Cobra The Impaler - Bom melding in Brussel
Cobra The Impaler, Hippotraktor
Niet één maar een dubbele cd voorstelling in Brussel kregen we in een zeer goed vol gepakte AB Box. Cobra The Impaler doet met 'Karma Collision' een worp naar de hoogste metal regionen. Hippotraktor op z’n beurt, met de nieuwste 'Stasis', kunnen een doorbraak forceren. Samen zorgden ze elk op hun eigen manier voor een bom melding in Brussel. Knallers dus!
Als opwarmer van dienst mocht Divided (****) optreden. Het komt weinig voor dat de drums niet achteraan maar centraal zijn opgesteld. Bij Divided is de drum zelfs het instrument dat nog het meest in het oog springt, omdat de drummer ook de zang voor zijn rekening neemt. De solo’s zijn overdonderend, en ze worden gerugsteund door ferme gitaarrriffs. Divided bewijst een band te zijn met enorm potentieel, niet direct in een hokje te duwen. Wat een verpletterende energiebom, deze kleppers uit Kortrijk.
Hippotraktor (****1/2) klinkt gejaagd en zorgt voor rillingen. Wat een oerschreeuw wist Stefan De Graef vocaal open te trekken. Zanger, gitarist Kristof Du Jardin, die pas eind april de band vervoegde, is een grote meerwaarde. Op Headbangers Ball Fest begin mei zagen we het al; lees gerust . Hij doet het toch maar om op die manier Sander Rom te doen vergeten.
De band is goed op elkaar ingespeeld, elke schakel binnen deze band is even belangrijk. De meeste respons kreeg het ouder materiaal als “Manifest The Mountain” uit de prachtige plaat 'Meredian'. De songs uit het nieuwe 'Stasis' werden door het enthousiaste publiek reeds gesmaakt, met zelfs enkele crowdsurfers en een lekkere circle pit.
Hippotraktor is duidelijk klaar voor een stap voorwaarts.
Cobra The Impaler (****) knalt en doet meteen met plezier muzikaal de boel ontploffen. “Magnetic Hex” is een sterke opener, bijzonder gedreven en catchy. Een verpletterende indruk . De imposante frontman Manuel Remmerie heeft een enorme indringende stem en ging als een wildeman tekeer op het podium. We vreesden even dat hij de voorste rijen zou opzuigen; hij hield ervan de menigte lekker op te jutten.
De muzikanten speelden hard en scherp, het leidde tot de obligate mosh- en andere pits, met de nodige crowdsurfers. Ze sloegen wild om zich heen, een uur lang knallen en knetteren, wat een ‘wallofsound’ . Het epische “Assassins of the vision” sloot de regulaire set af.
Cobra The Impaler huiverde, daverde en bewees iets bijzonders, unieks te zijn binnen het genre . Wat gaf dit een goed gevoel . Te onthouden, deze fameuze band!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Cobra The Impaler
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6094-cobra-the-impaler-07-06-2024.html
Hippotraktor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6095-hippotraktor-07-06-2024.html
Divided
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6096-divided-07-06-2024.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Slow Pulp - Zachtjes tot pulp geslagen
Pril zijn ze al niet meer, maar het debuut van het jonge Slow Pulp is door de Covid-periode wat onopvallend aan ons voorbijgegaan. Met een tweede plaat ‘Yard’ (2024) en als support act voor Pixies en Death Cab For Cutie hebben ze de verwachtingen nog wat scherper gesteld. Hun dromerige indie shoegaze pop zou wel goed pakken op een festivalweide, maar tot ons geluk konden we ze oppikken in de gezellige AB Club.
Het jonge Schotse songwriting duo No Windows, versterkt door een bassist en drummer, wist al vroeg op de avond te verrassen en de temperatuur de hoogte in te jagen. Een plotselinge opschrikkende baskick trapte “Song 01” af, dat verder kabbelde met stevige gitaarleads en solo van Morgan Morris en de zachte vocals van Verity Slangen. De stress voor hun eerste keer op Belgische bodem was tussendoor voelbaar, maar tijdens de nummers stonden ze stevig in hun schoenen en zochten ze de interactie op met het publiek. “Zodiac 13” was een gebald en gelaagd nummer, waar de zang ons eerst zeemzoet streelde en de gitaarsolo ons deed opveren. Afsluiter “Fibbs” begon als een liefelijke ballad, maar ze haalden nog eens alles uit de kast om met een banger te eindigen.
De main act had openingstrack "On The Western Skyline" van Bruce Hornsby & The Range nodig om geruisloos en minder onwennig het podium te betreden. Nochtans was het golvende “Idaho” een heerlijke opener van Slow Pulp, met de dan al zuivere stem van frontvrouw Emily Massey. De flow zat er met het rockende “At It Again” goed in, waar de Soccer Mommy-achtige vocals de boel strak bijeenhielden. Ze joegen het tempo en de ondraaglijke hitte in de zaal verder op tijdens “Cramps”, dat deed denken aan Wolf Alice. “Worm” was door zijn klievende break en scheurende solo een demonstratie van hun muzikaal kunnen. Het publiek, dat dan al een en al enthousiast was, was helemaal weg van het hoogtepunt met het heerlijke “Slugs”.
Het tweede deel van de set deed zeker niet onder. Voor “New Media” liet Massey haar gitaar aan de kant om volop haar stem te laten schitteren en de concertgangers nog meer te prikkelen.
Nog verder imponeren deed de band met “Steel Birds”, dat met de rollende strofen en het beukende refrein enorm volgroeid klonk. Hoewel de tweede gitarist technische issues had, brachten ze het zachte maar pakkende “Falling Apart” met de beste overtuiging over. Heel even klonk het alsof Alex G. op het podium stond. Een tweede hoogtepunt waarbij de vele fans graag de lyrics meezongen. Het ingetogen “Broadview” sloot, door de toevoeging van de mondharmonica, nauw aan op die dromerige sfeer. Een slottrio was meer dan zomaar een toegift. “New Horse” en “Yard” waren aanvankelijk rustige kijksongs met sterke lyrics, maar “At Home” sloot het geheel enig mooi af met opnieuw een strak gespeeld, moeiteloos gezongen en dromerig pareltje.
Slow Pulp slaagde erin om in een korte set vele zieltjes te winnen en de verwachtingen ruimschoots in te lossen. We zijn zeer benieuwd hoe de band zich verder ontplooit.
Setlist: On The Western Skyline (Bruce Hornsby & the Range) - Idaho - At It Again - Cramps - Worm - Slugs - New Media - Steel Birds - Track - Trade It - Falling Apart - High - Broadview - MUD – New Horse - Yard - At Home
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Chastity Belt - Melancholie met een gebroken stem
Al ruim een decennium zweeft Chastity Belt nog steeds ergens tussen postpunk en shoegaze van het zachtere soort. In hun laatste plaat ‘Live Love Laugh’ (2024) gebruikt het viertal uit Seattle dezelfde elementen maar graaft nog wat dieper in zowel het plezier als de melancholie. Ideaal dus om dat nieuwe materiaal te ontplooien in de kleinste zaal van de Botanique.
De Witloof Bar bleek een metamorfose te hebben ondergaan toen we de zaal betraden. Het podium stond pal in het midden van de zaal, waarop de bandleden van Maegre Martin de vroege concertgangers konden opwarmen. Het viertal, gevestigd in Berlijn, kwam over als een sympathieke, praatgrage band die losjes hun eigen indierock bracht. In “Mountain” hield Sarah de rustige instrumentatie goed samen met haar zachte stem à la Waxahatchee, om vervolgens over te gaan in een stevige outro. Ze slaagden erin om kleine oorwurmpjes los te laten, waardoor “Please Clap” nog lang bleef nazinderen. Door de gelaagdheid, vlotte tempowissels en diepgang in emoties in “All My Thoughts” gaven ze zo hun visitekaartje af. Een gezellig en geslaagd voorprogramma dus!
De sfeervolle kelder was dan al goed klaar voor Chastity Belt, die met de opener van de plaat “Hollow” hun set begonnen. In deze rustige binnenkomer was de DIIV-achtige shoegaze al prominent aanwezig. De bekende ironie waarmee de band graag jongleert , lag er dik op in “Laugh”, dat ook nog eens een catchy hook van een outro bevatte. Helaas klonk Julia Shapiro’s stem eerder uitgeput, of lag het aan de onwennige setting, waardoor de vocals soms stil of gebroken te horen waren. “Drown” verloor daardoor wat glans omdat de hoge noten er niet goed doorkwamen. Het rake, snedige “Fear”, gezongen door tweede gitariste Lydia Lund, wist ons wel opnieuw te overtuigen. Het gevoel in het nieuwe “Chemtrails” zat dan wel goed, alleen liep het hier ook mis qua vocals.
Verrassende hooks zorgden voor extra cool in “It’s Cool”, terwijl Shapiro’s stem toch eens verraste in “Ann’s Jam”. Even opnieuw een positie-switch voor “Kool-Aid” waar de drummer nu eens de gitaarlead en vocals voor haar rekening nam.
Een stevig rocknummer met 90’s grunge à la Sleater-Kinney en Slowdive shoegaze was dan ook zeer vermakelijk. “Different Now” was - hoe kan het ook anders - het hoogtepunt van de avond. De herkenbare basintro vloeide mooi over naar de melodie en de iets te brave vocals, waardoor het publiek enthousiast genoot. Het tempo en de hoekige postpunk gingen nog wat de hoogte in tijdens “Time to Go Home”. Hartzeer en melancholie ten top in “Blue” wat ook nog wel gesmaakt werd.
Het snedige “Joke” zorgde voor een opzwepende slot van een set die eerder matig aanvoelde en wat aan punch miste. Misschien dat ze er nog beter uitkomen in betere omstandigheden? Laten we hopen voor de volgende keer.
Setlist: Hollow - Laugh - Drown - Fear - Chemtrails - Tethered - It’s Cool - Ann's Jam - Kool‐Aid - Funny - Different Now - I-90 - Time To Go Home - Blue — Joke
Organisatie: Botanique, Brussel
Osees – Immer opzwepend
Osees + La Jungle
Het bij ons schaamteloos onderschatte Waalse duo La Jungle komt in l’A2ronef van jetje geven met hun unieke mix van noise-rock, elektronica en dance-rock. We kunnen ons gewoon geen andere Belgische band voor de geest halen die zo een ophitsende sound teweegbrengt.
In Vlaanderen hebben ze het nog altijd niet begrepen dat dit een hoogst unieke band is, Vlamingen blijven echter koppig zweren bij rockbandjes als Sons, Equal Idiots, Meltheads, Ramkot, Dirk enz… . Allemaal groepjes die in dezelfde vijver vissen, daarbij misschien wel verdienstelijk klinken maar tegelijkertijd ook niet te bijster origineel. La Jungle daarentegen, die hebben hun eigen vijver gecreëerd, en dat is een ongekend maar bijzonder rijk biotoopje waaruit de meest zonderlinge en pittige sounds opborrelen.
La Jungle swingt, zindert en bruist als geen ander, hier kan een normaal mens niet stil bij blijven staan. De Fransen hebben er duidelijk wel kaas van gegeten, nog maar zelden hebben wij een publiek zo enthousiast weten zijn bij een support act als vanavond. Hulde aan La Jungle.
Als je ergens Osees op de affiche ziet staan? mag je ervan uitgaan dat je een pot onstuimige psych-rock en zinderende punk-rock zal voorgeschoteld krijgen. De tomeloze gedrevenheid en onbesuisde energie die Osees op een live podium teweegbrengen is ongeëvenaard. Hun formule met twee drummers centraal op het podium zorgt voor extra dimensie, kracht en opwinding.
Al vanaf minuut 1 gaat het er vanavond weer razend aan toe en de sneltrein stopt pas anderhalf uur later. Osees slaan gensters met onstuimige klassiekers als “The Dream” en “Toe Cutter/ Thumb Buster”, minderen heel even vaart met de geweldige sleper “Sticky Hulks” en “Web”, en gaan in overdrive met de ziedende hardcore-punk van “Funeral Solution” en “A Foul Form”.
Geen seconde van zwakheid te bespeuren, het enige minpuntje van vanavond heeft dan ook niks met de band zelf te maken. Om de één of ander reden is de lichtman blijkbaar van de aardbol verdwenen, Osees staan hier dan ook gans de tijd onder een bijna klaarlicht podium te spelen, niet één lichtje zien we van kleur veranderen. Maar laat dit dan ook het bewijs zijn dat deze kleppers hoegenaamd geen lichtshow nodig hebben om van hun act een wervelend evenement te maken.
Dit is gewoon wederom geweldig van begin tot eind, de perfecte combinatie van uitzinnige psych-rock, teugelloos gitaargeweld, potige psychedelica, vlammende garage-rock en verschroeiende punkrock. Van Osees verwachten wij dan ook niet minder.
Als de volgende Osees tour in de buurt passeert, zal u ons zeker terug aantreffen, en hoe sneller hoe liever. Tot dan.
Organisatie: Aéronef, Lille
Jane’s Addiction – Nostalgie: In grote doen, wat een emotionele rockvibe
Jane’s Addiction en Hideous
Jane’s Addiction - Altijd heerlijk, bands waarmee je opgegroeid bent, dertig jaar later terug te zien … Een uitzonderlijk nieuw samen-moment in 2024 is er met Jane’s Addiction uit LA , in de originele bezetting rond Perry Farrell. ‘In grote doen, Wat een emotionele rockvibe’, kunnen we achterna zeggen; verdienstelijk, zinderend, overtuigend klonk het ouder opgestofte werk uit die early 90s in de ruim anderhalf uur durende set.
Nooit gedacht dat ik dit kwartet in de oorspronkelijke bezetting nog eens aan het werk zou kunnen zien. Ze hadden na het Jane’s Addiction avontuur elk hun ding in o.a. Porno For Pyros, RHCP, NIN, Suicidal Tendencies, het Lollapalooza avontuur, enz. Dit kwartet, waarover we spreken is Perry Farrell (zang), Dave Navarro (gitaar), Stephen Perkins (drums) en Eric Avery (bas). Drie interessante platen verschenen er, eind jaren 80- begin 90s, die we nauw aan het hart droegen, nl. het titelloos debuut, ‘Nothing shocked’ en natuurlijk die definitieve doorbraak derde, ‘Ritual de la habitual’. We hoorden en zagen een avontuurlijke, eigenzinnige, inspiratievolle band die een rits stijlen samenbracht in een tot de verbeelding sprekende uniek sound, die episch, alternatief was van pop, prog, symfo, artrock, psychedelica, grunge en hardrock, niet vies van wat erotiek en religieuze symboliek, en verder ruimte liet voor eigen invulling. Drie intrigerende platen dus, en zoals dikwijls werd op het hoogtepunt de stekker uitgetrokken …
In wisselende bezetting kwamen ze nog wel eens samen en er kwam nog volgend werk, eentje begin nillies (‘Strays’) en in de tennies ‘The great escape artist’. Voila, je hebt de backcatalogue van dit intrinsieke kwartet, die twaalf jaar na die laatste plaat er duidelijk nog eens zin in hadden met elkaar op het podium te staan en het publiek nostalgisch te plezieren.
Jane’s Addiction was in grote doen dus, ruim twintig jaar na hun laatste optreden in België (Pukkelpop) met een uiterst spannend, meeslepend geluid; we werden maar al te graag meegezogen in de vele bloedmooie, intense, scherpe, smerige partijen, de tempowissels en de explosieve bommetjes, vol verrassende wendingen, gedragen door die indringende, bezwerende , echoënde, soms hoog uithalende vocals van Farrell, die niet moest onderdoen met vroeger.
Zagen we vroeger op het podium (remember hun optreden in de Vooruit in de 90s) allerhande tribale kunst van fetisjen, kandelaartjes, kaarsjes die de instrumenten en ook het podium elan gaven, was het nu beduidend soberder. Het occulte , de voodoo maakte plaats voor rituele muzikale charme. Charismatisch, gretig speelden ze, met een Farrell die z’n publiek nauw betrok in de set .
Ze ondernemen een heuse clubtour en zijn hier nog te gast op dag 1 van Rock Werchter, waar ze the barn zullen afsluiten …
In een net uitverkocht AB kregen we een boeiend golvende set, die durfde te vonken, te ontploffen en intens beklijvend, pakkend te klinken, extravert, gedreven, groovy, broeierig, als innemend, sfeervol die hun muzikaal raadselachtig web filtreerde in pronkende melodieën. Een sterk op elkaar ingespeeld kwartet, die ruimte liet voor de instrumentatie, door de snedige, scherpe riffs, de diep ronkende bas, de strakke, (gort)droge drumpartijen en natuurlijk die intrigerende zang.
Door de cowboyhoeden van de twee frontmannen, leek het erop alsof hier cinematografisch ‘Once upon a time’ , ‘Natural born killers’ en ‘Pulp fiction’ versmolten, alsook een knipoog naar Jeffrey Lee Pierce’s Gun Club.
Een eerste herkenningspunt voor iedereen was het strak opzwepende “Ain’t no right”, één van de singles van hun doorbraak, overtuigend door het intense samenspel. In die unieke sfeer kwamen we alvast met “Whores” en “Had a dad”. Divers, innovatief, artyfarty klonken ze met “Ted, just admit it …” en “Then she did”, twee episch spannende stukken door de talrijke wissels. Tussenin een nieuwtje “Imminent redemption”, die niet moest onderdoen. Een mooi rustpunt hadden we, met het prachtige semi-akoestische, dromerige “Jane say”, uit die ferm onderschatte tweede, waarbij we voelden dat het kwartet letterlijk over ons heen dwarrelde.
Back to earth werden we gekatapulteerd met het gekendste “Been caught stealin’”, gebald, strak en kleurrijk door de gitaarsalvo’s, de bas en de drums .
De return deed hen deugd. Ze werden telkens warm onthaald en Farrell praatte bij met een flesje wijn. Het deed geen afbreuk, integendeel , we voelden een verbondenheid, die er moet heersen bij zo’n reünie.
Een closing final werd het door een soort rockopera van bijous “Up the beach”, “Oceansize” en het gekende “Stop”; alle registers trokken ze nog eens open.
Alle vier genoten ze van de respons. Ook wij waren uiterst content van die aanpak hen op die manier terug aan het werk te zien, met songs die zich een eigenwijs plaatsje in de scene opeisten. Berustend, bevrijdend als vernietigend klonk dit songmateriaal en in die wereld werden we nog maar eens gedropt in een energiek opwindende bis van “These days”, “Mountain song” en het op afro percussie getinte “Chip away”, die eventjes die kenmerkende voodoo-culture deed opborrelen.
Een broeierig, opwindende symfo-art rock set dus , die wat stroop en kitsch kon verdragen, maar hoedanook ferme kopstoten toediende. Hun cultstatus werd dik onderstreept. Straf wat deze (bijna) zestigers nog konden.
Support was Hideous, een vrijhaven van Rhea en Ramkot, vroegere finalisten van De Nieuwe Lichting. Classic bezwerende, stevige, hitsende gitaar rock’n’roll hoorden we van een enthousiast viertal met een zekere dreiging en donkerte in de zweem van Led Zeppelin, Alice In Chains, QOSA, Wolfmother en Greta Van Vleet, vuil, ranzig als verfijnd, melodieus, waarbij “Curse” niet kon ontbreken. Ze hadden al een mooie cv (o.m. op Werchter) en herhaalden het nu als support van Jane’s Addiction en iets later in de week met The Sisters.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Jane’s Addiction
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6086-jane-s-addiction-04-06-24.html?Itemid=0
Hideous
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6097-hideous-04-06-24.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Etran De L'Aïr - Onvervalst dansfeest met hoogstaande muziek
Etran De L'Aïr + Tartit
Met Etran De L'Aïr en Tartit stonden twee belangrijke exponenten van de Toeareg scene op het podium. Toch verschillen beide groepen als dag en nacht. Terwijl Tartit zweert bij de traditie heeft Etran De L'Aïr een gepaste dosis Westerse invloeden geabsorbeerd.
Tartit, waarvan de leden afkomstig zijn uit de Timboektoe regio in Mali, ontstond in 1992 in een vluchtelingenkamp in Mauretanië. Ze worden algemeen beschouwd als de bewakers van de Toeareg-traditie. Ik zag ze al eens eerder, in 2007, tijdens de legendarische ‘Nuit Touareg’ in de Botanique waar ik toen ook kennismaakte met Tinariwen, de absolute vaandeldragers van de Toeareg-blues. Zeventien jaar later bleek Tartit nog niets aan magie te hebben ingeboet.
Vijf vrouwen en twee mannen van alle leeftijden, uitgerust in prachtige traditionele gewaden, zaten achteraan het podium in een rij op de grond. Enkel de twee buitenste leden hadden het voorrecht op een stoel te mogen zitten. Het instrumentarium bestond, buiten één akoestische gitaar die dan nog niet altijd gebruikt werd, uit traditionele instrumenten waarvan ik u de meeste namen schuldig moet blijven. Wel herkende ik een imzad, een soort primitieve viool, en enkele traditionele handtrommels (tendé?) waarvan er één voortdurend met water besprenkeld werd.
Een eerder sobere begeleiding die enkel diende als ondersteuning voor de imponerende samenzang. Die betrekkelijk rustige zang met veel herhaling werkte uitermate hypnotiserend terwijl we voortdurend uitgenodigd werden om mee te klappen. Af en toe kwam er een lid (of met zijn tweeën) naar voren om zich aan een dansje te wagen. Soms gebeurde dat dansje al zittend en leek het erop alsof ze denkbeeldige slangen bezwoeren.
Naarmate de set vorderde werd er steeds enthousiaster gedanst en sprong er zelfs een Toeareg man uit het publiek het podium op om mee te dartelen. Toch was het die schijnbaar simpele muziek die tot de laatste noten bleef intrigeren.
Etran De L'Aïr staat voor sterren van de Aïr, een bergachtig gebied in het noorden van Niger. De groep is gevestigd in Agadez, een bruisende stad die bekend staat omwille van de productie van muziek, vooral desertblues met veel elektrische gitaren zoals we die kennen van Mdou Moctar of Bombino.
Etran De L'AÏr, actief sinds 1995, leerde het klappen van de zweep kennen in het zogenaamde bruiloftencircuit waarin ze één van de bekendste en langst spelende groepen was. De groep is ook een echte familieaangelegenheid die enkel bestaat uit verwanten (broers en neven).
Piekfijn uitgerust in traditionele klederdracht met erg elegante teensletsen kwamen de vier kwiek het podium opgerend. Twee gitaristen, een bassist en een drummer waarbij de snarenplukkers regelmatig met elkaar van instrument wisselden. Meteen werd duidelijk dat dit weinig gemeen had met de woestijnblues zoals we die kennen van groepen als Tinariwen of Tamikrest.
Ik hoorde eclatante Afrikaanse pop met pakkende zangpartijen en vooral veel gitaren die klonken als klaterende bergriviertjes. Misschien een wat ongelukkige vergelijking voor een groep die uit de woestijn komt maar dit klonk allesbehalve stoffig. De groovy klanken hadden een wilde frisheid terwijl het spelplezier met dikke klodders uit de boxen spatte. U begrijpt meteen dat stilzitten hierbij geen optie was. Het duurde niet lang vooraleer de leden van Tartit beurtelings het podium opklommen om mee te dansen. Het publiek liet zich daarbij niet kennen en gooide massaal de beentjes los.
Etran De L'Aïr straalde niets dan positiviteit en enthousiasme uit en daar was geen ontkomen aan. Met als gevolg dat mijn stramme, door artritis geplaagde ledematen plots bewegingen maakten die ik in geen twintig jaar meer gezien had.
Dit was authentieke Afrikaanse pop van de meest elastische soort waar er in de laatste rechte lijn steeds meer rock elementen aan toegevoegd werden en de, overigens uitstekende, drummer plots de vrijheid kreeg om al eens loos te gaan.
Een onvervalst dansfeest met hoogstaande muziek: mocht ik een bruiloft in het verschiet hebben, ik zou niet twijfelen.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Secondhand Saints – Feestelijke avond bol van uppercuts en energiebommetjes
Ontstaan uit de assen van de pandemie deelde metalcore band Secondhand Saints met hun debuut 'Shattered Floors' al meteen een visitekaartje uit om 'U' tegen te zeggen. Met daaropvolgende releases als 'Dying Breath', 'Echoes' en 'Afterlife' gingen ze volop door op hun elan.
Toen we ze vorig jaar aan het werk zagen in het voorprogramma van Bizkit Park in De Casino, Sint-Niklaas schreven we: ''De band speelde een thuismatch. Secondhand Saints bracht een emotioneel beladen set van een strakke, verschroeiende sound , krachtige, intense mokerslagen en pakkende, rauwe vocals en screams. Wat een geluidsmuur."
Ze speelden nu opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album voor: 'Falling from Grace'. Het werd een feestelijke, wervelende avond bol van uppercuts en energiebommetjes, die in de vorm van strandballen ons rond de oren vlogen.
Uiteraard was er veel meer aan de hand want …
In het voorprogramma stonden twee al even sterke Belgische metal parels op het programma, hoewel je If I May (**** 1/2) bezwaarlijk in dat hokje kan duwen. De band combineert HC met melodieuze metalcore en kruidt het aan andere hardere stijlen. De beweeglijke frontman schreeuwt zich de stem schor en port zijn publiek voortdurend aan. De lat wordt hoog gelegd door de band, ze pushen een moshpit, incluis de oproep neer te zitten, recht te springen, of uit elkaar gaan en een circle pit tot stand brengen. Het publiek, naar metalnorm, genoot, maar niets meer niets minder. Wij genoten van de diversiteit en de emotionele uppercuts in hun sound. Band met potentieel.
Temptations For The Weak (****) is al enkele jaren aan een stevige opmars bezig. Ze stonden al op Graspop en Alcatraz Metal Fest en zijn uitgegroeid tot een gevestigde waarde binnen het metal club circuit. Helaas had de band af te rekenen met een tegenslag op deze avond. Zanger en frontman Jadran Beauprez, die sinds 2020 de band kwam versterken, moest door ziekte verstek geven. Zanger/gitarist Djoni Tregub nam het van hem over. De band keerde wat terug in de tijd hiermee, ze zijn ooit begonnen met Djoni als frontman/zanger. Hij heeft een hoog en lekker rauw stembereik. Hij kweet zich dan ook met brio. Maar de unieke, bonkige uitstraling van Jadran misten we wel.
We kregen heerlijke, melodieuze, energieke en scherpe gitaarriffs. De temperatuur steeg tot een kookpunt. We waren goed opgewarmd tot de closing act.
Het publiek schoof een beetje dichterbij voor Secondhand Saints (****), die gingen voor een gewonnen thuismatch. Al bij de 'intro' , reageerden de aanwezigen enthousiast. Als hongerige wolven gingen ze tekeer. “This Fire” en “Anchor” klonken overtuigend. Een mosh/circle pit werd het resultaat op zo’n gretige nummers. Er vliegt zelfs een crowdsurfer door de lucht. Sfeer was er ook alleszins, enkele strandballen vlogen over onze hoofden heen. Het publiek werd aangepord tot ‘een wave '; interactieve trucjes die werken. Het publiek genoot met volle teugen, net als de band. De beste manier om een nieuwe plaat voor te stellen, is dat feestelijk te doen dus.
Een wervelende finale kregen we met “Falling from Grace”, “Hell of Mine” en verder in de bis met “Shattered Floors” en het prachtige “Dead Man’s Switch”.
Secondhand Saints deelde adrenalinestoten uit en bouwde een ultiem metalcore feestje op. Missie meer dan geslaagd!
Setlist: Intro//This Fire//Echoes//Anchor//Wasting Time//Afterlife//Chemistry//Falling from Grace//Hell of Mine //ENCORE : Shattered Floors //Dead Man’s Switch
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Fred Hersch – Kunst - Improvisatie 'on’ Piano
Als lid van het pianopantheon van de jazz is de Amerikaanse pianist Fred Hersch (*****) al meer dan drie decennia een invloedrijke creatieve kracht; dit als improvisator, componist, docent, bandleider, medewerker en opnameartiest. Bovendien ontving hij al meerdere grammy nominaties zowel als solo artiest als bij o.a. Fred Hersch Trio.
Met zijn nieuwe plaat 'Silent, Listening' stond hij in een nagenoeg uitverkochte Flagey in Brussel. Hij bood ons, helemaal alleen gezeten achter zijn piano op dat grote podium, een bijna twee uur lange trip doorheen improvisatie met piano aan, ie we nooit meer zullen vergeten. Kunst - Improvisatie 'on’ Piano dus …
Fred Hersch spreekt emoties aan die gaan van een schaterlach naar een tranendal, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is met zijn bijzonder tot de verbeelding sprekend piano spel. En net die aanpak maakt van deze Amerikaanse piano virtuoos een parel om te koesteren.
Fred Hersch balanceert bovendien voortdurend op dat kruispunt tussen jazz, klassiek en improvisatie muziek. Hij verkent de hoogste en laagste octaven op zodanig uitgekiende wijze, waardoor je , net bekomen van de ene adembenemende trip al op een andere zijweg bent aanbeland. Het blijft boeiend hoedanook. Dat merkten we reeds toen we hem vroeger aan het werk zagen in 2021 - https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81164-leuven-jazz-2021-opening-night-een-onaardse-virtuositeit-vanuit-een-divers-oogpunt-bekeken-gevoeld-en-beluisterd.html - ''De man balanceert bewust tussen lichtvoetig- en zwaarmoedigheid in het (jazz) genre. Het klinkt filmisch, sprookjesachtig en er is ruimte voor improvisatie “, schreven we. In de Flagey, Brussel kwam dit evernzeer tot uiting.
Vaak resulteerde zijn integrerend pianospel tot vrij ingewikkelde soundscapes, om dan plots eerder toegankelijke parels uit de mouw te schudden die aanleunen bij blues of zelfs een lichte vorm van pop muziek.
Na een eerder intimistische start verliet hij dat pad even onverwachts als voorheen en deed de oorschelpen meermaals trillen van innerlijk genot, en dit allemaal zonder in een chaotische brij te verzanden.
Fred Hersch sprak zijn publiek trouwens voortdurend aan, wat de speelsheid in zijn piano spel onderlijnde. Het is dus zeker en vast niet zo dat de man hier routineus zit te improviseren tot het oneindige zonder met zijn fans rekening te houden, integendeel. Het maakte alvast deze avond extra bijzonder.
De voortdurende zoektocht naar prikkeling, stopt bij Fred Hersh nooit. Hij zou zelfs nog uren op dit veelkleurig elan kunnen doorgaan, zonder maar te vervelen. De honger naar 'meer van dat ' is niet alleen bij hem maar ook bij zijn publiek heel groot.
Na zijn set van circa anderhalf uur, waarbij hij staande ovaties in ontvangt mocht nemen, kwam hij dan nog enkele keren terug op het podium om zijn oneindige virtuositeit tentoon te spreiden.
Zichtbaar genietend van die aandacht, bedankte hij zijn publiek uitvoerig. We kregen zelfs bijna twee uur lang een intense piano improvisatie en kunst te horen. Indrukwekkend!
We zagen rondom ons, bij het verlaten van de zaal, enkel lachende gezichten en een oneindige rij mensen aan de merchandise. Iedereen heeft er evenveel van genoten als wijzelf van deze bijzonder zinnenprikkelende piano recital die nog lang zal nazinderen in onze gedachten …
Organisatie: Flagey, Brussel
Deap Vally - Girl Power!
Deap Vally, Hot Wax, Maria Iskariot
De Nederlandstalige rammelpunk van kersverse rockrally winnaars Maria Iskariot klonk een beetje onwennig en chaotisch, maar ook best wel spontaan en sympathiek. Alleszins een stuk sterker dan op hun EP tje ‘EN/EN’, een plaatje die gebukt gaat onder een te hoog Ketnet-gehalte. Of ligt gewoon aan het taaltje? Want in hun live act klonken de vocals eerder schreeuwerig en vooral ook onverstaanbaar.
Geen mens die merkte dat men hier eigenlijk in het Nederlands aan het zingen was, maar zo werd het Ketnet-gehalte tenminste uitgewist. Maria Iskariot rommelde bij momenten, maar het rockte tegelijkertijd. Punkrock, heet dat.
De drie pittige Britse dames van Hot Wax speelden potige noisy rock beïnvloed door Bikini Kill en Hole, of recentere bands als Dream Wife en Sprints. Het klonk verdomd stevig met een stel fikse gitaaruithalen, frontale punkvocals en een handvol sterke songs zoals bijvoorbeeld het bijzonder opwindende “Drop” en de geweldige kopstoten “Rip It Out” en “Treasure”. De meiden creëerden met zijn drieën een krachtige en kolkende sound, hier hebben we het laatste nog niet van gehoord.
Deap Vally is aan het einde van hun afscheidstournee met de integrale vertolking van hun eerste plaat ‘Sistrionox’ uit 2013, trouwens ook hun beste. Het duo heeft de plaat ook terug opnemen onder de naam ‘Sistrionix 2.0. Deap Vally Version’, naar eigen zeggen omdat het ding nu van hen is en niet van de platenmaatschappij. Daar hebben ze een punt. De nieuwe versie verschilt trouwens niet zoveel van het origineel en behoudt de scherpte, rauwheid en straight-forward rock.
Waarom het meidenduo (Lindsey Troy op zang/gitaar en Julie Edwards op drums) er een punt achter zet is ons een raadsel, maar dat het rock’n’roll leven niet zo goed combineert met fulltime moederschap heeft er natuurlijk veel mee te maken.
Het ‘Sistrionix’ album kreeg hier live alleszins de interpretatie die de plaat verdient, vettige en energieke garage-rock met soms een bluesy inslag binnen het gekende White Stripes concept. De songs kregen een extra adrenaline-injectie met de rauwe en soulvolle stem van Lindsey Troy, die ergens tussen Bette Davis en Janis Joplin hing. De splijtende riffs vlogen in het rond, de elektriciteit hing in de lucht, de gretige meiden waren geweldig op dreef. We noteerden straffe hoogtepunten als “End Of The World”, “Baby I Call Hell”, “Lies” en de smerige en soulvolle blues van “Six Feet Under”.
Na het ‘Sistrionix’ luik dook Deap Vally verder in hun backcatalogue, voor een tweetal songs werd de gitaar aan een roadie overhandigd (dan toch nog een man op het podium vanavond) en ging het er als het ware nog wilder aan toe met de noise-punkrock van het nieuwe “It’s My World” en het razende “Perfuction”.
Deap Vally zette er een definitief punt achter met een kolkend “Royal Jelly”, de beste song uit hun tweede album ‘Femejism’.
Dit was een stevig eerbetoon aan een fantastisch album en een mooi en jammer afscheid van een meidenband waar er eigenlijk veel te weinig van zijn. We gaan ze missen.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Deap Vally
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6082-deap-vally-31-05-2024.html?Itemid=0
Maria Iskariot
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6081-maria-iskariot-31-05-2024.html?Itemid=0
Hot Wax
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6080-hot-wax-31-05-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Whispering Sons – ‘The great calm’ op kruissnelheid
Whispering Sons en Mind Ray
Whispering sons sloot hun clubtour ‘en honneur’ af. Er werd in de goed uur durende set gefocust op het materiaal van het derde album ‘The great calm’. Net over de grens wisten ze het diverse publiek te charmeren met die donkere, gruizige, niet direct vrolijke postpunk/wave, die nu onderhuids extravert, luchtiger durft te zijn.
Whispering Sons laat postpunk horen vanuit de donkerste krochten van de new wave, een duistere sound die tot kunst wordt verheven. Die derde klinkt afwisselend in opbouw, mooi overtuigend, met spannend groovende, stevige gitaarpartijen en in schoonheid klinkende piano/keys. Verder is er die kenmerkende diepe bas en bezwerende, hitsende drums, ondersteund van de indringende, maar even diepe, donkere, ritmische praatzang van Fenne Kuppens , die nu meer podiumprésence heeft dan voorheen. Ze geeft elan en swing aan het materiaal door haar dynamiek en armbewegingen.
Hier wordt muzikaal een brug gemaakt van Joy Division, The Sound , naar Savages en Nick Cave door de groove van Gang Of Four en de donkere tunnel van The Chameleons, Interpol heen. Interessante referenties dus voor een kwintet die er momenteel zelf staat als een huis . Eén van onze talenten die wisten te bevestigen nadat ze 8 jaar terug de HRR prijs wegkaapten. Sommige leden wisselden van instrument op het nieuwe werk, wat het geheel ten goede kwam alvast.
Een vertrouwd geluid in die broeierige donkerte, dat een publiek van alle leeftijden aanspreekt, zeker de ouder(e) wordende zielen, jong van geest.
Opener is het intieme “BALM (after violence)” dat een mistroostig decor optrekt en een zekere verlatingsgevoel ademt door de sobere, verdwaalde pianotunes, de andere instrumenten vullen gestaag aan en de praatzang zweeft over het nummer. “Stand stiil” klinkt intens , dreigend en laat al deels die gekende repetitief groovende, slepende explosiviteit horen. Met de nieuwe single “Something good” zit het kwintet op het energieke spoor van deze derde plaat. “Dragging” durft nog iets verder te gaan met snedig, snijdend gitaarwerk.
Licht en duisternis , melancholie en opwinding , heupwiegend rockend gaan we gezwind door de set, het zit allemaal vervat in dat geluid van Whispering Sons.
Na deze rits nieuwe songs, is er de herkenbaarheid van oudjes “Heat” en “Hollow”. “Satantango” doet door de stuiterende electrotunes, bleeps en donkere wave Suicide heropleven .
Na dit boeiend half uur wordt regelrecht gekozen ‘The great calm’ in de spotlight te plaatsen, eerst met de meer sfeervolle “Poor girl”, “Cold city” en “Still disappearing”, die enkele handige eruptieve draaien kregen; dan extraverter door die rockende donkere groove , met de singles “The talker”, “Walking, flying” en “Surface” van de vorige ‘Several others’ van 2021. “Try me again” bouwde goed op in die dreigende spanning en zit in de pipeline om de volgende single te worden van het sterke ‘The good calm’. Een smaakmakende afsluiter dus.
De slepende gedrevenheid wordt verder gezet in twee puike bis van hun debuut ‘Image’ van 2018, nL “Alone” en “Waste”, die door d stroomstoten en de tempowissels de aandacht behielden en de warme respons ondersteunden.
De clubtour mag uiterst geslaagd genoemd worden . Whispering Sons weet hoedanook hun genre spannend, boeiend en leuk te houden. Het publiek werd gecharmeerd door een goed op elkaar ingespeelde band, die melancholie en dynamiek met elkaar verbond. Sjiek!
Punkier van aard waren Mind Rays. Het Gentse kwartet is al zo’n tien jaar bezig met een gebalde mengeling van garagerock en postpunk, strak, hoekig , toegankelijk als noisy . Power is het uitgangspunt van de korte, krachtige songs. De niewue EP ‘Mere vistors ‘ is er eentje die vertrouwd knalt! Onversneden rock’n’roll, met een energieke frontman! Stevig Vlaams bandje dus …
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de 4ad, Diksmuide, 15-02-24 @Kristof Acke
Whispering Sons – Whispering Sons blazen nieuw leven in hun sound (musiczine.net)
+ Pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5799-whispering-sons-06-03-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Jake La Botz - Pendelend tussen pop en rock'n’roll
Openers van dienst waren The Rusty Zippers uit Gent. Een duo bestaande uit Ed De Smul, die jaren actief was bij Ed & The Gators, en Tom De Poorter die je onder andere zou kunnen kennen van Little Kim & The Alley Apple 3. Achter die merkwaardige naam, The Rusty Zippers, hoef je trouwens niets te zoeken, de heren vonden het gewoon lekker klinken.
Vooraf werden een paar camera's gemonteerd zodat ze hun set konden opnemen. Goed idee want het geluid zat, zoals altijd in deze zaal, perfect. De twee brachten, gezeten op een stoel, stemmige en meeslepende americana. Ik vermoed dat alle songs uit de koker van Ed De Smul kwamen. De pure blues van Ed & The Gators heeft plaats moeten ruimen voor een verfrissend amalgaam van folk, blues en country. Beklijvend gezongen met die donkerbruine stem van hem, gestut door een voetdrum en af en toe wat opgeleukt met een streepje mondharmonica. De knappe songs werden verder mooi ingekleurd door een schitterende Tom De Poorter op zowel gitaar, mandoline als banjo en kregen daardoor ook meer body.
Als slot kregen we dan toch nog een cover gepresenteerd. Het werd een stomende versie van Blind Willie Johnsons "Nobody's fault but mine" met gesmaakte solo's op gitaar en mondharmonica.
Een boeiende set die echt wel wat langer had mogen duren dan het toegemeten halfuurtje.
Nadat hij wat rondhing in punkrock milieus en zelfs even in de jeugdcriminaliteit verzeilde leerde Jake La Botz (geboren in 1968) de blues kennen via de laatste bluesmannen uit het vooroorlogse tijdperk in Chicago, zijnde David ‘Honeyboy’ Edwards, ‘Homesick’ James en ‘Maxwell Street’ Jimmy Davis. Later begon hij door de VS te reizen om uiteindelijk in Hollywood te belanden waar hij dankzij Steve Buscemi een onwaarschijnlijke carrière als filmacteur startte. Het leverde hem rollen op in films zoals ‘Rambo’ maar ook een heroïneverslaving die hij uiteindelijk op zijn dertigste overwon. Naast muzikant en acteur is Jake La Botz ook nog eens een begenadigd schrijver en leraar somatische meditatie. Kortom, een bezig baasje die bovendien regelmatig in Europa komt touren. Zo zag ik hem al een paar keer op Roots & Roses en nu was hij dus te gast in de 4AD.
Jake La Botz koos ervoor om zich te laten begeleiden door een Europese groep en liet daarbij zijn oog vallen op Smokestack Lightnin' uit het Duitse Nürnberg. Een uitstekende keuze want Smokestack Lightnin' is één van de betere bluesgroepen die ik ken. De vier gedegen muzikanten deden hun job perfect. Bernie Batke op bas, Frank Schwab op drums, Axel Brückner afwisselend op gitaar en orgel terwijl Flo Kenner voor de tweede stem zorgde en zich voor de rest onledig hield met percussie-instrumenten als woodblock, claves, tamboerijn of maracas.
Jake La Botz opende zijn set met het heerlijk galopperende "Everybody got to fall down" en meteen kwamen zijn twee voornaamste kwaliteiten bovendrijven: zijn zoete, pretentieloze zang en zijn immer verfijnde gitaarspel. Bij het derde nummer verklaarde hij de dansvloer voor geopend en op de tonen van het bluesy "Hobo on a mystery train" verscheen warempel een danslustig koppel. De weg leek meteen wagenwijd open te liggen voor een weergaloos concertje …
Maar dat werd het net niet. De reden daarvoor lag enkel en alleen bij de songkeuze. Ik hoorde net iets te veel bijna pure popsongs. Niet dat die smakeloos klonken, maar vergeleken met rock-'n-roll nummers als "Damsel in distress" en "Shaken and taken", waarmee hij mijn hart liet smelten, vielen die toch te licht uit. Zijn laatste plaat, ‘Hair on fire’, waarvoor een huwelijk tussen muziek en meditatie aan de basis lag, is niet echt aan mij besteed. Die vreemde titel vond hij trouwens bij een gezegde uit het Boeddhisme: "men moet oefenen alsof je haar in brand staat". Niet dat alles kommer en kwel is op die plaat, dat nu ook weer niet. De titelsong en ""First McDonnel's on the moon" bleken live zelfs aan waarde te winnen. Maar het liefst hoor ik hem stijlen uit lang vervlogen tijden zich eigen maken zoals ook een Nick Waterhouse dat kan. En zulke nummers waren er toch in overvloed aanwezig zodat ik absoluut niet hoef te zeuren.
Organisatie: 4ad, Diksmuide
The Cavemen - Ranzige rock-'n-roll
The Cavemen + Killer Kin
Met twee groepen die pretenderen rock-'n-roll te spelen, The Cavemen en Killer Kin, hadden ze in The Pit's (waar anders?) een mooie double bill te pakken. Rock-'n-roll kent vele verschijningsvormen, zo bleek nog maar eens. Beide groepen pakten het op een nogal verschillende manier aan, maar het resultaat mocht er telkens zijn.
Killer Kin is een relatief nieuwe band (ontstaan in 2018) uit New Haven, Connecticut die vorig jaar een eerste titelloze lp uitbracht op Dead Beat Records. Inspiratie voor hun naam vonden ze bij Arthur ‘Killer’ Kane, bassist van de New York Dolls. Muzikaal moeten we het ook ergens in die richting zoeken. Naast de Dolls worden ook AC/DC, The Stooges, Dead Boys en zelfs Motörhead vaak vernoemd als invloeden. Ik hoorde vooral MC5, snoeiharde garagerock op het scherp van de snee. Met zanger Mattie Lea, die jammerlijk zijn broek vergeten was, had Killer Kin alvast een erg charismatische frontman in huis. Vanaf de eerste noten dook hij al het publiek in terwijl we hem enkele tellen later op de toog aantroffen. Tussen de nummers door bleef hij eindeloos ratelen ondanks een stem die compleet aan flarden gereten bleek. Veel kon ik uit die onstuitbare woordenvloed niet opmaken behalve dan dat hij niet erg hoog opliep met New York, wat nog zacht uitgedrukt is gezien de gebruikte krachttermen.
De groep had naast Lea nog een tweede opvallende verschijning in de rangen: de ravissante Chloe Rose, een ware rock chick op Flying V gitaar. Samen met haar partner Lea is ze ook verantwoordelijk voor alle nummers van de band. De overige drie leden van het gezelschap oogden wat minder spectaculair.
Toch was de rol van leadgitarist Brady ‘The Cat’ Wilson niet te onderschatten. Zijn, voor dit soort muziek, vrij cleane gitaarspel bleef me tot de laatste noot boeien. Op hun touraffiche beloofde Killier Kin ons ‘a giant dose of rock & roll’. Dat is misschien niet helemaal gelukt maar ze kwamen toch aardig in de buurt.
Intussen zijn The Cavemen qua populariteit ver voorbijgestoken door een gelijknamige highlife band uit Nigeria die sinds 2020 actief is. Maar dat zal onze favoriete garagerockers uit het Nieuw-Zeelandse Auckland waarschijnlijk worst wezen.
Vijf jaar na de vorige heeft de band eindelijk een nieuwe en uitstekende plaat uit: ‘Ca$h 4 Scrap’ (op Slovenly Recordings), misschien wel hun beste tot nu toe. Meteen ook een goeie reden om nog eens te touren en daarbij kon The Pit's uiteraard niet overgeslagen worden.
Net als een paar jaar geleden begonnen The Cavemen hun set met een nummer bestaande uit één enkele zin: "Who's gonna win the war". We kunnen alleen maar hopen dat deze song binnenkort overbodig wordt. Niet dat we The Cavemen meteen au sérieux moeten nemen. Optreden betekent voor hen nog steeds lol trappen middels luide, met bier doordesemde rock-'n-roll.
Zanger Paul Froggatt kon moeilijk onderdoen voor Mattie Lea van Killer Kin en koos zo ook al snel voor de toog als extra podium. Inmiddels is de groep kind aan huis in de Pit's en kon hij zowat de helft van de aanwezigen met de voornaam aanspreken wat het feestgevoel nog wat aanzwengelde. Want een feestje, dat werd het! Nieuwe prijsnummers als "Night of the demon" en "Personal WW III" werden afgewisseld met gekende anthems als "Boyfriend".
Compromisloze garagepunk die een aanslag pleegde op de nekspieren terwijl het rondspattende bier voor wat verkoeling zorgde. Een paar keer mocht gitarist Jack Beesley de vocals overnemen en dat deed hij uitermate sappig. Mocht de schorre strot van Froggatt het ooit begeven dan is de vervanging alvast verzekerd.
Naar het einde toe begonnen de micro's wat te sputteren terwijl de avondklok ervoor zorgde dat een bisnummer in laatste instantie werd afgeblazen. Maar dat maakte dit weergaloze festijn vol ranzige rock-'n-roll er niet minder op.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
Frankie & The Witch Fingers - Psych-rock op kruissnelheid
Frankie & The Witch Fingers + Hooveriii
Een kleine domper op de feestvreugde was de afzegging van de geweldige Australische punk’n’roll band COFFIN, iets waar wij nochtans naar uitkeken. Jammer, maar de vervanger maakte dat al snel goed. In laatste instantie werd Hooveriii opgetrommeld, een psych-rock band uit Los Angeles die we eerder dit jaar nog in dezelfde Aéronef als support act van Slift mochten meemaken.
Hun act van vanavond was toch alweer iets anders dan deze van een paar maanden gelden, vooral driftiger zeg maar. Hooveriii heeft immers ondertussen een nieuw album ‘Quest for Blood’ uitgebracht, eentje met oude opnames, demo’s en prille songs die nooit een release hebben gekregen. Dat hoorde je ook, het album klinkt redelijk primitief, lo-fi en punky en dat straalde ook meteen door in de set vanavond.
Met songs als “John’s Room”, “Quest For Blood” en “Ghouls” gaf Hooveriii zo een punky boost aan hun act. Daartussenin zaten nog een paar onvervalste psych-rocksongs als “Out Of Time”, “Can’t You Hear Me Calling”, “Electric Eyes” en “Bird On A Wire” waarin de band de gitaren meer de hallucinogene kant op stuurde. Dit alles resulteerde in een bijzonder sterke set van Hooveriii die ons heel nieuwsgierig maakt naar welke richting ze nu eigenlijk zullen uitgaan, want hun laatste reguliere album ‘Pointe’ van 2023 is toch meer aan de lichtvoetige kant terwijl hun présence vanavond vooral stevig doordenderde met straight in your face psych- en punkrock.
Qua energieboost moesten Frankie & The Witch Fingers al zeker niet onderdoen. Integendeel, het ging er hier nog wat straffer en heter aan toe. Deze jongens hebben qua geluid, beroering en intensiteit nogal wat gemeen met de al even energieke en wat ons betreft legendarische Osees. Dit is even driftig en wild. Let op, Frankie & The Witch Fingers zijn zeker geen copycats, ze hebben immers zelf een arsenaal aan geweldige songs die een clubzaal als de l’Aéronef kunnen binnenstebuiten keren.
Ze schoten al meteen raak met “Empire” uit die alweer fantastische nieuwe plaat ‘Data Doom’, de vaart zat er meteen in en dat zou gedurende het komende uur niet stoppen. Nog uit dat nieuwe album schitterden “Syster System” en een extatisch “Electricide”. De klassieker “Dracula Drug” uit ‘Zam’ (2019) was alweer een wonderlijk hoogtepunt, een song waarin Frankie & The Witch Fingers zich van al hun beste kanten lieten bewonderen met heerlijke tussenpozen en ronkende riffs, van hard naar ingetogen en terug. “Realization” en “Work” hielden er het razende tempo in, “Reaper” bracht dan weer iets meer subtiliteit in het hele gebeuren.
Snedige punk-rock en hoogst ontvlambare psych-rock, daarmee schitterde de band gans de avond, immer geweldig en bijzonder gedreven.
Als ultieme toetje kregen we nog een uitzinnige versie van de Stooges klassieker “I Wanna Be Your Dog”, een ideale afsluiter voor dit pittig en explosief concertje.
Organisatie: Aéronef, Lille
Villagers - Vertrouwde melancholie met duistere wendingen
Melancholische mijmering en een balans tussen warmte, romantiek en kille realiteit. Dit is in een notendop wat Conor O’Brien van Villagers ons serveert in ‘That Golden Time’ (2024). In deze zesde plaat diept hij zijn typische alternatieve folk verder uit met een eclectische en soms duistere sound. Een passage in de Ancienne Belgique was dus een logische zet om zijn nieuwe materiaal voor te stellen.
In een zeldzame opstelling met vooral zitplaatsen, nam Hamish Hawk de opwarming voor zijn rekening. De praatgrage en sympathieke Schot bracht zijn unieke folksongs, die vaak boeiende lyrics bevatten. Opener “Dog-Eared August” klonk als een rijkelijk beschilderd tafereeltje waarin Hawks unieke baritonstem al schitterde. De vroege muziekliefhebbers genoten merkbaar tijdens het glijdende “Bridget St. John”. Hawk was duidelijk in zijn element en bedankte ons in vloeiend Frans en Nederlands, waarna hij indrukwekkend zong in “Bakerloo, Unbecoming”. In een halfuurtje won hij heel wat zieltjes en bezorgde hij ons een meer dan geslaagd voorprogramma.
Onder een licht enge track en met de spots op de grote mot op de achtergrond, betraden O’Brien en zijn vier kompanen rustig het podium. Opener “Nothing Arrived” was meteen een verrassing en etaleerde het sterke muzikale geheel met de typerende stem van de Ier. Daarna was er veel ruimte voor nieuw materiaal met onder andere het duistere en wat vreemde “Truly Alone”, het gelaagde “First Responder” en het opwekkende “Brother Hen”. Al huppelend en met lang uitgesponnen vocals toonde de aanstekelijke frontman zijn goede humeur en enthousiasme.
Het nieuwe materiaal klonk soms ver van wat we gewend zijn van Villagers, maar dat bleek een succesformule in "That Golden Time". Ideaal om vervolgens “Everything I Am Is Yours” als publieksfavoriet gezwind en pakkend te brengen. “Pieces” moest qua overgave zeker niet onderdoen voor de langgerekte wolfkreten en de opzwepende muzikale uitspattingen van de drummer en de pianist.
Van dat gekletter gleden ze vlotjes naar het sterke “You Lucky One” dat ook een rustige, ingetogen tweede helft van de set inluidde. Innemendheid stond centraal in het pareltje “Courage” terwijl de lichte funk met altsaxofoon het vrolijke “So Simpatico” extra vulling gaf.
Als vreemde eend in de bijt klonk “No Drama”, maar het rode lichtspel en de duistere sfeer maakten het des te interessanter. Het publiek toonde zich al meermaals zeer dankbaar totdat “Twenty Seven Strangers” laaiend en enthousiast applaus losweekte.
O'Brien, die nog meer in zijn element zat, liet zijn stem nog eens de vrije loop in “Becoming A Jackal”, waarbij hij noten indrukwekkend lang aanhield. Tijdens “Waves” baadde de zaal in diepblauw licht en de licht elektronische met stevige rock-outro sloeg in als een stortgolf.
Een eigenzinnige maar geslaagde keuze in de encore met het nieuwe “Keepsake” en “Behind the Curtain” met opnieuw een freewheelende outro. De band kon zelfs tot het einde verrassen. Zo staken ze “Trick of The Light” in een volledig nieuw jasje dat nu eens sneller en funkier klonk.
Het nieuwe materiaal mag dan wel dieper en duister klinken, toch slaagde Villagers erin om een zeer uitgebalanceerd en aangenaam concert te brengen.
Setlist: Nothing Arrived - Truly Alone - First Responder - Brother Hen - That Golden Time - Everything I Am Is Yours - Pieces - You Lucky One - I Want What I Don’t Need - Courage - So Simpatico - No Drama - Twenty-Seven Strangers - Becoming A Jackal - The Waves - Keepsake - Behind That Curtain - A Trick of the Light
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
