Meatbodies - Zweterige garage-rock in de Witloof-kwekerij
Meatbodies is de uitmuntende band van Chad Ubovich, een gitarist die zijn strepen heeft verdiend in de Californische entourage van het alomtegenwoordige multitalent Ty Segall. Ubovich stapte het afgelopen decennium geregeld het podium op met één van Ty Segall’s talrijke bandjes en beroerde laatst nog de basgitaar bij het geweldige Fuzz.
Qua sound mogen we het gerust ook in die buurt gaan zoeken, zweterige pretentieloze garage-rock, vette psychedelica en zompige seventies-rock met af en toe een welgemikte punk-kopstoot.
Meatbodies heeft met hun vierde album ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ een geweldige plaat uit, hun meest gevarieerde en beste tot nu toe en voor ons dé reden om als de bliksem naar Brussel af te zakken. Voortgaande op de zeer matige publieke opkomst in de sympathieke Witloof Bar moesten we helaas vaststellen dat er maar weinig rockliefhebbers die mening met ons deelden.
Een fantastische band als Meatbodies verdient meer dan dat, laten we het dan maar bij een goed bewaard geheim houden. Want schitteren, dat deden ze als geen ander. Dit met de stomende riffs van “Tremmors”, de stuiterende punkrock van “Off” en “Disorder” en de heavy nineties rock van “Silly Cybin”. Zoals te verwachten was “Move”, hét prijsbeest van dat nieuwe album, een absoluut hoogtepunt. Een lang sluipend monster drijvend op een dreigende basgitaar en overgoten met de meest verrukkelijke gitaarpartijen, een parel van het zuiverste water. Daarna kregen we het ook al nagelnieuwe en al even bruisende “The Assignment”, nog zo een klepper uit ‘Flora Ocean Tiger Bloom’.
Na een uurtje hield het trio het al voor bekeken, maar dat zijn dikwijls de beste gigs, geen tijd voor overbodige truukjes of ongewenste intermezzo’s, gewoon een uur lang alles geven en dan de gashendel onherroepelijk dicht.
Organisatie: Botanique, Brussel
Soulfly – Wat een muzikale uppercuts
Je moet het maar doen, een legendarische band die doorgaans grote festivals aandoet of in zalen als Vorst Nationaal staat naar je eigen gezellige zaaltje halen. De Casino slaagde erin om niemand minder dan Soulfly te boeken. Een band die sinds 1997 meer dan zijn stempel drukt in het metal landschap. De band rond de sympathieke Max Cavalera heeft altijd een goede band gehad met België. In een al maanden uitverkochte De Casino bezorgde Soulfly ons een dosis uppercuts 'into the face', waarvan we naderhand toch even moesten van bekomen. Een schitterende avond zonder meer, die we niet gauw zullen vergeten..
BARK (****) als opener was een goede gok van de organisatie. We schreven eerder van hen '’Blaffende honden bijten wel' … Na al die jaren brandt het vuur nog steeds, BARK weet je letterlijk bij de lurven te grijpen, en laat je niet meer los tot de stoom uit je oren komt. Als een nietsontziende pletwals gingen ze tekeer, gestuwd door een sublieme ritmesectie van gitaristen en een wild om zich heen slaande frontman, met mosh en crowdsurf tot gevolg.
Na een korte pauze verpulverde Soulfly (*****) ons al met de eerste song “Back To Primitive”. Het boeiende “No Hope = No Fear” zorgde al vroeg voor een stevige moshpit. De band bleef maar doorgaan op datzelfde elan, waardoor al bij de eerste “Seek'n' Strike” er geen doorkomen meer aan was, de hele zaal stond op springen. Max Cavalera ontpopt zich als een charismatisch entertainer en hij heeft een klok van een stem die de muren doet trillen. Hij beschikt over een sterke band, goed op elkaar ingespeelde muzikanten; neem nu de forse drum salvo's van zoontje Zyon die de grond onder de voeten doet daveren, zijn solo's zijn trouwens dru pareltjes.
Het mooie aan Soulfly is hoe ze hun verpulverende thrashy speed metal combineren met groovy aanstekelijke riffs, de verdienste van gitarist Mike Deleon en bassist Mike Leon , beiden messcherp uithalend. De klassiekers als het nieuwe materiaal “Filth upon Filth” werd door iedereen goed ontvangen. Op “Jummptdafuckup” brengt Max een sit-down, waarna iedereen recht sprong en danst. “Eye for an Eye” was de perfecte afsluiter. Wat een vuurkracht.
Soulfly ging als een pletwals tekeer. De mix van krachtige ritmes, vlijmscherpe gitaarriffs en de onmiskenbare stem van Max Cavalera maakte van deze avond een lekkere, onvergetelijke, zweterige ervaring.
Setlist: Back to the Primitive //No Hope = No Fear //Superstition //Downstroy //Seek 'n' Strike //Prophecy //Bumbklaatt //Tribe //Filth Upon Filth //Fire //Porrada //Bring It //Bumba //Bleed //Blood Fire War Hate //Boom //No //Jumpdafuckup //Eye for an Eye
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
River City Tanlines - Tweede adem gevonden
Eerste groep was Itches, nog maar eens een product uit de vruchtbare Kempen, dit keer uit Vorselaar. Itches heeft net een eerste plaat , ‘Two flies in one clap’, uit die werd opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac) en uitgebracht door UhmYeahSure Records en Ronny Rex. Zo weet je meteen in welke hoek je het moet zoeken. Moderne psychrock met een hoek af. Het kostte enige moeite om het materiaal, dat blijkbaar geleden had onder het bier tijdens een vorig optreden, deftig aan de praat te krijgen maar eenmaal vertrokken stond er geen rem meer op.
Met een grote gretigheid en tonnen spelplezier brachten ze fuzzy garagerock die me vooral aan Ty Segall deed denken. Niet zonder popgevoeligheid en met zanger-gitarist Philippe Aguilar (bekt wat beter dan Peeters) die al eens een hoog stemmetje durfde op te zetten. Samen met bassist Jonas Torfs en drummer Arno Sels speelde hij een gesmaakte set die toch wat variatie miste. Nochtans wordt de groep geprezen om zijn veelzijdigheid. Misten we iets doordat de set wat ingekort werd? Uiteindelijk werd er in schoonheid afgerond met een Ramones-cover die ik niet meteen kon thuiswijzen.
Ik moest me toch even in de schaarse haren krabben toen ik hoorde dat River City Tanlines naar de Pit's kwam. Was die groep niet al lang dood en begraven? Na hun laatste plaat, ‘Coast to coast’, uit 2012 volgde enkel in 2018 nog een digitale single, "Race/Time", waarna het akelig stil werd rond de band. Niet dat ik ze heel erg miste want hun twee eerdere passages in de Pit's (2005 en 2006) waren verre van onvergetelijk, leerde ik na een duik in mijn archieven. Maar frontvrouw Alicja Trout blijft natuurlijk een naam, vooral in Memphis maar ook ver daarbuiten. Een hardwerkende dame die in talloze groepen speelde, waaronder Mouserocket, Alicja-Pop, Destruction Unit, Nervous Patterns en het beter gekende Lost Sounds, en een eigen platenlabel, Contaminated Records, opstartte. Maar ik zal haar wellicht het langst herinneren als drumster van His C.C. Riders, de groep van de legendarische Monsieur Jeffrey Evans waarin ook ene Jay Lindsey (later bekend geworden als Jay Reatard) gitarist was. Reatard zou trouwens later nog opduiken aan de zijde van Alicja Trout in Lost Sounds en Nervous Patterns.
River City Tanlines bleek met een nieuwe extra gitarist uitgegroeid tot een viertal. Naast Alicja (die steeds meer op Patti Smith begint te lijken), nog steeds op haar vertrouwde Flying V, was enkel drummer John Bonds van de originele bezetting overgebleven. De groep opende met hun laatste wapenfeit "Race/Time" en dat is eigenlijk een Destruction Unit-cover. Ook de twee volgende nummers waren afkomstig van Alicja Trout's nevenprojecten. Eerst "You can't change" van Nervous Patterns (duo Trout/Reatard) gevolgd door "Not gonna be dumb" van Alicja-Pop. Niet meteen de beste songs hoewel het gitaarriffje van "Not gonna be dumb" bijzonder verslavend werkte. De daaropvolgende nummers werden geplukt uit de twee LP's en enkele singles die River City Tanlines op hun actief hebben.
Eerlijke, met de nodige power gebrachte garagerock die op geen enkel moment grensverleggend was, maar die je als een sluipend gif langzaam maar zeker in zijn greep kreeg. De hardrock invloeden werden dit keer tot een minimum beperkt terwijl de komst van een extra gitarist de groep blijkbaar een tweede adem bezorgde. Dit klonk ongetwijfeld stukken beter dan achttien jaar geleden.
Nummers als "Devil made me do it" waarvan de riff verdacht goed leek op die van Them's "I can only give you everything" zorgden voor onverhoopt vuurwerk.
River City Tanlines wist me bijzonder aangenaam te verrassen of zoals iemand zei: derde keer, goede keer. Ik kan enkel maar hopen dat dit de vonk was die de groep herlanceert.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
1914 - 1914 wint veldslag in Gentbrugge
Het is de Oekraïense metalband 1914 nog eens gelukt om een zomertournee te spelen. In het voorjaar lukte dat al voor een korte tour langs voormalige Oostbloklanden, deze zomer was het de beurt aan wat we vroeger West-Europa noemden. Maar deze keer wel zonder 1914-drummer Rusty, want de administratie geraakte voor hem niet in orde. Oekraïne heeft nood aan soldaten en is daarom streng voor volwassen mannen die het land willen ‘verlaten’. Rusty werd voor deze tour vervangen door Reich van de Oekraïense band Sectorial.
Het concept van deze 1914-zomertournee is dat de band speelt op twee grote festivals – Brutal Assault en Motocultor – en dat de datums er net voor, daartussenin en kort daarna opgevuld worden met clubshows. De Asgaard in Gentbrugge, was een maatje te klein voor 1914. Niet enkel spreekwoordelijk, ook letterlijk want de podium-banners geraakten niet op het podium van de Asgaard. Op nauwelijks een paar dagen tijd waren alle tickets uitverkocht. De Belgische organisator had gezien dat 1914 na de Asgaard nog een lege plek had op de agenda en had voorgesteld dat er twee avonden na elkaar gespeeld kon worden, maar die boodschap was niet tot bij de band geraakt. Jammer, maar dat maakte het concert nog net iets meer memorabel voor wie wel snel een ticket had gekocht.
De aftrap van de avond werd gegeven door Bokkerijders, een thrash/blackmetalband met soms ook nog wat invloeden van death en misschien nog wel wat genres. We hoorden deze band al bij hun livedebuut als support van Bones in Brugge en inmiddels is er een extra Bokkerijder in het zadel in de vorm van gitarist Wouter (Malism, Evil Shepherd). Die geeft de band niet enkel een vollere en nog meer gelaagde sound, maar legt ook een extra level in dynamiek en agressiviteit. Bokkerijders surft momenteel op een gunstige golf: binnenkort duiken ze de studio in voor hun debuutalbum (waarvoor ze hun eigen anthem “Bokkerijders” opnieuw gaan opnemen), dit weekend spelen ze op een festival in Duitsland en later dit jaar doen ze een tournee langs Nederland, Tsjechië en Duitsland met Head of the Baptist, een Belgische band die volgend jaar mag aantreden op Maryland Deathfest in de Verenigde Staten.
Bokkerijders stond dan ook met veel zelfvertrouwen en charisma op het podium van de Asgaard. De lange instrumentale stukken in de songs zijn speeltechnisch heel uitdagend, maar werden onberispelijk gebracht. Zelfs kapotte drumstokken of kapotte snaren bij één van de gitaristen beletten niet dat alle tracks keurig werden afgewerkt. De set bestond uit een mix van ‘oud’ werk (“The Madness of Mercury”, “Antikosmic Void Principle”, “Bokkerijders” …) en drie tracks van het nog op te nemen album: “Calcination Pyre”, “Guillotine” en “Crush, Kill, Destroy!”. Het samengaan van de razende drum- en basgrooves met de puntige agressieve riffs was een feest voor het publiek. Iedereen voor het podium liet zich makkelijk meeslepen op deze trip.
Een leuke opener, maar toch had iedereen een ticket gekocht voor 1914. Twee jaar geleden stond de band uit Oekraïne nog op Alcatraz in Kortrijk. Ze doen heel wat landen aan op deze zomertournee, maar het lijkt gemeend als zanger Dmytro zegt dat België als zijn tweede thuisland aanvoelt. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hij het in de lyrics voor 1914 uitsluitend heeft over de Eerste Wereldoorlog, waarvan een belangrijk deel zich heeft afgespeeld op ons grondgebied. Heel wat Belgische fans vinden het lovenswaardig dat een band van de andere kant van Europa geïnteresseerd is in hun geschiedenis.
Dmytro vertelt halfweg de set een bijzonder sterk verhaal over zijn band met België. Toen hij als archeoloog werkte in Oekraïne vond hij daar bij toeval tientallen grafzerken van Belgische soldaten, uit de Eerste Wereldoorlog. Die waren afkomstig van een Belgisch regiment dat net voor of bij het begin van die oorlog door de Belgische koning aan de Russische tsaar geschonken werd, ter ondersteuning. Die Belgische soldaten werden ingezet in West-Oekraïne toen de bolsjewieken (de latere communisten) de tsaar verdreven en de macht grepen in Rusland. De nieuwe machthebbers in Rusland hadden de Belgische steuntroepen niet nodig of wilden er niet veel mee te maken hebben. De Belgen konden niet terug naar hun eigen land, want die toegang lang in gebied dat bezet werd door de Duitse alliantie (de vijand, dus). De Belgen namen dan maar de ‘omweg’ via China, Mongolië en het uiterste puntje van Rusland waar ze overstaken naar Alaska. Dan via Canada naar de Verenigde Staten en als ze dat land helemaal doorkruist hadden, konden ze inschepen voor een tocht over de oceaan naar Frankrijk. Ze maakten blijkbaar nog net het einde van de Eerste Wereldoorlog mee.
Na die geschiedenisles zette 1914 ook nog eens het Belgische volkslied in, wat op flink wat gejuich in de zaal werd onthaald. Uiteraard had Dmytro het ook over de oorlog in zijn land, met twee keer een felle scheldtirade tegen het imperialisme van Rusland. Hij bedankte België voor de morele en materiële steun in de oorlog en bij de merch-stand stond een collectebus waarvan Dmytro bezwoer dat de inhoud niet naar liefdadigheid zou gaan, maar rechtstreeks naar de soldaten die tegen de Russen vechten. Het was de hele concertavond druk aan die merch-stand en de collectebus werd bij elke aankoop een paar briefjes zwaarder.
1914 kan weinig verkeerd doen bij het Belgische publiek. Deze veldslag in Gentbrugge was voor de Oekraïners bij voorbaat gewonnen, nog voor er een riff gespeeld werd. Toch ging de band er helemaal voor. De setlist bestond uit vijf tracks van hun voorlopig laatste full album ‘Where Fear and Weapons Meet’, aangevuld met drie tracks uit ‘The Blind Leading The Blind’ uit 2018. De fans in Gentbrugge kregen één track meer dan die op Brutal Assault enkele dagen eerder: “Corps d’Autos-Canons-Mitailleuses (A.C.M.)”.
Van toen ze het podium opstapten, ook nog bij de speeches van Dmytro en tot aan de laatste noot reageerde het publiek in Gent super enthousiast. De band beantwoordde dat enthousiasme met een puik gespeelde en intens gebrachte set. Die was voor mij nog net iets te kort. Een bisnummer had er zeker nog bij gekund, maar ondanks aandringen van het publiek ging de band daar niet op in.
Organisatie: Fat Bastard Promotions (ism Asgaard, Gentbrugge)
Wine Lips + Crackups - Overrompelend snelle riffs
Het zwoele en plakkerige weer nodigde zeker niet uit om in een volgepakt café naar luide live muziek te gaan luisteren. Maar ik had toch al snel door dat dit veel beter was dan me ergens op een terras lazarus te gaan drinken.
Daar zorgde in eerste instantie Crackups voor, een groep uit Grobbendonk die ik na een vluchtige beluistering van hun tweede plaat, ‘Greetings from Earth’, in 2020 enigszins vergeten was. Totaal onterecht, zo bleek nu. Crackups openden luid en brutaal met een trits korte, nijdige nummers begiftigd met slopende ritmes waaronder de eerder dit jaar verschenen single "Sgt. Haze". Ik maakte me al op voor een set heerlijke, onvermengde punk toen de vier me voor een tweede maal wisten te verrassen door het tempo fors te laten zakken. Het nieuwe "SATAN" begon traag en majestueus, briljant gezongen met die licht gehavende stem van Thomas Valkiers, om dan verder een paar keer tot ontploffing te komen. Meeslepende garagepunk en wat mij betreft de beste song van de avond. Dat belooft alvast voor de later dit jaar te verschijnen derde plaat, ‘Plexi’. Meteen daarna bewezen ze met "Plane crash", de laatste single, opnieuw best wel te weten hoe ze een knap nummer in elkaar kunnen knutselen. Bovendien werd alles soepel en strak ten gehore gebracht door vier gretige, goed op elkaar ingespeelde muzikanten. Naast de eerder vernoemde Valkiers (zang/ gitaar) zagen we Toon Van Looy op gitaar, Niels Meukens op drums en Siebe Le Duc op bas. Een erg sympathieke groep met een zanger die geregeld interactie zocht met het publiek. Zo nodigde hij ons uit om een moshpit te vormen voor een nummer dat na nauwelijks een dertigtal seconden abrupt stopte of verzocht hij iemand uit het publiek die geen gitaar kon spelen om een solo te geven.
Kortom, een verrassend sterke set met alles erop en eraan. Later spelen ze nog op Pukkelpop en de Nederlandse festivals Bruis en Left of the Dial en dat is zeker niet onverdiend.
‘Now that's what I call music’ liet Iggy Pop zich ooit ontvallen over Wine Lips op BBC Radio 6 en wie ben ik om de getaande godfather of punk tegen te spreken. Bovendien werd ik vorig jaar op Sjock zelf van mijn sokken geblazen door dit kwartet uit het Canadese Toronto.
Wine Lips draait vooral om zanger-gitarist Cam Hilborn en drumster Aurora Evans. Op plaat laten ze zich bijstaan door bassist en producer Simon Larochette terwijl ze live beroep doen op gitarist Jordan Sosensky en bassist Charlie Weare. Visueel leek er niet veel veranderd. De zonnebrillen waren misschien wat minder extravagant (Aurora was de hare zelfs vergeten) maar de knevels waren intact gebleven.
Ook muzikaal leken ze niet meteen uit een ander vaatje te tappen. Nog steeds die somptueuze mix van garagepunk, psychedelica en fuzzy noise. Het soort psych rock dat we ook kennen van The Oh Sees. Baanbrekend of grensverleggend zal het wel niet zijn - John Dwyer en co zijn dat trouwens ook al een tijdje niet meer - maar dat geeft niet. Ok, sommigen zullen wellicht moeite hebben met dat hoge schreeuwerige stemmetje van Cam Hilborn maar eenmaal die hindernis genomen, kan je niet anders dan je laten meeslepen in de maalstroom die Wine Lips toch wel is.
We werden voortdurend bestookt met overrompelend snelle riffs, spetterende vocals en beukende drums voortgestuwd door een niets ontziende drive. Zo goed als alle nummers kwamen uit hun twee platen die ze voor Stomp Records maakten: ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ (2021) en ‘Super Mega Ultra’ (2024). Veel werd er niet afgeweken van de beproefde formule hoewel ze toch enkele keren voor wat afwisseling opteerden. Zoals tijdens "New Jazz" waarin heel voorzichtig wat jazz invloeden (jawel!) waren binnengesmokkeld of het instrumentale "Lemon party", één van mijn twee favoriete nummers op de laatste plaat. Het andere, "Cash man", lieten ze helaas in de kast liggen. Een ander verfrissend moment kwam er toen de drumster met een heerlijk kirrende stem in duet ging met Hilborn. Dat had wel meer gemogen.
Wine Lips leek misschien net iets minder onontkoombaar dan op Sjock, een jaar geleden, door het ontbreken van een moshpit maar daar zal de zweterige atmosfeer wel voor iets tussen gezeten hebben. Mocht Rock Zerkegem nog bestaan dan had het hier de perfecte headliner kunnen vinden.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Ramkot - De perfecte warm-up voor de grote festivals
Het was het zover: Ramkot betrad het podium van De Kelk in Brugge voor een spetterende try-out show ter voorbereiding op hun aankomende Europese festivaloptredens (Sziget, Lowlands en Pukkelpop). De band, bestaande uit de broers Tim en Tom Leyman (Tom op drums en Tim op gitaar) en Hannes Cuyvers (bas) liet zien waarom zij de belofte van de Belgische rockscene zijn.
Bij het betreden van de zaal viel meteen op dat de airco op maximum stond. De temperatuur was zelfs onderkoeld, wat een ongebruikelijke start was voor een rockconcert. Maar deze frisse omgeving veranderde snel toen Ramkot het podium betrad en met hun energieke muziek de temperaturen de hoogte in joeg.
De set werd geopend met ”Drop Down”, een krachtige introductie die het publiek direct in beweging bracht. Dit werd gevolgd door “Exactly What You Wanted”, waarbij de strakke ritmesectie en de dynamische gitaren meteen lieten zien waar de band voor staat. Het nummer “Nowhere to Go” is een nieuw nummer van de LP die ze net afgewerkt hebben en die later dit jaar zou moeten uitkomen.
“Heart Shaped Minds” en “Zeppelin” deed de zaal exploderen met zijn krachtige riffs en opzwepende beat. “Claim To Faim” (de nieuwe single) en “Red “zorgden voor een stevige middenstuk van de set, met hun aanstekelijke hooks en stevige ritmes.
Het publiek werd pas echt volledig opgezweept bij “Tied Up”, een nummer dat iedereen luidkeels meezong. De energie bereikte een hoogtepunt met “Blame “ (die ook op de nieuw te verschijnen plaat zou moeten staan), waarbij de intensiteit van de band en het enthousiasme van de fans elkaar perfect aanvulden. “One More” zorgde voor de perfecte springplank naar de afsluiter van de avond.
Het afsluitende nummer “Am I Alright Now” liet een blijvende indruk achter. De band verliet het podium onder luid gejuich en applaus, terwijl de warmte van de muziek de koude start van de avond volledig had verdreven.
Ramkot bewees met deze try-out show klaar te zijn voor de grotere podia van Europa. Hun optreden in De Kelk was een voorproefje van wat komen gaat, en de verwachtingen voor hun festivalshows zijn nu torenhoog. Het is duidelijk dat deze band een sterke toekomst tegemoet gaat in de Belgische rockscene. We kijken vol ongeduld uit naar de nieuwe plaat!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6643-ramkot-01-08-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Peter Verstraelen agency ism Ramkot + De Kelk, Brugge
Channel Zero - try-out - Een eerste Belgische gouden medaille!
Op een zwoele avond in de intieme 4AD in Diksmuide gaf Channel Zero een try-out concert ter voorbereiding op hun festivalzomer. De band, die volgend jaar hun 35-jarig bestaan viert, stelde niet teleur en trakteerde het publiek op een krachtige set die de zaal deed kolken van energie.
Vanaf de eerste noten van “Suck My Energy” voelde je de broeierige sfeer die de hele avond zou blijven hangen. De hitte in de zaal zorgde ervoor dat iedereen al snel in het zweet stond, maar dat leek het enthousiasme van de aanwezigen alleen maar te vergroten. Het publiek bestond uit een mooie mengeling van oudere fans die de band al jarenlang volgen en een jongere generatie die Channel Zero voor het eerst live kwam ontdekken.
De setlist was een zorgvuldig gekozen mix van zowel oude als nieuwe nummers, met hoogtepunten als “Tales of Worship”, “Dashboard Devils” en “Heroin”. Elk nummer werd met passie en precisie gespeeld door de huidige bandleden: Franky De Smet-Van Damme (zang), Mikey Doling (gitaar), Christophe Depree (gitaar), Tino De Martino (basgitaar) en Seven Antonopoulos (drums).
Dit leverde het bewijs dat Channel Zero na bijna 35 jaar nog steeds een relevante en krachtige liveband is.
Hoewel de band duidelijk klaar is voor de komende festivals, liet Franky af en toe vallen dat ze misschien nog wat aan hun conditie moeten werken. De intensiteit van de show eiste zijn tol. Gelukkig vonden ze na een aantal Red Bulls en het nuttigen van het door de zanger geïnspireerde bier Turbeau de extra energie die ze nodig hadden. Daarna spatte de toewijding en het speelplezier terug van het podium.
“Lonely”, “Unsafe” en “Dark Passenger” werden met zoveel emotie gebracht dat je de rauwe energie bijna kon voelen. Het publiek ging volledig uit zijn dak tijdens klassiekers als “Bad to the Bone” en “Black Fuel”, waarbij de hele zaal meezong en headbangde. Het is duidelijk dat deze nummers nog steeds een diepe indruk maken bij de fans.
Afsluiter “Black Fuel” trouwens was de perfecte climax van een avond vol muzikale hoogtepunten. Channel Zero bewees nogmaals waarom ze na al die jaren nog steeds een vaste waarde zijn in de metalwereld. Ze hebben de 4AD getransformeerd in een kolkende massa vol energie en passie, en als dit een voorproefje is van wat de festivalzomer te bieden heeft, staan we nog heel wat moois te wachten.
Kortom, het was een avond om niet snel te vergeten. Channel Zero mag trots zijn op wat ze hebben neergezet in Diksmuide en kan met vertrouwen uitkijken naar hun optredens op Rock Olmen, OLT Rivierenhof, Rockwood, Fonnefeesten, Alcatraz en de Paulusfeesten.
Dit optreden vond plaats tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs, en de band heeft hier alvast een gouden medaille verdiend. Dit concert bevestigde dat hun muziek nog steeds springlevend is en generaties blijft verbinden.
Neem gerust een kijkje naar de foto’s
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6554-channel-zero-26-07-2024.html?Itemid=0
Organisatie: 4ad, Diksmuide
Clamm - Met het mes tussen de tanden
Clamm, Bruce, Retaliation
De Australische punkband Clamm is bezig aan een zomertournee door Europa en de UK. Na twee haltes in Nederland, deden ze de Pit’s in Kortrijk aan. Bruce en Retaliation mochten mee het podium op als support.
Retaliation is een jonge band uit Rollegem-Kapelle. Ze pikken kersen van de H8000-taart en hebben veel liefde voor NYHC. Hun eerste optreden ooit was in de Pit’s en het viertal was maar wat blij dat ze daar nu als opener stonden voor Clamm. Hun hardcore kwam echter niet helemaal uit de verf in Kortrijk. Het was wat slordig en bij momenten klonk dit meer als metal dan als hardcore. Ze lieten wel mooie dingen horen en een aantal songs hebben potentie. Een eenzame fan aan de rand van het kleine podium ging loos met een wilde pogo die wat weg had van martial arts, maar er vielen geen gewonden.
Eind augustus organiseren ze hun eigen feestje met Drudge en Röt Stewart in hun repetitiehok en in die biotoop zal Retaliation vast meer indruk maken.
Bruce is een doorwinterde Belgische punkrockband die dweept met de Australische punksound van onder meer Cosmic Psychos. Clamm past dan niet voor de volle 100% in dat plaatje, maar de band grijpt elke kans wanneer een Australische punkband langskomt. Het is intussen van 2019 geleden dat Bruce het album ‘Captain, We’ve Lost Bruce’ uitbracht. Sindsdien was er nog de heruitgave op vinyl van ‘The Vaticano Trail’, maar erg productief is dit trio niet. Slechts drie nieuwe nummers zijn ongeveer afgewerkt. Die kregen we nog niet te horen in Kortrijk, of het zou “My Friend” moeten zijn.
Wel een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met potige versies van “Amanda Stopwatch”, “Sportsfreak”, “One Man Demolition Squad” en “Fix My Brains”. Uit de pre-Bruce / Leftovers-periode speelden ze nog “Underground”. Hun cover van Joy Division’s “Warsaw” werd slechts door enkelen in het publiek als dusdanig herkend. De mannen van Bruce hebben die song dan ook helemaal naar hun hand gezet.
De Pit’s stond helemaal vol voor Bruce en het Kortrijkse publiek reageerde enthousiast. Er mocht zelfs een toegift gespeeld worden en dat werd “The Referee From Tonypandy”, de enige overgebleven song die Bruce zomaar uit het hoofd kon spelen.
Clamm komt uit Melbourne en heeft reeds twee albums uit: ‘Beseech Me’ en ‘Care’. En zopas was er de in Nederland opgenomen EP ‘Disembodiment’ waar deze Europese tournee eigenlijk om draait. Van deze pas uitgekomen EP speelde Clamm in de Pit’s drie van de vier nummers: “Change Enough”, “Define Free” en titeltrack “Disembodiment”. Enkel “The Pressure” van de EP sloegen ze over. Maar er zaten wel nog meer onuitgebrachte nummers in de set, zoals “Problem Is”, “Heavy Fines” en “Bare The Brunt”. Allemaal prima nieuwe songs en je vraagt je dan af waarom ze van die EP geen full album gemaakt hebben.
Jack, Stella en Miles hadden er best wel zin in, in Kortrijk. Vorig jaar speelden ze nog in het café van De Kreun en dat maakt dat deze Australiërs alvast in Kortrijk geen onbekenden meer zijn. Het publiek reageerde bijzonder enthousiast op de powerpunk van het trio en zowat de helft van de uitverkochte Pit’s stond te dansen. Het is moeilijk te duiden waar de overtuigingskracht van Clamm zit. Het is meer dan de energieke en pompende punk (wat een bas-virtuoos is die Stella wel niet!), het zit ‘m in de sense of urgency waarmee ze het brengen. Je moet Clamm live gezien hebben om het te snappen.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
D:Zine en Black Snow In Summer new-waven in summertime
New Wave Night met D:Zine en Black Snow In Summer + DJ Fap Noir
De Mooie Molen is een café met een zaaltje erbij en is gelegen vlakbij CC ‘De Spil’ in Roeselare. Er is daar een vzw die geregeld optredens geeft (meestal meer blues gericht). We waren toch aardig verrast door het zaaltje. Ook het volk was, ondanks de drukke concertagenda, het mooie weer en het verlof, in grote getale afgekomen toch wel 80 tot 100 man.
Kurt Vanhollebeke was met Black Snow In Summer aan zijn 25ste optreden toe., waarvan de helft ongeveer samen met zangeres Corina Baekeland. Voor deze gelegenheid waren er visuals gemaakt. Helaas konden die door technische omstandigheden in de zaal niet op het podium geprojecteerd worden maar op een zijmuur waardoor het effect wel wat verdween. De set staat sedert een aantal optredens op punt. Na de sirene werd er geopend met “Lost Feelings”. Het vrij recente “Help Me” passeerde de revue alsook o.a. “Dream”, “Click”, “Dark” en het sterke “Red Light” (cover van Siouxsie and the Banshees) om te eindigen met “No More Peace”.
D:Zine bestaat intussen al sinds 2003 maar is pas sinds 2019 echt terug op dreef waardoor de optredens elkaar nu snel opvolgen. Hun muziek bestaat uit een mix van New Wave/Rock nummers en aan The Cure schatplichtige nummers. Ook hier verdwenen de bijhorende visuals jammer genoeg naar de achtergrond. Er werd geopend met het uitstekende “Illuminate My Dreams” dat komt uit de gelijknamig te verschijnen EP in het najaar. Ook o.a. “Crash” en “Sleeping Giant” passeerden de revue. Het hoogtepunt van de set was het snedige “Action Poetry” met de bas solo a la “The Chamber“ van Lenny Kravitz en een korte intermezzo van “Putain Putain” van Arno. Dit werd gevolgd door het eveneens sterke “The Milkman”. Om af te sluiten kregen we nog “Berlin” en “Sad Hatred” dat sterk geïnspireerd was door Robert Smith zijn gitaarspel.
We kregen van D:Zine een mooi opgebouwde set dat gesmaakt werd door het publiek.
Hierna smeet Dj Fap Noir zich om beweging op de dansvloer te krijgen met een mooie set nummers. Helaas werden zijn inspanningen wat teniet gedaan door een weerbarstige muziekinstallatie.
Deze avond was geslaagd: fijne zaal, heel mooie opkomst en twee goede optredens.
Organisatie: De Mooie Molen, Roeselare
Joss Stone – Een ‘everybody dance’ gevoel
Joss Stone
Kursaal
Oostende
2024-07-11
Johan Meurisse
De immer glimlachende positivo Joss Stone, één van de soulzangeressen van deze tijd , dompelde het Kursaal ruim anderhalf uur onder in een zondagse soulmis op deze Vlaamse feestdag, die ons allen deed rechtveren, heupwiegen, applaudisseren , meeneuriën en -zingen.
Het publiek voelde zich verenigd met deze Britse engel die naar Tennessee is uitgeweken. 11 juli werd een eucharistieviering mét een boodschap van liefde , verdraagzaamheid, kracht, energie, begrip en vriendschap voor elkaar. Haar ‘Everybody dance’ gevoel …
De lieftallige Joss Stone is nog maar 37 en kan al terugblikken op haar twintigjarige carrière. Ze debuteerde op 16 jarige leeftijd met die unieke cover plaat ‘The soul sessions’ , die pas tien jaar later een vervolgverhaal kreeg. Ze valt op door haar goddelijke, doorleefde, gevoelige, krachtige soulstem in de voetsporen van de Motown, Aretha Franklin, Dusty Springfield, Gladys Knight, Donna Summer en Tina Turner.
Ze heeft enkele opmerkelijke langspeelplaten uit en heeft met een pak grootse artiesten samengewerkt, zeker de eerste tien jaar, o.m. met dit intrigerend debuut van ‘The soul sessions’, ‘Mind, body & soul’, ‘Introducing … Joss Stone’ en ‘Colour me free’.
In haar repertoire krijgen we een amalgaan van pop, soul , r&b, world, reggae, hiphop , funk, jazz, gospel en disco. En die link naar de disco zal met het komend werk nog worden uitgediept; vanavond in haar classic repertoire van deze ‘ellipsis tour’ kregen we af en toe een glimp te horen . Nummers die door elkaar werden verweven, zoals in de begin fase met “You had me/star/super duper love”, verder een “Everybody dance” en in de eindsprint de medley “Tell me bout it/young hearts run free/get down to it/we are family”; zij kregen die discotouch en refereerden aan de classics en dito artists, o.m. KC & the sunshine band , Sister Sledge en ga zo maar door. Het komt een beetje door haar kids, die het genre graag horen, waardoor het nu meer toegang heeft in haar totaalgeluid.
Als een grootse diva laveert ze doorheen het songmateriaal. We zweven dikwijls in een wolkje door haar muziek, die sfeervol, innemend als warm broeierig, groovy, fris freakend, aanstekelijk, opwindend is. Kortom , die positive vibes zijn de ‘katharsis’.
Een muzikaal talent die ons moeiteloos meevoerde en een goed gevuld Kursaal iedereen de time of their life bezorgde . Haar love & peace , unity en bloemetjesparadijs voelden we letterlijk aan den lijve.
Een muzikaal talent is en blijft ze, die steeds opnieuw een gevarieerde, boeiende, ontspannende set speelt, geruggensteund door een goed op elkaar ingespeelde band, aangevuld van blazers en Hammond keys, die elk op beurt wel eens hun kunde laat horen met enkele intense solo’s en de backing vocalistes, die ook naast Joss voldoende ruimte kregen. Inderdaad het is een ‘one family’ die hier op het podium staat, met Joss als de preacher, waarbij een gepaste dosis entertainment en show steekt.
Een heerlijk geluid, hoe instrumentatie en zang elkaar vinden. De black soul behoudt z’n waarde bij deze blanke dame , die met haar fluwelen stem , haar charisma, iedereen beroert. Hier heeft onze Selah Sue ook de mosterd vandaan gehaald .
Als een dartelend veulen imponeert ze. In de openingstrilogie was ze al meteen bij haar publiek, bij haar fans om iedereen mee te nemen in haar muzikaal verhaal. De live uitvoeringen van haar nummers en het coveraanbod hebben een persoonlijk en eigen uniek verhaal. Een muzikale reis, met een rugzak vol nostalgie en eigentijds materiaal. “Girl they won’t believe it” en “Stoned out of my mind” werden mooi uitgediept , klinken kleurrijk en voerden ons dus mee in haar trip . Een longier gevoel kregen we op “Spoiled me”, en het meer recente “Walk with me” .
Letterlijk waren we uitgenodigd op de verjaardag van haar support Stephen Wilson Jr . Een verjaardagstaart kon niet uitblijven en samen speelden ze een sfeervol, opbouwend retrorootsbluesy nummern, “Even the sky”.
Ze overtuigt verder met enkele mindere gekende songs (o.m. “Bring on the rain” , “Mr wankerman”), maar het onderstreept nu net haar veelzijdigheid. We worden meegezogen in dit totaalconcept.
“Fell in love with a boy” (gekend van White Stripes), haar doorbraak, was de inzet van een schitterende finale, waarbij de melodieën volledig werden ontrafeld, enthousiast verenigd met het groovy dampende “Right to be wrong”. De voorste rijen kregen een bloemetje gegooid. Een dikke streep onder haar charisma.
Even dachten we, Joss kon nog op Gent Jazz staan, gezien ze op het Nederlandse North Sea Jazz stond geprogrammeerd, maar kijk, vanavond was ze in het Kursaal te zien , en iedereen kon genieten van een uiterst aangename, heerlijke avond, een sfeervolle, broeierige soulmis die ons deed heupwiegen, meeneuriën, de handen tegen elkaar.
De nostalgie en het eigentijdse omarmden elkaar, vrolijk-, gevoelig-, smileygewijs …
Ook de support Stephen Wilson Jr uit Kentucky, met pet, bril en geruit hemd, kon solo voldoende overtuigen. Enkel op elektrische en akoestische gitaar, de snaren strak en z’n doorleefde, indringende, heldere rootsstem weefde hij rootsrock en blues, traditietrouw op z’n Amerikaans, aan elkaar.
We waanden ons in chaletje in de bergen, ver weg van de bewoonde wereld , die ergens Bon Iver, Iron & Wine deed opborrelen. Ook hij had z’n persoonlijk verhaal dat in de handvol nummers waren verwerkt , met een ‘keep the memory high’ gehalte aan z’n pa .
Naast die retro was de invloed van Nirvana groot , het werd met een aparte, originele versie van “Something in the way”, roots/grungy gewijs, aangepakt.
Enig minpunt algemeen die avond was dat het geluid z’n decibelmeter overtrof en soms wat te fel stond opengedraaid ,waardoor de haartjes in de gehoorgang onder spanning bleven …
Organisatie: Gracia Live (ism Kursaal, Oostende)
Too Hot For Me - Great Gigs in The Park 2024 - We sluiten af met een feestje!
De organisatie van Great Gigs in The Park mag terugkijken op een succesvolle editie. Met enkele uitverkochte avonden en weersomstandigheden die, op uitzondering van enkele dagen met fikse buien, waren de weergoden de Casino Kiosk eveneens gunstig gezind. Bovendien bood de organisatie een wijds palet aan, binnen een gezellig en intiem kader.
Wij sluiten af met een feestje met Too Hot For Me (****1/2) die zorgden voor een uitgelaten stemming, met vaak een Zuiders tintje eraan verbonden. De boodschap was vrij duidelijk, dansen, springen, zweten. Ook al hoorden we soms wel een melancholisch klankje of een streepje blues. Dat Zuiders temperament, of het nu Mexicaans of Spaans is speelt geen rol, bedoeling is dat de mensen uiteindelijk lekker uit de bol kunnen gaan.
In het begin had de band het wel wat moeilijk om de aandacht te trekken door het keuvelende publiek, maar ze lieten het niet aan hun hart komen en draaiden de kraan volledig open.
Het mooie is, je kan op hun muziek geen label kleven. Elke stijl passeerde de revue. Voorwaarde? Er niet op stilstaan!
Twee uur lang hield Too Hot For zijn publiek in de ban. Op het einde van de set mochten enkele kinderen het podium op, om de avond met een knal af te sluiten. Too Hot For Me was de perfecte afsluiter van veertien avonden puur genieten.
Great Gigs in The Park zit er bij deze op. Maar we bleven toch nog even nagenieten met een glaasje , om met een brede glimlach huiswaarts te keren. Hier sloten we af met een feestje én ‘Hoe’!
Een overzicht van de avonden die werden opgevolgd
Postmen - 13 Juni (fotoverslag) https://www.musiczine.net/nl/news/item/95121-great-gigs-in-the-park-2024-postmen-de-casino-sint-niklaas-op-13-juni-2024-pics.html
J. Bernardt - 14 Juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95143-j-bernardt-great-gigs-in-the-park-2024-de-regen-werd-prompt-vergeten-door-deze-sterke-emotionele-trip.html
Sanada Maitreya - 16 Juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95144-sananda-maitreya-great-gigs-in-the-park-2024-geen-echt-muzikaal-vuurwerk-wel-waakvlammetjes.html
Gustaph - 19 Juni (fotoverslag) https://www.musiczine.net/nl/news/item/95211-great-gigs-in-the-park-2024-gustaph-oyesono-de-casino-sint-niklaas-op-19-juni-2024-pics.html
The Bony King of Nowhere - 20 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95209-the-bony-king-of-nowhere-great-gigs-in-the-park-2024-melancholie-als-klankkleur.html
Les Negresses Vertes - 23 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoek-af.html
Sylvie Kreush - 24 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95235-sylvie-kreusch-great-gigs-in-the-park-2024-sylvie-sylvie-wat-doe-je-met-ons-teder-hart.html
Raymond Van Het Groenewoud - 25 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95242-raymond-van-het-groenewoud-great-gigs-in-the-park-2024-vlaams-volksfeest-in-een-eigenzinnige-touch.html
Intergalactic Lovers - 27 Juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95275-intergalactic-lovers-great-gigs-in-the-park-2024-een-kleurrijke-trip-in-het-sprookjesbos.html
Dr. Lektroluv - 4 Juli https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95337-dr-lektroluv-great-gigs-in-the-park-2024-een-veelzijdig-kleurrijk-dansfeestje.html
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Rudeboy plays UDS feat. DJ DNA - Alive and kicking in the fast lane
Wanneer tram 6 lonkt kan je als frontman van een ter ziele gegane band maar beter een wel doordacht pensioenplan klaar hebben. In het geval van Patrick Tilon lag die opportuniteit redelijk voor de hand: hij kroop terug in de huid van zijn legendarische stage persona Rudeboy Remington, overtuigde zijn vroegere maatje DJ DNA om diens draaitafel af te stoffen, en hopla, Rudeboy plays Urban Dance Squad feat. DJ DNA was geboren. Commercieel gezien geen slechte zet, maar toch rest er nog die ene uitdaging: hoe hou je de muzikale erfenis en live reputatie intact van één van de meest toonaangevende bands die Nederland ooit heeft gebaard?
Dé grootste uitdaging afgelopen vrijdagavond, zo bleek, lag niet bij de hoofd act zelf maar wel bij de 40- en 50-plussers die met slechts bescheiden getale uit hun zetel konden worden gelokt richting de voormalige industriële Bolwerk site. Het contrast met het energiepeil waarmee de afgetrainde brulboei met Surinaamse roots meteen van zich afbeet tijdens opener “Selfsufficient Snake” kon moeilijk scherper. Met elastieken benenwerk dat onmiskenbaar naar de prille James Brown lonkte en raps die werden uitgespuwd alsof het een verhitte bijeenkomst van de Black Lives Matter beweging betrof werd het laatste restje twijfel genadeloos weggevaagd: deze donkere jongen van 60 komt nog steeds zo hard.
Verbeten, ja zelfs op het militante af, werkten Rudeboy & co zich anderhalf uur doorheen een eigenzinnige selectie uit de UDS back catalogue waar rap, funk en rock zodanig stevig in elkaar haakten dat er eind jaren ’80 een apart genre etiket werd voor bedacht: ‘cross-over’. In Kortrijk koos het Nederlands gezelschap niet voor een veilige hap-slik-weg selectie van louter singles, maar was er minstens evenveel aandacht voor deep cuts uit voornamelijk de eerste drie albums die UDS tussen ’89 en ’94 op de wereld losliet. Energiebommetje “Brainstorm on the U.D.S.” vanop het door wijlen Jean-Marie Aerts ingeblikte debuut klonk nog steeds als de perfecte mash-up tussen Public Enemy en de vroege Red Hot Chili Peppers. Ook de downtempo grunge van “Alienated” kwam stevig en waarachtig binnen wanneer een opsomming van persoonlijke frustraties uitmondde in een eindeloos herhaald ‘I got to keep my head up’, een mantra voor iedereen die moet leren omgaan met roadblocks op het levenspad.
Dat Rudeboy als vanouds kon uitpakken met festival anthems uit een ver vervlogen tijdsgewricht zoals “No Kid”, “Good Grief!” en “Demagogue” was niet enkel en alleen zijn verdienste. Om het even wie zijn ex-UDS maatjes Silly Sil (bas), Magic Stick (drums) en Tres Manos (gitaar) moest vervangen heeft grote schoenen te vullen, maar op een paar details na kon deze UDS versie 2.0 toch behoorlijk stevig wedijveren met de oorspronkelijke line-up. DJ DNA van zijn kant liet geen enkel moment onbenut om vooral tussen de nummers door subtiel in zijn vinylbak te duiken. Erg essentieel was het op zich allemaal niet, maar toch voegde zijn kennis van de muziekgeschiedenis een dosis speelsheid en spanning toe die het UDS DNA moeilijk te kloneren maakt.
Het laatste eindje van de lont brandde uiteindelijk helemaal op met de snedige punk uppercut “Fast Lane” en de Oosters gekruide trip hop van “Bureaucrat Of Flaccostreet”.
Geen idee met welke schimmige voorstellen onze eminente regeringsonderhandelaars straks zullen naar buiten komen, maar één ding staat na vanavond toch al vast: het pensioenplan van Rudeboy werd getest, gesmaakt, en goed bevonden!
Organisatie: Blender ifv Schouwburg Kortrijk + Wilde Westen
Dr. Lektroluv - Great Gigs in The Park 2024 - Een veelzijdig, kleurrijk dansfeestje
Dr. Lektroluv (****) , artiestennaam van Stefaan Vandenberghe, een Belgische diskjockey en muziekproducent, is reeds vanaf de jaren tachtig actief maar werd pas echt bekend als Dr. Lektroluv. De man is ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen, zijn imposante uitstraling gecombineerd met groen masker en dito handen hebben iets futuristisch. Bovendien weet hij zijn sets zodanig in te kleuren, dat het wel lijkt alsof hij niet van deze aarde komt maar uit een onbekende planeet. Onaards en kleurrijk zou ook zijn optreden op Great Gigs In the Park worden donderdagavond.
Voordien mocht Niels Orens (****), voor een nog sterk uitgedund park tonen wat voor een klankenvirtuoos hij wel is. "Zijn composities zijn een kleurenpallet van emotie" staat in de biografie. Die stelling blijkt te kloppen. Niels Orens combineert echter niet alleen uiteenlopende emoties maar ook verschillende muziekstijlen. Al zijn het vooral die adembenemende , oogstrelende naar Ambient ruikende klankentapijtjes die ons het meest konden bekoren. Heel bedwelmend hypnotiseert hij je een drie kwartier lang, en doet je vertoeven in de mooiste oorden. Deze geestverruimender set verdiende meer publiek, want werd mooi ingekleurd met daarbij passende beelden om het plaatje compleet te maken. Met een combinatie van opzwepende beats en bedwelemnde klanken, deed hij ons dan ook lekker zweven over de heide. In het oog te houden binnen de scene deze Niels Orens, zoveel is duidelijk.
Tussen de twee optredens door kregen we nog een aanstekelijke setje , met vaak gekende songs voorgeschoteld. De perfecte opwarmer voor Dr. Lektroluv die direct alle registers open trok. Soms opzwepende, dan weer interessante bochten nemende, gaat hij zeer uitgekiend en vooral gevarieerd tewerk. Waardoor uiteenlopende spanningsvelden werden gecreëerd.
De visuele effecten op de achtergrond bleken binnen die context een enorme meerwaarde De wat smerige aanvoelende tracks, pakkende subtiele klanken , knetterende beats tot verpletterende soundscapes volgen elkaar in een razendsnel tempo op en laten dan ook een man zien en horen die van enorm veel markten thuis is.
Soms voelden we dan ook een zeker dreiging ontstaan, of eerder een donkere somberheid over ons neerdalen om daarna over te stappen op een lichtvoetige aanpak die je dat licht aan het einde van de tunnel laat zien en horen.
Pompende beats zorgen er op hun beurt voor dat je geen seconde stil kunt staan. Telkens was er maar één ding dat je kon doen, dansen, dansen en dansen…
Na circa een uur en half was het al voorbij, maar we konden eigenlijk nog uren doorgaan..
Door op deze wijze tewerk te gaan wordt een artiest als Dr. Lektroluv binnen die scene ook zo op handen gedragen. Het zorgde er op Great Gigs in the Park in elk geval voor we ons geen seconde verveelden.
We zagen Dr. Lektroluv ooit op Pukkelpop de tent compleet opblazen in de late uurtjes, in een goed gevulde De Casino (Kiosk) zorgt hij tijdens het vallen van de avond voor een bijzonder veelzijdig en kleurrijk dansfeestje .
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Ty Segall - Onbesuisde psych-rock
Eerlijkheidshalve dienen we toe te geven dat de multigetalenteerde Ty Segall ons met zijn laatste twee albums ‘Hello Hi’ (2022) en ‘Three Bells’ (2024) niet echt heeft omvergeblazen. Geen slechte platen, verre van, maar te veel akoestische omzwervingen zorgen ervoor dat die albums niet het torenhoge niveau halen van eerder werk, en al zeker niet van de immer wervelende live gigs waar de muzikale veelvraat een patent op heeft, of het nu met zijn eigen band is of met één van zijn talrijke nevenprojecten.
Zo zullen we bijboordeeld nooit het extatische concert van Fuzz vorig jaar in de Antwerpse Trix vergeten, een stomende performance waar Segall van achter de drumkit zijn ongeremde geestdrift op de zaal losliet.
Ty Segall is immers een rasmuzikant die op het podium zijn eigen songs telkenmale heruitvindt, deze injecteert met een extra shot adrenaline en ze naar een andere dimensie katapulteert. Hij laat zich hierin bijstaan door een schare al even fenomenale muzikanten, een bedrijvige bende die geregeld spontaan aan het jammen slaat, hiermee voor een indrukwekkende chaos zorgt en steeds weer op zijn poten terechtkomt. De akoestische gitaar die om de haverklap passeert op de laatste albums is in geen mijlen te bespeuren, de stekker is onherroepelijk ingeplugd, de geluidsmeter gaat vlijtig in het rood. Dit lijdt tot uitzinnige psych-rock met vette riffs en gierende solo’s, vooral van Segall zelf, maar ook de flitsende uithalen van collega gitarist Emmet Kelly zijn om van te smullen.
Het klinkt allemaal veel heviger, smeriger en furieuzer dan op de platen, vooral de tracks uit ‘Three Bells’ worden zo van extra stroom voorzien en klinken bruisender dan ooit. Het is Crazy Horse op steroïden, Thurston Moore undercover in een hard-rock band, The Beatles met dynamiet in hun reet of T-Rex die dagenlang aan de uppers heeft gezeten. De gitaren soleren weelderig en vliegen geregeld uit de bocht, er wordt gretig buiten de lijntjes gekleurd en de songs worden uitgesponnen tot de dubbele duurtijd van hun albumversies. De groepsleden krijgen gedurig de tijd om compleet loos te gaan en het speelplezier druipt er constant van af.
Uitzinnige garage-rock, ontvlambare popmuziek, geflipte hard-rock, onstuimige noise en ontspoorde country ontmoeten elkaar in Ty Segall’s avontuurlijke universum, het is een heerlijke wereld om in te worden ondergedompeld en dit meer dan anderhalf uur lang.
Organisatie: Aéronef, Lille
Nederlands 
Français 
