Altijd fijn als je een beetje gekte in een band ontdekt. Vooral als die gepaard gaat met fijne, goede muziek. Ook in België bestaan of bestonden, in allerlei genres, dergelijke bands: Arbeid Adelt, Aroma Di Amore, Daan, Belgian Associality, Nacht Und Nebel, Kenji Minoque… Elefant (wederom afkomstig uit het muzikaal boomende Gent) behoort daar ook toe volgens mijn bescheiden mening. Ze brengen een soort krautrock op geheel eigen wijze en wie ze ooit al eens live aan het werk zag zal dit zich nog herinneren. Een uiting van het Belgische surrealisme met die witte labopakjes op het podium.

Dat laatste is leuk en valt op maar de muziek moet ook interessant zijn anders blijft het een gimmick. Over de muziek moeten we ons niet meteen zorgen maken want de band bestaat uit leden van o.a. The Van Jets, Drums Are For Parade en Future Old People are for Wizards. Vanuit deze verschillende muzikale achtergronden hebben ze een nieuwe blend gemaakt. Op het eerste gehoor is er geen rechte lijn in hun muziek te onderscheiden doch dit is maar schijn. Markante, vrij uitgesproken en soms tegendraadse ritmes samen met gitaarlijnen en toetsen die naar krautrock en psychedelica neigen vormen een stevige basis voor hun songs. De eigenzinnigheid van FOPAFW met de melodieuze elementen van The Van Jets. Het geheel is niet echt radiovriendelijk materiaal maar hoeft dit? Voor mij in elk geval niet want het maakt hun zoektocht naar een eigen geluid alleen maar interessanter.
Na enkele EP’s is er dus nu hun full album dat je meeneemt op een trip in hun vreemde wereld. Het begint al met de introtrack “Haven’t Heard of Yet” dat met spoken words een beklemmende sfeer creëert. “Oh My Dog (Oh mein Hund)” begint met een soort van Ennio Morricone- thema brengen. Wanneer je denkt dat dit een instrumentale track is , ontpopt die zich halfweg in een gezongen rocksong (a la Millionaire). “Schräg” drijft op een themaatje dat als een loopje terugkeert. Onverwachte overgangen doorbreken dat loopje. “Landman” is wat hetzelfde qua opbouw maar bezit wat meer psychedelische elementen. “Credulity” heeft fijne orgelklanken en de muziek is vrij catchy. Een behoorlijk toegankelijk nummer dat ik echt goed vind. Op “Der Publizist” doet de zang aan Marianne Faithfull denken, en muzikaal aan Goethes Erben denken. Ook “Lord Sleep” kan mij bekoren.
Twaalf tracks telt het debuut van deze heren. Een geslaagd en eigenzinnig debuut dat waarschijnlijk weinig airplay zal krijgen maar dat het ontdekken waard is. Ook live moet je ze ooit eens gezien hebben.

Jazz is niet meteen mijn habitat. Ik kan heel nerveus worden van een uur naar breakbeats, gekke overgangen en wispelturige songschema’s te luisteren. En het zijn ook deze dingen die ik associeer met jazz. Maar deze ‘Bolge’ van het Noorse Espen Bergen Trio kon mij toch boeien en enigszins verrassen. In de eerste plaats omdat alles vrij laidback en filmisch klinkt. Opener “Hounds of Winter” of “XIII” kunnen zo als soundtrack dienen. Toch is dit jazz maar wel eentje die ver weg van de karakteristieke jazz staat: modern, filmisch en toegankelijk. Het trio bestaat uit pianist en componist Espen Bergen, Barour Poulsen (double bass) en Simon Olderskog Albertsen (drums).
Samen leveren ze een sterk album af dat het onder andere in Japan waarschijnlijk goed zal doen. Het Jazz Japan magazine riep hen in 2016 uit tot meest belangrijkste ontdekking van het eerste half jaar. Dat zorgde ervoor dat ze intensief konden toeren in het land van de rijzende zon. Dit album zal ongetwijfeld helpen om daar een vervolg aan te breien.

Het vijfkoppig Groningse Meadowlake brengt op 11 mei hun debuut uit. Muzikaal zijn ze wat verwant aan acts zoals The National, M83 en andere indierock bands. Een stevige bas, een donkere stem, een weidse sfeervolle sound in de songs typeren hen.  Intussen zijn er al verscheidene singles uit het album uitgekomen. “Hot Punch” was de eerste en klinkt wat als een wave song. De gitaren en synths roepen dit beeld op. Met erboven de warme zang. Een mooie bridge maakt de song af. “Heavy” is misschien nog een stukje beter. Het is een nummer over afscheid nemen. Afscheid nemen in al zijn aspecten: sterfgeval, emigratie, stukgelopen relatie… Vrij melodieus nummer. “No Tomorrow” is een stuk ritmischer en uptempo. Terug zit alles goed in elkaar. De zang doet voornamelijk dienst als sfeerschepper en als muzikaal onderdeel. De melodieën komen vooral van de gitaren en/of synths.
Alles werd opgenomen in de Dufry studio in Amsterdam en de Mailmen in Utrecht onder productie van Minco Eggersman (o.a. At the Close of Everyday, The Spirit That Guides Us, The Beautiful Mess…).
We vinden hier op dit debuut 10 subtiele , sfeervolle songs die best goed in elkaar steken. Heel fijn debuut dat indie liefhebbers zal bekoren. Hier hebben we bandje met potentie en dat het ontdekken waard is.

Mignon heeft zijn wortels stevig in de rock n roll van de Jaren 60 en de punkrock van de jaren 70 zitten. Het is de derde release van deze Duitse dame. Want Mignon is in feite het werk van Mignon Baer (Vocals, gitaren, keys) aangevuld met Corwin Hambrick (bass en gitaar) en Matthias Brendel (Drums).
Ze serveert ons nummers die soms richting garagerock opgaan (bv “Dollhouse”) en soms eerder richting punkrock (zie bv “Bulldog” of “Ghost of a Memory”). Op “Ghost of a Memory” komt Adrian Stout van The Tiger Lilies even meedoen op zingende zaag. Ze probeert overal wel catchy te klinken. Soms komt ze daarmee in de buurt punkpop  (“Hands of Time”) , net als bands The Kills en The Yeah Yeah’s. Op “Make Believe” komt een Hammond orgeltje zijn ding doen. Een mooi opgebouwde track. Zo weet ze variatie en melodie in haar liedjes te steken. Heel basic en  op een eenvoudige manier.
Mignon heeft een nieuw album dat heel degelijk is. Niet wereldschokkend maar het zit goed in elkaar en het heeft wel eigenheid.
Rock n roll en garagerock in een hedendaags jasje gestoken met een punky attitude.

Men haalt veel inspiratie uit de Jaren 70 en 80. Waarom niet teruggaan naar de jaren 60? Dat is wat dit Amerikaans trio, uit Reno Nevada, doet. Rock and roll brengen dat teruggrijpt naar de Bo Diddley’s, The Little Richards en hedendaagse bands zoals Nightmen. Op hun achtste album doen ze exact wat ze op hun vorige deden. Rock and roll spelen net alsof we in de jaren 60 leven. Heel basic en trouw aan het genre. We horen vocals, gitaren, bas, drums en wat orgel, violen om de boel op te fleuren.
Het moet gezegd n het rockt. Luister maar eens naar “You Got Eyes” of “Baby & Chita”. Allemaal nummers die rond de twee minuten duren. Niet langer dan nodig en zonder ingewikkelde songstructuren. 14 songs in een goeie dertig minuten. De vocals zijn goed maar je moet wel aan zijn klankkleur en accent zijn. Hij legt een bepaalde nadruk in zijn zang waardoor het wat als een gimmick klinkt. Voor de rest fijne liedjes zonder meer.
Een degelijk rock n roll plaatje.

Everything Everything - slecht begonnen, maar toch gewonnen!
Everything Everything
Botanique (Orangerie)
Brussel
2018-04-18
Cis Vliegen

Everything Everything is een Brits quatro afkomstig uit Manchester, opgericht in 2007. Sindsdien brachten ze vier albums uit waarvan hun laatste ‘A Fever Dream’ in 2017. In 2018 verrasten ze met een EP ‘A Deeper Sea’ met twee nieuwe nummers en twee alternatieve versies van bestaand werk. Mijn eerste oppervlakkige luisterbeurt van de band gaf me het gevoel van doorgaanse popmuziek. Ik had duidelijk niet goed geluisterd. Ze brengen ritmische kunstwerken met politiek-kritische teksten. Hiermee verklap ik al iets. Namelijk: ik ben fan (geworden).

Als opener staat O.R.A. gepland. Een Belgische band die staat voor Organic Random Atmosphere. Een naam die ze eer aan doen. Hun nummers laten je dromen, zweven, nadenken, … Een mooie term zou zijn: ritmische hypnose. Live een supersound, maar misschien net te rustig en dromerig om de zaal op te warmen voor Everything Everything. Ik concludeer: O.R.A. is zeker een band om in het oog te houden!

Everything Everything neemt een trage start. Ze openen de show met “A fever Dream”. Een pracht nummer dat helaas zijn energie verliest door het live gebeuren. Dit geldt ook voor het daarop volgende “Desire” en “Cough Cough”. Het zit er gewoon niet in. Leadzanger Jonathan Higgs en de backings zingen regelmatig naast de toon en Jonathan af en toe ook nog eens naast zijn micro. Dit zorgde voor een teleurstellende start, want laat Jonathan’s stem nu net het hoofdingrediënt van de nummers zijn. Zonder die stem heb je geen eten en ik had honger. Het zijn vervolgens de tonen van “Regret” die klinken.
Ik zet me schrap voor een volgende teleurstelling, maar ik zit fout. Plots is de roest op de stem van Jonathan verdwenen en volgt er een geoliede muzikale show waar ik niets op aan te merken heb. Het is alom genieten van zijn hoge tonen die aanvoelen als een koude wind die zorgt voor kippenvel.
Voor de rest is de show sfeervol, met hier en daar wat handgeklap, en wordt er ‘thank you for coming’ geroepen. Ook krijgt het publiek een prachtige setlist. Zo verrassen ze met oude nummers als “Kemosabe” en “Qwerty Finger”. Voor een muzikale prestatie blijf ik ergens wel op mijn honger zitten omdat de nummers trouw blijven aan de versies op plaat. Er wordt niet mee geëxperimenteerd of iets extra aan toegevoegd. Dit hoort voor mij ergens bij de live ervaring. De lichtshow daarentegen vind ik spectaculair goed. Opvallend zijn de kleuren van hun albumhoes ‘Get To Heaven’ die vaak terugkomen in een leuke blend met de muziek.

Ik vat samen: Everything Everything is een zowat een ‘alles alles’ mix van muziekstijlen zoals pop, R&B, rock en new wave. Ze klinken live superstrak mits een kleine opwarming en laten je lekker dansen. Ik vind Jonathan zijn stem super en zeker een meerwaarde om live te horen. Langs de andere kant zal ik verder genieten van hun muziek op plaat en heb ik voldoende aan deze éénmalige live ervaring.

Setlist:  A Fever Dream, Desire, Cough Cough, Regret, Run The Numbers, Big Game, The Wheel, Good Shot Good Soldier, Put Me Together, Night Of The Long Knives, Qwerty Finger, Kemosabe, Spring/Summer/Winter/Dread, Can’t Do, Ivory Tower; Biss: Breadwinner, Distant Past, No Reptiles

Organisatie: Botanique, Brussel

Qntal schreef begin de jaren negentig geschiedenis toen ze muziek uitbrachten dat een mix was van medieval en electro. Iets wat tot voorheen niet was voorgedaan. Tot op heden houden de Duitsers het genre, dat ze zowat zelf hebben uitgevonden, met hun releases op een hoog niveau. En dat is op deze release niet anders.
Zo verrassen als meer dan twintig jaar geleden doen ze niet meer. Maar ze weten het boeiend te houden en kwaliteit af te leveren. Wat enigszins wel verrassend zijn de songs gezongen door Michael Popp. Zoals op “Die Finistre Nacht” dat door zijn zang veel meer richting gothic gaat. De elektronica geeft de track ook een andere invalshoek. De middeleeuwse thematiek is hier zo goed als weg. Het is een fijne song maar het is gewoon even wennen. Daarnaast bevat ‘Nachtblume’ terug een aantal die tracks geweldig mooie melodieën bevatten. Tracks die je meenemen in een andere wereld. Ik denk dan aan het titelnummer. Daar combineren ze de gekende combinatie van middeleeuwse instrumenten en elektro. De elektro komt in de tweede helft opzetten en wordt zo een erg dansbare track. Met daarnaast de heerlijk en melancholische zang van Syrah. Een heel mooi opgebouwde song. Ook “Echo” is zo’n nummer. “O Fortuna” klinkt imposant, klassiek en lijkt uit een andere tijd te komen. Zo houdt dit 12 tracks aan.
‘Nachtblume’ bevat nummers die soms meer richting elektro gaan en dan weer meer richting medieval folk. Maar altijd met de nodige kwaliteit, melodie en sfeer.
Terug een release waar de fans en de liefhebbers van het genre heel tevreden gaan mee zijn.

De Nederlandse Ramona bracht vorig jaar haar debuut uit. We lazen in de review (zie http://www.musiczine.net/nl/nl/decouvertes/ramona/ramona/ ) dat dit een fijne ontdekking was. Ze werd omschreven als een brave Christine Hersh, Feist of Joni Mitchill. Deze “Blackbird” is de volgende single uit dit debuut. Meerstemmig gezongen, met een sobere percussie en een beetje bas. Daarnaast ook een beetje xylofoon. Alles klinkt een beetje als dreampop en met daarnaast een refrein dat blijft hangen. Een geslaagde single dus.

Voor de single werd een sfeervolle en eenvoudige clip gemaakt die je hier kunt ontdekken.

“Blackbird” of hoe je met weinig middelen toch indruk kunt maken.

De Nederlandse gitarist en componist Arjen Lucassen is een begrip in progrock en metal middens. Dit vanwege zijn projecten onder diverse namen: Star One, Stream of Passion, Guilt Machine (met Jasper Steverlinck) maar vooral met Ayreon waar hij sinds 1995 de lat inzake progrock/rockopera’s hoog heeft gelegd. De releases zijn telkens kwalitatief hoogstaand en ook nog eens fijn verpakt en voorzien van het nodige ondersteunend beeldmateriaal. ‘Electric Castle’ en ‘The Human Equation’ worden gezien als klassiekers binnen het genre. Verder weet hij telkens een hele rij topmuzikanten rond zich te scharen voor zijn albums. Namen zoals Damien Wilson, Anneke van Giersbergen, Ed Garby, Russell Allen, Marcelo Bovio en nog vele meer.
In september 2017 deed hij met Ayreon drie live-shows die nu ook op DVD en CD zullen verschijnen. Die shows waren in enkele uren tijd uitverkocht. Fans keken er al lang naar uit want je hebt niet elk jaar de kans om Ayreon live aan het werk te zien. Zoals we onderhand wel gewoon zijn van Lucassen was ook dit live gebeuren terug tot in de puntjes uitgewerkt. Zowel de lichtshow als de screens zijn adembenemend en hij nodigde een rits gastmuzikanten uit die de songs tot leven moesten brengen. O.a.  Floor Jansen (Nightwish), Damian Wilson (Headspace), Hansi Kursch (Blind Guardian), Tommy Karevik (Kamelot), Anneke van Giersbergen (The Gentle Storm), Marco Hietala (Nightwish), Jonas Renkse (Katatonia), Mike Mills (Toehider), Marcela Bovio (Stream of Passion), Irene Jansen, Robert Soeterboek (Star One), John Jaycee Cuijpers (Praying Mantis), Edward Reekers (ex-Kayak), Jay van Feggelen, Maggy Luyten (Nightmare) and Lisette van den Berg (Scarlet Stories) maakten hun opwachting in deze show.
Het resultaat mag er dan ook zijn. Muzikaal een show om vingers van af te likken en visueel werd ook niets aan het toeval overgelaten met o.a. 30 camera’s en visuals. Heerlijk om songs zoals “River Time”, “Loser” of “The Valley of the Queens” ,die we kennen in hun studioversies, ook live te mogen aanschouwen en beleven. Ook komt er werk uit zijn laatste album ‘The Source’ aan bod (o.a. “Star of Sirrah”) evenals werk uit zijn beginjaren (zoals “Merlin’s Will”).
Aan de hand van 28 nummers krijgen we een doorsnee van het werk van Ayreon te horen. Aangevuld met enkele songs uit zijn nevenproject Star One (o.a. “Intergalactic Space Crusaders” en “The Eye of Ra”). De songs zijn nagenoeg perfect uitgevoerd en de vocals zijn van hoog niveau. Het publiek geniet zichtbaar mee en de DVD geeft mij nog iets meer inleefvermogen omdat je het publiek en de muzikanten ziet genieten. Als ik dan toch iets moet opmerken dan is het een klein detail kritiekje. Het ware fijn geweest mocht er rond één song iets speciaals gedaan geweest zijn. Maar het is dan ook wel mierenneuken dat ik hier doe.
Deze DVD is een must have voor de fans en een fijne introductie voor wie niet zo vertrouwd is met zijn werk. Wederom een schitterende release van Luccassen.

Necrophobic draait al ettelijke jaren mee. Hun debuut dateert al van 1993. Ze ontstonden in 1989 en wilden een wat donkerdere death metal maken dan dat er toen bestond. Hun groepsnaam ontleenden ze aan een Slayer-song. Na een winterslaap van bijna vijf jaar (‘Womb of Lilithu’ dateert al van 2013) zijn ze terug met een nieuw album. Er is wel één en ander veranderd aan de line-up tegenover het vorig album. Naast all-time member Joakim Sterner en bassist Friberg heeft men een aantal oudgedienden terug ingelijfd. Deels uit noodzaak want gitarist David Parland pleegde in 2014 zelfmoord en vocalist Tobias Sidegard werd, wegens een veroordeling van huiselijk geweld, uit de band gezet. Zo komt het dat zowel vocalist Strokirk als de gitaristen Ramstedt en Bergebäck terug van de partij zijn. De vraag was dan ook wat dit van invloed zou hebben op het geluid van de band.
Wel men borduurt verder op de ingeslagen weg die men op de laatste albums heeft ingeslagen. Met dit verschil dat ‘Mark of the Necrogram’ een stuk geïnspireerder klinkt dan hun vorig album. De songs klinken vinnig, vrij melodieus en de riffs zijn ook spannender dan op ‘Womb of the Lilithu’. Langs de ene kant krijgen we vrij melodieuze en bombastische tracks zoals “Tsar Bomba” en aan de andere kant trashy tracks zoals “Odium Caecum”. Daartussen ook een sleper zoals “Requim For A Dying Sun”. Voor elk wat wils dus. Alles mooi tot een vrij homogeen geheel gemixt.
‘Mark of the Necrogram’ is een gevarieerd album dat de nodige Necrophobic kenmerken bevat en een stuk beter is dan hun voorganger. Een aangename plaat dat aardige tempowisselingen en overgangen kent. Een geslaagde comeback dat bewijst dat ze de moeilijke periode goed hebben weten om te buigen.