Dirty Dancing – the classic story on stage
Dirty Dancing
Kursaal Oostende
Oostende
2016-07-28
Johan Meurisse
Voor de zesde jaar op rij haalde Kursaal Oostende een internationale show naar Oostende . Dit jaar viel de keuze op Dirty Dancing. De swingende musical gebaseerd op het tijdloze verhaal van de cultfilm, waar Patrick Swayze en Jennifer Grey in schitteren , toert ondertussen meer dan 10 jaar en was van 26 juli tot 7 augustus 2016 in Oostende voor in totaal 14 shows. Een musical trouwens van wereldformaat samengesteld met de allerbeste dansers. De hele film werd omgezet waarbij de songs en de bijhorende choreografie centraal stonden. Je wordt helemaal meegenomen in het verhaal en er was een knap staaltje dans . En voor de meesten puur jeugdsentiment. De musical werd een groot succes en er werd gedurende de 14 shows telkens gezocht naar vrijgekomen plaatsen. De organisatie was dik tevreden met ruim 20000 bezoekers.
Het is een livestory tussen een’ jong’ meisje Frances Baby Houseman en de ‘grote’ charismatische , sexy dansinstructeur Johnny Castle . Het meisje bewijst zich, komt op voor zichzelf , is lerend; Hij de macho , de vrouwenversierder, denkt alles te weten , die eerst neerkijkt , maar stap per stap in de musical groeit er iets tussen de twee en buigt , valt hij voor haar ; op die manier beleven ze de ‘Time of their Life’ .
Een bijzondere wereld van een leven vol dans en plezier opent zich , maar ook een groeiende liefdesrelatie en gelijkwaardigheid , wat de story zo fijn emotioneel sterk maakt.
Dirty Dancing - een voorstelling bol van nostalgie en dans!
Organisatie: Kursaal Oostende
The Clement Peerens Explosition (CPeX) - Alraait Piepels!
The Clement Peerens Explosition
De Casino
Sint-Niklaas
2016-08-03
Michaël Bultinck
Een zomer met drie optredens van (één van) de beste Antwerpse bands, is dat niet wat weinig? Onder het motto, ‘wij gaan niet meer naar de boeren, de boeren moeten naar ons komen’ speelt CPeX twee dagen na elkaar op het Linkerwoofer-festival. Toch kon Clement nog overhaald worden om een optreden op ‘de parking’, een try-out in de Casino , Sint Niklaas.
‘Die ‘andere beste’ band van Antwerpen, dEUS , stopt ermee en de beste noot die ze ooit gespeeld zullen hebben , zal de laatste noot zijn op hun afscheidsconcert’, aldus Clement Peerens.
De trend was gezet voor een avond ‘vuile ventepraat’ over de vrouwen, je weet wel, van die thema’s die meestal aan bod komen aan de voorkant van de toog. Al ruim een kwart eeuw kennen we Clement (Hugo Matthysen) met zijn jeansvestje en zonnebril, Sylvain Aertbeliën (Ronny Mosuse) met rastapruik en Lady Dave (Aram Van Ballaert) die nu 100% vrouw is geworden. De kans dat Cois De Bock ( Bart Peeters ) nog ooit terug te zien is als vettige Cois met IKEA-pet en zonnebril , is eerder klein.
Na tijden van groot succes en kleine stiltes is deze band nog steeds enorm populair. Dat blijkt nog maar eens gezien de band zelf geen nieuw werk moet uitbrengen om een concertzaal te vullen.
Drie kwart van wat op de best of ‘Masterworks’ van 2008 staat, werd gespeeld. Wat maakt het allemaal uit, het is komisch, plezierig, niet alledaags, een beetje tegendraads. Teksten over de meest simpele onderwerpen die door Antwerpenaren worden meegebruld en … door niet Antwerpenaren eerder worden gemompeld. Vrouwen die soms de wenkbrauwen fronsen en mannen die denken, ‘da is bij mij ook azo’.
Iedereen kan erom lachen en laat dat nu de bedoeling zijn van Clement Peerens Explosition …!
Setlist:
Loeten - Leve de Clement zijn wijf – Wijven – Ambrayage – Smeerkeis – Dunaldy – Pinokkio - Als ik er enen geef – Asbak – Sylvain - De roos – Hypocriet – Boormachien - Highway To Hell - Dikke lu – Foorwijf – Kaske - Jesus wa was da - Antwerp-Architect – Gat
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/cpex-03-08-2016/
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Oblivians - Niet meer zó urgent, toch nog altijd een klasse apart
Oblivians
DOKarena
Gent
2016-07-26
Ollie Nollet
The Glücks hebben blijkbaar een patent op het openen van dit soort optredens. Het aantal keren dat ik ze zag bestaat intussen al uit twee cijfers. Ondanks het feit dat ik perfect weet wat me te wachten staat , kan hun overstuurde garagepunk overgoten met een Cramps galm me nog steeds boeien. Hun natuurlijke habitat zal zich eerder in dompige krochten situeren maar zelfs in de openlucht van de DOKarena wisten ze de vonk te laten overslaan.
Lange tijd waren de Oblivians één van de meest geciteerde namen bij de vraag naar invloeden. Daar lijkt nu een einde aan gekomen te zijn, ook al omdat het genre (garagepunk) compleet op apegapen ligt. Toch waren zij het die midden de jaren ‘90 samen met groepen als The Jon Spencer Blues Explosion de rock-‘n-roll nieuw leven wisten in te blazen. Net toen een doorbraak niet meer veraf leek , kwam abrupt een einde aan hun korte, tumultueuze bestaan.
Wat bleef waren drie schitterende, reguliere LP’s en talloze herinneringen aan sensationele optredens. In 2009 (na 12 jaar) gebeurde dan hetgene waar niemand nog van had durven dromen : een nieuwe Europese tour waarbij het oude vuur opnieuw hoog oplaaide. In 2013 verscheen zelfs een nieuwe en meer dan genietbare plaat, ‘Desperation’, maar optreden deden ze nog slechts met mondjesmaat.
En nu, zeven jaar na de vorige keer waren ze opnieuw in Europa en kon ik ze gaan zien in Gent, de stad waar ik ze samen met de Country Teasers destijds ook de allereerste keer zag. Toen in een perfecte zaal (Democrazy, Reinaertstraat), nu in de wat ongelukkig gekozen DOKarena.
De set kwam wat aarzelend op gang hoewel hun hit, “Bad man”, reeds als tweede nummer werd prijsgegeven. Het heilige vuur leek wat gedoofd maar gaandeweg kon ik er me toch steeds meer in vinden en werd nog maar eens duidelijk welk immens talent Greg Cartwright toch is. Wat een hemelse stem heeft hij terwijl zijn gitaarspel in de loop der jaren steeds verfijnder is geworden maar toch nog ruw genoeg blijft voor de ongepolijste garagepunk van de Oblivians. Naast hem kwam Eric Friedl als zanger maar bleekjes voor de dag. Maar dit hoort erbij : zij waren immers het groepje waarin iedereen zong, iedereen gitaar speelde en iedereen ook nog eens moest drummen. Alleen is Eric momenteel met geen stokken meer achter dat drumstel te krijgen.
Intussen werd het steeds beter met songs als “I’m not a sicko, there’s a plate in my head”, “Drill”, “Guitar shop asshole” en “Pil popper”. Toen Jack en Greg wisselden leek het erop alsof er een versnelling hoger werd geschakeld hoewel zijn prijsnummers, “Big black hole” en “The leather”, een net iets trager tempo hebben. Jack was bijzonder goed op dreef, voegde er een mespuntje blues aan toe en bewees in de wondermooie afsluiter “Never change” dat ook hij er als zanger een heel stuk op vooruit gegaan is.
Nadien volgden nog twee korte bisnummers waarna de avondklok er onverbiddelijk een einde aan maakte.
De euforie van vroeger was er niet meer bij maar het was mooi geweest. Er liep iemand voorbij met een t-shirt waarop stond ‘The Trashmen since 1962’ en ik vroeg me of er binnen dertig jaar t-shirts met als opschrift ‘Oblivians since 1993’ verkocht zouden worden.
Organisatie: Heartbreaktunes + Democrazy, Gent
The Sheepdogs - Mannen met weelderige haren, baarden, snorren en net geen volledige cowboy-outfit. Ze komen uit het ‘Wilde Westen’ van Canada en we horen dit al van de eerste noot. De bluesy rockende sound dito gitaarsolo’s en de diepe stem van Ewan Currie maakten van dit concert één groot rock’n’roll feest. Met maar liefst negentien nummers op de setlist liet de band ontroering, geluk en plezier horen voor z’n publiek.
Vorig jaar hadden we de vijfde plaat ‘Future Nostalgia’. De band is al van 2006 bezig en eerder kwamen independent drie platen uit tot ze in 2011 op de cover van Rolling Stone verschenen, na het winnen van een wedstrijd. Snel strikten ze een groot platencontract en vanaf toen ging het enkel maar bergop voor de groep. De band wordt vaak vergeleken met The Black Keys en Kings Of Leon door die kenmerkende bluesrock. In thuisland Canada zijn ze een fenomeen, in Europa kan het nog komen.
“Who” is een rustige opener. We hebben vier stemmen, een hemelse klank samen, een bescheiden gitaarsolo en de toevoeging van een orgel dat een extra dimensie biedt.
Ze spelen in het begin vooral nieuwe nummers. De schwung moet nog in het concert komen. De frontman staat er in het begin wat ongelukkig bij. De steun van de nieuwe gitarist Jimmy Bowskill is onmiskenbaar; op ieder nummer schudt hij een geniale gitaarsolo uit zijn mouw. Die solo’s zijn een duidelijke meerwaarde voor het volledige concert. De band komt meer in het concert.
De virtuositeit en instrumentaliteit van de artiesten die op het podium staan, is fascinerend en slaat het publiek met verstomming. Op “Help Us All” komt de toetsenist even van zijn orgel en haalt zijn trombone boven. We krijgen een geniaal partijtje , gecombineerd met een rustig, laidback liedje. De dansspieren worden aangesproken. Twee powersongs van de vorige cd “Feeling Good” en “The Way It Is” , laten het publiek niet onberoerd. Op “Take A Trip” staan zowel Currie als Bowskill vóór het podium het beste van zichzelf te geven op hun gitaar. Het publiek wordt gek en smijt zich nu volledig. Het spelplezier druipt er van af en de interactie met het publiek stijgt.
The Sheepdogs eindigen met enkele strakke nummers in een blues/rock’n’roll concept. Eén van de bisnummers , “Whipping Post”, is een cover van The Allman Brothers, die eindigt in een samenspel van gitaren en orgel .
The Sheepdogs beheersen perfect hun instrument. Ze respecteren de rock’n’roll regels en laten ze fris , jeugdig , hedendaags klinken. Dit bandje is er eentje voor de fijnproevers van het betere gitaarwerk.
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
Het Oostendse Saddle For Sale werd bereid gevonden om in allerlaatste instantie The Magick Godmothers, die het plots niet meer zagen zitten om naar deze verre uithoek af te reizen, te vervangen. Waarvoor hulde! Wegens andere besognes miste ik dit optreden grotendeels. Maar hetgeen ik zag was alvast veelbelovend. Stevige, lekker in het zadel zittende country met een overtuigende zanger (Damn Damn) en een immer boeiende gitaar van Slim Fab Schweiger. Jammer dat het merendeel van het volk blijkbaar net van de koffietafel kwam en nog niet was uitgekletst. Deze helden hadden beter verdiend.
King Mud is het nieuwe project van Freddy J IV (zanger-gitarist van Left Lane Cruiser) en Van Campbell (drummer van Black Diamond Heavies), hier aangevuld met bassist Jaxon Lee Swain die zijn sporen verdiende in de liveband van rock-‘n-roll diva Wanda Jackson. Hun plaat , ‘Victory Motel Sessions’, is niet over de hele lijn overtuigend. Vooral de gastbijdragen van gitarist Parker Griggs (Radio Moscow) zijn eerder een stoorzender dan een verrijking. Gelukkig was hij er niet bij en ik had er alle vertrouwen in dat dit live een bom ging worden. En dat vertrouwen werd niet geschonden!
‘t Ateljeetje in het godvergeten Hoogstade is in feite een met een zeil overspannen binnenplaats, door Van Campbell treffend vergeleken met een juke joint. Qua akoestiek zeker geen topper maar uitermate passend bij dit soort broeierige rock-‘n-roll. Het talrijk opgekomen publiek geraakte meteen op temperatuur en moedigde de drie luidruchtig aan terwijl het bier bijzonder rijkelijk vloeide. De lage prijs (1.20€) zal daar niet vreemd aan geweest zijn. Al van bij het eerste nummer wist je dat dit niet meer stuk kon. De zoals altijd zittende Freddy J IV perste zijn slidegitaar als het ware uit in smeuïge, vette bluesriffs terwijl Van Campbell roffelde zoals geen ander dat kan (wat heb ik die man te lang moeten missen!). Bassist Jaxon Lee Swain viel misschien wat minder op (buiten zijn lange wapperende haren dan) maar was daarom niet minder efficiënt als hulpmotor bij de stuwende drums. Deze set bleek net zo overweldigend als de eerste optredens die ik zag van beide moedergroepen (Left Lane Cruiser en Black Diamond Heavies) en dat waren destijds ware mokerslagen. Hoogtepunten zat, mindere hoorde ik eigenlijk niet, maar ik wil er toch wel enkele uitpikken. “Rat time” met die geweldige intro voorzien van enkele schitterende drumexplosies. Het wat tragere, knap gezongen “Take a look” waarin de bas heerlijk swingde. Het beukend rockende “I can only give you everything”, gekend van Them en The Troggs, en hier ontdaan van die overbodige Parker Griggs. De verpletterende versie van het onverslijtbare “Going down” van Don Nix, ik denk zelfs dat ik dit nummer nooit eerder zo intens hoorde. Wilko Johnson’s “Keep it out of sight”, een Dr. Feelgood song is altijd mooi meegenomen. Zelfs bij het van Pink Floyd geleende “Fearless” liep het na een King Mud facelift niet fout.
Na een lange set zat het publiek duidelijk op zijn tandvlees, murw gebeukt, en er werd nauwelijks om een bisnummer geroepen. Maar de mannen van King Mud, die een autoreis van bijna dertien uur achter de kiezen hadden om hier te geraken, zaten nog vol adrenaline en klauterden het podium op om er nog een bisronde van een drietal songs aan toe te voegen! Fenomenale avond!
Terwijl Freddy J IV’s Left Lane Cruiser na het vertrek van drummer Brenn Beck bij optredens telkens voor gemengde gevoelens zorgde en Van Campbell zich onledig hield door wat bij te klussen bij Bonnie ‘Prince’ Billy lijken beide heren hier hun nieuwe adem gevonden te hebben. En wat nog mooier is : wat eerst leek als een eenmalig project blijkt nu plots een langer leven beschoren te zijn en is er voor februari zelfs een nieuwe tour in Frankrijk gepland!
What’s in a name ? Endless Boogie is vernoemd naar een John Lee Hooker album uit de prille seventies, een plaat waarop Hooker en zijn band in een reeks lange songs eindeloos lijken door te jammen op één riff. Het is bijlange niet Hooker’s beste werk, maar het is de blauwdruk voor de sound van deze New Yorkse boogie-rockers. De heren voegen nog wat vette psychedelische rock toe aan het Hooker-geluid en gaan ook nog eens leentje buur spelen bij oude platen van Canned Heat en The Rolling Stones.
Ze laten hun gitaren overuren malen en draaien de volumeknop van hun Marshall versterkers een flinke smak naar rechts. Zo komen zo tot een eigen sound die ze op het podium nog eens fors uitvergroten. Op plaat stijgen de songs al vlotjes boven de 10 minuten uit en live doet het gezelschap er ongegeneerd nog een kloeke guit bovenop.
In anderhalf uur passeren hier nauwelijks een vijftal songs de revue. Bij Endless Boogie ligt de focus vooral op de vuile riffs, de eindeloze solo’s en de trance die daaruit voortvloeit. Een beetje als een ontketende Neil Young & Crazy Horse blijft het viertal minutenlang doorstomen en drijven ze elke song naar een zinderende climax. Het is natuurlijk overkill, maar het werkt, omdat het verdomd stevig klinkt en gewoon blijft overdonderen. Het publiek smult van de gitaarerupties en van de smerige seventies jam-rock. Uitgerekte songs als “The Savagist” en “Smoking Figs In The Yard” kunnen niet lang genoeg duren, Endless Boogie neemt ons mee voor een trip op hun dampende jam-rockstoomtrein en wij hebben het er volledig naar onze zin.
Als u geen voorstander bent van smerige riffs, extreem lange gitaarsolo’s en niet aflatende jams, dan was u vanavond beter thuis gebleven. Of misschien kwam u wel voor Odonis Odonis, een Canadese band die uit een gans ander vaatje tapt met hun donkere claustrofobische industrial, ergens tussen Nine Inch Nails, The Soft Moon en Suicide in. Jawel, Suicide, en dat net op de dag dat we het trieste overlijden vernemen van de pionier van de synth punk Alan Vega. Even slikken is dat, 2016 wordt wel duidelijk het jaar van de overleden rock-iconen. Who’s next ?
Odonis Odonis doet verwoede pogingen om met hun loden beats wat sfeer in de keet te brengen, maar het brengt niet veel zoden aan de dijk (of aan de dokken, we zitten hier tenslotte in Antwerpen). Het publiek, dat duidelijk gekomen is voor de langharige gitaren van Endless Boogie, staat er toch wat verdwaasd naar te kijken. Wat vreemd toch dat men deze twee bands op dezelfde affiche zet.
Organisatie: Het Bos, Antwerpen
Het Amerikaanse collectief Tortoise uit Chicago komt op geregelde tijdstippen samen . In 25 jaar zijn ze nu nog maar aan hun zevende cd toe . Het kwintet waren voortrekkers van de postrock, gaven het een eigen gezicht en voegden er graag jazz, krautrock , minimal techno , ambient, experiment aan toe. Ze zorgen voor een filmisch geheel , soms een Ennio Morricone soundtracksfeertje dat veel aan de verbeelding overlaat . Het idyllische Rivierenhof was dan ook de uitgelezen plaats om ten volle van die sound te genieten . En dat was ook zo, alleen … meer volk maakt het nog leuker en aangenamer. Waarschijnlijk zal hun optreden in het voorjaar in de Trix, Antwerpen daar voor iets hebben tussen gezeten , gezien velen van het Antwerpse het kwintet konden zien.
Een nieuwe plaat , na vijf jaar, is uit, ‘The catastrophist’, die vanavond zeerzeker in de spotlights kwam , met een viertal nummers , “Gesceap”, “Yonder blue”, “At odds with logic” en de titelsong , waarop de groep net als Mogwai wat vocoder zangpartijen toevoegt .
Deze nummers kwamen tot stand toen hen ruim vier jaar terug gevraagd werd, muzikaal bij te dragen aan een festijn rondom jazz en experiment ; ondertussen zijn de songs verfraaid op de plaat , om live mee op tour te trekken …
Hun stilistische sound kwam en werd kleurrijk, zeker bij valavond. Als een soort geïmproviseerd orkest hoorden , voelden we hen aan . Het zat perfect in elkaar , de verschillende lagen bouwden zorgvuldig , kunstig op , met boeiende elektronica , vol herhalingen en arpeggio’s , die de muziek tot leven bracht . Typisch Tortoise, die nu met Badbadnotgood een jonge medespeler hebben .
De vijf leden hebben immers ook allemaal een leven naast de band . Dough McCombs en John McEntire zijn er zo twee die veel opduiken in van alles en nog wat , en waar elke geluidje uitgepuurd wordt. En bij Tortoise is dit van grote waarde.
Een paar belangvolle oudjes nestelden zich in de set . Uit het gekende ‘TNT’ hadden we de prachtige “Ten day interval” (de marimba leidde het mooi in!) en het relaxt groovende “In Sarah, Menchen, Christ and Beethoven …”, die beiden mooi uitgediept werden …
In het rijkelijk instrumentarium hoorden we talrijke variaties in die jazzy postrock en sijpelde invloeden van dub, kraut en elektronica door in het Tortoise recept, vooral de xylofoon , die het lounge gevoel en emotionaliteit verhoogde.
Een aangenaam , heerlijk; avontuurlijk geheel in hun concept , door de opbouwende synthlagen , de percussieve ritmes ( soms met twee drums) , de gitaar-/bassloops die dwars door elkaar heen lopen en hypnotiserend , bedwelmend , aanstekelijk werken .
Toegegeven, niet al hun platen boeiden (even sterk) , maar duidelijk is dat Tortoise er nog steeds in slaagt een daadwerkelijk spannend , heerlijk aangenaam (avontuurlijk) concert te geven , die aangeeft hoe de band (zijn) muzikale grenzen verkent en verlegt .
Als support act kwam Go march , opkomend talent uit Antwerpen , met hun instrumentale muziek , die het midden houdt van postrock en krautrock . Ze vervingen het world combo uit Congo Konono n°1 , die een paar dagen later dan swingde op Dourfestival …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/go-march-13-07-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tortoise-13-07-2016/
Org: OLT Rivierenhof , Deurne (ism Arenbergschouwburg , Antwerpen)
I’m From Barcelona, wie kent hun grote hit uit 2007 niet? “We’re From Barcelona” domineerde acht jaar terug de hitlijsten. Maar hoe is het nu met deze band waarvan niets meer werd vernomen na deze monsterhit? Wel, vier albums later bestaat de band nu uit 19 personen en zijn hun concerten nog steeds een feest. Hun tour bracht de band niet naar Barcelona of België, maar wel naar Tourcoing waar ze hun tour afsloten.
Opkomen deed de band toepasselijk met het operanummer “Barcelona” van Freddie Mercury. Waarna de grote bende het podium besteeg en er maar mensen bij bleven komen tot ze uiteindelijk met 14 waren. Hun recentste single “Violins” die ook het meeste energie geeft, was de perfecte set opener. Iedereen springt en danst meteen waarna de toon gezet is voor een leuk feestje. Het valt meteen op dat de volledige 14 man er heel veel zin in hebben. De saxofonist en klarinetspeler zijn de vreemde eenden in de bijt. Ze zingen en spelen een instrument. Wanneer hun instrumenten er bijkomen , warmt de zaal zich nog meer op.
Dansen, dat is de leidraad gedurende het volledige concert. Natuurlijk is het altijd makkelijker om een dansje in te zetten als het wordt getoond. Vooral de drie achtergrondzangers en de enige zangeres in het gezelschap doen dit vol enthousiasme. Bepaalde pasjes worden zelfs zeer synchroon ingezet, maar meestal is het zo dat ze gewoon wat bewegen met hun lichaam. Maar wanneer de volledige band enthousiast met hans hun lichaam beweegt , kan het publiek niet meer stil blijven.
Het voordeel aan de set is dat de openingsnummers iedereen meteen meenemen en erbij betrekken. Daardoor blijft het publiek, zelfs tijdens wat rustigere nummers, zeer enthousiast en uitbundig dansen.
In het midden van de set besluit de zanger om eens wat bier te gaan proeven. Maar niet backstage, zoals je zou verwachten. De zanger kruipt door het publiek naar de toog waar hij een biertje bestelt en natuurlijk een akoestisch nummer speelt. Daarna wordt “Treehouse” ingezet. Het publiek wordt alleen maar wilder. De gepaste gebaren die bij het nummer horen worden dan ook al vanaf het begin nagedaan door iedereen. Het vervolg op het podium is de apotheose waarna er geen persoon in het publiek is die deze, kinderlijke, gebaren nadoet.
Maar dat is nog niet alles, de echte grote apotheose moet nog volgen en wel wanneer de band aankondigt dat ze die dag tien jaar bestaan. Het feest wordt ingezet met tientallen ballonnen! Net wanneer je dacht alles gezien te hebben wordt ook het confetti kanon in gang gezet. Het is een slimme zet van de band, hierdoor leiden ze het publiek wat af tijdens wat mindere nummers in de set.
Het einde van de set volgt al snel, hoewel, het publiek blijft enthousiast schreeuwen en de band komt terug voor maar liefst vier nummers. Nog meer ballonnen en confetti passeren de revue. Natuurlijk kan hun grootste hit niet ontbreken en volgt bijna op het einde “We’re From Barcelona”.
Het publiek kan niet meer om met hun geluk en de confetti wordt gerecycleerd en vliegt opnieuw in het rond. Maar het publiek krijgt maar niet genoeg van de band en ze blijven schreeuwen tot plots nog een tweede bisronde eraan komt. Mede doordat dit het einde was van hun tour is dit allemaal mogelijk.
Na bijna twee uur lang gespeeld te hebben stopt de band ermee. De veertien personen bedanken ons nog allemaal eens persoonlijk waarna we met een gelukzalig gevoel de zaal kunnen verlaten.
Organisatie: Grand Mix , Tourcoing
‘“Bow down, bitches : de indiequeen van 2016 komt eraan’. Zo werd Tsar B begin januari dit jaar de hypemelkweg ingekatapulteerd. De superlatieven voor de violiste van School is cool – Justine Bourgeus is haar echte naam – waren niet van de minsten. Een indrukwekkende indruk tijdens het duet van de “Back to black”-cover met Max Colombie van Oscar and The Wolf eind vorig jaar, internationale allures en getipt als muzikale revelatie door de vaderlandse media. Haar muziek wordt omschreven als R&B in de lijn van FKA Twigs, met een unieke arabisch-barokke saus eroverheen. Stil heeft ze dit jaar ook niet gezeten. Ze heeft een lijstje gesmaakte optredens dit jaar in de AB Club en de Roma afgewerkt en treedt deze zomer nog aan op Borgerwood Festival en Pukkelpop. Ze bezit alvast over een vrij opvallende visuele identiteit. Donkere fotografie en een zeer professionele videoclip bij haar eerste single “Escalate” geven haar artiestennaam Tsar B een extra sensueel tintje.
Dat visuele is er ook zeer duidelijk tijdens haar try-out in De Kreun in Kortrijk. Terwijl de stad en de cafés vol lopen van Wales-voetbalfans, staat op het podium een replica van het glaskunstwerk Naphtali van Chagall te baden in rode, gele en blauwe spotlights. Tsar B heeft voor de gelegenheid een Aladdin-meets-Mulan gevechtsoutfit aangetrokken. Blote buik, hoge vlecht en plateauzolen incluis. De andere drie muzikanten zijn in sober zwart gekleed en staan in de zijlijn opgesteld.
Ze begint zelfverzekerd haar set met “Myth”, een bezwerend nummer met een klok van een kathedraalklank die uit de synths komt. Ze is niet bang van het publiek, durft zwoel te dansen en gebruikt de microfoondraad als een slangenbezweerster. De zeer diepe bassen zijn een constante doorheen het optreden, van “Fire it” tot aan het bisnummer “Escalate”.
Tsar B heeft een solide stem, haar vioolwerk is performant en de vier op het podium zijn op mekaar ingespeeld. Maar op den duur zijn de aan haar gekoppelde hypekwaliteiten telkens hetzelfde : in ieder nummer kan je spreken over oriëntaals, smachtend, kreunende stemmen en drukkende stiltes gevolgd door een zware bas. Zo wordt het optreden een zwaarwichtige en zeer serieus opgevatte set zonder de jeugdige branie die ze met haar jonge leeftijd nog altijd in haar heeft.
.. Meer afwisseling, het afschuwelijke nummer “Monsoon” van Tokyo Hotel schrappen en een beetje meer fun in het optreden, dan kan de hype zich verder onder de groeilamp ontwikkelen.
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Een zangeres met weelderige krullen, gigantische schoenzolen en een zomers kleed, in niets lijkt dit een frontvrouw met een klok van een stem. In een andere wereld kon de dame een soulvrouw als Sharon Jones vervangen, nu maakt ze stevige punk die een gevoel van vernieling voorop stelt. Live begon het erg rustig maar wanneer de band echt in hun element geraakte, spatte de energie er van af. De band smeet zich volledig en amuseerde zich kostelijk. Het plezier straalde af op het publiek; op het einde van het concert waren ze helemaal weg van deze sympathieke lawaaimakers.
Weaves is een band uit Toronto die het midden houdt tussen Pavement en Pixies. De groep behoudt een zekere DIY-attitude wat het genre moeilijker omschrijft. De band wordt opgehemeld, Rolling Stone o.m. omschreef hen als ‘One To Watch’. Op 17 juni kwam het debuut uit en die speelden ze bijna integraal in La Péniche.
Al van in het begin valt de energieke uitstraling op. Op “Birds & Bees”, “Candy” en “Shithole” moeten ze wel nog wat opwarmen maar eenmaal ze de aftrap van “Coo Coo” geven , start de match echt. Frontvrouw Jasmyn Burke laat haar statief voor wat het is en danst wat meer in het rond. Op het eerste gehoor is deze song erg rustgevend maar de tekst zegt het zelf “You’re so crazy” en al snel loeien de gitaren en breken ze het opgewekte deuntje stuk voor stuk af.
Met “One More” niet veel later is de batterij volledig opgeladen en neemt bombast de bovenhand. Een destructief nummer dat alles wegblaast van begin tot eind, meer moet dat niet zijn. Burke danst rustig en zwoel in het rond en raakt af en toe het lage plafond aan om haar moves nog wat sensueler te maken. Bassist Zach Bines heeft de looks van Yannis Philippakis en is ook even moordzuchtig als hem. Vol overgave speelt hij z’n solo’s en het lijkt erop dat zijn gitaar het niet zal overleven.
Weaves staat duidelijk open voor experiment en ze proberen de song “Two Oceans” voor het eerst live uit. Het werkt , wanneer gitarist Morgan Waters zijn geschreeuw in de klankkast van zijn gitaar brengt, ervaart het publiek een angstaanjagende maar unieke sound.
Weaves zijn speelvogels zondermeer en met “Tick” breien ze een dansbaar einde aan de set. Het beperkt opgekomen publiek beweegt voorzichtig mee, maar is nadien unaniem verbaasd over de veerkracht en entertainment van de band.
Weaves is een storm over het water die af en toe wat gezellige rustpunten heeft.
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
ZZ Top – legendarische bluesrock uit Houston die al van 1969 bezig is, en nog steeds in de originele bezetting . Toch wel uniek ! ZZ Top zijn intussen een statement geworden , wie kent die mannen niet , Billy Gibbons en Dusty Hill met de lange baard, de zwarte zonnebril, de trenchcoat en de drummer Frank Beard , net zonder baard …
Een dertigtal jaar , in hun succesvolste periode, konden we hen voor de eerste keer aanschouwen in Vorst. Tja, dit was ten tijde van de millionseller ’Eliminator’ en de classics “Gimme Al Your Lovin’”, “Legs” en “Sharp Dressed Man”. Ze zijn erg geliefd in ons landje en komen dan ook regelmatig terug . Dinsdag ll. hielden ze halt ikv hun ‘Hell Raisers’-tour !
De drie kranige – bijna zeventigers - bewezen dat ze het spelen en entertainen nog niet verleerd zijn! Op elektrische gitaar hadden we Billy, die voor een strak, gebald geluid zorgde; hij nam ook de meeste zanglijnen voor zich. Geen slijtage merkten we op die diepe basstem.
Dusty op z’n beurt, hadden we op bas en keys ; hij nam het met zijn helle, hoge stem soms over , o.m. op “Legs”. De alom bekende moves zijn door de jaren nog steeds het handelsmerk; perfect synchroon zorgen de lichaamsbewegingen van de Texanen voor die herkenbare stijl.
Ze knalden er meteen in met “Got me under pressure” en daarna “ Gimme all your lovin”, nummers van hun platen “Eliminator (1983)’ en ‘Afterburner’ (1985) die een sterke respons opleverden . Het tempo bleef strak en de nummers volgden mekaar in sneltreintempo op. Straight forward dus en géén ellenlange uitgesponnen versies, waar we eerlijk wel voor vreesden .
De heren klinken steeds op hun best wanneer ze zich met volle overgave op de blues stortten, “Jesus Just Left Chicago” en vooral de Muddy Waters cover “Catfish Blues” hadden het brandend vuur van de blues in zich hangen. En met “Foxy Lady” bracht ZZ Top prachtig hulde aan Hendrix, de song barstte uit al zijn voegen. Ook “La Grange”, de vette klassieker uit de oude doos, werd met een overdosis aan rock- en bluesvuur naar hogere kringen getorpedeerd. En ergens tussenin hoorden we hun ruwe ballad “Rough boy” . “Legs” en “Sharped dressed man” bracht de enthousiaste menigte tot een muzikaal hoogtepunt. Nog een eerbetoon aan Elvis ertegen aan met een “Jailhouse rock” -jam, en hop na een uur en twintig minuten was het afgelopen.
Dit was eigenlijk een typische ZZ Top gig , die nog een uurtje mochten doorrocken, maar op hun gezegende leeftijd was dit waarschijnlijk het hoogst haalbare.
Krasse 60 + zetten nog steeds aan tot rocken! Hopelijk zien we hen terug met hun gouden jubileum-tour. Letterlijk gezegd ‘Hoed Af Voor de Heren’!
The Ben Miller Band was vanavond hier de support, een viertal uit Joplin, Missouri , die met hun uitzinnige en verbluffende liveshow een grote indruk maakte. Een ruim assortiment aan instrumenten bood dynamiek en opwinding in hun doorleefde bluesrock. Ze komen terug op 2 sept in de AB of op 19 sept in de Roma. Wees op de afspraak …
Organisatie: Gracia Live
Ty Segall & The Muggers – Vurige energiestoot
Ty Segall & The Muggers
Grand Mix
Tourcoing
26-06-2016
Niels Bruwier
Net voor de Rode Duivels Hongarije een pandoering gaven, zorgde Ty Segall voor de energieke voorbode op deze match. Segall bracht zijn nieuwe band The Muggers mee waarbij Frogman (Kyle Thomas van King Tuff volledig in het groen gekleed) de opvallendste figuur is. Maar het is het Segall die alle aandacht opeist. Hij springt in het rond, brengt zijn emoties over , schreeuwt de longen uit zijn lijf en raakt het publiek (letterlijk) aan. Ty Segall is er negentwintig , maar smijt zich alsof hij veertien is.
The Muggers bestaat uit Mikal Cronin, Kyle Thomas van King Tuff, Cory Hanson van Wand, Emmett Kelly van The Cairo Gang en drummer Evan Burrows. Begin dit jaar verscheen de plaat ‘Emotional Mugger’. Alweer de zoveelste plaat in het repertoire van Ty Segall. In de Grand Mix bracht hij samen met The Muggers vooral nummers van die nieuwe plaat, die heel wat emoties van Segall bovenhalen.
Mikal Cronin komt helemaal alleen op het podium en begint solo met een saxofoon die er helemaal geen is. Het klink vals maar hiermee wil de band een soort ‘I don’t care’-effect creëren. Het publiek wordt er meteen wild van en daarna beginnen The Muggers aan een instrumentale intro op “Squealer”. Niet veel later springt Ty Segall het podium op met een sweater aan die zijn hoofd bedekt. Hij blijft enkele nummers - mysterieus onder zijn kap - om op die manier een verrassingseffect te creëren . Het optreden bestaat in het begin voornamelijk uit nieuwe, repetitieve nummers. Op “Candy Sam” , één van de stevige songs op de nieuwe plaat, ontstaat een eerste reusachtige moshpit.
Segall verklaart zichzelf veertien jaar oud. “Het is een wonder dat mijn ouders mij naar Europa laten reizen”, zegt hij zelf. Hij gedraagt zich ook zoals iedere veertienjarige zou doen, erg speels. Met zijn microfoon in de hand gaat hij telkens erg dicht bij het publiek en raakt hij de fans aan op het hoofd. Soms fluistert hij wat zaken in hun oren. Het is duidelijk dat Segall het publiek als zijn vrienden beschouwt; hij geeft hen spektakel waarbij telkens iets nieuws te ontdekken valt.
Wanneer ze “Thank God For The Sinners” inzetten, gaat de snelheid van het optreden een stuk hoger. Alle strakke garagehits van Segall passeren nu met “Feel” als hoogtepunt. Het publiek klimt op het podium, springt in het rond en crowdsurft er op los. Segall geeft op het eind nog eens alles en neemt zelf een gitaar in de hand om nog meer riffs en solo’s aan dit gepeperd concert te geven. Om af te sluiten ploft hij zich aan zijn hoofdinstrument, het drumstel, en verzorgt een krachtige drumsolo. Met een schreeuw van Evan Burrows verlaat de band het podium.
Nog twee bisnummers volgen, die het spelplezier beklemtonen. Enkele willekeurige deuntjes op de gitaar brengen de bandleden aan het lachen en zorgen voor een speels einde aan de set. Zonder dat de toeschouwers het beseffen is het gedaan, veel te kort.
De band straalde enorm veel vitaliteit uit en er viel altijd iets te beleven , zowel op als naast het podium. Segall ontpopte zich als een echte frontman die ieder nummer beleefde alsof hij dat voor het eerst hoorde. Hij tekende voor een unieke ervaring waarbij garagerock en emoties hand in hand gaan.
Organisatie: Grand Mix , Tourcoing
Neil Young + Promise of the real - Van melige country tot verzengende 18 karaats rock
Neil Young
Sportpaleis
Antwerpen
2016-06-24
Sam De Rijcke
In een jaar waarin de rockiconen vallen als vliegen, kwam Neil Young zomaar eventjes drie uur lang demonstreren dat hij nog springlevend is. De levende legende wandelde in het Sportpaleis doorheen zijn volledige carrière, bij momenten was het magisch, elders was het dan weer behoorlijk saai.
Young begon er aan in zijn dooie eentje en trok op meesterlijke wijze een gouden blik open met een stel wonderlijke kampvuursongs als “After The Goldrush”, “Heart Of Gold”, “The Needle And The Damage Done”, “Comes A Time” en “Helpless”, stuk voor stuk tijdloze klassiekers en kippenvelmomenten bij de lopende meter. De ouwe knar stond ook behoorlijk sterk te zingen, daar waar vroeger zijn stem al eens naar het pijnlijke kon overslaan konden we hem vandaag nagenoeg op geen valse noot betrappen.
Maar er waren evenwel een paar andere slappe momenten die we hem en zijn band Promise Of The Real moesten toeschrijven. Toen de band na Young’s verbluffende solo intermezzo de rangen kwam vervoegen en een subliem “Out On The Weekend” inzette, was er nog geen vuiltje aan de lucht, maar daarna kwam helaas de klad er in te zitten omdat het gezelschap zo nodig een rondje melige country moest brengen. Dat Neil Young het countrygenre een warm hart toe draagt wisten we al, en dat hij bovendien de twee zonen van countrylegende Willie Nelson in zijn band heeft ingelijfd maakte het er ook niet beter op. Het was dus enigszins te verwachten.
Toen wij al half in slaap gevallen waren en de moed ons deftig in de schoenen was gezakt, kwam een verlossende roadie dan toch -het werd verdomme tijd- een elektrische gitaar om Neil Young zijn nek hangen. Plots werd het concert nieuw leven ingeblazen en ontwaakte Young uit zijn coma met een fantastisch “Alabama”. We waren terug volledig bij de les, Young greep ons weer bij het nekvel en loodste ons naar het summum van de avond, een groots, verpletterend en magistraal “Down By The River”. Zowat 20 minuten lang duurde het, Young soleerde zichzelf naar een hoger universum toe, Promise Of The Real was overgeschakeld naar een volleerde Crazy Horse modus en wij sloegen van de ene verbazing in de andere. Dit, beste mensen, was meer dan 20 minuten bovenaardse rock. Hiervoor ging het ganse Sportpaleis overstag, in extase zeg maar. Dit is de reden waarom wij totterdood van Neil Young zullen blijven houden.
Met een al even krachtig “Mansion On The Hill” en een brandend “Powderfinger” trok Young de lijn door, ook “Vampire Blues” schitterde langs alle kanten en zo gingen we stilletjes aan naar een spetterende finale toe met het onvermijdelijke rock anthem “Rockin’ In The Free World” dat tot drie keer toe leek te eindigen en dan telkens terug ontplofte.
Met een prachtig “Tonight’s The Night” kwam Young ons uitwuiven. Hij had het hem nog maar eens geflikt, maar een half uurtje minder had ook wel gemogen, dan had de boog tenminste gans de tijd gespannen blijven staan.
De Neil mag gerust nog enkele jaren blijven doorgaan, en de volgende keer zijn we terug van de partij, als hij godverdomme maar weer “Down By The River” speelt, drie kwartier voor ons part.
Organisatie: Gracia Live
Het was me een eeuwigheid geleden dat ik Cypress Hill nog eens in zaal gezien had . De laatste jaren zijn ze aan een succesvolle return begonnen en waren ze o.m. op Rock Werchter , Dour en Couleur Café te zien. Een festivalband dus! In koeienletters konden we achteraan de AB zien dat de uit LA afkomstige ‘stoned’ latino hiphopveteranen 25 jaar bezig zijn , van 91 tot 2016.
Het trio werd geruggensteund door een percussionist; wuivende handen waren te zien en de dansspieren werden aangesproken. … Een bèrefeestje werd het, wat kon je anders verwachten van deze ‘I wanna get high hiphop family’ . Het bier vloeide rijkelijk , een weed geurtje roken we , dampende , zwetende lichamen voelden we en heupwiegende mensen zagen we allerhande armbewegingen en ga zo maar verder uitvoeren.
De concertzaal werd omgetoverd tot één grote fuifzaal bij deze heren. De snedige, verbeten, nasale vocals , de afwisselende en op elkaar vloeiende raps van B-Real en Sen Dog, de bedwelmende, hypnotiserende spacy beats en Caribische, Zuiderse samples, scratches, zweepten op en brachten je meteen in de juiste stemming.
Dit was 90s nostalgie , waarbij onze MC’s een mooi overzicht van hun oeuvre boden. Een heerlijk genietbare trip , die nazinderde.
De laatste jaren treden ze dan ook meer op dan platen uitbrengen . Als je dacht dat ze steeds in die andere zorgeloze wereld vertoeven, nee hoor , ze zijn ‘back to earth’ en stonden op scherp om jou anderhalf uur de ‘time of your life’ te bezorgen . Songs op het lijf geschreven van iedere marihuana liefhebber … die zichzelf goed verzorgt, moeten we er wel bij zeggen …
De eerste songs “Get ‘em up” , “Checkmate 2verse”, “Real estate” en “The phunky feel one” triggerden , hadden een funky latino groove en kregen live krachtige beats mee door de percussie , de samba en natuurlijk ook van DJ Muggs , die een voller geluid creëren en het live beleven onderstrepen.
Geen levensgrote boeddha deze keer op het podium , maar we zagen ‘em wel soms voor ons verschijnen bij die geestesverruimende songs “Ship goes down” , en de ‘medley’ , een hitmix van o.a. “Wanna get high” , “Dr Greenthumb” en “Hits from the bong” . De percussie en DJ intermezzo en dan van “Jump around” van House Of Pain waren de aanzet om totaal loos te gaan op het Cypress Hill feestje. Iedereen ging ervoor en wat werd de AB een sauna!
… ‘A fine feeling high time‘, jawel, “Throw your set in the air” , “Boom biddy bye”, “Cock that hammer” en “Everybody get stoned” waren al interessante ervaringsgerichte nummers, maar op kleppers als “Aint goi’n out like that” , “Rise up” en “Rocking superstar” was het hek helemaal van de dam . Deze drie waren letterlijk vuistslagen door de fellere, krachtige beats en de sound die opbouwde, explodeerde en het boeltje mooi afrondde. De samenwerking met het ferm onderschatte ‘Judgement Night’ herleefde …
Cypress Hill kwam ,zag, speelde en overwon . 25 Y werden letterlijk samengebald, -geperst en barste als een vulkaan open . De bijna dolle vijftigers rolden , daverden en denderden over ons heen!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/cypress-hill-21-06-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/stikstof-21-06-2016/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
