Nao - Een talent vol soul, funk en energie
Nao
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-11-09
Niels Bruwier en Johan Meurisse
Een duracellkonijntje zonder houdbaarheidsdatum en met een even zachte vacht, zo valt Neo Jessica Joshua het best te omschrijven. Op het podium gaat ze door het leven als kortweg Nao en brengt ze eighties funk terug tot leven. Een verademing voor de liefhebbers van het genre, een aangename verrassing voor de nieuwsgierigen. Nao verkocht met haar show de Orangerie uit en wij vermoeden dat niemand met een leeg gevoel naar huis ging. Boordevol pit en vitaliteit knalde ze in de Botanique met sexy moves en indrukwekkende zang.
Eind juli bracht Nao haar debuutplaat ‘For All We Know’ uit. De derde plaats die ze begin dit jaar kreeg op BBC Sound of 2016, legde haar alvast geen windeieren. Op Pukkelpop speelde ze de tent plat en verschillende van haar songs stonden op volle rotatie bij alle radiozenders. Geen wonder dus dat Botanique het bordje uitverkocht nog eens kon bovenhalen.
Het voorprogramma Kllo lijkt nog wel een rustige avond te worden. Een beperkt publiek pikt de band mee en ziet hierbij een elektronisch pop duo uit Australië. Met behulp van veel loops en frêle zang, ontstaat een dansbare sfeer die soms wat aan Caribou doet denken. Mooie ontdekking voor de vroege vogels.
Dan maar Nao, die het podium opkomt als een echte koningin. Met donkere beats en felle lichten ontstaat meteen een mysterieuze sfeer. Na een, opgenomen, intro verschijnt Nao met een weelderige bos haar, een onthullend topje en een harembroek. De opgewektheid kruipt meteen in de set, wat ook niet moeilijk is met een titel als “Happy”. De vierkoppige band zorgt voor de funky klanken terwijl Nao van bij het begin haar vocalen in de strijd gooit. Op een erg unieke, fijne manier kan haar stembereik , hoog of laag, overal heen. Het schattige effect hierbij is dat de dame ook een erg hoog piepstemmetje heeft als ze tegen het publiek praat. Het lijkt zo een verlegen en tenger dametje maar dat is ze allesbehalve.
Nao heeft niet enkel de stem, ook haar moves zijn buitenaards. Bij “Inhale Exhale” haalt ze haar zwoelste moves boven, met zo’n bassen kan dat niet anders, en beweegt ze over het podium alsof alles van haar is. Ze is niet schuw om heel haar lichaam in de strijd te gooien en zo het oog ook wat te geven. Terwijl ze deze danspasjes voor elkaar krijgt, slaagt ze er ook nog in om telkens toonvast te blijven, straf! Natuurlijk houdt ze zoiets niet het hele concert vol en volgt er na enkele energieke songs altijd een kalmer nummer .
Een puntje van kritiek voor Nao dan is dat ze haar band nogal links laat liggen. De spots zijn vooral op haar gericht, wat op zich wel terecht is, maar de band doet hier nochtans ook zijn duit in het zakje. We krijgen geen voorstelling van de mannen en we moeten al erg goed kijken om te zien wie er allemaal achter haar staat, het is precies één donker gat. Jammer, want door af en toe een leuke gitaarsolo zoals bij “So Good” of “DYWM” geven de instrumenten de set wat meer body. Daarnaast zouden we in de toekomst toch een klein koortje (twee of drie vrouwen) bij Nao op het podium zetten. Die opgenomen tape is toch iets waar veel mensen op den duur zullen over struikelen.
Naast de band zorgt ook de fenomenale belichting voor de uitstekende sfeer in de zaal. Deze staat perfect afgestemd op alles wat Nao doet. Als ze een ballad rustig inzet, krijg je een spot op haar. Als de instrumenten samenkomen tot een uitbarsting zoals bij “Girlfriend” dan zien we licht explosies. Zo krijgt Nao het publiek met gemak mee.
Die toeschouwers zijn razend enthousiast op wat Nao op het podium uitsteekt. Bij iedere zwoele move krijgen we gegil uit de zaal en bij iedere indrukwekkende noot handgeklap. De zangeres speelt hier in het begin niet direct op in maar naar het einde toe weet ze toch het publiek bij de set te betrekken. Eerst door bescheiden handgeklap en vervolgens door alles mee te zingen bij “Fool To Love” en “Trophy”. Naast de interactie zorgt het publiek ook zelf voor de nodige sfeer want van begin tot eind staat iedereen, echt iedereen, te dansen en te springen.
P-Funk, soul , r&b, pop gaan hand in hand met elektronica, drum’n’bass , dubstep en diepe basstunes. Prince, Chic, Chaka Khan , Erykah Badu, FKA Twigs en Burial borrelen op .
Met de trilogie “Zillionaire”, “Firefly” (waar normaal gezien Mura Masa ook bij helpt) en bisnummer “Bad Blood” weet Nao het beste voor het laatst te bewaren. Nog een laatste keer perst ze alle energie die ze in zich heeft uit dat tengere lijf van haar en geeft ze ons de meest sexy danspasjes van de avond. Niets lijkt voor Nao te veel en dat is net de sterkte van deze set. Ze brengt muziek op haar eigen manier en geeft het zo de nodige punch om te blijven boeien..
Nao staat binnenkort niet meer in de Botanique, nee een nieuwe funky popster is geboren.
Setlist: 1. Intro (Like Velvet) 2. Happy 3. Inhale Exhale 4. Get to Know Ya 5. Adore You 6. In The Morning 7. We Don’t Give A 8. So Good 9. Girlfriend 10. Apple Cherry 11. Fool to Love 12. DYWM 13. Trophy 14. Blue Wine 15. Zillionaire 16. Firefly (Mura Masa Cover) Bis 17. Bad Blood
Met dank ook aan Dansende Beren
Organisatie: Botanique, Brussel
Al sinds hun comeback in 2010 zijn wij verknocht aan de onheilspellende muziek van Swans. De vier platen de ze sindsdien gemaakt hebben koesteren wij als waren het onze eigen bastaardkinderen. We zorgen er netjes voor dat die schijfjes geen streepje zonlicht krijgen, want dat kunnen die dingen geenszins verdragen. De laatste in de rij, het recente almachtige album ‘The Glowing Man’, is alweer bovenaards imposant en zuigt ons met zijn onweerstaanbare oerkracht richting le Grand Mix in Tourcoing.
Wij hebben de unieke belevenis van een Swans concert al eens eerder meegemaakt. Wetende wat ons te wachten staat halen we dus op voorhand onze kop leeg, zetten we onze geest ruim open en pluggen we de oordoppen krachtig tegen onze trommelvliezen.
Swans lappen immers alle wetten van de conventionele muziek aan hun laars, ze tasten de grenzen van de toegankelijkheid af en gaan er vervolgens ver over. Ook voor de decibelmeter hebben ze weinig of geen respect, ze spelen verschroeiend luid, snijden dwars door de betonnen muren van le Grand Mix en verpulveren alles wat ze op hun weg tegenkomen.
De muziek van Swans is iets wat je moet ondergaan, je moet het beleven en voelen tot in de toppen van je kleinste tenen. Bij Swans gaat het er niet om hun publiek te entertainen, wel om het hard te beroeren en te pijnigen, om het murw te slaan met apocalyptische rock, verzengende noise en ontspoorde mokerslagen van songs die van geen ophouden weten. Fans van Kings Of Leon krijgen bij een concert van dit kaliber gegarandeerd een beroerte, Foo Fighters aanhangers zetten het na een halve song al op een lopen en Coldplay adepten overleven dit gewoon niet.
Swans, dat is Pink Floyd die onverbiddelijk naar de voorste loopgraven van WOI wordt gestuurd om daar ondraaglijke doodsangsten te doorstaan terwijl alle landmijnen tegelijkertijd voor hun neus ontploffen. Het is Sonic Youth die, aangelengd met de meest verschrikkelijke explosieven, als een Syrische vaatbom op Aleppo wordt gedropt. Swans klinken als een waanzinnige versie van Crazy Horse die een dodelijke mengeling van cyanide en gifgas hebben opgesnoven, of als The Birthday Party die door een kudde op hol geslagen bizons worden opgejaagd.
Opperhoofd Michael Gira neemt ruimschoots de tijd om zijn muzikanten geregeld naar ongekende oorden te dirigeren, hij laat het boeltje vaak languit ontsporen om het dan geleidelijk aan terug op de rails te krijgen, maar niet voordat dat hij die rails eerst eigenhandig van plaats heeft verwisseld. Songstructuren worden vaak ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd, songs lijken eindeloos naar een climax toe te werken tot ze plotsklaps bruusk met een sloophamer worden opengereten. En dan start de opbouw telkens helemaal opnieuw nadat Gira middels een resem sjamanistische gebaren zijn gevolg op een nieuw spoor heeft gezet. Elke track leidt een leven op zich, Swans weten zelf nog niet bij de aanvang waar de song naartoe gaat, laat staan het publiek, maar de avontuurlijke trip is er één om volledig in op te gaan.
De Swans-pletwals houdt zo twee en een half uur aan, hard en meedogenloos, amper vijf songs in een tijdsspanne waarin The Ramones er 75 zouden doorgejaagd hebben.
Dit Swans concert is wederom een unieke ervaring die zijn gelijke niet kent. Michael Gira is de ongekroonde koning van de underground, moge hij dat nog lang blijven en tegen alle windrichtingen in zijn eigen buitengewone zin doen.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Ondanks wij niet echt overtuigd zijn van Jake Bugg’s laatste album ‘On my one’, kon deze jonge Brit ons toch overtuigen in de Ancienne Belgique. Koude dag, met hier en daar wat regen. Ideaal kader voor een optreden als dit.
Ergens kunnen we Jake Bugg nu al de junior van de hedendaagse Britpop noemen. Verlegen, net genoeg arrogantie en vooral bakken talent. En dat allemaal voor een ventje van 21 jaar.
Drie albums heeft Jake Bugg ondertussen op zijn palmares. Genoeg dus om een uitverkochte AB te entertainen. Exact wat deze jonge heer deed. Bugg maakte een rollercoaster van zijn materiaal in up-tempo als in iets wat tragere songs. De perfecte combinatie op deze natte herfstdag en zo dacht, aan hun reactie te zien, ook het publiek van de AB hierover
Jake begon akoestisch aan zijn set en kwam op zonder band. Hij speelde 4 nummers waaronder de titeltrack van zijn meest recente album ‘On my One’ en het wondermooie “Simple as this”. De rest van de set deed Bugg met full band, wat de sound breder maakte en het nog intenser, scherper, beter deed klinken .
Over bindteksten en entertainment kunnen we, zoals gewoonlijk, bij de Brit niet veel zeggen. Een spraakwaterval is het niet, en zal het nooit worden. Maar dat is hoe we Jake Bugg kennen en ook enorm appreciëren.
Het publiek van de AB werd meteen wild wanneer nummers als “Two Fingers”, “King Ping” en “Slumville Sunrise” werden gespeeld. Ook de rustigere nummers als “Seen it all”, “Me and You” en vooral “Broken”, dat Bugg weer even akoestisch speelde, werden enorm geapprecieerd. Bissen deed hij met, hoe kon het ook anders, “Lightning Bolt”.
Jong maar dapper. Heel speciaal of verschillend van zijn andere optredens was deze passage in de AB niet. Jake Bugg beschikt over een sterke fanbase en bewees gewoon nogmaals dat hij heel wat in zijn mars heeft en (nog) niet is uitgespeeld!
Organisatie: Live Nation
Nathan Bowles uit de Piedmont in North Carolina is niet alleen de drummer van Steve Gunn maar ook lid van het erg productieve Black Twig Pickers, terwijl hij solo met ‘Whole and cloven’ ook al een derde plaat op de schappen heeft liggen. Logisch dus dat de man als opener mag fungeren in de nieuwe tour van Steve Gunn. Dat deed hij in Leffinge moederziel alleen, gezeten op een stoel met enkel een weerbarstige clawhammer banjo. Het duurde telkens nogal wat om het ding gestemd te krijgen maar eenmaal dat gelukt was wist Nathan Bowles er de wonderlijkste klanken uit te halen. Je hoorde vage echo’s uit de Appalachen folk maar Bowles zocht vooral met een virtuoze techniek zijn eigen weg. Daarbij deed hij me meer dan eens aan de legendarische gitarist John Fahey denken, vooral in die twee lang uitgesponnen instrumentale nummers waarvan “I miss my dog” een fascinerende en grillige trip was. Slechts vier nummers (het laatste met een drummer) was wat aan de korte kant maar toch ruim voldoende om me van zijn kunnen te overtuigen.
Steve Gunn, uit Brooklyn en voormalig gitarist van Kurt Vile’s The Violators, baant zich gestaag een weg naar meer erkenning. Zo liep ook De Zwerver op een doorregende maandagavond behoorlijk vol voor deze unieke artiest. En hij was er niet alleen, hij had zich omringd door een stel uitstekende muzikanten die stuk voor stuk hun sporen elders al verdiend hadden. Zo zagen we naast drummer Nathan Bowles bassist Jason Maegher, een graag geziene studiogast en lid van de No-Neck Blues Band, en de in Engeland geboren gitarist Jim Elkington die nog steeds actief is bij Eleventh Dream Day en onlangs nog mocht meespelen op een plaat van Richard Thompson.
Vanaf de eerste noten werd meteen duidelijk dat bij Steve Gunn live, meer nog dan op plaat, de gitaar centraal staat. Dit werd een waar festijn voor de liefhebbers van het zessnarige instrument. Maar ook de licht psychedelische songs met wortels in de folk mochten er zijn, telkens fris en sprankelend soms dromerig en toch goed in het vlees zittend. Echt geniaal werd het tijdens die momenten waarop de gitaren van Steve Gunn en Jim Elkington zich sensueel door elkaar wisten te strengelen. Zo zouden de Allman Brothers klinken mochten ze vandaag aan het begin van hun carrière staan was een bedenking die bij deze onmetelijke pracht door mijn gedachten flitste. Eén keer werd het veilige vangnet van de goed geconstrueerde song overboord gekieperd om het wat experimenteler aan te pakken en waarbij onze oren eventjes op de proef werden gesteld maar ook hier wist hij zich moeiteloos staande te houden. Het was meteen het einde van de reguliere set waarin het merendeel van de nummers uit de laatste en warm aanbevolen plaat, ‘Eyes on the lines’, kwamen.
Tijdens de bissen bewees hij samen met enkel Elkington dat zijn muziek ook in een intiemere setting best gedijt. Het laatste nummer bracht hij zelfs helemaal alleen. Toen hij net daarvoor wat over zijn bezorgdheid over de toekomst van zijn land kwijt wou (hij voelde de bui precies al hangen) steeg er wat geroezemoes op uit de, tot dan, muisstil gebleven zaal waarop Steve Gunn kordaat om stilte vroeg. Daarbij was geen ontkomen aan zijn priemende blik, waarmee hij voordien ook al de zaal voortdurend had doorspeurd alsof hij potentiele terroristen zocht.
Vreemde blik maar hemelse muziek.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Band Of Skulls draait al heel wat jaren mee, maar het valt ons op dat het jaar na jaar minder wordt. Dit jaar brachten ze een nieuw album ‘By Default’ uit. Heel vernieuwend was dit niet en dat zorgde er waarschijnlijk ook voor dat het album heel wat mensen ontgaan is.
Ook het optreden in de Botanique was niet uitverkocht, wat ons wel verwonderde na een super sterke passage op Dour. Is het omdat de meeste mensen het niet wisten of omdat de band eigenlijk gewoon te veel in België staat en het allemaal niet meer zo veel boeit … Het optreden zelf was niet slecht, maar ook niet super. Russel Marsen probeerde zijn rol als frontman goed te vervullen door aan de voorkant van het podium te gaan staan en tegen het publiek gitaar te spelen. Ook handjes klappen kwam er aan te pas. Emma Richardson pakte het iets cooler aan en bleef gewoon achter haar microfoon staan, waardoor ze eigenlijk een beetje in de achtergrond verdween.
Ze hebben een handvol interessante garagerock’n rollers en die houden het imago hoog . De set begon lauwtjes, maar werd sterker met nummers als “Black Magic”, “You’re not pretty but you got it going on” en “Death By Diamonds and Pearls”. Bisronde bestond uit “I Know What I am” en “Asleep At The Wheel”.
Dat de glorie jaren van Band Of Skulls voorbij zijn, werd na hun passage in de Orangerie wel duidelijk. Ze doen het zeker niet slecht , maar het raakt minder met de jaren en wordt allemaal wat saai en eentonig. Een frisse wind met vernieuwingsdrang zou de Britse band niet misstaan …
Organisatie: Botanique, Brussel
Hoewel Flume nog niet zo lang meegaat in de commerciële muziekwereld, kon hij niet echt overtuigen in Vorst. We durven niet zeggen dat Flume passé is, maar dat zijn glorie jaren voorbij zijn, waren we wel van overtuigd.
De Australische artiest verkocht Vorst Nationaal volledig uit. Ergens wel terecht, want Flume heeft het wel. Hij probeert met zijn muziek telkens wat voor te zijn op al de rest en kleurt ook niet altijd volledig binnen de lijntjes, wat het net dat tikkeltje unieker maakt. Alleen op dat nieuw album ‘Skin’, missen we deze elementen een beetje en dat is wat het optreden in Vorst waarschijnlijk zwak maakte.
2 EP’s en 2 albums, met telkens volledig andere muziek. U kan het u al wel inbeelden dat dit optreden daarom van het ene uiterste naar het andere schommelde. Wat in principe geen ramp is voor een optreden, maar bij Flume stoorde het gewoon net dat tikkeltje te hard. Meezing en amusement momenten waren er te weinig. Verveling en geeuw momenten dan weer net iets te veel.
Waar we wel van overtuigd waren, waren de visuals die Flume mee had tijdens zijn passage in Vorst. Veel licht, lasers en andere dingen die het optreden toch nog een tikkeltje interessant en sfeervol.
Veel hoogtepunten waren er dus niet, maar als we er dan toch moeten opnoemen gaan we voor “Say It”, “Holdin’ on” en de remix van Lorde’s “Tennis Court”. Waarom Flume zijn nummer “Drop The Game” niet gespeeld heeft, begrijpen we ook nog steeds niet.
Misschien was de zaal te groot waardoor de sfeer sneller verdween of misschien was het dat zomergevoel dat we misten in Vorst Nationaal. Alleszins Flume overtuigde niet meteen, tot onze grote spijt.
Organisatie: Live Nation
Soms zit het leven niet altijd mee. Zo waren we uiterst opgetogen over het feit dat de Belgische indieband Dadawaves het voorprogramma van Echo & The Bunnymen in de Benelux mocht verzorgen, maar een ellenlange file op de E40 gooide roet in het eten. Jammer, want we hadden graag de gezichten van Jasper en zijn gevolg zien glunderen voor hun eerste moment de gloire, maar iets in ons zegt dat we deze band nog wel eens op een groot podium zullen kunnen zien.
Tijd voor Mac The Mouth. De man uit Liverpool heeft nog steeds zijn streken niet verleerd. De persfotografen mochten het alvast aan de lijve ondervinden en werden vriendelijk doorgewezen om wat foto’s te nemen in het midden van de zaal. IanMcCulloch zit voor niets verlegen, en sinds 1978 is arrogantie zijn handelsmerk geworden. Joy Division is voor hem niet meer dan een overgewaardeerd bandje, Chris Martin van Coldplay heeft geen stijl (juist Ian), Ocean Rain is het beste album ooit en als het van hem afhangt zijn The Bunnymen beter dan The Beatles. Net als Liam Gallagher vergeef je het de ijdeltuit, de meeste Bunnymen-platen zijn stuk voor stuk pareltjes. Het is wel hun schuld dat we nu zitten opgescheept met de meest saaie band uit de geschiedenis (het gaat weer over diezelfde Martin en zijn bandje Coldplay), maar hoe verschrikkelijk sommigen deze woorden ook mogen vinden: Echo & The Bunnymen is de moeder van alle Britpop.
Dat was toen en dit is nu, in 1985 bracht hij wel een compilatie uit met de opschepperige titel Songs To Learn And Sing, maar McCulloch weet ook dat hij net niet vergeten is. Het Depot was wel uitverkocht, maar de jonge gezichten kon je op één hand tellen en zelfs McCulloch kon er mee lachen: “Belgium, I love it. I have many fans there. Well I had”.
De meeste nostalgische harten hadden er wel geen probleem mee, maar in Leuven leek het wel alsof Echo & The Bunnymen sinds 1997 geen plaat meer heeft uitgebracht (probeer maar eens The Fountain of Meteorites in de winkel te vinden), en dus kreeg het publiek wat het wilde: een set vol crowd pleasers waardoor de grootste band uit Liverpool (en ja dat waren ze ooit) een jukebox van anderhalf uur werd.
Een droomset voor velen, maar tevens het bewijs dat deze postpunkband (of wat ze ook waren) niets nieuws meer heeft te bieden, behalve het aanbieden van een trip naar het verleden. En laten we ook niet vergeten, gisteren stond niet Echo & The Bunnymen op het podium, wel Ian McCulloch en Will Sergeant en wat gastmuzikanten (de keyboardspeler zat er zelfs wat verveeld bij).
Net zoals in de gouden jaren 80 begon de band met de Gregoriaanse gezangen als intro, onmiddellijk gevolgd door het voorspelbare “Going Up”. De ene klassieker volgde de ander op (van “Do it Clean” tot “The Killing Moon”) en iedere keer vond McCulloch dat het ‘the greatest song ever written is’. Absoluut waar, alleen was het niet gebracht door de beste band ter wereld en daar wringde het schoentje. Ian McCulloch is ondanks zijn 57 zomers (maak er in zijn geval maar winters van) een genot om naar te kijken, maar het zijn de verwaande woorden die de hoofdrol spelen, niet zijn stem die bij momenten wat zwak uitviel.
We kregen de gebruikelijke intermezzo’s (van Brels “Marieken” tot Wilson Picketts “In The Midnight Hour”) en de familiare afsluiter “Ocean Rain”. Was het slecht? Neen, natuurlijk zelfs ouderdom kan de mooiste songs ooit gemaakt niet vernietigen, wel neem je als fan best op een zeker moment afscheid van je helden op een podium.
Met dank aan Luminousdash.com
Organisatie: Depot, Leuven
Warhola blaast de AB omver met zijn explosieve, donkere beats
Warhola
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2016-11-04
Elice Spillebeen
Een kleine ontploffing, dat bracht Warhola in de AB te weeg. De bescheiden toetsenist van Bazart, Oliver Symons, stond er op het podium met zijn soloproject. Als een bom zelfzekerheid met een toets sensuele, donkere liefde, knalde hij de zaal aan flarden.
Bij onze aankomst in de concertzaal is het al snel duidelijk dat niet alleen Olivers strakke beats in de smaak vallen bij het publiek, ook zijn aardige looks doen het goed. Verschillende jonge meisjes proberen toch maar dat plaatsje vooraan te bemachtigen, met matig duw en trek gedrag als gevolg.
Dat Warhola een strakke, explosieve set belooft, wordt ons al snel duidelijk aan de afgelijnde opstelling. Een rechte rij felle ledlichten kleurt de achtergrond met daarvoor de vier muzikanten op gelijke lijn, waarbij de twee imposante drums meteen in het oog springen. Wanneer ze het eerste nummer inzetten, knallen de beats en bassen met een aanzienlijk volume de zaal binnen. Enkele seconden later komt ook frontman Oliver met een zelfzekere allure het podium opgewandeld. Iets waar we toch wat van opkijken, aangezien we uit Bazart de eerder timide, bescheiden Oliver kennen.
De eerste twee nummers zitten er meteen recht op en zetten de sfeer voor de rest van de avond. Vooral het tweede nummer “Reshape” maakt de zaal volledig wakker en brengt iedereen aan het bewegen. ‘This boy is on fire’, zoveel is duidelijk, van de bescheiden toetsenist in Bazart is nu amper nog iets te merken. We hadden niet verwacht dat deze jongen dit in zich had, maar wat weet hij te raken. Symons bereikt zijn hoogtepunt volgens ons in “Aura”. Deze gaat door merg en been wanneer hij naar het einde toe al zijn kracht in de noten legt, iedereen is even met verstomming geslagen. De daarbij vlammende elektronica en flitsende lichten brengen ons lichaam aan het trillen en verblinden onze ogen zoals ze nog nooit eerder deden. Verblind waren we wel meermaals tijdens dit concert. Soms werd het zelf onmogelijk om het podiumgebeuren goed te volgen. De volgende keer misschien die spots toch een klein beetje dimmen?
Halverwege de set laten de weke meisjesharten zich nogmaals horen wanneer Oliver zijn jasje uittrekt. Meerdere lachende reacties weerklinken zoals “Das al één kledingstuk minder”. Een kledingstuk minder, maar een energieniveau meer. Er lijkt geen stoppen te zijn aan zijn drive. Na “Aura” en “Unravel” volgen meerdere nieuwe, ongekendere nummers elkaar op. Dat lijkt het publiek niet te deren want ook deze worden op luid enthousiasme onthaald, al bleef het dansen grotendeels uit. Het publiek hield het de ganse avond op een gezapig heen en weer wiegen.
Hier en daar kende de set enkele schoonheidsfoutjes, zoals wanneer de bandmembers beslissen niet in te gaan op het signaal om terug te komen na de bis en ook Oliver zijn microfoondraad blijkt meermaals net te kort. Symons ging hier echter met een zekere innemendheid en zelfzekerheid mee om en zette zijn concert even sterk verder.
Wanneer Warhola zijn cover brengt van “Hold On Were Going Home” door Drake, wordt het publiek even euforisch en weergalmen de woorden doorheen de zaal. De daaropvolgende hits “Red” en “Lady” zetten die euforie verder en zijn set bereikt een zeker hoogtepunt. Jammer genoeg betekent dit ook het einde van de set, kort maar krachtig zeggen ze dan. Na deze twee afsluiters, neemt de frontman een misschien iets te haastig eerste afscheid, al vergeven we hem dat door zijn wondermooie bisnummer. Hierin staat Oliver volledig solo op podium waarmee hij een prachtig intiem moment creëert. Wanneer je dacht dat zijn overgave in zijn muziek het piekpunt had bereikt, deed deze er nog een schepje bovenop. Oliver stelt zich uiterst breekbaar op en ontroert even met een overheersende stilte, waarna hij opbouwt tot een schitterende climax. De zanger eindigt met energieke, elektronische beats zoals we ze ondertussen van hem kennen.
Voor ons was Warhola tot zover de verrassing van het jaar. De ietwat meer introverte toetsenist bloeide volledig open in de kleine AB en bewees daarmee dat hij het ook solo perfect aankan. Symons wist onze verwachtingen volledig te overbruggen en wij kunnen dan ook maar één ding vragen, waar blijft dat album?
Met dank ook aan Dansende Beren
http://www.dansendeberen.be/2016/11/05/warhola-blaast-de-ab-omver-met-zijn-explosieve-donkere-beats/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Vorig jaar was het de bedoeling dat Tyondai Braxton zou komen spelen in de Vooruit, maar toen moest hij wegens familiale redenen afzeggen. Een jaar later kwam hij toch nog langs in de Balzaal van de Vooruit. De organisatie had naast Braxton nog twee andere abstracte electronica-acts geprogrammeerd, wij pikten in bij Joseph Hammer. Deze Amerikaan gaat wel heel erg ver in zijn experimentele elektronica, en dat sinds 1980. Hammer’s experimenten klonken alsof er twee radiozenders gelijktijdig aan het spelen waren, en dit op bijzonder irritante wijze. Dit was muziek die de irritatiegrens bewust opzocht en overschreed, en waar we niet vrolijk van werden. We konden ons inbeelden dat dit de perfecte foltermuziek was voor de beulen in Guantanamo.
Snel over dus naar Tyondai Braxton. Die was in een vorig leven de zanger/toetsenman bij Battles, maar verliet die band in 2010 en is sindsdien met experimentele elektronica in de avant-garde bezig. Braxton had projecties, een laptop en een stevig bekabelde synthesizer meegebracht. Hij bracht ons een uurtje abstracte elektronica: raakpunten waren er met Aphex Twin en Pierre Henry, Squarepusher en natuurlijk ook Autechre.
Het was allemaal vrij abstract, met weinig herkenbare melodie, de aanknopingspunten moesten bij de beats gezocht worden. De projecties waren even abstract, met vervormde beelden van golffuncties en abstracte geometrische patronen. Dit was hogere wiskunde in beeld en klank getrokken, die bubbelde en borrelde als een uitbarstende vulkaan. In de muziek en de beelden waren er af en toe aanknopingspunten met de realiteit, met beelden van een zwermende bal spreeuwen of berglandschappen en canyons en af en toe een melodie of een tribale percussie die doorbrak.
Braxton gaat de evidentie uit de weg, maar begeeft zich daardoor op de bekende paden die Aphex Twin en Squarepusher al uitgezet hebben. Abstracte elektronica, maar daarom niet vernieuwend, maar wel op zoek naar geluiden die buiten de mainstream liggen. Dit was elektronica die vooral live als totaalervaring werkte, maar die je niet gemakkelijk op plaat zou beluisteren.
Organisatie: Vooruit Gent
Een vinnig , pittig bandje zijn Glass Animals uit Oxford . Ze zijn toe aan hun tweede plaat ‘How to be a human being’, die ‘Zaba’ opvolgt. Zij zijn een van de hippe bands van het moment door de lekkere ritmes , de zwoele grooves , de aanstekelijke gitaarriffs , de diepe basses en de tempowissels binnen hun exotische, psychedelische poprave. De single “Youth” is één van de smaakmakers en om in te lijsten. Jongeren gaan er prat voor, de fanbase groeide en Glass Animals brak definitief door . Live geeft de band z’n songs een energieke, opwindende boost . Heerlijk zoiets!
Dat het live er dynamisch aan toe ging , ligt aan zanger/gitarist Dave Bayley . Een enthousiasmerende figuur , die het publiek voor zich wint . Meteen de beuk erin met die andere overtuigende song “Life itself” , die fonkelde, twinkelde en knalde. Jawel, het eerste kwartier met o.m. “Black mambo” en “Cane shugs” klonk uiterst aanstekelijk, prikkelde de dansspieren en verhoogde de dansbaarheidsfactor . Niet voor niks waren er flashy lights en stonden er ananassen op het podium die de kleurrijke sound ondersteunden .
De twee platen kwamen aan bod en de sfeer zat er goed in . Er zijn een handvol nummers die minder spannend zijn , inwisselbaar zijn , maar dat bedierf de pret dus niet . De catchy melodieën , de fijne geluidjes , de bleeps, de trippende ritmiek en de hyperkinesie van de zanger tekenden voor nachtelijke strandfeesten met een onderkoelde cocktail. Zijn sensuele moves werden sterk onthaald. De dromerige, zalvende , inlevende zang had iets mee van onze Gabriel Rios. “Season 2 episode 3” viel op door z’n speelse variaties en verder hield het kwartet er een feestgevoel op na met “Poplar street” en “Other side of paradise” . We hoorden ergens de sound van een Alt-J, Spacemen 3 en het onderkende Wolfgang Press.
Naar het eind werd het tempo strakker en feller met een “Cocoa hooves” , “Pools” en die puike single “Youth” . Het kwartet werd letterlijk uitgewuifd.
In de bis was de zanger al gauw één met de fans . Hij was onder hen te vinden en de respons was groot op extraverte versies van “Iko iko” en “Pork soda” , die rockten en de kleurrijke sounds en bleeps lieten doorsijpelen .
Glass Animals mogen op plaat rustig voort sluimeren en een loungy sfeer uitstralen, live geven ze hun materiaal een trap onder de kont en rollen de exotische, dansbare tunes over ons heen . Kortom , een perfecte liveband …
Een aangename kennismaking was de support Pumarosa . We konden nog een paar nummers meepikken en hadden de indruk dat ze in de voetsporen treden van een Caribou door de hypnotiserende , bedwelmende, bezwerende , opbouwende dansbare electro grooves. De frontvrouw overtuigt , zweeft en kronkelt in de nummers . Ook hier was er dynamiek en opwinding , die ons helemaal in vervoering bracht. Check “Priestess” maar eens . Dit is een uitstekend bandje . We houden hen dus naar best in het oog!
Organisatie: Botanique, Brussel
Paul Simon – Een ware hoogdag
Paul Simon
Vorst Nationaal
Brussel
2016-11-01
Stijn Raepsaet
Zangers die meerdere generaties kunnen bekoren, zijn dun gezaaid. Toch bestaan ze, en het bewijs hiervan mochten we op 1 november aanschouwen in Vorst Nationaal: Paul Simon. De zanger, die samen met Art Garfunkel hoge toppen scheerde in de jaren ’60 en daarna een succesvolle solocarrière uitbouwde, lokte dan ook een grote massa naar Vorst. Het leek erop dat vooral kwieke vijftigers en zestigers nog een laatste maal hun idool aan het werk wilden zien.
De negenkoppige band start met het herkenbare deuntje van “Gumboots” om de intrede van de ‘grote’ Paul Simon te begeleiden. Meer is er niet nodig om de eerste euforische kreten uit het publiek te persen. Naadloos wordt dan overgeschakeld op “The Boy in the Bubble”, een andere topper uit zijn succesvolste plaat ‘Graceland’ (1986). De versie hier wordt in een geheel nieuw parlando jasje gestoken.
Het valt op dat de inmiddels 75-jarige(!) Amerikaanse zanger een verrassend frisse indruk maakt en zijn stem nog niets aan kracht en timbre verloren heeft.
Na het spelen van een beklijvende versie van “Dazzling Blue” draagt Simon het nummer op aan zijn (derde) vrouw Edie Brickell . Hij leerde haar in 1989 leerde kennen toen ze het voorprogramma van Bob Dylan in Vorst verzorgde. “Hier spelen voelt een beetje aan als een soort verjaardag”, gniffelt hij.
Ter inleiding van “Spirit Voices” uit het album ‘The Rhythm of the Saints’ (1990) komen we te weten dat de hitmachine ooit op de Amazone voer en er in een primitief dorp aan de praat raakte met een medicijnman. Die overhaalde hem een ayahuascakuur te ondergaan om zo tot zijn diepere zelve te komen. Concreet betekende dit een plantenbrouwsel te drinken en te wachten tot een reusachtige, imaginaire anaconda jouw geest blootlegt. Dit soort anekdotes weet het publiek van Vorst wel te smaken.
Halfweg de set wordt ons nieuw werk voorgeschoteld, namelijk de titelsong van zijn nieuw album ‘Stranger to Stranger’ (2016). De superster sleutelde meerdere jaren aan zijn dertiende album dat door critici als één van zijn betere onthaald werd. Van deze cd worden ook de singles “The Werewolf” en “Wristband” gespeeld.
Het duurt tot “Diamonds on the Soles of Her Shoes” alvorens het publiek op het middenplein rechtstaat en besluit een ‘beentje te smijten’. Het Afrikaanse ritme en de danspasjes van meneer Simon zelve werken aanstekelijk en algauw komt er ook beweging in de tribune. ‘It takes two to tango’ moet de man met de twee voornamen gedacht hebben, want onmiddellijk erna wordt “You Can Call me Al” ingezet. Wat volgt is een uitzinnig feestje dat het effect van ayahuasca ruimschoots overstijgt.
Tijdens de 3 encores worden o.a. “Graceland”, “Still Crazy After All These Years” en “The Boxer” (Simon & Garfunkel) gespeeld. Het ontbreken van de typerende drumslagen tijdens dit laatste lied zorgt ervoor dat een ietwat zweverige sfeer gecreëerd wordt op het einde van de avond.
Simon maakt hiervan gebruik om op integere manier afscheid te nemen van het publiek: enkel vergezeld door zijn akoestische gitaar brengt hij een ontluisterende versie van “The Sound of Silence”. Na de laatste noot stapt hij vervolgens sereen het podium af om niet meer terug te keren.
Dit optreden liet ons proeven van de vele stijlen en invloeden die Paul Simon gedurende zijn ganse carrière beïnvloed hebben. De uiterst getalenteerde muzikanten, de brede waaier aan muziekinstrumenten die ze bespeelden en een perfect uitgebalanceerde playlist zorgden voor een mooie collage van zijn oeuvre. Iets vrolijker dan chrysanten op een kerkhof, met echter ook plaats voor een lach en een traan: 1 november 2016 was voor veel aanwezigen een ware hoogdag.
Organisatie: Gracia Live
Een heel apart , uniek sfeertje hing er in de AB .met de gig van Death Grips in het verschiet . We waanden ons in de undergroundclub van de Magasin 4, waar donkerte heerst, heen en weer gehotst wordt met pinten en het rookverbod in een ver verleden behoort. De AB werd anderhalf uur omgedoopt tot een sauna , dampende, zwetende lichamen, voor het (eerder onverwachte) uitverkochte concert van deze cultband . Deze status hebben ze nu wel bereikt; het Californische trio rond MC Ride ‘Stefaan Burnett’.
Een potpourri van hiphop, punk, metal, noise, hardcore en een gabber van industrial, electro, dancehall, drones, breakcore en dubstep, wordt geserveerd . Tja , de hiphopscene werd alvast nieuw leven ingeblazen . Het draait ‘em om een ‘weird’ veelheid aan ideeën , die onrustig , gejaagd, dreigend, agressief klinken en een ‘fuck you’ uitstralen. Een reeks obscure platen hebben ze, die via het internet werden verspreid of verschenen op welk label ook .
Ze zijn een belangvolle ontbrekende schakel als we ’t hebben over Bad Brains , Public Enemy , Dälek, 24-7 Spyz, Helmet en het industriële van Meat Beat Manifesto, Atari Teenage Riot en die 90s ‘Just another victim’ -heksenketel . We hebben het over een soort noiseterreur die hard, intens, compromisloos klinkt , en nu zeker dat ze opnieuw met drie op het podium zijn . In de definitieve doorbraak in de Magasin 4 , een paar jaar terug, was het ook zo . Toen ze in de Kreun kwamen , was er ook die maniakale gekte, maar nét niet geniaal genoeg door het gemis van hun drummer.
We ervaarden die kenmerkende ondraaglijke spanning, scherpe , snerpende , snijdende elektronica, onnavolgbare gortdroge mokerslagen van drums op een simpel drumstel op z’n Dead Moon’s/ Shellac’s en tot slot MC Ride die als een losgeslagen stier z’n felle , diepe raps, grunts, oergeluiden op ons spuwt en afvuurt . Trefwoorden als salvo’s . De geknipte formule , te gek en te prettig gestoord .
Het publiek wordt opgehitst , de voorste rijen gaan volledig loos op die felle , ongeëvenaarde beats‘n’sounds . Rommelig , hectisch, boeiend , intrigerend. Een sobere violette lightshow maakt het concept écht underground .
Death Grips biedt net als een Swans of Sunn O))) een soort katharsis, een beleven , dat we moeten ondergaan. In snelvaart worden de nummers gepresenteerd . Nummers? Die worden door een mallemolen gehaald, bewerkt en zijn energieker , heftiger dan op plaat . Letterlijk word je plat gewalst door de tempowissels en knallende , bonkende ritmes met een hoek af . Als opgefokte konijnen en buffels wordt heen en weer gehotst . De voor mij onverstaanbare raps worden meegezongen door de die-hards .
Een nieuwe plaat , ‘The bottomless pit’ is uit . Vanavond kregen we een backcatalogue “Whatever I want (fuck who’s ..)”, “Get got” , “Lord of the game”, “I break mirrors with my face in the United States” en het afsluitende “The fever (aye)(aye)” .
De sound denderde, dreunde, donderde , scheurend en schurend . Ook al was de interactie arm op het podium , het publiek ging ervoor . Ontblote bovenlichamen , bezwete t-shirts, een plakkende vloer door de vele pintjes en een indringend rookgeurtje , die net de detectors niet deed overslaan. Maak het maar eens mee, we bevonden ons in terug in die punkrebellie eind70s van ‘fuckoffs ‘.
En dan oeps de stekker eruit , het publiek was murw geslagen door de dynamiek en de explosiviteit. Een potje geniale rotzooi kregen we . Helloween kon niet beter ingezet worden …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/death-grips-31-10-2016/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Autumn Falls
Robbing Millions – Charmante Brusselse Psychedelische Helloween
Robbing Millions, Mozes And The Firstborn
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2016-10-31
Didier Becu
Of je het wil of niet, Helloween is niet meer weg te denken uit de Westerse cultuur. Het centrum van Brussel liep op de laatste dag van oktober dan ook vol gemaskerde mensen, en ook in de afgeladen AB (wachtrijen tot buiten) kon je niet ontsnappen aan het jaarlijkse gemaskerde bal. De grote menigte was te verklaren door twee uitverkochte shows: het controversiële hiphop/indus/punktrio Death Grips en een verdieping hoger Robbing Millions. Het antwoord op de vraag waarom mensen graag maskers dragen blijven we je schuldig.
Mozes and the Firstborn, het lijken wel de woorden die uit de catechismus van één of ander vroom kind zijn gepikt, maar we hebben het wel degelijk over een band uit Eindhoven die door Burger Records werd opgemerkt, en hun tweede album op dit invloedrijke Californische label mocht uitbrengen. De songs van ‘Great Pile Of Nothing’ waren voor de meeste Brusselse oortjes vrij onbekend, toch slaagden de Nederlanders er zonder veel moeite in om de zaal mee te krijgen. Dat kan ook moeilijk anders met een frontman als Melle Dielesen die alles gaf of met drummer Raven Aartsen die ons eventjes aan Animal uit de Muppets deed denken. De muziek van dit viertal is lekker meezingbaar, melodische indierock met heel wat garagerockinvloeden en alles wat ooit gemakshalve als Guided By Voices werd gecatalogiseerd.
Over Robbing Millions is er al heel wat geschreven, en dat is gewoon omdat we de Brusselaars fantastisch vonden. Wat op hun EP ‘Ages And Sun’ begon als garagerock , werd majestueuze poppy psychedelica op hun titelloze debuut op PIAS, en daar zat de productie van Nicolas Vernhes (van Animal Collective tot The War On Drugs) voor veel tussen.
De afgelopen maanden was een helse periode voor Robbing Millions met shows in Duitsland, Frankrijk en Nederland, maar het optreden in de AB was hun moment de gloire: een uitverkochte (jawel) AB Club. De groep had er dan ook enorm veel zin in. Alles werd in een Helloweenjasje gestoken en dat ging van een immens met ‘bloed’ bespoten doek dat het volledige podium afschermde tot een priester die de duivel bij een arme vrouw moest uitdrijven. En ook de heren van Robbing Millions hadden voor de gelegenheid één of ander satanisch pak aangetrokken.
De omstandigheden waren uiterst prima voor de band: een volle Club, perfecte omstandigheden (ook al stond het basvolume in het begin van de set net iets te hoog) en vooral een enthousiast publiek dat er niet louter uit nieuwsgierigheid was, maar om de Brusselse chouchou’s aan het werk te zien.
Aan de reacties te horen bestond het overgrote deel van het publiek uit Franstaligen. Begrijpelijk, maar tevens jammer, want wanneer wordt Robbing Millions eindelijk ook eens op de Vlaamse radio gedraaid? Aan de hitgevoeligheid van de songs kan het alleszins niet liggen, zowel “8 Is The Figure That I Like the Most” of “In The No Air” zijn één van de meest catchy van dit jaar.
Wat is nu het geheim van Robbing Millions? De fantastische zang van Gaspard of Lucien? De explosieve shoegazegitaartjes zoals op bijv. “WIAGW” of gewoon het feit dat Lucien Fraipont een heerlijke performer is die geen seconde verveelt? Een combinatie van alles, een band die op uitmuntende wijze tussen commerciële psychedelische pop en een experimenteel kantje balanceert. Robbing Millions durft en hoewel ze op PIAS zitten, stralen ze een DIY-attitude uit die hun ontzettend charmant maakt. Een band die tot alles in staat is, iets wat op Helloweenavond met verve werd bewezen. De lange rij fans aan de verkoopstand achteraf die al even imposant was als die aan de Anspachlaan een paar uur eerder loog er niet om.
Dank ook aan Luminousdash.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/robbing-millions-31-10-2016/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Amon Amarth – Als een feest in Walhalla …
Amon Amarth en Testament
Vorst Nationaal
Brussel
2016-10-30
Zondag, de dag dat Onzen Heer besloot een rustdag in te lassen. Een beslissing waar op het eerste gezicht niemand bezwaar tegen heeft. Niemand? Welja, behalve een bende ruige vikings en hun consorten dan. Amon Amarth lapt even de religieuze regels aan zijn Scandinavische laars en besluit Vorst Nationaal stevig te doen daveren.
De eerste opwarmer van de avond is Grand Magus, een driekoppige heavy metalband uit Stockholm. De Zweden, die een achttal albums op hun naam hebben waarvan ‘Sword Songs’ (2016) de recentste is, verwelkomen het gestaag vullende middenplein van Vorst Nationaal met hun aardig te pruimen set. Op de playlist staan o.a. “Sword of the Ocean”, “Varangian”, “Iron Will” en “Hammer of the North”.
Nu de toon gezet is en de eerste horns de zaal vulden, besluit Testament dat het tijd is om ‘een serieuze reke pret uit te rijden’ (lees: het vuur aan de lont te steken). De Amerikaanse trashband die in de jaren ’80 het levenslicht zag, opent hard en blijft knallen tot op het einde. Opener van de avond is “Brotherhood of the Snake” uit het kakelverse album met de gelijknamige titel (28 oktober 2016). Chuck Billy, van oorsprong Pomo-indiaan, huppelt als een duracellkonijn dat te veel spinazie gegeten heeft over het podium en tilt het optreden met zijn forse stem naar een hoger niveau. Songs die de revue nog passeren zijn o.a. “Rise Up”, “Stronghold”, “Over the Wall” en “The Formation of Damnation”.
Iets na 21 uur is het tijd om de druk van de metalen ketel te halen en de verwachtingen van het publiek in te lossen. Een grote vikinghelm, waarop het drumstel staat, licht op en een vikingdeuntje vult de zaal. Een man van de security fluistert me in dat, als het zo blijft, deze band wel te verteren is. Helaas wordt de man enkele minuten later ontgoocheld en breekt zijn persoonlijke hel los. Amon Amarth opent sterk met “The Pursuit of Vikings” en het vertrouwde gebrul van zanger Johan Hegg vult voor de eerste maal de zaal. De man die met lange baard en hoorn aan de broek zowat het prototype van een doorwinterde viking moet zijn, grijnst het publiek toe en wordt onthaald op luid gejuich. Na “As Loke Falls” deelt Hegg mee dat Amon Amarth blij is dat ze Brussel nog eens onveilig kunnen maken (in de muzikale zin van het woord). Bulderend lanceert hij daarop “First Kill”.
Amon Amarth speelt technisch erg sterk en levert een totaalspektakel: nu en dan betreden enkele ‘ware’ Noormannen het podium om een robbertje te vechten of komen een vlag vasthouden.
Als een snek op een ruisloze zee wordt Vorst meermaals in vervoering gebracht en worden de pinten als verse honingmede tot de lippen gebracht. Als een feest in Walhalla er ook zo uitziet, zou men voor minder met een lach op het gezicht de dood in de ogen kijken.
Verder op de playlist o.a.: “Cry of the Black Birds”, “Deceiver of the Gods”, “Death in Fire”, “Guardians of Asgaard” en “Twilight of the Thunder God”.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/amon-amarth-30-10-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/testament-30-10-2016/
Organisatie: Rocklive
Nederlands 
Français 
