Visions Of Atlantis - … En nu zijn de grote zomerfestivals aan de beurt
Visions Of Atlantis + Autumn Bride

De Europese tournee van Visions Of Atlantis maakt een paar gekke sprongen. Na een bocht langs Zuid-Europa die eindige in Spanje ging het in één dag naar Zwitserland en nog een dag later naar België. Gelukkig voor de fans in Gent kwamen de bandleden goed uitgerust de tourbus uitgestapt voor het optreden in de Asgaard. Dit was in bezoekersaantal misschien de kleinste club op deze tournee, maar wel de eerste volledig uitverkochte zaal. En het was een zaterdag en voor veel Europeanen ook nog eens Paasvakantie, zodat je op de parking van de Asgaard heel wat nummerplaten uit Nederland, Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk kon zien. En die kwamen heus niet naar Gent voor een wandeling in de Gentbrugse Meersen.

De support op deze tournee komt van de – ook al – Oostenrijkse gothic metalband Autumn Bride. Deze band timmert sinds 2015 aan de weg en heeft nog maar één album (‘Undying’) op de teller. De laatste jaren lijkt alles een beetje in een stroomversnelling te geraken voor dit viertal, met een platendeal, een nieuw management en deze tournee als support van Visions Of Atlantis. Net voor deze tournee werd nog een nieuwe bassist aan boord gehesen en dat is een bekend gezicht in Gent: Ken Straetman. Die Belg woont al zowat 20 jaar in Oostenrijk, zat samen met enkele leden van Autumn Bride eerder al in Days Of Loss en toen hij nog in België woonde, speelde hij bij de beloftevolle metalband Manic Movement. In wielertermen is hij de ‘régional de l’étape’ en dus mag hij de locals opzwepen in zijn beste Gents (Oe zitta ier mee ulle?).
De centrale figuur bij Autumn Bride – toch op het podium - is zangeres Suzy. Zij heeft naast pakken charisma en goede looks vooral een krachtige, heldere stem. Ze gaat niet zo vaak in de hoogste regionen, maar ze zou dat wel aankunnen. De meeste songs hebben een pittig tempo en flink wat gothic power. Daarmee sluit Autumn Bride bijna naadloos aan op Visions Of Atlantis, en dus zijn de fans makkelijk mee te nemen op de trip. Niks dan gejuich en vuisten in de lucht dus en als Suzy vraagt om samen met haar wat aan metal-aerobics te doen, dan deden ze dat in Gent gedwee.
In Gent bracht Autumn Bride vooral tracks van hun album ‘Undying’ en ook het nieuwe nummer “H.Eart.H”, een hart voor de aarde dus. Afsluiten deden ze met “Forelsket”, een Scandinavisch woord dat verwijst naar het euforische gevoel dat je krijgt als je nog maar net verliefd bent. En ik vermoed dat een flink deel van het publiek in de Asgaard dat gevoel overhoudt aan deze band. Autumn Bride in Gent was een degelijke en aangename support en we hopen dat we deze band binnenkort nog eens terugzien in een club of op een festivlpodium.

In de Lage Landen werd Visions Of Atlantis altijd wat overschaduwd door gelijkaardige bands uit Nederland (Within Temptation, Epica, Delain, …), terwijl ze vooral in de Duitssprekende landen en ook in de rest van de wereld wel relatief groot werden. De band kende heel wat wissels in bezetting. Met deze bezetting lijkt de trein nu helemaal op het juiste spoor te staan en wordt er eindelijk doorgestoomd naar wereldwijd succes. Het helpt daarbij dat op het jongste album het band-thema van ‘alles wat met de zee te maken heeft’ vernauwd werd tot de piraterij.
Vorig jaar mocht Visions Of Atlantis op Wacken spelen en daarvan is het live-album ‘Pirates Over Wacken’ uit voortgekomen. De live-set op deze Europese tournee is grofweg een doorslagje van dat album, aangevuld met nog wat extra tracks van de albums ‘Pirates’, ‘Wanderers’ en ‘The Deep & The Dark’ het eerste album waarop de Française Clémentine Delauney als zangeres van Visions Of Atlantis naar voren trad. Van het oudste werk wordt enkel “New Dawn” uit het album ‘Delta’ opgevist.
Hoe degelijk de bombastische epic powermetal van Visions Of Atlantis ook is, live is Clémentine de magneet die alle aandacht naar zich toe trekt, samen met de Italiaan Michele Guaitoli, die de aanvullende mannelijke vocalen voor zijn rekening neemt. De twee zingen niet enkel foutloos, ze brengen de lyrics heel overtuigend en geloofwaardig. En de band is zo’n goed geoliede machine dat ze ook nog eens klein stukje choreografie of wat theater erbij kunnen doen. Attributen als een verrekijker en bierpullen zijn voor mij overbodig, maar afgaand op het publiek met een paar tientallen piraten-bandana’s en één Oostenrijkse fan verkleed als Captain Morgan uit Pirates Of The Carribean, hoort dat er nu eenmaal bij.
Het gezwaai met een Visions Of Atlantis-vlag op het einde van de reguliere set mist zijn effect niet. Het publiek at uit de handen van Clémentine en Michele, de band speelde foutloos, het publiek was dolenthousiast en scandeerde elk refrein enthousiast mee. De Oostenrijkse band kreeg in de Asgaard dan ook verdiend een toegift.
Misschien wordt het tijd om toe te geven dat Visions Of Atlantis na al dat geploeter in het clubcircuit nu toch wel een stek verdiend heeft op een Graspop of een Alcatraz.

Organisatie: DMC Agency

Godspeed You! Black Emperor - De soundtrack van de apocalyps

GY!BE wordt nogal snel als postrock band geklasseerd, een kind moet een naam hebben. Maar ze overstijgen zowat alles wat als postrock beschouwd wordt, deze achtkoppige band is immers buiten categorie, volstrekt uniek. Geen band die zo kan aanzwellen naar onovertroffen climaxen, die een volle zaal muisstil kan krijgen en die ons zo naar de keel kan grijpen dat we haast vergeten om te ademen.
Gisteren hielden ze nog even halt in het pittoreske zaaltje bij de oud vertrouwde vrienden van de 4ad, vanavond mag het iets groter in Lille …

Beeld je even in, een aardbeving, een tsunami, menige vulkaanuitbarstingen en een resem genadeloze orkanen. En dat alles tegelijkertijd. Kortom, onze aardkloot die met een ultieme uitbarsting hevig klaarkomt. Een scenario dat ons maar best niet overkomt, maar Godspeed You! Black Emperor heeft er wel al de ideale soundtrack voor klaar, een soundtrack die ze vanavond meer dan anderhalf uur brengen. Deze is verpakt in 7 adembenemende epossen van songs die elk een andere wereld verkennen, van fluisterend en innemend naar verschroeiend hard, van zalvend naar razend, van emotioneel naar meedogenloos.
Op de achtergrond krijgen we wazige zwart-wit beelden van vervallen gebouwen, desolate landschappen en mistige oorden waar normale stervelingen liefst zo ver mogelijk van wegblijven. Het plaatje past perfect, dit is de soundtrack van de apocalyps.
De sound wordt bepaald door ziedende gitaren die in een hardvochtig steekspel elkaar bekampen maar die ook zachtjes strelen en de stilte opzoeken. De dubbele bas smeekt om onweer en de drums roffelen alsof het onheil constant om de hoek loert. Maar het is vooral die ingrijpende viool die het geheel uniek maakt, die klinkt dissonant als John Cale in prille Velvet periode en atmosferisch als Warren Ellis in een verdwaalde spaceshuttle.
Als Godspeed You! Black Emperor de stilte opzoekt, dan is er geen mens in het publiek die zelfs maar durft te zuchten, als ze openbarsten dan zijn we overdonderd van zoveel hemels lawaai. Briljante songs als “First Of The Last Glaciers” en een uitvergroot “Anthem For No State” treden geregeld buiten hun eigen keurslijf, ze ontsporen meermaals om na het nemen van een avontuurlijke omweg terug met een oerknal op de rails te komen. Dat is nu eenmaal wat GY!BE met hun songs doen, ze laten die afdrijven en uitweiden naar ongekende maar steevast opwindende oorden.
Neem nu de geweldige afsluiter “Mladic”, een zinderend schouwspel van muzikale pracht, rauwe emoties en gitaarerupties waarbij Sonic Youth broekventjes lijken. Zowat een magisch half uur duurt “Mladic” en het eindigt in een versmachtende poel van noise en geruis.
Een verschroeiend punt achter een ronduit fenomenaal concert.

Pics homepag @Romain Ballez
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez (set Bota, Brussel, sept 22)

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4337-godspeed-you-black-emperor-26-09-2022.html

Organisatie: Aéronef, Lille

Daddy Long Legs - Finaal murw gebeukt

Het was weer feest in l'Aéronef dankzij mijn favoriete rhythm & blues rockers, Daddy Long Legs, maar eerst kregen we nog het losbandige duo, Les Deuxluxes, voor de voeten geworpen.
Het tweetal uit Montréal verscheen in een outfit die zeker niet zou misstaan op het Kamping Kitsch Club festival en had er duidelijk heel veel zin in. De af en toe flink met haar derrière schuddende zangeres Anna Frances Meyer had twee basgitaren meegebracht, waaronder een Flying V, waarop ze gewoon gitaar speelde.
Haar copain, de van een indrukwekkende knevel voorziene Étienne Barry, speelde ook gitaar en ramde met zijn voeten voortdurend een snare en een kickdrum. Het zag er erg rock-'n-roll uit en de twee deden er ook alles aan opdat het ook zo zou klinken maar dat wou nooit echt lukken.
Aan inzet geen gebrek en mijn sympathie hadden ze zelfs meteen maar de nummers en eigenlijk ook de sound klonken te mager om langer dan een paar minuten bij te blijven.
Daar kon een song waarbij Meyer een dwarsfluit tevoorschijn toverde of een Stooges cover (“Loose”) niets aan veranderen.
Qua entertainment viel dit zeker mee, maar hun tweede en meest recente plaat ‘Lighter fluid’, die volledig live werd opgenomen in een 19e eeuwse kerk, zou ik toch niet meteen aanbevelen. Binnenkort krijgen ze nog een herkansing op Roots & Roses.

Ik zag Daddy Long Legs precies één maand voor de lockdown in l'Abattoir in Lillers, een excentrieke kroeg waar de muzikanten na het optreden een glas champagne krijgen aangeboden. Toen al was duidelijk dat een bijzonder ambitieuze Brian Hurd liever in Lille dan in Lillers had gespeeld. Die hoge ambities moeten tijdens de covid periode een flinke knauw hebben gekregen en het was dan ook de vraag of de groep deze moeilijke periode zonder kleerscheuren doorstaan had. Het antwoord hierop kan niet anders dan positief zijn want na het einde van de coronabeperkingen begon Daddy Long Legs als een bezetene te touren en verscheen er een nieuwe plaat die geproducet werd door Oakley Munson (Black Lips) en waarop gastrollen zijn weggelegd voor John Sebastian (The Lovin' Spoonful) en Wreckless Eric.
‘Street sermons’ is zeker een knappe plaat geworden maar misschien net niet dwingend genoeg. Dat laatste kon absoluut niet gezegd worden over hun optreden in l'Aéronef, integendeel. Vanaf de eerste seconden werden we bij ons nekvel gegrepen en die klemvaste greep werd niet meer gelost tot de allerlaatste noot was uitgestorven.
Op het podium wordt Daddy Long Legs tegenwoordig bijgestaan door een vierde man, pianist Dave Klein, iets wat de sound wat voller laat klinken en tevens voor een extra stem zorgt tijdens de vaak samen gezongen nummers. Op ‘Street sermons’ speelt producer Oakley Munson piano en dat beviel Brian Hurd zo goed dat hij er live absoluut een toetsenist bij wou.
Daddy Long Legs mocht dan al een nieuwe plaat komen voorstellen, de oude nummers werden zeker niet vergeten en er werden zelfs enkele bijna vergeten parels van onder het stof gehaald. De set werd furieus geopend met "Dead and gone" en meteen werd duidelijk dat Daddy Long Legs scherper stond dan ooit.
Vier individuen die perfect op elkaar zijn ingespeeld en aan een setlist absoluut geen boodschap hadden. Murat Aktürk die zijn gitaar onontkoombaar liet swingen en zich niet uit het lood liet slaan door vervelende kabelproblemen. Drummer extraordinaire Josh Styles, magiër met de maracas die hij soms gewoon als drumstick gebruikte. Nieuwe man Dave Klein, die er angstvallig voor zorgde dat zijn vetkuif in de juiste plooi lag, viel misschien wat minder op maar paste toch perfect in het plaatje. En dan was er uiteraard nog Mister Daddy Long Legs himself: een fenomenale frontman voorzien van een onvermoeibare rasp. De bluesman van de groep die zijn resonator gitaar delicieus bepotelde en verwoestend uithaalde op zijn mondharmonica. Dat hij een meester is op dat laatste instrument, waarvan hij er een ganse koffer vol bijhad, is nu ook officieel want Brian Hurd kreeg onlangs een endorsement deal van Hohner Harmonicas, iets wat alle grote harmonicahelden op zak hebben en waar hij sinds de geboorte van Daddy Long Legs altijd op aasde.
Van de nieuwe nummers onthoud ik vooral "Nightmare" waarvan de gezongen intro gejat lijkt van het vermaledijde "Sugar baby love" van The Rubettes en dat ondanks de donkere tekst ongelooflijk uitbundig klonk en dat in pure glamrock stijl.
"Street sermon" kon bogen op een onvervalste chain gang sound en met "Rockin' my boogie" werd nog eens een blik ouderwetse rock-'n-roll opengetrokken.
De zaal kwam helemaal tot het kookpunt toen Brian Hurd tijdens "Evil eye" net als Mozes met een handbeweging het publiek liet splijten zodat hij door de zaal kon wandelen.
Afsluiter werd "Motorcycle madness", op verzoek van een motorcycle madman uit het volk, waarin Hurd op een indrukwekkende wijze het geluid van een brullende motor op zijn mondharmonica imiteerde terwijl er voor hem een kolkende moshpit ontstond.
Finaal werden we murw gebeukt met een uitgebreide bisronde. "Death train blues", waarin Hurd dit keer een denderende trein op zijn bluesharp kon nabootsen, gevolgd door het lang niet meer gehoorde "Big road blues" om te eindigen met een weergaloze versie van "Fire and brimstone". Die laatste song, origineel van Link Wray, zag ik reeds door talloze groepen gecoverd worden maar wat Daddy Long Legs er hier van maakte overtrof alles.
Live staat Daddy Long Legs op een eenzame hoogte en wie dat wil checken kan dat nog op zondag 4 juni tijdens Goezot in 't Hofke (Oud-Turnhout).

Organisatie: Aéronef, Lille

The Comet is Coming - Een apocalyptische huwelijk van jazz en dance

De formatie The Comet is Coming is uitgegroeid tot een fenomeen; toen we de band in 2019 zagen optreden op het festival BRDCST in Ancienne Belgique werden we reeds compleet van onze sokken geblazen door die verbintenis van groovy jazz met elektronische beats en (oorverdovende) drums.
Onze reporter schreef over de recente  passage van The Commet is Coming in Aéronef (Lille) het volgende 'Ruim meer dan anderhalf uur is het smullen van deze veelbewogen cocktail van jazz, funk, psychedelica en elektronica. Jazz kan al eens elitair en hautain klinken, maar dit hier is van de meest opwindende soort die we ooit hebben mogen meemaken.'
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
The Comet is Coming (*****) stond nu op een koude zondagavond in een uitverkocht AB en liet ons totaal verweesd achter.

Joshua Idehen (***) is een hip hop poëet , die zijn stem verleent aan een album van The Comet is Coming.  De Nigeriaans/Britse verteller en entertainer en gaf een spoken word set vol humor; een dosis Afrikaans getinte vocals worden toegevoegd en zijn makker zorgt voor elektronische, aanstekelijke beats. Hij kreeg dan ook moeiteloos de handen op elkaar door zijn fijnzinnige uitspraken; hij wist het publiek subtiel te bespelen. Hij trok onze aandacht , maar niet voor de hele set , maar hij had een charisma om U tegen te zeggen.

Geef ons dan toch maar die verbluffende wervelstorm die daarop volgde, o.m. met  het nieuwste album 'Hyper Dimensional Epansion Beam' van The Comet is Coming .
In het begin was het nog voorzichtig met het zinderende mooie “CODE”. Eens de registers werden open getrokken op “Summon the Fire” en “Blood of the past” , was er geen doorkomen meer aan.
De duivelse elektronische beats van Dan Leavers waren om te smullen … klankentapijtjes psychedelica, opzwepende vervormde beats en venijnige uppercuts die  beelden van apocalyptische landschappen deden oproepen.
Drummer Max Hallet gaat energiek te werk, hij drijft het tempo telkens op naar ongekende hoogtes, door langgerekte solo’s; o.m. op “Atomic Wave Dance” met een verwoestende oerkracht.
En dan is er natuurlijk saxofonist Shabaka Hutching, een creatieve duizendpoot die met vervormde saxofoongeluiden en rituelen een bodemloze zin voor virtuositeit en improvisatie biedt; het zorgt voor een donkere, occulte totaalbeleving, die ons stuwt naar duistere oorden van verderf.
De versmelting in instrumentatie voelt magisch aan; het is een ondoordringbare muur van klanken die zorgt voor een visuele totaalbeleving; eens onder hypnose verschijnt een helse omgeving.
Op het einde van de set mocht ook Joshua, in een knalgeel pakje, op “Imment” nog even zijn stem toevoegen aan het geheel; het bracht wat humor na dit apocalyptisch totaalbeleven.

The Comet is Coming was indrukwekkend, magisch, een apocalyptisch huwelijk van jazz en dance.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel