaanse president Donald Trump.
Deze band verkeert in bloedvorm en dat vertaalde zich in een spontane moshpit bij de laatste track in de set. Deze band is helemaal klaar voor de festivals. Na Izegem staan er al nog een paar leuke data in de agenda van Growing Horns. In juni spelen ze bijvoorbeeld als support van het legendarische Dopethrone in Ertvelde.
Essence of Suffering / Lust for Knife / Blood in the Water / Godvergeten / Dope Fuck / Cutthroat Democrisy / Umbilical Noose / Luciferian Kingdom

Behalve Growing Horns was er nog een tweede band die mag ‘terugkeren’ naar Headbanger’s Balls Fest en dat was Cobra The Impaler. De band, opgericht door Thijs De Cloedt brengt een snoeiharde mix van brute riffs, strakke grooves en cleane maar intense vocalen.
Hun eerste officiële optreden ooit vond plaats op het podium van De Leest, nog voordat hun debuutalbum ‘Colossal Gods’ zou uitkomen, als opener in 2021. Ze schopten het meteen tot publiekslievelingen, en nu keren ze terug met hun tweede album ‘Karma Collision’. Met een sound die nóg technischer en gelaagder is geworden en met refreinen die zich in je brein vastzetten. Deze Belgische band kwam naar Izegem na een lange promotour doorheen Europa. In de UK speelden ze eind vorig jaar als support van Katatonia.
We zagen Cobra The Impaler eerder dit jaar al aan het werk in de Schakelbox in Waregem, toen zonder bassist (en tweede stem) Mike. In Izegem waren ze wel op volle sterkte en dat zorgde voor een set met nog meer energie. Zanger Manuel keek ik in de bindteksten met veel lof terug op de eerste passage van de band in Izegem en ook het publiek houdt wel van een band die terugkeert in een ‘grotere’ gedaante, wat we eerder al zagen bij onder meer Psychonaut. De zaal stond volgepakt (niemand aan de toog of eetstandjes), bij elke track wiegden de hoofden mee op de melodie, bij heel wat tracks werd het ritme meegeklapt en ook deze band werd beloond met een spontane moshpit en een hele reeks crowdsurfers. En dan was het bovendien nog de verjaardag van gitarist James. De wervelwind die “The Message” is, blijft ons bij elk concert opnieuw van onze sokken blazen.
Cobra The Impaler was op Headbanger’s Balls deze keer de ‘afsluiter’ van het Belgische luik van de affiche. Als ze nog eens terugkomen, zullen ze op de affiche misschien tussen de internationale bands staan.
Season of the Savage / Mountains / My Inferno / Colossal Gods / The Message / Spirit of Lyssa / Blood Eye / Shifting Sands / Scorched Earth / Assasin of the Vision

De Zwitserse avant-garde metalband Schammasch bracht vorig jaar, na vijf jaar stilte, het nieuwe meesterwerk ‘The Maldoror Chants: Old Ocean’ uit. Geïnspireerd door de poëtische en surrealistische teksten van Les Chants de Maldoror, duiken ze dieper in thema’s van existentiële eenzaamheid en de onmetelijkheid van de oceaan.
Muzikaal verbreedt Schammasch opnieuw de horizon op dit album: donkere goth-invloeden, hypnotiserende ritmes, industriële soundscapes en orkestrale accenten creëren een meeslepende en filmische ervaring.
België is zeker geen onbekend terrein voor deze Zwitserse band. Vorig jaar vielen ze last minute in toen Sakis Tolis (van Rotting Christ) als headliner moest afzeggen op het Hardrock Fest in Avelgem. Een jaar eerder stonden ze in Het Depot in Leuven met Harakiri for he Sky en net voor de coronapandemie speelden ze in Antwerpen met Enthroned.
Schammash was een berekende gok in de programmatie. Het is een blackmetal-band, met bovendien nog maskers op het podium, zoals bij Ghost en Briqueville, wat voor sommige metalheads een brug te ver is. Schammash kon overtuigen door een hoog niveau van techniciteit te combineren met een toegankelijk geluid. Blackmetal met vooral cleane vocalen en met elementen van prog, atmosferisch en bij momenten zelfs cosmic. Hun performance met maskers en gewaden heeft uiteraard iets van een ritueel, maar ze blijven weg van de klassieke decors met schedels en kaarsen. Visueel werd de muziek perfect ondersteund door een perfecte lichtshow. Een paar nummers ver in de set gingen bij twee van de vijf bandleden de maskers af. Leuk dat het mysterie slechts een deeltje is van en niet koste-wat-het-kost wordt volgehouden.
Enkele tientallen mensen in het publiek waren speciaal voor Schammasch naar Izegeme gereisd. Voor vele anderen was dit een aangename kennismaking. De zaal stond misschien niet meer zo volgepakt als voor Cobra The Impaler, maar als de verkoop aan de merch-stand een indicator is, dan heeft deze Zwitserse band heel wat mensen kunnen bekeren.
They Have Found Their Master / Golden Light / A Paradigm of Beauty / Metanoia / I Hail You, Old Ocean / Chimerical Hope/Dnoye

Dozer werd opgericht in de jaren ‘90 en lag mee aan de basis van de Europese desertrock-scene. Deze Zweedse band zette zichzelf op de kaart met snoeiharde riffs, groovende fuzz en een sound die fans van Kyuss en Fu Manchu meteen zullen herkennen. Na een lange stilte zijn ze terug met ‘Drifting in the Endless Void’, een album dat bulkt van de energie en dat bewijst dat ze nog altijd tot de top behoren. Dit jaar is er ‘Return to Rewin’, een eigenzinnig verzamelalbum.
Dozer is altijd goed voor een wervelwind van zware gitaren, stuwende baslijnen en een muur van geluid die je meesleept naar de stoffige woestijnen van pure stonerrock. De vorige keer dat je Dozer aan het werk kon zien in een zaal in België, was op Desertfest in Antwerpen in 2015. Dozer is misscien niet de band die breed bekend is bij een klassiek metalpubliek. Toch stond Dozer in 2022 op Alcatraz en in 2023 op Hellfest.
Bij de start van de set van Dozer staat De Leest opnieuw helemaal vol. Als de soundcheck een paar minuten langer duurt dan vooropgesteld, worden mensen al wat ongeduldig. Dozer is een diesel die een paar tracks nodig lijkt te hebben om op snelheid te komen. Daarna is het eerder een trein die blijft doordenderen. In een lange set mixt de Zweedse band oud en nieuw werk. Het publiek vindt het allemaal superleuk en reageert enthousiast tussen elke track. Na een nummer of vijf zitten band en publiek nog meer op dezelfde golflengte en dan krijgt de security aan het podium het druk met crowdsurfers.
Drawing / Mutation / Born / Lightyears / Hills / Feelgood / Rings/Supersoul / Rising / Calamari / Ex Human / Dust for Blood / Big Sky / From Fire

De Zweedse band Katatonia brengt al sinds 1991 een unieke mix van metal en progressieve rock. Wat begon als een death/doom act, groeide uit tot een band met een atmosferische en emotionele sound die hen tot één van de meest geliefde bands in het genre maakt. Met albums als ‘Viva Emptiness’, ‘The Great Cold Distance’ en ‘Sky Void of Stars’ blijft de band rond zanger Jonas Renkse de lat steeds hoger leggen. Hun nieuwe album, ‘Nightmares as Extensions of the Waking State’, komt pas in juni uit. Daaruit speelden ze in Izegem – voor het eerst - de vooruitgeschoven single “Lilac”.
Katatonia heeft een goede band met het Belgische publiek en de band was zelf enthousiast dat ze hier als headliner konden staan. Ondanks de heel brede mix van metalgenres op dit festival, was ook voor Katatonia de zaal zo laat op de avond nog heel goed gevuld.
Als headliner bracht Katatonia een mix van oud en nieuw werk. Speciaal voor Headbanger’s Balls hadden ze “Drab Moon” ingestudeerd, een track die ze naar eigen zeggen nog nooit eerder live gebracht hebben en wat voor enige nervositeit zorgde bij de band. Het publiek genoot vooral met volle teugen van deze topband, ongeacht welke track ze speelden.
Later dit jaar speelt Katatonia nog op Graspop, waar ze al drie keer eerder stonden, en op het einde van dit jaar staan ze in de Trix in Antwerpen.
Forsaker / Austerity / Dead Letters / Behind The Blood / Soil’s Song / Drab Moon / Teargas / Opaline / Lilac / Leaders / Birds / Old Heart Falls / Criminals / Colossal Shade / My Twin / Lethean / July / Evidence

De ploeg achter Headbanger’s Balls Fest kan opnieuw terugkijken op een geslaagde editie: op een haar na uitverkocht, nagenoeg vlekkeloos verlopen en met veel enthousiasme bij publiek en bands.
Op naar de volgende editie. Wij kunnen al bijna niet meer wachten om te horen welke bands ze voor volgend jaar zullen aankondigen.

Organisatie: Headbanger’s Balls Fest, Izegem

Bruce Springsteen maakt de kluizen leeg. In juni komen er liefst zeven albums uit met onuitgegeven materiaal: ‘Streets of Philadelphia Sessions’, ‘Perfect World’, ‘Faithless’, ‘Somewhere North of Nashville’, ‘Inyo’, ‘Twilight Hours’ en ‘LA Garage Sessions ’83’.
De fans zitten al te likkebaarden, wetende dat the Boss zelden middelmatig materiaal schrijft of opneemt.

Eén van de vooruitgeschoven singles is “Blind Spot”, een funky lo-fi contemplatief nummer uit de ‘Streets of Philadelphia Sessions’. Hij nam dat album op na het bejubelde ‘Streets of Philadelphia’, maar besloot om het niet uit te brengen, omdat hij op dat moment met de E-Street-band wou gaan touren. De fans kenden de opnames als de ‘loops record’ van the Boss, omdat hij net als op ‘Streets of Philadelphia’ met veel loops en drum samples gewerkt heeft. ‘Blind Spot’ had dan ook perfect gepast op dat album.
Het is een pareltje. Springsteen schrijft inderdaad nauwelijks middelmatige teksten. Of de muzikale uitwerking van deze “Blind Spot” zo fantastisch is als het beste van ‘Streets of Philadelphia’, daar valt misschien wel wat over te discussiëren.
Ik vind deze alvast sterker of een betere vondst dan de andere vooruitgeschoven single “Rain in the River”, uit 1983, die misschien net iets minder toevoegt aan het zo al imposante oeuvre van Bruce Springsteen.

https://www.youtube.com/watch?v=HfUEXnSing8

Rudolf Hecke is terug met een nieuwe versie van God=doG, de band waar hij eind jaren ’80, begin jaren ’90 Vlaanderen mee onveilig maakte.

Rudolf Hecke’s LP ‘God is dog spelled backwards’ werd in 1989 nog verkozen tot beste Belgische album van het jaar. Hij werd gekroond tot de ‘Nick Cave van Vlaanderen’. Vervolgens trok Rudolf op een neverending tour langs jeugdclubs en festivals. Hij speelde ook als support van Iggy Pop, Sugarcubes, The Triffids, Einsturzende Neubauten, Peter Hammill, Bob Geldof, Björk, …

Daarvoor had hij al Belpop geschiedenis geschreven met EBM-pioniers Company Of State, waarmee hij door Europa tourde samen met Eyeless in Gaza, Neon Judgement, Front 242, La Muerte… Na de eerste God=doG-periode volgden nog meer muzikale avonturen, onder meer in Pop in Wonderland en als auteur van biografieën over Serge Gainsbourg en Roy Orbison.

In de nieuwe God=doG-band zitten enkele mooie namen: Nikkie van Lierop (Erotic Dissidents, Praga Khan), Toon Derison (Steven De Bruyn, El Fish), Klaas Tomme (Iskander Moon, Illuminae) en Yassin Joris (Naima Joris). Ian Caple zat voor deze single in de producersstoel. Die ken je van zijn werk voor onder meer Suede, Tindersticks, Shriekback, Luc Van Acker, Anne Clark, The Ex, dEUS en Tricky.
Vorig jaar was “The Fear” de eerste nieuwe single. Puik werk, maar ergens ontbrak er toch die genster die het nummer kon doen overtuigen. Dat doet de tweede single – “Stronger Man” dan weer wel. De Nick Cave-vergelijking van vroeger mogen we nu wel inruilen voor eentje van Lou Reed, met die licht-verveelde, licht-lijzige zang. Mysterieus, intrigerend, geniaal in al zijn eenvoud.

Er is een nieuw album op komst, dat in het najaar verschijnt. Dat is verbonden met Hecke’s boek ‘Hoe ruw is de steen’, waarin hij onderduikt in de tempels en de coulissen van de vrijmetselarij. Het boek heeft het album beïnvloed en omgekeerd.
De clips van de eerste singles barsten dan ook van de vrijmetselaars-symboliek.

Stronger Man -single-
Rudolf Hecke & God=doG
Starman Records

https://www.youtube.com/watch?v=NBNR6p2MHH4

Nicole Selivan was nog maar 20 toen ze twee jaar geleden de oorlog in haar thuisland Oekraïne ontvluchtte en daar haar nog prille muziekcarrière achterliet. In Brussel ontmoette ze Arno De Ros en Tom Stokx (gitarist bij The Haunted Youth), die op zijn beurt Nick Caers (The Haunted Youth en Affaire) uitnodigde op drums. Samen met bassist Bram Janssens vormen zij de liveband van Selivan’s band Salvia.
Met de debuutsingle “Time” haalde Salvia al meteen de finale van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. En nog voordat Salvia ook maar één keer live had gespeeld, stonden er al twaalf shows op de agenda – waaronder Left of the Dial en Les Aralunaires.
Na “Time” laat opvolger “You and Me” een meer dromerige kant van Salvia horen, balancerend tussen tintelende dreampop en shoegazy postpunk, met een melodie die bruist als champagne. Salvia zit hier op het kruispunt van Sylvie Kreusch en Björk.

Ook leuk om te vermelden: Nicole deed alles zelf: tekst, muziek, productie, mixing en artwork.

https://www.youtube.com/watch?v=2Z365agU254