logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

L'Impératrice -...
suicidal_tenden...
Concertreviews

The Lemon Twigs

BRDCST – The Lemon Twigs – Onschuld en Onstuimigheid van 2 broers

Geschreven door

BRDCST – The Lemon Twigs – Onschuld en Onstuimigheid van 2 broers
BRDCST - The Lemon Twigs, Vanishing Twin
Ancienne Begique (AB Club)
Brussel
2017-04-06
Johan Meurisse

De jonge gasten van het NY-se The Lemon Twigs van de broers Brian (19) en Michael (17) D’Addario absorberen de muziekgeschiedenis van de jaren zestig , zeventig en tachtig op hun plaat ‘Do Hollywood’. Live klonk het rommelig , als een potje ongeregeld .

In de sound flitsten The Beatles , The Kinks , The Rolling Stones, T-Rex , David Bowie , Queen tot meer recent The Posies en zelfs The Scabs aan ons voorbij. De twee broers zijn talentrijke multi-instrumentalisten, wisselen probleemloos van instrument , zijn enthousiasmerend , hebben hun invloeden en putten uit verschillende vaatjes.
Beiden kwamen op het voorplan. De set was verdeeld in twee stukken en pijnlijk bleek dat ze maar erg matige zangers zijn. De puike songstructuur – opbouw ving het rommelig concept, als een pleister op de wonde, op.
Een eerste sfeervol, gelaagd deel van ingetogen nostalgie kregen we met de jongste Brian op gitaar en keys . Het wondermooie , uitbundige “I wanna prove to you” opende de set, een pareltje op plaat , live door de vocale zwakte wat ontkracht . De sixties zaten diep geworteld , de psychedelica drong  in “Haroomato” door, de onschuld was groot op een song als “Why didn’t you say that” en “These words” intrigeerde door de huppelende ritmiek en 70s orgel. “How lucky I am” kon worden geplukt uit de James Dean – Marilyn Monroe (hit)stal , van leren jackets tot breed opwaaierende witte rokken. Een ‘kauwgomballenpop’ nummer . Soul, funk, garage dwarrelden door de nummers; spijtig genoeg ontstemde de zang de sierlijke melodieën .
Broer Michael kwam in de spotlights. Hij verliet de drums en gorde de gitaar om; het tempo werd plots fors verhoogd , strak, snedig en punky klonk het nu allemaal  . Als een bezetene ging hij tekeer en gaf hij de songs een frontale punch , de snaren gespannen en de melodie hobbelig, ontspoord. De sound ging muzikaal als vocaal uit de bocht. Het stak niet tegen , het gaf net dat ietsje meer glamrock ,  ruig- onstuimigheid en ongecontroleerde chaos in de tempowissels van “Night song” , “Baby baby”, “As long as we’re together” en “A great snake”.
De twee zitten vol muzikale ideeën , die verder uitgewerkt worden in 2017, “Queen of my school” was er zo eentje die dicht aan de nineties klopte van The Posies van Ken Stringfellow en Jon Auer , de twee sing/songwriters die ook al de muziekgeschiedenis samenpersten.

Het dwarse van de twee broers kwam samen in een kort, leuk concertje van onschuldige pop en onstuimige rock die uit de bocht kon gaan of mooi versmelten …

Vanishing Twin , één van de supports , kreeg op BRDCST voldoende ruimte zich te profileren De groepsnaam huivert door een verdwenen tweeling syndroom in de baarmoeder. Muzikaal putten ze uit een ander vaatje . Het kwintet uit Londen puurt op flower power, retropsychedelica en maakt de link met 90s grootheden  Stereolab, Transglobal Underground , Loop Guru en het hedendaagse Goat . We tekenden voor een veilig, ontspannend , chilly zweverig gevoel , wat net het contrast maakt met hun groepsnaam. We hadden een tribal van heel veel instrumenten ; door de flutes , melodica , keys, viool kregen ze een verslavende werking en wakkerden ze een hypnotiserende trance aan. Songs werden mooi uitgediept en uitgesponnen .
Vanishing Twin verveelde geen moment, de sound borrelde ,  twinkelde door de ritmes en klonk fris, sprankelend . Een mooie ontdekking .

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)

Run The Jewels

BRDCST - Run The Jewels - Driftige hiphop zorgt voor vet feest!

Geschreven door

BRDCST - Run The Jewels - Driftige hiphop zorgt voor vet feest!
BRDCST - Run The Jewels
Ancienne Belgique
Brussel
2017-04-06
Masja De Rijcke

Hiphop heeft z’n opmars in deze tijden en ook in België komen de liefhebbers flink aan hun trekken. Onze nationale hiphoppers en rappers/rapsters als Coely, Stikstof en Zwangere Guy doen het zeer goed en ook de muziekwedstrijden lopen er van over dezer dagen. Om die reden was het voor ons dan ook geen verrassing dat Run The Jewels voor een volledig uitverkochte AB mocht spelen.

Run The Jewels bracht als voorprogramma The Gaslamp Killer mee. Deze Amerikaanse Dj vermengde live op podium de vetste hiphopschijven met de zwaarste elektronische beats. Tijdens de zomerfestivals is deze man z’n agenda ook steeds goed gevuld en terecht, want The Gaslamp Killer man kan zonder twijfel een stevig feest doen losbarsten.

Toen we eind december 2016 net klaar waren met ons muzieklijstje van Beste albums van 2016, kwam ineens Run The Jewels met hun derde album op de proppen. We konden ons lijstje meteen opnieuw beginnen opmaken want deze klepper mocht er zeker niet op ontbreken. Deze opzwepende gangstermuziek bracht ons meteen in de juiste vibes. Stilstaan was dus geen optie meer want de onstuimige beats en attitude werden in de zaal hevig rondgegooid. Run The Jewels is ongetwijfeld het beste rapduo dat we live al aan het werk gezien hebben. De show was rijkelijk gevuld met tracks uit hun laatste album waaronder “Down” (featuring Joi), ‘”Talk To Me”, “Hey Kids”, “Stay Gold” en nog enkele andere kleppers .
Maar ook eerdere albums werden mee in de strijd gegooid. Gelukkig maar! want  de vuile tongen in “Love Again” en het gelijknamige nummer “Run The Jewels” mochten voor ons niet in het spektakel ontbreken.

Deze driftige vertoning was een mooie en dansbare samenvatting van de drie schitterende albums die live met brute power door onze aderen werden gepompt.
We vonden het goed, sterker nog, we hebben er enorm van genoten en we hebben heel hard gedanst !

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)

Pallbearer

Pallbearer - Heftige slow motion metal

Geschreven door

Aan de vooravond van hun passage in de Botanique heeft Pallbearer  (Arkansas, USA) het geweldige ‘Heartless’ uitgebracht, een album dat zich met zijn logge kracht al enkele dagen in ons brein heeft vast geankerd. De band komt de plaat voorstellen in de sfeervolle Rotonde waar ze een zwaar, duister en mistig geluidsgordijn optrekken. Pallbearer heeft zijn biotoop in de donkere krochten van doom-metal en ook de groepsnaam, vrij vertaald ‘lijkdrager’, laat weinig vrolijke deuntjes vermoeden. Pallbearer doet het slow en heavy, de massieve slepende metal klinkt bij momenten loeihard maar er kan ook regelmatig naar adem gehapt worden via verstilde passages en glasheldere gitaarbeekjes.

Pallbearer blinkt uit in overwegend lange solide songs waarin een emotionele diepgang ontluikt van achter die stevige geluidsmuur. De grondvesten zijn vervaardigd volgens de aloude Black Sabbath formule, maar Pallbearer heeft in een geheel eigen stijl daarop een mooi complex van uitgedokterde songs gebouwd. “Dancing In Madness” is zo een parel van het zuiverste water waar glooiende gitaren verbroederen met zware riffs en ijle vocals. De song loopt vlotjes boven de 10 minutengrens, en het is elke seconde genieten. Nog zo een majestueuze  knaller is het ruigere meesterstuk “Worlds Apart” uit hun vorige plaat ‘Foundations Of Burden ‘. Ook deze fenomenale motherfucker van een song scheurt een eind weg tot ie tot ver boven de wolken uitstijgt. Een trance oproepen noemen wij dat dan, en dat lijkt hier aardig te lukken want die intense zwaargebouwde Pallbearer-sound gedijt prima in de heerlijke Rotonde, een prachtzaaltje waar de bandleden vol lof over zijn. Vandaar dat ze hier wellicht één van hun beste concerten tot op heden weten te brengen.

Zoals vaak bij dit soort bands moet ook Pallbearer het niet van een verschroeiend tempo hebben, maar eerder van rijzige en krachtige bulldozers van songs die zich ergens tussen nevel en duisternis bevinden en daarbij een bijzonder verslavende werking veroorzaken. Geen oeverloos trash-geweld, wel een overwegend heavy geluid die vaak door merg en been snijdt en waarin fijne nuances zijn uitgewerkt. We denken spontaan aan Sleep, Windhand of Earth, maar soms ook aan Metallica die door hun psychiater bewust op downers zijn gezet (het gitaarintermezzo in “Thorn” bijvoorbeeld lijkt te zijn weggelopen uit zo een typische Metallica ballad en ook “Lie Of Survival” heeft in de tragere passages van ‘The Black Album’ zitten graaien).
Een wondermooi en flink uitgesponnen “A Plea For Understanding” weet de gevoelige post-metal snaar te raken, terwijl de bronstige afsluiter “Foreigner” (de oudste song van de avond) de heaviness terug aanwakkert en er in een apocalyptische bui nog een flinke snok aan geeft. Een uitvoerige mokerslag die kan tellen als krachtige afsluiter van een avondje verbluffend stevige en uitgedokterde doom-metal.


Doe uzelf een plezier en schaf hun laatste pronkstuk ‘Heartless’ aan. Wij hebben hier alvast een fraai vinyl-exemplaar op de kop getikt en dat door de voltallige band laten signeren op die prachtige binnensleeve. Een lekker vinyltje, toch nog altijd veel straffer dan die verdomde Spotify, nietwaar ?
Pallbearer is op 23/04 nog te bewonderen op Roadburn, een festival die hen op het lijf geschreven is.

Organisatie: Botanique, Brussel

Vader

Vader – Poolse bulldozer death metal!

Geschreven door

Vader – Poolse bulldozer death metal!
Immolation + Vader
Kreun
Kortrijk
2017-04-04
Frederik Lambrecht

Death metal, een muziekkeuze in het leven en een muziekstijl die ook ettelijke bands in zijn macht heeft die het woord van death metal verspreiden...maar niet iedere band is hetzelfde qua intensiteit en spijtig genoeg uitvoering, waardoor je nog altijd een onderscheiding hebt tussen de diverse bands, gelukkig maar! En voor ondergetekende blijven oude death metal bands zijn favoriet, dus was ik uitermate tevreden om op een doordeweekse dinsdag 2 vette bands aan het werkte mogen zien in Kortrijk.

Er was nergens een bordje ‘uitverkocht – sold out’ te bespeuren dus was het niet bepaald drummen in de zaal met uitstekende klank. Maar waren de bands in puike doen?

Wel, openen doen we met de Amerikaanse band Immolation die nog maar recent hun laatst plaat hadden uitgebracht getiteld ‘Atonement’. En zoals verwacht werden een reeks nummers uit deze laatste album ten tonele gebracht waaronder  opener “The Distorting Ligh”, “Destructive Currents” en  When the Jackal Comes”. Direct werd duidelijk dat deze plaat meer melodie bevat dan hun oudere platen, want toen nummer “Immolation” van hun debuutplaat uit de strot van Ross Dolan kwamen en uit de trommels en snaren van de andere bandleden, ging het toch een tandje meer rechttoe, rechtaan. Uit album ‘Close to a World Below’ werd het razende “Higher Coward”  gebracht en werden de fans ook getrakteerd op titelnummer “Majesty and Decay” van het gelijknamig album. Grappig om zien was hoe gitarist Robert Vigna zijn gitaar ter hand nam alsof hij gemaakt was van gloeiend staal. Een showbeest pur sang dus haha. Wat ook opviel was dat drummer Steve Shalaty soms enkele steekjes liet vallen en dat zijn voetenwerk niet correct afgesteld stond, waardoor dit voor sommigen wel als enerverend kon beschouwd worden. Gelukkig kon ik daar persoonlijk afstand van nemen en vond ik het een geslaagde show!
Vooral de klanken van de frontman/bassist waren een verheerlijking voor het oor, vette beurt!

Het begon al enkele graden warmer te worden en dan moest het beste nog komen met oudgedienden Vader die reeds meedraaien sinds 1983. De stem van Peter is een groot handelsmerk van deze death metal band, alsook de enorme hoeveelheid thrash die in hun muziek verweven zit. De beginsample werd afgespeeld en toen werd onmiddellijk de deur ingetrapt voor 1 uur durend vakmanschap. Alles zat goed ineen en ze hadden klaarblijkelijk toegeleefd naar deze avond want het vuur zat erin kan ik bevestigen! Hun laatste plaat dateert van eind 2016 met supernummers “Angels of Steel” en “Prayer to the God of War” die de boel deed ontploffen vooraan het podium. Reeds 13 albums staan al op hun conto en de beste tracks stonden  op de setlist waaronder “Decapitated Saints”. Er werd weinig gecommuniceerd, maar des te meer nummers gespeeld zoals het hoort. Topnummers die mij het meest bekoorden (want alles werd op hoog niveau gebracht’ was ongetwijfeld “ Wings”, het nummer die mij als eerste binnenschiet wanneer de naam Vader ter sprake wordt gebracht en het machtige “This is the War” van het Necropolis album.
Spijtig genoeg was 1 uur te kort, want wat had ik toch zo graag “Black to the Blind” op hun setlist zien verschijnen deze avond. Soit, het amusement leed er niet onder en graag zou ik toevoegen dat bij beide hoofdacts deze avond (5RAND &  Monument of Mysanthropy buiten beschouwing gelaten want door het vroege startuur gemist) de lichtshow subliem was, iets wat weinig onder de aandacht gebracht wordt. Er was ook 1 foutje te bespeuren bij de PA, want Immolation zat de eerste seconden van hun aftrap zonder klank, maar dit werd rap rechtgezet.

Concluderen kan ik dus dat death metal op een dinsdagavond in de Kreun een boost geeft om de week verder te zetten en dat dit voor herhaling vatbaar is. Immolation heeft alvast bevestigd dat ze in september terug in België zullen vertoeven, hopelijk duurt het ook niet te lang eer we de Poolse bulldozer Vader terug mogen verwelkomen! I had a blast!

Organisatie: Fee The Fire (ism Wilde Westen, Kortrijk)

Delvis

Delv!s – Knuffelfunk, the belgian edition

Geschreven door

Klaar voor ‘some honey dripping love, made in Belgium’? Delv!s staat helemaal voor je klaar en wil dat je je bekken zachtjes los schudt, dansend of op andere manieren. En daarna vraagt hij op zeer lieve en beleefde manier of het lekker was. In 2013 nog een flinke hit met “Tell me”, dit jaar een veelbelovende oogst met het heerlijk strakke “Come my way” en zijn eerste EP ‘No ending’ op komst. Een hele tijd al timmert de Landense Niels Delvaux gestaag aan zijn soultraincarrière, maar 2017 kan wel eens een ‘grand cru’ jaar worden voor hem.

Het publiek wordt eerst richting wiegen gemasseerd door het Gentse BLOW Trio. Drie mannen met zwarte hoodie en een half wit masker op,  ze kunnen zo mee het filmscherm op als randpersonages voor een Scary Movie-sequel. Met twee tenorsaxen en een drumstel en zonder een woord , creëren ze een combi van dance en dubstep. Aangenaam om zien en horen, misschien net iets te veel gimmick.
Enter the dragon on stage, ofwel Delv!s die als een onvervalste knuffelbeer minzaam het publiek doet glimlachen. Met zijn achten zijn ze in totaal op het podium, inclusief twee blazers en een beminnelijke en opvallende achtergrondzangeres. Een mooi, zomers en warm geheel, met soms een iets te nadrukkelijke drum in de mix. Delv!s brengt een hartveroverende set : geen grootse dingen, wel 100% plezier met “Mama”, de Nina Simone cover “Ain’t got no, I got life” en zijn twee aanstekers “Tell me” en “Come my way”. Zijn stem is een onverwoestbare dijk, ook al vertelt hij op het einde van de show dat hij een verkoudheid onder de leden heeft, maar werkelijk niemand in de zaal merkt het op. Een hete brok testosteron is hij niet op het podium : wel een verademing om te zien, hoe hij zeer karakteristiek rondhobbelt op het podium en soms naar zijn zij grijpt, even denkend dat hij pijn in zijn milt heeft. Er komt geen overdadig machogedrag aan te pas bij Delv!s, hij fluistert liever subtiel mooie liefdeswoorden en neemt er graag de tijd voor. En dat doet hij met verve, voor hem mag het woord love wel duizend keer helder gezongen worden.
Eindigen doet hij helemaal alleen, met “What a wonderful world” van Sam Cooke. Delv!s houdt van de stemmen van de grote funk- en soulzangers, en hij staat er moeiteloos naast.

Of hij het internationaal al dan niet maakt, is eigenlijk van geen tel. Weet gewoon dat Vlaanderen voortaan een echte, ambachtelijke soulzanger in huis heeft, en dat zijn optredens je een liefdevol en gloedvol gevoel zullen geven.

Organisatie: Democrazy, Gent

Bazart

Bazart gooit mantel der Belofte definitief af – Bazart - Kleinkunst in Coldplay-gehalte

Geschreven door

Bazart gooit mantel der Belofte definitief af – Bazart - Kleinkunst in Coldplay-gehalte
Bazart
Lotto Arena
Antwerpen
2017-03-31
Gerrit Van De Vijver

Geen grotere booming business dan Bazart voor het ogenblik. Was het een stock-aandeel op de Beurs, de dividenden zouden fameus zijn. Een uitgekiende planning. Eerst 2 EP's, dan pas CD. Kleinere zalen, de AB, en dan nu de Lotto Arena. Ze hadden al Arena-ervaring opgedaan, als voorprogramma van Oscar and The Wolf in 2015.  Het Sportpaleis is al aangekondigd…

‘Perfect’ op schema. Vandaag was School is Cool hun voorprogramma … Was de ‘perfecte opwarmer’! Had dit vorig jaar andersom geweest, je had het normaal gevonden.
Dan toch. Bazart , de stap naar de ‘grote’ zaal. Van zelfonderschatting gesproken. Op amper een dag uitverkocht. Dan maar vlug overwogen om een 2de te plannen. De indie-pop band, met door Mathieu clever zelfgeschreven teksten , die iedereen aanspreken of toch zeker doet nadenken. Samen met doordringende synthesizers en elektro-sound, en je hebt een ideale cocktail van kleinkunst, maar dan in Coldplay-gehalte.
Mathieu is sowieso een crowdpleaser, die met z'n bambi-ogen menig hart doet smelten. De eeuwig verguisde witte sokken weer cool en ‘wareable’ maken, is hiervan het grootste bewijs!
Bizar. Het contrast tussen cd en een live-optreden. Daar waar menigeen de cd een beetje te soft vindt, is hun live-performance één groot feest! Alle hits werden gebracht, waaronder 4 nieuwe, en telkens leek het als het ware het Vlaams zangfestival. En het publiek kent z'n pappenheimers. Daar waar het vooral niet moet, laten ze Mathieu z'n stem overheersen. Met de combinatie van timbre, timing en dans  bespeelt hij het publiek perfect. Daar waar je denkt dat ze uit hun dak gingen, was er net nog die stap extra.
Geestig ook. Bij de cover "Sterrenstof" van de Jeugd Van Tegenwoordig, vond Mathieu het nodig om te vermelden : " oh ja, dit nummer was niet van ons…"
Dit alles werd nog meer ondersteund door een wervelende, perfect uitgeschreven lichtshow. In symbiose met de rookmachines en laserinstallaties, benadrukten ze perfect de passende sfeer van het desbetreffende liedje. Alle hits werden gebracht, met als afsluiters “Echo'” en 'Goud'.
Geen nummer dat het optreden van Bazart@ LottoArena zo beschrijft als deze song. Citaten legio:
Geen kans, er is geen kans op nog twijfel
Meevalt, als het meevalt op het einde
Oh geloof mij, elk feest duurt hier oneindig
Ik zie goud aan de rand van de zon
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
En dan staat er nog een vol Sportpaleis op de planning….
Wat gaat dat geven…?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/school-is-cool-31-03-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bazart-31-03-2017/

Organisatie: Live Nation

Warhaus

Warhaus - Van de tropische jungle naar verlaten Brusselse straten

Geschreven door

Warhaus - Van de tropische jungle naar verlaten Brusselse straten
Warhaus – Dijf Sanders
Ancienne Belgique
Brussel
2017-03-31
Birgit Coucke

Geen review van Warhaus, J. Bernardt of Zimmerman gaat voorbij of je leest wel een verwijzing naar Balthazar. Het kan ook niet anders want de zijprojecten van de Balthazarfrontmannen en bassist zijn niet alleen qua personeel maar ook qua sound onlosmakelijk met elkaar verbonden. Na een eerste passage in oktober vorig jaar mochten Maarten Devoldere en zijn Warhaus-kompanen deze keer de grote zaal Ancienne Belgique vullen. En met succes: het concert was volledig uitverkocht.

Opvallen: dat is wat een voorprogramma moet doen. Met een grote backdrop deed Dijf Sanders (bekend van Teddiedrum, The Violent Husbands en van zichzelf) het meteen. Zijn psychedelische sounds werden ondersteund door een spel van licht, schaduwen en bewegende projecties. De weinige gelukkigen die al aanwezig waren in de AB waanden zich spontaan in de jungle onder begeleiding van de natuurgeluiden en chille vibes.  Door verschillende soorten slagwerk en een xylofoon kreeg je een waar Tarzan-gevoel. Dijf wist het publiek best wel op te warmen en gaf het roer over aan Warhaus met opvallende woorden. ‘Ik ga nog één liedje spelen voor Warhaus komt en jullie hoofdjes kapot gaan… van prettigheid’.

Eerlijk? Onze hoofdjes gingen niet kapot, maar het was wel prettig. Wie zich nog steeds in de door Dijf Sanders’ gecreëerde tropische sferen bevond werd daar netjes weg gehaald door Warhaus. Met een minder bekend en behoorlijk zwoel “Control” werd de zaal dan ook volledig onder controle gebracht. Doorheen de show werden de reeds bekende nummers van zijn debuut ‘We Fucked a Flame into Being’ afgewisseld met nieuw materiaal. Het viel op dat de Balthazar-sound minder doorklonk in het nieuw materiaal. Een goed teken, lijkt ons, want dit is misschien het bewijs dat Warhaus zijn draai gevonden heeft in zijn solo-zijtak en dat we alleen nog maar vernieuwende nummers kunnen verwachten.
Warhaus vond al meteen zijn eigen stempel en bouwt nu verder aan hun oeuvre. Het schalende geluid van een krakkemikkige trompet speelde een sleutelrol in het hele verhaal, netjes samengaand met hier en daar een schrille gitaar (vooral in het instrumentale “Beaches”). Zo creëerde Warhaus een duistere sfeer van een rustige wandeling in verlaten straten, gedreven door duistere gedachten en een tikkeltje wanderlust.
Het leek alsof “Machinery” in een iets lager tempo gebracht werd dan de studioversie, maar de charmes van het lied gingen allesbehalve verloren. Vooral in dit nummer kon het ondersteunende stemgeluid van vriendin Sylvie Kreusch ons wel bekoren. Haar elegante bewegingen (het oog wil ook wat) maakten het helemaal af. Warhaus wordt vaak vergeleken met Gainsbourg en Birkin, en op het podium voel je ook dat Warhaus de liefdesbaby is van Devoldere en Kreusch. De begeerte en verlangen spat uit ieder nummer.
Maarten Devoldere waagde op het einde ook een gokje. Hij sloot de set af met het nieuwe “Mad World” en dat bleek verbazend goed uit te pakken. Als het bordje ‘uitverkocht’ nog niet duidelijk genoeg was, dan was de manier waarop het publiek de nieuwe nummers in de armen sloot wel een duidelijk teken van liefde. Bijna vanzelfsprekend eindigde deze avond met het mooie “BXL”.

Zijn liefde voor de stad was duidelijk te horen en werd dan ook overgedragen aan het publiek, dat het op zijn beurt even later ging gaan verspreiden in de –inmiddels donkere- straten van Brussel op een mooie lenteavond.

Setlist: Control/The Good Lie/Beaches/Against the Rich/Stanger/Memory/Machinery/Here I Stand/I’m Not Him/Mad World//Bruxelles//

Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/warhaus-31-03-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dijf-sanders-31-03-2017/

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

Swans

Swans - De grote hypnose show van opper-sjamaan Michael Gira

Geschreven door

Soms heeft een mens een duwtje nodig om zijn bucket list op tijd en stond wat in te korten. Neem nu bijvoorbeeld de New Yorkse cultband Swans: al jaren stond het gezelschap rond de avantgardistische noise guru Michael Gira op ons lijstje ‘must see bands’, maar het duurde uiteindelijk tot de aankondiging ‘final Belgian clubshow’ om ondergetekende over de streep te trekken. Aanleiding van dit alles is de vorig jaar op Gira’s eigen Young God label verschenen ‘The Glowing Man’, een fraaie dubbelaar die volgens de man zelf wel eens -sommige flauwe woordspelingen laat je gewoon niet liggen- de zwanenzang van Swans zou kunnen betekenen.

De Gentse Democrazy kreeg de eer om die bewuste laatste clubshow op vaderlandse bodem in goede banen te leiden, te beginnen bij het zoeken naar een gepaste lokatie. Het werd voor ons een maiden trip naar de Kompass Club, een voormalig fabriekspand op een boogscheut van de Ghelamco arena dat in no-time een begrip is geworden bij techno hipsters. Geen nood, het pand bleek polyvalent genoeg om ook een echte live band te huisvesten: de betonnen akoestiek, de schaarse verlichting en de kille beschimmelde muren vormden vanavond het gedroomde decor voor Gira en zijn vijf huurlingen om 2.5 (lees: twee en een half) uur lang onze pijngrens af te tasten. Toegegeven, we zijn wel wat gewend sinds Kyuss (Pukkelpop ’95) en My Bloody Valentine (Pukkelpop ‘09), maar het vriendelijke ‘Protect your ears’ advies van de organisatie sla je bij een band als Swans maar beter niet in de wind.
We treffen Gira vanavond in een goedgemutste bui. Het hoeft niet eens te verbazen dat de 63-jarige frontman zich onmiddellijk thuis bleek te voelen in de industriële kaalheid van de Kompass Club. De ranke Amerikaan zag er door zijn lange platgestreken grijze haren en wazige blik op oneindig overigens een beetje uit als het soort zonderlinge pervert die je liever niet ziet opduiken aan de schoolpoort van zoon- of dochterlief. Het droeg allemaal bij tot de gespannen en bijwijlen ronduit beangstigende sfeer die in de lucht hing toen opener “The Knot” tergend traag en meesterlijk subtiel werd ingezet. Wat begon met een eenzame regendruppel en een zuchtje wind eindigde in een alles en iedereen verpletterende tsunami van dissonante noise en monumentale sludge. Fans van Godspeed You! Black Emperor en Pelican hadden hier ongetwijfeld een ferme kluif aan, maar dan met dit verschil dat Swans aritmisch, amelodieus én abnormaal luid uit de hoek kwam.
Gira kan je dan wel bezwaarlijk een uitzonderlijke zanger noemen -elke boeddhistische monnik kan immers even klaaglijk mediteren als de goddeloze Amerikaan-, de man heeft wél de juiste papieren als het op dirigeren aan komt. Met subtiele vingerbewegingen, een halve armslag of een vurige blik laat hij zijn stormtroepen keer op keer ver boven zich uit stijgen. Alleen de rol van lap-steel maestro Christoph Hahn in dat orkest leek ons niet geheel duidelijk. Met een instrument dat het moet hebben van subtiliteit, kwam de man nooit echt in het stuk voor, in tegenstelling tot de dodelijk efficiënte mokerslagen van Phil Puleo, de kosmische ambient drone synth van nieuwkomer Paul Wallfisch, de brutale stormram bas van Christopher Pravdica en de Stoïcijnse gitaaruithalen van Swans-van-het-eerste-uur Norman Westberg.
We zijn een klein uur ver in de set en er staat ... euh reeds één nummer op de teller. Toch slaat de verveling nooit toe: Swans live heeft immers veel weg van één langgerekte hypnose trip waar tijdsbesef tot louter een banaliteit wordt gedegradeerd. Ook opvallend is dat jong en oud schouder aan schouder de trance ondergaan. Sinds het eerste Swans wapenfeit ‘Filth’ uit ’83 lijkt Gira dus elke daaropvolgende generatie aan te spreken, zelfs al beperkt de huidige tour zich in essentie tot materiaal uit de jongste twee albums en een handvol onuitgebrachte songs. Wij zijn vooral fan van de meest recente worp ‘The Glowing Man’, waaruit “Cloud Of Forgetting” en “Cloud of Unknowing” worden geplukt. De pastorale neofolk die zo sterk primeert op die plaat is live weliswaar ver te zoeken. In de Kompass Club is immers enkel plaats voor een elektrische storm waarbij de decibels erg kwistig in het rond worden gestrooid. Het titelnummer van het jongste Swans opus vormt de apocalyptische afsluiter waarbij de groep nogmaals bewijst heer en meester te zijn in hard-zacht contrasten.

Zes nummers in 150 minuten: de eindbalans klinkt saai en langdradig maar het tegendeel is waar. Opper-sjamaan Gira en zijn gedwee in de pas lopend gevolg namen op niets minder dan indrukwekkende manier (voorlopig) afscheid van de Belgische clubscene. Voor wie nog plaats heeft op zijn of haar bucket list is er nog een laatste herkansing: boek eind mei een weekendje Zottegem en doe er maar meteen een ticket voor het Dunk! festival bij.

Organisatie: Democrazy, Gent

Tedeschi Trucks Band

Tedeschi Trucks Band – Roll on!

Geschreven door

Donderdag 30 maart diende zich aan als een zalige lentedag. Een mens heeft dan al snel eens de behoefte om 's avonds een terrasje te doen met een lekker potje gerstenat voor zijn neus. En als je dit dan nog eens kan combineren met een optreden van de Tedeschi Trucks Band? Er zijn minder leuke dingen in het leven ...

Het Koninklijk Circus in Brussel was vanavond the place to be voor elk zichzelf respecterend liefhebber van kwaliteitsvolle  blues, rock, soul met funk- en jazzinvloeden. De Tedeschi Trucks band is dan ook van het beste wat er op dit muziekvlak heden ten dage rondloopt.

Susan Tedeschi (zang, gitaar) en Derek Trucks (gitaar) waren beiden succesvol met hun respectievelijke bands (The Susan Tedeschi Band en The Derek Trucks Band) en deden de nodige ervaring op door te touren in het voorprogramma van o.a. The Allman Brothers Band, John Mellencamp, en The Rolling Stones om er maar een paar te noemen. Derek zelf was 15 jaar vast bandlid van The Allman Brothers Band en maakte eveneens deel uit van de vaste begeleidingsband van Eric Clapton.
Beiden vonden elkaar niet enkel privé (het koppel is al meerder jaren gehuwd), ook muzikaal werd een eigen nestje gebouwd: The Susan Tedeschi Band en The Derek Trucks Band versmolten tot de Tedeschi Trucks Band.
In 2011 kwam het debuut (‘Relevator’) uit en won meteen de Grammy voor beste Blues album. Een jaartje later was er al een livealbum onder de naam van ‘Everybody’s Talking' waarbij nummers van debuut afgewisseld werden met covers. In 2013 zag 'Made Up Mind' het levenslicht.  Stuk voor stuk kwaliteitsplaten en daar hoeft het vorig jaar verschenen 3de studioalbum 'Let Me Get By' zeker niet voor onder te doen! Een hele sterke, prima geproduceerde schijf is dit en geeft aan dat de 12-koppige band een nog hechter groepsgevoel toont dat op de vorige platen. Recentelijk werd een 2e live album op ons losgelaten '‘Live From The Fox Oakland’ en deze wordt nu ten volle gepromoot.

Maar terug naar 't Koninklijk Circus nu. Voor ondergetekende een eerste kennismaking (zowel met zaal als met live optreden van de band) en die was uitermate positief!

Gedurende 2 uur (voordien was er aangegeven dat het concert in 2 delen zou opgesplitst worden, maar dat bleek niet het geval te zijn) werd een nagenoeg uitverkochte zaal getrakteerd op voortreffelijke uitvoeringen van eigen nummers en diverse covers.
Om 20u15 betrad het 12-koppig ensemble de bühne.  Een mooie overzichtelijke opstelling, met op links toetsenist / fluitist Kofi Burbridge en bassist Timothy Lefebvre, achterin het immense dubbele drumstel van Tyler Greenwell en JJ Johnson, op rechts achter vinden we de backing vocalisten Mike Mattison, Mark Rivers en Alecia Chakour , op rechtsvoor de blazerssectie met Kebbi Williams op sax, Ephraim Owens op trompet en Elizabeth Lea op trombone. Susan Tedeschi en gitarist Derek Trucks nemen hun plaats middenvoor in.
Geopend werd er met een beklijvende versie van de bluesy beuker “Made Up Mind” met stuwende gitaarriff van Derek. Susan is meteen goed bij stem en al snel is er een eerste interactie (en dit zou niet voor het laatst zijn) tussen Derek en de andere bandleden. Heerlijke opener! Ingeleid door een Oosters klinkend slidegitaarpartijtje krijgen we vervolgens een prima versie van “Laugh About It” - dat afkomstig is van hun meest recente studioalbum - te horen, wondermooi gedragen door de hese, soulvolle stem van La Tedeschi en daarbij subtiel ondersteund door het blazerstrio. 
Band en publiek raken stilaan opgewarmd en wanneer we een stomende versie krijgen van “Keep On Growing” (Eric Clapton- cover) gaat het dak er een eerste keer af in het Circque Royale. Midden in het nummer trekt Derek een eerste keer serieus van leer, meesterlijk bijgestaan door de dubbele ritmesectie van de heren Greenwell en Johnson. Wow, wat een versie … Men had het nummer evengoed tot 'keep on glowing' kunnen omdopen!
Een tweede cover volgde en dit werd een wondermooie hommage aan de vorig jaar overleden Canadese folksinger en songwriter Leonard Cohen. ”Bird on a Wire” werd door Susan zo hemelsmooi ten tonele gebracht, dat Cohen van bovenaf wel moest goedkeurend knipogen. Wederom een waar kippenvelmoment. Het zoete "Don't Drift Away" laat ons vervolgens zachtjes wegdromen. Nadien mocht ook Mike Mattison zijn soulkunsten etaleren op het broeierige funky "Don't Miss Me When I'm Gone".
Een lang uitgesponnen versie van “Idle Wind” werd vooreerst heel mooi ingeleid door de dwarsfluit van Kofi Burbridge en gaandeweg het nummer mocht elk van de topmuzikanten (want dat zijn ze wel degelijk) het beste in zichzelf boven halen. Tedeschi en Trucks mogen dan wel de speerpunten van de band zijn, ieder bandlid krijgt wel degelijk zijn 'moment de gloire'. De hoogtepunten zijn stilaan niet meer te tellen...
Nadien mag Susan nog eens - enkel bijgestaan door bass, drum en keyboards  -  een semi-akoestische versie van "Angel From Montgomery” brengen (ooit nog een hit geweest voor Bonnie Raitt). Opnieuw komen de haartjes op onze armen recht van deze prachtige vertolking. De mooie fluittonen van Burbridge en de van soul doordronken stem van Tedeschi spannen de kroon. Susan mag zelfs een hele reeks telefoonboeken na elkaar zingen, zelfs dan blijf je nog onder de indruk.
De rest van de band vervoegt zich opnieuw en het jazzy “Right On time” sleurt ons vervolgens helemaal mee naar vooroorlogse cabarettijden. Mike Mattison neemt opnieuw de leadzang voor zijn rekening en vooral de blazerssectie zorgen ervoor dat dit nummer heel aanstekelijk werkt op deze zwoele lenteavond.
Tijd om te bekomen is er nauwelijks want een nieuwe Oosters klinkende intro loerde al om de hoek waarna een majestueuze versie van “Midnight In Harlem” volgde met aansluitend “Don't Let Me Slide” eveneens van het Grammy bekroonde debuut 'Revelator'. Derek is terdege de beste slide-gitarist die momenteel op de aardkloot rondhuppelt. Maar vrouwlief moet zeker niet onderdoen en liet zien dat ze naast een vocal powerhouse ook een begenadigd gitariste is. Dat mocht ze demonstreren op het navolgende “I Pity The Fool”. De power en de passie liepen er zo vanaf!
Natuurlijk is de avond niet compleet zonder een afrondend toegift en onder de noemer van het heerlijke bluesy “I Want More” liet de band zich nog eens volledig gaan en gaf het publiek waar voor zijn geld.
Of je nu komt voor de hese, passie- en soulvolle vocalen, de onvolprezen gitaarskills van Herr Trucks of het bigband concept compleet met blazers, keys, fluit en backingvocalisten: er was voor ieder wat wils te beleven!

Roll on next time TTD, you bet we want more!

Organisatie: Gracia Live

Bazart

Bazart - Try-out @Kreun – Klaargestoomd voor het Grote Podium!

Geschreven door

Bazart - Try-out @Kreun – Klaargestoomd voor het Grote Podium!
Bazart
Kreun
Kortrijk
2017-03-28
Thorben Meurisse

Bazart deed op 28 maart een try-out in de Kreun (Org: Wilde Westen) ter voorbereiding van hun uitverkochte concerten in de Lotto Arena het komend weekend. En ja hoor, de tickets voor deze try-out vlogen ook de deur uit. Amper 5 minuten waren nodig om de zaal uit te verkopen.

Het concert zelf kwam, na het gegil van enkele meisjes toen Mathieu het podium beklom, rustig op gang met “Census”. Wanneer “Nacht” ingezet werd, dat luidkeels meegezongen werd door het publiek, begon het feest erin te komen.
Het optreden bood afwisseling van hun minder bekende en bekende nummers van de debuutplaat ‘Echo’ en de eerder verschenen titelloze EP. Op die manier speelden ze zo goed als  hun volledig repertoire,  met daar bovenop nog 4 nieuwe singles en een cover van “Sterrenstof”. En wie dacht dat stilstaan een optie was bij dit concert was eraan voor de moeite want de talloze elektronische beats deden de temperatuur in de zaal stijgen waardoor zelf Mathieu vermeldde dat hij het warm kreeg. Afsluiten deed men met “Echo” en “Goud”, waarbij het feest beëindigd werd met een hoogtepunt.

Bazart is Hot en helemaal klaar om de Lotto Arena klein te krijgen.


Neem gerust een kijkje naar de pics van één van hun set in de Lotte Arena, Antwerpen

http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bazart-31-03-2017/

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Pagina 114 van 306