Mike Watt en King Champion Sounds
N9
Eeklo
2016-10-01
Nick Nyffels
Een absolute legende van de Amerikaanse underground stond op zaterdag in de N9 in Eeklo: Mike Watt. Mike Wie? Wel iedereen kent een nummer van hem, maar niemand beseft dat het van Mike Watt’s Minutemen is: “Corona” uit ‘Double nickels on the dime’ uit 1984 is het kenwijsje van MTV’s Jackass met Johny Knoxville en Steve-O. Wij leerden Watt kennen in 1995 met zijn solo album ‘Ball Hog or Tugboat?’, zijn solodebuut dat hij opnam met de crème de la crème van de alternatieve scene: J Mascis, Frank Black, Evan Dando, Mark Lanegan, Dave Grohl, Flea en Eddie Vedder, om er maar een paar te noemen.
Sindsdien heeft Watt in verschillende bands en projecten gespeeld, onder meer met Wilco gitarist Nels Cline en ook als live bassist bij de reunie van The Stooges.
In Eeklo stond Mike Watt er als Il Sogno del Marinaio, ofte de droom van de zeeman, een trio dat hij met twee Italianen, Stefano Pilia en Andrea Belfi opgezet heeft. Watt, met zwarte ziekenfondsbril, introduceerde de band, en zei vereerd te zijn dat een select Eekloos publiek er voor had gekozen om op zaterdagavond naar zijn muziek te luisteren. Il Sogno del Marinaio speelde rock met een jazz insteek, veel instrumentale nummers, met veel dynamiek en tempowisselingen, en de kenmerkende met de deur in huis vallende basstijl van Watt: van zacht ging hij plots over naar hard, krachtig en dominant. Soms zong Watt, maar meestal was het dus instrumentaal, met veel gitaarsolo’s, hoekig, soms kubistisch van inslag en dikwijls met vijf nummers die in een enkele song gedrumd werden. Je kon het een beetje vergelijken met het Belgische Stuff. Naast nummers in het Engels, kregen we ook nummers in het Italiaans, en omdat de drummer tegenwoordig in Berlijn woont, ook in het Duits. Toen de gitarist een snaar brak, bewees Watt ook een volleerde stand up comedian te zijn. Tijdens de bisronde kroop er een funkske tevoorschijn, Nile Rodgers zou er trots op geweest zijn.
De hoofdact vanavond King Champion Sounds is een Nederlands-Engelse band rond zanger G.W. Sok van The Ex, aangevuld met een aantal jonge honden. Mike Watt speelde op de laatste plaat van King Champion Sounds, maar kon vanavond niet mee spelen omdat ze vroeg de ferry moesten nemen voor hun volgende optreden in Sheffield. Waar Watt een heel diverse, grillige set bracht, was King Champion Sounds veel duidelijker en eenvormige van klank: GW Sok, zijn tekstvellen in de hand, declameerde zijn nummers in jaren tachtig stijl, ondersteund door een new wave bass, en dit contrasteerde met de vrolijke blazers. Dit was voer voor de dansvloer, feestmuziek voor fans van The Fall, Gang of Four, The Pop Group, Madness en ska in het algemeen.
Het voorprogramma had een link met de hoofdact: Deutsche Ashram is een Nederlands duo dat bestaat uit de gitarist van King Champion Sounds, Ajay Saggar, en zangeres Merinde Verbeek. De ritmesectie stond op de computer, en verder hoorden we een geluid dat het ging gaan zoeken bij Beach House, Mazzy Star en new waveklanken. Charmant.
Organisatie: N9, Eeklo
Volgens sommigen verdienen ze de titel van meest gehate band ter wereld, volgens anderen zijn de Canadezen dan weer één van de beste rockbands ter wereld. Een tot de nok gevulde Lotto Arena bewees ondanks al het namedroppen dat Nickelback nog een grote schare fans heeft in ons Belgenlandje.
Opwarmer van de avond is Monster Truck. De band afkomstig uit Hamilton, Ontario lanceerde met ‘Sittin’ Heavy’ (2016) een tweede album en mag die vanavond deels promoten. De band die deze zomer nog op de affiche van Graspop Metal Meeting prijkte, stelt niet teleur. Hun experimentele rock ’n roll met invloeden uit de hard and blues rock werkt aanstekelijk en het duurt niet lang voor de eerste hoofden gestaag het aangegeven ritme van drummer Steve Kiely volgen. Zanger en bassist Jon Harvey is goed bij stem en toetsenist Brandon Bliss neemt ons bij momenten mee naar de symfonishe rockwereld van Kansas. Mijns inziens een meer dan geslaagde opener die het afzakken naar de arena al waard maakt.
Rond 21.25 u., met een 25-tal minuten vertraging, floepen de witte spots van de grote rondboog op het podium aan en maakt de duisternis plaats voor een zee van licht. Op het podium verschijnt de band waar de hele avond om draait: Nickelback. Een luid gejoel stijgt op vanuit het publiek en Chad Kroeger en co antwoorden met protest song “Edge of Revolution”. Het lied wordt met zoveel muzikale energie gebracht, dat de mensen op het middenplein bijna letterlijk en figuurlijk uit hun sokken geblazen worden.
Na een hartelijke begroeting door een fris ogende Chad, zonder golvende manen weliswaar, volgen “Something in your Mouth”, “Animals” en “Too Bad”. Een eerste gevoelige snaar wordt beroerd door “Far Away”, gevolgd door “Photograph”. Romantiek wordt blijkbaar gesmaakt in het publiek en de sfeer doet bij momenten denken aan een prom night.
Monsterhits als “How you remind me”, “Hero” (Chad Kroeger) en “Rockstar” kunnen (uiteraard) rekenen op veel bijval en zorgen ervoor dat menig stemmetje schor zal zijn de volgende dag.
Na de geslaagde Foo Fighters cover “Everlong” drukken de Canadezen nog een laatste maal hun stempel met “Burn it to the Ground”.
Hoewel het lijkt alsof we het hoogtepunt van de charmerockers reeds een tiental jaren geleden gehad hebben, bewijst dit optreden dat de band nog steeds in staat is om een zaal in vuur en vlam te zetten. Dit was een meer dan geslaagd optreden waarmee Nickelback overtuigend ‘the haters’ lik op stuk geeft.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/monster-truck-30-09-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/nickelback-30-09-2016/
Organisatie: Live Nation
Moose Blood zit momenteel erg in de lift. In eigen land, UK, is de band de nieuwste trots voor de emotionele rockliefhebbers, in Europa is de band langzaam maar zeker aan zijn opmars bezig. De nieuwste plaat ‘Blush’ kwam uit op het befaamde Hopeless Records waar bands als All Time Low, Sum 41 en Yellowcard deel van uitmaken. Het resultaat is een toegankelijke plaat vol stadionanthems waarop het volledig publiek de nummer luidkeels kan meezingen. Voorlopig nog in een kleine zaal als La Péniche maar binnenkort in gigantische zalen.
De looks hebben ze alvast mee, vooral frontman Eddy Brewerton dan. Met een felwitte T-shirt, een lichaam vol tattoos en een zwarte muts is hij de droom van alle jongedames die vooraan post vatten. Naast dit idool staan nog drie muzikanten die een klein beetje verdwijnen in de spotlights, gericht op de frontman. Muzikaal start de set erg catchy met “Pastel” en horen we een streepje van The 1975. Een misleidend begin want niet veel later met “Honey” gieren de gitaren door de boot ; een orkaan-gevoel.
De pop punk van Moose Blood wordt met zoveel overgave gebracht dat het lijkt op emo rock als van Brand New of Modern Football. Op “Bukowski” begint het publiek voor het eerst gezamenlijk mee te zingen en dit blijven ze doen tot het eind van het concert. De stem van Eddy Brewerton is erg rauw, passioneel en bij de grote uithalen erg toonvast. Schreeuwen doet hij net niet maar in de luide refreinen neigt het er wel naar. In de ontroerende songs wenst hij het pijnlijke gevoel te associëren met zijn vocals.
De hartstocht van Brewerton maakt dit concert zo sterk. Nog meer valt het op bij de oudere songs als “Boston” en “Cherry”. “Cherry” biedt zelfs rust in het concert, enkel zang en een kalme, rustgevende gitaar , die het nummer boordevol liefde en overgave biedt. Niet veel later volgen dan weer vette riffs, lekkere solo’s en een sound die de post rock fan siert, o.m. op een “I Hope You’re Missing Me”.
Naar het einde toe teert de band vooral op hun nieuwste plaat . Die songs hebben een grote meezingwaarde. De hechte schare fans schreeuwen hun geluk uit op “Sulk” of “Shimmer”. Ze beginnen te springen, gaan aan het dansen en zingen luidkeels mee. De band speelt de nieuwe duidelijk met een ‘happy feeling’ . Er valt zelfs een lach te bespeuren op de gezichten. Moose Blood sluit af met “Knuckles” , een bis-ronde blijft uit .
Moose Blood - Een set van net geen uur , boordevol stevige songs en een gefascineerd zanger als emotioneel hangijzer.
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
De Berlijnse underground dance-scene wordt groot, dat kunnen we toch besluiten na het uitverkochte concert van Moderat in Vorst-Nationaal. Uitverkocht, wil in dit geval zeggen de kleine versie van Vorst, zonder de bovenste ring, maar niettemin blijft het een prestatie die we nooit verwacht hadden toen we Moderat de eerste keer zagen op Pukkelpop 2009. Hun debuutalbum hebben ze ook met de nieuwe plaat ‘III’ niet overtroffen, maar toch hebben ze hun aanhang gestaag weten uit te bouwen. Wat ons nog heel goed bijstaat van die Pukkelpop-passage waren de uiterst verzorgde visuals die de elektronica van Moderat naar een hoger plan brachten, en dit was ook de sterkte vanavond in Vorst.
Uiteindelijk is een elektronisch trio niet zo interessant om naar te kijken, dus sterke visuals zijn een must voor een boeiende concertavond. Net als Kraftwerk pakken Sascha Ring (Apparat), Gernot Bronsert en Sebastian Szary (beiden ook aan de slag als Modeselektor) met ‘Deutsche Grundlichkeit’ het design van muziek en beeld als een ‘Gesamtkunstwerk’ aan. Vóór aanvang van het concert vroeg Moderat om geen flits te gebruiken, om de sfeer van hun donkere projecties te bewaren zodat iedereen de Moderat-ervaring kon ondergaan. Voor een concertfotograaf was dit dus een heel ondankbaar concert, maar dat belette niemand in het publiek om toch uitgebreid foto’s en filmpjes te schieten met de smartphone tijdens het concert, die waarschijnlijk achteraf toch verwijderd werden wegens veel te donker en onscherp.
Moderat begon met “Ghostmother”, waarin Sascha Ring de eerste keer zijn ijle stem over de beats liet glijden, met passende beelden van schimmige, amorfe vormen die als het ware uit de duistere diepten van de zee opdoken. Mijn absolute favoriet, “ A new error”, met zwart-witte projecties van bewegende handen, werd ook door het publiek op herkenningsapplaus onthaald. De huidige single “Running” combineerde de elektronische Radiohead met acid house, beats voor de meerwaardezoeker dus, maar altijd dansbaar, een beetje als Underworld bij momenten, maar nooit met een simpele vierkwartsbeat, maar altijd met breakbeats die de bouwstenen zijn die deze producers naar believen toevoegden of weglieten, zoals een stel meesterkoks die hun kunnen etaleerden. “Rusty nails” was sensueel, ook door de projecties van spookachtige figuren in wapperend textiel. “Reminder” klonk als een samenwerking tussen Jonsi van Sigur Ros en Breakbeat Era.
Wij genoten vooral van de meer stevige nummers, omdat de zang van Sascha Ring in de rustige nummers op de duur toch wel wat eentonig klonk. Beelden van versplinterde betonblokken kondigden een stevige versnelling van het tempo aan, het publiek ging echt loos op een trance nummer dat sterk opbouwde en mij deed denken aan een mix van “King of Snake” van Underworld met “French Kiss” van Little Louis. Er zijn slechtere mash-ups denkbaar. “Last time” ging het in de jaren tachtig zoeken, bij Depeche Mode en Human League. “Les grandes marches” was het hoogtepunt van het concert, een langgerekte climax van de eerste tot de laatste minuut, gevolgd door een hard inkomend “Nr. 22”. De lichtshow speelde daar passend op in met vloeiende laserlijnen. We kregen ook nog een comic strip in de stijl van Charles Burns (voor wie deze comic tekenaar niet kent, de hoes van Iggy Pop’s ‘Brick by brick’ is van hem) dat “Bad kingdom” illustreerde met een opeenhoping van clichés uit de film noir.
Het einde van het concert zakte een beetje in met “The fool” en “Intruder”, beiden iets te veel downtempo om het concert mee af te sluiten, gelukkig riep het publiek Moderat nog eens terug voor “Versions”, een stevige psychedelische stamper zoals we die kennen van The Orb.
Moderat bewees vanavond een grote zaal aan te kunnen. Festivalprogrammatoren, doe eens zot en zet die mannen eens als afsluiter op de main stage ipv voor de elfendertigste keer Chase & Status of Chemical Brothers te programmeren. ‘Moderat ist fertig’!
Setlist: Ghostmother – A new error – Running –Abandon Window – eating hooks –Rusty nails –reminder –animal trails – last time – Les grandes marches –nr. 22
Milk – bad kingdom – the fool – Intruder – Versions
Organisatie: Live Nation
Yak kwam donderdagavond hun eerste album ‘Alas Salvation’ aan het publiek voorstellen. Een support act was er niet, maar wij vonden daar geen reden voor. Yak moest volledig in de spotlight staan om te overtuigen en niemand met een slecht gevoel naar huis te laten gaan. En dat gebeurde.
Yak zijn twee Britten en een Nieuw-Zeelander die in de UK al een fikse podiumreputatie hebben opgebouwd en die klaar zijn om nu ook de rest van de wereld te overtuigen. Na het beluisteren van debuut ‘Alas Salvation’, dat in mei uitkwam, ben je eigenlijk in drie woorden uitgepraat: Wat een plaat. Ook bij hun optreden in de Witloof Bar was dit niet anders. 3 kwartier vol noise, punk, pop, garagerock. Zolang het maar hectisch bleef. Nummers vol anarchie waaronder “Victorious”, “Roll Another” en “Curtain Twitcher” werden uit die eerste gespeeld. Punky, maniakaal, strofes- en een refreinuitspuwende zanger, drumstokken die hels tegen de drumvellen kletterden en simplistische gitaarrifs is wat je die avond kon zien. En dat allemaal op 1 podium.
YAK kwam, zag en overwon meer dan ooit. Dit optreden gemist? Dan krijg je sowieso een herkansing volgende festivalzomer, want deze band kan wel eens de underground revelatie van 2017 worden. Je bent gewaarschuwd!
Organisatie: Botanique, Brussel
Mitski is de uitlaatklep van de Japans-Amerikaanse sing/songschrijfster Mitski Miyawaki . Zij is reeds aan haar tweede album toe en kan met ‘Puberty 2’ een doorbraak forceren in Europa . Terecht , gezien er in haar sobere, integere, rauwe sound een elegante schoonheid heerst, die raakt , lieflijk is, weet open te barsten en tot slot doelt op berusting . Live wordt ze geruggensteund door een getalenteerd gitarist en een geconcentreerde drummer .
Als bassiste is ze wat onwennig op de kleine stage van de AB Club, maar het warme onthaal , de respons bieden standvastigheid, en zijn stress reducerend. Haar diepe, indringende, zwoele vocals, soms hoog uithalend, geven letterlijk diepte en zeggingskracht aan het materiaal. De indie-rockster biedt een mooie afwisseling in het plaatwerk van ‘Bury me at make-out creek’, het debuut van twee jaar terug, en de recente plaat . De jonge dame is al overal ergens geweest en tekstueel moet ze niet onderdoen, een gevoel van vervreemding , worstelen met de eigen identiteit en de verhoudingen met geluk pakken je emotioneel.
De eerste songs “Townie” , “First love/late spring” en “I want you”, uit haar debuut, tonen haar muzikaal gelaat , innemend , een intense, broeierige spanning , sober opgebouwd , die (lichtjes) durft te exploderen .
Een goed uur lang worden we in dit muzikaal web verweven. Middenin de set verleidt ze ons met de “How deep is your love” cover van Calvin Harris + Disciples, die overtuigt door het rinkelend gitaarwerk , dito solo. Het is de aanzet om extravert, gedreven te klinken. “Once more to see you”, “Francis forever” en “I don’t smoke” zijn ingenieuze rockers en nodigen uit tot deze aanpak . We horen Pavement, Weezer, Fountains of Wayne , gekruid van een oud PJ Harvey- tune. De set boeit, intrigeert en wordt steeds sterker met “You best american girl”. “Drunk walk home” is een spannende , rauwe melodieuze rocker, ze zingt , krijst en preekt . Deze plakt aan de ribben! Ze besluit alleen met elektrisch gitaargepingel van “A burning hill” en “Last words of a shooting star” , smachtend en uiterst gevoelig .
Mitski bracht een pak nieuwsgierigen naar de AB Club . Het is een getalenteerde dame , met een enorm groeipotentieel. Ze overwon de podiumongemakken en oversteeg zichzelf in de gitaarsongs …
Organisatie: Ancienne Belgique , Brussel
Het Gentse Autumn Falls slaagde er ook dit jaar in om top bands naar België te halen. Eén van die bands was het New Yorkse DIIV , dat na 4 jaar eindelijk met een nieuwe plaat kwam. Ze stonden eerder dit jaar al op podia van de Botanique en Best Kept Secret en nu werd het tijd om het publiek in de Kreun te overtuigen.
Kent u dirk.? Neen, dat is niet de naam van de zanger. Wie dat wel is, is de groep die de eer had vóór DIIV te mogen openen. Dit 4-tal is je misschien wel bekend van Humo’s Rock Rally of Westtalent, waar ze telkens derde werden. dirk. speelt alternative/indie met een toch wel vrij ruw kantje. De vocals nemen live verschillende vormen aan en zorgen ervoor dat de band niet eentonig wordt. DIIV mag blij zijn met een support act als deze.
DIIV begon hun set vrij matig. Hoewel de bandleden enorm enthousiast waren en hun liefde voor België meteen uitten, kwamen de nummers niet meteen over. Eentje daarvan was “How Long Have You Known” uit hun eerste plaat ‘Oshin’. De toon werd uiteindelijk gezet nadat DIIV een nieuw nummer “Dopamine” speelde, waarop het publiek enorm enthousiast reageerde en zelfs zin kreeg om te dansen.
Wat is er fijner dan naar een optreden gaan met een goede setlist? De setlist van het optreden zelf kunnen samenstellen! Dit was zo bij het optreden van DIIV. Frontman Zachary Cole Smith vroeg enkele keren om verzoeknummers. Eén ervan was “Earthboy”, waarover hij een kleine anekdote begon te vertellen over een meisje uit Australië. De Kreun werd omgetoverd tot een zaal van zowel goede muziek als praatjes.
DIIV was zomers en tegelijkertijd kil … We kregen al heimwee naar de zomer, die eigenlijk na dit optreden officieel voorbij is …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/diiv-26-09-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dirk-26-09-2016/
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Birdy – In 2011 vroegen we ons – terecht - af wie dat 15-jarig meisje was met breekbare stem, die Bon Iver’s “Skinny love” magistraal coverde. Het was de Britse Jasmine Van den Bogaerde, deels Belgische roots in Vlaanderen en Brussel, die de harten deed smelten.
Op Rock Werchter 2014 zagen we haar voor het eerst live schitteren in één van de twee tenten. Ze promootte de tweede plaat ‘Fire within’. Ik herinner mij nog erg goed hoe laaiend enthousiast het publiek was voor de jonge zingende nimf. Intussen heeft ze al een nieuwe plaat ‘Beautiful lies’ uit , die ze nu kwam voorstellen. Hopelijk kon ze de criticasters de mond snoeren, gezien de plaat maar flauwtjes werd onthaald. Eerlijk gezegd , zelf waren we ook een beetje bang voor de eentonigheid die in het materiaal en in de set kon schuilen. Maar we werden verrast .
Grote witte linten hingen aan het plafond van het podium en werden met spots belicht . We waanden ons in een grot waar haar opkomst deed denken aan de verschijning van Maria … Haar 5 muzikanten namen in het halfdonker plaats op het podium. Daarna hadden we de jonge lady Birdy zelf die uit het donker kwam , met een fel wit licht op haar. Een aangename , sexy verschijning in glinsterende body met daarover een doorzichtige mantel. Wow!
Ze is aan haar piano verbonden en zou deze maar na een paar nummers verlaten. Ze kon duidelijk haar vrouwtje staan. Ze stak veel gevoel in het materiaal en in haar geliefkoosd instrument . Haar stem klonk goddelijk en stak moeiteloos boven de sound. Beklijvende ballades wisselde ze af met up-tempo nummers. Het publiek hield ervan. Het was oorverdovend stil , toen “Skinny love” werd ingezet; geen hoest, geen GSM. De stilte paste perfect bij de song. Op “Wings” en “People help the people” gingen de kelen natuurlijk open, Birdy zelf bleef de hoogste noot zingen. Nieuw materiaal als “Keeping your head up” en “Wild Horses” werden smaakvol ontvangen. De cover “Running up that hill” van Kate Bush toont haar veelzijdigheid en onderstreept haar talent.
Een goed anderhalf uur had de beloftevolle dame ons in haar greep . Birdy en haar band kregen dan ook terecht minutenlang een staande ovatie!
Birdy , nog maar goed twintig , bewees wat een multi-talent zij wel is, een songschrijfster, muzikante en zangeres. Sterk!
Support was de Britse Lawrence Taylor. De jonge gast profileert zich ergens tussen Georges Ezra en Luka Bloom in en kon rekenen op een positieve respons . Persoonlijk kon hij mij onvoldoende overtuigen , een dertien in een dozijn songwriters , maar zijn pose en verschijning deden de jonge meisjesharten sneller slaan.
Organisatie: Live Nation
De VK mag door zijn subsidieprobleem dan wel in moeilijke papieren zitten, toch slagen ze er nog steeds in bands van formaat te programmeren. Zo zagen wij afgelopen vrijdag in hun zaal het ijzersterke Deap Vally.
Deap Vally bestaat uit Lindsey Troy (gitaar, zang) en Julie Edwards (drum). Ze maakten al enorme indruk als support van Queens Of The Stone Age, Band Of Skulls, Peaches en Muse, en nu is het tijd om in hun eentje de muzikale wereld te veroveren. Op debuutalbum ‘Sistrionix’ kwam de vuige bluesrock in een mix van funk en punk goed tot hun recht. De opvolger ‘Femejism’ volgde twee weken geleden en klinkt iets anders dan hun debuut. Elementen van Prog- en krautrock zijn te bespeuren.
Op plaat is deze band al enorm goed, maar we kunnen je verzekeren dat ze live je nog meer van je sokken blazen. Scheurende gitaren en kletterende drums die je meenemen op een muzikale trip die alleen maar genot toedienen. Oude nummers als “Gonna make my own money” en “Baby call hell” kwamen aan bod, maar ook een pak uit hun nieuwe plaat werden aan het publiek voorgesteld. “Smile More”, “Royal Jelly” en “Little Baby Beauty Queen” waren onze favorieten.
Deap Vally is momenteel nog klein, maar na het optreden in de VK werd het enorm duidelijk dat ze op doorbreken staan. En ja, de festivals zijn nog ver, maar we geven nu al de tip om deze band volgende zomer aan het werk te zien!
Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek
Bob Wayne - Hillbilly troubadour houdt De Zwerver in zijn ban
Bob Wayne
café de Zwerver
Leffinge
2016-09-18
Ollie Nollet
Bob Wayne, altijd goed voor een pot onversneden hillbilly music voorzien van smeuïge teksten. En hoewel hij wat door zijn stem zat , ontgoochelde hij ook deze keer niet. In de loop der jaren heeft de man toch een aantal songs geschreven die niet zouden misstaan in het verzamelde werk van een Johnny Cash of een Steve Earle.
Ik bedoel maar dat Bob Wayne veel meer is dan de vuilbekkende countryboy die perfect een stoomfluit kan nabootsen.
Bovendien had de man een uitstekende groep, The Outlaw Carnies, meegebracht waarvan enkel de drummer er twee jaar geleden, toen ik ze in Binic zag, ook bij was. Wayne rekruteert zijn muzikanten in alle uithoeken van de States en de sublieme banjospeler, die de plaats van de violist innam, was hij zelfs helemaal in Brazilië gaan zoeken. Zijn recent verschenen zevende plaat, ‘Hits the hits’, bevat enkel covers (waaronder zelfs songs van Adele en Rihanna) en is zeker niet zijn beste. Gelukkig beperkte hij zich tot twee nummers uit de plaat en die vielen uiteindelijk nog best mee : “Sympathy for the devil” (Rolling Stones) en “Rock and roll” (Led Zeppelin).
Maar naast eigen songs als “There ain’t no diesel trucks in heaven” en “Hillbilly heaven” bleken ze toch verwaarloosbaar. Hij hield zijn publiek in de ban voor een spannende set.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Dilly Dally is een bandje van twee vrouwen en twee mannen, vanavond in kleurloze kledij op een donker podium . Vunzige gitaren en rauwe vocals tekenen voor een revival van het grunge genre. Dilly Dally komt niet uit Seattle maar uit het Canadese Toronto. De band bracht in 2015 de debuutplaat ‘Sore’ uit en tourt sindsdien de wereld rond. In La Péniche gaf de band een donkere set die perfect bij het onweerachtige weer paste.
Al van bij het eerste nummer is ’t duidelijk geen concert voor watjes. De gitariste jaagt een angstaanjagende hoge klank door haar instrument om het publiek helemaal wakker te krijgen. Niet veel later schreeuwt Katie Monks alles uit wat ze in haar tengere lijf heeft. Het doet wat denken aan Kim Deal maar nog rauwer. Een spanning wordt opgebouwd en tijdens de refreinen wordt alles gegeven. Het publiek ervaart een explosieve sound die hen omver blaast.
Catchy gitaarmelodieën in een weerbarstig geluid, Dilly Dally zorgt dat het allemaal lukt. De bassist brengt een zwoel, donker geluid terwijl de gitariste altijd hoge noten op de gitaar speelt. De contradictie in klank blijft telkens opnieuw verrassen. Op “Purple Rage” gaat plots alles nog ruiger en sneller. De band tovert de boot om tot een zwart, angstaanjagend schip; Monks gilt to the bone. De snelheid waarmee ze spelen, doet het publiek schuchter dansen.
Een slordige dertig toeschouwers aanschouwen het indrukwekkende optreden , ze geven alles op deze pittige muziek. De nineties invloeden zijn nooit ver weg. Iedereen geniet. De band houdt er de snelheid in. Contact hoort er niet bij, de strakke sound staat voorop. Dilly Dally geeft alles en breit de nummers aan elkaar. De set vliegt voorbij en na 45 minuten zijn alle songs er doorgejaagd. Het meest poppy nummer “Desire” , al is dat slechts relatief, is de afsluitende track.
Dilly Dally is een speelse naam die misleidend kan zijn. Ze klinken donker, vuil en zijn vooral beïnvloed door de nineties grunge. Door het vrouwelijk gekrijs en het hoge tempo hebben we een strakke set , zware nummers , boordevol solo’s en diepe bassen …
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
Zelf waren wij dit jaar niet op Pukkelpop aanwezig, maar als we onze betrouwbare bronnen mogen geloven (en dat doen we graag) dan waren Thee Oh Sees één van de absolute hoogtepunten op Chokri’s festivalletje (we hadden bijna geschreven alternatief festival, maar toen viel het ons terug in dat het verwaande wicht Rihanna daar aantrad).
Wij weten trouwens al langer dat het opzwepende bandje van John Dwyer een heuse belevenis is. Thee Oh Sees hebben ons enkele jaren terug al eens compleet omvergeblazen in de Antwerpse Trix en sedertdien verliezen wij dit energieke psych-garagerock-collectief nooit meer uit het oog. Met ‘A Weird Exits’ hebben ze in augustus hun zoveelste schitterende nieuwe album afgeleverd en dat amper een maand nadat ze een overweldigende live plaat ‘Live In San Francisco’ ter wereld hadden gedropt.
Een bloedhete Aeronef in Lille mocht dan niet helemaal zijn volgelopen, het kot zinderde en kolkte als nooit tevoren. De drive en de onbegrensde goesting van de waanzinnig spelende band (met twee drummers, dat kon tellen qua slagkracht!) sloeg al heel snel over op de zaal die menigmaal overkookte, er werd niet bepaald gekeken op een moshpit meer of minder.
Thee Oh Sees brachten een super-energieke set met een opeenvolging van uiterst opwindende motherfuckers van songs (“The Dream”, “Tunnel Time”, “Gelatinous Cube”, “Toe Cutter Tumb Buster”, “Ticklish Warrior”,…) met het tempo en de stootkracht van een kudde op hol geslagen bizons.
Extatische garagerock met een punkspirit van jewelste, meer hadden wij niet nodig om compleet uit de bol te gaan (of ’t was een dikke pint misschien, maar in de l’Aéronef duurde het alweer eeuwen om daar aan te geraken, dan bleven we toch maar wat liever op onze dorst zitten).
Pas met de superbe psychedelische sleper “Sticky Hulks” werd even het oververhitte gaspedaal losgelaten, maar daarna gingen de poppen al snel weer aan het dansen. De twee geestdriftige drummers zaten er zeker voor iets tussen, maar het was toch vooral de fantastische John Dwyer die telkenmale het boeltje deed ontploffen. Getooid in korte broek en met zijn gitaar op borsthoogte (een ander zou er niet mee wegkomen maar Dwyer is gewoon cool) manifesteerde hij zich wederom als een weergaloos gitarist die zijn instrument aan alle kanten liet piepen, scheuren en openbarsten (zelfs Thurston Moore zou zich zorgen mogen maken als er zo een concurrent aan de voordeur belt).
In de fenomenale afsluiter “Contraception” (15 minuten lang, geen seconde te veel) mochten we Dwyer’s gitaargeseling uitvoerig en in vol ornaat aanschouwen. Een grandioze slotsong van een uitzinnig optreden.
We hebben gezweet als een rund en dorst geleden als een paard, maar genoten als een driftige reu in een kennel vol loopse teven.
Wat een geweldige band, het is geleden van Ty Segall & The Muggers in Le Grand Mix dat we nog zoveel onbesuisde energie op een podium mochten ervaren. Kan geen toeval zijn trouwens, Dwyer en Segall zijn goeie maatjes, ze gaan regelmatig samen op de lappen, trekken al eens dezelfde studio in en halen hun inspiratie uit dezelfde vruchtbare en vettige grond.
Organisatie: Aéronef, Lille
Mothxr komt uit Brooklyn en brengt aanstekelijke indiepop. De frontman van de band, Penn Badgley, heeft z’n strepen verdiend als acteur in de serie ‘Gossip Girl’. Nu die serie ten einde is, was het tijd om een muzikale carrière uit de grond te stampen. Iets minder dan een jaar geleden kwam de debuutplaat ‘Centerfold’ uit. De elf nummers stellen ze nu voor in een kleine tour door Europa. In La Péniche viel meteen op dat de vrouwelijke fans van ‘Gossip Girl’ hun idool Penn Badgley maar al te graag van dichtbij wilden zien.
Al meteen weerklinkt een fel gegil door de kleine zaal. Vooraan staan jonge meisjes, die helemaal gek worden wanneer Mothxr op het podium verschijnt. De band begint rustig met enkele eenvoudige gitaardeuntjes en drums. De temperatuur stijgt in de warme zaal. Op sensuele wijze brengt Badgley iedereen in bezwering. De jonge meisjes zingen luidkeels alles mee waardoor het concert al van in het begin snor zit en erg sfeervol wordt.
Meer dan zijn sexy moves heeft Badgley ook niet nodig. Af en toe neemt hij wel eens een gitaar in de hand ; in het begin was dit schaars. De band bouwt ieder nummer op naar een soort climax, gitarist Simon Oscroft haalt een beste solo boven als op “Centerfold”. Soms neigt het wat naar Prince, qua sound , weliswaar niet direct op het niveau van het spel.
De band is wat vermoeid en probeert hun nummers er snel door te jagen. Meer dan een “merci” krijgt het publiek niet. Badgley tracht indruk te maken door passionele zangpartijen. Erg hoog gaat hij op “Victim” , met een knipoog naar de Bee Gees, maar dan zonder dat funkend dampend karakter .
Mothxr creëert door het gitaarspel een aanstekelijke sfeer, de meeste mensen komen om zich goed te amuseren en eventueel wat te dansen. Live is hun muziek iets steviger dan op plaat. Naar het einde valt dat nog meer op , wanneer de band crescendo’s uitbouwt door volle, gezamenlijke gitaarsolo’s; ook Badgley neemt hier de gitaar vast, vooral op “Easy” en het bisnummer “Touch” . Enkele epische uithalen maken hun indie wel erg stevig. Na iets meer dan drie kwartier zit de set er al op. De band boeide en verveelde niet.
Mothxr brengt aanstekelijke nummers door het gitaarwerk. Live maken ze een goeie indruk. Ze zijn meer dan die acteur uit ‘Gossip Girl’ en kunnen dus echt muziek spelen. Een verhitte zaal laten ze snikheet achter …
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
Massive Attack – Overschot aan Talent, Gebrek aan Bier!
Massive Attack
Sint-Pietersplein
Gent
2016-08-28
Didier Becu
De term trip hop is ondertussen morsdood, de band daarentegen die het genre uitvond is populairder dan ooit. Een paar maanden geleden stond deze band uit Bristol nog in het gigantische complex van Paleis 12, en nu op het al even grote Sint-Pietersplein in Gent. Op de sociale media ging dit concert wel de geschiedenis in als het moment waarop het bier opraakte, maar het zou zonde zijn, mocht dit de enige reden zijn waarom de concertgangers zich dit optreden herinnerden. Massive Attack deed niks nieuws, was zelfs wat routineus, maar ze behoren tot de grootste bands van dit moment en dat hoor je iedere seconde.
Meer dan vijftienduizend fans zakten af naar hartje Gent. Terwijl we ellenlange rijen aan de kassa zagen, probeerde Adrian Sherwood het publiek in de juiste stemming te brengen door een Dj-set vol songs die alleen maar de fervente kenners van het genre zullen kennen. De man is uiterst bescheiden, alleen maar zijn T-shirt verraadt het feit dat hij de peetvader is van een muziekstijl (On-U Sound) die de danswereld eeuwig zou veranderen en bands als Massive Attack zou inspireren.
Laat ons eerlijk wezen, het respect voor deze man kan alleen maar eindeloos zijn, maar een kille plek (ook al scheen de zon) als het Sint-Pietersplein is niet meteen de geschikte plaats om te genieten van zijn dubreggae-mix. Zeker niet, als de helft van dat plein allerlei verwoede pogingen onderneemt om aan drankbonnetjes te komen.
Als er iets te betreuren valt aan Massive Attack dan is dit het feit dat de band net iets te populair is geworden. Van deze muziek zou je optimaal kunnen genieten in een intieme concertzaal, maar als je op amper een half jaar tijd de twee grootste locaties in België kan uitverkopen, weet je dat zoiets onmogelijk is. En nu we toch bezig zijn met woorden van kritiek: hoe geniaal hun show ook is, wordt het toch tijd dat Massive Attack iets anders verzint. Niet dat je er op kwalitatief vlak ook maar iets aan te merken valt, we hebben het gewoon al (te) vaak gezien.
Dus ja, net zoals ze nu al een hele poos doen, zagen we ook in Gent de lichtkrant met daarop de recente headliners van het journaal. Massive Attack is niet tevreden met de manier waarop deze wereld draait (wie is dat wel?), maar je krijgt hun misnoegen op een aangename manier de strot ingeramd. Niemand heeft zin in een nieuwe wereldverbeteraar die zich de nieuwe Bono waant, gewoon op een ludieke manier het publiek een geweten schoppen volstaat.
De set begon met “Hymn Of The Big Wheel”, en meteen toonde de band zijn gouden wapen: de heerlijke stem van reggaester Horace Andy die onderwijl een vast Massive Attack-onderdeel is geworden. Het was de 65-jarige Jamaicaanse ster die keer op keer voor een hoogtepunt zorgde (“Girl I Love You” en het hartbrekende “Angel”). Natuurlijk hadden we Andy verwacht, maar niet Tricky die een nummertje kwam meerappen (“Take It There”). Eentje maar, de rest werd door Azekel ingezongen (“Ritual Spirit”).
De band deed alles op uiterst professionele wijze, maar het was net iets te kil gebracht. Ook het publiek had er maar weinig zin in. Er volgde wel een beleefd applaus, maar dat is niet genoeg voor Massive Attack. Is dit de reden waarom de band slechts één keer terugkwam (“Unfinished Sympathy” met Deborah Miller achter de microfoon)?
Massive Attack is nog niet uitgeteld, en kan nog jaren mee, maar nu al besmet met het gevaar dat ze een routineuze (meesterlijke) jukebox kan worden.
Organisatie: Greenhouse Talent
Nederlands 
Français 
