Promised Land Sound - Sprankelende country – en rootsrock
Promised Land Sound
café de Zwerver
Leffinge
2017-01-21
Ollie Nollet

Opener van dienst was Nemo, de jongeman uit Zwevezele die vorig jaar Westtalent, die wedstrijd waar ook The Glücks eens de hoofdvogel afschoten, won. Moederziel alleen op het podium, totaal onbekend en dan nog in een voorprogramma en toch wist deze sympathieke kerel alle aandacht naar zich toe te zuigen. Niet onbelangrijk daarbij waren zijn ietwat onbeholpen bindteksten waarin hij zichzelf voortdurend relativeerde en zich voor alles en nog wat excuseerde (zowat iedere zin bevatte een “sorry”). Helemaal hilarisch werd het toen een luidruchtige tante aan de toog zei “je moet daar niet naar kijken, enkel luisteren” en hij dat nog eens met een verwonderde blik herhaalde. Maar ook muzikaal had Nicolas Vlaeminck (zo heet hij) wel wat te bieden. Deze eigentijdse singer-songwriter bracht zijn songs met een hoge, breekbare, ‘dreampop’ stem en een fraaie fingerpicking gitaar terwijl hij ook één keer zijn mondharmonica bovenhaalde. Niet alle nummers konden me evenveel bekoren maar dat hij talent heeft, laat daar geen twijfel over bestaan. En mocht het dan toch niet lukken in de muziek kan hij het nog altijd proberen als stand-up comedian.

Het titelloze debuut van Promised Land Sound uit 2013 beschouw ik nog steeds als een klein meesterwerkje. Het plaatje staat vol opwindende rootsrock met als grootste troef de adembenemende samenzang. Dat dit kwartet uit Nashville mijn hooggespannen verwachtingen niet volledig kon inlossen had dan ook alles te maken met het feit dat ze die plaat bijna compleet negeerden, enkel “Make it through the fall” werd me gegund.
Zo goed als alles kwam dus uit hun tweede plaat, “For use and delight”, die me vooraf onbekend was en waarop ze het roer volledig omgooiden. Er kwam een tweede gitarist, Peter Stringer-Hye, de gelederen versterken terwijl pianist Mitch Jones die er op de laatste plaat nog bij is intussen blijkbaar de groep heeft verlaten. Vreemd genoeg leidde die extra gitaar hen naar veel ingetogener songs.
Maar als die gitaren dan eens van de ketting mochten zorgde dat toch voor de meest begeesterende momenten. Zoals tijdens het eerste nummer, “Push and pull (all the time”) toen gitarist Sean Thompson een snaar brak, de drie anderen bijzonder intelligent verder improviseerden om uiteindelijk met een herstelde gitaar tot een heerlijke apotheose te komen. Wat een schitterende start.
Nadien bleef ik soms wat op mijn honger zitten en dat kwam vooral door de te ingehouden en zelfs ietwat bedeesde zang. Wat op hun debuut nog voor vuurwerk zorgde , bleek hier een klein pijnpuntje. Desondanks bleef er ruim genoeg over om hier met volle teugen van te genieten. Knappe songs bijvoorbeeld die me achtereenvolgens deden denken aan The Band, Crosby, Stills, Nash & Young, Syd Barrett, The Byrds en een recentere naam als Israel Nash. Vernieuwend kon je dit bezwaarlijk noemen en toch klonk het bijzonder fris. Hoogtepunt vond ik “Golden Child”, een uptempo song met een geweldige gitaarbreak die zo op een plaat van The Who had kunnen staan.
Eén cover ook en dat was er verrassend genoeg geen uit de jaren zestig of zeventig maar eentje van een paar jaar teug : “Easy ridin’” van de mij totaal onbekende The Avery Rose Band, een groep uit Los Angeles.

Mooi concertje, benieuwd of ze bij een derde plaat opnieuw voor een andere invalshoek zullen kiezen.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge

UK Subs, TV Smith, Contingent - Tot volgend jaar is punk nog niet dood
UK Subs, TV Smith, Contingent
Magasin 4
Brussel
2017-01-19
Filip Van Der Linden

Het avondje old school punk in Magasin 4 begon met Contingent, de heropgestane Brusselse punkband die reeds in 1979 het licht zag en er in 1981 reeds de stekker uit trok. Onder impuls van de Britse bassist van Contingent, John Baine of Attila The Stockbroker, werkt de band sinds 2011 aan een comeback. Met het overlijden van gitarist Eric Lemaître leek ook dat verhaal vroegtijdig te stoppen, maar mee door toedoen van de ploeg van Magasin 4 wordt een nieuwe gitarist gevonden en vindt Contingent zijn derde adem.
De band speelt in Brussel dus een thuismatch, maar dat is er bij het begin van de show niet aan te merken. Contingent moet reeds om 19.20 u. het podium op voor een nagenoeg lege zaal. De Brusselse punkscene heeft er zo vroeg op de avond nog geen zin in. Ze hebben evenwel ongelijk. Contingent brengt een spervuur van gebalde punkrock, een beetje in de stijl van hun Vlaamse tegenhangers van The Kids maar dan met uitsluitend Franstalige teksten. De set is een doorsnee van hun carrière, met vooral oud werk en een paar nieuwe nummers, zoals “La Bêtise”.  Van bij opener “Bruxelles” gooien de bandleden alles in de strijd en als ze hun finale inzetten met “Poupée Plastique” en “Police Control” is het publiek helemaal mee met Contingent. Zanger Bob Seytor bedankt het publiek uitvoerig, ook kort in het Nederlands, en belooft meer nieuw materiaal bij volgende shows.

Als tweede in de rij mag TV Smith het podium van Magasin 4 op. De Brit stond met zijn The Adverts in 1976 mee aan de wieg van de punk, maar echt doorbreken is nooit gelukt. Sinds het opdoeken van The Adverts tourt hij solo of met gelegenheidsbands de wereld rond. Het is reeds de derde keer in evenveel jaar dat de UK Subs hem meebrengen naar Brussel en dat maakt dat het publiek inmiddels vertrouwd is met zijn werk. TV Smith neemt als Brit de moeite om zijn bindteksten in het Frans te brengen en dat charmeert het Brusselse publiek van bij het begin. Hij start met een paar furieuze Adverts-klassiekers als “No Time To Be 21”, “Poor Teenagers” en “Gary Gilmore’s Eyes”, die ook in zijn solo-uitvoering nog als punk weten te overtuigen. Daarna is het tijd voor twee nieuwe songs met “No Control” en “The Keys To The World”. Daarna volgen nog o.m. “Immortal Rich”, “Generation Y” en – uit zijn voorlopig laatste album – “I Delete”. Voor het einde van de set krijgt TV Smith nog het gezelschap van Attila The Stockbroker (van Contingent) op viool. Samen brengen ze prachtige versies van “The Lion And The Lamb”, “Runaway Train Driver” en “One Chord Wonders”.

De UK Subs hebben dit jaar niet echt iets te vieren. Ze stonden vorig jaar 40 jaar op het podium en dus is hun set er een met zowel oud als nieuw werk.  Het eveneens vorig jaar uitgebrachte ‘Ziezo’ werd aangekondigd als hun afscheidsalbum, maar live kan deze band misschien nog wel tien jaar mee. Opper-Sub Charlie Harper is in Magasin 4 opvallend goed bij stem en in een vrolijke bui. Voor en na het optreden gaat hij gewillig met al zijn fans op de foto en hij drinkt elk biertje op dat hem aangeboden wordt. Hij maakt grapjes over de t-shirts van andere punkbands die hij in het publiek spot en de fans mogen van hem gerust het podium op  om mee te brullen of te stagediven.
De UK Subs openen hun set met “Emotional Blackmail”, “Kicks”, “Don’t Belong”, “Left For Dead” en een eerste hoogtepunt: “Rockers”.  Alvin Gibbs, na Parker het lid dat het langst in de band is, laat zijn bas diep hangen en speelt zoals streetpunk hoort gespeeld te worden: wijdbeens en een beetje nonchalant.
Uit afscheidsalbum ‘Ziezo’ spelen de Subs in Brussel enkel “I’ve Got A Gun” en “City Of The Dead”. Daarna wordt de finale ingezet met “Tomorrow’s Girls”, “Teenage”, “Party in Paris”, het luid meegezongen “Warhead”, “Riot”, “Stranglehold” en “Disease”.  Voor de bisnummers mag het publiek zijn lievelingsnummers scanderen en dus volgen nog een reeks nummers met “New York State Police” als afsluiter.
Magasin 4 verandert nog een laatste keer in een furieuze draaikolk. Harper neemt afscheid met “See you next year”. Tot volgend jaar is punk niet dood.

Neem gerust een kijkje naar de pics

http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/uk-subs-19-01-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tv-smith-19-01-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/contingent-19-01-2017/

Organisatie: Magasin 4, Brussel

E + FireFang - Vreemde combinatie, weidse schoonheid
E
4AD
Diksmuide
2017-01-13
Ollie Nollet

Nadat FireFang amper een achttal maanden geleden boven de doopvont werd gehouden kwam het Gentse drietal nu al haar eerste cd presenteren. Het moet blijkbaar vooruitgaan. Ergens las ik dat ze hun muziek zelf omschreven als powergrunge. Wat een gruwelijk label is dat! Alsof grunge alleen al niet erg genoeg is.
Anderen meenden dan weer het Gentse antwoord op MC5 in hen te horen wat me dan toch maar deed besluiten om hier niet in een grote boog om heen te wandelen. Gelukkig maar. Firefang bleek te bestaan uit drie stoere, langharige mannen, een imago dat mooi contrasteerde met het drumstel dat teder met lichtjes versierd was en zag ik daar geen konijntje, netjes gedrapeerd op de basdrum? Vanaf het eerste nummer, gezongen door een ouderwetse telefoonhoorn wist FireFang me buiten alle verwachtingen bij de keel te grijpen. Dit was bij momenten snoeiharde rock met inderdaad veel sporen uit de grunge maar ook met genoeg rock-‘n-roll in de poriën en stevige ballen aan het lijf.
Brulboei Steven De Poorter bleef ook tijdens de zachter gezongen passages pal overeind terwijl die oude telefoonhoorn veel meer dan zomaar een gimmick was, maar eerder een welgekomen afwisseling. Op die manier kregen we eigenlijk drie zangers voor de prijs van één. Een frontman ook zoals ik ze erg graag heb, die af en toe, al dan niet gewild, het publiek schoffeerde. Dan zou ik nog bijna vergeten te melden dat hij ook als gitarist tot wonderlijke dingen in staat was, daarbij stevig op de rails gehouden door de onwrikbare ritmetandem : Bram Lesauvage (bas) en Maarten Buyst (drums).
Tijdens een magistrale eerste helft hoorde ik opvallend knappe nummers terwijl ze zelfs met een Alicia Keys cover bijzonder goed wegkwamen. Daarna werd het iets minder, vooral door het teveel terugvallen op het zacht/hard contrast en een overbodige cover van John Lennon’s “God”. Hun onstuitbare geldingsdrang zorgde ervoor dat ze bijna een uur speelden en dat was duidelijk net iets teveel van het goede.

Met wat goeie wil zou men E (de letters waren duidelijk niet in de aanbieding toen ze hun naam kozen) een supergroep kunnen noemen. De drie leden van dit nieuwe project uit Boston hebben allen hun kunnen reeds bewezen bij andere groepen, de ene al succesvoller dan de andere.
‘Grootste’ naam is ongetwijfeld Thalia Zedek die een, intussen al imposante, discografie bij elkaar heeft gesprokkeld met bands als Uzi, Live Skull, Come en de Thalia Zedek Band. Drummer Gavin McCarthy maakte voorheen het mooie weer bij Karate (meerdere malen te gast in de 4AD) terwijl gitarist Jason Sanford actief was bij Neptune, een collectief dat zijn instrumenten zelf maakte uit schroot en die mijn oren schromelijk op de proef stelde zo’n acht jaar geleden in de Pit’s. Ook hier had de man een zelfgebouwde gitaar bij, dit keer een wat lichter exemplaar dat zonder klankkast gevlochten was uit ijzerdraad. Maar ik was vooral benieuwd in welke richting Thalia Zedek het deze keer zou zoeken na haar enkele maanden eerder verschenen en toch wat teleurstellende plaat ‘Eve’.
Dit was het eerste optreden van de tour en het was dan ook niet vreemd dat het optreden wat aarzelend van start ging. En toen la Zedek ook nog eens wanhopig en vergeefs begon te zoeken naar een verloren earplug was ik er plots niet erg gerust meer in. Maar uiteindelijk viel alles op zijn plaats en werd het een concertje om in te kaderen. Nochtans maakten ze het zichzelf niet gemakkelijk. De opstelling (twee gitaren en drums zonder bas) en de minimalistische, repetitieve nummers nodigden niet meteen uit tot dansen.
E moest het meer hebben van de klankkleur en de subtiel opgebouwde spanning. De op het eerste zicht vreemde combinatie van twee gitaren die elk uit een totaal andere wereld kwamen werkte wonderwel. Het hoekige en soms bijzonder vreemde klanken uitstotende exemplaar van Jason Sanford versus de meer rock georiënteerde en niet zelden van een melancholische ondertoon voorziene gitaar van Thalia Zedek : het zorgde voor een geraffineerd klankentapijt. Minstens even belangrijk hierbij was het ronduit schitterende drumwerk van Gavin McCarthy. Alleen de murmelende zang van Sanford (ze zongen alle drie) viel me wat tegen maar dit detail weegt niet op tegen de weidse schoonheid die hier erg bescheiden voor het voetlicht werd gebracht.

Organisatie: 4ad, Diksmuide

David Bowie - Radio 1 Bowie Sessies
David Bowie
Ancienne Belgique
Brussel
2017-01-09
Didier Becu

Tijd is een relatief gegeven. Vandaag is het exact één jaar geleden dat een kille radiostem vertelde dat Bowie zijn weg naar de sterren had gekozen. 366 dagen nadien (het jaar van het noodlot was een schrikkeljaar) voelt het verlies nog even erg aan. De leegte is nog steeds niet opgevuld, iemand die door zijn fans als onsterfelijk werd bestempeld , kan dat ook niet.

2016 was het jaar van de dood. Persoonlijk verloor ik mijn vader, maar het leek wel of iedere maand Magere Hein een popster van de aardbol kwam rukken, zelfs George Michael haalde het niet. Iedere fan kreeg er de krop van in de keel, maar het was starman die de dodendans van 2016 in gang trapte. En hoe kan het ook anders: hij was degene die het met veel stijl deed (ook al moeten we er eerlijkheidshalve aan toe voegen dat hij één van de weinigen was die wist dat zijn uur was gekomen).

Bowie maakte van de dood kunst. Hoe luguber de woorden ook klinken, Bowie gaf sterven een andere dimensie. Niemand die de clip van “Lazarus” kan bekijken zonder een traan weg te pinken, een held op een sterfbed. Niemand die begreep dat op dat moment het perfecte rockidool (hoe zou je Bowie anders omschrijven?) afscheid nam van de wereld, van zichzelf en van zijn fans. De man die altijd een ster wilde worden, maar zelf neerkeek op hun gedrag, liet een muzikaal testament na die niemand zal kunnen evenaren. Toen hij ‘Blackstar’ uitbracht, wist hij maar al te goed dat zijn nieuwe worp een nieuwe ‘Ziggy Stardust’ of ‘Low’ ging worden. Hoewel (ten onrechte) een beetje door zijn recentere platen vergeten (lees het woord genie werd iets minder gebruikt) is Bowie uniek, en hij zal dat altijd blijven.
De woorden die sommige azijnpissers (die zijn er altijd) gebruiken, doen me lachen (en wellicht Bowie nog veel meer), nl. die dat zijn dood misbruikt wordt om zo zijn muziek aan nieuwe fans te slijten. Niets is mooier dan dat zijn muziek aan een nieuwe muziekgeneratie wordt voorgesteld. Om een andere dode te citeren : “Iedereen is van de wereld, de wereld is van iedereen”…Bowie is van iedereen, gewoonweg omdat David Bowie (ook al was het met de hulp van vele anderen) de hele rockwereld veranderde, en die er zonder hem volledig anders zou hebben uitgezien.
Voor iedereen betekent Bowie iets anders, dat bleek zeer uitvoerig toen we rondvraag deden bij bekende en onbekende muziekfanaten. Voor de ene is dat het 80s beeld met zijn spierwitte haar, voor de andere is het Ziggy, anderen zijn dan weer tuk op zijn ‘drum ’n bass’-jaren, en er zijn er ook voor wie Bowie gewoon Jareth de Goblinkoning is. Inderdaad, Bowie is van iedereen.

Met deze instelling trok ik ook naar de AB om de Radio 1 Sessies van Bowie te zien. Collega Mark had iets meer geluk, hij mocht de première van’Lazarus’ in Londen bijwonen, deze jongen deed het met minder, maar genoot toch. Na afloop herinnerde ik me levend de woorden van moderator van dienst, Stijn Meuris, het moest een feest zijn. En ja, op de één of andere manier was Bowie in de zaal aanwezig. En neen laten we niet onnozel doen, als Bowie toch die ronddwalende ster is, dan zal hij die avond wellicht niet in Brussel neergedaald zijn, wel kon je Bowie horen in de liefde die iedere uitgenodigde artiest voor dit icoon uitstraalde.

Waren er missers? Natuurlijk waren die er (sorry Arno), maar geen enkele artiest had het één seconde gemakkelijk…in de voetsporen staan van de allergrootste en dat voor een publiek dat aan de voeten ligt van deze (muzikale) god. Inderdaad mijnheer, er zijn simpelere dingen in het leven. Samen met een begeleidingsband onder leiding van Serge Feys, coverden Arno, Piet Goddaer (Ozark Henry), Stefanie Callebaut (SX), Stef Kamil Carlens, Stijn Meuris, Johannes Verschaeve (The Van Jets), Noémie Wolfs, Tutu Puoane, BJ Scott. en Compact Disk Dummies de bekendste songs van ‘the thin white duke’.
Men koos inderdaad voor een selectie van de grootste hits (wat ook al geen sinecure is, want uiteindelijk zijn er dat meer dan 80). Hoewel ik het betreurde (weliswaar een tikkeltje voorspelbaar) dat de periode tussen ‘Let’s Dance’ en ’Blackstar’ bijna onaangeroerd bleef, boden de radiosessies een knap overzicht van de kameleon die Bowie was/is.
Iedereen was gewoon zijn eigen Bowie en dat gegeven maakte er een geslaagde versie van. Stijn Meuris mocht openen (en bijna) afsluiten. De Limburger deed dat op een bloedeerlijke manier door een gemeende rock ’n rollversie van “Rebel Rebel” en “Let’s Dance” neer te zetten. Bowie die een generatie(s) leerde wat rock’n’roll was.
Bowie hield van jazz en soul, en we zijn er van overtuigd dat het hart van David Robert Jones zou smelten indien hij de versie van de Zuid-Afrikaanse jazz-zangeres Tutu Puoane van “Wild Is The Wind” zou horen. Sorry voor de voorspelbare woorden, Tutu leek in Brussel op Nina Simone.
Dat Bowie van Ozark Henry hield is ondertussen al lang geen geheim meer. Hoewel ik geen zin heb om te redetwisten met mijn god, ben ik niet tuk op Piet Goddaers versie van “Heroes”, en ook “Boys Keep Swinging” kon me niet boeien, maar kijk: hij ging wel met de beste versie van de avond lopen! (“Suffragette City”). Geen seconde in mijn leven was ik een Ozark Henry-fan, maar als je voor vier minuten Bowie (bijna) kan wegblazen dan ben je een grote mijnheer!
Het stond in de sterren geschreven dat Stefanie Callebaut “Lazarus” zou vertolken. IJzig en kil, zo hoort het ook, de dood heeft niets charmants. Dat charmante heeft Noémie Wolfs wel en zij begaf zich op glad ijs (maar gleed niet uit) door één van de twee beste Bowie-songs ooit te kiezen (“Starman” en “Moonage Daydream”).
De vrouwen deden het gisteren trouwens bijzonder goed, ook  de Texaans-Vlaamse BJ Scott die voor het heerlijke “5:15 The Angels Have Gone” en een zeer eigen interpretatie van “I’m Afraid Of Americans” koos (en natuurlijk weer met Trump als de kop van jut).
Compact Disk Dummies deden het op hun eigen manier: zeg maar het rebellerende. De twee trokken zich geen moer aan van de wetten die een klassiek eerbetoon voorschrijven. Tijdens “Fashion” kon Lennert het niet laten, en dook met gitaar het publiek in. Juist, het zorgde voor heel wat gemengde gevoelens (en het was voor mij niet echt nodig), maar ook de jonge generatie heeft recht op zijn Bowie. En dat was met respect gedaan, bewijs daarvan de elektronische beeps tijdens “Ashes To Ashes” die ondergetekende net niet melancholisch een traantje lieten wegpinken.

Afsluiten met de hoogtepunten van de dag? Behalve Bowie (hij was het genie de songs neerpende) waren zowel Stef Kamil Carlens en Johannes Verschaeve van The Van Jets dat. De waarheid is dat beiden een zeer hoog Bowiegehalte in zich hebben, wat de taak gemakkelijker maakt, maar wat we in de AB van hun zagen was zéér straf! Ze deden het beide op hun manier, en één voor één stonden ze, zonder zich te forceren of flauwe trucs te gebruiken, dichter bij Bowie dan ooit. Johannes Verschaeve zette het theatrale aspect van de held in de verf. “Fame” was grandioos, en “The Man Who Sold The World” grandioos en ooit door Jonas (net zoals bij zo veel jongeren) in zijn kinderjaren als het mooiste Nirvana-liedje ooit beschouwd. En dan was er nog “China Girl”. Het was ongewild, maar zijn versie kwam dichter bij de veel betere versie van Iggy Pops origineel (sorry Bowie).

There’s a starman waiting in the sky
He’s told us not to blow it
‘Cause he knows it’s all worthwhile

Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com

Organisatie: Radio 1 + Ancienne Belgique, Brussel