Courting - Chaotische leegte die niet gevuld geraakt
Courting, afkomstig uit Liverpool, staat bekend om hun onstuimige post-punk, doordrenkt met referenties naar popcultuur en strakke refreinen. Hoewel ze nog steeds in de schaduw vertoeven van bands als Shame, Black Midi en Squid, verraste het viertal met hun recente release ‘New Last Name’. Dit album, compacter en gepolijster dan hun debuutplaat ‘Guitar Music’, bevat minder chaos maar behoudt toch hun kenmerkende energie.
In een zaal zonder voorprogramma en met een beperkt publiek leek de Rotonde misschien niet de ideale keuze voor deze opkomende band. Bij het betreden van het podium, begeleid door de autotune-zang van Cher's "Believe", leek de band wat onwennig. De openingstrack "Battle" knalde meteen, maar was bijna onverstaanbaar door een nog niet perfect afgestelde mix. Gelukkig herstelde de band zich snel met het pakkende "Tennis", dat al een stuk beter klonk. Snijdende post-punk riffs, parlando zang met subtiele autotune en een knallende outro: het geheel werd gedragen door de charismatische frontman Sean Murphy O'Neill, die langzaam maar zeker in zijn element kwam. Het nummer "Crass" klonk dreigend, maar na een ludiek duel tussen gitarist en bassist transformeerde het op speelse wijze in een medley met "We Are Young" van Fun.
Toch leek het moeite te kosten om de sfeer volledig te doen omslaan. O'Neill worstelde niet alleen met het volume in zijn oortjes, maar ook het publiek bleef opvallend ingetogen. Na het degelijke "Jumper" nodigde de band het publiek zelfs uit om wat dichter naar voren te komen. Met het aanstekelijke "Emily G" leek even de geest van de indie poprock uit de jaren 2000 terug te keren, maar een gebrek aan tempo door stemmingsproblemen of enthousiasme deed afbreuk aan de dynamiek, zelfs toen de vijfde muzikant met de bellenkrans door het publiek liep.
Desondanks waren er nog genoeg hoogtepunten die te midden van de chaos oplichtten, zoals "Happy Endings" en "Grand National". In "Popshop!" ging de band zelfs nog een stapje verder met een volledig krankzinnige drumsolo als outro. De pakkende teksten in nummers als "The Wedding" en "The Football" bleven hangen, terwijl "Slow Burner" met een uitgebreide jamsessie van een koebel in het publiek en een Red Hot Chili Peppers-lick als kers op de taart een heerlijke traktatie was. "Loaded", dat naadloos overging in het krachtige en met oneliners geladen "Flex", vormde een stevige eindsprint.
Hoewel de band overduidelijk barstte van enthousiasme en muzikaal vakmanschap, miste de set wat tempo en het publiek wat meer betrokkenheid. Onder betere omstandigheden zou deze avond ongetwijfeld een blijvende indruk hebben achtergelaten.
Setlist: Battle - Tennis - Crass / We Are Young - Jumper - Emily G - Happy Endings - Grand National - Popshop! - After You - The Wedding - Football - bad idea right? (Olivia Rodrigo cover) - Famous - Loaded - Flex — Throw
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Zesde Metaal - Het Zesde Metaal recht de rug
Na hun passage door Nederland en verschillende clubs in ons landje komt Het Zesde Metaal thuis in West-Vlaanderen. In Leffinge zorgden ze voor een concert gesluierd in rouw.
Niet dat Wannes Cappelle en de zijnen mokkend in zelfmedelijden hun set speelden. Integendeel, er was plaats voor een grap en een grol, al gaat de zanger-gitarist er prat op om daarna toch een ‘maar efkes serieus’ achteraan te plakken. Het werd vooral een avond gehuld in mooie muziek.
Zo zinderde “De storm” al langzaam, toen nog met de frontzanger in de coulissen. Vol genegenheid en warme kleuren stelde de band Kasper Cornelus voor. De nieuwe gitarist nam uitstekend Tom Pintens’ partij over. “Nog Maar Begonnen” volgde, een song dat het scherpe stemgeluid van Wannes Cappelle gevoelig naar boven haalde.
Ondertussen hoorden we een melodieus “Alles Moet Veranderen”, van de nieuwste plaat “Het Langste Jaar”. Zonder zijn naam te vernoemen bleek het concert een fijne ode aan de initiatiefnemer van die plaat, Tom Pintens.
“Na die nummers kennen jullie deze wel van buiten”, vertelde Cappelle. “Dag Zonder Schoenen” relateert aan de dagen zonder goesting in van alles en nog wat. En het is gewoon een schoon nummer, dat gretig werd meegezongen in De Zwerver. Met “Calais” en “Moeder Aarde” breekt Het Zesde Metaal respectievelijk een lans voor vluchtelingen (“ze worden nog altijd behandeld als waren ze een rattenplaag”) en het milieu. Het zijn twee gevoelige nummers, waarbij de eerste wel veel killer klinkt. Bij die tweede speelt wel een vrolijke ondertoon, alsof het de tred van de mens is die net iets te snel loopt.
De tempowissels in “Den Tijd Die Ons Nog Rest”, maken het een van de hits van de nieuwe langspeler. Bij “Ploegsteert” verdween de band naar de achtergrond en kroop Wannes Cappelle achter de piano, enkel begeleid door de pedal steel. Het nummer over Frank Vandenbroucke zorgde zoals altijd voor kroppen in de keel.
“Ik hoorde onlangs ‘thunder only happens when it’s raining’. Maar ’t is niet altijd waar. Sommige dingen gebeuren toch wanneer je het niet verwacht”. Bij “Geweun Nen Dag” spraken de gitaren dissonantie, tristesse, donkerte en wanhoop. Af en toe mixte er een deuntje griezelkot op de foor door.
En met “Het Langste Jaar” sloot de band de set af. Er werd gevraagd om luider te zijn dan het koor van vijf man die het nummer mee inzong. Maar de zachtheid bleek te veel voor de Leffingenaar. Net omdat je een speld kon horen vallen, durfden de toeschouwers hun mond moeilijk open doen. De song ging nog steeds door merg en been.
Bisnummers “Ier Bie Oes” en vooral “Naar De Wuppe” werkten beter. Wannes Cappelle zweepte op, het publiek volgde.
De Zwerver was zo getuige van een concert waarin Tom Pintens gemist werd, zonder dat het ooit echt werd uitgesproken. Een lange ode aan hun kameraad, die voelbaar was doorheen het hele optreden, maar sterk overtuigend werd opgevangen door Kasper. Mooi!
Setlist: De Storm - Nog Maar Begonnen - Alles Moet Veranderen - Dag Zonder Schoenen – Calais - Moeder Aarde - Den Tijd Die Ons Nog Rest - Gie, Den Otto En Ik – Ploegsteert - Geef Mie Nen Dag - De Onvolledigen - Niets Doen Is Geen Optie - Geweun Nen Dag - Het Langste Jaar
BIS: Ier Bie Oes - Naar De Wuppe
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5905-het-zesde-metaal-27-03-2023.html?Itemid=0
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Lords Of Acid - Muzikale decadentie met een korreltje zout
Wie had ooit gedacht dat we nog the Lords Of Acid van Maurice Engelen en C° in een klein, donker, alternatief zaaltje zouden zien … Underground pur sang. Het kinky techno project had als oefenlokaal de B52 in Eernegem uitgekozen om opnieuw de grote overstap te wagen in de VS.
Een klein anderhalf uur lang kregen we een uiterst ontspannende, half jammende set, die hun ouder met nieuw werk verbindt, de aanzet van hun nakende tour, ‘Make acid great again’ met het andere project Praga Khan onder ‘Mortal Kombat’.
In een beneveld decor zagen we bijna evenzeer benevelde artiesten. Met vier op het podium waren ze, een Maurice die z’n elektronica apparatuur en z’n microfoonstatief deed afzien, een gitarist, een drummer en de nieuwe bevallige zangeres Gigi Ricci, die de laatste maanden goed de tot de verbeelding sprekende act, de sensuele danspasjes en de zangpartijen inoefende.
De nummers rommelden en kraakten, alsof ze letterlijk uit de vergeetput werden gekatapulteerd; een soort demotape van wat later opgepoetst in de studio te verwachten is.
Gigi dweepte in het kleine zaaltje, waar hoogstens een goed 100 man binnen kan, haar publiek op. Een dekmantel van een SM decor, decadent gekruid, kregen we af en toe met een half in plastic gehulde danseres en een Batman-mannetje, die een zweepslag op z’n torso en poep kon verdragen. De erotiserende poses kleurden de sound, een ‘dark industrial house, kinky dance & horny lyrics’, die new-beat, rock’n’roll, industrial en techno mengde met allerhande samples, en zich kon meten met een Prodigy en Atari Teenage Riot.
De grenzen van wat (niet) kan werden opgezocht, sensueel prikkelend; de controverse werd niet uit de weg gegaan maar telkens was dit met een dosis humor en een kwinkslag, want daar draait het hem om bij de Lords, een soort shock-effect bieden, die je hoeft te relativeren.
Of Gigi nu kon zingen, laten we in het midden , maar in een zwoele pose lukte zingen, schreeuwen, kirren, gillen, kreunen … De elektronica tunes hadden een repeterende ondertoon, bouwden op , bonkten, dreunden, donderden, knalden om dan weer zalvend gemoedsrust te bieden. De percussie en de snedige , scherpe gitaarpartijen golfden omheen die bezwerende , groovy, denderende elektronica.
In hun sensueel prikkeling hadden we, met een knipoog naar ‘Never so deep’, een vulkaan uitbarsting , met de lava die zich een weg baant … en de rest …, die triggert de verbeelding …
“Scrood bi u” was alvast een mooie aanzet om in deze fantasieprikkelende wereld terecht te komen, “Break me” , “Seks cam girl” , “Rubber doll” , “Pussy” laten je verder drijven in die fantasie, maar schudden je met een dosis humor terug klaarwakker naar de dagdagelijkse realiteit, een statement die ze hoog in het vaandel houden.
De decadentie op de korrel nemen dus, de fantasie, watdanook, mag een uitlaatklep zijn, maar hou het fijn, plezierig, correct. Vuilbekkende humor, alles met een glimlach. De film ‘Belgica’ en de pas verschenen ‘Skunk’ zit in ons geheugen gegrift in de tracks van de Lords Of Acid .
Met hun ‘Greatest t*ts’ in het achterhoofd kregen we nog o.m. “The most wonderful girl”, “Lover” , “Rough seks (take control)”, “Voodoo-U”, “My demons are inside”, “The crablouse” en natuurlijk die instant klassiekers “Worships the lords (met de slogan “Praise the Lords, fuck the rest...") en “I sit on acid”, allemaal in een ruwere versie dan op plaat …
Na Bimfest eind het jaar , was dit de laatste show van Maurice en C° in ons landje. Nieuw werk mogen we verwachten, maar eerst wordt nog een Amerikaanse tournee afgewerkt, waar ze een zekere status als muzikale vernieuwers hebben verworven binnen de dance.
Hoedanook na Praga Khan is Lords Of Acid uitgegroeid tot een project met een zeer lange levensduur. Muzikale decadentie met een korreltje zout!
Organisatie: Club B52, Eernegem
Tribute Night - The Beatles vs The Stones - Eindelijk het bewijs dat je ze niet moet vergelijken…..
Tribute Night - The Beatles vs The Stones
Tussen pot en pint worden er meer dan vaak politieke partijen opgericht, wordt er veel geld verdiend, wordt de wereld verbeterd en worden The Stones afgemeten op The Beatles en omgekeerd. En nog nooit heeft iemand het pleit gewonnen.
Vzw Magik Events koesterde het snode plan om nog eens de eeuwige nutteloze discussie aan te wakkeren door een heuse ‘tribute night’ op ons los te laten om uiteindelijk te bewijzen dat een vergelijk totaal niet hoeft.
The Heartclub Band hadden zes Beatles nodig om een zowaar prachtig saluut te brengen aan de Fab Four. Met immense liefde voor de originelen brengen ze beklijvende versies van hun hits en parels. Een uitgekiende playlist laat met ongelofelijk oog voor detail vroegere hits naadloos overvloeien in stevige rockers zoals “Helter Skelter”, “Let It Be”, ”Lady Madonna”, “Back in the USSR”, “I Feel Fine”, ... Alles gepassioneerd gebracht en gespeeld door een zestal dat al elders op nationale en internationale podia hun sporen verdiend hebben. Deze knapen imiteren The Beatles niet, ze spelen en ademen gewoon The Beatles. Daarvoor hebben ze geen verkleedpartijen nodig en hoeven ze ook niet af te sluiten met het zogezegde obligate Hey Jude. They didn’t Let us Down.
Not The Rolling Stones zijn uiteraard The Stones niet. Ze spelen The Stones niet, ze imiteren The Stones. De toetsenist kent Ian Stewart niet, drummer dirkt zich op als Charlie, de bassist straalt meer Bill Wyman uit dan Bill Wyman zelve, tweede gitarist zet een verdienstelijke Mick Taylor neer. Eerste gitarist verdiept zich danig in Keiths dresscode, poses en gestes dat het wat karikaturaal wordt. Zanger lijkt akelig eng op the real Mick als was het dat Jef Hoeybergs plastisch was tussen gekomen. Hoewel de nep Mick in den beginne niet zo goed bij stem was, maar zich alras herpakte na het ietwat fout gebrachte (vooral de rif) “Beast of Burden”.
Voor de rest speelden ze meer dan verdienstelijk en kwamen Not The Stones bij momenten akelig dicht bij hun helden.
Er waren aangename kippenvel momenten met oa “Sympathy”, “Jumping” en het verrassende “Sad Sad Sad” en “Don’t get Angry” uit de laatste ‘Hackney’. Onze nep-Keith mocht wat meer in de open G-stemming gespeeld hebben, en tja… Charlie valt onmogelijk te imiteren. Ze zijn dus goed, heel goed zelfs, maar hun de beste Stones-tribute band noemen lijkt me toch iets te veel van het goede.
Beide tribute bands speelden met een totaal andere insteek zoals ook hun echte voorbeelden deden. En dit valt dus niet te vergelijken. I rest my case. Voorwaar een goede zet, Magik Events!
Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events
Froukje - Gelukzaligheid!
Het Nederlandstalige lied is terug ‘hot’ in deze (TikTok) tijden, kijk maar naar Merol, MEAU, S10, en nu ook mag je Froukje toevoegen in de lijst …
Tja, als doorwinterde liefhebber , moet je al teruggrijpen naar de Doe Maar periode of wij hier naar De Kreuners, Gorki en Noordkaap.
Froukje (****) wist zich op korte periode te realiseren met twee knappe EP's, ‘Licht en Donker’ (2021) en ‘Uitzinnig’ (2022). In een overvolle AB kwam ze haar debuut 'Noodzakelijk verdriet' voorstellen. Het jonge publiek genoot ervan. Een vivant optreden en feestje, een feest voor het leven, waarbij de handen in de lucht gingen tot op de tribunes, zelfs toen de lichten aangingen en Abba weerklonk, ging het feestje gewoon door … Mooi om te zien …, zelden meegemaakt …
Froukje wist ons vorig jaar op Lokerse Feesten al te overtuigen door een sprookjesachtige sfeer te creëren , waar emotie, vreugde en pijn hand in hand gaan. Maar vooral bracht ze alles vanuit een buikgevoel, ze meent wat ze zegt en zingt. Zij weet het jonge publiek te raken, de jongeren begrijpen haar , zeker in deze jagende tijden en je worstelt doorheen je levensloop. Froukje heeft voeling, zingt en speelt vanuit haar hart, wat erg mooi is. Ze zit op dezelfde golflengte en wil iedereen een fijne avond bezorgen. Er werd gedanst, gesprongen en de liedjes als “Ik wil dansen”, “Drijfzand' werden luidkeels mee gebruld door de uitzinnige menigte.
Ook de integere nummers zijn sterk en raken, waarbij het stil werd in de zaal, o.m. een emotioneel beladen “23 mei”.
Froukje sleurt haar publiek mee in haar verhaal, en dit slaat aan, waardoor iedereen zich met elkaar verbonden voelt, elkaar ondersteunt en samen het leven viert zoals het hoort …Daar hoort vreugde en verdriet bij. We lieten ons van de harde realiteit meevoeren naar een sprookjesachtige wereld.
Froukje heeft een goed op elkaar ingespeelde band; heerlijk zijn de aanstekelijke riffs en de opzwepende drums, met een knetterende solo middenin. De sfeer is uitgelaten, maar hoedanook wist Froukje de gevoelige snaar te raken. Froukje pakte Brussel in en zinderde muzikaal na. Gelukzaligheid en een onvergetelijke avond.
Setlist: Naar het licht // Kwijt //Zonder Liedjes //Uitzinnig //Tetris //Licht en donker //Nu ik niet meer over je schrijf// Zeeën van Liefde // 23 mei // Leeg Restaurant // Ik ben bang // Heb ik dat gezegd? //Als ik god was //Onbezonnen //Noodzakelijk verdriet //Zonder gezicht //Ik wil dansen //Nooit meer spijt (S10 cover) // Drijfzand ///Encore:///Houden van mij //We Hebben De Tijd// Niets tussen
Pics homepag @Hans Vermeulen (Hans.Photofficial)
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel
Aka Moon – Wat een spannende rit doorheen dertig jaar Aka Moon
Aka Moon (****) , trio al een goede 30 jaar bezig, is uitgegroeid tot een ferm gerespecteerde band in binnen- en buitenland, binnen de jazzscene. De band verstaat de kunst van puurheid in het genre door een uiteenlopend klankentapijt en gaan interessante samenwerkingen aan, zoals op hun recente schijf 'Quality of Joy' met The Orchestral Constellation. Hier worden brede wegen verkend.
Vorig jaar vierden ze hun dertig jarig bestaan samen met BJO op Gent Jazz, wat zorgde voor een interessante versmelting tussen de etnisch getinte muziek van Aka Moon met de verbluffende bigbandjazz van het Brussels Jazz Orchestra zelf. Aka Moon is dus van vele markten thuis.
We maakten ons dan ook op voor een dolle muzikale rit, anderhalf uur lang, in het intieme en gezellige zaaltje in de Torenstraat, Lokere. Een warme, ingetogen , groovy sound hoorden we, een spannende rit doorheen dertig jaar Aka Moon dus.
Sax, bas en drums vinden elkaar moeiteloos, virtuositeit en improvisatie. Hier spreekt de muziek voor zich. Het maakt het optreden bijzonder, ze weten de spanning op te drijven en net op het moment dat het dreigt te ontploffen, vallen ze terug op een intiemer kader.
Door die golvende beweging weet Aka Moon je steeds opnieuw te triggeren, jazz met een hoek af . Na dertig jaar gaan zij nog steeds als jonge wolven tekeer. Die intensiteit en afwisseling maakt en houdt Aka Moon boeiend. Klasse!
Pics homepag: Cedric Craps (Lokerse Jazzklub) Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren + Lokerse Jazzklub
Mooneye – Mooneye brengt een set waarin ‘alles’ is vervat … Van Melancholie tot Uitbundig
Mooneye brengt een set waar alles in zit: melancholie, melodie en soms (uitbundig) rockend. De nieuwe songs nestelden zich moeiteloos tussen de oudere.
Mooneye is bezig aan een tour doorheen Nederland en België ter promotie van het nieuwe album ‘Come with Me and Hide’. Met de band doen ze mooie zalen aan zoals de Roma, het Depot, de Cactus Club… Vanavond is de Kreun (Het Wilde Westen) aan de beurt. Zo goed als een thuis match voor de inwoner van Zwevegem.
Het voorprogramma werd verzorgd door Philemon. Anton De Boes uit Sint-Niklaas zit achter dit project en hij werd hier bijgestaan door een gitarist waarmee hij nauw samenwerkt. Voor enkele nummers kwam er ook een klarinist meespelen. Voor zijn ep ‘Hourglass’ werkte hij samen met Pascal Deweze. Hij bracht vooral nummers uit deze EP. Melodieuze lo-fi pop/singer songwriter muziek. Met mooie gitaarklanken van de gitarist en een meezingmomentje als afsluiter. Waarschijnlijk is het met drums wat opzwepender dan hier het geval was maar om te openen voor Mooneye vond ik dit qua stijl en klankkleur heel gepast.
Daarnaast was het aan Michiel Libberecht en band want Mooneye is toch vooral een band geworden sinds hun debuutplaat. Er werd geopend met “Come with Me and Hide”. Een sterk nummer dat onderhuids donker klinkt door een riff dat afkomstig lijkt te komen uit de bluesmuziek. Een rustig begin dat halfweg het nummer openbreekt. Het werd gevolgd door het melancholische “Another Fool”.
Bij “Bright Lights” kwam de eerste echte opwinding op het podium en in de zaal. Daarna volgden “Branches” en “New Skin”. Vanaf dan kwam de vlam echt in de pijp met “Big Enough”, “Girl Like You” en “Black River”. De bas en drum maakten indruk. De gitaarklanken ook en vooral tijdens de opzwepende solo’s of outro’s die we te horen kregen. Zo ook met “Lover to Stranger”.
De ene gitarist/toetsenist verjaarde en kreeg een cheese cake met kaarsjes op het podium gepresenteerd. Een mooi momentje.
Voor “Too Young To Have Regrets” ging de band even van het podium en was het aan de Zwevegemse bard om dit breekbaar nummertje te brengen. Daarna kwam iedereen er terug bij en we kregen nog “Thinking Bout Leaving” en als afsluiter “In Between” (als ik mij niet vergis). Als bisnummers kregen we “Too Fast” en “Fix the Heater”. Beiden werden sterk gebracht.
De opbouw van de set was heel geslaagd. De band speelde met bravoure. Ook de nieuwe songs stonden, ondanks ze meestal iets ingetogener zijn dan die op ‘Big Enough’, hun mannetje tussen de oudere tracks. De stem van Michiel Libberecht klonk weer als een nachtegaaltje.
Na een mooi en aangenaam concert keerde ik met enkel oorwormen in mijn hoofd terug naar huis.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Het Zesde Metaal - Een Emotionele Avond
Als support-act bracht Rosie Stuart haar eigen unieke en ietwat gekke stijl, met nummers als "Vegan", "Fineprint", en "If Only". Ze won begin dit jaar een Baloise wedstrijd van onafgewerkte singles en mag nu, in samenwerking met Het Zesde Metaal, deze singles uitwerken tot een volwaardig album. Benieuwd wat ze naast een rustige gitaar en schreeuwerige uitbarstingen nog in petto heeft. Ze verkocht in de Gentse Ha Concerts alvast een tote-bag, waar naar eigen zeggen het nieuwe album van Het Zesde Metaal perfect in past!
Na het voorprogramma hielden we onze adem in voor Het Zesde Metaal. De sfeer was wat onwennig toen Filip Wauters, Robin Aerts, Tim van Oosten, met nieuw groepslid Kasper Cornelus en even later Wannes Cappelle het podium betraden. Met een zorgvuldig samengestelde set-list, variërend van tijdloze favorieten tot verse nummers van hun recente album ‘Het Langste Jaar’, beloofde de avond een diepgaande reis te worden door de ziel van de band. Die ziel kreeg een flinke knauw na het heengaan van bandlid Tom Pintens begin augustus vorig jaar, maar wordt nu muzikaal opgevangen door Kasper , die zich ontpopt als een sterk multi-instrumentalist.
Vanaf het moment dat de eerste tonen van "De Storm" de zaal vulden, was het duidelijk dat dit geen gewoon optreden zou zijn. Cappelle wist het publiek meteen te raken met zijn hartverwarmende stem. De eerste nummers waren dan ook doordrenkt van herinneringen en gevoelens die de band diep koestert.
We werden getrakteerd op een aangrijpende mix van nieuwe composities en bekende hits, elk doordrenkt met de kenmerkende melancholie en diepgaande teksten waar Het Zesde Metaal om bekend staat. Na "Nog Maar Begonnen" en "Alles Moet Veranderen" volgden het opzwepende "Calais" en het ontroerende duo "Gie, den otto en ik" en "Ploegsteert".
Tussen de nummers door deelde Cappelle enkele intieme verhalen en anekdotes, waardoor het publiek een nog dieper inzicht kreeg in de emotionele reis van de band. Er waren grappige momenten zoals het 10-jarig meisje uit Leuven dat ‘Hamster Jan’ hoorde in plaats van ‘Het Langste Jaar’, maar ook serieuzere histories zoals het feit dat een nummer over Calais nog steeds relevant is, 8 jaar na de ‘vluchtelingencrisis’. Hij sprak ook openhartig over het verlies van Pintens en hoe dit alles heeft bijgedragen aan de creatie van hun meest recente album.
Het hoogtepunt van de avond kwam tijdens de toegift, waarbij nummers als "Ier bie oes" en "Naar de wuppe" het publiek luidkeels lieten meezingen.
Al met al was dit concert een viering van het leven, de liefde en de kracht van muziek om ons te verbinden en te troosten, zelfs in de moeilijkste tijden. En zoals altijd liet Het Zesde Metaal ons achter met een gevoel van hoop en verwondering, klaar om de wereld met nieuwe ogen te bekijken en te omarmen wat er nog komen gaat.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5906-het-zesde-metaal-22-03-2024.html?ltemid=0
Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de twee sets in de Cactus Club, Brugge (23 en 24 maart 2024) , volgend op de twee concerten in Gent @Kristof Acke
Het Zesde Metaal
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5900-het-zesde-metaal-23-03-2024.html?Itemid=0
Rosie Stuart
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5901-rosie-stuart-23-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Ha Concerts, Gent ( ism Democrazy, Gent)
Mass Hysteria - Franse energiebommetjes in overvloed
Een spreekwoord zegt dat het voor een artiest of kunstenaar vaak moeilijker is om in eigen land door te breken, dan daarbuiten. Dat geldt niet voor de Franse metalband Mass Hysteria (****) die in eigen land hoge toppen scheert. Toen we ze in 2016 op het Main Square Festival zagen, stonden ze hoog op de affiche; ze zorgden voor een grootse moshpit tot helemaal achteraan. Ze spelen in Frankrijk in grote Arena's en zijn een vaste gast op Hellfest.
De band staat nu in een goed gevuld AB en tekent voor een ultiem metalfeestje, over de grenzen heen en voer voor verschillende leeftijden …
Arkangel (***1/2) opende en zorgde voor een oorverdovende, chaotische brij van diverse stijlen. De band balanceert tussen hardcore en metal. Ze spelen luid, hard en snel. Maar spijtig genoeg klinkt het allemaal wat monotoon. Maar ok ze overtuigen met opborrelende adrenalinestoten en enkele moshpits zijn het gevolg. Een mooie opwarmer …
Mass Hysteria klinkt breder en voegt er een vleugje bombast en theatraliteit aan toe zowel in de sound als in de opbouw van het podium. De band klinkt episch, gevarieerd en uitgekiend. Met een Franse Colère wordt het gaspedaal meteen ingedrukt, vanaf “Mass Veritas”.
Er wordt niets aan het toeval overgelaten. De frontman rent als een wildeman naar elke hoek en zoekt zijn publiek voortdurend op. Het resulteert in stevige mosh- en circle pits, tijdens “Chiens de la Cass” tot ver achteraan.
Die Franse rollercoaster overtuigt ons moeiteloos; rustpunten zijn er nauwelijks, of jawel … enkel als Mouss Kelai grappige kwinkslagen uitdeelt.
Mass Hysteria geeft er een stevige lap op, en het feestje kent enkele stevige knallers vuurwerk. Een fijn moment volgde op “Furia”, toen enkele kinderen op het podium (met oorbeschermers welteverstaan) kwamen. De jongste was amper vier jaar … Samen met de band mee springen en dansen. Heerlijk …Daarna alles terug op veilig voor de kids en tijdens het afsluitende “Plus que du metal” werden alle registers nog eens stevig opengetrokken, met een laatste moshpit tot gevolg.
Mass Hysteria is het Frans antwoord op de Britse en Amerikaanse metalscene . Een liveset om U tegen te zeggen. Overtuigend, sterk, hard … Franse energiebommetjes in overvloed, een kleine twee uur lang .
Setlist: Mass Veritas //Positif à bloc //Chiens de la casse //Vae soli ! //L'inversion des pôles // Notre complot //L'art des tranchées //Nerf de bœuf //Se brûler sûrement// L'émotif impérieux // Failles // Reprendre mes esprits //Arômes complexes //L'enfer des dieux //Encore sous pression //Tout est poison //
BIS: Tenace //Le triomphe du réel //Contraddiction //Furia //Plus que du métal
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Mass Hysteria
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5895-mass-hysteria-22-03-2024.html
Arkangel
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5894-arkangel-22-03-2024.html
Organisatie: Progress Booking
Amatorski - Terug van nooit echt weg geweest
Toen we in 2010 de formatie Amatorski (***1/2) leerden kennen op Humo’s Rock Rally finale , waren we direct onder de indruk. We zijn de band blijven volgen. Vooralsnog is hun debuut 'Same Stars We Share' een schijf die we regelmatig grijs draaien. Het is al enkele jaren stil rond Amatorski, maar nu slaan ze terug met een nieuwe plaat 'Curves and Bends, Things Veer' dat onlangs op de markt kwam. Deze werd nu voorgesteld in de AB Club en gaf aan dat ze eigenlijk nooit écht zijn weggeweest …
Inne Eysermans haalt haar inspiratie uit de dingen rondom haar, die haar aanspreken en diep raken. De pandemie en de golf van activisme, betrekking tot klimaatverandering en de Black Lives Matters-beweging, hadden een invloed op de nieuwe plaat. De muziek is gebed in melancholie en verder zijn er mooie beelden op het scherm geprojecteerd van de Koreaanse kunstenaar Che Go Eun. Een mooi geheel muziek en visuals … Amatorski intrigeert opnieuw op die manier en probeert de (dagdagelijkse) ellende om je heen een plaats te geven.
Het publiek is Amatorski door de jaren wat vergeten, zagen we aan de opkomst … Ook doordat Amatorski niet de meest toegankelijke of gemakkelijkste weg inslaat. Geen tierlantijntjes maar songs die diep raken en je doen nadenken over wat mis gaat om je heen, subtiel, zachtmoedig, innemend, pakkend …Intiem materiaal, gedragen door de ontroerende, warme stem van Inne. Af en toe klinkt het krachtiger en worden de registers open getrokken, o.m. op “Tiny Bird”.
Ingetogenheid is de rode draad doorheen de set. Aan bindteksten doet Amatorski zelden, of het is actueel nu een oproep naar de mistoestanden in Gaza … op het scherm komt de boodschap tot een minuut stilte, naar het einde van de set toe. Mooi.
De band laat dus vooral de muziek voor zich spreken. De set was na een dik uurtje al gedaan, we bleven lichtjes op onze honger zitten … Maar het is net die filmische sound en visuals, die introvertie die Amatorski belangvol maakt, met pakkende, rakende boodschappen.
Live moeten de nieuwe nummers nog een beetje groeien, maar de behaaglijke, warme gloed is tekenend, zeker als het gekende “Come Home” en “Never Told” de revue passeren. Amatorski is terug van nooit écht weg geweest … Komt goed dus!
Setlist: Years. To. Come / Welcome / High. The. Tides / Diatomea / Tiny Bird / Nebula / Echo Variations / 20/04 / U-Turn / Boy/Girl / Come. To. Dust / Unknown // Come Home / Hudson / Never Told
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Rhea – Try-out vol adrenaline!
De Kelk in Brugge was de place to be voor Rhea vanavond … Rhea belooft om er een try-out te geven als aftrap voor hun nieuwe tournee. Weken op voorhand zijn de 120 kaartjes al de deur uit, het mag dus niet verwonderen dat iedereen met hoge verwachtingen naar hier is afgezakt.
Ik leerde Rhea voor het eerst kennen via de radio en kort daarna als voorprogramma van Royal Blood. Dat was in 2019. Na de corona periode en enkele radio hits later, mochten ze ook de grote podia van o.a. Rock Werchter aandoen. Als warm-up voor dat concert kozen ze toen ook voor De Kelk. De eigenaars van De Kelk hebben de laatste jaren kosten noch moeite gespaard om een prachtige nieuwe zaal in de binnenstad te openen. Met een voorliefde voor muziek in het zwaardere genre programmeren ze regelmatig intieme optredens.
Als voorprogramma stond Lightspeed op de planken. De band rond zanger Rik Bontinck met op gitaar Jens Verbraeken, drummer Laurens Demaertelaere en op bas Fieke Soete (ook bekend van Ratmosphere) begint goed aan de set en kan de zaal laten vollopen. Als warm-up kwijten ze zich behoorlijk van hun taak. De muziek van Lightspeed klinkt iets ruiger dan wat we konden beluisteren op Spotify, geen slechte start van de avond.
Na een volledige podium wissel kwam Rhea op de planken. En hoe! De band stak meteen af met “Stuck in the Middle”, wat een bom, dat beloofde voor de rest van de set. Daarna volgde een afwisseling van oud en nieuw werk. Het was duidelijk dat deze band grotere podia aankunnen en verdienen, maar ze bleven zich ook in deze beperkte setting nummer na nummer smijten voor het publiek. Met veel goesting blijkbaar want een jaar gevuld met het schrijven en opnemen van de nieuwe plaat was blijkbaar veel te lang geweest, dus alle opgekropte energie moest er nu in één keer uit.
“Underground” volgde, een nummer van de plaat die binnenkort uitkomt en daarna “Creeping” dat eind vorig jaar op ons losgelaten werd. Beide nummers voelen fris aan en krijgen veel bijval van het publiek. Daarna volgt met “Shut up & Take My Money” weer wat werk uit de vroegere catalogus. Het publiek herkent meteen de beat en gaat helemaal op in de muziek. De laatste single “Meet with you” volgt op “The Medicine” die beiden ook op laatste release te horen zullen zijn. Nog steeds horen we de gekende sound waar Rhea voor staat. Rock met invloeden van Royal Blood en Black Box Revelation. Good old fashioned rock’n’roll met andere woorden.
Met “Ready to Rumble” laten ze De Kelk op z’n grondvesten daveren, ik vrees er even voor dat de decibelmeter het zal begeven. “Baby I’m Sorry” volgt en er wordt afgesloten met “BTG”, ook een nieuw nummer, een oorwurm van jewelste.
Omdat het een try-out is lijkt de setlist wat ingekort, maar gelukkig komt de band nog terug voor 2 bis-nummers. Eerst “Rather Be Nothing” dat gretig wordt meegezongen door het publiek. Finaal wordt afgesloten met het onbekende “Crawling”. Dat belooft voor de nieuwe plaat.
Na het concert konden de fans beide bands nog terugvinden aan de merch waar de T-shirts en vinyl gretig over de toog gingen en met plezier gesigneerd werden door de bands. We zagen met Rhea een band die duidelijk zin heeft in het festivalseizoen, maar eerst in maart en april nog een aantal clubconcerten afwerkt in binnen- en buitenland. Als je ze nog niet aan het werk zag, aarzel dan niet om ze nog in een kleine zaal aan het werk te zien, je gaat gegarandeerd vol adrenaline terug naar huis.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Rhea
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5810-rhea-16-03-2024.html?Itemid=0
Lightspeed
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5811-lightspeed-16-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Rhea ism De Kelk, Brugge
Takuya Kuroda – Kleurrijk en energiek!
"Takuya Kuroda overstijgt moeiteloos de jazzgrens in z’n virtuositeit met z’n trompet, waarin souljazz, soul, funk, post-bop en hiphop samensmelten. Als getalenteerde trompettist uit Japan verhuisde hij naar New York, waar hij naast José James zijn carrière begon.", lezen we in de biografie. Een bijzonder man, in een goed vol gelopen Flagey, Brussel kwam hij zijn uitgebrachte album 'Midnight Crips' (2022) voorstellen.
Takuya Kuroda (****) tekent voor een dosis positieve energie door groovy, aanstekelijke beats. Een goed uur lang hield het gezelschap ons in de ban. Er viel van alles te beleven; er was een mooie samenhang van saxofoon, trompet en een pianorecital, ondersteund van een groovy bas en een opzwepende drumritme. Kleurrijk, energiek, magisch klinkt het als geheel.
Wat een virtuositeit van deze Takuya als trompetspeler met verder de piano/keys van Takahiro Izumikawa. Er zijn de uitdagingen met zijn medemuzikanten die elkaar speels overbluffen, o.m. tussen hem en drummer David Frazier Jr, die goed op elkaar ingespeeld zijn. Wat een klankenspectrum.
Soms gaat Takuya even opzij, zichtbaar genietend van wat de muzikanten spelen. Saxofonist Craig Hill vult perfect aan, alsook is er het overweldigend trompetgeschal van de meester zelf. Wat een improvisatie. De groovende soli (ook die van Reuben Cainer), doen ons wegdromen.
Een twee uur lang werden we in deze unieke wereld gedropt door het prachtige samenspel, de mooie soli en de trompetsounds in de gevarieerde, soms lange nummers. Kleurrijk, energiek, magisch!
Organisatie: Flagey, Brussel
The Gaslight Anthem - Weer van helemaal terug !
Eindelijk , Brain Fallon en zijn groep zijn terug. Na jaren van stilte en negen jaar na hun vorige plaat, brachten ze in het najaar van 2023 hun zesde plaat uit, ‘History Books’. Ze zijn nu op tournee en hielden terecht halt in ons landje … Ohja, deze door Bruce Springsteen ferm gerespecteerde band is na vanavond nog te zien op Rock Werchter …
Met hun onvervalste, doorleefde retrorootsrock konden ze ons vroeger al bekoren en we waren hoe dan ook nieuwsgierig of ze nog altijd bij ons in één van die bovenste rockschuiven mogen liggen … Als zevenkoppige formatie waren ze nu op het podium. Zanger Brian heeft de reputatie om niet zo toonvast te zijn en dat was helaas ook nu nog steeds merkbaar, zeker het eerste halfuur. De extra kilo’s die hij nu moet meesleuren, doen er misschien geen goed aan.
De bijna volledig uitverkochte AB was omringd door doorwinterde fans! Zij hielpen hun idool , hun meester Brian door het moeilijke eerste half uur, door zo goed als alle nummers luidkeels en woord voor woord mee te brullen. Tja, soms luider dan de groep zelf. Mooi, Indrukwekkend om te horen en … te zien!
De stevige nummers doen regelmatig denken aan Dropkick Murphys, In de rustige songs hoor je duidelijk die sound en klankkleur, niet veraf van The Boss. Een leuke, geslaagde afwisseling hoorden we , waarbij tot tweemaal toe Emily Wolfe kwam meedoen (“The weathermen”, “Bluejeans & white t-shirts”) . Ze had zich inderdaad zeer verdienstelijk gemaakt als support en werd op deze manier extra beloond.
Na iets meer dan anderhalf uur viel het doek over een aangenaam stomend concert. Klasse. “Er is inderdaad toekomst voor dit genre van muziek”, liet de meegereisde bassist van Old Town Lewis (Belgische groep, zelfde genre) mij weten.
Het valt wel op bij de return van verschillende bands na zo een lange stilte, dat de oudere songs sterker scoren o.m. een “Old white lincoln”, “Great expectations”, “Mae” en verderop “45”, “The ’59 sound” en “The backseat”. Hartverwarmende, emotievolle , intens spannende straight forward rock’n’roll, puur oprecht , zonder al te veel poespas.
Terecht op Rock Werchter, maar de mainstage lijkt me na vanavond iets te hoog gegrepen, live eerder het clubgevoel als in The Barn of The Klub.
We besluiten intussen dat ze nog steeds in diezelfde ‘muziek’ kluis liggen … Goed toch …
Organisatie: Live Nation
Roisín Murphy – Magie en talent ineen van een ware legende
Op deze druilerige avond waren we onder de indruk van de magie van de Ierse muzikale diva Róisín Murphy. Het Koninklijk Circus werd omgetoverd tot een waar circus met royale allures.
Het publiek, een diverse mengeling van fans oud en nieuw, werd opgewarmd door de eclectische dj-set van Ruf Dug terwijl ze wachten op het optreden van de iconische zangeres.
Zodra de lichten in de zaal dimmen en het geroezemoes van de menigte verstomt, verschijnt Róisín Murphy op het podium, gekleed in een eerste van vele extravagante outfits.
Het concert opent met "Pure Pleasure Seeker", één van de hits van Moloko. Terwijl velen Murphy nog altijd associëren met Moloko, wordt het met ieder concert toch duidelijker dat Moloko maar de eerste act in haar carrière is.
Wat een charisma heeft ze toch, haar plaats tussen andere acts meer dan waard! Daarna gaat het in een steeds hoger tempo verder met een mengeling van oud en nieuw werk, een gegoochel aan klanken, ritmes en beats , een potporri van electro, pop, disco , soul, r&b, funk, disco en kitsch in een theateract.
En Murphy zweept het publiek op als een ware circusdirecteur, iedere song heeft zijn eigen outfit en verhaal. Murphy zoekt en vindt ook connectie met het publiek, ze gaat meerdere keren tegen de eerste rij aan staan, o.m. geeft ze iemand een roos, daarna haalt ze sensueel een lintje vanonder haar bloes en daarna eerder suggestief en seksueel vanonder haar rok, waarna ze de lintjes ook telkens het publiek in gooit. Het voelt als een vlam in de pan, het publiek is in extase.
Maar daarmee is het nog niet gedaan. Iets later gaat ze nog een stap verder, met haar rug naar het publiek zingt ze eerst naar een camera terwijl dat alles op groot scherm in zwart wit terug geprojecteerd wordt naar het publiek. Het creëert een sfeer van oude cinema, maar doet ook denken aan ‘Erotica’ van Madonna. Naarmate het nummer vordert, escaleert de suggestie ook, tot de camera bijna alleen haar mond en tong registreert. Je voelt je voor een stuk voyeur, maar wegkijken lukt niet, want dit is een show die subtieler is dan Madonna hem nu brengt en daardoor voelt het ook origineel en vernieuwend.
Sommige songs zijn net als Murphy na iedere songwissel in een nieuw jasje gestoken. “CooCool” is er zo één. Het duurde zelfs even voor we door hadden dat ze dit nummer had ingezet. "The Time Is Now' en "Sing It Back" mogen natuurlijk niet ontbreken, maar ook eigen interessant werk als "Overpowered" en "Ramalama" komen aan bod.
Naarmate het concert tot een climax komt, wordt de sfeer in de zaal steeds meer uitgelaten. Het publiek is helemaal mee en danst, zingt en wordt meegesleept door de muziek en de show. Het is een avond vol extase en vervoering, waarin iedereen verenigd werd door een gedeelde liefde voor de muziek van Róisín Murphy.
Na twee indrukwekkende toegiften "Forever More", "Flash Of Light" en een outro van "Pure Pleasure Seeker" verlaat Murphy het podium onder luid gejuich en applaus, haar legacy als een van de meest invloedrijke en iconische artiesten van haar generatie stevig verankerd. Voor het publiek in het Koninklijk Circus is het een avond om nooit te vergeten, doordrenkt van de magie en het talent van een ware legende.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5812-roisin-murphy-13-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
