Tamino (Nieuwe Lichting) mocht de avond openen. Hij deed dit met enkel zijn stem en gitaar. Dat is durven natuurlijk. Hij heeft een soort flair over zich waardoor je de indruk hebt dat alles vanzelf gaat. Het moet gezegd dat Tamino een indrukwekkende stem heeft. Hij bereikt er meerdere regionen mee en kan er veel gevoel en nuancering in steken. Geen wonder dat deze jonge adonis opgemerkt werd door StuBru. Breekbaarheid is het sleutelwoord in zijn set en dat is meteen zijn sterkte alsook zijn zwakte. Om door te groeien zal een begeleidingsband live waarschijnlijk nodig zijn.
Het Zesde Metaal is al geruime tijd geen onbekende meer en sedert Wannes doortocht in Bevergem al helemaal niet meer. Hun laatste album ‘Calais’ doet het heel goed alsook de single “Naar De Wuppe”. Het podium was achteraan opgesmukt met drie witte schermen die tijdens de nummers van kleur veranderden. Wie dacht dat Wannes een soort van moderne Willem Vermandere is , zal bedrogen uitkomen. De band klinkt snedig en rockt live goed. Wannes Cappelle gebruikt het dialect als een internationale taal in zijn songs. Zijn teksten zijn poëtisch en stralen wat engagement uit. Ook dat kwam tot uiting in zijn bindteksten toen hij bv “Calais” aankondigde. Er werd naast de gekende singles zoals “Nie Voe Kinders”, “Ploegsteert”, “Keuning van de Jacht” ook een nieuw nummer gespeeld. Het was nog onder constructie zoals Wannes het aankondigde. De bindteksten waren niet heel talrijk maar wel mooi meegenomen. “Naar De Wuppe” kon natuurlijk niet ontbreken en kon samen met “Ploegsteert” op veel animo bij het publiek rekenen.
Er werd dan langzaam naar een rustig einde toegewerkt met als slot Wannes alleen op de piano. Een mooie opbouw van het concert. De bisronde kon dan al niet meer ontbreken.
Het Zesde Metaal bevestigde zijn status van een geëngageerde band met muziek voor jong en oud. Heel fijn concert.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/het-zesde-metaal-02-03-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tamino-02-03-2017/
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Flying Horseman heeft zes weken geresideerd in De Singel in Antwerpen om een totaalspektakel in elkaar te steken. Dit onder de werktitel ‘Rooms/Ruins’. Daarmee trekken ze nu rond in enkele zalen in Vlaanderen. Met niet gekend materiaal dus. Dat is durven.
De Club was goed volgelopen deze avond en de D.J. van dienst warmde de aanwezigen op met voornamelijk eclectisch muziek van bands zoals Yo La Tengo, Jambinai en Radiohead. Centraal op het podium stond het drumstel. De rest van de band was erom heen gebouwd. Rechts de bas en de keys, achteraan de synths en links de zang/gitarist en de multi-instrumentaliste.
De muziek van Flying Horseman is niet meteen de gemakkelijkste. Qua aanpak doet ze wat denken aan jazz en prog. De stijl is een mengeling van blues, americana en indie. Het klinkt misschien wat verwaand als ik zeg dat hun muziek niet meteen geschikt is voor de grote massa en dat je het intellectuele muziek kan noemen.
Bert Dockx en de zijnen namen ons mee op een trip doorheen een uniek universum. Grotendeels luistermuziek dat smart (blues) en donkerte bevat. Met hier en daar vreemde ritmes en sounds. Het geheel was bij momenten filmisch. De meeste songs begonnen vrij summier om geleidelijk, in vele lagen, opgebouwd te worden naar een climax toe.
Qua belichting en andere attributen was dit ‘totaalspektakel’ sober opgezet. Alles moest dus voornamelijk komen van de muziek zelf. Ongekend (door het publiek) materiaal dat gedurende het concert meer en meer door het publiek werd gesmaakt. Dat was te merken aan het applaus en de roep naar bisnummers.
Ze kwamen terug voor één bisnummer maar het publiek had zo te horen nog wat meer gewild.
Het concert was een muzikale trip doorheen een onorthodox muzikaal landschap. Ik reed naar huis met het gevoel dat ik iets moois en unieks had meegemaakt.
Morgen opnieuw ... in de Handelsbeurs!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Las Rosas - Geen gezever, verrassend sterke songs
Las Rosas
café De Zwerver
Leffinge
2017-03-01
Ollie Nollet
Bonzo, een viertal uit Leuven genoemd naar de overleden hond van hun voorman, begon overrompelend met twee ijzersterke nummers, badend in de recente golf neo-psychedelica. De samenzang rammelde wel wat maar de vibe zat zo goed dat dit bezwaar meteen van tafel geveegd werd. Helaas volgde daarna een complete stijlbreuk en zocht Bonzo het ergens anders. Waar weet ik niet precies maar ik betwijfel ten zeerste of hun inspiratiebronnen een plaatsje vonden in mijn platenkast. Helemaal op het einde werd het toch nog iets beter met een paar erg catchy songs die me wat aan Weezer deden denken.
Las Rosas (Brooklyn, New York) was mij vooraf totaal onbekend maar als De Zwerver belooft een nieuw blik garagebands open te trekken, ben ik er uiteraard als de kippen bij. En - ik verslik me hier haast in enkele niet voor publicatie vatbare krachttermen – dit zat er meteen boenk op.
Geen gezever om het (weinige) volk wat dichter naar het podium te lokken, nee, Las Rosas deden gewoon hun ding en merkten dat na elk nummer de reacties weer net iets heviger waren. Geen uitspattingen of gegoochel met effectpedalen, Las Rosas deed het op de ouderwetse manier, met sterke songs. Gezongen met die geweldige stem van Jose Boyer (deed wat aan The Strokes denken) en verder ingekleurd met een heerlijk jengelende gitaar, een prominent aanwezige bas van Jose Aybar (die wat trekken weghad van Arthur Lee), de zowel efficiënte als avontuurlijke drums van Christopher Lauderdale en, niet te vergeten, de harmonische backing vocals van die twee laatsten.
De sixties waren nooit ver weg maar referentiepunten vond ik toch eerder bij huidige bands als Shannon and The Clams, The Shivas, The Abigails en, waarom niet, The Tubs.
In ieder geval was dit een enorme stap voorwaarts voor zanger-gitarist Jose Boyer die ik zo’n zeven jaar geleden aan het werk zag als bassist bij het toen wat teleurstellende Harlem in het Beurskaffee.
Met Las Rosas zou hij toch wat meer potten moeten kunnen breken en het is dan ook vreemd dat ze na een eerste single op ‘Burger records’ moesten uitwijken naar het mij onbekende ‘Ernest Jenning Record Co’ voor hun debuut lp ‘Everyone gets exactly what they want’ waarvan het bovendien niet eens zeker is of die in Europa uitgebracht zal worden. Gelukkig konden we na het optreden dat kleinood op de kop tikken.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Nog maar half bekomen van de intrigerende set van Band Of Horses een dag eerder in de AB of daar was al meteen een tweede hoogstandje met Strand Of Oaks , het alterego van Timothy Showalter , een veelzijdig Amerikaans sing/songwriter .
Zowel met band als solo geeft hij zijn materiaal een sneer en balanceert, manoeuvreert hij muzikaal tussen de rootsamerican van Band Of Horses , War on drugs, de snedige rock van Neil Young & Crazy Horse , snijdende J. Mascis gitaarpartijen (niet voor niks stak hij al eens handje toe) en de psychedelische rock van Spiritualized .
Er zijn al een handvol platen uit , maar het zijn de laatste ‘Heal’ en het pas verschenen ‘Hard love ‘, de laatste wat meer omfloerst van keys/synths, die de definitieve doorbraak betekenden en de man terug op tournee brachten.
Anderhalf uur werden we gekluisterd aan de grond en kregen we rockvertier om u tegen te zeggen , bezwerend , broeierig als dynamisch. De songs , 11 in totaal, diepten ze op z’n Crazy Horse uit tot op het bot .
Hier was vanavond een gretig spelend bandje aan het werk , die een allesverslindende, vernietigende set speelden . Ze haalden fors uit, dienden mokerslagen toe en het spelplezier droop er van af . Classic rock hoeft soms niet meer te zijn als je Showalter en de zijnen hoorde spelen .
“Hard love” zetten ze met twee in en het vuur zat er meteen in, strak en rauw begon het, strak en rauw eindigde het . Een heerlijke trip in z’n totaliteit . We werden heen en weer geslingerd in die intens broeierige, spannende aanpak , gierende gitaarsolo’s vlogen om ons heen. Showalter hield als een volleerd dirigent het muzikaal boeltje onder controle. We zagen een Michael Gira, Adam Granduciel , Neil Young. “Shut in” , “Goshen 97 en “Heal” van het gelijknamig debuut waren bomdroppers , maar ook van het recente album hadden we heerlijke pareltjes , “Radio kids”, “On the hill” , “Taking acid & talking to my brother” en “Rest of it” , gekenmerkt van een repetitieve, zweverige tune . Eventjes konden we naar adem happen en dreef de intimiteit , gevoeligheid boven met “Cry” en “Plymouth” . Doeltreffende eenvoud . Publiek als band zaten op dezelfde golflengte. Wat een speelsheid en gedrevenheid. We hadden een communicatieve Showalter die ons deed nadenken over hekelthema’s en pleitte voor samenhorigheid .
Dit was een set buiten categorie. Laat de festivals maar komen voor Strand Of Oaks . De komende week nog te zien in de Zwerver, Leffinge . Je bent gewaarschuwd voor deze tsunami!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/strand-of-oaks-27-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jason-anderson-27-02-2017/
(dank ook aan Motherlovemusic)
Organisatie : Ancienne Belgique, Brussel
Een uitverkochte Botanique zag dat Sohn, het pseudoniem van Chris Taylor, zichzelf alweer wist te overtreffen. Met behulp van een liveband en snedige beats kroop hij onder de huid van iedere toeschouwer in de zaal. In 2012 reed hij de muziekindustrie binnen met “The Wheel” en liet meteen een grootse indruk na. Naast samenwerkingen met onder meer Banks, Kwabs, Lana Del Rey en Aquilo is hij vooral bekend voor zijn solowerk. Zijn debuut ‘Tremors’ verscheen in 2014 en begin dit jaar kwam zijn tweede ‘Rennen’ uit. Een album dat volgens ons zijn debuut niet kon overtreffen. Toch bleken de songs live wel een meerwaarde en pasten ze perfect in de set.
Tegenwoordig lijkt het er op dat Sohn minder zwaarmoedig door het leven gaat. Zijn hoodie met kap heeft hij in de Botanique ingeruild voor een frisse T-shirt met een vrolijke hoed. Hij komt dan ook op als een spring-in-het-veld en maant het publiek meteen aan om te beginnen klappen. Niet veel later begint hij erg smooth aan zijn set met “Tempest”. Voor de gelegenheid heeft hij drie extra muzikanten bij zich: een drummer die voor extra power zorgt, een toetsenist die voor meer beats zorgt en een manusje van alles die zowel zang, beats als kracht bijbrengt. Het tilt de show van Sohn al meteen een niveautje hoger.
Al die instrumenten zorgen voor een unieke sfeer die Sohn zo herkenbaar maken. Het gaat van ferme slagen in het gezicht naar strelingen over de rug. Soms zit het in éénzelfde nummer vervat. Zo begint “Harbour” erg saai maar eenmaal je helemaal in de song geraakt, ontploft het en gaat het door merg en been. Zo is ook de show van Sohn, het gaat soms wat traag maar door zijn breekbare stem blijf je meegaan in het verhaal van liefde en hoop.
“Signal” neemt wat gas terug en laat ons op een zwoele manier kennis maken met de zaal. Met sexy beats bouwt hij op naar een climax die ontspoort en ons met felle lichten verblindt. Een epische outro waarvan we nog steeds niet goed zijn. De lichtshow is ook een sterke meerwaarde. Het gaat bij de rustige momenten erg klein en subtiel tot het bij de hevige momenten alle kanten uitschiet en zo de muziek versterkt. Het is geen indrukwekkende batterij lampen en lichtjes, maar meer is niet nodig om de hele zaal te begeesteren. Het publiek houdt zich niet meer en gaat volledig los.
Toch blijven ze vooral rustig dansen en staan ze met open mond te kijken naar een goedgemutste (hoewel hij een hoed droeg) Sohn. Hij blijkt opgetogen over de grote opkomst en benadrukt dan ook verschillende keren hoe dankbaar hij wel niet is. Soms komt hij over als een sociaal incapabele kerel en dat maakt het helemaal charmant.
In nummers als “Tremors” en “Dead Wrong” wordt Sohn bijgestaan door een vrouwelijk bandlid die een extra stem verzorgt. Dit geeft een sterke extra dimensie en versterkt het live gevoel. Vooral de nummers van de nieuwe plaat Rennen komen live veel beter uit de verf. Het geheel is dansbaar maar tegelijk toch gesofisticeerd genoeg om de klasse van de artiest er in te herkennen.
Toch blijken het vooral zijn oude nummers te zijn die echt in het geheugen gegrift blijven. Zo komt het duo “The Wheel” en “Artifice” als apotheose midden in de set. “Het gaat lawaaierig worden”, waarschuwt Sohn ons. Het publiek gaat wild en de temperatuur gaat de hoogte in. De beats penetreren het lichaam en aan energie is er geen tekort. De mensen beginnen mee te klappen en de sfeer zit er helemaal in. Toch gooit de man na deze twee songs het roer helemaal over en speelt hij met “Paralysed” een ontroerend nummer. In plaats van euforisch te dansen, beginnen de traantjes te rollen.
Met “Hard Liquor” knalt hij nog een laatste keer alles uit zijn machine om daarna als een echte rockster het podium te verlaten. Het spreekt voor zich dat de man nog moet terugkomen voor de verplichte bisnummers en met “Rennen” heeft hij zowat de perfecte terugkomer. Een breekbaar nummer waarin zijn stem er uit springt. Het valt op dat hij zowel hoge als lage noten aankan, het verzorgt een klein beetje kippenvel. Omdat een set moet eindigen met dansen spaart Sohn zijn recentste hit “Conrad” voor het einde. Het publiek gooit nog voor een laatste keer alle beentjes los om daarna voldaan de zaal te verlaten.
Sohn blijkt live echt een meerwaarde te zijn op zijn studiowerk. Hij geeft wat meer body bij zijn songs, verzorgt grootsere nummers en laat vooral de lichten spreken. Dit alles in een blender zorgt er voor dat Sohn een must see is voor de muziekliefhebber. De man weet te ontroeren maar tegelijk verzorgt hij ook een euforische sfeer. Het is een unieke muzikant die alles aankan en dit op een podium ook echt kan, hoedje af.
Setlist: 1. Tempest 2. Proof 3. Signal 4. Tremors 5. Dead Wrong 6. Bloodflows 7. The Wheel 8. Artifice 9. Paralysed 10. Harbour 11. Falling 12. Lights 13. Lessons 14. Hard Liquor
Bis: 15. Rennen 16. Conrad
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Botanique, Brussel
Het spelplezier droop van de Band Of Horses , de uit Seattle afkomstige rootsband rond Ben Bridwell . De vijf leden gingen gretig te werk op het podium en werden telkens sterk onthaald . Het warme ontvangst deed hen enorm veel deugd in de ruim anderhalf uur durende set ; broeierige , snedige rootsamericana werd gedrenkt in gevoeligheid en melancholie. “It’s good to be back here” . Letterlijk werd de band uitgewuifd . Band Of Horses tekende zijn eigen Steeple chase in een uiterst aangename , aantrekkelijke en verrassend mooie liveset.
Ze zijn een goede tien jaar bezig en we onthouden zeker oudjes ‘Everything All The Time’ (2006) en ‘Cease To Begin’ (2007) met de rootsclassics “Is there a ghost” en “Funeral” . Ze zijn toe aan hun vijfde plaat ‘Why are you OK’ , die geïntroduceerd werd op Rock Werchter en nu uitgediept in het clubconcert .
Het amicale bandje heeft met de jaren een evenwicht gevonden van rootsamericana, indiepop en classic rock , met een knipoog naar Grandaddy. Niet voor niks stond Jason Lytle in voor de productie, keys/elektronica sijpelden door in die doorleefde , broeierige, sfeervolle, dromerige indie/alt.americana. In de liveset waren deze eerder beperkt en namen de gitaren het overwicht, gedragen door de indringende, intense zangpartijen van Bridwell en zijn band.
Na de charmerende begroeting werd de set sfeervol en verzorgd op gang getrokken door “For Annabelle”. Als snel werd een tandje bijgestoken en klonk het kwintet steviger, de drums zweepten de boel op, de gitaren spraken . “The first song” , “NW Apt” en het nieuwe sterke “Casual party” waren rockende sterkhouders .
De songs van de recente , wisselvallige plaat waren goed verdeeld in de set. De overtuigende “Throw my mess”, “In a drawer” het bijna tien minuten durende “Dull times , the moon” selecteerden ze . Het zijn net deze die de typische BOH spanning , intensiteit hebben , mooi opbouwen , aanstekelijk klinken , friste uitstralen, doorleefd zijn van gitaarslides en enkele stroomstoten toedienen .
Nog moois van dit met de andere songs in hun oeuvre met “St Augustine” ; zeker het tweede deel van de set met “Laredo” , “Great salt lake” , “Too soon” en “13 days” , hun eerbetoon aan JJ Cale .
Jawel er was ruimte voor intimiteit toen ze met z’n twee een innemende “No one’s gonne love” speelden . Muisstil werd het in de sobere omlijsting en de breekbare zangpartijen. Kippenvel muziek. In het eerste deel hadden we nog de ingetogen “Marry song” en “Older” . Een mooi overzicht tot wat BOH in staat is .
Hen omarmen deden we op eind met hun twee classics “Is there a ghost” en “Funeral”; die door hun broosheid, extravertie en emotionaliteit diep raakten . Ze kregen een ferme schop onder de kont en de fellere, gedreven gitaar- en keys partijen zinderden na . Ook het broeierige “The general specific” moest niet onderdoen en paste perfect bij de twee .
De laatste platen zijn misschien minder spraakmakend dan in de begindagen, live is het band die er staat , charmeert en met hart en ziel speelt. Band Of Horses heeft nog lang niet afgedaan en tekende zijn eigen Waregem Koerse in een puike , overtuigende liveset!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/band-of-horses-26-02-2017/
Organisatie: Live Nation
Moet ik hem nog voorstellen? Netsky, het pseudoniem voor Boris Daenen (27), is een Belgische dj en producer in het ‘drum and bass’ genre. Zijn artiestennaam is gestolen van het computervirus ‘Netsky’. Het idee van deze naam is om te vermijden dat fans zijn muziek illegaal zouden downloaden, want mochten ze dit proberen , hadden ze kans op het virus.
Netsky zijn carrière startte in 2009 met de hit “Moving with you”, sindsdien is hij niet weg te slaan van de radio. Vervolgens bracht hij twee albums uit, ‘Netsky’ (2010) en ‘2’ (2012). Deze werden gesmaakt door het Belgische publiek en vonden zo hun weg naar de rest van de wereld. Enkele grote festivals en Mia’s later verscheen zijn meest recente album ‘3’ (2016) met de monsterhit “Rio”.
Vanavond speelt Netsky een thuismatch in het Antwerpse Sportpaleis. Ik ben benieuwd wat Netsky, een gevestigde waarde en trots binnen de Belgische muziekindustrie, ons zal brengen!
Goed begonnen is half gewonnen - Netsky opent zijn show met spektakel. Hijzelf, omgeven door een gordijn van lasers, steekt een toorts aan en wandelt traag maar gestaag onder opzwepende muziek naar zijn podium. Werkelijk een opener van formaat waar het publiek van smult. Zo een opener heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat het publiek direct mee is, het nadeel dat de lat hoog ligt voor de rest van de show. Zo probeert Netsky dit niveau te behouden met visuals, de strijkers van het Brussels Philharmonisch Orkest, gasten, een MC etc. maar niet altijd met succes.
De visuals die hij gebruikt zijn beelden die ik moeilijk kan linken met zijn muziek. Zo zie je tijdens het nummer “High Alert” beelden van een baby. Er is waarschijnlijk wel een betekenis, maar in het algemeen vind ik de visuals overbodig.
Het Brussels Philharmonisch Orkest is in theorie een tof concept en leuk om naar te kijken, maar helaas zitten ze nog verder verstopt dan Netsky en zit er precies weinig leven in. Hun talent wordt enkel gebruikt voor simpele riffjes. Hier zie ik een gemiste kans.
Maar laat die visuals en dat orkest maar worst wezen. Het publiek en de sfeer leiden hier geen seconde onder, want de gasten komen wel tot hun recht. Zo zien we Sara Hartman met het nummer “High Alert” en Paije met “Who Knows”. Beiden zijn een schot in de roos!
Ook de MC is weer van de partij en weet het publiek te boeien en niet in herhaling te vallen. Hij is in mijn ogen de kracht van de avond die zorgt voor een verbinding met de fans. Dit in tegenstelling tot Boris die dat absoluut niet doet. Enkel op het einde van de show neemt hij de micro in de hand om het publiek te bedanken voor zijn droom die uitkomt ‘optreden in het Sportpaleis’.
De rest van de show is een museum aan hoogtepunten. Netsky zijn hele repertoire komt aan bod en hij verwent zijn publiek meer en meer naar het einde van de show. Zo mag Michael Schack ook verschillende keren zijn talent op de drum tonen. Dit zijn voor mij de beste momenten!
Ook de bis is er niet naast. Netsky komt eindelijk dichterbij, tot op het podium dat zich in het publiek bevindt en zingt de tekst van het nummer “Anticipate”. Hierbij gebruikt hij een stemvervormer en wordt hij begeleid door zijn toetsenist en een violist. Het akoestisch gedeelte duurde maar even waarna de party drums al snel volgende.
Als laatste nummer komt de monsterhit “Rio”. Boris en zijn twee muzikanten staan achter een trommel en doen samen de percussie. Niet veel later volgde er hopen confetti en halfnaakte Braziliaans getinte danseressen. Een ware climax om een show mee te eindigen.
Ik ben er zeker van. De fans van Netsky kregen de show waarvoor ze kwamen. Er was sfeer, entertainment en zijn beste nummers kwamen aan bod.
Een downside voor mij was de afstandelijkheid en afwezigheid van Boris. Hij bespeelt misschien wel een instrument, maar het had geen verschil gemaakt als hij achter een draaitafel had gestaan. De ‘live’ is degelijk te danken aan Michael Schack en zijn drum.
Netsky was vanavond een maestro van weinig woorden, een muzikaal genie met gouden mixen of een super artiest die dit Sportpaleis heeft laten dansen en genieten. Voor herhaling vatbaar!
Setlist: Running Low, Thunder, High Alert, Work it Out, Everyday(remix), Be the One(remix), We Can Only Live Today, Who Knows, Love Has Gone, Higher, Higher(remix), Iron Heart; Biss: Anticipate (remix), Come Alive, Rio, Rio subtropic mix
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/netsky-25-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jauz-25-02-2017/
Organisatie: Live Nation
Kapitan Korsakov – Woedende Passie!
Kapitan Korsakov + Hypochristmutreefuzz
Muziekodroom
Hasselt
2017-02-25
Laurens Dekock
De rustige avond in Hasselt staat in sterk contrast met wat Muziekodroom ons voorschotelt: de maffe gasten van Kapitan Korsakov en het onuitspreekbare Hypochristmutrofzoiets … Hypochristmutreefuzz
Het tweede opent de avond, geen gemakkelijke taak om dit voor Kapitan te doen. Deze avond niet met vaste bassist Sander Verstraete, maar met Kapitans drummer Bert Minnaert (op Facebook bekend als Siegfried Burroughs).
Met hun even onuitspreekbare albumtitel (‘Hypopotomonstrosesquipedaliophobia’) doen ze dit echter verbazend goed. Hun set begint met “Finger”, wat tevens de opener van hun debuutplaat is. Hij komt aan alsof je op een standaard avondje uit wat speed door de neus jaagt. Niet enkel de knotsgekke catchy riffs, maar ook de doodsenge blikken die frontman Ramses het publiek injaagt, zijn hier de oorzaak van.
Het ding met Hypo is niet dat ze zo goed zijn. Het is elke schreeuw, elk akkoord en elke groove dat een stoofpotje van woede, energie en gelukzaligheid doet borrelen vanuit de diepste krochten van het menselijk lichaam. Als het overkookt? Dan loop je als een halve gek maniakaal door de zaal te dansen (of toch iets wat er op lijkt). De muziek is niet alleen ‘nuts’, het maakt je ook effectief ‘nuts’.
Na het hervullen van een frisse pint authentieke Crystal, kan Kapitan Korsakov zijn set beginnen. Dit doen ze met twee nummers (“The Looder” en “Sylvie”) van hun eerste plaat en wat mondvocht richting het publiek. Dit laatste vergeven we Pieter Paul al snel op seconde 40 van “When We Were Hookers”. Al snel ontstaat er al een heuse vleeshoop midden van voor. Pieter Paul reageert tevreden en gaat er voor de rest van het optreden een stuk verder over.
De set smeert de drie platen egaal uit over een set van meer dan een uur uit. Na vier nummers van de debuutplaat wordt er met “Spitting Over The Edge” en “Strobo Stripper” naar de recentste plaat overgeschakeld. Twee nummers die aan de steeds hoger wordende vleeshoop live hun ding doen. Van de tweede plaat vullen “Proud Flesh” en “Cancer” de set aan en zorgt de tijdloze klassieker “In The Shade Of The Sun” de set af. Hiermee heeft de band ook hun meezingmomentje gehad.
Een avond als deze eindigen kan enkel door de twee explosieven bij elkaar te voegen. Het resultaat? Een ‘Tsar Bomba’ van een afsluiter. Voor een mashup van “Sheep Dip” en “Very Friendly Fire” kropen enkele leden van Hypo bij op het podium. Ramses op gitaar, Thijs Troch op de Moog-synthesizer en Elias Devoldere op floortom. Het resultaat is een verschroeiende (voor sommige nuchtere mensen iets te langdradige) trip die wat weg heeft van een Swans-nummer.
Twee bands, één brok energie, gemengd met wat woedende blikken. Pieter Paul zei ooit eens in een interview voor Spoor 8 dat die woede gewoon passie is. Wel, dat is misschien wel de perfecte beschrijving voor Kapitan Korsakov live: woedende passie!
Organisatie: Muziekodroom, Hasselt
We zijn al lang gewoon dat Kortrijk met zijn legio bands en met De Kreun stevig op de Belgische landkaart staat. Deze keer mocht het Gentse collectief uit de Church Of Ra club (Amenra) zichzelf komen bewijzen. En dat deden ze met verve. De Kreun kon nogmaals eens op hun grondvesten daveren.
Over het voorprogramma Wife kunnen we kort zijn: overbodig. Een streepje bas met honderden effecten deden de meeste fans van Oathbreaker de toog en de rokersruimte opzoeken.
Oathbreaker is heel eclectisch en vat verschillende genres samen. Ik noem er enkele op: punk rock, heavy metal, avant-garde, black metal, post-hardcore, hardcore punk, post-metal, metalcore, crust punk, d-beat, sludge metal, screamo, shoegazing, en post-rock. Ze hebben het vooral van hun experimentele wat ‘zachtere’ intro’s en explosies waar pakweg de Vesuvius een theelampje blijkt te zijn. Zangeres Caro schreeuwt het uit met haar misthoorn, Lennart creëert met zijn zessnaar het geluid van hoogovens, pletwalsen en stansmachines tegelijkertijd. Gilles en Wim zorgen voor een daverende ritmesectie. Opener “10.56” vertelt iets over haar jeugd. Al bij het tweede nummer “Second Sun of R” worden gedurende een zes minuten durende raid onze botten en trommelvliezen vakkundig gebroken en gescheurd. En ga zo maar verder. We proeven her en der de erfenis van Thurston Moore. Het was zo typisch als het Belgische weer: Herfstweer in de lente, storm met felle rukwinden, hagelbuien en een zeldzame opklaring.
10.56/Second Sun of R/Being Able to Feel Nothing/Where I Live-Where I Leave/Stay Here – Accroche Moi/Needles In Your Skin//Glimpse
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/oathbreaker-24-2-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/wife-25-2-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Few Bits - Een onderschatte band
Kitebase + Few Bits
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-02-22
Nick Nyffels
De AB Club programmeerde twee door vrouwen geleide acts. Kite Base was het internationale deel van dit tweeluik: dit is een duo bestaande uit Ayşe Hassan, de bassiste van Savages, hier ook op bas en Kendra Frost, die de zang, gitaar en keyboards voor haar rekening nam. In die duo-bezetting zorgde een drumcomputer voor de beats. Postpunk zoals bij Savages is Kite Base niet, maar de klank was niettemin sterk schatplichtig aan de jaren tachtig. Het begon met schuivende elektronica en Hassan’s brute bas. Peter Hook is ongetwijfeld een van de inspiratiebronnen van Hassan. De nummers schipperden tussen ruwe elektronische klanken en pop: Front 242 meets London Grammar, met een vleugje New Order. Hassan stuiterde de ganse show in het rond, zoals we haar kennen bij Savages. Naar het einde toe haalde Frost stevig uit op gitaar. Kite Base was interessant, maar niet wereldschokkend ; een bandje met nog flink wat progressieruimte.
Few Bits is een zeskoppige Antwerpse band rond zangeres Karolien Van Ransbeeck die ondanks de lovende kritieken wat onder de radar blijft hangen. Veel airplay krijgt deze onderschatte band in Vlaanderen niet, wat jammer is. In de AB-Club kwamen ze hun tweede album ‘Big Sparks’ voorstellen, en er was heel wat familie aanwezig om de band te steunen. De band begon hun set met “Sweet warrior”. Few Bits krijgt dikwijls de stempel dreampop opgedrukt, maar wij hoorden vooral een band die heel goed nagedacht had over elke noot en elke klank, in de sporen van Alex Calier’s Hooverphonic. De stem van Van Ransbeeck doet trouwens ook heel erg aan die van de verschillende zangeressen van Hooverphonic denken.
Heel kunstige pop dus, uitvoerig uitgewerkt, refererend naar The Blue Nile en Prefab Sprout. Van Ransbeeck nam halfweg solo over, op akoestische gitaar, in de stijl van Suzanne Vega, waarna de band mooi inviel en het concert wat steviger werd met meanderende gitaarpartijen. Het hoogtepunt van de set begon als een soundscape, vintage Eno & Lanois, met gitaren die stevig mochten uitbreken. Tijdens de bis mocht het zevende los-vaste bandlid ook het podium op, en werd een nummertje opgedragen aan de talrijke familieleden in de zaal.
Few Bits musiceerde op hoog niveau, hoog tijd dat deze ambachtslui van perfecte popparels de erkenning krijgen die ze verdienen.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Zimmerman – Eenzame klasse in een topconcert!
Zimmerman + Dvkes
Vooruit (Balzaal)
Gent
2017-02-22
Didier Becu
Hart per hart veroveren, het is de moeilijkste, maar nog altijd de meest efficiënte methode. Misschien is het de verslavingsfactor wel (we zagen ze drie keer op tien dagen tijd!), maar de indierockdeuntjes van Dvkes (uitspreken als Dukes en het is de laatste keer dat we het zeggen) hebben een dubbele functie. Enerzijds liedjes die geboren zijn voor een plaatsje op De Afrekening (gewoon omdat het oorwurmen zijn), maar hoe meer je ze hoort (zowel op een schijfje als op een podium) des te meer je merkt hoe veel meer er in zit! Luister aandachtig, en ontdek de vele prachtige details.
Het is blijkbaar een gewoonte geworden van Joos Houwen, Antoni Foscez, Maxim Helincks en Pieter-Jan Janssen om via “Mockingbird” met de deur in huis te vallen. Een stevige indierocker met verslavend refrein dat meteen de juiste Dvkes-toon zet, lees krautrock ombuigen tot radiovriendelijke indiepop.
De immer sympathieke Joos straalde, want hij zag ook wel dat de Balzaal van de Vooruit naar zijn nieuwe troetelkind wilde luisteren. Terecht! De rest van de set kwam natuurlijk grotendeels uit hun onlangs verschenen debuut. Het opzwepende “Untie Your Hands” waarvan binnenkort een video online uitkomt, het nijdige “What Are The Odds” of de perfecte afsluiter “The Boy Who Cries Wolf” dat misschien qua titel een hoog A-Ha-gehalte heeft, maar voor de rest onder te brengen valt onder de naam verslavende psychedelische indiepop. Joos dankte het publiek en hij wist ons te vertellen dat we een fantastisch optreden zouden zien van Zimmerman. Klopt geheel, maar we hadden er al eentje gezien, twee voor de prijs van één dus!
Het zijn grote woorden, wel gemeende, maar met ‘The Afterglow’ heeft Zimmerman één van de mooiste lp’s van dit jaar gemaakt. Door het sabbatjaar van Balthazar lees je wel eens vaker dat we met drie spin off’s zitten (Warhaus en J Bernardt) en hoewel je wel ergens de gemeenschappelijke factor erin kan horen (roots kun je niet wegtoveren) is Zimmerman toch een ander, bloedstollend mooi, verhaal.
Bij Balthazar bassist, maar bij zijn eigen geesteskind is Simon Casier de frontman en zanger. Bijgestaan door Senne Guns op keyboard (dat deed hij ook bij Tomàn) en de briljante Laurens Billiet op drums (een man met een jazzopleiding en dat hoor je!)
Gewapend met twee micro’s begon Simon met het fantastische “Someday Maybe” aan zijn set van twaalf nummers. Drie minuten wondermooie pop waarin onmiddellijk duidelijk werd dat dit concert zou overheerst worden door melancholie en hoogstaand vakmanschap. Simon beheerst uitstekend zijn gitaar, maar ook zijn stem. En ja voor de muggenzifters, sommige songs konden op een Balthazar-plaat staan, maar dat maken ze niet minder mooi!
“Choices” werd het tweede en ééntje die niet op het prachtdebuut staat, gevolgd door “All Eyes On You”, een song vol weltschmerz dat je willen of niet blijft mee neuriën. Maar dat was niet meer dan het begin, het aanstekelijke “Liar”, het ontroerende “You Won My Heart” met Noémie Wolfs als de (te verwachten) guest of “Hard To Pretend” waarmee Casier bewijst dat Zimmerman meer is dan zo maar een tussendoortje. Wie dat denkt, moet maar eens naar de afsluiter” I Don’t want It That Bad” luisteren.
Eenzame klasse gebracht in een topconcert. Correctie: twee topconcerten!
Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Pics homepag Wouter De Sutter
Organisatie: Democrazy, Gent
The Chainsmokers – Roken is dodelijk eentonig
The Chainsmokers
Ancienne Belgique
Brussel
2017-02-21
Kim Loosvelt
De populariteit van het EDM dj-duo The Chainsmokers schoot het voorbije jaar de hoogte in. Ze beheersten de hitlijsten met onder meer “Roses”, “Don’t Let Me Down” en “Closer” en stonden afgelopen zomer op talrijke festivalpodia. Hun concert in de AB was dan ook op enkele minuten uitverkocht, wat betekent dat om en bij de tweeduizend mensen gisterenavond naar Brussel afzakten om de mannen aan het werk te zien. Jammer genoeg trakteerden ze dat publiek niet op een dik feestje met vele meezingers, maar wel op een meer zwakke , zichzelf herhalende set.
Het publiek – dat verrassend genoeg niet hoofdzakelijk uit 18-jarige meisjes bestond – had er nochtans zin in. Alex Pall en Andrew Taggart worden onder luid gejuich onthaald, iedereen is klaar om te dansen en zijn longen leeg te schreeuwen. De opener wordt een remix van “Closer” die al snel het tempo opbouwt en uiteindelijk ontploft in een eerste climax, vanzelfsprekend begeleid door rookkanonnen die ook voor een eerste keer tot ontploffing komen. Op het begin van de set werkt zo’n opbouw uitstekend, maar helaas werden we om de paar minuten op exact dezelfde manier gestimuleerd om uit de bol te gaan en had het op den duur het tegenovergestelde effect.
Na een kwartier is het duidelijk hoe de show in elkaar zit. Taggart en Pall laten de ene remix na de andere los op het publiek. Ze overspoelen ons met trapbeats en drum & bass, afgewisseld met fragmenten uit bekende nummers en af en toe een van hun eigen hits. Deze worden zonder meer verkracht door opnieuw over te gaan in een climax waarin drum & bass de overhand krijgt. Door deze formule ononderbroken te hanteren, maken ze twee grote fouten: ze brengen te veel verschillende dingen door elkaar en steunen veel te weinig op de kracht van hun eigen singles. Het resulteert in een publiek dat er bij momenten lichtjes teleurgesteld en ongemakkelijk naar staat te kijken.
Maar de mensen zijn gekomen om te dansen en geven niet zo snel op. Er worden verwoede pogingen gedaan om toch het feestgevoel te behouden door op de hoogtepunten de lucht in te springen en mee te zingen als er dan eens iets herkenbaar door de boxen klonk. Met hun eigen singles “All We Know”, “Kanye” en “Roses” krijgen The Chainsmokers iedereen mee. Taggart zorgt voor enkele entertainende momenten door stukjes live te zingen bij “Closer” en “Paris”. Dat hij geen geboren zanger is, wisten we al langer (dat maakte zijn optreden op de MTV VMA’s pijnlijk duidelijk), maar hier bewijst hij niettemin dat hij een degelijke stem bezit. Gecombineerd met zijn looks is dat genoeg om het publiek toch een beetje te doen zwijmelen.
Voorts vallen we van het ene genre in het andere, zo horen we onder meer fragmenten uit “Mr Brightside” (The Killers), “What’s My Age Again” (Blink 182), “Sweet Nothing” (Calvin Harris & Florence Welch), “Put In Work” (A$AP Ferg), “Under The Bridge” (Red Hot Chili Peppers) en “Yellow” (Coldplay). Op zich goeie nummers, maar hier worden ze ingeperst tussen harde elektronische sounds en gaat het effect totaal verloren.
De hele set is een beetje een verwarrende mix van elementen en het lijkt alsof The Chainsmokers niet kunnen kiezen wat ze nu precies willen brengen: dance, hiphop, rock, pop of toch maar drum & bass.
Oké, het zijn dj’s en we wisten op voorhand dat ze lustig gingen remixen. Maar het was iets te veel van het goede en na een tijdje ook gewoon heel erg voorspelbaar (het observeren van de mensen op de balkons kon ons al snel meer boeien dan de muziek). En dat ze hun eigen hitsingles er als verplichte nummertjes tussen gooiden en na een minuut al weer lieten overgaan in iets anders, was een collectieve ontgoocheling.
Hadden we te hoge verwachtingen? Is het omdat ze er zelf niet veel zin in leken te hebben? Is het omdat de show niet op maat gemaakt is voor een zaal als de AB? Al deze zaken zullen er wel in meespelen, maar we houden in elk geval een zware teleurstelling over na dit concert. De succesformule die ze op hun hits hanteren, poppy dance-nummers die worden gecombineerd met een vrouwelijke zangstem en af en toe ook die van Taggart, kwam nergens in deze set terug. De interactie met het publiek werd tot een minimum herleid en we waren stiekem opgelucht toen “Don’t Let Me Down” het laatste nummer bleek te zijn.
Voor wie de jongens nog een kans wil geven: op donderdag 29 juni palmen ze de main stage van Rock Werchter in.
Met dank aan Dansende Beren www.dansendeberen.be
Organisatie: Live Nation
Anthrax – Na al die jaren nog steeds een geoliede machine!
Anthrax + The Raven Age
Trix
Antwerpen
2017-02-20
Erik Vandamme
Op een maandavond, de werkweek is toch al begonnen, was de Trix goed vol gelopen voor een van de Big Four: Anthrax. Hoewel de heren elk jaar wel eens één of meerdere keren ons land aandoen, blijkt hun fanbase toch groot genoeg om ook Trix in vuur een vlam te zetten en dus zo goed als uit te verkopen. Bovendien blijkt er een gevarieerd publiek aanwezig, van verschillende generaties thrash metal fans. Wat er dan weer op duidt dat de band anno 2017 nog steeds nieuwe zieltjes lijkt te winnen. Naar goede gewoonte weten we ondertussen dat Anthrax het best tot zijn recht komt in een intieme setting. Dit aantreden in Trix zou dan ook een gedenkwaardig concert worden, waarvan we van begin tot einde hebben genoten tot het diepste van onze genen. Missie geslaagd dus!
Maar eerst was er een voorprogramma. The Raven Age zullen wellicht niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Echter, de heavymetalband is opgericht door George Harris, zoon van Iron Maiden bassist Steve Harris. Medio 2009 zag de band het levenslicht. In 2014 kwam een eerste EP op de markt. In maart dit jaar zou hun debuut op de markt moeten komen, ‘Darkness Will Rise’. De heren brengen een set boordevol aanstekelijke heavy metal, die wel degelijk ons een goed gevoel geeft vanbinnen. Ook beschikt The Raven Age over een frontman die verduiveld goed weet hoe een publiek naar zijn hand te zetten. Een hoge dosis charisma en catchy riffs, die aan de ribben blijven kleven. Het zou moeten zorgen voor een onvergetelijk concert moment.
Echter, ondanks alles, bleef het allemaal een beetje hangen binnen een iets te gezapige sfeer die nauwelijks boven de middenmaat uitsteeg. Uiteraard is dit nog een vrij jonge band, er zijn groeimogelijkheden. Maar dan moeten de heren toch eens durven buiten de lijntjes kleuren. We bleven dus wat op onze honger zitten, maar geven hen gezien hun jeugdig enthousiasme het voordeel van de twijfel. Want kwaliteit en spontaniteit? Dat brengen The Raven Age zeker en vast.
Misschien ligt daar het verschil met een band als Anthrax. Dankzij de jarenlange podiumervaring weten ze maar al te goed hoe ze een publiek van voor naar achter, van begin tot eind compleet uit de bol moeten laten gaan. Gelukkig zorgt al die ervaring er niet voor dat we hier een routineklus voorgeschoteld kregen! Integendeel zelfs. De set bestond uit twee delen, van elk een uur en iets meer waardoor we dus een concert van ruim twee uur voorgeschoteld kregen. En toch, geen enkel moment keken we op onze horloge of gingen naar de bar toe, wat erop wijst dat de band ons twee uur lang zonder enig probleem in de ban kon houden. In het eerste deel was er plaats voor het meest recente album van Anthrax. ‘For All Kings’ werd met gemengde gevoelens onthaald. Maar 'live' staan de nieuwe songs als “Impaled” of “Evil Twin Breathing Lightning” als een huis, ook al is dit de grote verdienste van de charismatische houding van frontman Joey Belladonna, die trouwens heel goed bij stem was. Echter trekt gitarist Scott Ian nog de meeste aandacht naar zich toe. De man blijkt niet alleen een gitarist van wereldklasse te zijn, maar eveneens een entertainer die zijn publiek aanspreekt, gezapige verhalen vertelt tussendoor en riffs naar voor brengt die ons een krop in de keel bezorgen.
Ondanks dat de nieuwe songs live wel degelijk ons kunnen bekoren zijn het nog steeds kleppers als “Caught in a mosh”, “I am the Law”, “A skeleton in the Closet” tot “Among the Living” die na al die jaren nog steeds het meest tot de verbeelding spreken. Dat album ‘Among The Living’ kwam in 1987 op de markt en werd in het tweede deel integraal gespeeld. Daaruit blijkt dat deze plaat na dertig jaar nog steeds een klassieker van formaat kan genoemd worden. Gelukkig werden die songs gebracht met evenveel liefde als toen en met diezelfde gedrevenheid waarmee de band is doorgebroken. Bovendien kregen we enkele meer dan gesmaakte drum- en gitaarsolo's voorgeschoteld , waaruit nogmaals blijkt dat de grote sterkte van Anthrax niet één onderdeel van de band is, maar de kruisbestuiving tussen instrumentalisten en de meesterlijke vocale inbreng.
We kunnen dan ook besluiten: als je meer dan twee uur je publiek in de ban kan houden en badende in het zweet de zaal doet verlaten? Dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan. Bovendien blijkt nog maar eens dat de band nog het best floreert in een intiemere setting, als ze de fans heel dicht aan hun hart kunnen drukken. Die fans reageerden dan ook dolenthousiast op zoveel spelplezier en gedrevenheid. Geen enkel rustpunt gunden ze zichzelf. We kregen de ene moshpit na de andere voorgeschoteld. Bovendien zagen we mensen dansen, headbangen en genieten van beneden tot helemaal bovenaan de trappen, en ook van begin tot eind van de sets.
Anthrax is anno 2017 dus vooral een geoliede machine, die nog steeds jarenlange ervaring perfect combineren met spelen als jonge wolven in het vak die nog alles moeten bewijzen. In Trix zetten ze dat nog wat meer in de verf.
Setlists:
* Set 1: Impaled - A.I.R. – Madhouse - Evil Twin – Medusa - Blood Eagle Wings - Fight 'Em 'Til You Can't - Breathing Lightning - Be All, End All
* Set 2: Among The Living: Opening: I Can't Turn You Loose - (Blues Brothers song) - Among the Living - Caught in a Mosh - One World - I Am the Law - A Skeleton in the Closet - Efilnikufesin (N.F.L.) - Guitar Solo - A.D.I. / Horror of It All - Drum Solo - Indian Imitation of Life
Met dank aan Gigview www.gigview.be
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/anthrax-20-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-raven-age-20-02-2017/
Organisatie: Rocklive/Biebob
Tom Odell – Grootse show en set!
Tom Odell
Ancienne Belgique
Brussel
2017-02-20
Johan Meurisse
Tom Odell is een groots artiest , wat duidelijk was na dit geslaagd uitverkocht optreden in de AB! En hij is nog maar toe aan z’n tweede plaat . Hij heeft een goed geoliede band achter zich die de ingetogen, sfeervolle en aanstekelijke songs een boost geven . Op die manier worden we meegevoerd in de gevoelige , stekelige opbouw, het bredere concept en de extravertie die de nummers krijgen. Odell ontpopt zich als een charismatische zanger en entertainer .
We waren al verkocht tijdens de passages van z’n debuut ‘Long way down’ , en kregen vorig jaar nog een voorproefje van die sterke tweede ‘Wrong crowd’ op Pukkelpop . Net als toen speelde hij een strakke , gedreven , emotievolle set . Hij mag deels gekluisterd zijn aan z’n piano en zich concentreren op zijn stem , hij weet ten gepaste tijde het publiek te betrekken en ze mee te krijgen . Kennis , kunde en talent waren de elementen van de grootse, pakkende show.
Met vijf waren ze , en vooral de dubbele percussie zorgt voor uptempo’s, dynamiek, diepgang, intensiteit en spanning. Odell manifesteert zich sober, elegant, gedreven als een jonge Elton John , Billie Joel en Jerry Lee Lewis op z’n piano. En ja, ergens borrelt hier ook een Ben Folds Five.
Vele meisjes en vrouwenharten sloegen sneller op die sings van Odell , die hen meteen in de juiste stemming bracht met “Still getting used”. “I know” volgde , werd uitgediept en onderstreepte de zangkwaliteiten van Odell , die heel wat variabelen aanbracht en rechtveerde bij z’n fans op de eerste rijen .
“Wrong crowd” wordt sfeervol ingezet , bouwt op en boeit door de tempowissels en de dansbare electro grooves . Ongelofelijk ook hoe de andere leden Odell vocaal ondersteunen ; Het gevoel dat je zondermeer na deze drie songs nahoudt , is dat dit een live band bij uitstek is! Het warme onthaal , de sterke respons , het gaf net dat ietsje meer in gretigheid, overgave en enthousiasme.
“Concrete” is er dan eentje die met twee begint en crescendo gaat. Een sneeuwbaleffect met een heerlijke samenzang. Het zeemzoete aspect dat we ervaren op plaat wordt omgebogen naar opwinding . De single “Can’t pretend” kunnen we onder dezelfde noemer plaatsen . Het publiek blijft bij de leest, dat aangenaam geniet , heupwiegt en Odell op handen draagt . Een beleven dat we al hadden op bands als Keane en Elbow , die dezelfde kaart trekken in hun livesets.
Er wordt wat gas teruggenomen met nummers als “Sparrow” en “Heal” . Ze zijn breekbaar door de sobere omlijsting en het vocale talent . De intimiteit overheerst. Een puik opgebouwd “Here I am” doorbreekt de ‘big dramatic’ aanpak en krijgt een stevig jasje aangemeten . “Hold me” intrigeert door de adrenalinestoten . Op “Entertainment” floreert Odell heen en weer en zet hij enkele danspasjes . Tot slot tekent “Another love” voor die samenhorigheid waar het publiek naar hunkerde en worden we letterlijk uitgewuifd .
Odell heeft nog een sterke bis in petto , “Grow old with me” kroont zich tot sterkste song van de avond , en kruist moeiteloos extravertie met intimiteit in een sterke samenzang. Eén van de recentste singles “Magnetised” wordt opgezweept door het bedreven pianospel en de dubbele percussie . Het refrein “She keeps me hanging on” wordt luidkeels meegezongen. Wat een apotheose!
Het publiek werd ingepalmd en kreeg een overtuigend concert te horen . Net als op Pukkelpop dwingt hij een ticket af voor het andere grote zomerfestival Rock Werchter op de Mainstage . We houden onze agenda bij en zijn met deze gewaarschuwd!
Ook verdienstelijk was de jonge Jade Bird , alleen met haar gitaar en haar lieflijke uitstraling wist zij een paar aangename folky pop songs te spelen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tom-odell-20-02-2017/
Organisatie : Live Nation
Nederlands 
Français 
