Mogwai – Magnifieke sfeerschepping en klanktapijt
Mogwai
Ancienne Belgique
Brussel
2017-10-20
Johan Meurisse
Al meer dan twintig jaar zijn de Schotse postrockers van Mogwai bezig. En net als een Godspeed en Explosions worden ze enorm gerespecteerd . Een dubbelconcert in de AB werd voorzien en het bordje ‘uitverkocht’ kon prijken.
Ze zijn beduidend hier populairder dan in le Nord de la France , waar ze een paar dagen eerder waren; het was stimuleren om een complete Aéronef te hebben . Vernoemenswaardig is dat ze bij elk optreden sleutelen aan de setlist . Een handvol nummers als houvast en de rest pikken ze op van hun al rijkelijk gevulde carrière . Ook voor wie een ticket had voor de twee dagen , was het likkebaarden; men kon op die manier rekenen op een sterke (back) catalogue van het kwintet . Een goed anderhalf uur lang genoten we van de quasi-instrumentale sound , die kon huiveren en kippenvel bezorgen .
Sinds 2015 is vast lid Cummings er niet meer bij . Een jonge gast heeft de band vervoegd en speelt gretig , cool . En verve slaagt hij in z’n opdracht . Ook de vaste drummer is er voor enkele optredens niet bij , ook hij wordt op overtuigende wijze vervangen door een drumster . Mogwai heeft een nieuwe plaat uit ‘Every country’s sun’ , terug met hun oude producer Dave Fridmann (van Mercury Rev gekend ) , die ook al instond voor twee succesalbums ‘Come on die young’ en ‘Rock action’ . In de (lang) uitgesponnen , minutieus opgebouwde composities worden intense pracht en kracht samengebracht . Ruimte is er voor vocoder zang en zang van de kleine Stuart Braithwaite .
De explosies zijn met de jaren gedimd , de keys , synths winnen het , maar de aanhoudende (on)draaglijke spanning en sfeer die ze creëren , blijft steeds iets unieks binnen het genre . Natuurlijk komt het nieuwe album in de spotlights en de nummers staan er, naast enkele gevestigde .
Mogwai is reikende hand naar de soundscapes van Sigur Ros , Godspeed , en de psychedelica van Flaming Lips en Mercury Rev .
Intense spanning en extravertie , ze zijn met elkaar verweven . Al meteen worden we er in ondergedompeld met nieuwtjes “20 size”, “Party in the dark” , “Take me somewhere nice” , “Coolverine” en het gekende “I’m jim morrison , i’m dead”.
Een intrigerende dromerige , filmische, zwevende aanpak door een gelaagd opgetrokken gitaargordijn en een klankkleur van elektronica, keys en percussie . Een ingehouden sfeervol , zacht geluid , dat opbouwt en aanzwelt , verder krachtiger kan klinken en omgeven wordt van gedoseerde pedaaleffects , om dan net niet te exploderen . Je wordt als een pluimpje (vederlicht) meegevoerd naar ongekende oorden.
De fluister- vocodervocals doen hun werk op het uiterst beheerste, gevoelige “Hunted by a freak”. Ook de titelsong van de nieuwe plaat geeft diezelfde emotionaliteit en zeggingskracht. Het tempo werd forser op “Don’t believe the FIFE”, “Remurdered” en afsluiter “Old poisons”, die een schitterende, sterke finalereeks waren, aanstekelijk door de grooves , de gortdroge drums , de hypnotiserende keys en de opbouwende gitaarmuren. Mogwai versnelde dus in die volgende postrocklaag; ze waren goed op dreef geraakt en haalden alles uit hun kas. Postrock overstijgend!
Het warme onthaal deed deugd en met het sfeervolle “2 rights made 1 wrong” en het gejaagde , nerveuze , exploderende , apocalyptisch neigende “We’re no here” kwam een eind aan de set.
Mogwai staat na al die jaren nog steeds garant voor boeiend spektakel en muzikaal avontuur. Een magnifieke sfeerschepping en een broeierig uitgewerkt klanktapijt hadden we. De wisselende stemmingen aan de postrock is en blijft iets ‘Mogwai unieks’ overstijgend …
Neem gerust een kijkje naar de pics van de AB set op 21 oktober 2017
Mogwai
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mogwai-21-10-2017/
Sacred Paws (voorprogramma)
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sacred-paws-21-10-2017/
Organisatie: Live Nation
Gary Numan – Groots en Vernieuwend door gewoon zichzelf te zijn
Gary Numan
Depot
Leuven
2017-10-19
Didier Becu
Nostalgie verkoopt, al is het maar de gedachte aan wat vroeger kon en wat tegenwoordig niet, ook al moet je daar niet te veel van geloven.
Het optreden van Gary Numan was dan ook al weken lang hopeloos uitverkocht. Het publiek van Het Depot bestond vooral uit oudere muziekfans die waarschijnlijk voor de spiegel hun best doen om de opkomende grijze lokken alsnog te kunnen verbergen. Gelukkig voor ons (niet die grijze lokken), hebben we bij de passage van het new wave-icoon geen enkele keer het woord gedateerd gepreveld.
Integendeel, ook al is zijn muziek zoiets als cultureel erfgoed geworden, bleek gisteren in Leuven hoe verfrissend zijn stijl nog wel is.
Wel prevelden we de woorden ‘volslagen irrelevant’ toen daar Jayce Lewis op de scène stond. Een popster uit Wales die ooit in één adem met de Backstreet Boys werd genoemd, maar sinds hij de steun van Numan zelve kreeg, tegenwoordig denkt dat hij de nieuwe Trent Reznor is. Je mag Nine Inch Nails best kopiëren, doe het op zijn minst wel goed. Dit maar om te zeggen dat slechte songs slechte songs blijven, ook al probeer je er cool uit te zien. Al geeuwend (en dat vond wellicht ook het overgrote deel van Het Depot) werd het uitkijken naar de neerdaling van het opperhoofd van de ‘Numan-oids’.
De meningen over zijn nieuwste ‘Savage, Songs From A Broken World’ zijn verdeeld. Zijn opus die handelt over de opwarming van de aarde is voor de ene fan één van zijn beste van de afgelopen jaren, anderen vinden dan weer dat ‘Splinter (From A Broken Mind)’ een betere opvolger verdiende. Smaken weet je wel… Feit is wel dat de nieuwe plaat van Numan er één is die je moet absorberen, één luisterbeurt volstaat niet. Een luisterbeurt volstaat nooit bij goede platen…
Numan kwam op het podium zoals hij er ook op de hoes van zijn nieuwe uitziet: in een zandbruin plunje, bijna lijkend op Mad Max-strijder. “Ghost Nation” was de eerste song. Meteen een teken dat alles goed zat, en het was heerlijk om te zien dat deze 59-jarige niet de zoveelste ‘has been’ was. Numan heeft nog iets te vertellen, maakt anno 2017 nog platen en brengt die ook op een podium. Iets waar heel wat andere 80’s-sterren iets van kunnen opsteken…
Niet teren op het verleden, je mag er wel van houden zoals “Metal” die als tweede song volgde. Gezichten straalden, al was het maar het idee dat ze hiermee wisten dat het geen set zou worden die volledig uit het nieuwe album zou komen.
De helft van de nieuwe plaat werd gespeeld inclusief indrukwekkende visuals en een onweerstaanbaar charisma. Net zoals op de cd mocht ook zijn 11-jarige dochter Persia wat komen meezingen op “My Name Is Ruin”, de sterkste song onder de nieuwe nummers.
Numan, vriendelijk, maar ijskoud als een ‘Numan-oid’ dient te zijn, was prachtig om naar te kijken. De vlees geworden robot die sinds hij in 1978 Tubeway Army oprichtte een immens leger van fans achter zich kreeg, verveelde geen minuut.
Het is en blijft moeilijk om te kiezen uit de indrukwekkende catalogus. Zelf hadden we liever pakweg “Berserker” gehoord dan de meebruller “Are Friends Electric?”, maar zo’n opmerking zal Het Depot worst wezen, want het dak ging er af tijdens de “woo-how-wows”. Of wat dacht je?
Onze persoonlijke hoogtepunten waren “My Name Is Ruin”, “When The World Comes Apart”, “Down In The Park” en het moment waarop de hele Leuvense zaal een krop in de keel kreeg: “A Prayer For The Unborn”.
Gary Numan was groots in Leuven. Een bewijs dat je nog vernieuwend kan zijn door gewoon jezelf te zijn…
Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/gary-numan-19-10-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jayce-lewis-19-10-2017/
Organisatie: Depot, Leuven
Loyle Carner – Charmeert en Omarmt z’n publiek
Loyle Carner en Blackwave.,
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2017-10-19
Johan Meurisse
Rijzende ster binnen de Britse hiphopscene is Loyle Carner . Hij bracht met de eindejaarwisseling z’n debuut ‘Yesterday’s gone’ uit. In een soort DIY stijl krijgen we in een klein uurtje uiterst genietbare muziek. Zeker als we het decor erbij halen in de goedgevulde AB Box. Het podium was omgetoverd tot een knusse, gezellige huiskamer , met fauteuil, tv, tafeltje, schemerlampjes, spotlights en een bibliotheek DJ booth van maatje Rebel Kleff.
Zijn muziek fungeert als uitlaatklep , zonder opgedrongen boodschappen. Hij laat horen hoe belangrijk de familie is en welke rol z’n moeder inneemt in zijn leven. Tussen sommige nummers in horen we haar woorden … Ook de dagdagelijkse zaken die op hem afkomen, inspireren. Hij is nu al zo’n 7tal maand op tour. Hij is een hiphop poëet , die refereert aan 90s veteranen Guru, Bobby Sichran en die verder een Ghostpoet, Mos Def, Jay Z en Dirty Ol Bastard ophoest .
In de sound zit natuurlijk soul , r&b verweven , maar de jazzy loops linken naar een Gangstarr en Digable Planets . Hij combineert het met de huidige airplay op de grime van o.m Stormzy en Dizzee Rascal . De brug is gemaakt naar de jongere generatie, talrijk aanwezig vanavond.
Carner kon rekenen op een erg warm onthaal. In de opeenvolging van de zalvende rapzang slaagden er sommige moeiteloos in de refreinen mee te zingen . Eén van de fans werd er zelfs op het podium voor bedankt. Hij is onder de indruk, “it’s amazing to be here” , de thx vliegen om de oren. Ontwapenend draagt hij z’n publiek een warm hart toe. Hij vlijt zich neer in z’n fauteuil , genietend van de respons . Samen met z’n DJ kompaan krijgt het materiaal en z’n muzikale schetsen een minimale omlijsting. Ze hebben een verslavende werking , krijgen forsere beats en prikkelen de dansspieren . Hij pleit voor samenhorigheid, een ‘Europe unite’ en ‘Fxx de Brexit’ .
De ervaringen worden a capella verteld , verhaald of gerapt, -gezongen in een freestyle wheeling of hiphop . “Mean it in the morning” , “+44”, “The islev of arran”, “Ain’t nothing changed” , “Tierney terrace”, “Florence” en “No worries” zijn pareltjes. “NO Cd” , de doorbraak, werd mooi gehouden op het einde .
Doorsnee hiphopartiesten verliezen zich soms om het publiek op te zwepen in hitsende woorden en bewegingen . Hij niet, hij omarmt en charmeert. Een prachtig zicht met al die opgeheven handen en hiphopmoves . Loyle Carner werd op handen gedragen . Meteen raak voor vijfsterren zoals deze fonkelden op de muur van AB.
Terecht werd Blackwave. geprogrammeerd als support van Carner; ze weten als kwintet een 90s Stuffed Babies On Wheels en Soapstone gevoel op te borrelen . De twee MC’s dwepen met hun publiek , de muzikanten spelen en jammen chilly grooves , downtempo funk en jazzy tunes . Blackwave. gaat een mooie toekomst tegemoet …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Mammút - typisch IJslands eigenzinnig
Mammút
Botanique (Rotonde)
Brussel
2017-10-19
Nick Nyffels
Simon Raymonde van Cocteau Twins runt het Engelse Indie-label Bella Union. Een van de nieuwste artiesten op dit label is het IJslandse Mammút. Die schakelden dit jaar met hun vierde plaat ‘Kinder Versions’ over van het IJslands naar het Engels en hopen zo op een doorbraak in Europa en Amerika. Mammút is al een tijdje bezig, de band werd opgericht in 2004 toen de leden zestien jaar waren en won ondertussen verschillende IJslandse muziekprijzen. De spilfiguur is de zangeres Katrina Mogensen, de band heeft verder een gitariste, een bassiste, een tweede gitarist en een drummer die zo weggelopen lijken uit een biker-café en ze hebben typische vikingnamen zoals Baldursdóttir, Jakobsson en Pétursson.
Mammút speelde een vol uur, met zowel oude nummers in het IJslands als de nieuwe Engelstalige nummers. De band klinkt bijzonder stevig: potige indie-gitaarrock met wat post-punk en post-rockinvloeden zonder dat die genres gaan overheersen. De glansrol is weggelegd voor zangeres Kat Mogensen, die stevig uithaalt en daarbij onvermijdelijk de vergelijking oproept met Björk. We weten niet of het gewoon de IJslandse taal is, maar in ieder geval was de frasering van de Engelse zanglijnen van Mogensen wel heel erg gelijkend met die van Björk, wat natuurlijk geen minpunt is. Er is trouwens een verband met Björk: de vader van Mogensen speelde nog bij Kükl, de eerste band van Björk, die het in de new wave en postpunk gingen gaan zoeken. Een leuk weetje voor de popkwissers onder ons dus, of misschien ook het logische gevolg dat op een eiland van 300,000 inwoners iedereen die met muziek bezig is, mekaar wel tegen het lijf loopt.
Zoals gewoonlijk was de belichting in de Rotonde behoorlijk duister, en dit paste bijzonder goed bij de muziek, en de podiumact van Mogensen, die molenwiekend als een hogepriesteres het podium afstruinde. Het moest niet altijd zwaar en donker zijn, want de band bracht ook een cover van Cher, “Believe”, ook al stond de Mammùt-versie mijlenver van de gay-disco van het origineel. Wij vielen vooral voor de nummers die in het Ijslands gezongen werden, vanwege de klankkleur van die taal.
Of Mammùt echt zal doorbreken, daar hebben we onze twijfels bij, maar in ieder geval zijn ze typisch IJslands eigenzinnig.
Organisatie: Botanique, Brussel
Weezer - Wederopstanding van een wereldband
Weezer
Ancienne Belgique
Brussel
2017-10-18
Niels Bruwier
Woensdag 18 oktober was een historische dag in Ancienne Belgique. Weezer kwam voor het eerst in 16 jaar nog eens naar België. Meer nog, ze speelden er voor het eerst een zaalconcert in ons landje. Een avond waar veel mensen naar uitkeken wat ook resulteerde in een uitverkochte zaal. De verwachtingen lagen hoog en die wist Weezer ook helemaal in te lossen. Dankzij een set met alle hits en enkele nieuwtjes kregen ze ons helemaal mee in het verhaal dat vooral leunde op de ‘Pacific Daydream’.
Openen mochten de mannen van The Orwells doen, een grote eer om dit voor zo’n straffe band te doen. Met een frontman die wel heel wat charisma in zich heeft, konden ze de vroege vogels in de zaal helemaal inpalmen. Dit deden ze aan de hand van garage rock met een punk ondertoon. Soms deed het ons wat denken aan The Ramones, maar dan net iets steviger waardoor het geheel een robuuste, maar overtuigende kracht bevatte. Nummers als “Black Francis” en ” They Put A Body In The Bayou” maakten het publiek helemaal warm voor dé act van de avond.
Weezer is een legendarische band waarbij de beste referenties vooral in het begin van hun carrière liggen. ‘Pinkterton’ en ‘The Blue Album’ zijn albums die in het collectieve geheugen gegrift zijn. De laatste albums van de band zijn niet altijd even goed bevonden, al staat er hier en daar wel altijd een grote hit op. Met een nieuwe plaat die volgende week verschijnt, brachten ze de ‘chille vibes’ uit Los Angeles mee. Het werd niet meteen de beste set, daarvoor ontbraken te veel songs, maar er was wel genoeg energie en kracht in het publiek om er iets sterk van te maken.
De band begon met een nieuwe, “Mexican Fender”. Het moest het publiek een klein beetje warm maken voor wat zou komen. Rivers verzorgde sterk gitaarwerk en al snel kwam “Surf Wax America” er aan. Het publiek ging wild en de eerste moshpits waren een feit. Weezer moest maar een steviger stuk spelen van hun klassiekers om iedereen helemaal overstuur te krijgen. De mannen van Weezer genoten er duidelijk van en wanneer “The Good Life” volgde, toonde Rivers een knappe deerne op de achterkant van zijn gitaar. Subtiele sloeberheid bij de frontman, we konden het wel smaken.
De “Perfect Situation” van de avond om eens enkele ooh’s boven te halen, is bij dit nummer. Het publiek brult vrolijk mee en ook Rivers laat zich volledig gaan. Hij bespeelt het publiek en haalt hier en daar Franse woordjes boven. Hoewel het allemaal heel voorbereid is, komt het wel schattig over. Hij brengt het met een bepaalde onzekerheid die hem zeker past. Het valt ook op hoe hard de band zich amuseert op het podium en hierdoor wordt de set alleen maar sterker. Brian Bell heeft het volledige concert een wonderbaarlijke smile op zijn gezicht en af en toe spelen de bandleden tijdens een solo ook heel dicht bij elkaar. Zo brengen ze na “My Name Is Jonas” een kort instrumentaal tussenstukje om nergens een stil moment te moeten hebben. Het zijn goeie vrienden en wij maken er voor één avond deel van uit.
Hoewel de meeste leden van Weezer er nog steeds als echte nerds uitzien, brengen ze allerminst nerdy muziek. Het is muziek die goed doorgaat en moet rocken.
Toch is dit niet voortdurend zo, hier en daar neemt de band wat gas terug. Dit valt vooral op bij de nieuwe songs die ze spelen. Deze spelen meer op een rustige vibe in en halen hierdoor ook het snedige uit de set. Met “Happy Hour” krijgen we wel een live première van een nieuw nummer. Ze brengen het op de piano (de enige song waarvoor hij eigenlijk gebruikt werd), wat op zich een vreemde keuze is, maar dankzij de grappige lyrics en de sferische outro, verdient het wel zijn plaatsje in de set.
Vervolgens krijgen we een vreemde cover. “Hey Ya” is niet meteen iets wat je door Weezer ziet gecoverd worden. De sfeer van de hele avond is wel zonnig en zomers, waardoor het eigenlijk wel in de set past. Opvallend ook hoeveel mensen de lyrics helemaal vanbuiten kennen.
Daarna volgen enkele stevige songs met “Undone (The Sweater Song)”, “Hash Pipe” en “Beverly Hills” die het diepere gitaarwerk boven halen. Bij die laatste doet Rivers zelfs een sombrero aan, een beetje humor is nooit ver weg. Het vreemdste nummer in de set is toch wel “Feels Like Summer”, de beats doen de zaal trillen en het is alsof we even bij een Imagine Dragons concert staan. Als dit dan ook nog eens gevolgd wordt door een cover van “I Took A Pill In Ibiza” van Mike Posner, vraag je je af of er mentaal iets mis is met de band. Gelukkig knallen ze hierna “Island In The Sun” door de speakers en brengen ze in de bis nog “Say It Ain’t So”, het beste nummer van de band naar onze mening. De gitaren gaan nog één keer door merg en been, het publiek springt nog één keer heel wild in het rond en Rivers haalt nog één keer zijn beste Frans boven.
Weezer maakte een geslaagde rentree in België en na zestien jaar lijken ze nog niet vergeten te zijn. Hoewel het publiek voornamelijk uit dertigers bestond, kende vrijwel iedereen alle lyrics uit het hoofd. Het werd een feest voor fans, liefhebbers van meezingers en iedereen die al graag eens zijn jeugd herbeleeft.
De set werd strak gebracht zonder ergens een steek te laten vallen (behalve bij de nieuwe nummers misschien). Een band die met plezier op het podium staat na zoveel jaar op het conto, het blijft straf en het zorgt er ook voor dat het publiek plezier beleeft en dat deed iedereen met overvloed.
Setlist: Mexican Fender - Surf Wax America - The Good Life - California Kids - Perfect Situation - (If You’re Wondering If I Want You To) I Want You To - Pork And Beans - Weekend Woman - My Name Is Jonas - Thank God For Girls - Happy Hour - Hey Ya (Outkast cover) - Undone (The Sweater Song) - Hash Pipe - Beverly Hills - Feels Like Summer - I Took A Pill In Ibiza (Mike Posner cover) - Island In The Sun
Bis: Say It Ain’t So
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Live Nation
Mogwai - Post-rock iconen staan als een huis
Mogwai
Aéronef
Lille
2017-10-18
Sam De Rijcke
20 jaar geleden is het nu al dat Mogwai met hun schitterende debuutplaat ‘Young Team’ mee de lijnen heeft uitgezet voor de zogenaamde post-rock, een genre dat sedertdien door ontelbare bands verder werd beoefend en uitgediept. Het is inmiddels zeer druk geworden in die wereld, maar Mogwai speelt er nog altijd in de Champions League.
‘Young Team’ mag dan al zijn twintigste verjaardag vieren, Mogwai is niet het soort band die feestjes opzet met integrale vertolkingen van jarige plaatjes. Sterker nog, het album wordt vanavond zelfs volledig ongemoeid gelaten.
Geen nood, de Schotten hebben immers alweer een verduiveld sterk nieuw album ‘Every Country’s Sun’ te verdedigen, en hoe kan dat beter dan er live een flinke lel op te geven ? Het album toont immers aan dat Mogwai blijft evolueren binnen een prachtige sound en atmosfeer, en op het podium werpt dit zijn vruchten af.
Sfeerbrengers als “20 Size” en “Coolverine” creëren die typische warme gloed waarin het steeds heerlijk wegdromen is en “Party In The Dark” bewijst dat Mogwai al eens buiten de comfortzone kan treden zonder op de bek te gaan, het is één van de weinige songs vanavond waarin echt gezongen wordt en het neigt zelfs naar New Order.
De meest indrukwekkende nieuwkomers hangen iets verder in de set. “Don’t Believe The Five “ is een parel die naar een prachtige climax uitgroeit, van zacht naar hard en weer terug, Mogwai op zijn best zeg maar. Een hemels “Every Country’s Sun” brengt de zaal eerst in hogere sferen alvorens volledig te ontploffen en “Old Posions” is ronduit verschroeiend, een uitbarsting op zijn Sonic Youths als het ware.
Tussen al dat fraai nieuw materiaal komt Mogwai de fijnste 18-karaats werkstukjes uit hun oeuvre nog eens met glans tentoonstellen. De verstilde pracht en emotie van “Cody”, de finesse van “Hunting By A Freak”, de magische zweefkracht van “2 Rights Make 1 Wrong”, de space-wandeling van “Remurdered” en last but not least de uitbarsting en de meesterlijke noise van een uitzinnig “We’re No Here”. Stuk voor stuk adembenemende lappen post-rock met vijfsterrenallures.
Alleen jammer dat wij vanavond “Mogwai Fear Satan” moeten missen, als ultieme klepper zitten we hier natuurlijk op te wachten, maar Mogwai kiest er in Lille voor om hun goudhaantje op de bank te houden. Zelfs Messi en Ronaldo moeten ook al eens rusten.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de AB, Brussel, 21 oktober 2017 http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sacred-paws-21-10-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mogwai-21-10-2017/
Organisatie: Aéronef, Lille
Daan - Professioneel en rustig opgebouwde set
Daan
Kreun
Kortrijk
2017-10-18
Wim Guillemyn
Daan toert door Vlaanderen n.a.v. zijn nieuwste album ‘Nada’. Een album ontstaan tijdens een trip door Spanje. Dat kan je eraan merken. Het is een organisch en eerlijk album geworden. De optredens hebben een nieuwe dynamiek en er is een groot groepsgevoel volgens de bandleden. Benieuwd wat dat precies inhoudt.
De zaal zat vol. De overgrote meerderheid bestond uit mensen van middelbare leeftijd afkomstig uit de middenklasse. Meegegroeid met Daan zeker? Er werd geopend met een sfeervolle instrumentale song. Er werd gekozen voor een eerder gezapig begin met meer luistersongs tussen alsook songs uit zijn laatste album. We hebben Daan al poppy, elektronisch en camp geweten maar hier was het eerste deel van het optreden vooral filmisch en ingetogen. Maar mooi met nummers als bijv “Friend”. Met “Seven Lifes” ging het tempo wat de lucht in.
De animo kwam er vooral in de tweede helft met de iets zwieriger en bekendere songs zoals “La Vrai Décadence”, “The Mess” … Begeleid door stuk voor stuk topmuzikanten natuurlijk: Isolde Lasoen (drums), Geoffry Burton (gitaar), Jean Francois Assy (bas) en Jeroen Swinnen (toetsen). Ook mensen waar hij al jaren mee samenwerkt. Ze slaagden erin om als een goed geoliede machine te klinken. Daan werd goed in toom gehouden. Zijn enig rebels momentje was toen hij tijdens een nummer even op de vloer ging liggen. Het zorgde er ook wel voor dat het een professioneel maar een beetje braaf optreden was.
Vanaf de bisronde ging het er uitgelaten aan toe met “Icon”, “Exes”, een uitgeklede maar schitterende versie van “Victory” en tenslotte een verpletterende versie van “Housewives”.
Een topoptreden waar net dat tikkeltje méér aan ontbrak …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/daan-18-10-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Dweezil Zappa – 50 Years of Frank
Dweezil Zappa
Bozar (PvsK)
Brussel
2017-10-16
Sam De Rijcke
Je kan er van uitgaan dat Dweezil Zappa zo om de twee jaar wel eens met zijn gevolg in België passeert. Tegenwoordig mag hij dat niet meer doen onder de naam Zappa Plays Zappa. Gek eigenlijk, dat een artiest zijn eigen familienaam niet meer mag gebruiken zoals hij dat zelf wil. Het zou te maken hebben met auteursrechten. Met geld dus, U moet weten dat de merknaam Zappa niet alleen uit artistiek oogpunt van onschatbare waarde is.
Maar goed, het maakt niet uit welke naam het beestje draagt, het is een ontegensprekelijk feit dat hier wel degelijk puur Zappa bloed door de aderen stroomt, en dat er met dat bloed een hoop talent is meegegeven.
Dweezil heeft door de jaren heen voor iedere tournee telkenmale een verschillende setlist samengesteld uit die onuitputtelijke catalogus van Frank. Ook nu weer stonden enkele onvervalste klassiekers op de playlist, maar evenzeer ook een reeks obscure en niet zo voor de hand liggende tracks. Precies dat maakt het voor de fans interessant om er steeds opnieuw bij te zijn.
Onder de noemer ’50 Years Of Frank’ koos Dweezil weer voor een marathonoptreden van om en bij twee en een half uur waarin hij, omringd door een stelletje klasbakken, zigzag doorheen het enorme oeuvre van vader surfte.
Het begon met de gekte, de bizarre humor en de ongerijmdheid van de ongeëvenaarde Mothers Of Invention, een unieke bende die destijds in de jaren zestig haaks stond op de hele hippie beweging en voor een soort Monthy Python-achtige absurditeit zorgde waar een groot deel van de wereld nog niet klaar voor was. De compleet maffe stemmetjes en zotte capriolen van “It Can’t Happen Here”, de gestoorde doowop van “You’re Probably Wondering Why I’m Here”, de ironie van de sixties pastiche “Any Way The Wind Blows”, de rare stemmetjes in het obscure “Mom & Dad”, … allemaal tijdloze en dwarse kunstwerkjes die vanavond nog eens aantoonden hoe ver The Mothers hun tijd vooruit waren.
Naarmate de avond vorderde kwamen meer en meer staaltjes van majestueuze muzikale klasse bovendrijven. Dweezil etaleerde zijn gitaarkunsten met een stel verbluffende solo’s in de seventies pareltjes als “Cosmik Debris”, “Zomby Woof” en een fantastisch “Inca Roads” dat hier ruim een kwartier lang Zappa gekte en virtuoze hoogstandjes van zowat de voltallige band samenbracht.
Ook “Let’s Move To Cleveland” uit Zappa’s latere periode mocht languit schitteren met onder meer een fenomenale sax solo van Sheila Gonzalez, de extreem getalenteerde dame die nu al jaren met Dweezil het podium deelt.
Verder had Dweezil’s band ondertussen toch enkele wijzigingen ondergaan. Nieuwkomers als zangeres Cian Coey en gitarist David Luther zorgden voor een nieuwe wind en enkele aangename accentverschuivingen. Zij hadden hun deel van het Zappa repertoire danig onder de knie en zorgden beiden voor een reeks vocale hoogstandjes in onder meer een prachtig “Village Of The Sun” en een grappig “Dinah-Moe Humm”. Met de heerlijk geschifte blues “What Kind Of Girl Do You Think We Are” werden hun kunstjes nog eens ten top gedreven.
David Luther kreeg bij momenten de weg vrij van Dweezil om met een paar heerlijke solo’s uit te pakken, hij bleek ook nog eens een begenadigd leadgitarist te zijn.
Het moest trouwens niet allemaal Zappa-muziek zijn vanavond. We hadden al een hoogst origineel “James Bond Theme” achter de kiezen en elders in de set had Dweezil leukweg enkele flarden AC/DC, Phil Collins en zelfs Wham fijntjes in de songs gedropt.
De band ging er tenslotte uit met een dijk van een cover. “I Am The Walrus” van The Beatles kreeg een uiterst potente versie mee met de ronduit indrukwekkende strot van Cian Coey op de voorgrond.
Wederom een geweldige Zappa avond waar de fans (of freaks, zoals u wil) van smulden.
Dweezil’s regelmatige passages zijn de beste manier om die onsterfelijke muziek op de internationale podia te houden. Dat hij het nog lang mag blijven volhouden.
Organisatie: Bozar (PvsK), Brussel + Greenhouse Talent
The Rolling Stones - Wat is dat toch met die Rolling Stones?
The Rolling Stones
Gelredome
Arnhem
2017-10-15
Lode Vanassche
Ik ben een verdoemde en verdomde Rolling Stones fan. Naast mijn eeuwige liefde Lou Reed, die naar de eeuwige knorpotvelden is gestuurd, beheerst dat stelletje Peter Pans al heel mijn leven. In 1984 ging ik voor de eerste keer de laatste keer naar The Stones. Blij als een kind moest en zou iedereen het willens nillens vernemen dat ik een ticket had voor Arnhem op 15 oktober. In de moshpit dan nog. De elfde keer nog maar. En toch: eigenlijk trekken deze heren op geen kloten.
We krijgen uiteraard heel sterke songs voorgeschoteld: Een ‘best of’ met als fantastische opener “Sympathy” – wat een explosie – tot afsluiter “Satisfaction”, met als extra sausje een drietal nummers uit ‘Blue and Lonesome’. Kwestie van de cirkel rond te maken. Het zijn tenslotte bluesgasten.
Ik heb nooit dat arrogante smoelwerk van Mick Jagger kunnen uitstaan. Naast het feit dat ik hem niet eens een goede zanger vind, moet ik ook niets weten van zijn verwijfd jetsetgedoe en zijn geflirt met de nieuwe adel. Hij is toch alles geworden waar hij vroeger tegen was? Ok hij durft er wel eens naast zingen, maar nu ook huppelt onze zeventiger over een podium als een kalfje dat voor het eerst op de weide losgelaten wordt. Keith en Ronny kunnen er best mee door. Keith slaat er nog altijd met glinsters in de ogen graag eens een akkoordje verkeerd aan. Ron doet het deze keer zonder peuk in de mond. Ze blijven oerrockers van de eerste generatie en blijven dat jongensachtige, die kwajongensstreken in zich hebben. Neen, ik wil het nu niet even hebben over een of ander palmboomavontuurje , of het leegsnuiven van vaders urne. Neen, sla er maar even “Shine a light” op na, geregisseerd door de al even eeuwige puber Scorcese. Toen Clinton perse de Stones wou spreken, was his coolness Charlie in zijn wiek geschoten omdat hij wou spelen en deed Mick zo plechtstatig als hij maar kon. Ronny bejegende Bill als was het dat ze al sedert de kleuterschool beste maatjes waren, terwijl Keith met glinsters in zijn ogen hem verltelde hoe ‘bushed’ hij wel was.
De koelste aller Stones blijft onze strak in het pak gehesen Charlie. Als een ware leraar geschiedenis flaneert hij al heel zijn leven met de typische Britse flegmatiek en beleefdheid door het leven. Hij beschouwt de Stones nog altijd als zijn hobbygroepje en beschouwt hij Jagger nog steeds als zijn zanger. Kortom: zonder Charlie geen Stones. Sec drumt hij alles vakkundig bij elkaar en je kom hem nu en dan eens op een glimlach betrappen. Wereldklasse dus.
Waarom dan die onvoorwaardelijke liefde voor dat groepje? Pure Gestalt, mensen. De Stones zijn meer dan de som der onderdelen. De Stones , behalve Mick dan, vertegenwoordigen nog altijd een zekere levensstijl. Ze doen ons even vergeten dat we zelf ook oud worden. En we weten allemaal dat ze al jaren op routine spelen en dat het meest recente werk niet meteen wereldverbeterend is. En we weten allemaal dat Jagger een inhalige zakenman is. En weten allemaal wat ze weer gaan spelen. En we weten allemaal dat het weer een aanslag op onze portemonnee is.
Maar ze zijn godverdomme goed en wat ze doen en bezorgen ons nog steeds kippenvel. Bedankt, lieve Stones, voor het ondersteunen van mijn illusie van eeuwig jong te kunnen blijven.
Organisatie: Mojo & Concerts West
Grizzly Bear - Verknipte melodie à volonté
Grizzly Bear
Ancienne Belgique
Brussel
2017-10-14
Nick Nyffels
Qua foute carrièreplanning kan het tellen: vijf jaar geen plaat uitbrengen omdat het niet juist voelt. We hebben het niet over Tool, maar over Grizzly Bear. Deze zomer was er eindelijk een opvolger voor ‘Shields’ uit 2012, ‘Painted Ruins’. Je kan dan denken dat het momentum voorbij is voor deze band, genregenoten als Alt-J en Yeasayer hebben ondertussen aan de weg getimmerd en zijn vele malen groter geworden dan Grizzly Bear, maar kijk, de AB was toch uitverkocht, dus het Belgische publiek was deze band uit Brooklyn niet vergeten. Ondertussen zijn de bandleden trouwens over de hele US of A uitgewaaierd, dit terzijde.
Het recept van Grizzly Bear is nog niet veranderd: close harmony die botst met metalige gitaarklanken, een veel te luide bas en nummers met veel melodie en geen structuur: nummers hebben geen begin, midden of einde, de overgangen zijn abrupt alsof er drie nummers willekeurig door elkaar gemixt zijn, maar op een of andere manier werkt het wel omdat de melodie altijd komt bovendrijven. Fleet Foxes op pillen, of Beach Boys die door een computer random in stukjes geknipt en weer aan elkaar geplakt worden. Grizzly Bear brengt complete anti-progrock die toch rijkelijk uit 70 jaar popmuziek citeert. In een nummer passeerde zelfs een stuk post-rock Mogwai waardig. De poppareltjes kwamen vanavond vooral uit ‘Veckatimest ‘ en ‘Shields’, we herkenden “Yet again”, “Ready, able” en “While you wait for others” waarin de hoekige gitaar fel contrasteerde met de lieflijke oehoe-koortjes en de groep echt in de flow zat. Grizzly Bear blijft een bizarre groep, even vreemd als hun papier-maché podiumgordijn, dat het midden hield tussen een grot en een spinnenweb.
In de bis speelde de bassist op klarinet en saxofoon, waardoor het majestueuze “Sun in your eyes” nog dat tikkeltje extra kreeg.
De nummers van ‘Painted ruins’ haalden niet het niveau van ‘Shields’ of ‘Veckatimest’, maar omdat de groep rijkelijk uit zijn hele oeuvre citeerde, deerde dat eigenlijk niet.
Setlist
Four cypresses - Losing all sense - Cut-Out - Yet again - Fine for now - Ready, able - Sleeping Ute - Mourning sound - Glass hillside -Two weeks - On a neck, on a spit - Foreground -Knife - Three rings -While you wait for the others
Bis:Shift-Sun in your eyes
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Beth Ditto – Solo schitterend!
Beth Ditto
Ancienne Belgique
Brussel
2017-10-13
Emma Vierbergen
Solo gaan is altijd risicovol. Hoewel haar debuutplaat niet echt indrukwekkend was, had Beth Ditto gisteren geen moeite om een uitverkochte AB uit haar hand te laten eten. De frontvrouw van Gossip schitterde in haar strakke glitterkleed en pakte elke fan een voor een in met haar straffe stem en innemende anekdotes.
De Britse Annabel Allum mag de avond openen. Ze brengt een aantal nummers uit haar EP en een nieuwe single over ‘doing naughty things’ om zeven uur ’s ochtends. Hoewel de zaal al redelijk gevuld is, kan het publiek niet genoeg respect opbrengen om te zwijgen. Nummers als “Spit” en “Tricks” missen daarom daadkracht. Toch houdt de Britse zich sterk, alleen op het podium met effectpedalen, twee ventilatoren en een extreem luide gitaar. Allum weet haar grunge sound perfect af te wisselen met intiem getokkel. Afsluiten doet ze met “Rich Backgrounds”, een lied met een dikke ‘fuck you’ naar rijkeluiskinderen die zich een weg in de muziekindustrie kopen.
Achteraan het podium hangt een mega spandoek met de naam van Beth Ditto onder een regenboog. Het LGBT-icoon komt het podium opgewandeld in een jurk waar Max Colombie jaloers op zou zijn. Hoewel de rest van de avond niet veel gitaren zullen te horen zijn, opent Beth Ditto haar set met het meest Gossip-achtige nummer van haar soloplaat, “Oh My God”. We horen meteen dat er problemen zijn met de draadloze microfoon, maar haar band lijkt niets door te hebben. Links van haar staan een gitariste en toetseniste, rechts een drummer en bassist. Die bassist krijgt bij “In and Out” een hoofdrol. Beth danst aan de voorkant van het podium van links naar rechts. Ze wuift naar fans en noemt er een paar bij naam. In het Frans groet ze een stel Parijse dames. Het ‘problème technicale’ blijft maar doorzetten en Beth besluit de technicus achteraan de zaal tot orde te roepen. Wat een informatieve conversatie zou moeten zijn met Justin bij de PA, wordt een halve comedy-show.
De AB verandert even in een club tijdens “I Wrote The Book” en middenin het lied blijft de microfoon van Beth uitvallen. Ze wisselt naar een ouderwetse met een lange draad aan, wat opnieuw tot hilariteit leidt. Ze gooit ermee als een lasso om de eerste rijen te vangen. ‘I feel like Elvis. Like the old days’. Daar ligt net de forte en de zwakte van Ditto. Ze zorgt er telkens opnieuw voor dat iedereen in de zaal toch minstens een keer moet lachen. Maar dat rumoer is moeilijk weg te werken wanneer Ditto een emotioneel lied als “Fake Sugar” probeert te zingen, na een meezingmoment op het einde, haalt Ditto de clubvibe terug boven met “Open Heart Surgery” en hevige 80’s beats en bops.
Hoewel niet alle rustige nummers tot hun recht komen tijdens haar set, is “Lover” een voltreffer. De koppels in de zaal omarmen elkaar en Beth richt zich tot de Belgische Camille op de eerste rij, die verlegen wegduikt. ‘Oh Camille, you’re playing dirty with me’. Beth blijft aandringen en kan dan toch haar hand kussen. Tegen het midden van de avond heeft de uitverkochte AB Ditto al volledig in haar hart gesloten. En wanneer “Love Long Distance” wordt ingezet gaat het feestje pas echt van start. Nadat het nummer al lang is uitgedoofd en Ditto het volgende lied wil beginnen, blijft de zaal het refrein zingen. “We Could Run”, een episch lied uit haar solodebuutplaat draagt ze op aan Nathan (gitarist bij Gossip). Het refrein klinkt repetitief op de plaat, maar is live enorm krachtig. Tijdens de finale gaan alle lichten voor één seconde uit , net voor het laatste refrein losbarst. De stem van Beth Ditto faalt voor geen moment, ook niet tijdens de aartsmoeilijke cover van Erasure. Ze sluit haar set af met de obligatoire publieksfavoriet “Standing In the Way of Control”.
De bisronde begint met het rustige “Clouds”, dat niet ten volle geapprecieerd wordt door het opgezweepte AB-publiek. Dan maar snel naar dé hit van Gossip: “Heavy Cross”. Het lijken de songs te zijn wat het publiek het liefst wil horen. Toch mist er iets wanneer Beth ze solo brengt. Een Hannah die stevig tekeer gaat op de drums tijdens “Standing In The Way Of Control” en een Nathan die de riff van “Heavy Cross” wél foutloos kan spelen. We laten het niet aan ons hart komen en zijn blij dat Ditto die klassiekers toch wil zingen.
Afsluiten doet ze met haar solosingle “Fire”. Ze probeert iedereen nog persoonlijk aan te kijken tijdens de laatste minuten, buigt samen met haar band en na een ’merci beaucoup, sincère, dankje dankje dankjewel’ is haar band al terug in de coulissen. Met een trillende lip kan ze de microfoon niet wegleggen. De huislichten gaan ondertussen aan, technici staan klaar om het podium af te breken, maar Ditto en de rest van de AB willen niet naar huis. Ze zet Amy Winehouse’ “Valerie” in en door haar waterige ogen ziet Beth Ditto de uitverkochte zaal meezingen. Dieper dan dit kan een connectie met je publiek niet zijn.
Hoewel Ditto in een glitterkleed op het podium stond en de muziek is opgekuist met tierlantijntjes op de piano, is het ruige rock-’n-roll gehalte in Beth nog voor geen meter verdwenen. De Gossip-nummers kregen net dat beetje meer applaus dan het solowerk, maar Ditto had in de AB haar vaste metgezellen niet nodig om iedereen te charmeren met haar enorme stem en goedlachse humeur.
Setlist: Oh My God - In And Out - I Wrote The Book - Fake Sugar - Open heart surgery - Oo La La – Lover - Love Long Distance - We Could Run - A Little Respect cover Erasure - Standing in the way of control
Bis: Clouds - Heavy Cross – Fire - Valerie cover Amy Winehouse)
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Neem gerust een kijkje naar de pics eerder de week in Aéronef, Lille
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/beth-ditto-11-10-2017/
Organisatie: Live Nation
Lords Of Altamont - Casino goes rock’n’roll (from outher space)!
Lords Of Altamont
De Casino
Sint-Niklaas
2017-12-13
Hans De Lee
Heel divers avondje rock’n’roll daar in Sint-Niklaas, op vrijdag de 13de! Met 3 bands die op zeer uiteenlopende wijze het beste van zichzelf gaven en elk op hun manier het etiket ‘rock’ een aparte invulling bezorgden.
De gedurfde affiche had jammer genoeg niet de verhoopte massa naar de Casino gelokt. De zaal was amper voor de helft gevuld. Bij aankomst was opener Manngold al stevig van jetje aan het geven. Het binnenlands gezelschap, opgericht in 2008, bestaat uit een verzameling ras muzikanten die hun strepen ook al verdienden in tal van andere interessante bands. Meest gekend is allicht gitarist Rodrigo Fuentealba, actief bij ondermeer Fifty Foot Combo, Gabriël Rios, Arsenal, enz.
De heren spelen een explosieve, instrumentale en rauwe mix van psychedelische rock met veel groove en ballen. Hier en daar een snuifje blues, een scheut vintage (garage) rock en een weinig punk en je komt tot de krachtige sound van Manngold. Opmerkelijk en vrij uniek zijn de dubbele drums.
Galactic Empire is een heel ander verhaal. Dit opvallend 5-tal haalde het een tijdje geleden in zijn hoofd om de muziek van Star Wars in een pittig symfonisch rock en prog metal jasje te steken. Net als Manngold volledig instrumentaal maar live met de nodige show elementen, toepasselijke outfits (Darth Vader en Stormtroopers met masker) en spacy stemmen en gimmicks tussen de nummers door. Heel vermakelijk voor even en vermoedelijk een fijne ervaring voor echte die hard Star Wars fans, die zeker aanwezig waren in de zaal gezien de talrijke t-shirts die verwezen naar de films, maar niet evident om gans de set te blijven boeien en de aandacht van het publiek vast te houden.
Nummers als “Main Theme” en “Imperial March” klinken nog wel verrassend cool en behoorlijk heavy, doch na verloop van tijd brengt de set iets teveel van het zelfde en gaat het, wat mij persoonlijk betreft, al vlug vervelen. Leuke poging en geslaagd entertainment maar het idee is volgens mij toch iets te beperkt om op langere termijn potten te breken.
Het was vooral uitkijken naar de oerrockers van Lords Of Altamont. De band uit Los Angeles kwam in een uitgebreide Europese tour hun nieuwe CD ‘The Wild Sounds of Lords of Altamont voorstellen en deed daarbij gelukkig ook ons land aan! Frontman Jake Cavaliere en zijn gevolg brachten een geweldige pot intense garage rock met hier en daar een ferme psychedelische inslag. Je hoorde duidelijk de sound van bands als The Cramps, The Stooges en The Fuzztones terug bij de Lords en in mindere mate ook wel wat invloeden van The Rolling Stones, Motorhead en andere rockiconen.
Het geheel vormde een heerlijk broeierig concert waarbij Cavaliere zoals gewoonlijk uitbundig tekeer ging op zijn onverwoestbaar Farfisa orgel en het publiek constant betrok bij zijn performance en zijn band.
Openers “I said hey” en “Death on the highway” van de nieuwe CD zetten meteen de toon en kondigden een intens uurtje ongepolijste maar catchy rock’n’roll aan van de bovenste plank! In navolging van de band zelf kwam het aanwezige publiek eindelijk in beweging en werden vooraan het podium plots meer lederen jekkers gespot dan t-shirts van Star Wars.
De heren van Altamont hadden zichtbaar zin in een feestje en vuurden in een rotvaart hun songs de zaal in. In de set zaten enkele nieuwe nummers van de 6de schijf die in de loop van oktober uitkomt. Het nieuwe werk klonk weliswaar heel vertrouwd qua sound maar toch veelbelovend en fris! Het nummer “Evil (is going on)” mag hiervan een geslaagd voorbeeld zijn. Toch waren het logischer wijs vooral de oudere nummers die voor de meeste respons zorgden en die geregeld de boel op stelten zetten. Hoogtepunten waren ongetwijfeld “Get in the car” en “Live fast” zowat de lijfliederen van de Lords en duidelijke de favoriete songs van de opgekomen fans. Tijdens “FFTS” ging zanger en opperlord Cavaliere letterlijk het publiek opzoeken en nam hij zelfs zijn orgel mee in de front. Het betekende meteen het einde van een knappe set onvervalste en onversneden rock’n’roll!
De toegift bestond uit 3 typische Altamont knallers waarbij, na gouwe ouwe afsluiter “Cyclone”, de heren definitief backstage verdwenen om de volgende dag alweer in Parijs hun circus op te zetten.
Jammer van de matige publieke belangstelling want het laatste optreden was werkelijk top! Misschien schrok de combinatie van de 3 (te) verschillende bands toch iets te veel af voor sommige twijfelaars. Een gemiste kans of een weloverwogen beslissing? Who cares? Ik heb er alvast van genoten! Thanks DC Rocks!
Pics homepag Fie Luyckx
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Pale Grey - Diepgravend samenspel
Pale Grey
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-10-13
Julie Heyvaert
Gisteren bracht Pale Grey hun nieuwe album ‘Waves’ uit, wat ze in de AB Club kwamen vieren met een releaseshow. Wij gingen kijken, en hoorden een band die live hun album met gemak overstijgt. Vergelijkingen met The Notwist, Electric Guests of Girls In Hawaii mogen in de toekomst achterwege blijven. Pale Grey is de naam waarmee anderen vergeleken mogen worden.
Voorprogramma van dienst was Mortalcombat, een splinternieuwe groep van twee weken oud. Sarah en César, die ooit nog deel uitmaakte van BRNS, speelden beiden bij Italian Boyfriend, maar besloten dat het tijd was voor iets nieuws. Italian Boyfriend even op pauze dus, en het duo legde zich toe op Franse electropop. Hun eerste EP, ‘Vacances en France’, komt uit in februari 2018. In de tussentijd spelen ze hun verse nummers live. De AB Club was hun tweede optreden so far, en daar waren zij alvast gelukkiger mee dan wij dat waren. Had niemand uit het publiek de band al roepend op het podium onthaald, hadden wij het verschil niet gehoord tussen de achtergrondmuziek die speelde en de eerste tonen van Mortalcombat. De synthmelodietjes klonken allemaal iets te eentonig, en Sarah’s stem miste wat aan kracht. Het waren de nummers waar ze een drumbeat aan toegevoegd hadden, die voor schwung zorgden. Het klonk fijn, maar mocht muzikaal wat inventiever wat ons betreft.
Waar Pale Grey’s album ‘Waves’ meer iets weg heeft van een kabbelende beek, klonken ze live nu eens als een woeste oceaan, dan als een kalme zee. Daarop zeilbootjes die door de wind aangedreven over de golven kliefden. Beginnen konden de Luikse mannen niet beter doen dan met “Ghost”. Even leek het alsof we ook in het Sportpaleis bij grootmeester Nick Cave stonden, met een dramatische piano en een stem van zanger Gilles die klonk alsof hij een hele dag op een dieet van teer had geleefd. Diep, rauw, theatraal en meeslepend. We hoorden de mosterd van Girls In Hawaii en even meenden we zelfs Sigur Rós te ontwaren. Pale Grey speelde duidelijk al veel samen en het voelde alsof ze helemaal op elkaar waren ingespeeld. De nummers werden live stuk voor stuk naar een explosievere versie van zichzelf gestuurd, met harmonieuze samenzangen waar de basstem van Gilles in “Shame” nog mooier naar voor kwam.
De zaal, waar duidelijk heel wat vrienden aanwezig waren, kregen ze vlot klappend mee op “Blizzard” en het Goose klinkende “Hunter”. De ‘nananana’ op “Late Night” werd instemmend meegezongen. Veel knikkende hoofden bij dat laatste nummer. Ze hadden ons overtuigd, met een set die een strakke vaart hield en ons deed zweven. Hun album was wel oke, maar live overspoelden ze dat met verve. Een extreem dankbare band die we in de gaten moeten houden. Op 4 december bijvoorbeeld. Dan spelen ze gratis in het Depot Café. Ga ze checken en laat je meevoeren met een imaginaire wind in je haren.
Ism Dansende Beren www.dansendeberen.be
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nick Cave & The Bad Seeds - Zo puur en intens dat het pijn deed
Nick Cave & The Bad Seeds
Sportpaleis
Antwerpen
2017-10-13
Sam De Rijcke
Op voorhand waren wij er nog niet echt gerust in. Hoe zou de intimiteit en de breekbaarheid van het aangrijpende laatste album ‘Skeleton Tree’ een kille en bombastische concertarena als het Sportpaleis kunnen doorstaan ?
Cave nam alle twijfels weg door al meteen met drie diepgravende songs van ‘Skeleton Tree’ van start te gaan en daarmee het volledige Sportpaleis de adem af te snijden. Muisstil werd het in de zaal, zo een innige stilte hadden ze in die gigantische concertzaal nog nooit meegemaakt. Vooral “Magneto” was o zo mooi en ontroerend dat de tranen al meteen de kop kwamen opsteken. Nick Cave zocht de aanrakingen met zijn publiek op en legde zijn volledige ziel en overgave in de beklijvende songs uit dat pakkende album. Wij hadden Cave al eerder de ziel uit zijn lijf weten spuwen in een hele resem voorgaande concerten, maar nog nooit zo heftig en hartbrekend als vanavond.
Na de derde song was het duidelijk, iedereen die hier aanwezig was zou getuige zijn van iets unieks, legendarisch, treffend en groots.
Met een fenomenaal “Higgs Bosson Blues” trad Cave een eerste keer uit de zone van de intimiteit om zijn demonen de vrije loop te laten gaan. Mede door de geniale gitaar van partner in crime Warren Ellis was “Higgs Bosson Blues” van een onbereikbare puurheid en schoonheid. En dan deed een verzengend “From Her To Eternity” het vuur nog meer oplaaien, de primitieve rauwheid ging door merg en been, de song barste uit in een geweldige opzienbarende poel van noise. Hebben we “From Her To Eternity” ooit eerder zo vernietigend vertolkt weten worden ? Ik dacht van niet. De dreiging van het onvermijdelijke “Tupelo” zette die bloedstollende teneur verder. Net als je dacht dat dit gewoon niet meer overtroffen kon worden kwam Cave met een grandioos “Jubilee Street” opzetten, zo intens en mooi dat het haast pijn deed, en wederom met een sublieme Warren Ellis in een hoofdrol.
Als geen ander wisten Nick Cave & The Bad Seeds de ganse avond op zo een wonderlijke manier intense emotie en rauwheid bij mekaar te brengen.
De emoties kregen terug de vrije loop met “The Ship Song”, met een aangrijpend “Into My Arms” en een tot tranen toe bewegend “Girl In Amber” dat werkelijk héél, maar dan ook héél diep ging.
Nog zo een klepper waarin Cave tot bovenaardse proporties uitsteeg was de ultieme klassieker “Red Right Hand” die tegelijkertijd, heftig, passioneel en extreem explosief was.
De duivel kwam zich nog eens bemoeien in een zinderend “The Mercy Seat” en Cave groef terug tot bloedens toe in zijn diepste ziel met “Distant Sky” en “Sketelon Tree”. Er waren haast geen woorden meer voor zoveel pijn, schoonheid en vertedering.
In de bisronde spoorde Cave zijn publiek aan om actief deel te nemen aan “The Weeping Song”, nooit gezien in Caveland. De door het noodlot getroffen zanger zocht duidelijk troost in zijn publiek en hij kreeg daar ongelooflijk veel voor terug. Een schare fans mocht zelfs mee het podium op voor een geniale versie van de moordsong (en dat is letterlijk te nemen) “Stagger Lee” die hier voortdreef op een even geniale als simpele baslijn van Martyn Casey.
Cave ging eruit uit met “Push The Sky Away”, hij had ondertussen al een goddelijke status bereikt en het leek of ie effectief in staat was om de hemel te verplaatsen en er ondertussen zelf de hoogste troon te gaan bestijgen.
Nick Cave & The Bad Seeds waren buitenaards.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/nick-cave-13-10-2017/
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
