Wolf Alice - De schapenvacht deels thuis gelaten
Wolf Alice
Botanique (Orangerie)
Brussel
2017-10-28
Niels Bruwier
Het was twee jaar geleden dat Wolf Alice in de Botanique stond. Toen was het in de Rotonde en met slechts één album op zak. Ondertussen staat de band in de Orangerie en hebben ze ook meer werk om uit te putten; gevolg was dat het optreden uitverkocht was. Ik zag dat de band tegenwoordig nog meer inspeelt op het instrumentele karakter van hun muziek. De kracht van een gitaar en een donker klankenspel bracht samen met enkele aanstekelijke nummers een aangename set teweeg.
Openen mochten de vrolijke jongens van The Magic Gang doen. Aan de hand van aanstekelijke melodieën en sterke refreinen, wist de band ons een halfuur lang te boeien. Niet meteen helemaal vernieuwend, maar wel vol overtuiging gebracht. De songs liggen prettig in het gehoor en dankzij een meerstemmig karakter, heeft het zijn charmes. De band wist ons alvast helemaal warm te maken voor Wolf Alice en dat is waar een voorprogramma voor dient, niet waar?
Met het zweverige “Heavenward”, tevens de opener van hun nieuwste plaat ‘Visions Of Life’, start Wolf Alice zijn set. De band is in korte tijd uitgegroeid tot publiekslieveling in eigen land, maar ook bij ons blijkt er sympathie te bestaan voor de groep uit Londen. Dat ze zalen uitverkopen, hebben ze vooral aan zichzelf te danken. Sterke songs met straffe instrumentatie die live nog dieper gaan. Wanneer ze na een dromerige intro boordevol zweverigheid, overgaan naar het stevige “Yuk Foo”, laten ze al meteen zien hoe divers hun oeuvre is. Van de zachtste indie tot harde punk, alles kan en alles mag.
Wolf Alice laat zich in de Botanique vooral kenmerken door focus en inleving. Dit ging zo ver dat er nagenoeg geen interactie was tussen publiek en band. Verder dan een casual praatje van frontvrouw Ellie met het publiek en een bassist die het publiek hier en daar eens opzweepte, ging het niet. Hierdoor voelden we ons minder betrokken bij de set en leek het te veel alsof Wolf Alice een verplicht nummertje opvoerde. Gelukkig was er een extatisch publiek dat bijna alles meezong, stil was waar het moet en rondsprong waar het mocht.
De centrale plaats in de show was weggelegd voor een dreigend geluid. Het viertal laat ieder nummer ademen wat er voor zorgt dat de kleinste details goed zitten. Zo zijn de korte stille stukjes bij “Your Loves Whore” helemaal perfect synchroon wat er op wijst dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn. Toch bleek dit in de Botanique net iets te secuur te zijn waardoor het te veel leek alsof de band op veilig speelde. Bij “You’re A Germ” en “Moaning Lisa Smile” bijvoorbeeld mocht het net allemaal iets vuiler. Nu was er te veel het gepolijste aspect. Oké, het was allemaal zeer goed gebracht, maar ruimte voor spontaniteit bleek er niet te zijn.
Dit viel nog meer op bij de nieuwere nummers waar een zachte opbouw telkens voor een zware climax moest zorgen. Hierdoor ging het middenstuk, dat voornamelijk uit die nieuwe nummers bestond, minder boeien. Gelukkig was er dan “Beautifully Unconventional”, het perfecte popnummer van de band. De song zorgde er voor dat er terug energie in de set kroop en iedereen werd precies gelukkig.
Als de band daarna met “Sadboy” en “Visions of Life”, twee van hun meest epische nummers speelt, is iedereen weer mee. Bij dat laatste horen we acht minuten wat de band allemaal kan en het slaat iedereen met verstomming. De snelle gitaren, het zachte begin, de dreigende opbouw en het bombastische einde zorgen er voor dat dit één van de beste songs is uit hun carrière en dat is live niet anders. Het wordt zelfs nog versterkt door de angstaanjagende lichtshow, niet geschikt voor epilepsie patiënten.
Door dit straf nummer op het eind van hun set te plaatsen, creëren ze een euforisch gevoel. De mensen in de zaal weten geen blijf meer met zichzelf en geven vervolgens ook alles wat ze in zich hebben. Dat is nodig want als de band terugkeert voor de bisronde, kan het publiek zich voor een laatste keer smijten op “Blush”, dat nog rustig begint, en “Giant Peach” dat gewoon alles en iedereen omver blaast. Het is door dit straf einde, dat de set uiteindelijk recht krabbelt en de band ons toch weet te overtuigen van hun live reputatie.
Wolf Alice had in de Orangerie moeite om een uur en een kwartier te blijven boeien. Dit lag vooral aan zichzelf, omdat ze het te goed wilden doen. Ze wilden hun muziek te strak brengen en nergens een foutje maken. Hierdoor kwam de set nogal cool over en dit was zeker zo bij de nieuwere nummers.
Gelukkig wist de band op het eind helemaal terug op te staan, hun schapenvacht af te gooien en alles en iedereen te verbrijzelen. Als ze dit een hele set kunnen doen, dan zijn ze klaar voor het grote werk.
Setlist: Heavenward - Yuk Foo - You’re A Germ - Your Love’s Whore - St. Purple And Green - Don’t Delete The Kisses - Formidable Cool – Bros – Lisbon - Planet Hunter - Beautifully Unconventional - Moaning Lisa Smile – Sadboy - Space & Time - Visions Of Life – Fluffy – Blush - Giant Peace
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Botanique, Brussel
Mura Masa - Massa volk en hippe beats!
Mura Masa
Ancienne Belgique
Brussel
2017-10-27
Jan Vanaken
Mura Masa, voor sommigen klinkt hij bekend in de oren, anderen horen het donderen in Keulen. Of toch? “Ah, is dat nummer “Firefly” van hem?!” Deze Britse artiest, Alex Crossan, is slechts 21 jaar oud, maar weet hoe hij zijn muziek moet verkopen! De samenwerkingen met A$ap Rocky, Jamie Lidell, en Desiigner hebben hem een ‘push’ gegeven in de muziekwereld!
Vrijdagavond, het weekend kon beginnen! Met grote ogen en een big smile ging ik de Ancienne Belgique binnen. Met een fris pintje observeerde ik de toestroom van jonge twintigers, die -als het moest- zouden overnachten om op de eerste rij bij Mura Masa te staan.
De Deense artiest, GOSS, opende de zaal met zijn hippe elektronische, poppie tunes. Ik heb nog nooit van deze artiest gehoord, maar hij warmde het publiek goed op. Er stroomde steeds meer volk binnen en ik had al snel door dat dit een sauna ging worden. Het was dan ook uitverkocht!
En dan kwam eindelijk Mura Masa het podium op. Hij begon zijn set zoals een moviethriller. Een donkere sound met veel bas! De twintigers gierde in het ongewisse totdat ‘the boy himself’ uit de rook tevoorschijn kwam. Hij startte zijn set rustig, om zo het publiek mee te nemen in het verhaal. Echter kwam hierdoor de sfeer wel traag op gang. Verder hoor je duidelijk dat deze jonge producer zijn inspiratie haalt uit drum&bass, reggaeton, trap, house en r&b. Die mix-up van genres zorgt voor een nieuwe vibe met veel variatie in sound.
Zijn speelgoedwinkel op het podium was ook indrukwekkend. Zo maakt hij gebruik van samples, en voegt hij extra snufjes toe met live gitaar, drum, bas en synth. Of hij werkelijk uitblinkt in deze instrumenten als muzikant, durf ik niet te zeggen. Wel wist hij de verschillende tonen goed te componeren, wat toont dat hij veel kennis heeft van muziek. Maar zonder Nao zou het niet zo een feestje zijn geweest. Deze ‘soulpartner on stage’ nam het publiek volledig mee op sleeptouw met haar krachtige stem en uitbundige swag. En wanneer dan toppers als “Love$ick” en “If I go” werden ingezet, barstte het feestje helemaal los met de nodige moves.
Maar net wanneer iedereen uit de bol ging met ”Firefly”, had hij zijn laatste nummer al gespeeld. Het publiek bleef nog even wachten op nog 20 minuten 'volle gaas', maar tevergeefs. Het is hem vergeven, hij is nog niet zo lang bezig en heeft nog geen groot repertoire. En desondanks zijn jonge leeftijd, heeft hij zich uiterst gegeven en bracht hij een mooie prestatie weer.
Ik raad zijn shows zeker en vast aan, al moet je wel fan zijn van muziek met vele verschillende soorten effecten.
Toch, als Mura Masa zo blijft verder producen, zal hij een grote speler worden binnen de muziekindustrie, waarin zijn sounds alsmaar krachtiger, creatiever en slimmer worden.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mura-masa-27-10-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/goss-27-10-2017/
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel
Jake Bugg - Rock’n'roll in een akoestisch jasje
Jake Bugg
Arenbergschouwburg
Antwerpen
2017-10-28
Kimberley Haesendonck
Jake Bugg is ondertussen een vaste waarde in de indie-rock scene. Op enkele jaren tijd ontplooide hij zich van ingetogen, verlegen ventje tot een iets zelfverzekerde man die zijn muziek met al wat meer zelfvertrouwen brengt. In de Arenbergschouwburg liet hij zijn band achterwege en bewees hij dat hij, ook op zichzelf, kon laten zien wat hij waard is.
1 man, 1 akoestische gitaar en een resem aan hits , was wat we voorgeschoteld kregen in de Arenbergschouwburg. Wie dacht dat dit een saai, eentonig optreden ging worden zonder sfeer had het duidelijk mis. Jake Bugg had er zin in, het publiek had er zin in en dat zorgde er voor dat de Schouwburg een akoestische sfeertempel werd die bestemd was voor jong en oud.
Bugg begon zijn set met “Hearts that Strain”, de titelsong van zijn laatste album. Gevolgd door “Saffron”, een nummer van in zijn beginjaren. Het publiek moest duidelijk even wennen aan de stiltes en de rustige setting, maar al snel werd dit opgelost door single “How Soon The Dawn”. Iedereen begon het concept akoestisch beter te begrijpen en ook meer te appreciëren.
Tijdens zijn set werd er tijd gemaakt voor heel wat nieuw werk, maar uiteraard kon het oude ook niet ontbreken. “Slide”, “Simple as this” en “Trouble Town” waren een resem oude hits die in het eerste deel van zijn set aan bod kwamen.
Iedereen heeft muzikale voorbeelden, ook Jake Bugg. Hij speelde 2 covers, waaronder één van zijn voorbeelden en favoriete nummers van het moment: “Just This One” van Glen Campbell.
Dat het derde album van deze jonge man niet goed onthaald werd, weet zo goed als iedereen. Ook Jake Bugg zelf is hier van op de hoogte. Zo kondigde hij “Nevermind”, een nummer dat op zijn derde plaat had moeten komen aan, met ‘that album nobody liked’, wat de zaal aan het lachen maakte en de fangirls vooraan gezamenlijk een triestige “ooh” liet roepen.
Het laatste deel van zijn set vroeg Bugg of het publiek nog een bepaald nummer wou horen, waarop de meerderheid enthousiast “Two Fingers” beantwoordde. Daarna volgden de nummers “Waiting” en “Lightning Bolt” nog.
Jake Bugg doet het zonder band niet beter dan met. Wat wel opviel is dat deze jonge man solo en akoestisch meer ontplooit en volledig tot zijn recht komt op een podium. Als hij deze twee elementen meeneemt naar zijn show in de Ancienne Belgique op 31 januari, wordt dat ongetwijfeld één van de gitaar-optredens van 2018. Benieuwd!
Organisatie: Live Nation
Oscar & The Wolf – Show – Spektakel – Muziek!
Oscar & The Wolf - l'Impératrice
Sportpaleis
Antwerpen
2017-10-27
Govaert Véronique
De elektro pop van l'Impératrice verwelkomt het publiek terwijl we ons plekje in de tribune opzoeken, ze brengen ons net het genre muziek wat je alvast in de 'weekend mood' brengt, vooral na het net doorstane fileleed op de Antwerpse ring, wat een ellende was me dat weer …
De belichting zit niet helemaal zoals het hoort, dus we blijven een beetje in het duister tasten over de samenstelling van de band, maar synthesizers herkent zelfs het kleinste kind. De zaal stroomt gestaag vol met een allegaartje allerhande : het voltallig kapperscollectief uiteraard, vriendinnen vrolijk gearmd & gestyled met de cava in de hand, bevriende moeders met hun dito kids, jong en niet meer zo jong, het is een gezellige mengelmoes, die helemaal klaar is voor een feestje ...
Onderwijl brengt L'Impératrice ons verder in de stemming en de tijd, met zowel muzikale als vocale funky nummers, de zangeres is een olijke spring-in-het-veld, maar de power komt toch vooral van de muzikanten, want ook de drummer kan er wat van ... Hun set loopt op zijn einde en de roadies kunnen nu het podium verder in gereedheid brengen voor de 'main act' van vanavond.
Oscar and the Wolf - We hebben inmiddels lang genoeg gewacht, al sedert april, want toen werden de beide concerten verplaatst naar oktober omdat het finaliseren van hun 2de album samen met het voorbereiden van de show onbegonnen werk was. Dat deze beslissing getuigt van professionalisme van de hoogste plank krijgen we dan ook in de komende 2 uur voorgeschoteld.
De opener is meteen raak, “The Game” wordt ingezet en ‘de wolven’ (lees: muzikanten) zitten in de kooi, ‘the master himself', die staat er bovenop. Samen met de nodige lichteffecten, rookpluimen en nog wat vuurwerkspetters toe is de toon gezet, dit is een waar schot in de roos. De hun zo eigen sound met Oriëntaalse toetsen, brengt ons in feeërieke vervoering en het plaatje is al van bij aanvang compleet.
De vocale en muzikale performance samen met het visuele aspect beroeren alle zintuigen, de artiest is privé dan misschien wel minimalistisch ingesteld, voor zijn show mag het ‘max’-imalistisch zijn! En dat is het ook, groots zonder overdaad, dit wordt echt smullen, dat voel en merk je nu al aan alles ...
Max zelf houdt het midden tussen een hoogst elegante magiër met hermelijnen cape & glitter blinddoek of haalde hij dan toch de inspiratie in milieu van de slanke, lenige toreadors ? Wie zal het zeggen ...
De nummers volgen mekaar op, met daarnet ook nog 6 danseressen die op de catwalk het beste van zichzelf gaven, vuurspuwers mogen ook niet ontbreken en bij het wondermooie “Runaway” merk je dat Max het publiek op zijn hand heeft. Wanneer hij ons, het publiek bedankt en vraagt of we het naar onze zin hebben, schrik ik me rot dat hij gewoon Vlaams spreekt, je waant je inmiddels al lang in verre oorden terwijl je geniet van een internationale ster, maar nee, deze zeldzame ster is er één van bij ons.
Op “Because you're mine” spatten er slingers uit het plafond en vervolgens gaat “Joaquin” gepaard met fenomenale licht- en vuureffecten; de wolven mogen uit hun kooi.
Max geniet zichtbaar van het ganse gebeuren en daar kunnen wij alleen maar om glimlachen, wat zal zijn mama trots zijn op haar zoon ...
“Moonshine” vangt aan met een piano solo, het ideale moment voor een kostuumwissel lijkt me en zowaar er komt nog meer glitter tevoorschijn; op eenvoudig verzoek lichten de smartphones de zaal op, wat uiteraard voor een wondermooi effect zorgt. De danseressen komen en gaan, nog meer speciale effecten worden uit de trukendoos gehaald, glitterconfetti, vuurspuwers, zeepbellen bij het luidkeels meegezongen “Breathing”; als toemaatje krijgen we nog wat confetti op de klanken van “Fever”.
Opvallend doorheen het spektakel zijn de dansmoves van mister Oscar, die komen met zo een souplesse uit de heupen, dat het lijkt aangeboren. Ook hier weer die Oriëntaalse & Zuiderse invloeden, welke zo typisch zijn voor hen.
De finale wordt ingezet met “Susato”, vervolgens krijgen we “Touch Down” , waarna we nog excuses krijgen aangeboden voor het lange wachten, ttz het verplaatsen van het concert. Dat waren we inmiddels al lang vergeten; na zo een wervelende show, was het ruimschoots het wachten waard, laat dat vooral duidelijk zijn.
We knallen er uit met het fel gesmaakte “Strange Entity”, waarna de bandleden mekaar feliciteren, bedanken en omhelzen. De show was meer dan geslaagd, het was fenomenaal. Dit was genieten van de bovenste plank, bedankt !
… Zouden er nog kaartjes zijn voor morgen trouwens ? Dit wil ik nog wel eens meemaken ...
Setlist : The Game /So Real / Chevrolet / Undress / Runaway / Because you're mine / Joaquin / Moonshine / Somebody wants you / Honey / Breathing / Dream car ocean drive / Exotic / Princess / Fever
Extra : Susato / Touch down / Strange Entity
Organisatie: Live Nation
Motorpsycho stond naar goede gewoonte garant voor een marathonoptreden van meer dan twee en een half uur. Als wij u zeggen dat zij daarin 14 tracks speelden, dan komen we na een beetje rekenwerk op een gemiddelde van boven de 10 minuten per nummer. Om u maar te zeggen, dit zijn The Ramones niet.
Motorpsycho gaf in het eerste deel een les muziekgeschiedenis en vergezelde de fans op een avontuurlijke ruimtetrip doorheen hun indrukwekkende backcatalogue.
Met de aanvankelijk rustige en fijnbesnaarde gitaarklanken van een uitvoerig “Year Zero” begon het viertal aan hun lange set. Die eerste song ging al gauw in crescendo en groeide meteen uit tot een fenomenale gigant. De toon was gezet, hier zou een episch concert volgen met lange songs en aanzienlijke instrumentale huzarenstukjes waarin Motorpsycho in al zijn gedaantes zou schitteren. Hard-rock, prog-rock, jazz-rock of gewoon uitzinnige nosie-rock, alles kwam aan beurt en dikwijls in één en dezelfde song.
Het is trouwens nooit makkelijk geweest om één label te kleven op deze band en de prestatie van vanavond was daar een duidelijk bewijs van. Motorpsycho schitterde immers op alle gebied en spreidde daarbij de vleugels wijd uit, van fijngevoelige jazzrock met klassieke trekjes in “Manmower” tot grootse prog-rock in “Critical Mass” en “Cloudwalker”, van psychedelische sixties pop in de Love cover “August” tot nineties alt-rock in het 20 jaar oude ‘Pills, Powders + Passion Plays’. Al die songs kregen een uitgebreide, passionele en uiterst dynamische live uitvoering. De Motorpsycho-geschiedenisles was er eentje om met verbazing en ontzag bij te wonen.
Zeven songs ver waren we, al ruim boven het uur, en toen pas begon Motorpsycho aan het nieuwe en ronduit schitterende album ‘The Tower’, een plaat waarop we na de sublieme en weergaloze live vertolkingen nog meer verliefd geworden zijn. “Intrepid Explorer” zette nog zachtjes en glooiend in maar werd dan alsmaar heter en opwindender door gestaag uit te groeien tot een geweldige uitbarsting van uitzinnige gitaren, krachtig roffelende drums en hevige space-keyboards. “A Pacific Sonata” was een prachtig staaltje verfijnde laid-back-rock om lekker bij weg te dromen, met een eminente en enig mooie jazzgitaar in de hoofdrol. De vlammende en explosieve hard rock van “The Cuckoo” en een werkelijk waanzinnig “A.S.F.E” zetten de boel helemaal onder hoogspanning. Jawel, beste fans, die nieuwe plaat is echt fabuleus en Motorpsycho bracht de songs met hartstocht en onbegrensde elektriciteit.
Tussen al dat formidabel nieuw geweld haalde Motorpsycho dan nog eens twee hartige en krachtige klassiekers boven als het wondermooie “Lacuna/Sunrise” en het geestdriftig opbouwende “Taifun”. Deze laatste is trouwens haast 20 jaar oud en staat op ‘Trust Us’, een dijk van een album en één van onze all-time Motorpsycho klassiekers.
We waren nu al ruim meer dan twee uur ver in de set toen we van de ultieme klepper konden spreken, en dat was alweer een nieuweling. “Ship Of Fools”, wederom zo een kolos van een kwartier, barste open, haalde fel uit en zat vol met spanning, emotie, kracht en muzikaal vakmanschap. Motorpsycho in volle glorie.
Tot slot mocht een overweldigend “The Tower”, de opener van de nieuwe plaat, hier de deur komen dichtdoen, maar niet zonder eerst even een stel moordriffs en een paar venijnige solo’s de zaal te hebben ingejaagd. Met een knal er uit gaan, heet dat dan.
Als er één band is die op zijn eentje het ietwat stoffige en oubollige imago van het prog-rock genre kan doen vergeten dan is het Motorpsycho wel. Ze weten een zaal te beroeren met hun eigenste alternatieve versie van het genre en broeden op een krachtige combinatie van vaak gracieuze muzikale uitstapjes en machtige hard-rock uitspattingen. Geregeld laten ze, veelal na een meeslepende of innemende inloopronde, een geweldige orkaan over hun songs waaien.
Bouwen aan monumentale songs met onbeschaamde epische trekjes, en die op een podium nog wat uitvergroten, dat is wat ons betreft de sterkte van Motorpsycho. Doch, het is uw volste recht om hier anders over te denken, want… het zijn The Ramones niet.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
STUFF. geniet van hoge quotes. Hun recentste album ‘Old Dreams, New Planets’ deed het in de reviews overal erg goed. Ze maken niet de gemakkelijkste muziek: een mix van avant-garde, jazz, funk en techno. Maar ze doen dit goed en met de nodige overgave. In 2015 waren ze al ‘artist-in-residence’ in de AB Brussel. Ik was dan ook erg benieuwd om ze eens live aan het werk te zien.
Eerst kregen we Bert Cools aan het werk. Eén man alleen met een gitaar en een hoop knopjes rond hem heen. Hij probeerde soundscapes en klanktapijten op te bouwen. Het klonk eclectisch maar was qua stijl en mix wat onsamenhangend in de opbouw.
Vóór STUFF. opkwam was de zaal helemaal gevuld. Na een gesproken sample kwam de vijfkoppige band op en zette meteen een magistrale track neer. De set legde de klemtoon op het werk uit hun nieuwste album en dat klonk erg jazzy en funky. De house en techno invloeden kwamen goed uit de verf.
Het zijn buitenbeentjes in het Belgisch muzieklandschap en hun muziek bevat dwarse ritmes. Toch klinkt alles nog vrij toegankelijk en meegaand. Ik meen o.a. “Strata” en “Axlotl” in meeslepende versies gehoord te hebben.
Het publiek hadden ze vanaf het begin mee. Er werd geapplaudiseerd en meebewogen op het ritme van de muziek. De songs werden mooi opgebouwd.
Na een uurtje was het reeds tijd voor de bisronde. Drie tracks volgden.vooraleer ze in de nacht verdwenen.
STUFF. is iets bijzonders , een concept , een topper voor wie hun amalgaan aan stijlen weet te waarderen. Een unieke band dito muzikale trip. Een meeslepende band in vorm!
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Vuurwerk – Londense Brusselse kweek knalt!
Vuurwerk
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2017-10-25
Annebel Kemel
Vuurwerk onderging het afgelopen jaar heel wat veranderingen. Nu heten ze VRWRK. Samen met hun klinkers verdwenen ook de remixen en features. De mannen verhuisden naar Londen en vonden er hun vocalist Salem Khazali. Hoe leuk hun debuutalbum ‘On The Outside’ is om naar te luisteren, zo mooi was de visuele opstelling als ze de plaat kwamen voorstellen in de AB.
Het plaatje klopte esthetisch. Met witte labojassen over strak zwart namen Thieu Seynaeve en Jergan Callebaut plaats aan de knoppen. Clichématig leken ze op astronauten , klaar om op te stijgen. Er zijn nog talrijke verwijzingen naar vuur , ruimte en knallen. Op het tweede nummer “Face It” kwamen daarbovenop nog eens de lasers. Er gebeurde muzikaal veel op het podium en visueel was het plezierend. Met graagte hadden we zelfs een concert lang naar de lichtshow boven het publiek gestaard.
Want wat is Khazali tof om naar te kijken. Hyper strak opende hij de set met begintrack “Different Crowd”; érg veel heupwerk zagen we van de gast. Een frontman met een weemoedig poppy stem en een coolness waardoor bijtrekpassen plots dé move to go worden. In het concert konden we door zijn danspartijen soms niet anders dan ons in een broeierige eighties-achtige sfeer wanen. Hij is ook lief en aandoenlijk, hoor. Zonnebril af en hij ziet er meteen een stuk jonger uit. Zijn oprechte dank op het eind maakte ons hart helemaal warm.
Even maakte Khazali plaats voor Jan Maarschalk Lemmens, ofwel Glints, die middenin de set twee nummers, o.m. “New Flow” kwam performen. Het is Glints als één van de weinigen gegeven om er met snorretje en fluo-oranje trui niet uit te zien als een vogelverschrikker.
Het was interessant om VRWRK een hele set te zien spelen rond één album . “I’m Free” klonk een ogenblik als twee druppels op “Gosh” van Jamie xx, tot de stem van Khazali en de toetsen een popgehalte aan het nummer gaven. “Outsiders” mengt ballade met elektro en urbanpop. “You Feel Me (Utterly Amazing)” klonk als Carribean party/house music. Alle nummers samen vormden een gecoördineerd perfect geheel.
Khazali nam na zo’n vijftig minuten afscheid van een euforisch publiek. Seynaeve en Callebaut bleven even zonder zang doorgaan met drummer Gert Malfliet en toetsenist Jens Paeyeneers. We werden een momentje met heimwee gekatapulteerd naar de periode dat VRWRK nog Vuurwerk was en ze onheilspellende remixen maakten van Bon Iver tot Balthazar.
Nuja, de mannen zijn een andere weg ingeslagen en dit zonder zichzelf te verloochenen. Dit was een sterk knallend optreden …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
KT Tunstall was dinsdagavond na lange tijd nog eens te bewonderen … Hoewel het dinsdag was, ging de Schotse singer-songwriter voor het ultieme ‘Saturday night’ gevoel. Na de release van haar recentste album ‘Kin’ in september vorig jaar, geeft Kate er solo een lap op met haar entertainmenttalent en fantastisch Schots accent.
Tunstall vloog erin met “Another Place to Fall” en een nieuw nummer “It Took Me so Long to Get Here, But Here I Am”. Al snel blijkt dat KT Tunstall graag veel interactie heeft met haar publiek, wat het allemaal wel wat persoonlijker maakt. Het podium was gevuld met instrumenten, maar haar reguliere tourband maakte plaats voor bandlid ‘Pete Beat’, haar gepersonaliseerde beatmachine. Hierdoor kreeg “Other Side of the World” een nieuwe toets. “Funnyman”, een nummer over haar ‘zotte’ vriend Gordon werd begeleid door haar witte, akoestische gitaar. Vervolgens kwam “Difficulty”, een techno folk nummer waarvoor ze inspiratie opdeed in het bruisende Berlijn. “Hold on” werd afgewisseld met “Walk Like an Egyptian”. “Invisible Empire” was dan weer iets rustiger en lieflijk gezongen. Hiermee bewijst KT Tunstall opnieuw haar veelzijdigheid.
Later maakten we een ‘trip down memory lane’ naar 2004 met “Black Horse and the Cherry Tree”. Een leuke toets was de kazou die Kate eraan toevoegde, de nostalgie werd alleen maar groter. Het nummer werd afgesloten met “Seven Nation Army”. Eén ding is duidelijk, haar stembereik is nog altijd even krachtig. Bij “Crescent Moon” en “Through the Dark” maakten de gitaren plaats voor de piano. “Maybe It’s a Good Thing” vonden we een catchy nummer. Haar vele verhalen en anekdotes bleven de overgangen tussen de nummers vullen. Ook met “Heal Over” en “Love Is an Ocean” toonde Tunstall haar gigantisch talent.
“Stoppin’ the Love” was de swingende afsluiter van de set. Wij waren onder de indruk van de skills op de saxofoon, vooral omdat ze speelde zonder sax, en enkel en alleen met haar mond. Als bisnummer mochten we genieten van een cover van ‘Erasure’, “A Little Respect” waarbij The Pictisch Trail Kate kwam vergezellen op het podium. Die zagen we trouwens ook nog even bij het voorprogramma. Hou die gasten maar in de gaten. ‘Save the best for last’, klonk het bij de zangeres. En het was potverdikke nog waar ook.
Met “Suddenly I See” stuurde KT Tunstall deze avond het publiek met een hese stem en een blij gevoel de deur uit. ‘This time I’ll come back more early’. Wij hopen alvast dat ze haar belofte waarmaakt.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/kt-tunstall-24-10-2017/
Organisatie: Botanique, Brussel
St. Vincent - Een performance zonder band, motherfuckers!
St. Vincent
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2017-10-23
Jens Vercammen
Gisteren was allesbehalve een ‘ordinary day’, geen ‘take out the trash, masturbate’: St. Vincent, née Annie Clark, trad op in de AB Box. Vraag je aan je collega’s op het werk wie St. Vincent is dan krijg je steevast het antwoord: ‘St. Vincent? Dat ken ik niet.’ Maar als je dan moet uitleggen wat voor een muziek ze nu juist maakt, besef je snel dat het haast onmogelijk is om een treffende beschrijving te geven in een paar woorden. Van haar debuutalbum ‘Marry Me’ tot haar recent verschenen ‘MASSEDUCTION’ heeft ze namelijk een grandioze metamorfose doorgemaakt, zowel op muzikaal als persoonlijk vlak. Op de cover van haar debuut staat een schijnbaar verlegen zelfportret terwijl op die van laatstgenoemde de derrière van een voorovergebogen vrouw (niet Clark zelf, ontdekten we tijdens de show!) in roze leggings, rode stiletto’s en een gympak met luipaardmotief prijkt.
Met enige nieuwsgierigheid en een gezonde dosis enthousiasme betrad ik vervolgens de gerenommeerde concerttempel, alwaar teleurgestelde fotografen onbewust hun best deden om me van gedachten te doen veranderen. ‘Wij mogen pas om 21u40 binnen. Dat is een nachtmerrie!’ Net daarna zou het tweede deel van het concert beginnen. Twee delen… Wauw, verrassend? Twee keer neen. Ten eerste hadden we uiteraard op voorhand ons huiswerk gemaakt en daarenboven meldde een andere fotograaf dat ze simpelweg ‘een ander pakje aantrekt’. Daarop volgde een lichtjes ironische opmerking van een andere: ‘ze heeft nochtans een serieuze garderobe bij’, verwijzend naar de twee grote reisbussen geparkeerd tegenover het AB Café. Op zich valt dat best mee, ware het niet dat Clark ditmaal solo op tour was. Tijdens haar passage bij de onvermijdelijke Jools Holland werd ze nochtans ondersteund door een in een rood masker gehulde pianist.
Wat had ze dan wel mee naar Brussel gebracht? Een hele resem zelfontworpen gitaren in diverse kleuren, een groot scherm voor kunstzinnige visuals, haar uitstekende songmateriaal en, zoals voorspeld door de fotograaf, twee verschillende, weinig verhullende outfits. Tijdens deel één was het kleurenthema knalroos: knielaarzen onder een corselet gepaard met elegante ornamenten om de bovenarm. Bij deel twee zwaaide zilver de plak en droeg ze een zeer korte jurk, botjes en turkooizen bovenarmbandjes. Ze werd bovendien steeds bijgestaan door haar ninjaroadies, net als The Hives tijdens één van hun tours enkele jaren geleden. Op die manier bleef de show aan een rotvaart verder razen (22 songs op 1u30!). Om maar te zeggen: hoewel Clark geen band rond zich had verzameld, deed ze wel alle mogelijke moeite in de wereld om de toeschouwers bij de les te houden.
Daarvoor gebruikte ze ook het doek. Bij openingsnummer “Marry Me” kwam Clark tevoorschijn aan de linkerzijde van het podium waar het doek slechts luttele meters was geopend. Ondanks dat ik aan de rechterkant van de zaal had postgevat, kon ik gelukkig alsnog de prachtige verschijning van St. Vincent waarnemen, in tegenstelling tot enkele kleinere concertgangers.
Gaandeweg openbaarde het podium zich, evenals Clark zelf, terwijl ze zich een weg baande door haar eigen discografie. Na het magistrale “Now, Now” kreeg het publiek materiaal van ‘Actor’ en ‘Strange Mercy’ voor de kiezen. Tijdens het titelnummer van laatstgenoemde kronkelde Clark over het podium alvorens ze een eerste uppercut uitdeelde ter afsluiting van deel één. Een krachtig drieluik bestaande uit “Digital Witness”, “Rattlesnake” en “Birth In Reverse” (dat ‘faster’ moest en zo zelfs Bonzai-achtige allures kreeg) was geheel in danssaus gedrenkt. Clark imponeerde tevens op vocaal vlak, al werden we vooral van onze sokken geblazen door de noisy gitaaruitbarstingen, zoals op het einde van “Birth In Reverse”. Pfoe, héérlijk! En deel twee moest nog komen…
Deel twee was een integrale performance van haar nieuwe plaat. Daarin lag de focus nog meer op Clark zelf en de persoonlijke aard van de plaat, mogelijk de reden waarom ze de hele avond voor haar rekening nam. In het trage openingsnummer “Hang On Me” bezong ze hoe het standaard levensverloop niet aan haar besteed is, terwijl ze in “Masseduction” de magnifieke oneliner ‘I can’t turn off what turns me on’ debiteerde. Het gevoel van onmacht ten opzichte van de eigen lusten wordt in dat nummer subtiel omgevormd tot een eigen keuze: ‘I don’t turn off what turns me on’. Tijdens “Sugarboy” weerklinkt dan weer ‘I am alone like you’ en de bevreemdende visuals – met Clark in de hoofdrol – maken slechts één keer plaats voor tekst, tijdens het fragiele “Happy Birthday, Johnny”: ‘Of course I blame me’ verschijnt er. Single “Los Ageless”, het stuiterende “Pills” en het funky “Savior” zorgden er overigens voor dat ook onze dansbenen hun werk hadden tijdens deel twee.
Afgezien van alle persoonlijke, deprimerende lyrics in dat deel, prijsde Clark zich gelukkig om in Brussel te zijn, rekening houdend met ‘all the fucked up shit that’s going in the world right now’. De obligate oproep tot eenheid ontbrak ook hier niet: ‘Are we one, Brussels?’ De respons van het publiek was niet min en kreeg daar veel energie voor terug.
Zoals ze in een interview met Pitchfork zei: ‘When I’m on stage, I often feel the audience and I are on a level playing field, daring each other to go harder.’ Wanneer er voor één keer een kleine stilte viel bij beide partijen, schreeuwde een uitzinnige fan het niet bijster creatieve ‘I love you, Annie’.
Toch voelde je de oprechtheid en Clark voelde die ongetwijfeld ook. Ik was met andere woorden niet de enige ‘motherfucker in the city’ die jou gisteren kon uitstaan, mevr. Clark. Op het einde vroeg ik me wel af of het met band niet nóg beter zou geweest zijn? We zullen het nooit weten.
Met deze op voorhand zorgvuldig verzorgde en uitgekiende performance had ze op z’n minst zilver - én roos - in handen.
Setlist
DEEL ÉÉN: Marry Me - Now, Now - The Strangers - Actor Out of Work – Cruel – Cheerleader - Strange Mercy - Digital Witness – Rattlesnake - Birth in Reverse
DEEL TWEE: Hang on Me – Pills – Masseduction – Sugarboy - Los Ageless - Happy Birthday, Johnny – Savior - New York - Fear the Future - Young Lover - Dancing With a Ghost - Slow Disco - Smoking Section
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/st.-vincent-23-10-2017/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
The Breeders - The Breeders zijn wie ze 20 jaar geleden waren …
The Breeders en Pins
Trix
Antwerpen
2017-10-23
Didier Becu
De moeders en de dochters, de toekomst en het verleden, wat is en nog komen moet… Het waren maar een paar stellingen die door ons hoofd flitsten toen we maandagavond de Trix verlieten. Ons moet je niet met de vinger wijzen, dat is nu eenmaal logisch als je nieuw punkpopgeweld plaatst naast een act die teert op (subliem) sentiment.
Vijf vrouwen die iets te vertellen hebben en perfect hebben begrepen waar rock’n’roll voor staat. Het is dan ook geen wonder dat dit vijftal uit Manchester is aangesproken door Girls GO Boom voor een optreden in Nederland. Je hoort er wat de sixtiessound van The Shangri-La’s in, en zelfs wat Joy Division, maar het blijft okselfris. Soms zijn woorden overbodig en is het een kwestie van klikken. Pins bewees dat je met de juiste attitude, en vooral met de juiste songs, een publiek met gemak kan inpalmen. Girl power en van hetzelfde kaliber van The Julie Ruin en Sleater-Kinney. Geloof ons, zo’n woorden krijg je van ons niet zo maar cadeau! Liefde op het eerste gezicht en gehoor.
Pins, of hoe de eenvoud van pure rock’n’roll nog kan werken. Dat bewees het vijftal uit Manchester in Antwerpen met bravoure, en dat was niet simpel voor een publiek dat in de eerste plaats naar de Trix was afgezakt om een icoon uit de jaren 90 te begroeten.
The Breeders zouden het wat ons betreft heel moeilijk hebben, ook al blijft Kim Deal over één van de heerlijkste stemmen uit de jaren 90 beschikken. De Amerikaanse uit Ohio weet ook dat heel wat Pixies-fans de band na haar vertrek als onvolwaardig hebben beschouwd, waaronder wij. Eerlijk is eerlijk, The Breeders (als hobbybandje sinds 1987 met zusje Kelley opgericht!) klonk eigenlijk altijd als Pixies 2.0. Een band die er nooit is in geslaagd om een fantastische plaat te maken, wel hebben ze massa’s fijne songs geschreven!
Ondanks slechte platen is Frank Black populairder dan ooit met zijn Pixies. “Wat hem lukt, moet ook voor mij kunnen” moet Kim Deal hebben gedacht en dus blies ze The Breeders nieuw leven in. Er volgde een leuke nieuwe single (niet meer dan dat) “Wait In The Car”, maar voor de rest mogen de vier zeggen dat ze vandaag een jukebox zijn. Eentje die gelukkig nog wat rammelt, wat dan ook de charme van dit viertal is.
Kim die er beter dan ooit uitzag, begon meteen met “No Aloha” aan een marathon van liedjes die dit publiek in de jaren 90 graag heeft gezongen. Technisch verre van perfect, maar soms klinkt slecht gewoon goed, en dat is het geval met The Breeders.
Ook zusje Kelley blaakte van geluk. Niemand die zich ook maar een noot van The Kelley Deal 6000 herinnert, maar naast haar tweelingzusje blijft ze stralen. Drummer Jim Macpherson doet wat hij moet doen, en wie een glimlach kan toveren op het gelaat van bassiste Josephine Wiggs is tot veel in staat.
Kim is er zich maar al te goed van bewust dat ze het van haar gloriejaren moet hebben (welk 90’s-icoon weet dat trouwens niet?) en koos voor een gevarieerde set waarin zelfs een paar nummers van The Amps zaten, en een cover van de Pixies. Nou ja cover, stel je “Gigantic” maar eens voor zonder Kim!
Tot crowdsurfen of een moshpit kwam het niet. Hoeft ook niet, daar zorgt Francis en zijn rondtrekkend circus wel voor. The Breeders toonden gisteren waar Amerikaanse lo-fi garagerock uit de 90s voor stond.
Het concert had na “Night Of Joy” wel een tweede adem nodig, maar hernam zich met een briljant uitgevoerde “Fortunately Gone”, het nog altijd indrukwekkende “Glorious”, het wij kennen ook nog de Beatles-moment “Happiness Is A Warm Gun”, publiekstrekker “Cannonball” en het ontroerende “Do You Love Me Now”.
The Breeders waren in de Trix wie ze 20 jaar geleden waren. Niet beter dan je weet wel wie, maar wel een flink stuk boven de middenmoot. Dat alleen al is een verdienste, ook al gingen we naar huis met de gedachte dat de toekomst van de female punkpop zich in Manchester bevindt.
Ism Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Organisatie: Live Nation
Godspeed You! Black Emperor - Post-apocalyptische draaikolk
Godspeed You! Black Emperor
La Condition Publique
Roubaix
2017-10-22
Sam De Rijcke
Gemakshalve wordt deze unieke Canadese band altijd in het hokje van de post-rock ondergebracht, maar Godspeed You! Black Emperor is zo veel meer dan dat.
Hoezeer we ook mogen houden van bands als Mogwai, Explosions In The Sky, Sigur Ros en Sleepmakeswaves, het is enkel bij GYBE dat we steeds het gevoel hebben dat er iets meer aan het gebeuren is, dat er ergens een transcendent universum wordt bereikt. GY!BE onderscheidt zich met een imponerende sound en een stel lange verslavende tracks die het publiek keer op keer weten mee te zuigen in een unieke totaalbeleving die meermaals naar een Swans-achtige apocalyps overhelt.
Meer dan bij eender welke andere band is bij GY!BA het geheel veel meer dan de som der delen. Hier spreekt duidelijk de totaalervaring van de vaak grillige maar evenzeer hartstochtelijke muziek. De groepsleden houden er op het podium een eerder stoïcijnse houding op na, het zijn hoegenaamd geen rocksterren, eerder anonieme vertegenwoordigers van een grauwe en onheilspellende wereld met verborgen droomplekjes. Het is de combinatie van die meeslepende verzengde sound en de vaak apocalyptische zwart-wit beelden op de achtergrond die het hem doet. De beelden tonen niet bepaald een zomers wandelingetje in het park, hier primeert een grijze en kille wereld van onweerswolken, karakterloze gebouwen, desolate treinsporen en besneeuwde kerkhoven. Alles in groezelig zwart-wit, het maakt de bijpassende soundtrack van GY!BA er alleen maar indrukwekkender op.
Bij GYBE spreken we niet zozeer van songs, eerder van composities waarin onheil, finesse, onderhuidse spanning, trance en extase in mekaar overlopen. De nieuwe plaat ‘Luciferian Towers’, die alweer een prachtig staaltje is van die donkere en prachtige totaalsound van GY!BE, komt vanavond integraal aan de beurt, zij het vaak in getransformeerde en opengescheurde toestand.
In de live uitvoering spreekt het nieuwe werk immers nog veel meer tot de verbeelding. De epische muziekstukken “Bosses Hang” en “Anthem For No State” stijgen boven zichzelf uit, ze barsten helemaal open, kruipen nog dieper onder de huid en monden uit in een alles opzuigende en kolkende climax. “Fam/Famine” en “Undoing a Luciferian Towers” worden verbouwd tot nietsontziende improvisaties die met behulp van de saxofoniste Mette Rasmussen (de support act van deze avond) naar de grenzen van de noise worden geloodst, en er over.
Godspeed You! Black Emperor eindigt met een fabelachtig werkstuk uit hun debuutplaat van nu al bijna 20 jaar geleden. Een adembenemend, zinderend en ons de strot dichtknijpend “The Sad Mafioso” wordt met beelden van chaos en rellen ‘opgefleurd’ en barst uit in een bloedende poel van noise en feedback. Een wonderlijk slot van ruim meer dan een kwartier waarin band en publiek naar extatische hoogtepunten reiken.
Tot slot weten we u terloops even te melden dat La Condition Publique, een gerestaureerde oude textielfabriek, het ideale decor is voor de mystieke en buitenzinnige sound van GY!BE.
Organisatie: Aéronef, Lille
Bazart heeft er twee fantastische jaren op zitten. Succes met verscheidene singles, live indrukwekkend, op Werchter en nu het Sportpaleis vullen. Ze waren er zelf van onder de indruk …
Toen zanger Mathieu Terryn opkwam en “goedenavond Sportpaleis” riep, samen met de nodige confetti, was het grotendeels jeugdig publiek meteen wild. De toon was gezet. Het podium liep met een lange catwalk tot bijna halverwege de zaal. Op de achtergrond mooie visuals en dito belichting. Heel mooi uitgewerkt. Bij elke move van Mathieu was er respons vanuit het publiek. Hij gebruikte het ganse podium en de catwalk. De band stond wat achteraan in de schaduw. De backings van gitarist Simon Nuytten waren echt steengoed.
Op “Zienderogen” liet Mathieu iedereen op en neer wuiven met zijn handen. Het gaf een magnifiek zicht om naar te kijken. Na bijna een uurtje was het tijd voor een rustpunt. Vooraan namen Mathieu, Simon en toetsenist Oliver Simons plaats voor een intiem (nou ja in een vol Sportpaleis) momentje. We kregen een uitgeklede versie van o.a. “Noodweer” en “Goud”. Vooral die laatste halfweg de set steken en in deze setting was durven.
Daarna werd alles terug op volle gang getrokken. “Sterrenstof” van De Jeugd van Tegenwoordig passeerde de revue maar was niet meteen onvergetelijk te noemen. Verder passeerden al hun bekende songs: “Echo”, “Kloon”, “Lux”…
Uiteraard wilde het publiek nog een bisronde. Dat bevatte o.a. een uitstekend nieuw nummer. Volgend jaar verschijnt er een nieuw album en komen ze terug naar Antwerpen aldus Mathieu Terryn. Als apotheose kwam “Goud” nog eens in vol ornaat terug. Mathieu klom van het podium en liep het publiek in. Uiteindelijk liep hij tot in het midden van de zaal waar hij iedereen aanspoorde zich klein te maken en daarna omhoog te springen. Daarop ging het dak bijna van de zaal. De gouden glinsters dwarrelden overal in het rond.
Bazart was in eerste instantie een hype. Maar hier bewijzen ze toch meer dan een hype te zijn. Ook muzikaal zat alles goed in elkaar. De lichtshow was heel mooi. De opbouw van de set was doordacht. Kortom topentertainment voor jong en oud.
Organisatie: Live Nation
Equal Idiots – This is my generation, baby
Equal Idiots
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-10-21
Hilde Snauwaert
Kleurrijk, levendig, brutaal. Lak aan regels, zweterig en controle over je eigen toekomst. De jaren zestig in een notendop, gezien door de ogen van de iconische acteur Michael Caine in de nieuwe documentaire ‘My generation’. Een weelderige overdaad aan jeugdig enthousiasme, prachtige beelden (The Beatles in de Cavern Club en The Stones aan het wandelen op het platteland) en superieure muziek.
De seksuele revolutie, de piratenzenders en de oversteek van de Engelse bands naar de VS om daar het vuur aan te wakkeren worden in multicolor getoond. En net die bands stonden aan de wieg van de vuile garage punk van Equal Idiots in de AB Club. En bovenstaande eigenschappen uit de eerste zin van deze recensie zijn helemaal van toepassing op hen.
Terwijl de documentaire in een bijna lege cinemazaal tijdens het Gents Filmfestival werd vertoond, is het aanschuiven in de uitverkochte AB Club. Tijdens de drukke en bliksemsnelle soundcheck van het duo uit Hoogstraten krijgen we een glas pina colada in de handen geduwd. Even meewiegen met “Escape (The pina colada song)” van Rupert Holmes – een signature song van de band – en dan direct verslikken in de cocktail bij de eerste mokerslag van Equal Idiots, dat is de start van het optreden.
Wat volgt is een dikke drie kwartier onversneden spelplezier en een set van twaalf ongepolijste ruwe bolsters. “Hippie man”, “Salmon pink”, “Ca plane pour moi” tot de afsluiter “Put my head in the ground”, alles dendert door, terwijl zanger-gitarist Thibault Christiaensen met het haar zwiept en blaft. De moshpit is er van de start, het stagediven komt op dreef vanaf de tweede helft. Enkel bij “Toothpaste Jackie” gaat het een luttele minuut iets rustiger, iets waar de zanger ons op voorhand voor waarschuwt.
Omdat de sfeer goed zit, volgens de zanger, neemt voorprogramma The High Hi bij “Butter (Up Down)” het roer en de gitaar over. De zanger heeft nood aan een pint. En kruipt hij over het publiek richting toog en laat zich liggend zijn bier smaken.
Wat een bommetje van een optreden, doe de nieuwe muziekgeneratie een plezier en ga deze twee gasten alstublieft heel snel zien.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in Kreun, Kortrijk op 20 oktober 2017
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/equal-idiots-20-10-2017/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Ol’ Savannah – Muzikale pracht uit Montréal
Ol’ Savannah
Cowboy Up
Waardamme
2017-10-21
Ollie Nollet
Soms vraag ik me af waar ze al die groepen blijven halen. Nooit iets van gehoord en plots staan ze daar voor je neus op het podium. In het geval van Ol’ Savannah (Montreal) is die stilte wel te verklaren. Dit was hun eerste Europese tour en wat opnames betreft beperkt de groep zich tot cd’tjes in eigen beheer. Het enige minpuntje aan dit optreden was dan ook het feit dan ik zonder een stuk tastbaar vinyl naar huis moest.
Ol’ Savannah bleek in Waardamme uit vier mannen met baarden, allen met de pet diep over de oren getrokken, te bestaan (de vijfde en beslist niet onbelangrijkste man, Bartleby J. Budde, waren ze ergens onderweg kwijtgespeeld). Spilfiguren waren leadzanger Speedy Johnson op gitaar, banjo en mondharmonica en Kevin Labchuk (met een karakterkop die Stefan Vanfleteren ongetwijfeld zou laten kwijlen) op harmonium en accordeon. Samen met een bassist en een drummer serveerden ze ons een reeks fijn uitgewerkte songs waarvoor ze inspiratie vonden in de rijke Amerikaanse folkgeschiedenis.
Op cd durven ze het ook al eens in de blues gaan zoeken, hier gebeurde dat slechts een verdwaalde keer (wat niet meteen een hoogtepunt opleverde). Ol’ Savannah wordt wel eens vergeleken met Tom Waits, vooral dankzij de, in whiskey gedrenkte, stem van Speedy Johnson. Maar ook de muzikaal spookachtige sfeertjes die ze creëerden riepen herinneringen aan “Raindogs” op.
Naast die instrumentale pracht eiste ook het vocale een hoofdrol op. Bezijden Speedy Johnson beschikten ook de bassist en accordeonist over een paar degelijke stembanden wat resulteerde in mooie harmonieën en zelfs een stukje onvervalste a capella. Tussen al dat knap zelfgepende werk was er toch nog plaats voor enkele raak gekozen covers : de traditional “Coo coo” en de, in het Frans gezongen, cajunsong “Valse de Balfa”, oorspronkelijk van The Balfa Brothers. De band had duidelijk iets met Louisiana want er volgden nog twee songs geïnspireerd door die zuidelijke staat terwijl ze hun naam dan weer vonden in Georgia.
Toen ze hun laatste nummer, “Passenger, pass on by”, aankondigden suggereerde iemand uit het publiek “The passenger” van Iggy Pop waarop Kevin Labchuk repliceerde : ‘'”Iggy Pop is awesome, Iggy Pop is God!”. Van slechte smaak kon je hem ook al niet verdenken.
Ol’ Savannah, alweer een schoon concertje in de Cowboy Up.
Organisatie: Muddy Roots - Cowboy Up, Waardamme
Nederlands 
Français 
