logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Ty Segall - Sjo...
Pixies - Lokers...
Concertreviews

Clock Opera

Clock Opera - Geduld is een schone deugd

Geschreven door
Vijf jaar na hun indrukwekkend debuut ‘Ways To Forget’ kwam de Londense band Clock Opera met hun langverwachte opvolger ‘Venn’. Eerlijk gezegd waren we haast vergeten dat de band ons in 2012 omverblies met perfecte popsingles als “Belonings” en “Move To The Mountains”. Aan de halfvolgelopen Rotonde te zien, dacht het publiek er net zo over. Maar wie er wel was, drukte de band tegen het hart en genoot duidelijk van het blije weerzien.


Voorprogramma Elephant and Castle moest zelf nog wat opwarmen voordat ze ook de zaal een graadje warmer konden maken. De zang klonk in het eerste nummer niet altijd toonvast en zou voor de rest van de avond wat balanceren tussen flauw en sterk. Hun lome cover van BRNS’ “My Head Is Into You” werd overgoten met electrobeats en zo ging de subtiliteit van het origineel wat verloren. De band schuwde de dramatiek niet en koppelde harde beats aan The xx-gitaartjes. Het publiek was alvast enthousiast, al wisten ze onze aandacht toch niet helemaal te trekken.

Clock Opera sloot hun tour af in de Rotonde van de Botanique en het leek aanvankelijk of deze toch in hun kleren was gekropen. Ondanks de stevige opener “Closer” merkten we hier en daar sporen van vermoeidheid op. Frontman Guy Connelly’s stem klonk niet meteen toonvast en ook de bassist leek wat op automatische piloot te spelen. Maar gelukkig hadden hun nummers genoeg energie en won de band gaandeweg aan kracht. Single “Changeling” bouwde mooi op en dankzij hun muziek gooide de band de vermoeidheid van zich af.

De Londense band had ook een nieuw album voor te stellen. ‘Venn’ bleef haast onopgemerkt bij zijn release, ondanks de sterke singles “Changeling” en “Whippoorwill”. Was de band na hun geweldig debuut in de vergetelheid geraakt? Haakten fans af na bijna vijf jaar radiostilte? Het antwoord blijven we u schuldig. Wel kunnen we zeggen dat wie de moeite nam om ‘Venn’ te beluisteren, meer dan genoeg redenen vindt om Clock Opera te blijven volgen. De band startte dan ook meteen met vijf nieuwe nummers aan het begin van hun set en het publiek bleef aandachtig en enthousiast luisteren. Ook op het podium werd je steeds herinnerd aan hun nieuw album dankzij slim gebruik van het artwork als podiumbekleding.
Halverwege de set vroeg frontman Connelly wie er de band drie jaar geleden ook al aan eens het werk zag in de Botanique. Ongeveer de helft van het publiek stak hun hand op. Hij grapte ook dat de band sinds Brexit op zoek is naar een nieuwe thuis en deze misschien wel in Brussel kon vinden. Het publiek antwoorde volmondig ‘Ja!’. Waarna hij “Once And For All” opdroeg aan alle ‘old friends’ in het publiek. Toch zongen ook haast alle ‘new friends’ mee en kregen we een eerste euforische geluksuitbarsting. De band genoot duidelijk zelf van het enthousiasme en kon niet anders dan energiek mee te dansen.
“A Piece of String” kreeg een speelse intro met percussie op potjes en deksels, op “11th Hour” werd de band plots een beetje politiek. Connelly had het over ‘the power of crowds’ en stelde dat het al vijf jaar oude nummer nu actueler dan ooit was. De nummers van hun debuutplaat hadden ook nog niets aan energie en catchyness ingeboet. Het leek zelfs of Clock Opera op hun nieuwe plaat matuurder en volwassener klinkt. Alsof ze in die vijf jaar tussen hun eerste en tweede plaat alle naïeve en kleurrijke nummers ingeruild hebben voor een volwassen geluid. Clock Opera 2.0 klonk ietsje donkerder en serieuzer, maar ook die stijl zat hen als gegoten.
Was het publiek al helemaal mee met Clock Opera’s optreden, dan deed de band er op het einde van hun set nog een schepje boven op. “Move To The Mountains” werd volgens Connelly voor het eerst in drie jaar live gespeeld en het publiek danste dankbaar mee. Het hoopgevende pianosampletje bood tegenwicht aan de iets donkere, nieuwe nummers. Vooral de nummers uit hun briljante ‘Ways To Forget’ kregen de meeste handen op elkaar. “The Lost Buoys” groeide uit tot een ware meezinger en op afsluiter “Belonings” werd traag opgebouwd naar de extase. Als op het einde die vette baslijn, gierende gitaren en achtergrondkoortjes samenvallen, ontplofte het nummer als een euforiebom.
Ook met hun enige toegift “Lesson No. 7”, misschien wel hun beste nummer, bewees Clock Opera in de Rotonde dat ze het lange wachten waard zijn.

Met twee platen onder de arm en een rist aan energieke nummers wisten ze oude en nieuwe fans te plezieren. Hun nieuwe plaat ‘Venn’ mag dan niet het niveau van ‘Ways To Forget’ halen, toch kwamen de nieuwe nummers live veel beter uit de verf. Connelly beloofde dat ze deze keer veel sneller zullen terugkeren naar België en wij kunnen alleen maar hopen dat hij en de band hun woord houden.

Setlist: Closer – Changeling – Dervish - Hear My Prayer - In Memory - Once and For All - A Piece of String - 11th Hour - Cat’s Eye - Ready Or Not - Move To The Mountains – Whippoorwill - The Lost Buoys – Belongings
Bis: Lesson No. 7

Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be

Organisatie: Botanique, Brussel

Brutus

Brutus – Hard & Fenomenaal

Geschreven door

Brutus – Hard & Fenomenaal
Brutus – The Guru Guru
Vooruit (Balzaal)
Gent
2017-04-13
Wim Guillemyn

The Guru Guru Brutus : Deze avond stonden er twee Belgische bands in de Balzaal die beiden recent een goed onthaald album hebben uitgebracht.
Lees de review van Brutus ook op http://musiczine.lavenir.net/nl/nl/cdreviews/brutus/burst/.
Daarnaast staan ze ook beiden bekend om hun energieke en begeesterende optredens. Als beginnende muzikant zou je ze eens aan het werk moeten zien om te weten wat er zoal leeft in de Belgische underground scene. En om te weten dat er nog iets anders van kwaliteit in de rock scene gemaakt wordt dan wat je hoort op Studio Brussel. Mocht ik nu 16 jaar zijn, wat helaas al lang niet meer is, dan zou ik na het zien van deze bands waarschijnlijk beslissen om ook een band op te richten.

The Guru Guru opende de avond met hun noise en psycho rock. Energiek en hyperkinetisch. Een afwisseling tussen ouder en nieuw werk. De backlights versterkten de georkestreerde waanzin en de muziek werd ondersteund door een uitstekende basspeler. De zanger was als vanouds lichtjes hypnotiserend. Mocht je een syndroom op zijn gedrag moeten plakken dan zal het wel één of ander psychiatrisch ziektebeeld zijn. The Guru Guru warmde het publiek voldoende op voor de hoofdact.

Brutus is een trio, waarvan de drumster ook zingt en bijgestaan wordt door een gitarist en bassist. Ook Brutus speelt een soort noise rock, straalt energie en waanzin uit maar ze hebben een geheel andere stijl en persoonlijkheid.
De lichten gingen uit en we kregen vijf minuten ambient te horen vooraleer het optreden echt begon. Het was meteen een rollercoaster. Het temperament en de intensiteit van de muziek was immens. Bij momenten denk je dat Stefanie Mannaerts haar drum aan flarden zal slaan en op andere momenten streelt ze hem bijna. Zo ook haar zang of moeten we zeggen geschreeuw? Maar dan geschreeuw van een ongelofelijke schoonheid. Of we nu razernij kregen a la “Bye Julia”, “Bird” en “Child” of de meer ingetogener tracks zoals “Liliane” en “Dancing On The Face Of A Panther” het bleef beklijvend en intens.
De climax kwam eraan met één van de pareltjes uit hun album ‘Burst’: “All Alone”. Moshpit en crowdsurf taferelen alom. We kregen daarna nog een track en één toegift vooraleer we de nacht werden ingestuurd op de tonen van “E Viva Espana”, een nummer geschreven door Leo Caerts (de opa van Stefanie Mannaerts).

Mijn god, wat een adembenemende trip kregen we hier voorgeschoteld!

Organisatie: Democrazy, Gent

Wild Shelter

Wild Shelter - Schuilen onder een Brussels afdakje van indiepop

Geschreven door

‘Boordevol verwachtingen’. Zo kunnen we de sfeer die in de volgelopen Rotonde hangt het best omschrijven. Als na de bassist, de toetsenist en de drummer ook de gebroeders Waeyenbergh het podium betreden, oogst het duo meteen veel applaus. Het mag duidelijk zijn, dit wordt een thuismatch voor de broers uit Oudergem. Maar wel ééntje waarvan het belang niet onderschat kan worden. Ze kunnen alvast rekenen op de steun van een heel leger fans die uitgerust zijn met pancartes en opschriften waarmee ze meermaals de groep aanvuren. En of ze er zin in hebben! Nog voor de eerste noot gelost is, zet de zanger/gitarist, al enkele danspasjes in. Wild Shelter is aan de beurt!

Nadat de groep in 2015 al de EP ‘All Is Bright’ loste, stelt de groep vanavond hun eerste album aan het publiek voor. Het is dus afwachten of ze het pad van dromerige indiepop verder bewandelt of vernieuwende elementen aan hun songs toevoegen. De single “Feel The Way You Do” doet ons alvast het beste hopen en leunt dicht aan bij werk van andere Brussels-based indieband Recorders.

Openen doet de groep met een contradictie. Daar waar wij ‘I Don’t Wanna Be Here’ uit Alex’ mond opvangen, lijkt ons dat hij niets liever wil dan de Rotonde in vuur en vlam zetten. De band is in het begin nogal onwennig en staat nerveus te acteren al doet Alex er alles aan om de stress uit zijn lijf te dansen. Na ‘Time” lijkt de tijd gekomen om een dankwoordje te richten aan het opgekomen publiek. Fijntjes voegt de zanger er nog aan toe dat het nieuwe album na het optreden beschikbaar is voor verkoop. Hij doet er nog een schepje bovenop door na het volgende nummer een T-shirt met het logo van dat album in het publiek te gooien waarbij de rekbaarheid van het shirt een eerste maal getest wordt. In gedachten hopen we dat de Brusselse groep uit even rekbaar materiaal is opgebouwd als de stof van hun shirts.
Nadien volgt een iets sferischer en dromeriger nummer waarbij de strofes ‘We don’t need to talk’ en ‘Come on and let’s get high’ weinig verbeelding behoeven. De zanger tracht met fluisterende stem het publiek naar hogere sferen te brengen. Toch gaat het publiek pas voor een eerste keer spontaan over tot ritmisch handgeklap tijdens het volgende synthgedreven nummer “Trust”. Het nummer mondt uit in een collectieve ‘Héé Hooo Héé Hoo’ en even wanen we ons in één of andere voetbaltempel in plaats van de Rotonde. Een eerste ijkpunt lijkt gezet en de groep weet een zeker momentum te creëren.
Naar het (vroegtijdige) einde toe nemen de gitaren weer de bovenhand en na een ruim uur duikt de groep een eerste keer de coulissen in.
De bisronde wordt geopend met het nummer “Horizon” waarbij Alex de elektrische gitaar inruilt voor een akoestische. Daar waar tijdens de beginfase van het optreden de zaal niet altijd even stil is, weet de groep het publiek nu wel muisstil te krijgen. Het inspireert enkele koppeltjes om dichter tegen elkaar aan te kruipen. Als gouwe ouwe “Memories” te voorschijn komt, schrikt het publiek weer wakker en verleidt menig luisteraar tot danspasjes. Na een langgerekt applaus verdwijnt de groep vreemd genoeg een tweede maal van het podium.
Al is het van korte duur want al snel rent energieke Alex huppelpasgewijs het podium op voor de tweede bisronde. We ervaren wel een bevreemdend moment als nadien rapper Dynamic? overgaat tot een rapnummer en Alex zijn coolste rapmoves bovenhaalt. Het Brusselse publiek lijkt hier niet moeilijk over te doen en slaat het achterover als zoete brij. Tot slot tovert de groep een ander wit konijn, Gordon Delacroix, tevoorschijn en even moeten we de gedachte aan een goochelshow onderdrukken. Toch hoeft het niet te verbazen want Delacroix, gekend als zanger van het iets bekendere Recorders, sleutelde mee aan de nieuwste plaat van Wild Shelter. Samen zetten ze het slotakkoord van de avond neer met single “Feel The Way You Do” waarbij het publiek nu helemaal aan het dansen gaat.

Samengevat was deze beer getuige van een beloftevolle Brusselse band waarbij er momenten van symbiose werden gecreëerd tussen de zang, gitaar en synths. Toch wist de band de aandacht van het publiek gedurende het hele optreden niet altijd vast te houden. Een ander werkpuntje is wat ons betreft de uitspraak in het Engels. Ook zouden we de groep willen toefluisteren het pad der hiphopmuziek links te laten liggen en verder te plaveien aan de weg der dromerige indiepop.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/wild-shelter-12-04-2017/

Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be

Organisatie: Botanique, Brussel

Soulwax

Soulwax – Nite Versions in een new white suit

Geschreven door

Soulwax – Nite Versions in een new white suit
Soulwax
Ancienne Belgique
Brussel
2017-04-12
Johan Meurisse

Vorig jaar stonden ze daar plots weer op de podia en kregen we op Pukkelpop een voorproefje met wat de twee Dewaele Brothers mee bezig waren … ’Transient Program for drums and machinery’ was het idee , werd een nummer en was de aanzet tot een nieuwe plaat ‘From DeeWee’ en kon de voorjaarstour op gang trekken. Soulwax werd de meest besproken return. Een ware hype ervaarden we in ons landje, met in een wip twee uitverkochte concerten . Ook in het buitenland zijn ze enorm gerespecteerd , getuige de succesvolle tour (zie ook review Aéronef, Lille http://musiczine.lavenir.net/nl/nl/review-concerts/soulwax/soulwax-from-deewee-to-stage/).

De retroSoulwax is definitief opgeborgen, de gitaren op het achterplan geduwd . Ze waren al in allerlei gedaantes te zien . Ze houden nu het midden tussen hun 2 Many DJ’s werk en de Soulwax Nite Versions . Hun liefde voor eightieswave , krautrock verweven ze in een punkfunk concept , wat een (unieke) potpourri oplevert van elektronica, elektro, newbeat breakbeats en neurotische trance. Intrigerend! Een berg elektronica , een diepe bas en drie drumkits zwepen de boel op, waarrond Stephen’s vervormde vocals zweven .
De podiumopstelling springt in het oog , met z’n zevenen waren ze , ‘the men in white suits’, de immense drumkits, de elektronica , de oude synths , de bassen en een microfoon.
Bevriende muzikanten uit verschillende contreien die elkaar vinden, slagwerker Igor Cavalera  (Sepultura) , Victoria Smith (Jamie T, M.I.A.) , Blake Davies (Turbowolf ) staan in een halve cirkel tegenover elkaar te drummen en te meppen . En dan op het achterplan, heb je nog de wederhelft van Cavalera, Laima Leyton, en Stefaan van Leuven, al van in ‘t begin bij Soulwax betrokken .
Met de broers , die rechtover elkaar staan in de elektronica, brengen ze verschillende generaties electrolovers samen en gaan ze diep, chillend, rauw, schurend , dreunend en knallend. De nummers worden live wat herwerkt , lopen over elkaar en door elkaar . Hyperkinetische keys en gortdroge drums . Wat een samenspel die de electrocultuur samenbalt . Kraftwerk , LCD Soundsystem zijn voorname pijlers . Met het oog op de concertreeks van Kraftwerk kon je al meteen in hun web worden verweven van repetitieve, warrige , hoekige trance ritmes op “Conditions of a shared belief”, de prachtsingle “Missing wires” en “Transient program …”, hun credo.
Een revue van Fad Gadget , Suicide, het oude Human League , Front 242, Liaisons dangereuses , B-Art, The Art Of Noise  en Depeche Mode flitst door het hoofd . (Aan)Stekelige, hitsige ritmes en bigbeats eisten in de set een plaatsje , op nummers “Krack”, “Is it always binary” , “My tired eyes” en “Do you want to get into trouble”. De set evolueerde, sprak meer de dansspieren aan , werd uitbundiger en deed de temperatuur in de AB stijgen . De percussieve salvo’s op “The singer has become a deejay” overdonderden. Letterlijk creëerden ze een dansfeestje. “NY Excuse” werd unieke electrorock die de zaal deed ontploffen en het metalen geraamte aan de drums onder spanning bracht.
In hun bis ervaarden we een eerbetoon aan Telex door die weerkerende, subtiele, koele geluidjes; maar dan rolden alle keyboards, elektronische beats en percussiegeweld in een hectische, chaotische precisie en gekte over ons heen met een “E talking” en “Miserable girl”.
Schitterend!

De plaat werd op een dag  in de nieuwe DeeWee studio in Gent opgenomen , vanavond werd in één track het nieuwe werk , met enkele oude pareltjes tussen de oren gedropt . Na de opwarming , de muzikale strijd om dan in een volle finale Greg-oriaans te eindigen . Iedereen verbaasd en onder de indruk. Soulwax is klaar voor de festivalzomer!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/soulwax-12-04-2017/
Organisatie : Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

Bear's Den

Bear’s Den – Header: “Voor eens en voor altijd bewezen: feelings zijn de nieuwe sixpacks!”

Geschreven door

Op 12 (en 13) april speelde Bear’s Den voor het eerst in de Antwerpse concertzaal Trix. En dat zou Vlaanderen geweten hebben, want beide shows waren volledig uitverkocht! Al bij de gezellige maar erg levendige voorprogramma’s Banfi en Seramic werd duidelijk dat de capaciteit van 1100 man weer danig op de proef zou gesteld worden. Gelukkig is het foyerpersoneel het gewend om grote hoeveelheden volk tegelijk te verwelkomen, want drankjes bestellen ging verrassend vlot. Vijf minuutjes gedrum op zoek naar een geschikt plekje vooraan later (en dus na onvermijdelijk de helft van de drankjes over de vloer te hebben gestrooid) waren we klaar voor het echte werk! In afwachting tot het moment waarop de Londense knuffelberen het podium betraden was er nog even tijd voor een kleine demografische studie. Het publiek was vrij evenredig verdeeld tussen jonge koppeltjes, vrijgevochten single ladies op girlsnight, maar ook verrassend veel dames – en heren! – van middelbare leeftijd. De hipsters schitterden door afwezigheid. Tot de lichten uitgingen en ze het podium betraden! Andrew Davie en de zijnen moeten wel de minst metrosexuele artiesten van het noordelijk halfrond zijn, maar hun gezellige, nonchalante, rustieke look past natuurlijk naadloos bij de gevoelige folk die ze de wereld insturen. Hun leuke geeky dansmoves maken het af, de reidans van de gitaristen in het bijzonder.

De Antwerpse stop van deze promotour van het nieuwe album ‘Red Earth & Pouring Rain’ werd uiteraard ingezet het gelijknamige nummer, gevolgd door “Emeralds”. Het publiek was al meteen enthousiast, en met name de dames van middelbare leeftijd gaven de jeugd het nakijken met hun passionele dansmoves.  Over het algemeen was het echter een vrij serene show waarbij het publiek rustig meewiegde en van drankjes nipte. Na een paar nummers waren we zelfs zo meegevoerd door de rustige weemoedige muziek dat Davie zich luidop afvroeg of we wel ok waren: “you’re so quiet, are you allright?”. Het gejuich tussen de nummers door sprak echter boekdelen. 
Vanaf “Elysium” werd weer maar eens duidelijk waarom Bear’s Den zo’n geweldige meerwaarde is om live aan het werk te zien. De banjo werd onder een toepasselijk zonsondergangslicht naar de voorgrond gebracht, meer dan je op albums merkt. De band slaagt er ook steeds in om live dat net ietsje anders te klinken dan op cd, vooral door andere accenten in de zang maar ook door een creatieve omgang met de instrumenten. Het is altijd fascinerend om te horen hoe de kleinste wijziging in de compositie een nummer transformeert naar een totaal nieuwe gedaante. Bij “Stubborn Beast” werd de bass dan weer wat sterker opgevoerd, waardoor het geheel – gehuld in een dieprode gloed – iets onheilspellends kreeg. Bear’s Den speelt nooit gewoon hun album droogjes af, maar maakt nieuwe composities op het podium. Soms moest het publiek zelfs even nadenken over welk nummer er nu eigenlijk werd ingezet! Beide nummers van het debuutalbum werden bij het publiek in elk geval zeer positief onthaald.
Je merkte ook wel dat de nummers van het eerste album toch nog steeds het meest gesmaakt worden bij het publiek. Bij “Isaac”, “Magdalene” en “The Love That We Stole” kreeg de zeskoppige folkformatie het publiek steeds meer mee en er werd meegedeind en geklapt dat het een lieve lust was.
Vervolgens werden we getrakteerd op een gloednieuw pareltje: “Berlin”. Als je je ogen sloot, kon je je zo voorstellen dat je in een winterse schemering vanop een Berlijnse brug melancholisch uitkijkt over een verlaten park. Ook dit nummer werd erg goed gesmaakt. De muzikale trip werd verdergezet met “New Jerusalem” en “Gabriel”. De lichtman had het goede idee om deze nummers uit het nieuwe album te laten baden in paarse en gele tinten, als referentie naar het artwork van ‘Red Earth &Pouring Rain’. Over het  algemeen slaagde de brave borst er trouwens erg goed in om de sfeer van de muziek visueel over te brengen: het lichtplan was zeker een weloverwogen meerwaarde, maar de praktische uitvoering had misschien iets beter gekund.
Tijdens “When You Break” steeg de adrenaline zowel op als voor het podium. In een denderende, koortsachtige finale haalden de Londenaars alles uit de kast en de rusteloze energie van het nummer spatte van het podium. De show eindigde iets rustiger met “Auld Wives” en “Above The Clouds of Pompeii” als ‘seriously 100% the very last show of tonight’.

…Niet dus! Bear’s Den bewaarde de favorieten tot het laatste moment! “Dew Upon The Vine” was al geweldig, maar het publiek verloor het pas helemaal toen de Londenaars alle elektronische ondersteuning uitschakelden en het publiek instapten voor wat de grootste kampvuuravond ooit moest geweest zijn: de op zowat alle radiozenders grijsgedraaide cover van Bryan Adams’ “Heaven”. Het was echt wel een speciaal gebeuren om hen enkel en alleen met een akoestische gitaar en hun eigen stemgeluid, omringd door mensen bezig te zien. Wanneer een kleine duizend man massaal inviel voor het refrein, leek het zelfs alsof we in een soort wake zaten! Erg mooi moment, dat vervolgens perfect werd afgewerkt door het wondermooie “Agape”, waarmee het voor Bear’s Den allemaal begon.

Een heel geslaagde avond, bij het buitengaan passeerden enkel lachende gezichten de revue.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bears-den-12-04-2017/
Organisatie: Live Nation

LvL Up

LvL Up - Poppareltjes vissen uit een stevige gitaarbrij

Geschreven door

Voor nieuwe gitaarbandjes moet je in de Witloof Bar zijn. LvL Up, een viertal uit Brooklyn, is één van de nieuwste aanwinsten van het legendarische Sub Pop records, dat dus verder kijkt dan het nNordwesten van de States. Sub Pop tekende deze week ook een andere band uit dezelfde scene, Frankie Cosmos, de band van Greta Kline, de dochter van acteur Kevin Kline (‘A fish called Wanda’). LvL Up bracht dus vorig jaar hun derde album uit op Sub Pop, ‘Return to love’, een indiegitaarplaat die in hetzelfde vaarwater zit van Car Seat Headrest en Alex G.: ‘ indiepop met stevige gitaren opgefleurd met keyboards en heel sterk puttend uit de indierock van de jaren negentig’.

Live is LVL up een stuk ruwer en recht door zee, de tierlantijntjes op keyboard ontbreken en de ritmesectie gaat voor maximum volume en een gruizig geluid. Het eerste kwartier moesten deze jongens op stoom komen, de zang was dikwijls wel erg onvast en brute kracht overheerste op subtiliteit. Opvallend is ook dat de bassist en de twee gitaristen om beurten de zang op zich nemen en dat ze ook alle drie de nummers schrijven. Na een nummer of vier kwamen ze er door, de leadgitarist toverde verzonken gitaarsolo’s uit zijn hand die moesten opboksen tegen het geweld van de ritmegitaar, drums en bas, en zo kreeg je een geluid dat ergens bij Dinosaur Jr. uitkwam.
LvL up liet van dan af ook zijn meer poppy kant horen, denk aan de powerpop van Weezer en je komt in de buurt. Die pop werd wel verzopen in een stevig laagje feedback, en ze grepen ook naar de kleurpotloden uit de trukendoos van Yo La Tengo: gitaarflarden die plots wegvallen en dan weer opduiken.

Zoals we gewoon zijn in de Witloof Bar was het na drie kwartier gedaan, zodat we om negen uur al weer buiten stonden en nog de tweede helft van de Champions League konden meevolgen …

Setlist: Annie’s a witch – Blur -Angel from space - Spirit was – Pain - Hoodwink’d -Third eye-The closing door - Five men on the ridge - Big snow - I feel extra natural –I - Hidden driver

Organisatie: Botanique, Brussel

Steve Gunn

Michael Chapman & Steve Gunn - Virtuoso’s on stage, maar mag het iets meer zijn?

Geschreven door

Michael Chapman & Steve Gunn  - Virtuoso’s on stage, maar mag het iets meer zijn?
Michael Chapman & Steve Gunn
Vooruit (Theaterzaal)
Gent
2017-04-12
Sam De Rijcke

Laat ons even toe om u uit te leggen waarom wij, na het ondergaan een tweetal uurtjes virtuoze en verfijnde akoestische gitaarmagie, vanavond toch met een gevoel van ontgoocheling die fraaie Theaterzaal van de Gentse Vooruit zijn buiten gewandeld.

De Engelse jarenlang onderschatte folkrock-veteraan Michael Chapman heeft na een carrière van 50 jaar en een slordige 25 albums eindelijk zijn welverdiende erkenning gekregen met het album ‘50’, een juweeltje die wereldwijd terecht met lof werd overladen. De plaat is zo sterk is omdat de prachtige akoestische folksongs van Michael Chapman op de achtergrond uiterst knap ondersteund worden door de heerlijke elektrische gitaarpartijen van … jawel Steve Gunn, de jonge gitaargod die ook de productie van ‘50’ heeft verzorgd.
Als beide heren dezelfde affiche delen dan zou je toch op zijn minst verwachten dat ze voor enkele songs samen op het podium staan. Helaas, vandaag kregen we gewoon een uurtje Michael Chapman netjes gevolgd door een uurtje Steve Gunn. Hadden de twee klasbakken zoveel respect voor elkaar dat ze niet in mekaars vaarwater wilden zitten ? Geen idee, maar wij vonden het vooral een gemiste kans.

Begrijp ons niet verkeerd, de fraaie en bezielde songs van Michael Chapman bleven wel duidelijk overeind in hun uitgeklede versies, en zijn fingerpicking werk was bij vlagen wonderlijk, maar hoe mooi zou het niet geklonken hebben als Steve Gun de songs van enige omlijsting had voorzien met zijn fraaie doch niet opdringerige elektrische gitaar, zoals hij dat zo magistraal doet op ‘50’.
De sympathieke Chapman wist ons wel te entertainen met een handvol knappe songs die opgeluisterd werden met virtuoos gitaarwerk, zoals onder meer een fantastisch “Memphis In Winter” dat hier niets aan intensiteit moest inboeten. Een begenadigd zanger is Chapman zeker niet, maar hij klonk wel doorleefd en eerlijk, met een stem die volledig in functie stond van de integriteit van de songs. Het vakwerk van Chapman deed ons bij vlagen denken aan Tony Joe White of JJ Cale, en dat zijn natuurlijk niet van de minsten.

Ook tijdens de set van Steve Gunn (zie pics homepag) vonden wij het maar al te jammer dat er in heinde en verre geen elektrische gitaar te bespeuren was. Gunn is met name een gitarist van het slag Kurt Vile (waarmee hij nog samen heeft gespeeld), Tom Verlaine, Adam Granduciel (The War On Drugs), Chris Forsyth, Cian Nugent en onze eigen Bert Dockx, stuk voor stuk instrumentalisten die prachtige dingen doen met een elektrische gitaar zonder dat ze daar zo nodig een batterij powerakkoorden moeten uit halen. Het is net dat fraaie elektrische gitaarwerk, die van het recente ‘Eyes On The Line’ zo een geweldig plaatje maakt, dat we hier misten. Dus bleven wij wederom een beetje op onze honger zitten omdat Steve Gunn bij het uitkleden van zijn songs toch een paar essentiële componenten moest afleggen.
Jazeker, bloedjes van songs als “Ancient Jules”, “Way Out Weather” en “Old Strange” waren ook in hun sobere akoestische versie niet kapot te krijgen en moesten niets van hun innerlijke pracht prijsgeven, maar er ontbrak toch wat variatie en diversiteit in de hele act. Bovendien presenteerde een ietwat schuchtere Steve Gunn zich nu ook niet bepaald als een spraakwaterval en gaf hij zelfs een beetje een verveelde indruk. Hoewel hij met de nodige toewijding zijn songs bracht, liep ook zijn stem niet over van de intonatiewisselingen. Maar dat hij een verdomd aardig potje akoestische gitaar kan spelen, daar bestond geen twijfel over.

Zowel Michael Chapman als Steve Gunn lieten vanavond de songs voor zich spreken. Fair enough, maar soms mag het iets meer zijn.

Organisatie: Vooruit, Gent

Rust On The Rails

Rust On The Rails - American Aussie Roots

Geschreven door

Rust On The Rails - American Aussie Roots
Rust On The Rails
café De Zwerver
Leffinge
2017-04-12
Ollie Nollet

Nog voor we een noot hadden gehoord werden we meteen al uitvoerig bedankt voor ‘supporting live music’ waarna Rust On The Rails zijn tanden zette in een avondvullend programma van maar liefst bijna twee uur.

Had daar niet wat in gesnoeid kunnen worden? Zeer zeker, trouwens de groepen die een volle twee uur kunnen boeien zijn een zeldzaam goed, maar het eindresultaat was toch overwegend positief. Slechts een paar keer liep het bijna mis en kwamen ze akelig dicht in de buurt van compleet foute Amerikaanse stadionacts wat dan vooral de schuld was van de gezwollen zang van Cody Beebe. Eddie Vedder zal hem wellicht niet vreemd zijn.
Maar de sound die ze wisten te creëren bleek toch behoorlijk inventief. Lekker swampy en gestut door een, net niet te, heavy klinkende ritmesectie. Zowel bassist Eric Miller als drummer Chris Lucier waren verbluffend sterk aanwezig en hadden duidelijk roots in de grunge. De band heeft trouwens Seattle als thuisbasis. En dan was er nog de wonderlijke Blake Noble die met zijn didgeridoo en een, niet zelden, als percussie-instrument gebruikte akoestische gitaar voor een vreemd broeierig sfeertje zorgde die soms deed denken aan 16 Horsepower.
Midden in de set mocht hij plots zijn eigen ding doen, eerst solo daarna met de hulp van de drummer, en werd ons duidelijk waarom Rust On The Rails hun muziek omschrijft als ‘American Aussie Roots’. Noble, een uitgeweken Australiër, initieerde ons in de fascinerende wereld van de didgeridoo en bracht vervolgens enkele van de aboriginals geleende nummers waarbij hij al zijn duivels ontbond op zijn twaalfsnarige gitaar, een ding dat ternauwernood bij elkaar gehouden werd met zwarte tape.
Na dit indrukwekkend intermezzo zorgde Rust On The Rails nog voor een dampende en foutloze finale waarbij enkele instrumenten driftig van eigenaar wisselden. Oh , en dan vergeet ik nog te melden dat de verloofde van de drummer, net overgevlogen uit Seattle, ook een (erg funky klinkend) nummer had mogen kwelen. Sympathiek, maar zeker niet meer dan dat.

Mooie set maar mits wat kortwieken had het zeker nog beter gekund.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge 

Ghost

Ghost - the next big thing in rock? Why not?!

Geschreven door


Paasmaandag viel dit jaar, uitzonderlijk, een week voor Pasen!  Althans voor heel wat (hard)rockliefhebbers die op maandag 10 april afzakten naar de AB te Brussel om de Zweedse band Ghost live aan het werk te zien.  De Popestar Tour 2017 bracht Zijne Pauselijke Hoogheid Papa Emeritus III en diens 5 bijhorende (nieuwe) Nameless Ghouls immers, na 6 jaar, nog eens naar onze hoofdstad.  Het concert liet een verpletterende indruk na en stond in schril contrast met de  anonieme doortocht van een beginnend Ghost in 2011 als support van oa. In Flames en Trivium.

Sinds het ontstaan in 2008 en het verschijnen van debuutplaat ‘Opus Eponymous’ in 2010 heeft de band een hele weg afgelegd en wist men heel doordacht en vastberaden een grote en verdiende naambekendheid op te bouwen.  De opvallende verschijning en stage act van frontman Papa Emeritus en bijhorende outfits van de ‘onherkenbare’ muzikanten of Nameless Ghouls bleken een strategisch schot in de roos.  De meest recente full CD ‘Meliora’ uit 2015 onderstreepte nogmaals het enorme muzikaal talent en potentieel van dit heerschap en deed hen terecht aankloppen bij de top van het hedendaagse (hard)rock en metalgenre.
Na hun geslaagde optreden vorig jaar op Graspop waren de verwachtingen in een volgelopen AB logischerwijs hoog gespannen.  Opvallend was de zeer diverse samenstelling van het publiek : van ‘oude’ (of beter gezegd ‘traditionele’) hardrockers van 45+ tot jonge metalfreaks en zelfs koppels met kleine kids (geschilderd als Papa Emeritus).  Het bewijs dat Ghost muziek maakt die een heel breed spectrum van rockliefhebbers aanspreekt.
Voor de eigenlijke aanvang van het concert werd alvast de juiste sfeer opgeroepen met een portie liturgische muziek en klerikale koorzangen.  Rond 20u45 was het tijd voor het echte werk en zette Ghost hun luidruchtige hoogmis in met het fantastische “Square Hammer” van de recente EP ‘Popestar’ onmiddellijk gevolgd door een 2de kopstoot van formaat met “From the Pinnacle to the Pit”.
Het geluid zat van bij het begin snor, de belichting was top, podium knap aangekleed (sfeervol maar zonder al te veel bombast), publiek uitgelaten en frontman Papa Emeritus, in soutane en met pauselijke mijter, en plein forme.  Kortom een indrukwekkend ‘geestenbal’ was meesterlijk ingezet!  Herkenbare orgeltonen zetten het machtige “Secular Haze” in.  De ‘nieuwe’ Nameless Ghouls (de oude werden onlangs aan de deur gezet door het pauselijke opperhoofd himself, met een rechtzaak en heel wat moddergooien als gevolg) bleken eens temeer topmuzikanten te zijn, reeds perfect op elkaar ingespeeld en schijnbaar moeiteloos passend in het unieke muzikale ‘concept’ dat Ghost toch wel is.
De set was een heerlijke mix van oudere nummers en van parels van het album ‘Meliora’ dat bij verschijning unaniem positief werd onthaald en voor de grote doorbraak van de band zorgde.  Intussen is het trouwens ongeduldig uitkijken naar een opvolger die in het najaar van 2017 wordt verwacht, al kon de EP ‘Popestar’ met een paar opmerkelijke covers voorlopig voor enig soelaas zorgen.
Een fenomenale versie van “Con Clavi Con Dio” passeerde ondertussen de revue, gekruid met extra wierook.  Papa Emeritus was zeer spraakzaam en gaf blijk van enige geografische kennis van ons land alsook van de meest gekende inlandse biersoorten.  Terwijl “Body and Blood” op het publiek werd losgelaten trakteerden 2 Sisters of Sin het frontrow publiek op hosties zolang het ‘ass grabbing’ maar achterwege werd gelaten.
Iets over halfweg was het tijd voor een eerste hoogtepunt en zorgde “Cirice” voor een onvervalst kippenvel moment, net als het epische “Year Zero” dat vocaal ondersteund werd door een enthousiaste menigte.  Het bleek slechts het begin van een overweldigende en lang uitgesponnen climax die bestond uit de heilige drievuldigheid “He is”, “Absolution” en “Mummy Dust” van ‘Meliora’.  Stuk voor stuk typische en beklijvende Ghostnummers, zeer herkenbare, veelzijdige klassiekers in wording met bravoure gebracht en gesmaakt door een publiek dat ruimer gaat dan enkel maar rock en metalfans.  De band maakte zijn status van hedendaagse topper probleemloos waar en bevestigde zonder twijfel de geknipte opvolgers te kunnen zijn voor menige bands en grootmeesters uit het genre die stilaan aan hun pensioen beginnen denken.
Ook tijdens het slotoffensief werd er geen moment gas teruggenomen en bleef de muzikale satanskerk gewoon op volle toeren draaien.  Gelukkig bleven de fans al even onvermoeid en ongeremd reageren zodat de band met veel plezier en energie een laatste keer loos ging met “Ghuleh/Zombie Queen”, dat aanvankelijk rustig start maar naderhand uitbarst in alweer een krachtig staaltje moderne rock’n’metal. 
Tot slot sloot het strak gespeelde “Ritual” de knappe set af en richtte Papa Emeritus een laatste keer het woord tot zijn volgelingen.  Na een resem dankbetuigingen nodigde hij alle fans uit tot het nastreven van een ‘vrouwelijk’ orgasme en beweerde hij dat het allerlaatste nummer “Monstrance Clock” een ideale manier was om dit te begeleiden en thuis verder te zetten.  Het nummer werd uit volle borst meegebruld door alle aanwezigen en maakte een memorabel einde aan een schitterend concert!  AB came together as one for Lucifer’s son!

Wat mij betreft 1 van de beste zaalconcerten sinds lang in het hardere segment.  Op alle vlakken verbazend knap georkestreerd en zowel technisch als muzikaal foutloos gebracht.  Enige toelaatbare vorm van kritiek is misschien dat Papa Emeritus geen wereldstem heeft maar daar maalt absoluut niemand om gezien zijn verbluffende (en verhullende) act en podiumprésence.
Wie zich anno 2017 nog afvraagt wat ‘the next big thing’ is in het landschap van hardrock en metal kan maar beter deze band checken, voor zover dit nog niet gebeurd is!  Zeker weten dat dit gezelschap helemaal gaat doorstoten naar de hoogste top!  Net als Gojira trouwens!  Maar wie ben ik om daarover te oordelen?
Yours truly, ghostwriter van dienst…

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ghost-10-04-2017/
Org: Live Nation

Empusae

BRDCST - Empusae - Consouling sounds presents … in het teken van Empusae

Geschreven door

BRDCST - Empusae - Consouling sounds presents … in het teken van Empusae
BRDCST - Consouling sounds presents
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-04-09
Erik Vandamme

BRDCST: Consouling Sounds presents …

Je hebt artiesten, muziekstijlen en bands die vermoedelijk nooit echt zullen doorstoten naar een ruim publiek. Sportpaleizen uitverkopen, of headliner zijn op één of ander groot festival, zit er eveneens niet in. Echter binnen de alternatieve muziekwereld worden diezelfde artiesten tot muziekstijlen, op handen gedragen. Het zijn dikwijls die bands en artiesten die je doorgaans tegenkomt op labels als Consouling Sounds. Consouling Sounds zijn dan ook veel meer dan enkel een label, ze blijken een vanuit een grote passie voor het alternatieve donkere muziekgebeuren, over een glazen bol te beschikken. En daardoor onontgonnen parels binnen die 'underground' kansen te geven om zich te profileren in deze toch wel harde muziekwereld. Via het interessante evenement BRDCST werd op zondag 9 april in Ancienne Belgique een Consouling Sounds avond gepresenteerd. Een avond die eigenlijk vooral in het teken stond van de release van ‘Lueur’. De nieuwste plaat van Empusae. Het programmaboekje omschrijft ‘'Ogentroost/ Lueur: a  Tragedy in 6 acts’. Dit verwijst naar een dichtbundel uit 1647 van Constantijn Huygens. Op het scherm verschijnt telkens een andere tekst, die daar eveneens naar verwijst. Bovendien spelen elk van de artiesten op deze avond hun eigen rol binnen het optreden van Empusae, die deze bijzondere avond dan ook mag afsluiten.

Ons verslag
A-Sun Amissa: Drone/Ambient klanken omgeven door walmen van melancholie
Het collectief A-Sun Amissa bestaat uit verschillende uiteenlopende artiesten binnen de wereld van Dark Jazz, Drones tot Ambient. Op het podium - althans de muzikanten stonden gewoon op de grond net voor het publiek te spelen - artiesten te zien en horen die elk op hun eigen wijze drone/ambient naar voor brachten. Telkens omgeven door walmen van pure melancholie. A-Sun Amissa stonden met drie op het podium. Een saxofonist in het midden, die uit zijn instrument betoverende klanken naar voor bracht, die ons een krop in de keel bezorgen. Gerugsteund door een gitaar , dat bovendien dienst deed als 'all-round' instrument, en al even magisch mooie klarinet tot keyboard klanken. Daarbovenop bracht ook Colin H. Van Eeckhout een vocale inbreng binnen het geheel. Een inbreng die voorwaar kan gezien worden als de ultieme kers op de taart.  Door deze wonderbaarlijke kruisbestuivingen leek het dan ook alsof we gingen zweven, ver boven de wolken. Een gevoel dat we op deze avond nog wel meer zouden meemaken.
Het extra leuke aan elk van de optredens. Die duurden vaak amper een half uur, en omvatten soms maar één song. Echter was het telkens opnieuw een onvergetelijk mooi moment, waarbij we werden bedwelmd tot aangenaam verrast. Bij A-Sun Amissa was het, wat ons betreft, de magisch mooie Saxofoon die wat centraal leek te staan binnen het geheel. En bovendien dit optreden uniek maakt binnen het aanbod op deze avond. De zogenaamde Dark Jazz zat dus vooral verborgen in die kruisbestuiving tussen blaasinstrumenten met een streep gitaar en piano klanken. A-Sun Amissa brengen binnenkort een nieuw album uit The Gatherer. http://consouling.be/album/sun-amissa-gatherer/  En ook dat is iets om nu al naar uit te zien.

BARST & Karen Willems: Een kruisbestuiving tussen intensieve drones en een indrukwekkend drumcollectief
Bart Desmet (BARST) is een veelzijdige artiest, die ons door middel van zijn indrukwekkende muzikale arrangementen al meerdere keren koude rillingen heeft bezorgd. Hij laat zich bovendien vaak omringen door al even begenadigde artiesten. Karen Willems speelt niet zomaar drums, ze 'leeft' dat instrument als het ware. Deze unieke kruisbestuiving, zorgde voor een half uur puur genieten. Niet alleen lijken beide elkaar blindelings te vinden. De manier waarop ze hun instrumenten bespelen, in opperste concentratie, kunnen we niet anders omschrijven als onaards.
Echter het meest in het oog springende is dus die kruisbestuiving tussen intensieve drones en gitaar geluiden met dat indrukwekkende drumcollectief.
Bart bespeelt zijn gitaar met zoveel overgave, dat het wel lijkt alsof hij ver verwijderd is van de realiteit om zich heen. Intensieve 'drone' klanken, bedwelmen je en verdoven je ziel. Als in een soort trance, neerzittende of met zijn gitaar boven het hoofd, lijkt Bart zijn demonen te bestrijden en uiteindelijk te overwinnen. In dit ultieme gevecht gerugsteund door de drumpartijen van Karen. Deze jongedame speelt, zoals we aangaven, niet zomaar drums. Ze 'leeft' dat instrument als het ware. De ene keer is het door snelle en meedogenloze harde mokerslagen uit te delen. Om later subtiel de cimbalen te bewerken, waardoor dit klinkt als het zachtjes tikken van hagelbolletjes op het vensterraam. Bovendien gebruikt ze niet enkel drumstokken, nee er staan allerlei attributen bij dat al even indrukwekkend uitziende drumstel. Die allemaal gebruikt worden om een percussie geluid naar voor te brengen, dat alle aspecten, in een brede omkadering, van het instrument 'drums' samenvat binnen een magisch geheel.
Echter het meest in het oog springende is dus die kruisbestuiving tussen intensieve drones en gitaar geluiden met dat indrukwekkende drumcollectief. Waardoor we als luisteraar worden ondergedompeld in een al even intensief bad, waarbij een lach en een traan elkaar blindelings vinden. Net zoals Karen en Bart dat schijnbaar ook doen. Van een krop in de keel, tot hartverscheurend onze ziel doormidden snijden. BARST & Karen Willems spreken uiteenlopende emoties aan. En laten ons na een half uur pure intensiviteit, totaal verweesd achter.

Treha Sektori: Voodoo magie, in klank en beeld
Treha Sektori
, omschreven als donkere, bevreemdende Ambient. Ze zijn afkomstig uit Parijs, en brachten in 2009 hun debuut Sorieh op de markt. Opvolger Endessiah kwam uit in 2012. Treha Sektori is het soloproject van Dehn Sora. Wat we voorgeschoteld krijgen zijn duistere, betoverende klanken die je prompt koude rillingen bezorgen tot angstaanvallen. Met daarbovenop al even beklijvende beelden op het scherm. Waarbij een mysterieuze man, met een hoofddeksel in de vorm van een dierlijk skelet, lijkt de graven in de aarde. Waarna hij een skelet van een kat opgraaft en dat boven zijn hoofd houdt.
Dehn Sora ontbond in Ancienne Belgique zijn Duivelse demonen, door een rituele samensmelting aan te bieden tussen beeld en klank. Waardoor we werden gedreven naar de onderwereld, en de vuurtongen van de hel onze voeten voelden likken. Prompt wordt een soort voodoo magie boven gehaald, die we terugvinden bij bijvoorbeeld Afrikaanse stammen. In 2016 bracht Treha Sektori een nieuwe plaat op de markt: Acermeh. Waarop die voodoo elementen ook terug te vinden zijn. In Ancienne Belgique zorgde dit voor een beklemmend gevoel vanbinnen. De samenvoeging van Drones met pure ambient zorgde inderdaad voor een heel vreemd sfeertje. In het verleden vonden we dat het daarbij wat de monotone kant uitging. Echter, net door die al even bevreemdend aanvoelende beelden op het scherm, werden we deze keer als het ware gehypnotiseerd en in een diepe trance gebracht. Een trance waaruit ontsnappen onmogelijk bleek te zijn.

Medemateriaal ( An Opera by Lab.oratorium//Innerwoud + Astrid Stockman)

Tijd voor puur muziektheater. Onder de muzikale begeleiding van Innerwoud, een artiest die met zijn contrabas ons al meerdere keren diep heeft kunnen ontroeren. Hierbij gerugsteund door de vocale inbreng van twee sopranen.  Die bovendien indrukwekkende, tot de verbeelding sprekende dansen uitvoeren. Voelden we ons plots in een Opera terechtkomen. We citeren de uiteenzetting op de website van Astrid Stockman: Geïntrigeerd door de figuur van Medea, voeren de jonge makers van lab.oratorium aan de hand van het gedicht ‘Verkommenes Ufer I Medeamaterial I Landschaft mit Argonauten’ van Heiner Müller (1929-1995) een onderzoek naar onze geglobaliseerde wereld waarin iedereen non-stop onder druk staat om de eigen grenzen te verleggen.
Bron: http://www.astridstockman.be/evenement/medeamaterial/
Dans, muziek en tragedie zitten zodanig in elkaar verweven, dat we prompt koude rillingen over onze rug voelen lopen, en zelfs een traan wegpinken.
Dit resulteert in een dramatisch spel waarbij grenzen worden verlegd tussen pijn, woede, angst en vertwijfeling. De Griekse Tragedie, waarover Medea gaat, wordt uitvoerig uit de doeken gedaan. Echter binnen de hedendaagse tijdsgeest, met een knipoog naar het originele verhaal. Dans, muziek en tragedie zitten zodanig in elkaar verweven, dat we prompt koude rillingen over onze rug voelen lopen, en zelfs een traan wegpinken. De muzikale omlijsting, die Innerwoud naar voor brengt, past perfect in dat aangeboden plaatje. Bovendien is er de vocale omlijsting door de sopranen, die je ziel als het ware doormidden klieft en je hart doen bloeden. Het warme, lange applaus dat dit gezelschap na deze voorstelling mocht ontvangen was het bewijs dat niet alleen wij, maar iedereen die dit wonderbaarlijk schouwspel meemaakte in Ancienne Belgique hierdoor heel diep werd geraakt.

CHVE: een deugddoende trip doorheen de meest donkere kant van onze duistere ziel
Dat Colin H. Van Eekhoudt een artiest is wiens muzikale uitspattingen geen grenzen lijkt te kennen, weten we ondertussen. Met zijn project CHVE liet hij op Dunk!festival, vorig jaar, al een heel andere zijde van zichzelf zien en horen. Zijn laatste solo album Rasa is weer zo een meesterwerk, dat onze donkere ziel eerder tot rust en kalmte brengt. Door middel van een draailier, beelden van een aanwakkerend vuurtje op het scherm en zijn toch wel heel bijzondere stem. Weet Colin ons weer te bedwelmen en in diepe ontroering te brengen.
Ook live blijkt de samensmelting tussen muziek, beeld en vocale aankleding ons datzelfde gevoel van  immense gemoedsrust te geven.
Binnen de donkere waas zien we  inderdaad een lichtpunt, in de vorm van  dat aanwakkerend vuur.
Omgeven door een donker waas, zien we een lichtpunt in de verte. Ons hart bonkt onophoudelijk op het ritme van de subtiele percussie, we blazen de laatste adem uit. En dan rust... complete, onaardse rust die we geen plaats kunnen geven. Schreven we over Rasa. Ook live blijkt de samensmelting tussen muziek, beeld en vocale aankleding ons datzelfde gevoel van immense gemoedsrust te geven. Binnen de donkere waas zien we inderdaad een lichtpunt, in de vorm van dat aanwakkerend vuur.
Daar waar Colin bij AmenRa zijn angst uitschreeuwt, doet zijn vocale inbreng bij dit solo project je telkens naar adem happen en bezorgt je een ware krop in de keel. Tijdens de performance van CHVE belanden we in een duistere tot beklemmende atmosfeer. Zoals leven en dood vaak heel dicht bij elkaar liggen, zo weet CHVE een sfeer te scheppen schipperend tussen beide aspecten. Met als visueel beeld dat aanwakkerend vuur, en een intensieve vocale en instrumentale omlijsting die recht doorheen je hart boort. Bezorgt CHVE ons weer een deugddoende trip doorheen de meest donkere kant van onze duistere ziel.

Empusae: "with a little help from my friends''
We gaven het in het begin van dit verslag al aan. In grote mate stond alles op deze avond in het teken van de release van Empusae ‘Lueur’. Empusae, is het muzikale alter ego van Nicolas Van Meirhaeghe (Sal-Ocin). Naast zelf een begenadigde artiest en sympathiek mens, te zijn. Laat Nicolas zich omringen door een rits van bevriende muzikanten. Die zijn muziek zowaar naar een nog hogere dimensie weten door te stuwen. In samenwerking met Dehn Sora, BjØrn Lescouhier, Tokyo Oyo, Tom De Doncker, Colin H. van Eeckhout en Bart Desmet. Bracht Empusae een hartverscheurende performance, die niet zomaar recht door ons hart boorde. Nee, ons hart werd gewoon in duizend stukken geslagen. Uiteraard is dat de verdienste van Nicolas zelf. Die als multi-instrumentalist de gave bezit om net die klanken naar voor te brengen, waardoor je heel diep wordt geraakt. Eerder werden we nog maar eens meegevoerd naar een onaards mooie, donkere wereld. Waardoor de realiteit om ons heen prompt werd vergeten.
Gerugsteund door de adembenemende viool klanken die Tokyo oyo naar voor bracht. Het streepje intensieve percussie en klokkenspel van Dehn Sora en Bjorn Lescouhier. De vocale kruisbestuiving van enerzijds Colin H. Van Eeckhout en anderzijds Tom De Doncker. En de verdovende gitaar/drones van Bart Desmet. Werd dit de gedroomde afsluiter, van een heel geslaagde avond. Empusae legde de lat vanaf het begin heel hoog. Bovendien steekt Nicolas en zijn vrienden enorm veel variatie in de set. Oorverdovende klanken, die je trommelvliezen dreigen te doen scheuren, werden gecombineerd met intimistische tot hartverwarmende klanken. Waarbij de haren op onze armen kwamen recht te staan, van puur innerlijk genot.
Klinken de twee songs op ‘Lueur’ al indrukwekkend, dan worden live zowaar nog meer grenzen verlegd. Met een beetje hulp van de vele vrienden in de muziekwereld, werd hier uiteindelijk een performance neergezet die niet zomaar aan de ribben bleef kleven. Eerder werden we nog maar eens meegevoerd naar een onaards mooie, donkere wereld. Waardoor de realiteit om ons heen prompt werd vergeten. Elk van de aantredende artiesten zat in even diepe innerlijke concentratie hun ding te doen, dan het publiek dat ademloos dit wonderbaarlijk schouwspel aanschouwde. Het hartverwarmende applaus dat Nicolas en zijn vrienden ten deel viel, was zeker en vast meer dan verdiend. Als ultieme kers op de taart, om deze heel bijzondere avond af te sluiten, kon dit wel tellen.

Met dank aan Snoozecontrol - Erik Vandamme - http://www.snoozecontrol.be

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)

Pagina 113 van 306