Front 242 – afscheidstournee – Meer dan 40 jaar Front, schitterend, U bent bedankt!
Front 242 en Neon Electronics
Iconen in onze Belgische scene beginnen aan afscheidsconcerten … Front 242 liet vorig jaar weten dat het na ruim 40 jaar goed en wel is geweest. Eind januari is het definitief over & out … Front 242 was een baanbrekende band, die internationale erkenning verwierf, meer dan in eigen landje.
Ze wisten anderhalf uur lang een backcatalogue te bieden van hun succesvolle periode in de late 70s tot late 80s, met hun broeierige, groovy, pompende electrotracks en hun movende body’s op het podium. De vijftig plussers, het publiek hier overwegend aanwezig, genoot en sloot hun lieveling met een pogodansje, de vuist en de arm omhoog, letterlijk in de armen! Wat een connectie tussen band en publiek … Kortom, een mooi eerbetoon als afsluiting …
Hier in Gent speelden ze hun eerste concert ooit (83), dus hier konden ze niet ontbreken … Hun afscheidsconcerten werden afgelopen zomer reeds ingeleid op de Lokerse Feesten. De new-wave- classix organisatie wist hen nog even te strikken voor twee avonden, vooraleer ze definitief hun hoofdstad Brussel uitwuiven met (alle goede zaken bestaan uit) drie concerten.
We hebben er nog eentje in de rangen die er ook mee stopt, met name Channel Zero die de 90s Belgische metal beheerste. Nu, Front op z’n beurt, gaf een bepalende push aan het industrial genre in de mid80s; hun electronic body music (EBM) is na ruim veertig jaar nog steeds een begrip.
‘Geography’ uit 82 was het debuut , ‘No comment’, ‘Offical version’ , ‘Front by front’ en ‘Tyranny for you’ in 91 en tussenin talrijke EPs, bepaalden nét die EBM , een revolutionair geluid, die z’n invloed en inspiratie had op talrijke elektronicabands, die darkwave en de new beat omarmden. Met hun latere trancetrips van ‘Up evil’ en ‘Off’ waren ze een bron voor Chemical Brothers, Underworld, Orbital , The Orb en Prodigy. Muzikale generaties werden dus aangesproken. Maw Front 242, een viering van een muzikale erfenis die tientallen jaren stand heeft gehouden.
De 4 men in black , in bodywarmers stijl en met grote zwarte zonnebril op, werden als helden onthaald. We hoorden een zorgvuldige mix van classics en van enkele fijn opgepoetste nummers door de jaren heen.
Richard 23 en J-L De Meyer, spil doorheen dit collectief, wisten het publiek meteen op dezelfde golflengte te krijgen en op te hitsen met “WHIWYG (whatyouseeiswhatyouget)” door de krachtige elektrotunes, die kenmerkende donkere wave en hun bepalende moves en danspassen. De twee spilfiguren vulden elkaar aan en wisselden elkaar af in de snedige , felle , verbeten en zalvende zegzang. En inderdaad J-L moest hier af en toe een rustmoment inschakelen, om er dan opnieuw tegen aan te gaan en te kunnen invliegen op het podium. De man achter de knoppen en de electronic body drummer gaven het juiste tempo en snelheid aan.
De projecties op het achterplan en de spotlights waren hier de toegevoegde waarde voor volledige overgave en complete totaalbeleving, die een ‘end of the world-gevoel’ deed opborrelen.
En het stampte onverminderd voort, “Moldavia” en het rauwe “Body tot body” volgden; niemand bleef onbewogen. De muren trilden door die elektronica-, drumbeats en de salvo’s.
Met “Don’t crash” werd een meer filmisch geheel aangevat, door die trancy, zwevende donkere grooves; de schitterende beelden maakten de link naar diverse soundtracks als van een ‘Das boot’ …
De overbekende new wave classics “No shuffle” en “Quite unusual” zorgden voor samenhorigheid en meezingmoment. En het tempo kon opnieuw worden opgedreven. In ware commandostijl kregen we natuurlijk die “Commando mix”, ook al zo’n mooi opgebaard oudje, dat werd uitgerekt en een donkere onheilspellend sfeertje creëerde. Een soort aanzet voor de ‘Hunger games’ of de ‘Alien’ films en ga zo maar door …
Het nieuwere “Hide & seek” (een cover btw!) werd even enthousiast onthaald en met hun vuist en hand in de lucht bleef de temperatuur in de Vooruit in deze koude dagen warm.
Een intense sfeer sierde door de krachtige uitvoeringen, de zwierige , militante beats, de drumpartijen en de salvo’s op een “Red team”, “Take one” en “Master hit” , oudjes die Front een eigen uniek gezicht gaven. Natuurlijk kon die instant klassieker “Tragedy for you” niet ontbreken, door de zwevende elektronica en de dubbele percussie; die groove’n’beats zweepten het publiek op. Ook “Fix it” is er zo eentje en hier voel je ongetwijfeld die invloed op de 90s dance scene.
Het opbouwende , snedige “Welcome to paradise” uit 88, een prachtige clip erbovenop , sloot de reguliere set af. De response was enorm en het deed het kwartet deugd.
Ze hielden tot slot iedereen nauw aan het hart met de eurodance van “Happiness (more angels)” en in de explosiviteit van het overbekende “Headhunter”, wat hadden we hier een meezingmoment!
We kregen als toemaatje nog een fijn fotoarchief van de succesvolle carrière van deze electrohelden
Front 242 wuifde ons definitief uit met hun brok muziekgeschiedenis …. Ze bewezen wederom waarom ze pioniers zijn binnen het genre en gaven hun fans een onvergetelijke avond. Dit optreden was een herinnering aan hun blijvende invloed en hun blijvende kracht van hun muziek! Schitterend, Front, U bent bedankt!
Neon Electronics is het project van Dirk Da Davo, die na z’n Neon Judgement de elctrowavepop in een eigentijds, aangepast jasje stopte o.m. met Radical G. Met z’n drie op het podium waren ze, bas, gitaar en een dosis elektronica (drums), waarbij een soort blaasinstrument de sounds wat aanscherpte, wat deed zweven of niet vies was van wat geluidsterreur (met een knipoog naar Atari Teenage Riot).
Ook na het avontuur van NJ, veertig jaar terug, biedt dit trio een boeiende, interessante backcatalogue van prikkelende, opzwepende electro/wave, dance, grooves met een EBM gehalte.
Drie nummers van NJ kregen een herbewerking toebedeeld, “Schizopfrenic Freddy”, “TV treated” en de onlangs verschenen bewerking van “Factory walk”, die een soort staalverwerkend muzikaal bedrijf introduceerde.
Ook hier werden we moeiteloos meegezogen in die trancy, repeterende, meeslepende en opbouwende, hoekige, pompende tunes , die een donkere, grauwe ondertoon hadden, zoals op “Invisible man” en “Better way”. De projecties staan net als bij Front in voor een totaalbeleven. Meat Beat Manifesto, The Orb of een Death In Vegas en natuurlijk Front of hun eigen oudje NJ kwamen ergens in ons op. Het trio had meteen het publiek mee.
Verder een “Pussycat dreams” , die ons lekker erotiserend deed wegdromen in een walm van bezwerende, zalvende electrogolven. Denk maar even aan de Lords Of Acid. Of een “157” (cent cinquante sept) is er dan eentje van hartverscheurende electro.
Ze hielden het boeiend alternatief toegankelijk en zorgden voor een aanhoudende spanning door voldoende afwisseling in het genre.
Deze Neon Electronics waren de ideale geleider van onze Front iconen.
Check gerust LIVE (+ pics Lokerse Feesten 2024)
Lokerse Feesten 2024 - DAG 3 - Black Sunday - Afscheidsconcert van Front 242 zindert na
Try-out De Zwerver, Leffinge (juni 2024)
Front 242 – try-out - Herinnering aan hun blijvende invloed en de blijvende kracht van hun muziek!
Organisatie: New-wave-classix (ism Front 242 en Neon Electronics)
A christmas to remember van Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen – Gezelligheid als Kwetsbaarheid
Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen - A christmas to remember
‘A christmas to remember’ is een heel interessante show van drie artiesten die ons muzikaal hart verwarmen tijdens deze donkere dagen en ervoor zorgen dat kerstmis je ietwat dichter bij elkaar kan brengen. Ook het kerstcomité van Nokere sprong mee in hun project iedereen een warm hart toe te dragen. Een uitverkocht concert bijgevolg van de handvol optredens die Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen samen geven .
Een goed twee uur durend optreden kregen we van de drie die vier klasse muzikanten rond zich hadden verzameld; de kerstbelletjes rinkelden en de lichtjes van de twee kerstbomen aan de drums fonkelden. Geslaagd zonder meer dus …
Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen staken een show in elkaar, geïnspireerd op de kerst en omgeven van een mooi lichtgevend decor. Een keuze van eigen werk als interessante, soms alternatieve nummers eigen aan deze Xmas periode, van artiesten die hen nauw aan het hart lagen, werden in de spotlight geplaatst en kregen een persoonlijke touch.
De drie artiesten vonden elkaar door de jaren … Deneckere staat in voor materiaal van Little Kim en ze hebben een beetje dezelfde muzikale roots van country/rootsamericana; met streekgenoot Berlaen hebben ze iemand die een ludieke noot voorziet in onvervalst Zults dialect gezongen catchy popsongs. Hij is een muzikale kameleon, eentje die ‘altijd blijv’t goan’; ‘’t Gesproken dagblad’ is al z’n vijfde soloplaat, die met “Olles hé zijne limiet”, naast talrijke andere boeiende singles als “Oe ver’est nog?”, “Ier in de midd’n”, zich terecht een plaatsje toe eigenen op radio 1.
Bruno Deneckere, op z’n beurt, maakte mee de Gentse scene in de late eighties-early nineties, met de Pink Flowers en legde zich toe op sing/songwriting en rootsamericana; zijn werk en muziek heeft een belangvolle invloed op het werk van Little Kim, ook al zo’n muzikaal duizendpootje binnen onze Belgische scene, met haar talrijke vocale bijdragen bij o.m. Belcanto, Tavernier en folkmonument Kadril tot de groten; en er is tot slot haar eigen werk als ‘Moederland’ (met een knipoog naar Natalie Merchant van 10000 Maniacs) en de binnenkort te verschijnen nieuwe plaat, ‘Ademhalen’, met de onlangs uitgebrachte single ‘Dansen doen we niet’.
Het songmateriaal dat de drie met de band selecteerden was om U tegen te zeggen. Alle drie bieden ze een verfrissende wind en met een goed op elkaar ingespeelde band, kon in deze donkere dagen en harde tijden de harten meer met elkaar worden versmolten en worden de mensen wat dichter bij elkaar gebracht, onder het toeziend oog van de patroonheiligen H Barbara en H Ursmarus van Nokere.
De organisatie, ‘t kerstcomité Nokere, kon uitermate tevreden terugblikken, want deze ‘Xmas to remember’ was in een mum van tijd uitverkocht. Geslaagd zonder meer dus …
Het ijs met het publiek werd meteen gebroken door Berlaen met het lichtjes heupwiegende “We zorg’n altijd goe veur mekoar”; Het houtvuur knetterde op zo’n nummer.
Deneckere stond als een jongere Neil Young op het podium, met z’n meer country gerelateerd materiaal (check maar eens ‘Old ways’ van opa Neil), hoed op en met meer nasale vocals. “Rocking right too” was muzikaal een andere uitvalsbasis dan van Berlaen, doorleefd materiaal hier, gedrenkt in akoestisch/elektrische gitaar, steelpedal, pianotunes en 70s hammond .
En dan onze Little Kim , een beetje onze Nederlandstalige Emmylou Harris (één van haar iconen trouwens), kwam aandraven met de eerste Xmas song, “Little drummer boy”, het gekendst van Bing Crosby, maar eigenlijk een compositie van Katherine Davis tijdens WO II. Hier onderstreepte ze meteen haar zangtalent van zalvende, dromerige, hemelse vocals, waarbij ze hoog kon uithalen.
Deze muzikale familie samen, loodste ons doorheen hun eigen materiaal als interessante, smaakvolle bewerkingen van (minder) gekende, opgestofte kerstnummers.
De sneeuwvlokken dwarrelden letterlijk neer in de kerk op “Snowflake” onder de prachtige samenzang van Little Kim en Bruno, het klonk als een rootspop-bereide ‘snowywhite’ door piano/keys/steelpedal. Een even sterke samenzang hadden we van Berlaen en Littke Kim op “Gij & ik”, een intiem, pakkend, gevoelig nummer, een countryballad, spaarzaam begeleid van hun idolen Willie Nelson en Emmylou Harris.
Apart gaven ze de gekozen nummers een eigen insteek. Little Kim met Joni Mitchell’s “River”, ingenomen vrouwelijke sing/songwriting op z’n best, “Tombe la neige” van Adamo in rootsstijl of Lieven Taverniers “Eerste sneeuw”, vertaald in het Frans als ‘La première neige”, waarbij ze zich vocaal profileerde als een Dani Klein van Vaya Con Dios. Het nummer werd mooi uitgediept en de instrumentatie kreeg hier voldoende ademruimte, zeker de hammond; een warme, sfeervolle aanpak.
Bruno vervolgens solliciteerde voor een Duyster aanpak, met John Prine’s “Everything is cool” en “Such a blue night”, twee die emotievol raakten door het gevoel van alleen-zijn, eenzaamheid en verlatingsgevoel.
Mooie zangpartijen evenzeer hoorden we op het sterk weg mijmerende “Winterstil” (van Lieven- Kris De Bruyne) en “Lonely this Xmas” (van Mud), vooral gedragen door een diepe baritonzang van Berlaen. We zakten wat dieper weg in onze winterjas. Die eenzame, trieste, pijnlijke liedjes zijn nu net diegene die het meest nazinderen. Het toonde die andere zijde die Xmas met zich kan meedragen. Maar niet te diep getreurd, net op tijd liet het combo optimisme en samenhorigheid van zo’n winterse dagen horen, met name die “Xmas medley” (van “Santa baby”, “Winter wonderland”, “Rockin around the Xmas tree” en “Let it snow”), één van sprankeltjes hoop en samen-zijn.
En soms kan zo’n pittoresk kerkje tot een bruine kroeg omgedoopt worden … Sam Cooke’s “Wonderful world” kreeg een popjazzy tune, “Sergeant Oliver” (van Tom Mank) was een pakkend verhaal over de kerstnacht in WO I, van hoe de vijand voor één nacht je vriend kan zijn.
Het zinloze geweld dat we dagdagelijks zien, laat onze artiesten niet onberoerd en ongemoeid. Liitle Kim zoekt naar ‘verbinding’, ‘connectie’ op haar nummer “Motherland” en Bruno op “The new peacetrain”, eentje die weet op te bouwen, er is het gesoleer van elk instrument en het klinkt stapsgewijs groovy, swingender, dynamischer. De hoopvolle outtro van Lennon’s “happy Xmas, war is over” bracht ons naar de luchtigheid en lichtpunten van de “Formidabele kerstmis” van Xavier De Baere; hier schitterden de lichtjes over Nokere berg, naturel, puur, vol humor gebracht en gespeeld door Berlaen natuurlijk.
Het was de aanzet tot meer ‘push’, enthousiasme; we kregen een levendige, opwindende finale reeks met het rootsrockende “Whats so funny about peace, love en understanding” (Nick Lowe), Berlaens positiviteit op “Altijd blijv’n goan” en Bruno’s “kissing santa claus”.
Tot slot hadden we de samenhorigheid op Whams “Last Xmas”, een elegante uitsmijter in deze ‘wonderful time of the year’, waar intimiteit, gezelligheid, vrede als eenzaamheid en kwetsbaarheid in ieders gedachte is in deze donkerste dagen.
Songs van goed klinkende, doorleefde americana en het Nederlandstalige lied van eigen en andere interessante bewerkingen van Xmas gerelateerde nummers, werden hier aangekleed in een gepaste outfit van een overtuigende ‘Xmas to remember’.
Hoedanook werd iedereen een fijne kerst met een forse klink en een gezond, gelukkig, muzikaal jaar toegewenst …
Organisatie: Kerstcomité Nokere
The Freaky Buds - Blues met een gezonde dosis rock-'n-roll
Wat was het lang geleden dat ik nog eens in deze bijna 60 jaar oude club was geweest. Begin jaren negentig zag ik er de (in mijn ogen) legendarische Evan Johns (toen al op de terugweg, maar toch) en de eveneens merkwaardige The Leroi Brothers. Later moet ik er nog een paar keer geweest zijn maar dat is me blijkbaar minder bijgebleven.
Nadat de blues revival uit de jaren '80 een stille dood was gestorven kon het aanbod uit de blues me steeds minder boeien waardoor de nood om nog eens naar Ruiselede af te zakken minder hoog werd. Wat niet wegneemt dat de Banana Peel na al die jaren nog altijd een bruisende club is die op een maandagavond (nog steeds!) voor toch niet de grootste naam uit de blues scene zo goed als uitverkocht was.
Daarvoor zorgden dus The Freaky Buds, een Frans viertal uit Nantes dat ons volgens de inrichters ging trakteren op een set hill country blues. Hill country blues is een regionale (North Mississippi) stijl van country blues met een sterke nadruk op het ritme, met aanhoudend stevige gitaarriffs en een hypnotiserende groove. Voornaamste exponenten zijn "Mississippi" Fred McDowell, R.L. Burnside en Junior Kimbrough. Dat die vlag niet helemaal de lading dekte werd al tijdens het eerste nummer duidelijk.
The Freaky Buds wisten me meteen te overrompelen met een cover van het schitterende "Goin' to the church" van de onevenaarbare The Red Devils. Niet zo nijdig als het origineel (kan ook moeilijk) maar toch op hun manier bijzonder smaakvol gebracht. Maar hill country blues was dit uiteraard niet. Misschien wel rockin' blues zoals The Freaky Buds zelf hun muziek omschrijven. Ik hou het bij een gezonde mix van blues en rock-'n-roll. Later kregen we dan toch die beloofde hill country blues met twee nummers van R.L. Burnside: "Skinny woman" en "Goin' down south".
Naast die covers hoorden we ook veel eigen werk die dan geplukt werd uit hun debuutplaat ‘Hard days, fuzzy nights’ uit 2021, waarop trouwens geen cover te bespeuren valt, en uit een begin volgend jaar te verschijnen nieuwe plaat.
Naast de overduidelijke invloeden van The Red Devils bleek ook GA-20 een grote bron van inspiratie geweest te zijn. Van hen hoorden we evenwel geen covers maar de manier waarop The Freaky Buds Hound Dog Taylor ("She's gone" en "Let's get funky") aanpakten droeg toch het keurmerk van GA-20, die beide nummers trouwens ook op het repertoire heeft staan.
Ondanks die frappante connecties bleken The Freaky Buds wel degelijk een eigen smoel te hebben. Max Genouel, met net als drummer Hugo Deviers een verleden bij het Franse Lowland Brothers, ontpopte zich als een veelzijdig gitarist die zich niet te vaak bezondigde aan lange solo's. En als dat dan toch gebeurde stopte hij er voldoende onconventionele noten in om het spannend te houden. Een rauwe bluesrasp had hij zeker niet maar zijn lijzige, ietwat aparte stem kon ons de ganse avond moeiteloos meeslepen. Naast hem excelleerde Thomas Troussier op mondharmonica, een meester in de stille noten en tevens de man die al vapend voor rookeffecten zorgde. En dan was er nog het geheim wapen van de band: Lonj (ook gekend als Nicolas Coulognes) op tweede gitaar die, met een minzame glimlach op het gelaat gebeiteld, voor een broeierige, swampy sound zorgde. Een man uit Bordeaux die talloze keren naar Mississippi trok en er daar in slaagde om met artiesten als B.B. King, T-Model Ford en James Carr samen te spelen. Hij stelde zich nogal bescheiden op, maar toch was hij de drijvende kracht achter de soepel draaiende motor. Een motor die zonder moeite tweemaal een uur gesmeerd bleef lopen.
De Banana Peel stelt duidelijk hoge eisen aan haar gasten. Maar The Freaky Buds hadden genoeg bagage bij om de klus te klaren. Hoogtepunten in het tweede deel van de set waren opnieuw twee nummers die werden aangekondigd als zijnde van The Red Devils: "Devil woman" en "So low down". Wat niet helemaal klopt want "So low down" is eigenlijk van 13, de groep van Lester Butler na The Red Devils.
The Freaky Buds slaagden erin dankzij een rock-'n-roll gerichte aanpak, net als wijlen Lester Butler, dertig jaar geleden, en onlangs nog GA-20, een frisse wind door de blues te jagen.
Organisatie: Banana Peel , Ruiselede
Guido Belcanto – Tedere Baldadigheden op z’n best!
Guido Belcanto is één van de boegbeelden van het Vlaamse lied, al zo’n 40 jaar. Het optreden in deze mooie, pittoreske kerk in Zarren, deelgemeente Kortemark, maakte de cirkel van z’n optredens compleet. ‘Tedere Baldadigheden’, de nieuwe plaat die in humor en weemoed, met een lach en een traan, stond centraal, dankbaar uitnodigend tot een kruisteken en ‘te biechte’ gaan.
De koning van het authentieke levenslied weet de terugkerende thema’s van weemoed, tragiek, tristesse en langs de andere kant het losse, de (zelf) relativering , het geluk van de liefde en het leven te verhalen. Hij doet dit in kleurrijke, dagdagelijkse observaties, ervaringen en evoluties van leuke, rakende teksten en troostende woorden, van joie de vivre, pluk-de-dag, tederheid, verwondering en ondeugd.
Een volstrekt eigen universum heeft hij weten te realiseren; ook die nieuwe ‘Tedere Baldadigheden’ vol gevoelige, tedere, emotievolle en stoute, pikante soms aangebrande en gevaarlijke baldadigheden sieren z’n songwriterstalent. We lieten ons dus gewillig , moeiteloos mee voeren in de artiest en zijn pakkende indringende vocals. Muzikaal kreeg het vorm in pop, chanson, folk, roots en blues.
De charismatische, gelouterde zanger beschikt over een heuse band, ‘Het Broederschap’ met o.m. één van z’n zonen; een arsenaal aan instrumenten zien we op het podium, van akoestische en elektrische gitaren, banjo, contrabas, steelpedal tot keys, viool, accordeon en mondharmonica die de sound een passende outfit bieden. Hij omschrijft hen als volgt ‘dat elke zanger het orkest krijgt en heeft dat hij verdient’!
Vanavond hangt een overvolle kerk aan zijn lippen en boeide hij met z’n wisselend materiaal en z’n aangename, interessante, intrigerende en inspiratievolle tekstvellen; net als een Herman Van Veen, Spinvis uit Nederland en onze eigen Luc De Vos , Stijn Meuris, Frank Vander Linden, Kommil Foo, woordenkunstenaars elk op hun eigen manier.
De recente plaat kwam natuurlijk in de spotlight en hij grossierde gewiekst in z’n rijkelijk gevulde carrière . Hoedanook, hij is een songwriter onder de noemer ‘goede wijn behoeft geen krans’, want z’n platen de laatste twintig jaar overtreffen wel het oudere. Een fenomeen die over een indrukwekkende catalogus beschikt van zo’n driehonderd liedjes en vijftien studioplaten.
We waren getuige van een hartverwarmend intens (kerk)optreden, wat niet alledaags is en die niemand onberoerd liet. Een magische band werd gecreëerd met z’n publiek, en de tedere ‘dankjewels’ werden als bloemetjes rondgestrooid.
Naast de focus op de nieuwe plaat, kregen we materiaal van de laatste twintig jaar als “Op de pechstrook (van het leven)”, een meesterlijk zwierige, swingende, pakkende opener, een rit over het hobbelig parcours dat je rijdt en doormaakt.
Uit het leven gegrepen speelde hij dan “Wat een mooie dag”, integer, sfeervol ingezet door piano/keys, die gaandeweg opbouwde en breder klonk. De song toonde met een dosis humor en zelfrelativering aan, - zoals we de man kennen -,hoe blij we mogen zijn elke dag (vol liefde en tederheid) te leven; de mimiek, de gebaren als een volleerd acteur van onze Guido, sprak boekdelen
Het nieuwe werk hoorden we met het mooie sfeervolle, in accordeon gedrenkt, “De vrouwen die ik nooit heb gekend”. En we werden heen en weer geslingerd in z’n fantasierijke verhalen met sprekende nummers als het broeierige rootsgetinte “Broekjes aan de lijn”, door banjo en de steelpedal slides, of de bluesfolkroots in het depri-verhaal van “(de Wilfried) De zuchter” (in het leven)”.
Het onderstreept mans songwriterschap, zangtalent en z’n meesterlijke band, die muzikaal ideaal inspelen op z’n tekstuele en vocale capriolen.
Verdomd, hij heeft enkele goede covers in petto voor ons … eentje van Mark E Everett’s Eels; ze zijn een beetje elkaars gelijke , hij is ook zo’n begenadigd sing/songwriter over de dingen, ervaringen en kwetsbaarheden des levens. We hoorden een Nederlandstalige bewerking van “The look you give that guy” onder “De blik die je die gast geeft”. De diepe viool-tune op dit nummer gaf een gepast aanvoelen.
Verderop in de set had hij er nog een paar klaar, eentje uit oude Dylan box, “Boots of Spanish leather” ( vertaald als “Spaanse laarzen in Spaans leder”) en “Toverdrank” (origineel van Lee Hazlewood), die hij bijna 15 jaar terug zong met An Pierlé, en die een flinke hit werd.
Op deze nummers was Little Kim te gast als zangeres; de beloftevolle rootszangeres die, meermaals mee op club/theatertour trekt met Belcanto en ook met eigen werk voor de dag komt (o.m. Bruno Deneckere en Berlaen), de rootscountryfolk met haar dromerige , sensuele zang en een zwierige danspas naar een hoger niveau tilt. Een sterke samenzang dus.
We krijgen verder de spot op het nieuwe album, o.a. de cabareske swing van “Jessica”, die ook een plaatsje weet te bemachtigen in een bruine kroeg. Hij wist het publiek erbij te betrekken met handclaps en meezingmomenten. En op temperatuur gekomen kregen we twee ondeugende aangebrande nummers, “Seks op vreemde plaatsen” en “Vaginale vakantie/Penetrair verlof”, die mogen ingekaderd worden voor alle mannen die … (vul zelf maar in) .
Intussen zijn we aanbeland op het opwindende, swingende gedeelte van de set die z’n hoogtepunt kent op het latin geïnspireerde grooovy, snedige “La passionaria”, die qua sound ademruimte bood aan de fleurige instrumentatie.
Gas werd teruggenomen , intiemere momenten borrelden op met de titelsong van het in 2008 verschenen “M’n hart willen weggeven” en “Rome bij nacht” , eentje die elke keer, al 40 jaar lang, op de setlist prijkt.
Evenzeer sober ingezet werd “In de kronkels van m’n geest” , die crescendo-gewijs ons laat genieten van de Griekse geneugten van “Zorba (el greco)” , de caramba’s, de zwierige outtro en de handclaps; het maakt de song compleet. Het publiek genoot van de plaagstootjes, de deugdzaamheden en de ondeugden van deze talentvolle sing/songwriter.
“Ik wil mezelf bedanken”, in de bis, speelden ze in ware straatmuzikantenstijl, een beetje op z’n Pigmeat’s uit Nederland (moet je eens beluisteren, dit Friese duo van de 90s) als toetje.
Als zangeres kwam er in deze amicale set dus nog Little Kim … In een Meatloaf vs Ellen Foly stijl, hoorden we de sfeervolle ballad, “Ik vind je mooi zoals je bent” (op plaat met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers). De sterke samenzang werd verzilverd naar een optimistisch, overtuigend, dynamisch afsluitend deel, met de gekende “Op het zeildoek van de botsautos” en “Plastic rozen verwelken niet”.
Hij kon zo nog uren doorgaan op dit elan, het toonde nog maar eens z’n talent en z’n sterkte, wat hij allemaal heeft uitgebracht en hoe leuk, ontspannend, ludiek, emotievol - uit het leven gegrepen - het allemaal klonk door een goed op elkaar ingespeelde band.
We wilden nog lang blijven genieten van Belcanto en C° en zijn muzikaal ‘Tedere Baldadigheden’. Wat een optreden, dit was Belcanto pur sang, op z’n best!
Organisatie: Kunstgroep Die Swaene + Ciultuurdienst Kortemark + Starman records
Sprints - Ierse uppercut
Het album ‘Wasteland:What Ails Our People Is Clear’ (2022) van LICE vonden wij best wel te pruimen, een moeilijk thuis te brengen en dwars ding, maar wel avontuurlijk en boeiend. Maar live bleek LICE een complete afknapper. De experimentele en tegendraadse sound van hun platen groeide op het podium uit tot een complete janboel, een chaotisch en irritant zootje waarbij de songs verzopen in gratuit lawaai en de instrumenten mekaar constant voor de voeten liepen.
Er zijn bands die tegendraadsheid dankzij muzikale virtuositeit tot kunst verheffen, zoals Black Midi en Black Country New Road bijvoorbeeld, maar hetgeen LICE bracht was gewoon onuitstaanbare en ergerlijke herrie. Een arrogante zanger die zichzelf en zijn band constant stond op te hemelen hielp er ook al helemaal niet aan, iets meer bescheidenheid was hier wel op zijn plaats geweest. Of bedoelde die kerel het allemaal ironisch en had hij zelf door dat zijn band wel degelijk suckte? Kan ook. Sowieso een zware teleurstelling, want hier hadden we echt wel iets van verwacht.
Aan het Ierse Sprints om de avond te redden. En dat deden ze met panache, klasse en power. Dit niet in het minst dankzij Mary Oliver, een geweldige frontvrouw met een klok van een stem en een soort van ongeremde furie. De alom gedreven Oliver manifesteerde zich als een gepassioneerde dame die met haar poëzie en scherpe songs duidelijk een verhaal had te vertellen. Denk aan Jehnny Beth van Savages of aan een soort jonge Patti Smith.
Al quasi een jaar lang toert Sprints met hun ijzersterke debuutalbum ‘Letter To Self’ dat al uitkwam in januari. Met al meer dan 100 shows op de teller was er van enige vorm van vermoeidheid of sleur echter niets te merken, hier stond een bijzonder levendige band met volle goesting op het podium.
Bijna alle songs uit ‘Letter To Self’ passeerden de revue, en die waren voorzien van een ongeziene geestdrift, explosiviteit en punk-spirit. Tracks als “Heavy”, “Literally Mind”, “Up and Comer” en “Cathedral” barstten niet zelden uit in furieuze noise-erupties. Tussen al die frontale songs door werd het tempo wat gedrukt met “Shaking Their Hands”, “Can’t Get Enough Of It” en “How Does the Story Go”, aardige songs waarin al eens voorzichtig een akoestische gitaar werd aangeraakt en waarmee er voor wat meer ademruimte en variatie werd gezorgd. Voor de rest van de avond ging de voet gretig op het gaspedaal, maar er werd niet onnodig over de rooie gegaan en de songs bleven hun frisheid en temperament behouden. Naar het einde toe werd het alsmaar heter, de band stortte zich met lijf en leden in gloeiende kopstoten “The Cheek” en “Little Fix, Oliver zette haar gitaar aan de kant en ging met volle overgave een potje skydiven over de Franse hoofden. Een zinderende finale van een stomend concertje.
Wat ons betreft haalt Sprints het met voorsprong van al andere nieuwe female-fronted bandjes. Bijlange niet zo eentonig als Dry Cleaning, veel pittiger dan Porridge Radio en een stuk brutaler dan English Teacher.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7194-sprints-13-12-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Floorizoone Trio - Massot/Floorizoone/Horbaczewski – Speelsheid, improvisatie, subtiliteit in triarchie
Floorizoone Trio - Massot/Floorizoone/Horbaczewski
We citeren even : "Ze kennen elkaar maar al te goed, Marine Horbaczewski, Michel Massot en Tuur Floorizoone. Elk meester op zijn eigen instrument en kampioen in verbeelding, maar samen -en dat al bijna 20 jaar lang- zijn ze gewoon één."
De uiteenzetting over het (Floorizoone) trio Massot/Floorizoone/Horbaczewski (****) is niet te ver gezocht. De Speelsheid, virtuositeit en subtiliteit primeert bij dit trio. Het trio toert na 'Secrets' en 'Mixtuur' nu voor hun derde album ' Lignes de fuite', met gloednieuwe composities, door België. In de Casino was het de laatste jazz zondagnamiddag, dit jaar in het kader van 'Welcome to the jazzclub'.
In hun stijl merken we de link naar Folk en Balkan. Het is een positieve vaststelling want het maakt dit concert tot een unieke gewaarwording. Meer dan een uur blijven we in de ban van de integere virtuositeit van Massot/Floorizoone/Horbaczewski. Het klinkt intiem, aanstekelijk, en het doet ons heupwiegen. In het kader van speelsheid, improvisatie en subtiliteit vinden ze elkander trouwens blindelings. Namelijk door de bedwelmende, licht opzwepende cello van Horbaczewski, die durven te botsen tegen de tuba, euphonium en de trombone grooves van Massot. En tot slot de cello en accordeon van Floorizoone; het gaat en past allemaal moeiteloos in elkaar. Je voelt de vibratie, waarbij de comfortzone van jazz wordt verlaten, net door die improviserende klanken.
Songs als “I ami”, “Gezapig” en het wondermooie “Neuf” en “Nord” worden helemaal uitgekleed en bewerkt; muziekstijlen vloeien in elkaar, zeker met Folk en Balkan, op een “Vibration” en “Midi Express”.
Het trio gaat beheerst te werk in die mishmash. Massot/Floorizoone/Horbaczewski laten de muziek spreken; er zijn niet al te veel bindteksten, de vriendelijke dankwoorden van Floorizoone en de leuke kwinkslagen zorgen ervoor dat het trio met veel goesting staat te soleren.
Op hun unieke wijze overtuigden Massot/Floorizoone/Horbaczewski in speelsheid, improvisatie en subtiliteit. Een reeks jazzconcerten werden door hen bijzonder afgesloten. Mooi.
Een concept dat ook in 2025 de moeite is. Check gerust de site van de Casino www.decasino.be
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Karate - Een wedergeboorte vol haperingen en hoogtepunten
Na een stilte van bijna twee decennia maakt het legendarische Karate opnieuw de podia onveilig. De Trix in Antwerpen was getuige van hun langverwachte terugkeer, en hoewel het begin aarzelend was door een technisch probleem, ontvouwde de avond zich als een intense en memorabele ervaring. Een perfecte combinatie van nostalgie, nieuwe energie en—zoals het een echte liveshow betaamt—een beetje chaos.
Na enkele klassiekers als “Gasoline” en “Small Fires” slaat het noodlot opnieuw toe en krijgen de heren plots te maken met een kapotte versterker, wat meteen een domper op de sfeer zet. “Sorry folks, the amp broke down. I rented it. Mine would not do that!” grapt zanger Geoff Farina, met zijn kenmerkende zelfrelativering. Gelukkig komt het voorprogramma Delwood te hulp, en na tien minuten gezoek en gepruts geraakt de trein weer op de rails. Vanaf dat moment is het puur genieten. Classic na evergreen wordt enthousiast onthaald door een interactief en zichtbaar dankbaar publiek. Karate strooit gul met parels uit hun indrukwekkende discografie, waaronder “If You Can Hold Your Breath”, “Water” en “There Are Ghosts”. Het drietal brengt hun kenmerkende mix van indie, jazz en postrock met precisie en passie.
Geoff Farina, charismatisch en zichtbaar genietend van de connectie met het publiek, herinnert met een knipoog aan hun eerdere passages in Antwerpen. “We waren hier al eens, maar toen had ik nog haar,” grolt hij, verwijzend naar de lange pauze sinds hun split in 2005. Maar Karate is niet enkel een band die teert op nostalgie. Ze experimenteren ook met nieuw materiaal en spelen enkele nummers van hun recente album ‘Make It Fit’. Het publiek is nieuwsgierig, en het vijftal “Around the Dial”, “Defendants”, “Liminal”, “Rattle the Pipes” en “Fall to Grace” wordt gesmaakt.
Het laatste deel van de set bouwt op naar een indrukwekkende climax. “Sever” wordt het absolute hoogtepunt van de avond. Geoff Farina voelt zich even Pete Townshend, maar zonder zijn gitaar kapot te slaan. Met een postrockriff die de zaal doet trillen, sluiten ze af op diezelfde energieke vibe. Ook bassist Jeff Goddard, onmiskenbaar met zijn muts, en drummer Gavin McCarthy schitteren op hun respectievelijke instrumenten. De dankbaarheid spat van de band af—en van het publiek. De sfeer in Trix is elektrisch, alsof iedereen beseft dat we getuige waren van iets unieks.
Met de toegift “This Day Next Year” eindigt de show triomfantelijk. Een wedergeboorte die bewijst dat Karate na al die jaren nog steeds relevant en opwindend klinkt.
Pics homepag @Trix
Organisatie: trix, Antwerpen
Evergrey - Tussen lichtvoetigheid en somberheid
Vrijdag de dertiende, het is en blijft de uitgelezen avond om de duisternis in ons hart op te zoeken. In een goed vol gelopen De Casino, op Evergrey (****) die binnen de progressieve metal hoog staan aangeschreven. Meer nog. Met hun 14e album 'Theories Of Emptiness' bewijst de band, rond de imposante, super sympathieke Tom S. Englund, nog steeds tot de absolute top te behoren binnen hun genre.
Ook live zetten ze dit kracht bij. De band weet ruim anderhalf uur lang doordacht te balanceren tussen lichtvoetigheid en somberheid.
We zagen de Italiaanse band Inner Vitriol net hun laatste nummer afsluiten, aan het daverende applaus te horen, was het de moeite. Helaas.
We maakten ons op voor het gezelschap KLOGR (***) die met tot de verbeelding sprekende beelden en scherpe riffs ons intrigeerde. Ze hadden er zin in, met een erg spraakzame frontman, die voortdurend het publiek aanporde. Na een mooie start, bleef het helaas een beetje hangen in datzelfde sfeertje; de aandacht verslapte, naarmate de set vorderde. De doomy sfeer bekoorde, en op het eind van de set werden enkele registers open getrokken. Goed, maar ook niet meer dan dat.
Evergrey legde de lat meteen torenhoog. Drummer Simen Sandnesl ging als een wild beest tekeer. De intense riffs van gitarist Henrik Danhage en bassist Johan Niemann en de sublieme insteek van Rikard Zander op keys, bracht ons onder de indruk. Maar het was vooral zanger/gitarist Tom S. Englund, die de meeste aandacht naar zich toe trok. Zijn vocals overdonderden, wat een stembereik. Surplus het dosis charisma in zijn bindteksten, weet hij iedereen in te palmen. “Falling from the sun” zorgt voor rillingen, het valt op hoe de band donker en licht perfect met elkaar verbindt. Een sterke opener dus. “Say” op z’n beurt toont aan wat een ijzersterke formatie deze Zweedse band wel is. De nieuwe songs klinken loepzuiver, en worden even goed ontvangen als de oudere kleppers.
Een messcherp “Call Out of the Dark” en “One Heart” wordt door iedereen meegebruld. De band speelt strak en energiek. Hoogtepunten volgen elkaar op, een sneltrein aan uppercuts. Na een lekkere drumsolo volgt de apotheose met “A touch of Blessing”. Ook Rikard Zander bezorgde ons met een korte, intense solo op keys kippenvel.
Eerder intrigeerden ze met een “Where August Mourn” en in de bis krijgen ze de handen op elkaar op “King of Errors”, een song van tien jaar oud, uit het album 'Hymns fort he Broken'. “Our Way Through Silence”, uit het recente album, besluit de set, een knaller van formaat, net als de openingssong schakerend tussen licht en donker.
Al dertig jaar is Evergrey bezig en nog steeds imponeren ze. Zondermeer sterk en klasse!
Setlist: Falling From the Sun // Say// Midwinter Calls //Distance// Eternal Nocturnal// A Silent Arc// Call Out the Dark //One Heart //Where August Mourn //Weightless// Misfortune // Save Us // A Touch of Blessing //King of Errors // Our Way Through Silence
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas ism Biebob
Bart Peeters Deluxe - Tussen melancholie, weemoed en een 'Folks' dansfeestje
Bart Peeters en De Ideale Mannen
Bart Peeters (*****) mocht op 30 november 65 kaarsjes uitblazen. Vijf jaar geleden vierde hij zijn 60ste verjaardag reeds met enkele Deluxe concerten in de Lotto Arena. Hij deed dit nu terug, vijf jaar later … Bart Peeters Deluxe 2024 biedt een tiental concerten met de eindejaarperiode en ook volgend jaar kunnen we hem opnieuw begroeten voor een handvol ‘Deluxe’ concerten. Wat een man , wat een artiest …
Wij zagen op één van deze optredens een klasse muzikant, verteller en entertainer pur sang. We waren danig onder de indruk van zijn band, het koor en alles eromheen. In topvorm dus!
Bart Peeters profileert zich als een charismatische klasse entertainer, die met een lach en een traan iedereen ontroert. Je kan ook niet aan z’n sublieme muzikanten voorbij. Telkens werden we geraakt, o.m. door de emotievol klinkende viool (innemend, pakkend tot zwierig, opwindend), of door de scherpe gitaarlicks en het intense drumspel, die de songs naar een hoger niveau tillen … Torenhoog boven de wolken …
Na enkele nummers gingen de gordijnen open en mocht een koor, niet minder dan 220 koorleden, zorgen voor extra sfeer en gezelligheid. Na een eerder intieme start, sprong het publiek reeds bij de tweede nummer recht, om mee te klappen of lekker te heupwiegen. “Hondje kwijt”, over een meisje van zeven die haar hondje kwijt was en daarover mijmert, klinkt treurig, gemoedelijk, optimistisch; ook in het verhaal van “Onzen Blackie” hoorden we dit.
Bij o.a. “Kniktiklaas” krijgt Bart de hulp van Droomfabriek-sidekick Gloria Monserez. Haar zalvende stem neemt je moeiteloos in, een meerwaarde dus in (duo) vocals. Ook als de Zuid-Afrikaanse jazzzangeres Tutu Puoane hem bijstond op “Dicht bij mij”, voelde je dat haar inbreng warmte en geborgenheid bood, die de temperatuur deed stijgen. Ook Rony Mosuse die eerder al zong op “De puzzel” en “Zwemmen in zee” toonde wat voor een zangtalent hij wel is.
Wat een sfeer telkens binnen de meer dan twee uur lange set. De ode aan Robert Mosuse op het aangepaste “Hij zong Nana” deed emoties opborrelen met een krop in de keel; een publiek die de tekst meezong uit volle borst en zorgde voor een staande ovatie aan de overleden Robert. Een magisch mooi moment.
“Ik hou meer van Folk” was op zijn beurt het uitgelezen moment naar een apotheose. Afgesloten werd door Bart Peeters die zich liet bijstaan door Ronny Mosuse en Tutu Puoane op “Messias”. Een song die ook een beetje de leidraad was van de hele avond.
Bart Peeters Deluxe - Een combinatie van weemoed, melancholie en een 'Folks' dansfeest. In een extra bis vroeg Bart Peeters duizenden lichtjes te laten schijnen op “Tot je weer van mij houdt”. Voor een laatste keer ging iedereen compleet uit de bol, dit kon tellen …
Organisatie: Pse Belgium
Obituary - Obituary knalt als een ‘bjeeste’!
Obituary + Schizophrenia + Dudsekop
Obituary knalt als een ‘bjeeste’, Schizophrenia staat pal en Dudsekop beheerst Black metal int West-Vloams
Een doordeweeks avondje metal in de Trix, Antwerpen stond woensdag 11 december op mijn planning. Oorspronkelijk stond de band Sadus nog op het programma, maar blijkbaar had de drummer enkele stoute dingen gedaan waardoor de samenwerking abrupt werd beëindigd, en ze dus forfait moesten geven...
Gelukkig loopt er meer dan genoeg talent rond omgeving Antwerpen en kreeg Schizophrenia de eer om het voorprogramma van hoofdact Obituary in te vullen. Uitverkocht stond te lezen op de sociale media en dit was dan ook te zien aan een bomvolle zaal.
Aftrappen dus met de Antwerpse death/thrash band die duidelijk fier was om te mogen openen. Aftrappen deden ze met “Souls of retribution” van - hun voorlopig 1e studioalbum – ‘Recollections of the Insane’. Ik weet nog hoe deze LP bij mij thuis afgeleverd was in de pizzadoos haha! Rechttoe en rechtdoor is hun snelle mix van thrash met een vleug Death metal en de moshpits vooraan bleven dan ook niet lang op zich wachten!!
Maar hun EP getiteld ‘Voices’ uitgebracht in 2020 was het eerste werk die deze mannen op de metal kaart zette, dus hakten nummers “Schizophrenia” en afsluiter “Structure of Death” er ook lekker in. Technisch gezien waren er af en toe wel wat issues met de klank, vooral de snare van drummer Lorenzo Visol was soms verstoppertje aan het spelen en de stem viel heel af en toe ook es weg. Tja, das dan voer voor de PA zou ik zeggen.
Tussendoor kregen we ook nog es de machtige cover “Maze of Torment” van Morbid Angel in onze oren geramd waardoor deze show als meer dan gesmaakt mag bestempeld worden in zijn totaliteit!
Efkes een Hapkin of Cristal gaan drinken in de Trix café om tijdig terug de zaal op te zoeken voor de hoofdact Obituary ...een kwartiertje vroeger dan gepland begonnen ze eraan en traditiegetrouw ging “Redneck Stomp” de weg plaveien voor de grootmeesters van Death metal. Drummer Donald Tardy was getooid in een short van de Amerikaanse vlag en toen zijn broer John - schuin voorovergebogen over zijn micro - het nummer “Threathening Skies” begon kon je nu al de adrenaline voelen.
De machtige strot van John Tardy blijft uniek...hij gromt in zijn eigen zware stijl en behoudt op zijn eigen manier interactie met zijn publiek. Hun recentste album uit 2023 genaamd ‘Dying of Everything’ is wederom een goede plaat waarbij “The Wrong Time”, “War” die werd aangevoerd door een klein lichtspektakel (er waren zelfs 4 handen nodig om de missie massief te laten klinken) die een gevechtszone uit de oorlog moest doen opleven en het gelijknamige titelnummer in de set zaten.
Maar schuimbekken is toch vooral weggelegd met de oude granaten “Chopped in Half” die moeiteloos overgaat in het sterke “Turned Inside Out” met de killerriff! Vooraan was het drummen geblazen om het ritme in de pits te volgen, want het geniale “Circle of the Tyrants” verwoestte alles op zijn weg. De snelheid van uitvoering is om duimen en vingers van af te likken...man, wat een bere cover van Celtic Frost is dit toch!
Het vuur werd nog eens aangewakkerd met “I'm in Pain” van album ‘The End Complete’, mijn perfecte overstap om deze - complete - show te laten afronden met afsluiter “Slowly We Rot” die de laatste krachten uit onze nekspieren sleurde!
Mooi, mijn shotje Death Metal werd deze avond met kunde toegediend! John Tardy waagde zich trouwens ook eens aan een drumrifjes, maar laat hem maar vooral vooraan zijn volgers aansporen tot actie. Wat een band blijft dit toch!
Dudsekop mocht ook nog hun kwaliteiten tentoonspreiden in het Trix café...deze West-Vlaamse black metal band met folk ingevingen kon op redelijk wat belangstelling rekenen alvast. Qua lyrics was het waarschijnlijk efkes aanpassen voor niet-West-Vlamingen want zanger Tijs Verhelst en Josh Fury (gekend van de band Liar voor ondergetekende) gebruiken het Iepers dialect in hun teksten. ‘Koave Zworte Metal’ noemen ze hun stijl en instrumentaal stonden ze meer dan hun mannetjes…het enige waar ik dan zelf wat moeite mee had was de vorm van ‘storytelling’ die een beetje te clean klonk vergeleken met de sound die ze willen creëren.
Enkele nummers die mij toch bijbleven was afsluiter “Wuk emme nog van leevn”, die diepzinnigheid naar bovenhaalde haha. De kwaliteit van de muzikanten in dit Trix Café waren alvast van hoge kwaliteit waardoor deze set een perfecte afsluiter was voor de aanwezigen. Oké, geen directe link met Death metal, maar toch mooi dat ze hun band op deze manier mochten voorstellen.
Een Belgische band om in de gaten te houden indien je efkes naast de vaste paden in de Black metal scéne wil wandelen en hun eigen kijk op deze stijl wil ontdekken.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
Obituary
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/7189-obituary-11-12-2024.html?ltemid=0
Schizophrenia
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/7188-schizophrenia-11-12-2024.html?ltemid=0
Dudsekop
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7197-dudsekop-11-12-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Trix, Antwerpen
Jan Smit – 25 jaar Jan Smit - Hij is er voor z’n publiek én het publiek is er voor hem!
De sympathieke Volendammer sloot z’n jubileum van ‘25 jaar Jan Smit’ af in Roeselare. Een goed gevulde zaal genoot ruim twee uur lang optimaal van z’n persoonlijke favorieten, z’n grootste hits, meezingers en recenter materiaal. Hij creëerde een feestje als in de topdagen van het Swingpaleis en de Studio 100’s. De donkere dagen werden iets warmer en kregen even wat meer licht …
Jan Smit, in de begindagen 25 jaar terug Jantje Smit, brak toen definitief door met “Ik zing dit lied voor jou”. Hij weet samen met een Willi Alberti , Andre Hazes (Jr), Franz Bauer, of bij ons o.m. Niels Destadsbader, Christoff, De Romeos, Clouseau en Bart Peeters, elk op hun manier, het Nederlandstalige lied en schlager kleur, emotie en swing te bieden. Levensechtheid over de dingen des levens, de liefde; én het met elkaar verbinden, het spreekt en raakt iedereen, zo te zien ...
Onlangs bracht hij in deze periode nog een kerstalbum uit , ‘De mooiste tijd van ’t jaar‘, z’n tweede album in deze stijl om de kerst nog wat elan te geven. Het laatste werk , ‘Boven Jan , is nu al een kleine twee jaar oud.
In Roeselare was hij toe aan zijn laatste show, de sfeer was uitstekend , hij was er voor hen, het publiek was er voor hem met een heupwieg , handclaps en er kon zelfs gemoedelijk een polonaise vanaf als het optreden naar een climax ging, zeker in het tweede deel van de set met een rits swingende schlagers. Het zorgde ervoor dat we Jan de man volgend jaar terug aan het werk kunnen zien in november in het Sportpaleis; hij viert z’n veertigste verjaardag dan.
De Nederlandse zanger, presentator, componist entertaint, animeert z’n publiek en tijdens het optreden krijgt hij talrijke cadeautjes, bloemetjes, deelt hij handtekeningen uit, wordt er een selfie gemaakt, enz.; er was een fan zelfs uit Canada, die de Nederlandse taal en tekst van onze Jan probeerde te begrijpen.
Alles met een gevatte dosis empathie, een glimlach en een kwinkslag, tekende hij voor zijn fans een onvergetelijke avond.
Smit heeft een uitgebreide band achter zich, waarbij de keys, piano een breder, kleurrijker geluid geven, aangevuld met twee backing vocalistes, twee zussen, die al en dauw met hem op pad zijn.
Het eerste deel bracht iedereen in de juiste stemming voor dit Nederlandstalige lied, die ballad en swing verbonden, van harten brekers tot adrenalinstoters.
Het ambiancevolle “Zolang je bij me bent”, het sfeervol zwierige “Cupido (in de vier seizoenen)” en het dromerige “Als ik een tovenaar kon zijn” , toonden de verschillende aspecten van mans wisselende, rijkelijke gevulde carrière . Hier wordt het sing/songwriter talent van deze ‘el sympathico’ onderstreept, we worden gezwind meegevoerd, -gesleept in zijn emo verhalen van “Hoop, liefde, vertrouwen” en “Recht uit m n hart”. Iedereen is warm gedraaid, is op dezelfde golflengte geraakt, wat de aanzet betekende van enkele swingers als “Als je lacht”, “Boom boom bailando” en “Ben ik bij jou”. Het rondt mooi overtuigend, ambiancevol de eerste set af. Iedereen genoot van die zwierige groovende singalongs …
In het tweede deel wordt de kaart van ‘charme’ en ‘enthousiasme’ getrokken in die 25 jarige muzikale carrière. De temperatuur stijgt, hartjes met de handen gaan de lucht in, hij doet ons wegdromen in gevoelige ballads en melodieuze pop … of hij doet net ons hart sneller slaan. Kortom, een ‘hart-brekend’ optreden van een even enthousiasmerende charme zanger.
“De hoeken van de kamer”, “Er gaat geen dag voorbij” vatten dit offensief aan . Eventjes mijmeren we nog op het innemend pakkende “Je naam in de sterren”, “Laura” en “Vogelvrij” om dan het tempo op te drijven met de “Calypso” cover van John Denver, één van z’n favoriete zangers. Het ontploft definitief, iedereen veert recht , de handen gaan heen en weer , een polonaise ontstaat, tja, het lijkt wel een tsunami, een vulkaanuitbarsting als hij begint met “Ik zing dit lied voor jou alleen”. Iedereen in feeststemming, Schiervelde op z’n kop met de meezingers, - dansers, “Het leven danst shirtaki” (die hij zong samen met Christoff op het schlagerfestival), “Zingen, lachen, dansen” (van de Romeos), “Echte vrienden”, “Leef nu het kan”, “Als de morgen is gekomen”, “Vrienden voor ’t leven” en “Als de nacht verdwijnt”.
Dit is sfeer, feest, ambiance, zorgeloosheid op z’n best om de dagdagelijkse druk en realiteit even te vergeten en waarvoor iedereen graag eens uit z’n kot komt en uit z’n dak gaat. Mooi om te zien dat het kookpunt kon worden bereikt.
Het publiek houdt van Jan en Jan houdt van Alleman, hij mag dit muzikaal verhaal, singalong-gewijs, nog eens overdoen op z’n veertigste verjaardag, de 25 jaar muzikaliteit voorbij!
Organisatie: House Of Entertainment
Luc De Vos - VOS - Gorki heerst!
Luc De Vos - VOS
Een ode aan de tien jaar geleden overleden Luc De Vos, gebracht door allemaal vrouwen is wel een mooi concept. Niet in zijn Gent, maar in een volgepakt Lotto Arena, zagen we enkele vrouwen die een bijzondere stem en uitstraling hebben. Ze weten de songs van Luc De Vos op hun manier te benaderen. De ene versie was wat beter dan de andere geslaagd. Op het eind veerde iedereen bij “Mia” recht, en Gorki zelf de show stal, omgeven door al die schitterende vrouwen. Luc De Vos zou het prachtig hebben gevonden.
Echter, zulke magische momenten van samenhorigheid tussen publiek en muzikanten waren iets te weinig, waardoor we wat op onze honger bleven zitten.
Het begon nochtans subliem met “Tommy” van The Who. Een song die eigenlijk ook, beetje gelijklopend, het verhaal vertelt van VOS zelf. Het werd aangevuld met een grappige column, hier vertelt Luc De Vos over zijn fictieve ontmoeting met prinses Mathilde, net vóórr ze tot koningin werd gekroond, en een date in een zwarte Ferrari waarbij Mathilde haar liefde voor Vos uitspreekt. Maria Iskariot vulde aan met een energieke versie van “Punk is Dood” en het mooie “Dat vind ik Lekker” waarop Helena Cazaerck het publiek letterlijk ging opzoeken, net zoals Luc dat zou doen. Het klonk opwindend , springerig, het beetje punk dat Gorki ook zou doen. Dichter dan dit kon je bij Vos niet komen. Een eerste hoogtepunt.
Het contrast met de intimiteit van Emmy d'Arcy was groot. “Vaarwel Lieveling” was hartverwarmend en bezorgde ons een krop in de keel. Een emotionele aanpak. Op “Wie zal er voor de kinderen zorgen” werden registers opengetrokken. De meer bredere aanpak en en de veelzijdigheid van haar vocals en uitstraling werd onderstreept.
Een heel sterk begin dus van deze avond van deze twee eerste acts.
BLUAI van zangeres Cath Smet, bracht een Engelstalige versie van “Ik kan nooit meer naar huis' ('Never going Home')”; haar dromerige vocals waaide over de hoofden heen. We misten de rest van haar band, waardoor ze wat in het ijle zong en het nummer wat verloren ging in de menigte.
Elisa Waut bracht een persoonlijke 'touch' aan “Anja”, een kippenvelmoment. Ze deed ons hart even bloeden. “Veronica” klon k erg gevoelig door Lady Linn. Beklijvend. Eden op hun beurt, de '90s ladies rockband rond Roos Van Acker staken wat meer vuurwerk in “Berejager” en trok de registers nog eens open op “Een schaduw in de schemering. Roosbeef kon zelf niet aanwezig zijn , en had net als Meskerem Mees een video gestuurd. “Hij is Alleen” ging hierdoor een beetje verloren. Ook afsluiter “Mia” (Franse versie) door Viktor Lazlo, nichtans subliem gezonge, bleek een slag in het water. Sowieso al een onmogelijke opgave deze klassieker in een andere taal brengen, want het publiek kent deze vanbuiten in de Nederlandse taal, en net voor de pause werd het refrein 'sterren komen, sterren gaan , alleen Elvis blijft bestaan' uit volle borst meegezongen. Dat zegt meer dan genoeg. Een gemiste kans, en ook een beetje jammer voor Viktor Lazlo, die zelf die haar ziel helemaal bloot legde in het nummer.
Na de pauze bracht Meskerem Mees via video “Ik zie het licht”, op soulvolle wijze. Maar ook hier wist de song onvoldoende impact te hebben door haar afwezigheid live.
Geef ons dan maar Kids With Buns … “Ik ben erbij” start voorzichtig zachtmoedig, maar op het emotioneel beladen “Geef al je geld aan de arme kinderen”, een lied dat hen op het lijf is geschreven, trokken ze alle registers ook eens open. Een sterk emo-moment! Wondermooi hoe dit duo je steeds weet in te pakken, ook al is het in het Nederlands zingen ietwat buiten hun comfortzone. Mooi.
Een lijflied van Gorki “Mijn oude Hart”, in het Duits, sloeg , in tegenstelling tot de Franse versie van “Mia” eerder op de avond, wel aan. Met dank aan Scars on Louise die met “Mein Altes hertz” de handen op elkaar kreeg. Ook de Afrikaanse Adelle Ngeto kon met “Saam in daai donker huis” de harten sneller doen slaan. Het onderstreepte mooi en intiem trouwens de bijzondere band die Luc De Vos had met Afrika.
Aafke Romeijn bracht een ode aan Luc én aan Tom Pintens. “Kaatje is Verdronken” hebben beide overleden artiesten in 2004 samen gemaakt. Het klonk zachtmoedig, gevoelig. Ook op “Wij zijn zo jong” werden we stil.
Emma Bale is een artieste die we zagen groeien maar op “Soms vraagt een mens zich af” ging ze wat de mist in … Het klonk totnutoe wat braafjes.
Mentissa & Alice, ofwel Kersvers Eurosong-kandidate Mentissa en de Franstalige Alice on the Roofn speelden een gewaagde versie van “Lieve Kleine Piranha”. Het bracht wat meer pit in de set.
‘Intimiteit die aanvoelt als een mokerslag waarvan je eventjes moet bekomen’; schreven we over het optreden van ISE; het meisje is pas 18 maar weet ons nu al volledig te betoveren; a capella zong ze “Monstertje”, enkel met een mini-piano. Het publiek werd er helemaal stil van; we waren diep onder de indruk. Eens de gitaar erbij, speelt ze een intens broeierige “Ik reis door de nacht”. Een artieste om in het oog te houden, zonder meer.
En toen kabbelde het terug verder met ILA die met “Mensenvriend” en “Hollywood”; de Lotto Arena rockte lichtjes. Luc De Vos bracht op het scherm een onuitgegeven nummer, geschreven in 94, “Oude Reus”, eentje kenmerkend van Luc en Gorki op het lijf geschreven. Apotheose op “Mia” tot slot … De bandleden van Gorki werden laaiend enthousiast onthaald, bijgestaan door al die dames die hun best hadden gedaan op Gorki’s nummers. Ze zongen mee, of dansten uitbundig op het podium vooraan. Ook het publiek ging eindelijk uit de bol, waarna Gorki nog een streepje “Lieve Kleine Piranha” speelde. Sjiek!
Een mooie ode aan onze Luc De Vos, zonder meer in deze Lotto Arena. Maar die magische momenten mochten ‘ietsje meer’ …
Setlist: Openingsnummer 'Tommy' - The Who//Column - Luc De Vos//'Punk is dood' en 'Dat vind ik lekker' - Maria Iskariot//'Vaarwel lieveling' en 'Wie zal er voor de kinderen zorgen' - Emmy d'Arc//'Never going home' - BLUAI//'Anja' - Elisa Waut // 'Veronica komt naar je toe' - Lady Line//'Berejager' en 'Schaduw in de schemering' - Eden//'Hij is alleen' - Roosbeef//'Mia' (in het Frans) - Viktor Lazlo//'Ik zie het licht' - Meskerem Mees//'Ik ben erbij' en 'Geef al je geld aan de arme kinderen' - Kids With Buns//'Mein altes Hertz' - Scars on Louise//'Saam in daai donker huis' - Adelle Nqeto//'Kaatje is verdronken' en 'We zijn zo jong' - Aafke Romeijn//'Soms vraagt een mens zich af' - Emma Bale//'Lieve kleine piranha' - Mentissa & Alice on the Roof//'Monstertje' en 'Ik reis door de nacht' - ISE//'Mensenvriend' en 'Hollywood' - ILA//'Oude reus' - nieuw nummer Gorki//'Mia' en fragment 'Lieve kleine piranha'- Gorki
Organisatie: PSE Belgium
The Southern River Band - Old School hard-rock met hoog fungehalte
De jonge snaken van Us nemen ons mee op een retro trip doorheen de Britse rockgeschiedenis langs Beatles, Stones, Kinks, Who, Dr Feelgood en The Strypes. Niets nieuws onder de zon, maar wel verdomd snedig. Us heeft dan ook heel wat pit, energie en strijdlust in huis. En dat onder meer door een verrukkelijke en splijtende harmonica die extra vuur in de strakke en compacte poprocksongs blaast. De driftige gitaar lijkt dan weer in de leer geweest bij Wilko Johnson, te merken aan die puntige solo’s en hakkende riffs. Een bijzonder aangename verassing, dit bandje, wat dan ook resulteert in een gemeende enthousiaste publieksreactie. Hier gaan we nog van horen.
De Australiërs van The Southern River Band zijn nog grote onbekenden bij ons, de Casino is maar half volgelopen maar dat laten de heren niet aan hun hart komen, dit is de laatste avond van hun tournee en dan mag er gefeest worden. Dit is het soort rockband die zichzelf niet te serieus neemt en vooral veel fun beleeft op een podium. Er mag al eens gedronken worden en de schunnige grappen worden royaal in het rond gestrooid, woke is niet aan hen besteed.
The Southern River Band grossiert in boogie-rock, old school hard-rock en glam-rock met een hoog entertainment gehalte. De band katapulteert ons ongegeneerd terug naar de seventies, zowel qua sound (stampende riffs, gierende solo’s) als qua looks (leren broek, bloot bovenlijf en een onvervalste pornosnor).
Het showgehalte staat op punt, het voornaamste doel is dat band en publiek zich geweldig amuseren, en dat zal er niet aan mankeren. De rock-clichés worden niet uit de weg gegaan, integendeel, ze worden uitvergroot en terug cool gemaakt.
Wie zoekt waar deze jongens de mosterd gehaald hebben komt algauw terecht bij het onvermijdelijke AC/DC (Bon Scott periode). Ook Status Quo, Airbourne, Thin Lizzy, Rose Tattoo en zelfs Judas Priest komen ons voor de geest. Maar dit is niet zomaar een pastiche op de seventies rock, want The Southern River Band pakt uit met een stel hevige, kolkende en vlammende rocksongs die in een rechtvaardige rockwereld tot absolute classics zouden moeten uitgroeien.
Met op kop het absoluut fantastische “Stan Qualen” waarop alle sluizen worden opengetrokken, een stomende uitbarsting van gloeiende riffs, briesende solo’s en een fraai Angus Young-intermezzo tussenin. Dit is zonder meer één van de sterkste rocksongs van het afgelopen jaar. Ook “Chimney” en “Vice City III” zijn knallers die langs alle kanten vuurspuwen. “The Streets Don’t Lie” is een stomende portie rock’n’roll en “Vice City II” is onbeschaamde old school hard-rock die bands als UFO en Rainbow naar de kroon steekt. Al die splinterbommen worden in het tweede deel van de set gedropt, waardoor de atmosfeer steeds heter en uitbundiger wordt.
The Southern River Band bezorgt ons zo een heerlijke avond gevuld met no-nonsens hard rock’n’roll en een flinke dosis Australische humor. Uiterst genietbaar.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Rudeboy plays UDS – Speels, verbeten én nog niet uitgespeeld!
Al een goede twee jaar lang trekt Rudeboy op tour met z’n vroegere maatje DJ DNA om het materiaal van het Nederlandse Urban Dance Squad (UDS) uit de 90s op te stoffen. We kregen anderhalf uur lang een brok nostalgie, alive & kicking, te horen van hun interessante backcatalogue uit die jaren. We kregen, van dit combo rondom deze twee, een gebalde, gedreven, energieke, opwindende set met een Rudeboy, die nog steeds met z’n ADHD-DNA geen weg kan …
In de jaren 90 was de UDS een van de meest toonaangevende bands, hun crossover was een broeierige, dynamische mishmash van funkende rock, pop, soul, r&b, hiphop, omfloerst van verbeten raps met overheen een pak samples, scratches en beats. Het maakte hen een unieke band, die een hechte groepssound, creatief, avontuurlijk, dansbaar realiseerde, en die geïnjecteerd was van een dosis gepaste maatschappijkritiek.
We zagen hen voor het eerst op het gerespecteerde ontdekkingsfestival Futurama (evenzeer in de Brielpoort btw!)met hun debuut uit 89, zagen hen groeien in de mid90s, en zagen hen tot slot uitdoven , nét voor het millennium. Vijf platen, waarvan de eerste drie in het geheugen gegrift staan, nl. ‘Mental floss for the globe’, ‘Life ’n’ perspectives of a genuine crossover’ en ‘Persona non grata’; ‘Planet ultra’, die in de live sets volledig links wordt gelaten en het afsluitende ‘Antartica’ (99) waren al de mindere.
Live is de band nu ook een kwintet, weliswaar in een andere bezetting buiten onze twee, al van 2022 op tour; ze weten van zich af te bijten en zich te onderscheiden, in een hecht militante sound.
Meteen raak klonk het met de scherpe , compacte opener “Selfsufficient snake” uit het album ‘Persona non grata’ , dat straight-to-the-face, direct klinkt, door de (g)rauwe, ruwe gitaarlicks, de diepe ronkende bas, de bezwerende, opzwepende drums, de zwevende loops en die snedige, felle raps van de nog steeds afgetrainde, brulboei Rudeboy, die het nummer kleur en bijklank gaf door de talrijke handbewegingen en z’n kunstig benenwerk.
Het kwintet bracht ons wegwijs in hun goed gevulde oeuvre. De dampend rockende classic “No kid” en het zwierige “Bainstorm in the UDS”, met die kenmerkende groovy ritmes, volgden; ze waren de eerste herkenningspunten en werden warm onthaald door het publiek, dat met gebalde vuist en hoofdknik aangenaam genoot, heupwiegde en een danspasje waagde.
Hoedanook, in de vernieuwde bezetting gaat men vooral voor die doorleefde rockende sound, waar DJ DNA met z’n scratch’n’beats/bleeps en samples overheen zweeft. Ze sleepten ons mee in hun muzikaal verhaal van grungy rockend plaatwerk, met goed klinkende nummers als “Harvey Quinnt”, “Alienated, “Letter to da better” , “No honestly”, “Step off” en “Artantica”, die op voldoende bijval konden rekenen. Rudeboy , vocaal niet steeds even sterk meer, dropte z’n levenswijsheid, frustraties in een spervuur aan raps, wat het geheel levendig , dynamisch hield.
Het waren vooral de oude singles, goed verdeeld in de set, die iedereen in beweging bracht en ontroerde. Hun meest poppy single ‘Temporarily expendable’ uit hun laatste plaat, kwam niet aan bod. Middenin kregen we interessante kleppers “Good grief”, “Grand black citizen”, en verderop het intense “Deeper shade of soul” , “Happy go, f** off” en een hakkende “Demagogue” die het tijdloze van de band onderstreepten. Hier bleek duidelijk dat dit snedige kwintet kon wedijveren met de vroegere bezetting van de UDS.
Uppercuts kregen we nog het op het eind met “Fastlane” in versneld tempo gespeeld en het breed uitwaaierende “Bureaucrat of the flaccostreet” , één van hun meest originele nummers door die bezwerende psychedelische grooves, en de Oosters Indiase world tunes, die de inventiviteit van DNA in de spotlight plaatste.
Rudeboy en z’n UDS zijn nog niet uitgespeeld, integendeel, we kregen een speels, verbeten nostalgische trip van een amicaal combo en een uiterst vriendelijke Rudeboy. Een verrassend goed, eigentijds optreden dat ferm gesmaakt en goed bevonden werd …
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7169-rudeboy-30-11-2024.html?ltemid=0
Organisatie: VZW Miracle
Nederlands 
Français 
