Om hun 10-jarig bestaan te vieren lijkt het dit jaar geen probleem voor Jobrock om grote namen te strikken in de Kreun (Kortrijk). In april eerder dit jaar lukte het al om Dog eat dog over de vloer te krijgen, en nu volgen ze met Therapy?. Het blijkt een succesformule te zijn, aangezien dit concert opnieuw uitverkocht was.
Als opwarmer kregen we de jonge en toch zeer verrassende Black Tolex te zien, een West/Oost-Vlaamse band die op 6 mei hun eerste full album ‘Cayo’ uitbracht, gemasterd door Brain Lucey (Arctic Monkeys, Black Keys,…). Het verbaasde me hoe zo’n jonge groep twintigers al zo’n sound kon produceren. In de zaal werden ze genoemd als ‘de nieuwe Blues Rockrevelatie’. De combinatie van de vette baslijn van Matthijs Machtelinckx, het technische drumwerk van Simon Lamont en de prachtig verdeelde gitaarriffs tussen Guillaume Lamont en Milo Meskens lijkt toch sterk beïnvloed door de sound van de Black Keys. Deze invloeden zijn te horen in nummers zoals “Stand your ground” en “Killer rail”, … Tot op vandaag dient de band als opwarmer, maar volgens mij zal het niet lang meer duren vooraleer deze band zelf een hoofdact wordt. Zeker een aanrader voor diegenen die van dit genre houden.
Vervolgens was het de beurt aan Therapy?, waar duidelijk iedereen voor kwam. Het zag ernaar uit dat er veel echte fans aanwezig waren van deze ‘alternatieve metalband’, die ontstond in 1989 in Noord-Ierland. Dit zag je aan de donkere kledij, lederen jassen, en het ietwat oudere publiek. Maar Therapy? bewijst dat het niet blijft stilstaan, aangezien in maart hun nieuwste studioalbum ‘Disquiet’ uitkwam, het 14de maar liefst!
De zanger/gitarist Andy Cairns heeft duidelijk veel ervaring op het podium. Vanaf de eerste minuut kreeg hij het publiek mee, dat hem begroette met hevig applaus en bijkomend geschreeuw. De wat kleinere zaal ontplofte onmiddellijk met het openingsnummer “Still Hurts” (van het nieuwste album). Vervolgens begonnen ze aan een minisalvo van de bekende nummers “Isolation” en “Die laughing”, die gesmaakt werden door het publiek met het nodige headbangen. De bassist Michael McKeegan zorgde naast zijn stevig baslijn ook voor de nodige sfeer op het podium. Door zijn wilde bewegingen en eerder grappig voorkomen kreeg hij het publiek mee.
Tussenin werd er veel gemixt tussen nieuwe en oudere nummers, zoals “Tides”, “A moment of Clarity”, “Stories”, … Zo kon je merken dat het nieuwere werk en het oudere nog steeds dezelfde sound hebben. Slecht nieuws voor de relatief nieuwe drummer Neil Cooper, want hierdoor moet hij in zijn drumwerk nog steeds halve mitrailleursalvo’s afvuren. Ondanks het stevige genre en de gewelddadige teksten (met veel Fucks) bracht de zanger Andy Cairns nog een kleine ode aan de gebeurtenissen in Parijs. Hij zei: “Het doet er niet toe wat jouw geloof is, hier op deze plaats hebben we maar één geloof. En dat is Rock en luide muziek. Dit is onze tempel.”
Om het concert te beëindigen, kon het ook bijna niet anders dan dat het eerste bisnummer “Diane” zou worden, duidelijk te zien dat dit emotioneelste nummer hun bekendste is. Hierbij kwamen vele gsm’s naar boven en werd de volledige tekst meegezongen (zelfs door de stoere mannen met hun lederen jassen). Het allerlaatste nummer was “Nowhere” dat nog een laatste keer de Kreun in brand stak.
Al bij al een stevige avond en een duidelijk bewijs dat Therapy? nog ver van uitgeblust is.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/therapy-27-11-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/black-tolex-27-11-2015/
Organisatie: Kreun , Kortrijk ism Jobrock
… 26 januari 2002, we waren er bij toen The Strokes hun legendarische debuut ‘Is this it’ kwamen voorstellen in de AB. We weten nog dat het een heel goed concert was, no fillers en all killers. Vooral “Take it or leave it” maakte een grote indruk. Op dat moment was het nog niet uitgemaakt of The Strokes of The White Stripes de grootste band van het nieuwe millennium gingen worden. Sindsdien is het eigenlijk alleen berg af gegaan met deze New Yorkse garagerockers: ieder nieuw album was minder, de albums lieten ook lang op zich wachten, en er werden vreemde uitstapjes richting reggae en andere genres gemaakt op ‘Angles’. Ook live waren The Strokes heel weinig te zien in Europa, of het nu in zaal was of op een festival. Om Lil Kleine te parafraseren: drank en drugs deden The Strokes te veel chillen.
Drie bandleden hielden zich bezig met soloprojecten: songschrijver en zanger Julian Casablancas richtte The Voidz op en deed ook mee als gastzanger bij de laatste Daft Punk, bassist Nicolas Fraiture heeft sinds kort een nieuwe band met Summer Moon, maar de meest geslaagde solo-experimenten komen toch van gitarist Albert Hammond Jr., die we vanavond gingen bekijken in de Grand Mix. Met ‘Momentary Masters’, heeft die zijn derde album uit, zijn beste tot nog toe.
Live is Albert Hammond Jr. een vijftal, met twee gitaristen naast Hammond zelf, zodat die niet altijd hoeft te spelen maar ook gewoon de zang voor zijn rekening kan nemen. Op plaat klinkt Hammond heel poppy, soms zelfs iets te geproducet. Live knalt en rockt het, zoals in opener “Strange tidings”, met een perfecte Strokes-riff en een gouden zanglijn. Hammond heeft dan wel niet de meeslepende rock’n’roll grain zoals Julian Casablancas, maar stemgewijs trekt hij zich goed uit de slag: dit is niet de typische ‘gitarist probeert ook eens te zingen omdat instrumentale nummers toch maar saai zijn en is pijnlijk onvast in de zang’. In “GFC” zong Hammond over zijn frustraties in een kwikzilver popnummer, denk aan Real Estate of Grizzly Bear. Hammond had nog meer drie-minuten popsongs in de aanbieding, waarbij opviel hoe dikwijls hi-hat en bas het nummer op touw namen, met vrijheid voor de gitaren om te soleren. “Caught by my shadow” ging de mosterd gaan zoeken bij The Artic Monkeys, en deed dat goed. “Touché” zat dan weer vol new wave invloeden, als een vrolijke mix van Vampire Weekend en Interpol. Veel raakpunten met goeie bands dus, en met een cover werd de absolute held van Hammond geëerd: Robert Pollard’s Guided by Voices , de koningen van de lo-fi, kregen een passende hommage met ”Postal Blowfish”, een out-take uit de tijd van ‘Bee Thousand’. Verder ging het met “Loosing touch”, Interpol zonder de grafstem van Paul Banks. In een ander nummer moesten we dan weer denken aan Jim James van My Morning Jacket, door de zang en de uitgesponnen gitaarsolo.
Ook de bis bewees dat Albert Hammond Jr. in wellicht de beste vorm van zijn carrière verkeert, met sprankelende popnummers die The Strokes al lang niet meer maken.
Setlist
Strange tidings –Rude customers - 101 – Power hungry – Carnal cruise – GFC – caught by my shadow - touche - Postal blowfish- losing touch – razor’s edge – Intransit – st justice –egas – born slippy –spooky couch – side boobs
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Peter Robinson ,beter gekend als levende legende Chris Spedding, is één van de meest gevraagde sessiemuzikanten, mullti-intrumentalist, singer songwriter, producer, noem maar op. Verantwoordelijk voor een aantal tracks op Brian Eno’s ‘Here Come The Warm Jets’, een aantal Roxy Music nummers tot en met Sex Pistols. Spedding vond het ook niet nodig om mee in het verhaal van de Stones te stappen, want dan kon hij niet meer zijn liefde voor muziek bedrijven zoals hij het wilde. En hij heeft daar geen gram spijt van. Van zijn talrijke solowerken zal “Motor Bikin’” wel bij de liefhebbers bekend in de oren klinken.
Welnu, de andere Peter, van Den Trap, is er zomaar eventjes in geslaagd dit heerschap in zijn kroeg te halen. Spedding vatte zaterdag met zijn retrospective heel mooi de betere rock ’n roll samen. Opener “Wild In The Street” is een portie pure onversneden rock en “Wild Wild” knipoogt duidelijk naar Zijne Rifheid Zelve Keith Richards. Je voelt direct aan dat je met topmuzikanten te maken hebt. Ook de sound is meer dan prima. Terwijl “Gloria” heerlijk gemixt wordt met “Riders On The Storm”, proeven we ook van Johnny Cash. The Stones worden gecultiveerd met hier een daar een rifje (“Star Me Up”).
Zou hij dan toch spijt hebben? JJ Cale passeert ook en “Summertime Blues” doet de nekharen overeind staan. Zelden zo’n versie gehoord. “Shakin’ all Over” boost en Spedding blijft ons met de rifjes om de oren slaan. Het publiek smult gretig. “Purple Haze” jumpt “Jack” en “Layla” met “guns”. Zo hoort een medley te zijn. “Wild Thing”. Inspiratieloos? No fucking way! Je ziet en hoort niet alle dagen één van de beste muzikanten. En zeker niet in uw stamkroeg.
Organisatie: Den Trap, Kortrijk
AC/DC – Rock or bust!
AC/DC
Domain Stadium
Perth (Australië)
27-11-2015
Marilien Bultinck
Na meer dan 40 concerten in Amerika en Europa eerder dit jaar, is de legendarische rockband AC/DC met de Rock or Bust World Tour eindelijk in het Australische Perth geland. Op vrijdagavond 27 november 2015 konden de vijf Australische rockers er een – fantastiche - ‘thuismatch’ spelen.
Voor deze bijzondere gelegenheid baanden horden grote, bebaarde, getatoeëerde en vooral - niet bepaald jonge - mannen hun weg naar het Domain Stadium in Perth. Echter, ook voor gezinnen met pubers en zelfs voor de oudere generatie die voor hun lichamelijke stabiliteit dienden te vertrouwen op een looprekje of rolstoel bleek het concert een gegeerde bestemming. Misschien niet meteen wat je als publiek van een (hard) rock concert zou verwachten, maar geef toe, met een gemiddelde podiumleeftijd van 64 jaar en een gecombineerde rock-energie van onmeetbare ‘High Voltage’ is AC/DC ook zeker niet de doorsnee rockband.
De Zweedse rockgroep The Hives had de eer om het publiek op te warmen voor wat een ongelofelijke show zou worden. Terwijl zij het rockgevoel in het stadium stilaan versterkten, maakte de zon langzaamaan plaats voor duisternis en begonnen duizenden flikkerende rode duivelshoorntjes het stadium te verlichten. Het duurde nadien niet lang alvorens ook die ene grote duivelshoorn op het podium verlicht werd en daarmee het begin van het concert een feit was. De vijfkoppige rockgroep werd als het ware vanuit de ruimte op het podium gekatapulteerd en opende het concert met, jawel, het nummer Rock or Bust van AC/DC …
Zonder Malcolm Young (vervangen door diens neef Stevie op de ritmische gitaar) en zonder de veroordeelde drummer Phil Rudd (vervangen door Chris Slade), waren alle ogen vooral gericht op zanger Brian Johnson en lead gitarist Angus Young, die wegens de afwezigheid van broer Malcolm nog als enig oorspronkelijk lid overblijft van de in 1973 gevormde groep. Met een overvloed aan energie losten zij alle verwachtingen in en brachten het concert volledig op dreef met Shoot to Thrill, Hell Ain’t a Bad Place to Be en Back in Black. Angus bleef ook tijdens dit concert zijn schooljongens imago en typische beenbewegingen trouw en ook Brian Johnsons oh-zo-typerende-stem blijft (na al die jaren) nog steeds een wonderbaarlijk, logopedisch mysterie. Dit alles in samenwerking met een fantastische drum, bas en ritmische gitaar bezorgden de AC/DC fans een muzikaal orgasme op Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Thunderstruck, High Voltage en Rock ‘n’ Roll Train.
Daarna was het tijd voor een paar imposante accessoires op het podium, waaronder een indrukwekkende klok tijdens Hells Bells en nadien een immense, wulpse en rondborstige opblaaspop tijdens Whole Lotta Rosie.
Gedurende het hele concert bleef AC/DC barsten van energie en een nummer als T.N.T. was dan ook heel erg op zijn plaats. Afgezien van de liters zweet die vloeiden over het podium, kon geen teken van vermoeidheid worden gespot bij deze rockende 60-plussers. (Ik moet bekennen dat ik als jongedame van 25 dankzij dit concert mijn definitie voor het woord ‘oude man’ met minstens 30 jaar heb opgeschoven).
Het schooljongetje in Angus was reeds zijn onschuld verloren op het nummer Sin City - waarbij zijn das van rond zijn nek dienst begon te doen als strijkstok voor zijn elektrische gitaar – en na deze ‘ontdassing’ van de schooljongen gingen echt alle Angus-remmen los, met een muzikaal hoogtepunt op het nummer Let There Be Rock. In een spectaculaire 15 minuten lange solo, op een verhoogd platform boven het podium, rees de 60–jarige gitarist zichzelf naar de top en speelde zich kort nadien – letterlijk – plat. Een meesterlijk spektakel dat zijn welverdiende appreciatie vond in confetti-vuurwerk en enthousiast gejuich van het publiek.
Met Highway to Hell kon het publiek nog een laatste keer helemaal uit het rockdak gaan alvorens AC/DC uit te wuiven op het niet zo onverwachte laatste nummer For Those About to Rock (We Salute You). Tijdens deze laatste muzikale groet werd het concert afgesloten met een sterk stukje vuurwerk boven het podium, dat in concurrentie trad met het licht van de nietsvermoedende volle maan, die mooi boven het podium hing als maakte ze deel uit van de act.
Voor AC/DC zit de World Tour er bijna op en kunnen ze weldra genieten van wat welverdiende rust, al hopen we natuurlijk dat ze het nog niet voor bekeken zullen houden.
… AC/DC rocks. Na al die jaren, nog altijd.
Men neme een stel prettig gestoorde veertigers en vijftigers die muziek ademen en waar leeftijd geen vat op heeft (bij deze is Keef verwittigd). Laat dit gezelschap los op het oeuvre van ‘The Man In Black’ en je hebt het ideale recept voor de tribute bands onder de tribute bands : Ride This Train. Vaste locomotieven van dienst zijn bassist Luc Buyttebier en drummer Dick Vanhoegaerden die ook al van in het begin het projectiel De Dolfijntjes in goede banen leiden. Met Wouter Droesbeke halen ze een goeie slaggitarist in huis. Het weze hem vergeven dat hij van Poperinge is. P Leon Clarissee is vergroeid met zijn gitaar en verdiende ruimschoots zijn sporen in dertig projecten: Les Sacs a Sacs, Guy et les Michelins, Satellites, Zootbazar…. . Cash en Carter worden miraculeus en minutieus gereïncarneerd in mister bariton Koen Daeneman en de ravissante Els Meurisse.
Bewijze hiervan hun optreden in Den Bras op 21 november jongstleden. De eerste noten van “Folsom Prison Blues” maakten meteen duidelijk wat de afgeladen volle kroeg te wachten stond. Een heuse professionele ode aan een van de grootste artiesten aller tijden: Johnny Cash. Zonder de originelen schade te berokkenen (bij momenten gewoon even de ogen dicht doen en je waande zich bij Cash himself) geven deze heren en dame een eigen(zinnige) en vooral persoonlijke insteek aan het geheel. De set wordt heel zorgvuldig opgebouwd en op “Long Legged guitar picking man” maakt June Carter, aka Els, haar opwachting. Groeien naar absolute hoogtepunten en het kennerspubliek smult ervan. Het trio “Personal Jesus”, “Rusty Cage” (beiden uit American recordings) en “Tenessee Stud” blijft nu nog hangen en is wat mij betreft de voorbode naar een fenomenale climax. Zo hoort een aanslag te zijn.
1. Folsom Prison Blues 2. Cry, Cry, Cry 3. I Got Stripes 4. Cocaine Blues 5. San Quentin 6. Five Feet High and Rising 7. Big River 8. Get Rhythm 9. Walk The Line 10. Man In Black 11. Long Black Veil 12. Further On Up The Road 13. Personal Jesus 14. Rusty Cage 15. Tennessee Stud 16. It Ain’t Me Babe 17. Baby Ride Easy 18. Ring Of Fire 19. Long Legged Guitar Pickin' Man 20. Jackson 21. Wreck Of The Old 97 22. Ghostriders In The Sky (bis)
Leden: Lead Vocal: Koen Daneman June Carter: Els Meurisse El. Guitar-Voc: Piet Clarysse Ac. Guitar-Voc: WPJ Droesbeke Electric Bass: Luc Byttebier Drums-Perc.: Dicky Vanhoegaerden
Organisatie: Den Bras, Kortrijk
De Amerikanen van Wavves bleken afgelopen vrijdag geen enkele moeite te hebben met een uitverkochte Charlatan. De band kwam in de zaal hun vijfde album, ‘V’, voorstellen en speelde er tegelijkertijd ook nog eens de zaal plat. Het geluid van de surfpunkband gaat op deze plaat een wat vollere richting uit en ook hun gitaren klinken net iets minder smerig. Toch blijft de muziek vuil dankzij de stem van Nathan Williams. De zanger van de band heeft ondertussen ook zijn eigen label (Ghost Ramp) maar zijn uitbundige vorm behoudt hij nog steeds in zijn eigen band.
Precies één week geleden vond een gruwelijke aanslag in Le Bataclan plaats. Ook Wavves vergat dit niet door het concert te beginnen met één minuut van Noise. Versterkers volle bak zodat zelfs de mensen in Parijs ons kunnen horen. Daarna werd meteen “Sail To The Sun” ingezet waarmee de toon van het concert meteen werd gezet. We zeilden op een wilde zee richting de hete zomerzon.
Deze surfgeluiden bracht de band voort doorheen hun volledige concert. Niemand bleef stilstaan, er werd gedanst, geduwd en gezongen. Dit was mede te danken aan het feit dat de band zelf als wilde beesten op het podium stond. Het werd een driftig zootje ongeregeld waarbij de band hun maat nooit uit het oog verloor. In tegenstelling tot andere punkgroepen speelde Nathan Williams en zijn bende een zeer strakke set. Dit was mede te danken aan de drummer die een goeie toonaangever was voor de rest van de groep.
Tijdens de set passeerden opvallend veel nieuwe nummers de revue. Het was duidelijk dat het viertal hun nieuw album in de vingers wilde krijgen. Daarnaast werd ook één nummer van hun collaboratiealbum met Cloud Nothings gespeeld waardoor er dan ook meteen een donker nummer in de set sloop. Dankzij enkele opmerkelijke toeschouwers wisten we telkens welk nummer er zou aankomen. Ze riepen namelijk telkens ieder nummer dat zou volgen luidop zodat zijn aanvraagjes sowieso ingewilligd werden, slim!
“Way Too Much” en “King Of The Beach” bleken de hoogtepunten van de weinig diverse set. Ieder nummer passeerde zeer snel en al even vlug volgde een nieuw liedje. Het was een set met nagenoeg allemaal identieke nummers maar dat was geen probleem want alles klonk ook super vet en ieder nummer was even dansbaar.
Wavves maakte hun naam waar door zelf een tsunami te veroorzaken die iedereen overspoelde.
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Autumn Falls)
Vorst Nationaal maakte zich vrijdagavond op voor de drum’n’bass bende Rudimental uit Londen. Een week nadat zich in Parijs een verschrikkelijke terreurdaad heeft afgespeeld in de concertzaal Bataclan, stond Rudimental bij ons op het podium. Bij het binnenstappen van de zaal overviel ons even een vreemd gevoel, want net als de mensen toen, kwamen wij hier samen om te genieten van muziek. Bovendien stond de groep op donderdag 19 november geprogrammeerd in Bataclan, ook de bandleden werden dus opnieuw even geconfronteerd met de harde realiteit. Maar de aanwezigheid van al deze mensen, maakte dit optreden net dat tikkeltje specialer.
Ze zijn nog maar vijf jaar bezig, maar Rudimental heeft toch al een mooi repertoire van hits opgebouwd. Deze avond stelden ze hun nieuwe album ‘We The Generation’ voor. Bij het opkomen nam iedereen zijn plaatsje in: drie blazers, drie achtergrondzangers, drum, gitaar en keyboards. Maar van zodra de eerste noot begon te spelen, bleek dat dit maar een willekeurige opstelling was en dat niemand echt op de achtergrond hoorde.
Dj Locksmith neemt zijn rol als entertainer heel ernstig en neemt het publiek meteen mee. Zangeres Anne-Marie komt naar voren en met “Right Here” opent ze de show. Rudimental werkt vaak samen met grote namen, zoals Ed Sheeran, Ella Eyre en Emeli Sandé, maar ze bieden ook veel kansen aan jonge muzikale talenten. Zangeres Anne-Marie is ondertussen al een deel van de groep geworden en zeker niet onterecht, want wat een stem heeft ze!
Daarna komt saxofonist en zanger Will Heard op de voorgrond. Hij brengt heel overtuigend “I Will for Love”, een single op het nieuwe album. Heard heeft verschillende nummers ingezongen op het nieuwe album, dus ook hij mag zich stilaan een echt Rudimentallid noemen. Hij wordt afgewisseld door zanger Thomas Jules, die de rol van John Newman op zich neemt bij het nummer “Not Giving In”. Locksmith droeg dit nummer op aan alle aanwezigen, voor de moed die we hadden om toch naar dit optreden te komen. Hoe vreemd het gevoel was toen we de zaal binnentraden, hoe onbeschrijflijk het gevoel was om erbij te zijn. Een gevoel van verbondenheid ging door de zaal en de boodschap was duidelijk: ‘this time I’m gonna be stronger, I’m not giving on’.
Tenslotte moesten we nog kennismaken met zangeres Bridgette Amofah. Zij bracht de titelsong “We The Generation”. Op het podium is een heel leuke wisselwerking te zien tussen muzikanten en zangers. De saxofonisten en de trompettist brengen een opmerkelijke – en vooral beweeglijke – solo. Na het iets rustigere “Never Let You Go” is het tijd voor een nieuwe boodschap van liefde. Will Heard waagt zich voor “Go Far” iets dichter bij het publiek. “Go Far – Spread Love” werd luidkeels meegezongen door het publiek. Het is bijna onmogelijk om niet te denken aan wat er in Parijs is gebeurd, maar gedurende het hele concert van Rudimental is duidelijk dat elke boodschap die dubbele betekenis met zich meedraagt.
Amofah mag zich opnieuw aan een nummer wagen. Ze zingt “Solo”, dat op het eerste album ‘Home’ wordt ingezongen door Ella Eyre. Haar stem komt dit keer veel beter uit dan haar vorige nummer en ze zet een hele mooie performance neer. Dj Locksmith hangt ondertussen een beetje de grapjas uit op het podium.
De taken zijn duidelijk goed verdeeld, maar het zorgt voor een heel leuke sfeer op het podium. Anne-Marie en Thomas Jules nemen haar plaats in voor het mooie “Baby”. Dit nummer gaat naadloos over in “Rumour Mill”, samen met Will Heard. Heard en Anne-Marie amuseren zich duidelijk en Heard zet zelfs even de moonwalk neer.
Ella Eyre is niet meegereisd, Emeli Sandé evenmin, maar Bridgette Amofah zet een perfecte vertolking van “Free” neer. Locksmith vond dan maar dat het tijd was om het publiek op te zoeken. Hij zette zijn pet op het hoofd van de securityman en ging crowdsurfen. En hoewel Ed Sheeran er ook niet was, moest Thomas Jules niet onderdoen voor zijn versie van “Bloodstream”. Opnieuw werd het publiek betrokken. Iedereen moest gaan zitten, inclusief alle bandleden. ’t Is niet de eerste keer dat een groep zich aan zo’n zitexperiment waagt, maar bijna iedereen deed gewillig mee, om daarna op commando recht te springen en mee te dansen. Nadien volgde opnieuw een nummer van Ed Sheeran; “Lay It All On Me”, het nummer waar ze momenteel mee scoren in de hitlijsten. Will Heard was even de coole Ed van dienst.
Na het prachtige “Love Ain’t Just a Word” ging Rudimental even de reggaetoer op. Het voordeel van Rudimental is dat ze allerlei muziekstijlen aankunnen. Dit reggae-intermezzo was fantastisch en iedereen amuseerde zich kostelijk. Terug naar de liefde dan, met “Feel the Love”. Rudimental toonde hun liefde voor hun fans, hartjes gingen de lucht in. Met “Feel the Love” kwam er opnieuw een hoogtepunt in deze show. De band nam afscheid maar het publiek bleef zingen. Gelukkig was dit nog niet écht het einde.
De ereronde van Rudimental begon met “New Day”. Alle leden konden in een solo nog eens het beste van zichzelf geven. En toen moest nog het moment komen waarop we al de hele avond wachtten: Anne-Marie zorgde voor een fantastische finale met “Waiting All Night”. Hoewel … Locksmith zorgde misschien wel voor de beste finale. Hij zei dat dit optreden hem voor altijd zou bijblijven, want ook voor hem was het net iets specialer dan andere avonden. Zijn liefde voor het publiek was enorm, dat bewees hij door zijn pet weg te gooien in het publiek … En zijn schoenen … En zijn t-shirt … Ja, zijn hele outfit moest er aan geloven. Zijn boxershort hield hij nog nét aan.
Vrijdagavond waren we getuige van een fantastisch optreden in een fantastische sfeer. Bij Rudimental draait optreden niet om tijdrovende kledingwissels – iets waar enkel Locksmith zich af en toe aan waagde om zijn bezwete t-shirt te veranderen - maar het draait om de muziek en om plezier maken. Hun nummers bevatten boodschappen van liefde en vrijheid en verder wil de groep zich vooral amuseren. Die spontaniteit reflecteert zich op het publiek dat zichtbaar meegeniet van alles. Terreurdreiging of niet, muziek brengt mensen samen en moet mensen blijven samen brengen. Daar kan niks tegenop.
Organisatie: Live Nation
De blues heb je in verschillende maten en gewichten. Zo kan die uit de design winkel komen (check de nieuwe van Gary Clark Jr en stel vast dat er meer rock’n’roll zit in een pot vernis), maar ook uit een vunzige rioolput. Bij Left Lane Cruiser komt de blues rechtstreeks uit de riool, alwaar die gespeeld wordt door een stel schofterige ratten die de tijd van hun leven hebben.
Amper vier dagen geleden stond LLF al van jetje te geven in de Magasin 4 in het geteisterde Brussel. Onze man lapte zijn West-Vlaamse laars aan elke vorm van terreurdreiging en trok resoluut richting hoofdstad om daarna nogal enthousiast terug te komen. We kunnen hem in zijn lovend verslagje alleen maar volgen. Het feit dat hij in de 4AD al terug op de eerste rij stond zegt ook al genoeg. In Diksmuide is de kust natuurlijk ook wat veiliger, ’t is geleden van WO I dat ze daar nog eens een knal gehoord hebben. Hoewel, dat was dan buiten Left Lane Cruiser gerekend, want hier spatte knetterend vuur uit.
Freddy J IV, de drijvende kracht achter dit zootje ongeregeld, kondigde het zelf aan, “We’ve got some dirty blues for ya”. We hadden het geweten, de blues werd ons ongewassen en ‘dirty as hell’ in het gezicht geslingerd.
Left Lane Cruiser haalde de mosterd bij Hound Dog Taylor en Muddy Waters en voegde daar nog een guitige klodder vet aan toe. De twee bluesgrootheden werden hier allebei rauw gecoverd met de distortion knop diep in het rood. Ook de Leadbelly klassieker “Black Betty” werd in zijn strakste en meest gemene vorm opgevoerd, maar het was vooral een andere cover die op zijn zachtst gezegd nogal verrassend was. Left Lane Cruiser rotzooide met het eighties vehikel “Money For Nothing” van Dire Straits en maakte er de meest smerige modderblues van. We hebben het nooit gehoord in die song maar zoals LLC die hier door de bluesgehaktmolen draaide was dolle pret, iemand moet als de bliksem een demo hiervan naar Mark Knopfler sturen zodat die slapende dinosaurus eens goed wordt wakker geschud.
Freddy J IV ging heftig en met volle overgave tekeer, wat kon die kerel een aardig potje slide gitaar spelen. Zelden hebben wij iemand aan het werk gezien die de blues zo gortig en energiek aan de man wist te brengen, hij zweette dan ook als een rund. Freddy injecteerde de blues met een shot napalm (‘I’m smoking napalm with the bamboo skin’, luidde het in een geweldig “Tangled Up In Bush”), het bruiste en zinderde langs alle kanten. £
Hij had al flink het laken naar zich toe getrokken tot hij even de hoofdrol overliet aan Joe Bent, die met zijn skateboard-gitaar de show kwam stelen. Geen idee of hij het ding zelf had gebouwd of daarvoor specialist Seasick Steve had ingehuurd, maar er kwam een verdomd vettige klank uit dat primitieve gevaarte. Hiermee introduceerde LLC eigenhandig de Skate Board Blues, een begrip waar ze voor ons part een patent mogen op krijgen. Joe Bent was misschien niet voorzien van die rauwe stem van Freddy J IV, maar de Alex Agnew lookalike wist dankzij die rudimentaire snarenplank en een paar snedige songs de temperatuur op kookpunt te houden.
Anderhalf uur penetreerde dit bonte trio ons met de meest gore en hondse blues, en zo lusten wij die nog het liefst van al.
Organisatie: 4AD, Diksmuide
De immer sympathieke en geniale Mauro bracht zijn Evil Superstars weer samen, schreef zelfs een aantal nieuwe nummers en heeft een uitverkochte Kreun met de vingers in de neus platgewalst. Er zit duidelijk meer dan één satan in zijn reet. De duivels werden duchtig ontbonden.
Millionaire Tom is vergroeid met zijn gitaar en bassist Bart Vandebroek verkoopt je funky groovy baslellen die danig blijven nazinderen. Mauro himself heeft zo een naturel en aura dat zelfs zijn scheten geniaal klinken. Zo hoort een aanslag te zijn. Een miljoen demonen kunnen niet verkeerd zijn en “B.A.B.Y.” wordt in je strot geramd. Er valt dus niet aan te ontkomen. Met de nodige visuals wordt de heilige geest als een gore smeerlap voorgesteld. Een haastige versie van hun ‘wereldhit’ “Sad Planet” in de bisronde drukt ons met de neus op de feiten , na “Darkeagedisco” als perfecte afsluiter.
We kregen zowat dezelfde set voorgeschoteld als in Kiewit, maar een zaal als de Kreun die omgetoverd werd in een heuse grafkelder is het perfecte decor. Mauro laat zowaar Mike Patton, Nick Cave, James Brown en zelfs Beefheart een poepje ruiken. Evil Superstars can’t seem to fuck up things …
Setlist: Satan Is In My Ass (Intro), 1,000,000 Demons Can't Be Wrong, A Few Screams (For The Teens), If You Cry (I'll Go To Hell), B.A.B.Y. , Cosmic Dance, Hail The Rectangle, I Can't Seem To Fuck Things Up Holy Spirit Come Home, Laserblack , Good News For Women, I'm On A High , Darkagedisco, BIS : It's A Sad Sad Planet
Organisatie: Kreun , Kortrijk (ikv Sonic City 2015)
Ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van het ontstaan van Simply Red ging Mick Hucknall nog eens met zijn band op tournee. Zo kwam hij ook naar het Sportpaleis. Op deze ‘Big Love World’- tour stonden al hun hits centraal. En het mag gezegd , ze hebben niet ontgoocheld …
Simply Red kwam met volgende bezetting Mick Hucknall (zang), Ian Kirkham (saxofoon), Kenji Suzuki (gitaar), Steve Lewinson (basgitaar), Dave Clayton (keyboard), Roman Roth (drums) en Kevin Robinson (trompet en fluit). Na een video intro met “The history of Simply Red” kwam Mick op het podium met een gitaar om ingetogen “Holding Back The Years” in te zetten. Hit na hit passeerde de revue. Het publiek kon het duidelijk smaken. De meesten kwamen dan ook speciaal hiervoor. Terugdenkend aan een zorgeloze jeugd in deze moeilijke tijden.
Ook Mick refereerde naar de bomaanslagen in Parijs.: “I love everybody except for those who blow other people up”. “Als ik een lach op jullie gezicht kan toveren door mijn muziek dan is mijn avond geslaagd.”. De set werd geleidelijk opgebouwd met “Say You Love me”- “For your Babies”- “So not over you”- “Night nurse” met daarna “Thrill me” als eerste hoogtepunt.
Het publiek begon voorzichtig over de stoelen te schuiven en hier en daar stonden de eerste mensen recht. Maar het kwam pas echt op gang met “It’s only love”- “A new Flame” – “Your mirror” en “Stars”. Met “Do the Right thing” kreeg hij het publiek uit de stoelen en werden de vrouwen rondom mij helemaal wild. Mick, ‘the womanizer’ nu gelukkig getrouwd met Gabrielle Wesberry, beweert in zijn glorieperiode met meer dan duizend vrouwen te hebben geslapen. Hucknall kan onder meer model Helena Christensen en actrice Catherina Zeta-Jones tot zijn voormalige geliefden rekenen. Hij weet dat hij zonder zijn roem waarschijnlijk niet aan dezelfde aantallen was gekomen. "Een roodharige man wordt over het algemeen niet als seksicoon gezien". …
Maar in het Sportpaleis was daar niks van te merken. Het ging onverminderd voort om te eindigen met “Money’s Too tight (to mention)”. Het publiek kreeg de uiteindelijke bisnummers “Fairground” en “Someting Got Me Started” om uiteindelijk te eindigen met “If You don’t know me by know” eerder succesvol uitgebracht door Harold Melvin &The Blue Notes.
Na de ‘Farewell tour’ in 2010 nooit gedacht dit nog eens te mogen meemaken. Misschien was dit de laatste keer? Je weet maar nooit. Mick, altijd fijn om je terug te zien en te horen!
Setlist: Holding Back the Years - Say You Love Me - For Your Babies - You've Got It
Enough - Never Never Love - Night Nurse - Thrill Me - It's Only Love - A New Flame - Your Mirror – Stars - The Right Thing - Fake - Come to My Aid - Sunrise
Money's Too Tight (To Mention) (The Valentine Brothers cover)
Encore: Fairground
Encore 2: Something Got Me Started - If You Don't Know Me By Now
(Harold Melvin & The Blue Notes cover)
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/simply-red-18-11-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/n8n-18-11-2015/
Organisatie: Live Nation
Julia Holter is een lieveling van de critici, in veel van de eindejaarslijstjes van 2014 dook ze hoog op met haar plaat ‘Loud City Song’, die uitkwam op Domino records. Wij hoorden een moeilijk toegankelijke plaat, een mix van jazz, pop en avant-garde, een conceptplaat met literaire ambities, gothiek en maniërismen. Volledig snappen deden we het niet, hapklaar was deze plaat zeker niet. Je kan ze een beetje vergelijken met de ‘My sister = my clock’ plaat van dEUS, een interessant experiment.
2015 bracht een nieuwe plaat, ‘Have you in my wilderness’, die een stuk poppier en toegankelijker is. Wij dus naar Brugge, om te zien of we deze Californische live konden vatten.
De Cactus was uitgeweken naar de Biekorf, een kleine theaterzaal voor een 200-tal bezoekers, dus iedereen zat echt dicht bij het podium, zodat dit een echt intiem concert kon worden. En zo voelde het direct aan toen Julia Holter met haar vierkoppige band het podium betrad, het was of we een concert in haar living bijwoonden. De band stond er in een jazz-opstelling, met een staande bas zonder klankkast, een jazz-drummer die veel accenten zou leggen tijdens het concert, een violiste die de tweede zang op zich nam, en met Holter op keyboards. De band begon met een aantal nummers uit ‘Loud City song’, met onder meer het sfeervolle “Maxim’s I”, dat mij aan Goldfrapp’s “Utopia” deed denken, dromerige, sfeervolle, jazzy droompop, en “Horns surrounding me”, dat meer avant-garde was, gothische dronepop met een unheimliche sfeer.
Julia Holter gaf veel van haar persoonlijkheid prijs tussen de nummers, toen ze ons wat meer uitleg gaf over die nummers: daaruit kwam een heel gewone vrouw naar voren, die het dikwijls moeilijk had om onder woorden te brengen waarover die nummers gingen, ze gaf trouwens zelf toe dat ze dat eigenlijk ook niet wist. Een sympathieke, toegankelijke artieste, maar ook een warhoofd met een grote verbeelding.
Het eerste nieuwe nummer dat ze bracht van de nieuwe plaat was “Silhouette”, waarbij me opviel hoe mooi haar Engels was. In “Feel you” begon ze met een kinderstemmetje begeleid door klavecimbelklanken uit het keyboard, een nummer dat echt wel open bloeide in het tweede deel en voor mij raakpunten met Austra vertoonde. Dit nummer omschreef ze zelf als een triestig liedje dat haar blij maakte.
Julia wist verschillende sferen op te roepen doorheen de avond, soms had je het gevoel dat haar nummers kleine toneeltjes waren die ze voor ons acteerde: de parlando in “In the green wild” leidde ons een duister sprookjesbos in. Hier leek ze een beetje op de avant-garde zus van Tori Amos.
Afsluiter vanavond was het uitgesponnen “Vasquez”, een jazz-standard op de wijze van Cinematic Orchestra, die trouwens volgende week de AB aandoen.
Holter en haar band werden door het publiek teruggeroepen voor “Sea calls me home”, opnieuw met clavecimbelklanken en waarin ze haar imponerende stem etaleerde. Het refreintje floot ze samen met de drummer, zodat het concert op een vrolijke noot eindigde.
Julia Holter gaf ons een intieme inkijk in haar hoofd en haar nummers vanavond, en het resultaat is dat we haar muziek beter snappen. 4Have you in my wilderness’ is eerst en vooral een popplaat, met een vleugje avant-garde die je wel kunt verwachten van een artieste die uit het kunstonderwijs komt. In de eindejaarslijstjes mag ze voor mij nu terecht opduiken.
Het voorprogramma werd vanavond gebracht door Jessica Moss. Deze Canadese violiste speelt voornamelijk in The Silver Mt. Zion Orchestra, maar speelde ook op de platen van Broken Social Scene, Arcade Fire en Vic Chesnutt. Moss kondigde aan dat ze een nummer van een ruime twintig minuten zou spelen. Ze deed haar schoenen uit, plugde haar viool in op een batterij aan effectpedalen en stak een lampekapje aan boven die pedalen, en begon er aan. Qua aanpak leek dit op TuneYards, maar hier werd geen ukulele of stem geloopt, maar dus een viool. Modern klassiek dus, voor fans van Nils Frahm en Johann Johannsson. Op bepaalde momenten was Moss enkel met haar tenen aan het spelen, want daar bediende ze de effectpedalen mee. Het nummer dat ze speelde ging over de oceaan, zo wist ze te vertellen en zo klonk het ook.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Begin het jaar traden ze nog op als support act van Alt-J en toen hadden we erop gewed dat dit Brits bandje rond de bevallige gitariste Ellie Roswell niet in de vergeethoek zou geraken en dus kon doorbreken . Het kwartet werd in de UK als één van de beloftes onthaald , en terecht want hier gaan rauwheid en subtiliteit samen in een rits venijnige, verbeten, gevoelig rockende songs , die hangen tussen indie , wave en shoegaze.
Wolf Alice zit mee in de lift van Courtney Barnett , Torres (Mackenzie Scott), Blood Red Shoes (Laura-Mary Carter) en gaan hand in hand met ouderdomsdekens Polly Harvey, Dolores O’Riordan (Cranberries) , Harriet Wheeler (remember The Sundays) , en Elisabeth Frazer (remember Cocteau Twins) .
Ze waren al een tijdje bezig , hadden een paar EP’s uit , deden intussen redelijk wat podiumervaring op en nu is het ‘boenke erop’ met hun debuut ‘My love is cool’ met die prachtsingle “Bros”.
Een strakke set speelden ze van een klein uur die eerst wat op gang moest komen , ondanks de start met het snedig frisse “Your loves whore” en het dromerige “Freazy”. Vanaf het derde nummer, de single “Bros”, zat het snor . Wolf Alice tintelt , sprankelt en klinkt aanstekelijk, scherp , als innemend, emotievol. Heel wat variaties dus en een snerpende gitaar zorgt voor vuurwerk . En Ellie , die kan zingen en schreeuwen . Alles wordt goed gedoseerd, mooi samengebald, en durft te exploderen.
De gezonde dosis spanning en stress speelden ze letterlijk van zich af. Het extraverte “You’re a germ” volgde samen met het schokkende “Lisbon” . We voelden het … van een akoestische toonzetting ging het naar grunge en shoewave door de effects , ze speelden in uitersten en durfden los te barsten. Die Wolf Alice gaat met lef te werk en zijn ambitieus spannend.
In een meer mistig decor en stroboscoops wonnen en overtuigden ze het publiek; de ingehouden spanning en de explosies van “Silk”, “Storms”, “90 mile beach” intrigeerden . “Swallowtail” , met bijkomende zang van de drummer , was één van de enige songs die wat weg zweefde.
Een grootse finale kregen we met de uptempo rockers “Fluffy” en “Moaning Lisa smile”; het sfeervolle ”Blush” deed ons even op adem komen om dan tot slot weggeblazen te worden door de snedige kraker “Giant peach”, omwonden van heel wat fuzz en noise …
Kortom , een ijzersterke set dus van een beloftevol kwartet!
Organisatie: Botanique, Brussel
Het doek is nu helemaal gevallen over De Nodige Deugd in Moorslede. Het café was eigenlijk al een hele tijd gesloten maar omdat de huur nog liep kon men er nog een optreden laten doorgaan. En er werd in schoonheid afscheid genomen met een artiest die de New Zealand Country Music Album of the year 2013 won en de NZ Country Music Song of the year zelfs drie keer! Mooi einde voor een unieke concertlocatie waar het steeds aangenaam toeven was.
Voormalig Dead Brother, Delaney Davidson ( Christchurch, Nieuw Zeeland), had voor de gelegenheid drummer Joe McCallum en toetseniste Nicole Izobel Garcia, die je zou kunnen kennen van bij Reverend Beat-Man, meegebracht.
Toch begon hij de set solo met een drietal songs, die hij onderbouwde met verschillende lagen, door zijn gitaar ingespeelde, loops, zoals we dat van hem gewend zijn. Davidson’s muziek zou je kunnen omschrijven als een hybride van hedendaagse, licht experimentele countryrock en traditionele roots music uit een ver verleden.
Toen de overige groepsleden hun plaats hadden ingenomen klonk alles plots een stuk makkelijker, minder claustrofobisch en minder donker, maar daarom niet noodzakelijk beter. Zijn laatste plaat zal wellicht niet toevallig ‘Lucky guy’ als titel hebben.
Helemaal luchtig werd het toen Izobel Garcia een paar huppelende Mexicaanse volksliedjes ten beste gaf.
Best aardig allemaal maar ik verkies toch de duistere, bluesier klinkende Davidson boven de verfomfaaide crooner die ik hier soms hoorde. Helemaal tevreden kon ik dus niet zijn. Daar kon zelfs die stevige handdruk, die hij me plots tijdens het optreden gaf, niets aan veranderen.
Organisatie: De Nodige Deugd , Moorslede
Blues lijkt tegenwoordig wel een synoniem voor verveling en klinkt meestal al even gladgestreken als de maatpakken van haar zelfingenomen uitvoerders. Het lijkt wel alsof alle emotie eruit verbannen is en vervangen door gladde virtuositeit. Voor wie zijn blues, net als ik, liever rauw en opwindend geserveerd krijgt n komt Left Lane Cruiser uit Fort Wayne, Indiana als een geschenk uit de hemel. Geen voer voor puristen, maar zijn net zij het niet die de blues eigenhandig de nek omwrongen?
Voor een verrassend goed gevulde Magasin 4 liet Left Lane Cruiser meteen zien waar het op stond met een zinderende versie van “Wild about you baby” van Hound Dog Taylor waarin Freddie J IV verzengend tekeer ging op slidegitaar. Daarna werd het tempo opgedreven met het stompende “Pork n’ beans” uit ‘Bring yo’ ass to the table’, hun eerste plaat op ‘Alive Records’ en tot nader order nog steeds hun beste. Later volgden nog twee songs uit dat meesterwerkje : “Big Momma”, nadat iemand uit het publiek erom geroepen had, en het nog steeds verpletterende “Mr. Johnson”.
Maar de nieuwe songs uit de onverhoopt sterke nieuwe plaat, ‘Dirty spliff blues’, waarop Freddie J IV wel zijn tweede adem lijkt gevonden te hebben, moesten zeker niet onderdoen voor die oudjes. Tussendoor werden er ook nog enkele raak gekozen covers de set in gesmokkeld : “I feel like going home” van Muddy Waters, “Thunderbird” van ZZ Top en een nummer van Junior Kimbrough waarin diens geest haast tastbaar werd. Wat mij betreft was dat laatste hét hoogtepunt van de avond.
Left Lane Cruiser wist de temperatuur in Magasin 4 danig de hoogte in te jagen met op het einde zowaar een moshpit als gevolg. Werd dit dan een vlekkeloze set zonder zwakke momenten? Graag had ik nu volmondig “ja” geroepen maar toen Freddie het had over ‘time for skateboard blues vreesde ik al dat het antwoord negatief zou worden.
Toen een paar jaar terug de superbe Brenn Beck zich terugtrok werd hij vervangen door een nieuwe drummer en meteen ook een bassist, zijnde het voltallige White Trash Blues Revival. Nu kan Pete Dio zeker aardig overweg met de sticks terwijl Joe Bent zich perfect wist te integreren, hoewel ik een bas bij LLC nog steeds overbodig blijf vinden. Sedert hun komst krijgen de twee ook telkens hun moment in de show waarbij Joe Bent dan zijn skiddely-bo (een skateplank met daarop een fles en twee snaren gemonteerd) bovenhaalt. Het doet wat denken aan Seasick Steve en het onconventionele instrument klinkt verbazingwekkend goed, alleen gaat het zingen hem heel wat minder af. Vooral dat eerste nummer, waarbij Freddie J IV zich afzijdig hield terwijl hij zijn gitaar van een nieuwe snaar voorzag, raakte kant noch wal.
Ach, ik wil het niet eens een kleine smet noemen op een vijf kwartier durende set waarin we alles hadden gekregen wat we van Left Lane Cruiser konden verwachten. En het was trouwens enkel de plaatselijke avondklok die een bijzonder goed op dreef zijnde Freddie J IV het zwijgen kon opleggen. Komende vrijdag nog te zien in de 4AD!
Organisatie: Magasin 4, Brussel
Nederlands 
Français 
