Derek And The Dirt - Nog steeds de smerigste rockers van het land
De comeback van Derek And The Dirt werd in 2017 gestart en ondanks de grote coronapauze dendert die trein nog steeds door. Er kwam een nieuw album (‘All Today’s Words’ in 2018) en daarna nog een paar singles, maar vooral veel concerten. Dat Derek en zijn Dirt nog steeds rocken als de beesten bewezen ze zopas nog eens in de Elpee.
Peter De Bosschere zit opnieuw aan de drums bij the Dirt en dat is goed nieuws. Geen kwaad woord over Frederik Van Den Berghe, maar De Bosschere voegt toch wat meer smerige rock ’n roll toe. Dat De Bosschere er ook al in de laatste jaren van de eerste versie van Derek And The Dirt bij was, maakt het plaatje compleet. Ook bassist Philippe De Vuyst eist steeds nadrukkelijker zijn plaats in de spotlights op en dat is alleen maar toe te juichen. Het is nog altijd mooi om te zien hoe Derek en Pim elkaar blindelings vinden op het podium en vaak rug aan rug of elkaar diep in de ogen kijkend duelleren op gitaar. De Wolf is overigens niet alleen een prima gitarist. Op ‘Opex’, het laatste album van Arno, krijgt hij een verdiende dankuwel voor zijn diensten als geluidstechnieker.
De set in Deinze was zoals te verwachten was een mix van oud en nieuw werk. Voor de nostalgici waren er mooie versie van “Marlene”, “Simenon Girl” en “Run”. De oude ballads – “Talking To God”, “Rosie” en “Oh By The Way” – werden nog twee tandjes trager gebracht dan in hun oorspronkelijke versie. Vooral bij “Oh By The Way” leverde dat vuurwerk op, met een lange solo van Pim Wolf.
We zagen Derek And The Dirt eerder deze zomer al een eerder slordig concert spelen, maar in de Elpee wisten we opnieuw waarom we Wolfie ooit de Slash van de Lage Landen genoemd hebben.
Van het comebackalbum kregen we in Deinze enkel “Come On”, “Sugar” en “My Mistakes”, aangevuld met de nieuwe singles “Massa” en het lekker uptempo-rockende “Listen To Me Baby”. Voorts stond er nog “Running Out” op de setlist, een nummer dat we niet meteen herkenden.
Wat we wel herkenden was “Dancing Barefoot”, een cover van Patti Smith die op veel enthousiasme werd onthaald in Deinze.
Wat de Elpee helemaal deed ontploffen was setafsluiter “Love’s Exaltation”. En dus kwam er nog een toegift en dat werd “Stealin’ From Rock ’n Roll”. Kat zegt dat ze nog eens mogen terugkomen naar de Elpee en dat is iets om naar uit te kijken.
Derek And The Dirt staat met één voet in het verleden en met één voet in het heden. En wat ons betreft is er voor deze rockers zeker ook nog een toekomst.
Organisatie: Elpee, Deinze
The Black Crowes - ‘Shake Your Money Maker’ bruist als nooit tevoren
Die goeie ouwe nineties, een tijd waarin rockmuziek alom aanwezig was en gitaren hoogtij vierden, een periode waarin bands als Nirvana, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Afghan Whigs en Jane’s Addiction, om er maar enkele te noemen, hun beste albums maakten. Tussen al dat grungy gitaargeweld kwamen ook de hennep-verslindende rock’n’roll-slungels van The Black Crowes hun neus aan het venster steken met een formidabel debuutalbum ‘Shake Your Money Maker’ dat onbeschaamd teruggreep naar de seventies. De plaat was gemarineerd in een retro-extract dat samengesteld was uit hoge dosissen Stones en Faces, lekkere ramshackle rock’n’roll met een hoog soul gehalte. Tot op vandaag is dit ook nog steeds het beste en strakste album dat The Black Crowes hebben opgenomen.
Met de integrale vertolking vanavond van dit meesterwerkje bleek dat het album nog steeds staat als een huis en dat The Crowes na al die jaren de songs nog met evenveel groove, enthousiasme als energie brachten, alsof het pasgeboren baby’s waren. Eens te meer viel het op dat er heel wat Stones-vuur in de songs brandde, meer trouwens nota bene dan bij de Stones zelf die met hun bedenkelijke doortocht van afgelopen zomer in Brussel bijlange niet zoveel vinnigheid voor de dag wisten te leggen.
Een dikke pluim ook voor zingende joint Chris Robinson wiens stem soulvoller en krachtiger dan ooit klonk, vooral in pareltjes als “Sister Luck”, “Seeing Things” en “She Talks To Angels”, pure kippenvelsoul. De Otis Redding song “Hard To Handle” was wederom een hoogtepunt, de Black Crowes bewerking moet zowat de meest swingende versie van deze klassieker zijn die ooit werd gemaakt. The Crowes schakelden moeiteloos over naar de meest potige rock’n’roll met een denderend “Thick and Thin” en stoomden dan rechtdoor naar een hevig ‘Stare It Cold’ als bruisend slotakkoord van het ‘Shake Your Moneymaker’-luik.
Als uitgebreid dessertbuffet kregen we nog een heerlijk “Bad Luck Blue Eyes” en een stevig “Wiser Time”. Daarna kwam de jam-band in The Crowes tevoorschijn met een heerlijk uitgesponnen “Thorn In My Pride”, een minutenlang borrelend steekspel van gitaren en keyboards, en niet te vergeten een verbluffende Chris Robinson op mondharmonica. Met de onvermijdelijke kolkende publiekslieveling “Remedy” daar achteraan kon er niks meer stuk gaan.
The Black Crowes hadden hier zomaar voor een onvergetelijk concertje gezorgd. Als ultieme toetje waren we dan nog eens aangenaam verrast met een superbe uitvoering van “Moonage Daydream”, onze favoriete Bowie song. Thank You, Crowes! Thank You Very Much.
Geen idee of hier nog een vervolg kan aan komen, van ons mag het zeker. Het is in ieder geval goed nieuws dat de broertjes Robinson terug door één deur kunnen, hun deurgat is blijkbaar iets breder dan dat van de Gallaghers.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4343-the-black-crowes-30-09-2022.html
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4342-dewolff-30-09-2022.html
Organisatie: Live Nation
Laïs - Laïs heeft zijn tweede adem gevonden
Danny Feys
Je kent ze nog allemaal wel uit het verleden, het trio uit Kalmthout, Nathalie Delcroix, Jorunn Bauweraerts en Annelies Brosens die ons oude Midden-Nederlandse folk lieten kennen alsook een rits Vlaamse volksliederen a capella gezongen. Na een 8-jarige stilte komen ze toch opnieuw boven het muzikale water …
De groep zelf is volledig vertimmerd : Annelies is er niet meer bij, Nathalie en Jorunn worden nu vergezeld van een quintet supermuzikanten waaronder hun partners Boris Eriksson op allerlei gitaren en Tomas De Smet die contrabas en basgitaar speelt. Verder nog drummer Roel Poriau , akoestisch gitaarspeler Tom Theuns en als geheim wapen violiste , toetseniste maar ook vooral danseres en prima zangeres Esther Lybeert.
Ze kwamen vorige week hun nieuwe cd ‘De langste nacht’ voorstellen. Deze plaat is terug volledig in het Nederlands en verrast aangenaam. Tijdens het bijna twee uur durend concert merkten we dit op.
Een volledig uitverkocht AB , zittend weliswaar, verwelkomde de groep uitzinnig. Vooral de twee nog steeds zeer bevallige dames werden zeer warm onthaald. En het publiek kreeg die warmte volledig terug.
Het werd een afwisseling van oude en nieuwe nummers, covers ("Pieter Breughel in Brussel" van Wannes Van de Velde, "Opzij" van Herman van Veen , "Niets is voor altijd" van Madou) , ze zongen meestal in het Nederlands , soms in het Frans, soms in het Engels en zelfs in het Pools (het nummer "Sorsew") daar hun nummer" ' t Smidje" ginder nu enorm populair blijkt te zijn.
De oude nummers kregen hier en daar een verwacht nieuw muzikaal tintje maar waren nog héél herkenbaar . De nieuwe nummers verrasten aangenaam door hun Midden-Oosterse klanken en arrangementen. Samen met de buikdansende dames was het een bijzonder ontspannend, vernieuwend en interessant kijk- en luisterspel.
En wanneer de groep a capella gaat , is dit nu de dames alleen of samen met hun levenspartner, wordt het muisstil in de zaal en is het tranen van schoonheid wegpinken. Ze werden op die manier groot, bekend en zijn ze ó zó goed.
Het moment van de avond werd ingeleid door een jongere broer van Jorunn op doedelzak. Gans de zaal veerde recht en ging uit de bol bij " 't Smidje". Het blijkt nog altijd de sterkhouder van deze groep. Een volksfeest als gevolg.
De groep kreeg na afloop minutenlang een staande ovatie en waren tot tranen toe bewogen.
Eén ding weten we zeker na deze avond, Laïs is 100% terug , overtuigde compleet en toonde geen enkel zwakte. Daar zijn we dan ook bijzonder blij mee en zéér fier op.
Setlist : Wilder dan wild / Ik geniet / Als ik in de lente sterf / Orion / Marie Madeleine / Niets is voor altijd / Overal nabij / La plus belle de Céans / Sorsew / Lindeboom / Pieter Breugel in Brussel/ Zwarte feest / 1 en 1 is 2 / 't Smidje / Opzij // Le renard et la belette / Lucia / 7 steken / Soldier and the Lady ( One morning in May).
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Godspeed You! Black Emperor - De ideale soundtrack buiten met het druilerige weer in de Bota
Het Canadese postrockcollectief GYBE is een unieke band die z’n kenmerkende sound in een avantgarde kleedje stopt en er iets ongrijpbaars van maakt , het begint ergens en eindigt ergens waar een transcendent universum wordt bereikt .
Een optreden in de Botanique openlucht bood iets speciaals dus, met in die donkerte het druiligere weer, de maan op een kwart, en in en rond de tuin, die (Romaanse) beelden , de trappen en de imposante deels verlichte gebouwen . In de verte zagen we de blauwe lichten van de politie, de brandweerwagens, de ambulances en hoorden we sirenes, kortom, het ideale decor van die grauwe, onheilspellende wereld met verborgen (schone) droomplekjes die Godspeed muzikaal anderhalf uur lang tekende.
Godspeed You! Black Emperor onderscheidt zich met hun imponerende sound en hun verslavende tracks die het publiek meeslepen in een apocalyptische totaalbeleving van geluid en visuals. In coronatijd brachten ze een nieuwe plaat uit ‘G_d’s Pee at state’s end’.
De pandemie besliste er anders om hun plaat voor te stellen in de Bota Orangerie en in de 4ad, Diksmuide. In uitgesteld relais is er nu een korte tour die halt houdt in de tuinen van de Bota. Volgend jaar in april dan komen ze naar hun vrienden in Diksmuide.
‘Sfeer’, ‘Beleven’ zijn de sleutelwoorden , ze doen waar ze goed in zijn, van schoonheid tot chaos, van spanning, dreiging , woede tot kalmte en stilte, van somberheid tot euforie. Als een rustgevende vulkaan die onderhuids onder spanning komt en durft te exploderen door de lavastromen,
Een louterende ervaring , een soundtrack gevoel met hun filmische muziek . Niet meer , niet minder.
De songs zijn fijnzinnig, subtiel, bezwerend van aard , ze zijn mooi uitgewerkt, gaan van ingenomenheid naar een crescendo opbouw , klinken feller , krijgen noise erupties en durven te ontploffen en te ontsporen.
De leden stappen één voor één het podium op , houden er een stoïcijnse houding op na en zijn dé vertegenwoordigers van hun instrument , van drie gitaren, twee basses , twee drums en strijkers.
Een muzikale drone opent de avond. Die laatste plaat kwam centraal te staan , met hun composities in twee grote stukken, tussenin een adempauze, om er dan gevoelsmatig terug tegen aan te gaan. Een donkere, prachtige totaalsound die kan openscheuren , de grijze wereld om ons heen , verstevigd door grotendeels zwart-wit beelden van verbouwingen, protest , oorlogsdreiging,-geweld, riots, vliegtuigaanvallen, brandhaarden, … Gepresenteerd in een live uitvoering van muzikale magie die tot de verbeelding spreekt .
We werden al in hun aparte wereld ondergedompeld toen we naar Brussel reden, maandagavond . Onderweg het herfst-/regenweer , het fileleed in de tunnel , toeterende auto’s, ongeduldige chauffeurs , opgefokte konijnen, sirenes , wegversperringen, omleidingen, … tja beter kon kalmte en frustratie elkaar niet vinden …
Na de voorstelling van de nieuwe plaat , waarop de songs, composities , van een “Job’s lament”, “Cliffs gaze” wel eens verbouwd werden, was er ruimte om te grasduinen naar hun begindagen met o.m. “Moya” , die uitmondde in een een nietsontzeggende improvisatie, kakafonie en geloodst werd naar de grenzen van de drone/noise/en feedbackgeraas. Band als publiek bereikte hier een extatisch hoogtepunt.
De muzikale werkstukken van Godspeed zijn adembenemend en zinderen na. Het leek op een ‘Brug der Zuchten’ , vóór, tijdens en na het optreden … De niet makkelijke tijden van de coronapandemie, de talrijke crisissen waarin we steeds vertoeven , de werkdruk , de spanningen, enz onderstrepen net de muzikale wereld van Godspeed, die op zoek gaat naar contrasten , gecombineerd met ons goed doortastend vermogen van positive vibes …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4337-godspeed-you-black-emperor-26-09-2022.html
Organisatie: Botanique, Brussel
The Others Of Invention - Frank Zappa tribute - Met liefde voor de artiest
Ik heb nog al eens een optreden meegemaakt waar er weinig volk was maar wat ik zaterdag mocht beleven tart alle verbeelding. Voor het optreden van de Zappa tributeband The Others Of Invention uit het Nederlandse Zoetermeer daagden welgeteld twee mensen op, ik en mijn maat. Gebrek aan promotie zal wellicht één van de oorzaken zijn maar ik denk dat ze domweg op de verkeerde plaats stonden in een club die het vooral van metal moet hebben, geprangd tussen een Marilyn Manson en een Rammstein tribute. Doodzonde want het werd een fantastisch concert!
Normaal moet ik eigenlijk niets hebben van tributes maar als het om Frank Zappa gaat, maak ik graag een uitzondering. Bij een eerbetoon aan the moustache weet je, dankzij zijn onoverzichtelijke oeuvre, immers nooit van te voren wat het gaat worden in tegenstelling tot andere tributes die gewoonlijk doodsaai en o zo voorspelbaar zijn. Bovendien biedt zijn muziek veel ruimte voor eigen interpretatie wat voor de nodige spanning kan zorgen.
The Others Of Invention hadden niets aan het toeval overgelaten en waren met een complete bezetting (2 gitaren, bas, drums, zang, toetsen, tenorsax, klarinet en trombone) naar Eernegem afgereisd. Er stond dus letterlijk meer volk op het podium dan in de zaal waarin we naast de twee bezoekers helemaal achteraan ook nog de soundman, iemand van de club en een roadie konden ontwaren.
Maar het bonte gezelschap liet dit niet aan het hart komen en speelde zich maar liefst een uur en veertig minuten de naad uit de broek. Soms werd er wel eens verwezen naar de nogal lage opkomst ("dit was ons eerste internationale optreden en meteen ook ons laatste") maar voor de rest leek het alsof ze voor een bomvolle club speelden.
De set werd geopend met het soulvolle "City of tiny lites" gevolgd door "Easy meat" waarin de blazerssectie een eerste keer in alle glorie mocht schitteren. Qua songkeuze lag de nadruk op de eerste helft van de jaren zeventig met maar liefst zes van de zeven nummers uit ‘Over-Nite Sensation’. Terecht want ook ik vond dit zijn creatiefste periode. Heikel punt bij een onderneming als dit is uiteraard de zang. Zappa liet zich immers altijd omringen door een stel uitnemende zangers maar Jorgen van de Burgt wist zich aardig uit de slag te trekken. "Village of the sun" was misschien net iets te hoog gegrepen maar zijn geforceerd gruizig en rauw klinkende stem in "Fifty-Fifty" en "Zomby Woof" maakte zeer veel goed en moest echt niet onderdoen voor Ricky Lancelotti destijds.
Verrassendste keuze vond ik het hilarische "Stick it out" uit ‘Joe’s garage’ waarin een poging werd gedaan om het Duitstalige gedeelte van de tekst in het Vlaams te zingen. Dit waren stuk voor stuk schitterende muzikanten waarvan ik er twee een extra pluim wil toewerpen: toetsenist Peter Caspers die geregeld origineel en onvoorspelbaar uit de hoek kwam en gitarist Marcel Chrétien, de bezieler van dit project.
Dit in meerdere opzichten wonderlijke optreden werd afgesloten met een uitzinnig "Muffin man". Wat heb ik hier zoveel meer van genoten dan van The Bizarre World Of Frank Zappa, het megalomane project van Ahmet Zappa dat ik enkele jaren geleden zag in het Kursaal, Oostende. Hier was geen plaats voor egotripperij of gepruts met hologrammen maar werd de muziek van Zappa zonder gezever en met veel liefde levend gehouden.
Setlist: 1 City of tiny lites 2 Easy meat 3 Trouble every day 4 Village of the sun 5 My guitar wants to kill your mama 6 I'm the slime 7 Cletus Awreetus-Awrightus 8 Zomby Woof 9 Uncle Remus 10 Dinah-Moe Humm 11 onbekende instrumental + flard Don't eat the yellow snow 12 Fifty-Fifty 13 Montana 14 Peaches en regalia 15 Big Leg Emma 16 Stick it out 17 Oh no 18 Catholic girls 19 Dancin' fool 20 Camarillo Brillo 21 Muffin man
Organisatie: B52, Eernegem
The Spyrals - Bluesy psychrock
Nu de Meat Puppets hun concert in De Zwerver voor de zoveelste keer uitstelden kwam er een plaatsje vrij in mijn agenda en trok ik nog eens naar Podium De Piek, een gezellig zaaltje in Vlissingen dat al 52 jaar bestaat. Wat meteen opviel was dat het overgrote deel van de aanwezigen eruit zag alsof ze de opening destijds nog meegemaakt hadden. De vorige keer dat ik er was had ik er ook al op gelet maar toen stonden er een bende grijsaards (Captain Beefheart's Magic Band) op het podium en dacht ik: 'hmm, allemaal Beefheart kenners!'.
Dit keer stond er een relatief jonge band op datzelfde podium maar dat had duidelijk geen invloed op de opkomst. Nu spelen The Spyrals wel het soort muziek dat een oudere jongere best nog kan pruimen. Ik zag dit trio uit L.A. precies een week eerder nog schitteren in Lille en hoopte op een herhaling. Dat gebeurde net niet. De bluesy psychrock waarin de vintage klinkende gitaar terecht alle ruimte kreeg, kon me weer mateloos bekoren maar de euforie bleef toch uit.
De drie hadden er een vermoeiende reis uit Engeland opzitten maar dat leek me niet echt de oorzaak. Zanger-gitarist Jeff Lewis zag er in Lille trouwens minstens even vermoeid uit. Hoofdoorzaak was de geluidsmix die op zijn zachtst gezegd soms wat sputterde. De ene keer stond het orgeltje van Georgia Feroce veel te hard, een ander moment hoorden we nauwelijks de gitaar en de zang maakte soms de gekste bokkensprongen alsof er iemand met het volumeknopje zat te spelen. Achteraf vertelde Lewis me dat de klank op het podium abominabel was. Gelukkig liet hij daar tijdens de set niets van merken en viel het eigenlijk al bij al nog best mee.
De setlist (die er in feite niet was) werd flink door elkaar geschud en ik hoorde op zijn minst één nummer dat er de vorige keer niet bij was. Dat alleen al maakte mijn verplaatsing meer dan de moeite waard. Lewis ging opnieuw volledig op in zijn onweerstaanbare, psychedelisch klinkende gitaarspel terwijl de heerlijk roffelende drums van Dash Borinstein en de zoemende sixtiesklanken uit het orgel van Georgia Feroce ervoor zorgden dat de rock-'n-roll factor overeind bleef.
Dit had uren mogen duren maar Jeff Lewis maakte er verrassend vlug een einde aan waarna het applaus ook al meteen uitstierf en de muziek aanfloepte. Gelukkig riep de presentator van dienst hen terug en kregen we nog twee schitterende bissen. Wat niet zonder slag of stoot gebeurde want de nieuwe gitaar die hij omgorde deed het niet naar behoren zodat hij terug naar zijn Fender Mustang moest grijpen waarop een snaar ontbrak. Daarbij kloeg hij wat over vervelende technische problemen maar vertelde er niet bij dat hij de gewoonte heeft om na de laatste noten zijn gitaar rond te zwieren en in de lucht te gooien. Dat deed hij hier niet maar wel in Lille waar hij het ding miste bij het opvangen en het kletterend op de planken smakte. Intrigerende kerel, die Lewis!
Organisatie: Podium De Piek, Vlissingen
Ufomammut - Metal-noise in space
Ufomammut heeft al enkele jaren een patent op massieve doom-metal met een psychedelische onderlaag. Hun sound is brutaal, loodzwaar en bezwerend. Hun songs zijn giftige sluipmoordenaars.
De nieuwe plaat ‘Fenice’ is een machtige brok die zicht het best in één ruk laat beluisteren, een trip om volledig in opgezogen te worden. En dat is precies wat Ufomammut live doet, met brute power hun publiek meesleuren in een genadeloze en bloedstollende vertolking van ‘Fenice’, een album dat we na vanavond nog meer gaan koesteren.
De imposante sloophamer “Duat” zet de toon, bloedzuigers al “Pysychostosia” en “Pyramind” beuken daarna nog wat steviger door de muur. Daar tussenin laat Ufomammut het nog wat donderen in space met enkele sluipende noise-momenten waarin ze klinken als de Swans van de doom-metal.
Ufomammut vertoeft in een genre waarin zich zo stilaan een overaanbod voordoet, het wordt steeds moeilijker om het kaf van het koren te scheiden. Maar de Italianen onderscheiden zich van de rest van het peloton dankzij een immer aanzwellende repetitieve onderlaag die hun mokerslagen van songs telkenmale naar een climax doet groeien. Een almachtige trip.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Billy Ocean - Back to the 70’s and 80’s with Billy Ocean
Frank Gevaert
Billy Ocean heeft waar voor zijn geld gegeven in een uitverkocht Kursaal in Oostende. De ondertussen 72-jarige Britse zanger, geboren in Trinidad, heeft nog steeds een prachtige stem en kan zowaar nog goed dansen. Hij beschikte over een uitstekende 9-koppige live band.
Het duurde even voor iedereen op zijn plaats zat maar uiteindelijk kon hij eraan beginnen. Hij is ondertussen een grijze rasta en heette ons welkom in de naam van Jezus Christus. Hij spoorde ons aan ‘fun’ te hebben. “One world” was zijn eerste song. Het is de song van het gelijknamige album dat hij uitbracht in 2020. Daarna begon hij direct waar de meesten voor gekomen waren. Nostalgie uit de jaren 70 en 80. Met “Love Really Hurts Without You” uit 1976 was dat direct een schot in de roos. Het werd duidelijk dat Billy Ocean veel interactie wou met het publiek. Wat resulteerde in het uitvoerig meezingen van deze. Na “Nights (Feel like Gettin’ Down)” vroeg hij of we in zijn wagen wilden stappen. Met “Get Outta My dreams, Get into my car” was er geen houden meer aan. Een groot gedeelte ging niet alleen staan maar stoof naar voor tot aan het podium om te dansen en natuurlijk de beste selfie te nemen. Je kon niet anders dan zelf ook recht te staan als je nog iets wou zien. De man naast me met wandelstok in de hand, kon uiteraard niet direct recht. Maar hij nam het sportief op. ‘Als ze maar fun hebben’.
Hierna werd het met het nummer “The Color of Love” uit 1988 weer wat rustiger. De specifieke sound uit de jaren 80 bracht je probleemloos terug naar die tijd. Ook hier liet hij het publiek uitvoerig meezingen. Met “Red Light” uit 1977 werd iedereen weer laaiend enthousiast en er stonden nu zoveel mensen voor het podium dat de medewerkers toch probeerden om ze terug naar hun zitje te doen terugkeren. Ondertussen was Billy toe aan de cover van Bob Marley & The Wailers. “No Woman, No Cry”. Als iemand die song aankan is hij het wel.
Met nog een song uit zijn laatste album ‘Mystery’ kwam de rust wat terug.
Verschillende vrouwen riepen “I love you Billy” waarop hij repliceerde met “I love you more”. De toon was gezet voor de eindspurt. Na “Suddenly” uit 1985, nog steeds één van de beste ballads, vroeg hij “Can I be your Loverboy”. Het publiek ging nu terug helemaal uit de bol.
Hij sloot een eerst keer af met “When the going gets Though, the Though Get Going”. Dit nummer was afkomstig van de soundtrack van de film ‘The Jewel of the Nile’, een film waarin Michael Douglas, Kathleen Turner en Danny De Vito de hoofdrollen vertolkten. Het werd een grote hit in vele landen. Deze plaat was de eerste nummer één-notering voor Billy Ocean in België en Nederland.
We kregen echter ook nog een bis nummer. “Caribbean Queen” was de kers op de taart. Tijdens het zingen nam hij uitgebreid afscheid van het publiek via handjes schudden, poseren voor selfies. Ik heb het niet vaak gezien dat zoveel mensen zo dicht bij een artiest kwamen tijdens het optreden zelf.
Dit concert met een nostalgische partysfeer was er één die me nog lang zal bijblijven. Een pluim ook voor de medewerkers die doordacht probeerden een oplossing te zoeken voor al degenen die spontaan naar voren liepen en het zicht belemmerden van de anderen die wel bleven zitten. Het was een 70’s/80’s party. Meer dan geslaagd!
Setlist: One World - Love Really Hurts Without You - One Of Those Nights - Get Outta My Dreams, Get Into My Car - The Colour Of love - Red light - No Woman, No Cry (cover Bob Marley & The Wailers) – Mystery – Suddenly – Loverboy - When the Going Gets Tough, the Toug Get Going - Caribbean Queen
Neem gerust een kijkje naar de pics @Frank Gevaert
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4303-billy-ocean-21-09-2022.html
Organisatie: Greenhouse Talent ism Kursaal, Oostende
The Cavemen - Onbesuisde garagepunk
The Cavemen - Mijn favoriete Nieuw-Zeelandse groep was nog eens in het land en dat was een feestje dat ik absoluut niet wou missen. Plaats van de afspraak: The Pit's, waar anders?
Easy Ego, het soloproject van het Brusselse fenomeen, Max Poelmann, die ik onlangs nog met Warm Exit aan het werk zag op Rock Zerkegem, mocht openen maar haakte in laatste instantie af. Zo werden de lokale helden, Chiff Chaffs, nog eens opgetrommeld. Een vorige keer, zowat een jaar geleden, konden ze me maar matig enthousiasmeren maar hier leken ze duidelijk van plan om me dat te laten vergeten.
Met een duivelse grijns beet zanger-gitarist Gilles Deschamps zich vast in het stompende openingsnummer. Dit was het soort ranzige rock-'n-roll waar ook The Cramps een patent op hadden. Gestuwd door een dwingende bas en strak roffelende drums kon Deschamps zich naar hartelust uitleven op zijn bekoorlijk authentiek klinkende gitaar in de rug gedekt door een dreinend orgeltje. Lappen smerige rock-'n-roll werden afgewisseld met wat minder furieuze surf. Met het spookachtig klinkende "Red light" hadden ze een zelfs een knaller bij die in de jaren zestig een novelty hit had kunnen zijn. Dat momentum konden ze helaas niet vasthouden en naar het einde van de set toe begon die mooi opgebouwde intensiteit wat af te brokkelen en daar kon zelfs een korte, nijdige punk song, gezongen door de bassist niets aan veranderen.
Eerste nummer van The Cavemen bestond uit welgeteld één zin die voortdurend herhaald werd: "Who's gonna win the war" (geen Hawkwind cover). Meteen werd duidelijk dat we The Cavemen niet al te serieus moeten nemen.
De vier uit Auckland hebben nog steeds hetzelfde doel voor ogen als toen ze tien jaar geleden begonnen: lol trappen op een podium mits wilde rock-'n-roll. Iets wat met een podiumbeest als Paul Caveman altijd lukt. Opgesmukt met een weergaloos glamour hemdje en een hondenhalsband dook hij al snel van het podium om met het publiek kennis te maken.
Met een krachtige, schorre stem sleurde hij zijn al even gretige kompanen mee door een set onbesuisde garagepunk. Daarin hoorden we duidelijk invloeden uit de seventiespunk en af en toe ook, net als bij Amyl and The Sniffers, uit de hardrock van diezelfde periode. Hun razende energie werd gebald in korte, explosieve, niet zelden meebrulbare songs.
Eén nummer werd opgedragen aan Fred Cole en Andrew Loomis, de gevallen helden van Dead Moon. Een Dead Moon cover wellicht (die ik niet meteen kan thuiswijzen) want de groep speelde ooit (in 2013 konden we lezen op het t-shirt van de drummer) op een ‘Dead Moon Night’ in Auckland. Intussen waren de aanwezigen genoeg opgehitst om uitzinnig te gaan hossen.
In een tumultueus slot trakteerde de Chiff Chaffs-drummer me nog op een spuitende bierdouche die ongelukkigerwijs pal in mijn ogen terecht kwam. Nadat ik heel even het noorden kwijt was, werd ik daarna meteen geconfronteerd met een door mijn stramme botten gevreesde "sit down" (de vierde in amper twee weken tijd). Het zijn de risico's die erbij horen maar toen ik druipend van het bier naar buiten wandelde, overwoog ik toch of ik een volgende keer niet in regenkledij moet komen.
Organisatie: Pit’s Kortrijk
Christina Vantzou + Ezra Fieremans - Een zachte botsing tussen klassiek piano en experimentele soundscapes
Christina Vantzou + Ezra Fieremans
Eén van de ontdekkingen van 2022 was de veelzijdige artieste, muzikante en performster Christina Vantzou. We zagen haar nog op het festival BRDCST. Een geweldig persoon. We hadden toen een fijn gesprek over de vele projecten waar ze mee bezig is hier
Ze speelde in een vol gelopen AB Salon in Brussel een set met de piano virtuoos Ezra Fieremans , een internationaal bekende artiest en 'mede-samenzweerder' van een groot aantal collectieven die werken rond dans, geluid en ruimte. Hij speelt klassiek piano op deze avond. Een klein uur lang ontstond een zachte botsing tussen die klassieke piano met experimentele soundscapes, nauw verbonden met de natuur in al zijn glorie.
Er ontstaat een magische kruisbestuiving tussen beide performers, die elk op hun eigen wijze bezig zijn , en graag hun grenzen aftasten en buiten de lijntjes kleuren. Er passeren enkele subtiele vocals, soms bevreemdend en met redelijk humoristische passages.
We kunnen mooi wegdromen. Er zijn geluiden die leunen aan de golven van de zee die tegen de klippen klotsen , er is het gezang van vogels; ze worden allemaal gecombineerd met die bedwelmende piano klanken. Kippenvelmomenten creëerden ze.
Er is ook ruimte voor improvisatie en er zijn verrassende wendingen aan het diverse klankentapijt. De fantasie prikkelende soundscapes en de pianoklanken hebben bovendien een invloed op je verbeelding. Een overweldigend gevoel van welbehagen kregen we.
Ezra Fieremans als Christina Vantzou zijn uitzonderlijke performers, Christina op filmische wijze en Ezra, die de klassieke piano in een nieuwe richting durft te stuwen.
Een bijzonder kleurrijke , rustgevende, intens mooie performance stelden ze voor, waarbij we even de jachtige kant van de realiteit konden vergeten, en in een droomwereld terecht kwamen, een wereld van magie en stilte. Wat een overweldigende gevoel van welbehagen dus van deze twee, Christina Vantzou + Ezra Fieremans.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Kurt Vile & The Violators - Koning van de kabbelrock
Enkele maanden geleden schreven we nog over Kurt Vile’s jongste album ‘Watch My Moves’: ‘Het glijdt inderdaad bevredigend en gemoedelijk voorbij, maar hier en daar een plotsklapse stroomstoot was toch wenselijk geweest’.
Wel, die stroomstoten waren aanwezig vanavond, een eerste keer in een vlijmscherp rockend “Check Baby”, iets verder in een fenomenaal “Wakin On A Pretty Day” waarin Vile de meest geniale elektrische solo uit een akoestische gitaar toverde (ik weet het, klinkt raar maar hij deed het) en naar het einde toe in een een bruisend “Hunchback”. Gitaren in overdrive, het kan ook al eens bij Kurt Vile, er schuilt ergens wel een Jay Mascis in hem.
Verder liet de sympathieke sloddervos zich van zijn lichtere maar uiterst genietbare kant bewonderen, namelijk die van een begenadigd songwriter die schijnbaar achteloos een handvol pareltjes uit zijn losse pols schudde.
Ongeslepen diamanten van songs als “Bassackwards”, “Hey Like a Child”, “Flyin Like a Fast Train”, “Like Exploding Stones” en “Pretty Pimpin”, met zijn allen dwarrelden ze losjes en aanstekelijk door de set. In “Runner Ups” deed hij het trouwens in zijn dooie eentje op akoestische gitaar, een prachtig en intens momentje.
Steeds hing die kenmerkende nonchalance over zijn songs, Vile’s gitaarspel klonk rommelig en fijntjes tegelijk, zijn vocals knoeierig maar rechtuit en zijn bindteksten onbezonnen maar steeds spontaan. Allemaal eigenschappen die door het publiek fel gesmaakt werden. Een publiek dat wel houdt van gitaren, maar niet uit is op spierbundelsolo’s en rockvedette-allures.
Vile is het soort muzikant die van slordigheid een gave maakt, zijn gitaarspel klinkt als Mark Knopfler die zijn best doet om toch maar niet te netjes te klinken, als Peter Green die de blues even links links laat liggen om nieuwe oorden op te zoeken, als Steve Gunn die de teugels wat losser laat of als Chris Forsyth die de notenladder iets minder freaky beroert.
Op zijn laatste plaat blijft Kurt Vile naar ons gedacht een beetje teveel op hetzelfde toontje voortkabbelen, maar op een podium verheft hij die kabbelrock tot een kunst. Waarmee wij hem maar meteen tot Koning uitroepen.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Subatomic Strangers - Albumvoorstelling ‘Special satellite’ luidt een veelbelovende band in
Na vier singles was het tijd om hun full album ‘Special Satellite’ voor te stellen. Niets was aan het toeval overgelaten en alles ging door in de concertzaal Tranzit, Kortrijk. Een moderne hedendaagse zaal. Daarvoor hadden ze ook twee bands uitgenodigd om het publiek op te warmen.
De eerste band was de Brusselse electrowave band Partikul. Drie jaar geleden opgericht door het duo Aly en Stef. Stef doet zang en gitaarlijnen, Aly zang en de synths. Ze wisselen elkaar dus af in de vocals wat variatie met zich mee brengt. Met mooie harmonieuze lijnen, goed gebracht, soms wat statisch maar wel moet volle overgave. Ik herken er elementen van The Soft Moon, The Smiths of Boy Harsher in. Een heel geslaagde opener.
De tweede band was het Nederlandse gezelschap Light By The Sea. Op het podium een zeskoppig ensemble maar de kern van de band is het koppel Eszter Baumann en Davy Knobel die de nummers componeren. Deze band blaakt van ambitie, ze willen o.a. in Paradisio spelen, en je hoort dat dit geschoolde muzikanten zijn. Hun muziek is eclectisch en bevat psychedelische passages verweven in pop en rocksongs. De opener van de set bijvoorbeeld doet qua zang aan Clannad denken maar muzikaal dan weer psychedelischer. Opvallend was hun cover van “Love Like Blood” van Killing Joke. Toch wel gedurfd moet ik zeggen. Een pluim voor zangeres en bassist maar de rest speelde ook op een hoog niveau. Het was een beetje een wervelwind met hier en daar tussenin wat luwte.
Uiteindelijk was het aan de band waar het allemaal om te doen was: Subatomic Strangers. De band uit het Roeselaarse maakt iets tussen fmrock, pop, en wave in. Voor een vijftigtal mensen klommen ze het podium op. Het mochten er gerust wat meer geweest zijn maar er was dit weekend veel concurrentie van andere evenementen.
Ze openden met de het mooie “Enough of You”. Zangeres Sharon Braye heeft een heel krachtige stem in de diepere regionen. Wanneer het register omhoog gaat moet ze er wel voor werken. Maar voor de rest een goede en mooie stem. Tevens staat ze ook aan de keys/synths. Nu en dan zong ze ook eens zonder dat ze op de synth speelde en had ze wat meer beweegruimte. Je merkt dat ze soms nog wel eens naar haar houding zoekt op het podium. Niet nodig nochtans, want haar prestatie was dik in orde.
Ze speelden een set van een dikke twintig nummers. We onthouden “Up Here Alone” gezongen door de drummer en het klonk heel spacy. Het deed mij wat aan Porcupine Tree denken. Ook in “Special Satellite” zaten wat spacy elementjes verweven. “Final Fantasies” dat wat gewaagder klinkt dan de rest kon ik zeer goed smaken. Ik zou zeggen: meer van dat. Ook “Fool” werkt goed live en de set was mooi opgebouwd.
Ook de muzikanten speelden elk op hun best. Ook zat er een fijn instrumentaal nummer tussen. “Pretty Faces” bevatte een leuk thema. De set werd afgesloten met “Troubled Mind”. Een nummer dat er echt wel staat. Daarna was het de beurt aan de bisronde.
We zagen drie jonge veelbelovende bands voor de prijs van één. Een geslaagde muzikale avond met de nodige afwisseling.
Org: Tranzit, Kortrijk ism Subatomic Strangers
Raymond Van het Groenewoud - (West) -Vlaanderen boven!
Op een zonnige zondag zakten we af naar het West-Vlaamse Zwevegem, waar een soort kermis doorging met o.m. ook enkele optredens in open lucht, georganiseerd door The Finish. Het werd een (West )-Vlaams onderonsje, afgesloten met niemand minder dan Raymond Van het Groenewoud, die als prille zeventiger nog steeds fris en kwik op het podium staat.
Dat het programma op zijn minst merkwaardig was, bleek bij de openingsact Columbarium (****) die eerder een doom metal gerichte act zijn. Onlangs kregen we het spijtige nieuws dat Loose License ermee ophield, een band die in deze underground zijn stempel drukte. Gelukkig volgde kort daarop het heuglijke nieuws van de geboorte van een nieuw project Columbarium. Er is niet zoveel veranderd, maar toch hoor je een zwaarder geluid. We hebben te maken met een solide band waarbij de neuzen in dezelfde richting staan. Columbarium zorgt voor een donker, intens sfeertje, in schril contrast met de rest van de avond.
Ze schrijven een nieuw hoofdstuk en zijn klaar voor het grote werk . Uitkijken dus.
Met TuRF (*****) staat een puur West-Vlaams fenomeen op het podium, TURF is een gezelschap uit Roeselare die het begrip 'experimenteren' hoog in het vaandel draagt. Ze houden van improviseren, zijn sterk op elkaar ingespeeld en er is sprake van een grappige ondertoon , wat we halen uit hun teksten, waar wij als Oost-Vlaming niks van begrijpen.
TuRF zijn muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn, de riffs als de drums zijn overtuigend, sterk. Zanger, frontman Rino is een klasse verteller en straalt charisma uit. “Vloage” en “Stoasje” zijn lekker aanstekelijk; “Julie” op z’n beurt klinkt dan gevoelig. Gaandeweg was het publiek te vinden voor hun afwisselende sound. Fijn alvast en het toonde aan dat TuRF een veelzijdige band is .
Humor en speelsheid zijn belangvolle componenten in het oeuvre van Raymond Van Het Groenewoud (*****) . “Maria, Maria ik hou van jou” was dan ook een mooie opener. Raymond is een entertainer die perfect zijn publiek bespeelt. Na al die jaren is het sjiek hoe hij het doet! Speels zoals we hem voor het eerst live zagen in 1987 op de Lokerse Feesten. Songs als “Chachacha”, “Je veux de ‘l’amour” en “Twee meisjes” zijn krakers. Ook de minder bekende songs gaan er in als zoete broodjes.
Raymond van het Groenewoud bespeelt het publiek en hij is omringd door klasse muzikanten die zijn muziek naar een hoger niveau tillen. Het feest ging in stijgende lijn op “Meisjes”, enkele vrouwen vooraan gingen gewoon mee dansen. Op “Liefde voor muziek” ging het dak er compleet af.
Raymond Van Het Groenewoud zorgde voor het ultieme volksfeest om deze gezellige dag en brio af te sluiten!
Organisatie: The Finish, Zwevegem
Niels Destadsbader brengt Sportpaleisniveau naar Deinze
Amy Van Parys
Niels Destadsbader is hét Nederlandstalige popidool van dit moment. 2015 was het debuutjaar voor Niels in Deinze, want hij stond toen voor de eerste keer op het kleine podium van de Palm Parkies in het Kaandelpark. Acht Sportpaleizen en zeven jaar later is hij hier opnieuw, maar nu is het tijd voor de Brielpoort. Deinze en omstreken kijken uit naar zijn terugkeer. Kan hij een Sportpaleisshow evenaren in het Deinse muziekpaleis?
Opgewarmd door het coverduo Bram & Lennert, barsten ongeduldige fans los wanneer zes mannen met een wit bovenstuk het podium opkomen. De band van Niels Destadsbader lijkt net een echte boysband onder leiding van Miguel Wiels. In grote letters verschijnt Niels op de ledschermen achter hen en enkele seconden later gillen honderden mensen wanneer ook de leadzanger in een spierwit hemd het podium bestijgt.
Met de West-Vlaamse woorden ‘Ik kuk kik feitelijk iere ook azo klappen’ opent Niels Destadsbader zijn show. Volgens de officieuze enquête die onze West-Vlaamse hitmachine afneemt, is het doel van Miracle vzw bereikt: Deinze opnieuw op de kaart zetten als concertstad. Wanneer Niels Destadsbader vraagt ‘Wie komt er niet van Deinze?’, blijkt al snel dat ook mensen van ver daarbuiten naar de stad komen.
“Dansen” is het eerste nummer van de avond. Een van de eerste songs waar het succes begon en trekt Niels de Brielpoort ook op gang. Een choreografie die ondertussen al enkele jaren rondgaat, wordt opnieuw aangeleerd aan de enkelingen die het nog niet kennen. Ineens maakt heel de zaal bijtrekpassen van links naar recht en zoals Niels het zegt ‘er mag zelfs een klapke bij’.
Zangtechnisch is er weinig op aan te merken. Niels en zijn backing vocals Miguel Wiels en Bram Van den Berghe zingen nagenoeg foutloos. Sommige bindteksten klinken wat geroutineerd, maar zijn enthousiasme trekt iedereen mee. Zelfs bij een nieuw nummer “Dansen In Het Donker” slaagt hij erin de mensen mee te laten brullen met een ooh-momentje. Veel meezingen dus, maar de setlist is evenwichtig opgesteld waarin de energieke songs afwisselen met tragere en emotionele nummers zoals “Hey Pa” en “Ik Kan Niet Zonder Jou”. Tijdens die nummer gaan de gsmlampjes spontaan omhoog, maar daarnaast hangt er nog een heel lichtspektakel aan vast. Spots leggen accenten doorheen de show en de ledschermen zorgen ook voor dynamiek in het licht.
Dé verrassing van de avond: de gasten van ‘Down The Road’. Vanuit de zaal staan zij plots naast hem op het podium als zijn dansers. Een glimlach op het gezicht van iedereen en heel veel respect voor hen en voor Niels. Maar de artiest is ook dankbaar voor alles rondom hem en dat uit hij meerdere keren deze avond: voor zijn band, voor zijn fans en in het bijzonder voor Miguel Wiels die deze nacht de grens van vijftig jaar bereikt. Dat moet en zal hij vieren met een K3-nummer, maar dan met een Niels’ sausje erover: “Opa’s Aan De Top”.
De show valt helemaal in zijn plooi zoals het moest zijn: zijn typische droge humor, een broederlijke band, een lichtspektakel en een zwetende Niels Destadsbader. Van de witte hemden blijft er niet veel meer over. De lat heeft het Sportpaleisniveau gehaald: een verwacht en mooi totaalplaatje voor de Nederlandstalige muziek met een paar liters zweet.
Setlist: Dansen – Vandaag – Paradijs – Sterker – Boven De Wolken – Annelies – Als We Samen Zijn – Dansen In Het Donker – Ik Kan Niet Zonder Jou – Sara – Speeltijd – Ik Ben Van’t Stroate – Opa’s Aan De Top – Gloria – Hey Pa – Ik Neem Er Eén – Mee Naar Boven – Nooit Alleen – De Wereld Draait Voor Jou / Bis: Ik Heb Je Lief – Skwon Meiske – Verover Mij
Neem gerust een kijkje naar de pics @Amy Van Parys
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4296-niels-de-stadsbader-10-09-2022.html
Org: VZW Miracle
Nederlands 
Français 
