Guido Belcanto & Roland – Kleurrijke jamsessie
Guido Belcanto & Roland (****) - Twee iconische figuren binnen de Belgische (Vlaamse) muziekwereld die de handen in elkaar slaan en tekenen voor magische concerten; ze gaan nu onder de noemer 'de stratiers van het chanson' op tournee, en waren ook te zien in de Sint-Annakerk, Lokeren, op zich een bijzondere locatie.
Guido en Roland zijn ooit begonnen als straatmuzikanten, en gingen elk hun eigen weg. In hun connectie mondt dit uit in een kleurrijke jamsessie, die folk, blues, smartlap en chanson met elkaar verbindt.
"Goedenavond beminde gelovigen”, zei Guido waardoor het ijs werd gebroken voor een avondje gitaarvirtuositeit en ‘een lach - een traan’ in hun verhalen.
Een kleine kanttekening: de gitaar werd door de akoestiek in de kerk wel wat weggedrukt waardoor de stem van Guido Belcanto er wat teveel bovenuit te horen was. Maar voor de rest hoor je ons niet klagen.
Het duo ging bijzonder speels en ongedwongen tewerk; met een bont allegaartje aan smartlappen van o.a. De Zangeres zonder Naam, “Witte Rozen”, 'eigen nummers als “De Verpleegster” en enkele bekende chansons, folklore, blues. Post Coïtale Blues die zorgde voor een erg warme sfeer en het publiek intrigeerde, ontroerde door handclaps. Ook Will Tura’s “El Bandido” ontbrak niet.
Heel wat muziekstijlen dus en er werd in het Frans, Nederlands, Engels en zelfs Spaans gezongen. Muzikaal erg gevarieerd, ingetogen als extravert, waarbij de registers wel eens werden opengetrokken. Het was een soort reis rond de wereld, uiteenlopende, brede culturen die elkaar de hand reiken en elkaar niet bekampen …
Guido Belcanto & Roland kregen de handen moeiteloos op elkaar, de sfeer zat er heel de avond goed in. Muzikaal werden de heren aangevuld met op accordeon en piano: Ad Cominotto , contrabas: Jasper Hautekiet en drums: Jeroen Stevens, een enorme meerwaarde, dat het geheel compleet maakte.
De diversiteit in stijl, aanpak en in taal zorgden voor een boeiende, ontspannende, kleurrijke avond, die allerlei emoties losweekte; een combinatie van hun virtuositeit, de unieke blues van Roland en de verhalenverteller, pur sang, Guido Belcanto. Een daverende ovatie volgde.
Wat een magie van deze twee …
Organisatie: Fat Bastard Promotions
BEUK viert tiende verjaardag met groot feest in de Cactus Club
BEUK + Mr Myst
De Nederlandstalige hardrockband BEUK bestaat tien jaar en dat werd op zaterdag 2 maart gevierd met een groot feest voor alle fans in hun thuisstad Brugge. Met ruim meer dan 400 waren ze in de Cactus om hun favoriete band aan te moedigen en een feest is het geworden.
Het gaat goed met BEUK. In tien jaar tijd speelden ze 240 concerten. Dat is meer dan het lijkt. Dat betekent bijna één concert om de andere week, en dat dan tien jaar lang. Dat palmares kan zeker niet elke band in Vlaanderen voorleggen. Hoogtepunten zijn er genoeg: Alcatraz, een twintigtal shows in de UK en dan nog tientallen shows in onder meer Frankrijk en Nederland. Daarnaast bracht dit trio tal van albums en EP’s uit en hebben ze een reputatie opgebouwd met leuke clips bij hun singles. Ondanks hun groeiende populariteit behoudt deze band zijn liefde voor de kleinste clubs en zaaltjes.
De support voor het verjaardagsconcert kwam van Mr Myst. Vorig jaar bracht deze Oostendse glam- en sleazerockband het prachtige album ‘7 Deadly Sins’ uit, maar het lijkt alsof hun live-promo-machine pas dit jaar echt op kruissnelheid komt.
De setlist van Mr Myst in de Cactus was zowat dat volledige nieuwe album (en ook nog eens in de volgorde), met puike versies van titeltrack “7 Deadly Sins”, “This Is What Women Do” en “Vanity”. Hun nochtans prima cover van Michel Sembello’s “Maniac” (uit de film Flashdance), die ook op dat album staat, lieten ze op stal staan. Wel hun klassieke afsluiter: “2FU4U”. Waarbij het refrein (Too fucked up for you) zowel door de band als het publiek op de eerste rijen wordt uitgebeeld met handgebaren.
Om maar te zeggen dat het visuele belangrijk is bij Mr Myst. En dat weet zanger JSD maar al te goed. Het wringt wat met de Vlaamse aard die zegt ‘doe maar gewoon, da’s al gek genoeg’. Dat doet JSD dus niet. Hij vult de emmer met glamrock-clichés tot aan het randje, met vuurwerk, een megafoon, een hele verkleedkoffer (inclusief roze jas, bandana en zonnebril, een legerpet, verschillende cowboyhoeden, sjaaltjes en noem het maar op) en met het volledige arsenaal aan stoere en coole poses dat glam en sleaze ooit al gebracht heeft. En hij komt er mooi mee weg. Op geen enkel moment lijkt het ‘erover’, al flirt hij met overtuiging met die grens. En vooral, als je dat allemaal wil en kan, en je hebt er dan ook nog eens de stem voor, dan is al dat visuele gewoon een leuke extra.
Mr Myst is natuurlijk meer dan de frontman. Ook band-oprichter en gitarist Atticus Myst is op het podium een aandachtsmagneet. Cool en tegelijk heel trefzeker de juiste akkoorden aanslaan: you’re doing it right. De hele show is een lust voor het oog. Mr Myst stak in Brugge het vuur aan de lont voor BEUK, zoals dat de bedoeling was.
De drie mannen van BEUK kwamen beheerst en rustig het podium van de Cactus opgewandeld en gaven mekaar nog een vuistje voor het eerste akkoord werd aangeslagen. Dat ze deze concertzaal zo makkelijk hebben doen vollopen, heeft hen inzake zelfvertrouwen een extra zetje gegeven. De openingszin van zanger Roel kan tellen. “Wij zijn BEUK en wij spelen rock ’n roll”. Is dat niet bijna de vertaling van de zin waarmee Lemmy elk optreden van Motörhead opende?
BEUK heeft een mooie evolutie gemaakt, zowel in de lyrics als muzikaal. Het meest recente werk klinkt bijvoorbeeld net wat steviger dan dat van de eerste releases en concerten. Op de setlist voor hun tiende verjaardag stond vooral nieuw werk. Ze zetten de beuk erin met “Woord Voor Woord”, van hun recentste EP, waarvan alle tracks gespeeld worden. De drie singles die ze dit jaar al uitbrachten, en die mogelijk de basis vormen van alweer een nieuwe EP of album, komen in Brugge allemaal voorbij: “Barst”, “Loop Naar De Hel” en “Overal En Nergens”.
Van hun debuutalbum ‘Strak Plan’, uit 2016, speelden ze op hun eigen feestje in de reguliere set enkel “Station Dementia”, hoewel een paar mensen in het publiek ook graag nog “Strak Plan Jacky” gehoord zouden hebben. De Jimi Hendrix-cover Voodoo Child kan op extra veel applaus rekenen Voor “Geniale Gipsy” mag Piet Overstijns van Dyscordia mee komen zingen en die doet dat met verve. Het nummer wordt in een akoestische versie gebracht en zo leren we dat drummer Laurent zelfs met enkel een tamboerijn toch een publieksmenner kan zijn. Een klein beetje jammer is het dat Piet enkel bij BEUK komt meezingen, want op het recentste album van Mr Myst leverde hij eveneens een gesmaakte gastbijdrage.
De set is netjes opgebouwd en het enthousiasme van het publiek wordt met elke track een beetje groter. Bij “Beuker” beginnen honderden mensen spontaan het ritme mee te klappen en bij “Monster”, de afsluiter van de reguliere set, is er een stagediver die na zijn sprong voor een moshpit zorgt.
De bisronde volgt snel en daarin krijgen de fans dan toch een extra nummer uit het debuutalbum: “Delfine Klopt Erop”, de ode van BEUK aan de lokale heldin die zowaar wereldkampioene boksen werd. De uitsmijter wordt aangekondigd als een ‘slow’ maar het wordt een cover ib overdrive: “Poep In Je Hoofd” van De Raggende Mannen. Fantastisch hoe dit nummer in ere wordt gehouden! Op die twee nummers gaat het Brugse publiek nog een laatste keer helemaal uit z’n dak.
Tien jaar BEUK was een leuk verjaardagsfeestje. Wil iemand al de Cactus reserveren voor volgend jaar?
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Bizkit Park - Een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein
Cover/tribute bands ze vliegen ons rond de oren. Meestal krijg je een doorslag van het origineel of … nét dat iets meer-minder. Maar sommige bands overstijgen zichzelf en voegen er nog wat aan toe. Bizkit Park is er zo eentje en behoort al ruim tien jaar tot de tweede categorie. Wat zij doen is het ‘nu-metal’ genre opwaarderen, alsof zij die stijl hebben uitgevonden. En dat maakt hen een unieke muzikale parel om te koesteren.
We volgen hen al vanaf het prille begin en zagen een band die zijn publiek enthousiasmeert en zorgt voor de nodige ambiance.
Een compleet uitverkochte AB moest er nu aan geloven… Na tien jaar zijn ze nog steeds een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein.
Opwarmer was MANTAH (****) is sinds de release van hun prachtige schijf 'Evoke' in 2022 - aan een stevige opmars naar bezig en stonden o.a. op Alcatraz Fest .
Lees hier de cd review .
Een erg gemotiveerde band was hier bezig en na een rits drum mokerslagen vlogen ze er direct in! Ze zorgden voor een energieke sound en hadden het publiek mee in hun muzikaal verhaal. Een verdomd strakke live band was hier bezig, vuurballen werden afgeshotten en op de koop toe wist de spraakzame en beweeglijke zanger het publiek op te jutten. Sterk alvast! Het daverende applaus was terecht!
Goed opgewarmd dus voor Bizkit Park (*****), waar iedereen naar uitkeek … Al meteen hadden ze de handen op elkaar met de eerste klepper “My Generation”. Een ferme kopstoot dus! De dynamiek zetten ze verder op “Down With The Sickness” van Disturbed en “Got To Life” van Korn, met een moshpit tot gevolg. De security had hier zijn handen vol met crowdsurfers.
Bizkit Park had het publiek mee en drukte gretig,hongerig het gaspedaal nog meer in . Wat een energie , wat een set … Ze vuurden een rits ‘nu-metal’ hits in een razendsnel tempo af. We kregen een circle pit nu, tot ver naar achter, en zelfs een heuse Wall of Death. De band loodste ons op die manier naar een schitterende, wervelende finale.
Er volgde ook een mooi, emotionele, overtuigende ode aan Linkin Park, met “Papercut”, “Faint” en “Numb”. Verder nog een bijdrage van Korn's “Here to stay” en System of A Down met “Toxicity” en “Chop Suey”, afsluiter van de avond. Limp Bizkit verbleekte totaal, zeker als hun “My Way” werd ingezet. Bizkit Park speelde het nog beter, sterker, overtuigender.
Een optreden van Bizkit Park is een unieke totaalbeleving met hun ‘nu-metal’ sound. Ze weten moeiteloos mensen met elkaar te verbinden.
Deze 'cover' band (mogen we het woord cover uitspreken?!) overstijgt zichzelf. De adrenalinestoten voelden we letterlijk. Hierop stilstaan was onmogelijk. Dit was gewoonweg een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein optreden.
Setlist: My Generation (Limp Bizkit) //Down With the Sikness (Disturbed) //Got To Life (KoRn)//Faint (Linkin Park)//Psychosocial (Slipknot) //Last Resort (Papa Roach)//BOOM (P.O.D.) //Falling Away From Me (KoRn)//Ones Step Closer (Linkin Park) // Rollin' (limp Bizkit) // Toxicity (System of a Down) //Crawling (Linkin Park)//My Own Summer (Deftones)//My Way (Limp Bizkit) //Butterfly (Crazy town) // Blood Brothers (Papa Roach)// Alive (P.O.D.) // Papercut (Linkin Park)//Duality (Slipknot) //Here to Stay (KoRn) //BYOB (System of a Down) // Wait & Bleed (Slipknot) // In the End (Linkin Park) // Break Stuff (Limp Bizkit) // Prison song (System of A Down) // Limp Bizkit (Hot Dog) // Lords of the boards (Guano Apes) // Cry me a river (De Jaren nul)// Unwritten (de Jaren Nul) // Take A Look Around (Limp Bizkit) // Bodies (Drowing Pool) // Numb (Linkin Park)// Chop Suey (System of A Down)
Organisatie: Live Nation
Vive La Fête - Al 25 jaar explosief in feestjes
‘Het zilveren jubileum van Vive la Fête, dat vraagt om een stroomstoot als gift’, moeten Danny Mommens en Els Pynoo gedacht hebben. In Brugge gaf de iconische electro band al hun energie aan hun publiek.
De band schoot uit de startblokken met een banger van jewelste: “Nuit Blanche” is een soort Lio on steroids. De band bewees zo meteen niet alleen op de nostalgie te teren, ook vandaag klinkt Vive La Fête nog relevant. “Tokyo” heeft dan weer wat meer vibes van Soulwax en de echte technokant van de band. Sowieso zijn Danny en Els nooit vies geweest van wat herhaling in hun sound. De hits van album ‘Grand Prix’ moesten dan nog komen. Met “Hot Shot” toonde Els – op blote voeten – zich een eerste keer van haar meest kirrende kant, geflankeerd door de springende riedels van de keyboards. Die waren trouwens doorheen heel de set on point, en leken bij elk nummer weer een versnelling hoger te schakelen. Danny pakte voor het eerst de leiding in het Duits bij “Quatsch”, Els timede haar tralala’s en jaja’s perfect. Ook “Liberté” en “Exactement” hadden een ongelooflijke elegantie en stijl in zich. Alsof het de receptie was vooraleer de echte zwijnerij kon beginnen. Zwevende deuntjes in een saus van keys, op een bedje van strakke baslijn.
“’t Is hier warm wi!”, leidde “Touche Pas” in. Met de energie dat Pynoo in de show steekt, konden we dat zeker geloven. Ook in het publiek zagen we ettelijke pareltjes zweet lopen, gepaard met enthousiaste danspasjes. Daarna was het nog eens tijd om Danny de lead te geven bij “Everybody Hates Me”. Een nummer dat we op de plaat altijd wat platjes leken te vinden, kreeg live echt wat rock ’n roll in de set te brengen. Els Pynoo voelde zich wat belachelijk bij het roepen van de aah’s en ooh’s, maar ‘als David Byrne van Talking Heads dat doet, dan durf ik dat ook’, verdedigde ze zich. Het was de intro voor de explosie van het feestje. Met “La Verité” en “AC” werd het publiek opgezweept. Zeker die laatste kreeg iedere keer een extra couche of versnelling, waardoor het extreem dansbaar werd.
En nog had Vive la Fête er nog niet genoeg van. Het tandboor-introotje leidde bisnummer “Maquillage” in. Tussendoor wat tetris tonen en dreunende beats, gepaard met Els die haar zangtalent nog eens extra in de verf zette door op het einde de toon ellenlang aan te houden. Meteen volgde “Noir Désir”, waardoor ze zichzelf geen rust gunden. De screams van Pynoo zinderden en ze haalde er zelfs de ukulele bij.
Als afsluiters kregen we een heerlijke cover van “Popcorn” en “2005”. Met een kleine elektroshock werden we weer buiten gestuurd.
Vive La Fête verloor duidelijk nog geen pluimen, zelfs na 25 jaar kregen we nog kriebels in onze buik.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5772-vive-la-fete-01-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Sound & Vision (ism Cactus Club, Brugge)
SLIFT - Stoner wervelwind
Hooveriii uit Los Angeles vertoeft op hun platen ergens in een psychedelisch laid back sfeertje waar ook bandjes als Allah-Las, Holy Wave of The Murlocs rondhangen. Live bleek Hooveriii toch uit een straffer vaatje te tappen en leunden hun songs eerder aan tegen Meatbodies, Fuzz, Osees, Frankie & The Witch Fingers en zelfs King Gizzard. In lange tracks als “The Ship That I Sail” en “Gone”, waarin de gitaar ongeremd loos mocht gaan, leek Hooveriii het best op dreef.
Hooveriii zorgde voor een verdomd sterke set en zette zo de toon voor wat een uitzonderlijk psyhrock avondje zou worden.
Een kleine 2 jaar geleden mochten we SLIFT nog meemaken in de Casino, St Niklaas, toen gingen ze wervelend van start maar mondde hun concert uit in een te lange jam van noise en experiment.
In Lille was SLIFT vanavond echter meer dan anderhalf uur bij de les en het klonk heel de tijd fantastisch. Natuurlijk waren er alweer menige noise-uitspattingen, maar SLIFT verloor deze keer zichzelf niet in een doelloze jampartij. Het powertrio was immers verpletterend, razend, intens en luid zonder daarbij het noorden kwijt te raken.
SLIFT stelde ‘Ilion’ voor, een plaat die zowaar even sterk is als de fenomenale voorganger ‘Ummon’.
Met “Ilion” en “Nimh” ging de SLIFT TGV verschroeiend van start om pas anderhalf uur later met de epische klanken van “The Story Has Never Been Told” er een joekel van een eindpunt achter te zetten. SLIFT raasde gans de tijd met een duivels space-gehalte doorheen hun set die uitsluitend was opgebouwd uit die laatste 2 geweldige albums. Lange songs dus, maar wel met een verschroeiende intensiteit. Een wervelwind van jewelste, episch, supersonisch en soms meedogenloos hard, zo kon je nog het best SLIFT omschrijven.
Ze zetten een unieke stoner-psychedelische hardrock sound neer die met niets of niemand te vergelijken valt. Nou ja, niemand is veel gezegd, in de ontspoorde prog-rock van “The Words That Have Never Been Heard” meenden we een zweem Motorpsycho te herkennen, maar dan wel een op hol geslagen Motorpsycho. En in een uitgesponnen “Lions, Tigers and Bears”, een kanjer uit het “Ummon”-album, hing de gekte en uitzinnigheid van Osees rond.
Nog drie parels uit die vorige plaat: een weergaloos “Ummon” knalde met heuse orkaankracht door de boxen, “Hyperion” brieste dat het geen naam had en “Altitude Lake” was een avontuurlijke ontdekkingstocht doorheen het heelal.
SLIFT onderscheidde zich vanavond als een band die hoge toppen scheert in een wereld waar de stoner-rock groepen mekaar voortdurend voor de voeten lopen.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
SLIFT
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5764-slift-29-02-2024.html
Hooveriii
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5763-hooveriii-29-02-2024.html
Organisatie: Aéronef, Lille
Julien Tassin - Hartverwarmend solo optreden
We zakten af naar een brunch concert van Julien Tassin (*****) in de Ha Concerts, Gent. Die brunch concerten zijn alvast een formule die aansluit in de Ha Concerts!
We volgen de jazzmuzikant uit Charleroi, die over de taalgrens reeds zijn sporen heeft verdiend, al een tijdje. De man improviseert in het genre en voegt er gretig blues aan toe, wat hem een creatief pareltje maakt. Met band als solo.
Vorig jaar hadden we nog een interview over zijn in 2022 verschenen release 'Primitiv'; lees gerust .
In HA Concerts was hij helemaal op zijn eentje en wist hij ons te bedwelmen met enkel z’n gitaar en de songs gedragen door z’n warme stem.
Julien Tassin zit binnen het lijstje unieke jazzmuzikanten in ons landje. De foyer was dan ook goed volgelopen. Op z’n gitaar is hij vindingrijk en beeldrijk. In zijn eentje bouwt Julien Tassin een brug tussen blues - jazz en weet hij te improviseren.
Een boeiende set dus door al die variaties en de integere, gevoelige, hartverwarmende sound En soms konden de registers worden open getrokken. Naast songs uit zijn laatste album 'Primitiv' was er plaats voor enkele nieuwe; een balanceren van klankkleur en experiment.
Het nieuwe materiaal, eind 2024 begin 2025 af, is alvast veelbelovend opnieuw!
Julien Tassin behoudt moeiteloos een uur lang de aandacht, door die zalvende aanpak en die verwoestende uithalen. Die veelzijdigheid intrigeert.
Hij is erg spraakzaam, en doet zijn uiterste best om in het Nederlands het publiek aan te spreken.
Hoogtepunt in de set waren o.m. “Africa Dream”, “Primitiv” en het prachtige”'Blues for Nina Simone”. Het lange applaus was dan ook veelzeggend. In de bis hadden we het puike, grensverleggende “Work”, een tip van de sluier naar de toekomst toe …
Julien Tassin wist in z’n eentje het publiek in te pakken met die stijlvariaties van blues-jazz, de wisselende klankkleur en de ruimte voor improvisatie-experiment. Hij bewijst een uniek gitarist te zijn. Te koesteren, deze man!
Setlist: 1. F blues 2. Les chaines 3. Traditionnel 4. Our Trees 5. Africa Dream 6. Primitiv 7. Blues for Nina Simone 8. Mozaik 9. What's inside
Encore: Work
Pics homepag @Wim Wabbes
Organisatie: HA Concerts, Gent
Kim Petras – Tussen aanstekelijke pop en decadentie
De Duitse popartieste Kim Petras (***) is op korte tijd uitgegroeid tot het boegbeeld van een hele generatie binnen de LGBTQIA+ gemeenschap. Kim Petras maakt als nieuwkomer vooral indruk bij haar collega's in de muziekindustrie wanneer ze als eerste openlijke trans artiest een Grammy Award weet te winnen voor Best Pop Duo/Group Performance met haar duet met Sam Smith, de wereldhit "Unholy". Ze straalt een androgyne seksualiteit uit, waartoe een ruim publiek aan jongeren die worstelen met zichzelf, zich voelt aangesproken. En dat is ook te merken in een compleet uitverkochte Ancienne Belgique. De sfeer zat er steeds in op deze zwoele avond.
Kim Petras zit ergens aanstekelijke pop en decadentie. Live charmeert ze met zoveel bravoure en nonchalance dat ze er steeds mee wegkomt. Haar pop wist steevast de dansspieren aan te spreken.
De set begint echter vrij griezelig, zelfs op het randje van satanisch zelfs, met o.m. “Feed the Beast” en “Personal Hell” zet ze de hellepoort open… tot haar hoofd zelfs wordt afgehakt + op het scherm verschijnt 'Kim is Dead'. Om dan uit te pakken met het sterke “Unholy” dat dus al vroeg in de set was. De stap naar het decadente onderdeel hadden we met de seksbetuigingen van “Slut Pop”, “Treat me Like a Slut” en “XXX”, veelzeggende nummers en spraakmakende titels. Binnen het erotiserende houdt Kim Petras de teugels strak!
Ze dirigeert het concert van begin tot einde, en komt over als een sterke, zelfverzekerde vrouw die stevig in haar schoenen staat.
Haar boodschap is er eentje van ‘vooral steeds jezelf blijven hoe je ook gekleed bent, loopt; wie en wat je ook bent, doet, speelt geen rol’.
Moeiteloos spreekt ze haar eigen community aan, die het nu nog steeds moeilijk heeft om in onze maatschappij te worden aanvaard. De ganse avond weet ze iedereen te beroeren om er hun avond van te maken. De joelende menigte geniet er ten volle van en danst zich de ziel uit het lijf op songs als “All She wants”, “Deeper” en “Can't do better”.
Kim Petras is een groots entertainster mét een boodschap; door die roze bril heen zie je een onzeker meisje verschijnen, die op zwoele, wulpse wijze haar demonen probeert te overwinnen. Deze message wordt subtiel meegegeven. Iedereen kan dit zelf invullen, kijk door deze roze bril van wulpse popsongs en check, brgrijp het verhaal erachter. “Alone 2.0” en “Heart to Break” waren twee afsluitende knallers en met de even wulpse dansers, de theatrale aankleding en de spraakmakende beelden op het scherm werd dit overheersende gevoel versterkt. Wat een set binnen het genre en community.
Setlist: Feed the Beast //Personal Hell //Revelations //King of Hearts //Unholy (Sam Smith cover) //Slut Pop //Treat Me Like a Slut //XXX //Throat Goat //Slut Pop (Reprise) //Head Head Honcho //Gag On It //All She Wants //Je T'adore //Problématique //Deeper //I Don't Want It at All// Hillside Boys //Can't Do Better //Sweet Spot //Coconuts ///Encore:///Alone 2.0 //Heart to Break
Als supports: Georgia (****) stond helemaal alleen nu , enkel ondersteund van haar wisselende vocals en qua instrumentatie met wat percussie. Ook zij wist het publiek overtuigend te boeien.
DJ Act Alex Chapman (***) ging tekeer met opzwepende beats, mixte deels gekende songs en intrigeerde met wulpse danspasjes tot een lekker dansfeest.
Op die manier een ideale warming-up voor Kim Petras.
Organisatie: Live Nation
Glints - Lichtpunt in de duisternis
Tien jaar na zijn eerste single “Dread” zakt Glints aka de Antwerpse Jan Maarschalk Lemmens af naar Gent om zijn tweede album ‘The Dark!’ aan een uitverkochte zaal voor te stellen.
Een driekoppig fanfarekorps schalde hun trompetten doorheen de concertzaal. Het bleek een indrukwekkend startschot te zijn van een grandioze set met verschillende toppers die de revue passeerden. Blu Samu kwam ons met haar enthousiasme imponeren tijdens “So Sorry”. Ashley Morgan, die de support act was voor deze avond en onlangs nog finalist werd tijdens de laatste Nieuwe Lichting, mocht terug op het podium verschijnen om samen “Just A Prick” te brengen. Medelid en rapper van Abattoir Anvers (rapper Glints en friends): Yong Yello gaf het beste van zichzelf tijdens “She Flew The Coop”.
Het gastoptreden dat ons echter het meeste bij bleef was dat van Daan die uit de duisternis het Gentse publiek verraste. Roméo Elvis en Jan Paternoster waren deze avond niet present, maar kregen wel de nodige credits.
Glints refereerde naar de tijden waar hij nog op zijn zolderkamertje en in zijn kelder zijn eerste muziek componeerde en gaf ons de hoop dat we alles kunnen bereiken.
Hoewel de sfeer erg goed zat en de hitjes met weinig moeite elkaar opvolgden, was het hier en daar toch niet altijd even zuiver. Dat werd echter rap vergeten toen we “Bugatti” en “Roma”luidkeels meekweelden en onze beste dance moves boven haalden.
Wij zijn alvast benieuw welke podia Glints deze festivalzomer weer zal veroveren.
A Crack Of Thunder + Taurine, Rider, Gold Veins, So Sorry, Some Time Alone, Just A Prick, Lemonade Money, Rear Window, The Dark!, Minimum Wage, Fear, Blank, Bugatti, All-in, She Flew The Coop, Alarm, Roma
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5743-glints-21-02-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Live Nation + VierNulVier)
Mike Oldfield’s ‘Tubular Bells’ (50Y) – Nostalgie ten top - Tijdloze, melodische schoonheid
Het concert van Mike Oldfield's ‘Tubular Bells’ kwam in de nasleep van de 50e jubileumeditie van ‘Tubular Bells’, eindelijk naar ons landje. De veelgelaagde muziek op dit memorabel doorbraakalbum van de Britse multi-instrumentalist werd gespeeld door een uitgebreide live band, voor de kenners, en als weetje … zonder de componist Mike Oldfield zelf , maar gedirigeerd door Mike Oldfield’s trouwe medewerker Robin Smith.
Een boeiende avond van muzikale kunst, tijdloos van aard. Nostalgie ten top voor 50 plussers, met deze cinematografische trip.
Na een zeer succesvolle, uitverkochte tournee in het Verenigd Koninkrijk kwam ‘Tubular Bells, the 50th Anniversary Celebration Tour’, jawel die lichtblauwe plaat met dat buizencomplex, naar België onder meer. Op het podium een orkestratie van een 8tal muzikanten, links centraal op piano, keys, elektronica Oldfield’s rechterhand Smith, die werd geflankeerd door een impressionant arsenaal aan instrumenten van gitaren, 2 drums, mandoline, cello, bas, klokkenspel (buisklokken), een vocaliste surplus iemand die het gezang van de plaat op zich nam.
Er was eerst een ‘warming up’ vooraleer zich onder te dompelen in het filmische, cinematografische magnus opus ‘Tubular bells’, met enkele belangvolle hits en nummers die de modale luisteraar zeker kent van Oldfield’s werk in de mid80s als “Get to France” en “Moonlight shadow”, die nu een orkestraal jasje aangemeten kregen; ze klonken sfeervol, dromerig, zweverig als groovy, swingend, zwierig, met een Keltisch folky touch; vocaal verzorgd door de bassiste en kleur gegeven door de zangpartijen.
De songs kregen dus een serieuzere omlijsting door de brede instrumentatie en de dubbele percussie. Een innemende, sprankelende sound die kippenvel bezorgde en de danssperen durfde aan te spreken. De gitaren wentelden zich in deze pop, zeker op “Family men” die stevig rockte en vocaal door de gitarist op zich genomen werd; het snedige “Shadow on the wall” was op het achterplan geduwd en hoorden we door de boxen knallen nà het optreden Op “The gem” , Smith in een prominente rol als multi-instrumentalist, zaten we in een badje van orkestrale bombastische klassiek-pop, dat sober elegant en crescendo-wijs breder, feller, extravert klonk in het klankenspectrum.
Smith dirigeert en delegeert, net als op het magnus opus ‘Tubular bells’. Muzikaal progressief in een cinematografische wereld, ondersteund door mooie lichtinvallen. Op die manier waren de eerste 45 minuten van het concert voorbij.
Na een korte pauze, tijd voor ‘Tubular bells’ zelf, tweemaal een goede dertig minuten, dat Robin met z’n combo vol overgave uitvoerde als hommage aan componist Oldfield. 50 jaar later werd de instrumentale klassieker met de arrangementen die er nu zijn, nieuw leven ingeblazen .
De immer herkenbare repeterende minimal pianotoets zette de toon en deed ons wegdromen op de repetitieve, symfonische klanken, die allerlei stijlen mengt . Het gaat van een paradijs en een onschuldige sprookjeswereld door de steeds weerkerende, (licht) opbouwende ritmiek naar de harde, stressvolle realiteit en grauwe wereld waarin we (soms) leven, van spanning, wantrouwen en drama door de verschillende kronkels van de instrumentatie (breder, voller), de tempowissels om dan opnieuw over te hellen naar die minimal of sprankelende sound, die op hun beurt een wereld van positivisme inluiden, heerlijk genietbaar .
Een heen – en weer geslinger dus over de twee stukken heen, die het geheel boeiend maakt en houdt; het wordt verheven tot muzikale kunst . Als apotheose ontploft het tot slot in een 70s progressive-symfo concert en duwt het verder naar de huidige classic-postrock, waarbij het klokkenspel (de buisklokken) en de minimal piano de stukken in het ganse concept uitdeint.
Het roept allerhande beelden op, van verborgen droomplekjes, natuurlandschappen, vulkaanuitbarstingen, tot een soort soundtrack van een onheilspellende apocalyptische wereld. Een totaal sfeerbeleven van schoonheid-chaos, van kalmte, stilte tot spanning, dreiging en van somberheid tot euforie, die het publiek laat meeslepen, zoals nu een Godspeed dit heden ten dage weet uit te voeren.
Een prachtige, vindingrijke totaalsound en - concept, die kan openscheuren door deze instrumentatie om dan alles mooi terug in te kapselen, gepresenteerd in een live uitvoering van muzikale magie, die tot de verbeelding spreekt.
Een louterende ervaring , een soundtrack gevoel met deze filmische muziek, die we goedschiks onder avant-garde kunnen plaatsen.
Wat een impressionant werkstuk die gebreid werd aan “Sailor’s hornpipe” als bijkomend nummer , percussionair folky en die letterlijk deze 50 years uitwuift .
"Het mooie van ‘Tubular Bells’ is dat het nooit lijkt te verouderen", zegt Smith. "Het neemt je mee op een reis door progressieve rock en elektronica, blues, folk, jazz en klassiek en roept onderweg zo'n melodische schoonheid en drama op." En inderdaad, dit kunnen we maar beamen … Wat een melodische schoonheid nog steeds …
Naslagwerk
Mike Oldfield begon in 71 toen hij amper 17 jaar oud was met het componeren van Tubular Bells. Op de plaatversie die in 1973 het levenslicht zag, bespeelde hij bijna alle instrumenten zelf. Het was de eerste plaat op het Engelse 'Virgin Records’. Na een bescheiden start groeide de plaat, dankzij het gebruik van het openingsthema in de soundtrack van de horrorfilm The Exorcist, uit tot de best verkopende instrumentale plaat aller tijden.
Robin Smith verheugt zich op het uitvoeren van een plaat waar hij al van houdt sinds hij ze voor het eerst hoorde. Hij werkte samen met Mike Oldfield aan Tubular Bells 2, Tubular Bells 3 en werkte een vernieuwde versie uit.
Oldfield is nu 70 en kijkt toe hoe deze 50 Y aan het publiek wordt voorgesteld …
Organisatie: Greenhouse Talent
Miles Kane - Koud kunstje voor de charismatische rocker
Of het nu door zijn hits “Rearrange” of “Come Closer” is of door de samenwerking met die andere rock halfgod Alex Turner in The Last Shadow Puppets… Miles Kane hoeft al een tijdje geen inleiding meer. Hoewel zijn laatste plaat ‘One Man Band’ reeds een half jaar uit is, stelde hij die nu pas voor aan het Belgisch publiek. En hoe!
Voordat de schijnwerpers op Miles Kane gericht werden, veroverde The Royston Club het podium met een krachtige set die de zaal toen al in vuur en vlam zette. De beloftevolle band kreeg al heel wat toehoorders voor het podium en dat was meer dan terecht.
The Royston Club bracht een mix van invloeden uit de indie rock scene, met hints van Oasis, Circa Waves en The Strokes. Met nummers als "Blisters" en "Mrs Narcissistic" wisten ze het publiek in te pakken met hun energieke performance en aanstekelijke hooks. Het publiek kon niet anders dan meegaan in de opzwepende passage en de zaal was toen al broeierig warm. The Royston Club bewees nu al dat ze klaar zijn voor een stapje hoger.
Na de intermezzo betrad de met een geblondeerde haardos en een scherpe blik Miles Kane het podium, klaar om zijn nieuwste werk te presenteren aan zijn trouwe fans. De zaal bruiste van anticipatie toen de eerste noten van "Troubled Son" de ruimte vulden, en Miles' karakteristieke stem het publiek op pookte. Moeiteloos wisselde Kane tussen originele catchy-op-het-randje-van-crooner zoals “Better Than That” en het ruwe krachtige “The Wonder” dat al eens aan Royal Blood deed denken.
Amper bekomen van die blitzstart en daar was al “Give Up”. Gelukkig namen Kane en zijn band al wat gas terug met “One Man Band", dat een van de vele degelijke nieuwe songs is uit zijn repertoire.
De bloedhete zaal was goed gevuld met fans van het eerste uur die “Inhaler” of “First of My Kind” moeiteloos luidkeels meegezongen. De Britse rocker met de gemeten podiumprésence genoot er duidelijk van. Nog uit zijn nieuwe plaat was daar ook nog het getemporiseerde “Heal”, het introvert klinkende “Baggio” of het dreigende “Never Taking Me Alive”. Nieuw en oud sloten dus naadloos aan op elkaar en dat had uiteraard veel te maken met Kane’s charme.
Ontelbaar veel hoogtepunten waren al de revue gepasseerd maar het waren toch vooral “Inhaler”, uiteraard “Rearrange” en “Come Closer” die er met kop en schouders bovenuit staken. Voor die laatste song mocht zelfs Tom Faithfull, de frontman van The Royston Club, komen opdraven om de zang, met enorme verve en heel gelijkend op Kane’s stem, te voorzien.
Een dik uur had Kane slechts nodig om zijn ding te doen en als toemaatje gaf hij nog het beste van zichzelf in “Don’t Forget Who You Are”. Hiermee liet hij ons met verstomming zwetend achter en stuurde hij ons met een gekende ‘Lalala’ de nacht in.
Setlist: Troubled Son - Better Than That - The Wonder - The Best is Yet to Come - Give Up - One Man Band - Inhaler - Heal - Loaded - Too Little Too Late - First of My Kind - Baggio - Colour of the Trap - Rearrange - Cry on My Guitar - Coup de Grace - Never Taking Me Alive - Come Closer - Don’t Forget Who You Are
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Zesde Metaal – Veelbelovende try-out, de aanzet van hun langste jaar …
Het W-Vlaamse Zesde Metaal rond Wannes Cappelle (uit Wevelgem) kon niet beter op gang komen dan in de eigen streek; ze waren hier dus in Diksmuide wel op hun plaats om het nieuwe album ‘Het langste jaar’, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden, cachet te geven. Anderhalf uur prachtig melodieus werk, met een emotievolle, pakkende, maatschappijkritische inhoud in de eigen (West-Vlaams) taal.
Ze hebben al een handvol platen uit in hun vijftienjarige carrière. Maar de nieuwste plaat ‘Het langste jaar‘ is er eentje die het hart diep raakt, over rouw, loslaten, hoe tijd de kloof met overledenen kan doen groeien. Het gaat over een goede vriend van Wannes en het verlies van bandlid Tom Pintens, die ernstig ziek was, maar nog net de plaat kon maken, producen en inspelen. Een maand na de opnames stierf hij, vorig jaar in augustus. De verliesthema’s worden traditietrouw gelinkt met liefde, vriendschap, samenhorigheid, de wereldproblematiek, Moeder Aarde en ons klimaat.
Het Zesde Metaal heeft het in zich telkens hun materiaal subtiel uit te werken, integer, ingenomen, dromerig als rockend door directer, snediger te klinken. We kregen een boeiende afwisseling, waarbij het nieuwe materiaal tijdens de try-out in de spotlight kwam en goed moest worden ingeoefend, gecombineerd met een rits nummers van hun intussen toch wel brede oeuvre.
Het kwartet heeft met Kasper Cornelus een sterke multi-instrumentalist bij, die zorgt voor de toegevoegde waarde van weerbarstige en fijnzinnige tunes op gitaar en keys, zoals een Tom Pintens hem voordeed.
We kregen eerst een paar gevoelige nummers van de nieuwe plaat, “De storm” opende op sfeervolle wijze de set, en de nieuwe single “Nog maar begonnen” toonde de iets extraverte kant van de band op de plaat , de instrumenten kregen ademruimte en we werden meegezogen in dit mooi uitgediept popklankenpalet.
De herkenbaarheid met het vroegere werk hadden we dan met “Een dag zonder schoenen” en “Calais”, die nog maar eens aantoonde hoe Wannes, met de pet op, alles tracht te verwerken wat er allemaal gebeurt met de mensen, die als ratten in de val zitten in Calais; muzikaal klinkt het ingetogen, sfeervol en broeierig, rockend. De steelpedal en de elektronica zorgen nu net voor een warme klankkleur .
Het nieuwe “Zaden van morgen” zat mooi tussen de oudere songs in, en onderstreept de stemvariaties van Wannes. “Ip min knieën”, “Nie voe kinders”, “Gie, den otto en ik” en tot slot “Ploegsteert” zijn de muzikale kapstok van de band, een bloemlezing van het werk van dit kwintet. Poprock op z’n best in het West-Vlaams! Zeker “Ploegsteert”, hommage aan wielrenner VDB, wordt sober ingezet op piano, en overtuigt crescendowijs; terecht uitgeroepen tot één van de best Nederlandstalige songs.
Beeldrijk kan je hun werk wel noemen , er is zelfs een tint ‘film noir’ en ‘soundtrackgevoel‘ te bespeuren , op o.m. “Geweun den dag”; wat een bezwerende, dromerige track is, net als die andere nieuwtjes, “Moeder Aarde” en “Den tijd die ons nog rest” (over ons klimaat).
De set is spannend door nieuw en oud af te wisselen, en door introspektie en extravertie in elkaar te laten overgaan. “De onvolledigen” en “Niets doen is geen optie” bieden ruimte aan de instrumenten en kunnen dus rocken . Die andere integere, gevoelige kant krijgen we dan op de titelsong van hun recentste, ‘Het langste jaar’ , een breekbare ‘Duyster-song’, pure eenvoud en diep rakend, door de pianotoets en de steelpedal, gedragen door die kenmerkende, lichthese emovocals van Cappelle. Schitterend gewoonweg.
‘Muziek voor alle leeftijden’ zei iemand me, ze zijn een band die nu wel hipper dan ooit is, zie maar eens de talrijke optredens in het clubcircuit van bijna telkens twee avonden in dezelfde club.
We kregen nog twee extraatjes “Ier bie oes”, dat intrigeert door de verrassende wendingen en de meezinger “Tis nog al nie naar de wuppe”.
Ze zijn terug en hoe … Dit was een concertje ‘back to the roots in West-Vlaanderen’, hier kan Willem Vermandere fier op terugblikken. Sterk optreden!
Te zien in elke club en tijdens de festivalzomer. En … een must see op Dranouter!
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun try-out N9, Eeklo op 21-02-2024 @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5773-het-zesde-metaal-21-02-2024.html?Itemid=0
Organisatie: 4ad, Diksmuide
Ão - Als een balsem voor onze ziel
Eén van dé ontdekkingen van 2023 was het gezelschap Ão, een jonge Belgische band die o.a. op het festival Fifty Lab Music Festival in Brussel ons compleet van de sokken wist te blazen. ''Live presenteert Ão een overvloed aan muziekstijlen die gaan van dromerig, naar pop en dance. Je kunt op hun muziek geen label kleven. Het is een avontuurlijke reis die ons zwevend naar allerhande oorden brengt.", schreven we.
Ze zijn alvast een drijfveer om geprikkeld te blijven van opkomend talent.
Ook hun debuut 'Ao Mar' kon op heel wat bijval rekenen. De band gooide ook nog recent hoge ogen op ‘We Are Open’ in Trix, en verkocht nu de AB Club twee keer uit, want ze speelden op deze zondag ook in de namiddag een set.
Wij waren aanwezig op de avond voorstelling, en ontvingen een balsem voor onze ziel …
In het voorprogramma stond een al even getalenteerde artieste, de Nederlandse zangers met Marokkaanse roots Roufaida (*****), geen onbekende voor ons. In 2023 besteden we nog aandacht aan haar debuut EP. Lees hierbij aansluitend het interview .
De innemende persoonlijkheid en de warme vocals zijn gecombineerd met verschillende culturen; de AB Club was onder de indruk en werd compleet ingepakt. Roufaida entertaint haar publiek muzikaal en in haar welbespraaktheid .
Ão (*****) tekent voor een kleurrijke, sprookjesachtige, magische wereld. Zangeres Brenda Corijn palmt moeiteloos met haar indrukkende stem en charisma het publiek in. De zinnenprikkelende muziek van Ao doet allerhande emoties opborrelen. Een muzikale parel om te koesteren.
We krijgen een subtiele mix van pop, folk, minimale elektronica, zachte beats, Brasil tunes, gedragen door die hemelse Portugese zang. Een Zuiders sfeertje ervaren we. Een bezwerende, zwevende sound , die inwerkt op het gemoed en ons doet wegdromen.
Iedereen in de band heeft z’n plaatsje, wat de magie beklemtoont; er is de percussie van Bert Peyffers, de bedwelmende gitaarriedels van Siebe Chau en de unieke elektronica, niet vies van experimentjes, van Jolan Decaestecker.
De spraakzame, charismatische zangeres, de arm ingepakt door een ongelukkige val, neemt een prominente rol in.
‘Live is Ão ronduit mind-blowing en niet zomaar een goeie show met geweldige muzikanten en een fantastische stem, maar een adembenemende, unieke en opwindende ervaring’, lazen we nog van hen . We genoten een uur lang van deze droomwereld. Iedereen was hier onder de indruk, bewijs het daverende, minutenlange applaus na elke song. Band met groeimogelijkheden en met een succesvolle toekomst. Wat een mooie, indruk waren van deze sprookjesachtige performance, die aanvoelde als een balsem voor onze ziel!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Ghostwoman - Een donkere hypnotiserende, groovy set
Ghostwoman is het project van de Canadese multi-instrumentalist Evan Uschenko die in maar liefst achttien maand drie albums uitbracht. Voor de meest recente plaat ‘Hindsight is 50/50’, werd een vast lid in de band geïntroduceerd: de Belgische drumster Ille van Dessel. Ze werd meteen tot co-writer gebombardeerd en is ook live een enorme meerwaarde. Eerder deze week stonden ze nog in de Kreun, Kortrijk, nu was een overvolle AB Club aan de beurt, die ze compleet overtuigden. Ghostwoman slaagde met brio in een donkere hypnotiserende, groovy set.
De sobere verlichting samen met de flitsende spots op het podium intrigeerde, die de sfeer van hun muziek naar een hoogtepunt deed opstuwen.
Ook voorprogramma Arthur J. Reptilian (****) uit Frankrijk baadde niet in het licht. De opzwepende beats en samples, samen met zijn vocals wist ons in te nemen. Hij zoekt z’n publiek op door de beweeglijke podiumact in alle uithoeken. We horen een klein beetje Franse Chanson terug in zijn stem. Hij spreekt de dansspieren aan en was een ideale geleider als warming-up …
Ghostwoman (****) dompelt ons onder in een bijzonder donker, griezelig sfeertje, mede door die sobere spotlights. Muzikaal messcherpe riffs en knallende drums, die aanvoelen als donderslagen. De sound sprak ons meteen aan; er zijn de hypnotiserende , groovende, dansbare ritmes; het beeld van grijpgrage demonische wezens wordt opgeroepen door deze ritmiek. Het korte “Bonedead” opent en geeft een intense set aan. Veel woorden maakt Ghostwoman er niet aan vuil, ze laten de energieke, oorverdovende muziek voor zich spreken.
“Juan” en “Otessa” zijn dan die grauwe, duistere nummers die je op dromerige wijze meevoeren. Ghostwoman huivert. De songs hebben een repeterende tune en slorpen onze aandacht volledig op. Een goed uur worden we in hun leefwereld gedropt. Af en toe is er ruimte voor variatie , als op het lichtjes groovende “Alright, alright”.
Ghostwoman zorgt voor een totaalbeleven, door die verbluffende combinatie van klank-licht, die je tot het uiterste drijft, beetje waanzinnig zelfs. Ghostwoman dreunt en zet aan tot dansen.
Op het afsluitende “Yoko” kwam ook Arthur J. Repitilian op, die overal te bespeuren was, alsof hij z’n publiek wou verscheuren. Het gaf elan aan de set.
Wat een ijzingwekkende, donkere, hypnotiserende , groovy set van deze Ghostwoman.
Setlist: Bonehead// Broke //3 Weeks Straight//Highly Unlikely//Alright Alright//Behind Your Eyes//Juan//Hindsight Is 50/50//Ottessa//Buik//End of a Gun//Yoko
Pics homepag: Cristina Vergara (Brothers in raw)
Link pics
https://www.brothersinraw.com/post/fotoverslag-ghostwoman-guest-ancienne-belgique-club
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
A. Savage - Geen brandend huis maar eerder ingetogen kampvuurtje
A. Savage, bekend van het viertal Parquet Courts, bracht met zijn tweede soloalbum ‘Several Songs About Fire’ onder de arm een bezoek aan ons land. Net als zijn eerste LP ‘Thawing Dawn’ uit 2017, ging hij opnieuw de introspectieve toer op. Deze keer over het verlaten van zijn New York als een brandend gebouw.
Zijn nieuwe songs, soms americana, soms folk, zijn spaarzame muzikale composities waar vooral zijn poëtische pen botviert.
Even zien hoe dit tijdens een intiem en gezapig concert aan bod kwam.
Het voorprogramma was verzorgd door de nobele onbekende Naima Bock. Al meedere passages in België heeft ze achter de rug. Opnieuw slaagde ze erin om het publiek vanaf het eerste moment met haar breekbare folkklanken en charisma in te pakken. Met nummers als "Gentle" en "Campervan" creëerde ze een intieme sfeer waarin haar baritonstem en zachte gitaarwerk schitterden. Ondanks enkele kleine muzikale hobbels wist ze het publiek te raken met haar authentieke en kleurrijke performance. Toen extra muzikant Jack van Bingo Furry haar vervoegde, werd haar concert wat interessanter. Naima's dankbaarheid voor het aandachtige publiek was voelbaar, en haar opmerking over Jack's nieuwe album zorgde voor een luchtige noot in haar betoverende set.
Na een luchtige opwarmer was het de beurt aan A. Savage om het publiek verder mee te nemen. Ondersteund door een band van getalenteerde muzikanten bracht A. Savage een eerste handvol nummers van zijn tweede soloalbum, ‘Several Songs About Fire’; met het allernieuwste "Black Holes, the Stars and You", "Hurtin' or Healed" en “Elvis in The Army” nam hij het publiek meteen bij een les introspectie. Zijn rauwe stem en poëtische teksten raakten enkele luisteraars, en hoewel sommige fans misschien snedige hooks hadden verwacht, werden ze beloond met een meer ingetogen benadering van zijn muziek.
“Riding Cobbles” klonk dan wel als een vreemde eend in de bijt, het kon ons wel bekoren.
A. Savage verraste iedereen met covers van "I Can't Shake the Stranger Out of You" en “Oyster and the Flying Fish” om daartussen terug te gaan naar zijn oude materiaal uit ‘Thawing Dawn’. "Winter in the South" en "Wild, Wild, Wild Horses" brachten een mix van americana en pasten vlekkeloos bij de covers en de songs uit zijn tweede soloplaat. Het hoogtepunt was “Thawing Dawn” zelf, dat ondanks de ongeïnteresseerde zang van Savage ons toch plezierde met de tempowisselingen.
Vervolgens vulden hij en de zijnen de set met opnieuw een handvol ‘Several Songs About Fire’. De avond kabbelde voort en werd soms wat te gezapig, maar toch slaagde A. Savage erin om het publiek geboeid te houden met zijn diepgaande teksten en minimalistische performance. Het slotnummer "Out of Focus" mocht dan wel matig zijn, maar de saxofoonsolo zorgde toch voor een klinkend einde.
Setlist: Black Holes, the Stars and You - Hurtin’ or Healed - Elvis in the Army - Riding Cobbles - Le grand balloon - I Can’t Shake the Stranger Out of You (Lavender Country) - Thawing Dawn - Wild, Wild, Wild Horses - Winter in the South - Indian Style - Oyster and the Flying Fish (Kevin Ayers) - Mountain Time - Thanksgiving Prayer - David’s Dead - My New Green Coat - Out of Focus
Organisatie: Botanique, Brussel
Nederlands 
Français 
