Preoccupations is het vroegere Viet Cong die z’n politieke geladenheid in de groepsnaam liet vallen en muzikaal manifesteert in donker dreigende postpunk/indiewave rock . Een goed uur lang worden de twee platen samengeperst door het kwartet van de Canadese bassist/zanger Matt Flegel . Wat een intensiteit! Niet voor niks waren zij curator al van het Wilde Westen georganiseerde Sonic City !
Op Preoccupations komen een pak bands tesamen als Wire, Girls Against Boys, Interpol , Shellac en Savages. Preoccupations rammelt , garagerockt , postpunt; songstructuur , donkerte en sfeer zijn er in een aanhoudend intens broeierige spanning, door rauwe, hoekige, strakke, metaal klinkende en galmende echoënde gitaardwarrels , de overheersende, dreunende , repetitieve , grauwe basstunes , de stuwende , opzwepende drums en de zalvende elektronicariedels, die 60s psychedelica over enkele nummers doet waaien. De diepe stem van Flegel beklemtoont dat gitzwart opgetrokken universum .
De eerste twee “Anxiety”, “Memory” , van de nieuwe titelloze plaat , voeren , slepen ons stap per stap mee , durven te ontsporen en baden in een waas van noise en galm . Weinig ademruimte ervaren we tussen de handvol nummers , die een unieke sfeer creëren, opbouwen, van zich afbijten en zich nestelen tussen onze oren .
Furieus gedreven klinkt Preoccupations dus. Het oudje “Select your drone” , van de EP ‘Cassette’ uit 2014 , is een aanstekelijke smaakmaker die het combi live niet vergeet . Preoccupations is messcherp , bruist, sprankelt en zorgt voor afkoeling tijdens deze warme dagen. Ze klinken tegendraads, complex als toegankelijk , poppy , zonder dat de donkere dreiging vervaagt . “Bunker buster” en favorieten “March of progress” , “Death” worden tot op het bot uitgediept, heerlijk vertier is het door de slepende , driftige, gierende ritmes en de effects , die een A place to bury strangers onder druk zet .
Verdwaasd worden we achtergelaten . Preoccupations zorgt voor allerlei stemmingen, die een duistere ondertoon hebben. We vertoefden een uur lang in die verzwelgende sound. Sterk staaltje dus!
Twee bands waren meegereisd Lab Coast en Cindy Lee , die ook uit het gerespecteerde Canada afkomstig zijn .
Lab Coast spelen warme , aangename , frisse, broeierige , sfeervolle poprock. De zweverige zangpartijen zorgen voor emotionaliteit en intensiteit . Ze waren alvast de meest poppy band vanavond.
Iets later kregen we Cindy Lee , een duo van een transgender lookalike en een multi-instrumentaliste , die een David Lynch sfeertje creëren. Een sensueel prikkelende sound , die cinematografie en cabaret op z’n Residents linkt, sfeervol geschift is , en dromerig als apocalyptisch klinkt door de toegankelijke, ontspoorde ritmes en de ijzige, hoog uithalende vocals en vocoderpartijen . Ongrijpbaar gek!
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk