logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2025 19-01 Scarbo ‘time unfolded’ 23-01 Jazz cats: Julien Tassin (double bill) (solo + Tassin/Hermia/Joris) @Concertstudio 24 + 25-01 ’t Hof Van Commerce (reculer pour mieux sauter) @Depart 29-01 Arno: Rock’n’roll…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Rédacteur

Rédacteur

Greg Dulli - Livestream via Dice - Live at Gold Diggers Cave, Los Angeles - EU-UK show
Gold Diggers Cave
Los Angeles
2020-08-01

Op 21 februari 2020 verscheen Greg Dulli’s tweede solo-plaat: ‘Random Desire’. Zoals een nieuwe plaat verdient, zou Greg op uitvoerige promo tournee gaan. Onder ander in Europa waarbij België ook op de planning stond. Maar zonder veel uitleg intussen: ook hier stak COVID-19 een stokje tussen.

Greg Dulli is niet zomaar een artiest. Hij heeft een unieke, herkenbaar rauwe, maar toch verfijnde stem. Hiernaast heeft hij vele muzikale projecten op zijn palmares staan: hij is zanger/gitarist van rockband The Afghan Wigs, hij verzorgt de vocals in The Twilight Singers en heeft een zijproject met zijn goede vriend Mark Lanegan: The Gutter Twins.
Al lange tijd ben ik fan van alles wat Greg Dulli doet, met in het bijzonder The Gutter Twins. Omdat ik steeds meer op mijn concert-honger zit, keek ik dan ook enorm uit naar deze livestream. Maar het blijft mij moeilijk liggen: hoe hard artiesten ook hun best doen om er een pure live ervaring van te maken: ik blijf de intense beleving van de concertzalen missen.

Anyway… Om klokslag negen uur was het zover. Greg Dulli stond in een gezellige verlichte huiselijke ruimte, alleen, met zijn gitaar. Meteen herkende ik de akkoorden van “Oriole”, één van mijn favorite Afghan Whigs songs. Zonder vele woorden, speelde hij nog enkele songs, en dan iets later verscheen ook zijn vaste steel board muzikant. Deze zorgde nog voor extra verfijning in de songs. De hele set speelde Greg akoestisch: wat voor mij de grote meerwaarde was van dit concert!
De setlist zelf bestond uit heel gevarieerde songs, zowel van The Twilight Singers, The Afghan Wigs als solowerk van Greg Dulli zelf. De nummers die er met kop tot teen bovenuit staken waren voor mij persoonlijk “Teenage Wristband”, “Lockless”, “It Falls Apart”, “Algiers” en Bob Dylans’ cover: “Girl From the North Country”. Het absolute topnummer, waarbij Greg Dulli ook achter de piano zat, was “Candy Cane Crawl”.

“Slow down, lean in.
Call up that feeling.
You get when you’re dealing.
That all too deceiving.
Side of you.
Who loves you true
But they’ll just forget it
They’ll just forget it
That shit will just twist your little mind”


Kippenvel nam bij mij de overhand en toen besefte ik nogmaals welk genie Greg Dulli wel niet is.
Bij afloop van het concert, voelde ik mij dankbaar. Zo enorm dankbaar dat Greg ons toch de kans geeft om in deze lastige tijden even te onthaasten en intens te genieten.
Het was af.

Setlist: Oriole-Sempre-Toy Automatic-Can Rova-Teenage Wristband-Girl from the North Country-Scorpio-It Kills-Lockless-Candy Cane Crawl-Algiers-It Falls Apart-A Ghost-Papillon-Slow Pan-Wrapped in my Memory

Met dank aan Gentlepromotion

Arsenal - Birdsong - Birdsong by Hendrik Willemyns (Arsenal) - Prachtige ode aan de liefde voor muziek
Arsenal - Birdsong

Naar deze avond keek ik toch al een tijdje uit. De nieuwe speelfilm van Hendrik Willemyns (Arsenal) wordt voorgesteld met live muziekbegeleiding door de heer zelve, vergezeld door Paulien Matheus, ex-winnares van de voice van België.

Om acht uur stipt gingen de gordijnen open en belichtte de projector het grote witte scherm. De eerste ambient muziekdeunen kwamen uit de synth van Hendrik en Paulien begon met een eerste, langer gedicht voor te lezen. Het gedicht overweldigde mij door zijn intensiteit, de opvallende erotiek en vooral over de klassevolle manier waarop Paulien Matheus ze voordroeg.
Hierna begon de speelfilm zelf. De film in sé gaat over een jonge vrouw die in Tokio droomt van een carrière in de muziekwereld. Na stimulans van haar gezin, beslist ze deel te nemen aan een talentenjacht. Langzaamaan komt in de film tot uiting dat ze weldegelijk erg getalenteerd is en hier ook om gewaardeerd wordt. Maar om haar muziekopleiding bij een hoogaangeschreven producer te kunnen financieren (en zo verder te geraken), moet ze jammergenoeg de donkere kanten van de muziekweereld bewandelen. Prostitutie maakt hier jammergenoeg ook onderdeel van uit.
De essentiële boodschap van Willemyns’ concertfilm, gaat voor mij vooral over hoe diep de liefde voor muziek kan gaan. Die liefde kan zo intens zijn, dat iemand hier weldegelijk alles voor over heeft.
De film vond ik inhoudelijk straf van verhaallijn, heel sterk en natuurlijk geacteerd, met krachtige visualisaties en vooral: de live muziekbegeleiding van Hendrik en Paulien was weldegelijk een grote meerwaarde. Ook droeg Paulien af en toe poëzie op: deze gedichten werden geschreven door bevriende artiesten van Willemyns, maar dan vanuit het standpunt van een prostituee. Deze gedichten vormden later mede de inspiratiebron voor Hendrik voor de inhoud en opnames van de film en werden ook gebundeld in het boek ‘Room of imaginary creatures’: te koop bij iedere voorstelling, voorzien van prachtige illustraties en bijkomende teksten, verhalen, etc.
Deze avond was een prachtige ode aan de liefde voor muziek. Ik heb er vollop van genoten!

Organisatie: CC Sint-Niklaas ism De Casino, Sint-Niklaas

Dread Sovereign, Saturnalia Tempel, The Ruins of Beverlast en Wolvennest.

Vanavond stond een mooi metalprogramma op de bill. Wolvennest zou voor het eerst in de grote zaal van de AB spelen, waarbij volgens Facebook minstens 413 aanwezigen zouden zijn. Niet slecht, voor een groep met Brusselse roots. Maar eerst was het tijd aan de drie eerste bands om het publiek op te warmen.

Eenmaal toegekomen was er al veel volk in de zaal aanwezig. Het podium was al in thema aangekleed met kaarsenhouders, wierrook, skulls, beenderen met rauw vlees aan, etc.

De eerste band van deze avond was het Ierse Dread Sovereign***. De band bestond uit één basgitarist, één gitarist en een drummer. De vocals deden me vaak denken aan die van Bruce Dickinson (Iron Maiden), maar dan met rauwe screams ertussen. Wanneer ik keek naar het uiterlijk van de gitarist, kon het niet anders dat Kirk Hammett (Metallica) zijn idool is, maar wat doet het er toe? Hij speelde retestrakke solo’s wat deze band meteen naar een degelijk niveau tilt. Dread Sovereign speelt een mix van doom, death- en black metal in een jasje van de jaren ’80.  De zanger stond heel actief op het podium en probeerde het publiek mee te nemen. Vele vuisten en metalhanden werden nu al geheven in de lucht. De band had ook visuals met zich mee: een oude Duitse speelfilm, maar persoonlijk vond ik dit niet passen bij hun muziek en verre van een meerwaarde. Wat mij betreft mogen ze dit de volgende keer achterwege laten. Toch werden ze alom gesmaakt door het publiek en werden er reeds vele metal-vuistjes gebald in de lucht.

Volgende in de rij was Saturnalia Temple****, wat mij betreft de verrassing van de avond. Deze band uit het metal hoogland Zweden ging ons een staaltje rauwe doom metal spelen. De basgitaar stond lekker luid en klonk heel rauw. De gitaar stond volgens mijn muzikaal oor in drop-B gestemd en klonk hierdoor af en toe out-of-tune, wat totaal pastte binnen de sound van de band. Vaak moest ik denken aan bands als Eyehategod, Weedeater, Electric Wizard en consoorten. Ook Saturnalia Temple had visuals mee, die heel erg psychedelisch waren en deze keer wel klopten binnen het plaatje. De gitarist vuurde geregeld solo’s op ons af en de nummers waren repetitief, luid, rauw, traag in opbouw. Ik genoot keihard van deze set en verlangde bij afloop enkel naar meer.

Laatste ‘opwarmer’ van de avond waren The Ruins of Beverlast**. The Ruins of Beverlast speelt extreme, chaotische metal met een heel erg zuivere metallic sound. Ze konden mij echter totaal niet bekoren. De drums waren binnen de keiharde sound die de band nastreeft te zwak: een dubbele basdrum zou meer gefit hebben. Ook waren alle songs een kakafonie van allerlei ritmes en melodieën, maar zonder logische transitie. De vocals waren ruw, en vond ik het beste aan deze band. Ik kon niet anders dan het na vier nummer bij bekeken te houden.

Na de mooie gevarieerde, eerste brok bands was het tijd aan headliner van de avond: Wolvennest****. Ik vind het niet onterecht om hen een superband te noemen, gezien Wolvennest bestaat uit leden die ook actief zijn in Arkangel, La Muerte, Length of Time, Lvthn en Mongolito. De band is actief sedert 2016 en heeft reeds vier platen op hun palmares staan: hun laatste, ‘Vortex’ dateert uit 2019.

Van zodra Wolvennest begon met spelen , was mij meteen duidelijk hoe majestueus ze klonken. Hun show was voorzien van vette visuals en ze speelden een uur lang zonder enige bindteksten. Wat mij betreft was dit ook niet nodig, want het publiek werd duidelijk opgeslokt door de band. Het geluid was puik geregeld en ook de belichting zat compleet goed. De zangeres deed het fantastisch goed en stond er als een bus. Haar stem klonk puur en heel beladen. Ook hoe ze haar synths bespeelde, alsof het haar kindjes waren, vond ik geniaal om te zien. De band bestond welgeteld uit drie gitaristen, de zangeres/toetsenist, een bassist en een drummer. Kirby Michel (Arkangel/La Muerte/Length of Time), bezieler van de band, stond in zijn blote, bolle pens gitaar te spelen en deed mij al snel denken aan Matt Pike van de band “Sleep”. Sowieso een groot en terecht compliment: want Kirby vind ik een schitterende gitarist. De show was voorzien van ferme, op maat gemaakte visuals en het publiek reageerde razend enthousiast op hun set. De band heeft een compleet eigen sound die klinkt als een mix van jaren 70-Krautrocksounds en Noorse vroege 90’s black metal (bron: wolvennest.bandcamp.com), wat hen zo ongelooflijk cool en relevant maakt binnen de huidige Belgische metalscene.
Ze speelden bovendien een mooie mix van nummers uit de platen ‘VOID’ (2018), ‘VORTEX’ (2019) en ‘WLVNNST’ (2016). Een ideale setlist, me dunkt.
Moest ik tourpromotor zijn, zou ik hen snel op tournéé sturen met Zeal & Ardor. Want dit verdienen ze nu al keihard. Ik hoop dat de heren en dame van Wolvennest het nog ver mogen trappen.

Vanavond was een avond vol rauwe, donkere, vuile en mystieke metal. Voor herhaling vatbaar! Merci AB voor de mooie programmatie.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/wolvennest-29-02-2020.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/the-ruins-of-beverast-29-02-2020.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/saturnalia-temple-29-02-2020.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/dread-sovereign-29-02-2020.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

donderdag 27 februari 2020 12:25

City and Colour - Uitermate b-r-i-l-j-a-n-t!

Ondertussen is het al sedert 2011 geleden dat ik nog eens de eer kreeg om Dallas Green (zanger/singer-songwriter) aan het werk te zien met zijn camaraderie: City and Colour. Ik herinner mij deze avond nog levendig in de Trix (Antwerpen). Ik was toen al een hele poos fan van zijn punk-/hardcoreband Alexisonfire en wist niet wat te verwachten. Van zodra hij toen het podium opkwam, blies hij mij omver met zijn loepzuivere stem en uiterst unieke charisma. Ik zie zo nog die ene gouden spot op hem branden, toen hij compleet solo “Coming Home” bracht. Je leest het juist… Mijn verwachtingen voor vanavond waren echt hoog gespannen.

Eerst was het de beurt aan de Britse jongedame, Bess Hildick-Smith, om ons op te warmen met haar solo-project Bess Atwell***1/2. Haar stijl kenmerkt zich door een combinatie van folk met rustige pop die doet mij ook wel doet denken aan Agnes Obel en Sharon van Etten. Ze speelde warme songs, ondersteund door haar akoestisch gitaarspel en een tweede gitarist. Haar stem heeft een breekbaar timbre, maar klinkt toch ook vol op datzelfde moment. Hierdoor boeide ze mij spontaan en ik was al vrij snel ‘mee’ in haar muziek. Ook het grotere publiek luisterde aandachtig, stil en gaf de indruk al te genieten. Haar eerste EP ‘Chemicals’ dateert al van 2011, ze heeft al een full op haar palmares onder de naam ‘Bessie’ en onlangs bracht ze de nieuwe EP ‘Big Blue’ uit. Bessie wordt ondertussen alom geprezen en kreeg zeer positieve recensies door The Guardian en The Independent. Het is misschien nog maar een jonge vrouw, maar op talent staat duidelijk geen leeftijd. We hebben nog lang niet alles gehoord van haar en volgens mij staat ze binnenkort ook zelf op de planken als headliner in de Stadsschouwburg van Gent!

Na het fantastisch mooie voorprogramma dimden alle lichten. De zaal is volledig donker. Iets later werd het podium bescheiden belicht en kwam Dallas Green het podium op. Hij kreeg een akoestische gitaar van z’n roadie en begon te zingen:
“I’d rather walk alone
Than stand in a row
I’d line up everything I Own
Decide what should stay and should go.”
De eerste zinnen van zijn nieuwe song “Living in the Lightning” kwamen bij mij meteen emotioneel binnen en ik werd opgeslokt IN zijn manier van spelen, het fragiele timbre van zijn stem, de oprechtheid waarmee hij zijn muziek zingt, brengt,… en de levenservaring die hij uitstraalt.

Jammer genoeg moet ik notie maken van het feit dat deze tour geen klassieke promotietour van zijn laatste plaat ‘A Pill for Loneliness’ werd. Één week voor het verschijnen van deze plaat, overleed echter Dallas’ zijn kameraad Karl ‘Horse’ Bareham. Karl was langdurig producer, engineer en vooral ‘all-round’ beste vriend van City and Colour (Bron: thestar.com). Dit maakte het echter voor Dallas onmogelijk om een grootse tour met veel triomfantie te spelen. Na grondig overleg met zijn bandleden, besliste hij om een intieme tour te doen, samen met zijn goede vriend en multi-instrumentalist Matt Kelly. Dit gegeven wetende, maakte het geheel voor mij net nog die grote tikkel intenser.
De eerste songs speelde Dallas volledig solo. En meteen bewees hij voor mij dat hij nog een uitmuntend muzikant is, om niet te zeggen minstens even goed als toen in 2011. Vanaf het nummer “Against the Grain” kwam Matt Kelly er dan ook bij. Ik hoopte vooral op een subtiele begeleiding, en dit deed Matt ook. Muzikaal zat alles perfect en beide muzikanten waren perfect op elkaar ingespeeld. Zowel veel oudere -soms nooit eerder gespeelde songs-, als nieuwe songs werden gebracht als intieme versie. Alle stukken van de puzzel vielen perfect in elkaar, het werd een optreden waar ik met open mond naar keek en mij alle besef van tijd en zorgen deden vergeten.
De absolute hoogtepunten waren voor mij de songs “What Makes A Man?”, “We Found Each Other in the Dark” en “Day Old Hate”. Dit laatste nummer kan je hier live opnieuw bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=1RnqXYQK_fU
Zo verliep de avond op briljante wijze, en eindigde die veel te snel.

Dallas Green is één van de beste, meest charismatische muzikanten die ik ken en ik ben gelukkig dat ik deel kon uitmaken van dit unieke concert in intiemere setting.
Kortom, City and Colour was Briljant … Uitermate b-r-i-l-j-a-n-t!

Setlist: Living in Lightning - Northern Wind - Against the Grain - What Makes A Man? - Difficult Love - Waiting… - We Found Each Other in the Dark - Body in a Box - Friends - Young Lovers - The Girl - Day Old Hate - Hello, I’m In Delaware - Coming Home - Blood - Sleeping Sickness - Lay Me Down

Organisatie: Democrazy, Gent

Sunn O))) - bewezen zich opnieuw als de keizers van de drone-metal. Life-Metal
Sunn O))) & Kaspar Brötzmann
Kreun
Kortrijk

Eenmaal toegekomen in de Kreun wordt mij meteen duidelijk dat vanavond geen ‘lachtertje’ wordt. De zaal, bar en de terras lopen al over van het volk en de merch tent wordt nu al niet meer gespaard. De ‘achtergrond’-muziek (lees tussen haakjes), wordt gedraaid door niemand minder dan Levy Seynaeve (Amenra, Wiegedood, Oathbreaker, etc.). De bijzondere sfeer die er hangt zorgt ervoor dat mijn avond nu al geslaagd is. Zoals in oudere punk-termen wordt uitgedrukt voel ik mij enorm ‘siked’ worden (ofwel gewoon het synoniem van uiterst extreem enthousiast).

Iets later gaan de grote lichten uit. De Duitser Caspar Brötzmann**** stapt alleen het podium op, neemt zijn enige instrument van de set in handen: zijn basgitaar en veel rook omhult het podium. Inzetten doet Caspar met het titel- en intronummer van de plaat ‘Mute Massaker’, uit 1999. Je leest het goed, Caspar gaat al een hele poos mee in het alternatieve, experimentelere metalciruit. Het geluid is nagenoeg perfect geregeld. Caspar gebruikt misschien maar één bas amp, maar hoeveel noise en dreun hieruit komt voelen we allemaal aan onze borstkas. De verdere set typeert zich door veel experimenteel gitaarspel, zware drones, het harde trekken aan zijn bassnaren en een daverend geluid.
Ik ben volledig mee en laart mij meevoeren binnen de explosiviteit en obstructiviteit van zijn muziek. Hoe lang zijn set duurde kan ik mij niet meer herinneren, ik was compleet in extase en ben dankbaar voor deze fantastische show. Dit was niet zomaar een voorprogramma, maar wel een volwaardig concert.

Na een pauze waarin tientallen liters bier door de tap gingen en vele sigaretten (ook aanverwanten…) werden gerookt stond de concertzaal plots goed vol. De grote lichten zijn nog aan. Toch staat iedereen al op elkaar geperst. De backline op het podium is goed zichtbaar en getuigt van complete audiofiele krankzinnigheid: tientallen amps staan per gitarist/bassist op elkaar gestapeld, in verschillende kolommen. Ik ben nu al blij dat ik de zwaarste filters in mijn oordoppen heb zitten en toch kan het mij geen ruk schelen, moest ik vanavond met oorpijn naar huis gaan. Sunn O)))***** is niet zomaar een band, maar een fenomeen.
En toen ook nu de lichten doofden, bewees het gehele concert de voorgaand aangegeven statement.
Sunn))) speelde misschien ‘slechts’ drie nummers, maar die allen samen wel goed waren voor een totaal aan 50 à 60 minuten van oorverdovende, psychedelische, verpletterende drones. Ik kon m’n ogen sluiten, en voelde gewoon de geluidsgolven op mijn lijf duwen. Een buitenaardse ervaring. De riffs klonken loodzwaar, heel somber en mijn favoriet van de avond “Candle Goat” klonkt zo ongelooflijk destructief. Het geluid was ook nu opnieuw piekfijn geregeld en Sunn O))) stond er gewoon als een huis, de perfectie nabij.

Wat de setlist betreft valt mij wel op dat er geen nieuw nummer vanop hun laatste plaat ‘Pyroclasts’ gespeeld werd. Maar wat mij betrof, hoe hard ik ook fan ben van hun laatste schijf, vond ik dit allesbehalve jammer.
Sunn O))) bewezen zich opnieuw als de keizers van de drone-metal. Life-Metal.

Setlist: Novae / Troubled Air / Candle Goat

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

The Tallest Man On Earth - Klein mirakel met een groot hart!
Na een vermoeiende rit doorheen het hectische verkeer naar Brussel kom ik met een zucht (van opluchting) toe in de muziektempel Ancienne Belgique. Ik keek bijzonder hard uit naar vanavond, want Kristian Matsson’s (alias The Tallest Man on Earth) passage op Cactusfestival 2013 blijft mij bij als een briljant, ontroerend mooi optreden.

Maar eerst was het tijd aan Julie Byrne*** om ons op te warmen. De New Yorkse singer-songwriter was voor mij nog onontdekt terrein, dus ik was benieuwd. Op het podium zag ik een ietwat schuchtere vrouw die na een aantal woorden met hoge, fluisterzachte stem, haar gitaar nam en begon te spelen voor ons. In de zaal was er nog niet overdreven veel volk aanwezig maar toch was veel geroezemoes hoorbaar. Zeker op het balkon (waar ik zat) werd erg veel gepraat. Jammer genoeg was dit zodanig hinderend, dat het mij moeilijk werd om haar muziek ten volle op te nemen, laat staan de teksten te verstaan.
Wat mij bijblijft, was haar zangstem die opvallend vol en zwaar kon klinken, maar ook heel hoog en licht. Een vrij wendbare stem dus, maar toch niet altijd even toonvast. Haar songs waren allen rustig en instrumentaal sober, maar wekten wel veel interesse omdat ik zag hoe Julie zich inleefde in haar muziek.
Na het eerste nummer werd ze bijgestaan door iemand op een oude synth. Tijdens een bepaald nummer zong ze zonder haar gitaar, en was die synth prominent aanwezig. Hier mijmerde ik op vlak van sfeer en geluid kort weg naar Nick Cave and the Bad Seeds, waarvan hun ‘Skeleton Tree’-plaat veel gelijkenissen had met deze song.
Na een zes- à zevental nummers zat de korte set van Julie Byrne erop. Ik bleef achter met een gemengd gevoel: ik was geprikkeld om meer van haar te horen, maar dan liever in een intiemere setting met een discreter publiek.

Klokslag 20u35 kwam Kristian Matsson, vol enthousiasme en duidelijk zichtbare goesting het podium op. Hij begon niet meteen te spelen, maar nam eerst rustig de tijd om vanop verschillende posities van het podium het publiek te bekijken. Het leek alsof hij de energie in de zaal opsnoof, om die dan later te gebruiken als ingrediënt in zijn muziek. En toen was het zover: Kristian ging naar ’t midden van het podium, nam zijn gitaar en werd belicht door drie wit-gouden lichtstralen.
“I sense some kind of fog
Could be helpful with this kind of sunset
When your eyes see too far
And so deep into life you don't know yet”
Met deze prachtige tekst, vanuit “Waiting For My Ghost”, werd de toon van de avond gezet. Het publiek werd - tot mijn grote verbijstering - muisstil. Het viel mij op dat The Tallest Man on Earth*****, nu al, niet alleen mij, maar gewoon iedereen in zijn greep had. Na de eerste twee songs bedankte hij ons allen oprecht, om naar hem te komen luisteren.
Hierna begon hij aan een volgend nummer, vanop zijn gloednieuwe plaat ‘I Love You, It’s A Favor Dream’. Zijn gitaarspel in het nummer “Hotel Bar” klinkt in den beginne fragiel, maar het nummer ontpopt zich af en toe ook tot subtiele krachtigheid. Een kleine, maar zo’n mooie paradox. Ik besef dat dergelijke sterke songs niet worden geschreven door zomaar eender welke muzikant. Hiervoor moet je talent hebben, veel talent.
Zo vuurt Kristian het ene na het andere nummer op ons af, en steeds geeft hij mij ondanks de grote afstand het gevoel dat hij zo dicht staat. Achter hem, staat een rij van houten kisten die met led-verlichting in alle mogelijke kleuren kunnen belicht worden. Ook al heeft hij het volgens mij niet nodig, geven die kisten bij iedere song gepaste kleurschakeringen wat alles extra sfeer en kracht bijzet.
Alvorens ik het ook maar een klein beetje besef, is er al één uur gepasseerd. Dit terwijl ik het gevoel heb dat hij nog maar nèt, bezig is. Kristian is een artist met zoveel charisma, zoveel overtuigingskracht, en vooral… zoveel authenticiteit. Hij doet er niet om, maar toch slokt hij ons spontaan op en brengt hij iedereen in vervoering. Tussen z’n songs door, weet hij ons ook te boeien met opvallende, fijne, grappige en soms zelfs ontroerende bindteksten. Hoe hij het daar allemaal op zijn ééntje weet te brengen, dwingt mij tot diep respect en dankbaarheid.
Minpunten van zijn optreden? Ik kan ze onmogelijk vinden. Moesten ze mij wijsmaken dat hij de zoon is van Bob Dylan, of Neil Young, zou ik het meteen geloven.
De setlist bestond uit een gezonde mix van vele nieuwe nummers en ook ouder, steengoed werk. Z’n nieuwe songs, zoals “Hotel Bar”, “I’m A Stranger Now” en “I’ll Be a Sky” kwamen bij mij heel overtuigend over. Absolute hoogtepunten van zijn concert waren voor mij: “Hotel Bar”, “The Gardener”, “Revelation Blues”, “Like The Wheel”, “Love is All”, “1904”, “King of Spain” en “The Wild Hunt”. Ik weet het… Een hele waslijst, maar het is nu eenmaal heel moeilijk kiezen, tussen songs die allemaal zo sterk geschreven zijn. En… (!) nog sterker gebracht worden.
Uiteindelijk moesten we na deze uitzonderlijk mooie, geestige en betekenisvolle avond met Kristian, afscheid nemen. Hij sprak ons nog éénmaal toe en gaf hierbij de boodschap dat hij al onze positieve energie en enthousiasme met hem zal meedragen. Omdat hij het hiervoor doet, vernoemt hij letterlijk. Zo bewandelt die kleine, excuseer mij, terecht bejuwelde ‘TALLEST Man on Earth’ zijn levenspad.

Moge hij een voorbeeld zijn voor velen, dat kleine mirakel met een groot hart! Ik ben ervan overtuigd dat we lang nog niet alles van ‘m gezien hebben. Het was magnifiek, een concert dat ik eerder uitzonderlijk, maar met overtuiging de volle vijf sterren geef!
En ohja, alvorens ik het vergeet: bedankt AB voor de -opnieuw- puike programmatie, organisatie, het opvallend goed geregeld geluid en de prachtige omkadering. Zonder jullie was dit niet mogelijk.

Setlist: Waiting For My Ghost - To Just Grow Away - Hotel Bar - I Won’t Be Found - The Gardener - What I’ve Been Kicking Around - Revelation Blues - I’ll Be A Sky - The Running Styles of New York - Like The Wheel - Burden of Tomorrow - Little Nowhere Towns - Love is All - Time of the Blue - Somewhere in the Mountains, Somewhere in New York - 1904 - My Dear - I’m A Stranger Now - King of Spain - The Dreamer
Encore: The Wild Hunt - There’s No Leaving Now

Neem gerust een kijkje naar de pics
The Tallest Man on Earth
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/the-tallest-man-on-earth-12-11-2019.html
Julie Byrne
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/julie-byrne-12-11-2019.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Deze avond kregen de heren van Arson en Psychonaut de opdracht om het publiek op te warmen voor de releaseshow van King Hiss nieuwe kindje, ‘Earthquaker’.

Eerst was het de beurt aan Arson. Ik had nog nooit over deze band gehoord en was heel benieuwd naar wat ze zouden brengen. Arson ontstond anno 2016 toen verschillende leden van Gentse metal- en screamobands tezamen kwamen om een potje te jammen. En al snel ging de bal aan het rollen…
Arson **** gaf ons vanavond een stevige maar ook stijlvolle cocktail van rock’n roll, punk en hardcore. Ieder nummer kwam bij mij bijzonder goed over en ik was oprecht gelukkig om een ‘jonge’ band te zien, met een geheel eigen sound. De zanger heeft een puike stem die veel aankan en alles klopte in verhouding met de muziek. Hiernaast had de zanger ook een bepaald charisma over hem, wat het publiek zeker hielp om aandachtig te blijven luisteren. Arson had duidelijk ook geen zin om ‘gewoon’ een set te spelen…: op de hoek van het podium stond er een kleine bar waar ieder die zin had, een gratis whisky kon nuttigen. Dit ter ere van de geboorte van King Hiss’ nieuwe schijf. Verder was het podium ook aangekleed met gezellige nachtlampjes, tapijten,… en waande ik mij eigenlijk in een stijlvolle ‘lieving’. Een ‘lieving’ waartegenover hun muziek sarcastisch genoeg totaal contrasteert. Ik hou van paradoxen als deze, vooral omdat ze moed vragen. Hopelijk blijft Arson nog lang bestaan, want ik werd instant fan!

Het tweede voorprogramma mochten de Mechelaars van Psychonaut*** verzorgen. Psychonaut brengt psychedelische post-metal en leerde ik in het verleden al kennen als een band met een verpletterend geluid. Ook vanavond deden ze dit opnieuw alle eer aan. De gitaren klonken zwaar, de riffs waren snijdend en de drum zat er steeds ‘boenk’ op. De muziek van Psychonaut zoog mij op in een soort van bubbel waardoor ik geen oog meer had voor alles wat rondom mij gebeurde. Enkel de band kreeg mijn volledige aandacht. En dit maak ik eerder zelden dan vaak mee. Na ongeveer 40 minuten spelen zat hun set erop, en bleef ik achter met het brandend verlangen om ze zo snel mogelijk opnieuw aan het werk te zien.

Na die twee strakke voorprogramma’s was het eindelijk tijd om samen met King Hiss**** hun nieuwe plaat ‘Earthquaker’ te vieren. En niet zomaar een plaat, wel een ijzersterke plaat waarmee ze opnieuw zoveel gegroeid zijn als band. King Hiss zette meteen in met “Revolt!”, een nummer vanop de nieuwe plaat. De groep stond ongelooflijk scherp, want dit nummer ging snel, hard en eiste al meteen verschillende solo’s op. Het geluid zat puik en King Hiss klonk gewoonweg nu al majestueus. De manier waarop Josh Fury zijn gitaar beheerste was bijna te gek voor woorden. Al had ik dit stiekem ook kunnen verwachten, gezien Josh (lees: levende legende) lid was van Congress en Liar, twee bands die de West-Vlaamse ‘H8000’-hardcore scene ook internationaal op de kaart hielpen te plaatsten. Bij verschillende nummers, kon ik nog een subtiele invloed horen van het typerend ‘militant metallic-hardcore’ geluid uit de H8000-scene. Toch overheerste dit niet en legde ik er mij meteen bij neer dat dit gewoon Josh z’n signatuur  sound is. Was mij betreft een groot geluk voor deze band!
Ondertussen werd iedereen in de zaal razend enthousiast. De koppen bewogen mee op de maat van de muziek en in de frontlinie werd er zelfs nog heviger bewogen of gecrowdsurft. De kracht van King Hiss zit ‘em volgens mij vooral in het feit dat hun songs oerdegelijk geschreven zijn en live nog zoveel sterker tot hun recht komen. King Hiss bestaat stuk voor stuk uit uitmuntende muzikanten en het gegeven dat Jan Coudron’s stem ook live heel veelzijdig en krachtig is, maakt het allemaal nog zoveel beter.
De setlist bestond voor een grote helft uit nieuwe nummers, maar ook het eerdere werk kreeg nog zijn welverdiende plaats. Tijdens het nummer “Killer Hand” werden we verrast toen Jeroen Camerlynck aliasFleddy Melculy’ op het podium werd geroepen om mee te zingen. “Killer Hand” was hierdoor gewoon een regelrechte aanslag op onze trommelvliezen (in positieve zin). Nieuwe nummers die ik live opvallend goed vond, waren: “Revolt!” vanwege de catchy intro en denderend gitaarwerk (lees: solo’s!), en “Butcher”, omdat Jan’s veelzijdige stem hier zo goed tot z’n recht komt. Maar ook binnen het oudere werk waren er een aantal hoogvliegers: het nummer “King Hiss”, vanwege de machtige intro, het nummer “Killer Hand”, omwille van de reeds hierboven vermelde reden en “Homeland”, vanwege de ‘wall of sound’ die mij tijdens dit nummer steeds opnieuw overrompelt.
‘Virtuositeit’… ja… dit is eigenlijk de beste noemer om deze band zowel live, als op plaat te typeren. King Hiss is een band die het niet verdient om te blijven teren op binnenlandse club- en festivalshows. Het is wel een groep die op grote podia hoort te staan, naast evenwaardige kleppers als High on Fire en Mastodon.

Setlist: Revolt! – Desertsurfer - We Live In Shadows - La Haine – Monolith - Black Wolf – Snakeskin -Mastosaurus – GTWHR – Earthquaker - King Hiss – Butcher - Killer Hand – Mountains - Homeland

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/king-hiss-01-11-2019.html
Organisatie: King Hiss ism Wilde Westen, Kortrijk

vrijdag 01 november 2019 11:32

Daughters - What the f***!

Iets later dan gepland arriveer ik in de l’Aéronef en al meteen begint Jeromes Dream*** met spelen. Ik ken deze 3-koppige screamo-band uit Connecticut (V.S.) al langere tijd en ben fan van hun werk. Niet onbelangrijk is om te vermelden dat we van een klein geluk mogen spreken om deze band live aan het werk te kunnen zien. Ze hebben al een vrij turbulent verleden achter zich.
Jeromes Dream startte oorspronkelijk in 1997 en was toen één van de weinige screamo-bands in de lokale scene. Meerdere bands zijn daarom ook beïnvloed geweest door Jeromes Dream’s sound. Ze brachten verschillende split-ep’s uit met o.a. “Orchid, The Book of Dead Names” en “Amalgamation”. Na de release van hun tweede langspeler ‘Presents’ hield de band het voor bekeken. Gelukkig kwam de band opnieuw tezamen in 2018 en brachten ze na een fundraise-campagne hun laatste full ‘Untitled’ uit. Die laatste plaat werd door niemand minder dan Jack Shirley (Atomic Garden Studios) gemixt en werd middelmatig onthaald.
Hun optreden was vrij goed, maar ik vond dat de vocals niet krachtig genoeg over kwamen. Ik weet dat Nick Antonopoulos (zanger/gitarist) normaal gezien altijd in het publiek staat en zonder microfoon screamt. Want hij schijnt een hekel te hebben aan het podium. Net daarom was het voor mij een verrassing dat hij vanavond wel op het podium stond, met microfoon, geheel de show met zijn rug gekeerd naar het publiek. Misschien had hij al moeilijkheden met zijn stem? Wat maakt het uit… in ieder geval kwamen de nummers wel goed tot hun recht en leek de menigte te genieten. Algemeen gezien miste ik live die extra power, voelde ik de kwaadheid van in hun lyrics te weinig tot bij ons komen en werd het optreden op den duur ietwat monotoon. Ik had er toch meer van verwacht, maar vond hen een meer dan geschikt voorprogramma voor Daughters.

Daughters*****, de enige woorden waarmee ik hun optreden kan beschrijven zijn: What the F***! Daughters bracht van begin tot einde een keiharde, agressieve set. Alexis Marshall (zanger) gaf alles wat hij kon en gaf zich compleet over aan het gebeuren. Hij zong niet alleen steengoed, maar hij likte ook aan de microfoon, sleepte hem over de grond, smeet ermee in ’t rond, draaide de kabel rond zijn hals,… Het klinkt misschien allemaal nogal als makkelijk leedvermaak.
Maar dit deed hij duidelijk als het gevolg van de muziek. De band was in topvorm en leken zo vlotjes op elkaar ingespeeld. Nummer na nummer viel mij op hoe goed de drums, de gitaren, synths wel niet werden gespeeld. Ik was heel benieuwd of ze de nummers van hun laatste plaat (‘You Won’t Get What You Want’) live ook even intens konden brengen, want op dat album beuken ze al zo hard. En ik moet zeggen: live kwam alles nòg destructiever over. Zo bleek ook het publiek te reageren. Het ging er wild aan toe: er waren vele sing-a-longs en er werd ook gecrowdsurft.
Tijdens bepaalde nummers kwam Alexis ook het podium af en liep hij verdwaasd door het publiek. Hierdoor creëerde hij een dynamiek waarin iedereen betrokken werd. Soms moest ik ook denken aan de sfeer die vaak heerst bij een optreden van Gruppo Di Pawlowski (zijproject Mauro Pawlowski). Ik denk dat Alexis en Mauro het goed met elkaar zouden kunnen vinden.
De hoogtepunten van hun set waren voor mij persoonlijk “The Dead Singer”(toppunt van chaotisch gitaarspel met een knipoog naar Kabul Golf Club - RIP Lorent Pevée), “The Lords Song” (vanwege de geniale intro) en “Satan in the Wait” (vanwege de destructieve sfeer dat het gehele nummer met zich teweegbrengt).
Persoonlijk vind ik het wat jammer dat ze geen nummer van de plaat ‘Hell Songs’ gespeeld hebben, maar dit is dan ook maar het enige punt van ‘kritiek’ die ik kan vinden (na lang zoeken en uiterst persoonlijk).

Dit optreden, op deze avond, van deze band, was voor mij het beste optreden dat ik in jaren zag. Het is een onmogelijke opgave om in woorden te gieten hoe goed deze band live wel niet is. Vijf sterren geef ik niet snel. Maar de heren van Daughters verdienen ze zonder twijfel allemaal. Alles zat gewoon zo goed.
Moest Daughters er ooit (opnieuw) mee stoppen, zou dat een groot verlies zijn in de muziekwereld. Ik zou gaan rouwen. Zonder twijfel.
Wat een show was me dit niet. Zeker één die mij nog lang zal bij blijven.

Setlist: The Reason They Hate Us - The Lords Song - Satan in the Wait - The Dead Singer - Our Queens - Long Road, No Turns - Less Sex - The Hit - The Virgin - Guest House - Daughter - Ocean Song

Pics homepag @Davy De Schrooder
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Trix, Antwerpen, 4 oktober 2019 ll
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/trix-antwerpen/daughters-04-10-2019.html

Organisatie: Aéronef, Lille

Eenmaal toegekomen in de (kleine) clubzaal van de Trix bleek er al aardig veel volk aanwezig te zijn. Met een stevige baslijn begon Man of Moon*** hun set. Deze band heeft slechts een twee-koppige bezetting, maar dat weerhield hen niet om de zaal te vullen met straf geluid. Ik had nog nooit gehoord over deze band maar werd meteen geïmponeerd door hun New Wave-sound, maar dan met een hoekje af. De verschillende songs deden mij af en toe denken aan de energie van Madensuyu, de electro van Goose en het mystieke van Grails. De drummer sloeg hard en drumde naast analoog ook elektronisch, wat vaak stevige beats opleverde. Het geluid stond ook luid genoeg, waardoor ik het gedreun kon voelen aan m’n borstkas. De gitarist wisselde vaak af tussen basgitaar en elektrische gitaar. De zangen deden ze meestal samen. Voorgaande zaken geven hun repertoire dan ook een grote, boeiende verscheidenheid. Ik kan alleen maar ten stelligste aanbevelen om deze Schotse band Man of Moon een serieuze kans te geven. Het aanstekelijke voorprogramma was voor mij de verrassing van de avond!

Nu waren The Twilight Sad*** aan de beurt. Nog voor ze begonnen met spelen , drumden vele mensen tot tegen het podium en werd het voor iedereen al snel zoeken naar een goed plaatsje. Inzetten deden ze met “10 Good Reasons For Modern Drugs”. Tijdens de elektronische intro van dit nummer kwamen de volle vijf bandleden achtereenvolgend het podium op en na ongeveer 40 seconden barstte de bom los. Instrumentaal kon de band mij al onmiddellijk overtuigen, ieder van hen is op zich een goede muzikant. De sfeer in de zaal was heel ontspannen en nu al werd hier en daar meegezongen.
James Graham (zanger) probeerde alles te geven, maar jammer genoeg viel mij toch al vrij snel op dat hij de lage tonen moeilijk aan kon en soms vals zong op deze momenten. Dit in tegenstelling van de hogere zanglijnen, waarbij hij nooit de mist in ging. Ook klinkt zijn stem live nasaler, dan op plaat zelf. De sound van deze uit Glasgow afkomstige band kwam bij mij over als een frisse mix van indie-rock, post-punk en noiserock op een bedje van shoegaze.
Nog een puntje van kritiek die ik kwijt moet, is dat het geluid volgens mijn bescheiden mening niet zo top geregeld was. De gitaren stonden te veel op de achtergrond waardoor de drum, zang en synths het geheel overheersten. Misschien had een andere mix alles beter tot z’n recht kunnen laten komen.
Los van voorgaande, gaven The Twilight Sad echt wel een goede show. En dit hebben ze ongetwijfeld te danken aan het heuse repertoire die ze ondertussen al hebben opgebouwd. Want ze schrijven nu eenmaal enorm straffe songs. Wat ik ook altijd waardeer is dat er tussen de nummers ook wel eens tijd werd gemaakt voor een grapje, zoals: “Thank you for watching a terrible band on a friday evening”. Ondanks de mindere zang en geluid, heb ik het gelukkig niet zo ervaren. De band vertelde ons ook dat het hun eerste headline-show was in België, waardoor ze het enthousiaste publiek dan ook enorm dankbaar waren. Het deed mij deugd om die oprechtheid te voelen.
De band werd geheel de show gehuld in een chaotische, snel schakerende lichtshow waardoor je de band soms met moeite zag. Maar dit paste voor mij wel binnen het totaalplaatje.
En zo brachten ze het ene na het andere nummer met voor mij “VTr”, “I’m Not Here (Missing Face)”, “Videograms” en “The Wrong Car” als hoogtepunten. Af en toe viel mij wel op, dat de bandleden niet volledig op elkaar waren ingespeeld en vooral tijdens bepaalde ritmeveranderingen wel eens te vroeg of te laat op elkaar ‘inpikten’.
Toch wel wat jammer, voor een band die al 16 jaar actief is. Tussen de nummers door werd niet zo veel gesproken naar het publiek, ik miste wat meer interactie. Al is dit vooral een persoonlijk gegeven…

Moraal van het verhaal: The Twilight Sad bracht een goede show, maar ook wel met wat tekortkomingen. Hierdoor zullen ze voor mij toch meer een album-band blijven, dan een live-band. Maar hier kunnen ze vroeg of laat natuurlijk wel verandering in brengen.
Ik ben alvast benieuwd hoe deze band zal blijven innoveren en evolueren.
Bedankt Trix, voor de puike organisatie! Het was een fijne avond.

Setlist: 10 Good Reasons For Modern Drugs / VTr / Last January / The Arbor / Lets Get Lost / Reflection of the Television / I’m Not Here (Missing Face) / Sunday Day13 / There’s a Girl in the Corner / Girl Chewing Gum / Videograms / Cold Days From the Birdhouse / The Wrong Car / Keep Yourself Calm (Frightened Rabbit cover) / And She Would Darken the Memory

Organisatie: Trix, Antwerpen

And So I Watch You From Afar - Een wervelstorm tussen euforie en weemoedigheid

Catalan!*** is het soloproject van ‘Axis Of” frontman/bassist, Even Friers. Nu Axis Of al ettelijke jaren op de pauzeknop drukt, moest Even wel iets anders vinden om zijn creativiteit verder te kunnen blijven uiten. Tot onze grote dank. Voordien had ik nog nooit gehoord over Catalan!, maar na vanavond zal ik ze zeker in mijn muzieklijstje zetten!
Meteen viel mij op dat Catalan! een geheel eigen -aanstekelijke- sound heeft: ze mengen hun indie-rock met postrock en wereldmuziek. Waardoor ze voor mij interessant waren vanaf den beginne van hun show. De zaal was misschien nog niet tot op de nok gevuld, maar toch stond er al een grote ‘kudde’ mensen vooraan in de zaal. Opvallend was hoe goed de bassist, eerste gitarist en tweede gitarist samen zongen. Dit was naar mijn aanvoelen de noodzakelijke lijm om deze band tot één geheel te perfectioneren. De bandleden hadden er ook duidelijk veel zin in. Ze riepen het publiek op om te dansen, wat hen bijzonder goed lukte. Naar verloop van de set vulde de zaal zich steeds meer en ik had het gevoel dat ik niet de enige persoon was die ze het luisteren waard vond. Catalan! verdient dat uitroepteken in hun naam, want een wervelende show gaven ze weldegelijk. Aanrader ten top!

Na een korte pauze was het dan tijd voor And So I Watch You From Afar****. Je leest het goed: ze krijgen van mij de volle vier sterren. Ik voelde meteen aan dat deze band al langer in het circuit meedraait en hierdoor goed weten wat ze willen en hoe ze moeten spelen. Zonder overdrijven hadden beide gitaristen een groot wapenarsenaal aan pedalen bij, en nog belangrijker: tijdens de show werd duidelijk dat geen enkele pedaal overbodig was. De drummer sloeg tijdens de vele nummers hard door en vond ik ook opvallend goed in het switchen van de ene- naar de andere ritmesectie. Ik had een mooie plaats voor het podium, net voor gitarist Rory Friers. Hoe Rory zijn gitaarspel beheerste en zoveel verschillende klanken uit zijn gitaar haalde, was al een spektakel op zich om van zo dicht te beleven.

Natuurlijk, hoe was hun optreden nu echt? Wel, ik kan alleen maar concluderen dat ze een fantastische show hebben gebracht. Ter ere van het tienjarig bestaan van hun self-titled album, hebben ze deze integraal gespeeld. En hier kon ik alleen maar een ‘gat in de lucht’ van springen. Iedere song kwam zo goed tot zijn recht, met voor mij de songs “Set Guitars to Kill” en “Don’t Waste Time Doing Things You Hate” als hoogtepunten. De energie die deze band produceert en doorgeeft, was zo kolossaal dat bijna iedereen voor het podium stond te bewegen (dansen durf ik het niet te noemen). En zoals het hoort bij een liveshow van And So I Watch You From Afar mochten ook de typische vreugdekreten tijdens de zogenaamde ‘breakdowns’ niet ontbreken. Het mooie aan deze band, wat ook vanavond live aan bod kwam, is dat hun sound opvallend schommelt tussen grote euforie en weemoedigheid. Wat je als luisteraar op een emotionele rollercoaster katapulteert. Ondertussen was de zaal ook tot helemaal achteraan gevuld ook daar was de sfeer dik oké. De band droeg tevens een nummer op aan Catalan!, een mooi eerbetoon. Al sedert het begin van de show, was de band het publiek heel dankbaar, maar omgekeerd ook. Wat een bijzonder gevoel van samenhorigheid teweegbracht.

De band produceerde letterlijk een ‘wall of sound’ die op ons afkwam, en ons volledig ter verstomming sloeg. Dit niet alleen door het hoge niveau waarop ze speelden, maar ook dankzij het puik geregelde geluid en de ferme lichtshow. Het was voor mij een waar genoegen om ze nog eens aan het werk te zien en met een gelukzalig gevoel kroop ik terug op mijn fiets naar huis.
Het was een topavond!

Setlist: Set Guitars to Kill / A Little Bit of Solidarity Goes a Long… / Clench Fists, Grit Teeth… Go! / I Capture Castles / Start a Band / Tip of the Hat, Punch in the Face / If it ain’t Broke…Break It / These Riots are just the Beginning / Don’t Waste Time Doing Things You Hate / The Voiceless / Eat the City, Eat it Whole /
Bis: S is for Salamander

Organisatie: Democrazy, Gent

Pagina 1 van 4