logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Sebastien Leclercq

Sebastien Leclercq

Les Nuits Botanique 2022 - Tindersticks - Another night …with Tindersticks
Les Nuits Botanique 2022 - Tindersticks
Bozar
Brussel
2022-05-02
Sébastien Leclercq

Tindersticks viert de 30e verjaardag van hun eerst gelijknamig album, maar ook de release van een ‘best-of’ album (in maart ll verschenen). Niets beter dan een voorstelling op Les Nuits Bota (dit in de stijlvolle Bozar trouwens) om dit event te vieren tijdens hun tour langs prestigieuze locaties. We herinneren ons onder meer hun optreden op diezelfde Nuits in 2001, voor een viervoudig concert, met orkest , muzikale ensembles en verschillende gasten.

Met trots vanavond in een uitverkochte zaal , konden we opnieuw die aanwezigheid noteren van een orkest en gasten. De drie oorspronkelijke leden van de groep David Boulter, Neil Fraser en natuurlijk Stuart Staples (snor en grote hoed de hele avond op zijn hoofd) zijn de eerste die het podium opkomen . Ze worden gevolgd door Dan McKinna (hij is bij de groep sinds 2007) die tijdens de avond bas en keyboards afwisselt.
De setlist begint verrassend, met het discrete "Willow", uit Stuart's nieuwste solo-opus. De drummer Earl Harvin (laatst in de groep aangekomen in 2010), komt schuifelend de band bijtreden in het zeer rustig begin van de set. Enkele nummers later accentueert een cellist het einde van “She’s gone”.
Voor het aangekondigde orkest strijken een dozijn muzikanten van een strijkersensemble neer aan de rechterkant van het podium; het zorgt voor een nieuwe dimensie aan het concert. Het zeer ritmische "Her", in een Calexico-sfeertje, maakt het publiek volledig wakker. Een staande ovatie is het gevolg.
Maar het hoogtepunt van de avond komt er met het melancholische “Another night in”, gedragen door de violisten die ons bij elk akkoord koude rillingen bezorgen. “City Sickness” volgt en wordt enorm gesmaakt, een nummer niet gauw te vinden in de setlist van de band.
De spanning zakt wat met “How he entered” en Peggy Lee’s cover “Johnny Guitar”.
We vragen ons intussen wie wat de beloofde gasten kunnen zijn … Het antwoord komt er met Gina Foster in het duet "Travelling light". We geven even mee dat het een van de zeldzame keren is dat het nummer in duovorm wordt gebracht, laatst ruim twintig jaar terug op het Cactusfestival, Brugge (juli 2000). Inderdaad, toen met de aanwezigheid van de Walkabouts op de affiche, had Carla Togerson zich bij Stuart gevoegd, waarbij de twee geheugensteuntjes voor de geest haalden, en toegaven dat ze het nummer nog nooit eerder live speelden.
Het klinkt mooi , schoon en overtuigend met orkest en die (versterkte) vocale ondersteuning, Het publiek is enthousiast. Tijdens de laatste song "For the beauty" spreekt de instrumentatie (vnl de keys) en injecteert zich in Stuart’s nasale bariton stem, door de jaren heen nog even intact.
Na bijna twee uur , worden we extra verwend … met maar liefst vier nummers. “My sister” wordt gespeeld in een long version, met een crescendo klinkende trompet . Op “Tiny Tears” contrasteert de orkestratie, melancholisch zacht, met de ‘diepe doodgravers’ vocals van Stuart, net kenmerkend voor de band. Aan het eind, nog een "For those ...", dat klinkt als een definitief afscheid, ondersteund door Dan McKinna in de backing vocals.

Dit was een sterke return van Tindersticks, een best of, wat goed paste bij de compilatie ‘Past Imperfect: The Best Of Tindersticks '92-'21’ en de lange, rijkelijk gevulde carrière van de band uit Nottingham omvat.

Setlist : ‘Willow”,“A Night So Still”,“Medicine“,“She's Gone“,“Sleepy Song“,“Her“,“Another Night In“,“City Sickness“,“How He Entered“,“Trees Fall“,“Pinky in the Daylight“,“Both sides of the blade“,“Johnny Guitar (cover de Peggy Lee)“,“Travelling Light“,“My Oblivion“,“Show Me Everything“,“This Fire of Autumn“,“For the Beauty“
Encore:”My Sister“,“Harmony Around My Table“,“Tiny Tears”, “For those…”

Pics homepage @Christophe Dehousse

Organisatie: Botanique Brussel (ikv les Nuits Botanique) + Live Nation

Nick Cave - Conversations with Nick Cave - Een surrealistische, emotionele avond

Drie maanden vóór zijn gepland en al volgeboekt bezoek in het Sportpaleis met de Bad Seeds gaf Nick Cave ons ‘zijn Conversations’ twee intieme avonden in de Bozar. Een concept dat de Australiër eind mei 2019 al in ons land in de Roma had gepresenteerd. Een soloconcert, afgewisseld met vraag- en antwoordsessies (soms excentriek), evenals een signeersessie, dat in totaal meer dan drie uur duurde. We verdiepen ons in deze surrealistische, emotionele avond.

Het was belangrijk om op tijd te komen en je een weg te banen door de gangen van de Bozar. Een zaal met een capaciteit van 2.000 zitplaatsen , verdeeld over de verschillende balkons, twee bloembedden (enigszins bovenop) en een groot podium waarop tafels werden opgesteld (waar honderd bevoorrechte mensen konden zitten).
Na een opgenomen intro komt Nick Cave sober het podium op en gaat naar z’n piano om "Papa Won't Leave You, Henry" te spelen, uiterst origineel en in z’n meest pure vorm.
Als een ceremonieleider zal de ‘grootmeester’ de regels van de avond uitleggen. Hij geeft aan dat dit de allerlaatste avond zal zijn van de ‘Conversations’, die gelanceerd werden na de tragische gebeurtenis, het ongeval van zijn 15-jarige zoon met de dood als gevolg; deze avonden zijn een katharsis , een therapie. En zijn de mogelijkheid voor de fans om hun medeleven, hun support te uiten en te tonen op de blog ‘The red hand files’.
Vanavond werden de vragen doorgegeven via een handvol stewards verspreid over de zaal, uitgerust met lichte stokjes. De steward wees in de richting en Nick Cave kon dan de toeschouwer (incluis de vraag) kiezen.
Hij houdt een bepaalde afstand met de groupies, door te specificeren dat hij aanvragen voor foto's zal weigeren, maar aan het einde van z’n Conversations tijd reserveert voor z’n publiek en handtekeningen zal uitdelen.
Een eerste vraag van een toeschouwer , die direct vroeg om met hem op het podium te gaan, werd nuchter op een ‘Nee’ beantwoord. Of een uitnodiging van een dame , die hem wou vergezellen naar de piano, werd geweigerd. Kort daarna stond een andere toeschouwer erop hem bloemen te brengen, die hij accepteerde , maar de bijbehorende kus weigerde. Even later vraagt nog een andere toeschouwer een handtekening. Nick accepteert, maar geeft aan dat het ‘de laatste’ zal zijn.
Na de doorsnee eenvoudige, kwamen de diepere vragen met inhoud, o.m. een fan die duidt dat hij tijdens zijn ziekteperiode naar zijn muziek luisterde en vraagt of het ook een manier is voor de auteur om zijn verdriet te vullen . “Mijn muziek brengt me naar een hoger level. Ik geef vaak een plaats aan mijn gevoelens. En ik werk elke ochtend veel om het beste uit mijn gevoelens te halen” antwoordt Cave.
Een onvoorzien intermezzo komt dan, met een huwelijksaanzoek op het podium, goedgekeurd door de grootmeester hemzelf. Hij geeft aan dat de toekomstige bruidegom zijn bruid in zijn armen moet brengen, wat onder een fors applaus werd uitgevoerd.
Er is nauwelijks tijd om je te vervelen; de composities zijn gekoppeld aan het gesprek o.a. "Into my arms" en het nogal zeldzame "Where's the Playground Susie? ".
Een toeschouwer verrast vervolgens het publiek (die niet direct weet te reageren) door te beweren Jezus te hebben gezien en zich in een andere dimensie te hebben gevoeld. Ze vraagt of Nick dit soort getuigenis ooit heeft ontvangen. In het begin maakt onze man er grapjes over en geniet het publiek ervan. Maar deze toeschouwer blijft serieus en beweert dat hij het echt gezien heeft en nu … een beetje verkouden is. Nick wordt dan flegmatiek en verwijst naar het belang van overtuigingen; het publiek is en blijft beleefd.
Een ander uniek moment is de getuigenis van een weduwe die haar echtgenoot begeleidde in z’n laatste momenten (met de song "The ship song"). Waarna de zanger veel medeleven en support toont door te praten over de afwezigheid van een geliefde. En hij gaat direct verder met "The Ship Song", ondersteund van een enthousiast publiek.
Andere meer klassieke vragen maken de avond als inspiratie van zijn nieuwste album, een logische verderzetting in "Waiting for you" als tijdens een religieuze ceremonie.
Een persoon met een beperking in het publiek, die moeilijk kan spreken, roept naar hem. Hij vertelt dat hij op dezelfde dag is geboren als Nick, en biedt hem aan om iets te drinken na het concert. Weer een ontroerend moment van de avond vanwege de spontaniteit van de twee speakers.
Tijdens de avond komen duidelijk verlieservaringen en zich gedeprimeerd kunnen voelen aan bod ; er wordt ook veel gepraat van liedjes die voor huwelijken zijn gebruikt. En in deze context: “Are you the one I’ve been waiting for ?” wordt logisch naar boven gehaald.
Cave brengt ook hulde aan de Griekse schilder Stefanos Rokos, die 17 jaar geleden niet minder dan 14 schilderijen maakte die gekoppeld waren aan het album "Nooit meer afscheid nemen". Een tentoonstelling over dit onderwerp is nog open in Antwerpen (Bernaerts Gallery) tot 9 februari. Terloops opgemerkt dat deze composities kunnen groeien; elke luisteraar interpreteert het op zijn eigen manier.
De timing van de Conversations lijkt te worden bepaald door de manager (bodyguard) aan de zijkant van het podium. De laatste aarzelt niet om de leider mee te geven aan zijn songs te beginnen of de encores te beginnen. Soms jammer toch, ervaarde ik, want zonder dat , had onze grootmeester de hersenspinsels en de nummers wat meer vrije loop kunnen laten gaan.
De encores bevat enkele prachtige improvisaties, als "Palaces of Montezuma" (Grinderman) en zelfs "Shivers" (van zijn jonge jaren met Boys next door).

Met bijna 3 uren hebben de toeschouwers waar voor hun geld gekregen. De tickets waren soms erg duur , afhankelijk waar je zat. Een onderwerp dat Cave zelf aan het begin van de set aansneed. Hij zei dat hij hier geschokt van was.
Een signeersessie volgde, een goed kwartier lang, na het einde van de show.

Setlist : « Papa Won't Leave You, Henry », « God Is in the House», «The Mercy Seat », « Avalanche », « Into My Arms », «Where's the Playground Susie? », « The Ship Song », « Waiting for You »,« Jubilee Street »,  « (Are You) The One That I've Been Waiting For? », « Sad Waters », «Love Letter ».
Encore: « Fifteen Feet of Pure White Snow», « Palaces of Montezuma », « Shivers », « Stranger Than Kindness », « Skeleton Tree ».

Vertaling Sébastien Leclercq - Johan Meurisse

Organisatie : Bozar, Brussel

Het Frans-Britse Stereolab is een muzikale reis terug in de tijd. Ik herinner me de avonden  in 1992 tijdens m’n studentenjaren aan de ingang van Le Coq Wallon in Mons en op het Dourfestival in 1996. Jawel, hun psychedelische indiepopelektronica intrigeert al van begin jaren 90. Kenmerkend zijn de dromerig, repetitief opbouwende songs , bepaald door elektronica, piano, bleeps , strijkerpartijen en  een zweverige zang . Hun laatste studioalbum ‘Not Music’ dateert van 2010, een jaar nadat de band aankondigde dat ze rust nodig hadden en enkele projecten uitwerkten . Een rust die een kleine tien jaar in beslag nam als Stereolab. En nu zijn alle krachten samengebundeld naar een heuse tournee van enkele Europese clubs , o.m. in de Botanique, maar voornamelijk in de UK en de Usa in september. Op twee festivals zijn ze ook,  Primavera en Bestkeptsecret . 

De originele line-up is op het podium  met uitzondering van  Mary Hansen die in 2003 bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Het overlijden liet een diepe indruk na en natuurlijk missen we Mary de ganse show. Het huidige kwintet draait rond de Française Laetitia Sadier als zangeres/toetseniste (soms tweede gitarist) en de Britse gitarist Tim Gane .
Ze komt dicht bij haar publiek door ze in het Frans aan te spreken, "ça va si on se parle en Français ?", voordat ze de drummer vraagt om het eerste nummer te beginnen "allez hein dit vas-y".
De set begint langzaam met de titels "Come and Play in the Milky Night" en "Brakhage ". "Fresh Disko" omarmt en verwarmt het publiek een beetje meer en prikkelt de dansspieren. De songs zijn eerder dromerige, meeslepende, ontroerende,  emotievolle popelektronische soundscapes die met elkaar verbonden lijken, met “Ping Pong” en “Crest” als uitschieters door hun crescendo opbouw . Het publiek geniet . Het repetitieve overheerst en de energieke opstoten blijven totnutoe  uit. We moeten wachten tot de encores van het jazzygetinte "Percolator" en  in het bijzonder het frisse , aanstekelijke "John Cage bubblegum".

Anderhalf uur werden we meegezogen in hun psychedelische trip , zonder zichzelf te overstijgen of echt transcendent te zijn , maar het geheel klonk mooi , leuk en aangenaam. Blij om deze Stereolab na al die jaren eens terug te zien en te horen …

Vertaling: Sébastien Leclercq - Johan Meurisse

Neem gerust een kijkje naar de pics op Bestkeptsecret
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/best-kept-secret-2019/stereolab-31-5-2019
Organisatie: Botanique

zaterdag 01 juni 2019 23:15

The Shivas - Aangenaam kennismaken

Verrassend genoeg een matige belangstelling om deze uit Portland , Oregon afkomstige band te zien , die toch al ferme muzikale reis op zitten heeft . Ze zijn al ruim tien jaar bezig en hebben een vijftal platen en enkele EP’s uit . Ook deden ze een pak festivals, hier Leffingeleuren, alsook verder Binic Folk Blues en  Austin Psych Fest.
Geen nood, ze laten het niet aan hun hart komen en vanaf het moment dat het kwartet het podium betreedt, gaan ze gretig van start . The Shivas is één van de vele bandjes  die zijn inspiratie in de sixties vond en hun muziek toch een eigen draai weet te geven. De gitaren zijn  duidelijk door de surf beïnvloed . Ze hebben een Amerikaanse tienerlook.
Een gevarieerde set noteren we , gaande van surfrock naar meer garage/rock’n’roll , doowop en een vleugje pysché, met een knipoog naar The Raveonettes en The Kills. De sexy drumster Kristin Leonard heeft een fijne stem als backing vocal. Na een klein half uur wisselt ze haar plaats met de tweede gitarist en treedt ze zelf op het voorplan met Jared Wait-Molyneux. De samenzang is één van de pluspunten, met een oerkreet meer of minder.
Dit is muziek waar je alleen gelukkiger kan van worden.
Een aangenaam kennismaken en een fris, snedig, erg aanstekelijke set!

Vertaling: Sébastien Leclercq - Johan Meurisse

Organisatie: Botanique, Brussel