Whispering Sons – Whispering Sons blazen nieuw leven in hun sound
Whispering Sons + VAAG
 
Whispering Sons trapte hun Europese tournee af in de 4AD, Diksmuide. Een tournee waarvan zo goed als alle zaalconcerten op Belgische bodem uitverkocht zijn. De try-out hier was de ideale gelegenheid om alles nog eens goed op elkaar af te stemmen …

De avond werd op gang getrokken met een soort ‘raw power’, rauwe energie en opwindende punk. VAAG was de support in dit genre. Vanaf het moment dat de band het podium betrad, voelde je de vitaliteit door de zaal stromen. VAAG straalde dus een rauwe authenticiteit uit, als echte working class heroes. Het publiek reageerde meteen op die vibes, en al snel stond de zaal vol met hoofden die op en neer bewogen op hun ritme. VAAG's punkgeluid is compromisloos en opwindend. Met hun ruige gitaarriffs en rauwe vocals wisten ze de zaal te overtuigen. Elk nummer voelde als een oproep tot rebellie, een uitnodiging om los te breken van de alledaagse sleur. Met titels als “Loss”, “Secret Life”, “Bled Dry”, “Cold”, “Nothingness”, “Empty Life”, “Paniek” en “Hey!” op de setlist , druipt de punk er dan ook van af.
Het is uitkijken naar het festivalseizoen en we duimen dat deze heren een breder publiek kunnen aanspreken en hun punk attitude kunnen brengen. De sound en het enthousiasme was er alvast.

En dan moest Whispering Sons er nog aan beginnen. De groep rond zangeres Fenne Kuppens en gitarist Kobe Lijnen zijn nog altijd met dezelfde leden, maar er is wat geschoven in hun rol. Tuur Vandeborne die vroeger op bas speelde zit nu achter de drums, Bert Vliegen speelt nu bas en Sander Pelsmaekers neemt nu plaats achter de synths. Op dit openingsconcert speelt de groep alsof ze al jaren in deze opstelling bezig zijn.
Op de setlist veel nieuw werk want de band kwam natuurlijk een nieuwe plaat promoten. Met ‘The Great Calm’ slaat Whispering Sons een iets luchtigere weg in hun donkere postpunk, al is dat wel heel subtiel. De plaat wordt intussen sterk ontvangen. Ook live konden de nieuwe nummers op veel bijval rekenen. Zowat de hele plaat stond ook op de setlist waarvan enkele toekomstige klassiekers. De single “The Talker” is er zo één en ook “Walking, Flying” gaat een mooie toekomst tegemoet.
Het publiek werd ondergedompeld in hypnotiserende klanken, een gelaagd geluid en integrerende teksten.
De band speelde in volle concentratie en overgave voor een boeiend publiek in een uitverkochte 4AD. De theatrale Fenne zocht voeling met het publiek en vond die ook. Voor bindteksten moet je bij deze band niet zijn, maar toen vanuit het publiek een ‘We love you’ weerklonk kon er toch een heimelijke glimlach af. Naast de nummers van de nieuwe plaat passeerden ook nog “Satantango”, “Heat”, “Hollow” en “Surface” de revue. Wat een puike, overtuigende set!

Waar vroeger enige rivaliteit tussen punks en new wavers niet vreemd was, is dat nu helemaal het geval niet meer. Integendeel , ze versterken elkaar. Vanavond hebben VAAG en Whispering Sons bewezen dat ze de ware spirit van de Belgische alternatieve muziekscene verder nieuw leven inblazen. Benieuwd waar hun muzikale reis hen nog naartoe zal brengen.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Whispering sons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5799-whispering-sons-06-03-2024.html?Itemid=0

VAAG
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5798-vaag-06-03-2024.html?Itemid=0

Organisatie: 4ad, Diksmuide 

The Libertines - Standvastige set van speels, ongedwongen Britse garagerock’n’roll

Een leuk, ontspannend, evenwichtig concert zagen we van de Britse Libertines , rond Peter Doherty en Carl Barât, toe aan hun tweede reünie in hun 25 jarige carrière. We kregen van deze vier veertigers speels, ongedwongen garagerock’n’roll te horen, die elkaar terug vonden en nu (uit)eindelijk op hun best en sterkst speelden!

Apart bandje toch, die Libertines, uit de Britscene; in een soort ‘je m’en fou’ reizen ze muzikaal doorheen de Engelse rijke muziekhistorie; ze gingen op de koffie bij The Jam, Ian Dury, Buzzcocks, The Clash en keken op naar een Supergrass, net vóór hen.
Kenmerkend voor Libertines zijn songs die soms nooit echt helemaal afgewerkt klinken, maar altijd bijzonder catchy, fris en spontaan klinken; rudimentaire, rauwe, venijnige rockers of prachtig sfeervol, rommelig, licht weemoedige nummers.
Ook vanavond kregen we anderhalf uur lang een backcatalogue die de bredere aanpak onderstreepte van een band die nu live goed voor de dag kwam, en gretig, gedreven, gemotiveerd speelde, genoot van elkaar en van de respons. Het was ooit anders, waarbij ze nogal wisselend, gedesinteresseerd bezig waren, zeker met de vroegere historiek van Pete, de spanningen met Barât enz. ; zelfs vorig jaar nog, toen ze één van de avonden op Cactusfestival beetje erbarmelijk afsloten.
Vier platen hebben we van deze ‘Young ones’, zo waren ze eigenlijk wel te zien op het podium vanavond, Pete als een gentlemen, Carl als de doorleefde rocker James Dean vs Sid Vicious, bassist Hassall met open bedrukt hemd de punkscene uitstralend, en tot slot Powell, die als het ware net terug was van een loopwedstrijd met z’n felle gele sportieve kledij.
Muzikaal nu … Er werd afwisselend geput uit die twee opzienbarende platen uit de nillies ‘Up the bracket’ en ‘Libertines’ en het binnenkort te verwachten ‘All quiet on the eastern esplanade’, die hun tweede reünie inluidt, en ons al wist te intrigeren met drie singles “Run run run”, “Shiver” en “Night of the hunter”. Sporadisch werd de set aangevuld met eentje uit 2015, hun eerste comeback met de plaat ‘Anthems for doomed youth’. Voldoende interessant muzikaal voer dus …

Barât en Doherty, hun sympathieke rommeligheid siert een beetje een rebelse punkspirit; het rockte, rolde, het kraakte, rammelde, het raakte, een aanpak van een ruwe bolster met een blanke pit, twinkelend, sprankelend, spaarzaam, sober, elegant en bovenal heerlijk genietbaar door het elektrische, akoestische tokkelende gitaarspel, de diepe, ronkende bas en de opzwepende, zwierige en zalvende drums.
Met doorbraaknummer “Up the bracket”, als opener, knalde het meteen, het Libertines credo bij uitstek, ruim twintig jaar backintime; overtuigend ging het verder met de  garagerock’n’rollende “Vertigo”, “Run run run” en “What became of the likely lads”. De zang van Doherty moest eerst nog wat z’n weg vinden, deze van Barât was direct ok. De zangpartijen vulden elkaar aan of wisselden elkaar af.
Het zat allemaal wel goed in elkaar en tekende een homogeen, evenwichtig optreden. De huidige single “Night of the hunter”, ondersteund van een tweede gitarist en weliswaar zonder die Morricone inslag, klonk zalvend, sfeervol.
Libertines hadden dus een fijne keuze gemaakt in hun materiaal en bleven bij de leest. Het recentere “Shiver”, “Mustangs”, “Heart of the matter” meten zich met oudjes “The boy looked at Johnny”, “The delaney”  en “What a waster”. De akoestische gitaar en mondharmonica konden af en toe eens worden bovengehaald op een “Music when the lights go out”, “Can’t stand me now” als op “Night of the hunter; onafgewerkt ruw, rammelend vs afgewerkt, subtiel melodieus; broeierig, extravert, ingenomen, zacht.
Al snel was op die manier het eerste uur voorbij. Het publiek was enthousiasmerend en dit straalde op het kwartet af, die hun publiek steeds hoffelijk dankte .
Er mag al veel gezegd en geschreven zijn over Doherty-Barât na al die chaos en spanning, het zijn twee muzikale genieën die elkaar hebben teruggevonden en met z’n vier vormen zij nu een hechte band.
De band is hier populair, de Fransen dragen ze op handen, misschien wel omdat Doherty, die sinds zijn Franse Puta Madres (met Frédéric Lo) avontuur (na Babyshambles en solo) zich momenteel in Normandië heeft gevestigd.
Het integer rockende “France” van Barât werd sterk onthaald in de bis, het spannende “Gunga din” volgde en met “The good old days”, opgewarmd door een ferme drumsolo en “Don’t look back into the sun”, kregen we twee kopstoten in doel.

Hier stond een Libertines op scherp en op hun best; de jaren op de teller zorgden voor spontaniteit, speelsheid, homogeniteit en standvastigheid. Dit was er eentje om te onthouden en in te kaderen van deze Libertines!

Organisatie: Aéronef, Lille

Novastar – 25 jaar backcatalogue in een ‘best is yet to come’

Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse muzikanten: ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan.

‘The best is yet to come’ heet de plaat, geen ‘best of’, eigenlijk een nieuwe; het onderstreept Zweegers’ streven van ‘het kan altijd beter met m’n nummers’; het hield hem dus bezig om de nummers te herwerken, de blik vooruit, een volgend hoofdstuk aanvatten, letterlijk een ‘best is yet to come’, na 8 platen uit z’n 25 jarige carrière .
Hij deed beroep op vier Britse muzikanten die hij op z’n muzikale reizen ontmoette, die hem rust en voldoening schonken , waarmee het snel klikte en hij met hen de nummers herbekeek, om ze van een nieuwere, bredere klankkeur te voorzien in jawel ‘abbey road’; pop , rock en americana vloeien in elkaar over, minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch, maar met behoud van een herfstig palet, van een fris, melancholisch karakter en die heerlijk melodieus genietbaar zijn, gedragen door een uiterst sympathiek iemand die er steeds voor gaat en de nummers draagkracht biedt door z’n warme, indringende vocals in overgave, beweeglijkheid, met een danspasje hier en daar.
Het was een dolle week voor Novastar van concerten in de Bourla (A’pen) en eentje in Nederland, die nu eindigt in Oostende.
Een ‘magic touch’ ervaarden we van Novastar door de vol emotioneel directe sound, to the point, kernachtig en niet overdadig georkestreerd. Een basisopstelling van elektrische-akoestische gitaar, drums, bas en piano/keys, met een Joost die nu eens niet switcht van gitaar naar piano of omgekeerd, nee hij staat er vooraan als artiest met het kwartet in een halve cirkel opgesteld; hij houdt het op de zangpartijen en z’n innemend, extravert gitaarspel, die ergens Luka Bloom, Neil Young en z’n favoriete inspirerende band The Beatles doet opborrelen.
De gekozen nummers met deze gerenommeerde muzikanten, die een cv hebben bij David Gray, Robert Plant en Noel Gallagher, rocken en raken op plaat als live, hartverwarmend snijdend.
“Where did we go wrong” is meteen een snedige opener, scherp van aard, een klepper door de instrumentatie, met een sing/songwriter die rond z’n microfoon kronkelt en z’n akoestische gitaar verschillende hoogtes doet meten. “Light up my life” is breder door de zalvende piano en keys. Het recentere “Deep are the eyes”, van de vorige plaat ‘Holler and shout’( vinden we niet terug op de remake!) klinkt beheerst en biedt ruimte voor de licht galmende, echoënde gitaren.-
Intussen is het geluid voldoende bijgesteld en kunnen ze fullforce vooruit. Broeierig, spannend, dromerig popt en rockt Novastar tijdens de anderhalf uur durend set, een backcatalogue van “Because”, “Closer to you” , “Mars needs woman” en “Wild years”, die tegenover enkele mindere goden van nummers staan als “Kabul”, “Crooked court of dreams” en “Velvet blue sky”. Een uniek ‘on the road’ sfeertje op z’n War on drugs lijkt wel te worden gecreëerd.
We worden meegezogen in die variërende wissels , die rauw, twinkelend, groovy als dromerig, fijngevoelig , sober spaarzaam kunnen zijn. Tussenin één nieuwe, “Look at you now”, ook terug te vinden op ‘The best is yet to come’ , is bepaald door Zweegers’ indringende , heldere vocals, die hier goed de hoogte in gaan.
“Never back down” kreeg onder deze Novastar een nieuw jasje aangemeten , een juiste dosis poprock en sfeervolle toetsen. “Home is not home” houdt het combo boeiend door de diverse aanpak en “Cruel heart” is een true ballad; de recentere “Crooked court of dreams” herinnert het samenspel met Mike Scott van The Waterboys en “Velvet blue sky” laat ruimte voor de instrumentatie; tot slot “When the lights go out on the broken hearted” werd uitgediept, uitgesponnen en kracht bijgezet, letterlijk om ons uit te wuiven.
The Beatles en Neil Young zijn voorname referenties , maar ergens mag je ook wel een Neil Diamond op het lijstje toevoegen op Novastar 2024. De sing/songwriter ontpopt zich in de bis als sing/songwriter, solo, enkel gitaar en stem, met één van z’n allereerste nummers “Ten-eleven”, die hem in 95 tot de rock rally titel bracht; “Like a hurricame” klonk intiem verbeten, een ode dus aan één van z’n old favorits.
Op “Caramia” vervoegde het kwartet hem; de song ging net als “The best is yet to come “, de definitieve afsluiter van de avond, in crescendo; ze klonken dromerig, sprankelend, vettig, krachtig op een losse , spontane manier. Op deze laatste kreeg Novastar de nodige handclaps ; het publiek veerde recht, zong of neuriede het refrein mee. Schitterend hoe iedereen hier genoot …

Novastar aka Joost Zweegers klonk op deze tour zonder franjes; we noteren een soort elegante schoonheid van los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoeligheid met de puntjes op de ‘i’ op deze korte tour. Hij is terug te zien op de zomerfestivals, solo of met een andere band, en voor het grootste indoorconcert in de Lotto Arena in 2025 met deze muzikanten. Iets om reikhalzend naar uit te kijken! 

Organisatie: Pm live (ism Kursaal, Oostende)

DIIV - Contrastrijk: tussen boeiend en afleidend
DIIV + Disorientations

DIIV heeft zijn sporen verdiend in de indie rock scene van het afgelopen decennium. Hoewel de band uit New York niet bekendstaat als de meest productieve, waagde hij zich toch aan een tournee nog vóór de release van hun vijfde langspeler ‘Frog in Boiling Water’ (mei 2024). De vraag die op ieders lippen brandde: kon het nieuwe materiaal live al overtuigen?

Om de spanning op te bouwen en de zaal in duisternis te onderdompelen, was daar Disorientations. De Antwerpse band is met een debuutplaat en een aankomende opvolger alvast geen groentje meer. Post-punk zoals Fountaines DC of Whispering Sons maar met eigen punch en sterke vocals. Een half uur van hun tijd volstond om ons te overtuigen. De diepte donkere stem van frontman Niels Elsermans was strak uitgespannen in “Don’t”. In “Watching You Go” viel niet alleen op hoe sterk het viertal wel klonk maar ook hoe gezwind ze met de tempowisselingen omgingen. Of nog uitschieter en afsluiter “Close to Disappearing” waar alles uit de kast werd gehaald. Zoals zo vaak stellen support-acts in de AB zelden teleur, wat nu ook zo was.

Aan de setup te merken, ging het een bijzonder DIIV optreden worden. Een introfilmpje schepte hoge verwachtingen: een monoloog over hoe onvergetelijk het concert wel zou worden. “Like Before You Were Born” kon niet meteen die belofte waarmaken maar de iconische vocals waren meteen on point en de lekkere verzwelgende noise zorgden voor een goed begin. Na een schuchtere ‘Hello’ was “Under The Sun”, uit tweede plaat ‘Is The Is Are’, al een uitschieter voor de fans maar uiteindelijk werd die braafjes zonder meer afgehaspeld. Helaas braken technische problemen wat zuur op voor het begin van de set waardoor de gloednieuwe single “Brown Paper Bag” aan pit ontbrak. De lyrics geprojecteerd op het scherm waren meer een afleiding dan een ondersteuning voor het golvend nummer.
“Take Your Time” groef opnieuw eens terug in het repertoire waar de outro zeer raak was. Het publiek sloeg enkele enthousiaste kreten uit voor de contrasterende ronkende grunge en de zachte vocals uit  “Taker”. Halfweg de set en het projectiescherm diende alweer om een soort van promofilmpje te laten zien waar er weer met een sarcastische ondertoon werd verwezen naar persoonlijke transformatie aan de hand van een soul pet. Bevreemdend, maar dit diende als brugje voor het nieuwe “Soul-Net”. De gekke visuals bleken een aanvulling te zijn op de maatschappijkritische lyrics. Misschien een creatieve wending in het repertoire van DIIV, maar het wennen maakte helaas geen plaats voor genot. “In Amber” gaven opnieuw de getoonde lyrics ons te veel een karaoke-gevoel. Iets dat voor DIIV niet echt nodig is.
Hoewel het nieuwe materiaal als een rode draad door het concert liep, nam het viertal de vrijheid om oude songs boven te halen. “Air Conditioning” kon als quasi instrumenteel nummer, het bevreemdende wat doorbreken. “Between Tides” deed dan sterk denken aan Cocteau Twins hoewel de frontman er iets te statisch bij stond. “Blankenship” bracht de schwung er terug in en kreeg het publiek deze keer goed los. De crowdsurfers maakten het des te spannender op dat moment. 
De langdurige break en de ietwat onnodige geprojecteerde dystopische advertentie, zorgden ervoor dat de bisronde wat stroef begon. “Horsehead” begon dan ook traag maar verzwolg ons helemaal naar het einde toe. “Incarnate Devil” en vooral “Doused” waren aanstekers voor moshpits waar de zaal van opveerde. De outrofilmpje ten spijt, waren de toegiften in de bis welgekomen om ons alsnog een fijne ervaring te bezorgen.

Al met al bood DIIV een boeiende mix van oud en nieuw materiaal, maar de afleidende projecties op het scherm en enkele technische problemen weerhielden de band soms van een overtuigende live-uitvoering.

Setlist: Like Before You Were Born - Under the Sun - Brown Paper Bag - Take Your Time - Taker - Soul-net - Air Conditioning - Frog in Boiling Water - Between Tides - In Amber - Blankenship - Acheron — Horsehead - Raining on Your Pillow - Incarnate Devil – Doused

Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5784-diiv-6-03-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel