The Haunted Youth - Muzikaal warm geknuffeld in de donkere kilte
Een van de betere Belgische bands nu is ongetwijfeld The Haunted Youth, die ons het voorbije jaar intrigeerden met prachtnummers, een zinderend Pukkelpop concert en onlangs met het debuut ‘Dawn of the freak’. Ze zijn nu begonnen met een succesvolle clubtour, en dié clubconcerten zijn zo goed als steeds uitverkocht. Hun indie-droompop met een ruwer randje slaat in, jong en oud(er) zijn onder de indruk , zowel van hun nummers als van hun concert, en vanavond ook net over de landsgrens in Noord-Frankrijk waar die Fransen en onze West-Vlamingen samen warm geknuffeld konden wegzweven in de donkere kilte …
Ze brachten een debuut uit alsof het een best of was met een handvol sterke , overtuigende singles , ze wisten in volle coronatijd De Nieuwe Lichting naar zich toe te trekken, en “Teen rebel” werd hun statement voor een nieuwe soort verloren generatie.
Een sound om u tegen te zeggen die oud en jong verenigt met die gemoedelijk opbouwende, aanzwellende droomsongs die pop , rock , psychedelica en shoegaze mengt. Het klinkt lekker in het gehoor , is radiovriendelijk, goed voor in den otto , in de zetel , is goed om een danspas te wagen, er even tegen aan te gaan of je in vervoering te brengen .
Een goed uur lang werden we meegesleept in die muzikale wereld van Joachim Liebens , een wazige antister (zoals men hem durft te noemen) , die een hechte liveband rond zich wist te verzamelen om zijn nummers intensiteit , groove en diepgang te bieden .
In een donker lichtdecor die vooral blauw , paars en rood door en naast elkaar laat vloeien, stappen we uitnodigend in die benevelde leefwereld, die eigenlijk al bij al niet te vrolijk klinkt , maar door de klanken en melodietjes aangenaam, relaxt is, en die subtiliteit , finesse de hand reikt met een rockend hart en door de regelmatige pedaaleffects genadeloos wordt.
Het instrumentale “Dawn of the freak” leidde de set in , een beetje Morricone on keys . Een mooie aanloop naar puike sfeervolle, broeierige nummers als “Broken”, verdomd sterke poprockende opener door het gitaarspel, “Stranger” en het emotievolle , hemelse “I feel like shit & i wanna die”, de huidige single. Meteen opgezogen werden we in die unieke muzikale leefwereld. Soms mooi uitgesponnen als op “Gone” , iets verderop , die een integer, melancholisch en fris sprankelend karakter heeft. De sterkte zit ‘em in die zalvende, repeterende ritmes, opengetrokken door noisy vertier ,met een natuurpracht voor zich van een vulkaanuitbarsting in de verte , waarvan je de lava ziet stromen in een eigen geplaveide weg. Intussen was doorbraak “Teen rebel” ook al gepasseerd , die kon rekenen op een sterk applaus. Elke keer kregen ze een warm onthaal en over de landsgrens is dit een opsteker en doet dit meer dan deugd.
‘Het klinkt goed , ik hou ervan om op die manier muzikaal op sleeptouw te worden gevoerd’, zei m’n partner; gitaar, bas, drums en die allesbepalende keys van het kwintet tekenen het uit.
De vocals van Liebens worden mooi ondersteund door de andere leden . Het geeft kleur aan het materiaal en de liveset.
Het wisselende “House arrest” en het semi-akoestische “Fist in my pocket” (even zonder die keys) boden rust en deden ons totaal opgaan in die muziek.
“Coming home”, die niet kon ontbreken, duwt ons letterlijk naar een wereld aangenaam vertoeven, de lekkere melodietjes deinen uit naar één van hun favorits Oasis met” Cast no shadow”, die rock, hard-zacht, combineerde.
MGMT DIIV, War On Drugs , My Bloody Valentine, Oasis en 70s psychedelica, het zijn mooie referenties voor het opkomend talent Liebens alias The Haunted Youth, die iedereen in een volle zaal kon ontroeren en overtuigen . Puik werk van die gasten , die bijna het clubcircuit ontgroeien!
Support was het Noord-Franse Pastel Coast , een ideale geleider in het genre naar The Haunted Youth , met z’n drie, met hun zweverige, golvende sound, lekker voortkabbelend en heupwiegend.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
The Hooten Hallers - Op sleeptouw door een baritonsax
The Hooten Hallers uit Columbia, Missouri begonnen in 2007 als een duo maar de bezetting viel pas in 2014 in een definitieve plooi met de komst van baritonsaxofoniste Kellie Everett, die de band meteen een unieke sound bezorgde. Het trio kwam hun gloednieuwe plaat, ‘Back in business again’, waarop onder andere een gastbijdrage van James Leg te horen is, voorstellen.
De set begon veelbelovend met een zittende John Randall die een vijfsnarige lapsteel op de knieën had waarop hij verschroeiend met een slide tekeer ging. Dit leek wel een alternatieve versie van Left Lane Cruiser. Gruizige blues gezongen met die ongelooflijk rauwe rasp van Randall, voortgestuwd door de mokerende drums van Andy Rehm en van een swingende factor voorzien door de baritonsax van Kellie Everett. Wat mij betreft was zij de ster van de avond. Met een schijnbaar log instrument zorgde zij toch voor een onverdroten dynamiek. Toen Randall zijn lapsteel wisselde voor een elektrische gitaar werd het iets minder. Niet dat zijn gitaarspel plots niet deugde. Nee, het waren de songs die soms van beduidend minder allooi waren. Ze leken het nu meer te gaan zoeken in de mainstream rock of zelfs pop waardoor de beperkingen van Randall als zanger plots hoorbaar werden.
Toch bleven er genoeg mooie momenten over zoals "My own kick going", dat van George Thorogood had kunnen zijn maar een excellente cover was van vergeten cultfiguur, Ronnie Self, die net als The Hooten Hallers een inwoner van Missouri was. Na de pauze werd het niveau terug opgekrikt en wisten ze met een aanstekelijk enthousiasme, dat me deed denken aan Reverend Peyton's Big Damn Band, alle harten voor zich te winnen.
Eén keer liep het nog fout toen ze het laatste nummer, "Rhythm & Blues" te lang bleven uitmelken maar dat werd dan weer onmiddellijk goedgemaakt door een onverhoopte bisronde met als blikvanger een opmerkelijke cover van Louis Armstrong's "What a wonderful world".
Organisatie: Cowboy Up, Waardamme
Aeveris - Band met metalcore invloeden doet ELPEE op zijn grondvesten daveren
Aeveris is een gloednieuwe metal band bestaande uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. In enkele try-out shows kwamen ze zichzelf reeds live aan het publiek voorstellen. Wij waren erbij in de Asgaard, Gentbrugge en zagen een bende virtuozen, die ervoor gaan. Maar er waren duidelijk nog groeimogelijkheden.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/85394-aeveris-try-out-uitzonderlijke-virtuositeit-een-speelsheid-van-jonge-wolven.html
Aeveris zijn ondertussen aan een mini tournee bezig om hun debuutalbum, 'White Elephant', onder de aandacht te brengen. O.m. in het upper-gezellige café ELPEE in Deinze, die het bordje 'sold out' mochten boven halen. In deze intieme, gemoedelijke sfeer, komt de muziek van Aeveris nog beter tot zijn recht. We zagen een band, die als een goed geoliede machine stond te spelen!
In het voorprogramma stond eveneens een veelbelovende, jonge band in het genre op het podium, Unravel . Met het album 'Closure' bewees de band echter niet het doorsnee metalcore te spelen, maar dat ze graag buiten de lijntjes van die stijl treedt. Mee kleur geven de vrouwelijke vocals als de mannelijke screams.
Als een verschroeiende energiebom, 'into your face', gaat Unravel tekeer. In die harde, donkere sound zijn er de hoge screams van Gilles, die door merg en been gaan, als een huivering door je lijf. Daarnaast is er het vocale lichtpuntje van Gaëlle met haar sprookjesachtige , emotioneel beladen, krachtige stem. Wat een emoties. Het is omgeven van de snedige riffs van de gitaristen en de knallende mokerslagen van de bijzonder energieke drummer.
Ieder heeft zijn belangvolle waarde in de band. Unravel toonde aan dat ze veel in hun mars hebben, en dus kunnen wedijveren met de doorsnee Belgische metalcore bands als o.m. Spoiled Engine. Om in het oog te houden dus!
Aeveris - Elk van de muzikanten binnen deze band heeft voldoende watertjes doorzwommen, en hoeven puur technisch niets meer te bewijzen. Zowel de aanstekelijke riffs als oorverdovende drumpartijen zijn een aanval op de trommelvliezen. De enorm emotioneel beladen, gevarieerde vocals zijn echter het orgelpunt bij Aeveris. Zowel de instrumentatie als de vocals zijn dus belangrijk!
Het gaspedaal is voortdurend ingedrukt; er zijn, toegegeven, enkele intense rustpunten. Louis weet met zijn uitzonderlijke zangtalent onze donkere ziel in vuur en vlam te zetten. De band leeft zich uit . Mooi om te zien hoe ze op elkaar zijn ingespeeld.
Bijgevolg, binnen het clubcircuit zien we voor deze band een gouden toekomst.
Met Unravel en Aeveris stonden twee bands in ELPEE, Deinze die de toekomst van de metalcore kunnen bepalen. ELPEE daverde. Sjiek!
Organisatie: ELPEE, Deinze
GA-20 - De blues heruitgevonden
Dat mijn verwachtingen voor GA-20 hooggespannen waren is nog een understatement. Daar zorgden hun verschroeiende passage op Roots & Roses en vooral hun laatste plaat, ‘Crackdown’, voor. Het moet van 13 featuring Lester Butler (1997) geleden zijn dat ik nog zo in de ban raakte van een bluesgroep, Left Lane Cruiser even buiten beschouwing gelaten.
Maar die rooskleurige perspectieven kregen bij aankomst meteen een flinke knauw. De organisatie had er immers niet beter op gevonden dan de zaal vol stoeltjes te zetten alsof corona hier nog volop woedde. Al zal dat laatste wellicht niet de echte verklaring zijn. Het betrof hier een samenwerking tussen la Ville de Roncq en het Jazz En Nord Festival en vorig jaar hadden ze hier een jazzconcert gehad. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag behoorlijk hoog zodat de meesten er wellicht geen graten in zagen dat dit een zittend concert was al vermoed ik dat de mannen van GA-20 net als wij de ogen toch even moesten uitwrijven toen ze dit zagen.
Alsof deze beproeving al niet erg genoeg was werkte de eerste groep MASSTØ me ook nog eens flink op de zenuwen. Dit trio uit Amiens opende met het soort mierzoete soul blues waarvoor ik het meteen op een lopen zou zetten. Alleen was er hier in geen velde of wegen een bar te bekennen terwijl ik ook niemand iets zag drinken. Ik zag al een Qatar scenario opdoemen maar tijdens de pauze konden we dan toch in de belendende bibliotheek aan een drankje geraken.
Maar eerst moesten we nog MASSTØ uitzitten. Ongetwijfeld drie erg getalenteerde muzikanten, van wie gitarist Thomas Orlent ook nog eens over een loepzuivere stem beschikte. Alleen hoopte ik stiekem op een valse noot zodat er toch iets opwindends zou gebeuren. Maar dat bleek uiteindelijk niet nodig want de drie ruilden even over halfweg die aalgladde sound voor wat meer broeierige blues die zowaar herinnerde aan JJ Grey & Mofro. Duidelijk een groep met twee gezichten.
Het voelde bijzonder onwennig aan om een livegroep als GA-20 van op respectabele afstand te moeten bekijken terwijl er voor het podium een zee van open ruimte was. De drie uit Boston trokken er zich niets van aan en vlogen er meteen serieus in met het wervelende "No no", een nummer dat alleen als digitale single verscheen (zo hebben ze er meerdere). Daarna volgden een drietal songs uit de nieuwe plaat met op kop een cover van "Just because" van de vorig jaar overleden Lloyd Price, de man van "Lawdy Miss Clawdy" en "Personality". Niet meteen de meest voor de hand liggende cover en dat was hun tributeplaat voor Hound Dog Taylor, "Try it...You might like it" eigenlijk ook niet. Precies die onverwachte keuzes vormen de sterkte van GA-20.
De groep ontstond in 2018 toen gitarist Matthew Stubbs, tot dan werknemer bij blues harmonica veteraan Charlie Musselwhite, door zijn baas, die op dat moment ging touren met Ben Harper, een jaar op non-actief werd gezet. Omdat hij het niet zag zitten een job te zoeken begon hij dan maar een bandje met zijn vriend, gitarist Pat Faherty. In die beginperiode speelden ze, met succes overigens, voortdurend in clubs die totaal geen affiniteit hadden met de blues. Vandaar wellicht dat hun op traditionele blues gebaseerde muziek zo verfrissend klinkt.
De twee contrasterende frontmannen zorgden voortdurend voor vuurwerk op het podium. Links de bedaarde Matthew Stubbs die zijn gitaar lekker vettig liet scheuren. Rechts de springerige Pat Faherty die met twee vintage gitaren, waaronder een zeldzame Stratotone Newport, een erg afgemeten gitaarstijl etaleerde die soms deed denken aan de pas overleden Wilko Johnson. Die Faherty is niet alleen een begenadigd gitarist maar ook nog eens een intrigerende zanger met een heel aparte, schrille stem.
Intussen bleef het hoogtepunten regenen tot Stubbs plots het podium verliet en Faherty het enkel met drummer Tim Carman moest zien te rooien tijdens Tampa Red's "It hurts me too". Daarna bleek dat Stubbs doodgemoedereerd een biertje was gaan halen in de bibliotheek!
Ondanks het flamboyante spektakel op het podium bleef het met dat zittend publiek wat wringen en dat had Stubbs ook begrepen. Zo'n vijf nummers voor het einde vroeg hij het publiek recht te staan wat meteen gebeurde terwijl de fans die achter de stoeltjes verbannen waren naar voren stormden.
De intensiteitsmeter ging meteen in het rood voor een zinderend slotoffensief dat werd ingezet met "Fairweather friend", een erg aanstekelijke garage rock song die The Black Keys vergaten te schrijven. Na nog drie voltreffers uit de laatste plaat werd afgesloten met "Let's get funky", een obscuur nummer van Hound Dog Taylor dat enkel op een liveplaat te vinden is.
GA-20 maakte er een anthem van waarin funky blues in punk leek te transformeren. Het publiek ging nu helemaal uit zijn dak zodat een bisronde niet kon uitblijven. Die werd afgesloten met een eigenzinnig gebracht "Shake your moneymaker" van Elmore James (zo kregen we dan toch nog een standard) waarin Pat Faherty alle remmen los gooide, zijn eeuwige zonnebril in de hoek smeet en achterin de zaal ging gitaarspelen.
Deze tour bleef beperkt tot Engeland en Frankrijk maar geen nood! Volgend jaar in juni komt België aan de beurt en zijn er geen excuses meer om deze geweldige band te missen!
0rganisatie: Jazz En Nord Festival + Ville De Roncq
The Cure - Nog net zo relevant als populair
Voor zover dat nog nodig was voor een populaire band als The Cure is er geen makkelijker manier voor een internationale artiest om het hart van de Belgen te veroveren dan om enkele uren voor je concert een frietje met stoofvlees te gaan eten in de plaatselijke frituur. Dat nieuwtje deed al snel de ronde in het Sportpaleis, maar de kenners wisten meteen beter. Voor zo’n stunt is Robert Smith net iets te mensenschuw en bovendien vegetariër. De Smith-in-de-frituur was een lookalike van een Vlaamse The Cure-tributeband en het was Radio Willy die op die ietwat doorzichtige manier wat aandacht zocht voor zijn New Wave Top 100, een populariteitspoll waarin The Cure dit jaar slechts op nummer 2 staat, van de troon gestoten door Anne Clark. Maar voor een deel van het publiek leek het die avond toch ‘echt gebeurd’ en was dat het sein om de postpunkband uit de UK nog wat harder dood te knuffelen.
The Cure had The Twilight Sad mee als support, dezelfde Schotse band die ook reeds in 2016 – het vorige zaalconcert van The Cure in België – het voorprogramma mocht spelen. Mochten we dat niet opgezocht hebben, we zouden het niet meer geweten hebben. Zoveel indruk hebben ze toen gemaakt. En dat is ook bij deze passage de hoofdconclusie. Waar ligt dat aan? Misschien is de postpunk van deze band wel degelijk, maar tegelijk net iets te middelmatig? Misschien lag het aan de hyperkinetische/hoofdpijn lichtshow van kijk eens in hoe weinig milliseconden ik elke spot aan en uit kan laten gaan – alsof de zaal met een absolute zekerheid moest gezuiverd worden van epilepsiepatiënten? Misschien is het omdat zanger James Graham geen moeite doet om zijn Schotse tongval te verbergen, waardoor de lyrics net iets moeilijker te volgen zijn? Misschien door het gebrek aan sympathieke bindteksten? Wie zal het zeggen? Feit is dat met een set van The Cure die vaak vlot over de 2 uur gaat, die band eigenlijk geen opwarm-band nodig heeft.
The Twilight Sad begon voor een nog zo goed als lege zaal en eindigde met een redelijk gevulde zaal, het was dus zeker niet ronduit slecht wat ze brachten. Ze krijgen punten voor doorzettingsvermogen en we hopen hen eens aan het werk te kunnen zien in een intiemere sfeer, misschien maakt dat al een wereld van verschil.
Uiteraard waren alle ticketkopers enkel voor The Cure naar het Sportpaleis afgezakt. De band combineert doorgaans een hele reeks hits met een voor vele fans soms weinig bekend werk, zoals in 2016. Dat geldt voor de jongste passage in Antwerpen opnieuw. The Cure brengt binnenkort een nieuw album uit. Doorgaans zorgen band en label ervoor dat de release samenvalt met de tournee, maar ergens moet iets misgelopen zijn in de agenda. Van dat nieuwe album kregen we alvast “And Nothing Is Forever”, “A Fragile Thing”, “Endsong” en “I Can Never Say Goodbye” te horen. De nieuwe nummers bewijzen dat de bende van Robert Smith nog niet uitverteld is. Muzikaal sluit het nieuwe werk aan op hun recentste (nou ja) albums als ‘Wish’, ‘Wild Mood Swings’ en ‘Bloodflowers’. In de lyrics gebeurt weinig opbeurends, het gemiddelde tempo ligt laag en inzake sfeerzetting lopen ze – opnieuw – over van melancholie. “Endsong” was de afsluiter van de reguliere set en dat is ook de nieuwe song die live het beste uit de verf kwam.
Complimenten voor Robert Smith dat hij op zijn gezegende leeftijd van 63 en na een leven vol concerten nog zo goed bij stem is. De lichtshow was ouderwets goed. Naast het podium hingen twee videoschermen waarvan de functie niet geheel duidelijk was. De camera’s bleven zo ver weg van Smith en de muzikanten dat je hen op de videoschermen maar net een klein beetje groter zag als ‘in het echt’. Het duurde tot het symbolische “Close To Me” in de tweede bisronde tot Smith het zichzelf veroorloofde om eens deftig voor een camera te gaan staan. Misschien vond hij dat zijn haar niet in de plooi lag die avond?
De reguliere set startte sterk met stevige versies van “Alone”, “Pictures Of You”, “A Night Like This en “Lovesong” en daarna zakte de spanningsboog wat in met vooral trage en minder bekende nummers als “Burn”, “The Last Day Of Summer”, “Cold” en “At Night”.
Net toen het publiek bijna in slaap gewiegd was, kwam dan plots de adrenalinerush van “Push” en “Play For Today” om iedereen opnieuw bij de les te brengen. Daarna nog een bijna-hardrock-versie van “Shake Dog Shake” om dan uit te bollen met “From The Edge Of The Deep Green Sea” naar het magistrale “Endsong”.
De eerste bisronde nam een halve valse start met het nieuwe “I Can Never Say Goodbye”, maar dat werd goedgemaakt met “Faith” en vooral “A Forest”.
De tweede bisronde was dan een greep uit de hits: “Lullaby”, “The Walk”, “Let’s Go To Bed”, “Friday I’m In Love”, “Close To Me”, “In Between Days”, “Just Like Heaven” en “Boys Don’t Cry”. Deze tweede bisronde kon op het meeste enthousiaste applaus rekenen, al werden die songs meestal een beetje routinematig en op een drafje afgehaspeld.
The Cure bewees in Antwerpen dat ze niet alleen nog steeds bijzonder geliefd zijn, maar bovendien nog steeds bijzonder relevant. Hun nieuwe materiaal zal misschien moeite hebben om net zo’n wereldwijd radiohit te worden als in de jaren ’80, maar het treft nog steeds doel bij een ruim publiek. Op deze manier mag The Cure van mijn part elk jaar wel eens het Sportpaleis vullen.
Organisatie: Live Nation
Within Temptation + Evanescence - Worlds Collide Tour - Vrouwen boven!
Within Temptation en Evanescence die een affiche delen. Voor velen was het enkele jaren geleden tweemaal in de ogen wrijven en watertanden om twee grootheden van de female fronted hard rock/metal op een avond te zien. Maar helaas gooide ook hier covid roet in het eten waardoor de Worlds Collide tour in Brussel enkele malen uitgesteld werden. Op 21 en 22 november was het dan eindelijk zo ver in Paleis 12. Wij waren erbij op 22 november.
Opener van de avond was VERIDIA, maar helaas waren we te laat om deze Amerikaanse alternatieve rockband aan het werk te zien. Iets voor acht was het tijd voor de eerste klepper van de avond: Within Temptation. Dat de Nederlandse band na al die jaren nog steeds een grote schare trouwe fans heeft, bewees het luide applaus dat al losbarstte nog voor de opkomst van de leden.
De band opende met “See Who I am” uit ‘The Silent Force’ (2004). En wees maar zeker dat Brussel dat gedaan heeft. Zangeres Sharon Den Adel had zich voor de gelegenheid prachtig uitgedost als walkure en ging prima op in het decor dat gedomineerd werd door een reuzegroot hoofd. Na “Iron” vuurden de Nederlanders “Paradise (What about us)” op ons af. Tarja (Turunen) die oorspronkelijk meezingt in dit duet, werd er via ingenieus gebruik van een rond, mobiel lichtscherm even bijgehaald. Het moge duidelijk zijn: show geven betekent ook show verkopen bij Within Temptation. Zo nam den Adel even later plaats in een bakje dat prompt de lucht inging om “Angels” ten berde te brengen. Later zou ze dit kunstje min of meer herhalen tijdens tegelplakker “All I Need” door plaats te nemen in een grote cirkel. Even leek het wel alsof het vissertje van Dreamworks een concurrente had.
“Raise your Banner”, origineel met Anders Fridén van In Flames, werd opgedragen aan Oekraïne. Een politiek statement tijdens een symfonisch metalconcert? Why not! Of het nodig was om de ganse tijd met een Oekraïense vlag te zwaaien, is weer een andere vraag. Een ding is zeker: de komende jaren moeten we de band niet verwachten op Russische bodem.
Afsluiten deed Within Temptation met “Mother Earth”, dat samen met “Ice Queen” toch wel voor de grote doorbraak zorgde in België in 2000. Tijdens dit slotlied werd het vuurkraantje nog eens goed opengedraaid en de nodige CO2 de lucht ingejaagd. Dit zorgde opnieuw voor mooie effecten, maar moeder aarde huilde zachtjes.
Tijdens de decorwissel maakten het reuzehoofd en de meest opzichtige visuele showelementen plaats voor een eerde sobere, piramideachtige lichtstructuur. Theatraliteit is bij Evanescence duidelijk minder een handelsmerk dan bij Within Temptation.
Openen deden de Amerikanen met “Broken Pieces Shine” uit het laatste album ‘The Bitter Truth’ (2021). Drummer Will Hunt zette het lied in vanop een verhoogde stelling terwijl hij het publiek begroette. Zangeres Amy Lee, tevens ook het uitgangsbord van de band, verscheen niet veel later achter hem om daarna onder luid applaus rustig de trappen af te dalen. Het is al een tijdje geleden dat we Evanescence live aan het werk zagen, maar het viel onmiddellijk op dat de band aan energie en kracht nog niets ingeboet heeft.
“Made of Stone” en “Take Cover” volgden, maar het was toch vooral tijdens “Going Under” dat het publiek voor de eerste keer collectief de hoofden liet schudden. Nadat een vleugelpiano uit het podium opdoemde tijdens de medley “Lose Control/Part of Me/Never Go Back” werd het intieme “Far From Heaven” ingezet. Deze combinatie typeerde in feite de ganse set, namelijk een aaneenschakeling van hardere songs af en toe geblust met zachter werk. Zo leek het alsof Lee bij momenten gestalte gaf aan een onzeker tienermeisje dat graag hard uithaalt naar de buitenwereld, maar in feite broos is en een dikke knuffel nodig heeft.
Via hits als “Better Without You”, “Imaginary” en “Blind Belief” werd de eindsprint ingezet met oorwurm “My Immortal”. Hierna bleef de vleugelpiano nog even staan om de begintonen van slotlied “Bring Me to Life” in te zetten en Paleis12 nog een laatste maal in extase te brengen.
Het was met volle teugen genieten van de ‘Worlds Collide’ tour. Within Temptation en Evanescence bewezen elk op hun manier dat vrouwen zeker hun mannetje kunnen staan in de voornamelijk door mannen gedomineerde rock-/metalscene.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Within Temptation
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4517-within-temptation-22-11-2022.html?Itemid=0
Evanescence
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4518-evanescence-22-11-2022.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Marble Sounds - In één woord, subliem
Dat Marble Sounds een van de betere live bands is die ons land heeft, daar is na vanavond geen twijfel meer over mogelijk. De band rond Pieter Van Dessel kende z’n grootste succes met het kerstachtige “Leave a Light On”, maar op nieuwe muziek moesten we bijna vijf jaar wachten. De nieuwste plaat kreeg de originele naam ‘Marble Sounds’ en bevat voornamelijk georkestreerde, weemoedige popmuziek over thema’s als liefdesverdriet en de klimaatcrisis.
De aanwezigen in de vernieuwde Handelsbeurs kregen waar voor hun geld. Een tienkoppige band, waarvan 4 strijkers en de vaste twee piano’s brachten ons een ware prikkeling voor de zintuigen. Het plaatje klopte volledig, van setlist tot sound tot belichting, het was een magische avond in een prachtig decor. Hoewel Marble Sounds het imago kan hebben van statige achtergrondmuziek, brengen ze telkens een frisse nonchalance mee op het podium zonder sterallures. Van Dessel vroeg even een kort intermezzo om zijn kruk op niet elegante wijze wat omhoog te zetten. Ook dat is het lot van een muzikant.
De show bevatte een fijne afwisseling tussen de nieuwste plaat en de oudere nummers zoals “Tout et Partout”, “These Paintings Never Dry” en “(How it's going to) End”. Van Dessel neemt de zang en de piano voor zijn rekening maar laat vooral zijn muzikanten schitteren, dat merkte je meteen bij het nummer “K.V.” van hun plaat ‘Tautou’. Waarbij zowel strijkers, drums en de zeemzoete stem van Renée Sys in een prachtig samenspel met de pluimen gaan lopen. Het nummer is een ode aan Kathrine V. Switzer, die in 1967 de marathon van Boston wilde meelopen, een tijd waarin vrouwen nog niet mochten deelnemen. Het inspiratievat van Van Dessel is origineel en onuitputtelijk.
Van de nieuwste plaat werden we verwend met de nummers “Quiet”, “Never Leave My Heart”, “All Gone” en de radiosingle “Axolotl”.
Afsluiten deden we met “The Ever After” en het wondermooie “Priorat”. Het nummer draagt de titel van een complexe, gelaagde wijn, een naam die een perfecte samenvatting is van de song. “Priorat” heeft alles wat een goed nummer moet hebben: spanning, inhoud, opbouw en een heerlijke climax. We werden getrakteerd op een live versie van internationaal niveau met een staande ovatie en een avondlange roes van melancholie als beloning. Toetsenist Brecht Plasschaert en drummer Mattijs Vanderleen gaven elkaar een knipoog en bevestigden wat het publiek al lang wist, deze avond was subliem.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Ha concerts, Gent)
Nightwish - Alive and Kicking
Met enig uitstel door het welgekende beestje corona hield Nightwish zondag eindelijk halt in Antwerpen n.a.v. hun nieuwe album ‘HUMAN. : || : NATURE.’, dat ondertussen alweer dateert van 2020. De Finnen hadden een maand geleden het Latijns-Amerikaanse gedeelte van hun uitgestelde wereldtournee afgerond en waren nu klaar om Europa in te nemen. First stop: een uitverkochte Lotto Arena.
Opener van de avond was de industrial metalband Turmion Kätilot. In het Fins betekent de bandnaam zo veel als ‘vroedvrouwen des verderfs’. Er ging dus zeker geen liefdevolle sfeer in het begin van de avond.
Hoewel redelijk bekend in eigen land, waren de Finnen duidelijk nieuwe kost voor het gros van de aanwezigen. De eigenwijze, elektronische geluiden en de ruwe stem van zanger Mc Raaka Pee hadden een zeker Verfremdungseffekt op de doorsnee Nightwishfan, maar toch werd er mild gereageerd.
De volgende band die de bühne mocht bestijgen, was Beast in Black. De band werd opgericht door gitarist Anton Kabanen na het verlaten van Battle Beast. Dat de powermetalband een steeds luider klinkende naam in de metalwereld is, bewees hun ontvangst in Antwerpen.
De heerschappen hadden er duidelijk zin in, met een brede smile betraden ze het podium. Het was een lust voor het oog om naar te kijken: ze dansten als dartele konijnen, sprongen van de ene naar de andere kant om dan uiteindelijk synchroon een choreografie te demonstreren die zelfs K3 jaloers zou maken. Dit enthousiasme en de dansbare meezingers als “One Night in Tokyo”, “Blind and Frozen” en “End of the World” maakte Beast in Black tot de perfecte opwarmer. Om nog maar te zwijgen van het fantastische stembereik van zanger Yannis Papadopoulos. Wie ze trouwens nog eens live aan het werk wil zien, kan 9 februari in Trix terecht!
Daarna liet Nightwish het doek letterlijk vallen om na enkele knallers “Noise” als opener op het publiek af te vuren. Niet de krachtigste song als je het ganse repertoire van de Finnen bekijkt, maar wel die van de nieuwste worp ‘HUMAN. : || : NATURE.’ (2020). Zangeres Floor Jansen die haar strepen ondertussen al dik verdiende bij de groep, werd luidkeels onthaald door een uitzinnig publiek. De dankbaarheid en het enthousiasme van de Nederlandse schone vielen zichtbaar op. Ongetwijfeld zal ook het nieuws van de dag ervoor, namelijk dat ze borstkankervrij verklaard werd, ervoor gezorgd hebben dat ze er helemaal stond. Het feit dat ze voor de gelegenheid alle bindteksten in het Nederlands zei, zorgde ook voor een uniek samenhorigheidsgevoel tussen publiek en band.
Verder bracht Nightwish een set waarbij oud en nieuw materiaal mooi afgewisseld werd. De band die ondertussen al 25 kaarsjes uitblies, kan dan ook putten uit een schat aan symfonische metalpareltjes. Zo ging “Shoemaker” uit het nieuwe album naadloos over in “Last Ride of the Day”. Verder was de set evenwichtig opgebouwd, zodat er geen dip in het geheel te bespeuren viel. Een heavy song als “Dark Chest of Wonders” werd bijvoorbeeld gevolgd door het rustige “Harvest”, waarin een prominente rol weggelegd was voor fluitist Troy Donockley.
Toch kan men niet ontkennen dat het recente afscheid van Marco Hietala (voormalig bassist en zanger) een serieuze aderlating is voor de band. Vooral tijdens “I Want My Tears Back” hadden we graag zijn typerende ruwe stem gehoord i.p.v. de zachte van Donockley. Nieuwe bassist Jukka Koskinen viel op muzikaal-technisch vlak niets te verwijten, maar de vraag is nog maar of hij ooit de charismatische status van Hietala zal bereiken.
Slotlied van de avond was “The Greatest Show on Earth”. Dit bombastische opus magnum herinnerde ons aan de fascinerende planeet waarop we leven, en welke biodiversiteit en verscheidenheid aan culturen die onze aarde rijk is. Begeleidende visuals toonden niet enkel mooie beelden uit natuurdocumentaires, maar wezen ons ook op de klimaatcrisis door ontbossing, luchtvervuiling… Het povere resultaat van ‘COP27’ ging er ongetwijfeld anders uitgezien hebben, mocht Nightwish dit huzarenstukje opgevoerd hebben voor onze kortetermijndenkende wereldleiders.
Fans die gehoopt hadden op een bisnummer bleven echter op hun honger zitten. Het uitgebreide afscheid en de vele kiitos (‘bedankingen’ in het Fins) stilden wel enigszins deze honger.
Nightwish bewees dat ze ondanks de vele woelige watertjes die ze in het (nabije) verleden doorgesparteld hebben, nog steeds alive and kicking zijn en een publiek van begin tot einde weten te begeesteren. Om met de laatste woorden van “The Greatest Show on Earth” af te sluiten: ‘WE WERE HERE’, en we waren verdorie blij!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Beast in black
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4507-beast-in-black-20-11-2022.html?Itemid=0
Nightwish
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4506-nightwish-20-11-2022.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Tom Robinson - Glad to be grey
Een driedaagse tournee door Vlaanderen als vervangende uitloper van wat een soort van jubileumconcert in het Casino van Oostende had moeten zijn. Dat nam Tom Robinson voor zijn rekening. De getalenteerde singer-songwriter en icoon van de Britse punk- en LGBTQ-gemeenschap zou zijn 70ste verjaardag vieren in het prestigieuze Casino, maar het werden op zijn 72ste passages langs Knokke-Heist, Leffinge en Vilvoorde. We pikten er voor dit concertverslag die van Leffinge uit, in de knusse, pluchen zetels van een zo goed als uitverkochte De Zwerver. Afgaand op de gemiddelde leeftijd in de zaal waren die zetels geen overbodige luxe, maar behalve dat ademde de hele avond de sfeer van de hoogdagen van de subversieve punk.
Tom Robinson had zijn vaste band meegebracht, met Lee Forsyth Griffiths als backing vocalist, Adam Philips op gitaar, Andy Treacey op drums en Jim Simmons op keyboards. Dat had het voordeel dat Tom enkel zong en bas speelde en niet zelf ook achter de toetsen moest plaatsnemen, wat hij vroeger wel al eens deed.
De avond werd op gang getrokken met een bombastische, fel rockende versie van “Winter of ’79”, met een snedige gitaarsolo van Philips. Niet het bekendste nummer van ‘Power In The Darkness’, het doorbraakalbum van de Tom Robinson Band in 1978, wel een vaste waarde in Tom’s liveset. Hij had bij dat eerste nummer moeite om in de geluidsmix boven de instrumenten uit te komen en je kreeg daardoor al wat medelijden. Wordt het zo’n avond? Toch meteen een enthousiast applaus.
Tweede in de set was “Ricky Don’t Lose That Number”, een cover van Steely Dan met een Roxy Music-aanpak, en daar zat de geluidsmix dan gelukkig wel goed. Hij zingt die cover al sinds 1984 en zo is die ook een beetje van hem geworden. Vandaar opnieuw naar het rockgeweld met “Grey Cortina” en een leuke uitdaging die Tom zichzelf had opgelegd. “Als je ouder wordt, ga je bijna automatisch ook je eigen nummers trager spelen. Vroeger speelden we “Grey Cortina” in minder dan 2 minuten. Zet jullie timers maar aan voor deze oude man.” Ik heb het niet tot op de seconde na gecontroleerd, maar toen de speelduur vanuit de zaal geroepen werd, repliceerde Tom met “not too bad for 72”.
Meezinger “Martin” hadden we niet zo vroeg in de set verwacht. Er waren best wel wat mensen in de zaal voor wie dit het eerste Tom Robinson-concert was en hen werd door de joviale meester zelve uitgelegd hoe en vooral ook waarom ze konden meebrullen. En dat deed de hele zaal. “Too Good To Be True” werd vervolgens opgedragen aan Danny Kustow, de mede-oprichter van de Tom Robsinon Band die een paar jaar geleden overleed. Adam Philips deed Kustow’s solo in die track alle eer aan.
“Mighty Sword Of Justice” was het enige nummer uit ‘Only The Now’, het voorlopig laatste studio-album van Tom Robinson uit 2016. Lee Forsyth Griffiths mocht dan één van zijn eigen nummers brengen (“Silence = Death”), misschien ook om Tom’s stem wat rust te gunnen.
Vertellen deed Robinson wel honderduit, met bindteksten die ik ondanks zijn veelvuldige eerdere passages in ons land nog niet eerder gehoord had. Zoals over de ontstaansgeschiedenis van hitsingle “War Baby”. Hoe de Tom Robinson Band uiteenviel na hun concerten op het toen nog dubbelfestival Torhout/Werchter. Hoe de Britse fiscus achter hem aan zat voor verschuldigde taksen op voorschotten die al lang opgesoupeerd waren en hoe het tweede album van de Tom Robinson en het eerste van ‘Sector 27’ flopten, waardoor hij zonder een stuiver op zak vluchtte naar Hamburg en alles verpatste wat hij had. Zijn laatste flightcases verkocht hij aan Eddy Grant – de twee hadden elkaar niet eens herkend – en die gaf de Brit het zetje dat hij nodig had: “you’ll come back”. Terwijl de muziekbusiness hem afgeschreven had, scoorde Tom Robinson (solo) daarop wereldwijd met “War Baby”, nota bene uitgebracht in eigen beheer. Voor hem is het daarom nog steeds een emotioneel beladen nummer.
Lee nam gelukkig een stuk zangpartij over. Later zou Tom vertellen dat hij nog steeds herstelt van een covid-longinfectie, opgelopen op een Brits festival toen iedereen dacht dat corona de wereld uit was. Meteen ook de reden waarom hij na het optreden de fans niet kwam groeten. Op zijn leeftijd moet je niet te veel risico’s nemen.
Het laatste nummer voor de pauze werd “Atmospherics (Listen To The Radio)”, de single die volgde op “War Baby” en die enkel in België en Nederland echt brokken maakte. Hier nam het publiek gewillig de ‘Oeh-Oehs’ over van de niet aanwezige Marsha Hunt.
Deel twee van de set, na de pauze dus, begon met een relatief lange uiteenzetting van Tom in het Nederlands. Allemaal korte zinnetjes die hij tijdens het touren door Vlaanderen en Nederland opgepikt heeft. Dat betoog eindigde met “en daarom ga ik nu een liedje in het Frans zingen”. Dat liedje was “Les Bourgeois” van Jacques Brel, dat hij eerder zelf vertaalde tot “Yuppie Scum”. Beide versies brengt hij doorgaans feilloos, maar in De Zwerver bleef hij halverwege haperen en zelfs na wat spieken op de gsm voor de lyrics ging het minder vlot dan anders. Speelt de leeftijd hem dan toch parten?
Tom Robinson vermijdt op zijn 72 een beetje de songs waarop hij hoge noten moet halen of noten lang moet aanhouden. “Spain” was een welkome uitzondering, met Lee als back-up. En weer een leuke anekdote: Het lied gaat over een gebroken hart dat hij in Griekenland opliep, maar Greece bekt niet zo goed als Spain.
Via de softrock van “Still Living You” ging het dan naar het luid meegebrulde gay-anthem “Glad To Be Gay”. Op die song smokkelt hij bij zowat elke tour nieuwe stukjes in de lyrics, maar deze keer beperkte hij zich tot de onvermijdelijke parodie op zichzelf: “I’m 72, I’m glad to be grey”.
De reguliere set werd afgesloten met nog twee felle, dampende rockers: “Up Against The Wall” en “2-4-6-8 Motorway”. Beperkte het publiek zich tot dan tot enthousiast applaus en meezingen en –klappen, dan veerde het voor deze songs recht uit de pluchen zeteltjes. Omdat het publiek het refrein van “2-4-6-8 …” bleef scanderen, maande Tom de andere muzikanten vriendelijk aan om die outro nog met een paar lengtes op te rekken.
Een bisronde kon dan natuurlijk niet uitblijven. Het eerste nummer werd opgedragen aan de inmiddels overleden Roger Christiaens, de Vlaming die jarenlang de vaste geluidsman en tourmanager was van Tom Robinson. Dat nummer was een cover van “Eenzaam Zonder Jou” van de Vlaamse schlager-koning Will Tura, integraal in het Nederlands gezongen. De laatste akkoorden in De Zwerver waren die van “Power In The Darkness”.
Een feest van herkenning dus in De Zwerver. Een kniesoor zal opmerken dat er een paar hits of vaste waarden uit de liveset ontbraken. “You Tattood Me” zal vocaal wel een uitdaging zijn op 72 en van ‘Only The Now’ hadden we misschien graag nog “The One” of “Don’t Jump Don’t Fall” gehoord, of nog passender: “Never Get Old”. De set had met nog een pauze en dan “Rum Thunderbird”, “Living In A Boom Time”, “Brits Come Rolling” of “Back In The Old Country” misschien zelfs een drieluik kunnen zijn, maar we willen Tom’s kaars misschien ook niet te snel opbranden.
In maart van volgend jaar komt hij nog eens naar België voor een korte tournee langs Evergem, Lokeren, Beveren, Turnhout, Herent en Pelt. U kan uw kelen alvast beginnen smeren.
Organisatie: Blue Sky Concerts (ism De Zwerver, Leffinge)
The Comet Is Coming - Zinderende elektro-jazz
Aéronef (Club)
Lille
Het trio The Comet Is Coming heeft met ‘Hyper Dimensional Epansion Beam’ alweer een bruisend nieuw album uit. Hun mix van jazz, elektro en psychedelica is uniek en op het podium groeit dit uit tot een uiterst explosieve en opwindende sensatie. Keyboardist Dan Leavers zorgt voor de immer pulserende beat, hij is degene die van The Comet Is Coming een dansbare en prikkelende beleving maakt. De uitblinker van deze band is echter de immer bedrijvige en virtuoze saxofonist Shabaka Hutchings, die ook actief is in de al even vernieuwende jazz acts Sons Of Kemet, Melt Yourself Down en Shabaka & The Ancestors. In een bijwijlen free-jazz achtige stijl volgt hij de beats van Dan Leavers en zorgt hij voor een opeenvolging van sax-huzarenstukjes zonder daarbij over de rooie te gaan.
Hun meestertrack “Summon The Fire” zit al vrij vroeg in de set, maar dat wil niet zeggen dat ze daarmee al hun beste pijlen hebben verschoten, want The Comet Is Coming wordt hierna alleen maar heter, spannender, hitsiger en dansbaarder. Dit via de meest opzwepende tracks als “Atomic Wave Dance”, “Angel Of Darkness” en “Pyramids”.
Tussen de zinderende beats en de magische saxsolo’s mag er ook al eens een drumsolo gedropt worden. Die komt van de fantastische Max Hallett, zo een typische jazz drummer, geen ego, wel een wonderbaarlijke stijl.
De sterkte van The Comet Is Coming zit hem in het feit dat de drie protagonisten elkaar perfect aanvoelen en mekaar voldoende ruimte geven terwijl de muziek steeds spannend en aanstekelijk blijft. Er is tijd voor uitspattingen, maar nooit vervalt men in freaky jampartijen die de vaart er zouden kunnen uit nemen.
Ruim meer dan anderhalf uur is het smullen van deze veelbewogen cocktail van jazz, funk, psychedelica en elektronica. Jazz kan al eens elitair en hautain klinken, maar dit hier is van de meest opwindende soort die we ooit hebben mogen meemaken.
Organisatie: Aéronef, Lille
The Chainsmokers - na de clubtour, klaar voor de festivalzomer!
Bijna exact twee jaar na de oorspronkelijke datum , door de coronapandemie, was het dan eindelijk zo ver … het New Yorkse duo, The Chainsmokers kon eindelijk hun beloofde concert waarmaken in België. Wat oorspronkelijk in 2020 nog een ‘best of’ tournee moest zijn, is nu twee jaar later, een combinatie geworden met de voorstelling van hun 4e studio album ‘So Far So Good’.
… En alsof het zo moest zijn, bestaan ze net tien jaar. Reden genoeg voor een avondje vol leuke melodieën en opzwepende beats in Vorst Nationaal. "High" was de openingssong, een nummer van hun laatste nieuwe plaat en er volgden nog een vijftal nieuwe songs o.m. “Solo Mission”, “Testing”, “Riptide” en”iPad”; allemaal vocaal leuke songs die voorzien zijn met een nodig portie drama waarvan de oorzaak te vinden is van de minder leuke periode van de afgelopen twee jaar. Het is wel het juiste concept voor The Chainsmokers om drama en uitbundigheid te versmelten in hun live performance.
Na een wandeling in "Paris" volgde al snel "Don't Let Me Down" de samenwerking met zangeres Daya, waar het allemaal mee begon. Tussendoor klonk "Seven nation army” en Everytime We Touch”, van The White Stripes en Cascada respectievelijk door de boxen, letterlijk kleur gegeven van het nodig pyrotechnisch materiaal.
Matt McGuire, de drummer die de band vervoegde in 2017, blijkt een schot in de roos voor het duo, want er is sindsdien sprake van een band en niet meer van een DJ duo. Als je weet dat deze band 1/3 van hun award nominaties omzet in een overwinning, dan kan je zeggen dat Alexander ‘Alex’ Pall and Andrew ‘Drew’ Taggart van deze band een geoliede machine hebben gemaakt. De single "Something Just Like This" hebben ze samen met Coldplay uitgebracht; het is net als “Closer”, met de Amerikaanse zangeres Halsey, als met "Selfie" in de bis, het nummer waarmee het begon, een succesverhaal. Het zijn die vibes die je met een goed gevoel doen terugkeren van een concert, door de leuke melodieën, de pompende beats en een indrukwekkende show met lasers, vuur en CO² kanonnen.
Ook wanneer de minder sterke nummer werden gebracht werden, bleven ze overeind door een ander element waardoor het nooit verveelde.
The Chainsmokers zijn een beleving en tekenen voor een avond vol adrenaline; de energie van de band is verenigbaar met het publiek, een smeltkroes vol tevredenheid. The Chainsmokers is festivalmateriaal. Brussel was hun laatste halte van die langverwachte Europese tour, eentje die alle pijlen mocht verschieten, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4495-the-chainsmokers-17-11-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Live Nation
Jethro Tull - The Prog Years - Een muzikale dwarsdoorsnede van Ian Andersons werk
Koninklijk Circus - Kursaal
Brussel - Oostende
2022-11-14 + 15
Filip Gheysen en Johan Meurisse
Een icoon in de progressive sound is zondermeer Jethro Tull, het alter ego van Ian Anderson. De Schot is de vaste weerkerende waarde. Eventjes voor het concert werden we schoolgewijs even geduid wat dit genre omvatte alsook welke belangvolle , invloedrijke bands in en met het genre te maken hadden , als o.m. Yes, Marillion, Rush, Mike Oldfield , Focus, Moody Blues of meer naar het heden toe Porcupine tree, Opeth en Dream Theater .
In die sound van Jethro Tull worden de elementen van de stijl naar een hoger niveau getild en zijn retro, hardrock, blues, folk , klassiek , symfonie, soundscapes diep geworteld; hier worden melodie en ongewone, complexe constructies vol verrassende ,soms onverwachtse tempowissels met een alledaagse, maatschappijkritische, filosofische blik , met een zeker relativeringsvermogen en fijngevoeligheid gecombineerd.
Het unieke dwarsfluitwerk met één been gekruist is en blijft het handelsmerk van Anderson . We werden 2x een uur lang ondergedompeld in die muzikale wereld , een fijne tocht van 67 tot nu, zeerzeker nu dat er na twintig jaar een nieuwe plaat verscheen, ‘The zealot game’ , waarvan vanavond een paar nummers zich goed konden nestelen in de rij sterke nummers en het rijkelijk gevulde oeuvre .
Al zijn de vocals meer verteltrant geworden, de danspasjes iets soberder, strammer, onvaster, we kregen hier een staaltje van mans meesterlijke flute spel , alsook de goed op elkaar ingespeelde muzikanten , die voldoende ruimte kregen om hun talent , kunde en vindingrijkheid te laten horen in de rits sfeervolle , bezwerende groovy (mooi uitgediepte) nummers die het publiek (op leeftijd) moeiteloos wisten in te nemen; ze werden steeds op een warm , welgemeend applaus onthaald. De spacey, kleurrijke projecties, clips , retrovisuals boden een meerwaarde.
Voor de minder goede Tull-kenners , neem alvast “Aqualung”, “Locomotive breath” , “Dharma for one” en “Bourrée” eens onder loep.
(Johan)
Een overzicht van de twee sets ‘Prog Years’, de voorbije dagen in het KC, Brussel en Kursaal, Oostende lees je hier
Jethro Tull - The Prog Years - Een muzikale dwarsdoorsnede van Ian Andersons werk
Met “For a Thousand Mothers” en “Love Story” maakt de band een denderende entree. De band speelt professioneel en de dwarsfluit van Anderson is nog altijd flitsend als een eekhoorn die in het Engelse woud langs de eiken op en neer rent. De man heeft al driekwart van een eeuw op zijn teller en staat er nog altijd. Alleen zijn stem heeft wat te lijden onder de jaren. Mocht dit iemand verwonderen, laatst hoorden we Joni Mitchell ook zeggen dat ze nu een alt heeft i.p.v. een tenor en dan lukken die oude nummers niet zo goed meer.
De tour is getiteld THE PROG YEARS en van “Living in the Past” krijgen we een progversie met het orgel in de hoofdrol. Vintage beelden uit Top Of The Pops, Bob Kennedy, Vietnam en Neil Armstrong in een caleidoscoop flitsen voorbij. Het oog wil ook wat! We zien (niet voor het laatst deze avond) ook een royaal behaarde Anderson uit de seventies.
“Hunt by Numbers” is opgedragen aan Andersons Pussycat die "unlike Joe who is a vegan" (een sneer naar de drummer) vogeltjes de kop afbijt. Meteen maakt de frontman het weer goed met de drummer die in “Dharma for One” een drumsolo mag ten beste geven zoals in de tijd van de dinosaurussen. Hoeveel drummers heeft Jethro Tull intussen gehad? 127? Nee dat is overdreven, het waren er nog maar 43. De drumsolo mét cowbell (!) zorgt voor enthousiaste kreetjes in de zaal en een reuzeapplaus. "Not too much, he might play another one."
“The Clasp” gaat over deze tijd waarin mensen langs elkaar heen leven zonder echt contact te maken terwijl onze leiders op tv elkaar een ongemeende handdruk geven. We zien beelden van Trump, Merkel, Obama... die handjes schudden met Poetin.
De nieuwe plaat ‘The Zealot Gene’ moet ook de nodige aandacht krijgen: “Mine Is the Mountain” gaat over "The interventionist God, The one you pray to when you want to... have something!" Een lik fijne kritiek op de gelovigen die komen bedelen bij hun god. Anderson zingt de titel met falsetstem en drukt daarbij telkens een pedaal in. In “Black Sunday” (uit 1980) is een prominente rol weggelegd voor de gitarist als zanger. Hij is waarschijnlijk jonger dan de song en speelt een gitaarsolo rug aan rug met de dwarsfluit.
Vlak voor de pauze krijgen we nog een monument uit de geschiedenis van Tull dat 300 jaar terugkeert in de tijd: “Bourrée” van Johann Sebastian Bach. Geflankeerd door David Goodyear op bas, zet Anderson heel snel in met een barokorgel dat de progrock eer aandoet. Maar dan wordt het publiek bediend met de originele stapmaat wat resulteert in een meeklapper tot de jazzmaten het ritme verstoren en de klappers (gelukkig) de handjes weer stilhouden. En zoals op de iconische logo van de groep: Ian kan het nog op 1 been!
Na de pauze gaat er meteen een nieuw muntje in de jukebox voor “Too Old to Rock 'n' Roll, Too Young to Die”. Met beelden van zijn jongere zelf geschminkt als oude man (die er ouder uitziet dan hij nu is) brengt Anderson glamrock van de bovenste plank. Een interview op de website van de groep leert ons dat het nummer niet gaat over een oude rocker, maar wel “over de cyclische modeveranderingen in pop- en rockmuziek. Vrij voorspellend voor 1975 eigenlijk, gezien de eindeloze recycling van muzikale invloeden uit de jaren 60 en 70 die tegenwoordig de hitlijsten vullen.”
“The Zealot Gene,” titelsong van de nieuwe plaat gaat opnieuw de maatschappijkritische kant uit. Het gaat over Trump of welk populist dan ook die aan de macht wil blijven dankzij het gebruik van sociale media: like-follow-share!
Met de “Pavane” van Gabriel Fauré krijgen we een tweede stukje klassiek overgoten met een rocksausje. Misschien hoorde Anderson dit ooit in de ‘progjaren’ van Thijs van Leer die naast Focus ook de klassieke toer op ging?
Ook “Mrs Tibbets” is een nieuw nummer dat verwijst naar de moeder van Paul Tibbets, de piloot van de Enola Gay die in 1945 de atoombom op Hiroshima liet vallen. Besluit volgens Anderson: "She better kept her pants on"
Voor we aan de bisnummers toe zijn krijgen we nog twee klassiekers: “Songs From the Wood” en “Aqualung”. Het eerste wordt opnieuw ondersteund met beelden van ondermeer de platendraaier in de jaarringen van een boomstam die we ook op de platenhoes terugvinden. Ook oude beelden van lang vervlogen versies worden synchroon meegezongen zodat het bijna playback lijkt! Bij “Aqualung” helemaal geen beelden wat alle ruimte geeft voor improvisatie. Er wordt dan ook gefreewheeld op de fluit en orgel dat het een lust is. Pas na enkele minuten komt deze 50-jarige monsterhit echt op gang. Naast een machtige gitaarsolo krijgen we ook een stuk luchtgitaar op de fluit.
Het bisnummer kon niets anders dan “Locomotive Breath” zijn. Misschien te hoog gegrepen voor de stem maar voor de rest een energieke versie van deze classic hit.
Op de tonen van “The Dambusters March” verlaten we het Koninklijk Circus en marcheren we terug naar het station.
Nee, we zagen niet meer de band Jethro Tull die we kennen van de oude vinylplaten. Maar van wie zijn ook alweer de wijze woorden "Ne zanger is een groep"? Ian Anderson is Jethro Tull, hoeveel drummers of gitaristen of andere er ook worden ingeruild.
(Filip)
Setlist:
for a thousand mothers – love story – living in the past – hunt by numbers – dharma for one – clasp – mine is the mountain – black Sunday – bourrée (classic)
too old to rock’n’roll, too young to die – the zealot gene – pavane (xmas album) , mrs tibbets, songs from the wood, aqualung – locomtovie breath – the dambusters march (outtro)
Organisatie: Greenhouse Talent (ism o.m. Kursaal Oostende)
Little Kim - Koningin van een uitverkochte avond
We waren reeds onder de indruk van ‘Moederland’, het solo-debuutalbum van Little Kim en we keken dan ook uit naar de releaseshow in het uitverkochte Leietheater in Deinze. Niet dat we twijfelden of Kimberly zo’n releaseshow wel zou kunnen dragen, wel waren we benieuwd naar de live-versies van haar songs.
Geen support voor deze releaseshow, maar een avondvullend programma in twee delen. In grote lijnen volgde de set de volgorde van het album, al stonden er een paar extra songs op het programma. Little Kim trok het feest op gang met het zwierige “Laura”, een song die ze cadeau kreeg van Bruno Deneckere, en die bij het publiek meteen de handen op elkaar kreeg. Ze nam dan meteen al wat gas terug met de troost-song “In April”, een vertaling van “Fair September” van Gillian Welch. De vertaling schuift de setting een paar maanden op, maar verdriet kent geen kalender. Ook de sombere en super-actuele titelsong “Moederland” zat al vroeg in de set.
Little Kim balanceerde in Deinze voortdurend tussen enthousiast swingen en verdriet en ernst.
“Een Jongen Die Ik Heb Gekend”, een vertaling van (Cowboy) Jack Clement, droeg ze op aan haar vader. Die maakte voor haar en haar ‘korte pootjes’ een barkruk met net zo korte pootjes zodat ze op een podium toch elegant kan gaan zitten. Misschien was die song ook een ode aan de countrymuziek waar ze dankzij haar vader mee opgroeide en waarvan ze altijd is blijven houden.
De hele set schipperde tussen folk, americana, country en singer-songwriter, maar dan steeds op een manier dat je nog de Vlaamse klei herkent waaruit Kimberly en haar band getrokken zijn.
Niet alle songs op deze albumreleaseshow kwamen van ‘Moederland’. We kregen bijvoorbeeld ook “The Longest Mille”, een song van haar western swing-band Little Kim & The Alley Apple 3, haar “Lied Voor De Zorg” als bedanking aan al haar collega’s in de zorg, de Franstalige versie van de “Eerste Sneeuw” van Lieven Tavernier en een paar songs van Guido Belcanto. Guido Belcanto en Little Kim gingen een paar keer in duet. Hun versie van Bob Dylan’s “Laarzen van Spaans Leer” was één van de mooiere momenten van de avond. Toen ze het tweede deel van de set afsloten met “Toverdrank”, ontplofte de zaal. We overdrijven misschien een beetje, maar de reactie was super-enthousiast. Het eerste deel van de set werd afgesloten met “Ik Denk Dat De Dingen Zo Gaan”, waarvan het refrein - mits een kleine aansporing van Kimberly - door het voltallige publiek werd meegezongen.
Er werden de hele avond complimentjes in het rond gestrooid. Naar de muzikanten, naar de vele mensen die samen met Kimberly een stukje van haar muzikale pad afgelegd hebben, naar haar gezin, de mensen van licht en geluid, enz… Het meest spontane compliment gaf Little Kim aan Guido Belcanto voor de mooie hoed die hij heel de avond ophield. “Om zo’n hoed stijlvol te kunnen dragen, daar moet je een zekere leeftijd voor hebben”, repliceerde Belcanto gevat. Toen Kimberly later nog vertelde dat hij beter mondharmonica speelt dan Bob Dylan op zijn jongste concert in ons land, wuifde hij dat compliment weg. Aan de meester raak je niet. Ook ironie is Belcanto niet vreemd. Toen Kimberly in de bindteksten vertelde dat Guido Belcanto “I Waited For You” van Daniel Norgren vertaald heeft naar “Zo Heb Ik Gewacht Op Jou”, repliceerde hij gevat met “Daar heb ik heel lang over nagedacht”.
Guido Belcanto deed zijn best om in Deinze de spotlight niet te veel naar zich te halen, maar soms gebeurde dat onbewust toch. Toen hij wat tijd nodig had om zijn gitaar te stemmen, vertelde hij de amusante anekdote dat Ravi Shankar soms meer dan vijf volle minuten nam om tussen twee songs door zijn sitar te stemmen en daar zelfs ook applaus voor kreeg.
Maar terug naar de echte ster van de avond: Little Kim. Zij straalde om haar nummers te kunnen brengen voor een enthousiast publiek en was gul met informatie over de liedjes in de bindteksten. Haar favoriete song op ‘Moederland’ is “Neem Maar Mee”, over het ontgroeien van jeugdige naïviteit. “Lieven Tavernier had dat lied al lang in zijn schuif liggen, maar ik weet zeker dat hij het voor mij geschreven heeft”, zei Kimberly daarover.
Wat we op ‘Moederland’ een beetje missen, een paar goedgemikte hoge vocale uithalen van Kimberly, dat kregen we van haar wel te horen in Deinze, maar dan in songs die niet op het album staan, zoals haar favoriete Belcanto-song “Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven”. Er was ook een gemiste kans. Op het album zingt Little Kim “Weeskind” in duet met haar idool Eva De Roovere. Die zat in Deinze wel in de zaal, maar kwam niet het podium op. Voor een albumreleaseshow was dat nochtans mooi geweest.
De toegift was bijzonder. Voor “Oorlogsgeleerden”, een Bob Dylan-vertaling van Wannes Van De Velde, kreeg Kimberly vocale steun van enkele bandleden zodat er stukken in verschillende talen gezongen werden: Nederlands, Engels, Gents, … Deze song zit inzake thema op dezelfde lijn als de song “Moederland” en evenaart of overtreft die zelfs nog in intensiteit. Mag dit dan al het opstapje zijn naar het volgende album? Helemaal afsluiten deed Little Kim met haar “Koningin Van Eén Avond”, waarin ze de draak steekt met haar eigen ambitie en vooruitkijkt naar tournees langs halflege zalen. Wij weten wel beter.
Aan dit verhaal zal nog vele avonden bijgeschreven worden, in volle zalen. Little Kim zit nog maar aan de inleiding.
Organisatie: CultuurSmakers
Madou - Iets en Niets van Weemoed 40 jaar later …
Madou, een verborgen parel van verguisde Belpopweemoed, ontroert van uit het leven gegrepen gevoelens en emoties. Na een stilte van wel veertig jaar is Madou terug bovengronds . De band rond Vera Coomans en vroegere Rum partner Wiet van de Leest is gerestyled met drie jonge gasten, waaronder zoonlief Thomas Devos . Madou is back met de nieuwe plaat ‘Is er iets’ (wat een return trouwens!), die op gejuich werd onthaald en hen terecht, in de linie van de radio en het clubcircuit bracht.
Na enkele optredens in zaal en op festivals (waaronder Festival Dranouter) werden we een goed uur lang volledig ondergedompeld in een herfst-melancholisch sfeertje, dat mysterieus als warm dreigend durft te klinken.
Waar Madou begin eighties onterecht werd verdrongen, dan zijn ze nu gerespecteerd voor die donkere, herfstige, fijngevoelige, pakkende melodieën door het zachtmoedig gitaargetokkel, de bedwelmende drums, de warme keys en de integere vioolpartijen. De sound is intiem, ingenomen, sober, bouwt op en kan op die manier voller, intenser zijn.
Madou brengt ‘oud Madou’ en ‘nieuw Is er iets’ samen. Hier sijpelt weemoed, verlating, de donkerte, de leegte, een ‘soort murder ballad’ gevoel door in het ingenomen materiaal.
In de intro werd het meegegeven als ‘iets en niets’. De eerste nummers, de titelsong van hun return “Is er iets”, “Niets dringt door”, “Het doet geen pijn”, brachten ons meteen in die stemming. De vocals van de goedlachse Vera, geruggensteund door de backing van Thomas, is doorheen de jaren goed bewaard gebleven en doet dus terugdenken aan Marianne Faithfull.
Een sobere, elegante, indringende aanpak overheerst tot (een eerste keer) doorbraak “Witte nachten” wordt aangevat in be-boppende swing en groove ritmes. Het was eerst een beetje te traag voor hen, er werd gas bijgegeven en het nummer kreeg een spannend broeierig rockjasje aangemeten. De registers werden open getrokken , de vijf beleefden er het nodige spelplezier aan en het zittende publiek werd aangenaam verrast en onthaalde hen sterk met deze versie. Wat een ‘up’ momentje!
In die gekende Madou sfeer, kregen we een interessant RUM nummer “Vannacht”, in een kermistune op de keys , op z’n David Lynchs, hier sijpelde meer dan ooit Nick Cave door met z’n ‘Murder ballads’ , of dat ander oudje “Zeerover Jenny”, cabaresque van aard, refererend aan Kurt Weil/Bertolt Brecht, voorname inspiratiebronnen voor hun poëtische aandoende teksten. De uptempo’s werden tussenin en iets verderop gesmoord met het donkere, sfeervolle “Nachthuis”, “Onderweg” en “Kleine dame”, allen uit het recente ‘Is er iets’ album; en die soms omgeven werd van een zalvende, licht-gevende electrobeat.
“Koude voeten” is een nieuw geschreven nummer, dat intrigeerde door een diepe, repeterende, soms ronkende bas en breder klonk door een popgroove; het onderstreept Madou’s diverse invalshoek. Warmte en kilte vinden elkaar in de comebacksingle “Ronquieres”, een tocht langs het kanaal in de regen, die overtuigde door het brede instrumentarium en de zachtmoedige beats .
Tot slot ontbraken de oudjes “Niets is voor altijd” en een tweede versie van “Witte nachten” niet, nu iets minder snel, maar in een ‘Talk Talk/dumdum’ jasje gestoken door pianoloops, keys en een forser, krachtiger klinkend gitaarspel en drumtics.
Madou werd op respectvolle wijze uitgewuifd. Ze breiden er een aangenaam walsje en een donker gekleurde ‘Gele schoenen’ aan, een mooi, intiem moeder- zoon onderonsje.
Madou is een te koesteren band en wist ons na al die jaren probleemloos te omarmen met hun mooi kenmerkende sound van de schaduwzijde van het alledaagse leven.
Pics Minardschouwburg maart 2022 @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/873-madou-25-03-2022.html?ltemid=0
Pics Fest Dranouter 2022 @Karl Vandewoestijne
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4134-madou-2022-08-05.html?ltemid=0
Pics homepag @Wim Heirbaut
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Nederlands 
Français 
