Richard Hawley – Tussen rock en crooner
Doorgaans is een openingsact gewoon een fijne opwarmer voor het binnen sijpelende publiek. Maar Bernard Butler (****) pakte moeiteloos het publiek compleet in, met het grootse gemak en ontwapenend. En dit enkel met akoestische gitaar en zijn warme stem, wist hij iedereen te ontroeren. Het was opvallend hoe professioneel en doordacht de man op dat podium stond, hij straalde zelfverzekerdheid uit.
Bernard Butler is uiteraard geen onbekende. Hij was vroeger gitarist van Suede, maar viel ook meermaals in de prijzen door zijn toch wel bijzondere talent en virtuositeit als gitarist. Ook in de AB overtuigde Bernard Butler z’n materiaal. Songs met een zeker knuffelbeergehalte en kampvuurgevoel die de fans van Hawley mee overtuigde!
In eigen land is Richard Hawley (*****) een topper die vrij grote zalen uitverkoopt. In België geen zaal als Vorst Nationaal. Nee, wel een uitverkochte AB. Om eerlijk te zijn past zijn muziek veel beter in een club ipv een grootse zaal. Hij stond in de AB met zijn nieuwste plaat 'In This City They Call You Love' . Een gevarieerde plaat, die Richard Hawley’s breed muzikale aanpak onderstreept.
Op de Lokerse Feesten zagen we hem die plaat al live voorstellen. "De gitaarsolo's klinken erg mooi en onderstrepen mans kunde. Hij onderhoudt een nauw contact met z'n publiek. De muziek spreekt voor zich. De wisselende golvende aanpak sierde ", schreven we over zijn optreden. En toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat zijn muziek nog het best overkomt in een zaal. Dat bleek dus ook het geval in de AB… Je kreeg het gevoel gezamenlijk rond een kampvuur te zitten , luisterend naar de tokkelende gitaarlijntjes, en de man als verhalenverteller pur sang. Langs andere kant kreeg je een opzwepende sound die de dansspieren triggerde. Die contrasten maakten het net boeiend.
“Prsim in Jeans” is er eentje van zijn nieuwste plaat; hier kreeg hij al snel de handen op elkaar. Richard Hawley mag dan de spil zijn, de band kreeg voldoende ademruimte en werden evenzeer in de spotlight geplaatst.
Richard Hawley palmde het publiek moeiteloos in met z’n muziek. Enkele fijne kwinkslagen van wat Engelse humor en de maatschappijkritiek over de Brexit maakten de set compleet. Fijne songs kregen we als “Alone”, “Tonight the Streets are Ours” en “Leave Your body Behind you”. We hoorden de gitaarvirtuoos met enkele lekkere lange solo’s die kippenvel bezorgden.
In de bis volgde een intiem, mooi akoestisch moment met “People”' en “Heart of Oak”. Hoedanook een geslaagde avond, tussen rock en crooner, anderhalf uur lang … passende op deze druilerige, regenachtige dinsdagavond!
Setlist: She Brings the Sunlight - Two for His Heels - Prism in Jeans - Open Up Your Door ?- Standing at the Sky's Edge - Deep Space - Alone - Tonight the Streets Are Ours - Coles Corner - Leave Your Body Behind You - I'm Looking for Someone to Find Me - Don't Stare at the Sun - Is There a Pill
Encore: People - Heart of Oak
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (Lokerse Feesten 2024)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6601-richard-hawley-7-8-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Live Nation
The Undertones - Old School punk aan een rotvaart
Wie we daar hebben, The Undertones, sedert 2007 geen enkele nieuwe song meer gemaakt maar wel nog steeds on the road, en dat met volle goesting. In een zo goed als volgelopen Vooruit zat er nu ook niet bepaald iemand op nieuw werk te wachten, wat men wou horen waren die strakke songs van meer dan 40 jaar geleden. Niemand kwam wat dat betreft bedrogen uit.
Eerst een lesje geschiedenis: The Undertones kwamen in 1979, toen punk nog volop smeulde, op de proppen met hun fantastische debuutalbum ‘The Undertones’, een poppunkpareltje van het zuiverste water. Niet zo frontaal en kwaad als The Clash, The Damned en The Sex Pistols, maar wel een album die stijf stond van de meest aanstekelijke punkrocksongs die in een glam-rock vaatje hadden liggen rijpen.
The Undertones brachten de fun terug in de punk, het moest niet allemaal zwartgalligheid zijn. Na dat ijzersterke debuut maakten ze nog één goede plaat (‘Hypnotised’) en twee matige (‘Positive Touch’ en ‘The Sin Of Pride’), en dan was het al gedaan.
Met name zanger Feargal Sharkey trok de stekker eruit om zich te storten op een nieuwe carrière in de wereld van de slijmbalpop. Zijn goed recht, maar diens stroperig soloalbum kwam er bij ons niet in. Het leverde hem wel enig commercieel succes op, weliswaar zeer kortstondig. Daarna leek hij voorgoed van de aardbol verdwenen.
De overige Undertones stampten ondertussen That Petrol Emotion uit de grond, brachten hiermee een stel puike en wat ons betreft zwaar onderschatte albums uit, maar de grote erkenning bleef uit en de groep is nadien een stille dood gestorven.
In 1999 botsten de heren dan op Paul Mc Loone en deze mocht voortaan als nieuwe zanger van de herboren Undertones door het leven zou gaan. Met Mc Loone blikten ze nog twee degelijke albums in (‘Get What You Need’ en ‘Dig Yourself Deep’), maar voor de energieke live gigs werd toch hoofdzakelijk geput uit de eerste 2 platen. En het moet gezegd, de voortreffelijke Mc Loone zijn stem zat de Undertones-songs als gegoten waardoor Feargal Sharkey nog wat dieper in de vergetelheid raakte, geen mens die hem miste.
In de Vooruit wisten The Undertones zelf wel hoe ze ons het best op onze wenken konden bedienen, namelijk een overdaad aan songs uit dat eerste album spelen, en dat in pure Ramones-stijl. Of wat dacht u hiervan, 35 tracks in anderhalf uur, maar liefst 17 stuks uit dat geweldige debuut, met de flitsende punkers “Male Model”, “Family Entertainment”, “Emergency Cases”, “True Confessions” en “Jump Boys” als de meest razende wildebrassen, en de hits “Jimmy Jimmy”, “Teenage Kicks” en “Here Comes The Summer” als de meer gekende favorieten.
Mc Loone heeft er na al die jaren wel vrede mee genomen dat hij het meest succes oogst met uiterst pittige songs die allemaal zonder hem zijn tot stand gekomen, hij koesterde de bastaardsongs alsof het zijn eigen bloedjes waren en zong ze met een air van “Who The Fuck is Feargal Sharkey?”, deze mocht verder roesten in zijn vergeten kelder. En met de puntige punksongs “Thrill Me” en “Oh Please”, allebei uit “Dig What You Need” (en dus wel zijn eigen kindjes), had Mc Loone twee songs beet die even straf en energiek uit de hoek kwamen als al die klassiekers.
Al dat moois zat gemurwd tussen opener “Jimmy Jimmy” (met de deur in huis vallen, heet dat) en afsluiter “My Perfect Cousin” (er met een knaller uitgaan). Het was punkrock zoals het in de goeie ouwe tijd allemaal bedoeld was, zonder pretentie, aan een rotvaart en klof op uw bakkes.
Organisatie: Live Nation ism Democrazy + Viernulvier, Gent
Austere + Splendidula – Bands die de donkere ziel voeden
Austere + Splendidula
Bij het vallen van de duisternis op een zonnige zondag, vertoeven we in occulte sferen in het gezellige Asgaard in Gentbrugge. We hebben een avond van twee bands die de donkere ziel voeden …
Splendidula is onze Belgische trots binnen de donkere en occulte metal en Austere is een Australische Black Metal band die een sterke reputatie heeft opgebouwd. De avond was compleet uitverkocht, er heerste een heel gezellig en mystiek aanvoelend sfeertje. Fijn!
Ethereal Darkness (****) mocht de avond openen. Deze doom/death metal formatie had de ondankbare taak om een nog binnen sijpelend publiek te entertainen. Dat deden ze door een occult aanvoelend muzikaal pad, een ondoordringbare geluidsmuur werd opgetrokken, een eerste confrontatie met onze demonen ...
De sound is gekenmerkt van verbluffend gitaarlijnen en dito drum salvo's. Subtiel gespeeld. De dreigende vocals benadrukken de duisternis … Een mooie opwarmer.
Splendidula (*****) heeft al wat personeelswissels (en verliezen) doorstaan, maar is blijven groeien naar een ijzersterk geheel. Splendidula is een band die op occult-folklore wijze de tederheid als de grauwheid van duisternis verwoordt en uitbeeldt. Op songs als “Somnia” en “Echoes of Quiet Remain” hoor je die bosnimf in de stem van Kristien. Maar er zijn ook demonische wezens, die we eerder horen in de vocals van gitarist Guy, passeren.
Puur muzikaal is er hier een sprookjesachtige magie, o.m. met het prachtige “Dalkuldar” (eerste keer live) en “Kilte” (eerste keer live)’. Ook op de intiemere momenten , waarbij Kristien haar stem klonk als porselein, voelden we letterlijk rillingen. Waarna een spervuur aan grauwheid opduikt, die een angstgevoel biedt.
Het is voortdurend balanceren in uitersten, die tekenen voor een hypnotiserend effect. We wilden de ogen eigenlijk niet sluiten, want die mooie beelden op het scherm maakten alles compleet. Met de ogen gesloten zouden we nog verder wegdrijven naar mysterieuze oorden, waar we al die wezens kunnen tegenkomen.
In de muziek van Splendidula is elke schakel, zowel visueel, instrumentaal als vocaal even belangrijk. Het zit correct in elkaar. Een pluim ook voor de geluid/lichtman van Splendidula die alles vlot deed verlopen. Een moeilijke opgave weliswaar , maar subliem uitgevoerd!
Austere (*****) op z’n beurt drukt het gaspedaal een uur lang compleet in. Een ondoordringbare muur van duistere machten kregen we muzikaal, met geen lichtjes aan het eind van de tunnel … “Sullen”, “Gold Cerecloth” en “Thrall” zijn als nietsontziende klauwen die je bij het nekvel grijpen. Wat een oorverdovende drums, een pletwals met gierende, vlijmscherpe riffs en vocals die ahw vanuit de kerkers van de Hel lijken te komen.
Austere slorpte je mee in hun intense muzikale pad. We werden meegesleurd naar een rauwe wereld van verderf. Pure duisternis! Weinig tot geen interactie met het publiek, het enige rustpunt was het applaus na elke song. Na een dik uur sloot de band af zonder een return, op zich een beetje jammer.
“This Dreadful Emptiness” vatte wat we voelden op het einde van dat concert samen. Het was ook een beetje de rode draad doorheen de avond, de donkere ziel voeden …, om ons dan terug naar de harde realiteit te brengen …
Organisatie: Artifacts from The Tangent Universe ism Asgaard, Gentbrugge
TRÆLS – Als een uiterst spannende film aan je stoel gekleefd!
TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve post-metal verweeft met ingewikkelde melodieën en dynamische ritmes in een rauwe, emotionele energie.
De teksten zijn introspectief en persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit 'The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat hen in een hokje duwen de band tekort doen is.
Maar ze hebben interessante verhalen om even rond de tafel te zitten. We hadden eind juni reeds een fijn gesprek met hen. Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/95262-traels-tijdens-het-schrijfproces-hebben-we-simpelweg-veel-muziek-gemaakt-waar-we-ons-goed-bij-voelden-of-we-daar-nu-een-breed-publiek-mee-aanspreken-of-niet-valt-nog-te-bezien-we-hebben-daar-eigenlijk-niet-zo-bij-stilgestaan.html
Ondertussen namen we de plaat zelf onder de loep en vanavond kwamen ze dat album in een zeer goed gevulde Elpee in Deinze voorstellen.
De Brugse formatie Wryngd (****) mocht de avond openen. Toen de Brugse band Citizinsane er in 2023 de stekker uit trok bleven Jeroen, Kevin en Steven achter en startten Wryngd op . Toen de zanger van de band een auto-ongeval had, was er een lange revalidatie nodig. Het was dus een vrij hobbelig parcours om deze band op te starten, maar nu in 2024 staat Wryngd als een huis. Een energiek gezelschap.
Wryngd balanceert tussen progressieve metal en thrash metal, dat groovy, aanstekelijk, hard klinkt. Een muzikale ontlading van opgekropte frustratie die in de instrumentatie als in de vocals te horen is. Een verpletterende sound, met een zanger die een overweldigende stem heeft. Een enthousiasmerende Brugse sneltrein.
Voor TRÆLS (****) was dit optreden in Deinze een vuurdoop, want het was hun allereerste optreden ooit! De band straalt enorm veel speelsheid uit en voeg er de tonnen ervaring als muzikant en hun opvallende verhalenlijn aan toe. Ze tekenen voor een geslaagde avond. De epische sound en hun verhaal intrigeert op 'The Abyss Within' en het komt live al meteen tot uiting op “Enigmatic Resonance” en het prachtige, donkere “Dark Energy, Dark Matter”. Muzikaal veel emoties meebepaald door een drummer/zanger die met zijn ijzige mooie stem kippenvel bezorgt.
Een optreden van TRÆLS is als een uiterst spannende film aan je stoel gekleefd! Van begin tot eind word je meegezogen, er zit een bepaalde lijn in, en de spanning wordt opgedreven tot een climax is bereikt. Om later weer wat meer rust te ervaren en even op adem te komen.
Het was dan ook bijzonder jammer dat er wat technische problemen de kop opstaken, waardoor de set even moest worden stil gelegd. Het haalde sowieso de drive wat uit het concert en bij deze visuele band eigenlijk ook wat de spanning uit hun verhaal. Extra jammer dus. Maar na dit euvel ging de band fors door , alle krachten gebundeld in een beeldrijke, fantasierijke muzikale trip van emoties , mokerslagen, epische climaxen, …
TRÆLS sloot hun set overtuigend af met “Silence” (met name de cover “Silence” Delerium van Sarah Mclachlan) en het mooie, emotioneel beladen “Evade Emotional Collapse”, die eindigde in een oorverdovende climax. Wat een muzikale thriller.
Setlist: -ENIGMATIC RESONANCE - DARK ENERGY DARK MATTER - APOPTOSIS - ALTRUISTIC ALTER EGO - ESSENTIAL ANXIETY - ILLUSIVE - SILENCE (cover-silence-delerium-sarah mclachlan) - EVADE EMOTIONAL COLLAPSE
Organisatie: Elpee, Deinze
Ef bevestigt op pocketversie van Dunk!Festival
Ef + Insect Ark + Turpentine Valley
Het Dunk!Festival verzamelt elk jaar het beste uit de postrock, postmetal, drone, ambient, experimental en andere alternatieve zware gitaren. Vroeger in Zottegem en sinds enkele jaren in Gent. Met het gevarieerde aanbod en de verschillende podia moeten de fans op zo’n festivaldag goed hun agenda bijhouden om geen van de aangekruiste bands te missen. Misschien zijn er wel fans van het genre voor wie het niet zo druk hoeft en daarom organiseerden Dunk! en de Ha Concerts in Gent een clubavond: dezelfde sfeer en ook een gevarieerd aanbod in een nog intiemere setting. Op een donderdag en nog zonder de studenten in de stad leverde dat een mooie bezette, maar niet uitverkochte Ha Concerts-zaal op.
De Belgische instrumentale postmetalband Turpentine Valley mocht de debatten openen, maar wel met een set die werd ingekort tot ruim een half uur. Dit trio morrelt nochtans niet graag aan de setlist en voor hun fans werd nu ook snel duidelijk waarom: er gaat een deel van de magie verloren als de zorgvuldig opgebouwde volgorde van nummers niet gerespecteerd wordt. Desondanks kon Turpentine Valley relatief makkelijk en zonder mededogen de zaal op sleeptouw nemen in hun spel met intensiteit, spanning en terugkerende ritmes en melodielijnen. Van inventief tot hard en log. Een band in bloedvorm.
Binnenkort gaat Turpentine Valley voor een korte tournee naar de UK nadat ze eerder al hetzelfde deden in Denemarken. Het is nu ook wel niet dat ze het zo druk hebben dat we deze band niet meer eigen land aan het werk zullen zien, maar misschien is dit wel het juiste moment om eens een live-album uit te brengen, vooraleer ze aan een nieuw album beginnen.
Andere ritmes en andere emoties bij het vanuit Berlijn opererende Amerikaanse duo Insect Ark. Dana Schechter (bas en zang, ook lid van o.m. Swans en Gnaw) en drummer Tim Wyskia (ook lid van Khanate) worden live aangevuld met Lynn Wright op lapsteel en gitaar. Als trio klinken ze vooral als naderend onheil. Dat is de belangrijkste emotie op hun vierde album ‘Raw Blood Singing’ en dat vertolkte Dana volmondig. Wright en Wyskia zijn onmisbaar in het geheel, maar visueel is Schechter de enige aandachtsmagneet op de tonen van de getormenteerde postrock. ‘Raw Blood Singing’ is het eerste Insect Ark-album in tien jaar waarop Schechter nog eens (spaarzaam) zingt. Haar stem klinkt daarop afwisselend bars en engelachtig.
Insect Ark is een vaste waarde in het genre maar is dat nog niet op Dunk!festival. België is nochtans zeker geen onbekend terrein: in 2021 brachten ze de EP ‘Future Fossils’ uit op het Gentse label Consouling Sounds en hun laatste concert voor het album The Vanishing – net voor corona – speelden ze in Brussel. Ze komen geregeld aan bod in het clubcircuit in België.
De echo's van Schechter’s grootste invloeden zijn nog steeds aanwezig in de nummers van ‘Raw Blood Singing’ die Insect Ark bracht in Gent: de liefde voor jaren ‘60 horror soundtracks, avant-doom metal, experimentele noise en klassieke muziek. Het zit er allemaal in op nummers als “Frozen Lake”, “The Hands”, “Youth Body Swayed” en “Cleaven Hearted”. De opgeroepen emoties zijn die van onbehagen, onbegrip en zuivering door vernietiging. Als het trio de set afsluit met “The Vanishing”, de titeltrack van het vorige album, voel je de energie op het podium veranderen. Deze track heeft een sense of urgency in zich: hij zat ergens in een donker hoekje van het podium te wachten tot de geest bruisend en gulpend uit de fles mocht. Insect Ark zal het publiek misschien zelden naar een euforisch hoogtepunt brengen, wegens teveel duivels die eerst moeten uitgedreven worden, maar met deze apotheose kreeg Gent toch een pakkend slot.
De Zweedse postrockband Ef was waarschijnlijk de aanstoker voor dit Dunk!festival in pocketformaat. Hun laatste studio-album (‘We Salute You, You And You!’) brachten ze uit bij Pelagic Records, maar hun live-registratie van het Dunk!festival van 2023 brachten ze zopas uit op Dunk!records. Ef tourt door Duitsland en Zwitserland als promotie voor de release van dit live-album en dus was een terugkeer naar de stad van de opnames aangewezen. In dezelfde zaal (de Vooruit) had misschien nog mooier geweest, maar de Handelsbeurs is zeker een waardig alternatief.
Ef is niet zo’n bekende naam buiten het postrock-wereldje, maar voor de insiders is dit een gevestigde waarde. De band tourt sinds 2003 en sinds 2006 komen ze bijna elk jaar wel eens naar België. Het Dunk!festival deden ze al vier keer (2011, 2014, 2018 en 2023) en ook Gent is geen onbekende: de ter ziele gegane Frontline in 2008 en 2010, de Charlatan in 2012 en Boomtown (het Gentse Feesten-luik van de Handelsbeurs) in 2014. In Nederland speelden ze zopas nog op het Pelagic Fest in Maastricht, maar ze deden bijvoorbeeld ook al twee tournees door China.
De band uit Gothenburg bouwde een uitstekende reputatie op met hun door hardcore beïnvloede post-rock. Na meer dan vijf platen toont hun muziek gaandeweg een rijker en filmischer palet, melodieuzer dan voorheen en met meer harmonieën. Inzake dynamiek en melodie zitten ze op hun jongste album op ongeveer dezelfde golflengte van hun landgenoten van Sagor Som Leder Mot Slutet, maar dan net iets minder hard en met meer variatie.
Live is Ef – naar postrock-normen – een soort van bruisbal met zes mensen op het podium waarvan er drie heel af en toe zingen en waarvan bijna elk bandlid minstens twee instrumenten bespeelt. Eén van de dragende krachten onder de muziek van Ef is cellist Janos. Soms zit zijn cello-geluid gewoon mee in een noise-eruptie, maar veel vaker zijn zijn lange en diep-melancholische of bombastische uithalen allesbepalend voor het groepsgeluid.
Ef brengt uiteraard vier van de vijf tracks die op het album ‘Live At Dunk!festival 2023’ staan (“Moments Of Momentum”, “Wolves, Obey!”, “Hymn of …” en “Alp Lugens And Beyond”). Aanvullen deden ze in de Handelsbeurs met “Lake Vaettern”, “11 Shots And A Sudden Death”, “401 Lwa”, “Final Touch/Hidden Agenda” en “Bells Bleed & Bloom”. Het publiek reageerde enthousiast na elke song, maar een toegift kwam er niet.
Ook meer dan 20 jaar na hun oprichting is Ef nog steeds één knisperend frisse brok van emoties, energie, experiment en loutering.
Organisatie: Dunk!festival ism Ha Concerts, Gent
Meatbodies - Zweterige garage-rock in de Witloof-kwekerij
Meatbodies is de uitmuntende band van Chad Ubovich, een gitarist die zijn strepen heeft verdiend in de Californische entourage van het alomtegenwoordige multitalent Ty Segall. Ubovich stapte het afgelopen decennium geregeld het podium op met één van Ty Segall’s talrijke bandjes en beroerde laatst nog de basgitaar bij het geweldige Fuzz.
Qua sound mogen we het gerust ook in die buurt gaan zoeken, zweterige pretentieloze garage-rock, vette psychedelica en zompige seventies-rock met af en toe een welgemikte punk-kopstoot.
Meatbodies heeft met hun vierde album ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ een geweldige plaat uit, hun meest gevarieerde en beste tot nu toe en voor ons dé reden om als de bliksem naar Brussel af te zakken. Voortgaande op de zeer matige publieke opkomst in de sympathieke Witloof Bar moesten we helaas vaststellen dat er maar weinig rockliefhebbers die mening met ons deelden.
Een fantastische band als Meatbodies verdient meer dan dat, laten we het dan maar bij een goed bewaard geheim houden. Want schitteren, dat deden ze als geen ander. Dit met de stomende riffs van “Tremmors”, de stuiterende punkrock van “Off” en “Disorder” en de heavy nineties rock van “Silly Cybin”. Zoals te verwachten was “Move”, hét prijsbeest van dat nieuwe album, een absoluut hoogtepunt. Een lang sluipend monster drijvend op een dreigende basgitaar en overgoten met de meest verrukkelijke gitaarpartijen, een parel van het zuiverste water. Daarna kregen we het ook al nagelnieuwe en al even bruisende “The Assignment”, nog zo een klepper uit ‘Flora Ocean Tiger Bloom’.
Na een uurtje hield het trio het al voor bekeken, maar dat zijn dikwijls de beste gigs, geen tijd voor overbodige truukjes of ongewenste intermezzo’s, gewoon een uur lang alles geven en dan de gashendel onherroepelijk dicht.
Organisatie: Botanique, Brussel
Soulfly – Wat een muzikale uppercuts
Je moet het maar doen, een legendarische band die doorgaans grote festivals aandoet of in zalen als Vorst Nationaal staat naar je eigen gezellige zaaltje halen. De Casino slaagde erin om niemand minder dan Soulfly te boeken. Een band die sinds 1997 meer dan zijn stempel drukt in het metal landschap. De band rond de sympathieke Max Cavalera heeft altijd een goede band gehad met België. In een al maanden uitverkochte De Casino bezorgde Soulfly ons een dosis uppercuts 'into the face', waarvan we naderhand toch even moesten van bekomen. Een schitterende avond zonder meer, die we niet gauw zullen vergeten..
BARK (****) als opener was een goede gok van de organisatie. We schreven eerder van hen '’Blaffende honden bijten wel' … Na al die jaren brandt het vuur nog steeds, BARK weet je letterlijk bij de lurven te grijpen, en laat je niet meer los tot de stoom uit je oren komt. Als een nietsontziende pletwals gingen ze tekeer, gestuwd door een sublieme ritmesectie van gitaristen en een wild om zich heen slaande frontman, met mosh en crowdsurf tot gevolg.
Na een korte pauze verpulverde Soulfly (*****) ons al met de eerste song “Back To Primitive”. Het boeiende “No Hope = No Fear” zorgde al vroeg voor een stevige moshpit. De band bleef maar doorgaan op datzelfde elan, waardoor al bij de eerste “Seek'n' Strike” er geen doorkomen meer aan was, de hele zaal stond op springen. Max Cavalera ontpopt zich als een charismatisch entertainer en hij heeft een klok van een stem die de muren doet trillen. Hij beschikt over een sterke band, goed op elkaar ingespeelde muzikanten; neem nu de forse drum salvo's van zoontje Zyon die de grond onder de voeten doet daveren, zijn solo's zijn trouwens dru pareltjes.
Het mooie aan Soulfly is hoe ze hun verpulverende thrashy speed metal combineren met groovy aanstekelijke riffs, de verdienste van gitarist Mike Deleon en bassist Mike Leon , beiden messcherp uithalend. De klassiekers als het nieuwe materiaal “Filth upon Filth” werd door iedereen goed ontvangen. Op “Jummptdafuckup” brengt Max een sit-down, waarna iedereen recht sprong en danst. “Eye for an Eye” was de perfecte afsluiter. Wat een vuurkracht.
Soulfly ging als een pletwals tekeer. De mix van krachtige ritmes, vlijmscherpe gitaarriffs en de onmiskenbare stem van Max Cavalera maakte van deze avond een lekkere, onvergetelijke, zweterige ervaring.
Setlist: Back to the Primitive //No Hope = No Fear //Superstition //Downstroy //Seek 'n' Strike //Prophecy //Bumbklaatt //Tribe //Filth Upon Filth //Fire //Porrada //Bring It //Bumba //Bleed //Blood Fire War Hate //Boom //No //Jumpdafuckup //Eye for an Eye
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
River City Tanlines - Tweede adem gevonden
Eerste groep was Itches, nog maar eens een product uit de vruchtbare Kempen, dit keer uit Vorselaar. Itches heeft net een eerste plaat , ‘Two flies in one clap’, uit die werd opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac) en uitgebracht door UhmYeahSure Records en Ronny Rex. Zo weet je meteen in welke hoek je het moet zoeken. Moderne psychrock met een hoek af. Het kostte enige moeite om het materiaal, dat blijkbaar geleden had onder het bier tijdens een vorig optreden, deftig aan de praat te krijgen maar eenmaal vertrokken stond er geen rem meer op.
Met een grote gretigheid en tonnen spelplezier brachten ze fuzzy garagerock die me vooral aan Ty Segall deed denken. Niet zonder popgevoeligheid en met zanger-gitarist Philippe Aguilar (bekt wat beter dan Peeters) die al eens een hoog stemmetje durfde op te zetten. Samen met bassist Jonas Torfs en drummer Arno Sels speelde hij een gesmaakte set die toch wat variatie miste. Nochtans wordt de groep geprezen om zijn veelzijdigheid. Misten we iets doordat de set wat ingekort werd? Uiteindelijk werd er in schoonheid afgerond met een Ramones-cover die ik niet meteen kon thuiswijzen.
Ik moest me toch even in de schaarse haren krabben toen ik hoorde dat River City Tanlines naar de Pit's kwam. Was die groep niet al lang dood en begraven? Na hun laatste plaat, ‘Coast to coast’, uit 2012 volgde enkel in 2018 nog een digitale single, "Race/Time", waarna het akelig stil werd rond de band. Niet dat ik ze heel erg miste want hun twee eerdere passages in de Pit's (2005 en 2006) waren verre van onvergetelijk, leerde ik na een duik in mijn archieven. Maar frontvrouw Alicja Trout blijft natuurlijk een naam, vooral in Memphis maar ook ver daarbuiten. Een hardwerkende dame die in talloze groepen speelde, waaronder Mouserocket, Alicja-Pop, Destruction Unit, Nervous Patterns en het beter gekende Lost Sounds, en een eigen platenlabel, Contaminated Records, opstartte. Maar ik zal haar wellicht het langst herinneren als drumster van His C.C. Riders, de groep van de legendarische Monsieur Jeffrey Evans waarin ook ene Jay Lindsey (later bekend geworden als Jay Reatard) gitarist was. Reatard zou trouwens later nog opduiken aan de zijde van Alicja Trout in Lost Sounds en Nervous Patterns.
River City Tanlines bleek met een nieuwe extra gitarist uitgegroeid tot een viertal. Naast Alicja (die steeds meer op Patti Smith begint te lijken), nog steeds op haar vertrouwde Flying V, was enkel drummer John Bonds van de originele bezetting overgebleven. De groep opende met hun laatste wapenfeit "Race/Time" en dat is eigenlijk een Destruction Unit-cover. Ook de twee volgende nummers waren afkomstig van Alicja Trout's nevenprojecten. Eerst "You can't change" van Nervous Patterns (duo Trout/Reatard) gevolgd door "Not gonna be dumb" van Alicja-Pop. Niet meteen de beste songs hoewel het gitaarriffje van "Not gonna be dumb" bijzonder verslavend werkte. De daaropvolgende nummers werden geplukt uit de twee LP's en enkele singles die River City Tanlines op hun actief hebben.
Eerlijke, met de nodige power gebrachte garagerock die op geen enkel moment grensverleggend was, maar die je als een sluipend gif langzaam maar zeker in zijn greep kreeg. De hardrock invloeden werden dit keer tot een minimum beperkt terwijl de komst van een extra gitarist de groep blijkbaar een tweede adem bezorgde. Dit klonk ongetwijfeld stukken beter dan achttien jaar geleden.
Nummers als "Devil made me do it" waarvan de riff verdacht goed leek op die van Them's "I can only give you everything" zorgden voor onverhoopt vuurwerk.
River City Tanlines wist me bijzonder aangenaam te verrassen of zoals iemand zei: derde keer, goede keer. Ik kan enkel maar hopen dat dit de vonk was die de groep herlanceert.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
1914 - 1914 wint veldslag in Gentbrugge
Het is de Oekraïense metalband 1914 nog eens gelukt om een zomertournee te spelen. In het voorjaar lukte dat al voor een korte tour langs voormalige Oostbloklanden, deze zomer was het de beurt aan wat we vroeger West-Europa noemden. Maar deze keer wel zonder 1914-drummer Rusty, want de administratie geraakte voor hem niet in orde. Oekraïne heeft nood aan soldaten en is daarom streng voor volwassen mannen die het land willen ‘verlaten’. Rusty werd voor deze tour vervangen door Reich van de Oekraïense band Sectorial.
Het concept van deze 1914-zomertournee is dat de band speelt op twee grote festivals – Brutal Assault en Motocultor – en dat de datums er net voor, daartussenin en kort daarna opgevuld worden met clubshows. De Asgaard in Gentbrugge, was een maatje te klein voor 1914. Niet enkel spreekwoordelijk, ook letterlijk want de podium-banners geraakten niet op het podium van de Asgaard. Op nauwelijks een paar dagen tijd waren alle tickets uitverkocht. De Belgische organisator had gezien dat 1914 na de Asgaard nog een lege plek had op de agenda en had voorgesteld dat er twee avonden na elkaar gespeeld kon worden, maar die boodschap was niet tot bij de band geraakt. Jammer, maar dat maakte het concert nog net iets meer memorabel voor wie wel snel een ticket had gekocht.
De aftrap van de avond werd gegeven door Bokkerijders, een thrash/blackmetalband met soms ook nog wat invloeden van death en misschien nog wel wat genres. We hoorden deze band al bij hun livedebuut als support van Bones in Brugge en inmiddels is er een extra Bokkerijder in het zadel in de vorm van gitarist Wouter (Malism, Evil Shepherd). Die geeft de band niet enkel een vollere en nog meer gelaagde sound, maar legt ook een extra level in dynamiek en agressiviteit. Bokkerijders surft momenteel op een gunstige golf: binnenkort duiken ze de studio in voor hun debuutalbum (waarvoor ze hun eigen anthem “Bokkerijders” opnieuw gaan opnemen), dit weekend spelen ze op een festival in Duitsland en later dit jaar doen ze een tournee langs Nederland, Tsjechië en Duitsland met Head of the Baptist, een Belgische band die volgend jaar mag aantreden op Maryland Deathfest in de Verenigde Staten.
Bokkerijders stond dan ook met veel zelfvertrouwen en charisma op het podium van de Asgaard. De lange instrumentale stukken in de songs zijn speeltechnisch heel uitdagend, maar werden onberispelijk gebracht. Zelfs kapotte drumstokken of kapotte snaren bij één van de gitaristen beletten niet dat alle tracks keurig werden afgewerkt. De set bestond uit een mix van ‘oud’ werk (“The Madness of Mercury”, “Antikosmic Void Principle”, “Bokkerijders” …) en drie tracks van het nog op te nemen album: “Calcination Pyre”, “Guillotine” en “Crush, Kill, Destroy!”. Het samengaan van de razende drum- en basgrooves met de puntige agressieve riffs was een feest voor het publiek. Iedereen voor het podium liet zich makkelijk meeslepen op deze trip.
Een leuke opener, maar toch had iedereen een ticket gekocht voor 1914. Twee jaar geleden stond de band uit Oekraïne nog op Alcatraz in Kortrijk. Ze doen heel wat landen aan op deze zomertournee, maar het lijkt gemeend als zanger Dmytro zegt dat België als zijn tweede thuisland aanvoelt. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hij het in de lyrics voor 1914 uitsluitend heeft over de Eerste Wereldoorlog, waarvan een belangrijk deel zich heeft afgespeeld op ons grondgebied. Heel wat Belgische fans vinden het lovenswaardig dat een band van de andere kant van Europa geïnteresseerd is in hun geschiedenis.
Dmytro vertelt halfweg de set een bijzonder sterk verhaal over zijn band met België. Toen hij als archeoloog werkte in Oekraïne vond hij daar bij toeval tientallen grafzerken van Belgische soldaten, uit de Eerste Wereldoorlog. Die waren afkomstig van een Belgisch regiment dat net voor of bij het begin van die oorlog door de Belgische koning aan de Russische tsaar geschonken werd, ter ondersteuning. Die Belgische soldaten werden ingezet in West-Oekraïne toen de bolsjewieken (de latere communisten) de tsaar verdreven en de macht grepen in Rusland. De nieuwe machthebbers in Rusland hadden de Belgische steuntroepen niet nodig of wilden er niet veel mee te maken hebben. De Belgen konden niet terug naar hun eigen land, want die toegang lang in gebied dat bezet werd door de Duitse alliantie (de vijand, dus). De Belgen namen dan maar de ‘omweg’ via China, Mongolië en het uiterste puntje van Rusland waar ze overstaken naar Alaska. Dan via Canada naar de Verenigde Staten en als ze dat land helemaal doorkruist hadden, konden ze inschepen voor een tocht over de oceaan naar Frankrijk. Ze maakten blijkbaar nog net het einde van de Eerste Wereldoorlog mee.
Na die geschiedenisles zette 1914 ook nog eens het Belgische volkslied in, wat op flink wat gejuich in de zaal werd onthaald. Uiteraard had Dmytro het ook over de oorlog in zijn land, met twee keer een felle scheldtirade tegen het imperialisme van Rusland. Hij bedankte België voor de morele en materiële steun in de oorlog en bij de merch-stand stond een collectebus waarvan Dmytro bezwoer dat de inhoud niet naar liefdadigheid zou gaan, maar rechtstreeks naar de soldaten die tegen de Russen vechten. Het was de hele concertavond druk aan die merch-stand en de collectebus werd bij elke aankoop een paar briefjes zwaarder.
1914 kan weinig verkeerd doen bij het Belgische publiek. Deze veldslag in Gentbrugge was voor de Oekraïners bij voorbaat gewonnen, nog voor er een riff gespeeld werd. Toch ging de band er helemaal voor. De setlist bestond uit vijf tracks van hun voorlopig laatste full album ‘Where Fear and Weapons Meet’, aangevuld met drie tracks uit ‘The Blind Leading The Blind’ uit 2018. De fans in Gentbrugge kregen één track meer dan die op Brutal Assault enkele dagen eerder: “Corps d’Autos-Canons-Mitailleuses (A.C.M.)”.
Van toen ze het podium opstapten, ook nog bij de speeches van Dmytro en tot aan de laatste noot reageerde het publiek in Gent super enthousiast. De band beantwoordde dat enthousiasme met een puik gespeelde en intens gebrachte set. Die was voor mij nog net iets te kort. Een bisnummer had er zeker nog bij gekund, maar ondanks aandringen van het publiek ging de band daar niet op in.
Organisatie: Fat Bastard Promotions (ism Asgaard, Gentbrugge)
Wine Lips + Crackups - Overrompelend snelle riffs
Het zwoele en plakkerige weer nodigde zeker niet uit om in een volgepakt café naar luide live muziek te gaan luisteren. Maar ik had toch al snel door dat dit veel beter was dan me ergens op een terras lazarus te gaan drinken.
Daar zorgde in eerste instantie Crackups voor, een groep uit Grobbendonk die ik na een vluchtige beluistering van hun tweede plaat, ‘Greetings from Earth’, in 2020 enigszins vergeten was. Totaal onterecht, zo bleek nu. Crackups openden luid en brutaal met een trits korte, nijdige nummers begiftigd met slopende ritmes waaronder de eerder dit jaar verschenen single "Sgt. Haze". Ik maakte me al op voor een set heerlijke, onvermengde punk toen de vier me voor een tweede maal wisten te verrassen door het tempo fors te laten zakken. Het nieuwe "SATAN" begon traag en majestueus, briljant gezongen met die licht gehavende stem van Thomas Valkiers, om dan verder een paar keer tot ontploffing te komen. Meeslepende garagepunk en wat mij betreft de beste song van de avond. Dat belooft alvast voor de later dit jaar te verschijnen derde plaat, ‘Plexi’. Meteen daarna bewezen ze met "Plane crash", de laatste single, opnieuw best wel te weten hoe ze een knap nummer in elkaar kunnen knutselen. Bovendien werd alles soepel en strak ten gehore gebracht door vier gretige, goed op elkaar ingespeelde muzikanten. Naast de eerder vernoemde Valkiers (zang/ gitaar) zagen we Toon Van Looy op gitaar, Niels Meukens op drums en Siebe Le Duc op bas. Een erg sympathieke groep met een zanger die geregeld interactie zocht met het publiek. Zo nodigde hij ons uit om een moshpit te vormen voor een nummer dat na nauwelijks een dertigtal seconden abrupt stopte of verzocht hij iemand uit het publiek die geen gitaar kon spelen om een solo te geven.
Kortom, een verrassend sterke set met alles erop en eraan. Later spelen ze nog op Pukkelpop en de Nederlandse festivals Bruis en Left of the Dial en dat is zeker niet onverdiend.
‘Now that's what I call music’ liet Iggy Pop zich ooit ontvallen over Wine Lips op BBC Radio 6 en wie ben ik om de getaande godfather of punk tegen te spreken. Bovendien werd ik vorig jaar op Sjock zelf van mijn sokken geblazen door dit kwartet uit het Canadese Toronto.
Wine Lips draait vooral om zanger-gitarist Cam Hilborn en drumster Aurora Evans. Op plaat laten ze zich bijstaan door bassist en producer Simon Larochette terwijl ze live beroep doen op gitarist Jordan Sosensky en bassist Charlie Weare. Visueel leek er niet veel veranderd. De zonnebrillen waren misschien wat minder extravagant (Aurora was de hare zelfs vergeten) maar de knevels waren intact gebleven.
Ook muzikaal leken ze niet meteen uit een ander vaatje te tappen. Nog steeds die somptueuze mix van garagepunk, psychedelica en fuzzy noise. Het soort psych rock dat we ook kennen van The Oh Sees. Baanbrekend of grensverleggend zal het wel niet zijn - John Dwyer en co zijn dat trouwens ook al een tijdje niet meer - maar dat geeft niet. Ok, sommigen zullen wellicht moeite hebben met dat hoge schreeuwerige stemmetje van Cam Hilborn maar eenmaal die hindernis genomen, kan je niet anders dan je laten meeslepen in de maalstroom die Wine Lips toch wel is.
We werden voortdurend bestookt met overrompelend snelle riffs, spetterende vocals en beukende drums voortgestuwd door een niets ontziende drive. Zo goed als alle nummers kwamen uit hun twee platen die ze voor Stomp Records maakten: ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ (2021) en ‘Super Mega Ultra’ (2024). Veel werd er niet afgeweken van de beproefde formule hoewel ze toch enkele keren voor wat afwisseling opteerden. Zoals tijdens "New Jazz" waarin heel voorzichtig wat jazz invloeden (jawel!) waren binnengesmokkeld of het instrumentale "Lemon party", één van mijn twee favoriete nummers op de laatste plaat. Het andere, "Cash man", lieten ze helaas in de kast liggen. Een ander verfrissend moment kwam er toen de drumster met een heerlijk kirrende stem in duet ging met Hilborn. Dat had wel meer gemogen.
Wine Lips leek misschien net iets minder onontkoombaar dan op Sjock, een jaar geleden, door het ontbreken van een moshpit maar daar zal de zweterige atmosfeer wel voor iets tussen gezeten hebben. Mocht Rock Zerkegem nog bestaan dan had het hier de perfecte headliner kunnen vinden.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Ramkot - De perfecte warm-up voor de grote festivals
Het was het zover: Ramkot betrad het podium van De Kelk in Brugge voor een spetterende try-out show ter voorbereiding op hun aankomende Europese festivaloptredens (Sziget, Lowlands en Pukkelpop). De band, bestaande uit de broers Tim en Tom Leyman (Tom op drums en Tim op gitaar) en Hannes Cuyvers (bas) liet zien waarom zij de belofte van de Belgische rockscene zijn.
Bij het betreden van de zaal viel meteen op dat de airco op maximum stond. De temperatuur was zelfs onderkoeld, wat een ongebruikelijke start was voor een rockconcert. Maar deze frisse omgeving veranderde snel toen Ramkot het podium betrad en met hun energieke muziek de temperaturen de hoogte in joeg.
De set werd geopend met ”Drop Down”, een krachtige introductie die het publiek direct in beweging bracht. Dit werd gevolgd door “Exactly What You Wanted”, waarbij de strakke ritmesectie en de dynamische gitaren meteen lieten zien waar de band voor staat. Het nummer “Nowhere to Go” is een nieuw nummer van de LP die ze net afgewerkt hebben en die later dit jaar zou moeten uitkomen.
“Heart Shaped Minds” en “Zeppelin” deed de zaal exploderen met zijn krachtige riffs en opzwepende beat. “Claim To Faim” (de nieuwe single) en “Red “zorgden voor een stevige middenstuk van de set, met hun aanstekelijke hooks en stevige ritmes.
Het publiek werd pas echt volledig opgezweept bij “Tied Up”, een nummer dat iedereen luidkeels meezong. De energie bereikte een hoogtepunt met “Blame “ (die ook op de nieuw te verschijnen plaat zou moeten staan), waarbij de intensiteit van de band en het enthousiasme van de fans elkaar perfect aanvulden. “One More” zorgde voor de perfecte springplank naar de afsluiter van de avond.
Het afsluitende nummer “Am I Alright Now” liet een blijvende indruk achter. De band verliet het podium onder luid gejuich en applaus, terwijl de warmte van de muziek de koude start van de avond volledig had verdreven.
Ramkot bewees met deze try-out show klaar te zijn voor de grotere podia van Europa. Hun optreden in De Kelk was een voorproefje van wat komen gaat, en de verwachtingen voor hun festivalshows zijn nu torenhoog. Het is duidelijk dat deze band een sterke toekomst tegemoet gaat in de Belgische rockscene. We kijken vol ongeduld uit naar de nieuwe plaat!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6643-ramkot-01-08-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Peter Verstraelen agency ism Ramkot + De Kelk, Brugge
Channel Zero - try-out - Een eerste Belgische gouden medaille!
Op een zwoele avond in de intieme 4AD in Diksmuide gaf Channel Zero een try-out concert ter voorbereiding op hun festivalzomer. De band, die volgend jaar hun 35-jarig bestaan viert, stelde niet teleur en trakteerde het publiek op een krachtige set die de zaal deed kolken van energie.
Vanaf de eerste noten van “Suck My Energy” voelde je de broeierige sfeer die de hele avond zou blijven hangen. De hitte in de zaal zorgde ervoor dat iedereen al snel in het zweet stond, maar dat leek het enthousiasme van de aanwezigen alleen maar te vergroten. Het publiek bestond uit een mooie mengeling van oudere fans die de band al jarenlang volgen en een jongere generatie die Channel Zero voor het eerst live kwam ontdekken.
De setlist was een zorgvuldig gekozen mix van zowel oude als nieuwe nummers, met hoogtepunten als “Tales of Worship”, “Dashboard Devils” en “Heroin”. Elk nummer werd met passie en precisie gespeeld door de huidige bandleden: Franky De Smet-Van Damme (zang), Mikey Doling (gitaar), Christophe Depree (gitaar), Tino De Martino (basgitaar) en Seven Antonopoulos (drums).
Dit leverde het bewijs dat Channel Zero na bijna 35 jaar nog steeds een relevante en krachtige liveband is.
Hoewel de band duidelijk klaar is voor de komende festivals, liet Franky af en toe vallen dat ze misschien nog wat aan hun conditie moeten werken. De intensiteit van de show eiste zijn tol. Gelukkig vonden ze na een aantal Red Bulls en het nuttigen van het door de zanger geïnspireerde bier Turbeau de extra energie die ze nodig hadden. Daarna spatte de toewijding en het speelplezier terug van het podium.
“Lonely”, “Unsafe” en “Dark Passenger” werden met zoveel emotie gebracht dat je de rauwe energie bijna kon voelen. Het publiek ging volledig uit zijn dak tijdens klassiekers als “Bad to the Bone” en “Black Fuel”, waarbij de hele zaal meezong en headbangde. Het is duidelijk dat deze nummers nog steeds een diepe indruk maken bij de fans.
Afsluiter “Black Fuel” trouwens was de perfecte climax van een avond vol muzikale hoogtepunten. Channel Zero bewees nogmaals waarom ze na al die jaren nog steeds een vaste waarde zijn in de metalwereld. Ze hebben de 4AD getransformeerd in een kolkende massa vol energie en passie, en als dit een voorproefje is van wat de festivalzomer te bieden heeft, staan we nog heel wat moois te wachten.
Kortom, het was een avond om niet snel te vergeten. Channel Zero mag trots zijn op wat ze hebben neergezet in Diksmuide en kan met vertrouwen uitkijken naar hun optredens op Rock Olmen, OLT Rivierenhof, Rockwood, Fonnefeesten, Alcatraz en de Paulusfeesten.
Dit optreden vond plaats tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs, en de band heeft hier alvast een gouden medaille verdiend. Dit concert bevestigde dat hun muziek nog steeds springlevend is en generaties blijft verbinden.
Neem gerust een kijkje naar de foto’s
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6554-channel-zero-26-07-2024.html?Itemid=0
Organisatie: 4ad, Diksmuide
Clamm - Met het mes tussen de tanden
Clamm, Bruce, Retaliation
De Australische punkband Clamm is bezig aan een zomertournee door Europa en de UK. Na twee haltes in Nederland, deden ze de Pit’s in Kortrijk aan. Bruce en Retaliation mochten mee het podium op als support.
Retaliation is een jonge band uit Rollegem-Kapelle. Ze pikken kersen van de H8000-taart en hebben veel liefde voor NYHC. Hun eerste optreden ooit was in de Pit’s en het viertal was maar wat blij dat ze daar nu als opener stonden voor Clamm. Hun hardcore kwam echter niet helemaal uit de verf in Kortrijk. Het was wat slordig en bij momenten klonk dit meer als metal dan als hardcore. Ze lieten wel mooie dingen horen en een aantal songs hebben potentie. Een eenzame fan aan de rand van het kleine podium ging loos met een wilde pogo die wat weg had van martial arts, maar er vielen geen gewonden.
Eind augustus organiseren ze hun eigen feestje met Drudge en Röt Stewart in hun repetitiehok en in die biotoop zal Retaliation vast meer indruk maken.
Bruce is een doorwinterde Belgische punkrockband die dweept met de Australische punksound van onder meer Cosmic Psychos. Clamm past dan niet voor de volle 100% in dat plaatje, maar de band grijpt elke kans wanneer een Australische punkband langskomt. Het is intussen van 2019 geleden dat Bruce het album ‘Captain, We’ve Lost Bruce’ uitbracht. Sindsdien was er nog de heruitgave op vinyl van ‘The Vaticano Trail’, maar erg productief is dit trio niet. Slechts drie nieuwe nummers zijn ongeveer afgewerkt. Die kregen we nog niet te horen in Kortrijk, of het zou “My Friend” moeten zijn.
Wel een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met potige versies van “Amanda Stopwatch”, “Sportsfreak”, “One Man Demolition Squad” en “Fix My Brains”. Uit de pre-Bruce / Leftovers-periode speelden ze nog “Underground”. Hun cover van Joy Division’s “Warsaw” werd slechts door enkelen in het publiek als dusdanig herkend. De mannen van Bruce hebben die song dan ook helemaal naar hun hand gezet.
De Pit’s stond helemaal vol voor Bruce en het Kortrijkse publiek reageerde enthousiast. Er mocht zelfs een toegift gespeeld worden en dat werd “The Referee From Tonypandy”, de enige overgebleven song die Bruce zomaar uit het hoofd kon spelen.
Clamm komt uit Melbourne en heeft reeds twee albums uit: ‘Beseech Me’ en ‘Care’. En zopas was er de in Nederland opgenomen EP ‘Disembodiment’ waar deze Europese tournee eigenlijk om draait. Van deze pas uitgekomen EP speelde Clamm in de Pit’s drie van de vier nummers: “Change Enough”, “Define Free” en titeltrack “Disembodiment”. Enkel “The Pressure” van de EP sloegen ze over. Maar er zaten wel nog meer onuitgebrachte nummers in de set, zoals “Problem Is”, “Heavy Fines” en “Bare The Brunt”. Allemaal prima nieuwe songs en je vraagt je dan af waarom ze van die EP geen full album gemaakt hebben.
Jack, Stella en Miles hadden er best wel zin in, in Kortrijk. Vorig jaar speelden ze nog in het café van De Kreun en dat maakt dat deze Australiërs alvast in Kortrijk geen onbekenden meer zijn. Het publiek reageerde bijzonder enthousiast op de powerpunk van het trio en zowat de helft van de uitverkochte Pit’s stond te dansen. Het is moeilijk te duiden waar de overtuigingskracht van Clamm zit. Het is meer dan de energieke en pompende punk (wat een bas-virtuoos is die Stella wel niet!), het zit ‘m in de sense of urgency waarmee ze het brengen. Je moet Clamm live gezien hebben om het te snappen.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
D:Zine en Black Snow In Summer new-waven in summertime
New Wave Night met D:Zine en Black Snow In Summer + DJ Fap Noir
De Mooie Molen is een café met een zaaltje erbij en is gelegen vlakbij CC ‘De Spil’ in Roeselare. Er is daar een vzw die geregeld optredens geeft (meestal meer blues gericht). We waren toch aardig verrast door het zaaltje. Ook het volk was, ondanks de drukke concertagenda, het mooie weer en het verlof, in grote getale afgekomen toch wel 80 tot 100 man.
Kurt Vanhollebeke was met Black Snow In Summer aan zijn 25ste optreden toe., waarvan de helft ongeveer samen met zangeres Corina Baekeland. Voor deze gelegenheid waren er visuals gemaakt. Helaas konden die door technische omstandigheden in de zaal niet op het podium geprojecteerd worden maar op een zijmuur waardoor het effect wel wat verdween. De set staat sedert een aantal optredens op punt. Na de sirene werd er geopend met “Lost Feelings”. Het vrij recente “Help Me” passeerde de revue alsook o.a. “Dream”, “Click”, “Dark” en het sterke “Red Light” (cover van Siouxsie and the Banshees) om te eindigen met “No More Peace”.
D:Zine bestaat intussen al sinds 2003 maar is pas sinds 2019 echt terug op dreef waardoor de optredens elkaar nu snel opvolgen. Hun muziek bestaat uit een mix van New Wave/Rock nummers en aan The Cure schatplichtige nummers. Ook hier verdwenen de bijhorende visuals jammer genoeg naar de achtergrond. Er werd geopend met het uitstekende “Illuminate My Dreams” dat komt uit de gelijknamig te verschijnen EP in het najaar. Ook o.a. “Crash” en “Sleeping Giant” passeerden de revue. Het hoogtepunt van de set was het snedige “Action Poetry” met de bas solo a la “The Chamber“ van Lenny Kravitz en een korte intermezzo van “Putain Putain” van Arno. Dit werd gevolgd door het eveneens sterke “The Milkman”. Om af te sluiten kregen we nog “Berlin” en “Sad Hatred” dat sterk geïnspireerd was door Robert Smith zijn gitaarspel.
We kregen van D:Zine een mooi opgebouwde set dat gesmaakt werd door het publiek.
Hierna smeet Dj Fap Noir zich om beweging op de dansvloer te krijgen met een mooie set nummers. Helaas werden zijn inspanningen wat teniet gedaan door een weerbarstige muziekinstallatie.
Deze avond was geslaagd: fijne zaal, heel mooie opkomst en twee goede optredens.
Organisatie: De Mooie Molen, Roeselare
Nederlands 
Français 
