Philip Catherine - Knus en teder huiskamerconcertje in een uitverkochte Casino
Buiten dwarrelt de eerste sneeuw, het doet ons prompt denken aan het liedje van Jan De Wilde. We waren echter op weg naar een ander icoon binnen de Belgische muziek, Philip Catherine (*****), een grootmeester als jazz gitarist en … eentje van internationaal allure. Mens onder de mensen, geen grootheidsgedachte, mooi om zo iemand bezig te zien in een uitverkochte Casino. Samen met zijn begeleiding bracht hij een warm jazzy deken over ons heen, om de donkere, koude winterdagen een twee uur lang te vergeten.
In de gezellige zaal zorgde het zelfs voor een huiskamerconcert sfeertje, dicht en knus bij het publiek. Philip Catherine omarmt ons op gezapige, grappige, tedere wijze.
Poëtisch werd hij voorgesteld en op een eerder bedeesde, haast zich verontschuldigende wijze betreedt hij het podium, samen met contrabasvirtuoos Bart De Nolf, die subliem kan soleren. 'we zijn een trio, maar staan hier met twee', grapt hij tussen de regels door. Na een nummer met twee schuift pianist Nicola Andrioli aan, iemand die erg gedreven is en de capriolen van Philip Catherine perfect aanvult.
Philip Catherine is een typische jazz gitarist die zijn songs eens onderbreekt om een verhaal te vertellen of enkele anekdotes , o.m. over de glimlach van zijn moeder of iets over zijn kleindochter en ander moois . Een warm sfeertje krijgen we.
De ondertussen 81 jarige top gitarist is één met z’n instrument. Een virtuoos die intrigeert. Want zo teder en knus als een opa in de sofa, doet hij ons verstomd staan door die onuitputtelijke magie uit zijn gitaar; even zeer zijn we onder de indruk van de contrabas van Bart De Nolf. Nicola speelt verder enkele meesterlijke solo's op zijn piano. De drie kunnen rekenen op een welgemeend goedkeurend applaus.
De grootmeester Philip Catherine blijft die twee uur de bescheidenheid zelve, en spreekt zijn waardering uit voor zijn begeleiding, de entourage, het publiek en iedereen om zich heen. Het siert hem.
Na de pauze krijgen we diezelfde intensiteit van het trio, die bijzonder warm en intimistisch ontroeren. Af en toe wordt het tempo verhoogd . Het tekent de spanning van het materiaal . Ze gaan speels improviserend te werk. Soms lijkt het erop dat Philip soms wel eens iets vergeet, een muzikaal geheugensteuntje krijgt hij of weet met enkele kwinkslagen zich doorheen de set een weg te banen nodig, o.a. als hij na de pauze eens de partituren vergeet …
Op het einde van de lange set speelt Philip Catherine, zachtmoedig, bedeesd, gewoon nog even door op zijn gitaar terwijl de twee andere hun stuk hebben afgewerkt. Mooi. Als een jazz god zorgt hij voor geborgenheid, als mens onder de mensen. Alsof hij in je eigen huiskamer nog een potje gitaar aan het jammen is …
We zagen hier drie begeesterende artiesten en een integere Philip Catherine die met nodige humor en mooie verhaaltjes je een onvergetelijke avond bezorgt. Eenvoud, virtuositeit van een grootmeester en vooral, een groot mens! Sjiek.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: JazzLab ism De Casino, Sint-Niklaas
Compro Oro - Een muzikale wereldtrip!
Compro Oro (****) wordt nogal gauw in dat hokje 'jazz' geduwd … er zijn raakpunten zondermeer, maar deze band kruist nogal wat muzikale wegen. Check maar eens de prachtige releases en vooral door de veelzijdige live shows, een unieke, brede combinatie en virtuositeit van percussie, gitaar en bas.
Compro Oro bood ons een muzikale wereldtrip aan.
Reizen is een beetje het sleutelwoord bij Compro Oro. Op 'Transatlantic' , hun eerste album, nam de band latin en Cubaanse ritmes mee. Een ode aan jazzvibrafonist Cal Tjader. 'Bombarda' bezorgde ons een trip naar West-Afrika: 'Suburban Exotica', lees hier , liet een tipje van de sluier van het Midden-Oosten horen en 'Simurg 'op zijn beurt een trip doorheen Turks Psychedelische rock, lees hier .
Op hun laatste album ' Buy The Dip', die nu in de spotlights werd gezet, laat Compro Oro zich van zijn meest eclectische kant zien; er worden keys, samples en een kosmische sound toegevoegd aan de jazz ritmiek. Op die laatste plaat geen vocals, het is enkel de instrumentatie die telt!
Het resulteert live in een tot de verbeelding sprekende instrumentale trip. Soms gaat het de zweverige kant uit, maar vaak ook eerder mysterieus en lichtjes sinister. Vanaf “The Lower 9th” voel je die sfeer, wat wordt verder gezet met prachtige parels als “Lalibela”, uit 'Suburban Exotica'; daarna gaan we opnieuw naar 'Buy the Dip' met verbluffende songs als “Bitcoins” en “Lament”. “Rastapopouos” grijpt naar hun plaat uit 2019. Tot slot wordt meesterlijk afgesloten met “Ben-Hur”.
Meer dan een uur lang krijgen we een muzikale verwondering over ons heen, door de prachtige klankentapijtjes. De vibrafoon en de gitaarlicks spelen een voorname rol, en in z’n totaliteit, met toevoeging van de drums/percussie/ conga’s en de lijzige baslijnen, groeit het uit tot een weelderige, sprankelende climax. Wat een magisch beleven. Een muzikale wereldtrip!
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: JazzLab ism De Casino, Sint-Niklaas
The 925 - Snedige garagerock met veel branie
The 925 + The Dirty Denims
The 925 en The Dirty Denims uit Eindhoven hebben elkaar uitgenodigd voor concertjes waarbij elk in zijn thuisregio headliner is. The 925 koos ervoor om zijn luik te organiseren in De Harmonie in Oudenaarde, de thuisstad van een deel van de band.
Het retour-optreden is dan op 1 december in de Mezz in Breda.
De avond nam een trage start. The Dirty Denims mochten om 20 uur als eerste op het podium van toch wel één van de charmantste venues van Vlaanderen en de regen had blijkbaar nogal wat mensen geïnspireerd om wat later te vertrekken. Of misschien dachten mensen dat de band niet stipt zou beginnen …
The Dirty Denims zijn zeker geen onbekende band meer in Vlaanderen. Hun passage in tal van clubs en festivals hebben voor een mooie fanbase gezorgd. De Denims doen alles in eigen beheer en dat gaat misschien niet zo snel als wanneer een groot platenlabel zwaar in je band investeert, maar ze spelen behalve in Nederland en België ook heel vaak in Duitsland en Spanje, en dat gebeurt heus niet vanzelf.
The Dirty Denims hebben al heel wat EP’s en albums uit en nu zijn ze bezig met de promotie van een reeks singles (“Guestlist” en “Victory”) die straks wel weer op een nieuwe release zullen staan, terwijl er natuurlijk ook best wel wat ouder werk op de setlist stond. Openen doen de Denims sinds 2019 bijna onafgebroken met “Ready, Steady, Go” en ook “Fit In, Stand Out” en “Dirty Job” – de volgende op de lijst – staan al meer dan 10 jaar vooraan in de set.
De Denims kozen er in Oudenaarde voor om enkel eigen werk te brengen en dus geen covers te brengen, hoewel dat misschien had kunnen helpen om het publiek wat sneller te laten ‘ontdooien’. Ook het eigen werk en het enthousiasme en spelplezier van deze band misten hun effect niet. Na een paar nummers waren ze in de bierstad al flink aan het meebrullen en gingen de vuisten in de lucht. Mirjam is dan ook een perfecte publieksmenner – de Joan Jett van de Lage landen - en ze beseft maar al te goed dat rock ’n roll vooral entertainment is. Het publiek een leuke avond bezorgen is belangrijker dan dat je je releases perfect staat na te spelen.
Deze Nederlandse band heeft met Sebastiaan Verhoeven zowaar een Belg op bas. Je kent hem misschien ook van Hell City of Woyote. Op het podium begint Seb stilaan zijn stek te vinden in de happy hardrock van de Denims. Mirjam en gitarist Jeroen zoeken constant de rand van het podium op om meer contact te maken met het publiek en doen zelfs samen een rondje langs de meest enthousiaste mensen als de set er bijna op zit.
De leukste momenten in het concert van The Dirty Denims in Oudenaarde waren “Make Us Look Good”, “Creatures Of The Night” en “Turn Off The Radio”.
Voor The Dirty Denims was dit alweer een veldslag gewonnen in de verovering van de zuiderburen.
The 925 (spreek je uit als Nine To Five) staat al net iets verder in de zoektocht naar een ruim publiek in Vlaanderen. Deze band kon al prestigieuze zalen als de Vooruit in Gent en de AB in Brussel laten vollopen en op 28 maart mogen ze nog eens naar die AB, nu als headliner.
De band is een mix van jong geweld en ervaren rotten als Luc Heyvaerts (Gorki, …) en Egon De Mil (Bøm, Up Your Mule, Lector. The Hill, …) en het mooie is dat dit zestal elkaar gevonden heeft in een gezamenlijke liefde voor de gejaagde garagerock van The Sonics, wat enkele decennia na de hoogdagen van die band zeker geen evident gegeven is. Dat vertaalt zich niet enkel in twee covers van The Sonics in de setlist (“I Don’t Need No Doctor” en “Have Love, Will Travel”), maar ook in een prominente plaats voor de sax in het geluid van de band. The Sonics en the Hives zijn goede referenties voor als deze band het gaspedaal induwt. Als ze de riem even lossen, kruipt er soms wat van een Nathaniel Rateliff in de set.
Voor het publiek in Oudenaarde is The 925 al een stuk vertrouwder en wat ook helpt: live loopt deze band over van enthousiasme en spelplezier. Zanger Bram is grappig in zijn bindteksten en is vooral de ceremoniemeester die alles in goede banen leidt. Ondanks dat ze met zes op het podium staan, krijgt iedereen zijn moment in de spotlights. De Harmonie heeft een relatief hoog podium en Bram vraagt en krijgt van het publiek een ‘catwalk van bartafels’ om dichter bij de fans te kunnen komen. Zodra de stabiliteit daarvan getest is, gebruikt de band die catwalk met veel plezier, tot hilariteit van de fans.
De meest memorabele tracks van The 925 in Oudenaarde waren het nieuwe “Karma”, “Fake Love” en “June”, maar voor het publiek was dit één groot feestje.
Organisatie: De Harmonie, Oudenaarde
Trevor Watts Eternal Triangle - Verschillende muzikale culturen omarmd!
Trevor Watts (sax), Veryan Weston (piano), Jamie Harris (percussie) vormen samen Trevor Watts Eternal Triangle (*****). We citeren '' Eternal Triangle brengt composities van Trevor Watts die oorspronkelijk geïnspireerd zijn op ritmische structuren uit Afrika en Zuid-Amerika, maar eveneens op jazz en Europese muziekvormen.''
Hier werden verschillende muzikale culturen omarmd, het werd een bonte, kleurrijke wereldreis …
Trevor Watts, al 84, is een pionier van de Europese Jazz. Gevormd in de Londense scene, heeft hij ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd. De man toert op zijn gezegende leeftijd nog steeds de wereld rond, hij stond vóór zijn komst naar de Lokerse Jazzklub nog in New York. En gaat nu nog verder op toer doorheen Europa. Hij blijft bovendien grenzen aftasten en zoekt nieuwe wegen op binnen de jazz. Hij tast de vele culturen binnen de jazz af, van Zuid-Afrika naar Zuid-Amerika tot Europa gaat deze muzikale tocht. De sax klinkt breed gespreid, aangevuld door de percussie van Jamie Harris, die cimbalen en tamtam met de handen speelt. Het spreekt tot de verbeelding , en meteen is er de link naar Zuid-Amerika en Zuid-Afrika; je gaat haast dansen op die aanstekelijke percussie. Verder zijn er nog de opzwellende pianotunes van Vervan Weston. Diverse emoties komen naar boven. En onderhuids horen we soundscapes met een dreigende ondertoon.
De drie samen brengen een soort magie die je meeneemt naar alle uithoeken van de wereld … Het kan tot een climax komen in deze instrumentatie , die aanvoelt als een lichte orkaanuitbarsting, met een verwoestende impact.
Een totaal beleven kregen we van drie muzikanten, die muzikaal speels verschillende culturen omarmt en tot de verbeelding spreekt. Avontuurlijk creatief in een kleurrijk landschap …
Pics homepag @Cedric Craps
Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren
Brutus - Brutus veroverde de Vooruit met een uitgebalanceerde blitzkrieg
Sinds hun laatste album ‘Unison Life’ uit 2022 is Brutus druk aan het toeren om de plaat te promoten. Dit jaar doorheen gans Europa en United Kingdom. Volgend jaar wordt Amerika aangedaan. Na de Reflector in Luik stonden ze vrijdagavond in Gent. Opmerkelijk vond ik het uur waarop ze geprogrammeerd stonden. Het voorprogramma No Prisoners om 21u45 en Brutus om 22u45. Geen idee waarom het zo laat begon …
Het voorprogramma No Prisoners is een nieuwe band met wat bekende namen zoals Pieter-Paul Devos (o.a. Kapitan Korsakov), Leander van het Groenewoud, Harry Descamps (Whorses) en Pieter Dewilde (Raketkanon). Het was benieuwd uitkijken naar deze band.
De start was wat rommelig om eerlijk te zijn, maar na een tweetal nummers kwamen ze toch op stoom. Je hoort dat dit goede muzikanten zijn.
Hier en daar zeker goede dingen, energie en grooves maar qua stijl en songs mis ik nog wat eigenheid en enkele knallers van nummers. Soms neigde het muzikaal naar de Black Box Revelation of Band of Horses om maar met enkele namen te smijten. Het klonk degelijk maar weinig verrassend.
Om 22u45 begon Brutus aan zijn gig. We kregen een mooi uitgebalanceerde setlist. Er werd geopend met “War” en “Horde II”. Het geluid was heel goed in zowel de rustige als de stevigere passages.
Het overwicht aan songs lag natuurlijk bij ‘Unison Life’, aangevuld met hier en daar een nummer uit hun vorige twee platen.
“Justice De Julia” vond ik heel geslaagd. Je hoort dat Stefanie Mannaerts enorm geëvolueerd is in haar zang in vergelijking met een viertal jaar geleden. Dit zowel in haar zachtere zang als in haar uithalen. Het klinkt allemaal echt goed en naturel. Dit in combinatie met haar beestig drumwerk is het toch een stukje topsport dat ze elke avond serveert.
Veel beweging op het podium zie je verder niet, het is vooral de muziek die spreekt samen met een spaarzame en genuanceerde lichtshow. De bandleden staan volledig ten dienste van de songs. Door die intensiteit en schoonheid van de muziek stoort het statisch gegeven op het podium eigenlijk niet. Na een uur en een kwart werd er afgesloten met het wondermooie “Victoria”. Geen bisronde en geen “All Along”.
Verrassend maar toch ging iedereen meer dan tevreden terug naar huis. Wil je ze nog zien vooraleer ze de grote plas oversteken? Dat kan want ze spelen in december o.a. nog in Charleroi en in Leuven. Maar dan ga je moeten proberen tickets te scoren op ticketswap want alles is uitverkocht.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Brutus
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5631-brutus-24-11-2023.html
No Prisoners
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5630-no-prisoners-24-11-2023.html
Organisatie: Democrazy, Gent
Little Kim & Friends - A country night to remember
“Love Hurts”, “Me And Bobby McGee”, “Blue Bayou”, … Misschien niet meteen nummers die je verwacht als er een lange avond country op het programma staat. Dat country meer is dan Dolly Parton, Willie Nelson en John Denver bewees Little Kim met ‘A Country Night To Remember’. Een avond vol verrassingen en met een publiek dat al een half uur voor de start ongeduldig aan de deuren stond te morrelen van een zo goed als uitverkochte Guldepoort.
De band die Little Kim bijstond op haar debuutalbum ‘Moederland’ was de basis voor deze avond, met hoofdrollen voor de weemoedige pedalsteel van Bart Vervaeck en de viool, accordeon en mandoline van Andries Boone. In de eerste aanvalslijn tussen band en publiek kreeg Kimberly assistentie van Bruno Deneckere, Kathleen Vandenhoudt en Wigbert. Ze losten elkaar af, gingen in duet, deden elkaars backing vocals en mochten elk een handvol eigen nummers brengen.
Little Kim koos daarbij voor nummers van ‘Moederland’: het swingende “Wees Niet Boos” (Dylan vertaald door Guido Belcanto) en het luchtige melodrama van “Koningin Van Eén Avond”.
Wigbert verraste met een country-versie van zijn grootste hit “Ebbenhout Blues” naast het beklijvende “Het Land Dat God Vergat” en “Johanna/Joey”.
Kathleen Vandenhoudt had oudje “Fallen Pilgrim” mee en Bruno Deneckere bracht zijn “Blue Sky Over Nashville”. Kathleen en Bruno brachten eerder dit jaar samen het album ‘Sharing The Blues’ uit en daarvan kregen we het fantastische “Somewhere Down The Line”.
Bruno Deneckere verschool zich de hele avond onder zijn breedgerande hoed en vergaste het publiek al eens op leuke anekdotes en weetjes. Little Kim fungeerde in Machelen als ceremoniemeester en had ook de nummers van de hele avond gekozen. Ze koos ervoor om ver weg te blijven van het bestofte, oubollige imago dat country al eens heeft. De liefde voor het genre werd haar met de paplepel ingegeven en met Little Kim & The Alley Apple 3 toonde ze al dat western music stevig kan swingen. Het werd dan ook een avond met veel twang in de gitaren en met veel schwung in de vocalen.
De covers waren niet de klassiekers die tot vervelens toe met country geassocieerd worden. “Amarillo By Morning” van George Strait, “Crazy Arms” van Ray Price, “Luxury Liner” van Gram Parsons (bekend in de versie van Emmylou Harris), “Hey, Good Lookin” van Hank Williams, … Prachtige songs, maar misschien niet zo bekend. Als je deze avond beschouwt als een late uitloper van de John Prine-tribute die Little Kim, Bruno Deneckere en Bart Vervaeck eerder brachten, dan waren “Inspite Of Ourselves” en “Angel From Montgomery” van Prine onomkoombaar. “May You Never” is eigenlijk een volbloed folknummer van de Schot John Martyn, maar in Machelen-aan-de- Leie kreeg het een country-jasje en dat jasje staat die song net zo goed. Trouwens, alle excuses zijn goed om John Martyn of John Prine aan de man of vrouw te brengen.
Bij de ‘bekendere’ covers waren er een paar die rond het genre zweven zonder er echt toe te behoren. De drie uit de inleiding van dit concertverslag om mee te beginnen. Van die drie was er veel en lang applaus bij de ruim 200 aanwezigen voor de klassieker van Linda Ronstadt. “Ring Of Fire” is dan voor velen wel een volbloed country-song, maar “Folsom Prison Blues” van dezelfde Johnny Cash is toch meer blues. “Help Me Make It Through The Night” van Kris Kristofferson werd als duet van Little Kim en Wigbert onthaald op een enthousiast herkenningsapplaus.
Het publiek in zaal Guldepoort was laaiend enthousiast en vroeg en kreeg een bisronde met “He’ll Have To Go” (bekend geworden door Jim Reeves) in een hartverscheurende versie van Bruno en een luid meegezongen “Jambalaya” van Hank Williams. Daarna volgde nog een extra, niet-voorziene toegift met Little Kim die solo begon aan “Cold, Cold Heart” van Hank Williams, met de rest van de band die gaandeweg inviel.
Het was een country-avond met aangename verrassingen die ook zijn naam waarmaakte: we gaan ons die nog lang herinneren. Country is springlevend, al is het dan voor een zittend publiek. Laat dit het begin zijn van een lange traditie.
Little Kim, Wigbert, Bruno Deneckere, Kathleen Vandenhoudt
Organisatie: Feest & Cultuur, Machelen
Sophie Straat - Smartlap (punk) is Springlevend!
Met haar debuut 'Smartlap is niet dood' heeft de Nederlandse artieste Sophie Straat op korte tijd haar stempel gedrukt op het muziekgebeuren in Nederland en België . Niet alleen zorgt ze voor een heropleving van de Smartlap, ze voegt daar een ferme portie punk (attitude) aan toe en is niet vies van lekker tegen de schenen (van de maatschappij) te stampen, zonder zorgen te maken over wat een ander daar van denkt.
Deze zomer stond ze op verschillende festivals, waaronder de Lokerse Feesten; We hoorden een positieve respons en besloten dat we haar toch eens moesten zien.
In de gezellige N9 bewees Sophie Straat dat Smartlap (Punk) nog steeds springlevend is.
Ook de Belgische formatie Maria Iskariot (****) draagt die punk ingesteldheid hoog in het vaandel. De band wordt omschreven als 'halfvolwassen vrouwelijke punkrock uit Vlaanderen.'
Maria Iskariot bestaat uit drie bevallige vrouwen en een op drum 'lucky guy' als je het ons vraagt . De dames brengen leven in de brouwerij met hun aanstekelijke en krachtige set. En tijdens het optreden van Sophie Straat maken ze er samen ook een feestje van. Met hun EP 'EN/EN' hebben we een goed half uur lekker om zich heen stampende muziek met een dosis humor en zelfrelativering. Een spervuur aan riffs en drums kregen we , met af en toe een integer momentje. Intens mooi.
Op het einde van de set werden fans op het podium geroepen om met de band uit de bol te gaan, en werd de registers nog eens compleet open gezet.
Een mooie opwarmer zonder meer; we hopen dat ze definitief kunnen doorbreken.
Sophie Straat (***1/2) schopt al vrij vroeg in de set lekker om zich heen, en weet dit door te zetten, gedurende het ganse optreden. Haar bindteksten komen toe. Ze heeft het uiteraard ook over de verkiezingen in Nederland , en spuwt haar gal uit over de uitslag. Niks mis mee uiteraard. Maar minpunt was toch dat het een uur lang voortdurend werd herhaald, wat vervelend kan overkomen. Voor de rest hoor je ons niet klagen. Want we konden ons best wel vinden in de manier waarop ze het dansbare verbindt met die kenmerkende smartlap; ze voegt er een punk attitude aan toe. Tof, leuk, uniek.
Mooie, emotievolle momenten dus … “Papa” wordt aan Sanda Dia opgedragen, maar ook aan alle slachtoffers van studentendopen. Op “Tweede Kamer” mag ook keyboard speler Marco een strofe mee zingen. Beetje op z’n Doe Maars …Op “Vrijheid , gelijkheid , zusterschap” mogen fans met veelzeggende vlaggen mee op het podium staan zwaaien. Sophie Straat laat ook al iets horen van de te verschijnen gloednieuwe EP, die het punkachtig kantje niet verloochent.
Sophie Straat is omringd van sterke muzikanten, die de sound mooi overtuigend aankleden en vocaal goed aanvullen op Sophie zelve.
Ze is een klasse entertainer die haar publiek weet te bespelen. Er wordt lekker meegezongen en gedanst.
Een hele avond schopt ze op respectvolle wijze om zich heen, vingerwijzend bijtend als zalvend.
Pics homepag @Wim Heirbaut
Sophie Straat - Lokerse Feesten 2023@Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5271-sophie-straat-4-08-22023.html?ltemid=0
Organisatie: N9, Eeklo (ikv Landrovers)
The Darkness - A Trip Down Memory Lane
Twintig jaar geleden braken de broertjes Justin en Dan Hawkins uit Lowestoft (een zielloos kustdorpje in het Noordoosten van het Verenigd Koninkrijk) tot hun eigen verbazing door in Europa en ver daarbuiten. The Darkness was plots hot. Monsterhit “I Believe In A Thing Called Love” weerklonk meermaals per dag in ieder radiostation, en de band won maar liefst drie Brit Awards, waaronder die voor beste album – ook de 4x Platinum voor deze cd mogen we niet vergeten. Het ging snel en hard, maar na het commerciële succes van debuutplaat ‘Permission To Land’ en de verdienstelijke opvolger ‘One Way Ticket to Hell... And Back’, volgde het verval.
Na een korte break-up kwam Justin er echter terug bij, en dat zullen we ook in België geweten hebben. De huidige toer speelt de nostalgische kaart volledig uit, en met Frankie Poullain (in een prachtig kleurrijk pak) op bas en Rufus Tiger Taylor op drums, stond de originele bezetting klaar om een spetterende show af te leveren. Glitter & glammer troef. Onder ABBA’s “Arrival” huppelen de heren het podium van de Ancienne Belgique op, en met “Black Shuck” wordt de toon meteen gezet. De opener heeft werkelijk alles: een zalige gitaarriff, een catchy refrein, en meerdere momenten waarop het publiek luidkeels kan meezingen.
Dit smaakt naar meer. Justin kondigt aan dat ze alle nummers vanop hun doorbraakalbum zullen spelen (inclusief bonustracks!). Teveel van hetzelfde? Ach, tijdens “Get Your Hands Off My Woman” en “Growing on Me” stoort niemand zich hieraan. Er is weliswaar iets meer geroezemoes tijdens de onbekendere nummers als “The Best of Me” en “Makin' Out”. Ook ik vraag me plots af of The Darkness het oprecht meent met hun vaak over-the-top lyrics, of ze een gewoon volledig opgaan in het eighties glam-rock imago dat voor zichzelf creëerden.
Ik vermoed het tweede. Tijdens “Givin' Up” en “Love Is Only a Feeling” wordt nadrukkelijk interactie met de zaal gezocht… en gevonden! Justins bindteksten zijn vaak grappig en soms lichtjes ongepast in dit post-metoo tijdperk, maar op de één of andere manier komt hij ermee weg. Op “Curse of the Tollund Man” wordt het publiek opnieuw bespeeld (“In Italië waren ze enthousiaster, hell, zelfs in Zwitserland waren ze luider”) en wordt er ook in eigen inborst gekeken (“Dit zou onze Bohemian Rhapsody moeten geweest zijn, valt dat even tegen zeg”).
Kan het Freddie Mercury-gehalte van den Justin nog hoger, vraag ik me af? Jawel hoor, tijdens “Stuck in a Rut” haalt hij alles uit de kast: een handenstand, en een nog hogere gil dan de kreten die we van hem gewoon zijn! Wat verder volgt het enige lied van de set-list dat niet op ‘Permission to Land’ staat: een metal-cover van Radiohead’s Street Spirit (Fade Out), met in één ruk een overgang naar “Holding My Own”. Gedurfd, maar geslaagd.
Al dansend en springend gaan ronden we af met “Friday Night” en “I Believe in a Thing Called Love”. Vliegensvlug scheren de heren weg, om enkele minuten later allen in badjes terug te keren! Als toetje krijgen we nog “I Love You 5 Times” (met enkele voorzichtige woordjes in het Frans) en de klassieke afsluiter “Love on the Rocks With No Ice”.
Hard en goed eindigen, zo is de cirkel helemaal rond. De gitaar in de nek of onder het linkerbeen, met ondertussen louter nog een onderbroek aan, Justin is helemaal in zijn element. Met een vette Led Zeppelin-riff middenin de 5-minuten lange gitaarsolo doet Justin doet de AB nog een laatste maal ontploffen. Ik keek omhoog en zag dat het dak er nog net opstond, maar het scheelde niet veel.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
The Darkness
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5629-the-darkness-22-11-2023.html
Desiree Mishoe
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5628-desiree-mishoe-22-11-2023.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Swans - Een elegant explorerende, declamerende, kakofonische hoogmis
De NYse avantgarde noise masters Swans van goeroe Michael Gira zijn uitgegroeid tot een los-vast, open kunstcollectief van getrouwen uit de Swans wereld . Opperswan Gira dirigeert en delegeert. Een kleine twee en half uur lang werden we verweven in een web van een elegant explorerende, declamerende, kakofonische hoogmis; een rijk geschakeerd klankenpalet, harmonieus tegendraads, met die kenmerkende galmende baritonzang, vindt elkaar in een huiverend, beeldrijk, filmisch concept …
Swans staat voor gecontroleerde chaos, een carrousel van melodie en ontsporing , een kakofonie, hectisch die bitterzoet, weerzinwekkend, genietbaar, hard(t) verscheurend klinkt, als intrigerend, meeslepend, spannend, dwingend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief; alsof een sneeuwbal de helling naar beneden rolt, steeds groter wordt en ergens tegenaan botst …
De sound is repetitief, sober, opbouwend, breed, ondergaat allerlei tempowissels om dan rijkelijk in grandeur te stoppen.
Midden de jaren 90 waren ze iets toegankelijker, om dan terug vol gas alternatief er tegen aan te gaan, zeker sinds hun return in 2010. Avantgarde zondermeer, eigenzinnig origineel, een eigen universum. Een spel op uitputting werd het, al kunnen we zeggen dat de laatste twee ‘Leaving. Meaning’ en ‘The beggar’ wat meer ingehouden klinken, wat meer ruimte laten en soberder in de instrumentatie zijn, waarbij het semi-akoestische gitaarspel- en de kronkels wat meer doorgang krijgen.
Al 35 jaar is Swans een muzikaal buitenbeentje, een soort theatraal epos. Gira is de dirigent, hij begeleidt en leidt de anderen in deze unieke trip die je moet ondergaan; een ‘pain & suffering’, een evenwichtsoefening tussen subtiliteit, finesse en allerhande muzikale kronkels, effects, feedback en noise.
Een bezwerende totaalervaring van donkerte en licht, die sprookjesachtig als apocalyptisch is. We zitten in de stijl van Sunn O))), Amenra, The God Machine, Einstürzende Neubauten en Godspeed YBE. Ze gaan naar de oerkracht van geluid. De sound staat centraal, niet voor niks ben je voorbereid dat het combo speelt over de geluidsgrens om de intensiteit, beleven van het klankenbestand zo hard mogelijk te maken.
Het sextet richt de blik op elkaar. Het spel wordt beheerst door Gira. “The beggar”, titelsong , “The hanging man”, “Ebbing” en “The memorious”, we zitten dan halfweg de set (anderhalf uur), legden de klemtoon op een aanzwellende ritmiek en is een soort krachttoer, die onze trommelvliezen onder druk zet.
Daaropvolgend ervaren we wat meer muzikale rust, wat meer ambiente stukken door de sfeervollere aanpak, die weliswaar de spanning , dreiging ongemeend hoog houden, alsook de schoonheid van de sound onderstrepen, “Cathedrals of heaven”, “No more of this” en “Leaving.meaning” zelf. Muziek van uitersten dus , een catharsis …
Tot slot krijgen we een totaal nieuwtje, “Birthing”, wat stuk voor stuk tot stand komt tijdens deze tour, die alles te samen in één pot jamt, de afstemming op elkaar sterk maakt, stevig uit de bocht durft te gaan en hun muzikale noemer van elegant explorerende, declamerende, kakofonische hoogmis beaamt.
Bijna twee en half uur waren we in de speeltuin van het Swans combo, die net als wij evenveel speelplezier beleefden!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Botanique, Brussel
Will Butler + Sister Squares - Overdaad aan muzikale ideetjes swingt en pakt!
Er was aardig wat volk opgedaagd in het pittoreske zaaltje van de Bota om Will, broer van Win Butler van Arcade Fire, aan het werk te zien, met een terechte link naar die wereldband; alsook was er ruimte in sfeer creëren door de klankexperimenten en de vrouwelijke zangpartijen, waardoor we ondergedompeld werden in de overdaad aan muzikale ideetjes van Will en C°, een goed uur lang …
Hij had al eens een soloplaat uit , ‘Generations’ en trommelde voor deze de Sister Squares op, deze drie dames zijn gecentraliseerd rond zijn vrouw.
Will kondigde vorig jaar in het voorjaar, na een kleine twintig jaar, zijn vertrek aan bij Arcade Fire, een paar maand voordat er fikse beschuldigingen van seksueel wangedrag richting zijn broer opdoken.
Er werd door het kwintet, Will werd bijgestaan door een drummer, nogal gewisseld van stijl en van instrument; we kregen wel bijna twintig nummers in een uur tijd, korte songs, groovy, aanstekelijk, dansbaar als innemend, sfeervol, onheilspellend binnen een indietronica geluid, die ergens Arcade Fire als Talking Heads oproept in de meer uptempo nummers. Vele diverse muzikale ideetjes en schetsen kregen we dus in het materiaal.
Vaardige openers, binnenkoppers kregen we met “Arrow of time”, “Willows” en “Take my side”, gedreven, beetje kakafonisch door de elektronica grooves/-riedels , de bas, de gitaarpartijen, de drums en de zangpartijen van een enthousiasmerende Will met de dames . In zijn zang is hij nauw verwant aan de vocals van z’n broer en zingt hij vol passie en overgave. De dames creëren in hun zang een gemoedelijke sfeer en fungeren als een soort koorzang. Ze maakten synchrone pasjes en bewegingen rond hun instrumenten en nodigden ons meteen uit in een ‘saturday night move’.
Will gaf ons ook al mee Swans niet te vergeten, die vanavond in de grotere Orangerie optrad, een band waar hij wel eens een kijkje zal gaan nemen, als ‘t hier gedaan is.
Er werd gas terug genomen , de moves even opzij met integere nummers als “Old year” en “Good friday 1613”, waarbij een hoofdrol was weggelegd voor de dames . En op die manier laveerden we doorheen deze boeiende, afwisselende set …, “Bethlehem” rockte op snedige wijze en Talking Heads kwam aan de beurt op een “Sunlight” en “Hee loop”; er waren meer de klankexperimentjes op “Manipulator” en “Me & my friends”, bijna filmisch op z’n Dr Who’s, tussen science-fiction en een sprookje .
Leuk allemaal om gezwind door die set te gaan, het werd goed en warm onthaald . “Saturday night” was er dan eentje die nog eens extra de dansspieren prikkelde, het klonk wat ingehouden op “Stop talking” en een samenhorigheidsgevoel kregen we op die uitwuivende “Close my eyes” .
Goed genoeg om ons in stijl en variatie te overtuigen!
Organisatie: Botanique, Brussel
Dirty Sound Magnet - Zwitsers graniet
Het Zwitserse powertrio Dirty Sound Magnet is bij ons boven de radar gekomen toen we de albums ‘DSM III’ en ‘Live Alert’ op onze schotel kregen. Twee uitmuntende albums van een stevige rockband die zich ergens bevindt in een psychrockwereld met een knipoog naar de seventies.
De nieuwe plaat ‘Dreaming In Dystopia’ is dan weer een domper van formaat. De band streeft er een atmosferische, dromerige en licht psychedelische sound na, maar strandt bij een klef, zwalpend en saai brouwsel. Met uitzondering van het mooie “Insomnia”, dat ook hier vanavond middels een heerlijk uitgesponnen gitaarintermezzo een innemende indruk nalaat, is dit een album dat volledig zijn doel heeft gemist.
Gelukkig is het de krachtige en potige sound van die vorige platen die heerst op het podium. Dirty Sound Magnet rockt, vlamt en spettert, maar weet ook verstilde tussenpauzes in te lassen. Vette funk, gloeiende psychrock en stomende blues maken het mooie weer, en dat alles met een hete groove en een batterij splijtende gitaarsolo’s.
Eén keer slaan ze de bal volledig mis met “Utopia”, niet toevallig een song uit die slappe laatste plaat. Het onding wordt tot overmaat van ramp dan ook nog eens opgeluisterd met een onnozel la-la-la refreintje en ontpopt zich zo tot het meeste gênante moment van de avond.
Maar verder is dit hevig rockende powertrio een meer dan aangename ontdekking. Frontman Stavros Dzodsos is de drijvende kracht achter DSM. De charismatische kerel heeft nogal wat rockvedette-allures, hij weet perfect van zichtzelf dat hij een verbluffende gitarist is wiens vaak uitvergrote solo’s menige monden doen openvallen. Dan mag er uiteraard al wat opschepperij bij, die gast kan het zich permitteren, en het past natuurlijk in dit soort wervelende rock’n’roll show. Zijn grote voorbeelden zijn niet ver te zoeken, Hendrix natuurlijk, maar zeker en vast ook Jimmy Page die in het middenstuk van het geweldige “Mr Roberts” wel heel prominent aanwezig lijkt.
Bijna twee uur weet Dirty Sound Magnet ons te overdonderen en te begeesteren met hun flitsende en eclectische rock. Een band met lef, pit en power, we vergeven hen dan ook graag de misstapjes op het laatste album.
Organisatie: Charlatan, Gent
G. Love & Special Sauce - Return of the laid back groove
Weinig straatmuzikanten hebben dankzij hun muzikaal talent de goot zo vakkundig weten te vermijden als het in Philadelphia samengeraapte trio G. Love & Special Sauce. Begin jaren ‘90 gooiden de voormalige buskers de schijnbaar onverenigbare genres blues en hip hop in een unieke melting pot die hun titelloos debuut uit ’94 tot niets minder dan een genre-bending classic maakte. De drie decennia op de teller vormen dus reden genoeg om na lange tijd nog eens de Grote Plas over te steken voor een Europese tour van de R&B (lees: Rap ’n Blues) veteranen.
Terwijl fans van een economisch lucratief balspelletje steeds verder wegzonken in diep-filosofische bespiegelingen rond de Brugse derby voltrok zich even verder op in de stad een minstens even gezellig als memorabel event. De Cactus Club mag namelijk met recht en rede trots zijn om na 15 jaar nog eens G. Love & Special Sauce te kunnen strikken voor een exclusieve set op Belgische bodem. Nog een extra bonus? Vanavond treedt de band op in de oorspronkelijke bezetting die 30 jaar geleden de fundering van hun ongeëvenaarde laidback groove in het collectieve muziekgeheugen heeft verankerd. In eigen land is bassist van het eerste uur Jim Prescott trouwens niet meer te overhalen om van hot naar her te trekken, maar een (laatste?) Europees avontuur zag de man blijkbaar wel nog zitten.
Met een back catalogue van zeven band albums en nog eens vijf solo releases van G. Love zou menig frontman al eens worden overmand door keuzestress, maar het trio omzeilde die klip op een veilige manier door zich comfortabel te nestelen in de tijdscapsule van hun gloriejaren op MTV. In Brugge passeerde zo nagenoeg de volledige debuutschijf die volgend jaar 30 kaarsjes mag uitblazen.
Het olijke openingstrio “The Things That I Used To Do”, “Blues Music” en “Garbage Man” werd opgediend als een uitgelezen staalkaart waar de groep toen voor stond: blues als hoofdingrediënt, afwisselend gekruid met hip hop, jazz en folk. Met zijn lome raps, virtuoze gitaarcapriolen en roestige mondharmonica vormt G. Love op zich al een éénmansband, maar de onweerstaanbare Special Sauce groove is en blijft toch de verdienste van zijn twee kompanen.
Normaal gezien zijn we redelijk allergisch voor ingestudeerde - en meestal oeverloos lange - solo momentjes van bandleden, maar vanavond verveelde het ons geen seconde toen alle spotlights even werden gericht op Jim Prescott’s double bass of Jeffrey Clemens’ elastieke drums.
In de alfabetisch geordende platenkast van G. Love & co staat Leadbelly broederlijk naast LL Cool J en komt Blind Lemon Jefferson vlak na Beastie Boys. Geen wonder dus dat de 50ste verjaardag van het hip hop genre ook in hun repetitiehok niet onopgemerkt is voorbij gegaan. Als stijlbreuk kon het wel tellen, G. Love die zo ineens zijn trouwe barkruk opzij schoof om als volbloed rapper het publiek op te hitsen met een lang uitgesponnen tribute medley aan alle MCs die zijn muzikale opvoeding hebben gekleurd. Met een magistraal bruggetje naar hun eigen bluesrap evergreen “Cold Beverage” toonde het Philly trio zich trouwens opvallend immuun voor het stoffige imago dat wel eens vastkleeft aan veel van hun generatiegenoten.
Ook in de lang uitgesponnen encores zaten nogal wat momentjes met een hoog chill gehalte. Op eenvoudig verzoek van een vrouwelijke fan vertolkte G. Love op z’n dooie eentje “Sunshine”, een sober niemendalletje vanop zijn eerste en nog steeds beste solo album ‘The Hustle’ (’04) maar vanavond klonk als een bloedmooi liefdesliedje.
Toen hij even later zijn twee makkers terug in de ogen keek regende het ineens anekdotes over de woelige ontstaansgeschiedenis van het moeilijke tweede album ‘Coast to Coast Motel’ (’95): moe van het touren, bijna gesplit, weinig inspiratie, hier en daar een pilletje teveel en uiteindelijk gestrand in New Orleans voor opnamesessies in de studio van muzikale held Allen Toussaint.
En verdraaid, het werd ineens wel erg moeilijk om niet aan The Night Tripper himself aka Dr. John te denken tijdens de funky opener van die plaat “Sweet Sugar Mama”.
Met de feelgood vibes van het onvermijdelijke “Baby’s Got Sauce” als uitsmijter kon het Amerikaanse trio terugkijken op een geslaagde uitmatch. De voorspelling door de introman van de Cactus Club was er boenk op. Brugge - G. Love & Special Sauce : 0-1.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Queens of the stone age – Beresterk na ruim 25 jaar!
De verwachtingen waren hoog voor Josh Homme en C° na Rock Werchter waar ze al een onvergetelijke show speelden. Voor dit enig zaalconcert in ons landje keken we na al die jaren uit …
Eerst moesten we wel twee voorprogramma’s verteren …
Het eerste smaakte naar lauwe pap. Het vrouwelijke postpunk trio DEEP TAN uit London bracht er helaas niet veel van terecht. Hun geluid weergalmde in de nog bijna lege zaal. Ook waren de dames niet echt geïnteresseerd in het publiek. Ze deden op nogal afwezige wijze hun setje. Eenmaal konden ze ons een beetje boeien met een nummer dat ons aan WET LEG deed denken. Na 25 minuten was gelukkig deze slappe set afgelopen. Eigenlijk wel een gemiste kans voor deze dames om zich in de kijker te spelen.
THE CHATS daarentegen, grepen hun kans ten volle. Het Australische punkrocktrio gaf vanaf de eerste minuut vol gas. Punkie zien ze er niet uit, eerder casual, maar hun optreden was het des te meer. Er was geen tijd te verliezen, de nummers volgden elkaar in snel tempo op. Zanger-schreeuwer en tevens bassist Eamon Sandwith nam zijn band op sleeptouw voor een razende show. Het al behoorlijk aanwezige publiek kon dit absoluut smaken. Onder luid applaus mochten deze enthousiastelingen na een goed half uur tevreden rusten. Missie geslaagd van deze jonge gasten.
Stipt om 21u begonnen de QOTSA aan hun twee uur durende wervelende show. Onder een enorme verlichte driehoek met punt naar boven, nam de vijfkoppige band hun stelling in. Je kon meteen merken dat ze er héél veel zin in hadden. Josh toonde zich uiterst relaxt, cool en enthousiast, ook naar het publiek. En met de goed in het pak spelende gitaarvirtuoos Troy Van Leeuwen heeft hij er eentje van het eerste uur. Verder een band die goddamned goed op elkaar ingespeeld is.
Meteen de beuk erin met “Regular John” , die letterlijk van onder het desert stof werd gehaald , eentje van hun debuut , die na al die jaren terug ‘terecht’ op de setlist is geraakt . ‘Desert’ stoner van in de begindagen, zoals het ooit klonk met Kyuss , de vroegere band van Homme. Schitterend aftastend naar de rest …
Het concert brak volledig los met het tweede nummer, doorbraak naar het grote publiek, “No one knows”, de bonkende basgitaar, de splijtende drums en de gierende gitaren zouden bijna niet meer rusten. Band als publiek zijn gelanceerd voor die kenmerkende stonerrock nu.
Het net niet volledig uitverkochte Sportpaleis genoot van deze daverende, razende , retestrakke show van vele hoogtepunten. Geen afleiding door rookmachines, vlammenwerpers of confetti spuwende kanonnen, deze werden wijselijk achterwege gelaten.
Een eersteklas garagerockshow dus waar de nummers en de muziek centraal staan. En daar slaagde het vijftal zonder problemen in, zonder routineus te klinken, maar nog altijd fris, overtuigend, verrassend, vernieuwend en uiterst precies, brachten ze een héél mooie, boeiende straffe set die een perfecte afspiegeling was van hun rijkelijk gevuld en variërend repertoire.
Na een deugddoende break van zo’n vijf jaar zijn ze er terug bij met een nieuwe plaat ‘In times new roman’. Joshua heeft veel te vertellen , drama rond relaties, kanker enz op o.m. “Emotion sickness” en “Carnavoyeur”.
Wat een muzikaal parcours hebben ze afgelegd en wat een prachtreputatie hebben deze rockers opgebouwd. Na anderhalf uur , zestien nummers en een stomende “Little Sister”, kwamen ze even op adem om dan met vier straffe af te sluiten; “Go with the Flow” en het denderende, dreigende “A song for the Dead” beëindigden deze viersterrenrockshow.
Nee, net geen vijf sterren, “The Lost ark of keeping a secret” , ook eentje genesteld in ons geheugen en uit de oude doos werd jammerlijk over het hoofd gezien. Op Rock Werchter zat deze middenin de set. Schoonheidsfoutje van den Josh?! Het is hem vergeven, want het is ne toffe pee die z’n publiek weet te animeren!
Playlist: Regular John, No One Knows, Smoot Sailing, My God is The Sun, Emotion Sickness, If I had A Tail, Time & Place, Carnavoyeur, The Way you used to do, Better living through Chemistry, Sick,Sick Sick , Negative Space, Leg of Lamb, Made to Parade, Make it with Chu, Little Sister //
God is in TheRadio, I sat by The Ocean, Go with the Flow, A song for the Dead.
Neem gerust een kijkje nva de pics @Pinkpop (Wim Heirbaut) https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4962-queens-of-the-stone-age-17-06-2023.html?ltemid=0
Live Rock Werchter 2023 - Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 2 juli 2023 - Muzikaal van alle markten thuis (musiczine.net)
Organisatie: Live Nation
Explosions in the sky - Nazinderend vuurwerk
Vuurwerk in de Roma! Dat is gevaarlijk. Gelukkig heeft de legendarische art deco-zaal zich goed en lang kunnen voorbereiden op de komst van het Amerikaanse Explosions In The Sky. Corona gooide drie jaar geleden roet in het eten, waardoor de tournee geschrapt werd, maar dat werd op de dag dat de wapens zouden moeten zwijgen, ruimschoots goedgemaakt.
Als opener mocht het mysterieuze TAKH de zaal in een donkere roes onderdompelen. Dit samenwerkingsproject tussen drie Black Heart Rebellen en Annelies Van Dinter (Echo Beatty) heeft de gemeenschappelijke liefde voor doom en mood na acht jaar pas begin 2023 omgezet in studiowerk, zijnde een titelloos debuut (via Consouling). Om maar te zeggen: het kwartet heeft het grotendeels begrepen op live muziek.
Een “gloomy” sound en een stuk meer solide en overweldigend uit de hoek dan voorheen komende in die mysterieus bezwerende en overdonderende sfeer. Dat ook dankzij de uitgesproken ritmische en repetitieve stukken vol onstuimige drums en percussie in combinatie met loodzware gitaardrones. Meer nog: we hoorden nadien in het publiek meermaals woorden als “duivels goed”. Of hoe het kwartet de galmende woorden “Turn my vows to dust” en in volle force majeure donkere wolken samenbundelde voor het onweer van Explosions In The Sky.
Explosions zelf was duidelijk opgetogen om na veel te lange tijd eindelijk het Texaanse stofzand in te mogen ruilen voor stevige Vlaamse klei. Het kwartet rond de zichzelf voortrekkende gitarist Munraf Rayani verraste in het begin van de herfst al met een langverwachte studioplaat en liet tegelijkertijd weten dat de titel daarvan, ‘End’, (en dus ook deze “End-tour”) geen onheilsbericht was aangaande het voortbestaan van de band, maar wel een thematische omkadering waarbij de vier heren de muziek opbouwden rond einde, wederopstanding en een nieuw begin. Iets waarmee je mooi aan de slag kan als je een hybride bouwt tussen instrumentale sfeermuziek, filmmuziek en postrock.
Live vertaalt zich dat natuurlijk vooral in het laatste. In een constante stroom van in elkaar vloeiende vingervlug-arpeggio’s en crescendo’s, van door elkaar kronkelende snaarthema’s van de drie gitaristen en bassist, ondersteund door hoofdwiegende technopercussie of aansporende, tegendraads snijdende drumpartijen. Maar ook in gitaarmelodieën vol liefde en romantiek, die samen de hoogte inklommen en de zaal in opperste extase brachten. Of de band zelf dan, want de vijf heren leken meermaals op een andere planeet te zitten eerder dan op een unicolor uitverlicht theaterpodium.
Om een concreter beeld te geven: vermeng “majestueus” van Mogwai, “gigantisch” van Godspeed en “sferisch” van Sigur met elkaar en je komt in de buurt. En toch past Explosions de eigen wetten van postrockmuziek toe. Door zowel fonkelende tokkelmelodieën als volle distortion-geluidstunnels op het publiek af te vuren. Negentig passionele minuten lang of een negental in elkaar overvloeiende nummers, die netjes uit het hele repertoire van de band geplukt werden. Af en toe legden de leden het snaarinstrument trouwens opzij om extra accenten met floortompercussie of piano-synth te leggen doorheen het lyrische, instrumentale verhaal.
Het kon enkel maar bijdragen tot de vervoering van een afgeladen volle Roma en een uiterst gedistingeerd, maar wel heel erg dankbaar publiek. Stuk voor stuk getuige van een avond die lang zal blijven nazinderen.
Pics homepag @Wim Hermans
Review 2016 Explosions in the sky - Survivors van de post-rock nog lang niet ‘uitgezongen’ (musiczine.net)
Met dank aan Damusic voor de support http://www.damusic.be
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Nederlands 
Français 
