Wat een klankenspectrum kregen we over ons heen in de anderhalf uur durende set van M83, het eenmansproject van de Fransman Anthony Gonzalez . Op plaat ervaren we een rijkbeladen klankkleur door lagen dromerige, zweverige, psychedelische synths en subtiele geluidjes boven elkaar, niet vies van bombast en klassiek, en aangevuld met percussie, gitaarloops, stemmenpracht, koortjes en vervormde vocals, badend in een soundtracksfeertje. Live wordt dit in een sferisch, spacey, dromerige trip en een spetterend dansfeestje omgezet, waar elk instrument aan zijn trekken komt .
Ze zijn een heuse band , een kwintet , aangevuld met een gastzangeres (Mai Lan?). De sound wordt energiek , sprankelend en is aangenaam, groovy. Kortom , een live band bij uitstek, die de AB omtovert tot een chillende danstempel. De lightshow deed ook zijn werk, met prachtige flashy lights en een sterrenhemel . Tja niet voor niks staat M83 garant voor een kosmische trip van psychedelica, pop , rock , soul , r&b en shoegaze, die ergens teruggrijpt naar Vangelis en JM Jarre …
Een imposant toetsenbord en elektronica staat vooraan het podium dat allerhande klanken produceert, gretig bediend door onze Franse techneut . Hij houdt van die kenmerkende galmende , overstuurde loops. Een uitwaaierende sound die uiterst fris en aangenaam is.
Hij heeft een sterke band achter zich , de bassist wisselt van instrument alsof het niks is, hij hitst het publiek op met de bijhorende drumpaths , springt en hotst heen en weer . Ook de andere leden gaan ervoor , instrument en dynamiek gaan hier samen . De bas , gitaar, keys, sax en krachtige drums zwollen aan , drongen en klonken goed door . Het optreden fonkelde, twinkelde. Meteen werden we in die heerlijke psychedelica ondergedompeld met “Reunion” ; Met “Do it, try it” hadden we de herkenbaarheid van de nieuwe plaat “Junk” , die het drie jaar geleden “Hurry up , we‘re dreaming” opvolgt .
M83 is al een pak jaren bezig, maar kreeg pas voet van grond door die vorige cd , waaronder de singles “Midnight city” en “Wait” , sterkhouders die vanavond netjes verdeeld zaten in de set .
De vederlichte charme en stemmigheid in het materiaal kreeg live een boost en durfde ritmischer, gedrevener, harder te klinken . Een rustpauze werd af en toe ingeschakeld, een meeslepende melancholie , maar nergens werden we te diep in de droomwereld gehouden … De harmonieuze samenzang bracht het geheel naar een hoger niveau. Het oudje “Sitting” werd heerlijk uitgesponnen en ook “Oblivion” was qua gestalte boeiend en sterk . Een wondermooie “Wait” bracht ons naar een schitterend slotstuk van o.m. “Go”, “Bibi”, die een kenmerkend french ‘discokitsch’ touch meekreeg van een Daft Punk , Mylene Farmer of Desireless . Hier nam de zangeres een prominente rol in . “Midnight city” en “Echoes” dienden ze een felle kopstoot toe door de snedige gitaarsoli. Een grootse electrocash. Wat een gezelligheid en ambiance !
In de bis M83 balanceerde tussen dans en droom . De klemtoon kwam op enkele instrumentale nummers , waaronder een ijzersterke “Couleurs” ; het filmische, soundtrackgevoel evolueerde, helde over naar een danceknaller , een uitzinnig feestje waarover heen gitaren , keys , sax , drums hun part opeisten . “Lower” wuifde de dansparty uit .
M83 bracht voldoende variaties en lagen aan in z’n geluid , waarbij de elektronica , gitaren, percussie en de galmende zanglijnen elkaar afwisselden en/of aanvulden. We werden meegezogen in één langgerekte hypnotiserende trip, die de dansspieren aansprak . Hopelijk kunnen we deze band na Pukkelpop terug de komende zomer aan het werk zien … Fabuleus concert!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/rendez-vous-27-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/m83-27-11-2016/
Organisatie: Live Nation
The Veils is de band van Finn Andrews, en het is niet helemaal duidelijk of ze nu Nieuw-Zeelands of Brits zijn. Wij verloren deze band uit het oog na hun voortreffelijke debuut ‘The Runaway found’ en ondertussen zijn The Veils al toe aan hun vijfde album, ‘Total Depravity’, hoog tijd dus om de draad terug op te pikken. Als voorbereiding op hun concert in de Orangerie, hadden we dus wat huiswerk te doen en namen we nog eens hun laatste platen door. De conclusie van dat luisterwerk is dat Andrews en zijn band voor geen gat te vangen zijn, en heel wat stijlen aankunnen. Ja, de man zijn stem heeft veel weg van James Walsh (Starsailor), maar muzikaal wordt uit veel verschillende vaatjes getapt, soms rustig, soms rijkelijk georkestreerd, maar ook stevig rockend.
Het was die stevige kant die vanavond heel sterk naar voor kwam: Andrews, met zijn kenmerkende zwarte hoed, was de zoon van de predikant die met wijdse handgebaren zijn kudde begeesterde. We kregen een mengeling van oud en nieuw, met keyboard klanken die heel modern klonken, en de gitaar en dulcimerklanken die heel retro aandeden. Het eerste halfuur was heel erg Nick Cave, postmoderne blues zonder ooit als ripp-off van de Australische bard te klinken. Andrews zong met veel overtuiging, met een ‘grain’ in de stem en hij bediende zich ook van een retro-microfoon. Qua onderwerpen was het zeer bijbels, met veel hel en verdoemenis, David Eugene Edwards achterna, maar ook “Steve McQueen” passeerde in de teksten. “Nux Vomica” was bijzonder stevig, met scherpe gitaaruithalen. Er werd echter ook gas teruggenomen, met nummers die in een countrysfeertje baadden. Blues, bijbels en country, dan kom je automatisch bij The Gun Club uit, en dat stond ons absoluut niet tegen.
De bassiste had er duidelijk veel zin in vanavond, het enthousiasme droop er vanaf, het was dan ook het laatste concert van de Europese tournee. The Veils beloofden te spelen zolang het publiek er zin in had, dus kregen we een uitgebreide bisronde, met Andrews solo tijdens de eerste drie bisnummers, waarmee hij bewees dat zijn nummers ook akoestisch overeind blijven.
Als ons geheugen ons niet in de steek laat, was dit de eerste keer in twaalf jaar dat we The Veils live zagen, en we moeten toegeven, eigenlijk hebben we iets gemist. De zoon van de predikant heeft er dus een late bekeerling bij, maar zoals de bijbel zegt in Lucas 13-22-30, de laatsten zullen de eersten zijn.
Setlist:
/Axolotl/Do your bones glow at night?/Low lays the devil/Swimming with the crocodiles/Nux vomica/House of spirits/The Pearl/Birds/A bit on the side/Total depravity/Iodine and iron/Not yet/King of Chrome
Bis: Candy apple red /The wild son /The tide that left and never came back /Calliope!/Advice for young mothers to be/Jesus for the jugular
Organisatie: Botanique, Brussel
Kapitan Korsakov – Music-Maniakale Gekte!
Kapitan Korsakov + Mind Rays
Handelsbeurs
Gent
2016-11-26
Didier Becu
Het was eventjes wennen, zowel voor de bands als het publiek, losgeslagen rock ’n roll-geweld in De Handelsbeurs. Noiserock van eigen bodem doet het deze dagen uiterst goed, en daar kan Kapitan Korsakov terecht ten volste van proeven, ofschoon het de derde plaat van dit Gentse trio is die hun op deze troon heeft gezet. Met dank aan maestro Steve Albini, maar vooral aan zichzelf want met ‘Physical Violence Is the Least Of My Priorities’ bewijst de band dat ze zelfs zichzelf hebben kunnen overtreffen.
Maar laten we het eerst eventjes over Mind Rays hebben. Vier jongens die net als Kapitan Korsakov vroeger op DIY-wijze hun garagerock aan de man willen brengen. En dat lukt aardig. Volgend jaar verschijnt hun debuut op het Britse Punk Slime Recordings, en hun aanhang wordt met ieder optreden alsmaar groter. Voor een keer geen lange rijen aan de jetonautomaten van De Handelsbeurs, wel alle ogen gericht op Sis, Christophe, Mikel en Jean-Michel. Van zenuwen geen sprake, gewoon lekker rechttoe-rechtaan garagerock dat zowel naar The Nomads als The Birthday Party ruikt. Vuil, gewoon zelfs vies, en om het met een Rolling Stones-cliché te zeggen: it’s only rock ’n roll, but I like it. Niets is zekers in het leven, laten we er dus ook geen geld op inzetten, het gezond verstand (zelfs met een hoofd vol bier) zegt ons dat deze band op een dag het succes van de rockmachine zal evenaren die een halfuurtje later De Handelsbeurs tot een moshpit zou ombouwen.
Tien jaar geleden opgericht, even on hold gezet door het niet te stoppen monster dat Raketkanon heet, zijn Pieter-Paul Devos, Pieter van Mullem en Bert Minnaert (of gewoon Sigfrid Burroughs waarschijnlijk omdat dit meer rock ’n roll klinkt) er opnieuw met Kapitan Korsakov aka KKK. De superlatieven zijn ondertussen al geschreven door diverse persmensen: de derde plaat ‘Physical Violence Is The Least Of My Priorities’ is een meesterwerk. Of ze dat live ook kunnen waarmaken? Geen mens die zich dat afvroeg, wel voelde het wel een beetje vreemd aan (maar dat is het snobistisch kantje van iedere muziekmaniak) dat Kapitan Korsakov meer en meer een naam wordt die iedereen kent. Maar wat zou het? Goede muziek is gemaakt om gehoord te worden, en zo voelde het ook gisteren aan in De Handelsbeurs: de overwinning van de goede smaak.
Geen seconde twijfelen, meteen openen met een song waarmee Kapitan Korsakov voor het eerst van zich liet horen: “The Looder”. Tijdens “When We Were Hookers” (die titels!) werd de microfoonstandaard van Pieter-Paul Devos al voor de eerste keer op de grond gekegeld of liet de zanger-gitarist zich letterlijk op het publiek vallen. Pieter genoot, een eerste track uit die perfecte plaat (‘Spitting Over The Edge Together’) terwijl Sigfried (voor de dames, in ontbloot bovenlijf) zijn ziel overgaf aan de drums. Want ja, Kapitan Korsakov was luid, maar ook vooral melodieus (voor wie het niet wil geloven “Strobo Stripper” is pure pop).
Is het een Egyptische dans of is het gewoon noise-rock met een Arabisch tintje? Geen flauw idee, maar “Rabid Ghawazi Shuffle” is de laatste weken geen seconde van mijn stereo verdwenen en ook in de Handelsbeurs zorgde deze heerlijke track voor de nodige heupbewegingen. Amper een half uur ver, en nu al overtuigd dat dit één van de hoogtepunten van het jaar is, alleen KKK kan het!
“Midnight Gardens”, het klinkt wel als één of andere donkere Cure-track, maar bij dit Gentse trio kan je er zeker van zijn: dit is subliem gitaargeweld. En mogen we het voor één keer schrijven? “Caramelle” is zowel live als op plaat een knaller, en eigenlijk de beste track die Nirvana nooit heeft geschreven!
Hop naar “Cancer”, en Pieter-Paul die nog maar eens het publiek induikt. Of was het tijdens “Quicksand Surfer”? Eerlijk, we weten het niet meer, het enige wat we (en een bijna uitverkochte Handelsbeurs) zagen is dat KKK één van de beste (Belgische) bands is. “50,000,000 Elvis Fans Can’t Be Wrong”, dat zegt men toch, en dat geldt even zeer voor De Handelsbeurs die Kapitan Korsakov letterlijk op zijn handen droeg.
Omdat er nog wel een superlatief bij kan: Kapitan Korsakov is één van de strafste bands van dit land…
Met dank aan Luminousdash.com
Organisatie: Democrazy (ism Handelsbeurs), Gent
Stan Van Samang in het groot. Grootse verwachtingen, grootste zaal, grootse ambities, grootse stijl,…. Stap voor stap bouwend aan een ,alweer, grootse carrière. Klein begonnen, alle kneepjes geleerd, om nu een groots examen af te leggen. En geslaagd met grootste onderscheiding!
Het is nu mijnen toer, zei hij. En het WERD zijnen toer!
Het moet wat met een mens doen. 30 jaar droom je er van om voor een massa te spelen, en dan mag je vanuit het dak van het Sportpaleis je eigenste fans aanschouwen. Kippenvel, dan al. Het mocht wat kosten, had ie gezegd. Het heeft wat gekost, maar hij heeft er vooral z’n hart in gestoken. Geen ogen die meer fonkelden dan bij Stan! Eigenheid, een zeer mooie eigenschap, een waarmee hij z’n eigen weg uitstippelt.
Udo, mocht als trouwe partner de zaal opwarmen. Wat een stem toch! Het moet voor hem ook zalig meedraaien zijn, in deze rollercoaster. De gastzangeres, ja ook dit kan tijdens een miniconcert, deed het voortreffelijk. Een lotto-arena opvullen kan/mag geen probleem geven in de toekomst.
Als was het Onze-Lieve-Heer Hemelvaart op 26 november. Na een spectaculaire opening van de Antwerp & District Pipe Band, kwam Stan nedergedaald uit het dak van het Sportpaleis.
De hashtag #stanisvaniedereen op het grote scherm, maakte de intenties meteen duidelijk : dit wordt de avond van IEDEREEN!! Geen artiest die zo bereikbaar, aaibaar en toegankelijk is als Stan.
Als hij zegt tijdens het optreden :”goh, ik wil jullie allemaal meenemen naar huis”, dan meent ie wat ie zegt. Zoiets kan je niet faken. Het is en blijft een volks-en gevoelsmens. DE sleutel van zijn succes. En hij betrekt iedereen in z’n show. Na “A simple life” , “Junebug” , “Candy”, “All in my head”, “Watcha gonna do”, en “One fort he road” deed ie de Coldplay cover in duet met een achtergrond-zangers : “Fix you” .
“Poison”, “Second hand life” ( met de bekende spurt tussen de fans MET perfecte timing ) en “The load” waren de voorloper van een , alweer groots kippenvelmoment.
Een duet samen met SARAH BETTENS. “Little moon rises”. Aan Stan’s gezicht te zien, een vroeg Kerstcadeautje! Met een kerstsingle als gevolg? Sarah bracht daarna solo “Not an addict”. ( kom toch vaker naar België Sarah!! )
Dit alles vastgelegd door 2 gelukkige fans op het podium, net niet in zwijm gevallen…, en het volledige Sportpaleis. Benieuwd wat dat gaat geven in de videoclip!
De trein denderde met o.a. “Hang on”, “Sirens”, “This time”, “Rush”, “King in my head”, “Ghosts”, “Explode”, “Is it over you” en “Summerbreeze”. Het smeltpunt kwam in zicht met “Goeiemorgend goeiendag” en “Scars”.
“Governor of life” ( een ode aan zijn overleden vriend Jo) opende de bis. Samen met “I didn’t know” en pièce de résistance .Een ster.
Qua ambiance moet dit één van de topavonden geweest zijn in de geschiedenis van het Sportpaleis. Alleen jammer dat het podium niet iets groter was. De fans die op het verst zaten werden minder betrokken. Alhoewel Stan alles uit de kast haalde om de volledige zaal mee te krijgen. Een non-stop entertainer en de ideale frontman. Met Strijkers, 4-koppig achtergrondkoor, doedelzakken, videowall om u tegen te zeggen.
Stan heeft nu van de Champions League geproefd, en dit zal zeker niet de laatste tour in ’t groot zijn.
Alles bereikt, alleen misschien nog één ding. Gedraaid worden op STUBRU. Er zit zeker potentie in Stan’s playlist om daar ook geaccepteerd te worden.
Met de hashtag #stanisvaniedereen moet dit ongetwijfeld lukken!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/stan-van-samang-26-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/udo-26-11-2016/
Organisatie: Live-Entertainment
Pablo Durango, opperhoofd van Den Trap, sommeerde zomaar eventjes het duo Equal Idiots in zijn club. En deze jongens sloegen de bal niet mis. De lont zat er al snel in en het publiek genoot ervan.
De zanger Thibault headbangde lateraal dat het geen naam meer had en haalde met het nodige pedaal- en effectenwerk de mooiste punkie grooves uit zijn Fender.
Drummer Pieter mepte zijn spullen danig door elkaar terwijl de kwijl netjes verdeeld over beide mondhoeken naar beneden drupte. Het bewijs dat zijn materiaal netjes waterpas bleef staan. Deze gezworen kameraden staan samen op één vierkante meter te spelen en mogen speelplezier aan hun groepsnaam toevoegen. Zelfs hun kippenvelversie van “Caplane” mocht potten breken.
Hun garagerock klonk ontzettend scherp en energiek, maar miste wel wat originaliteit. Laat hen naarstig zoeken naar iets dat hen origineler maakt, zonder het warm water te moeten uitvinden.
Setlist: Cover The Corps, Styx, Hippie Man, What You Gonna Say, Kill The Night, Money Man Midas, Put My Head In the Ground, Caplane, Salmon Pink.
Met dank aan Luminousdash.com
Organisatie: Den Trap, Kortrijk
Robert Ellis - Balancerend tussen geniaal en irritant gesofisticeerd
Robert Ellis
café De Zwerver
Leffinge
2016-11-24
Ollie Nollet
Het was onmogelijk om geen sympathie te voelen voor Jenny O, de special guest die Robert Ellis had meegebracht. Non-conformistisch, bijna slonzig en ietwat verlegen. Hoewel, om in je eentje op het podium te klimmen in een land waarvan je alleen weet dat ze er lekkere wafels hebben (waar je dan nog geen zin in hebt ook) moet je toch enig lef hebben. Mijn vertrouwen had ze dus, alleen bleken haar songs te weinig om het lijf te hebben en niet van die aard te zijn om langer dan vijf seconden te blijven nazinderen. Toch bewees de New Yorkse naar het einde toe wat meer in haar mars te hebben dankzij enkele wel beklijvende songs die me via een vreemde hersenkronkel aan Ted Hawkins deden denken. Die simpele gitaar aanslag en zonovergoten melodie wellicht!
Het contrast met Robert Ellis kon moeilijk groter zijn. Samen met rasmuzikanten Kelly Doyle (gitaar), Geoffrey Muller (bas) en Michael ‘Tank’ Lisenbe (drums) opende hij (gitaar/piano) met een grillige, haast dissonant klinkende brok instrumentale jazzrock. Wou hij ons hiermee op het verkeerde been zetten? Niet echt want het label ‘alt-country’, dat hij gemakshalve opgekleefd krijgt, dekte de lading verre van volledig en bleven de jazz-invloeden zich voortdurend manifesteren. Meer nog, de momenten dat hij de geijkte paden verliet en zijn inspiratie de vrije loop kreeg waren ronduit geniaal.
Toen hij ons na een Joni Mitchell cover kwam te vertellen dat hij gek was op haar ‘Shadows and light’-album (een live registratie met jazzcoryfeeën Pat Metheny, Jaco Pastorius en Michael Brecker in de band) wisten we nu wel zeker waar hij naartoe wou. Het was dan ook bijzonder jammer dat hij zo vaak afgleed naar veilige, akelig gesofisticeerde jazzpop waarin de perfect gespeelde noten zo risicoloos in elkaar vloeiden dat ik even vreesde voor een allergische reactie. Zelden kreeg ik zulke tegenstrijdige gevoelens bij één en hetzelfde optreden.
Toch was er één constante : die impressionant wendbare stem van Ellis die ons voortdurend aangenaam wist te verbazen. Toch had ik het gevoel dat hier meer in gezeten had. Ook al omdat hij sommige van zijn beste songs zoals “Chemical plant” opzij liet liggen. Akkoord, in het begin vroeg hij enkele keren of er requests waren (er vroegen drie mensen iets wat hij dan ook effectief speelde) maar dan ga je toch niet om zijn beste nummer staan roepen want dat komt er sowieso. Neen, dus. En dan waren er nog die ellenlange bindteksten, niet altijd even grappig gezever maar wel steeds gevolgd door een hoog hinnikend lachje. Hij zwoor dat hij niet stoned was en het gewoon zijn gevoel voor humor was. Dat gevoel deelden zijn compagnons blijkbaar niet want het leek er eerder op alsof ze last hadden van plaatsvervangende schaamte.
Vreemde kerel, die Robert Ellis, maar dat hij enorme talenten heeft, laat daar geen twijfel over bestaan. Het nu nog weten te kanaliseren.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
SX doet momenteel nog steeds verder met de promotour voor hun nieuw album ‘Alphabet’. Aan die tour kon afgelopen woensdag ook een stop in het Depot niet ontbreken. Het werd een avond afwisselend werk van nieuw en oud. Sommigen overtuigden, anderen waren dan weer iets minder.
Toen het nummer “Hurt” uitkwam, deed er meteen bij iedereen een belletje rinkelen. Als een SX nummer klonk dit niet echt. Neen, dit leunde meer aan naar een nummer dat van FKA Twigs kon komen. Goed, SX was goed met die promo want je weet wat ze zeggen: slechte reclame is ook reclame.
Ook in het Depot hadden wij het gevoel dat er een enorme ‘FKA Twigs-vibe’ hing, al waren we dit ondertussen al meer gewoon. SX is gegroeid als band, laat ons daar duidelijk over zijn. Origineel zijn ze dan weer niet echt meer. De nummers werden wel goed onthaald door het publiek, vooral recente single “Shimona”, die vrijwel plat wordt gedraaid op Studio Brussel. Ook “Hurts” en “Under The Skin” klonken goed, maar niet specialer dan op de plaat. Waar we wel enorm van verschoten waren, was de kleine gedaantewisseling die “Gold” en “Black Video” ondergaan zijn. Wat begon met een radiovriendelijk top nummer, eindigde woensdagavond in het Depot als een experimenteel nummer met een duister kantje. Niet persé slecht, gewoon vreemd.
Eigenlijk weten we niet goed wat we moeten denken van SX. Slecht is het niet, ook niet uitermate goed. Een rip-off van bepaalde bands willen we het ook niet noemen, dat is misschien nogal cru. Misschien moet SX toch nog even zoeken naar de juiste weg, maar eens dat die gevonden is, komt het volgens ons wel goed.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sx-23-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/felix-pallas-23-11-2016/
Organisatie: Depot, Leuven
Bent u zoals ik en vraagt u zich af ‘wie is Katie Melua?’ dan staat er een sappige collectie melige popsongs op u te wachten. Maar let op! Eens u de ontdekking heeft gedaan staan haar teksten en melodieën gegrift in uw passief geheugen. Zo betrapte ik mezelf meermaals op onbewust geneurie van Katie songs.
De jonge dame kwam naar het Koninklijk Circus om haar kerstplaat ‘In Winter’ voor te stellen. Zeker iets uniek aangezien het album opgenomen is met ‘The Gori Women’s Choir’. Een 23-koppig dameskoor uit Gori, een stad uit haar geboorteland Georgië.
Ik ga beginnen met een vraag. Kent u het gevoel wanneer u op restaurant eindeloos twijfelt over het hoofdgerecht, maar wel al weet welk dessert u wilt? Het publiek was net hetzelfde. De show was namelijk opgedeeld in drie delen. Het eerste deel, als hoofdgerecht, werd het album ‘In Winter’ gebracht. In deel twee, als dessert, al Katie haar meezingers en deel drie, een onverwachte koffie als bis. Samengevat: Het publiek, dat bestond uit jong en oud, is goed verwend geweest!
Sneeuw viel - Het koor opende het concert met het prachtige “The Little Swallow”. Alle ogen zochten Katie Melua die pas enkele maten later, in een lang zwart kleed, het podium betrad. Het was te voelen hoe het publiek Katie wou toejuichen, maar tegelijkertijd wou genieten van het koor. De hoge vrouwenstemmen in combinatie met de zachte troostende stem van Katie klonken door de zaal als een frisse wind waarvan je haren rechtop gingen staan. Dit gevoel bleef gedurende het eerste deel. Katie kondigde kerst aan, maar terwijl we naar haar muziek live luisterden, begon het binnen spontaan te sneeuwen. Haar opzet van deze plaat is geslaagd!
Schot in de roos - Het tweede deel was zoals het eerste ‘een schot in de roos’. Katie haar stem in combinatie met haar simpele gitaarspel neemt je mee op sleeptouw. Het was de ene hit na de andere waar enthousiastelingen in het publiek het niet konden laten om mee te klappen. Al snel bleek dit de minderheid te zijn waardoor het geklap ‘gelukkig’ snel verdween. Het hoogtepunt was op het einde als het koor terug opkwam om “Nine Million Bicycles” en “The Closest Thing To Crazy” te begeleiden. Het continue gejuich van het publiek sprak boekdelen.
Sereniteit - Geen enkel moment was er een uitbarsting waarbij het koor een zotte stem solo deed, de bassist zijn snaren liet dansen of Katie in de lucht sprong tijdens een nummer. Neen, allen stonden ze kalm op hun plaats en deden wat ze moesten doen. Deze sereniteit was de kracht van de show! De focus lag puur op de muziek waardoor de kwetsbaarheid van de artiest waarneembaar was. Ze stonden er en gaven zo het gevoel van echt- en puurheid. Katie gaf ook op een spontane manier enkele anekdotes mee over haar songs en inspiratiebronnen. Als publiek kreeg je hierdoor het gevoel haar muziek beter te kennen en te begrijpen. Op het einde van de show nam Katie zelfs de tijd om bloemen te ontvangen van een fan en iedereen vooraan ‘een goeiedag’ te zeggen.
Top - Ik kan alleen maar zeggen dat het concert top was. Het koor was top, Katie was top en haar twee muzikanten waren top. Zeker een aanrader voor in de toekomst als je graag zittend geniet van een rustig concert waar enkel de muziek centraal staat.
Setlist:
Deel 1: This Little Swallow, River, Perfect World, Cradle Song, A Time to Buy, Plane Song, If You Are So Beautiful, Dreams on Fire, All-Night Vigil (Nunc Dimittis), O Holy Night
Deel 2: Crawling Up a Hill, Fancy, Belfast, Call Off the Search, Thank You, Stars, Bridge Over Troubled Water, Wonderful Life, Nine Million Bicycles, The Closest Thing to Crazy
Bis: Satrpialo, I Cried for You
Organisatie: Live Nation
20 jaar bestaat het Britse Placebo al. Laat ons zeggen dat ik 2 jaar was toen deze band ontstond, en desondanks kon ik toch elk nummer meezingen. Conclusie: Placebo is een hitmachien dat nog lang niet uitgezongen is. Eentje voor jong en oud, groot en klein. Na hun passage in het Sportpaleis werd ook duidelijk dat de band meer en meer klaar is om benoemd te worden als een muziek legende van de 21ste Eeuw. Hun 20ste verjaardag werd dus eentje vol hits, meezing momenten en dans opportuniteiten. Eigenlijk gewoonweg eentje om niet te vergeten!
De zaal zat goed vol. Logisch, want het hoorde feest te worden in het Sportpaleis en dat wou niemand missen. Een show beginnen met een eerbetoon aan Leonard Cohen is mooi en dat vond ook het publiek. De zaal werd enthousiaster en enthousiaster. Iedereen was klaar voor wat wel eens één van de betere Sportpaleis shows van het jaar kon worden.
“Every you, Every me”, het nummer waar het voor de Britten allemaal begon werd met videoclip vertoond op de achtergrond. Een beetje een rare intro, maar ergens ook logisch. Mensen werden meteen teruggeduwd naar 1998, het jaar wanneer de clip uitkwam en dat wekte heel wat nostalgie op. Goed, genoeg beeldmateriaal. Na de intro was het tijd voor het echte werk.
Met man en macht bestormde Placebo het podium. Wat 20 jaar geleden begon als een 3-koppige band, groeide uit tot een groep met nog heel wat extra leden. Positief, want dit geeft Placebo de kans te experimenteren met sound, waardoor ze blijven vernieuwen. De band begon met de intro en wanneer Brian Molko en Stefan Olsdal ook op het podium stonden, waren ze volledig klaar om er aan te beginnen. Onmiddellijk haalde Placebo nog meer nostalgie op en startte ze de riff van “Pure Morning”. En hop, de trein was vertrokken. Hits als “Loud Like Love”, “Special Needs” en “Too Many Friends” volgden.
Geboren en getogen in Brussel, niet vaak genoeg kon Brian Molko herhalen hoe blij hij was om terug in zijn thuisland te zijn. Op andere vlakken is hij ook nog steeds niet veranderd. Verouderd leek hij niet, extravagant was hij nog steeds. Maar dat is wat Placebo net zo typeert en net dat tikkeltje interessanter maakt. Zijn vrouwelijke make-up en kapsel had hij voor de verandering wel thuis gelaten. In tegenstelling tot Molko zijn steeds terug kerende witte t-shirt met overhemdje, zorgde Olsdal wel voor een tikkeltje verandering. Matching broek en vest, dat het hipsterniveau van de band meteen naar boven trok.
Ook qua taalgebruik en mening uiten wist Molko nog steeds hoe het moet. Zo begon hij bijvoorbeeld een hele rant over smartphones die hij gewoonweg ‘shit’ vindt, maar toch liet hij het publiek zelf de keuze het medium al dan niet te gebruiken.
Mooiste moment van heel de avond was ongetwijfeld het moment dat Placebo David Bowie eerde met het nummer “Without You I’m Nothing”, een samenwerking met het overleden icoon. Het Sportpaleis werd gedurende 2 minuten uitbundig wild, en uiteraard volgde er ook een staande ovatie. Kippenvel tot en met en ook een traantje werd weggepinkt wanneer Molko de staande ovatie afsloot met de woorden ‘Thank you Antwerp, and thank you David. We really fucking miss you’, terwijl hij ontroert naar boven staarde.
Na een memorabel moment was het tijd de set af te sluiten in stijl. Molko vroeg het publiek wat ze nog deden tijdens verjaardagsfeestjes behalve “fucking someone” en “getting drunk”. Zijn antwoord hierop was “making fun”, en dat was wat de band van het Antwerpse publiek verwachtte. Nu, heel moeilijk was dat niet op nummers als “Special K”, “Song To Say Goodbye”, waarbij Placebo ons nog eens toonde hoe een fantastische videoclip ze voor dit nummer maakten, en “The Bitter End”. Dat laatste was tevens ook de eerste afsluiter van een hele reeks vol hits. Molko ging op de grond liggen, speelde nogmaals alles eruit wat hij kon en liep vervolgens met veel pretentie, zoals we dat van hem kennen, het podium af.
Voor een band die tegen alles is wat tegenwoordig te vaak voor komt, vond ik de keuze voor twee bisrondes wat vreemd, maar goed, dat zal om gewoontes gaan. Voor bisronde 1 ging de band voor een trage versie van “Teenage Angst”, “Nancy Boy” en “Infra Red”. Voor bisronde 2 kwam de band nog een laatste maal verrassend uit de hoek en speelden ze hun cover van Kate Bush’s “Running Up That Hill”.
We kunnen Placebo eigenlijk niet genoeg bedanken voor de zovele hits die zij de afgelopen 20 jaar gemaakt hebben, en voor de ontzettend sterke show die ze in het Sportpaleis neerzette. Ze mogen dan wel een nummer hebben met als titel “Song to say Goodbye”, Placebo is duidelijk nog niet uitgezongen. Op naar de volgende 20 jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Sportpaleis, A’pen
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/placebo-19-11-16/
http://musiczine.lavenir.net/fr/photos/placebo-19-11-16/
Zénith, Lille
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/placebo-18-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/fr/photos/placebo-18-11-2016/
(Org: Agauchedelalune, Lille)
Organisatie: Live Nation
SCHNTZL/Loriers-Postma-Thys - Wat als...Jazz wordt herleid tot kunstvorm?
SCHNTZL
CC Belgica
Dendermonde
2016-11-19
Erik Vandamme
Jazz leeft, ook anno 2016. JazzLab Series is een organisatie die met de regelmaat van de klok onontgonnen talenten binnen het globale Jazz gebeuren de nodige speelkansen wil geven (http://www.jazzlabseries.be/ ) . In CC Belgica, Dendermonde, een gezellig en pittoresk zaaltje, was een mooie mengeling van ouder en jong publiek komen opdagen. Kortom, grensverleggende jazz, herleid tot kunstvorm, een intieme setting en artiesten die hun muziek brengen vanuit het hart van die voornoemde muziekstijl? Alle ingrediënten om hier een topavond te beleven, waren voldoende aanwezig.
SCHNTZL - Een frisse wind doorheen het Jazz gebeuren
We houden niet van de door onze strot geramde 'hype' te doen opleven. Eerder verkiezen we om artiesten en bands, die door menig media de hemel worden in geprezen, zelf te ontdekken om er een oordeel over te vellen. Met een zekere sceptische kijk op de zaak, hadden we daarom eerder dit jaar het debuut van SCHNTZL onder de loep genomen en schreven daarover:
"Grensverleggende schoonheid, dat is wat SCHNTZL ons aanbiedt. Op zo jonge leeftijd, de jongens zijn nog net geen twintig jaar, reeds zoiets magisch mooi naar voor brengen dat we doorgaans tegenkomen bij bands met jarenlange levenservaring? Het doet ons met verstomming zitten luisteren, en vooral genieten.. Genieten, tot het diepste van onze ziel. Buitengewoon indrukwekkend!"
Een enorme drang naar improviseren, door de sound van de statige en elegante vleugelpiano te combineren met een grillige drumsound. Die schippert tussen zalvend je hart raken en knallende mokerslagen uitdelen.
Hoe dat op het podium klinkt? We zien een duo dat met een gretigheid staat te spelen van een sportman die aan een marathon begint. Gespannen zenuwen verdwijnen na de eerste pianoklank en beklijvende drumsalvo. Hendrik Lasure (Piano) en Casper Van De Velde (Drums) verstaan de kunst om, dankzij een enorme drang naar improviseren, de sound van de statige en elegante vleugelpiano te combineren met een grillige drumsound. Die schippert tussen zalvend je hart raken en knallende mokerslagen uitdelen. Beide artiesten zijn bovendien zodanig goed op elkaar ingespeeld, dat de perfectie wordt benaderd. Gelukkig blijft binnen die omkadering de jeugdige spontaniteit overeind staan waardoor we geen routineus concert voorgeschoteld krijgen. Eerder kunnen we spreken van een unieke Jazz beleving die ons met verstomming slaat. Maar ook een beetje raar doet opkijken, en verweesd achterlaat.
Kortom kunnen we stellen dat SCHNTZL het stempel 'Jazz' geven, hen eigenlijk tekort doen is. Dit duo verlegt grenzen binnen deze muziekstijl, ook op het podium. Uiteraard zijn er nog groeimogelijkheden, mits meer podiumervaring opdoen en verder groeien. Kunnen deze jongens echter nog ver geraken, en niet alleen in het globale Jazz gebeuren. Is onze uiteindelijke conclusie na dit klasse concert.
Loriers-Postma-Thys - Magische schoonheid, in al zijn vormen en kleuren
Breng begenadigde artiesten samen, laat hen een plaat uitbrengen en vooral hun respectievelijke talenten ten volle openbloeien. En je krijgt een hemels mooie kruisbestuiving, in al zijn vormen en kleuren. Pianiste Nathalie Loriers is een veelzijdige artieste, die sinds eind jaren '90 is uitgegroeid tot de 'leading lady of Belgian Jazz'. Naast het uitbrengen van heel succesvolle platen, werkte ze ook mee aan tot de verbeelding sprekende projecten zoals het internationaal vermaarde Brussels Jazz Orchestra. Zo werkte ze ook samen met Tineke Postma, een Nederlandse Jazz saxofonist, met wereldfaam. Om maar te zeggen, het gerenommeerde Amerikaanse Jazztijdschrift 'Down Beat' plaatste haar in 2012 op nummer 5 in hun ''Rising Star''- ranglijst. Bovendien mocht ze aantreden op de laatste internationale Jazzday waar ze samen met de Amerikaanse saxofonist Wayne Shorter in New York op het podium stond. De samenwerking tussen beide artiesten resulteerde in de meesterlijke plaat Les Peuple Des Silencieux.
Tijdens deze tournee werken beide dames samen met bassist Nic Thys. Deze klasse artiest is ondertussen uitgegroeid tot één van de meest gevraagde bassisten in België, en wordt zowat over heel de wereld enorm gewaardeerd. Deze samenwerking zorgde bovendien voor de knappe plaat We Will Really Meet Again. http://www.dewerfrecords.be/nl/catalogus/we-will-really-meet-again
Echter is het niet één aspect dat boven een ander uitsteekt, maar net die eerder genoemde kruisbestuiving die ons telkens naar adem doet happen. Elke sprankelende piano klank, hartverwarmende saxofoon geluid tot zwevende contrabas toon. Brengt ons als luisteraar tot een vorm van intense ontroering.
In CC Belgica zorgde deze wonderbaarlijke kruisbestuiving tussen iets magisch moois. Moeilijk met woorden te omschrijven. In elk geval mochten elk van hen ten volle hun talenten naar voor brengen. Zo waren we diep onder de indruk van de hemelse pianoklanken, die ons een ultieme krop in de keel bezorgde. Of de al even bedwelmende saxofoon geluiden, waarbij de een traan wegpinkten van puur innerlijk genot. Waarna de beklijvende contrabas sound, je tot diepe innerlijke rust bracht. Telkens opnieuw. Uiteraard werd daarbij uitvoerig gegrasduind doorheen die eerder genoemde plaat ‘We Really Meet again’.
Net als op deze plaat, worden we dus ook 'live' meegenomen op een melancholische trip, die je als mens tot volledige 'zen' brengt. Echter is het niet één aspect dat boven een ander uitsteekt, maar net die eerder genoemde kruisbestuiving tussen elk van hen, die ons telkens naar adem doet happen. Elke sprankelende piano klank, hartverwarmende saxofoon geluid tot zwevende contrabas toon. Brengt ons als luisteraar tot een vorm van intense ontroering. Vanaf het begin tot het prille einde van de set. Ook stijgt geen enkele song uit boven de andere, het is het totaalpakket dat je hart verwarmt en de ziel tot innerlijke rust en kalmte brengt.
Dank aan Snoozecontrol – Erik Vandamme http://www.snoozecontrol.be
Organisatie: JazzLab series (ism CC Belgica, Dendermonde)
Een beetje sceptisch vertrokken we richting Kreun in Kortrijk waar de Levellers een verjaardagsfeestje hadden gepland. De laatste albums van de wereldbefaamde folkrockband uit Brighton, England konden ons een stuk minder bekoren dan de albums van pak weg 25 jaar geleden. ‘Levelling The Land’ uit 1991 is echter de folkrockplaat waar wij mee opgroeiden en waarmee menig feestje stevig werd ingezet en vele uren later ook werd mee afgesloten. Ondanks ons scepticisme en het zwakke songmateriaal van de laatste platen hadden we toch erg veel zin in de integrale live versie van deze albumklassieker.
De band had ook speciale gasten meegebracht met name de UK band Ferocious Dog. In een toen nog matig gevulde Kreun troffen we een vrolijke bende getatoeëerde mannen aan die met ontbloot bovenlijf en op Duracell batterijen dansend de ambiance in de mosh pit brachten. Blijkbaar hadden de 'Hell Hounds ' hun geliefde Ferocious Dog uit Nottinghamshire richting België gevolgd... Een prima keuze van de Levellers om een goede zanger als Ken Bonsall en zijn folk-punk-rockband als support act mee te nemen op hun tournee. Toffe, opzwepende folksongs gebracht door een energieke groep muzikanten. Zeker de moeite waard om eens te beluisteren en eindelijk eens een welgekozen…zeg maar ideale opwarm act voor wat kort nadien zou volgen.
Langzaam druppelde de uitverkochte zaal vol en toen Levellers boegbeeld Mark Chadwick opende met de woorden “There's Only One Way Of Life...” werd dit meteen luidkeels meegebruld. De sfeer zat er van bij het begin goed in en de ene Levellers klassieker na de andere knalde lekker luid de Kreun in.
De Levellers zeiden dat ze wat aangedaan waren door de gebeurtenissen van de laatste weken. Toch spatte elke noot zeer energiek uit de viool van Jonathan Sevink tijdens: “The Game”. Bassist Jeremy Cunninghams' dreadlocks vlogen de lucht in toen hij met de hele zaal meejumpte om “Sell Out” en de vele andere sterke songs uit ‘Levelling The Land’ in te zetten. Ook de zangkwaliteiten van Simon Friend kwamen mooi tot hun recht in o.a. ”The Boatman” en het legendarische: “Battle Of The Beanfield”. Deze laatste song werd stevig ingezet door Charlie Heather.
Hits als: “Another Man’s Cause” , “This Garden”,... passeerden triomfantelijk de revue. “Carry Me” werd meegezongen door een oververhit publiek en de flashy didgeridoo tijdens “Jig” bracht ons een kwarteeuw terug in de tijd naar een megaoptreden in Vorst Nationaal.
25 jaar na 'Levelling The Land' zie je dat deze mannen geleefd hebben onder hun motto: 'One Way' maar lijken anno 2016 nog steeds plezier te hebben in wat ze doen: een feestje bouwen op zijn nineties. “Truth Is”, uit het tiende studioalbum ‘Static On The Airwaves’, was het enige recente materiaal van de avond en dateert ook al uit 2012.
Tijdens de bisronde vroeg zanger Mark: “Let's Party Like Trump Has Never Won”. Dat kwam dik in orde met de superhit: “What A Beautiful Day” en afsluiter “What You Know” uit hun debuutplaat ‘A Weapon Called The Word’ uit 1990.
Tja…..”The Words That You Heard When You Were Young Will Always Stay, The Once That Always Stay Make The World Go Away”…
Setlist:
*One Way *The Game *Fifteen Years *The Boatman * Jig *Liberty Song *Far From Home *Sell Out *Another Man’s Cause * The Road * The Riverflow *Battle Of The Beanfield
----------------------------------
*This Garden *Belaruse *Truth Is *Carry Me *The Cholera Well
----------------------------------
*What A Beautiful Day *What You Know
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/levellers-18-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ferocious-dog-18-11-2016/
Organisatie: Jobrock i.s.m. Kreun, Kortrijk
Shura - Benieuwd naar meer!
Shura
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2016-11-18
Kimberley Haesendonck
Shura stond al in de AB als support van Kelela. Op vrijdag was het haar toer om het solo te proberen. Ze kwam haar debuut album ‘Nothing’s Real’ voorstellen aan een goed gevulde en laaiend enthousiaste AB Box.
Voetballen, gepassioneerd zijn door muziek,… Shura heeft het allemaal. Na een uiterst sterke passage op het podium van de Botanique, was het tijd om het publiek van de Ancienen Belgique te laten tonen wat ze waard is. En daar sloeg ze met raad en daad in. Je merkte dat ze af en toe nog moest zoeken en dat haar verlegen kantje soms enorm naar boven kwam, maar niets van deze elementen stoorden. Het kan ook eens fijn zijn gewoon naar een optreden te kijken waar de artiest niet heel de tijd staat te praten en gewoon door speelt.
Opvallend was hoe goed het publiek de nummers van Shura wel niet kende. Nummers als “Touch”, waarmee Shura eigenlijk een beetje doorbrak , werden enthousiast onthaald, maar ook minder bekende nummers vanop haar debuut klonken lovend en werden al goed meegezongen. Het dansfeest brak helemaal los wanneer de Britse haar laatste single “What’s it gonna be” speelde. Afsluiten deed ze met het catchy “White Light”.
Aan bissen deed Shura niet mee. Of ze daar niet genoeg nummers voor heeft, of omdat ze gewoon niet wil deelnemen aan de hype, beiden kunnen. Het stoorde alleszins niet.
Er moet nog wat gesleuteld worden , maar hier zijn wij er van al overtuigd dat Shura het zal maken als zangeres en producer. Dat bewees ze overduidelijk in de Ancienne Belgique. Wij zijn alvast benieuwd naar meer!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
The Japanese House - Een meditatieve trip naar het nirwana
The Japanese House
Botanique (Rotonde)
Brussel
2016-11-18
Niels Bruwier
The Japanese House is het project van de frêle twintigjarige jongedame Amber Baine. Ze bracht al drie EP's uit waarvan de recentste ‘Swim Against The Tide’ precies een week geleden, op 11 november, uitkwam. The Japanese House is het toonbeeld van opkomend talent dat recent uit Londen ontsprong en dat bewees ze ook in de Botanique. Met dromerige en soms hypnotiserende muziek maakte ze ons helemaal zen. Samen met een drummer en een gitarist/toetsenist wist ze te intrigeren en fascineren al mocht het toch een tikkeltje vrolijker.
De Rotonde was net niet helemaal gevuld voor de show van The Japanese House. Toch bleken er veel fans van het eerste uur te zijn die ieder nummer noot voor noot konden meezingen. Dat maakte het charmant en meteen een stuk innemender. De naam The Japanese House lijkt dan ook niet toevallig gekozen. Je waant je meteen in het meditatieve Japan met de rustgevende natuur en een stromend riviertje op de achtergrond.
Dat riviertje begon al snel te kabbelen toen de band "Clean" inzette. Een glazige synth zet de toon voor de rest van het concert. Wat in het begin wel raar aanvoelt is de stemvervormer die op Amber Baine's microfoon zit. Het doet denken aan Bon Iver die ook zo'n vreemde en mysterieuze klanken uit zijn stem kan halen. Aan de ene kant is dit wel jammer want hierdoor vervalt haar stem soms in bombast en vergeten we dat ze ook breekbaar kan klinken.
Bij "Sugar Pill" is de stemvervormer geen barrière meer en kunnen we genieten van de gevoelige muziek die The Japanese House brengt. Zelf staat ze soms ook met een verdrietig gezicht op het podium wat de treurnis in haar songs wel versterkt. Toch hadden we haar graag ietsje meer zien lachen, als compensatie voor de desolate muziek. Ook de "We have a tough audience tonight" in het begin van de set, versterkte haar populariteit niet. Het lijkt soms wel alsof ze tegen haar zin op het podium staat. Desalniettemin brengt ze nu en dan een stevige gitaarsolo die haar nummers op het eind wat kracht bijzetten en doen eindigen in een apotheose. "Pools To Bathe In" laat de donkere kant van The Japanese House zien met dreigende synths en felle belichting.
De lichtshow blijkt perfect afgesteld op het concert. Bij de breekbare momenten krijgen we een grote spot op Amber Baine en wanneer het explodeert, zien we een hoopvol kleurenpalet. Soms lijkt het alsof er een knappe godin op het podium staat, maar met een bescheiden 'Thank You' nu en dan, keren we terug met onze voetjes op de grond. Bij "Swim Against The Tide" is dit een aards paradijs met een kleine waterval waarvan we sporadisch enkele helende druppels op het gezicht voelen. De muziek van The Japanese House is perfect om bij te mediteren en zelfs een portie yoga zou niet misstaan.
De dame houdt het niet voortdurend zo fragiel en meditatief. Bij "Cool Blue" gaat het er wat opgewekter aan toe. De gitaren en drums gaan sneller en de muziek wordt vrolijker. Een soort sfeerbreuk met de rest van de set en dat is nodig. Te veel van hetzelfde zou ons in slaap wiegen. Nu worden we uit onze meditatieve hypnose gehaald door een frisse wind. De band gaat feeëriek verder bij "Good Side In" dat zelfs bij sommigen bescheiden dansbeentjes bovenhaalt.
Op het eind haalt The Japanese House nog eens alles uit de kast. Met "Face Like Thunder" heeft ze zowaar een perfecte pophit geschreven. Het glinstert en schittert als een geslepen diamant. Voor de laatste keer krijgen we ook een gitaarsolo van Amber, voor de laatste twee nummers laat ze haar gitaar vallen. Met enkel een microfoon en een pintje in de hand probeert ze via haar moves de muziek overtuigend te brengen. Bij "Still" gaat ze zelfs even liggen op het podium. Ze eindigt waarmee ze begon, met fragiele klanken.
Net wanneer we bijna in het nirwana zijn, zit de set van The Japanese House er op. Een goed uurtje liet ze ons dromen en werden we haast spiritueel. Met broze klanken, zeer subtiele geluiden en vooral een grote luchtigheid werden we door Amber Baine betoverd. Zelf moet ze wel nog wat werken aan haar podium presence om echt bij de groten te horen. Voor even waren we in Japan en lieten we ons door The Japanese House tot rust brengen. Iedereen verliefd en iedereen in vrede met elkaar, voor even bevond de Rotonde zich in een ideale wereld.
Setlist: Clean – Teeth - Sugar Pill - Pools To Bathe In - Swim Against The Tide - Letter By The Water - Cool Blue – Sister - Good Side In - Face Like Thunder – Leon – Still
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be/2016/11/19/the-japanese-house-botanique-rotonde-een-meditatieve-trip-naar-het-nirwana/
Organisatie: Botanique, Brussel
Bij het verlaten van het Trefpunt-café leek het wel of een zondvloed zich net geen meester over het Gentse stadscentrum had gemaakt. Het regende wel nog geen kikkers, alles zag er donker en verlaten uit, en de soundtrack van de avond zorgde ook niet meteen voor blije gezichten. Nou ja, misschien ontstond er wel vrolijkheid door het feit dat de bezoekers van het volgepropte café beseften dat ze met Marching Church getuige waren van één van de bands die zich tot de toekomst van de muziek mag rekenen, maar de Denen blijven treurwilgen van het zuiverste water.
Dat hoeft niemand te verwonderen, Marching Church heeft niet alleen als frontman Elias Bender Rønnenfeld van Iceage (Deense doempunkers die net als Cocaine Piss vinden dat een optreden niet langer dan 20 minuten dient te duren) en ander schoon volk uit de Scandinavische muziekscène (Lower, Choir of Young Believers, Hand of Dust en Dirty Beaches).
‘Will the dust ever settle on us?’ Net zoals op de fenomenale tweede plaat ‘Telling It Like It Is’, zijn dit ook de eerste woorden die we uit de mond van Rønnenfelt horen rollen. Het startsein voor een uurtje zwartgalligheid.
De band stelde zichzelf niet voor. Hoeft ook niet, iedere aanwezige (ten minste dat hopen we voor hun toch) weet dat Marching Church op het podium staat, klaar om de kijklustigen mee te sleuren in een weltschmerzcocktail die zowel iets van The Doors (die uitstraling), The Birthday Party (die stem) en Leonard Cohen (poëzie die hoop wordt) bevat.
Het optreden was zeker niet perfect, en door de nonchalance van Elias Bender Rønnenfelt zal dit ook nooit kunnen, maar het is ook net dat wat hun shoegazepunkgothgeluid (of zoiets) net zo aangrijpend maakt. Marching Church speelt vanuit het hart, het publiek is niet meer dan de toeschouwer die uitgenodigd wordt om een kijkje te nemen in het meest donkere van deze Deense zielen.
Onbeschaamd staren naar de getormenteerde geest van je medemens, Marching Murch biedt je deze unieke kans. Je rilt en beeft, maar net als een voyeur blijf je ervan genieten.
Met dank aan Luminousdash.com
Organisatie: Trefpunt + Democrazy, Gent
Nederlands 
Français 
