Michael Chapman & Steve Gunn - Virtuoso’s on stage, maar mag het iets meer zijn?
Michael Chapman & Steve Gunn
Vooruit (Theaterzaal)
Gent
2017-04-12
Sam De Rijcke
Laat ons even toe om u uit te leggen waarom wij, na het ondergaan een tweetal uurtjes virtuoze en verfijnde akoestische gitaarmagie, vanavond toch met een gevoel van ontgoocheling die fraaie Theaterzaal van de Gentse Vooruit zijn buiten gewandeld.
De Engelse jarenlang onderschatte folkrock-veteraan Michael Chapman heeft na een carrière van 50 jaar en een slordige 25 albums eindelijk zijn welverdiende erkenning gekregen met het album ‘50’, een juweeltje die wereldwijd terecht met lof werd overladen. De plaat is zo sterk is omdat de prachtige akoestische folksongs van Michael Chapman op de achtergrond uiterst knap ondersteund worden door de heerlijke elektrische gitaarpartijen van … jawel Steve Gunn, de jonge gitaargod die ook de productie van ‘50’ heeft verzorgd.
Als beide heren dezelfde affiche delen dan zou je toch op zijn minst verwachten dat ze voor enkele songs samen op het podium staan. Helaas, vandaag kregen we gewoon een uurtje Michael Chapman netjes gevolgd door een uurtje Steve Gunn. Hadden de twee klasbakken zoveel respect voor elkaar dat ze niet in mekaars vaarwater wilden zitten ? Geen idee, maar wij vonden het vooral een gemiste kans.
Begrijp ons niet verkeerd, de fraaie en bezielde songs van Michael Chapman bleven wel duidelijk overeind in hun uitgeklede versies, en zijn fingerpicking werk was bij vlagen wonderlijk, maar hoe mooi zou het niet geklonken hebben als Steve Gun de songs van enige omlijsting had voorzien met zijn fraaie doch niet opdringerige elektrische gitaar, zoals hij dat zo magistraal doet op ‘50’.
De sympathieke Chapman wist ons wel te entertainen met een handvol knappe songs die opgeluisterd werden met virtuoos gitaarwerk, zoals onder meer een fantastisch “Memphis In Winter” dat hier niets aan intensiteit moest inboeten. Een begenadigd zanger is Chapman zeker niet, maar hij klonk wel doorleefd en eerlijk, met een stem die volledig in functie stond van de integriteit van de songs. Het vakwerk van Chapman deed ons bij vlagen denken aan Tony Joe White of JJ Cale, en dat zijn natuurlijk niet van de minsten.
Ook tijdens de set van Steve Gunn (zie pics homepag) vonden wij het maar al te jammer dat er in heinde en verre geen elektrische gitaar te bespeuren was. Gunn is met name een gitarist van het slag Kurt Vile (waarmee hij nog samen heeft gespeeld), Tom Verlaine, Adam Granduciel (The War On Drugs), Chris Forsyth, Cian Nugent en onze eigen Bert Dockx, stuk voor stuk instrumentalisten die prachtige dingen doen met een elektrische gitaar zonder dat ze daar zo nodig een batterij powerakkoorden moeten uit halen. Het is net dat fraaie elektrische gitaarwerk, die van het recente ‘Eyes On The Line’ zo een geweldig plaatje maakt, dat we hier misten. Dus bleven wij wederom een beetje op onze honger zitten omdat Steve Gunn bij het uitkleden van zijn songs toch een paar essentiële componenten moest afleggen.
Jazeker, bloedjes van songs als “Ancient Jules”, “Way Out Weather” en “Old Strange” waren ook in hun sobere akoestische versie niet kapot te krijgen en moesten niets van hun innerlijke pracht prijsgeven, maar er ontbrak toch wat variatie en diversiteit in de hele act. Bovendien presenteerde een ietwat schuchtere Steve Gunn zich nu ook niet bepaald als een spraakwaterval en gaf hij zelfs een beetje een verveelde indruk. Hoewel hij met de nodige toewijding zijn songs bracht, liep ook zijn stem niet over van de intonatiewisselingen. Maar dat hij een verdomd aardig potje akoestische gitaar kan spelen, daar bestond geen twijfel over.
Zowel Michael Chapman als Steve Gunn lieten vanavond de songs voor zich spreken. Fair enough, maar soms mag het iets meer zijn.
Organisatie: Vooruit, Gent
Rust On The Rails - American Aussie Roots
Rust On The Rails
café De Zwerver
Leffinge
2017-04-12
Ollie Nollet
Nog voor we een noot hadden gehoord werden we meteen al uitvoerig bedankt voor ‘supporting live music’ waarna Rust On The Rails zijn tanden zette in een avondvullend programma van maar liefst bijna twee uur.
Had daar niet wat in gesnoeid kunnen worden? Zeer zeker, trouwens de groepen die een volle twee uur kunnen boeien zijn een zeldzaam goed, maar het eindresultaat was toch overwegend positief. Slechts een paar keer liep het bijna mis en kwamen ze akelig dicht in de buurt van compleet foute Amerikaanse stadionacts wat dan vooral de schuld was van de gezwollen zang van Cody Beebe. Eddie Vedder zal hem wellicht niet vreemd zijn.
Maar de sound die ze wisten te creëren bleek toch behoorlijk inventief. Lekker swampy en gestut door een, net niet te, heavy klinkende ritmesectie. Zowel bassist Eric Miller als drummer Chris Lucier waren verbluffend sterk aanwezig en hadden duidelijk roots in de grunge. De band heeft trouwens Seattle als thuisbasis. En dan was er nog de wonderlijke Blake Noble die met zijn didgeridoo en een, niet zelden, als percussie-instrument gebruikte akoestische gitaar voor een vreemd broeierig sfeertje zorgde die soms deed denken aan 16 Horsepower.
Midden in de set mocht hij plots zijn eigen ding doen, eerst solo daarna met de hulp van de drummer, en werd ons duidelijk waarom Rust On The Rails hun muziek omschrijft als ‘American Aussie Roots’. Noble, een uitgeweken Australiër, initieerde ons in de fascinerende wereld van de didgeridoo en bracht vervolgens enkele van de aboriginals geleende nummers waarbij hij al zijn duivels ontbond op zijn twaalfsnarige gitaar, een ding dat ternauwernood bij elkaar gehouden werd met zwarte tape.
Na dit indrukwekkend intermezzo zorgde Rust On The Rails nog voor een dampende en foutloze finale waarbij enkele instrumenten driftig van eigenaar wisselden. Oh , en dan vergeet ik nog te melden dat de verloofde van de drummer, net overgevlogen uit Seattle, ook een (erg funky klinkend) nummer had mogen kwelen. Sympathiek, maar zeker niet meer dan dat.
Mooie set maar mits wat kortwieken had het zeker nog beter gekund.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Paasmaandag viel dit jaar, uitzonderlijk, een week voor Pasen! Althans voor heel wat (hard)rockliefhebbers die op maandag 10 april afzakten naar de AB te Brussel om de Zweedse band Ghost live aan het werk te zien. De Popestar Tour 2017 bracht Zijne Pauselijke Hoogheid Papa Emeritus III en diens 5 bijhorende (nieuwe) Nameless Ghouls immers, na 6 jaar, nog eens naar onze hoofdstad. Het concert liet een verpletterende indruk na en stond in schril contrast met de anonieme doortocht van een beginnend Ghost in 2011 als support van oa. In Flames en Trivium.
Sinds het ontstaan in 2008 en het verschijnen van debuutplaat ‘Opus Eponymous’ in 2010 heeft de band een hele weg afgelegd en wist men heel doordacht en vastberaden een grote en verdiende naambekendheid op te bouwen. De opvallende verschijning en stage act van frontman Papa Emeritus en bijhorende outfits van de ‘onherkenbare’ muzikanten of Nameless Ghouls bleken een strategisch schot in de roos. De meest recente full CD ‘Meliora’ uit 2015 onderstreepte nogmaals het enorme muzikaal talent en potentieel van dit heerschap en deed hen terecht aankloppen bij de top van het hedendaagse (hard)rock en metalgenre.
Na hun geslaagde optreden vorig jaar op Graspop waren de verwachtingen in een volgelopen AB logischerwijs hoog gespannen. Opvallend was de zeer diverse samenstelling van het publiek : van ‘oude’ (of beter gezegd ‘traditionele’) hardrockers van 45+ tot jonge metalfreaks en zelfs koppels met kleine kids (geschilderd als Papa Emeritus). Het bewijs dat Ghost muziek maakt die een heel breed spectrum van rockliefhebbers aanspreekt.
Voor de eigenlijke aanvang van het concert werd alvast de juiste sfeer opgeroepen met een portie liturgische muziek en klerikale koorzangen. Rond 20u45 was het tijd voor het echte werk en zette Ghost hun luidruchtige hoogmis in met het fantastische “Square Hammer” van de recente EP ‘Popestar’ onmiddellijk gevolgd door een 2de kopstoot van formaat met “From the Pinnacle to the Pit”.
Het geluid zat van bij het begin snor, de belichting was top, podium knap aangekleed (sfeervol maar zonder al te veel bombast), publiek uitgelaten en frontman Papa Emeritus, in soutane en met pauselijke mijter, en plein forme. Kortom een indrukwekkend ‘geestenbal’ was meesterlijk ingezet! Herkenbare orgeltonen zetten het machtige “Secular Haze” in. De ‘nieuwe’ Nameless Ghouls (de oude werden onlangs aan de deur gezet door het pauselijke opperhoofd himself, met een rechtzaak en heel wat moddergooien als gevolg) bleken eens temeer topmuzikanten te zijn, reeds perfect op elkaar ingespeeld en schijnbaar moeiteloos passend in het unieke muzikale ‘concept’ dat Ghost toch wel is.
De set was een heerlijke mix van oudere nummers en van parels van het album ‘Meliora’ dat bij verschijning unaniem positief werd onthaald en voor de grote doorbraak van de band zorgde. Intussen is het trouwens ongeduldig uitkijken naar een opvolger die in het najaar van 2017 wordt verwacht, al kon de EP ‘Popestar’ met een paar opmerkelijke covers voorlopig voor enig soelaas zorgen.
Een fenomenale versie van “Con Clavi Con Dio” passeerde ondertussen de revue, gekruid met extra wierook. Papa Emeritus was zeer spraakzaam en gaf blijk van enige geografische kennis van ons land alsook van de meest gekende inlandse biersoorten. Terwijl “Body and Blood” op het publiek werd losgelaten trakteerden 2 Sisters of Sin het frontrow publiek op hosties zolang het ‘ass grabbing’ maar achterwege werd gelaten.
Iets over halfweg was het tijd voor een eerste hoogtepunt en zorgde “Cirice” voor een onvervalst kippenvel moment, net als het epische “Year Zero” dat vocaal ondersteund werd door een enthousiaste menigte. Het bleek slechts het begin van een overweldigende en lang uitgesponnen climax die bestond uit de heilige drievuldigheid “He is”, “Absolution” en “Mummy Dust” van ‘Meliora’. Stuk voor stuk typische en beklijvende Ghostnummers, zeer herkenbare, veelzijdige klassiekers in wording met bravoure gebracht en gesmaakt door een publiek dat ruimer gaat dan enkel maar rock en metalfans. De band maakte zijn status van hedendaagse topper probleemloos waar en bevestigde zonder twijfel de geknipte opvolgers te kunnen zijn voor menige bands en grootmeesters uit het genre die stilaan aan hun pensioen beginnen denken.
Ook tijdens het slotoffensief werd er geen moment gas teruggenomen en bleef de muzikale satanskerk gewoon op volle toeren draaien. Gelukkig bleven de fans al even onvermoeid en ongeremd reageren zodat de band met veel plezier en energie een laatste keer loos ging met “Ghuleh/Zombie Queen”, dat aanvankelijk rustig start maar naderhand uitbarst in alweer een krachtig staaltje moderne rock’n’metal.
Tot slot sloot het strak gespeelde “Ritual” de knappe set af en richtte Papa Emeritus een laatste keer het woord tot zijn volgelingen. Na een resem dankbetuigingen nodigde hij alle fans uit tot het nastreven van een ‘vrouwelijk’ orgasme en beweerde hij dat het allerlaatste nummer “Monstrance Clock” een ideale manier was om dit te begeleiden en thuis verder te zetten. Het nummer werd uit volle borst meegebruld door alle aanwezigen en maakte een memorabel einde aan een schitterend concert! AB came together as one for Lucifer’s son!
Wat mij betreft 1 van de beste zaalconcerten sinds lang in het hardere segment. Op alle vlakken verbazend knap georkestreerd en zowel technisch als muzikaal foutloos gebracht. Enige toelaatbare vorm van kritiek is misschien dat Papa Emeritus geen wereldstem heeft maar daar maalt absoluut niemand om gezien zijn verbluffende (en verhullende) act en podiumprésence.
Wie zich anno 2017 nog afvraagt wat ‘the next big thing’ is in het landschap van hardrock en metal kan maar beter deze band checken, voor zover dit nog niet gebeurd is! Zeker weten dat dit gezelschap helemaal gaat doorstoten naar de hoogste top! Net als Gojira trouwens! Maar wie ben ik om daarover te oordelen?
Yours truly, ghostwriter van dienst…
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ghost-10-04-2017/
Org: Live Nation
BRDCST - Empusae - Consouling sounds presents … in het teken van Empusae
BRDCST - Consouling sounds presents
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-04-09
Erik Vandamme
BRDCST: Consouling Sounds presents …
Je hebt artiesten, muziekstijlen en bands die vermoedelijk nooit echt zullen doorstoten naar een ruim publiek. Sportpaleizen uitverkopen, of headliner zijn op één of ander groot festival, zit er eveneens niet in. Echter binnen de alternatieve muziekwereld worden diezelfde artiesten tot muziekstijlen, op handen gedragen. Het zijn dikwijls die bands en artiesten die je doorgaans tegenkomt op labels als Consouling Sounds. Consouling Sounds zijn dan ook veel meer dan enkel een label, ze blijken een vanuit een grote passie voor het alternatieve donkere muziekgebeuren, over een glazen bol te beschikken. En daardoor onontgonnen parels binnen die 'underground' kansen te geven om zich te profileren in deze toch wel harde muziekwereld. Via het interessante evenement BRDCST werd op zondag 9 april in Ancienne Belgique een Consouling Sounds avond gepresenteerd. Een avond die eigenlijk vooral in het teken stond van de release van ‘Lueur’. De nieuwste plaat van Empusae. Het programmaboekje omschrijft ‘'Ogentroost/ Lueur: a Tragedy in 6 acts’. Dit verwijst naar een dichtbundel uit 1647 van Constantijn Huygens. Op het scherm verschijnt telkens een andere tekst, die daar eveneens naar verwijst. Bovendien spelen elk van de artiesten op deze avond hun eigen rol binnen het optreden van Empusae, die deze bijzondere avond dan ook mag afsluiten.
Ons verslag
A-Sun Amissa: Drone/Ambient klanken omgeven door walmen van melancholie
Het collectief A-Sun Amissa bestaat uit verschillende uiteenlopende artiesten binnen de wereld van Dark Jazz, Drones tot Ambient. Op het podium - althans de muzikanten stonden gewoon op de grond net voor het publiek te spelen - artiesten te zien en horen die elk op hun eigen wijze drone/ambient naar voor brachten. Telkens omgeven door walmen van pure melancholie. A-Sun Amissa stonden met drie op het podium. Een saxofonist in het midden, die uit zijn instrument betoverende klanken naar voor bracht, die ons een krop in de keel bezorgen. Gerugsteund door een gitaar , dat bovendien dienst deed als 'all-round' instrument, en al even magisch mooie klarinet tot keyboard klanken. Daarbovenop bracht ook Colin H. Van Eeckhout een vocale inbreng binnen het geheel. Een inbreng die voorwaar kan gezien worden als de ultieme kers op de taart. Door deze wonderbaarlijke kruisbestuivingen leek het dan ook alsof we gingen zweven, ver boven de wolken. Een gevoel dat we op deze avond nog wel meer zouden meemaken.
Het extra leuke aan elk van de optredens. Die duurden vaak amper een half uur, en omvatten soms maar één song. Echter was het telkens opnieuw een onvergetelijk mooi moment, waarbij we werden bedwelmd tot aangenaam verrast. Bij A-Sun Amissa was het, wat ons betreft, de magisch mooie Saxofoon die wat centraal leek te staan binnen het geheel. En bovendien dit optreden uniek maakt binnen het aanbod op deze avond. De zogenaamde Dark Jazz zat dus vooral verborgen in die kruisbestuiving tussen blaasinstrumenten met een streep gitaar en piano klanken. A-Sun Amissa brengen binnenkort een nieuw album uit The Gatherer. http://consouling.be/album/sun-amissa-gatherer/ En ook dat is iets om nu al naar uit te zien.
BARST & Karen Willems: Een kruisbestuiving tussen intensieve drones en een indrukwekkend drumcollectief
Bart Desmet (BARST) is een veelzijdige artiest, die ons door middel van zijn indrukwekkende muzikale arrangementen al meerdere keren koude rillingen heeft bezorgd. Hij laat zich bovendien vaak omringen door al even begenadigde artiesten. Karen Willems speelt niet zomaar drums, ze 'leeft' dat instrument als het ware. Deze unieke kruisbestuiving, zorgde voor een half uur puur genieten. Niet alleen lijken beide elkaar blindelings te vinden. De manier waarop ze hun instrumenten bespelen, in opperste concentratie, kunnen we niet anders omschrijven als onaards.
Echter het meest in het oog springende is dus die kruisbestuiving tussen intensieve drones en gitaar geluiden met dat indrukwekkende drumcollectief.
Bart bespeelt zijn gitaar met zoveel overgave, dat het wel lijkt alsof hij ver verwijderd is van de realiteit om zich heen. Intensieve 'drone' klanken, bedwelmen je en verdoven je ziel. Als in een soort trance, neerzittende of met zijn gitaar boven het hoofd, lijkt Bart zijn demonen te bestrijden en uiteindelijk te overwinnen. In dit ultieme gevecht gerugsteund door de drumpartijen van Karen. Deze jongedame speelt, zoals we aangaven, niet zomaar drums. Ze 'leeft' dat instrument als het ware. De ene keer is het door snelle en meedogenloze harde mokerslagen uit te delen. Om later subtiel de cimbalen te bewerken, waardoor dit klinkt als het zachtjes tikken van hagelbolletjes op het vensterraam. Bovendien gebruikt ze niet enkel drumstokken, nee er staan allerlei attributen bij dat al even indrukwekkend uitziende drumstel. Die allemaal gebruikt worden om een percussie geluid naar voor te brengen, dat alle aspecten, in een brede omkadering, van het instrument 'drums' samenvat binnen een magisch geheel.
Echter het meest in het oog springende is dus die kruisbestuiving tussen intensieve drones en gitaar geluiden met dat indrukwekkende drumcollectief. Waardoor we als luisteraar worden ondergedompeld in een al even intensief bad, waarbij een lach en een traan elkaar blindelings vinden. Net zoals Karen en Bart dat schijnbaar ook doen. Van een krop in de keel, tot hartverscheurend onze ziel doormidden snijden. BARST & Karen Willems spreken uiteenlopende emoties aan. En laten ons na een half uur pure intensiviteit, totaal verweesd achter.
Treha Sektori: Voodoo magie, in klank en beeld
Treha Sektori , omschreven als donkere, bevreemdende Ambient. Ze zijn afkomstig uit Parijs, en brachten in 2009 hun debuut Sorieh op de markt. Opvolger Endessiah kwam uit in 2012. Treha Sektori is het soloproject van Dehn Sora. Wat we voorgeschoteld krijgen zijn duistere, betoverende klanken die je prompt koude rillingen bezorgen tot angstaanvallen. Met daarbovenop al even beklijvende beelden op het scherm. Waarbij een mysterieuze man, met een hoofddeksel in de vorm van een dierlijk skelet, lijkt de graven in de aarde. Waarna hij een skelet van een kat opgraaft en dat boven zijn hoofd houdt.
Dehn Sora ontbond in Ancienne Belgique zijn Duivelse demonen, door een rituele samensmelting aan te bieden tussen beeld en klank. Waardoor we werden gedreven naar de onderwereld, en de vuurtongen van de hel onze voeten voelden likken. Prompt wordt een soort voodoo magie boven gehaald, die we terugvinden bij bijvoorbeeld Afrikaanse stammen. In 2016 bracht Treha Sektori een nieuwe plaat op de markt: Acermeh. Waarop die voodoo elementen ook terug te vinden zijn. In Ancienne Belgique zorgde dit voor een beklemmend gevoel vanbinnen. De samenvoeging van Drones met pure ambient zorgde inderdaad voor een heel vreemd sfeertje. In het verleden vonden we dat het daarbij wat de monotone kant uitging. Echter, net door die al even bevreemdend aanvoelende beelden op het scherm, werden we deze keer als het ware gehypnotiseerd en in een diepe trance gebracht. Een trance waaruit ontsnappen onmogelijk bleek te zijn.
Medemateriaal ( An Opera by Lab.oratorium//Innerwoud + Astrid Stockman)
Tijd voor puur muziektheater. Onder de muzikale begeleiding van Innerwoud, een artiest die met zijn contrabas ons al meerdere keren diep heeft kunnen ontroeren. Hierbij gerugsteund door de vocale inbreng van twee sopranen. Die bovendien indrukwekkende, tot de verbeelding sprekende dansen uitvoeren. Voelden we ons plots in een Opera terechtkomen. We citeren de uiteenzetting op de website van Astrid Stockman: Geïntrigeerd door de figuur van Medea, voeren de jonge makers van lab.oratorium aan de hand van het gedicht ‘Verkommenes Ufer I Medeamaterial I Landschaft mit Argonauten’ van Heiner Müller (1929-1995) een onderzoek naar onze geglobaliseerde wereld waarin iedereen non-stop onder druk staat om de eigen grenzen te verleggen.
Bron: http://www.astridstockman.be/evenement/medeamaterial/
Dans, muziek en tragedie zitten zodanig in elkaar verweven, dat we prompt koude rillingen over onze rug voelen lopen, en zelfs een traan wegpinken.
Dit resulteert in een dramatisch spel waarbij grenzen worden verlegd tussen pijn, woede, angst en vertwijfeling. De Griekse Tragedie, waarover Medea gaat, wordt uitvoerig uit de doeken gedaan. Echter binnen de hedendaagse tijdsgeest, met een knipoog naar het originele verhaal. Dans, muziek en tragedie zitten zodanig in elkaar verweven, dat we prompt koude rillingen over onze rug voelen lopen, en zelfs een traan wegpinken. De muzikale omlijsting, die Innerwoud naar voor brengt, past perfect in dat aangeboden plaatje. Bovendien is er de vocale omlijsting door de sopranen, die je ziel als het ware doormidden klieft en je hart doen bloeden. Het warme, lange applaus dat dit gezelschap na deze voorstelling mocht ontvangen was het bewijs dat niet alleen wij, maar iedereen die dit wonderbaarlijk schouwspel meemaakte in Ancienne Belgique hierdoor heel diep werd geraakt.
CHVE: een deugddoende trip doorheen de meest donkere kant van onze duistere ziel
Dat Colin H. Van Eekhoudt een artiest is wiens muzikale uitspattingen geen grenzen lijkt te kennen, weten we ondertussen. Met zijn project CHVE liet hij op Dunk!festival, vorig jaar, al een heel andere zijde van zichzelf zien en horen. Zijn laatste solo album Rasa is weer zo een meesterwerk, dat onze donkere ziel eerder tot rust en kalmte brengt. Door middel van een draailier, beelden van een aanwakkerend vuurtje op het scherm en zijn toch wel heel bijzondere stem. Weet Colin ons weer te bedwelmen en in diepe ontroering te brengen.
Ook live blijkt de samensmelting tussen muziek, beeld en vocale aankleding ons datzelfde gevoel van immense gemoedsrust te geven.
Binnen de donkere waas zien we inderdaad een lichtpunt, in de vorm van dat aanwakkerend vuur.
Omgeven door een donker waas, zien we een lichtpunt in de verte. Ons hart bonkt onophoudelijk op het ritme van de subtiele percussie, we blazen de laatste adem uit. En dan rust... complete, onaardse rust die we geen plaats kunnen geven. Schreven we over Rasa. Ook live blijkt de samensmelting tussen muziek, beeld en vocale aankleding ons datzelfde gevoel van immense gemoedsrust te geven. Binnen de donkere waas zien we inderdaad een lichtpunt, in de vorm van dat aanwakkerend vuur.
Daar waar Colin bij AmenRa zijn angst uitschreeuwt, doet zijn vocale inbreng bij dit solo project je telkens naar adem happen en bezorgt je een ware krop in de keel. Tijdens de performance van CHVE belanden we in een duistere tot beklemmende atmosfeer. Zoals leven en dood vaak heel dicht bij elkaar liggen, zo weet CHVE een sfeer te scheppen schipperend tussen beide aspecten. Met als visueel beeld dat aanwakkerend vuur, en een intensieve vocale en instrumentale omlijsting die recht doorheen je hart boort. Bezorgt CHVE ons weer een deugddoende trip doorheen de meest donkere kant van onze duistere ziel.
Empusae: "with a little help from my friends''
We gaven het in het begin van dit verslag al aan. In grote mate stond alles op deze avond in het teken van de release van Empusae ‘Lueur’. Empusae, is het muzikale alter ego van Nicolas Van Meirhaeghe (Sal-Ocin). Naast zelf een begenadigde artiest en sympathiek mens, te zijn. Laat Nicolas zich omringen door een rits van bevriende muzikanten. Die zijn muziek zowaar naar een nog hogere dimensie weten door te stuwen. In samenwerking met Dehn Sora, BjØrn Lescouhier, Tokyo Oyo, Tom De Doncker, Colin H. van Eeckhout en Bart Desmet. Bracht Empusae een hartverscheurende performance, die niet zomaar recht door ons hart boorde. Nee, ons hart werd gewoon in duizend stukken geslagen. Uiteraard is dat de verdienste van Nicolas zelf. Die als multi-instrumentalist de gave bezit om net die klanken naar voor te brengen, waardoor je heel diep wordt geraakt. Eerder werden we nog maar eens meegevoerd naar een onaards mooie, donkere wereld. Waardoor de realiteit om ons heen prompt werd vergeten.
Gerugsteund door de adembenemende viool klanken die Tokyo oyo naar voor bracht. Het streepje intensieve percussie en klokkenspel van Dehn Sora en Bjorn Lescouhier. De vocale kruisbestuiving van enerzijds Colin H. Van Eeckhout en anderzijds Tom De Doncker. En de verdovende gitaar/drones van Bart Desmet. Werd dit de gedroomde afsluiter, van een heel geslaagde avond. Empusae legde de lat vanaf het begin heel hoog. Bovendien steekt Nicolas en zijn vrienden enorm veel variatie in de set. Oorverdovende klanken, die je trommelvliezen dreigen te doen scheuren, werden gecombineerd met intimistische tot hartverwarmende klanken. Waarbij de haren op onze armen kwamen recht te staan, van puur innerlijk genot.
Klinken de twee songs op ‘Lueur’ al indrukwekkend, dan worden live zowaar nog meer grenzen verlegd. Met een beetje hulp van de vele vrienden in de muziekwereld, werd hier uiteindelijk een performance neergezet die niet zomaar aan de ribben bleef kleven. Eerder werden we nog maar eens meegevoerd naar een onaards mooie, donkere wereld. Waardoor de realiteit om ons heen prompt werd vergeten. Elk van de aantredende artiesten zat in even diepe innerlijke concentratie hun ding te doen, dan het publiek dat ademloos dit wonderbaarlijk schouwspel aanschouwde. Het hartverwarmende applaus dat Nicolas en zijn vrienden ten deel viel, was zeker en vast meer dan verdiend. Als ultieme kers op de taart, om deze heel bijzondere avond af te sluiten, kon dit wel tellen.
Met dank aan Snoozecontrol - Erik Vandamme - http://www.snoozecontrol.be
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)
Het is ondertussen al 20 jaar geleden dat Grandaddy de neus aan het venster kwam steken met het lo-fi indie-pareltje ‘Under The Western Freeway’, een plaat die hen meteen geliefd maakte in het indie wereldje. Drie jaar later kwamen ze met een tweede meesterwerkje opzetten ‘The Sophtware Slump’, een huzarenstukje die ze later niet meer zouden kunnen evenaren, ook al waren ‘Sumday’ (2003) en ‘Just Like The Fambly Cat’ (2006) zeer verdienstelijke plaatjes. Daarna hield Grandaddy het jammerlijk voor bekeken. Tot nu dus.
Frontman Jason Lytle maakte ondertussen wel twee fijne soloplaatjes, maar wij zijn maar al te blij dat hij op vandaag zijn ouwe makkers terug heeft bijeen geroepen en daar het voortreffelijke ‘Last Place’ mee heeft ingeblikt, een plaat waarin de draad terug wordt opgenomen en die typische sympathieke Grandaddy sound nieuw leven wordt ingeblazen.
Uit die nieuwe plaat werd vanavond gegrepen naar fijne juweeltjes als “Way We Won’t”, “The Boat Is In The Barn”, “I Don’t Wanna Live Here Anymore” en “Evermore”, allemaal bijzonder fijne songs die hier schitterden tussen een resem onvervalste klassiekers. En die klassiekers, die stuk voor stuk nog niks van hun pluimen verloren waren, kwamen tot onze grote vreugde grotendeels uit die twee fameuze albums uit 1997 en 2000.
De jarenlange stilte heeft Grandaddy blijkbaar goed gedaan, want de herboren band kwam bijzonder fris en levendig uit de hoek. De songs klonken strak en soms best wel stevig, met de gitaar van Jim Fairchild in een glansrol. Natuurlijk was het fantastische “AM 180”, met dat heerlijke speelse orgeldeuntje, een absoluut hoogtepunt, samen met “Laughing Stock”, “Hewlett’s Daughter”…. en eigenlijk alle anderen, want zowat alles was prachtig vanavond. Maar laat ons toch niet vergeten om het kippenvelmoment “He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot” de hemel in te prijzen, want dit was van een onaardse pracht en schoonheid. Dit heuse Grandaddy-monument was, afgaande op de applausmeter, de uitgesproken winnaar van de avond. Doch het enthousiasme van het publiek loog er heel de avond niet om, Grandaddy werd hier na elke song op luid gejuich onthaald, en dat hadden ze volledig aan hun sterke performance en onsterfelijke songs te danken.
Als ultieme punch liet Grandaddy als bis een fel en onstuimig “Summer Here Kids” op het publiek los, een levendige afsluiter van een prachtconcertje waar we maar één bemerking op hadden : Te kort ! Amper een uur en een kwart. Grandaddy had ons hier vermaakt met een dozijn prachtsongs, maar evenveel waren er in de kast blijven liggen. Maar goed , overdaad schaadt, laten we dus positief blijven en tevreden zijn met al dat fraais die Grandaddy ons wel presenteerde.
Grandaddy was uitermate fantastisch ! Ze zijn wel degelijk terug.
Organisatie: Aéronef, Lille
Als je het Sportpaleis te groot vindt om de laatste intieme Nick Cave mee te maken, moest je vanavond in de Botanique zijn voor het Canadese Timber Timbre. Dit viertal uit Montréal, kwam hun zesde plaat ‘Sincerely, future pollution’ voorstellen, een muzikale aanklacht tegen het huidige tijdsgewricht met zijn fake news en populisme. Qua thematiek zitten ze dus aan te schuren tegen Father John Misty, muzikaal gaan ze hun eigen unieke weg en mengen ze traditie met keyboards en drumcomputers in een eenentwintigste herinterpretatie van klassieke filmmuziek doorspekt met bluesy rock ‘n roll met een zwart tintje.
Frontman Kirk Taylor ziet er uit als een kalende, besnorde boekhouder, Nick Cave dus zonder toupet, maar is daar niet minder rock’n’roll om. De band begon vanavond met het titelnummer van de nieuwe plaat, een grootstadsblues die gestaag opbouwde om uit te monden in een stevige gitaaruitbarsting. “Sewer blues” ging op dezelfde weg verder, met fiftiesgitaar met veel twang en een kapot orgelgeluid dat uit de keyboards van Mathieu Charbonneau werd getoverd. Vintage jaren tachtig Nick Cave dus, en dat vonden we niet erg. De live versies van de nieuwe nummers waren een stuk potiger, en leunden zo veel meer aan bij de vorige plaat ‘Hot Dreams’. De band durft ook vernieuwen, “Velvet gloves and spit” was een Johnny Cash-klassieker met elektronische drumbeats en clavecimbel klanken.
Zanger Kirk Taylor en Simon Trottier wisselden om beurten tussen gitaar en bas. We vermoeden dat veel nummers op de bas geschreven worden bij Timber Timbre, want die baslijntjes dragen de nummers echt wel. De band nam even gas terug in “Hot dreams”, een slow gedragen door de bariton van Taylor, een light-versie van de sigaarklank van Stuart Staples, en ging op dat elan door op “Western questions”, Sukia meets Richard Hawley, met veel reverb en delay op de gitaar. Van dan af werd het geluid donkerder en filmischer, een psycho-billy soundtrack voor een film noir: surfgitaren en spookachtige orgeltjes en veel effect op de microfoon van Taylor.
Timber Timbre was het perfecte orkest voor een fifties cultfilm marathon, jammer dat er vanavond geen popcorn te krijgen was in de Botanique.
Setlist: Sincerely, future pollution - Sewer blues - Velvet gloves and spit - Moment - Hot dreams - Western questions - Curtains?! - Until the night is over - Black water- Grifting -Blue nuit - Do I have power - Beat the drum slowly - Trouble comes knocking
Bis:Les Egouts - Woman
Organisatie: Botanique, Brussel
BRDCST - Forest Swords - dreigende electro met beeldende visuals
BRDCST - Forest Swords
Ancienne Belgique
Brussel
2017-04-08
Charlotte Heyvaert
Het is zaterdag. De vierde en voorlaatste dag van Ancienne Belgique’s indoor voorjaarsfestival BRDCST is aangebroken. De AB koos voor dit festival enkele centrale gasten die voluit gaan voor muzikale vernieuwing uit. Gastheer van dienst vanavond is Forest Swords. Britse producer Matthew Barnes kreeg carte blanche om een avond alle zalen van de AB te bezetten en zo word de avond ‘a BRDCST curated night by Forest Swords’ gedoopt. Wij namen een kijkje in de AB Box waar Oliver Coates en vooral ook Forest Swords zelf kwam spelen.
Oliver Coates wekte bij iedere nieuwe binnensijpelende toeschouwer dezelfde gelaatsuitdrukkingen op: verbazing gevolgd door twee dichtgeknepen ogen om zich beter te concentreren op de visuals. Coates, vergezeld van een cello en elektronische apparatuur, bevindt zich namelijk voor een reuzegroot scherm waarop we een virtuele wereld zien afspelen. Met de hulp van virtueel kunstenaar Lawrence Lek creëert Oliver Coates een extra dimensie bij zijn mix van deep house en klassieke strijkers. We bevinden ons in een 3D-wereld die net zo goed de computerwereld van de Sims zou kunnen zijn, maar dan de versie waarin de hele bevolking verhuisde naar Mars en wij moederziel alleen overbleven. Terwijl een virtuele tram ons langsheen verlaten, futuristische gebouwen spoort, worden we opgezogen door een soundtrack van minimalistische dance. Dat de cellist klassiek geschoold is, maakt het geheel nog verbazingwekkender. Zijn waaier aan geluid gaat van strakke elektronica tot experimenteel klassiek. Met London Contemporary Orchestra werkte hij al mee aan Radiohead’s ‘A Moon Shaped Pool’. Van deze jongeman gaan we nog horen, zoveel is zeker.
Tijd voor de helden van de avond: Forest Swords. Op het podium doemen twee figuren op uit het duister voor een zaalvullend scherm waarop we opnieuw spectaculaire visuals te zien krijgen. Matthew Barnes, vergezeld van een bassist, begeeft zich in een zwart-witte wereld met abstracte, dansende figuren. Het duo stuurt mysterieuze klanken op ons af en pompt dreigende dreunen de zaal in. Ook Forest Swords’ gekende visuals van prachtige natuurbeelden zijn weer van de partij. Het publiek mag meteen kennis maken met het aankomend album Compassion. Daarin maakt Barnes gebruik van de elementen der natuur. In “Knife Edge”, horen we een wervelwind ruisen over serene golven, terwijl in “The Highest Flood” vuurvliegjes dansen op de verknipte koorzang. De orkestrale elementen op het nieuwe album verbreden nog meer de elektronische horizon.
De live-kracht waarmee Forest Swords zich van zijn plaat onderscheidt, ligt vooral in de pompende bassen die dwars doorheen je lijf daveren en de noise-effecten die Barnes uit zijn vingers en machines tovert. Zijn zoektocht doorheen frustratie en humaniteit zorgt voor een samenspel van verleden en toekomst. We worden vergooid met galmende stemmen, toegevoegde samples en trager ontplooiende nummers. Het maakt het geheel een stuk dansbaarder zoals ook het extra sterk aangedikte “Miarches” waarvoor Barnes zelfs even zijn gitaar ter hand neemt.
“The Highest Flood” baant zich met zijn dreigende ondertoon dan weer een weg doorheen klotsend water. Snijdende synths mengen zich met diepe bassen in een exotische melodie. Ook de meeslepende hyperballade “Arms Out”, mist zijn euforisch, cinematische effect niet. “Thor’s stone” stuurt ons met de slag van een vlootaanvoerder doorheen een kolkende zee. Na enkele nieuwe nummers volgt een naadloze overgang in “Ljoss”, afkomstig uit zijn laatste album ‘Engravings’. De successingle schiet ook deze keer raak. De virtuele beelden gaan van paters tot melkwegen. Oosterse dansers houden ons in bedwang op het perfect uitgevoerde “The Weight Of Gold”. Onderbreken doet Barnes de set nooit, alleen even om de AB tot een van zijn meest favoriete concertzalen ter wereld te kronen.
Forest Swords brengt een dreigende set die steeds de bergbeklimming naar een climax neemt, maar nooit echt de top haalt. Een uitstekend staaltje elektronica dat ingetogen binnendrong maar nooit explodeerde. De sensationele visuals liftten Forest naar een bredere kosmos al zou het geheel nog beter tot zijn recht komen in de Club of een vunzige dubkelder. De live surplus zat hem vooral in de details. Wij hoorden een meer dan degelijke set maar misten schurende danslijven.
Forest Swords’ nieuwe album Compassion komt uit via Ninja Tune en kan je beluisteren vanaf 5 mei.
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)
Soulwax - From Deewee To Stage
Soulwax
Aéronef
Lille
2017-04-07
Sam De Rijcke
Dat Soulwax terug is, zullen we geweten hebben. Het lijkt er op alsof de media kost wat kost de band extra moet pushen met het oog op de komende festivalzomer. Er moet precies een nieuwe hype worden gecreëerd, want de Belgische pers is wel héél euforisch over de nieuwe plaat ‘From Deewee’. Wij zijn iets meer terughoudend, het album is meer dan OK, bij momenten zeer verfrissend zelfs, maar echt vernieuwend ? Niets van, eigenlijk zitten we hier met een retro plaat die nadrukkelijk teruggrijpt naar de synths van Kraftwerk, Depeche Mode en …ja, zelfs Tangerine Dream. De broertjes Dewaele hebben er ook heel wat extracten uit de DFA stal van LCD Soundsystem in gedropt, het bandje van hun maatje James Murphy.
Wat we de plaat wel moeten toegeven, is dat ze vrij consistent klinkt er nagenoeg de ganse rit de spanning in houdt zonder dat daarbij echt over de rooie wordt gegaan.
Dat is ook het concept dat Soulwax naar het podium probeerde te brengen, een goed uitgedokterde trip maar geen uitbundig feestje. Zij die naar hier waren gekomen om met Soulwax eens goed uit de bol te gaan , kwamen wat bedrogen uit. Diegene die de nieuwe plaat in levende lijve wilden ondergaan kwamen wel mooi aan hun trekken. ‘From Deewee’ bleek ook live moeiteloos overeind te blijven, hoewel er hier en daar nog wat aan de uitvoering mocht geschaafd worden.
Soulwax hield het immers strak en kleurde maar sporadisch buiten de lijntjes die ze met ‘From Deewee’ hadden uitgezet, maar ze pakten wel uit met maar liefst drie drummers. Een formidabele zet en een absolute meerwaarde die het ganse optreden lang extra kleur gaf aan de wat klinische sound van het album. Met name “Missing Wires”, “Is It Always Binary” en het groovy “Do You Wanna Get Into Trouble” kregen met al dat drumwerk een flinke boost. Ook “Masterplanned” en “Transient Programs For drums And Machinery” leken ons blijvertjes, maar het zou niet mis zijn mochten die iets meer buiten hun oevers kunnen treden.
Hoe knap en fris die nieuwe songs ook mochten klinken, toch hadden we het gevoel dat Soulwax zichzelf met dit nieuwe opzet een beetje te veel in een strak keurslijf had gewrongen. De anders zo avontuurlijke broertjes Dewaele hielden zich te zeer aan de plaatversies, hoewel wij de indruk hadden dat een handvol van die nieuwe songs in hun live uitvoering nog aardig wat groeipotentieel in zich hebben, en dan wel richting dansvloer. Het was aan de ene kant genieten van de frisheid van het nieuwe materiaal en tegelijkertijd was het stiekem verlangen naar ‘From Deewee, Nite Versions’.
Het was duidelijk dat het publiek zich best wel kon inleven in de nieuwe ‘Deewee’-sound, maar het dak ging er pas echt af met die songs waarin Soulwax als vanouds nog eens echt loos ging. Middenin de ‘From Deewee’ songs had “Krack” al een eerste keer het vuur aan de lont gestoken en op het einde kwamen krakers als “NY Excuse” en “E Talking” doen waarvoor ze gemaakt waren, namelijk de boel op zijn kop zetten.
Een blij terugzien met The Men In Suits. Na vanavond zijn wij er trouwens van overtuigd dat een set als deze nog hopen sterker en uitbundiger kan worden, eens alle remmingen overboord zijn gegooid en de beats nog wat zijn aangewakkerd. Want hiermee kan Soulwax nog alle kanten uit. Het ziet er dus goed uit voor de festivals.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de AB, Brussel , 12 april 2017
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/soulwax-12-04-2017/
Organisatie: Aéronef, Lille
BRDCST – The Lemon Twigs – Onschuld en Onstuimigheid van 2 broers
BRDCST - The Lemon Twigs, Vanishing Twin
Ancienne Begique (AB Club)
Brussel
2017-04-06
Johan Meurisse
De jonge gasten van het NY-se The Lemon Twigs van de broers Brian (19) en Michael (17) D’Addario absorberen de muziekgeschiedenis van de jaren zestig , zeventig en tachtig op hun plaat ‘Do Hollywood’. Live klonk het rommelig , als een potje ongeregeld .
In de sound flitsten The Beatles , The Kinks , The Rolling Stones, T-Rex , David Bowie , Queen tot meer recent The Posies en zelfs The Scabs aan ons voorbij. De twee broers zijn talentrijke multi-instrumentalisten, wisselen probleemloos van instrument , zijn enthousiasmerend , hebben hun invloeden en putten uit verschillende vaatjes.
Beiden kwamen op het voorplan. De set was verdeeld in twee stukken en pijnlijk bleek dat ze maar erg matige zangers zijn. De puike songstructuur – opbouw ving het rommelig concept, als een pleister op de wonde, op.
Een eerste sfeervol, gelaagd deel van ingetogen nostalgie kregen we met de jongste Brian op gitaar en keys . Het wondermooie , uitbundige “I wanna prove to you” opende de set, een pareltje op plaat , live door de vocale zwakte wat ontkracht . De sixties zaten diep geworteld , de psychedelica drong in “Haroomato” door, de onschuld was groot op een song als “Why didn’t you say that” en “These words” intrigeerde door de huppelende ritmiek en 70s orgel. “How lucky I am” kon worden geplukt uit de James Dean – Marilyn Monroe (hit)stal , van leren jackets tot breed opwaaierende witte rokken. Een ‘kauwgomballenpop’ nummer . Soul, funk, garage dwarrelden door de nummers; spijtig genoeg ontstemde de zang de sierlijke melodieën .
Broer Michael kwam in de spotlights. Hij verliet de drums en gorde de gitaar om; het tempo werd plots fors verhoogd , strak, snedig en punky klonk het nu allemaal . Als een bezetene ging hij tekeer en gaf hij de songs een frontale punch , de snaren gespannen en de melodie hobbelig, ontspoord. De sound ging muzikaal als vocaal uit de bocht. Het stak niet tegen , het gaf net dat ietsje meer glamrock , ruig- onstuimigheid en ongecontroleerde chaos in de tempowissels van “Night song” , “Baby baby”, “As long as we’re together” en “A great snake”.
De twee zitten vol muzikale ideeën , die verder uitgewerkt worden in 2017, “Queen of my school” was er zo eentje die dicht aan de nineties klopte van The Posies van Ken Stringfellow en Jon Auer , de twee sing/songwriters die ook al de muziekgeschiedenis samenpersten.
Het dwarse van de twee broers kwam samen in een kort, leuk concertje van onschuldige pop en onstuimige rock die uit de bocht kon gaan of mooi versmelten …
Vanishing Twin , één van de supports , kreeg op BRDCST voldoende ruimte zich te profileren De groepsnaam huivert door een verdwenen tweeling syndroom in de baarmoeder. Muzikaal putten ze uit een ander vaatje . Het kwintet uit Londen puurt op flower power, retropsychedelica en maakt de link met 90s grootheden Stereolab, Transglobal Underground , Loop Guru en het hedendaagse Goat . We tekenden voor een veilig, ontspannend , chilly zweverig gevoel , wat net het contrast maakt met hun groepsnaam. We hadden een tribal van heel veel instrumenten ; door de flutes , melodica , keys, viool kregen ze een verslavende werking en wakkerden ze een hypnotiserende trance aan. Songs werden mooi uitgediept en uitgesponnen .
Vanishing Twin verveelde geen moment, de sound borrelde , twinkelde door de ritmes en klonk fris, sprankelend . Een mooie ontdekking .
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)
BRDCST - Run The Jewels - Driftige hiphop zorgt voor vet feest!
BRDCST - Run The Jewels
Ancienne Belgique
Brussel
2017-04-06
Masja De Rijcke
Hiphop heeft z’n opmars in deze tijden en ook in België komen de liefhebbers flink aan hun trekken. Onze nationale hiphoppers en rappers/rapsters als Coely, Stikstof en Zwangere Guy doen het zeer goed en ook de muziekwedstrijden lopen er van over dezer dagen. Om die reden was het voor ons dan ook geen verrassing dat Run The Jewels voor een volledig uitverkochte AB mocht spelen.
Run The Jewels bracht als voorprogramma The Gaslamp Killer mee. Deze Amerikaanse Dj vermengde live op podium de vetste hiphopschijven met de zwaarste elektronische beats. Tijdens de zomerfestivals is deze man z’n agenda ook steeds goed gevuld en terecht, want The Gaslamp Killer man kan zonder twijfel een stevig feest doen losbarsten.
Toen we eind december 2016 net klaar waren met ons muzieklijstje van Beste albums van 2016, kwam ineens Run The Jewels met hun derde album op de proppen. We konden ons lijstje meteen opnieuw beginnen opmaken want deze klepper mocht er zeker niet op ontbreken. Deze opzwepende gangstermuziek bracht ons meteen in de juiste vibes. Stilstaan was dus geen optie meer want de onstuimige beats en attitude werden in de zaal hevig rondgegooid. Run The Jewels is ongetwijfeld het beste rapduo dat we live al aan het werk gezien hebben. De show was rijkelijk gevuld met tracks uit hun laatste album waaronder “Down” (featuring Joi), ‘”Talk To Me”, “Hey Kids”, “Stay Gold” en nog enkele andere kleppers .
Maar ook eerdere albums werden mee in de strijd gegooid. Gelukkig maar! want de vuile tongen in “Love Again” en het gelijknamige nummer “Run The Jewels” mochten voor ons niet in het spektakel ontbreken.
Deze driftige vertoning was een mooie en dansbare samenvatting van de drie schitterende albums die live met brute power door onze aderen werden gepompt.
We vonden het goed, sterker nog, we hebben er enorm van genoten en we hebben heel hard gedanst !
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)
Aan de vooravond van hun passage in de Botanique heeft Pallbearer (Arkansas, USA) het geweldige ‘Heartless’ uitgebracht, een album dat zich met zijn logge kracht al enkele dagen in ons brein heeft vast geankerd. De band komt de plaat voorstellen in de sfeervolle Rotonde waar ze een zwaar, duister en mistig geluidsgordijn optrekken. Pallbearer heeft zijn biotoop in de donkere krochten van doom-metal en ook de groepsnaam, vrij vertaald ‘lijkdrager’, laat weinig vrolijke deuntjes vermoeden. Pallbearer doet het slow en heavy, de massieve slepende metal klinkt bij momenten loeihard maar er kan ook regelmatig naar adem gehapt worden via verstilde passages en glasheldere gitaarbeekjes.
Pallbearer blinkt uit in overwegend lange solide songs waarin een emotionele diepgang ontluikt van achter die stevige geluidsmuur. De grondvesten zijn vervaardigd volgens de aloude Black Sabbath formule, maar Pallbearer heeft in een geheel eigen stijl daarop een mooi complex van uitgedokterde songs gebouwd. “Dancing In Madness” is zo een parel van het zuiverste water waar glooiende gitaren verbroederen met zware riffs en ijle vocals. De song loopt vlotjes boven de 10 minutengrens, en het is elke seconde genieten. Nog zo een majestueuze knaller is het ruigere meesterstuk “Worlds Apart” uit hun vorige plaat ‘Foundations Of Burden ‘. Ook deze fenomenale motherfucker van een song scheurt een eind weg tot ie tot ver boven de wolken uitstijgt. Een trance oproepen noemen wij dat dan, en dat lijkt hier aardig te lukken want die intense zwaargebouwde Pallbearer-sound gedijt prima in de heerlijke Rotonde, een prachtzaaltje waar de bandleden vol lof over zijn. Vandaar dat ze hier wellicht één van hun beste concerten tot op heden weten te brengen.
Zoals vaak bij dit soort bands moet ook Pallbearer het niet van een verschroeiend tempo hebben, maar eerder van rijzige en krachtige bulldozers van songs die zich ergens tussen nevel en duisternis bevinden en daarbij een bijzonder verslavende werking veroorzaken. Geen oeverloos trash-geweld, wel een overwegend heavy geluid die vaak door merg en been snijdt en waarin fijne nuances zijn uitgewerkt. We denken spontaan aan Sleep, Windhand of Earth, maar soms ook aan Metallica die door hun psychiater bewust op downers zijn gezet (het gitaarintermezzo in “Thorn” bijvoorbeeld lijkt te zijn weggelopen uit zo een typische Metallica ballad en ook “Lie Of Survival” heeft in de tragere passages van ‘The Black Album’ zitten graaien).
Een wondermooi en flink uitgesponnen “A Plea For Understanding” weet de gevoelige post-metal snaar te raken, terwijl de bronstige afsluiter “Foreigner” (de oudste song van de avond) de heaviness terug aanwakkert en er in een apocalyptische bui nog een flinke snok aan geeft. Een uitvoerige mokerslag die kan tellen als krachtige afsluiter van een avondje verbluffend stevige en uitgedokterde doom-metal.
Doe uzelf een plezier en schaf hun laatste pronkstuk ‘Heartless’ aan. Wij hebben hier alvast een fraai vinyl-exemplaar op de kop getikt en dat door de voltallige band laten signeren op die prachtige binnensleeve. Een lekker vinyltje, toch nog altijd veel straffer dan die verdomde Spotify, nietwaar ?
Pallbearer is op 23/04 nog te bewonderen op Roadburn, een festival die hen op het lijf geschreven is.
Organisatie: Botanique, Brussel
Vader – Poolse bulldozer death metal!
Immolation + Vader
Kreun
Kortrijk
2017-04-04
Frederik Lambrecht
Death metal, een muziekkeuze in het leven en een muziekstijl die ook ettelijke bands in zijn macht heeft die het woord van death metal verspreiden...maar niet iedere band is hetzelfde qua intensiteit en spijtig genoeg uitvoering, waardoor je nog altijd een onderscheiding hebt tussen de diverse bands, gelukkig maar! En voor ondergetekende blijven oude death metal bands zijn favoriet, dus was ik uitermate tevreden om op een doordeweekse dinsdag 2 vette bands aan het werkte mogen zien in Kortrijk.
Er was nergens een bordje ‘uitverkocht – sold out’ te bespeuren dus was het niet bepaald drummen in de zaal met uitstekende klank. Maar waren de bands in puike doen?
Wel, openen doen we met de Amerikaanse band Immolation die nog maar recent hun laatst plaat hadden uitgebracht getiteld ‘Atonement’. En zoals verwacht werden een reeks nummers uit deze laatste album ten tonele gebracht waaronder opener “The Distorting Ligh”, “Destructive Currents” en “When the Jackal Comes”. Direct werd duidelijk dat deze plaat meer melodie bevat dan hun oudere platen, want toen nummer “Immolation” van hun debuutplaat uit de strot van Ross Dolan kwamen en uit de trommels en snaren van de andere bandleden, ging het toch een tandje meer rechttoe, rechtaan. Uit album ‘Close to a World Below’ werd het razende “Higher Coward” gebracht en werden de fans ook getrakteerd op titelnummer “Majesty and Decay” van het gelijknamig album. Grappig om zien was hoe gitarist Robert Vigna zijn gitaar ter hand nam alsof hij gemaakt was van gloeiend staal. Een showbeest pur sang dus haha. Wat ook opviel was dat drummer Steve Shalaty soms enkele steekjes liet vallen en dat zijn voetenwerk niet correct afgesteld stond, waardoor dit voor sommigen wel als enerverend kon beschouwd worden. Gelukkig kon ik daar persoonlijk afstand van nemen en vond ik het een geslaagde show!
Vooral de klanken van de frontman/bassist waren een verheerlijking voor het oor, vette beurt!
Het begon al enkele graden warmer te worden en dan moest het beste nog komen met oudgedienden Vader die reeds meedraaien sinds 1983. De stem van Peter is een groot handelsmerk van deze death metal band, alsook de enorme hoeveelheid thrash die in hun muziek verweven zit. De beginsample werd afgespeeld en toen werd onmiddellijk de deur ingetrapt voor 1 uur durend vakmanschap. Alles zat goed ineen en ze hadden klaarblijkelijk toegeleefd naar deze avond want het vuur zat erin kan ik bevestigen! Hun laatste plaat dateert van eind 2016 met supernummers “Angels of Steel” en “Prayer to the God of War” die de boel deed ontploffen vooraan het podium. Reeds 13 albums staan al op hun conto en de beste tracks stonden op de setlist waaronder “Decapitated Saints”. Er werd weinig gecommuniceerd, maar des te meer nummers gespeeld zoals het hoort. Topnummers die mij het meest bekoorden (want alles werd op hoog niveau gebracht’ was ongetwijfeld “ Wings”, het nummer die mij als eerste binnenschiet wanneer de naam Vader ter sprake wordt gebracht en het machtige “This is the War” van het Necropolis album.
Spijtig genoeg was 1 uur te kort, want wat had ik toch zo graag “Black to the Blind” op hun setlist zien verschijnen deze avond. Soit, het amusement leed er niet onder en graag zou ik toevoegen dat bij beide hoofdacts deze avond (5RAND & Monument of Mysanthropy buiten beschouwing gelaten want door het vroege startuur gemist) de lichtshow subliem was, iets wat weinig onder de aandacht gebracht wordt. Er was ook 1 foutje te bespeuren bij de PA, want Immolation zat de eerste seconden van hun aftrap zonder klank, maar dit werd rap rechtgezet.
Concluderen kan ik dus dat death metal op een dinsdagavond in de Kreun een boost geeft om de week verder te zetten en dat dit voor herhaling vatbaar is. Immolation heeft alvast bevestigd dat ze in september terug in België zullen vertoeven, hopelijk duurt het ook niet te lang eer we de Poolse bulldozer Vader terug mogen verwelkomen! I had a blast!
Organisatie: Fee The Fire (ism Wilde Westen, Kortrijk)
Klaar voor ‘some honey dripping love, made in Belgium’? Delv!s staat helemaal voor je klaar en wil dat je je bekken zachtjes los schudt, dansend of op andere manieren. En daarna vraagt hij op zeer lieve en beleefde manier of het lekker was. In 2013 nog een flinke hit met “Tell me”, dit jaar een veelbelovende oogst met het heerlijk strakke “Come my way” en zijn eerste EP ‘No ending’ op komst. Een hele tijd al timmert de Landense Niels Delvaux gestaag aan zijn soultraincarrière, maar 2017 kan wel eens een ‘grand cru’ jaar worden voor hem.
Het publiek wordt eerst richting wiegen gemasseerd door het Gentse BLOW Trio. Drie mannen met zwarte hoodie en een half wit masker op, ze kunnen zo mee het filmscherm op als randpersonages voor een Scary Movie-sequel. Met twee tenorsaxen en een drumstel en zonder een woord , creëren ze een combi van dance en dubstep. Aangenaam om zien en horen, misschien net iets te veel gimmick.
Enter the dragon on stage, ofwel Delv!s die als een onvervalste knuffelbeer minzaam het publiek doet glimlachen. Met zijn achten zijn ze in totaal op het podium, inclusief twee blazers en een beminnelijke en opvallende achtergrondzangeres. Een mooi, zomers en warm geheel, met soms een iets te nadrukkelijke drum in de mix. Delv!s brengt een hartveroverende set : geen grootse dingen, wel 100% plezier met “Mama”, de Nina Simone cover “Ain’t got no, I got life” en zijn twee aanstekers “Tell me” en “Come my way”. Zijn stem is een onverwoestbare dijk, ook al vertelt hij op het einde van de show dat hij een verkoudheid onder de leden heeft, maar werkelijk niemand in de zaal merkt het op. Een hete brok testosteron is hij niet op het podium : wel een verademing om te zien, hoe hij zeer karakteristiek rondhobbelt op het podium en soms naar zijn zij grijpt, even denkend dat hij pijn in zijn milt heeft. Er komt geen overdadig machogedrag aan te pas bij Delv!s, hij fluistert liever subtiel mooie liefdeswoorden en neemt er graag de tijd voor. En dat doet hij met verve, voor hem mag het woord love wel duizend keer helder gezongen worden.
Eindigen doet hij helemaal alleen, met “What a wonderful world” van Sam Cooke. Delv!s houdt van de stemmen van de grote funk- en soulzangers, en hij staat er moeiteloos naast.
Of hij het internationaal al dan niet maakt, is eigenlijk van geen tel. Weet gewoon dat Vlaanderen voortaan een echte, ambachtelijke soulzanger in huis heeft, en dat zijn optredens je een liefdevol en gloedvol gevoel zullen geven.
Organisatie: Democrazy, Gent
Bazart gooit mantel der Belofte definitief af – Bazart - Kleinkunst in Coldplay-gehalte
Bazart
Lotto Arena
Antwerpen
2017-03-31
Gerrit Van De Vijver
Geen grotere booming business dan Bazart voor het ogenblik. Was het een stock-aandeel op de Beurs, de dividenden zouden fameus zijn. Een uitgekiende planning. Eerst 2 EP's, dan pas CD. Kleinere zalen, de AB, en dan nu de Lotto Arena. Ze hadden al Arena-ervaring opgedaan, als voorprogramma van Oscar and The Wolf in 2015. Het Sportpaleis is al aangekondigd…
‘Perfect’ op schema. Vandaag was School is Cool hun voorprogramma … Was de ‘perfecte opwarmer’! Had dit vorig jaar andersom geweest, je had het normaal gevonden.
Dan toch. Bazart , de stap naar de ‘grote’ zaal. Van zelfonderschatting gesproken. Op amper een dag uitverkocht. Dan maar vlug overwogen om een 2de te plannen. De indie-pop band, met door Mathieu clever zelfgeschreven teksten , die iedereen aanspreken of toch zeker doet nadenken. Samen met doordringende synthesizers en elektro-sound, en je hebt een ideale cocktail van kleinkunst, maar dan in Coldplay-gehalte.
Mathieu is sowieso een crowdpleaser, die met z'n bambi-ogen menig hart doet smelten. De eeuwig verguisde witte sokken weer cool en ‘wareable’ maken, is hiervan het grootste bewijs!
Bizar. Het contrast tussen cd en een live-optreden. Daar waar menigeen de cd een beetje te soft vindt, is hun live-performance één groot feest! Alle hits werden gebracht, waaronder 4 nieuwe, en telkens leek het als het ware het Vlaams zangfestival. En het publiek kent z'n pappenheimers. Daar waar het vooral niet moet, laten ze Mathieu z'n stem overheersen. Met de combinatie van timbre, timing en dans bespeelt hij het publiek perfect. Daar waar je denkt dat ze uit hun dak gingen, was er net nog die stap extra.
Geestig ook. Bij de cover "Sterrenstof" van de Jeugd Van Tegenwoordig, vond Mathieu het nodig om te vermelden : " oh ja, dit nummer was niet van ons…"
Dit alles werd nog meer ondersteund door een wervelende, perfect uitgeschreven lichtshow. In symbiose met de rookmachines en laserinstallaties, benadrukten ze perfect de passende sfeer van het desbetreffende liedje. Alle hits werden gebracht, met als afsluiters “Echo'” en 'Goud'.
Geen nummer dat het optreden van Bazart@ LottoArena zo beschrijft als deze song. Citaten legio:
Geen kans, er is geen kans op nog twijfel
Meevalt, als het meevalt op het einde
Oh geloof mij, elk feest duurt hier oneindig
Ik zie goud aan de rand van de zon
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
En dan staat er nog een vol Sportpaleis op de planning….
Wat gaat dat geven…?
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/school-is-cool-31-03-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bazart-31-03-2017/
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
