logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op 3 oktober 2024 Nightlife: Mo’Juice: Horse meat disco, Muziekclub Wintercircus, Gent op 4 oktober 2024 Machinedrum, Martha Da’ro, Club Wintercircus, Gent op 5 oktober…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Epica - 2024/8/...
Ty Segall - Sjo...
Concertreviews

Preoccupations

Preoccupations – Duistere intensiteit!

Geschreven door

Preoccupations is het vroegere Viet Cong die z’n politieke geladenheid in de groepsnaam liet vallen en muzikaal manifesteert in donker dreigende postpunk/indiewave rock . Een goed uur lang worden de twee platen samengeperst door het kwartet van de Canadese bassist/zanger Matt Flegel . Wat een intensiteit! Niet voor niks waren zij curator al van het Wilde Westen georganiseerde Sonic City !

Op Preoccupations komen een pak bands tesamen als Wire, Girls Against Boys, Interpol , Shellac en Savages. Preoccupations rammelt , garagerockt , postpunt; songstructuur , donkerte en sfeer zijn er in een aanhoudend intens broeierige spanning,  door rauwe, hoekige, strakke, metaal klinkende en galmende echoënde gitaardwarrels , de overheersende, dreunende , repetitieve , grauwe basstunes , de stuwende , opzwepende drums en de zalvende elektronicariedels, die 60s psychedelica over enkele nummers doet waaien. De diepe stem van Flegel beklemtoont dat gitzwart opgetrokken universum .
De eerste twee “Anxiety”, “Memory” , van de nieuwe titelloze plaat , voeren , slepen ons stap per stap mee , durven te ontsporen en baden in een waas van noise en galm . Weinig ademruimte ervaren we tussen de handvol nummers , die een unieke sfeer creëren,  opbouwen, van zich afbijten en zich nestelen tussen onze oren .
Furieus gedreven klinkt  Preoccupations dus. Het oudje “Select your drone” , van de EP ‘Cassette’ uit 2014 , is een aanstekelijke smaakmaker die het combi live niet vergeet . Preoccupations is messcherp , bruist, sprankelt en zorgt voor afkoeling tijdens deze warme dagen. Ze klinken tegendraads, complex als toegankelijk , poppy , zonder dat de donkere dreiging vervaagt . “Bunker buster” en favorieten “March of progress” , “Death” worden tot op het bot uitgediept, heerlijk vertier is het door de slepende , driftige,  gierende ritmes en de effects , die een A place to bury strangers onder druk zet . 

Verdwaasd worden we achtergelaten . Preoccupations zorgt voor allerlei stemmingen, die een duistere ondertoon hebben. We vertoefden een uur lang in die verzwelgende sound. Sterk staaltje dus!

Twee bands waren meegereisd Lab Coast en Cindy Lee , die ook uit het gerespecteerde Canada afkomstig zijn .
Lab Coast spelen warme , aangename , frisse, broeierige , sfeervolle poprock. De zweverige zangpartijen zorgen voor emotionaliteit en intensiteit . Ze waren alvast de meest poppy band vanavond.
Iets later kregen we Cindy Lee , een duo van een transgender lookalike en een  multi-instrumentaliste , die een David Lynch sfeertje creëren. Een sensueel prikkelende sound , die cinematografie en cabaret op z’n Residents linkt, sfeervol geschift is , en dromerig als apocalyptisch klinkt door de toegankelijke, ontspoorde ritmes en de ijzige, hoog uithalende vocals en vocoderpartijen . Ongrijpbaar gek!

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Kraftwerk

Kraftwerk – One of these shows – The Mix

Geschreven door

Kraftwerk – One of these shows – The Mix
Kraftwerk
Koingin Elisabethzaal
Antwerpen
2017-05-23
Didier Becu

‘The robots are coming to Antwerp’, en dat zullen we geweten hebben! Het was wel te verwachten, maar door de acht aangekondigde shows in de Koningin Elisabethzaal (die al even kil als de band lijkt) werd op de sociale media iedereen wel een beetje een robot. Ook zij die er niet waren, want iedereen had wel zijn zegje over hoe relevant Kraftwerk wel is. Laat ons daar eerlijk en wel over wezen: meer relevant dan wie ook. De vraag was alleen of de Duitse elektropioniers de hoge verwachtingen in muzikale daden konden omzetten.

Laten we eerst maar met de minpuntjes starten, kwestie van de azijnpissers ook hun jolijt te gunnen. In Antwerpen stond niet Kraftwerk op het podium, wel Ralf Hütter, de enige van de huidige vier die de iconische songs meeschreef. Alle anderen hebben ondertussen hun robotpak opgeborgen, of toeren de wereld rond zodat de fans niet vergeten dat ook zij tot het baanbrekende West-Duitse collectief behoorden (Wolfgang Flür of Karl Bartos). Tweede minpuntje, nou ja, ten minste voor zij die acht tickets op zak hadden: de acht shows verschilden niet zo veel van elkaar.

Wij kozen voor ‘The Mix’. Een veredelde compilatie-album uit 1991 die vooral opviel door zijn grondig herwerkte versie van ‘Radioactivity’, en gewoon omdat het één van de weinige shows was waar je na een minuut nog een ticket voor kon bemachtigen. Om in computertaaltaal te blijven: niet meer dan een random-keuze…
Een show in 3D dus. Bij aanvang kreeg iedereen een kartonnen brilletje in de handen gestopt. Ideaal om het ding uit te testen voor de nodige selfie. Niet dat daar veel tijd was, want met een Duitse Pünktlichkeit betraden de vier de scène. Moest ook, want drie uur later moesten ze alweer klaar staan voor een tweede show, of hoe routineus het leven van een robot wel kan zijn…
Eventjes dachten we dat we de elf songs op ‘The Mix’ in volgorde zouden horen, maar de intro van “Numbers” besliste daar snel anders over. Het was eventjes wennen aan het soms te doffe geluid. Blijkbaar zat de mix niet altijd even goed bij ‘The Mix’, kwestie van grappig te blijven. Maar ook dat was niet meer dan een minpuntje. Meteen werd je meegezongen door de ijskoude elektronische klanken die voor iedereen wel iets betekende. Kraftwerk mag dan wel een commerciële fabriek geworden zijn, het zijn en blijven de uitvinders van de elektronische klanken. Vraag het desnoods eens aan Soulwax…
Op naar “Computer World”. Een vriend maakte me achteraf de opmerking wat voor een visionairs Kraftwerk wel waren. Was er iemand in 1981 die het album ‘Computer World’ kocht die ooit gedacht zou hebben dat we decennia later zouden worden overgenomen door de computers? Neen dus, en die Commodore (of welk merk het ook was) die met behulp van een 3D-brilletje op je netvlies werd afgevuurd, leek plots een kleine vijand.
It’s More Fun To Compute”, “Home Computer” en “Computer Love” waren de volgende. Hadden we ons niet van dag vergist? Zaten we wel bij ‘The Mix’, en waren we per abuis niet bij de show van ‘Computer World’? Juist, geen azijngepis, want de versies waren onverwoestbaar en ‘subliem’, het enig te gebruiken adjectief. En, it’s more fun to compute, zeker met Kraftwerk!
Kraftwerk had altijd een Vorsprung durch Technik, en het in 1975 uitgebrachte ‘Radio-Activity’-album was de gedroomde mix van Krautrock en elektronica. De titeltrack, voorafgegaan door “Geigerzähler”, werd in de versie van ‘The Mix’ gebracht. Het enige verschil met de versie uit 1991 is dat men Fukushima aan het lijstje van Tsjernobyl en Sellafield heeft moeten toevoegen. De soundtrack van een planeet die zichzelf opblaast. Waarom denken we aan het orkest dat bleef spelen op die bekende boot die in aanvaring kwam met een ijsberg en drie uur later naar de bodem zonk? Zo lang we maar blijven fahren auf der Autobahn! Een versie van meer dan vijftien minuten. We begrepen de kerel naast ons die met zijn handen een denkbeeldig stuur in handen had. Kraftwerk sleurt je inderdaad mee de autobaan op, en de autootjes die je ook op de hoes zag, en je ook op het 3D-scherm kruisten, maakten deze trip een melancholische belevenis waar niemand onberoerd van kan blijven. Hebben we het woord ‘subliem’ al gebruikt in deze recensie?
Het volgende hoogtepunt (voor ondergetekende hét hoogtepunt): “Spacelab”. De visuals toonden je vanuit de ruimte de aarde. Eventjes leek je of je in Kubricks 2001 zat: de satellieten vlogen zo op je af. De technopopsoundtrack ervan kon niet grandiozer…
“Das Modell”, dan. Onze pocket calculator berekent dat de song net geen veertig jaar oud is, maar de track is nog geen sikkepit verouderd. Het geheim? Het kunnen schrijven van de perfecte pophit, meer niet!
Wie er vijftien jaar geleden reeds bij was in de Vooruit (waar is de tijd?), wist al jarenlang dat “The Man Machine” steeds gepaard gaat met indrukwekkende visuals die de song extra leven inblazen. Zelfs haters van het kartonnen brilletje moesten nadien toegeven dat die 3D wel degelijk voor meerwaarde zorgt. Ja, laten we het gewoon maar over de visuals hebben, wie moet er nog van overtuigd worden dat ‘The Man Machine’ één van de meest imponerende electrotracks aller tijden is?
Net bekomen van het ‘halber-Mensch, halber-Machine’-verhaal, word je nadien een kwartier lang ondergedompeld in de wereld van “Tour De France”. Was dat niet Eddy Merckx of Fausto Coppi die op weg was naar Alpe d’Huez? Heroïsche beelden die perfect passen bij de Kling Klang-klanken van het kwartet. Van de fiets naar de trein, met de “Trans-Europe Express” van de Champs Elysées naar een koffiebar in Wenen. Neen, geen verrassingen, maar niemand die dat ook verwacht. Het is en blijft Kraftwerk, of als je het toch absoluut juist geschreven wil zien…drie techneuten onder leiding van maestro Ralf Hütter.
We worden naar huis gestuurd bij “Metal On Metal”. Of toch niet, hoe kun je richting huis vertrekken zonder de dummies tijdens “The Robots” aan het werk te zien? Met muziek heeft dit nog weinig te maken. Alles is voorgeprogrammeerd, dat weet je, desalniettemin als totaalspektakel of gewoon als staalkaart van technisch kunnen eenzaam aan de top.
En dan is het nog niet voorbij, Kraftwerk wil nog eens tonen dat ze op het einde van de jaren 80 ook nog iets in de pap te brokken hadden. Ze hadden het toen wel een pak moeilijker, gewoonweg omdat toen zowat alle elektro-acts hun geluid hadden gekopieerd. Songs als “Musique Non Stop”, “Techno Pop” of “Boing Boom Tschak “ raken niet aan de knie van de klassiekers uit de jaren 70, maar het blijven topsongs.

Het doek valt, de security is al volop in de weer om de uitverkochte zaal naar de kelders van de Koningin Elisabethzaal te loodsen. Aan de ingang staat immers een andere meute te wachten voor de volgende show. Poenpakkerij? Geen mens die daar aan twijfelt. Genialiteit? Vooral dat…

Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com

Organisatie: Live Nation

Show Me The Body

Show Me The Body – Epileptisch Gewelddadig!

Geschreven door

Show Me The Body – Epileptisch Gewelddadig!  
Show Me The Body + SHHT.
Bonnefooi
Brussel
2017-05-22
Masja De Rijcke

Wat waren we weer blij toen enkele dagen voor de aanvang van deze show te horen kregen dat SHHT. het voorprogramma zou verzorgen. We kunnen al niet meer op ons ene hand tellen hoeveel keer we deze mannen aan het werk zagen maar toch blijft deze band steeds verbazen.
Deze show met Show Me The Body zou normaal plaatsvinden in de AB Club maar is wegens een magere ticket verkoop verhuist naar het fantastisch gezellig café langs de AB, de Bonnefooi.

Een tot boven gevulde Bonnefooi voor onze vrienden van SHHT. Een band met potentieel, veel potentieel! Ze releasten nog niet zo lang geleden hun eerste 7inch vinyl in het Krawietelke in Gent en zijn nu al Gent’s meest absurde nieuwe band. Frontman Michiel Randsome en co kruipen compleet relaxed het miniscule podiumpje op en startten met hun half uur durend setje. Een mengelmoes van genres word bovengehaald en de Bonnefooi veranderd meteen in een mini zwetende danstempel. “Life” , “I don’t Care” en “Masterpiece” waren de kleppers van deze ongeremde en dolgedraaide set , maar ook nieuw lawaai werd hier enthousiast aan ons voorgesteld. Om nog even een mooie stempel te zetten klom frontman Michiel via de toog naar boven om al zwevend over het balkon z’n ge auto-tunede kreten verder uit te schreeuwen.  Absurd en geniaal! Maar vooral geniaal! Voor de liefhebbers dan toch! Wij zitten althans vol ongeduld te wachten op meer muziek!

Er was blijkbaar weinig interesse in de NYC jongens van Show Me The Body. Tot onze grote verbazing,  want vorig jaar brachten zij hun schitterend debuutplaatje ‘Body War’ uit. Een woest plaatje dat enkele knipogen uitdeelt naar Death Grips en H09909.Dit jaar kwam ook hun 2de kindje ‘Corpus I’ uit met in samenwerking met verschillende andere artiesten.
De Punkattitude droop  er  hier met liters van af en Hipster frontman Julian Cashwan Pratt wist zeer goed weg met z’n banjo. Ja een banjo! Want een gitaar was er nergens te bekennen. Hun sluizen werden opengezet en al meteen begon het volkje beneden hyper heen en weer te springen. De diepe  en gewelddadige basdrum voelen we vandaag nog steeds door ons lichaam gaan en de uitgedeelde oerkreten zijn ook nog steeds aan het nazinderen op onze trommelvliezen.
Enkele epileptische aanvallen van onze frontman later werd de set na amper 30min stopgezet. Jammer maar helaas! Ondanks dat we drijfnat waren, met moeite aan adem konden geraken en bijna vertrappeld werden door het over enthousiaste publiek, hadden we zin in nog meer! Dit is Show me The Body, niet meer , niet minder!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Derek & The Dirt

Derek & The Dirt - The Dirt is back!

Geschreven door

Derek & The Dirt - The Dirt is back!
Derek & The Dirt
CC Ghybe
Poperinge
21-05-2017
Filip Van Der Linden

The Dirt is back. Na bijna 25 jaar hebben Dirk Dhaenens en Pim de Wolf, de creatieve tandem achter Derek & The Dirt, elkaar teruggevonden. De eerste reünieshow in het Manuscript in Oostende was misschien nog een uit de hand gelopen vriendendienst, in Poperinge was het menens. Het was luid en smerig. Rock is nog lang niet dood.

Dhaenens en de Wolf willen niet gewoon hun oude hits opwarmen en kiezen ervoor om vooral veel nieuw werk in hun set te steken. Geen eenvoudige taak met een publiek dat in de eerste plaats komt voor het oudere werk. Het nieuwe materiaal moet dan minstens de vergelijking met het oude kunnen doorstaan.
De versie 2.0 van Derek & The Dirt, met behalve toetsenist Yves Meersschaert nog de nieuwe drummer Frederik Van den Berge en bassist Philippe De Vuyst, slaagt daarin met vlag en wimpel. Nieuwe songs als “Stop The News” (over onze verslaving aan nieuwsberichten) en “We Still Feel” gaan verder op het elan van het oude werk: luide gitaren, vette riffs en met een songtekst die ertoe doet. We mogen hopen dat ze met dat nieuwe materiaal de studio in trekken. Maar ook bij Derek & The Dirt moet het niet altijd serieus zijn. Soms gaat een song, volgens Derek, ook gewoon over tieten. Zo’n kwajongensstreken zijn nog steeds het handelsmerk van Dhaenens en co.
Van het oude werk onthouden we vooral furieuze versies van “Run”, “Simenon Girl”, “Love’s Exaltation” en “Stealin’ From Rock ’n Roll”. Bij het publiek gaan spontaan de armen in de lucht, net als begin de jaren ‘90.
Ook “Oh By The Way” en “Rosie” doen de harten van het publiek in Poperinge wat harder slaan. Al struikelt Derek over de eerste strofes van Rosie, de tekst staat duidelijk nog met diepe halen diep gegrift in het geheugen van het publiek, dat hem onmiddellijk te hulp schiet.
In het bluesy “Mirror” en ook in “All Today’s Words” horen we dat de stem van Derek met het verstrijken van 25 jaar nog wat dieper snijdt: voller, ronder, rijper, donkerder. Ergens tussen Tom Waits en Arno in. Maar er werd in Poperinge in de eerste plaats gerockt, o.m. op “Old Fear” en het springerige “Sugar”. Op “G-Cup”, dat dan weer niet over tieten zou gaan, toont Derek & the Dirt dat de band in deze nieuwe samenstelling geen schrik heeft om wat te experimenteren. En ze komen er mee weg.
“The Letter” van The Box Tops hebben die van The Dirt bewaard voor de bisnummers. Op “Butterfly”, het andere bisnummer, toont Pim de Wolf nog eens dat hij niet alleen vanwege zijn kapsel en de immer aanwezige zonnebril de Slash van de Lage Landen wordt genoemd. De vette riffs rollen nog steeds met een verbazend gemak uit zijn versterker.
Waar je in Poperinge niet naast kon kijken was het plezier waarmee Dirk Dhaenens en Pim de Wolf op het podium stonden. Ze stonden te stralen en dat sloeg over op het publiek. Waarom hebben ze zo lang gewacht voor een reünie?

Organisatie : Taste It, Poperinge

Warhola

Warhola - Een groots artiest ontpopt zich

Geschreven door

Op een warme zaterdagavond zakten wij af naar Brussel. Niet voor de gay pride, maar wel voor het concert van Warhola, van Oliver Symons van Bazart. We kregen de transformatie van een bescheiden muzikant naar een magistrale artiest te zien,  in een zo goed als uitverkochte grote zaal.

Voor we het in geuren en kleuren hebben over de verbluffende show van Warhola, willen we toch eerst even welverdiende credits geven aan Ulysse als support. Wat een opwarmer! Zelden zagen we zo’n enthousiasme in het publiek. De gemotiveerde band kreeg er ook een korte gastpassage van Glints die voor de gelegenheid de lijnen van Roméo Elvis kwam inzingen op “Acid”, wat het publiek duidelijk bekoorde . Normaal spotten we op dit vroege uur enkele timide danspasjes. Nu was de zaal in topvorm.

Warhola - Een halfuurtje krijgen we om even op adem te komen vóór de lichten opnieuw gedoofd worden en een donkere, mysterieuze sfeer de zaal overmeestert. Harde elektronische beats (onze borstkas trilde) geven de zaal een voorsmaakje van wat er aan komt. Na de nodige spanningsopbouw, komt Oliver tevoorschijn in een Oscar and the Wolf doende outfit (zonder de glitter) en uitstraling.
Heel snel wordt duidelijk dat deze show de vorige met grote stappen gaat overtreffen. Niet alleen laat Oliver ditmaal zijn microfoondraad achterwege, hij bespeelt minder zelf zijn keyboard wat hem plots veel meer bewegingsruimte geeft. Ook de visuals en persoonlijke uitstraling zijn van een nog hoger niveau dan wat we tijdens de vorige show in de AB Box te zien kregen. Een led paneel overdekt de achterkant van het podium en we krijgen een kleurrijke lichtshow te zien.
Symons staat met een overtuigende , zelfzekere allure op het podium en krijgt de zaal vanaf het begin mee. Hij heeft er duidelijk zin in en maakt het podium tot zijn danszaal, het publiek volgt al snel zijn voorbeeld en gaat bescheiden meebewegen in de pit. Na de stevige start, komt de zaal even tot rust tijdens een nieuw nummer dat begint als een ballad. Al is niets minder waar, de song ontploft al snel in een multi-divers kleurenpalet aan beats dat ons even helemaal omver blaast. De enige gedachte die in ons opkomt, is “wat een fucking goe nummer was da”.
Tijdens de avond krijgen we nieuwe nummers voorgeschoteld die stuk voor stuk verrassend goed worden onthaald door het publiek. Er is geen sprake van awkward stilstaand kijken, er wordt bewogen, gefloten en geklapt. Tussen al het dansen door worden gelukkig ook de nodige pauzemomentjes ingelast. Zoals het fantastische gitaar-intermezzo van Wouter Souvereyns die een betoverende, warme gloed over de zaal laat neerdalen. Hij maakt het er even muisstil.
De oudere nummers “Unravel”, “Reshape”, “Aura” en “Lady” kunnen natuurlijk ook niet ontbreken. Stuk voor stuk nummers die de zaal duidelijk kent en hen enthousiast laat mee bewegen.
Ook Oliver is een brok energie op het podium. We krijgen een spraakzamere, beweeglijkere Warhola te zien dan in zijn vorige shows. Wanneer de nieuwe single “Promise” wordt ingezet, komen de Jamaica vibes boven en wordt de zaal spontaan zo’n 20 graden warmer. “Red” wordt aangekondigd als de laatste van de avond en een golf van teleurstelling gaat door de zaal. Het publiek heeft duidelijk nog geen zin om naar huis te gaan. Warhola blaast de set uit met een fenomenale outro met satanisch-klinkende beats en een exorcistische getinte lichtshow en bijhorende duistere moves.
Tot grote vreugde bij het publiek komt Oliver nog even terug voor twee bisnummers. Hij neemt definitief afscheid met de recentste hit “Jewels” waarop hijzelf met het publiek nog een laatste keer de schoonste dansmoves toont en de laatste restjes energie achterlaat.

Vorig jaar zagen we in AB Box al een heel andere kant van de anders vaak timide, bescheiden Oliver. Nu kregen we een ware transformatie. We zagen een grootse veelbelovende artiest die blijft groeien. De onwennigheid en onzekerheid in zijn podium présence, was nu helemaal verdwenen. Na wat we vandaag ervoeren, kijken wij met nog meer verlangen uit naar wat de toekomst voor Warhola brengt. De nieuwe nummers die we vandaag proefden, laat ons alvast met honger wachten op dat aankomende album.

Ism Dansende Beren – www.dansendeberen.be

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

Sugarhill Gang

Sugarhill Gang overschrijdt verschillende generaties

Geschreven door

Er was weinig volk dat kon terugdenken aan hoe New York in 1981 was, of 1976, en waar hip-hop uit voortkwam. En toch is dat waar de sound van de Sugarhill Gang in 1979 voortkwam toen ze met “Rapper’s Delight” een monument voortbrachten waarvan men op dat moment waarschijnlijk nog niet besefte wat voor een monument het was. Een New York waar de straten vol naalden lagen en de schizofrenen in de goot. Een New York dat niemand nu nog zou herkennen en dat intussen een mythe geworden.

Intussen zijn we haast 40 jaar verder en dan komt er een concert waarbij de aanwezigen misschien niet helemaal weten wat er gebeurt, of toch wel als hun ouders het hen ooit vertelden. De organisatoren moeten dat uiteraard wel geweten hebben en het zegt toch wel wat over de kracht van muziek dat hierbij een paar generaties aaneen gesmeed worden. Het was ook voor mij de eerste keer in een LUX, een nieuwe intieme zaal in een deel van Gent dat niet zo echt tot het centrum hoort waar men in de toekomst best nog wel wat feestjes wil gaan organiseren.
Hip hop en de hele cultuur waar Sugarhill Gang uit voortkwam bestaan op zich niet meer, of zijn intussen tot iets helemaal anders gemuteerd, maar dat is net wat hiphop ook al was, een mutatie van diverse invloeden en subculturen die stalen als de raven en hun grootste hit baseerden op andermans werk.
Het was uiteindelijk niet zo moeilijk om dit soort bedenkingen achter je te laten als je de energie zag waarmee nog een aantal oude leden, Michael ‘Wonder Mike’ Wright and Guy ‘Master Gee’ O'Brien als de bio correct is,  aangevuld met jonger geweld, te keer gingen en er een echt feestje van maken.
Uiteraard de hits zoals “The Message” en “8th Wonder”, maar net zo goed flarden Run DMC of House of Pain of zowaar Madonna die ze aan een razend tempo aaneen rapten, met nog een hoop zo snel als ze waren amper te volgen intermezzo’s uit een rap back catalogue van vier decennia.
Het niet zo talrijke publiek lustte er wel pap van, en het hoogtepunt van de avond kon niet anders dan “Rappers Delight” zijn, waar nog wel een paar volgende generaties hun groove thing op zullen shaken.

Een veel energierijker concert dan ik ooit gedacht had, en haast te professioneel in al zijn vloeiende enthousiasme. Hiphop leefde deze avond in ieder geval meer dan ooit. Er moest nog een feestje aangebreid worden, met DJ’s die schat ik nog niet geboren waren toen hiphop het levenslicht zagen, maar dat zal wel weer een bewijs zijn dat op goede muziek geen leeftijd staat.
We zagen dat het goed was en verlieten wijselijk het pand.

Organisatie: City Queens & Club69

WWWater

WWWater geeft het beste van zichzelf

Geschreven door

WWWater geeft het beste van zichzelf
A/T/O/S en WWWater
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-05-18
Wim Guillemyn

A/T/O/S en WWWater - Twee beloftevolle bands gaven vanavond het beste van zichzelf

Vanavond stonden er twee jonge Belgische bands op het programma waar ik al veel van gehoord en gelezen had maar nog niet aan het werk had gezien. Ik was dus benieuwd wat de avond zou brengen. De zaal was gekleurd met rode lampen en het projectiescherm toonde een psychedelische montage. De toon was gezet.

A/T/O/S of ook wel uitgesproken als A Taste Of Struggle mocht de avond openen. Dit duo werd op het podium door nog twee dj’s bijgestaan. Hun blend van electro, trip hop en dj-music heeft wel iets. Samen met de frisse verschijning van zangeres Amos en haar sensuele en aangename stem zorgden voor een goede trip doorheen hun muzikaal landschap. Hier en daar waren er wat bewegingen en aarzelende danspasjes te bespeuren. We onthouden o.a. “Roses” en “Vortex” (uit hun recentste album ‘Outboxed’).

WWWater is een trio dat, kort door de bocht gezegd, minimalistische electro maakt. Het podium werd opgevrolijkt met spiegels en ander reflecterend materiaal. Een creatie van Atelier Brenda. Verder waren er de synths (met Moog etc) bespeeld door Boris Zeebroek (zoon van Kamagurka en ook gekend van bands zoals The Germans en Hong Kong Dong) en de percussie door Steve Slingeneyer (met drum en drumcomputer). De zangeres Charlotte Adigéry bespeelde sporadisch ook nog de basgitaar. Ze begon met een liedje dat praktisch alleen uit zang bestond. De set werd dan geleidelijk opgebouwd en kwam met elke song opzwepender. Halverwege kwam alles helemaal onder stoom met “WWWater”, “My Hands” en “Screen”(dat een beetje als een song van The Ting Tings kon doorgaan). Een heel sterke performance en wat een krachtige stem heeft zij toch. Dit in combinatie met haar charisma maakte dat het een subliem optreden was.
Het optreden was vrij kort (ik vermoed dat ze nog geen uitgebreid repertoire hebben) en er kwam geen bis meer ondanks de vraag van het publiek.
WWWater is een band om zeker en vast in het oog te houden.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Tamino

Tamino – Imponeren op magistrale wijze

Geschreven door

Tamino – Imponeren op magistrale wijze
Tamino
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-05-15
Thibault Vander Donckt

Een jaar geleden was hij nog volledig onbekend, maar verdiende hij toch een plaatsje in onze lijst voor beste Belgische nummers van het jaar 2016. Nu, een overwinning van de Nieuwe Lichting later, speelt Tamino z’n eerste volwaardige show in een uitverkochte AB Club. Er waren heel wat hoge verwachtingen, maar Tamino loste die zonder enige moeite in. We waren namelijk getuige van een fenomenaal optreden.

De zaal zit bomvol wanneer de lichten doven en de 20-jarige Tamino het podium opkomt. Met de spots die hem enkel van langs achter verlichten, lijkt het alsof Tamino niets meer dan een zwart gedaante is, maar dan wel eentje die enorm goed met z’n gitaar overweg kan en z’n stem in alle bochten kan wringen. We zijn nog maar enkele seconden ver en het publiek wordt nu al overmeestert door de magie die Tamino uitstraalt.
Na twee songs alleen te hebben gespeeld, komt de gitarist van Het Zesde Metaal de jonge knaap vergezellen en neemt hij de piano voor z’n rekening. Dan gebeurt er iets wat Tamino niet snel zal vergeten. Ze willen het volgende nummer starten, maar opeens beseft Tamino dat hij geen plectrums op zak heeft. Gelukkig is het publiek vanavond heel vrijgevig en trakteren ze hem op enkele plectrums. Stress doet toch wat met een mens.
Alsof één extra muzikant niet genoeg is, komt Michiel Balcaen de drummer van Balthazar, het duo in gezelschap houden. Tamino speelt doorgaans heel rustig en gecontroleerd, maar toch zijn er momenten waarop de muzikanten zich even kunnen laten gaan, waardoor het op een ingetogen manier toch nog kan losbarsten. Wat we momenteel te zien krijgen, is in België echt wel uniek, zoiets hebben we zelden gezien.
Het eerste hoogtepunt van de avond is “Indigo Night”, een nummer dat terug te vinden is op de nagelnieuwe EP ‘Tamino’. Het nummer klinkt live heel erg breekbaar en de stem van Tamino bezorgt ons kippenvel van de eerste tot de laatste minuut. De zaal is muisstil en heel wat mensen sluiten hun ogen om het lied echt tot zich te laten komen, terecht. Tamino wordt getrakteerd op een langdurend applaus, maar daar heeft hij eigenlijk niet echt veel op te zeggen. Gelukkig hoeft dat ook niet, want z’n lach toont aan dat Tamino zich helemaal in z’n nopjes voelt op het podium.
Het ongelooflijke aan het optreden van deze avond, is dat we hier te maken hebben met een artiest die eigenlijk nog maar net bezig is. Hij heeft in feite heel weinig ervaring, maar toch heerst hij over de AB alsof het een dagelijkse activiteit lijk te zijn. De songs die hier vanavond de revue passeren, zijn ook stuk voor stuk perfect uitgewerkte nummers die iets teweeg brengen. Als je dit op twintig jarige leeftijd al kan brengen, dan ben je verdomd goed bezig.
Afsluiten doet hij met “Habibi”, het nummer waarmee alles is begonnen. Het fijne aan deze show, is dat er hier niet wordt meegezongen, waardoor de band ongestoord hun ding kan doen. Na z’n laatste hogen tonen, verdwijnt Tamino van het podium. Het publiek bombardeert de band met applaus en het duurt dus niet lang vooral iedereen weer op de bühne te zien is. Met zijn cover van “I Bet That You Look Good On The Dancefloor” van Arctic Monkeys en “Smile”, eindigt Tamino zijn formidabele set.

Het is zeker niet onze intentie om Tamino tot superster te bekronen, maar als het goed is, dan mag dat zeker en vast gezegd worden. We zagen gisterenavond een optreden waar we eigenlijk niets op aan te merken hebben en dit gebeurt zelden. Vanavond speelt Tamino z’n tweede show in een alweer uitverkochte AB Club, benieuwd wat dat zal geven.

Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

The Kooks

The Kooks - Vijfgangenmenu boordevol lekkers

Geschreven door

The Kooks zijn al meer dan tien jaar bezig. “Hoog tijd om een ‘best of’-tour te ondernemen”, dachten ze. Deze hield ook halt in de AB Brussel. De grote zaal was volledig uitverkocht en had een gemiddelde leeftijd van rond de twintig jaar. Velen beleefden er jeugdsentiment, anderen kwamen er voor het eerst hun idolen aan het werk zien. Wat het ook mag zijn, iedereen ging met een goed gevoel naar huis. Alle hits passeerden en de band speelde vol vuur. We hoorden achteraf dan ook niemand klagen.

Vooraleer The Kooks van jetje mochten geven, kregen we een geweldig voorprogramma. De mannen van Blossoms kunnen met gemak al de kleine zaal van de AB alleen vullen, dus het is mooi meegenomen om ze nog eens als voorprogramma te zien. De band is gegroeid en brengt hun nummers in stijl en body. Door hier en daar een gitaarsolo en meezingmomentje te creëren, bleken ze de perfecte opwarmer voor The Kooks. Puik werk, jongens.

Een gigantisch doek bedekt het podium voor de band het podium betreedt. We zijn nu al benieuwd wat voor spektakel er op dat podium te zien zal zijn. Met een instrumentale intro en gespeel met schaduw, hitst The Kooks het publiek helemaal op. Eens de gitaren beginnen te knallen op “Eddie's Gun” en het doek naar beneden valt, start het feest in de zaal met een springerige bende die zich duidelijk amuseert. De vlam is meteen in de pan en die zal blijven branden tot het eind van de show. Er passeren drie songs van het debuut ‘Inside In / Inside Out’, meteen ook de plaat die over de rest van de avond het meest frequent wordt gespeeld.
Een verrassende tweede plaats is weggelegd voor ‘Listen’, hun laatste plaat uit 2014. Daaruit speelt The Kooks maar liefst zeven nummers, terwijl de andere albums ’Konk’ en ‘Junk Of The Heart’ bijna volledig genegeerd worden met respectievelijk drie en twee liedjes. Op zich zou dat geen probleem zijn, ware het niet dat de nummers uit de laatste plaat toch wel sfeerbrekers bleken bij momenten. Zo haalde “Westside” alle energie uit de set die net was ontstaan dankzij “Always Where I Need To Be” en was “Sweet Emotion” nu ook niet om over naar huis te schrijven. Eén nummer bleken ze helemaal anders te brengen dan op plaat. “Rosie” werd gestripped naar enkel een piano en een gitaar met twee stemmen. Het bleek wel te werken, al was de inval van drums en basgitaar na enkele minuten toch noodzakelijk om de aandacht er bij te houden.
Tot daar de kommer en kwel, want de rest van de set zat goed in elkaar. Luke Pritchard bleek in een goeie bui want hij zat van begin tot eind als een energiek konijn rond te springen. Het leek er op dat hij zich oprecht  amuseerde op het podium, wat de show alleen maar sterker maakte. Verder was er niet veel te zien op het podium, dat sober aangekleed was met enkel een draadloze radio die één keer een rol speelde in de set. Dat was nadat Luke het emotionele “See Me Now” op de piano had gebracht en iedereen plots van het podium verdwenen was. Via de radio werd de intro gespeeld van “Sweet Emotion” om zo het publiek wat op te fokken.

Iedereen in de zaal beleefde duidelijk de avond van zijn of vooral haar leven. Bij elk nummer dat gekend in de oren klonk, schreeuwde iedereen het uit van blijheid. Een eerste golf van euforie kwam er bij “She Moves In Her Own Way” en zo ging dat verder bij “Ooh La” en natuurlijk “Always Where I Need To Be”. Daarnaast waren songs zoals “Sway” en “Seaside” emotionele hoogtepunten voor de breekbare zielen in de zaal. De set was perfect uitgedokterd en begon energiek, ging daarna wat meer dansbaar te werk om vervolgens via een breekbaar intermezzo terug over te gaan naar de springerigheid van het begin.
Het einde van de set kon weliswaar beter want met “Westside” en “Junk Of The Heart (Happy)” was het niet echt een euforisch einde. Toch was ook hier iedereen gelukkig met de muziek. Zo'n gevoel is fijn en als je dat kan creëren met je muziek, ben je meer dan geslaagd. Hoewel de band na de bis wel even wegbleef, kwamen ze nog terug voor drie nummers. Met “Around Town” konden we nog een laatste keer wat exotische moves bovenhalen om daarna bij “Shine On” en vooral “Naive” nog eens onze beste zangstem boven te halen.

The Kooks brachten in de AB een ‘best of ‘ met (bijna) alle hits die je wilde horen. Het was energiek, boordevol passie en het leek er zelfs op dat de band helemaal herboren was. Luke Pritchard ging af en toe als een bezetene te werk en toonde dat hij nog steeds kan dansen alsof hij twintig jaar was .
De perfecte set was het niet, maar het was zeker een goed optreden en we zijn er zeker van dat iedereen die aanwezig was er van genoten heeft. Leuke songs, een danske hier en daar en vooral veel meezingen. De hese stemmen na het concert zullen hiervan een leuke herinnering zijn.

Setlist: Eddie’s Gun - You Don't Love Me - Sofa Song - Bad Habit – Down - She Moves In Her Own Way - Be Who You Are - See The World - Forgive & Forget - Ooh La – Sway – Rosie - See Me Now - Sweet Emotion – Matchbox - Broken Vow – Seaside - Always Where I Need To Be – Westside - Junk Of The Heart (Happy)
Bis: Around Town - Shine On – Naive

Organisatie: Live Nation

Arno

Arno in zijnen puren

Geschreven door

Gepaard gaande met een ronduit fantastische tentoonstelling naar aanleiding van het veertig jarig bestaan van de Brielpoort, moest en zou onze lokale prettig gestoorde lokale legende Arno passeren. Je zou verdomme al vergeten zijn welke artiesten hier al de revue hebben gepasseerd: Lenny, Black Crowes, Iggy, Jesus and Marychain, en noem maar op.

Onze Man Die Stotterend Pist En Praat kwam voor de negende keer naar de bunker, ook Brielpoort genaamd. Het was boenk er op ! Een eivolle zaal (vooral grijsharigen) was getuige van deze ‘wall of sound’. Arno liet zich omringen door zijn vaste bassist van de laatste jaren, Mirko Banovic en door twee jonge muzikanten : drummer Laurens Smagghe, die ik vroeger ook al zag drummen bij Arno en gitarist Bruno Fevery, die voor de eerste keer samen met de godfather op het podium stond.

Mirko was de orkestleider, de dirigent, die alles in zeer goede banen leidde. Samen met deze jonge snaken bracht hij de TC Matic sound weer tot leven : old school rock, bluesrock met een industriële sfeer erin. Vreemd genoeg geen Sege Feys te bespeuren. Ze gaven de hoekige pop van TC Matic nieuw leven.

Arno zei bij het begin van het concert dat hij “godverdomme goeste had” . Arno  liet 18 nummers op ons los, 12 uit het TC Matic repertoire, 4 vettige, gedreven bluesrock nummers van Tjens Couter en 2 nummers uit 2 zij projecten (Charles and the White Trash European Blues Connection en Arno & The Subrovnicks).

Anderhalfuur stevige stuwende rock, luid maar niet te…, sobere belichting,… “Arno in zijnen puren” zou ik durven zeggen. Hij vierde tevens ook het veertig jarig bestaan van zijn ‘Gimme What I Want’ in een fantastische versie. Zoals vermeld een fantastische band achter hem. Maar toch kregen we even het gevoel dat Arno zichzelf aan het parodiëren was, vooral met zijn uitsmijter waarbij hij voorspelbaar zogenaamd halfdronken zijn twee cymbalen aanslaat. Blijf verder borduren op de try out met Tjens Matic in de AB Box.

Organisatie: Live Nation (ism Stad Deinze)

 

Pagina 110 van 306