Madou – Blankaartsessie – Gezellige herfstige melancholie buitenshuis
De Blankaartsessies, wekelijks op donderdag in juni, sloten mooi overtuigend af met een set van Madou, Belpopparel van de 80s, die veertig jaar later terug van onder het stof werd gehaald en nog even emotievol, integer melodieus klinkt.
Gezellig buitenshuis in dit mooie natuurgebied, aan de ingang van domein De Blankaart, kon je heerlijk wegdromen en mijmeren in hun intieme set van ‘murder ballads en levensliederen’, het credo waarmee ze uitpakken in hun materiaal. Ze overbruggen enkele classics met het nieuwe materiaal van het intussen drie jaar oude ‘Is er iets’. ‘Oud’ en ‘Nieuw’ Madou vinden elkaar probleemloos.
Na een stilte van wel veertig jaar is die verborgen parel Madou terug bovengronds. De band rond Vera Coomans en vroegere Rum partner Wiet van de Leest is gerestyled met jonge gasten, waaronder zoonlief Thomas Devos. Hier staan ze in een sobere bezetting met vier, aangevuld dus nog met sobere, spaarzame drums.
Mooi om hun gevoelige Vlaamse nummers in het natuurgebied te aanhoren, we genieten van een warme zomeravond, horen de vogeltjes, ritselende bladen en voelen een koeler wordend briesje.
De sterke overtuigende single “Ronquieres” leidde hun return in. Het ‘nieuwe’ album ‘Is er iets’, stond in de korte set van een klein uur centraal en werd smaakvol onthaald. Ook hier sijpelt weemoed, verlating, de donkerte en een soort murder ballad gevoel door in het ingenomen materiaal , met de vocals van Vera die met de jaren goed bewaard is gebleven en doet terugdenken aan Marianne Faithfull.
De sobere, elegante, indringende aanpak is veelzeggend in dit decor. Af en toe was het wel eens zoeken naar de juiste toon, maar het zalfde de muzikale wonde.
De herfstige melancholie wordt op zo’n zomeravond omgezet tot een soort lounge; het sierde met “Nachthuis”, “Nu niet meer”, titelsong “Is er iets” en “Het doet geen pijn”, nummers die hier kaal waren omlijst, fijngevoelig en sfeervol pakkend klonken, soms ietwat voller, kleurrijker door de viool, het opbouwende akoestische gitaarspel, de drumtics of de pianoloops. “Kleine dame” vatten ze aan met handclaps. De aanpak loonde. Madou weet hoe hun materiaal staande blijft. Natuurlijk ontbraken de oudjes “Witte nachten” en “Niets is voor altijd” niet, in een aangepaste millennium outfit, met een bredere touch. Een lichte swing was niet ver, ook op het recentere “Niets dringt door”.
Het warme contact met het publiek met enkele stamelende woorden deed geen afbreuk. Nee, ook dat is Madou, losweg, spontaan, speels, relaxt te werk gaan …
Ze werken aan een nieuwe EP en lieten vanavond een tip van de sluier horen met “Engel”, ingenomen, gevoelig, breekbaar, bepaald door het sobere spel en het dwarrelende viool- en gitaarspel. Weemoed troef dus.
Iets meer zwier, met een kermistune hadden we met cabaresque “Vannacht”, een interessant RUM nummer, vóór Madou’s verleden. Hier sijpelde Nick Cave letterlijk door met z’n ‘murder ballads’.
Tot slot twee mooie afsluiters, “Ronquières”, gedragen door stem, gitaarspel, viool en een drumtic; letterlijk voelden de leden op dit nummer dat ze langs de Yzer bolden met hun wagentje. Het tweede “Huis in de tuinen” is een ode van Thomas aan z’n ma; net als het meeste materiaal klinkt het melancho-ingenomen.
Een te koesteren band die moeiteloos de draad na al die jaren terug wist op te nemen. Zij weten ons warm te omarmen met hun kenmerkende sound van de schaduwzijde van het alledaagse leven, die ze omschrijven als ‘murder ballads’. Tijdloze cultband in de Belgische scene …
Organisatie: 4ad, Diksmuide ism Provincie West-Vlaanderen
Intergalactic Lovers - Great Gigs in The Park 2024 - Een kleurrijke trip in het sprookjesbos
Lara Chedraoui werd door een COVID besmetting aan de start van de pandemie ernstig ziek en bleef lange tijd de gevolgen daarvan dragen. Er volgde zelfs een jaar van revalidatie, angst en frustratie. Artsen konden niet garanderen dat haar stem ooit terug de oude zou worden. En toch zette de moedige jongedame door. Er kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt 'Liquid Love'. Op Great Gigs in The Park in Sint-Niklaas stond een springlevende band die gretig te werk ging en overtuigend klonk. We voelden ons één met Intergalactic Lovers (*****), die dus tekende voor een kleurrijke trip in het sprookjesbos!
De Nederlandse formatie Donna Blue (****1/2) opende met hun warme, zweverige muziek. Deze band wist meteen het publiek te charmeren, zelfs op de meest intieme momenten. Een sterke prestatie. In het begin van de set al wist ze ons kippenvel te bezorgen. De zangeres, in een opvallende rood kleedje, heeft een breekbare, heldere stem. Ze werd aangevuld met mannelijke vocals, die op hun beurt de integere sound kleurden. Onrechtstreeks durven we het linken aan een geluidje van Joy Division of The Cure. Of misschien is dit te ver gezocht …
We kregen een tot de verbeelding sprekende trip en maakten zelfs een brug over verschillende decennia heen. Deze Amsterdamse band wist in z’n talrijke variaties hoedanook sterk te boeien. Een perfecte opwarmer dus.
Het fijne aan Intergalactic Lovers is dat ze een vat vol emoties aanbieden. En het wordt vanuit een buikgevoel gebracht. Sjiek! Continu werden we geprikkeld door hun prachtig melodieus materiaal, poprock als noemer, dat gedreven, extravert als integer, gevoelig is. Een aanstekelijke, bezwerende aanpak van Lara en C° in die variërende muzikale omlijsting. Lara onderscheidt zich in haar emo beladen vocals en haar charmerende houding; het publiek wordt nauw betrokken in de songs.
Hun materiaal kent dezelfde spanning en intensiteit; een handvol nummers springen uit, o.m. hits als “Shewolf”, “Bobbi”, No regrets”, “Islands” en “Delay”, die door iedereen werd meegezongen. Hier telt het totaalplaatje van sound en verhaallijn. Magie.
Intergalactic Lovers wist op gemoedelijke wijze het publiek in te pakken met die afwisseling van extravertie en intimiteit. Kortom, een kleurrijke trip in het sprookjesbos …
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Front 242 – try-out - Herinnering aan hun blijvende invloed en de blijvende kracht van hun muziek!
Na de spannende EK-wedstrijd van de Rode Duivels tegen Oekraïne, werd zaal De Zwerver in Leffinge omgetoverd tot het podium voor een bijzonder optreden van de legendarische Belgische EBM-band Front 242. Dit concert was een try-out voor hun aankomende optreden op de Lokerse Feesten in augustus en markeerde het begin van hun voorbereiding voor een reeks afscheidsconcerten, met als afsluiting een reeks shows in de Ancienne Belgique in Brussel in januari 2025.
De setlist van de avond was een zorgvuldige mix van klassiekers en een verrassend nieuw nummer als eerste bisnummer. Het publiek, waarin het leek alsof er een grotere mix aan nationaliteiten aanwezig was dan er op het EK meespeelden, werd direct in de juiste sfeer gebracht met de opener “What you see is what you get”, gevolgd door het rauwe “Body to Body” en het krachtige “Moldavia”. De zaal trilde op zijn grondvesten toen “Don’t crash” en “U-Man” werden ingezet, waarbij de energie van de band en het publiek een perfecte symbiose vormden.
Front 242, opgericht in 1981, staat bekend om hun baanbrekende elektronische muziek die invloeden van industriële en post-punk genres combineert. Met hun revolutionaire geluid hebben ze de weg geplaveid voor vele andere elektronische acts. Hits zoals “Quite unusual” en “Headhunter” hebben hen internationale erkenning gebracht, en deze nummers zijn nog steeds onmisbaar in hun live-optredens.
In het publiek zagen we veel die-hard fans die al jarenlang de concerten van Front 242 bijwonen en velen onder hen werden herkend door zowel de band als de andere concertgangers. Door de warme temperatuur in de zaal stond iedereen goed in het zweet, wat alleen maar bijdroeg aan de intense sfeer.
Halverwege de set kregen we krachtige uitvoeringen van “Punish your machine”, “Red team” en het angstaanjagende “Gripped by fear”, dat voor het eerst in 20 jaar weer live gespeeld werd, waarna de militante beats van “Kampfbereit” en “Masterhit” het publiek in extase brachten. “Fix it” en “Welcome” sloten het reguliere deel van de set af, waarbij de zaal in volledige overgave verkeerde.
De bisnummers begonnen met “Hide and seek”, een gloednieuw nummer dat met veel enthousiasme werd ontvangen door de aanwezigen. Vervolgens kwam “Headhunter”, een nummer dat altijd garant staat voor een explosieve reactie, en het feest werd afgesloten met “Happiness”. Interessant om te vermelden is dat “Happiness” vroeger de opener van hun shows was, maar nu kozen ze ervoor om ermee af te sluiten, wat een gevoel van voltooiing en afscheid gaf.
Het concert in De Zwerver was meer dan een try-out; het was een viering van een muzikale erfenis die tientallen jaren heeft standgehouden. Front 242 bewees wederom waarom ze pioniers zijn binnen hun genre en gaf hun fans een onvergetelijke avond. Met hun afscheidstournee in het vooruitzicht, was dit optreden een herinnering aan hun blijvende invloed en de blijvende kracht van hun muziek!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6249-front-242-26-06-2024.html?Itemid=0
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Raymond Van Het Groenewoud - Great Gigs in The Park 2024 - Vlaams volksfeest in een eigenzinnige touch
Raymond van Het Groenewoud
De Casino (Kiosk)
Sint-Niklaas
2024-06-25
Erik Vandamme
Beoordeling: 8
Een icoon van de Vlaamse muziek, da’s Raymond Van Het Groenewoud (*****) zondermeer. Hij heeft een uitgebreid oeuvre aan klassiekers, hij brengt nog steeds platen uit en hij verkent graag nieuwe horizonten. Ondertussen 74 geworden, rust de man nog niet op zijn lauweren. In een goed gevulde De Casino (Kiosk), tijdens Great Gigs in the Park, ontpopt hij zich als een ras verteller pur sang; een lach, een traan en diverse kwinkslagen brengen de mensen aan het lachen, het huilen en het dansen. Tja, van alle markten thuis , zoiets … Kortom een Vlaams volksfeest in een eigenzinnige touch.
De formatie Kaat Van Stralen (****) opende, een ietwat vreemde eend in de bijt. Het publiek stond - op veilige afstand weliswaar - met gefronste wenkbrauwen te kijken naar de beweeglijke en schreeuwerige frontvrouw; op eerder punky wijze stond ze lekker keet te schoppen. Wat een wervelwind. Maar evenzeer klonk het intiem, gevoelig, o.m. met een liefdesbrief waarbij de emoties letterlijk op haar gezicht te lezen stonden.
Een link met het Nederlandse Sophie Straat is dan ook op z’n plaats, met de sound, de thema’s, de knettergekke teksten en soms een smartlap boven halen. Het kon allemaal. Er zijn nog groeimogelijkheden , dit was alvast 'Kleinkunst met een hoek af'.
Raymond Van Het Groenewoud had er duidelijk zin in, nu, was dit ooit anders … Elk optreden is een biografische terugslag met grapjes en grollen. Ook is hij een volleerd chansonnier met die intiemere songs.
Raymond grasduint doorheen z’n uitgebreide oeuvre met gekende en minder bij het groot publiek gekende songs. Geen jukebox dus.
Door zijn natuurlijk charisma heeft hij iedereen al snel mee in zijn muzikaal verhaal. “Maria, Maria ik hou van jou” zat vrij vroeg in de set. Hij schuifelt af en toe aan de piano, biedt een jazzy tune aan het materiaal , laat aan de verbeelding over en weet op die manier het publiek te ontroeren. Verder aan de piano, alleskunner Bram Weijters. Verdiend mocht hij in de picture ook staan, want hij weet Raymond aan te vullen en drijft de set op door zijn ongekende virtuositeit. Hij kan ook een potje zingen.
Raymond Van Het Groenewoud trok natuurlijk de meeste aandacht naar zich toe, maar de inbreng van de band mag niet worden onderschat. Hij laat zich naar goede gewoonte heel goed omringen.Er zijn enkele lekkere solo’s van de band en naast Bram sprong drummer Eric Bosteels in het oog.
“Je veux de l'amour” werd luidkeels meegezongen, “Twee Meisjes”, “Chachacha”, “Het verschil met mijn vriend Jan' en “Ze houdt van vrijen' waren mee hoogtepunten. Al die tempowissels werden even enthousiast onthaald.
Als de band even achter de coulissen verdwijnt, toont Bram in een solo aan, wat een volleerd pianist hij toch wel is. We maakten ons op voor een wervelende finale met het prachtige jazzy getinte “Brussels By Night”, die de chansonnier Raymond naar boven haalt. “Meisjes” was een ode aan alle meisjes en vrouwen, want 'meisjes zijn het mooist op aard' . Mooi. In hilariteit zingt over zijn relatie met zijn “Opblaaspop”, hij doet het hele park schaterlachen. Het aanstekelijke “Liefde voor muziek” besloot het concert met brio.
We kregen een leuke, eigenzinnige set van een volleerd volksmenner en troubadour, die na al die jaren nog steeds voluit gas geeft en nog niet op zijn lauweren rust.
Raymond Van Het Groenewoud is tekenend voor een Vlaams volksfeest, die jong en oud samenbrengt
Setlist: 1. Geef me kracht 2. Maria, Maria, ik hou van jou 3. Stem en schouders 4. Niets heeft nog zin (zonder jou) 5. Nu of nooit 6. Verlaten gebouw 7. Goesting 8. Intimiteit 9. Je veux de l'amour 10. Twee meisjes 11. Chachacha 12. Het verschil met mijn vriend Jan 13. Solidariteit 14. Zij houdt van vrijen 15. Brussels by night 16. Aan de meet 17. Genieten (Hier in je hitte) 18. Meisjes
Bis: opblaaspop en liefde voor muziek
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim heirbaut
Raymond V/H Groenewoud
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6248-raymond-van-het-groenewoud-25-06-2024.html?Itemid=0
Kaat Van Stralen
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6247-kaat-van-stralen-25-06-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Sylvie Kreusch - Great Gigs in The Park 2024 - Sylvie, Sylvie wat doe je met ons teder hart …
Sylvie Kreusch (*****) is als muzikante, zangeres en entertainster uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische landschap. De prille dertiger heeft een lang parcours afgelegd, en ze is een soort femme fatale die je harten sneller doet slaan.
We leerden ze kennen in 2018 en schreven toen 'Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn teder hart'. We blijven steeds onder de indruk van haar muziek, haar tot de verbeelding sprekende vocals, uitstraling en performance. Tijdens een overvolle Great Gigs in the Park in Sint-Niklaas onderstreepte ze dit terug op deze zonovergoten avond. Een 'try-out', met veel nieuwe nummers, die overtuigde. Top concertje alweer!
Opwarmer was het duo Affaire (****). We citeren uit de biografie: ''Uit de assen van Boy Silly (Sound Track) ontstond in 2022 Affaire: het project waarin Michiel Ritzen en Nick Caers dreunende drumcomputers, een assemblage van vintage synths, stuwende gitaren en stuipende vocalen samensmelten tot een heerlijke offbeat-artrock-hybride met een dosis Belgisch surrealisme die refereert aan onder meer de coldwave van Neon Judgement, maar ook aan Talking Heads en het nostalgisch geluid van een Commodore 64.''
Het publiek was afwachtend. Hun aanstekelijke, nostalgische coldwave, de klankentapijtjes, de vurige vocals en de prachtige lightshow kon ons wel bekoren. We kregen enkele lekkere uppercuts, die ons deed terugkeren in die tijd . Maar in z’n totaliteit weinig vernieuwends, en daar knelde het soms. Maar ondanks dat, hun postpunk revival, met een frontman die z’n publiek bij de set betrok, intrigeerde het ons voldoende.
Haar verwondering dat er zoveel volk was komen opdagen voor deze try-out, toont aan dat Sylvie Kreusch ondanks haar succes voet aan de grond houdt, en het siert haar. De nieuwe songs werden enthousiasme onthaald, net als de oudere, bekende songs. De pas verschenen nieuwe single werd zelfs sterk onthaald. Mooi.
Sylvie kronkelt over het podium als een lenige sfinx die haar prooi dreigt op te peuzelen, het vuur in de ogen. Ze heeft een sterke indringende stem die ons inpalmt en ontroert. De variatie in sound en in vocals maken nu net het verschil, en ze heeft hier dan ook een sterke band achter zich , die goed op elkaar is ingespeeld. Ze worden ook voldoende in de spotlight geplaatst , o.m. met de verbluffend gitaarsoli of het versmelten van stem en intiem, pakkend pianospel.
De charismatische Sylvie Kreusch balanceert tussen sensualiteit en emotioneel harten raken. Ze zoekt haar publiek op. Wat een hemelse performance die een mum van tijd voorbij was.
In een volgepakt Park was ze haar bekoorlijkheid zelve, tja, 'Sylvie, Sylvie wat doe je toch met ons teder hart' , kunnen we maar opnieuw onderlijnen!
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Les Negresses Vertes - Great Gigs in The Park 2024 - Wereldmuziek met een ferme hoek af
We hebben er lang moeten achter wachten, maar dit weekend scheen de zon uitbundig en konden we rekenen op een eerst echt zomers weekend. Net op tijd want op Great Gigs in The Park stond een band die de zomer 'vibes' nodig heeft om nog meer boven zichzelf uit te stijgen. (Wereld)Punkers in kostuum die met hun mix van rock, chanson en wereldmuziek festivalweides en concertzalen graag doen ontploffen. Les Negresses Vertes (****1/2) staan al jaren garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeest, en trekken zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, zo hoort dat ook. Het overvolle Park danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol.
De openingsacts op deze Great Gigs in The Park hebben het duidelijk moeilijker om het publiek mee te krijgen, ook al doen ze allemaal een enorme inspanning. Er is eerder een afwachtende houding, zo te zien …
"Rumbaristas blaast een frisse wind door het peloton van de Europese wereldmuziek en wil mensen glimlachend laten heupwiegen. Ergens tussen Borgerhout, Barcelona, Catalonië en Calais, creëert deze band zomerse sferen op basis van rumba, tarantella en andere Zuiderse ritmes.", lezen we in de biografie. Het bleek al vrij duidelijk dat Rumbaristas (****) hier niet was gekomen om op te warmen, nee, de band duwde, trok, ging wild tekeer en de frontman sprak zijn publiek voortdurend aan. De aanstekelijke klankentapijtjes stapelden zich op, tot het publiek uiteindelijk toch wat begon te heupwiegen.
In een wervelende finale , waarbij dat gaspedaal werd ingedrukt, ging het dak er alsnog finaal af. Rumbaristas was het levende bewijs dat hard werken loont! Respect!
Het publiek schoof wat dichterbij, en Les Negresses Vertes werd, nog voor ze een noot hadden gespeeld, ontvangen op een daverend applaus. Het publiek had er dus zin in, en de band gelukkig ook. Les Negresses Vertes hebben het na het overlijden van hun tot de verbeelding sprekende frontman Helno 'Noël' Rota in 1993 zeker niet makkelijk gehad, maar ze staan er weer, als één brok energie, en die zich van niets of niemand iets aantrekt.
Hun muziek kun je ook niet in een hokje duwen, ondanks de folkse sfeer, die de brug slaat naar punk en wereldmuziek. Meteen kwamen we in die kenmerkende sfeer met het zwierige “La Valse”. De spraakzame frontman/gitarist Stefane Melino is een volksmenner en heeft een indringende, heldere stem. Een meerwaarde , naast de gitaarvirtuositeit.
Geruggesteund door blazers, gitaar, percussie/drums, en een aanstekelijke accordeon worden we al heel vlug meegezogen in een leuk, gevarieerd, kleurrijk feestje.
"La Danse des Négresses Vertes” luidt een eerste echt hoogtepunt in; even voordien wist de band ons al te intrigeren. Er zouden nog vele mokerslagen volgen. Je verveelt je met deze Franse wereldbestormers geen seconde. “Les Yeux de ton Pére” was er weer zo eentje die aan de ribben kleefde. Als Iza Mellino de zang overnam, kwam het punkachtige binnen de band wat meer op het voorplan; wat een gebalde sound dito brulteksten.
Op het einde van de set gaan enkele bandleden het publiek letterlijk opzoeken, waardoor het hek compleet van de dam is. Schitterend!
Les Negresses Vertes staan garant voor een portie wereldmuziek met een ferme hoek af. Een uitverkocht Great Gigs in The Park toont dat deze Franse feestelijkeband er nog steeds staat! Fijn optreden.
Setlist: La valse - C'est pas la mer à boire - Voilà l'été - Orane - L'homme des marais - Hey Maria - La faim des haricots - La danse des Négresses Vertes - Zobi la mouche - Famille heureuse - Les mégots - Les yeux de ton père - 200 ans d'hypocrisie - Les rablablas les roubliblis
Encore: Face à la mer - Hasta llegar - La Bodega
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Room Trio – Vocals als fantasieprikkelend middel
Laura Zöschg (stem), Elvira Helene Skovgaard Skovsang (stem) & Ewoud Van Eetvelde (stem, gitaar), vormen samen het internationale trio ROOM Trio (****1/2). Ze zijn respectievelijk afkomstig uit Italië, Denemarken en België. Een mooie versmelting van (uiteenlopende) culturen. "De composities zitten vol spontane uitnodigingen voor de verbeelding met teksten over vogels, mensen, wind en stranden. De uitvoerders ontmoeten elkaar tijdens hun studies aan het conservatorium van Aarhus, in het noorden van Denemarken vlak aan de zee.", lezen we in de biografie.
Het debuut 'When You Look Through your Eyes' werd opgenomen in het verlaten klooster van de zuster Clarissen in Leuven en dat zorgt toch voor een totaalbeleving die deze stelling onderlijnt; je voelt letterlijk de sfeer van dat klooster tot leven komen op deze plaat.
Na een Europese tournee, stellen ze nu dit debuut voor in België en hielden ze ook halt in Ewoud zijn geboortestad Lokeren, in de Lokerse Jazzklub.
Helaas was er bitter weinig publiek komen opdagen, de combinatie tussen het plaatselijke Lokoda en het uitzenden van de EK voetbalwedstrijd België -Roemenië op groot scherm op de Lokerse Markt zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Er was meteen een bijzonder sfeertje, de vocals klonken soms heel intiem als op “I know I know”, waarbij het trio klinkt als een kerkkoor; wat een intensiteit. De prachtige song “Atmosphere” brengt licht en donker samen. Een muzikale improvisatie die durft te botsen dus , o.m. verder op “Figures”; op een bepaald moment hoor je zelfs vogels tjilpend in het bos. “Shadows” heeft een mysterieus kantje. Al de aspecten vocaal worden onderlijnd , zelfs met een vleugje experiment.
Het trio wist ons te verbazen, te verwonderen en te ontroeren. Het spanningsveld en de aandacht blijft behouden door de continue vocale en muzikale prikkeling.
De gitaar van Ewoud krijgt een allesomvattende rol, net om die stemmen nog voller te doen klinken. De vocals zijn hier duidelijk de rode draad.
Stiekem hoopten we , gezien de verschillende culturen, op een botsing tussen de typische Vlaamse, de Deens en de ophitsende Italiaanse cultuur. Toegegeven , het is even muggenziften. Het is het totaalpakket dat ons wist te bekoren, nl. weggevoerd worden naar mooie oorden, of de dreiging voelen van wezens in een bos die het niet zo goed met je menen ... Ze laten het over aan jouw verbeeldingskracht.
Room Trio bracht een prachtige performance met de vocals als fantasieprikkelend middel. Magisch in één woord!
Pics homepag @Cedric Craps
Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren
Portland bijt van zich en ontwikkelt zich steeds verder …
Op een onverwacht warme en droge avond op de eerste dag van de zomer verzamelde een enthousiast publiek zich in de charmante Huysmanshoeve in Eeklo voor een avond vol melancho-melodische muziek.
De avond werd ingezet door Ivy Falls, een Belgische band die bekend staat om hun dromerige en atmosferische popmuziek. Als voorprogramma stond de band met twee op het podium. Binnenkort zijn ze echter ook met een vijfkoppige band op tournee. Met invloeden van bands als The xx, Beach House en London Grammar brachten ze een soort delicate melodieën en etherische zang, die het publiek in de juiste stemming bracht voor Portland.
Portland, is een te koesteren Belgisch pareltje, oorspronkelijk rond Jente Pironet en Sarah Pepels, heeft de afgelopen jaren flink aan de weg getimmerd in de indiepopscene. Iets meer dan een jaar geleden nam Sarah Pepels afscheid van de band en werd vervangen door zangeres en toetseniste Nina Kortekaas. Ook hier een sterke harmonieuze samenzang, melancholische melodieën en meeslepende teksten, die Portland een uniek plekje biedt in de Vlaamse muziekscene. Hun debuutalbum ‘Your Colours Will Stain’ (2019), ontving lovende kritieken en bevestigde hun status als veelbelovend.
Jente Pironet, de charismatische frontman van Portland, staat bekend om zijn emotioneel, expressief stemgeluid. Samen met Nina Kortekaas creëert en brengt hij het nu in harmonie; ze passen mooi in het rijtje artiesten als Mooneye, Kids With Buns en Bluai. Hun muziek is een mix van indiepop, folk en alternatieve rock, gekenmerkt door een rijke instrumentatie en diepgaande teksten. Verder vullen Gill Princen (elektronica en basgitaar), Arno De Bock (drums) en Sebastian Leye (gitaar) de rest van de band aan.
Terwijl bij het voorprogramma het buitenplein langzaam volliep, was het aangenaam druk bij aanvang van de set van Portland. De setting van de Huysmanshoeve zorgde voor een bijzondere sfeer. Het publiek genoot zichtbaar van de eerste zomeravond, en was blij dat het droog bleef. Met “Sensational” kende het optreden een sterke start. Zowel de vooral jonge vrouwelijke fans die vooraan hadden plaatsgenomen als het wat oudere publiek op afstand, konden dit duidelijk appreciëren. Hierna volgde "Ally Ally", wat de toon zette voor een set die voor bijna de helft bestond uit nummers van hun debuutalbum.
Hoogtepunten van de avond waren verder "Killer's Mind" en "Pouring Rain", waarbij de chemie tussen Jente en Nina goed tot zijn recht kwam. Je merkt dat Nina nog moet groeien in de band en zich iets minder smijt dan Sarah dat deed, maar muzikaal zit het wel goed.
Andere nummers op de setlist waren "Lucky Clover", "Step Aside", "Serpentine", "Good Girls", "Deadlines", en "Aftermath". De ingetogen maar krachtige uitvoering van "Lucky Clover" was een kippenvelmoment, die de kwetsbaarheid van hun sound duidelijk beklemtoonde.
Portland sloot de reguliere set af met een uitvoering van "She really (really) means it", een nummer oorspronkelijk van Metejoor dat zijn oorsprong vond in het populaire tv-programma ‘Liefde voor Muziek’. Het publiek zong mee, de reguliere set werd met een hoogtepunt besloten.
In de bis kwam Jente solo terug op het podium voor een emotionele uitvoering van "Time To Talk". Zijn expressieve stem en ingetogen gitaarspel zorgden voor een intiem einde van een prachtige avond.
Deze try-out van Portland in de Huysmanshoeve was een blij weerzien met de band na de moeilijke tijden van het afgelopen jaar. De combinatie van talent, emotie en muzikaliteit zorgde voor een onvergetelijke avond. Ondanks de recente verandering in de bezetting bijt Portland van zich af en blijven ze zich ontwikkelen. Bij deze hebben ze bewezen klaar te zijn voor de festivalzomer en de daaropvolgende zaalshows.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Huysmanshoeve (N9)
Ivy Falls
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6146-ivy-falls-21-06-2024.html?Itemid=0
Portland
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6148-portland-21-06-2024.html?Itemid=0
Organisatie: N9, Eeklo
The Bony King of Nowhere - Great Gigs in The Park 2024 – Melancholie als klankkleur
Bram Van Parys, aka de Bony King , is uitgegroeid tot een begenadigd singer-songwriter in ons landje. Zowel solo als onder The Bony King of Nowhere (****1/2) weet de harten te raken. Er hing in een zeer goed gevulde Park van De Casino (Kiosk) – ikv 'Great Gigs in the Park', magie in de lucht. Ondanks de weemoed rootspop piepte de zon zelfs even door de wolken heen, met een smiley. Fijn.
In het voorprogramma stond de jonge zangeres en talentvolle singer-songwriter Catbug (**** ). Op Little Waves Festival in Genk bezorgde ze ons in 2018 al een krop in de keel. Ze ontpopte zich tot één van de ontdekkingen van dat festival.
Muziek pure sang. We schreven toen: '' Op haar eentje op het podium, met enkel een akoestische gitaar en haar prachtige stem, doet Paulien Rondou ofwel Catbug, ons zweven naar totaal andere oorden door haar breekbaar warme vocals.''
Ondertussen is Catbug geëvolueerd. Op Great Gigs in the Park was ze begeleid van twee muzikanten die haar fluwelen stem mooi aanvulden. Ze is nog steeds de bedeesdheid zelve en wat onzeker; we voelen en horen het in de bindteksten. Catbug kon ons met haar mooi bedwelmende vocals bekoren; we droomden makkelijk weg …
Helaas ging de magie wat verloren door het aanhoudende geroezemoes om ons heen, eerder een domper op de sfeer en intimiteit. De sound was goed , en haar stem, uitstraling bepalend .
Bram Van Parys op z’n beurt bedankte nog Catbug, op het einde van zijn set. Ze had indruk gemaakt. Iets eerder had hij zijn muzikanten in de spotlight geplaatst. Dik verdiend , want The Bony King Of Nowhere als band deed anderhalf uur ademloos genieten . Zijn vocals zijn veelzeggend en hij beheerst erg sterk z’n gitaarspel. Gitarist Gertjan Van Hellemont, de man achter Douglas Firs, bracht verrassende wendingen aan, toetsenist (en occasioneel gitarist) Thijs Troch, o.a. van Nordmann en Milk Factory, onderstreept z’n virtuositeit. De ritmesectie met bassist Jasper Hautekiet (zie The Rhythm Junks) en drummer Simon Segers (Stadt) vult meer dan goed. Om U tegen te zeggen.
In de sessies weet Bram ons dus duidelijk te raken. Een knipoog naar Neil Young en Bob Dylan is welgemeend. The Bony King of Nowhere is eveneens een klasse entertainer, geen lange bindteksten weliswaar, maar iemand die dus zijn publiek bedachtzaam, ingenieus aanspreekt.
The Bony King of Nowhere grossiert op losse wijze doorheen z’n oeuvre, die toch de recente 'Every Body Knows' in de spotlight plaatst. Het publiek was duidelijk te vinden voor het nieuwe materiaal , wat werd geapprecieerd.
In die sing/songwriting , melancho pop americana borrelen allerhande emoties op. Heerlijk bedwelmende, dromerige muziek, waarbij het wel eens krachtiger, uptempo gaat . Een klankkleur die intrigeerde en goed, licht verteerbaar als dynamisch was . Die variatie hield het spannend en overtuigde.
Setlist: Working Harder / Are You Still Alive / Every Road / Almost Invisible / Everybody Knows / Going Out / Erase / Eleonore / All It Takes / Slow Down / Get One Free / Silent Days / Falling into Place / Like Lovers Do // Still Around / Perfect Sense.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Slim Cessna's Auto Club - Weergaloos muzikaal ritueel
Met Tripodero stond een gloednieuwe Oostendse band op het podium waarvan ik één lid kende: Fabian Schweiger. En dat is zeker geen onbekende in de 4AD. De laatste keer dat ik hem daar zag, zal wellicht met Saddle For Sale geweest zijn. Tripodero, genoemd naar een mythisch, angstaanjagend beest, maakt naar eigen zeggen soggy containerpunk. Maar dat zal dan waarschijnlijk enkel slaan op hun repetitieruimte, een aftandse, vochtige container, want veel punk heb ik niet gehoord. Het drietal (twee gitaren en drums) begon verrassend sterk met "Voodoo recipes", een rock-'n-roll nummer dat uit de catalogus van Dave Edmunds geplukt kon zijn en waarvan de gitaren me kippenvel bezorgden. Tijdens de tweede song gingen ze nog even op dat elan door, maar daarna werd er vlot van stijl gewisseld.
Naast rock-'n-roll hoorden we nu ook americana, country, seventiesrock en één enkele keer punk, wellicht niet toevallig het enige nummer dat Fabian zong. Dat terwijl de zanger zijn gitaar voor enkele nummers ruilde met een basgitaar. Niet alle songs waren even sterk maar de sound bleef overeind en de gitaren sprankelden tot de laatste noot. Achteraf was ‘te braaf’ het meest gehoorde commentaar maar dat vond ik dit keer eigenlijk geen bezwaar.
Slim Cessna's Auto Club uit Denver, Colorado ontstond in 1992 uit de assen van The Denver Gentlemen, een groep waartoe ook David Eugene Edwards en Jeffrey-Paul Norlander van 16 Horsepower behoorden. Slim Cessna is de enige constante in de groep en die vreemde groepsnaam is eigenlijk een eerbetoon aan één van Cessna's vrienden die een collectie oude auto's bezat. Eerst heette de band trouwens San Juan's Car Club maar na wat puzzelen werd er uiteindelijk voor Slim Cessna's Auto Club gekozen.
Hun moeilijk te catalogeren muziek wordt meestal omschreven als gothic country of dark folk, zelf definiëren ze het als de Denver sound wat dan op een brede mix van country, alt country, American gothic, folk, garagerock, americana en gospel lijkt. Jello Biafra, op wiens label, ‘Alternative Tentacles’, ze enkele platen uitbrachten, omschreef de groep misschien nog het best toen hij ze ‘the country band that plays the bar at the end of the world’ noemde.
SCAC vloog er meteen in met het onbehoorlijk rammelende "Pine Box", een oud nummer uit 2005. Het werd een set waarin de laatste plaat, ‘Buell Legion’, het tweede deel uit het drieluik, ‘Kinnery of Lupercalia’, centraal stond. Bijna alle nummers uit die plaat passeerden de revue maar ook ‘Cipher’ uit 2008 was met vijf songs ruim vertegenwoordigd. Het werd een weergaloos muzikaal ritueel met als ceremoniemeesters Slim Cessna en Munly Munly die ons voortdurend verblijdden met hun gewiekste, synchrone danspasjes of hun dubbelzinnige tafereeltjes met homo-erotische elementen. Daarbij was de Heer nooit ver weg, getuige nummers als "Jesus is in my body - My body has let me down" of "Everyone is guilty #2". Die twee publieksmenners werden in de rug gedekt door vier niet te onderschatten muzikanten. Rebecca Vera, partner van Munly Munly op keyboard en pedal steel, die ze regelmatig met een strijkstok attaqueerde; Lord Dwight Pentacost op doubleneck gitaar versierd met een Heilig Hart afbeelding en op een door effecten onherkenbaar klinkende banjo; nieuweling George Cessna (zoon van Slim) op bariton gitaar en de spitsvondige drummer, Andrew Warner, die soms aan een percussie block (tijdens "Ichnabod") genoeg had.
De set was vernuftig crescendo opgebouwd en kende een uitgesproken hoogtepunt toen Munly Munly, die er nog steeds uitziet als een levend lijk, het publiek introk om er zieltjes te winnen. Als een volleerd levend standbeeld wist hij enkel met zijn ogen aanwezigen tot knielen te dwingen. Zelf kon ik er ook niet aan ontsnappen en ging gedwee door mijn roestige knieën. Tot een verlossing van mijn kwaaltjes heeft dit niet geleid maar mijn geloof in de muzikale exploten van SCAC werd nog maar eens gesterkt.
Slim Cessna liet van zijn kant meermaals weten hoezeer hij het een privilege vond om (voor de derde keer) in deze zaal te mogen spelen. "Standaard geslijm" denk je dan maar hier was ik toch geneigd hem te geloven want ik meen dat ik SCAC tijdens deze erg lange set nooit eerder zo gedreven en vol vuur aan het werk zag en ik mocht ze toch al zo'n vijf keer meemaken.
En dan was er nog die merkwaardige bisronde waarin tijdens het tweede nummer, het erg noisy "Americadio" nog eens alles uit de kast werd gehaald en de zaal volledig uit zijn dak ging.
Dan denk je "nu hebben we het wel gehad" maar toen het stof wat was gaan liggen stond de groep nog steeds op het podium en werd er doodgemoedereerd een nieuw nummer ingezet.
Daarna bleek het nog steeds niet afgelopen want Slim Cessna bracht met wat assistentie van zoon George een karaokeversie van Kris Kristoffersons "For the good times". Een vreemd einde van een bijzonder indringende set.
Organisatie: 4ad, Diksmuide
Sananda Maitreya - Great Gigs in The Park 2024 - Geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes
Sananda Maitreya kennen we in het verleden als Terence Trent D'Arby. Een goed gevulde, maar zeker niet uitverkochte 'Great Gigs in the Park' zag op deze zondagavond een artiest die nog steeds goed bij stem is, zijn publiek voortdurend aanspreekt en geen routine klus afwerkt. Een goede sfeer, en een lekker funky feestje, wat sterk werd geapprecieerd.
Het synthpop trio Fortress (****) bracht ons met een wulpse, aanstekelijke, catchy set alvast op het goede pad. Er zijn de dromerige vocals en de elektronica siert. De beweeglijke zangeres onderstreept een opwindende, zomerse sfeer. Fortress klinkt lichtvoetig, betoverend door hun subtiel, kleurrijk, toegankelijk geluid, ondanks het donkere kantje. En we houden van deze duistere, mysterieuze inslag, die in hun totaalconcept wordt toegevoegd.
Na een mooie intro zet Sananda Maitreya (***) de set aanstekelijk in met “It ain't been easy” en “Duchess”. Hij spreekt telkens zijn publiek aan, de speelse manier en de kwinkslagen apprecieert men. Iets verderop “The birthday song” , die opflakkert na enkele meer sfeervolle, rustiger kabbelend aandoende nummers.
De intieme start achter de piano ontroerde en bekoorde, net als die momenten dat Sananda gewoon vooraan het podium bezig was. Op de gekende “Sign Your Name”, “Wishing Well” en “Dance Little Sister” steeg de temperatuur en voelden we die dynamische funkende vibe. Vocaal klonk het allemaal prima.
Helaas geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes, waardoor we wat op onze honger bleven … Een opzwepende, wervelende finale met o.a. “Holding on to you” en “Tarantella Naoletana” deed deugd. Een mooie ode aan Luigi Ricci trouwens, die voor de man heel veel betekende.
Sananda Maitreya is een warm artiest. We beleefden een fijne, leuke concertavond zondermeer, maar we misten wat muzikale punch, waardoor de set wat te gezapig klonk. Gevolg, geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes …
Setlist: Intro: Tarantella Napoletana - It Ain't Been Easy - Duchess - The Birthday Song - Mr. Magoo (The Insurrection Song) - Delicate (Terence Trent D'Arby cover) - Mama's Boy Blues - Yuki Suzuki - Dolphin - Let Her Down Easy (Terence Trent D'Arby cover) - This Town - Share Your Pain - O Divina (Terence Trent D'Arby cover) - Sign Your Name (Terence Trent D'Arby cover) - She Kissed Me (Terence Trent D'Arby cover) - Supermodel Sandwich (Terence Trent D'Arby cover) - Wishing Well (Terence Trent D'Arby cover) - Dance Little Sister (Terence Trent D'Arby cover) -
Encore: Tarantella Napoletana (Luigi Ricci cover) - Holding on to You (Terence Trent D'Arby cover)
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Adamo - Overtuigende nostalgische terugblik
We hielden ons hart vast de voorbije maanden. De concertreeks van Adamo werd telkens uitgesteld door gezondheidsproblemen (o.m. longproblematiek en weerkerende stembandproblemen). Het gaat nu beter met de Belgisch-Italiaanse wereldster die nu uiteindelijk z’n 60 jarige carrière en z’n 80ste levensjaar glans kon geven.
Een dubbel jubileumconcert in een twee uur durend optreden, zonder verpozen. Warm, hartelijk wist hij ons te veroveren; z’n rijkelijk gevulde carrière omarmde hij in chanson, varieté en sing/songwriting.
Een meer dan geslaagde avond voor iedereen, met onvergetelijke, muzikale momenten . Het gaf de te koesteren Adamo alvast een hart onder de riem.
In dit overzicht kregen we de klassiekers en recenter werk netjes verdeeld van deze best verkopende Belgische artiest. Chanson in het Frans en enkele in het Nederlands en in het Italiaans . In de passie van Aznavour, Brel en Granata. Trouwens, de familie van Salvatore Adamo is van Siciliaanse afkomst en had zich hier gehuisvest in Jemappes om te werken in de koolmijnen. Met de jaren woont Adamo nu zelf in Ukkel.
Het zijn aanstekelijke levensliederen over de liefde en sociaal maatschappelijke thema’s. Respect en vrijheid voor het individu en bijdrages tot een betere wereld. Niet voor niks werd hij Unicef ambassadeur.
Muzikaal maakt hij vanavond in z’n indrukwekkende oeuvre de brug van z’n succesvolle sixties naar de nillies. Het siert hem nog steeds actief te zijn, op tour te gaan ondanks de wisselende gezondheid de laatste jaren . Hij stond hier voor zijn trouw publiek, z’n hand op het hart gedrukt, de liefde voor de muziek, om bij iedereen in het netvlies gebrand te zijn …
Vocaal zat het goed met z’n indringende, emotievolle, lichthese stem. In het spreken heeft hij nog wat moeite, blijft het schor, maar hij is en blijft positief ingesteld.
Na dit optreden is er nog een reeks gepland in de zomer en in het najaar . Hij schakelt voldoende rustpauzes in om alles tot een goed eind te brengen . We kunnen maar duimen …
Op het podium een fantastische band , een rits muzikanten, wel met 10, gitaren, contrabas, piano, keys, strijkers (violen, cello), blazers en hobo. Een sterk op elkaar ingespeelde band , een breed instrumentarium en een charmante Adamo die de nummers kleur geeft.
Een start om U tegen te zeggen die teruggreep naar die succesvolle periode van sixities-seventies. “C’est ma vie”, een betere opener konden we ons niet indenken als het leven aan een zijden draadje hangt. Het Franse lied , in al z’n tempowissels, klonk innemend, dromerig, meeslepend en tango/salsa/hoempapa gewijs hoorden we een Parisienne gevoel op z’n Piafs, met “Sans toi ma mie”, “Quand les roses”, “Une mêche de cheveux” en “En bandolera”. Het publiek werd ingepakt met deze broeierige, in ritmiek veranderde nummers, die melancholisch, dynamisch zijn; op z’n leeftijd placeert hij hier nog steeds een danspasje …
Adamo wordt op handen gedragen , hij krijgt cadeautjes , een bloemetje, een doosje pralines, een flesje wijn en ga zo maar door. Nederig en ontvankelijk bedankt hij de fans en het publiek, die de artiest sterk onthalen en die meewiegen op die heerlijk genietbare sound.
Qua taal wisselt hij wel eens … Het dromerige, repetitief, opbouwende “Ik zie je graag” is één van de Nederlandstalige songs. “Si jamais”, intrigerend door pianotunes, en “Dolca Paola”, welke relatie het nu ook was met haar, blijven beklijven en worden door de strijkers naar een hoger niveau getild. In het begin en in het eerste uur van de set werd er diep gegraven in z’n oeuvre.
Hij maakt de brug naar recenter werk, “Lola et Bruno l’amour n’a jamais tort”. Z’n maatschappijkritiek van toen (o.m. de rassendiscriminatie, de problematiek in het Midden-Oosten, de Russische dictatuur ,enz) is momenteel nog steeds actueel met de strijd van ongelijkheid, racistische uitspraken , de oorlog in Gaza en van deze tussen Ukraïne en Rusland); we horen het op de sfeervol groovende tunes van “Une rêve” en “Le monde a mal”; ze klinken met z’n uitmuntende band muzikaal sterk, spannend. Optimisme , levendigheid heerst er daarna met het gekende “J’avais oublié que les roses sont roses” en “Et tant d’amour”.
“Tomber la neige” effent het pad van de intimiteit en gevoeligheid met sober gehouden, lichtwiegende nummers als “ik roep je naam” , “Claire”, “Comme toujours” en “l’Amour perdu”; hier gort hij zelf de akoestische gitaar om. Sjiek allemaal om die verschillende aanpak te horen van deze ferm gerespecteerde artiest.
“Si belle” is de aanzet naar een meer bredere omlijsting en extravertie. Het brengt ons naar “N’est- ce pas merveilleux”, “Quand les roses” en “La nuit (la noce)” die in een soort medley worden gespeeld.
Hij gaat naar een closing final, een apotheose die het meezingkarakter en -gehalte onderstreept. O.m. van een mooi uitgediept “Inch allah”, die knipoogt naar balorkesten en een wereldlijk geluid; verder “Vous permettez monsieur”, “J’ te lâche pas” (invloedrijk op bands als El tattoo del tigre, Think of one of Rumbaristas enz) en natuurlijk de ambiance klassieker “Les filles du bord de la mer”, zeker hier in Oostende, waar Arno diep in het hart wordt gedragen. Mooi allemaal.
Adamo betekent veel voor de Belgische scene . We koesteren dit 80 jarig icoon. Z’n rijkelijk gevulde carrière werd hier in de picture geplaatst. We kregen een overtuigende nostalgische terugblik.
Organisatie: Concertevents ism Kursaal, Oostende
J. Bernardt – Great Gigs in The Park 2024 - De regen werd prompt vergeten door deze sterke emotionele trip
Al maanden worden we geconfronteerd met druilerige avonden …Het hield ons niet tegen om met J. Bernardt een fijne avond te beleven, die na Postmen het pittoreske festivalletje mag inzetten …. In een try-out kwam J. Bernardt (****1/2) zijn nieuwste plaat 'Contigo' voorstellen.
Als opwarmer Lézard, die funky stijlen in aanstekelijke soundscapes brengt, niet vies van een terugblik naar de 80ies. Op de finale van Humo's Rock Rally konden ze ons al bekoren:
“Muzikaal aanstekelijk en dansbaar, met wulpse danspassen, surplus het combineren van mannelijke en vrouwelijke vocals, wist te ontroeren. Lézard overtuigt en heeft een eigen identiteit '', schreven we.
Lézard (****) is een combo jonge, talentvolle muzikanten die echt veel warmte in hun songs stoppen. Het klinkt leuk, groovy, dansbaar; lekker heupwiegen op de catchy refreinen en zangpartijen. Ze deden de temperatuur stijgen. Een erg beloftevolle band die kan doorgroeien. In het oog te houden dus!
J. Bernardt kennen we natuurlijk van Balthazar, maar ook van zijn knap solowerk. De man heeft een belangvolle inbreng in ons muzieklandje. Vanaf de eerste song, waarbij de regen uit de lucht viel, voelde je een warme, lieflijke, melancholische sound. Heerlijk.
Hij is goed omringd en weet een pak emoties in z’n songmateriaal te stoppen. Intiem breekbaar als bezwerend, opzwepend klonk het.
Hij wist ons persoonlijk te raken met die wisselende sound en hij kreeg moeiteloos het publiek mee, zelfs de nieuwere songs “Taxi'”, “Contigo” of het hemelse “I'm the ghost you forgot” werden op evenveel enthousiasme onthaald , als de wat oudere kleppers.
Hij balanceert tussen toegankelijkheid en alternatief, net als Balthazar. Het klinkt doorleefd, maar solo maakt hij het persoonlijker.
Het was heerlijk genieten en luisteren. We kregen een wondermooi slot met “Our low was easy” en “Last Waltz” . J.. Bernardt bood ons anderhalf uur lang een bijzonder emotionele trip, die de regen prompt deed vergeten!
Setlist: Don't Get Me Wrong – Taxi - Contigo - I'm the Ghost You Forgot - The Other Man -Calm Down - Matter of Time - Left Bathroom Sink - Running Days - Wicked Streets - Mayday Call - Free
Encore: Our Love Was Easy - Last Waltz
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Gabriel Rios – Geen terugblik of best of, maar evoluerend, vernieuwend in de ‘lengua española‘
Gabriel Rios + Ventus
Gabriel Rios - Interessant om een gerespecteerd, groots sing/songwriter in een pittoresk kader te zien optreden. Hier kwam z’n muzikale reis van introspectieve caribbean music en persoonlijke verhalen ideaal aan bod, onder het geschreeuw van een pauw (zoals hij het telkens benoemde in ‘t Engels ‘a peacock’) en de ritselende bladeren van de bomen. Een totaalbeleven van emotionaliteit en verbondenheid met de artiest.
Gabriel Rios is hier vanavond in het kader van ‘the holy garden sessions’ in Kortemark, een fijn idyllisch plaatsje in het verwilderde tuintje van d’Oude Pastorie. Een plaats die gemoedelijk gewijs zomerse avonden kan besluiten, wat Rios niet ontgaan was als hij hier arriveerde …
Gabriel Rios stelt de Spaanse taal centraal de laatste jaren; niet verwonderlijk eigenlijk, gezien de Puerto-Ricaanse roots. We hoorden het reeds op de vorige cd ‘Flore’ , een goede vier jaar terug, die de klemtoon legde op oude latin klassiekers en eigen nummers, diepgeworteld in eigen ziel. Een lijn die hij verder zet op het nakende album ‘Playa negra’, die met de herfst zal verschijnen. Het zijn semi-tragische love songs , persoonlijke verhalen (o.m. familiaal met de ziekte van z’n pa ‘alzheimer’) en verhalen uit het verleden, omfloerst van z’n akoestisch gitaargetokkel en –spel, gedragen door z’n charisma, openhartigheid en warme , innemende , indringende, heldere vocals. Trouwens, z’n vocals en timbre zijn en blijven wel iets unieks.
Hij trekt op clubtour en zal op zomerevents te horen zijn met de multi-instrumentalist en vaste rechterhand Ruben Samama, die de songs ondersteunt van piano, contrabas en cello. Ze staan hier dus in een intieme setting met een sobere, sfeervolle aanpak. Het materiaal krijgt ermee(lichtjes) kleur en zorgt voor een intense spanning en gevoeligheid .
Hij omarmt een breed publiek door de jaren heen met deze sound en z’n lieve , vriendelijke uitstraling.
Hij is al zo’n twintig jaar bezig van ‘Ghostboy’ (“Broad day light”, de titelsong), naar ‘Angelhead’ (o.a. “Tu no me quieres”), ‘This marauder’s midnight (“Gold”) tot ‘Flore’ (“La torre”, “El raton”).
In z’n sound is het steeds evolueren en vernieuwen in Engelstalige en latin nummers, die ‘pur sang’ of breder in allerhande muzikale variaties en tempowissels aan bod kunnen komen.
Hij nodigt ons uit in deze muzikale reis; hij legt de nadruk op recent materiaal, oude cubaanse stijlen , met invloeden uit de Amerikaanse en Europese pop. Iedereen werd wel meegezogen , maar hoopte toch stiekem dat er wat meer Rios klassiekers te horen zouden zijn; hij hield er enkele over op het eind, “Broad day light” en “Gold” die voor herkenning en een closing final zorgden. Het hield niet tegen dat we hier konden spreken van mooie, integere nummers die authentiek, doorleefd, dromerig, mijmerend , breekbaar klonken. Bijkomend interacteerde hij telkens met z’n publiek en speelde hij sterk in op de locatie en het decor ( de geluidjes van een pauw , de trein die in de verte passeerde , de poel die voor het podium was, …). Hij animeerde en die amicaliteit werd enorm geapprecieerd.
De twee zijn sterk op elkaar ingespeeld en Rios weet telkens wel een visje te smijten naar z’n Ruben . In de sfeer kwamen we het nieuwe “Playa negra” en “La torre”. Z’n stem, dito -variaties (bijna soort zangrap), het spel en de wisselende instrumentatie sierde.
De eerdere korte nummers zijn dus sober omlijst , maar vallen op door hun puurheid en breekbaarheid, krijgen een groove mee en durven soms wel eens exploderen. Je kan het interpreteren als een soort kleurrijk beleg; we hoorden dit op “El diablo”, “Let the gods”, “Flore” en nieuwtjes “Marcelo” en de huidige single ”Pedacito de papel”.
Het warme onthaal deed deugd. Leuk die aanpak, losweg spontaan en ontspannend in z’n muzikale leefwereld . “El raton” en “Vagabound” waren een eerbetoon aan z’n pa en grootvader. “Mando bueno” en “Payaso” groeven diep in die latin-cuban style en onderstreepten de boeiende, semi-akoestische, innemende, warme sound .
‘Buenas noches’ kregen we te horen na de closing final van drie fijne nummers waaronder de gekende Engelstalige “Broad day light” en “Gold” , die nu Spaans gekruid werden.
De set was geen terugblik of ‘best of’, nee, het onderstreepte de evoluerende , vernieuwende aanpak van een groots en openhartig sing-songwriter die in z’n twintig jaar z’n materiaal nog steeds diverse invalshoeken bood en het emotievol naar een hoger niveau bracht.
Nu nog even een try-out in de N9, Eeklo en dan op naar de zomertour en de clubs in 't najaar ...
We werden opgewarmd door Ventus , het duo Emma en Gonzalo, die ergens in de dromerige, licht zuiderse indiepop een Meau vs Gabriel Rios , Dido vs Damien Rice deden opborrelen. Een semi-akoestische aanpak van synths (keys/piano), sobere percussietics en stemmenpracht (afwisselend en aanvullend), die het muzikale decor tekenden in een handvol ingenomen, broeierige, groovy, sprookjesachtige nummers.
Ondanks het geroezemoes van sommigen was dit een aangenaam kennismaken van een beloftevol duo.
Organisatie: Skytiger + Holy garden sessions, Kortemark
Nederlands 
Français 
