Het eerste album van de Vlaamse atmosferische blackmetalband Wiegedood werd wereldwijd warm ontvangen en de band mocht daarna op tournee in het buitenland. Ook het tweede album wordt in de reviews bijzonder goed ontvangen. Voor de voorstelling van dat tweede album, ‘De Doden Hebben Het Goed II’, was De Kreun in Kortrijk goed volgelopen. Dat het één van de weinige keren is dat de band in eigen land te zien is, had daar misschien wel mee te maken.
Voorprogramma Treha Sektori had het niet makkelijk het publiek op zijn hand met zijn klanklandschap. De Fransman stond de hele tijd op een laptop te tokkelen en iets onbestemds in een microfoon te fluisteren. Zijn drones, ambient, vervormde gitaarpartijen en ijl gefluister leunen eerder aan bij Sunn O))) en maakten maar weinig los bij het publiek. Enkel op de eerste rijen voor het podium bleef het beleefd stil.
Een groot contrast was dat met wat Wiegedood bij het publiek losmaakte. De band volgt mooi de ongeschreven wet van de black metal, dan wel die van de Church of Ra om geen interactie te maken met het publiek.
Wiegedood zette in De Kreun een show neer die helemaal af was, tot en met de lichtshow. Ook de sobere podiumopbouw verdient een pluim met het takken-logo van de albumhoezen dat telkens tussen de nummers mooi werd uitgelicht. De band bracht een energieke set met werk uit zowel het debuut ‘De Doden Het Goed’ als uit opvolger “De Doden Hebben Het Goed II”, met “Ontzieling” en “Cataract” als openers, daarna oudjes “Svanesang” en “Kwaad Bloed”. Tijdens het ‘stille’ intermezzo van de track “De Doden Het Goed II” kon je een speld horen vallen. Daarna werd afgesloten met een snoeiharde “Smeekbede”.
Live hebben de nummers van Wiegedood nog meer energie dan op de albums. Dat is o.m. te danken aan drummer Wim Sreppoc die het nochtans niet onder de markt heeft: nummers van Wiegedood duren al snel 8 tot soms zelfs 12 minuten en hebben meestal een hoog drumritme. Dat maakt dat je hem tussen de nummers steevast naar adem en water ziet happen.
Ook tweede gitarist Gilles Demolder speelt zich de ziel uit het lijf in die lange nummers. Maar Wiegedood is toch vooral de speeltuin van zanger en gitarist Levy Seynaeve. In Kortrijk zat zijn stem soms iets te ver weggedrukt in de geluidsmix, maar dat was noch voor de band, noch voor het publiek een probleem.
De set van Wiegedood duurde ruim een uur. In een toegift had de band geen zin. Voor ze de Kortrijkse nacht introkken, kocht drie kwart van de toehoorders het nieuwe album, wat nog eens onderstreept dat Wiegedood goed was. Wie dat met eigen oren en ogen wil checken, kan op zondag 15 mei naar het Throne Fest in Kuurne.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
U mocht het ons op voorhand niet kwalijk nemen dat wij een beetje onze twijfels hadden. De nieuwe plaat ‘Oczy Mlody’ ging er nog niet echt goed in, te veel elektronica, te weinig geniale ingevingen. Eerlijkheidshalve dienen we er aan toe te voegen dat we ons huiswerk nog niet goed gemaakt hadden en er gewoon nog de tijd niet hadden voor genomen.
Laat ons stellen dat Flaming Lips op ‘Oczy Mlody’ hun onverzadigbare drang naar vernieuwing en herbronning deze keer wat dieper in de elektronica zijn gaan zoeken en iets minder richting het planetaire universum. Voor ons toch even wennen.
Toch wel eigenaardig, hoezeer Flaming Lips op hun platen steeds andere oorden opzoeken, live houden ze des te meer vast aan dezelfde formule. Maar dit hoeft uiteraard geen slecht nieuws te zijn, aan een succesformule hoef je niet te veel te sleutelen, hoogstens wat nuances aanbrengen.
Al sinds jaar en dag beginnen ze hun set met het geweldige “Race For The Prize” dat naar goede gewoonte ook nu weer het festijn mocht inzetten, kwestie van er meteen de vaart in te brengen. Ballonnen en confetti vlogen gelijk de lucht in, een felle kleurenorgie maakte zich meester van het podium en psychedelische lichtprojecties pleegden een aanval op onze oogkassen. De geweldige Wayne Coyne kwam ons nog maar eens bestoken met diezelfde trukendoos, maar ook nu weer gingen we probleemloos overstag.
Want wat volgde was een feestje zoals alleen die van Flaming Lips dat kunnen bouwen, knotsgek, fleurig, geschift en alles door een roze bril bekeken nadat men hier en daar zwaar aan de paddenstoelen heeft gezeten. Er stonden trouwens twee van die reuzenpaddenstoelen midden in de zaal, je zal het bij Metallica niet snel zien gebeuren.
Pracht, praal, fonkeling en een flinke dosis kitsch waren nooit veraf vanavond, maar bij Flaming Lips wordt dit altijd met een gezonde dosis humor en zelfrelativering ingekleed. In het nieuwe en prachtige “There Should Be Unicorns” liet Wayne Coyne zich op een levensgrote eenhoorn door de zaal voeren, één van die doldwaze capriolen die je alleen maar bij deze bende kan meemaken. Wayne Coyne had er wel het publiek mee aan zijn lippen hangen en de song zelf klonk fantastisch. Coyne kroonde zich nog maar eens tot God vanavond, maar dan wel een God van de buitenbeentjes, één die ze aanbidden op Mars en Pluto, oorden waar men onbegrensd aan de spacecake kan zitten.
De gong werd uitgerukt voor een pompend en stomend “Pompeii Am Götterdalmmerüng”, een song die herinnerde aan Pink Floyd van toen die nog zwaar aan de hallucinogenen zaten. “The Observer” was een juweeltje, onder een opblaasbare regenboog zorgde Wayne Coyne voor kippenvel op de gitaar, een subtiel en geniaal moment. Wat hierop volgde was zowaar nog adembenemender, het nieuwe “How??” was oogverblindend en grandioos, een fluwelen parel die in combinatie met de schitterende lichtprojecties uitmondde in één van de hoogtepunten van de avond.
Ook de opgeblazen bol waarin Coyne zich al sinds jaar en dag over de hoofden van het publiek laat rollen werd nog eens bovengehaald, en dit op de tonen van David Bowie’s “Space Oddity”, een song die geboren leek om in deze interplanetaire set binnen te sluipen, een betere coverkeuze hadden we ons gewoon niet kunnen indenken.
Zowat bijna de ganse avond trok Coyne het laken naar zich toe, we zouden haast vergeten er nog een stelletje andere schitterende Flaming Lips op het podium stonden. Een band die onder al die felle lichten eerder onopvallend grossierde in geschifte psychedelica, gestoorde spacerock en bombast met een hoek af. Wat te denken van de werkelijk fenomenale gitaarsolo in “Feeling Yourself Disintegrate” ? Het was één van de maar liefst zes verrukkelijke songs uit ‘The Soft Bulletin’, het album dat The Flaming Lips in 1999 terug op de kaart zette. Voor de rest putte de groep naast drie nieuwe songs enkel nog uit ‘Yoshimi Battles The Pink Robot’ en ‘At War With The Mystics’. Een beetje jammer vonden wij het dat The Lips briljante albums als ‘Embryonic’ en ‘The Terror’ volledig links lieten liggen. Maar goed, sublieme vertolkingen van “The W.A.N.D.” en “A Spoonful Weighs A Ton” legden ons gewoon het zwijgen op. Het feest was zo ook al compleet.
Flaming Lips waren vanavond volledig hun eigen zelve, prettig gestoord, een gezonde janboel, een fel gekleurd totaalspektakel en vooral een geestverruimende verademing in deze barre Trump tijden.
Mocht de wereld er in het echt uitzien zoals The Flaming Lips die voorstellen in hun act, we zouden met zijn allen vrolijk huppelend door het leven dartelen. En ondertussen zwaar aan de bollen zitten, natuurlijk.
De Efteling voor volwassenen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-flaming-lips-03-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/georgia-3-2-2017/
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Christina Plays Viola mocht de avond openen. Deze Italianen brachten muziek met invloeden van wave en dark wave. Jammer genoeg was het songmateriaal niet altijd even sterk maar bij momenten klonk het best wel goed. Bij “Nefarious” merkten we voor de eerste keer wat opwinding bij het publiek. Er werden vrij veel nummers uit hun recentste album ‘Spooky Obsessions’. De zaal liep langzaam vol voor Das Ich.
Sedert 1989 zijn Stefan Ackermann en Bruno Kramm de spilfiguren van Das Ich. Uiterlijk zijn ze op het podium heel herkenbaar. De haarstijl en de schmink van Bruno vergeet je niet zo snel. De gekte die Stefan uitstraalt ook niet. Op dat vlak dus geen verrassingen. Nieuw werk moesten we ook niet meteen verwachten want het is reeds van 2007 dat er nog iets nieuws uitkwam.
Ze kwamen op in hun gekende outfits en begonnen sterk met “Kain Und Abel”. Bruno Kramm zwierde met zijn verrijdbare keyboard van de ene naar de andere kant. Het grootste deel van de muziek stond op band maar eigenlijk stoorde dat niet. Er was veel interactie met het publiek en er waren ook hier en daar (langere) bindteksten. Zo was er een betoog tegen de opkomst van het nationalisme en het afsluiten van de grenzen. Een steek naar Europa toe. Er werd ook gepraat over de periode waar Stefan Ackermann in coma lag. De organisator werd tevens meermaals bedankt om hen naar België te halen. De fans kregen waar voor hun geld met o.a. “Die Propheten, Gottes Tod, Unschuld Erde, Erde Ruft, Der Schrei, Kindgott”… Er werd nog teruggekomen voor één bisnummer en met de mededeling dat ze zouden terugkomen op het einde van het jaar voor het Dark Christmasfestival. Vermoedelijk vergezeld van een nieuw album. Als dat geen goed nieuws was.
Das Ich is bijna dertig jaar oud maar toch klinkt hun electro punk/neue Deutsche todeskunst nog niet belegen of achterhaald. Na de moeilijke periode van Stefan zijn ze gelukkig helemaal terug.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/das-ich-03-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/christina-plays-viola-03-02-2017/
Organisatie: Purple Moon Productions
Een goeie garagerockgroep die naar België komt en er is geen tweede buitenlandse groep voorhanden? Dan kan je er vergif op innemen dat ofwel The Glücks ofwel Double Veterans in het voorprogramma staan. Dit keer waren het die laatsten. Stonden zij trouwens ook al niet op de affiche van de vorige passage van The Mystery Lights in de AB Club? Niet dat ik er problemen mee heb maar het gevaar op overexposure is niet denkbeeldig. Het Kempische trio rond Lee Swinnen liet het alvast niet aan hun hart komen en vuurden meteen een verschroeiend “Leave me alone” op ons af. Start van een set vol catchy songs met niet alleen wortels in de sixties garagerock maar ook met duidelijke sporen van hedendaagse psych-rockers als Ty Segall en Michael Cronin. Twee gitaren en drums hielden het tempo hoog en strak en af en toe mocht een song al eens ontsporen. We kennen het recept intussen maar het blijft aanstekelijk vooral dankzij die sterke nummers. Alleen miste ik wat nieuw werk om mijn onverzadigbare honger helemaal te stillen.
Ik was nauwelijks hersteld van een griepaanval maar The Mystery Lights wou ik onder geen beding missen. Deze band uit Salinas, Californië, die ondertussen naar Brooklyn, New York is verkast, maakte met hun titelloze debuut één van dé platen van 2016. Een pure garagerockplaat die eens niet staat te blinken in de catalogussen van ‘In The Red’, ‘Goner’ of ‘Burger Records’ maar verrassend verscheen bij ‘Wick Records’, een sublabel van ‘Daptone Records’, bekend van soulsterren als de vorig jaar overleden Sharon Jones en Charles Bradley. Bovendien genieten ze van een uitstekende live-reputatie wat de verwachtingen nog groter maakte.
Het optreden begon net als op de plaat met “Intro” gevolgd door “Follow me home”, een droomstart voor een set vol kwikzilveren garagerock. Meteen werd ook duidelijk dat alles draaide rond frontman Mike Brandon. Een man met een venijnig hoge stem die voortdurend rondhoste of gaten in de lucht sprong en aan charisma geen gebrek had.
Al dat geweld belette trouwens niet dat hij ook nog eens erg fijne dingen deed op gitaar, nooit spectaculair maar altijd meeslepend. Toch misten we iets : dat wonderlijke orgeltje van op de plaat. Het ding stond wel op het podium maar de man die het moest bespelen was thuis gebleven. Even hoopte ik nog dat één van de gitaristen af en toe van instrument ging wisselen maar nee dus. Jammer want het instrument is wel essentieel in hun sound maar met zijn vieren lukte het ook wel en ze benaderden zeer dicht de sound van de opnames. Zo dicht dat ik soms hunkerde naar een vrijere (lees: een wat ruigere) interpretatie.
Maar klagen mochten we zeker niet want de parels bleven elkaar voor de voeten lopen met onder meer een geweldig “Flowers in my hair, demons in my head”. Ongeveer halverwege hoorde ik voor het eerst iets wat niet op de plaat staat : zowaar een punkversie van “Hey Joe”, een moedige poging om een kapot gespeelde song nieuw leven in te blazen maar ook niet meer dan dat. Daarna werd een nummer uit een binnenkort te verschijnen opvolger prijsgegeven maar dat bleek een sof van jewelste die volledig haaks stond op de rest van de set. Iemand zou hen dit onding toch uit het hoofd moeten kunnen praten.
Nadien was het opnieuw heerlijk meedeinen met de ons nog resterende songs van die eerste plaat om te eindigen met een tweede nieuwe die toch al een stuk beter klonk dan de eerste en voorzien was van een lange psychedelische outro.
De vier hadden daarna nog zin in een erg lange bisronde waarin alle remmen werden losgegooid, ze een stuk ruiger klonken en waarbij het laatste greintje weerstand, als die er al nog was, onder de mat werd geveegd. Boze tongen zouden kunnen beweren dat dit alles al zoveel keer eerder en beter gedaan werd. En het was ook overduidelijk waar ze de mosterd gehaald hadden : de sixties en dan vooral compilaties als “Nuggets” en “Back from the grave”. Maar toch waren dit niet zomaar wat doorslagjes van de gouden parels van toen die ze ons voorschotelden.
The Mystery Lights benaderden dat verleden met een haast devotionele overtuiging en zoveel passie dat het leek alsof zij alles ter plekke zelf aan het uitvinden waren. Er is nog hoop voor de rock-‘n-roll...
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-mystery-lights-02-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/double-veterans-02-02-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Het is al snel gegaan voor het jonge Britse Bastille . De band heeft nog maar twee platen uit en is in die paar jaar uitgegroeid tot een supergroep. Ze hebben hét met hun toegankelijke, melodieuze synthpop en sterke live reputatie , wat we zagen op optredens in zalen als de AB, Lotto Arena en op de grote festivals Rock Werchter en Pukkelpop. Hun betrokkenheid , enthousiasme , uitstraling tekenen voor samenhorigheid en positivisme . De band van Dan Smith en C° geeft hun materiaal op het podium een stevige boost door de keys, de percussie, bijkomende troms en de blazerssectie . Een heuse band is het live, uitgebreid tot een achttal , en de blazers zorgen voor een bredere, kleurrijke en bombastische sound , nergens te zeemzoeterig of kitscherig.
De sound mag dan onschuldig klinken , rasmuzikanten zijn het , die probleemloos van instrument wisselen . Smith combineert zelfs keys en troms terwijl hij zingt , zonder ook maar te verzwakken .
De visuele hoogstandjes doen de rest , gebaseerd op de nieuwe plaat en de gekende Bastille driehoek , vanavond omgedoopt tot een tv kanaal Wild World Communications .
Anderhalf uur lang stond de tijd even stil voor het jonge publiekje en was het voor andere liefhebbers heerlijk vertoeven in die ‘Bastille’ muzikale wereld , die vrolijkheid en tristesse mengt . Het materiaal werd naar een hoger niveau getild door de inzet , de energie, de dynamiek , het entertainment en de feel goods .
Natuurlijk zit het snor met boodschappen als “Here for you , wherever you are”, de hartjes , de handclaps en het handjeszwaaien . Niet voor niks was er in september ‘Bastille for Life’ , die de Muziek en het Goede Doel dichter bij jou brachten.
Meteen zat de sfeer er goed in met drie knallers “Send them off” , “Laura Palmer” en de nieuwe single “Warmth” , songs die tintelen , fris zijn en een aangename groove hebben. Smith hitste de menigte op , hij is er voor zijn publiek en na nog geen vijf nummers, op “Oblivion” , ook al zo’n puike single , is hij met hen verbonden en is hij te zien onder hen . Bastille heeft Coldplay allures en brengt hun muziek naar hun publiek , hun fans . Erg gezellig allemaal!
Er valt heel wat te beleven en alles valt in zijn plooi . De band is sterk op elkaar ingespeeld , voelt zich in goed in z’n vel , hotst , huppelt op de ontspannende , onschuldige deuntjes .
Op de twee platen ‘Bad blood’ en het vorig jaar verschenen ‘Wild world’ staan mindere tracks, live worden ze omgeven van prachtige projecties , sightseeings , klinken ze grootser, en krijgen ze een meezingfactor . We horen ze in een andere verpakking . Kauwgomballen pop heet zoiets, o.m. een “Lethargy”, waarin we de inleiding van “Belfast child” van Simple Minds herkennen, op sfeervolle , broeierige wijze opbouwt , harder , feller klinkt en durft te ontploffen . Ook “The draw” is zo’n voorbeeld . Bastille is écht een liveband!
Net op moment dat de aandacht hier wat verslapt , komt de herkenbaarheid naar boven met “Things we lost in the fire” en “Bad blood”, omgeven van de eerste “ow-ei” koortjes. Allemaal goed doordacht en uitgekiend . Op de stampende dansklassieker van Corona’s “The rhythm of the night” (remember the 90s) was Smith ook middenin zijn publiek te vinden en ging iedereen uit z’n dak . Een moment van intimiteit presenteerden ze met een sobere “Icarus” , waar de gitarist en Smith in de nok van het Sportpaleis te vinden waren . Coldplay kapsones …
Tot slot kon het publiek er nog een keer voor gaan . Iedereen was in opperbeste stemming op classics “Good grief” en “Pompeii” die de set besloot met de twee warming up bands Frenship en Rationale . Iedereen veerde recht, zong , schreeuwde, brulde en wuifde letterlijk de drie bands uit .
Muziek , Ontspanning, Entertainment , Tonnen Charisma , Bastille tekende voor zo’n avondje ‘Boenk erop’! Op naar de zomerfestivals!
Organisatie: Live Nation
Conor Oberst + Phoebe Bridgers + Miwi La Lupa @ AB: Goed, Beter, Oberst
Conor Oberst
Ancienne Belgique
Brussel
2017-01-30
Jasper Verfaillie
Gewezen Bright Eyes frontman Conor Oberst mag dan zijn band vaarwel hebben gezegd, hij kan nog steeds op een schare trouwe fans rekenen. Zijn laatste solo album ‘Ruminations’ bleek een hele naakte en doodeerlijke plaat, dus het was afwachten of hij naar Europa zou afzakken met of zonder full band. Het werd het laatste en we hebben de band voor geen seconde gemist.
Het publiek in de AB werd getrakteerd op een dubbel voorprogramma. Wie al heel vroeg (lees 19u15) kwam opdagen, kon een half uurtje meegenieten van de zoete nummers van Miwi La Lupa. Hij lijkt wat op de zanger van Counting Crows en zijn stem doet denken aan die van Ben Gibbard, maar zijn nummers komen nog niet dicht in de buurt van die twee vergelijkingen. Veel van zijn songs zijn opgebouwd rond één of twee ideetjes en zijn teksten willen vaak iets te veel vertellen.
Voor zijn laatste nummer “Ended Up Making Love” (tevens de titel van zijn nieuwe plaat) wordt Miwi La Lupa bijgestaan door het tweede voorprogramma Phoebe Bridgers, waarna zij het naadloos overneemt. Haar heldere en broze stem pakt het publiek meteen in en heeft dezelfde emotionele diepgang als die van Julien Baker. In haar nummers heeft ze het over angstaanvallen, relaties en onzekerheden. Steeds met een ontwapende eerlijkheid die het publiek naar de keel grijpt. Haar debuut EP werd geproduced door Ryan Adams en voor haar nog te verschijnen debuutplaat kon ze rekenen op Conor Oberst zelve. Eentje om in de gaten te houden dus.
Onlangs kondigde Conor Oberst alweer een nieuw album aan. Het in maart te verschijnen ‘Salutations’ is eigenlijk grotendeels een herwerking van zijn vorig jaar verschenen ‘Ruminations’, deze keer met een full band versie van de meeste nummers. Of Conor die band ook mee had op tour was al meteen duidelijk. Op het podium stond een piano en een hele hoop gitaren, maar geen spoor van een drum of andere keyboards. Toen Oberst samen met Miwi La Lupa op podium stapte, waren we zeker: het zou een intiem avondje worden.
Enkel bijgestaan door Miwi op bas, een persoonlijke assistent voor zijn mondharmonica en een knuffeleendje op de piano kon Conor Oberst zich volledig concentreren op zijn songs. Want als je enkel een gitaar, mondharmonica en een vleugje bas gebruikt in je nummers, dan komt de aandacht nogal snel op de lyrics te liggen. Gelukkig zijn die van een heel hoog niveau. Conor spreekt vanuit het hart. Zijn eerlijke en oprechte songs bulken van de rouwe verhalen. Het sterke openingstrio “Tachydaria”, “Gossamer Thin” en “Barbary Coast” deed het publiek meteen verstommen en ze hingen voor de rest van het concert aan zijn lippen.
Toch kon Conor het niet laten om eventjes te reageren op de situatie in zijn thuisland. Eerst verontschuldigde hij zich nog voor “that fucking orange rat”, maar daarna riep hij het publiek op tot meer solidariteit en vond hij het zelfs mooi dat er in Brussel ook protesten waren. “We have to stick together,” maande hij het publiek aan. Zo werd “A Little Uncanny” een nummer dat het beste van de twee werelden samenbracht. Met de zin “He made a joke of the poor people, and that made him a saint,” doelde hij eigenlijk op Ronald Reagan, maar vandaag kan je er helaas ook iemand anders in herkennen. Even later wordt het persoonlijk als hij zingt: “They say a party can kill you, well sometimes I wish it would.”
Daarna deed Conor Oberst iets heel ongebruikelijk. In plaats van bisnummers te spelen, deelde hij het concert op in twee delen. Na tien nummers kondigde hij een korte pauze aan, en daarna zouden ze gewoon nog wat nummers spelen. Het zouden er uiteindelijk nog acht worden, waaronder nog wat solonummers, een toepasselijke cover van The Felice Brothers en gelukkig nog wat oude nummers van Bright Eyes.
Zo werd het even hartverwarmend als hartverscheurende “Lua” een prachtig hoogtepunt uit het concert. Samen met Phoebe Bridgers werd het nummer een aangrijpend duet waarna het publiek ook wel een dikke knuffel nodig had. Zijn meest uptempo en vrolijke nummer spaart Conor als laatste. Het springerige “At The Bottom of Everything” werd op gejuich onthaald. Maar laat je niet door het jolige gitaarspel of de meezingbare melodieën. Wie naar de tekst luistert, ontdekt ook in de meest speelse songs, donkere kantjes.
De laatste zin die Conor Oberst zingt, vat het hele concert (en misschien wel zijn leven) nog het best samen: “I'm happy just because I found out I am really no one.” Geluk vinden in het ongeluk, zonlicht in de miserie. Als het uit de mond van Conor Oberst komt, geloven wij het meteen.
Setlist: Tachydaria/Gossamer Thin/Barbary Coast (Later)/ Cape Canaveral/Ten Women/You All Loved Him Once/Here Comes A Regular(The Replacements Cover)/A Little Uncanny/Ladder Song/Till St. Dymphna Kicks Us Out//Lenders In The Temple/Mamah Borthwick (A Sketch)/Counting Sheep/Next of Kin/Jack At The Asylum (The Felice Brothers Cover)/Lua/The Big Picture/At The Bottom of Everything//
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Al ruim een kwarteeuw lang mag The Divine Comedy tot één van de meest markante buitenbeentjes van de Britpop scene worden gerekend. De muzikale voorbeelden van frontman Neal Hannon -notabene van Noord-Ierse afkomst en de enige constante in de levensloop van de band- heten dan ook niet The Kinks, The Who of The Jam maar wel Burt Bacharach, Scott Walker en Morrissey. Hannon fikste er zijn eigen brouwsel mee en schopte het van indie held tot een wat atypische mainstream figuur die aan de andere kant van het kanaal zijn barokke kamerpop moeiteloos de hitparades wist binnen te smokkelen.
In het statige decor van het Koninklijk Circus treffen we Hannon temidden de promo tour voor zijn eerste album in zes jaar. ‘Foreverland’ verkoopt als zoete broodjes en wordt gretig opgepikt door Radio 1, maar laten we vooral niet flauw doen: de nieuwste worp staat bol van wel erg luchtige orkestrale popdeuntjes die allerminst de geschiedenis zullen ingaan als hoogvliegers in de back catalogue van The Divine Comedy. Toeval of niet, maar de vijf nummers uit ‘Foreverland’ die de setlist halen zijn de stoorzenders vanavond. Getooid in 18de eeuwse legerkostuums trappen Hannon en zijn vijfkoppig orkest weinig indrukwekkend af met “How Can You Leave Me On My Own” en “Napoleon Complex” uit die plaat. Het eerste kwartier vatten we samen als ‘vermakelijk zonder impact’, maar altijd genietbaar blijft de typische tongue-in-cheek humor van de ironische gentlemen Hannon. Ook op het podium is de sfeer opvallend relaxed: de frontman dolt maar wat graag met zijn muzikale kompanen en trakteert ze zelfs halfweg de set op een wijntje of een frisse pint die hij uit een antieke wereldbol tevoorschijn tovert.
De eerste vonk slaat over als “Bad Ambassador” breed uitwaaierend wordt ingezet. Het nummer heeft alle kenmerken van een tijdloos Britpop anthem, alleen hebben onze radiozenders dat nooit gesnapt. Het is de eerste en meteen ook laatste song uit opus magnum ‘Regeneration’ (’01) die we in Brussel te horen krijgen. Ook de twee daaropvolgende platen die we zonder schroom tot het beste albumwerk van The Divine Comedy mogen rekenen worden wel erg stiefmoederlijk behandeld. Niet getreurd, want Hannon gaat voor kwaliteit eerder dan kwantiteit. Tijdens “Our Mutual Friend” uit ‘Absent Friends’ (’04) heeft de Ier zijn legeroutfit intussen ingewisseld voor een dandy maatpak met bolhoed en paraplu, en slentert hij theatraal door het publiek als een volleerde crooner. Even indrukwekkend is “A Lady Of A Certain Age” uit de laatste echt goeie DV plaat ‘Victory For The Comic Muse’ (’06) waar Hannon zoals alleen Hannon dat kan de leegheid van de Engelse aristrocratie schetst. De Noord-Ier blijft echter niet langer dan nodig stilstaan bij melodrama, want even later haalt hij voorprogramma Lisa O’Neill terug op het podium om met “Funny Peculiar” een lichtvoetig Bennett & Lady Gaga moment te scoren.
The Divine Comedy is het aan zijn mainstream status nu eenmaal verplicht om elke avond de nodige dosis crowdpleasers op te diepen. In de huidige tour blijven die radiohitjes allemaal netjes opgespaard voor één langgerekte grande finale waarbij het publiek eindelijk eens die luie krent kan opheffen en zich aan een voorzichtig danspasje kan wagen. Het onweerstaanbare duo “At The Indie Disco” en “I Like” uit ‘Bang Goes The Knighthood’ (’10) ligt daarvan het meest vers in het geheugen, maar voor de gestyleerde pop singles “Becoming More Like Alfie”, “Something For The Weekend” en “The National Express” moeten we al terug tot diep in de 90ies.
Tijdens de drietal toegiften schakelde de band opnieuw een stuk of twee versnellingen lager, maar op afsluiter “Tonight We Fly” na leek de fut er ineens toch wat uit. Misschien zaten de drie opeenvolgende concertavonden in de Parijse Les Folies Bergère de week voordien daar voor iets tussen, feit is dat de doortocht van Hannon en co in Brussel zonder meer vermakelijk maar niet memorabel te noemen was.
Een meer gewaagde setlist met een lager campy gehalte had de koord tussen kunst en kitsch wellicht een pak strakker kunnen laten spannen. Dante wist wel beter, want volstrekt uniek en ongeëvenaard blijft La Divina Commedia natuurlijk wel.
Organisatie: Live Nation + Botanique, Brussel
Lucky Chops - Omver geblazen
Lucky Chops
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2017-01-29
Cis Vliegen
Lucky Chops, een stelletje kerels die begonnen in de metrostations van New York. Het brass ensemble blies zich via filmpjes van passanten naar een kijkcijferkanon op Youtube. Niet veel later kwamen de café concerten waarna de bal begon te rollen naar festivals, zalen, evenementen en zelf een europese tour waarvan Brussel de eer had hen als eerste te mogen ontvangen. Een uitverkochte AB is een teken van het verlangen om deze youtube-figuren eindelijk in het echt te zien.
Het voorprogramma is een stevige portie Belgisch drum geweld van Velotronix. Je kan ze vergelijken met zo’n typische drumgroep die je ook terughoort op straatfeesten, alleen deden zij het met hun vijven en voegden ze een snuifje elektronische effecten toe. Met aanstekelijke ritmes krijgen ze beweging in het publiek en gaven ze aan het een eer te vinden om te spelen in de AB. Voor mij bracht Velotronix meer een gezellige sfeer dan een pré feestje en komen ze meer tot hun recht tussen het publiek op straat, dan op een podium.
Vijf koppen verschijnen op het podium in plaats van de gebruikelijke zes. De zotste van de groep, degene met de meest absurde kapsels en kleren, Leo Pelligrino, is er niet bij. In eerste instantie een teleurstelling, maar deze wordt al snel weggeblazen door de vijf andere. Ik stel ze voor: Josh Holcomb (trombone) met een prachtige Delirium olifant op zijn t-shirt, Daro Behroozi (tenor saxofoon) met een politiek getint t-shirt, Joshua Gawel (trompet) met een ode aan Andy Warhol op zijn t-shirt, Charles Sams (drum) en tot slot in een grappige sport outfit de kleine Raphael Buyo met de veel te grote sousafoon.
De vijf staan er zonder podium vulling en veroveren één voor één de harten van het publiek. Het is een show die start in de vijfde versnelling en je laat ontdekken dat de snelheid oneindig is. Wanneer je denkt: nu zijn ze op hun best, kwam er een nieuw hoogtepunt en weer, en weer, en weer, … Dit optreden is één van de beste die ik ooit zag.
Ik wil vertellen over de opbouw van de nummers, de setlist, het entertainment, … Ik wil vertellen dat alles klopt! Het concert zweeft van het ene nummer in het andere, kent geen enkel ‘dood’ moment en barst continu uit in geroep, gespring en gedans. Het hele publiek gaat zelfs op zijn knieën, zingt in canon en feest met een menselijke treintje door de zaal. Het is dankzij de Lucky Chops dat het publiek zich helemaal geeft, net zoals zij. Ze staan dan ook geen vijf seconden stil. Wat een energie!
Het is allemaal heel aanstekelijk. Zowel de eigen nummers “Coco”, “Buyo”, … als de eigenzinnige versies van “I feel good” en “Stand by me”. Iedere muzikant toont uitgebreid zijn kwaliteiten met solo’s, solo’s en nog een solo’s die steeds verrassend en vers klinken.
Een andere troef is het geheime wapen van Daro. Plots haalt hij een langwerpige saxofoon tevoorschijn waarmee hij didgeridoo-achtige geluiden weet te creëren.
Beste lezer, je kan het al raden: ik ben vanavond omver geblazen. De Lucky Chops zijn top en ik kan niet anders zeggen dan ‘ga ze kijken!’
Setlist: Intro/Without You, Coco, I’ll fly away intro, Boom, Miami, D20, Helter Skelter, Walter Jam, Skaba/Jam/Charles Solo, Stand, Buyo, Connie, Behroozi, Stand by me, Danza
Bis: Problem, Funky
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Jacle Bow entertaint een uitverkochte Club
Jacle Bow
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-01-26
Wim Guillemyn
De naam Jacle Bow zal menig lezer misschien niet veel zeggen maar deze band maakte een aantal jaar terug deel uit van ‘De Nieuwe Lichting’. Sedertdien gaat het snel voor hen. Afgelopen jaar waren ze ‘artist in residence’ in de AB. Daardoor speelden ze o.a. in het voorprogramma van The Golden Earring. Vanavond kwamen ze als afsluiter in een uitverkochte club (250 man) hun debuut album ‘What’s All The Mumble About?’ voorstellen. Dit viertal is afkomstig uit Limburg waarvan de zanger en de drummer een B&B uitbaten in de omgeving van de Dansaert in Brussel.
Radio Bruzz (StuBru) was aanwezig om muziek te draaien, hen te interviewen en het optreden live op de radio te brengen. Er werd vlot van start gegaan met “High For Your Lover” en “Street Fight”. Je merkte meteen dat ze ondanks hun jeugdige leeftijd toch al voldoende routine en vakmanschap hebben. Ze leken weinig last van zenuwen te hebben. Hun muziek klinkt heel volwassen en is gedrenkt in Amerikaanse blues en soul rock. Ergens tussen de jonge Rolling Stones en Jamie Lidell in. De zanger heeft een ferme stem met een karakteristieke grain in. De bassist was doeltreffend en zeker van zijn stuk. Hun muziek is echte live muziek. Pure rock’n’roll.
Halverwege werd er nog een nummer van de Beatles gespeeld: “Coming Up”. Een geslaagde cover dat ook door het publiek werd gesmaakt. Op het podium stonden oude televisiekasten gevuld met screens, die ons mooie graphics voorschotelden. Niets werd aan het toeval overgelaten. Er kwam ook een dankwoordje voor o.a. Mario Goossens (Triggerfinger) die hun album had geproduceerd en aanwezig was. Na het laatste nummer mochten ze nog terugkomen voor een bisnummer of twee. Die speelden ze in een semi-akoestische bezetting. Het allerlaatste nummer was “C’est Ma Vie” van Salvatore Adamo. Een mooie afsluiter en een geslaagde cover alweer.
Jacle Bow is een naam om te onthouden en die je zeker live moet ervaren. We gaan er ongetwijfeld nog meer van horen.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set met Kaleo de dag voordien
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jacle-bow-25-01-2017/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Show your discomoves, baby ! Dat denkt de Franse dj Vitalic voortaan hardop. Vroeger scherp en strak, nu met het hemd een paar extra knopen open en een arsenaal aan vintage trucs, en dat smaakt naar meer. Ontmoet de Vitalic nouveau style op het Brusselse podium, het plezier van het dansfeest blijft intact.
Eerst is het huiswerkverbetertijd voor de jonkies van Contrefaçon. Frans, piepjong en klungelig scheuren ze door hun optreden met een constant hoog tempo, de ene harde drop na de andere. Hier en daar een vlaag van originele scherpzinnigheid, meer nog een oefening uit de handboeken van de vroege Daft Punk en Justice. Heel veel maakt het niet los bij het wachtende publiek. Het duo in sportkledij verdwijnt snel na hun set met een beleefd applaus achter het gordijn, de spieren zijn nog niet warm gedanst.
Bij de eerste noot die de producer/dj neerpoot spitsen de oren zich. Vitalic, een ijkpunt als het gaat over optredens barstensvol inventiviteit, vertrekt uit de startblokken zoals we gewend zijn van hem en zijn vorige albums. Pompen en dreunen met een lichte punksignatuur, het publiek is klaar voor de spurt. Het werk van de eerste drie worpen “Ok Cowboy”, “Flashmob” en “Rave age” wordt gretig opgepikt en de nieuwelingen van het net verschenen ‘Voyager’ gaan vlotjes mee in het verhaal van de avond.
De aimabele performer toont na een paar minuten al zijn dankbaarheid, bijna verlegen. Verlicht in rood neon kijkt hij vertederd de zaal in.
Dat dat rode neon zich ontpopt en uitgroeit tot een hoofdpersonage naast Vitalic, is een blije verrassing. Concerten van dance-artiesten bewijzen in vlug stijgende lijn het talent van hele ladingen lichtingenieurs. De installaties eisen met branie hun bestaansrecht op het podium op. Het fijnzinnig visueel vernuft van deze show overstijgt echter de bijna groteske concerten vol knallend vuurwerk van de wereldtop van de DJ MAG-artiesten.
Hoe een concert van dik 90 minuten met 5 in mekaar passende simpele lichtvierkanten ontelbaar veel varianten aan kleur, vorm en beweging uit de hoed tovert, daar kijk je met de mond open naar toe.
Gewoon omhoog springen en zweten bij Vitalic ? Volmondig neen ! Voeg in je dance moves bij een Vitalicoptreden anno 2017 ook heupwiegen en een eerste bescheiden choreografie er aan toe. Moroder en italodisco krijgen een nieuwe vertaling bij Vitalic. Het werkuniform van de dj is nog altijd zwart en streng en zijn mars ter plaatse achter zijn batterij van synthesizers en laptops blijft bestaan, hij grijpt nu echter ook gretig naar een ferme brok flamboyantie. De oude getrouwen “La Rock 01” en “My friend Dario” krijgen een zwierig pakje aan en de afsluiter “Stamina” toont een breed lachende en genietende dj.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/vitalic-26-01-2017/
Organisatie: Live Nation
Intro - IJsland heeft een mooie waslijst aan topartiesten. Zo kennen we Björk, Sigur Rós, Of Monsters and Men, Ólafur Arnalds, … En sinds kort is er een nieuwe speler op de markt die een plaats op deze lijst probeert te veroveren. Ik heb het over Kaleo, een vierkoppige rock groep wiens muziek reikt van garage rock met een vleugje country tot indie rock met een streepje folk. Met hun 2de album ‘A/B’, gereleased 10 juni 2016, scoorde Kaleo een hit met de track “Way Down We Go”. Een meeslepend nummer met een donker kantje. Ik ben benieuwd of Kaleo dit donker kantje gaat tonen, tijdens hun debuut optreden in België.
Voorprogramma - Belgische klasse! Dat kan je zeggen over Jacle Bow. De kerels die we zagen in de ‘Nieuwe Lichting’ zijn ondertussen geëvolueerd in echte podiumbeesten. Jacle Bow staat vanavond in stijl op het podium en weet de AB warm te krijgen voor de IJslanders.
Er is maar één God - Kaleo verschijnt als een team op het podium, maar al snel is het een ‘one man show’. Zoals een actueel thema ons zegt ‘er is maar één God’ en dat is vanavond JJ Julius Son (gitaar/zang). De rol van frontman vervult hij op een timide manier. Zo bedankt hij regelmatig het publiek en vraagt hij om mee te klappen en te zingen. Een heel optreden lang is hij het middelpunt van de belangstelling en staat enkel hij in de spotlight. Af en toe krijgt zijn collega, Rubin Pollock (gitaar), ook een beetje licht wanneer hij soleert. Maar de echte ‘God’, in mijn ogen, staat vanavond niet in die spotlight. Het is de bassist, Daniel Kristjansson, die in het donker het beste van zichzelf geeft. Continu moedigt hij het publiek aan en zelf staat hij geen seconde stil. Vanavond zag ik geen band op het podium, maar eerder vier individuen.
Tot in de puntjes - Kaleo live is hetzelfde als Kaleo op CD. De sound is opperbest en JJ Julius Son zijn stem klinkt grauw, ruw en donker zoals het hoort. Werkelijk een prachtige stem die hij juist weet te gebruiken. De show is tot in de puntjes verzorgd! Ook mijn complimenten aan de man van het licht!
Hoogtepunten - Een cover van “Bang Bang” die melodramatisch wordt ingezet, maar beetje bij beetje uitdraait in geschreeuw van gitaren, was voor mij het hoogtepunt. Dit nummer liet je haren eerst rechtop staan en daarna meebewegen met het geschud van je hoofd. Voor het publiek was ook “Way Down We Go” en feitelijk alle nummers van de nieuwe plaat een schot in de roos.
Een happy meal, maar zonder speeltje - Kaleo stelt zijn publiek niet teleur. De groep geeft waarvoor de fans betaalt hebben. Een mooie show, goede klank en hun beste nummers. Ben je een grote fan? Dan moedig ik je zeker aan om ze te gaan kijken. Maar ik mis toch iets. Het element van verrassing of eerder spontaniteit? Beiden heb ik niet ervaren tijdens de show. Het leek wel een happy meal, maar zonder speeltje.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/kaleo-25-01-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jacle-bow-25-01-2017/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Over het debuutalbum Masterpiece van de New Yorkse band Big Thief zijn vorig jaar veel lovende woorden geschreven. Hun lo-fi rock veroverde vooral veel harten in Amerika, terwijl ze in Europa iets meer onder de radar bleven. Dat maakte het een gedroomde band om in de Witloof Bar in de Botanique te spelen. Een locatie waar we al vaker van te ontdekken topacts kunnen genieten.
De zaal zat goed vol en er heerste een ontspannen sfeer. Een gevoel dat zich voorttrok vanaf dat de band subtiel en met weinig allures het podium op kwam. Het optreden ging niet van start met een knaller, maar trok je langzaam de wereld van Big Thief binnen. Met een klein, intiem nummer dat de zangeres solo bracht voelde je meteen dat dit een band is die een verhaal vertelt. Tekst won het vaak van instrumentatie. Het waren stuk tot stuk levenservaringen die ze ons trachten te vertellen doorheen hun songs.
Vervolgens kwam het concert meer op gang met enkele hoogtepunten uit hun album. Nummers zoals “Vegas” brachten een goede flow: melodieën die lekker vlot doorlopen terwijl de band goed volgt en nog eens die extra push geeft. De instrumentatie was soms wat slordig, wat alleen maar charme ten goede kwam. Toch bleef de kern nog steeds de zang. De weemoed in de vocalen en teksten van Adrianne Lenker maakten het publiek zacht en stemden tot wegdromen. Je zag aan de muzikanten dat ze volledig opgingen in de muziek, wat het contact met de zaal wat minder vlot maakte. Dit werd echter gecompenseerd door de grote vertelkracht in de liedjes.
Daarentegen vroegen we ons af of het niet allemaal iets te introvert was. Niet elk nummer was even goed of werd overtuigend gebracht. Op bepaalde momenten durfden de minder boeiende stukken redelijk lang aan te slepen. Big Thief probeerde om er af en toe een andere vorm van energie in te steken. Eerst was er de magistrale single “Real Love”, het ruwste en luidste nummer op hun album. Het steekt er met kop en schouders bovenuit met gitaarsolo’s die vol expressie van het pad gingen. Dit geanticipeerd moment kwam echter redelijk vroeg en de climax zat er toch flink naast. Hij werd uitgesteld en ingehouden. Deze slechte timing zorgde ervoor dat ze te vroeg met het beste kruit geschoten hebben. Op een later moment verraste de gitarist ons met wel een heel merkwaardig a capella nummer. Een lied dat zo uit de lijn lag met de set, maar toch ironisch genoeg wel het hoogtepunt was van het concert. Toch waren het niet deze keuzes die de set bijeen hielden, maar de grote hoeveelheid ijzersterke singles die hun debuut Masterpiece te bieden heeft.
De bisronde zorgde nog voor extra verrassingen. Het eerste nummer werd abrupt afgebroken door de zangeres. Ze had het idee om een nummertje te spelen dat ze al heel lang niet meer gebracht hadden. Daarna vertelde ze hoe het haar deed denken aan de tijden dat ze nog niet op de andere kant van de wereldbol speelden. Ten slotte was het tijd voor het allerlaatste liedje, waar Adrianne eerst de volledige songtekst citeerde voordat de band het nummer begon te spelen. Beide songs in de bisronde illustreerden hoe de muzikanten van Big Thief een beetje dromerig zijn, maar vooral heel warme en inhoudsvolle karakters zijn.
Big Thief pootte een gevoelig optreden neer, maar soms nog met wat gaten en slepende momenten. De vele hoogtepunten toonden echter dat dit een groep is die je in de gaten wil houden. We zijn er alvast van overtuigd dat het de volgende keer net dat ietsje meer zal zijn.
Met dank aan Dansende Beren www.dansendeberen.be
Organisatie: Botanique, Brussel
James Leg - Nog steeds in bloedvorm
James Leg
Bar Live
Roubaix
2016-01-24
Ollie Nollet
Er diende voor dit optreden in allerijl een nieuwe locatie gezocht te worden daar El Diablo, waar James Leg oorspronkelijk ging spelen, enkele dagen voordien op politiebevel werd gesloten. Gelukkig vond men de Bar Live (voorheen le 301) bereid om hun deuren hiervoor open te stellen. Een zaaltje met een perfecte klank waar ik vroeger al eens Black Diamond Heavies aan het werk zag.
Wat kan ik nog schrijven over James Leg? Ik ben intussen al lang de tel kwijt geraakt hoeveel keer ik hem zag. Dat de Black Diamond Heavies nu toch tot een wel zeer ver verleden behoren? Slechts één song bleef er nog over : “Fever in my blood”, dat pas als allerlaatste bis werd prijsgegeven. Dat ook de gezondheidsproblemen definitief van de baan zijn? Onze held bleek in uitstekende conditie ondanks het eindeloze touren. Net als zijn ‘nieuwe’ Fender Rhodes piano trouwens, wat ooit anders is geweest. Of dat Mat Gaz, van nature uit een hardrock drummer, zich steeds beter weet in te leven in deze unieke mix van garagerock, gospel, blues en country?
De set bestond voor de helft uit nummers van de nieuwe plaat, ‘Blood on the keys’, en die klonken verrassend stuk voor stuk behoorlijk straf. Veel beter dan op de plaat, die ik trouwens erg teleurstellend vind. En dan zijn ze die songs nog ten volle aan het leren, aldus de man zelf, wat mijn vermoeden bevestigt dat ze veel te vroeg op plaat zijn gekwakt. Hier klonk alles zoveel strakker en meer vintage James Leg terwijl het op vinyl rammelt langs alle kanten.
Naast dat nieuwe geweld hoorden we onder andere nog het geweldig stompende “Do how you wanna” (te vinden op zijn eerste soloplaat) en gesmaakte covers van The Gories (“Can’t stop thinking about it”) en The Cure (“A forest). Ja, zelfs met dat laatste kon ik me verzoenen. Maar het hoogtepunt van de avond vond ik “Drink it away”, een feestelijk klinkende countryrocker, oorspronkelijk van ene Larry Doug Bales. Na wat gegoogle kwam ik te weten dat het hier gaat om een nummer van het mij totaal onbekende Uncle Lightnin’ (Bales is de drummer), een band uit Chattanooga, Tennessee, tevens de thuisstad van James Leg. Beiden werkten overigens ooit wel eens samen terwijl die Bales ook nog eens bijkluste bij Mark ‘Porkshop’ Holder van wie er één dezer dagen een plaat (‘Let it slide’) op Alive Naturalsound Records verschijnt en dat is echt iets om naar uit te zien.
Maar ik had het over James Leg in Roubaix. Wel, hij ‘stond’ er, net als in zijn hoogdagen en dat voor een uitgebreide, dolenthousiaste schare fans!
Pup – Poppunkrock in your face!
Pup – Newmoon
Trix
Antwerpen
2017-01-23
Didier Becu
Barrières doorbreken, daar draait het hem om. Het siert de jongens uit Toronto, Canada dat hokjesdenken niet in hun woordenschat zit. Hoewel ze zelf de kaart van de pretpunk trekken, kozen ze de Belgische Newmoon uit voor hun Europese toer uit.
Een wat moeilijke start die eerste dag, want de vijf jongens van Newmoon bleken ziek, niet dat je gesnotter kan horen door een zee van gitaren. Met een speelse blik keek zanger Bert Cannaerts het publiek aan. Hij wist ook wel dat de meeste hardcorepunkfans niet zaten te wachten op shoegaze, maar toch hoe groot het contrast tussen de twee muziekstijlen ook is, bleek alles aardig te lukken in de Trix.
Ergens logisch ook, want hoewel hun debuut ‘Space’ (uit op PIAS) wat draaibeurten vergt vooraleer de verslavingsfactor in werking treedt, is Newmoon een bom op het podium. Niet visueel, shoegazebands staren nu eenmaal graag naar de grond (en Newmoon is daar geen uitzondering op), maar het uitgebreide gamma aan gitaareffecten gekoppeld aan de mokerslagen van drummer Stef Gouwkens en de iewat ijle, dromerige stem van Bert zorgt voor melodische soundscapes waardoor het bijna Pink Floyd met shoegazegitaren wordt. Want jawel, kon je een halfuur later de teksten van Pup meebrullen (ten minste als je de teksten kent, maar dat deden de fans) dan kon je op Newmoon gewoon je ogen sluiten en wegdromen op een lawaaierig gitarentapijt.
Dat het een contrast ging worden, wisten we op voorhand en dat voelden we bij de eerste elleboog die vanaf de eerste noot de lucht in ging. Maar net zoals zanger Stefan Babcock kozen we voor een open muzikale geest!
Het gaat sinds kort vrij hard voor Pup. Stonden ze twee jaar geleden nog in de Charlatan als het voorprogramma van Psycho 44, kunnen ze nu op hun eentje probleemloos de Trix uitverkopen.
Het deed de kerels deugd, net zoals de fans die er een wild feestje van maakten. Tussen de catchy poppunksongs die wat weg hadden van Green Day (en zodoende ondergetekende niet over de streep kon krijgen) en meestal uit hun recente tweede album ‘The Dream Is Over’ kwamen, ook al zit er een stevige laag noise in verwerkt (zelfs geregeld met wat Fugazi-streken!) waardoor Pup uiteindelijk meer wordt dan de zoveelste punkband.
Simpele rock in your face, afgewisseld met grappige anekdotes over the Belgian way of pissing (die urinoirs dus!), op een vliegtuig spacecakes veroberen tijdens de vertoning van een Tom Hanks-film of de magneet van spot voor de komende vier jaar (Trump dus). Da’s punk dus!
Met dank aan Luminousdash.com www.luminousdash.com
Organisatie: Trix, Antwerpen
Nederlands 
Français 
