De opwarmers van dienst komen uit Tel Aviv, niet bepaald een stad waar rock’n’roll floreert. The Great Machine heet de band, ze spelen een soort moordzuchtige doom-metal die dan weer overgaat in stevige stonerrock en af en toe opgejut wordt door vlijmscherpe ultra korte punk-metal songs, Ufomammut meets Kyuss meets Motörhead. Niet slecht verdomme, wij onthouden een verpletterend “Bitch” en een zwaar slepende stonerrocker “San Zekelin”.
Noem het een goed bewaard geheim, maar je kan het ook zien als de onwil van de media om de fantastische band All Them Witches in de armen te sluiten. Dit is namelijk een rockband pur sang, en bij Stu Bru bijvoorbeeld zijn ze al lang niet meer into rockbands, tenzij die Foo Fighters of Royal Blood heten en volledig binnen de mainstream-lijntjes kleuren. All Them Witches komen uit Nashville maar u mag opgelucht ademhalen, met country hebben ze niks van doen.
De band heeft al drie platen uit, de eerste (‘Our Mother Electricity’) was misschien nog een ruwe zoektocht naar een eigen sound, maar de andere twee (‘Lightning At The Door’ en ‘Dying Surfer Meets His Maker’) zijn pure rockgoudmijnen die gewoon nog niet door het wereldje ontgonnen werden. Het zou zonde zijn dat een band met zo een potentieel zou moeten blijven spelen in zaaltjes met een capaciteit van amper een paar honderd man.
De passage in de Antwerpse Zappa was al de derde doortocht op Belgische bodem dit jaar, na de AB Club en een stekje in de Shelter op Pukkelpop. De set in de AB is zelfs als een live album gereleased (‘Live In Brussels’), en ’t is een verdomd straffe plaat.
Ook in de Antwerpse Zappa speelde All them Witches voor een paar honderd gegadigden, maar ze deden het alweer met tonnen bezieling en force. Hun sound is moeilijk te bevatten, noem het psychedelische stonerblues voor ons part. Feit is dat die kerels een uniek geluid creëren waarbij de rock nog met een grote R mag geschreven worden en de instrumentatie al eens epische proporties mag aannemen zonder daarbij in potsierlijke prog-rock te vervallen. Een groovy Fender Rhodes orgel walst de ganse tijd doorheen de songs en dat geeft extra cachet aan een typische eigen sound die hiermee wordt ontwikkeld, retro maar toch ook weer niet, spacy en tegelijkertijd heel organisch.
Bij All Of Them Witches kunnen Led Zeppelin, The Who, The Doors, Pearl Jam, Goat, The Tea Party en Kyuss door één en dezelfde deur en komen ze met zijn allen in een boeiende kamer terecht waar blues, stoner, folkrock, grunge en southern rock door de speakers galmen.
Er huist flink wat variatie in hun set, een stevig “Dirt Preacher” en een in stonerrifs gehuld “God Comes Back” beuken hard tegen de muren aan terwijl de zwevende blues van “The Marriage Of Coyote Woman” en “Mountain” de tijd nemen om in heerlijke golven door de zaal te vloeien.
In hun live versies worden sommige songs flink opengetrokken. Er mag al eens gejamd worden en er is ruimte voor harde uitspattingen en breed uitwaaierende gitaren, doch alles komt telkens goed op zijn pootjes terecht en de songs lijden nergens gezichtsverlies. Absolute hoogtepunt is “Blood and Sand/ Milk and Endless Waters” dat uitmondt in een kwartier beuken, scheuren, soleren en jammen.
Als bis trakteren ze ons op nog zo een kanjer, “Swallowed By The Sea” start als een Indisch vliegend tapijt, rijt de boel open met een loodzware stonerrif en schakelt vervolgens over in een breed openwaaiende jam waarin de roffeldrums en echoënde gitaren het mooie weer maken.
All them Witches kondigen aan in februari een nieuw album te releasen, iets om met argusogen uit te kijken. Laat ons hopen dat daar weer een tour aan vasthangt die hen deze keer naar wat grotere zalen brengt.
Organisatie: Heartbreaktunes
Rachel Louise, een Nederlandse/Amerikaanse singer-songwriter, mocht de spits afbijten. Samen met haar gitarist warmde ze het publiek op met een selectie softrocknummers. “Far away” was eentje dat ons kon bekoren, net als haar afsluiter “Big girls”.
Hierna was het de beurt aan Depresno, de Noor die samen met zijn band zinderende electropop brengt. Opvallend was de freewheelende drum, aangevuld met elektronische drumgeluiden, die een typische sound geeft aan de band. De diepe basstem van de zanger sprong ook in het oor. Met “Hide and Seek” kregen ze het publiek volledig mee. We hoorden nu en dan een vleugje Jamie Woon bij de Oscar and the Wolf van Noorwegen.
Na twee goede voorprogramma's in de lijn van Aurora's muziek, waren we goed opgewarmd om Aurora Aksnes te bewonderen. De Orangerie was al ruim een maand op voorhand uitverkocht voor de twintigjarige Noorse. Haar dreampop werd ondersteund door een sprookjesachtig decor met in nevel gehulde bossen. We waanden ons in een magische elfenwereld waarin Aksnes als bosnimf over het podium fladderde. Het eerste hoogtepunt van de avond was het geweldige “Warrior”.
Aurora durft haar gevoelige karakter te tonen in interactie met het publiek: 'I think there are many people like me in the room tonight. Just like you all, I feel a bit more than others'. Ze vertelt onder andere dat ze vroeger te kampen had met pestgedrag. Dit komt ook terug in haar nieuwste single “I went too far”, waarin ze vertelt dat ze vrienden wilde worden met haar pesters op school. De dansstijl van Aurora is opvallend. De gestiek van haar armen is soms wat bevreemdend maar haar sierlijke bewegingen passen zeker bij haar uitstraling en haar aura (pun intended). Het publiek reageerde enthousiast op nieuwe en oudere nummers. Dit merkte de blonde zangeres ook en ze noemde het publiek 'the best audience of the whole tour'. 'This is one of the cities we'll definitely come back to', liet ze zich nog ontvallen.
De vierkoppige begeleidingsband van Aurora met een gitarist, twee toetsenisten en elektronische drumgeluiden geven de synthpop in de nummers vorm. “Murder song” en “Animal soul” werden intiem gebracht met enkel zang en gitaar. Aurora speelde goed in op het publiek en kreeg briefjes en zelfs een pluchen beertje. Haar muziek heeft iets weg van Florence Welch, de Britse zangeres die we kennen van Florence and the Machine.
Doorheen het optreden kwam de boodschap van peace and love sterk naar voren. Een minpuntje was de zang die nu en dan wat te schel doorklonk. Voor de rest niets aan te merken op de zang die heerlijk dromerig aandeed. De laatste twee nummers (voor het bisnummer), “Conqueror en “Running with the wolves” waren voltreffers en als afsluiters enorm krachtig en overtuigend. Aksnes kwam daarbij wat meer los van de microstaander en begon vrolijk in het rond te spinnen als een sierlijke draaikolk.
Met slechts een langspeler op de teller staat Aurora nog maar aan de vooravond van haar carrière maar wij zijn in ieder geval al razend benieuwd naar nieuw materiaal van deze Noorse nimf.
Organisatie: Botanique, Brussel
In 2012 wist de jonge nobele onbekende Compact Disk Dummies van de broers Janus en Lennert Coorevits uit Desselgem, amper 19 en 17, de Humo’s rock rally met een dikke streep electropop te winnen . Na de EP verscheen onlangs het grote werk in het debuut ‘Silver Souls’. Een clubtour is het gevolg en eerder waren ze al te zien in de AB en in de Handelsbeurs. Vrijdag ll stonden ze in een zo goed als uitverkochte Kreun. Aan het vele ‘West-Vloams’ te horen moest dit een thuismatch worden. Tja, Desselgem is amper een boogscheut van Kortrijk …
Het duo spreekt een breed publiek aan , van de schoolgaande jeugd, de jeugdbeweging, de jonge koppeltjes tot een ouder publiek. Ze brachten iedereen in vervoering en aan het dansen . Mooi zoiets!
Vanaf de eerste beats werd het duidelijk dat dit een dansparty werd. Janus was begeesterend bezig op de elektronica en Lennert stal de show op het podium en zelfs tussen het publiek. Hun muziek is zo meeslepend dat je niet kan blijven stilstaan. Lennert gaf het grote voorbeeld. Zijn moves zijn superieur, sexy en ongemeen uitnodigend. Op en af het podium, zowel met micro als met gitaar, zijn voor de spring in ‘t veld geen probleem. Hij krijgt iedereen meteen mee op de electrodance van “Silver” en “What you want” . Hun versie van “Let is happen” van Tame Impala klinkt super maar vooral Prince’s “Controversy” is blijkbaar op zijn lijf geschreven. Een ware Vlaamse Purperen ( vanavond traditioneel in het rood) hoogheid is in de maak. Wat een charisma en lichaamsbeheersing heeft die Lennert toch. Zanger, entertainer en multi-instrumentalist. Gitaar, synthesizer, percussie , hij kan het allemaal precies zoals Prince zaliger.
Het dansfeest gaat na een uur naar een hoogtepunt met die eerste single “The Reeling”. Iedereen danst, klapt, springt … komt gek. De Kreun wordt een broeierige, dampende, zwetende discotheek. Na de afsluiters “Feers” en “Remain in light” moet iedereen bekomen van de voorbijgetrokken donderende danswolk. Een drankje en de frisse buitenlucht zijn een dankbaar geschenk.
Het duo is sterk bezig . Prachtsingles, optredens vol overgave en een overtuigend debuut tekenen voor een mooie toekomst . Grootse band!
De CDD had als support een trio uit Gent mee Blow, geen zanger of gitarist , maar een drummer en twee saxofonisten. Bezwerende , ritmische saxen met een drummer die het tempo dicteren.
We meenden bekende begintunes als van Dire Straits (“My latest trick”) en Madness (“One step beyond” en “Nightboat to Cairo”) te herkennen. Toch iets bijzonders in dat halfuurtje om net de aandacht te behouden …
Dank aan Ann – Luminous Dash voor pics homepag
Organisatie: Kreun , Kortrijk
Fu Manchu is één van de bands die in de jaren negentig het stonerrock genre definitief op de wereldkaart zetten. Grote broer Kyuss gaf er na vier albums al de brui aan (wat leidde tot de millionsellers Queen Of The Stone Age), Fu Manchu daarentegen ging gestaag verder met het onveilig maken van clubs en kleinere concertzalen, waarbij ze trouw bleven aan hun zompige stonerrock sound. Wereldsucces hebben ze nooit gekend, maar met de jaren hebben ze een heuse cultstatus verworven en kunnen ze terugvallen op een wereldwijde trouwe aanhang.
De band is er dezer dagen niet bepaald op gebrand om ons met nieuw materiaal te bestoken, ze kiezen er voor om hun fans te verwennen met integrale uitvoeringen van een stel potige albums die dateren uit de hoogdagen van de stonerrock. Bij eerdere passages op Belgische bodem waren ‘In Search Of…’ en ‘The Action Is Go’ al aan de beurt, deze keer is ‘King Of The Road’ het feestvarken, een album uit 2000 en ook al één van hun hoogtepunten.
Het album wordt er in zijn oorspronkelijke volgorde door geramd en met opener “Hell On Wheels” weten we het al meteen zeker, dit is nog even hard, onvermurwbaar en bijtend als 15 jaar geleden, stonerrock met stalen kloten en met een onbegrensde stootkracht, loud as fuck geserveerd. Fu Manchu raast met de genadeloze vernietigingsdrang van een Californische woestijnstorm doorheen de Casino, klassiekers als “Boogie Van”, “King Of The Road”, “Weird Beard” en een bloeddorstig “Hotdoggin’” hakken er keihard in.
De band blijft voor het grootste part trouw aan de oerkrachten van hun originele songs, wat inhoudt dat ze zich niet bezondigen aan onnodige uitweidingen of pocherige solo-momenten. Ze weten met verve de intensiteit van hun vettige sound opnieuw te creëren, en dat is de sterkte vanavond.
‘King Of The Road’ is een vette motherfucker van een album, en met de geweldige live vertolking ervan wordt dat nog eens duidelijk in de verf gezet, elke song wordt als een kruisraket meedogenloos afgevuurd tot de hele zaal aan flarden is geschoten.
De ‘King Of The Road’ tornado heeft dus al lelijk huisgehouden in de Casino, maar Fu Manchu heeft nog wat extra in de tank zitten. In een ronkende bisronde wordt wat meer tijd en ruimte genomen voor solo uitspattingen, onder meer in een alweer pompende versie van de Blue Oyster Cult klassieker “Godzilla”, een song die al jaren niet meer uit de setlist is weg te denken en die ze met een paar welgemikte mokerslagen volledig naar hun hand hebben gezet. Ook in het fenomenale “Saturn III”, uit die andere geweldige plaat ‘The Action Is Go’, worden alle registers nog eens wagenwijd opengetrokken, een hardrock klassieker van het puurste soort en een verwoestend slot van een stomende set.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Helden, ze bestaan nog, zelfs als ze een nokvolle concertzaal als Vorst Nationaal 45 minuten ongeduldig laten wachten. Als ze op de koop toe nog eens PJ Harvey heten, ben je nog iets meer vergevensgezind. Je kan veel over de Britse vertellen, maar sinds het obscure Too Pure-label haar in 1991 ontdekte, is ze bijna drie decennia lang zichzelf trouw gebleven. Zelfs op momenten toen het er naar uitzag dat ze één van de weinige levende rockgodinnen was. Dat deed ze gisteren in Vorst Nationaal ook. Wie dacht een set met de grootste hits te mogen horen, nam maar beter meteen de tram naar huis. Op een paar klassiekers na (allemaal als afsluiter) bestond de 80 minuten durende set uit een collage van haar twee laatste albums (‘Let England Shake’ en ‘The Hope Six Demolition Project’).
Sommige schrijfsels op de sociale media waren bikkelhard. Als de graadmeter van een optreden louter rond entertainment draait, dan ging PJ Harvey in Brussel door de grond. Hopelijk gun je artiesten wel nog de vrijheid om uit te pakken met een eigenzinnige (geniale) show. Als je tot de laatste groep behoort, dan was PJ Harvey groots.
De negen muzikanten met wie de voormalige beeldhouwster deze toer speelt, beklommen het podium als een fanfare. Door hun oude tronies leken ze misschien wat op een afgedankte koninklijke harmonie uit één of ander vergeten dorp, toch zijn het stuk voor stuk mannen voor wie een muziekfan met vol respect zijn hoed voor afneemt: Terry Edwards, Mick Harvey (één van de allereerste Bad Seeds) en natuurlijk haar trouwe maatje John Parish zonder wie PJ Harvey waarschijnlijk nooit als PJ Harvey zou geklonken hebben.
Tussen hun zat ook een kleine vrouw verscholen. Uitgedost in een vreemd verenpak, minirokje, hoge hakken, rond haar nek een saxofoon en gezegend met een stem die van de eerste tot de laatste seconde snor zat. Polly Jean deed alles op zo'n perfecte wijze dat de topmuzikanten nauwelijks opvielen. Hoe glorieus de negen op songs als “Let England Shake”, “The Glorious Land”, “The Ministry Of Defence”, “The Orange Monkey of The Words That Maketh Murder “ ook waren, het was Polly die de touwtjes in handen had en de rest was niet meer dan een hoop gehoorzame marionetten die deden wat van hun werd verwacht.
De twee laatste platen puren uit allerlei genres die PJ Harvey voorheen nog nooit uitprobeerde, zelfs musicalelementen. Daarom zal het wel wat slikken geweest zijn voor fans die stonden te watertanden voor schizofrene rocksongs uit ‘Stories From The City’, ‘Stories From The Sea’ of ‘Uh Huh Her’. Die kwamen er niet, pas na een uur liet PJ Harvey onverwachts (tenzij je stiekem op Setlist fm ging gluren) het lawaaierige “50ft Queenie” op het Belgische publiek los. Voor de rest hoorden we een sarcastische, pijnlijke blik op een planeet die lijkt alsof ze aan haar laatste dagen is aanbelandt. De 47-jarige PJ Harvey biedt je tegenwoordig misschien niet de bloemlezing uit haar fantastische carrière, wel een spiegel van een verloren maatschappij die op iedere seconde het gevaar loopt om gebroken te worden.
De Britse diva was er zichzelf ook wel van bewust dat ze het uiterste van haar fans had gevraagd, en als kleine toegift bracht ze nog de publiekslieveling “To Bring You My Love”, de Bob Dylan-cover “Highway 61 Revisited” en “Guilty”. Samen met haar negen mannen boog ze dankbaar voor haar publiek en riep “thank you”. Meer zei Polly niet tegen haar publiek in Brussel. Dat moet niet, soms spreekt muziek voor zich.
Dank ook aan Luminousdash.com
Neem gerust een kijkje naar de pics van haar set op Best Kept Secret 2016
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/pj-harvey-24-6-2016/
Organisatie: Live Nation
King Khan & The Shrines - Zijne Majesteit omringd door wervelende Shrines
King Khan & The Shrines
Kreun
Kortrijk
2016-10-19
Ollie Nollet
Dit feestelijk avondje werd geopend door het Gentse Mind Rays. Meteen viel op dat de ongecontroleerde chaos van vroeger plaats heeft moeten ruimen voor een wat heldere structuur. Een logische en positieve evolutie hoewel ik een portie onversneden kloteherrie op tijd en stond best kan pruimen. Dit was harde, soms onbehaaglijk scheurende, garagerock waarin de waanzinnige zang gelukkig gebleven was en met veel ruimte voor de gitaar die steeds bevlogen klonk (buiten die ene keer toen hij te veel de hardere regionen opzocht). Toen die gitarist na een gebroken snaar een andere gitaar kreeg aangereikt , zorgde dit verrassend voor een smeuïger sound. Niet alle nummers bleven overeind maar op deze Mind Rays ben ik lang nog niet uitgekeken.
Na een turbulent avontuur met The Spaceshits, een garagepunkcombo uit Montreal, begon King Khan in 1999 te Berlijn, met de toen nog Sensational geheten Shrines, een totaal ander project waarin onvervalste soul zijn plaats vond. Niet dat hij de rock-‘n-roll volledig af zwoor. Enkele jaren later al zocht hij Mark Sultan, zijn vroegere maatje bij The Spaceshits, op om als The King Khan & BBQ Show de hort op te gaan. Tot op vandaag is hij in beide ondernemingen actief.
Na een instrumental waarin meteen al bleek wat voor een schitterende muzikanten The Shrines wel zijn, kondigde de gitarist in pure Las Vegas-stijl King Khan aan waarop Zijne Majesteit in een stijf pak met glitterkraag zijn plaats kwam innemen. De band nam een ronduit verschroeiende start met “Born to die”, een geweldige soulsong met een psychedelisch randje. Dit duizelingwekkend niveau werd nog een hele tijd aangehouden waarbij The Shrines niet alleen begenadigde muzikanten bleken te zijn maar ook nog eens voor spektakel zorgden door voortdurend door elkaar heen te hossen of in het publiek te duiken. Het waren vooral de twee Fransen in de groep, orgelspeler Fredovitch en saxofonist Big Fred Roller, die hierin het verst gingen terwijl enkel de percussionist en de drummer er stoïcijns kalm bij bleven. En King Khan zelf? Die zong de sterren uit de hemel maar de James Brown danspasjes van destijds bleven evenwel achterwege. Zouden de overtollige kilo’s hier voor iets tussen zitten?
Even had ik gedacht dat hij zijn exhibitionistische trekjes had afgezworen maar halverwege de set verdween hij van het podium om terug te komen in een strak zittend pakje met nep bontkraag waarin zijn kroonjuwelen nogal verfrommeld waren opgeborgen. Bovendien bleek de achterkant op de meest strategische plaats voorzien van twee uitgesneden ‘ogen’. Potsierlijk, dat zeker maar zo kennen we hem intussen al jaren en met dit pakje was het niet eens nodig om zijn broek af te steken.
En ten slotte gaat het nog steeds om de muziek die hier steeds verder richting authentieke soul en funk afdreef en daar was ik absoluut niet rouwig om. De nieuwe single, “Children of the world”, een song geïnspireerd op het verhaal van The Invaders (militante groepering die opkwam voor de burgerrechten in Memphis waar binnenkort een documentaire van verschijnt), haalde zo duidelijk de mosterd bij James Brown. Voor de bissen was King Khan zich nogmaals gaan omkleden waardoor we nu zijn indrukwekkende pens konden bewonderen. Het werd een spetterende finale waarin Khan voor één keer zijn statische positie verliet en mee het publiek introk. King Khan, het blijft een fenomeen. Net als The Shrines trouwens.
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Het Britse White Lies uit Londen wordt in ons landje sterk ontvangen …én het kwartet houdt van ons muzieklandje - Twee zo goed als uitverkochte concerten en toe aan hun vierde cd ‘Friends’.
White Lies profileert zich binnen het kader van wavepop, van treffend, slepend materiaal dat dramatiek, bombast sluiert, gedragen door de indringende , galmende bariton zang van Harry McVeigh . Ze zijn te vinden in de lijn van Editors , Interpol en The Bravery en dragen het vaandel van Chameleons/House Of Love en iets verderop dit van Echo/Cure/Joy Division.
Live hebben we hier een nog steeds gretig spelende band , die uit zijn schelp komt en zorgt voor een vol, massief, extravert geluid . Ze behouden een intense spanning van donkere eighties, tintelen catchygewijs en integreren hemelbestormende bombast. Jawel, de live reputatie is sterker geworden door de jaren , het plaatwerk minder …
De nieuwe ‘Friends’ is er eentje van verwarring , net als de vorige btw, ‘Big tv’ . Emotie en pijn gaan muzikaal schuil in een rits wisselende songs in het genre die zich nestelen tussen pop , rock , electro en bombast. Een paar sterkhouders noteren we en die werden vanavond gespeeld , De twinkelende prachtsingle “Take it out on me” opende de anderhalf uur durende set, het poppy “Is my love enough” en het sfeervol innemende “Morning in LA” zaten middenin de set en tot slot hadden we “Come on”, die in de bis zat en stevig rockte.
White Lies is naar zijn publiek gegroeid . Vroeger waren zij in zichzelf gekeerd , hadden een coole uitstraling , nu zijn ze ontdooid en door de respons van de fans dragen ze hen een warm hart toe .
De eerste twee platen zijn in te lijsten, zeker het debuut ‘To lose my life’ , waar nog steeds een handvol songs worden gehaald als de titelsong, “Farewell to the fairground” en “Death”; hier was het publiek sterk uitgelaten , de handen in de lucht en werden de refreinen luidkeels meegeschreeuwd . De donkere , slepende tunes van “Unfinshed business” en “The price of love” vulden aan , twee die ze op vraag van de fans opnieuw hebben bovengehaald. De songs kregen zeggingskracht door de flitsende lightshow.
Een sterk begin hadden we. Na “Take it out on me” was ”There goes our love again” scherp, venijnig en had zich een voornaam plaatsje toegeëigend , electrogrooves en bombast drongen zich gaandeweg op , maar nergens uit de bocht.
In het tweede deel daalde de spanning , de nieuwe “Summer didn’t change a thing” en “Don’t want to feel it all” , niet meteen de sterkste, waren er deels verantwoordelijk voor. Maar dat maakten ze goed met een opwindend , opzwepend slot, intens opbouwend , rockend materiaal als een snedig “Death” en “Bigger than us” , die uiterst overtuigden.
De twee avonden waren succesvol . Hier en daar werd wat aan de setlist gesleuteld , met de gekende nummers als pijlers. Af en toe een losse flodder in de set , maar in z’n totaliteit zagen we dynamiek, scherpte en gedrevenheid!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/white-lies-18-10-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-ramona-flowers-18-10-2016/
Organisatie: Live Nation
Seasick Steve - De typische maar succesvolle formule
Seasick Steve - Black Box Revelations
Ancienne Belgique
Brussel
2016-10-17
Cis Vliegen
Een tiental jaar geleden verscheen het iconische figuur Seasick Steve op ‘Later with Jools Holland’. Dankzij deze televisie passage kreeg ‘de oude man met de baard’ erkenning van het grote publiek. Hijzelf dacht een ééndagsvlieg te zijn, maar staat vanavond voor een uitverkochte AB. Met zijn nieuwe album ‘Keeping the Horse Between Me and the Ground’ tourt hij door Europa samen met de fantastische Black Box Revelation als support. Benieuwd wat deze bluesman met ‘wilde sprookjes’ ons vanavond zal brengen.
De Black Box Revelation deden wat ze moesten doen: het publiek opwarmen! Met een goede set, mooie show en vooral veel energie wisten ze het publiek mee te nemen naar een absoluut hoogtepunt. Zelden maak ik mee dat de AB zoveel aandacht heeft voor het voorprogramma.
De lat ligt hoog voor Seasick Steve en ja ik ga al meegeven dat hij liever limbo danst dan aan hoogspringen doet.
Seasick Steve opent de show met een duidelijke mening over politiek: het interesseert hem geen ***! Waarna hij een kwetsbare soloversie brengt van het Dion Dimucci nummer ‘’Abraham, Martin and John’” Een rustige opener voor een set die later zou moeten ontploffen.
Vervolgens verschijnt zijn Zweedse buddy en drummer, Dan Magnusson, op het podium. Vanaf dat moment steken de twee oude knarren het lont aan. Helaas blijft de ontploffing uit tot het einde van de show wanneer de Black Box Revelation hen vergezelt op het podium
Eigenheid - Het is en blijft een grappig zicht. Twee oude mannen met baarden die elk van jut geven op drum en gitaar. Dat in combinatie met muziek gebaseerd op waargebeurde feiten maken van Seasick Steve niet enkel een artiest maar ook een cultfiguur. Duidelijk is dat Seasick Steve het belangrijk vindt dat mensen weten dat hetgeen waarover hij zingt, ook effectief is gebeurd. Een tijd geleden ontkrachtte journalist Matthew Wright zijn verhaal en hier gaat hij ettelijke keren op in. Zo ratelt hij verschillende nummers af met volgende zin: “If I sing about … it’s because I did!”.
Hoogtepunten - De hoogtepunten zijn zijn grootste onblusbare hits “Walking Man”, “Doghouse Blues” en “Walkin Blues”. Helaas klinkt het vurige “Thunderbird” wat platter ten opzichte van de rest. Maar de absolute topper van de avond is ‘‘Keep that Horse Between You and the Ground” van zijn nieuwe plaat. Hier verschijnt het duo van de Black Box Revelation op het podium waardoor het nummer tien keer meer power krijgt. Dit is het moment dat de bom eindelijk eens ontploft!
Bis - Onder luid gejuich wordt Seasick Steve terug op het podium gesmeekt. Hij begint de bis zoals zijn show, solo en kwetsbaar, maar nu met een cover van het folky nummer “Gentle on My Mind” van Glen Campbell. De song wordt met wolf gehuil onthaald door enkele flauwe grappenmakers in het publiek. Spijtig aangezien dit ‘de sfeer van het moment’ teniet doet. Het volgende “Dog House Blues” maakt het allemaal weer goed.
Een vlakke show - Echte uitschieters zijn er niet. De formule van de show blijft hetzelfde als tien jaar geleden: vrouwelijk schoon op het podium voor “Walking Man”, introductie praatjes bij iedere song, … Maar toch weet Seasick Steve het publiek hiermee te ‘blijven’ boeien. Daarvoor in mijn ogen een dikke pluim! Het publiek laat horen dat die typisch formule de reden is waarvoor ze komen. Ikzelf daarentegen ga voor stevige bluesrock en die komt slechts enkele keren aanbod.
Besluit - Seasick Steve bracht een gezellig optreden met een huiselijke sfeer. Speelde zijn nummers zoals het hoort en gaf veel liefde aan het publiek. Voor sfeer en gezelligheid een dikke tien, maar voor de echte knallende blues die we gewoon zijn van deze knar slechts een zes.
Setlist - Abraham Martin and John (cover), Hell, Gypsy Blood, Bulls Eye, That’s All, Walkin Man, Thunderbird, Walkin Blues, Chiggers, Summer Time Boy, Don’t take it away, Keep that Horse Between You and the Ground; BISS: Gentle on my mind (cover), Dog House Blues
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/seasick-steve-17-10-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/black-box-revelation-17-10-2016/
Organisatie: Live Nation
Warhaus - Donker en speels
Warhaus
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2016-10-15
Charlotte Heyvaert
Het lijkt wel voorbestemd dat een volle maan de Brusselse straten belicht alvorens Warhaus zijn debuut voorstelt in een uitverkochte AB Club. ‘We Fucked A Flame Into Being’ is het veelbesproken album van Maarten Devoldere, een van de frontmannen van Balthazar. Devoldere werd door het Vlaamse medialand al vergeleken met Leonard Cohen en Gainsbourg. Ook wij volgen als makke kuddedieren.
Het voorprogramma lijkt eerst een goed geplaatste grap. Maar toch weten de jonge knapen van Lohaus -jawel, u leest het goed- de zaal al een graad of twee te doen stijgen. De kleine broertjes van Max Colombie brengen dromerige triphop die naar meer smaakt.
Voor Warhaus vindt de kick-off hun Europese tour vindt plaats in de AB. Bij de anders immer onverschillige frontman, zijn toch zenuwen te bespeuren. Op de achtergrond staat een sensueel dartelende Sylvie Kreusch, vriendin van Maarten en zangeres van Soldier’s Heart. Haar onschuldige, dromerige stem verzacht Devolders brutaliteit, die in vele nummers naar boven komt.
“The Good Lie” wordt strategisch vooraan in de set geschoven. De club is meteen mee en hier en daar wordt al uitbundig gedanst. Na enkele uitgesponnen nummers uit het debuutalbum, ontstaat er een rokerige sfeer die speels en gevaarlijk klinkt. We wanen ons in een vintage jazzcafé waar de zuiderse ritmes ons meeslepen en de bassen bezweren.
Plots duikt de band de coulissen in en brengt Devolder, enkel gewapend met een basgitaar, een stille versie van “Memory”. Lang zullen we ons het nummer echter niet herinneren. De club staat er maar verveeld bij en de broeierige sfeer lijkt even nergens meer te bespeuren. “Machinery” snijdt diep ondanks het ingehouden karakter van de song. De kramikkige trompet waar de frontman zich op uitleeft, creëert een aparte sound. In “Against the Rich” openbaart Devoldere zijn gevoelens dan weer als een ware poëet.
De mysterieuze zuiderwind die al heel het concert door de zaal waait, leidt eindelijk tot een onweer. “Here I Stand” mondt uit tot een explosie waarbij Jasper Maekelberg -tevens frontman van Faces on TV- en Michiel Balcaen even een solo tripje cadeau krijgen. Hieruit blijkt nog eens de kwaliteit van de band die ruimte krijgt om te experimenteren.
Warhaus brengt als bisnummer “Bruxelles”. Naar eigen zeggen een breakup- song over een vrouw maar ook een afscheid van de stad. Het nummer laat ons achter met een wanderlust om door straten van Brussel te dwalen terwijl Warhaus dwaalt naar een grootste carrière, zelfs als solo-artiest.
Met dank aan Dansende Beren - Link: http://www.dansendeberen.be/2016/10/16/warhaus-ab-club-donker-en-speels/
Organisatie: Ancienne Belgique , Brussel
Prince, Justin Timberlake, Michael Jackson, James Brown en Lennert Coorevits van Compact Disk Dummies. De laatste degene hoort niet in het rijtje thuis ? Allerminst : de blonde van de broers Coorevits heeft net zoals de eerder vernoemde grootmeesters een snedige en sexy combi in zijn lijf. Hij zingt, en, wat een plezier om naar te kijken, hij kan dansen.
Na de succesvolle doortocht op de Humo’s Rock Rally in 2012 en de EP ‘Mess with us’ 2013 was het een dikke drie jaar wachten op het debuutalbum ‘Silver Souls’. De nummers van deze plaat ademen de electrosound van hun eerste voetstappen tijdens de Rock Rally uit. Er wordt echter ook plaats vrijgemaakt voor een ambachtelijk warm geluid, incluis blazers en een koor.
Is het een thuismatch in de Handelsbeurs of is het publiek gewoon blij ? Duidelijk : bij de opkomst van de broers Lennert en Janus, strak in het circuspak zoals de speelgoedfiguurtjes op de hoes van het album, is het enthousiasme groots. Bij de toegankelijke beats van “Silver” als opener en “What you want” wordt duidelijk dat gillende meisjes de golden circle bevolken. Bij iedere stap van de zanger dichter bij de rand van het podium gaan de decibels de hoogte in en start het dansapparaat van de zanger op : een lichtvoetige meringue, springen ofwel gewoon keihard beuken terwijl hij helder blijft zingen. “Mess with us” en “Monster” gaan op hetzelfde elan verder : de muziek is spontaan, lichtvoetig en Janus Coorevits brengt goedlachs een zeer cleane sound voort. Bij “Holy Love” en de Tame Impala-cover “Let it happen” gaat de verwarming ietsje de hoogte in met het opgetrommelde blazerskwartet, wat zorgt voor instant herfstelijke gezelligheid en soul.
Echt interessant en een beetje vuil wordt het zo ergens tussen “True Colours” en “Girls keep drinking” . Dan daagt het dat de zanger niet gaat stoppen met dansen en dat zijn gitaarspel slick en sexy is. Een flard “Controversy” van Prince, en daar is het aha-moment : Vlaanderen heeft met Compact Disk Dummies simpelweg zijn eigen electro mini Princeversie. Hij geeft met zijn charisma dat onvergetelijk extraatje aan het optreden.
Het afsluitingstrio “The Reeling”, “Feers” en “Remain in light” zijn perfecte binnenkoppers, de zanger gaat met zijn gitaar nog even het publiek en de dankbaarheid van de broers is hartverwarmend en sprankelend.
Dank aan Ann – Luminous Dash voor pics homepag
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Handelsbeurs)
Dansen op een vrijdagavond? Waar kon het afgelopen week anders dan in een uitverkochte Ancienne Belgique. De vrouw die voor het dansfeestje zorgde was Dua Lipa, de nieuwe poprevelatie van het moment.
Het ritme zat er van de eerste noot in. Dua Lipa opende met één van haar eerste singles “Last Dance”. Het beloofde een stomende avond vol hits te worden, waarop we bijna elk nummer konden meezingen. De tienermeisjes en het groot aantal jonge mannen, die in de zaal aanwezig waren, bevestigden dit.
Wat de nieuwe popzangeres zo leuk maakt is haar eerlijkheid en directheid met de fans. Tijdens “Blow Your Mind” selecteerde Dua Lipa lukraak enkele fans uit het publiek, die met haar mee mochten dansen op het podium. En dat werkte. Het publiek werd nog enthousiaster en ging nog meer uit zijn dak op nummers als “New Love” en “Running”, die we binnenkort kunnen terug vinden op haar eerste plaat.
Dua Lipa presenteerde in haar muziek vooral pop melodieën, onderdrukt door stevige beats. Soms zong ze wat op band, soms zelfs iets valser. Maar hey, we zijn nog steeds een popzangeres aan het bekijken.
Een full album heeft ze nog niet, maar toch kan ze al een hele resem fans op haar palmares schrijven. Hoe kan het ook anders met hits als “Be The One”, waar Dua Lipa tevens het eerste deel van haar set mee afsloot.
Bissen deed de nieuwe queen of pop met een iets rustiger en onbekend nummer “For Julian”. Nadien vuurde ze nog een keer een bom op het publiek van de AB af met publiekslieveling “Hotter than hell”. Het publiek ging nog een keer uit zijn dak, danste alles er uit.
Zingen is Dua Lipa haar sterktste punt nog niet. Sfeer maken en ‘hotter than hell’ - zijn dan weer wel. Wij zijn alvast benieuwd naar dat binnenkort te verschijnen debuut!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dua-lipa-14-10-2016/
Organisatie: Ancienne Belgique , Brussel
Het New-Yorkse Parquet Courts heeft zijn met ‘Human Performance’ veruit zijn beste plaat uit: minder experiment, van het eerste tot het laatste nummer voldragen nummers, rustiger ook, maar daardoor tot volle wasdom gekomen. Bij vorige platen dachten we nog, niet slecht, maar ook niet pakkend. Maar ‘Human Performance’ is toch een van de rockplaten van 2016, ook al halen ze heel erg de mosterd uit de jaren zeventig bij een Velvet Underground van de latere platen en vooral The Modern Lovers.
Het bestuur Openbare Werken had besloten om bij de start van het weekend de Brusselse tunnels af te sluiten, zodat we pas dik in het tweede nummer de Orangerie betraden. Er bleef genoeg Parquet Courts over, want ze zouden vanavond zo maar eens 22 nummers er door jagen, en dat ondanks de lange onderbrekingen tussen de nummers die de band opvulde door onzin te spuien. Ze waren in vorm, de klank zat goed, de gitaarnummers werden opgesmukt door een orgeltje, en de meer punky nummers die Andrew Savage zong, stonden recht op hun pootjes. Normaal zijn we meer fan van de nummers die de boomlange Austin Brown zingt, maar vanavond viel het in balans.
Naast de duidelijke jaren zeventig proto-punk invloeden, maken Parquet Courts ook meer dan geslaagde uitstapjes naar andere genres: “Captive of the sun”, met zijn parlando rap, had wel van Beck Hansen kunnen zijn, en “One man, no city” was een dikke kwak guacamole met zijn huppelend salsa ritme. Parquet Courts wordt dikwijls onterecht vergeleken met Pavement, landerig wordt het nooit bij deze New- Yorkers, en beide zangers zijn ook veel toonvaster dan Stephen Malkmus, maar kijk “Steady on mind” was toch een country trage die op het conto van Pavement had kunnen staan.
Het tegendraadse zat er hier en daar toch nog in, bv. in de non-song “I was just here”, maar dat was toch de uitzondering: vijf kwartier lang bewezen Parquet Courts dat ze sterke songschrijvers geworden zijn. Het orgelpunt was wellicht het country geinspireerde “Berlin got blurry”, met zijn, pun-intended, invallend orgeltje.
Hun punk-ethos hebben ze nog: geen bisnummers en veel onzin tussen de nummers die de flow er wat uit halen. Deze band zal altijd het best tot zijn recht komen in de kleine en middelgrote zalen, en moet wat mij betreft niet groter worden. Small is beautiful!
Organisatie: Botanique, Brussel
Amongster - Explosies en hypnose gaan hand in hand
Amongster
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2016-10-13
Niels Bruwier
“We hebben iets te vieren”, zei frontman Thomas Oosterlynck na drie nummers in de set. Het klopt, begin september kwam hun debuutplaat ‘Trust Yourself To The Water’ uit en die moest Amongster wel voorstellen in de AB. In het lijstje electropop toppers dat ons kleine Belgenlandje de laatste tijd rijker werd (denk Bazart, Oscar & The Wolf, Warhola,…), klinkt Amongster als de puurste. In 2014 nog winnaar van De Nieuwe Lichting, maar ondertussen al helemaal ingebed in de Belgische muziekscene. Zwoel, sexy en sensueel wist de band de uitverkochte zaal te begeesteren en had daarvoor niet meer nodig dan hun eigen, lekkere nummers.
Wanthanee, een andere winnaar van De Nieuwe Lichting, mocht het concert openen. Zoals we dat gewoon zijn van de dame, bracht ze gevoelige indie folk met een indrukwekkende stem. Ze kreeg de zaal zowaar helemaal stil, straf voor een voorprogramma!
Uiteindelijk zat iedereen vol ongeduld te wachten op Amongster (vanzelfsprekend). De band vloog er meteen in met “Teacher”, de eerste single van de plaat. Een herkenbaarheidsfactor is altijd goed om mee te beginnen, slimme zet van de band. Al snel werd duidelijk dat Oosterlynck zijn beste moves niet had thuis gelaten. Op de beats van de muziek bewoog hij zeer langzaam mee waarna het publiek niet anders kon dan hem na te bootsen.
Al snel werd duidelijk dat Amongster in het begin vooral inspeelde op de dromerigheid van zijn muziek. Met twee synthesizers op de achtergrond ontstond er wel een broeierige sfeer die de warmte in de zaal naar het kookpunt bracht. Af en toe kropen er ook wat psychedelische invloeden in de muziek, wat de variatie in de set alleen maar versterkte. Met “Trust Yourself To The Water” kregen we zelfs een zonnige, vrolijke sfeer. De rauwe stem van Oosterlynck maakte ieder nummer zo eerlijk en open. Het gevoel dat hij er in stak, kwam er live helemaal uit door de manier waarop hij zich inleeft in zijn muziek.
Dat is de sterkte van deze band: een frontman die op het eerste zicht wat schuchter oogt maar zich al snel ontpopt tot een echt podiumbeest. De band verbleekte er bij, al mag ook gezegd worden dat zij een fantastische ondersteuning gaven. Af en toe wat samenzang, soms zelfs een gitaarsolo en vooral de warme sfeer die zo goed bij de nummers past. Met wat rustigere songs kabbelde de set wat verder. Op zich niet erg, maar na een tijdje wou het publiek toch wat meer dansen. En alsof ze de gedachten van het publiek konden lezen, speelde Amongster “Bright Life”, één van de eerste hits van de band. Een spannend en explosief nummer dat eindigde in een fantastisch gitaarspel dat zelfs wat post rock invloeden bevatte. Meteen opgevolgd door “Butcher’s Boy”, het dansbaar nummer waar iedereen zo op wachtte. De vette synths penetreerden je oren en de gitaren deden denken aan Balthazar. Ja, daar zal Jasper Maekelberg wel voor iets tussen zitten. Het is een catchy song die zeker blijven hangen. Is het niet door het aanstekelijke sfeer dan wel door de instrumentaliteit.
Met “Runalong” doet het publiek voor het eerst mee met een sing-a-long. Toch wat vreemd, want het is niet de grote hit die op de radio word gespeeld. Plots nodigde Amongster voorprogramma Wanthanee mee op het podium. Ze is duidelijk goeie vrienden met de band en mocht zich even in het geheel mengen. Met haar zoete stem en viool bracht ze wat extra romantiek op het podium. “Leo” en “Salrow” staan niet op de plaat, maar behoorden wel tot de hoogtepunten van de set. Een dreigend geluid, angstaanjagende gitaarsound en vooral de hypnotiserende stem van Oosterlynck brachten deze nummers tot een waanzinnige apotheose. Het was alsof de wereld zijn laatste adem uitblies en Amongster ons mocht voorzien van de passende soundtrack. Jammer genoeg blies de band ook zijn laatste adem uit en verlieten ze met “Fear Until You Leave Me” het podium.
Gelukkig was er nog een enthousiast publiek dat meer wou! Eerst kwam Thomas Oosterlynck helemaal alleen terug het podium op om het gevoelige “Welcome To My Friends” te brengen. Je kon een speld horen vallen in de zaal, iedereen was geconcentreerd op dit emotioneel nummer. Hij stuurde hij ons naar huis met een rustig en zweverige song om zo met een gerust gemoed te kunnen slapen.
Amongster bewijst met deze set dat ze helemaal volwassen zijn geworden. Klaar om nog meer zalen plat te spelen met hun duister geluid boordevol verrassende wendingen.
Met dank aan Dansende Beren - Link: http://www.dansendeberen.be/2016/10/14/amongster-ab-club-explosies-en-hypnose-gaan-hand-in-hand/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Blij dat we terug iets horen van The Wedding Present , een goed bewaard Brits muzikaal geheim uit Leeds van zanger/componist/gitarist David Gedge . Hij is nog de enige vaste waarde van een band die we in het 90s indielandschap maar al te graag koesteren . De platen ‘Seamonsters’ , ‘Watusi’ en ‘Saturnalia’ zijn onmiskenbaar groots; maar vergeet dat debuut uit de eind80s ook niet , een hommage aan UK speler ‘George Best’ . Gedge trok zelfs meteen de aandacht met “Give my love to Kenny”, uit die plaat . En “My favourite dress” werd op het eind nog opgestoft; hij hield ons in zijn greep door die repetitieve , opbouwende grooves en ritmes.
Inderdaad , je tekent voor een avondje goed in het gehoor liggende, fris sprankelende, rockende gitaarpopsongs van een getalenteerd artiest , die net als een Go-Betweens of The Chills hier nooit écht kon doorbreken. De songs worden omfloerst van een gedoseerde portie effects , maar verliezen nergens hun warmte en schoonheid.
Door de jaren zagen we de band in wisselende bezetting . Gedge brengt een nieuwe plaat zo om de vier jaar en komt nu aandraven met ‘Going Going’ . Hij heeft jonge wolven rond zich met een bevallige bassiste , de lange blonde haren en kort gerokt . De drie waren erg goed ingespeeld op hun grootmeester en in de concentratie kon er zelfs makkelijk een grapje van af.
Dertig jaar indie in anderhalf uur. Hij grasduinde in het oeuvre en voegde er een tweetal nieuwe songs aan toe van de nieuwe dubbel ‘Going Going’ . “Rachel” is de popsong, “Little silver” en “Birdsnest” rocken en op het afsluitende “Santa Monica”, ging het kwartet stevig door , diep , erg diep , ruim tien minuten lang .
We kregen een gevarieerde set , waar nog enkele snedige rockers aan bod kwamen als “Come play with me”, “Mothers” en “Brassneck” , naast hun kenmerkende lekker dromerige, meeslepende, broeierige, opbouwende rollende gitaren en ronkende basstunes van een “Dalliance”, “Spange” , “End credits” en “What have I said now”. Beheerst durven ze te exploderen . Naar het eind hadden we overtuigende versies van “Dare” en “Drive” , twee intense, rauwe, energieke nummers.
Ze hebben nog een pak popparels uit , maar anderhalf uur is voor Gedge meer dan genoeg. We werden dan ook voorbereid dat er geen bissen aan te pas kwamen , waar hij voor gekend is , alles wordt in één geheel gespeeld . Gedge is een aangenaam persoon, die graag reacties oproept en inspeelt op zijn publiek .
In de goed gevulde Rotonde zagen we een ouder publiek . Jammer dat de jonge garde deze invloedrijke underground band niet kent of ontdekt . Een buitenbeentje , eentje die Indie-Rock koestert en in z’n puurste vorm speelt . Sterke set!
Organisatie: Botanique , Brussel
Nederlands 
Français 
