Stanley Clarke - Een veredelde jamsessie in een speels en feestelijk kader
Basvirtuoos Stanley Clarke (*****) is een levende legende … Bekend om zijn muzikaliteit, vingervlugheid en felheid op de akoestische en elektrische bas … Clarke was de eerste jazzfusionbassist die als headline optrad en optredens over de hele wereld uitverkocht. Samen met de in 2021 overleden Chick Corea wordt hij tot de twee beste bassisten ter wereld gerekend. Clarke's virtuositeit op de hoogste registers van de bas is ongeëvenaard, en de mate van expressie die hij uit het instrument dwingt, is nog verbazingwekkender.
Om maar te zeggen, er stond een levende legende in een volgepakt AB Theater. Stanley Clarke laat zich omringen door klasse muzikanten die dezelfde onaardse virtuositeit uitstralen, waardoor dit optreden uitmondt in een veredelde jamsessie in een speels en feestelijk kader.
Al meteen is de aandacht scherp met “Return to Forever”. De bandleden van 4EVER brengen een dynamiek, een jeugdige energie en frisheid in de muziek. De 4EVER band bestaat uit Jeremiah Collier op drums, Beka Gachiashvili op piano en keyboards, Colin Cook op gitaar, Emilio Modeste op saxofoon en natuurlijk Stanley op akoestische en elektrische bas.
Ze tekenen voor een opwindend optreden, waarbij hun instrumenten onder spanning staan. Stanley’s verbluffende baslijnen staan centraal. De instrumentatie van de anderen wordt evenzeer in de spotlight geplaatst … Drum beest Jeremiah Collier overdonderde, het publiek ging compleet uit zijn dak, hij streelde zijn cimbalen, zalfde de oorschelpen, of sloeg zijn drumvellen gor, hij ging als een wildeman tekeer, waardoor de grond onder onze voeten trilde.
Veelzijdigheid troef dus …Ook in het gitaar spel van Colin Cook die ons koude rillingen bezorgde met zijn waanzinnige gitaarriedels, ondersteund van de groovende sax en de pianotunes. En Stanley zelf speelt op zijn bas perfect en uitgebalanceerd. Een knap zingende zangeres Natasha Agrama met haar soulvolle stem, siert in deze prachtige sound. Ze bracht een sublieme versie van “You're everything” van Chick Corea.
Deze reeks optredens zijn een ode aan gevallen vrienden als een Chick Corea en de in 2021 overleden legendarische keyboard virtuoos George Duke. Wat een ingenieuze werkwijze van deze band.
“No mystery” was één van de hoogtepunten in deze set, waarbij Clarke ingetogen als alles uit de kast haalt op z’n contrabas. De muzikanten kunnen er gretig op inpikken, o.m. de tweede solo van drummer Collier. Hilarisch.
Los van al die technische perfectie, is het dus vooral de speelse manier waarop deze muzikanten intrigeren. Het publiek ondergaat.
De band kreeg een staande ovatie. Het was de aanzet naar een spannende finale waarbij de band, inclusief Natasha Agrama, nog eens ten volle gingen. Een wervelende set.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Jef Neve - Het ideale muzikale recept tussen klassiek, soul en jazz
We citeren: ''Een goeie fles wijn, lekker eten, onder vrienden, wat kaarslicht erbij, kortom gezelligheid en alles wat het leven de moeite waard maakt, dát is ‘That Old Feeling’. Met dit nieuwe album laten Jef Neve en zijn band naast eigen werk ook bekende en minder bekende songs op je los; van Damien Rice tot Marvin Gaye en Paul Simon.''
Jef Neve kwam in een volgelopen Ha Concerts in Gent deze plaat voorstellen, met een ritmesectie die op speelse wijze zijn virtuositeit aanvult, surplus vocals die de warmte van soul linken aan de jazz van de jaren '40.
Na een instrumentale intro van improvisatie en virtuositeit, worden bij het wondermooie ‘That old feeling’ alle registers opengetrokken . Een kleurrijk palet laat zich ontdekken . Er is o.m. de prachtige soulstem van Monique Harcum en er is een verbluffende versie van “Here comes the rain again”, waarbij de stem van Sam Merrick je doet genieten in de regen.
Jef zelf is een bijzonder piano virtuoos die voortdurend eigen grenzen verlegt; en hij laat zich verdomd goed omringen. We waren onder de indruk van de blazers, trompet, saxofoon en trombone, die zorgden voor de groove. Met het drumwerk van Jens Bouttery en de fijnzinnige baslijntjes van Nathan Wouters erbij, (die op het eind van de set met een warme solo wist te ontroeren), kregen we een sterk samenspel en magisch beleven.
Bijna twee uur lang Jef Neve en zijn band ons te intrigeren, hij dirigeert zijn band en plaatst iedereen zachtmoedig in de schijnwerpers. Er ontstaat een soort jamsessie tussen de muzikanten en de vocalisten. De speelsheid en de improvisatie maken de set, o.a. op het eind tussen Jef en drummer Jens, tot hilariteit van het publiek en de band zelf. In de bis ronde kunnen de zangers een duet brengen, waarvan het speelse er van af spat.
Er is de brug tussen diverse stijlen, klassiek , soul en jazz, alsook naar meerdere decennia toe, van de jazz van de jaren '50, naar de soul over pop en klassiek, tot zelfs naar de jaren '20; moeiteloos gaat het over.
Een meer dan geslaagde avond, iedereen was onder de indruk van deze trip vol variaties en decennia heen …
Organisatie: Ha Concerts, Gent
Polyphia - Masters at work op gitaar
De gitaarliefhebbers kwamen optimaal aan hun trekken met het fenomeen Polyphia. Deze instrumentale progressieve rockband uit Plano, Texas, werd opgericht in 2010, en heeft intussen een ruim parcours afgelegd. Naast de knappe, overtuigende platen vol oorgasme, spelen ze live elke zaal of club gewoon plat.
De band bracht onlangs een nieuwe schijf uit 'Remember That You Will Die! ' en is daarmee op tour doorheen Europa.
In een uitverkochte Trix ontstond een gitaarrockend feest, met alle mosh, crowdsurf en wall of deaths er bovenop.
Johan Lenox (***) opende met een bevreemdend mooie set, waarbij vooral een zwevende viool intrigeerde in een sfeervol kader, in instrumentatie als in de vocals. Johan Lenox deed zijn best om het publiek te hypnotiseren, zoals dat kan met psychedelische muziek, maar helaas zat er nog te weinig muzikaal venijn in om de aandacht te behouden. De GSM lichtjes omhoog steken, zorgden voor een magische, mooie sfeer. De band had een charismatische uitstraling.
Kortom, door het theatrale en de orkestratie ervaarden we deels een spannende visuele totaalbeleving.
Polyphia (*****) op zijn beurt intrigeert door de complexiteit in hun gitaarspel. Masters at work in de instrumentatie en in dit spel! De band toont instrumentaal zoveel speelvreugde, dat je geen vocale inbreng nodig hebt. Het geluid in de Trix was perfect en het kwam hun gitaar virtuositeit ten goede. Wat een gedrevenheid.
Naarmate de set vorderde, reageerde het publiek uitzinniger. In het eerste kwartier kwam men op dreef, het prachtige “Goose” palmde iets later het publiek volledig in. Polyphia kon alle registers opentrekken. Wat volgde was een rollercoaster aan mokerslagen op “All Falls Apart” “The Worst” en “Playing God”.
De Amerikaanse grootmeesters overtuigden in hoogstaande technische bagage en in het etaleren van tonnen spelplezier. Kippenvelmomenten, lekker headbangen, luchtgitaar spelen, en de stevige mokerslagen waren een finesse.
Wat een verbluffende instrumentale performance. Gaandeweg had de security meer werk met het opvangen van crowdsurfers, en ontstonden er moshpits. Er werd zelfs opgeroepen tot een heuse wall of Death. Iets wat we doorgaans meemaken op een ruig metal optreden. Hier spraken en schreeuwden de gitaren. Met “Euphoria” werd de avond letterlijk euforisch besloten.
De pakkende composities, de complexe riffs en een uniek geluid, tekenen hier een band ‘hors categorie’. Polyphia zijn masters at work op de gitaren. Klasse!
Setlist: Genesis //Neurotica //O.D. // Goose // 40oz // Icronic // Champagne //All Falls Apart //Drown //The Worst //Reverie //The Audacity //Playing God Encore: G.O.A.T. //96 Quite Bitter Beings (CKY cover) //Euphoria
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Polyphia
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4868-polyphia-15-05-2023.html
Johan Lenox
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4867-johan-lenox-15-05-2023.html
Organisatie: Trix, Antwerpen
Sabaton - Samen met het Belgische publiek gegroeid tot een absolute headliner!
Sabaton toert door Europa met ‘The Tour To End All Tours’, genoemd naar het album ‘The War To End All Wars’. Er is niks profetisch aan de naam van de tour. Na deze volgen er nog vele. En maar goed ook, want deze band heeft hard gewerkt om te staan waar ze nu staan en waar ze straks zullen staan. Op deze tournee bracht Sabaton twee supports mee: Lordi en Babymetal.
Lordi won het Songfestival voor Finland in 2006 met “Hard Rock Hallelujah” en in Antwerpen speelden ze op de avond dat de Duitse heavymetalband Lord Of The Lost dat Eurovision-exploot nog eens probeerde over te doen. Hun “Blood & Glitter” eindigde evenwel roemloos als laatste.
Lordi had moeite om in 2006 het Eurosong-succes te verzilveren naar een internationale carrière. Heel wat metalheads keken meewarig naar dat Eurosong-gegeven en haalden de schouders op. Nochtans is deze band live best leuk en is hun hardrock bij momenten best catchy, als je voorbij de groteske verkleedparty als monsters kijkt. Mr Lordi had zelfs een paar woorden/zinnen Nederlands geleerd om het publiek in het Sportpaleis te plezieren.
Met de set met de helft oud werk als “Would You Love A Monsterman?” en “Who’s Your Daddy?” en de helft songs uit het recente album ‘Screem Writers Guild’ oogstte Lordi makkelijk enthousiast applaus op het middenplein. De applausmeter ging serieus de hoogte in toen de set werd afgesloten met “Hard Rock Hallelujah”. Net als veel mensen in het publiek zijn we blij dat we Lordi eindelijk eens live gezien hebben en willen we ons vooroordeel in de positieve zin bijsturen. Lordi is geen superband met een lange reeks fantastische songs, maar voor een leuke avond zorgen ze wel.
Babymetal was de vreemde eend in de bijt. Deze Japanse metal-, zang- en dansgroep wordt al eens aangekondigd als de ‘toekomst’ van de metal, omdat ze heel wat jonge en Aziatische fans naar het metalgenre als geheel kunnen loodsen.
Qua concept en ook muzikaal staat dit niet zo heel ver van pakweg Ghost: een anonieme, gemaskerde begeleidingsband, die heel catchy en melodieuze metal brengt en dan frontpersonages die vasthouden aan een thema.
Live draait alles rond het synchroon dansen van de frontdames in een spectaculaire lichtshow, meer dan rond het zingen of de muziek. Aanvoerster Su-metal had net als Mr Lordi enkele woorden in het Nederlands ingestudeerd.
In de lyrics moet je geen grote of zware thema’s verwachten. Eén van de nummers in Antwerpen was “Gimme Chocolate!”. Dat is overigens niet zo ongewoon voor Japan. De Japanse punkband Shonen Knife scoorde daar een dikke hit met “Hot Chocolate”. Don’t mess with Japanese girls and their chocolate!
Babymetal wordt vaak snel weggezet als de metal-variant van K-pop of K3, maar wat als het hen nou eens lukt om een jong publiek te lokken en dat die tieners daarna alsnog Slayer, Aborted en Carcass gaan ontdekken? Hoe mooi zou dat wel niet zijn?
Wij schrijven dit leuke trio niet zomaar af, maar vermoeden dat hun show beter overkomt in een grote club als de AB (waar ze al eens stonden) dan op een zomerfestival of als support van Sabaton.
In het Sportpaleis reageerde het middenplein beleefd enthousiast, zo zijn wij Belgen nu eenmaal denk ik dan, maar aan de merch-stand gingen de shirts van Babymetal niet in grote aantallen over de toonbank.
De lopende tournee brengt Sabaton naar 21 steden in 14 landen. Voor de Zweden is het hun grootste en meest spectaculaire show tot nu toe in de grootste arena's van Europa, en daar komen vele decor-stukken, acteurs en een paar kledingwissels aan te pas. Op het podium stonden uitkijktorens van waarop de gitaristen konden soleren, het drumstel zat in een tank met een lange loop en de rand van het podium lag bezaaid met zandzakken en prikkeldraad. De acteurs waren leuk, maar voegen enkel iets toe voor wie de onderwerpen van de songs niet kent. Bij twee rustige nummers begon het zeep te sneeuwen en er was vooral heel veel rook en vuur. De gasprijzen zijn in Europa duidelijk gezakt naar een ‘betaalbaar’ niveau.
Sabaton werd al opgericht in 1999 en mag dus volgend jaar zijn 25-jarige bestaan vieren. Dat is best lang voor een metalband en heel wat fans zijn al benieuwd hoe de Zweden dat zullen vieren. Van de oorspronkelijke band zijn nog Joakim Brodén (zanger) en Pär Sundström (basgitaar) aan boord. Joakim en Pär blijven het herhalen: België was het eerste land buiten Zweden waar Sabaton succes oogstte en daarom heeft ons landje een speciaal plaatsje in het hart van de twee Zweden, en van de later toegetreden bandleden.
De relatie tussen Sabaton en België leest als een Disney-sprookje: in 2006 stond Sabaton in de Biebob als support van DragonForce en nog maar een jaar later stonden ze al op Graspop. Op de middag als openingsband in één van de tenten, maar toch. Vandaar ging het in grofweg 15 jaar crescendo naar headliner op Graspop en in het Sportpaleis, met bijna elk jaar een passage in ons land. Ze speelden op andere festivals (Lokerse Feesten en Alcatraz) en in andere zalen (AB, De Mast in Torhout), maar in grote lijnen houdt de Zweedse band vast aan tradities: Antwerpen en Graspop.
Voor wie Sabaton al even niet meer live gezien heeft: de vroegere intro met de integrale “The Final Countdown” van Europe, dat doen ze niet meer. In de plaats kregen we in het Sportpaleis de gesproken intro van “Sun Tzu Says”. Het eerste nummer was het oudje “Ghost Divison” en ook het nog oudere “Into The Fire” zat nog vooraan in de set. Joakim vertelde dat ze bij Sabaton onderzoek doen naar wat de fans live willen horen en dat zijn de snellere tracks en de oudere tracks. Daar was dan toch weinig van te merken in de set in Antwerpen, met vooral recent werk, van het album ‘The War To End All Wars’ en van een reeks EP’s, en best wel wat ‘trage’ nummers. Maar dus geen publieksfavorieten als “Attero Dominatus” of “The Art Of War”. Wel leuk was de Motörhead-cover “1916”.
Sabaton schreef al heel wat nummers met een rechtstreekse of onrechtstreekse verwijzing naar oorlogen in België, maar voor deze tournee stond geen daarvan op de oorspronkelijke setlist. “Race To The Sea”, over het onder water zetten van de IJzervlakte in WO I, werd speciaal voor ons land toegevoegd aan de set. Een mooi compliment voor ons land, want Sabaton past niet in elk land zijn setlist aan met een nummer over een lokale veldslag, al hadden een paar fans vooraf gerekend op “The Price Of A Mile”.
De fans schreeuwden tussen de songs door om “Swedish Pagans” en werden met dat nummer beloond in de bisronde, naast “To Hell & Back” en de Sabaton signature song “Primo Victoria”.
De hanekam van Joakim wordt elk jaar wat dunner en zijn buik wat dikker, maar voorts zit er nog niet veel sleet op de formule van Sabaton. Over elk nieuw album kan je zeggen dat het een kopie is van het vorige, maar de lijst met aan te snijden onderwerpen zal nooit volledig afgevinkt zijn.
En zolang deze Zweden elk jaar een reden vinden om hier te komen spelen, zullen de Belgen massaal komen kijken en luisteren.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Van der Linden
Lordi
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4864-lordi-13-05-2023.html?ltemid=0
Babymetal
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4866-babymetal-13-05-2023.html?ltemid=0
Sabaton
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4865-sabaton-13-05-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Biebob
Channel Zero - 30 Years of F** rock'n'roll!
Uitstel is geen afstel … na al die jaren … Het feestje moest in 2020 doorgaan, maar door de coronapandemie werd het telkens uitgesteld. Enfin, nu was het dan eindelijk zover.
Channel Zero verkocht drie keer de AB compleet uit, en bewees nog steeds een ijzersterke band te zijn, '30 Years of F** rock'n'roll' waarop geen sleet of routine te noteren was. De band speelt strak, is gedreven en heeft oog voor zijn fans, die ze letterlijk opzoeken.
Als een horde jonge wolven, deden ze de AB bijna twee uur lang op z’n grondvesten daveren, met o.m. hits als “Black Fuel” of “Suck My Energy”.
Mikey Doling (naast Channel Zero vroeger ook nog bij SNOT en Soulfly) verzamelde een ploeg uit Vlaanderen en Wallonië rond zich met o.m. Jari De Roover (So We Collide), Quentin Cornet (Firedown), Sebastiaan Verhoeven (Hell City, waarvoor Doling nog producer was) en Charles Degolia (drumtech van Channel Zero). Aangevuld met zanger Aaron Nordstrom, van onder andere Gemini Syndrome, vormen ze samen de metal band Woyote (****).
Tonnen ervaring hier van muzikant tot entertainer. De band klonk energiek, strak, en zorgde voor heel wat sfeer. De spraakzame frontman heeft een stem als een klok, en port het publiek voortdurend aan, balancerend tussen speelsheid en technisch vernuft. Ze lieten een sterke indruk na, met voldoende muzikale uppercuts om het lont aan het vat te steken.
Channel Zero (*****) is een ander verhaal en tekende voor het ultieme verjaardagsfeest, met alles erop en eraan. In eerste instantie kwamen Mikey en Franky De Smet-Van Damme vooraan het podium; de rode doek was nog niet open … Franky hield een mooie speech om zijn dankbaarheid uit te drukken. Ze eerden ook hun gevallen vrienden met een korte, ingetogen, pakkende versie van “Angel”. Kippenvelmoment …
Het doek ging omhoog en de set wed ingezet met een verschroeiende “No Light (at the End of the tunnel)”; we vertrokken voor een bijna twee uur durende rock-'n-roll rollercoaster. Emoties en het leven vieren …
De eerste schuchtere moshpits ontstonden al vrij vroeg in de set, “Fools Parade” was meteen een voltreffer. Er waren de verbluffende gitaarriffs van Depree-Doling, de verschroeiende bas van Tino De Martino en het drumwerk van Seven, die als een beest tekeer ging op zijn drumstel, de ene mokerslag na de andere, alsof hij zijn persoonlijke demonen moest overwinnen. In een drum solo , later op de avond, haalde hij alles uit de kast om te bewijzen wat voor een uitzonderlijk en gedreven drummer hij wel is. Het beest in hem, kwam meerdere keren tot leven, een extra 'punch into the face', wat Channel Zero zo bijzonder maakt.
Franky van zijn kant profileert zich als een ware volksmenner; hij spurt van de ene naar de andere kant van het podium, en laat geen moment over om zijn publiek te betrekken in deze feestelijke trip. Op “Bad to the Bones” wandelt hij gewoon doorheen de zaal, tot op de tribunes om mensen te knuffelen, kinderen op zijn arm te nemen, enz; een klasse entertainer.
Genoeg hoogtepunten trouwens en een langgerekte aaneenschakeling van hoogtepunten dus.
We onthouden een verbluffende “Heroin”en “Help” - dat door tweeduizend kelen werd meegebruld. Indrukwekkend. “Dark Passenger” was een mokerslag ‘in the face’, door die drum solo’s.
Afsluiten deed de band met “Suck My Energy”, wat zorgde voor een moshpit die de AB op zijn grondvesten deed daveren; “Black Fuel” werd de kers op de taart.
In 2021 hadden we nog een fijn gesprek met Franky De Smet-Van Damme: "Een momentum is belangrijk, dus zolang die er komen blijven we gewoon doorgaan op deze weg.", vertelde hij ons op de vraag of er na al die jaren nog ambities zijn.
En ook “Als je bij voorbaat zegt dat je die berg niet kunt beklimmen, ga je inderdaad nooit boven geraken. Durf dus risico's nemen, binnen je mogelijkheden''.
Na dertig jaar gaat Channel Zero nog steeds voluit voor goud, en durven ze risico's nemen.
Channel Zero tekende voor het ultieme metal feestje voor jong, oud en alles tussenin. Na dertig jaar nog steeds een toonaangevende Belgische metal band!
Setlist: Angel //No Light (At the End of Their Tunnel) //Tales of Worship //Repetition //Chrome Dome //Fool's Parade //Dashboard Devils //Heroin //Call on Me //Mastermind //Bad to the Bone //Help //Unsafe //Drum solo //Dark Passenger //Ammunition //Hot Summer //Suck My Energy //Black Fuel
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set met Destroy Humanity op 11 mei 2023 @Romain Ballez
Channel Zero
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4828-channel-zero-11-05-2023.html
Destroy Humanity
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4829-destroy-humanity-11-05-2023.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Paul Weller - I’m Still a mod
“I’m still a mod, I’ll always be a mod, you can bury me a mod.”, Weller kwam met verve zijn lijfspreuk verdedigen in de fantastische Roma. Nou ja, verdedigen, die gast steekt er gewoon torenhoog boven uit, mocht er iets zijn wat concurrentie kan genoemd worden. De Roma viert haar 20 en PW zijn 65.
Wellers ellenlange oeuvre (27 platen met The Jam, The Style Council en Solo) demonstreert steevast het belang om jezelf en je artistieke input trouw te blijven, los van alle succes of gebrek eraan. Nieuw werk is er weliswaar al een hele tijd niet, wel een soort best of (‘Will of the people’) met wat demo’s en onuitgegeven stuff inbegrepen. De Paul gaat dus voor een viering van zijn veertig jarige carrière. Uit zijn imposante cataloog pikt Zijne Modheid er 28 nummers uit, zonder te moeten afvallen in handjeklap en commercieel gezeik. Hij weet zich naar gewoonte te omringen met stuk voor stuk topmuzikanten die op zich ruilbaar zijn, behalve dan kompaan en partner in crime Stevie Cradock op zijn Gibson ES-339 die gretig verder borduurt op de zalige intro’s die Weller zal geven..
Opener “Cosmic Fringes” legt meteen de lat heel hoog die niet meer zal verlagen. Meteen valt het stampende van de ritmesectie op met als percussie een dubbele drumset. Neem dan nog eens een perfect uitgebalanceerde sound en de machtige akoestiek van De Roma erbij en je bent klaar voor twee uur perfectie.
De passie en stoom wordt verder opgedreven in “From The Floorboards”. Fans van de Style Council komen aan hun trekken met uiteraard perfect uitgebalanceerde en beklijvende versies van “My Ever Changing Moods”, “Headstart for Happiness”, en wat verder “Shout to the Top” en “It’s a very Deep Sea”.
Jammers zullen wel wat op hun honger blijven zitten hebben met alleen “Start”. De 23 andere kanjers komen uit zijn solowerk. Vooral “On Sunset” , “Saturns Pattern”, “Peacock Suit”, “The Changingman” en “Porceain Gods” blijven hangen. U ziet, diversiteit troef.
Zijne Eigenzinnigheid laat het obligate “Wild Wood” vallen, en dat is niet eens erg te noemen in zo’n gevarieerde set. Naast “Rockets” krijgen we het intieme “You do Something To Me” en het minder evidente “Be Happy Children”, voorgeschoteld in de bisronde.
Weet dat Paul Weller niet de grootste communicator met het publiek is, maar naar zijn normen was PW in een milde empathische bui door zich gemeend te verontschuldigen dat hij het Nederlands mist, door her en der toch een nummer aan te kondigen, maar vooral het publiek en de Roma hartelijk te bedanken voor de tweedaagse passage die hij mocht meemaken. De muzikaal meest toegewijde Britpopper mag gerust nog enkele decennia doordrammen. Blijf jezelf uitdagen, Paul Weller.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de l’Aéronef, Lille op 11 mei 2023 @Ludovic Vandenweghe
Paul Weller
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4831-paul-weller-11-05-2023.html?ltemid=0
Maxwell Farrington & Le SuperHomard
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4830-maxwell-farrington-le-superhomard-11-05-2021.html?ltemid=0
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Psychonaut - Groei naar absolute top
Wij mogen in ons kleine landje best trots zijn op onze eigen kweek. Ook binnen de metalscene hebben we verschillende parels van ronduit internationale allure. Neem nu Psychonaut. De Mechelse post metal band groeit naar de absolute top. Na hun zinderend debuut 'Unfold the God man' brachten ze recent 'Violate Consensus Reality' uit, die inslaat als een bom.
Ook live is de band op deze korte tijd serieus gegroeid, dat merkten we nog vorige week op het festival Headbangers Ball Fest op
Review "Bij de vorige passage van de Belgische postmetalband Psychonaut op Headbanger's Balls, in 2021, ging het publiek al helemaal uit de bol en dat werd op deze editie nog eens overgedaan met nog meer mensen in de zaal. Meer dan 600 oude en nieuwe fans stonden schouder aan schouder te genieten. Dat maakt van dit trio de eigenlijke hoofdact in Izegem, want dit deed geen van de buitenlandse bands hen nog na die avond."
Het publiek houdt van Psychonaut, da’s duidelijk. In een overvolle de Casino zet de band de puntjes op de 'I' en doet, puur emotioneel, de muren daveren.
Opener was het duo Doodseskader (****) die ons onderdompelde in een badje van pure duisternis in muzikaal een bevreemdend aanvoelend kader.
Na een wat moeizame start, werd langzaam maar zeker de registers open getrokken, alsook de duistere poort naar de Hel. Doodseskader klinkt dan niet gewoon oorverdovend, het duo hypnotiseert, bedwelmt, en laat je vertoeven in de meest donkere, waanzinnige gedachten. Door de mooie beelden op het scherm, kreeg je bovendien een visuele totaalbeleving die het plaatje compleet maken. Tim De Gieter vierde zijn verjaardag, en werd extra in de bloemetjes gezet
Veel interactie was er wel niet, maar Tim drukte zijn dankbaarheid uit naar het publiek en entourage uit. Muzikaal put Doodseskader uit een occult aanvoelende postmetalsound. Een intense sound die je compleet zen maakt. Een confrontatie met je demonen. Wat een muzikale trip.
Ook Psychonaut (*****) verstaat die kunst je te confronteren met je innerlijke zelf. De band had evenzeer een wat moeizame start, maar eens op dreef, was er geen houden meer aan. Veel woorden werden er niet aan vuil gemaakt, het trio liet vooral de muziek voor zich spreken.
Een uit de Hel geputte sound met verschroeiende riffs en mokerslagen van drums deed de grond daveren; de dubbele vocals zorgden voor de ultieme doodsteek.
Pyschonaut sleept je mee en kan ongemeend hard zijn. De band is nog sterker geworden, gezien die riffs, drums en vocals nog nooit zo’n diepe grooves hebben gemaakt; wat een tempo, de uppercuts volgden elkaar op. “The Fall of Consciousness” was de ultieme klepper. Het materiaal heeft nogal een grote impact.
In een intiem moment bezorgt Stefan De Graef ons evenveel kippenvel, of ergens anders, wanneer de beide stemmen van Stefan en Thomas Michiels versmelten.
Er volgde na de regulaire set geen bisnummer, maar dat hoefde niet. De manier waarop ze de opbouwden naar die ultieme climax, hoeft geen aanvulling.
Psychonaut is uitgegroeid tot een sterk geoliede machine, die zijn publiek moeiteloos inpakt. Ingenieus overtuigende, verbluffende set.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Trix, Antwerpen 8 april 2023 @Romain Ballez
alsook de liveset in De Kreun, Kortrijk, eerder het jaar
Psychonaut, Takh, Trix, Antwerpen op 8 april 2023 - Pics (musiczine.net)
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Grant Lee Philips - Eerste klasoptreden
Honderden recensenten wereldwijd beschouwen Grant Lee Philips als een van de beste performers in zijn genre die op deze aardkloot rondlopen. En dat doet hij ook met verbazend gemak op zijn dooie eentje in de Schakel, Waregem. We hadden het genoegen om zijn eerste concert in een nieuwe soloconcertreeks te beleven. Just me and my guitar. Hij spreekt met in spontaniteit groeiende oneliners het kennerspubliek aan, gespeend van de prachtige zelfrelativerende humor. Zo gaat hij er prat op dat een van zijn songs een tijdje dé soundtrack was in Beavis and Buthead.
GLP brengt nieuw werk en grasduint door ouder werk. Met de glimlach en met zijn akoestische gitaar. Wat kan die man spelen! Met een immense cataloog in zijn rugzak begint GLP gelijklopend en naar het einde toe gevarieerder aan een set die al je aandacht opslorpt waarbij je liefst de deurbel uitschakelt en je telefoon afzet. Zo geniet je van een hele reeks tekstuele en muzikale subtiliteiten. Het is precies alsof je naar een overzichtstentoonstelling van je favoriete schilder gaat en her en der een onverwacht werkje ziet hangen dat er zowaar nog beter uitspringt.
“In Sudden Place” uit het nieuwe ‘All You Can Dream’ beschrijft hij de brand in de Notre Dame zoals dingen die er altijd zijn geweest. (Shit happens all the time). Kippenvel troef bij een weergaloze versie van “Mona Lisa” uit ‘Virginia Creeper’.
Met zijn gekende nonchalance kondigt Onze Sympathiekheid zijn “Fuzzy” aan en stilt zo de zaal tot je een speld kan horen vallen.
Grote zelfreflectie verpakt in intieme momenten die hij met volle overgave deelt met het enthousiaste publiek. Jammer dat we maar één luisterbeurt kregen.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
Uncle Acid & The Deadbeats - De meest gruizige stonerrock
Het Zweedse Gaupa zet de toon voor vanavond, hier heersen de rauwe seventies. Flowerpower in een stonerbad, met een zangeres die Grace Slick van haar troon tracht te stoten.
Black Sabbath, Jethro Tull en Deep Purple in een stonerfolk badje, zo klinkt het Canadese Blood Ceremony. Zangeres Alia O’Brien kan een aardig stukje dwarsfluit te spelen, een instrument dat doorgaans maar weinig beroerd wordt in het zwaardere genre maar hier perfect op zijn plaats is. Het geeft een extra schwung aan de sound die daarmee natuurlijk refereert naar de de progfolkrock van Jethro Tull, hoe kan het ook anders. Maar dit is zeker geen copycat, het gaat er ook een stuk harder aan toe. Aangenaam retro vertier.
We hadden stilletjes gehoopt dat Uncle Acid & The Deadbeats met nieuw werk zouden komen aandraven, het laatste album ‘Wasteland’ dateert ondertussen al van 2018, maar wat dat betreft bleven we op onze honger zitten. Geen probleem echter, Uncle Acid raapt een superbe selectie uit hun back catalogue bijeen en is vanavond zonder meer zinderend en scherp als een leger meedogenloze scheermesjes.
Geen band die zo een gruizige stonersound kan neerzetten als deze jongens. Hun zompige en vuile riffs werken immer verslavend en de solo’s kerven diep in ons vel.
Uncle Acid poot een ziedende wall of sound neer die de ganse set met het kookpunt flirt. De songs volharden in intensiteit, de spanning houdt constant aan en de psychedelica hunkert naar de strafste paddo’s. Heel even wordt er wat gas teruggenomen met het innemende “Slow Death” dat gaandeweg uitgroeit tot een absoluut hoogtepunt, mede dankzij een fenomenale gitaarsolo.
Verder bruist en scheurt de band geweldig door met ongure lappen stonerrock als “Mt Abraxas”, “Pusher Lane”, “Melody Lane” en natuurlijk “I’ll Cut You Down”, dat de Cactus Club helemaal in lichtelaaie zet.
Rauw, hard, bijzonder snedig en uitermate hypnotiserend, Uncle Acid ten voeten uit.
Organisatie: MCLX ism Cactus Club, Brugge
Hard-Ons - Complete miscast
Het semi-legendarische Hard-Ons zorgde ervoor dat het Sold Out bordje nog eens triomfantelijk in de lucht gestoken kon worden. Deze veteranen uit Sydney zijn duidelijk nog erg populair in de Pit's maar eerst mochten we nog kennismaken met Roda Lits uit Antwerpen. Gelukkig maar.
De vier van Roda Lits begonnen eraan met een lap heftige punkrock. Later zakte het tempo wat en kregen we vuile garagerock gestut door erg aanstekelijke gitaren. Schatplichtig aan de sixties maar toch met beide voeten in het heden. Dit klonk fris en strak en deed me soms denken aan Kookaburra. Ze smokkelden ook een obscure cover in hun set, wat altijd leuk is. Enig speurwerk leerde me dat het om "I'm in Pittsburgh (and it's raining)" ging, een single uit 1966 van The Outcasts. Niet de Noord-Ierse punkgroep maar een vergeten band uit San Antonio die midden jaren zestig een vijftal singles maakte die in 1995 gebundeld werden op een compilatie. Roda Lits bracht in 2018 het album ‘Common specimen’ uit op Belly Button Records, ik denk dat het tijd is om hier een vervolg aan te breien.
Hard-Ons is al sinds 1982 actief, met een korte onderbreking tussen 1994 en 1997, en heeft in al die jaren een stevige live-reputatie opgebouwd, maar die heeft nu toch een flinke deuk gekregen. En dat had alles te maken met hun nieuwe frontman. Die zag eruit als een verlepte Rod Stewart en klonk als Alex Harvey (die van The Sensational Alex Harvey Band) met acute keelpijn. Ik ga niet beweren dat de man niet kon zingen -ik ben trouwens een grote fan van Alex Harvey- maar zijn stem paste totaal niet bij hetgeen waar de Hard-Ons voor staan en dat is voor mij nog steeds ranzige punkrock.
Zowat twee jaar geleden werd de samenwerking met zanger van het eerste uur, Keish de Silva, beëindigd nadat die laatste beschuldigd werd van seksueel wangedrag. Dat mocht eigenlijk geen al te groot probleem zijn want tussen 2001 en 2016 was hij er ook al niet bij en toen nam gitarist Blackie (Peter Black) de vocals voor zijn rekening. Zo zag ik ze ook tweemaal in de Pit's (2011 en 2014).
Waarom er nu een nieuwe man werd aangetrokken blijft een raadsel, terwijl de keuze voor Tim Rogers een nog groter raadsel is. Rogers was jarenlang (zo'n 30 jaar) en waarschijnlijk nog steeds de frontman van You Am I, een nogal saaie powerpopband, hoewel hun eerste platen, die geproduced werden door Lee Ranaldo, misschien wel enige bestaansreden hebben en ze het schopten tot in het voorprogramma van The Who en The Rolling Stones. Bijna niet te geloven dat hij hier nu in een punkhol als de Pit's stond, molenwiekend als een drenkeling en zijn korte broek telkens net niet afstekend. Met zijn dreinende stem leek hij ook het tempo uit de nummers te halen en liet hij de groep af en toe verzanden in belegen glamrock. Nochtans leken de overige groepsleden even enthousiast als altijd: bassist Ray Ahn die niet kon zwijgen over zijn adoratie voor The Kids, de zich flink in het zweet meppende drummer Murray Ruse en Blackie die me opnieuw wist te bekoren met zijn erg gevarieerde gitaarspel waarmee hij een ganse waaier aan stijlen etaleerde.
Ondanks die pijnlijke aanwezigheid van Tim Rogers vielen er toch nog enkele mooie momenten te noteren, zoals afsluiter "Suck 'n' swallow", maar die waren er toch te schaars om mijn gemoed wat op te beuren.
Organisatie: Pit’s Kortrijk
Avril Lavigne - Het ouder materiaal waren de sterkhouders!
Derde keer goede keer … door de coronapandemie werd het concert telkens uitgesteld. Voor de Canadese Avril Lavigne konden de kaartjes uiteindelijk vanonder het stof worden gehaald. Dat was ook het geval voor de kledij van de aanwezigen, die voor één keer geen spijt kregen dat die netkousen en bijpassende rokjes door de jaren heen onderaan in de kast waren blijven liggen.
Vergis je niet, ook mannen waren aanwezig, misschien een verplicht nummer als chauffeur maar OK, anders kon je haar ook zien als je jeugdliefde.
Avril wist zich begin de jaren 2000 te profileren als meer dan de ideale schoondochter. Al snel werd duidelijk waar deze jonge dame voor stond, ze kon een stevig potje tegen de schenen stampen en de middenvinger werd wel eens opgestoken. Een ‘Bad Reputation’ … wat ze er graag bijnam.
De toon was gezet vanavond. We werden in de mood gebracht met wat filmmateriaal. Na de lange intro, die het eerste nummer bleek te zijn, was ze daar, precies zoals we het ons nog herinnerden van in haar beginperiode, twintig jaar later weliswaar … met die rebelse look.
Ohja, we zouden het vergeten, een nieuw album ‘Love Sux’, het zevende ondertussen, is verschenen, waarbij de titel niet mis te verstaan is. "Bite Me, “I'm a Mess”, “Love it when you hate me” en “Love Sux” zelf, zijn nu niet meteen de songs die horen bij een vlekkeloze relatie. Geen van deze nummers zal het vroegere succes evenaren.
"Complicated” van 2002, was het eerste speerpunt van de set. Wat volgde was een wervelwind, die wat in kracht is afgenomen, maar muzikaal hadden we een plaatselijk onweer die voor storm op zee kon zorgen met golven die konden inslaan; het waren dus de grote hits zoals "Girlfriend” en “Sk8er Boi", die samen met "I'm with you", de derde single uit dat fantastische jaar 2002 voor Avril Lavigne, die live, na twintig jaar, de sterkhouders waren.
Een cover van The Spice Girls, “Wannebe” hoorde hier op z'n zachtst gezegd niet thuis. Daar kon de Amerikaanse Phem, die het voorprogramma verzorgde niets aan veranderen. En drummen, dat is de job van de drummer, als je begrijpt wat ik bedoel.
Met behulp van wat vocale tape bleef Avril Lavigne overeind waarbij we de hoogtepunten onthouden. Het zal de grote hits van vroeger zijn. Ze heeft zich een weg gebaand in de melodieuze poppunk en is in het geheugen geprent als een vrouwelijke punksestatie van de jaren 2000. Weigeren om oud of ouder te worden is niet eens zo slecht idee, denken we dan, "Here's to Never Growing Up" was het laatste nummer van een te korte set die amper 75 minuten duurde.
Het gevoel om twintig jaar terug in de tijd te gaan is soms confronterend maar het is tegelijk een prettig weerzien en horen met wat ons muzikaal pad heeft gekruist. Voor wie het niet echt heeft voor Avril Lavigne, kreeg toch een voelbare schop onder de kont!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Avril Lavigne
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4821-avril-lavigne-04-05-2023.html
Phem
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4820-phem-04-05-2023.html
Organisatie: Live Nation
Hooverphonic - Terugblik op hun 30 jarige carrière, met een blik naar het nieuwer werk
Drie avonden lang was Hooverphonic in hun thuishaven Sint-Niklaas om een mooi overzicht van hun muzikaal oeuvre te spelen. Al bijna dertig jaar lang intrigeert onze Belgische trots met een brede sound van filmische triphop , sixties rockabilly swing , Morricone en sfeervolle melancho-popelektronica; ze voegen er nu een Zuiders tintje met een aangename dansbeat aan toe. Volgend jaar komt er een nieuwe plaat.
Tijdens de drie avonden kregen we een rits nummers. Een fijne, afwisselende, genietbare set van het trio Callier-Geerts-Arnaert, die lief en leed optimaal met elkaar delen.
Hooverphonic vinden we nu terug in de meest consistente ‘oude’ bezetting. Muzikaal grossierden ze in hun breed oeuvre, bijna 25 nummers. Met zes op het podium zijn ze, een goed geoliede machine, waarbij Geike zich als een popdiva profileert en moeiteloos de nummers van de vroegere zangeressen die bij het duo waren, kan zingen. De band klinkt cool, warm, innemend, fris als aangenaam, dansbaar . Beredeneerd en elkaar wat ruimte biedend … Een diverse klankkleur dus.
De eerste nummers waren nu niet de makkelijkste . De twee uur durende set werd ingezet met “United states of amnesia”, die refereert aan hun ‘sound spectacular’ van de begindagen, filmisch, met een donker, kil randje in elektronica , verder een diepe bas en indringende, twinkelende gitaarriedels, op gepaste wijze gevolgd door “The last thing I need is you” en “Georgia café”, twee minder gekende opgestofte oudjes, die dus duidelijk passen bij de opener. We houden nog even dit sfeertje aan met een ander opgegraven nummer, “Waves” en het nieuwere “The best day of our life”. Sensueel beweegt Geike zich in deze nummers.
In de beginfase maakt Hooverphonic het zich niet makkelijk met het donkere materiaal, Alex geeft er een uitleg aan en in deze kennismaking omarmt en onthaalt het publiek hen warm.
Het meer gekende materiaal krijgt een opgepoetste versie, het mag wel iets anders klinken, intenser, strakker en groovier. “The night before” en “Anger never dies”, twee die voorheen werden gezongen door Noémie Wolfs, zitten in zo’n jasje en zijn goed gezongen . Geike is vocaal op dreef, “Romantic” (directer) , “Eden” (minder orkestratie, meer elektronica), “Jackie cane” (snedig gitaargetokkel) en een innemend “Vinegar & salt” (enkel stem-piano) zijn uiterst spannend, slepend, emotievol, pakkend.
Splinternieuw zijn de singles “Don’t think”, met een portie funkende groove en het Spaans getinte “Por favor”, knipoog naar Manu Chao, en ideaal met een gekoelde cocktail bij ondergaande zon. Het onderstreept hun diversiteit en het kleurrijk palet. En ze nodigen ons uit tot een heupwieg en een danspas op een clubversie van “One, two three” (erg gevat door vrouwelijke én mannelijke vocals) en “Badaboum”. Ze wisselen het mooi af met het ingetogen poprockende “Someone” en “Mad about you”, die beiden een sfeervolle groove meekrijgen.
Er wordt dus soms diep gegraven in hun oeuvre , doorbraaknummer “2 wicky”, trippop pur sang, halen ze nog aan, dat tussen poprockers “Amalfi” en hun eurovisie-nummer “The wrong place” zit. Het frisse, vol klinkende “Sometimes” sloot hier een tweede keer af.
Het vroegere materiaal werd meer dan ooit hoog in het vaandel gedragen en kreeg een iets andere insteek, o.m. “One way ride” kreeg tribal ritmes, een exotische touch met dubsounds .”Club montepulciano” wordt er eentje van psychedelica trippop. “Fade is the new dope”, een donker nummer, zal de afsluitende track worden van de komende plaat en naar goede gewoonte willen ze live met de track besluiten van de laatste plaat .
Hooverphonic bracht ons een uiterst interessante, avontuurlijk trip , slalomt doorheen hun rijkelijk gevulde oeuvre, pint zich graag vast aan oudjes en een rits hits, kleurrijk ingebed en doet uitkijken naar het nieuwere werk, waarvan de drie singles niemand zijn ontgaan .
Een brede muzikale smaak, cool, fris, warm, innemend en aangenaam, trippy, dansbaar.
Neem gerust een kijkje naar de pics (Labadoux 5 t-m 7 mei 2023) @Filip Gheysen
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4848-hooverphonic-06-05-2023.html?ltemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Royal Jake - Een uppercut 'into the face'
De Belgische Metalcore act Royal Jake zijn al van 1992 bezig. Na een vrij lange pauze brachten ze pas in 2012 een nieuwe plaat uit: 'Triple Crown Demo'.
Ooit begonnen ze als een grunge/groovemetalband, nu zijn ze richting metal/metalcore; een geluid dat we hoorden op de EP 'Tenacity (2015)'. In oktober 2016 bracht Royal Jake een gloednieuwe EP op de markt: 'Retaliate-The Answer', die ook bij ons op heel veel bijval kon rekenen.
Royal Jake heeft niet stil gezeten … Een nieuwe plaat brachten ze nu uit 'Chronicles of a Divided Species - Pt. 1'. We hadden niet alleen een fijn gesprek met de band, maar schreven ook een recensie over de plaat: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/88945-chronicles-of-a-divided-species-pt-1-ep.html
Hoog tijd om ze eens te gaan zien … We zakten af naar de gezellige Metalbar Walhalla in het hartje van Brugge, en kregen een pak uppercuts 'into the face'!
Het is dan ook bijzonder jammer dat een band als Royal Jake (*****) zo weinig publiek voor zich heeft tijdens een gratis concert in de supergezellige Metalbar als Walhalla in Brugge, terwijl duizenden mensen, honderden euro's uitgeven om een Metallica of Rammstein te gaan zien in een groot stadium, waar je achteraan de weide amper een glimp kunt opvangen van de band … Nu dit terzijde, deze band liet het niet aan hun hart komen . Hun frontman/zanger/basspeler zat met een gebroken scheenbeen op een stoel en deed z’n uiterste best het publiek mee te krijgen. De band speelde een overzicht van hun EP’s en deed het vol overgave.
De band speelde in amper een uurtje tijd de Metalbar volledig gor; we kregen een bijzonder strakke, energieke, gevarieerde set. In hun 'metalcore' wisten ze elke liefhebber van het (extreme) metalgeweld te bekoren. Een verschroeiende set door de klievende riffs, de knetterende, harde drumsalvo’s en de zangpartijen als donderslagen.
De spraakzame frontman entertaint z’n publiek met de nodige kwinkslagen. Naarmate de set vorderde, kwam er meer volk binnen gesijpeld. Het gaspedaal werd nog even stevig ingedrukt en bracht ons naar een wervelende finale. Stilstaan werd onmogelijk, de muren trilden en de neiging om een moshpit te starten was heel groot. Wij gingen uit de bol, de ogen gesloten en luchtgitaar spelen …
Royal Jake is een band die live uppercuts uitdeelt , met een brede glimlach into your face; bittere ernst en humor vinden elkaar in een muzikaal metal feestje.
Organisatie: Royal Jake ism Metalbar Walhalla, Brugge
Mike Stern Band - Speelsheid en virtuositeit vinden elkaar
Een levende legende op het podium van N9 is zeerzeker artiest en top muzikant Mike Stern die in de uitverkochte club zijn onwaarschijnlijke virtuositeit kon tentoon spreiden. Hij heeft met de meest legendarische artiesten op het podium gestaan zoals Miles Davis, en werd bekend met de band Blood, Sweat & Tears.
Hij viel meermaals in de prijzen. Zo ontving hij in 2007 de Miles Davis Award, die in het leven is geroepen om internationaal geprezen jazzartiesten te erkennen, wiens werk aanzienlijk heeft bijgedragen aan de vernieuwing van het genre. In 2009 stond Stern op de lijst van 75 beste jazzgitaristen aller tijden van DownBeat. Hij ontving op 21 januari 2012 de Certified Legend Award van het tijdschrift Guitar Player.
Je zou voor minder beginnen zweven, maar Mike Stern is iemand die met beide voeten op de grond blijft. Hij omarmt zijn muzikanten en publiek met veel liefde. De Mike Stern Band (****) tekent voor een perfecte jazz/rock avond in een bijzonder groovy kader.
Meteen krijgen we die overtuigende sound door de groovy saxofoonsolo’s van Bob Franceschini. Echtgenote en gitariste Leni Stern kan niet alleen een potje gitaar spelen, ze heeft een intrigerende soulvolle stem die ons op de eerste song “Like A thief” - een eigen nummer btw – meteen overtuigt. Dennis Chambers speelt enkele verschroeiende drumsolo's en er zijn de verbluffende, pompende baslijnen van Chris Minh Doky. Samen met de onaardse riffs van Mike, zorgt het geheel voor vuurwerk.
Mike Stern Band brengt hun virtuositeit (die langdradige soli) met zoveel spelplezier , dat je ondergedompeld blijft in hun sound, je staat lekker te headbangen en/of luchtgitaar te spelen op hun verbluffend materiaal.
Mike Stern is zelf een uitzonderlijke gitarist, o.m. de Jimi Hendrix cover “Red House” op het einde van de set bewijst het. Hij haalt alles uit zijn gitaar. Naast z’n talent is er het jeugdig enthousiasme van de hele band. Met een brede glimlach ondergaat het publiek de prachtige geluiden.
Een verbluffende set van hun oeuvre, bol adrenalinestoten, van een band die er als jonge wolven tegenaan ging en iedereen rillingen bezorgde. Speelsheid en virtuositeit vonden elkaar hier perfect.
Organisatie: N9, Eeklo
Nederlands 
Français 
