Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme
Stef Kamil Carlens & The Swoon

Een vlakke loopbaan is niet besteed aan een muzikale kameleon als Stef Kamil Carlens. Na twee eerder ingetogen singer-songwriter albums én zijn lockdown project met The Gates Of Eden waarmee hij Bob Dylan op een soulvol eerbetoon trakteerde laat de Antwerpenaar nu de funkateer in zich los. Op het nieuwe album ‘Be Who You Wanna Be’ mag er dus al eens gedanst worden, het liefst voor een spiegel waarin het publiek een maatschappijkritische blik op de wereld kan werpen.

Daags na de langverwachte release van hun kersverse worp stonden Stef Kamil Carlens & The Swoon al in vol ornaat te blinken op de planken van de Gentse Ha Concerts. Een nieuwe bandnaam die toch vertrouwd in de oren klinkt, net zoals een paar van de klasse muzikanten die Carlens op diens nieuwe tour vergezellen. Na de eerste paar nummers werd meteen duidelijk wie dé nieuwe sterkhouder van dienst is. Niemand minder dan Arno’s boezemvriend en voormalige muzikale spitsbroeder Mirko Banovic liet zijn mighty bass zodanig lekker rollen en stuiteren dat we hem ervan verdenken een grote Chic fan te zijn. Quasi op zijn ééntje vormde hij de ruggengraat van een eclectische set waar funky escapades en melancholische downtempo vibes naadloos in elkaar overliepen.
Zei daar iemand ‘eclectisch’? De broeierige opener “Bombo” katapulteerde ons ineens 30 jaar terug in de tijd, toen Carlens & co vermomd als Moondog Jr. nog op een dieet leefden van Dr. John’s voodoo funk gekruid met wat avant-garde blues uit het receptenboek van Captain Beefheart. Of wat te denken van de daaropvolgende zwoele dub reggae versie van de Zita Swoon classic “I Feel Alive In The City” die zo leek weggelopen uit de Black Ark studio van Lee ‘Scratch’ Perry.
Na nog een tweede opwarmertje uit de Zita Swoon back catalogue “Still Half My Friend?” werden de spotlights dan eindelijk gericht op het nieuwe album. Hierbij heeft Carlens niet enkel oog voor zijn eigen schrijfsels, maar ook die van zijn muzikale helden. Zo kreeg Alain Bashung’s “C’est Comment Qu’on Freine” een hoekig spacefunk jasje aangemeten waar ook een 80ies band als Shriekback al eens mee op straat kwam. Wie funk zegt komt vroeg of laat ook uit bij His Purple Highness. Het bijna vergeten Prince hitje “The Future” uit de soundtrack van Tim Burton’s ‘Batman’ film (’89) werd naar onze bescheiden mening moeiteloos overtroffen in de groovy funkrock versie van The Swoon. Jammer genoeg verandert niet elke song die Carlens aanraakt eensklaps in goud. Dez Mona’s “Suspicion”, de derde en laatste cover vanop de nieuwe plaat, blijft na de eerste paar luisterbeurten toch futloos klinken en kreeg ook live het niet voor elkaar om het meesterlijke origineel van zijn stadsgenoten te doen vergeten.
Geen idee of het lag aan valse bescheidenheid of aan een overdreven gevoel van introvertie, maar opvallend was wel dat Carlens zelf met geen woord repte over zijn eerste album met eigen materiaal in vijf jaar tijd. Dat hoefde ook niet, want in tal van zijn nieuwe songs steekt een niet mis te verstane boodschap. Onderwijzers en bankiers slaan jong en oud om de oren met regeltjes, en als het even tegen zit, sancties. Lead single “Walk On Red, Stop On Green” is naast een funky oorworm ook een niet mis te verstane uitnodiging tot een non-conformistische tegenreactie. De anders zo introverte Antwerpenaar voerde zijn protest nog verder op tijdens de furieuze album afsluiter “So Much Love”, een grillige brok electro funk die eigenlijk niet eens had misstaan op de jongste worp van, jawel, dEUS. ‘Fuck politics/Your dirty scams and dirty tricks/There is no progress to be made in the selfish way you operate!’: een treffender lijflied kunnen de naar schatting half miljoen Belgen die als ‘De Afgehaakten’ de politiek de rug hebben toegekeerd zich niet wensen.
Omdat je nu eenmaal meer indruk maakt als je samen op de barricaden staat ,vond Carlens het geen moeite om ook wat laidback songs in de set te smokkelen die een ode zijn aan vriendschap en verbondenheid. “Love Me Like A Prayer” en “Take A Little Time” kabbelen rustig en onopgemerkt voorbij wanneer je thuis het nieuwe album beluistert, maar kwamen live een pak beter uit de verf eens de frontman in zijn flashy roze pak naar crooner modus overschakelde.
De eigenzinnige Antwerpenaar liet een dozijn aan crowd pleasers en radiohits links liggen en koos moedig voor de Zita Swoon deepcut “JosieWitchGirl” als afsluiter. Niet de groovy funk maar de rauwe blues kreeg vanavond dus het laatste woord. Maar ach, gedaantes en genres zijn louter bijzaak.

Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.

Organisatie: Ha Concerts ism Democrazy, Gent

Altin Gün - Een zwoele Turkse AB-avond

Brussel werd omgedoopt tot Brüksel, met Housepainters als voorsmaakje. Zij speelden de volgende nummers uit hun repertoire: “Too Bad”, “Leave the Hall”, “In a Cornfield”, “Sad Face Look”, “Fixed Position”, en de mooie afsluiter “What He Knows”.

Daarna verwarmde Altın Gün letterlijk en figuurlijk de Ancienne Belgique. Laten we negatief beginnen. Doet deze Amsterdamse band eigenlijk iets speciaal of vernieuwends? De groep creëert hun eigen psychedelische bewerkingen van Turkse traditionals. De melodie en tekst blijven hetzelfde, ze zetten er gewoonweg een dansbare, vette beat onder.
Laat het antwoord duidelijk zijn: Altın Gün schept weldegelijk iets nieuws en verheft het covergenre tot een respectabele stiel op zichzelf. Gouden Dag is de vertaling van de bandnaam, maar voor één keer mogen we spreken van een gouden avond.
Een beetje geschiedenis voor de liefhebbers: deze band werd opgericht door Jasper Verhulst, gekend van onder andere de cultband Moss. Toen Verhulst op tournee in Istanboel was, kocht hij een aantal Turkse folk-platen en kreeg zo het idee om een psychfolk-band te beginnen. Zanger en saz-speler Erdinç Ecevit werd erbij gevraagd en later kwamen zangeres Merve Daşdemir, gitarist Ben Rider en percussionist Gino Groeneveld erbij. In 2017 verscheen hun debuutalbum “On”, gevolgd door de single ‘Goca Dunya’, twee jaar later gevolgd “Gece”, en nog eens twee jaar later door “Yol”.
Op deze derde worp werd een andere weg ingeslagen en begon de nadruk meer te liggen op vintage synthesizers, elektro, en disco (dit mede doordat de bandleden apart van thuis uit moesten werken ten gevolge van de corona-lockdown. Met “Âlem” en vorig jaar “Aşk” werd dit pad zorgvuldig verder bewandeld, en hun populariteit bleef al die tijd alleen maar groeien, getuige hiervan hun passage op Rock Werchter twee jaar terug.
Onder de tune van Fikret Kızılok’s ‘Sevda Çiçeği’ stappen de bandleden de bühne op. Beginnen doen ze met “Şeker Oğlan”, wat ‘sugar boy’ betekent, en een cover is van Doruk Onatkut Orkestrasi. Liefde en verraad lijkt een vaak terugkerend thema in de Turkse klassieke songcultuur, getuige ook “Vallahi Yok”, letterlijk ‘ik zweer van niet’. Zou Shaggy daar zijn inspiratie gehaald hebben voor de monster-hit “It wasn’t me”? Nu we toch aan het gissen zijn over inspiratie, durf ik de hypothese voorop te stellen dat Pink Floyd voor “Have a Cigar” wel eens de mosterd gehaald kan hebben bij ‘Bir Sigara Iç Oğlan’.
“Maar waar haalde Altın Gün zelf de inspiratie?”, hoor ik u denken. Wel, vooral bij Neşet Ertaş, die maar liefst vijfmaal gecoverd wordt deze avond: “Gönül Daği”, “Leyla”, het triestige “Şad Olup Gülmedim”, “Çiçekler Ekiliyor” en “Kırşehirin Gülleri”. Maar ook andere meezingers komen aan bod, zoals Zülfü Livaneli’s “Leylim Ley” - een bekend gedicht - en “Rakıya Su Katamam” van Selami Şahin. Dat laatste betekent trouwens: ‘ik kan geen water bij de ouzo doen’. Wijze woorden.
Tot slot wordt er nog luidkeels (fonetisch) meegezongen met “Yüce Dağ Başında” en hitje “Goca Dünya”, oorspronkelijk van de man, de snor, de legende Orhan Gencebay.
Na dit optreden worden 300 gelukkige fans naar boven meegenomen voor een zwoele after-party, met plaatjes door Jasper Verhulst zelf vakkundig door elkaar gemixt. Een geslaagde afsluiter van een al even geslaagde avond.

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Kim Wilde - Op succes staat geen leeftijd

Toen Kim Wilde vorige zaterdag naar de Brielpoort in Deinze kwam, leken de hoogdagen van die zaal plots terug. Fans die al uren voordat de deuren zouden openen, stonden aan te schuiven. Meer dan 2.000 fans, waarvan sommigen uit Nederland, Wallonië en de UK, die in een ellenlange rij staan. Fans die zodra de deuren openen naar het podium rennen. Dat heeft organisator Miracle dan toch heel goed ingeschat en in de markt gezet, want de andere zalen van deze Europese tournee van Kim Wilde waren toch een maatje kleiner.

Kim Wilde zit in het collectieve geheugen van hele generaties. Na een lange reeks hits in de jaren ’80 waren de jaren een stukje moeilijker om door te komen, maar dan was er in 2003 de onverwachte duet-hit met Nena (“Anyplace, Anywhere, Anytime”). Sindsdien is Kim Wilde één van de weinige eighties-iconen die nog vlot volle zalen lokt.
Sommige muziekliefhebbers hadden vooraf twijfels. Dat Kim op haar leeftijd vast niet meer zo toonvast en fris klinkt als toen ze haar eerste hits scoorde. Dat soort opmerkingen hoor je dan weer zelden bij mannen. Niemand maalt erom dat er bij Neil Young of Bob Dylan wat patine op de stembanden zit. De criticasters kregen ongelijk: Kim Wilde zingt op haar 64^ste nog net zo toonvast als vroeger. Het timbre is wat meer matuur, maar de power en het enthousiasme heeft ze nog. Misschien zelfs meer dan vroeger. En heel handig: Kim neemt al enkele jaren haar nichtje Scarlett Wilde mee op het podium. Waar de frontvrouw tekort komt, neemt Scarlett gezwind over. Omdat Scarlett inzake timbre zo dicht tegen Kim aan zit, merkt je nauwelijks dat er overgenomen wordt.

Net voor het optreden maak ik een praatje met de mensen op de eerste rij, onder meer met Marc. Fan van het eerste uur. Hij is een jaartje jonger dan Kim. De eerste band waar hij fan van was, dat was Mud. Die heeft hij nooit live gezien. Kim Wilde volgde hij al naar Nederland, Frankrijk en Duitsland en haar ziet hij dit jaar voor de 31^ste keer. Al is ‘horen’ correcter dan ‘zien’. Door een erfelijke ziekte is Marc geleidelijk aan blind geworden. Toen Kim Wilde in 2015 op de Bierfeesten in Oudenaarde stond, was dat voor Marc de laatste keer dat hij haar ‘zag’. Toen hij zaterdag door de security de zaal ingeleid werd, wou hij niet naar het veilige, verhoogde podium voor de andersvaliden, maar wel gewoon in z’n eentje naar de eerste rij. Daar absorbeert hij alle details die de andere fans hem toefluisteren en laaft hij zich aan de energie van Kim Wilde, net als die eerste keer, toen zij met haar ‘Debut Tour’ in 1982 al een eerste keer in de Brielpoort stond en hij ook op de eerste rij stond.

Op die eerdere passage in de Brielpoort komt Kim Wilde niet uitgebreid terug in haar bindteksten. Wel is ze zichtbaar overweldigd door de grote opkomst en dankt ze uitgebreid alle fans die haar al zo lang volgen. Ze betreedt het podium met een enorme zonnebril, die mooi had gestaan voor het artwork van haar recentste studio-album (‘Here Come The Aliens’ uit 2018). Uit dat album krijgt het publiek slechts twee songs (“Yours Till The End” en “1969”). Het album kreeg lovende recensies, maar een hitsingle zoals in haar begindagen leverde dat niet op. Wel is het voor de fans interessant dat Kim Wilde zich niet beperkt tot haar verplichte grote en halve hits in korte set, maar dat ze kiest voor een lange set met nummers die wat meer aandacht verdienen dan ze indertijd gekregen hebben, zoals de oudjes “Words Fell Down” en “Second Time” en recenter werk als “King Of The World” en “Stone”. Die iets minder bekende songs zitten ingebed tussen de hits uit het collectieve geheugen als “Never Trust A Stranger” en “Anyplace, Anytime, Anywhere”, die de zaal een eerste keer doen ‘ontploffen’ aan het begin, en “View From A Bridge”, “Chequered Love” en “You Keep Me Hangin’ On” aan het einde van de reguliere set. Het publiek geniet, danst en zingt mee als waren ze allemaal nog 16 jaar oud. Ook de band staat duidelijk te genieten van de positieve vibes van het publiek, terwijl ze een foutloze set spelen.
Als de bisronde wordt ingezet met “Cambodia” verandert het publiek in een zee van gsm’s die dat magische moment willen vastleggen (en waarbij je vanop de achterste rij vooral de gsm-schermpjes van alle mensen voor je filmt). De bisronde wordt vervolledigd met het eveneens luid meegezongen “You Came” en “Kids In America” als ultiem orgelpunt.
Daarna wordt er nog druk nagepraat aan de toog. De meeste fans onthouden één ding: Kim Wilde heeft beloofd dat ze volgend jaar opnieuw naar België komt. Dat dat dan met nummers van een nieuw album zal zijn, is voor niemand een probleem.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5941-kim-wilde-11-04-2024.html?Itemid=0

Organisatie: vzw Miracle

Vive La Fête - Vive la Fête mag nooit met pensioen gaan
Vive la Fête + Baby’s Berserk

Vive la Fête is al meer dan 25 jaar één van de sterkste bandformules van Vlaanderen. De mix van electroclash met de ietwat naïeve en tegelijk licht erotische lyrics in het Frans, veroverde al zowat de hele wereld. De periode dat ze met hun singles vlot de nationale radio’s haalden is dan misschien voorbij, het publiek is hen nog lang niet vergeten. En niet enkel in Vlaanderen worden ze nog aan de borst gedrukt. Hun recente tournee bracht hen onder meer naar Nederland, Duitsland en Frankrijk. Wij gingen in de Franse stad Lille om een flinke dosis energie op te doen.

De l’Aéronef in Lille is natuurlijk ook een klein beetje Vlaams grondgebied. Voor heel wat Vlamingen is dit dankzij de E17-snelweg niet eens zo ver rijden. Er werd dus wel wat Nederlands gesproken in de zaal, hoewel het grootste deel toch uit Frankrijk leek te komen.

De programmatoren van de l’Aéronef hadden zelf het voorprogramma voor Vive la Fête gekozen en dat was het nog niet zo bekende Baby’s Berserk. Deze electroclashband komt uit Amsterdam en draait voor een deel rond frontvrouw Lieselot. Zij zingt en speelt af en toe bas en synths. Live wordt de band vervolledigd met Mano (synth/gitaar) en Eva (synth/backings). De bands kenden elkaar nog niet voor deze show, maar er zijn wel meer overeenkomsten dan de energieke electroclash die beide bands brengen. Beide bands putten bijvoorbeeld deels uit de postpunk en hebben iets met mode. Vive la Fête werd bejubeld door mode-icoon Karl Lagerfeld en heeft altijd bijzonder veel aandacht besteed aan hun looks op het podium en in het artwork van de releases. Ook de dames van Baby’s Berserk maken een statement met hun podium-outfit en hebben onder meer een coole handtas als merch.
De muziek van Baby’s Berserk wordt al eens omschreven als de discoversie van postpunk. Dan toch de 90’s Eurodisco-versie, denk ik dan. De beats pompen hard en enthousiast en de vibe is die van vrolijk en uitermate dansbaar. Lieselot is op het podium niet de uitgesproken wulpse tijger die Els van Vive la Fête is, maar haar signature dancemove wordt steevast op applaus onthaald. Het Franse publiek vindt het allemaal bijzonder leuk en op de voorste rijen wordt al na een paar nummers meegedanst. Een paar zaken heeft Lieselot misschien niet goed ingeschat. In Frankrijk spelen en je in het Engels verontschuldigen dat je kennis van het Frans niet verder gaat dan ‘bonsoir’, dat is wat flauw. En als ze tegen het einde van de set aan van het podium het publiek in wil, blijkt het hekken van de fotopit een onneembare hindernis, met haar hoge hakken en korte jurkje. Maar de Fransen waarderen het gebaar.
Muzikaal putte Baby’s Berserk in Lille vooral uit hun vorig jaar verschenen debuutalbum, met prima versies van “Eat Your Dollar”, “Rum ’n’ Kola”, “Accessoires” en setafsluiter “Dancing With The Fish”. Dat laatste klonk in de l’Aéronef echt als een anthem en zette de voorste helft van de zaal in lichterlaaie. Wie zich ook maar half overgeeft aan Baby’s Berserk, is voor goed verloren.

Een leuke, verrassende support die de zaal op temperatuur bracht, dat hadden de programmatoren van de l’Aéronef dus al goed ingeschat. Maar het enthousiasme van het Franse publiek kon nog enkele niveaus hoger. Als Vive la Fête op het podium stapt en “Nuit Blanche” inzet, gaat er een golf van enthousiasme, liefde en herkenning door het publiek. De fans zetten het spontaan op een dansen en de handen gaan meteen in de lucht. Vive la Fête heeft gekozen om te starten met een spervuur van hun hitsingles, met ook nog “Tokyo”, “Schwarzkopf”, “Hot Shot” (met een scheut “Shoot Your Shot” van Divine erin) en “Liberté”. Daarna volgen een reeks nummers die geen single geweest zijn, maar tegen dan zit het publiek al lang in de greep van deze Vlaamse band. De hele zaal danst en zingt elk woord mee.
Live is Vive la Fête een goed geoliede machine, met een fragiel evenwicht tussen elektro en rock. Iedereen is nodig voor het geheel en iedereen krijgt zijn moment de gloire, maar het is toch vooral zangeres Els die de aandacht naar zich trekt. Haar bindteksten zijn al net zo naïef en spontaan als sommige van de lyrics en de Fransen houden van dat licht exotische Vlaamse accentje in haar Frans. Ze danst sensueel alsof ze als tienermeisje alleen op haar slaapkamer staat, haar heel brede glimlach werkt aanstekelijk en je ziet aan alles dat ze gewoon heel graag op een podium staat. De liefde tussen haar en gitarist (en partner) Danny spat er ook nog steeds van af. Best opmerkelijk. Hoeveel showbizz-koppels houden het meer dan 25 jaar met elkaar vol. Bij Danny en Els zie je op het podium dat hun wederzijdse liefde niet gespeeld is (of anders kunnen ze beiden als acteurs aantreden).
Vive la Fête werkt in de l’Aéronef netjes naar een stomende en kolkende finale, met een lange versie van “Touche Pas”, “AC”, “Everybody Hates Me” en “Jaloux”. Live krijgen die allemaal een iets ruwere en uitgesponnen versie.
Na het afsluiten van de reguliere set schreeuwt de hele zaal om een bisronde en die krijgen ze, te beginnen met een doorleefde en extended versie van “Maquillage” en een hartstochtelijk “Noir Désir”. De keuze voor “Popcorn” als enige echte cover in de set/bisronde is opmerkelijk. Ze hebben die song uit 1969 helemaal naar hun hand gezet, maar Vive la Fête heeft zoveel goede covers gemaakt, die misschien nog meer verdienden om in deze ‘Greatest Hits-setlist’ te staan. We denken zo uit het hoofd aan hun versie van “Horror Movies” van de Bollock Brothers, “Devenir Gris” (hun vertaling van “Fade To Grey” van Visage), “Alexandrie, Alexandra” van Claude François, “Stroom” van Arbeid Adelt!, “Porque Te Vas” van Jeanette, “Voyage Voyage” van Desireless, “Vivre Sur Video” van Trans-X, … de lijst is lang. Maar kijk, onze gebeden werden verhoord. Als tweede bisronde kreeg Lille een lange versie van “2005” die uitmondde in een halve cover van “Psycho Killer” van de Talking Heads.

Vive la Fête verwent de fans reeds sinds 1997 met dansbare, hitsige en vrolijke elektrorock. Laat deze band nooit met pensioen gaan, want we hebben dit shot van adrenaline en positiviteit minstens één keer per jaar nodig.
Een wereld zonder Vive la Fête (en Baby’s Berserk) zou maar grijs en saai zijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Vive La Fête
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5940-vive-la-fete-11-04-2024.html?Itemid=0

Baby’s Berserk
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5939-baby-s-berserk-11-04-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille