The Tallest Man On Earth - Klein mirakel met een groot hart!
Na een vermoeiende rit doorheen het hectische verkeer naar Brussel kom ik met een zucht (van opluchting) toe in de muziektempel Ancienne Belgique. Ik keek bijzonder hard uit naar vanavond, want Kristian Matsson’s (alias The Tallest Man on Earth) passage op Cactusfestival 2013 blijft mij bij als een briljant, ontroerend mooi optreden.
Maar eerst was het tijd aan Julie Byrne*** om ons op te warmen. De New Yorkse singer-songwriter was voor mij nog onontdekt terrein, dus ik was benieuwd. Op het podium zag ik een ietwat schuchtere vrouw die na een aantal woorden met hoge, fluisterzachte stem, haar gitaar nam en begon te spelen voor ons. In de zaal was er nog niet overdreven veel volk aanwezig maar toch was veel geroezemoes hoorbaar. Zeker op het balkon (waar ik zat) werd erg veel gepraat. Jammer genoeg was dit zodanig hinderend, dat het mij moeilijk werd om haar muziek ten volle op te nemen, laat staan de teksten te verstaan.
Wat mij bijblijft, was haar zangstem die opvallend vol en zwaar kon klinken, maar ook heel hoog en licht. Een vrij wendbare stem dus, maar toch niet altijd even toonvast. Haar songs waren allen rustig en instrumentaal sober, maar wekten wel veel interesse omdat ik zag hoe Julie zich inleefde in haar muziek.
Na het eerste nummer werd ze bijgestaan door iemand op een oude synth. Tijdens een bepaald nummer zong ze zonder haar gitaar, en was die synth prominent aanwezig. Hier mijmerde ik op vlak van sfeer en geluid kort weg naar Nick Cave and the Bad Seeds, waarvan hun ‘Skeleton Tree’-plaat veel gelijkenissen had met deze song.
Na een zes- à zevental nummers zat de korte set van Julie Byrne erop. Ik bleef achter met een gemengd gevoel: ik was geprikkeld om meer van haar te horen, maar dan liever in een intiemere setting met een discreter publiek.
Klokslag 20u35 kwam Kristian Matsson, vol enthousiasme en duidelijk zichtbare goesting het podium op. Hij begon niet meteen te spelen, maar nam eerst rustig de tijd om vanop verschillende posities van het podium het publiek te bekijken. Het leek alsof hij de energie in de zaal opsnoof, om die dan later te gebruiken als ingrediënt in zijn muziek. En toen was het zover: Kristian ging naar ’t midden van het podium, nam zijn gitaar en werd belicht door drie wit-gouden lichtstralen.
“I sense some kind of fog
Could be helpful with this kind of sunset
When your eyes see too far
And so deep into life you don't know yet”
Met deze prachtige tekst, vanuit “Waiting For My Ghost”, werd de toon van de avond gezet. Het publiek werd - tot mijn grote verbijstering - muisstil. Het viel mij op dat The Tallest Man on Earth*****, nu al, niet alleen mij, maar gewoon iedereen in zijn greep had. Na de eerste twee songs bedankte hij ons allen oprecht, om naar hem te komen luisteren.
Hierna begon hij aan een volgend nummer, vanop zijn gloednieuwe plaat ‘I Love You, It’s A Favor Dream’. Zijn gitaarspel in het nummer “Hotel Bar” klinkt in den beginne fragiel, maar het nummer ontpopt zich af en toe ook tot subtiele krachtigheid. Een kleine, maar zo’n mooie paradox. Ik besef dat dergelijke sterke songs niet worden geschreven door zomaar eender welke muzikant. Hiervoor moet je talent hebben, veel talent.
Zo vuurt Kristian het ene na het andere nummer op ons af, en steeds geeft hij mij ondanks de grote afstand het gevoel dat hij zo dicht staat. Achter hem, staat een rij van houten kisten die met led-verlichting in alle mogelijke kleuren kunnen belicht worden. Ook al heeft hij het volgens mij niet nodig, geven die kisten bij iedere song gepaste kleurschakeringen wat alles extra sfeer en kracht bijzet.
Alvorens ik het ook maar een klein beetje besef, is er al één uur gepasseerd. Dit terwijl ik het gevoel heb dat hij nog maar nèt, bezig is. Kristian is een artist met zoveel charisma, zoveel overtuigingskracht, en vooral… zoveel authenticiteit. Hij doet er niet om, maar toch slokt hij ons spontaan op en brengt hij iedereen in vervoering. Tussen z’n songs door, weet hij ons ook te boeien met opvallende, fijne, grappige en soms zelfs ontroerende bindteksten. Hoe hij het daar allemaal op zijn ééntje weet te brengen, dwingt mij tot diep respect en dankbaarheid.
Minpunten van zijn optreden? Ik kan ze onmogelijk vinden. Moesten ze mij wijsmaken dat hij de zoon is van Bob Dylan, of Neil Young, zou ik het meteen geloven.
De setlist bestond uit een gezonde mix van vele nieuwe nummers en ook ouder, steengoed werk. Z’n nieuwe songs, zoals “Hotel Bar”, “I’m A Stranger Now” en “I’ll Be a Sky” kwamen bij mij heel overtuigend over. Absolute hoogtepunten van zijn concert waren voor mij: “Hotel Bar”, “The Gardener”, “Revelation Blues”, “Like The Wheel”, “Love is All”, “1904”, “King of Spain” en “The Wild Hunt”. Ik weet het… Een hele waslijst, maar het is nu eenmaal heel moeilijk kiezen, tussen songs die allemaal zo sterk geschreven zijn. En… (!) nog sterker gebracht worden.
Uiteindelijk moesten we na deze uitzonderlijk mooie, geestige en betekenisvolle avond met Kristian, afscheid nemen. Hij sprak ons nog éénmaal toe en gaf hierbij de boodschap dat hij al onze positieve energie en enthousiasme met hem zal meedragen. Omdat hij het hiervoor doet, vernoemt hij letterlijk. Zo bewandelt die kleine, excuseer mij, terecht bejuwelde ‘TALLEST Man on Earth’ zijn levenspad.
Moge hij een voorbeeld zijn voor velen, dat kleine mirakel met een groot hart! Ik ben ervan overtuigd dat we lang nog niet alles van ‘m gezien hebben. Het was magnifiek, een concert dat ik eerder uitzonderlijk, maar met overtuiging de volle vijf sterren geef!
En ohja, alvorens ik het vergeet: bedankt AB voor de -opnieuw- puike programmatie, organisatie, het opvallend goed geregeld geluid en de prachtige omkadering. Zonder jullie was dit niet mogelijk.
Setlist: Waiting For My Ghost - To Just Grow Away - Hotel Bar - I Won’t Be Found - The Gardener - What I’ve Been Kicking Around - Revelation Blues - I’ll Be A Sky - The Running Styles of New York - Like The Wheel - Burden of Tomorrow - Little Nowhere Towns - Love is All - Time of the Blue - Somewhere in the Mountains, Somewhere in New York - 1904 - My Dear - I’m A Stranger Now - King of Spain - The Dreamer
Encore: The Wild Hunt - There’s No Leaving Now
Neem gerust een kijkje naar de pics
The Tallest Man on Earth
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/the-tallest-man-on-earth-12-11-2019.html
Julie Byrne
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/julie-byrne-12-11-2019.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel