logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Alice Cooper - ...
Epica - 2024/8/...
Concertreviews

Whispering sons

Whispering sons – Afsluitend AB concert als Kroonstuk Rock Rally Winnaars

Geschreven door

Whispering sons – Afsluitend AB concert als Kroonstuk Rock Rally Winnaars  
Whispering sons , Newmoon
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2016-12-10
Didier Becu

Soms sta je er niet bij stil hoe vlug het leven wel voorbij gaat. Net geen jaar geleden keken een paar mensen in de Gentse Kinky Star naar een nieuwe band die eigenlijk toen geen kat kende. De reden waarom ze daar wel waren was omdat op de sociale media een handvol fans en een klein Gents platenlabel (Wool-E Tapes) er niet raakten over uit gepraat.

Whispering Sons moest je gewoon zien indien je door je alleswetende muziekvrienden serieus genomen wilde worden. Dertig optredens en vier maanden later (we overdrijven zelfs niet) werden de vijf Limburgers overdonderd met het feit dat  de belangrijkste rockprijs die een Belgische band kan krijgen binnen was.
Het was de dag waarop Fenne Kuppens, Kobe Lijnen, Sander Hermans, Lander Paesen en Sander Pelsmaekers beseften dat het menens was geworden. De grap (kijken hoe ver we geraken) was bittere ernst geworden. Dit was niet langer een bandje met trouwe fans, het Belgische publiek verwachtte gewoon het allerbeste, een Rock Rally-winnaar word je niet zo maar.
Ze deden het op hun manier. Niet naast de schoenen lopen, lekker zichzelf blijven en niets overhaast doen. En de strategie werkte. De zalen waarin ze spelen worden alsmaar groter, de band alsmaar beter en stilaan heeft iedereen door dat Whispering Sons meer is dan een band die het beste uit de postpunk van de jaren 80 en 90 haalt.
Whispering Sons beseft maar al te goed waarmee ze bezig is, een band met een frontvrouw die met haar aparte stem één van de strafste madammen uit de huidige Belgische muziekscène is en, vooral, bij iedere song worden ze meer en meer…Whispering Sons.
Het gekke jaar dat 2016 voor hun was, werd afgesloten in de zaal waarin ze het mooiste moment uit hun jonge leven hadden meegemaakt.
En je zag het, dit deed hun wat. Meteen met opener “Shadow” zat alles goed. Fenne, in het wit (het oog wil ook wat) straalde toen ze met “Midlife” begon. De fans van het eerste uur moesten ze niet meer overtuigen,  maar degene die voor Newmoon waren gekomen, bleven staan en hiermee wisten ze dat ze alweer wat harten hadden veroverd.
Dacht ik zelf een jaar geleden dat Fenne Kuppens de Vlaamse evenknie was van Nico, dan is ze  365 dagen later (of zoiets) gewoon Fenne Kuppens die omringd wordt door vier geweldige muzikanten waarvan de goesting afdruipt. Mensen die een song als “Never Here” kunnen neerpennen of  het trieste walsje “Performance” dat onlangs op Weyrd Son Records als single verscheen.
Tijd voor “Skin”, een trage song die ons aan (tja) aan The Doors doet denken (geen toeval, want later zou (“Break On Through) To The Other Side” door de speakers knallen) en ook een gloednieuwe song die tot op heden zelfs nog geen titel heeft. Het staat mijlenver van hun geluid op “Endless Party”, anderzijds zeer dicht tot datzelfde adjectief (subliem dus). Misschien ligt het aan de titel, misschien niet, maar het uptempo “White Noise” herinnert mij steeds aan The Velvet Underground. Een perfecte single die er geen is, wie weet wordt het dat ooit wel.
Over singles gesproken… “Strange Identities”. Meer dan eens bewierookt op onze pagina’s, maar dat komt ervan als je de perfecte shoegazepopsong kan schrijven. Een vreemde clip, dat wel, maar in de AB het moment waarop je beseft dat Whispering Sons het beste is wat de Belgische muziekscène heeft te bieden. En als dat niet zo is, behoren ze sowieso tot het beste ervan.
Nog drie songs te gaan. Juist, die cover van The Doors en daarna “Wall” … een dijk van een song, dat wel, maar als je de nieuwe songs hebt gehoord, besef je dat dit niet meer dan de start was. Van start naar einde. “Insights” natuurlijk, het moment waarop Fenne je bij je nek grijpt, je wakker schudt en bevrijdt van alle demonen. Als exorcisme in muziek bestaat, dan zijn het de vier minuten van “Insights”.

Hoewel deze editie van The Coca Cola Sessions een hoogmis voor goede muziek was, bleek het tevens een avond vol ontroering. Ging het snel voor Whispering Sons, dan was dat ook het geval voor
Newmoon. Een plaat op Pias, lovende recensies, een paar weken geleden nog het voorprogramma van Minor Victories in de Botanique, en nu stonden de Kempenaren in een uitverkochte AB. De band was net terug van een Europese toer, en zanger Bert Cannaerts kon het nauwelijks geloven toen hij de stampvolle zaal zag. Onbeschrijfelijk, waren zijn woorden, en het leek wel alsof hij het na iedere song opnieuw wilde zeggen.
Het recept van dit succes? Zeer eenvoudig, shoegaze, ook al houdt Bert vol dat vooral Oasis zijn grote voorbeeld is. Toen twee jaar geleden de EP ‘Invitation To Hold’ uitkwam, zullen de vijf nooit één seconde hebben gedacht dat een AB zou zwichten voor hun niet te stuiten geluidsmuur van gitaren. Het volume ervan staat zo hoog dat je nauwelijks Berts stem hoort, maar dat is nu eenmaal de magie van noisy shoegaze, en stoort geen seconde. Integendeel, dit is lawaai dat als het beste orgasme aanvoelt.
Net zoals ze dat op hun (excellente) plaat ‘Space’ doen, krijg je er ook live geen speld tussen. Loeiharde gitaren (zonder dat het een brij wordt) en als de geluidsaanval eens onderbroken wordt, dan is dat gewoon omdat bijv. Bab Buelens (ja, uit Familie) het podium wordt opgeroepen zodat “Skin” het Slowdive-moment van de avond wordt.
Wie Newmoon omschrijft kan niet anders dan met oude shoegazegoden goochelen, maar op één of andere manier slaagt de band er wel in om dit genre nieuw leven in te blazen, en boort daarmee tevens een horde nieuwe fans aan. Wat neen, Newmoon puurt wel uit de nineties, toch spreken de jongens die in een vorig leven met Midnight Souls hardcore uit hun instrumenten haalden, overduidelijk een jong publiek aan.
Origineel? Niet echt, dat zullen ze zelf wel toegeven, maar verdomme één van de strafste bands van dit moment!

Met dank aan Luminousdash.com

Neem gerust en kijkje naar de pics van het optreden in Kreun, Kortrijk oktober ll
http://musiczine.lavenir.net/nl/nl/news/divers/whispering-sons-de-portables-kreun-kortrijk-op-28-oktober-2016-pics/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

 

Marillion

Marillion: angstig dicht bij de perfectie!

Geschreven door

Bijna exact twee jaar terug was Marillion ook live te zien in Lille. Toen in de kleinere en gezelligere ‘Le Splendid’ voor een kersteditie tijdens de ‘Sounds That Can’t Be Made’ tournee. Deze keer werd gekozen voor de grotere l’Aéronef en dat was toch wel een opvallende keuze. Doch aangekomen zagen we dat de zaal zo goed als volliep en kunnen we dus bevestigen dat de belangstelling in Marillion sinds lange tijd nooit zo groot is geweest. De vele (overwegend positieve) reviews van het nieuwe album ‘F.E.A.R.’ zorgen dat er ook daadwerkelijk nieuwe fans bijkomen…en die vonden samen met heel veel Vlamingen (want wij Vlamingen hebben ons er al lang bij neergelegd dat de band nooit meer ons Belgenlandje aandoet) de weg naar de l’Aéronef waar de Britse Progrockers hun achttiende studioalbum kwamen voorstellen.

Als opwarmact had de band Wes aka John Wesley meegenomen. De aardige man is geen onbekende want we zagen hem in het verleden reeds aan het werk als gitarist van o.a. Fish maar ook vooral als gitarist/zanger van Porcupine Tree tijdens de ‘In Absentia’, ‘Deadwing’, ‘Fear Of A Blank Planet’  & ‘The Incident’ tours. John Wesley brengt met regelmaat echter ook nieuw solomateriaal uit, zoals het net uitgebrachte: ‘A Way You'll Never Be’. Op zijn laatste albums koos Wesley voor een meer donkere progressieve rocksound die niet meteen voor het grote publiek is weggelegd. In tegenstelling tot zijn toegankelijke debuutplaat: ‘Under The Red And White Sky’ uit 1994 , die we nog steeds koesteren (een album waar ook Marillion bandleden Kelly, Mosley & Rothery aan meewerkten!). Uit deze debuutplaat kregen we trouwens live: “Rome Is Burning”, dat jammer genoeg bijna onherkenbaar was. Daarnaast schotelde Wes ons vooral recenter werk voor waarin de nadruk lag op stevig gitaarwerk, bijgestaan door drums en bas samplers via een backgroundtape. Live werkt zoiets niet en meer dan een beleefdheidsapplaus kreeg John Wesley dan ook niet.

Marillion heeft met ‘F.E.A.R’ (Fuck Everyone And Run) misschien wel niet de beste progrockplaat van het jaar gemaakt, het is zonder twijfel de belangrijkste. Een welgemeende ‘Fuck You’ plaat die zowel de politieke, ecologische, culturele als financiële aspecten in onze huidige maatschappij stevig op de korrel neemt. Voor de ene fan een absoluut meesterwerk, voor de andere fan een uitgeblust veel te lang uitgesponnen epos. ‘F.E.A.R’ behaalde de hoogste positie in de UK Charts sinds het succesvolle ‘Clutching At Straws’ (1987) uit de Fish periode. Hoe dan ook de band heeft een erg trouwe fan basis die niet meteen afhaakt als een album niet helemaal ‘the new masterpiece’ is. Trouwens in afwachting van de band op het podium werd er als één grote familie stevig gediscussieerd over ‘het nieuwe meesterwerk’ en de te verwachten setlist.
De set werd geopend met het imposante en donkere: “The Invisible Man” uit ‘Marbles’. Geen verrassende opener maar wel zorgde deze 14 minuten durende Marillion klassieker er meteen voor dat alle aandacht gericht was op ‘meester’/frontman Steve Hogarth. De schitterende visuals zorgden ervoor dat het verhaal nog werd versterkt. Gelukkig werd het daarna iets luchtiger met het schitterende: “Power” & “Sounds That Can’t Be Made”. Hogarth bleek in bloedvorm te zijn en ook de andere bandleden hadden er zichtbaar veel zin in. “Fantastic Place” blijft een wondermooi liedje, al kan de live versie mij nog steeds iets minder bekoren. Daarna kregen we met: “Living In F E A R” eindelijk een song uit het nieuwe album. Duidelijk een blijvertje! Na de song liet ex-patriot Hogarth zich volledig gaan en excuseerde hij zich meermaals voor de verkeerde keuzes (Oorlog in Irak, Brexit,…) die zijn land maakte. Het leverde unieke live momenten op die je alleen op een Marillion gig kan meemaken. De woede, angst en verontwaardiging liet zich ook horen tijdens het epos: “The New Kings”; het belangrijkste luik uit ‘F.E.A.R.’
Met de karaoke versie van: “Sugar Mice” kregen we ook een song uit het Fish tijdperk. Nog steeds een lust voor het oor en een meezinger van jewelste. Net zoals: “Easter” dat misschien wel de allermooiste song is die de band ooit componeerde. De finale met: “King” en “Neverland” was dan weer minder verrassend doch daarom niet minder indrukwekkend. De ganse tijd was het genieten van het vakmanschap en de ongelofelijke grandeur van frontman Steve Hogarth, de waanzinnig melodieuze gitaarsolo’s van Steve Rothery die steeds ten dienste staan van de song, de zweverige en bombastische capriolen van toetsenist Mark Kelly tot de podium energieke basloopjes van Pete Trewavas. Dan vergeet ik nog het uiterst efficiënte doch onopvallende drumwerk van de onzichtbare Ian Mosley te vermelden.
De band benaderde de perfectie en het is verbluffend dat met ouder worden ze live nog steeds beter worden.
Helaas is ook Marillion niet feilloos want tijdens de eerste toegift ging het volledig mis. Tijdens het tweede stuk in: “El Dorado” ging de band volledig de mist in; raakte men het ritme kwijt en werd de song abrupt afgebroken. Ongezien tijdens een Marillion optreden!! Zanger Steve Hogarth verliet als eerste geïrriteerd het podium waarna de andere bandleden volgden. Steve Rothery deed echter wel de moeite om zich te excuseren: "We are sorry about that and we are going to discuss behind the curtains what to do now. Start all over or doing something else". Mijn conclusie: “They are human after all”! Toch blijft dit een opmerkelijk feit zeker als je weet dat enkele dagen ervoor in Utrecht tijdens “Goodbye To All That” een identiek incident zich voordeed. Doch enkele ogenblikken later hernam de band met een waanzinnige live versie van “Ocean Cloud” en werd meteen alles weggespoeld.
Vanuit puur professionalisme en perfectionisme liet de band in de tweede encore ronde horen en zien dat ze het volledige “El Dorado” toch perfect live kunnen brengen. Het werd op veel gejuich onthaald.

Een lange, fantastische concertavond werd het daar in Lille. Niet mijn favoriete Marillion gig ooit maar wel verdomd sterk! Vrijwel iedereen was het volmondig eens. Met de release van ‘F.E.A.R.’ heeft de band een nieuwe schwung gevonden en is de ambitie om eindelijk nog eens echt door te breken bij ‘het grote publiek’ nooit zo hoog geweest. Of zoals Steve Hogarth het zelf verwoordt: “Het voelt goed om eindelijk eens wat geld te verdienen”. Bewijs daarvan werd deze week geleverd toen de band binnen slechts enkele muisklikken een concert voor volgend jaar in oktober (in de legendarische Londense Royal Albert Hall) al helemaal uitverkocht.
Gold = Fear
F.E.A.R. = Gold!

Setlist:
*The Invisible Man *Power *Sounds That Can't Be Made *Fantastic Place
*Living In F E A R *Sugar Mice *The New Kings: I. Fuck Everyone And Run
*The New Kings: II. Russia's Locked Doors *The New Kings: III. A Scary Sky
*The New Kings: IV. Why Is Nothing Ever True? *Easter *King *Neverland
----------------------------------------
(*El Dorado: I. Long-Shadowed Sun
*El Dorado: II. The Gold)
*Ocean Cloud

----------------------------------------
*El Dorado: I. Long-Shadowed Sun *El Dorado: II. The Gold *El Dorado: III. Demolished Lives *El Dorado: IV. F E A R *El Dorado: V. The Grandchildren Of Apes

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/marillion-09-12-2016/
Organisatie: Aéronef, Lille

Clouseau

Clouseau Danst! De pannen van het dak in het Sportpaleis -

Geschreven door

Deze zomer kregen we al een voorproefje van de tour, Clouseau Danst! voorgeschoteld. Echter in een intieme setting op het festival Zomerfestival Buggenhout en iets uitgebreider op Rock For Specials. Uiteraard zagen we ze deze zomer ook op diverse andere locaties. We schreven over de passage te Buggenhout: "Zonder meer bewijst Clouseau,  na al die jaren ,nog steeds jong en oud te kunnen bekoren. En bovendien een show neer te zetten waarbij we niet alleen met een brede glimlach het festivalterrein verlaten, maar ook met een meer dan gelukzalig gevoel vanbinnen. Meer hebben we dan niet nodig om over de streep te worden getrokken."
Na die drukke zomer, om hun nieuwste schijf Clouseau danst! te promoten, staan Clouseau nu ook drie avonden in het Sportpaleis. Dit op vrijdag 9 en zaterdag 10 december. Alsook zaterdag 7 januari. Bij het schrijven van deze recensie, waren er van die laatste datum nog tickets beschikbaar. Deze kosten 24 euro (staanplaats balkon) 30 euro (staanplaats middenplein) 34 euro (zitplaats balkon) 44 euro (zitplaats 2de categorie, tribune en rolstoelplaats) en 49 euro (zitplaats 1ste categorie, tribune). Wij waren aanwezig op vrijdag 9 december en stellen vast dat Clouseau zelfs in een overvol Sportpaleis een intieme sfeer kan scheppen, alsof hij in je huiskamer staat op te treden.

Kris en Koen Wauters hadden het al aangegeven, we citeren. ''We gaan dansen, en tegelijk ook iedereen in de zaal aan het bewegen brengen. Bij de voorgaande concerten in het Sportpaleis hebben we telkens met technologische hoogstandjes uitgepakt, maar het succes kwam er ook en vooral door het enthousiasme van ons publiek. Die lijn trekken we nu verder met lichtgevende polsbandjes die we uitdelen aan de bezoekers. Met deze polsbandjes worden de fans zelf een wezenlijk onderdeel van de lichtshow'' En inderdaad, de heren hebben woord gehouden. Zo bleek al vanaf het begin van de set. Die lichtgevende polsbandjes zorgden voor een krop in de keel bij “Nobelprijs”. Waarbij zelfs Koen zijn tranen moeilijk kon bedwingen. Eveneens zorgde het voor een extra feestelijke sfeer, bij de eerder dansbare songs die Clouseau naar voor bracht. Uit die laatste categorie songs, werd trouwens het meest gegrabbeld. De grote sterkte van Clouseau zijn verschillende aspecten. In de eerste plaats is Koen Wauters niet alleen een klasse entertainer, beschikt hij over een enorme hoge dosis charisma. Hij zoekt zijn fans op, ook in een overvol Sportpaleis gaat hij meermaals gewoon in de tribunes de mensen opzoeken, of op de foto staan. Het siert hem!
Ten tweede zijn er de rasmuzikanten. Bij elke gitaar solo van Kris Wauters, Tom Lodewyckx & Eric Melaerts stroomden golven van kippenvel over de duizenden hoofden heen. Meerdere keren bezorgden diezelfde riffs ons een krop in de keel, en deden ons bovendien met verstomming slaan. Bijzonder indrukwekkend waren die momenten als de drie gitaristen samen de strijd aangingen. In duo, of trio. Herman Cambré (drums), Frank Michiels (percussie), Vincent Pierins (bas), en de muzikanten die blaasinstrumenten bespeelden. Ze brengen niet alleen de songs op technisch enorm hoogstaand niveau, maar bovendien met een dosis spontaniteit, waardoor iedereen prompt overslag gaat.
Echter het allersterkste punt van een band als Clouseau .... is het raken van de gevoelige snaar bij het brengen van een bonte variatie aan songs die diepe emotie weergeven. Zoals bij het hemels mooie “Domino” of “Altijd heb ik je lief” of ook het eerder vernoemde “Nobelprijs”. Daarnaast zorgen Clouseau van het prille begin tot het bittere einde van hun set, voor een feestelijke stemming. We zagen boven, onder, links en rechts de gehele set - en die was toch circa twee uur dertig lang. Mensen dansen, genieten, meebrullen. En vooral er mede voor te zorgen dat het dak van het Sportpaleis er uiteindelijk compleet afging. “Swentibold, “Geef het op”. Maar ook de songs uit hun recente plaat zoals opening song “Droomscenario” of “Lustobject”, met een vette knipoog daarbij, worden heel goed ontvangen door het publiek. Telkens leggen de heren de lat daarbij enorm hoog en slagen erin iedereen aan het dansen te krijgen. Bovendien zijn er ook van die songs die schipperen tussen beide aspecten, feestelijk en de gevoelige snaar raken zoals “Ik, Jij, Hij of Zij”. Want ja, iedereen heeft wel iemand nodig.
Als klap op de vuurpijl was er ook een verrassing optreden van Gers Pardoel. Deze Nederlandse artiest werd in 2009 in Nederland en Vlaanderen bekend vanwege zijn succesvolle samenwerking met The Opposites op de single “Broodje Bakpao”. Hij bewees met zijn heel aangename performance, dat dit succes niet gestolen is en deed een vol sportpaleis gewillig uit zijn hand eten.
Naast de muzikale aanpak, en show elementen daarbij, was er ook plaats voor visueel spektakel. Die polsbandjes, daar hadden we het al over gehad. Maar ook de lichtshow was telkens overweldigend. Echter het misschien wel meest interessante aan dit optreden waren de beweegbare podiums. Waardoor het vaak leek alsof Koen en ook de muzikanten, boven de hoofden van de aanwezigen zweefden. Letterlijk. Wat die eerder genoemde intimiteit zelfs nog bevorderde. Bovendien werd de nadruk telkens dus gelegd op 'dansen'. Met een groep dansers, die hun kunsten tonen op onaards hoog niveau. Op het einde van de set was er zelfs zo een 'break dance contest' tussen de groep dansers van Kris en deze van Koen. Hilariteit alom, maar bovendien bleek daaruit dat Clouseau zich niet alleen laat omringen door klasse instrumentalisten, de dansers die ze meebrachten moeten niet onderdoen voor menig internationaal vermaarde dansgroep. Op het einde van de regulaire set, stelde Koen alle muzikanten één voor één voor, en moesten daarbij een dansje plaatsen. Bij de ene was dat al beter geslaagd dan de andere, maar elk deed het op zijn eigen - vaak grappige - manier. Wat weer tot hilariteit en een daverend applaus leidde.

Kortom: Clouseau Danst! was vooral een aanstekelijke show. Waarbij een combinatie tussen een frontman met een natuurlijke charisma, zijn publiek - bij wijze van spreken - persoonlijk aansprak van man tot man, tot vrouw en kind. Bovendien waren we weer enorm onder de indruk van de overweldigende, adembenemende lichtshow, die beweegbare podia zorgden daarbij voor een extra adrenalinestoot.
Als klap op de vuurpijl willen we toch een pluim op de hoed steken van elk van de muzikanten, die ons bij elke riff, elke trompet geluid en elke drum tot keyboard klank koude rillingen bezorgden van puur genot. Dansen werd er zeker gedaan, want ook het publiek zorgde ervoor dat dit een feest werd om nooit meer te vergeten. Wie nog geen kaarten heeft voor zaterdag 7 januari? Wacht niet langer! Het loont de moeite!

Dank aan Snoozecontrol – Erik Vandamme http://www.snoozecontrol.be

Organisatie: Sportpaleisgroep

Killing Joke

Killing Joke – Nog steeds op scherp!

Geschreven door

Op de avond dat een of andere rare kwast gekleed in een rood kleed over de daken met een wit paard schuurt en brave kindjes met lekkere dingen verwent, werden de muziekliefhebbers door de Hasseltse Muziekodroom getrakteerd op een stukje onvervalste muziekgeschiedenis waarover sinds 38 jaar menig fan nog steeds niet is uitgepraat: Killing Joke.

Of men over vier decennia nog over Death Valley High, die de support act was, nog zal spreken is een zeer twijfelachtige zaak. De Californische act lijkt qua looks wat op de vergane glorie Gene Loves Jezebel en tapt schaamteloos uit de allergrootste clichés van de glamrock. Ze hebben wel meesterproducer Ulrich Wild (White Zombie en Deftones) kunnen strikken voor hun album ‘CVLT [AS FVK]’, helaas vertaalt dat zich niet in goede songs. Laat staan een origineel geluid, en dat is nou net waarin de hoofdact altijd in heeft uitgeblonken…over tegenstellingen gesproken!

De reden waarom Killing Joke al die jaren is blijven meedraaien , is zonder meer te danken aan het feit dat de Britten nooit twijfelden om te experimenteren, zonder daarbij ooit hun eigen oergeluid te hebben moeten prijs geven. Soms ging dit vrij ver, zo werd er midden jaren 90 met nu-metal geflirt of klonken ze op de onvolprezen ‘Brighter Than A Thousands Suns’ eerder als een bombastische apocalyptische synthpopband.  
Met hun laatste studio-album ‘Pylon’ die ontzettend goed aansloeg bij de trouwe fans, werd resoluut gekozen voor een terugkeer naar hun oude punkroots, in Hasselt werd dat na de eerste decibels onmiddellijk overduidelijk. Ook wat de bezetting betreft. Tijdens de begrafenis van bassist Paul Raven die op 46-jarige leeftijd aan een hartstilstand overleed, werd het duidelijk dat de mannen die Killing Joke hadden opgericht (zelfs de meeste trouwe fans kunnen de verschillende line-up’s niet bijhouden), opnieuw bij elkaar moesten komen. Zo geschiedde, en ook in de Muziekodroom waren het zanger Jaz Coleman, gitarist Geordie Walker, bassist Martin ‘Youth’ Glover en drummer Paul Ferguson die in hartje Limburg stonden.
Jaz Coleman was er in 1982 al rotsvast van overtuigd dat de wereld zou vergaan, en ook al lijken zijn onheilspellende woorden van toen niet meer als een goedkope Nostradamus-nepprofetie, is hij in tijden dat Trump aan de macht is, de gedroomde entertainer om zijn buigzame publiek voor een anderhalf uurtje naar diens inferno te leiden. Ooit zal hij toch wel gelijk krijgen, dus laten we gewoon dansen op de laatste stuiptrekkingen van een planeet die zich heeft neergelegd bij zijn eigen ondergang.
“It’s the end of the world and I feel fine” (juist Michael Stipe) en Coleman kan het weten, want bijna al zijn songs gaan er over. De tour zat er met het Belgische optreden op, en hoewel de band een wat vermoeide indruk gaf (de mannen naderen nu eenmaal de grens van 60), werd iedere Killing Joke-fan ontroerd toen hij zag hoe op het einde de leden in elkaars armen vielen. Bijna veertig jaar een punkfenomeen zijn en op handen gedragen worden door de fans, het is een plezier dat niet iedereen wordt gegund.
Een loeiharde klank geleid door een set die een briljante potpourri was waar iedere Killing Joke-fan zich wel kon in vinden. “Love Like Blood” (verguisd door heel wat Killing Joke-fans, desalniettemin één van de beste songs ooit) zette als tweede track de zaal niet onmiddellijk in vuur en vlam, maar dat veranderde eens de intro hoorden van “Eighties” door de Muziekodroom galmde. Het klinkt inderdaad best lullig om in een concertzaal “we’re living in the eighties” in 2016 te staan brullen, maar bij Killing Joke vergeet je dat. Hun geluid is nu eenmaal één van de bouwstenen van de zwarte jaren 80-muziek, en klinkt geen noot gedateerd.

Aan crowdpleasers geen gebrek. Het hypnotiserende “The Wait”, de psychotische meezinger “Unspeakable”, de song waarop de hele moshpit wachtte (“Wardance”), het betoverende “Requiem”, het onverwoestbare “Complications” en zelfs die eerste door John Peel gelanceerde hit (“Turn To Red”). Een voor een werden ze gespeeld, en één voor één met gejuich onthaald. De rimpels en de haaruitval worden meer en meer merkbaar bij Killing Joke, maar de band die zijn naam uit een Monty Phyton-sketch haalde, staat er anno 2016 nog steeds. Dat we dit nog mogen meemaken, niet waar doemdenkertjes?

Met dank aan Luminousdash.com

Organisatie: Muziekodroom, Hasselt

Schoolboy Q

Schoolboy Q - Hip-Hop nogmaals boven

Geschreven door

De derde keer was het al dat Schoolboy Q in ons land optrad en ook deze passage ging niet onopgemerkt voorbij. De reden dat Schoolboy Q ons land passeerde was niet enkel omdat hij een nieuw album uit heeft. De Amerikaan houdt enorm veel van ons land en dat liet hij maandagavond als geen ander merken in de Ancienne Belgique.

De sfeer zat er vanaf het eerste moment in. Het publiek werd al vanaf bij de eerste noten laaiend enthousiast en ook Schoolboy Q zag de avond enorm zitten. Al hoefden we dat zitten niet te letterlijk te nemen, want halverwege zijn show richtte Q een ode tot de zittende mensen achteraan in de zaal. Hij verzocht de saaie mensen naar huis te gaan. “Ga naar huis, mensen! Dit is geen café maar een rapshow”. Ook haalde de rapper even uit naar collega Drake, die volgens hem geen rapper is en die wel concerten geeft waar je mag gaan zitten. Zijn rant sloot hij af met de woorden “Don’t buy my records! Go the fuck home”.
Vier albums heeft de man op zijn palmares staan, dus een breed aanbod waaruit hij kan kiezen. Al waren wij toch vooral aan het wachten op de nummers van zijn laatste, en toe nu toe meest legendarische, plaat ‘Blank Face LP’. ‘Gangsta, gangsta, gangsta, gangsta, gangsta’, met dit nummer was de toon meteen gezet in de AB. Nummers die volgden, waren o.a. “By Any Means”, “Collard Greens” en “Blessed”. Schoolboy Q speelde ook “Alright” en “m.A.A.d City”, twee nummers van ‘homie’ Kendrick Lamar.
Q had duidelijk niet veel zin om te stoppen met zijn set. Wanneer zijn tourmanager kwam zeggen dat hij moest afronden, kreeg hij een “fuck you, white skinned nigga” terug. Hierna begon Q dan toch, gewoonweg omdat het moest, aan zijn bisronde.
De bisronde bestond uit twee monsterhits “Man Of The Year” en “That Part”, waarop iedereen voor een laatste keer volledig tekeer ging.

Schoolboy Q zette maandagavond een van de dikste AB shows van het jaar neer. Muzikaal sterk was hij niet persé, maar het amusement dat deze show meegaf , tilde alles naar een hoog niveau. Q weet als geen ander hoe hij een concertzaal op zijn kop moet zetten en dat kon het publiek van de Ancienne Belgique duidelijk smaken.

Organisatie: Greenhouse Talent

Soulsister

Soulsister -'30 jaar - 30 jaar Hits - 30 concerten'

Geschreven door

Voor een stukje nostalgie moest je zaterdag in Deinze zijn. Soulsister vieren hun dertig jarig bestaan onder het motto: '30 jaar Hits, 30 concerten'. De generatie van plus vijftigers herinneren zich nog levendig hoe Soulsister , samen met die andere Vlaamse trots Clouseau, menig harten van duizenden muziekliefhebbers kon bekoren.

We herinneren ons dat eerste concert, medio 1987, toen ze optraden in het voorprogramma van Elisa Waut - eind januari 2016 te bewonderden we ze in de Stadsschouwburg, Sint-Niklaas en Raymond van het Groenewoud nog levendig. Toen de jonge wolven, die deze heren nog waren, iedereen uit hun hand deed eten als openingsact van die Lokerse Feesten avond. Dertig jaar later zijn Leyers en Michiels uitgegroeid tot gewaardeerde artiesten, die zowel binnen de band als met andere projecten, op heel wat bijval kan rekenen. Uiteraard is Soulsister veel meer dan enkel Leyers en Michiels. Met  Hervé Martens op keyboard, zien we een oudgediende terug. Ook Patrick Dorcea (drums) is geen onbekende in de Belgische muziekwereld. Wie we wel misten, dat geven we ruiterlijk toe, was Eric Melaerts. Die met zijn toch wel vrij unieke inbreng, vaak dat iets meer vuur-kracht bracht in het verleden bij Soulsister.
Eric is echter volop op tour met Clouseau , die volgende week zaterdag spelen in het Sportpaleis. Deinze was gevuld met een publiek dat vooral op zoek was naar een portie nostalgie, wat ze ook voorgeschoteld kregen.

Bij de start van de set leek alles wat routineus te verlopen. “Talk about it”, “Wishing”, “Simple rules” het zijn echter songs die geen introductie meer nodig hebben. Het publiek genoot, ingetogen, maar zichtbaar hiervan. Gaandeweg begonnen ook Leyers en Michiels verhalen te vertellen rond het ontstaan van de band, en enkele gezapige anekdotes daarover. Waardoor we nog meer in een nostalgische bui terecht kwamen. Hoewel dat laatste eerder in het tweede deel van de set het geval zou zijn.
In het eerste deel lag de focus op songs die Soulsister groot hebben gemaakt. “Changes”, “Through before we started” . Het indrukwekkende mooie “So Long ago” tot “Locks and Keys” zorgen voor een ware krop in de keel, tot golven van kippenvel doorheen de zaal. Bovendien brengen zowel elk van de vier muzikanten die songs met nog steeds even veel vuurkracht dan circa dertig jaar geleden.
Als klap op de vuurpijl, was Paul Michiels enorm goed bij stem, en deden Jan Leyers zijn geweldige solo's ons verstomd staan. Die spontaniteit is dus gelukkig niet verloren gegaan door de jaren heen.
In het tweede deel werden dus meer songs gebracht die het ontstaan van de band uit de doeken deden. Daarbij werden soms lange, maar nooit saaie, verhalen verteld rond dat thema. Waarna prachtige tot verrassende songs werden ingezet. Zo was er ook een ode aan Toots Thielemans, op “Blame You”. Je voelde hierbij de geest van Toots regelmatig over de zaal waaien, bij de meesterlijke mondharmonica inbreng van PP Michiels. Een andere totale verrassing in de set was “In Love”, een liedje dat ze voor Robbe De Hert z’n filmklassieker ‘Blueberry Hill’ componeerden. Volgens mensen rondom ons een song die ze zelden live brengen.
Het publiek was tot op heden vrij rustig gebleven, al zagen we mensen genieten op een ingetogen manier en gaven ze de band telkens een warm applaus. Plots ging iedereen rechtop staan en dansen op “The Way to you heart”. Net op tijd om deze 30ste verjaardag met een knaller van formaat af te sluiten.
Na een beklijvend mooie “Land of Broken shadows”  volgde nog een bisronde, waarbij Soulsister zowel de dansmoves – “Tell me what it takes” - als de songs die harten raken “Fallen Angel” boven haalden.
Waarmee prompt de sterkte van Soulsister 'live' kan worden aangegeven. De band slaagt er medio 2016 nog steeds in de gevoelige snaar te raken, met soulvolle songs - mede door die bijzondere stem van PP Michiels - en songs die op menig dansvloer voor een wervelend feest zorgen.

Kortom, het publiek kreeg waar het voor kwam. Een potje pure nostalgie, en een band die ook na 30 jaar nog steeds muziek brengt vanuit het hart, met de nodige spontaniteit van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen.

De tournee is nog niet gedaan, we kunnen alleen maar aanraden, mis dit niet als fan en liefhebber van Soulsister. Want ze zijn gewoon in bloedvorm! We willen eveneens nog even verwijzen naar de opkomende shows die Miracle VZW zal organiseren in 2017.

We sommen ze even voor u op:
Zondag 15 januari 2017: Kommil Foo | In Concert – Brielpoort Deinze
Vrijdag 3 maart 2017: Sarah Ferri – CC Palace Deinze
Zaterdag 18 maart 2017: Milo Meskens – CC Palace Deinze
Zaterdag 25 maart 2017: Bony King (Solo) – CC Palace Deinze

Setlist
Deel 1: Talk About it – Wishing - Simple Rules - Ain't that simple – Changes - Through before we started - Back in a Minute - Last Call - So Long Ago - Locks and keys – Broken
Deel 2: Promises - Facing Love - Well Well - Sign of Emotion – Downtown - Like a Mountain - In Love (The Blueberry Hillbillies) - Het kan niet zijn (Cover: Will Tura) - Blame You - She's Gone – Company - The Way to you Heart - Land of Broken Shadows
Bis: You get to me - Fallen angel - Tell me what it takes

Dank aan Snoozecontrol – Erik Vandamme http://www.snoozecontrol.be

Organisatie: Miracle VZW

Luka Bloom

Luka Bloom - Eén man, één gitaar, liters bezieling, tonnen kippenvel

Geschreven door

Eén man, één gitaar. De formule is poepsimpel, doch het is maar weinigen gegeven om op die manier een volle zaal een avond lang te kunnen animeren. De immer sympathieke Ier Luka Bloom is één van die zeldzame artiesten die dat kan, getuige een volle Roma die twee uur lang aan zijn lippen hing. Jonge gezichten hebben we hier niet gezien, Luka Bloom is niet het soort hippe vogel die met alle mogelijke middelen naar nieuwe fans hunkert, het ganse mediacircus kan hem gestolen worden. Hij zet gewoon telkenmale zijn allerbeste beentje voor om zijn trouwe aanhang te begeesteren. En altijd weer slaagt hij daar in met verve.

Gezien de Roma bovendien zijn geliefkoosde zaal in België is, deed Luka Bloom nog eens extra zijn best om er een onvergetelijke avond van te maken. Hij stak niet onder stoelen of banken dat hij weken had uitgekeken naar deze speciale avond, “I’m So excited about this evening that I even bought my own ticket” grapte Bloom als welgemikte openingsquote, de zaal at al uit zijn handen nog voor hij één noot had aangeslagen. Zijn typische humor fungeerde trouwens gans de avond als ideale bindmiddel voor de excellente songs. Luka Bloom manifesteerde zich wederom als een geboren storyteller, en dat dus niet alleen in de songs. En die songs waren talrijk in aantal en bloedmooi in uitvoering. Het publiek werd uitgebreid op zijn wenken bediend, quasi alles wat men wou horen passeerde de revue.
Bloom speelde al die prachtige liedjes met gevoel, passie en liters bezieling, alsof het de eerste keer was dat hij ze bracht, ook al waren enkelen onder hen al meer dan 25 jaar oud. Sommigen waren dan weer nog piepjong, Luka Bloom had namelijk een kersvers album ‘Frugalisto’ onder de arm, eentje die alweer een handvol pareltjes herbergt. Kleine liedjes die groot zijn in al hun eenvoud zoals “Frugalisto”, “January Blues”, “Warrior” en  vooral “Isabelle” dat hij vorig jaar speciaal geschreven had toen Vlaanderen hem uitnodigde om te komen spelen ter nagedachtenis van de slachtoffers van WOI. Die nieuwe pareltjes mochten mee schitteren tussen al die klassiekers uit Bloom’s omvangrijke repertoire en vertoefden daar in groots gezelschap.
Luka Bloom wisselde meezingmomenten af met echte kippenvelmomenten. De fans haalden hun beste zangkwaliteiten boven in “Fertile Rock”, “Sunny Sailor Boy”, “Rainbow Day” en “Don’t Be Afraid Of The Light That Shines Within You”, muisstil was het dan weer tijdens bloedmooie juweeltjes  als “Exploring The Blue”, “Make You Feel My Love”, “City Of Chicago”, “True Blue”, “The Man Is Alive” en het ultieme toemaatje op verzoek van een smekende toeschouwer “Black Is The Colour”.  

Via maar liefst 29 tracks wandelde Luka Bloom samen met ons doorheen zijn volledige carrière. Een setlist om in te lijsten, songs om verliefd op te worden, een gitaar om te strelen, een songwriter om te knuffelen.


Organisatie: De Roma, Antwerpen

The Amity Affliction

The Amity Affliction – Northlane - Boeiend hardcore duel tussen Australië en de US

Geschreven door

The Amity Affliction – Northlane - Boeiend hardcore duel tussen Australië en de US
The Amity Affliction + Northlane + Stray From The path + Wage War

Trix
Antwerpen
2016-12-02
Hans De Lee


Opener Wage War (US) stond net iets te vroeg geprogrammeerd en hebben we helaas gemist.  Maar bij navraag bleken de heren uit Florida een stevige pot metalcore te hebben gespeeld met nummers uit hun debuutalbum  ‘Blueprints’ met als meest gekende song “The River”!

Gelukkig waren we precies op tijd om Stray From The Path (US) een knal van een optreden te zien geven.  De band uit Long Island New York timmert al zo’n 15 jaar onvermoeid aan de weg en blijft ook al die tijd hun sound van retestrakke hardcore trouw.  Frontman Drew was weer één brok energie en betrok het publiek in zijn gekende stijl bij de set.  Ouder werk werd afgewisseld met nummers uit de recenste CD ‘Subliminal Criminals’ en er werd ook al een gesmaakt voorproefje gegeven van de nieuwe schijf die in het voorjaar van 2017 zou moeten verschijnen.    Het nummer “The House always wins” laat er alvast geen twijfel over bestaan : die nieuwe CD wordt alweer een knappe splinterbom vol pittige hardcore met ook nu die herkenbare groove (à la Rage Against The Machine) in hun sound en een spervuur aan kritische teksten.  Kort maar knap optreden!

Northlane (AU)  was voor mij een ‘nieuwe’ band.  Nooit eerder zag ik dit heerschap uit Sydney aan het werk maar de eerste kennismaking viel heel goed mee…De bandnaam zou een link hebben met de metalcore collega’s van Architects (song van) en dat was ook heel duidelijk te horen.  Metalcore in een modern jasje met knalharde gitaar- en vocale uitbarstingen, afgewisseld met breaks en  meer ‘rustige’ stukken die me af en toe aan oppergoden Deftones deden denken.  Niet te geloven wat die frêle zanger Marcus Bridge (sinds eind 2014 de vervanger van Adrian Fitipaldes) uit zijn strot krijgt en hoe gemakkelijk hij switcht van felle screams en grunts naar ingetogen, glasheldere en cleane vocalen.  De set duurde een ruime 40 minuten en er werden vooral songs geput uit de CD’s ‘Node’ en ‘Discoveries’.  Het nummer “Leech” kon mij persoonlijk het meest bekoren en kende heel wat bijval in de voor 2/3 gevulde zaal.  Afsluiters “Quantum Flux” en “Obelisk” werden moeiteloos luidkeels meegebruld door de fans en sloten een puike set heel krachtig af.

Tenslotte was het de beurt aan hoofdact The Amity Affliction (AU) een hardcore gezelschap dat werd opgericht in 2003 en sindsdien gestaag hun aantal fans en de bijhorende populariteit zag groeien.  Vorig jaar stonden ze ook al op de affiche van Graspop.  Stipt om 22u10 kon het publiek de band toejuichen en de 5 leden een warm onthaal aanbieden.  TAA bedankte door er meteen fors in te vliegen met het gekende “I bring the weather with me” uit de recentste CD ‘This could be heartbreak’.  Gans de set werd trouwens opgebouwd met nummers die voornamelijk uit de laatste 2 (en meest succesvolle) van de in totaal 5 CD’s  kwamen.  Het eerder genoemde “This could…” en het in 2014 verschenen ‘Let the ocean take me’. 
TAA speelt een mix van metalcore en hardcore die zich hoofdzakelijk kenmerkt door de zeer catchy en meezingbare refreinen en door de complementaire zangpartijen van enerzijds brulboei  Joel Birch en anderzijds ‘cleane’ zanger en bassist Ahren Stringer.  De heren hun stemmen vullen elkaar wonderwel aan en zorgen voor het typische geluid van de band.  Niet dat ze de enige zijn in het genre die op die manier de zangpartijen ‘verdeeld’ maar ze mogen zich op dat vlak toch wel tot de besten van de klas rekenen wat mij betreft.  Luister maar eens naar nummers als “Lost & Fading” en “Never alone” (inclusief beats en samples).  Extreme muziek en toch met een poppy en  heel genietbaar refrein.  Mooi.
“We’re all fucked up” werd aanvankelijk akoestisch ingezet en het leek erop dat de band even wat gas zou terugnemen maar dat bleek maar schijn want al snel kwam in het midden van het nummer het eerste meebrul moment van de dag.  Tijdens “Death’s hand” ontspon zich een heuse mega circlepit en maakte het publiek zich op voor de grote finale. 
De bisronde bestond namelijk uit de 3 grootste successen van TAA en dat was ook duidelijk merkbaar in de zaal : “Pittsburgh”, “Don’t lean on me” en “This could be heartbreak” zorgden voor wilde taferelen onder de fans en voor een bruisend einde van een uitmuntend avondje moderne hardcore.

Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix, Antwerpen)

The Julie Ruin

The Julie Ruin - Girls always go boom!

Geschreven door

Alle meisjes aan de macht, en ook wij jongens voelen die kracht, of zoals ze tegenwoordig in Gent zeggen ‘Girls Go Boom’. Op de laatste dag van november werd de Brusselse Botanique tot een ladyfest omgetoverd. Geen treurige herfstavond, wel een bijna twee uur durend muziekfestijn met als leidinggevende kapitein de vrouw die het lont van de Riot Grrrl-beweging aanstak: Kathleen Hanna.

Maar laten we eerst maar eens naar twee andere vrouwen luisteren: Katharine Eira Brown en Theresa Wrigley. De twee uit Nottingham verlieten eventjes hun bands Kogumaza en Fists om samen met
Rattle (tja) te gaan rammelen, want drums zijn de enige instrumenten die deze Britse dames gebruiken, en natuurlijk hun stem. De lp noemt Boom (tja, girls go boom, we zegden het al) en hun geluid is tamelijk uniek. Als je het vergelijkt met de gouden punkpop is het best eventjes wennen, en zelfs inspannen geblazen bij Rattle, maar hun geluid dat ergens tussen Dry van PJ Harvey en het minimale geluid van Terry Riley ligt, imponeerde de Rotonde. En ons ook. Boom boom, juist dat hart dat sneller gaat kloppen voor de koningin van de queerpunk die weldra onze netvliezen zal betoveren. Kathleen…

Het blijft moeilijk om schrijfsels neer te pennen over helden (in dit geval een heldin) zonder objectief te blijven. En jawel, ik beken, zelden keek ik zo uit naar een optreden als dat van
The Julie Ruin. Gewoonweg omdat deze dame uit Portland een immense rol op mijn leven heeft uitgeoefend, en je kan er donder op zeggen dat dit tevens voor alle aanwezigen in de Rotonde het geval was.
Sommigen vinden misschien wel  dat Kathleen Hanna wat overdreef met haar feministische overtuigingen, maar iemand moet de stinkende zaakjes (het recht op gelijkheid) een naam durven te geven en voor wie het kan troosten, op 48-jarige leeftijd heeft het rockicoon geleerd alles te relativeren, zelfs zichzelf.
Niet voor deze jongen. Mensen mogen gerust tegen de wereld schreeuwen, en niemand die dat destijds beter deed dan Kathleen Hanna met haar Bikini Kill. De waarheid is dat Kathleen sinds de oprichting van Le Tigre wat braver is geworden, toch bewees de Amerikaanse in Brussel dat ze nog altijd één van de fijnste rocksterren is die een muziekliefhebber zich maar wensen kan. Ontroerend, grappig, sexy, energiek en vooral toonde Kathleen met The Julie Ruin dat pop nog lang niet dood is.
Want, jawel er wordt geschreeuwd en zelfs haar Bikini Kill-maatje Kathi Wilcox zit bij The Julie Ruin, toch blijven de meeste songs pure pop (dit terzijde, heb ik dat ook steeds van Bikini Kill gedacht), wel is het pop met een boodschap!
Een boodschap, in onversneden Hanna-stijl, die meteen bij de eerste song hoorbaar was: “I Decide”. Punk verpakt met de frisheid van Toni Basil, The B52’s en vooral het genie van Kathleen Hanna die vanaf de eerste seconde flink wat gymnastiekoefeningen tevoorschijn toverde. Hanna staat geen seconde stil,  grapt over haar leeftijd, geeft op sarcastische wijze haar gedacht over het nieuwe Amerika. Na bijna iedere song haalt Kathleen herinneringen op uit het verleden. Van goede tot minder leuke, zo laat ze (opnieuw) de kans niet liggen om haar vader een motherfucker te noemen en draagt ze de paar penny’s die ze via Spotify verdiende aan hem op. En toch ondanks de trip down memory lane (het bisnummer was zelfs “Rebel Girl” van Bikini Kill), oogt en luistert The Julie Ruin als een frisse groep.
Keyboardspeler Kenny Mellman, uitgedost in een kleurrijk zomers T-shirt dat zelfs de selectie van de rommelmarkt niet haalt, geniet met volle teugen van de ontvangst van zijn fans. Alles is vergankelijk, niet één mens in de zaal die nog weet hoe de zanger van Extreme heet (wie heeft dat ooit wel geweten?), wel ging iedere aanwezige naar buiten met diezelfde onsterfelijke gedachte: Kathleen is God(in). Girls always go boom!

Met dank aan Luminousdash.com

Organisatie: Botanique, Brussel

Rag'n'Bone Man

Rag'n'Bone Man - Eén blok soul

Geschreven door

Aanvankelijk stond het concert van Rag'n'Bone Man gepland in de Rotonde van de Botanique. Een algehele mediahype bracht hier snel verandering in. Een uitverkochte Orangerie als gevolg. Terecht, kunnen we hier aan toevoegen.

De avond opende met Jade Bird , een jonge vlotte dame en haar gitaar. Een kort maar krachtig optreden kregen we voorgeschoteld. Een breekbaar stemgeluid met toch de nodige power om te boeien. Hoewel ze zeker onder de categorie 'singer-songwriter' kan vallen geeft haar blues/soul kant haar toch een extraatje tegenover andere spelers. Met de prachtige cover/mash up van de Pixies toont ze alvast wat ze in haar mars heeft. Er rest ons niets anders dan te wachten op haar debuut EP.

Rag'n'Bone Man is bij ons vooral gekend van de single “Human”. Gelukkig heeft Rory Graham, zo heet de Brit echt, nog een aantal verborgen pareltjes in zijn broekzak verstopt. In 2014 werd zijn ‘Wolves’ EP op het publiek losgelaten. Een plaat waar vooral zijn soulkant de bovenhand neemt. Het harde werk loonde, een nieuwe EP volgde in 2015 en nu is zijn debuut album zo goed als af. Dat het een hard werkende artiest is, merk je duidelijk op het podium. De passie voor de muziek spat zo van hem af.

Graham opent zonder veel boe of ba zijn show. Een simpele lamp verlicht hem terwijl hij zijn gitaar in de hand neemt. Een rustig begin waar zijn stem iedereen de mond snoert. "Reuben's Train" davert voorbij en voor we het weten vervoegt de band hem op het podium. Wolves laat meteen een krachtige indruk na. Felle spots, de twee doodshoofden van op zijn handen die achter hem oplichten , zetten de toon van de avond. Het publiek draagt de man evenwel op handen. Elk nummer wordt onthaald met een daverend applaus dat de Britse beer af en toe eens doet blozen.
Het concert bestond uit een mooie mengelmoes van songs van de EPs en het komend nieuwe werk. Dit deed zeker geen afbreuk aan het concert. Meer nog, het toonde weer maar eens dat hij zeker geen one-hit-wonder zal zijn. Zo zette het nummer "Skin" al de haren op mijn lijf recht. Het breekbare nummer is de nieuwe single die gelost wordt . Een moedige zet na het krachtige "Human".

Dat Rory Graham kan zingen moest niet meer bewezen worden. Het acapella nummer deed er echter nog een schepje boven op en bracht een zekere rust over de Botanique om dan met de twee bisnummers nog eens goed te ontploffen.

Reuben's Train 2. Wolves 3. Ego 4. Your Way Or The Rope 5. The Fire 6.Disfigured 7. Lay My Body Down 8. Skin 9. Grace 10. Life In Her Yet 11. As You Are 12. Be The Man 13. Guilty 14. Human 15. Acapella
Bis Bitter End - Hell Yeah

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ragnbone-man-27-11-2016/

Organisatie: Botanique, Brussel

Pagina 121 van 306