De Amerikaanse Rylie Ellen Wechta is een bezige bij. Ze zit in tal van lopende of stilgevallen projecten (Black Blood Stigmata, Dark Evolution, Euphegenia, The Genocide Architect, Void, …), ze gaat mee als live-bassist met een paar bands en ze is producer voor tal van metalbands, onder meer de culinary deathmetalband A La Carte. Daar kon nog wel een projectje bij, dacht ze, en daarom zette ze Haunted Catacombs op en daarvan kan je luisteren naar de debuut-EP ‘Haunt of Fear’.
Dit nieuwe deathmetalproject is in de lyrics een ode aan de EC Comics en dan vooral de horror-edities vermoed ik, afgaand op de lyrics, songtitels, het artwork en de (schaarse) huiveringwekkende elementen in de productie. Het is niet meteen duidelijk of Rylie de enige betrokken persoon is in dit project, maar er zit wel één duidelijke lijn en stijl in deze brutale en ietwat nerveuze deathmetal. De mix en productie zijn wat oldschool, maar eigenlijk valt er weinig op aan te merken.
Voorlopig komt de EP ‘Haunt of Fear’, met twee volwaardige tracks en een lange intro, enkel als digitale release in eigen beheer uit, maar in de toekomst kunnen deze drie tracks misschien samengevoegd worden met andere tot een volwaardige EP.
Van de twee volwaardige tracks spreekt “Specters Calling from the Pit” mij het meeste aan.
Dit is een leuk projectje waar we hopelijk meer van te horen zullen krijgen.
https://www.youtube.com/watch?v=ST5Ksin6Bzk
Lucie Sue staat deze zomer op de mainstage van Hellfest, toch zowat het grootste metalfestival van Frankrijk. Voor ons is deze artieste nog onbekend, maar daar kan snel verandering in komen.
“Hush” is een knappe single van deze Française. De lyrics zijn een mix van Engels en Duits en dat heeft een reden. De song gaat over de pijnpunten en tegenslagen in de opvoeding van kinderen. En omdat de vader van haar kinderen Duits(talig) is, worden die tweetalig opgevoed, waarbij Lucie Sue vooral de Duitse ‘krachttermen’ overneemt. Opvoeden is niet altijd rozengeur en maneschijn, zoals elke ouder zal kunnen beamen. Een niet alledaags onderwerp voor een rocksong, maar we zijn blij dat ook dit aan bod kan komen.
Muzikaal is “Hush” 90’s indierock. Denk aan L7, Veruca Salt en Hole. Degelijke productie en mix. Het klinkt catchy en een beetje dirty, met dat accentje in dat Duits.
https://www.youtube.com/watch?v=zCjSIdIs9Bk
Na enkele vruchtbare jaren en releases bij Mayway Records zit Heisa nu bij Labelman. En de band vaart ook een licht gewijzigde koers. De ingrediënten zijn nog nagenoeg dezelfde, maar de verhoudingen zijn wat aangepast. Meer chaos en minder groove in de noiserock. Wij houden wel van bands die evolueren en niet ter plaatse blijven trappelen.
Er heeft natuurlijk altijd al chaos gezeten in de intense noiserock van Heisa. Bij eerdere releases (‘Joni’) hoorden we meer Tool en meer melodie en groove dan op ‘Trois’. Op dit derde full album zoekt de band nog meer dan vroeger het experiment en het avontuur. Een paar keer vergeten ze daarbij dat wij als luisteraar ook wel eens een degelijke song met wat structuur kunnen waarderen en verschieten ze hun kruit met losse flodders (“A Place For Bears”). Een paar keer schieten ze vol in de roos. De vooruitgeschoven singles (“Nandor”, “Lazar”, “Flowers”, en “The Harmonist”) zijn de betere ambassadeurs van ‘Trois’. Het is dynamisch, bombastisch en rijk aan proteïnen. Wispelturig en met een grote sense of urgency. Alsof er persoonlijke demonen moeten uitgedreven worden.
‘Trois’ is een fris nieuw hoofdstuk voor Heisa.
https://www.youtube.com/watch?v=lDu5QHO3ZAw
De Belgische postmetalband Carneia is ontwaakt uit zijn winterslaap. In december van vorig jaar speelde de band al opnieuw een concert en dit jaar volgt er een nieuw album. “Heavy Flow” is daarvan de eerste single.
Echt lang heeft de winterslaap van Carneia nu ook weer niet geduurd. Het laatste concert moet ongeveer geweest zijn op het Gullegem Metal Fest in 2023. Het is wel al van 2019 geleden dat Carneia een nieuw album uitbracht. ‘Voices Of The Void’ kwam dat jaar uit als CD in eigen beheer en werd iets later op vinyl uitgebracht door Polder Records. Carneia was lang een vaste waarde in het clubcircuit en de festivals in Vlaanderen, met passages op onder meer Alcatraz, Headbanger’s Balls Fest en de Miracle Metal Meeting.
“Heavy Flow” is een stevige brok pompende postmetal.
De Antwerpse thrashmetalband Axident kwam reeds in 2023 op de radar van Musiczine, toen we hen live aan het werk zagen als support van de Finse thrashlegende Prestige in Diest. De opnames daarvan brachten ze op CD uit, samen met drie demo-opnames. Daarna was het wachten op het
debuutalbum. Dat is ‘Endless Devastation’ geworden en het stelt niet teleur.
De thrash van deze band is snel en gemeen, oldschool met een moderne twist. Als referenties denken we aan onder meer Objector, early Evil Invaders, Grindpad en Overruled. In vergelijking met de demo-opnames vallen de degelijke productie en de mix op. Er zit bovendien progressie in Axident: het klinkt meer matuur en heeft meer eigen gezicht. De lyrics overstijgen bovendien de middelmaat en gaan ook echt ergens over.
Op dit album krijgen we een intro en zeven nummers. Van een paar nummers zijn we blij ze terug te horen. “Ancalagon The Black” en “The Bitch of Buchenwald” waren na het concert in Diest voor mij al zowat zekerheden om het album te halen en we zijn blij dat de band hetzelfde oordeel had. “Toxic Parasite” en “Axidental Thrash” zijn snedig en een punch in your face. “The Mountain” is misschien een beetje rommelig. De track die ons het makkelijkst kan overtuigen is “Curse of the Seed”. Alleen missen we “Panzer Attack”, een Axident-nummer dat eerder nochtans heel wat indruk wist te maken.
Met ‘Endless Devastation’ als debuutalbum zet Axident zichzelf stevig op de kaart van de betere thrashbands. Je vindt ‘Endless Devastation’ op Spotify en op concerten kan je ook een versie op CD of vinyl kopen.
https://www.youtube.com/watch?v=fIgtjqSUuf8
Het is altijd leuk als je als reviewer potentieel ziet in een bandje waren anderen dat niet zien en jaren later wordt dat dan bevestigd. Yee Loi is een Brits poppunkbandje dat we al enkele jaren volgen en na heel wat leuke releases in eigen beheer werden de zussen Rose en Tilda (en broer Donnie op bas) opgepikt door Modern Sky UK, het label van onder meer Miles Kane, Glasvegas en The Slow Readers Club. Ze speelden inmiddels ook hun allereerste concerten.
Hun eerste single voor dit label is “Ghost of Vegas”. Een bijzonder nummer voor de meiden. Het refereert aan hun jaarlijkse familie-uitstap naar Las Vegas, maar inmiddels zijn de meiden oud genoeg om voorbij het neon te kunnen kijken en dan zien ze mensen die zichzelf, hun verleden en hun toekomst verspelen aan de goktafels. Die mensen zijn eigenlijk al dood, maar beseffen het alleen zelf nog niet.
Muzikaal borduurt Yee Loi hier mooi voort op hun vroegere werk: punkabilly met referenties van Ramones en The Damned die hier misschien wat minder sterk op de voorgrond staan.
https://www.youtube.com/watch?v=50AgZogyDxg&list=OLAK5uy_m3hw3wDhLBoMuMhVKsSlRTOGJLPpa6eXg
Rudy van de herrezen Leuvense newwaveband Sovjet War blijft met zijn solo-projecten Possibly Identified en Gutter Smell aan een hoog tempo singles afvuren via Bandcamp. De meest recente digitale release van Gutter Smell is “Bad Blood Baby” en die verdient uw aandacht.
“Bad Blood Baby” is een ode aan gitariste Poison Ivy van The Cramps. Rudy houdt van haar manier van gitaar spelen en die benadert hij mooi op deze single. De sound van gitaar en drum had hij misschien nog dichter kunnen benaderen, maar The Cramps zelf hadden het zelf ook liever wat ruw en ongepolijst. In de lyrics en songstructuur – met veel eenvoudige herhalingen – is dit een knap eresaluut aan The Cramps.
Deze single is een aangename toevoeging aan het repertoire van Gutter Smell.
https://www.youtube.com/watch?v=c1X9CAUrOM4
In 2022 hebben we lang en intens genoten van ‘Moederland’, het debuut-solo-album van Little Kim. Hoewel solo en debuut toen misschien enkel als officiële termen gebruikt moesten worden. Nu is ze terug met het nieuwe album ‘Ademhalen’.
De toon van ‘Ademhalen’ is anders. Nochtans wordt er gekookt met nagenoeg dezelfde ingrediënten: op het lijf geschreven lyrics, een prima band die excelleert in americana en een vat vol charisma. De verschillen zijn miniem. Wigbert is er deze keer bij als muzikant en tekstschrijver, terwijl Guido Belcanto ontbreekt. Op ‘Moederland’ drukte deze laatste als producer, vertaler en muzikant zijn stempel op het album van zijn poulain. Maar er zijn er nog met brede en sterke schouders in de ploeg: Lieven Tavernier, Bert Huysentruyt, Andries Boone, …
Een opvallend verschil: bij momenten wordt er stevig gerockt op ‘Ademhalen’, onder meer op “Dansen Doen We Niet”, “Wikken en Wegen” en “Geen Buit, Geen Dief”. En er staat deze keer slechts één cover op het album: “Niet Gezegd” is Tavernier’s vertaling van “Morning Song for Sally” van Jeff Walker. “Vleugels” lijkt in de lyrics en toon een klein beetje op de “Perfect Day” van Lou Reed. Voorts zijn er wel een paar nummers waarvan je op het eerste gehoor vermoedt dat het covers of vertalingen zouden kunnen zijn, maar het zijn originele, nieuwe nummers.
Maar vooral de toon van dit album is dus anders. Met een beetje overdrijving kan je ‘Ademhalen’ omschrijven als een conceptalbum over de liefde. En dan niet over het gebroken hart, dat misschien te vaak opgehemeld wordt in de muziek en al zeker in de country waar Kim haar hart is aan verloren. Wel over volgehouden, gerijpte liefde tussen twee partners, over gezinswarmte, over gelukkig zijn met kleine zaken, over het vinden van je soulmate. Liefde in al zijn vormen en kleuren komt aan bod. Liefde zonder verraad, zonder barsten, builen of schrammen. Het is op zich een welkome afwisseling. Zelfs in het nummer “Ademhalen” wordt onbegrip uit het verleden nog omgebogen naar liefdevol begrip in het heden.
Dit album is een medicijn tegen alle pijn en azijn die onze wereld beheerst. Het is aan de andere kant van de medaille op deze manier wel een stukje moeilijker om de luisteraar mee te krijgen. Verdriet of het gebroken hart van de lijdende kunstenaar worden zo makkelijk als authentiek en doorleefd gewaardeerd, terwijl een universeel positivisme van vertrouwen en geluk zichzelf moeilijker verkoopt. Little Kim gaat die uitdaging aan en gaat mooi over de lat. Ook in de liefde zit authenticiteit.
Niets op aan te merken? Zo zijn we natuurlijk niet. Kimberly legt in elke song een overtuigende en warme gelukzaligheid, maar te weinig op dit album toont ze haar vocale bereik en degelijke stemtechniek. En voor wie het albumconcept niet snapt of volgt, voor wie de laagjes niet van de songs kan pellen, voor hen heeft ‘Ademhalen’ misschien een hoog Erik Van Neygen en Sanne-gehalte van licht-kabbelende popmuziek.
Wij hebben het hardst genoten van “Vleugels”, “Ik Ging Voor Zilver” en “Ademhalen” en we kijken uit naar de concerten waarmee dit nieuwe album gepromoot zullen worden.
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=7iHHvdgCnbo
Paul Numi is terug. Hij bracht in respectievelijk 2021 en 2022 de fijne albums ‘Chimera’ en ‘Parallel Lives’ uit. Na enkele jaren stilte is er nu een nieuwe single, met een nieuwe ploeg achter hem.
Voor de vorige albums deed Paul Numi (bas, zang) een beroep op producer Ronald Vanhuffel en sessiemuzikanten als Vincent Pierins en Eric Melaerts. De nieuwe ploeg bestaat uit drummer Mario Goossens (Sloper, Triggerfinger), producer Guus Fluit (Eden, Zornik) en gitarist Bart Van Huyck (Lords of Acid, Eli Jones).
“Love Still Kills In Futuropolis” is de eerste single van Paul Numi’s volgende album. Het is een energieke, song die gegarandeerd luisteraars in beweging zal brengen. De titel van de song is een eerbetoon aan Paul’s overleden broer Rik. Rik’s passie voor strips inspireerde hem om een pagina te maken met deze titel, en Paul draagt zijn herinnering verder in dit nummer. De song gaat over de pijn en leegte van een verstoten geliefde die van zijn voetstuk is gevallen en nu het leven als saai en inspiratieloos ervaart, met een sterke ondertoon van ironie.
Dit is een lekker uptempo single met opnieuw een duidelijk Britse inslag (Editors, Interpol, Customs, White Lies).
https://open.spotify.com/track/7zALbpHUL5UU6GeUpC73LC?si=9476adb6db3f4e18
Koala Disco is het muzikale geesteskind van Niels Tuijaerts en de band brengt onvoorspelbare postpunk doorspekt met psychedelische invloeden en progressieve structuren. Verwacht onverwachte maatwissels, schurende gitaren en manische energie, ergens op het kruispunt tussen The B-52’s, Talking Heads en vooral Ian en Baxter Dury. Live ontketent naar verluidt de band een wervelwind van rauwe intensiteit, waarin noise en chaos de studio-opnames ver overstijgen.
Met een podiumreputatie die hen al op de MainStage van Rock Herk en Leffingeleuren bracht en een uitverkochte Ancienne Belgique als support voor Whispering Sons, heeft Koala Disco zich stevig op de kaart gezet. Daarbovenop sleepten ze meerdere publieksprijzen in de wacht: Publiekswinnaar in de finale van Humo’s Rock Rally 2024, publiekswinnaar in de finale van Sound Track in 2021 en winnaar van Jonge Wolven in 2024.
Single “Japanese Toilet" is een autobiografische reflectie op een periode waarin alles draaide om ontsnapping. In een poging om nooit alleen te zijn met zijn gedachten, dompelde de verteller zich onder in een eindeloze roes van drugs, alcohol, seks en pillen. De climax van deze neerwaartse spiraal kwam om 7 uur ‘s ochtends, high op coke, op het toilet, zonder wc-papier. De enige oplossing: de douchekop als een Japans bidet gebruiken. Dit absurde, tragikomische dieptepunt werd het keerpunt. Een moment van realisatie dat het tijd was voor verandering. ‘Japanese Toilet’ vangt deze innerlijke chaos in een geluid dat balanceert tussen laidback en explosief, cynisch en oprecht, destructief en uiteindelijk verlossend.
Deze single heeft onmiskenbaar het speelse, de fuzzy gitaarriff en de hoekige dynamiek van wijlen Ian Dury. Dezelfde licht gênante humor ook. Deze single intrigeert, maar tegelijk voelen we dat Koala Disco nog niet al zijn geheimen prijsgeeft in dit nummer. Wij zijn benieuwd en blij dat we op de eerste rij mogen zitten.
Japanese Toilet - Single by Koala Disco | Spotify
Nederlands 
Français 
