Punkband Bruce bracht eind 2016 nog het uitstekend ontvangen album ‘My Latest Popstar Crush’ uit en daarvoor hebben ze tot in Istanbul promotie gemaakt.
In afwachting van de release van een nieuwe album hebben die van Bruce al een gratis (digitale) single uit. “Captain, We've Lost Bruce” komt uit het gelijknamige album dat in januari van volgend jaar uitgebracht wordt. De single gaat over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en klinkt een beetje als een kruising tussen de Ramones en de Cosmic Psychos, maar ook fans van The Kids of Tommy And The Commies zullen dit weten te smaken.
Bij de single hoort ook een toffe video en die werd opgenomen met Danny Mommens, een naamgenoot van de ex-bassist van Deus en van Vive La Fête.
https://youtu.be/0-NA4CBPHa4

Folktronicaband Uncle Wellington verraste vorig jaar met ‘The Faster I Waltz, The Better I Jive’, een heerlijk herfstig album waarvoor je de aanknopingspunten moest gaan zoeken bij Anne Clark, Balthazar, Oscar & The Wolf en This Mortal Coil.
De meeste van die referenties gaan ook op voor de nieuwe single “Orange Walk”. Alleen werden de artrock-invloeden van Balthazar en Oscar & The Wolf op deze “Orange Walk” ingeruild voor zweterige neo-exotica, een beetje zoals My Baby op hun jongste album. Of denk aan – voor wie oud genoeg is om het zich te herinneren – aan “Zanna” van Anna Domino en Luc Van Acker. Uncle Wellington is in een aantal opzichten een reïncarnatie van de experimentele synthpop waar België in de jaren ’80 internationaal mee scoorde, genre 2 Belgen en Poésie Noire.
“Orange Walk” werd muzikaal opgebouwd rond garifunadrums, nachtelijke noise en overstuurde altviolen. Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus) producete de single. Schreven we over ‘The Faster I Waltz …’ nog dat het ‘donker en mysterieus, maar nooit dreigend’ was, dan mogen we al zeker dat laatste overboord gooien voor “Orange Walk”. Dit is vooral dreigend en daarnaast broeierig als een zwartfilm uit de jaren ‘30. Hopelijk gaat het volgende album in deze richting door.
https://www.youtube.com/watch?v=zDEwh0g2wGk

Punkrock wordt al eens beschouwd als een genre dat je goed vindt tot je twintigste en dat je daarna ontgroeit. Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Je kan er ook waardig oud mee worden. Niet dat de Amerikanen van Reno Divorce al bejaard of over datum zijn, maar laten we zeggen dat ze op dit moment plukrijp zijn.
Reno Divorce heeft met ‘Fairweather Friends’ een wel heel leuke EP uit. Deze band staat op het toppunt van zijn kunnen. De beginnersfouten zijn er uit, de ervaring en het touren hebben de overhand genomen. Beter zal het niet meer worden met deze volwassen punkrock.
Muzikaal zit dit dicht in de buurt van The Smithereens, maar ook fans van pakweg Dropkick Murphys zullen dit kunnen smaken. Er zit ook wat rockabilly in en dat komt nog het mooist bovendrijven op “Ana Lee”. Inhoudelijk zijn dit een reeks leuk verpakte levenslessen, zonder het vermanende vingertje. Zo gaat titeltrack “Fairweather Friends” over het soort ‘vrienden’ dat jou meteen laat vallen als het jou net iets minder goed gaat en gaat “Let It Go” erover dat je jezelf je kleine misstappen moet kunnen vergeven.
Eén supertrack op deze EP: “Get The Feeling”. Die zal voor instant happiness zorgen bij elke punkrockfan. Het enige jammere is dat dit een EP met slechts zes tracks geworden is. Met nog twee leuke nummers erbij was het een volledig album. Of moeten we Reno Divorce dankbaar zijn dat ze geen ‘vullers’ toegevoegd hebben?

‘Untethered’ is het album met de laatste opnames die Robert Fisher met zijn band Willard Grant Conspiracy maakte vóór zijn voortijdige dood op 12 februari 2017. Fisher was het enige constante lid van de Conspiracy, die uitblonk in funeral rock, donkere americana en country noir. Vrolijk werd het nooit bij Fisher en zijn Conspiracy en dat verbeterde uiteraard niet toen de kanker hem op de hielen zat.
Het hele album werd nog net afgemaakt vóór zijn dood, maar de tapes zijn pas dit jaar weer opgedoken en tot leven gebracht door zijn compadre David Michael Curry die de jongste jaren zowat het tweede vaste bandlid was. ‘Untethered’ heeft onmiskenbaar iets van een testament, een beetje als de laatste albums van Leonard Cohen en David Bowie toen die hun einde voelden naderen. Of zoals Johnny Cash de dood nog recht in de ogen keek op zijn American Recordings.
Het postume album opent met het atypische, op een elektro-ritme drijvende (I am a) “Hideous Beast”. Wou Fisher zijn fans voor zijn mochten die hem als een heilige willen afschilderen? Het zou zomaar kunnen.
Daarna is het vintage Willard Grant Conspiracy met “Do No Harm” (when I sleep) en “All We Have Left”, twee typische afscheidsliedjes met de Conspiracy-sound als een grote stempel over die melancholische, breekbare en toch zware stem van Fisher. Americana en country zijn ver weg, maar deze funeral blues raakt je tot op het bot. Cello en violen blenden mooi met de warme gitaarsound.
Op “26 Turns” klinkt Fisher alsof hij naast je in de zetel zit. Het is een klein en nietig niemendalletje van een song, maar uit Fisher’s strot en met wat drama van de violen treft ook dit meteen doel. Zo traag zingend heeft Fisher’s stem iets van die van (de oudere) Lou Reed, wat je ook hoort op “Chasing Rabbits”.
Daarna neemt Fisher afscheid van geliefden op het fluisterend gezongen “Let The Storm Be Your Pilot” en het ambigue liefdeslied “Love You Apart”. Herinneringen ophalen doet de Conspiracy-zanger in het instrumentale “Margaret On The Porch” dat eerst knispert als een haardvuur en dan uitdooft en op “Saturday With Jane”.
Sommige tracks lijken maar vage schetsen, zowel in teksten als in de muziek. Vluchtig opgenomen en niet in de diepte uitgewerkt zoals het oudere materiaal van de Willard Grant Conspiracy. Met arrangementen die er later –met veel liefde en respect - opgekleefd zijn. Het instrumentale walsje “Two Step” is er zo eentje. Andere tracks op ‘Untethered’, zoals het slepend van funeral blues naar funeral gospel hinkelende “I Could Not”, spookten duidelijk al langer door het hoofd van Fisher.
“Share The Load” klinkt meer als een uitnodiging dan als een volwaardige song, maar is tegelijk zo oprecht dat je kippenvel krijgt. Op “Unthetered” (ongebonden) kijkt Fisher een laatste keer achterom of er geen losse eindjes meer moeten aan elkaar geknoopt worden, om dan het laatste eind alleen te gaan op “Trail’s End”.
Willard Grant Conspiracy ademde altijd al verdoemenis, verdriet en melancholie, maar nooit was afscheid zo tastbaar en oprecht als op ‘Unthetered’.

Indoorfestival Zingem Beeft is nog maar aan zijn tweede editie toe, maar verdient onze aandacht voor de aanpak. Een moderne, frisse zaal met een groot podium, een degelijke PA en lichtinstallatie, … en dat in combinatie met een bescheiden inkomprijs voor toch vier metalbands, met veel aandacht voor lokaal talent. Het is een verademing voor zowel bands als bezoekers.

Turpentine Valley mocht met zijn post-metal het festival openen. De lichtman kon nog even uitrusten, want de band uit Zulte zette het optreden in met niet meer dan enkele strategisch geplaatst gloeilampen. Die setting hielp, samen met het weglaten van aankondigingen of bindteksten, mee om de aanwezigen mee te nemen op de postmetaltrip van dit instrumentale trio. De band putte vooral uit hun eerder dit jaar uitgebrachte debuutalbum, dat ze in eigen beheer op cassette uitgebracht hebben.
Turpentine Valley heeft al nieuwe nummers klaar, maar die worden nog even opgespaard. De set was mooi opgebouwd met het nog wat voorzichtige “Abrupt” en “Compromis” als kennismaking en met in de finale een heftige versie van “Trauma”.
Hoewel de hoofdmoot postmetal is, maakt Turpentine Valley ook uitstapjes tot aan de stoner en sludgemetal. Hun set zorgde niet voor meebrullende of moshende fans of hoorns die de lucht in gingen, maar aan de meeknikkende kopjes in het publiek kon je toch opmaken dat hun postmetal best gesmaakt wordt bij de ‘gemiddelde’ metalfan.

Ironborn wist de menigte te verleiden met klassieke heavymetal. Ze openden met hun Motörhead-tributetrack “Rock ’n Roll Is Dead” (geen cover). Hier gingen de vuisten en hoorns wel meteen de lucht in. Ironborn speelde “1568”, over de executie van Egmont (ooit prins van het naburige Gavere) in de strijd van de Nederlanden tegen de Spaanse overheersing. In Zingem speelden ze de elektrische versie van deze single en hadden ze hun gelijknamige bier mee als merchandise. De vertaling van akoestische naar elektrische versie zorgt voor een resultaat dat aanleunt bij de progmetal. Ook in andere nummers kruiden ze hun heavymetal (matig) met death en speed, terwijl ze toch op hun best zijn als ze gewoon heavymetal brengen. Dat bleek naar het einde van de set met prachtige versies van “Drifting Away”, “Your Downfall” en meezinger “Never Again”.

Met Signs Of Algorithm werd een derde subgenre van de metal aangeboord. Deze band brengt metalcore zonder compromissen: snel en hard beukend. Het jonge geweld zorgde voor de eerste moshpits van de avond. De routine van vaak te spelen, ook in het buitenland, zorgt ervoor dat de bandleden elkaar blind vinden, zowel muzikaal als stuiterend over het podium, en dat ze hun publiek ook recht in de ogen kunnen kijken (ipv naar hun snaren te staren) om het zo nog wat meer op te jutten. Het ‘trucje’ met drie extra verhoogjes (bovenop het reeds hoge podium in de Griffel) voor zanger Frederick zorgde voor gemengde gevoelens bij sommige bezoekers. Het kan werken in een zaaltje zonder eigen podium, maar in Zingem voegde het voor sommigen weinig toe aan de beleving. Maar die opmerkingen kwamen dan wel van achter in de zaal. Voor het podium had niemand er problemen mee. Integendeel.

Hexa Mera is één van de Belgische sterkhouders in melodische deathmetal en kan mooie adelbrieven voorleggen van o.m. Graspop en Metaldays. Hoewel ze muzikaal niet zo heel ver uit de buurt liggen van Signs Of Algorithm hield een deel van het publiek het al voor bekeken bij Hexa Mera. Best jammer, want Hexa Mera verkeerde in een bloedvorm. De wurggreep op het publiek begon bij “Siegebreaker” en “Divide Et Impera” en leidde zo naar de eerste, weliswaar bescheiden wall of death van dit indoorfestival. Deze band toonde in alles dat ze het waard zijn om als headliner op de affiche te staan.

Als Agera Events op dit elan kan doorgaan, kijken wij nu al uit naar de derde editie van Zingem Beeft. Of wordt het dan – met de fusie van Zingem en Kruishoutem – de eerste editie van Kruisem Beeft?

Organisatie: Agera Events.

Augustijn is de zoon van een West-Vlaams folk-icoon dat we hier niet bij naam zullen noemen. Want dat ligt gevoelig. Dat geeft Augustijn aan in de eerste single die hij loslaat op de wereld. Net als Axel Merckx en Matthias Schoenaerts zal hij – laat hij merken - toch nooit de verwachtingen als ‘zoon van’ volledig kunnen invullen. Hij had ook nog Gunther Neefs kunnen aanhalen. Of Youri Mulder, zoon van Jan.
Als we de familiale ballast overboord gooien, rest ons nog een jongeman die in sappig West-Vlaams en zichzelf begeleidend op gitaar een knappe song brengt met een boodschap. Zo een waar veel Vlamingen zich in zullen herkennen. Generaties na elkaar hebben Vlamingen zich opgewerkt. Elke generatie had het net iets beter dan de vorige. Vandaag zitten we aan de eerste generaties jongeren en volwassenen voor wie beter doen dan hun ouders niet meer lukt. Of voor wie dat toch niet langer evident is. Terwijl er vanuit de vorige generaties wel nog druk gezet wordt om dat toch te proberen. Bram Vermeulen bezong dat reeds treffend in “Het Is Een Wedstrijd”. Als je vader dan ook nog eens bekend is, komt daar nog eens de druk van de omgeving bij. Terwijl deze Augustijn net in de ‘schouwte’, in de schaduw dus, zijn ding wil doen.
Augustijn zit mooi in de slipstream van Kommil Foo, Het Zesde Metaal en Flip Kowlier. Als hij op dit elan voort stappen zet en dergelijke thema’s in prachtig proza blijft gieten, kan hij met wat geluk die drie naar de kroon steken. Maar als hij echt niet wil vergeleken worden met zijn vader, moet hij het ook wel laten om die te parafraseren. “Loat mi moar lopen” zingt Augustijn bijna op het einde, waarmee hij de helft van de songtitel van één van zijn vaders grootste hits aanhaalt en zo toch een beetje hengelt naar aandacht als ‘de zoon van’. Of zoeken we het nu te ver?
Met “In De Schouwte” is Augustijn een beetje tegenstrijdig uit de schaduw getreden. Maar nu hij voor het voetlicht staat, is er geen weg terug. En gelukkig maar. Volgend jaar volgt er een volledig album.

‘Heartbreak Hi’ is het tweede album van de Belgische band The LVE en komt uit bij het Nederlandse label Gentlemen Recordings. Het bandgeluid is nog steeds herkenbaar, maar ook puurder en breekbaar. Het is dromerige, schuifelende indiepop met synthpoptoetsen.
‘Heartbreak Hi’ laat een band horen die de afgelopen jaren gestaag en met veel overtuiging steeds verder is gegroeid. De typische samenzang blijft ook op dit tweede album aanwezig, al vaart The LVE een nieuwe, subtielere koers. Waar ze op hun debuut nog werden vergeleken met Eels, Wilco en Marble Sounds, vonden ze voor dit album zelf punten van herkenning bij Matthew E. White, Arcade Fire en Phoenix. Voeg daar gerust nog een reeks tussen lichtvoetigheid en melancholie zwevende landgenoten aan toe als And Then Came Fall, Pauwel De Meyer en DadaWaves. The LVE zou niet misstaan op het Belgische Starman Records.
Onder het laagje dreampop op slackertempo zitten – tekstueel dan – moeilijke onderwerpen als levensbedreigende ziektes waar je als dertiger ineens mee te maken krijgt, plus de impact en de machteloosheid die ermee gepaard gaan. Een beetje zoals The Spectors dat doen op hun jongste album.
Single “Go Bad With You” is één van de top-nummers op dit album, maar ook slaapliedje “Dreams & Memories” en de 80’s-vibe in “Slo-Mo” zullen weten te bekoren.

Ook in doorgaans ingeslopen provinciestadjes als Oudenaarde werken jonge bands zich uit de naad. BØM doet dat door stoner en progrock te versmelten tot een nieuw genre en het resultaat is alvast veelbelovend.
Hun eerste single “Harlot” begint met een Jimi Hendrix-momentje om dan over te schakelen naar onvervalste desert-stoner, maar bij één van de volgende gitaarsolo’s slaan ze dan al weer het pad in van de blues-prog. Vocaal sluiten ze aan bij – opnieuw - Jimi Hendrix: net genoeg zanglijn om niet ‘afwezig’ te zijn, maar niet zo ‘aanwezig’ als in de klassieke stoner of prog.
Aan technisch kunnen geen gebrek bij BØM. En ze blijven de hele track door ook gefocust, zodat het geen oeverloos gepingel wordt. Mooi ook hoe ze bruggen bouwen tussen de muziek van vorige generaties en de meer bij het heden aansluitende stoner.

Een nieuw album van Culture Club in de originele bezetting, wie had dat nog durven verwachten? In Groot-Brittannië is het alvast minder een verrassing dan bij ons in België. Wij hebben vooral de fratsen van Boy George nog in gedachten van in de periode dat hij solo ging, op duizend-en –één singles van allerlei slag meedeed, constant in de roddelpers opdook met verhalen over drugs en gevangenisstraffen en aan de slag was als DJ.
De reünie van Culture Club loopt al een tijdje. De band deed eerst een uitgebreide tournee met de hits uit de jaren ’80 en maakte dan een album met nieuw werk, dat door band en label op de plank werd gezet wegens niet goed genoeg. Twee jaar later is er dan toch ‘Life’ en het is onduidelijk of dit het album is dat uit de kluis werd gered of toch een nieuw of herwerkt album.
Elk van die opties zou kunnen opgaan. Culture Club en Boy George brengen op ‘Life’ een geluid dat slechts heel zuinig aansluit op het werk van de jaren ’80. Wat nu zwaarder doorweegt dan de lichtvoetige en naïeve pop is soul en gospel. Die sluiten beter aan op de intussen rijpere en mannelijkere stem van Boy George. Enkel in het op reggae en blazers drijvende “Let Somebody Love You” en op het lichtvoetige “Human Zoo” herken je een glimp van de band die “Karma Chameleon” opnam.
Voor het overige krijg je op ‘Life’ best aardige soul (“God & Love”, “Different Man” en de ballad “Oil & Water”), mellow disco (“Bad Blood”), soulvolle laidback reggae (“What Does Sorry Mean”) en funky disco (“Runaway Train” en “Resting Bitchface”) en gospel-pop (titeltrack “Life”). Allemaal kunnen ze net niet overtuigen. Gelukkig staat er maar één echte draak van een nummer op dit album: het van Eurosong-pathos-overlopende “More Than Silence”.
Boy George en deze herrezen Culture Club staan binnenkort op een Antwerps podium. De aanwezigen mogen hopen dat het nieuwe werk niet de overhand krijgt op de oude hits.


Life - Boy George & Culture Club

Als een indertijd succesvol album 30, 40 of 50 jaar oud wordt, brengt doorgaans het originele label vaak een herwerkte versie uit. Of dat gebeurt door een ander label dat intussen de rechten in handen heeft. Niet zo voor ‘Power In The Darkness’ van de Tom Robinson Band. Label EMI geeft niet thuis voor een heruitgave van dat album 40 jaar nadat het één van de bestverkochte albums van de UK werd. Dus brengt Tom Robinson zelf een nieuwe live-versie van het album uit. Met dezelfde tracklist als het origineel en met nagenoeg dezelfde extra nummers als indertijd. Die live-versie heeft hij opgenomen in de 100 Club in Londen, in 2017. Het live-album is digitaal beschikbaar en in een heel beperkte vinyl-oplage.
Het belang van het album kan nauwelijks overschat worden. Het is de brug tussen de eerder literaire, zelfs elitaire maatschappijkritiek van de generatie van Bob Dylan en Neil Young en de ongeleide maatschappij-afkeer van de eerste punkgeneratie. Robinson smokkelt soms haast onmerkbaar kritische noten in zijn lyrics door bv. kleine gevolgen van discriminatie of ander onrecht uit te vergroten om zo het hele probleem aan te kaarten. Maar in het begin van zijn carrière en op ‘Power In The Darkness’ gebeurde het toch eerder dat hij de problemen nog gewoon bij hun naam noemde. Hij nam het als eerste jonge rockster openlijk op voor de toen nog openlijk gediscrimineerde gemeenschap van homo’s en lesbiennes en bij uitbreiding voor iedereen die onrecht werd aangedaan.
Het leverde hem indertijd lof op van Amnesty International, terwijl de BBC tegelijk een aantal van zijn nummers in de ban sloeg wegens te aanstootgevend. Tom Robinson is o.m. dankzij ‘Power In The Darkness’ nog steeds een icoon in de Britse lgbt-gemeenschap, al waren er wel een paar zure opmerkingen toen hij, nadat hij eerst zelf uit de kast kwam als homo, later met een vrouw samenleefde.
De live-versies van het Power-album verschillen niet echt veel van die op het reguliere album. Je hoort natuurlijk dat Robinson’s stem flink wat kilometers op de teller heeft, maar dat compenseert hij met een karrevracht overgave en temperament. Van de originele band is enkel Tom Robinson nog actief, maar toenmalig gitarist Danny Kustow komt wel nog één nummer meespelen in de 100 club. De overige huidige bandleden spelen wel vaker mee met Tom Robinson sinds die solo op de planken staat en ook op zijn comebackalbum ‘Only The Now’ uit 2016: Faithless-drummer Andy Treacey, gitarist Adam Phillips (Richard Ashcroft) en Lee Forsyth Griffiths die zopas zelf het prachtige album ‘Silence=Death’ uitbracht.
Ook zonder de context is deze muziek om van te smullen, met klassiekers als “Grey Cortina”, “Up Against The Wall”, “Too Good To Be True” en “The Winter of ‘79”. En zelfs de minder bekende nummers maken duidelijk wat een talent Tom Robinson heeft als songschrijver. Als bonus krijg je er nog “Glad To Be Gay”, “Martin” en “2-4-6-8 Motorway” bovenop.
Het is jammer dat Tom Robinson niet langer jaarlijks naar België komt voor een intiem concert met zijn fans.