High Vis - Liefde, samenhorigheid en moshpits!
Het was toch al een tijdje geleden dat ik persoonlijk nog eens present tekende voor een hardcore/punk concert, maar wanneer ik las dat High Vis ook een stop zou maken in de AB, trokken ze mij meteen over de streep.
De heren van het Belgische Bløssom kregen de eer om van wal te steken met hun dromerige maar tevens ook rauwe shoegaze/emo rock. Het was een jongensdroom van de zanger om ooit in deze zaal te staan en na enkele nummers werd voor mij al duidelijk dat ze deze plaats ook geheel verdienen.
Hun muziek klonk breekbaar, authentiek, recht vanuit het hart. Tijdens hun set liep de zaal langzaamaan vol, al duurde het niet lang vooraleer ik volledig werd meegezogen in hun boodschap en eigenlijk totaal geen oog meer had voor de andere mensen. Ze stonden zelfzeker op het podium en brachten alles heel puur, zonder al teveel scrupules.
Na een half uur zat hun set er jammer genoeg al op, en bleef ik achter met een hongerig gevoel. Wat mij betreft een ideale start van de avond, check zeker hun EP ‘Indian Summer Days’, je gaat het je niet beklagen.
Na een korte adempauze was het aan Pest Control uit het Britse Leeds om de avond verder te zetten. Een totaal andere band in vergelijking met Bløssom en High Vis, maar dit maakte mij des te nieuwsgieriger op voorhand. Alles klonk meteen zwaar, hard, luid en vooral snel. Ze speelden een coole mix van trash metal en hardcore waarbij ik vaak moest denken aan bands als Power Trip, Testament en Municipal Waste. De zang en grunts van zangeres Leah maakten alles tot een compleet geheel en eigenlijk was ik gewoon helemaal mee. Het gitaarwerk klonk meer dan strak en zowel op als naast het podium werd de sfeer des te energieker. Mensen begonnen te bewegen en zonder we het misschien goed door hadden, werden we tegen het einde van deze overtuigende set klaargestoomd voor High Vis!
Klokslag 21u15 was het dan eindelijk zover: de zaal leek tot in de nok gevuld te zijn en vanaf High Vis de eerste noten van ‘0151’ door de luidsprekers bliezen, ontstond er één grote moshpit. De vocals van Graham Sayle zaten ook live zo goed en ik voelde zoveel enthousiasme in mij opborrelen.
Na het eerste nummer bedankte Graham ons al uitvoerig: “we started our music as a thing for ourselves and never ever even dared of dreaming playing this for so much people in such big venues, we can’t thank all of you enough.”
Kort daarna speelden ze voor mij met “Walking Wires” meteen één van de hoogtepunten van hun set:
“Gag my throat as I catch my breath
They talk free 'cause they think we're deaf
I was happy in a parallel dream
And now it hurts and I can't even scream.”
Met “Talk for Hours” vuurden ze een eerste anthem op ons af en kwam zo goed als de hele zaal in beweging. Bijna iedereen zong luidkeels mee en nadien barstte de zanger in emoties uit, hij wist ogenschijnlijk niet goed wat er hem overkwam en ondanks woorden hem tekort schoten, kon hij ons niet genoeg bedanken.
Een volgend hoogtepunt van hun set was “Altitude”: geen enkel ander nummer kan High Vis wat mij betreft zo goed samenvatten als deze. Hoe straf is het gitaarwerk hierbij trouwens ook niet van Martin MacNamara en Rob Hammeren? Tot mijn verrassing speelden ze met “A Fist for When You’re Down” één van hun oudste nummers en live kwam het zo goed tot z’n recht.
Na een korte maar oprechte speech over gelijkwaardigheid, het belang van liefhebben en een middelvinger naar racisme, facisme en discriminatie speelden ze met “Trauma Bonds” voor mij het beste hardcore/punk nummer van het laatste decennium. Ik voelde zoveel liefde en samenhorigheid in de zaal. Als je ’t mij vraagt, is DIT gewoon waar het ‘m over gaat.
Hierna speelden ze nog het lekker dansbare “Fever Dream” en het agressievere “The Bastard Inside”. Zonder enige bis-ronde en zoals een echte hardcore band beaamt, sloot High Vis in volle glorie af met “Choose to Lose”. Het publiek barstte nogmaals compleet los en met zoveel dankbaarheid dropen de mensen de zweterige Ballroom uit.
Wat een geweldige avond was me dat! .
Setlist: 0151 - Walking Wires - Talk for Hours - Out Cold – Altitude - A Fist for When You’re Down - Trauma Bonds - Fever Dream - The Bastard Inside - Choose to Lose
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
High Vis
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5572-high-vis-15-10-2023.html
Pest Control
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5573-pest-control-15-10-2023.html
Blossom
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5574-blossom-15-10-2023.html
Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel
Chris Joris - Veelzijdigheid en intimiteit vinden elkaar in kunstvorm
Chris Joris (*****) is een multi-instrumentalist en een begenadigd percussionist. Hij is dus van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records, tast hij de grenzen af en improviseert in een speels kader, waardoor de songs live nog beter tot hun recht komen.
In een goed vol gelopen De Casino onderstreepte Chris Joris z’n veelzijdigheid op percussie en op piano. Hij etaleert een onaardse virtuositeit zonder de speelsheid uit het oog te verliezen. Piano, saxofoon, cello, viool, klankschalen allerhande, triangel en de brede percussie dus tekenen spannende, strelende composities. Vaak ingetogen, heel intiem gaat hij te werk, waarna hij, plots alles uit de kast haalt en het crescendo, feller klinkt.
Uiteraard doet hij dat, ondanks de veelzijdige aanpak, als zeventiger niet alleen. Hij wordt bijgestaan door Marie-Eve Ronveaux op cello en Cécile Broché op viool; we krijgen een magisch rijker klinkend klankentapijt, er zijn verrassende wendingen een meerwaarde zondermeer. Er wordt gegrasduind doorheen de nieuwe plaat en uit zijn rijkelijk gevulde oeuvre.
De man heeft zijn demonen een plaats gegeven, althans zo voelen de songs op 'Until The Darkness Fades' aan, evenals de performance op het podium. Hij spreekt met een kwinkslag zijn publiek aan, en er zijn de speelse klankentapijtjes die elkaar vinden in veelzijdigheid en intimiteit. Wat een mooie, overtuigende kunstvorm, die een gelukzalig gevoel en een licht in de duisternis creëren. Uiteraard waakt hij erover dat het niet al te kitsch, lichtvoetig wordt, en dat het donkere, mysterieuze kantje kleurrijk wordt door het improviseren en experimenteren van al die klanken, van viool, piano, cello, percussie enz.
Twee uur lang waren we onder de indruk van de integere, brede werkwijze van Chris Joris en C° die jazz, klassiek en allerhande muziekstijlen omarmt.
Een boeiende, avontuurlijke, magische sound en set.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: Jazz Lab ism De Casino, Sint-Niklaas
Star Industry - Feest met onverwoestbare klassiekers
Star Industry + Next! + The Dirty Scums
In de Asgaard in Gent staat doorgaans metal op het programma, maar vorige zaterdag stond er een mix van punk en gothic/wave op de affiche, met drie bands die elk een bijzonder verhaal hebben.
De West-Vlaamse punkband The Dirty Scums bestaan al sinds 1981 en zijn daarmee zowat generatiegenoten van The Kids en Red Zebra, twee bands die ook nog steeds actief zijn. The Dirty Scums hebben in de Belgische punkscène een goede reputatie, maar daarbuiten hebben ze de voorbije 40 jaar misschien minder fans gemaakt.
Bij de start van hun optreden in de Asgaard zijn maar een handvol fans van de band opgedaagd in een shirt van de Scums. Ze zijn met te weinig, niet meer van de jongste en misschien ook niet enthousiast genoeg voor een onstuimige pogo. Zanger-gitarist Dirty Pik geeft wel het volle pond, maar legt zich al snel neer bij het feit dat dit voor The Dirty niet de meest gedenkwaardige avond zal worden.
De set is een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met onder meer een ode aan Debbie Harry (van Blondie) en een sneer aan de toenmalige eerste minister Wilfried Martens (“Martens, Jij Ouwe Rukker”).
Het leukste moment bij The Dirty Scums is als het trio elk een bouwvakkershelm opzet en hun versie brengen van het Bob De Bouwer-lied, met als refrein ‘Gaan We Eentje Drinken? Nou En Of!’. Na de reguliere set gaan The Dirty Scums gretig in op de vraag voor een toegift. Het trio perst er in een rotvaart nog drie nummers uit, met onder meer het hilarische nummer “Joat” (Ja in het West-Vlaams).
The Dirty Scums verdienen respect voor wat ze al gepresteerd hebben, maar dit concert in de Asgaard voegt weinig toe aan hun palmares.
Next! kwam al eens eerder aan bod op deze site. Deze ook al West-Vlaamse band begon als coverband met een voorliefde voor new wave-hits en vervelde van daar uit naar een band met eigen nummers die nog wel wortels hebben in de postpunk en punk van de jaren ’80.
Met hun Ramones-cover “Blitzkrieg Bop” als eerste in de setlist rapen die van Next! de cover-punten op die The Dirty Scums hebben laten liggen. De andere covers die nog op de setlist prijken zijn “Modern Dance” van The Definitivos (doet jammerlijk geen belletje rinkelen bij het Gentse publiek) en “Living Room” van Red Zebra. Bij die laatste gaat het dak er wel af.
“Nude As The News” is een cover van Cat Power en sluit dus minder aan op de roots van deze band. Het is niet zo’n heel bekend nummer. Het is wel het nummer waarop zangeres Saskia haar visitekaartje afgeeft: wat een stem, wat een performance, …
Het is twee jaar geleden dat ik Next! live zag en wat een progressie heeft zij gemaakt. Vroeger stond ze op het podium met een houding van ‘ik sta hier ook maar omdat ik een te grote mond heb opgezet op café’ terwijl ze vandaag echt een frontvrouw is die terecht met bijna alle aandacht gaat lopen.
Bijna alle aandacht, want bij Next! zijn ze met z’n zessen en dan nog netjes gender-gelijk verdeeld met de helft vrouwen en de helft mannen. Een klassieke rockband-bezetting met wel twee gitaristen en dan nog een saxofonist. Vooral die laatste drie maken dat het geluid van deze band soms heel vol zit en dat elk podium bij voorbaat te klein is om iedereen zijn moment in de spotlights te gunnen. Next! was er in de Asgaard op gebrand om alle nummers van hun eerste release (op cassette!) te spelen en daarvan onthouden we vooral “Greedy”, “Lovesong” (geen cover van the Cure) en “War” als hoogtepunten.
Net als The Dirty Scums eerder eigent ook Next! zichzelf nogal vlot een bisronde toe en daarin brengen ze hun versie van “Bad Reputation” van Joan Jett & The Blackhearts.
Next! kan nog wat groeien in hun eigen nummers en moet wat meer ‘lucht’ brengen in hun sound, maar dit is een band met een mooie toekomst voor zich.
De Limburgse gothic rockband Star Industry is de headliner van de avond in Gent. Deze band kende zijn hoogtepunt op het einde van de jaren ’90 met hun radiohit “Nineties” (op StuBru) en daarna volgden erkenning en concerten en festivals in het buitenland. Ze haalden de mosterd bij The Mission en de Sisters Of Mercy. Heel productief zijn ze niet. Doorgaans zit er minstens vijf jaar tussen elke albumrelease en sinds ‘The Renegade’ uit 2015 heeft Star Industry geen nieuw studiowerk meer uitgebracht.
In de set in Gent zaten ook nog altijd geen nieuwe nummers. Wel kregen we een mooie doorsnede van hun muzikale erfenis. Het Gentse publiek reageerde met het grootste enthousiasme op het oudste werk (“Ceremonial”, “Be Real”, “Sodium Haze”, …) en de Asgaard ontplofte als “Nineties” werd ingezet. Het publiek was al behoorlijk enthousiast maar bij dit nummer ging elke vleermuis aan het dansen.
Star Industry nam al mooie covers op van onder meer Depeche Mode en Roxette, maar in Gent brachten ze een compleet herwerkte versie van “Eleanor Rigby” van The Beatles. En in “Sodium Haze” werden ook nog een paar zinnen gezongen van the Eurythmics (uit “Here Comes The Rain Again”).
Ook deze band ging niet naar huis zonder een toegift en daarna was het aanschuiven aan de merch-stand. Star Industry bracht in de Asgaard een mooi opgebouwde set met veel vaste waarden en weinig verrassingen. Ze kunnen nog altijd teren op hun oudste materiaal, maar nieuw werk is zeker welkom.
Organisatie: EGW-Rock & ENG
Brussels Jazz Orchestra & Friends - Dertig jaar jong en springlevend.
Dertig jaar is in een mensenleven een mijlpaal, je zet belangrijke stappen in je leven … En toch ben op je dertig nog steeds piepjong en vol toekomstplannen. Brussels Jazz Orchestra (*****) kwam in een overvolle concertzaal DeSingel in Antwerpen eveneens zijn dertigste verjaardag vieren, ook voor hen een mijlpaal. Maar na hun performance, kregen we vooral het gevoel dat zij springlevend en vol plannen zitten. Het werd een bonte avond, waar uiteraard jazz de rode draad vormde, grenzen werden afgetast en verlegd, dit allemaal binnen een speels kader van improvisatie, dans, zang en visuele effecten.
Brussels Jazz Orchestra bracht, om deze verjaardag te vieren, enkele vrienden mee. Ze zetten de avond in met een groovy intro en riepen één van dé meest toonaangevende jazz muzikanten op het podium die ons landje rijk is, Bert Joris. De man is een trompetvirtuoos, hij leeft met dat instrument en tast de mogelijkheden af tot het oneindige. Een wervelstorm aan kippenvelmomenten, die de zaal in vuur en vlam zette. Een eerste hoogtepunt.
Twee uur lang werden e in die unieke wereld ondergedompeld. Na een storm van uitzinnige blaasinstrumenten, bracht o.a. Tutu Puoane wat soul en warmte met haar vocals op “We have A Dream”, er was ook plaats voor een macabere murder ballad van “In The Pines”, naar een graphic novel Erik Kriek, muzikaal begeleid door de klanken van Lynn Cassier. Wat een huivering en emotionaliteit.
De heren van Kommil Foo vervoegden en de combinatie van vocale virtuositeit, humor en absurditeit intrigeerden. Ze pasten in het plaatje van jazz en improvisatie; tot een kunstvorm werd het verheven, ze voelden zich binnen dit collectief enorm in hun sas. Het resulteerde in een tot de verbeelding sprekende, wervelende show.
BJO demonstreert hun veelzijdigheid door alles uit de kast te halen, met blazers, drums en gitaar; verder een wervelende piano, die het geheel compleet maakt. Elk element is belangrijk en valt op zijn plaats.
BJO staat open voor vernieuwing, andere culturen en kijkt over de grenzen heen. Er o.m. de samenwerking met qanunspeler Osama Abdulrasol die samen met zijn kompanen ons onderdompelt in een badje van Midden-Oosterse elementen, aangevuld door de klankenpracht van BJO. Een zachtaardige botsing van culturen.
In de laatste rechte lijn stelde Frank Vaganée zijn mede muzikanten voor, en had oog voor entourage, publiek, de organisatie en de vele mensen achter de schermen, die zorgden voor een perfect verloop van de avond. Een bescheidenheid die hem siert, want zijn soli op sax naast die van zijn muzikanten, waren onaards voelend en creëerden een gevoel van welbehagen.
De avond werd afgesloten met jazz, moderne muziek en rap, met o.a. Monique Harcum (vocals), Zediam (rap) en DJ Grazzhoppa die een heel andere kantje van BJO laten horen in een schitterende finale. Het onderstreepte alvast het springlevende karakter van BJO. Dertig jaar bezig en het is nog steeds uitkijken naar de toekomst.
Organisatie: BJO + De Singel Antwerpen
Godiva en FleXanT - Fijne ontdekking en herontdekking in deathmetal
Godiva kennen wij vooral als merk van pralines. Die merknaam verwijst evenwel naar de legende van Lady Godiva en die legende was de inspiratie voor de bandnaam van een Portugese band. Godiva kwam zopas voor twee avonden naar Vlaanderen. We hadden voor hun concert in café Hell in Diest kunnen kiezen, maar als je dan de optie hebt om ze op een vrijdag de dertiende te gaan zien, dan laat je die kans niet liggen. En zo konden we ook kennismaken met het herrezen FleXanT.
De Vlaamse deathmetalband FleXanT bestaat al sinds 2008 maar bij de oprichting van deze band had elk lid al wat bagage in de rugzak. Hun debuut was ‘Dark Side Of Humanity’ en dat kwam in 2012 uit. Er volgden daarna wat bezettingswissels waardoor het inzake releases bij dat ene album bleef, maar sinds enkele jaren is er nu opnieuw een vaste line-up en speelt deze band een goede reputatie bij elkaar. Er is nu een deal met het label van Gio Smet, dat voortaan ook de optredens van deze band regelt. Het is lang geleden dat de toekomst er voor FleXanT er nog zo rooskleurig uitzag.
FleXanT-zanger Robin (Animal) kwam aan de start op halve vocale kracht door een hardnekkige bronchitis. Hij begon dan ook ‘rustig’ gruntend aan zijn set en gaandeweg bleek er nog genoeg profiel op de stembanden te zitten om naar het einde van de set toch gewoon voluit te gaan. Ook een paar slokken van een flesje hoestsiroop en de reacties van het publiek gaven hem vocaal vleugels. Robin moet het overigens niet enkel hebben van zijn volume of bereik. Hij verleidt het publiek net zo goed met zijn charisma en podiumprésence.
Voor we FleXanT herleiden tot de vocalist: wat een machtige band. Massa’s ervaring en talent, en dan ook nog eens met de juiste stoere poses. De set in Eernegem werd retestrak gespeeld, ondanks de soms heel muzikaal-technisch uitdagende stukken. Opzwepende melodische stukken werden netjes afgewisseld met agressieve, death-thrash. En wat een gretigheid ook, bij alle bandleden. De set in Eernegem was een mix van nummers uit ‘Dark Side Of Humanity’ en nieuw werk. De nieuwe nummers wisten ons makkelijk te overtuigen. “Medusa Flower”, “My Last Will” en “Bloody Photographer” zijn van het beste dat we van FleXanT al gehoord hebben. De band kreeg verdiend een toegift en dat was “Until The End Comes”.
Ruin / Forecast Of A Broken Dream . This Fuckin’ Life / Demons Of The Soul / What About The Right Things / Medusa’s Flower / Demolition Tale / My Last Will / Bloody Photographer / Rubbish / Pain // Until The End Comes
Ook Godiva kwam in de B52 niet op volle kracht aan de start: de bassist was niet mee op deze korte tournee en dan liet ook nog eens de sample-machine het afweten. Niet leuk en toch liet het viertal daar weinig van merken. Het maakt dat we van de symfonische elementen in Godiva’s deathmetal weinig hebben meegekregen. Zonder die samples klinkt Godiva als een mix van gothic en groovy melodeath.
De zanger en de twee gitaristen hebben strakke lederen jassen aan en hebben een eigen make-up-patroon op hun gezicht. Vooral zanger Pedro en gitarist André houden van de aandacht van de fotografen en filmende fans en zetten ondertussen ook nog eens een strakke set neer. Van hun dit jaar uitgebrachte album ‘Hubris’ hebben ze enkel de titeltrack niet gespeeld. De enige ‘oude’ track was er in de toegift (“Oblivion”). De tracks waar wij het hardst van onder de indruk waren, zijn “Black Mirror”, “The Meaning Of Life” en “Media God”.
Godiva heeft muzikaal en visueel een heel eigen gezicht, bovenop een brandende ambitie, en dat laatste ondanks de vele jaren die ze al op de teller hebben. Dit is een band die we hier wel eens vaker aan het werk willen zien.
Black Mirror / Faceless / The Meaning Of Life / Dawn / Empty Coil / Media God / Godspell / All Seeing Eye // Oblivion
Organisatie: B52, Eernegem
Gavin DeGraw - A trip down memory lane
Emmy d’Arc tekende present als voorprogramma. De jonge Limburgse heeft al een aardig palmares op haar naam staan. Op dinsdagvond stond ze nog in een uitverkochte Trix als opwarmer van Walk Off The Earth. Een dag later mocht ze het publiek in De Roma omver blazen met haar prachtige sound. Alleen met haar gitaar en stem verwarmde ze het volledige publiek, dat al vroeg was afgezakt naar de concertzaal om Emmy aan het werk te zien.
Of om voldoende marge te nemen op de file? Dat is een andere optie. Vrij zeker dat niemand zich zijn vroege aanwezigheid beklaagde. Emmy haar muziek is een mix tussen KT Tunstall en jonge Sinéad O’Conner. Het was dan ook geen verrassing dat ze afsloot met een loepzuivere cover van ‘Troy’. De toon voor de avond was meteen gezet.
Opvallend waren de vele dertigers in het publiek van De Roma op woensdagavond. Iedereen had duidelijk zin in een vleugje nostalgie. We werden natuurlijk massaal terug gekatapulteerd naar het jaar 2003 en het moment dat de Amerikaanse serie ‘One Tree Hill’ op televisie kwam. De serie, waarvoor Gavin DeGraw de titelsong mocht afleveren, was tevens het startschot van zijn carrière.
Hoe het Brooke, Peyton, Lucas en Nathan uit de serie verging, is iedereen al lang vergeten. De titelsong daarentegen kon iedereen woord voor woord meekwelen. Twintig jaar later en 7 albums verder draait Gavin nog steeds mee in het country en poprock genre. De man met het eeuwige hoofddeksel en een eeuwige glimlach gaf woensdagavond een verbluffende show.
Hit na hit werden we meegenomen op a trip down memory lane. Beginnen deden we met “Sweeter” en “Chariot” wat ons meteen weer vijftien deed voelen. “Summertime” van het meest recente album ‘Face The River’ werd opgedragen aan Lotte uit het publiek. DeGraw vond haar I’ve missed you Gavin, duidelijk charmant. Tijdens “Soldier” kon je een speld horen vallen, de Amerikaan had duidelijk het volledige publiek in zijn greep. Ook tijdens zijn bindteksten hangt iedereen aan Gavins lippen. Hij nam ons mee naar zijn jeugd, zijn broer en zus, zijn ouders en hun vele schunnige verhalen over Woodstock. Een mooie intro naar zijn nummer “Freedom”, die een ode is naar zijn zorgeloze jeugd. Bij “You Make My Heart Sing Louder” werd het publiek ingezet als achtergrondkoor. Dat klonk zo goed en moeiteloos, dat we vermoeden dat er echt een koor naar Antwerpen was afgezakt. Nu die stembanden goed warm waren, werden we getrakteerd op “In Love With A Girl” en “Not Over You”. Gavin durfde wel wat interactie met zijn publiek aan te gaan, hij polste even wie van het publiek tegen zijn zin was gekomen. Enkelingen staken hun handen op, een meisje liet ons weten dat ze graag rond 22u in haar bed had gezeten. Niet onbegrijpelijk met een publiek vol dertigers op een woensdagavond.
Toch volgden nog enkele rustigere bisnummers met “We Belong Together” en een cover van Paul McCartneys “Maybe I’m Amazed”. Afsluiten deden we symbolisch met het nummer waarmee alles begon, “I Don’t Want to Be”.
Gavin kan nog steeds wat hij 20 jaar geleden ook al deed, ons met verbazing achterlaten. Enkele songs ontbraken nog aan de set, zoals het wondermooie “Run Every Time” en “Best I Ever Had”. Maar dat vergeven we hem met plezier. Hopelijk hoeven we niet opnieuw zes jaar te wachten op een volgende passage in ons landje.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
Gavin Degraw - https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5550-gavin-degraw-11-10-2023.html?Itemid=0
Emmy d'Arc https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5571-emmy-d-arc-11-10-2023.html?Itemid=0
organisatie: Live Nation ism de Roma, Antwerpen
Walk Off The Earth - Een wervelwind vol entertainment!
Walk Off The Earth + Emmy D’ Arc
Walk Off The Earth ontstond in 2006 en ze kregen in 2012 met de cover van “Somebody That I Used to Know” (van Goteye) een hit dankzij een clipje waarbij ze het nummer met vijf muzikanten op één enkele gitaar speelden. Intussen zijn we vele albums later en na vijf jaar staan de Canadezen hier nog eens in ons landje. Opvallend is de diversiteit in het publiek: senioren, ouders met kids, twintigers, mensen met een wit hemd of een Motörhead T-shirt aan. Hun aanhang kun je blijkbaar niet in één hokje steken.
Eerst kregen we de Vlaamse Emmy D’ Arc als support. Eerlijk gezegd kende ik haar niet maar blijkbaar stond ze dit jaar zelfs op Pukkelpop. Ze heeft ook een album dat binnenkort verschijnt. Ze kwam op met alleen een akoestische gitaar. Ik moet zeggen dat ik na één nummertje al helemaal mee was en ik begreep waarom ze hier mocht openen: wat een klok van een stem heeft dat meisje zeg. En ze weet dat af te wisselen met ingetogen en uitbundige zang. Als afsluiter bracht ze “Troy” van Sinéad O’ Connor. Amai, dat was sterk en voor mij een kippenvel momentje.
Dan was het aan Walk Off The Earth. Ze kwamen op met het nummer “Red Hand”. Een start met drums en zang. Het was de start van een wervelwind van nummers en performances. Op het podium stonden zes muzikanten die elkaar regelmatig afwisselden van instrument en plaats. Met “Fire in my Soul” wakkerden ze het vuur nog wat meer aan.
Regelmatig kwam er een cover voorbij. De eerste was “Crazy” van Gnarls Barkley. Ook “What’s Love Got To Do It” was een leuke cover net als de “Dirtbag” van Wheatus. Verschillende stijlen die ze probleemloos speelden op hun eigen manier. Bij sommige van hun nummers doen ze mij een beetje aan de Black Eyed Peas denken.
Er passeerde een medley met flarden van een twintigtal Beatles nummers. De andere medley waarin nummers zoals “Africa” van Toto, “Can’t Get You Out Of My Head” van Kylie Minoque passeerden vond ik persoonlijk sterker. Het publiek kon het allebei enorm smaken. Om het nummer “Somebody That I Used…” van Goteye te brengen hadden ze een driearmige gitaar op het podium gezet waarop al de leden simultaan hun ding deden. Een mooi stukje entertainment.
Ook heel leuk was het moment waarbij hun (nog jonge) kinderen op het podium kwamen en een nummer brachten. Zingen en spelen kunnen ze ook al. Het publiek was laaiend enthousiast. Ook “Thunderstruck” van AC/DC kreeg veel bijval van het publiek. De gitaarintro werd trouwens op een ukelele gespeeld. De zang van Sarah Blackwood leek verbijsterend goed op die van Brian Johnson. Er werd finaal afgesloten met, als ik het goed voor heb, “Rule The World”.
Het concert was een wervelwind vol entertainment. Het zijn goeie muzikanten en ze brengen een heel positieve vibe over naar het publiek.
Organisatie: Live Nation
Mayorga - Een vat vol emoties
Mayorga (*****) was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting. We zagen hen deze zomer twee keer, op Crammerock en Lokerse Feesten. Op beide festivals wist de formatie rond de spring-in-‘t-veld Helena Mayorga Paredes, ons sterk te overtuigen. Een gretige, smaakvolle, kleurrijke indierockende set speelden ze, integer, emotievol, gedreven in een overvolle AB Club, in het kader van de Coca-Cola Sessions.
Uiteraard bestond de set voornamelijk uit songs van de EP, die voldoende gevarieerd, boeiend, aanstekelijk van aard waren in songopbouw. Steeds werd het publiek betrokken, wat het enthousiasme en de respons deed stijgen. Al vrij vroeg is ze zelfs de fans gaan opzoeken, met de gitaar in aanslag. Wat een ontwapende spontaniteit en emotionaliteit.
De songs zijn gedrenkt in een badje van liefde en zorgen ervoor dat de handen een klein uur lang op elkaar gaan en het publiek moeiteloos meegaat in dit elan. Extravertie (de dansspieren aanspreken in het gedreven materiaal) en intimiteit (gevoelig, breekbaar materiaal) vinden elkaar.
De Liefde en het Leven staan centraal. De songs volgen elkaar gemoedelijk op. In de integere nummers waait Helena haar zuiderse, zachte stem over ons heen. Haar charismatische uitstraling siert. Het snedige materiaal wordt gedragen door de aanstekelijke riffs van Trui Amerlinck en Charline D'Hoore, aangepord door de drumsalvo's van Sam Enthoven. Het zorgt voor pit van deze enthousiasmerende band.
Het wondermooie “Weekend Lover” en de The Cure’s “Lovesong” intrigeren. Mayorga durft het tempo op te drijven. Mooi overtuigend allemaal.
De set is er één van een vat vol emoties. In de bisronde verschijnt Helena gewoon op de merchandiser met microfoon en gitaar, met een Nickelback T-shirt tot hilariteit van de aanwezigen … Blijkbaar hing er daar een weddenschap aan vast. Op hun “How You Remind me” kreeg ze de handen opnieuw op elkaar. Tot slot werden alle registers open getrokken op de logische afsluiter “Girlcrush”, doorbraak bij uitstek.
Mayorga is uitgegroeid tot een erg leuke band door hun wervelend emotioneel beladen show.
Dit is een bandje van jonge super enthousiaste vrouwen en ‘een lucky guy’.
Setlist: Garden//All I Wanna Do//I'll Be Here//Lovesong (The Cure-cover)//Weekend Lover//Piece of Art//High High Low Low//It Is Until It Isn't//How You Remind Me (Nickelback-cover)//Girlcrush
Rosie Stuart (****) was de support en ook zij wist zich te onderscheiden als een uitzonderlijke talent, performer en zangeres. We konden spijtig genoeg enkel de laatste song meepikken, te weinig om een volledig beeld te kunnen vormen van het optreden, maar net genoeg om vast te stellen dat ze een breed stembereik heeft en enkel met haar gitaar iedereen wist te ontroeren. Ook zij was een vat vol emoties en is interessant genoeg om in het oog te houden.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
The Notwist - Een perpetuum mobile van veelzijdigheid en improvisatie talent
Met wonderbaarlijke albums als ‘Shrink’ (’98) en ‘Neon Golden’ (’02) op hun kerfstok kan de invloed van het in Munchen geboren The Notwist moeilijk worden overschat. Want zeg nu zelf, zonder hun ongrijpbare spielerei in de schemerzone tussen indie, krautrock en elektronische avant-garde pop haalden de post-‘OK Computer’ releases van Thom Yorke & co beslist niet de roemrijke status die ze nu genieten.
Na een radiostilte van ruim zeven jaar en bijna twee decennia na hun voorlopig opus magnum gaven de introverte Duitsers (ja, ze bestaan echt!) met ‘Vertigo Days’ opnieuw een teken van leven dat zowaar zonder schroom naast bovengenoemde classics kan prijken.
Zoals zovele albums raakte ook ‘Vertigo Days’ in het vervloekte coronajaar 2021 een beetje ondergesneeuwd, maar toch wist het immer creatieve gezelschap het momentum enigszins vast te houden met de vorig jaar verschenen live herwerking ‘Vertigo Days - Live From The Alien Research Center’. Altijd leuk voor thuis, dat wel, maar wie afgelopen vrijdag de weg vond naar De Kreun zal volmondig beamen dat The Notwist toch vooral een band is die je moet zien, horen én voelen. Broederpaar én oerleden Markus en Micha Acher laten zich tegenwoordig vergezellen van vijf erg veelzijdige muzikanten. Het zevental is gewapend met een uitgebreid instrumentarium, gaande van een draaitafel tot een trombone; een naamswijziging in ‘The Notwist Orchestra’ zou niet eens misstaan. Aandachtige toeschouwers, en dat waren er opvallend veel in Kortrijk, kwamen dan ook ogen en oren tekort om elke muzikale nuance te kunnen volgen.
Tijdens het eerste halfuur kijken de Duitsers voornamelijk in de achteruitkijkspiegel. Indierock parels uit de 90ies (“Another Planet”), 00ies (“One For The Freaks”) en 10ies (“Kong”) worden met een stevige trap op het gaspedaal de zaal in geslingerd. Acher & co laten ze allesbehalve klinken als een nostalgische herhalingsoefening, want aan elke oude song lijken nieuwe details te zijn toegevoegd. Nooit eerder hoorden we “Kong” binnenkomen als een cross-over tussen de kille strakheid van Joy Division, de noisy rafelrandjes van Dinosaur Jr. en de zoetgevooisde pop feel van Death Cab For Cutie. Rustpuntje “Pick Up The Phone” toonde voor het eerst de breekbare kant van de band. Tegen een achtergrond van stuiterende indietronica eisten de wanhopige vocals van Markus Acher tot helemaal achterin de bar de aandacht op, il faut le faire in tijden van cognitieve overprikkeling.
Pas wanneer een paar nummers van ‘Vertigo Days’ de revue passeren valt op welke muzikale metamorfose The Notwist de laatste jaren heeft ondergaan. Door het vertrek van programmer en indietronica architect Martin Gretschmann en de komst van multi-instrumentaliste Theresa Loibl klinkt de band ineens een pak menselijker en organischer. Gewapend met basklarinet, harmonium en ouderwetse synths sloopt Loibl met sprekend gemak het glazen plafond in het voormalige mannenbastion.
De nieuwe muzikale aanpak waar ook krautpop, freejazz improvisaties en trip hop invloeden zijn binnen geslopen betekent geenszins dat er wordt ingeleverd op experimenteerdrift. “Into Love / Stars” start als een intiem en krakkemikkig electro pop liedje, maar gaat halverwege over in een repetitieve Suicide trance modus. Tijdens de vooruitgeschoven single “Ship” wordt de afwezigheid van Saya, de helft van het Japanse avant-pop duo Tenniscoats, even efficiënt als creatief opgevangen door de sample machine.
The Notwist sloten hun zoveelste triomftocht op Belgische bodem af zonder crowdpleasing concessies. Prijsbeesten “Chemicals” en “Pilot” bleven in de kast, in plaats daarvan werden met “Gloomy Planets” en “Gravity” twee vergeten parels opgevist uit het voor de rest weinig memorabele album ‘The Devil, You + Me’ (’08).
Als klap op de vuurpijl volgde ook nog een nagenoeg onherkenbare performance art interpretatie van Cypress Hill’s “Illusions” waar de leden van voorprogramma (én streekgenoten) What Are People For? de show mochten komen stelen.
Met amper of gewoonweg geen pauze tussen de nummers had dit optreden veel weg van een perpetuum mobile waar het Duitse zevental hun heden en verleden on the spot lijken te remixen. Ineens moesten we terugdenken aan de spitsvondige flard Indeep die DJ Markus Acher eerder op de avond gebruikte om twee nummers aan elkaar te lijmen: “Last night, The Notwist saved live music from becoming a boring experience”.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Exoto - Afscheid langs een Helse poort
Exoto is al van 1989 bezig en heeft al een pak jaren op de teller staan. In de jaren '90 wist Exoto zijn stempel te drukken op die typische deathmetalscene. Er waren o.m. de optredens met Morbid Angel, Loudblast, Annihilator, Malevolent Creation, Benediction, Massacra, Grave, Loudblast, Gorefest en Ancient Rites.
Ze brachten ook enkele knappe platen uit zoals 'Carnival Of Souls' (1994) -ze bewezen toen al niet te moeten onderdoen voor de grotere namen binnen de scene. De band had met veel tegenslagen af te rekenen, zoals het jammerlijke overlijden van drummer Didier in een auto ongeval. Maar ze bleven moed putten en doorgaan. In 2019 bracht Exoto nog een prachtige schijf uit ''Absolution in Death'' en zorgde live voor mokerslagen, door op klaarlichte dag de duisternis te doen neerdalen; dit is het soort Deathmetal waarvan we houden .
Exoto gooit in 2023 nu definitief de handdoek in de ring … In een recent interview deed Chris het nog eens uit de doeken, lees hier .
Exoto neemt afscheid met een tournee doorheen het land, én met hun laatste zwanenzang: '’Final Festering' waarover onze recensent schreef: 'Final Festering' is een ferme plets om je oren. Het is opnieuw strak, snel en technisch. Inzake techniciteit zijn er inmiddels genoeg bands die nog meer noten in één seconde kunnen duwen, maar bij Exoto gaat techniciteit niet ten koste van agressie en ritme.’
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen.
Wij waren er nu bij in Asgaard (Gentbrugge)
Uiteraard bracht Exoto enkele vrienden mee om dit afscheidsfeest compleet te maken in een zeer goed gevulde Asgaard.
Nocturnal Empire (****) brengt ons thrash metal met een donker kantje. In 2022 zagen we de heren twee keer live, twee keer werden we compleet on der de indruk. In Asgaard kwam ook een ander kantje van Nocturrnal Empire boven, de interactie met je publiek verbeteren door het publiek letterlijk op te zoeken. De frontman stond mooi in het midden van de zaal, zijn teksten in de oren van de fans te brullen, het zorgt altijd voor dynamiek die het publiek en band nauwer verbindt. Vlijmscherp, knallend als feestelijk van aard!
Bittere ernst met Verwilderd (****1/2) vervolgens … Ze dompelen ons onder in een intens donkere, grauwe sfeer. Met oog voor het occulte en het folkloristische. De band brengt een combinatie tussen Black Metal en Death Metal, ook wel blackened-death genoemd, en heeft ook oog voor detail. Geverfde gezichten, een tak als microfoon, en verwijzingen naar bos en wortels van bomen zorgen voor een apart sfeertje die je enkel tegen komt bij wandelingen in een donker bos, waar vreemde geluiden je geborgenheid als angst bieden, alsof demonische wezens uit het niets kunnen opduiken.
Puur muzikaal word je bedwelmd, verdoofd, ondersteund van rauwe vocals. Fantasie prikkelend. Dit was puurste duisternis, een waanzinnige trip uit een dor sprookjes bos.
Op de facebook pagina van Exoto (*****) stond het volgende te lezen: '' Omwille van praktische reden (links- rechtshandige drummers) is er beslist dat wij als derde spelen en onze makkers van A Goat As Our Shepherd de avond zullen afsluiten!'' Zonder daar al te veel woorden aan vuil te maken, verpulvert Exoto de Asgaard al vanaf de eerste tonen. De aanwezigen worden geconfronteerd met een ondoordringbare 'wall of sound' eens de poorten van de Hel achter jou zijn gesloten. We laten ons, hevig headbangend, echter gewillig meevoeren naar die oorverdovende sound van Exoto. Naast de verbluffende instrumentatie van de muzikanten, die als demonische wezens hun gitaar en drums geselen, bedwelmt de stem van zanger Chris je compleet waardoor de poorten van de Hel compleet open zwaaien. Dit is het soort Death Metal die muren doet barsten, aardverschuivingen doet ontstaan en geluidsmuren worden doorbroken.
Een emotionele agressie straalt Exoto uit, van een kaliber waarbij nog weinig plaats is voor een lichtpunt aan het einde van de tunnel … of het moeten de goedaardige bindteksten en dankwoorden zijn die Chris naar zijn fans en entourage richt.
Puur muzikaal en vocaal, dompelt Exoto je iets minder dan een uur lang onder in een poel van verderf, op een razendsnelle, snoeiharde en rauwe wijze. Met oog voor detail.
Een fan schreef ''jullie gaan er niet uit met een knal, maar met een atoombom'' . Dat is hoe we het optreden van Exoto in Asgaard kunnen omschrijven, een afscheid langs een Helse poort van waanzin, intens indrukwekkend!
Exoto kun je nog live zien: 13 oktober: Peiroanfest in Miloheem, Mol en op 16 december afscheidsoptreden met o.a. Dead Head (Nl) in Het Debuut, Westerlo.
A Goat As Our Shepherd (****) mocht de avond dus afsluiten, helaas voor een sterk uitgedund publiek, die duidelijk toch naar Asgaard was afgezakt voor dit afscheidsconcert van Exoto. De melodieuze extreme metal band ging ervoor. De imposante frontman schreeuwt, geruggesteund door een ritmesectie muzikanten die technische perfectie uit hun instrumenten bengen, een huivering doorheen je lijf.
Door hun melodielijn straalt A Goat As Our Shepherd toegankelijkheid uit naar een ruim publiek. De band balanceert moeiteloos tussen donkerte, grauwheid en een zekere lichtvoetigheid. Intrigerend. Het maakt A Goat As Our Shepherd een unieke formatie binnen dat ruime extreme metal wereldje.
Een boeiende avondwerd overtuigend afgesloten.
Organisatie: Necktwister - GRIMM, Gent ism Exoto
PIL - Muzikaal Tijdloos (K)Rakend
Public Image Ltd (PiL), The Rats
Het excentrieke enfant terrible van de 70s punk, John Lydon, weet met regelmaat de stekker in te pluggen met z’n PiL, nu na een kleine tien jaar met het onlangs verschenen ‘The end of the world’, die elegante schoonheid, grimmigheid, weemoed van het alternatieve met het luchtige verbindt. Een 45 jaar muzikale carrière, anderhalf uur geperst in een intrigerende, boeiende, ingehouden spannende set, die het roemrijke, leerrijke, creatieve, avontuurlijke linkt aan het aangename, toegankelijke met de wijsvinger vooruit en de middelvinger omhoog. Tijdloos dus, die vooral het sterke muzikale verleden naar het hier & nu brengt.
Er sijpelt dus nog af en toe werk door van PiL, het gezelschap rond John Lydon, die de Sex Pistols-punk omboog naar een avant-gardistisch (post) punkgeluid. De band opereert in z’n meest stabiele bezetting en zet zelden een roze bril op in z’n kijk op de wereld. Lydon en C° worden nog steeds sterk gewaardeerd voor hun kunde. Onlangs had hij nog het verlies van z’n vrouw Nora te verteren door de ziekte van Alzheimer.
In die bezetting van vier hebben we drummer Bruce Smith(Pop Group, Rip, Rig & Panic), Lu Edmonds (The Damned, Shriekback), Scott Firth (Little Axe, Elvis Costello) en haantje-de-voorste, Lydon, die als punknar met een weelderige bos bloemen aan z’n pak, de tekstvellen voor zich, het geheel dirigeerde en delegeerde.
De heren weten als geen ander de postpunk te combineren met dub/tribal/elektronicaritmes, in een repeterende, mooi opbouwende, toegankelijke als weirdo, grimmige, bezwerende hypnotiserende groove.
“Penge” van het recente album, opende de set en bracht ons op gemoedelijke, ontspannende wijze in die aparte, unieke PiL sfeer; een ietwat theatraal nummer, gedragen door de punky vocals en fijne samenzang. We kregen er iets later nog van “Being stupid again”, die leuk maatschappijkritisch klonk.
‘The Metal Box (second edition)’ van PiL uit 79 was er eentje om in te lijsten en hieruit kregen we drie puike, overtuigende nummers te horen . “Albatross” , ruim tien minuten lang , door die -in alle variaties -declamerende zegzang, vast en onvast, de repetitieve opbouw , de donkere groove en de adrenalinestoten, bepaald door die diepe, ronkende basstunes (als vanouds Jah Wobble!), de scherpe gitaarcapriolen en de bezwerende percussie, met een zwevende elektronicatune bovenop. Verderop “Poptunes” , die opviel met z’n kronkelende bas en gitaar, die de indiescene kon uitvinden, en in het laatste deel van de set “Memories” , eentje die ons linkt aan het TC Matic avontuur , door de messcherpe gitaar en het diep dubbend, funkend basritme. Tja ver z’n tijd vooruit waren deze songs, als je ze qua sound nu terug hoort.
Een ‘wow’ effect hadden we hier, een ‘Waardig Ouder Worden’ misschien , ook al mocht het eens kraken in ons gestel; de oude nummers hielden meer dan stand en wisten ons nog steeds te verbazen; ze mogen dan een wat slower, lomer tempo hebben , omgeven van allerhande worldgrooves zijn ze nog relevant, aangenaam , irritant, spannend; de doorbraak “This is not a love song” en “Death disco” werden aangepast in de kenmerkende stijl en muzikale ervaring van de bandleden.
Als een hogepriester stond hij te zwaaien op de muzikale experimentjes en onverwachtse wendingen van” Flowers of romance” , eentje die in de muzikale gekte past van Suicide of Swans .Wat een zondagse hoogmis beleefden we.
Ademruimte en luchtigheid was naar het eind met een “The body” en “Warrior” (van plaatwerk ‘Happy’ en ‘9’), die ergens op hun beurt de hand reikten met The Bollock Brothers van toen.
In een ‘The Young Ones’- stijl, wist Pil ons te raken , de vijftigers en zestigers als publiek , die één van hun favoriete bands en artiesten van weleer konden terugzien . Lydon en C° konden steeds rekenen op een welgemeend, beleefd applaus.
De dansspieren en de heupbewegingen werden optimaal aangesproken in de radiovriendelijke bis van “This is Pil” , “Open up” (remember Leftfield’s versie ), minder heftig, pompend, maar nu meer met een psychedelische groove en op “Rise (van ‘The album’), met een meezinggehalte door ‘anger is my energy’; iets waar Channel Zero zich later op vastpinde.
Van jeugdig idealisme naar kritisch realisme tot ‘leef zoals het komt’ … Muzikaal Tijdloos (k)rakend en Cultureel Erfgoed, die eind 70s – mid 80s toonaangevend waren, en nu zondermeer aantonen dat het oude met het nieuwe verenigbaar klinkt. ‘That was then , this is now’ … PiL …
Support was het Gentse The Rats , groepsnaam ontleend aan die garagepunk van de Amerikaanse naamgenoot uit de 70s. Die (oude) garagepunk met hun Britse postpunk en wave vindt hun weg in een handvol snedige, gebalde, gedreven , expressieve, rollende gitaarsongs, met Emile (vroegere recensent Musiczine btw!) , die met z’n indringende blik en ogen en op z’n Libertines/Doherty’, de songs vuurkracht biedt.
Ook hier maatschappijkritiek van het kwintet in nodige frustratie , die veel overlaat aan onze verbeelding. Leuk Imponerend , rake klappen uitdelend, en muzikaal als een Meltheads, gelinkt aan de huidige Britse postpunkscene.
Deze jonge gasten konden rekenen op een warme respons van het oudere publiek en hun eigen jonge fans. Het deed hen deugd en ze waren hoedanook uitermate content dat ze hier als support konden staan van één van hun idolen.
Organisatie: Democrazy, Gent
Remy Van Kesteren - Een zinnenprikkelende trip en ervaring
Remy Van Kesteren is een jonge veelzijdige harp virtuoos. Hij heeft nieuw werk uit, 'Muses'. Hij liet zich inspireren door de negen Muzen uit de oude Griekse Mythologie.
We hadden nog een fijn gesprek met Remy nav deze release, het interview kun je hier nog eens nalezen.
In een goed gevulde AB Club wist hij ons te begeesteren en te betoveren met z’n magische harp klanken, een zinnenprikkelende trip dus …
In een sobere verlichting, waarbij de harp centraal staat, neemt Remy je bij het nekvel; hij voert ons mee op een bonte reis doorheen verschillende decennia. Hij verbindt verleden, heden en toekomst met elkaar en tast de mogelijkheden van de harp eveneens tot het oneindige af, in klank en klankexperiment, vaak gecombineerd met elektronica; het is een botsing tussen klassieke muziek en (scherpe) elektronicabeats; het is een voortdurend improviseren van klanktapijtjes, waarbij de harp hier zalvend is .
De Club is voor de gelegenheid met stoeltjes uitgerust, wat de intimiteit van dit fijne concert ten goede komt, want het moet vooral een gewaarwording zijn waarbij artiest en luisteraar ook emotioneel met elkaar worden verbonden.
De muzikale veelkleurigheid krijgt elan doordat hij zijn publiek ook de gelegenheid geeft om vragen te stellen, wat de betrokkenheid vergroot. Het begint vrij schuchter, maar al gauw komen enkele interessante en fijne vragen naar voor, waardoor een antwoord wordt geboden op wat de bedoeling is van Remy.
In ons interview omschrijft hij dat mooi '' Contrasten binnen muziek is heel belangrijk. Ik wilde de grenzen daarvan dan ook aftasten. Daardoor gaat op sommige momenten alle registers echt open, of beland ik eerder in verstilde sferen." Die contrasten komen op het einde van de set nog het meest naar boven, Remy trekt alle registers open en verbindt het met intimiteit.
Het balanceren tussen uitersten, bewijst z’n veelzijdigheid als muzikant en mens. We waren sterk onder de indruk van dit soort concerten, het 1 uur 15 min optreden was in een mum van tijd gedaan. Het gaf de fans voldoende tijd om lekker te keuvelen met de artiest gezien na het optreden hij gewoon zelf zijn platen kwam verkopen en hij handtekeningen plaatste.
Remy Van Kesteren bewees in de AB Club van alle markten thuis te zijn, een volleerd klankentovenaar te zijn , die de Harp en Zijn klank in een andere dimensie stuwt door improvisatie en experiment . Een zinnenprikkelende trip en ervaring.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Holly Johnson - Tussen cheeky pop en aanstekelijke (disco) wave
Holly Johnson (*****) is Frankie Goes To Hollywood… Oeps, dat is wellicht een beetje kort door de bocht. Holly Johnson is gewoon het gezicht van de band door zijn uitstraling en zijn bijzondere stem. De muzikanten binnen deze Frankie Goes To Hollywood zijn eenvoudigweg sterke muzikanten. Ook solo wist hij al een rits hits uit te brengen.
Holly Johnson (aka Frankie Goes to Hollywood) weet met deze tour, ‘40Y Relax’ een geïnteresseerd publiek te bereiken, want al snel was de AB uitverkocht.
We kregen een gevarieerd allegaartje van zijn eigen oeuvre als dat van Franky Goes To Hollywood, geen routineklus of een set met een jukebox effect.
Nadat DJ Groove Merchant het publiek opwarmde met een smakelijk jaren '80 mix, betraden de muzikanten van Holly Johnson het podium. Al bij de intro hoorden we een speelse, avontuurlijke aanpak. Vrij theatraal kwam Holly Johnson zelf op en werd hij op luid applaus onthaald. Meteen was de aandacht gescherpt met een verbluffende “Warriors of the wasteland” en “Welcom To the Pleasuredome”, songs die het kitscherige, aanstekelijke en donkere kantje van Frankie Goes to Hollywood ondersteunen, d.i. een brug slaan tussen de cheeky pop en aanstekelijke (disco) wave. De kaart van een feestje bouwen werd getrokken.
Jeugdig enthousiasme siert de 63 jarige Holly Johnson, die vrij beweeglijk door de nummers grossiert en goed bij stem is. Hij is betrokken, deelt handtekeningen uit en spreekt zijn publiek voortdurend aan. Leuk dus.
Hij is de spil, hij staat in de spotlights en trekt dus de meeste aandacht naar zich toe op nummers als “Love Will Come”, 'Rage Hard' en de super hit “Americanos’. Ook zijn muzikanten vergeet hij niet, ze krijgen voldoende ademruimte. De sax nam een voornaam plaatsje in.
Johnson is ‘a man with an opinion’ … Op “In and Out of Love”, uit de recente 'Europe' mocht Boris Johnson en de Brexit het ontgelden. Er viel veel te beleven in de anderhalf uur durende set. De ultieme kleppers waren een must-see, “Relax” waarop Holly Johnson met een laserlamp in het publiek scheen en het weergaloze, groovy hyperkinetische “Two Tribes” , nog steeds relevant in deze tijden.
Afsluiten deed Holly Johnson met het integere, intiem prachtige “The Power Of love”, de X-Mas instant klassieker, emotioneel beladen, met een traantje wegpinken. In de AB kreeg het nog een meerwaarde door te lichten op een discobal; wat een mooie impact had dit! Emoties ten top in sound, tekst als visueel prikkelend.
Een wervelende finale, die lichtvoetigheid, intimiteit als uitbundigheid en dans in elkaar doet vloeien. Een brug tussen cheeky pop en aanstekelijke (disco) wave.
Frankie Goes To Hollywood was zondermeer een bijzondere band; na al die jaren is de spil Holly Johnson nog steeds aangenaam verrassend, speels, groovy, maatschappijkritisch, die de tand des tijds wist te overleven.
Voor wie nog wil nagenieten: https://www.youtube.com/watch?v=ikaANQXxPUU
Setlist: Warriors of the Wasteland (Frankie Goes to Hollywood-cover)//The World Is My Oyster (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Welcome to the Pleasuredome (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Love Will Come//Rage Hard (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Americanos//Heaven's Here//Atomic City//In and Out of Love//Perfume//This Was Me//Love Train//Penny Arcade//Watching the Wildlife (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Relax (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Two Tribes (Frankie Goes to Hollywood-cover)//The Power of Love (Frankie Goes to Hollywood-cover)
Pics homepag @Karel Uyttendaele Photography (for Greenhouse Talent)
Organisatie: Greenhouse Talent
Sister May - Een ongecontroleerde sprong in de duisternis
Al een kleine tien jaar stellen we ons de vraag, toen de band voor het eerst van zich liet horen, welke muziekstijl Sister May nu eigenlijk brengt, waarop we een brede waaier van antwoorden kregen. Het gaat van alternatieve rock naar grunge tot new wave en experimentele rock. Wat een diversiteit. Intrigerend.
Toen de EP 'Ascent' in 2018 verscheen , waren we er live bij in Roeselare. Ons verslag
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/71868-sister-may-release-ep-ascent-de-moeizaam-gewonnen-thuismatch.html
Het eerste full album 'Undecided Behaviour' werd nu voorgesteld in een zeer goed vol gelopen Kreun in Kortrijk. Duidelijk was dat net die muzikale diversiteit en avontuurlijke aanpak de grote sterkte is van Sister May.
Bij de support-act Lector (****), een Belgisch powerrocktrio, opgericht in 2020, met de ritmesectie van BØM, was er nog niet zoveel volk. Ze onderscheiden zich in stuwende baslijnen, opzwepende drums en scheurende gitaren. Resultaat: bijzonder krachtige gitaarsongs. De vrij statisch houding op het podium vangt Lector dus op met een verschroeiende ritmesectie en het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur. Zanger Bart heeft een heldere, bulderende stem; hij profileert zich als een groots entertainer. Compleet geslaagd was het evenwel niet, maar toch kwam er naar het einde van de set beweging in. Fijn om hen live te zien.
Sister May (*****) kreeg een intussen volgelopen Kreun moeiteloos mee. De band breng dus een allegaartje aan stijlen, geeft er een ferme lap op en speelt met donker en licht, tussen zware riffs en lichtvoetigheid. Sister May maakt een ongecontroleerde sprong in de duisternis. 'Undecided Behaviour' is een sterk album. Live ervaren we fantasieprikkelende elementen en avontuurlijke uitspattingen in de sound.
Een goed geoliede band die de stijlvariaties en de veelzijdigheid van de nummers onder controle heeft. Het bevreemdende kantje eraan is mooi meegenomen. Opvallend ook is de opstelling van de band, de frontman/zanger Bert staat midden tussen zijn kompanen om al zijn emoties uit zijn strot te schreeuwen. Toch is er de koestering van hoop in donkere tijden.
Sister May tekende voor een uurtje genieten. Overtuigende set!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5542-sister-may-29-09-2023.html?Itemid=0
Aftermovie - We've captured this in our aftermovie, which we'd like to share with you.
https://youtu.be/3ETK-7aaH2M?si=yJK9MkJr7N-PxdgD
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk (ism Sister May)
Nederlands 
Français 
