De lekker arrogante broers Gallagher zijn er nog; En hoe …
De invloed van de vernieuwde bezetting met onder andere ex Kula-Shaker Jay Darlington kon je horen en zien; Een drum die heel de set als een ware locomotief heeft voortgestuwd, een licht vermoeden van psychedelica in de traditionele wall of sound en tenslotte de dynamische belichting en vier grote screens op de achtergrond maakten het geheel dynamischer als we van Oasis gewoon zijn. We konden Onzen Jongsten Liam zelfs betrappen op wat – zij het voorzichtig – heen en weer geloop, een paar bedeesde groeten naar het publiek (hij wist zelfs dat hij in België was) en een set zonder enige vloek of opgestoken middenvinger. Zijn Koelheid blijft weliswaar arrogant met zijn handen op de rug en zijn bovenlip geprangd tegen de microfoon krijsen.
Maar vooral, de muziek bleef primeren. Laat het ons maar de klassieke recyclage van de sixties en seventies met een vleugje 90 noemen. U leest goed, Oasis is meer dan een Beatles-coverband. Het moet maar eens gedaan zijn met dat oeverloze gezeik dat ze alles gejat hebben van The Beatles: Ten eerste, alle hedendaagse muziek is jatwerk en ten tweede hebben The Beatles absoluut niet het alleenrecht op drie akkoorden songs met mooie melodieën en puike arrangementen.
Zijne Ongeïnteresseerdheid vond ik goed bij stem, en zijn broer kwam aardig in de buurt toen hij overnam. Zijne Wenkbrauwheid Die Overigens Niet Geschikt Is Voor Stan Up Comedy toonde ook dat hij met zijn zessnaar aardig uit de voeten kan.
We werden overklast met stuk voor stuk klassiekers en een zorgvuldige en even waardevolle selectie uit hun nieuwste en zwaar onderschatte ‘Dig Out Your Soul’. Alles werd vlekkeloos en retestrak gebracht. Je zou de indruk durven krijgen dat de broertjes alleen maar klassiekers geschreven hebben.
Zelfs een ‘b-kantje’ Masterplan werd een hoogtepunt. Uw Man was serieus uit zijn lood geslagen toen Noël en Jay en de Stella-drinkende drummer een unplugged versie neerpootten van Don’t look Back In Anger. Nog even vermelden dat ze van ‘The Walrus’ een echte Oasissong gemaakt hebben.
Na anderhalf decennium behoort Oasis tot de groten der aarde en hebben ze het statuut van topgroep meer dan verdiend. Fuck the people who say fuck Oasis!
Setlist: Fucking in the bushes (intro)
1. Rock 'N' Roll Star; 2. Lyla; 3. The Shock Of The Lightning; 4. Cigarettes & Alcohol; 5. The Meaning Of Soul; 6. To Be Where There's Life; 7. Waiting For The Rapture; 8. The Masterplan; 9. Songbird; 10.Slide Away; 11. Morning Glory; 12. Ain't Got Nothing; 13. Half The World Away; 14. I'm Outta Time; 15. Wonderwall; 16. Supersonic; 17. Don't Look Back In Anger; 18. Falling Down; 19. Champagne Supernova; 20. I Am The Walrus
Organisatie: Live Nation
Het sympathieke Boston Tea Party is met Eline Adam en Thomas Werbrouck een Torhouts duo dat pop brengt, slechts gewapend met een akoestische gitaar op distortion, en een op een houten krat beatstampende leadzang. Hun vrolijke songs met een hoekje deden denken aan PJ Harvey, The Kills en Siouxie And The Banshees. Het duo had met hun korte set zeer zeker talent in huis, maar was nog leergeld aan het betalen voor het ding dat ‘ervaring’ heet. Hieraan ontbrak het niet bij The Present uit NY. Het jonge trio bracht met volle kunde en overgave een set met non-stop soundscapes die overwoekerd werden door het experiment en gecontroleerde improvisatie. Producer/solo artiest Rusty Santos op gitaar, een knielende Jesse Lee op driedelige drums en Mina op keyboards brachten een wijd gama aan natuur-noise, ritmische oorlogvoering en een snelle opeenvolging van geflipte samples die zo op 'Suspended Animation' van Fantomas konden staan. De dynamische vloedgolf die ze brachten bleef vrijwel constant teder en lieflijk en werd ondanks het centraal staande noise experiment nooit echt volledig rauw. Met hun eerste album 'World I See' bracht The Present een smaakvolle set van een band die veelbelovend nog naar alle mogelijke richtingen kan uitgroeien.
Met Madensuyu uit Gent is ons verbrokkeld landje een band rijk die op het eerste zicht evenmin een vaste lijn lijkt uit te tekenen, maar niets is echter minder waar. Madensuyu had in de 4AD te Diksmuide veel zinnigs te vertellen en bracht een verhaal dat doorspekt was met emotie, vuur en breekbaarheid in een diep doorkookte hutsepot waarbij een verrassende waaier aan smaken in je mond ontploften. Stijn De Gezelle en Pieterjan Vervondel stelden er hun laatste broeischijf 'D is done' voor, en ze hadden er duidelijk zin in.
D is done' is een plaat met een zorgvuldig uitgedokterd spanningsverloop, waarbij de songs opbouwen naar een emotionele weerbaarheid die op de juist uitgekiende momenten doorsneden worden met elektrische shocken en opstoten die het kiekenvel op je huid doen kakelen. Dat Madensuyu hun set live bracht naar dezelfde chronologie als de songvolgorde op de plaat was dan ook op geen enkel moment storend en had hetzelfde effect als zou een Brusselmans live zijn boeken, net vóór het slapen gaan, intiem in je oor fluisterend brullen. Madensuyu had geen enkele moeite om het publiek vanaf de eerste noot bij hun nekvel te pakken en de heren leken het krijgen van deze aandacht even instinctief meester te zijn als het muzikaal landschap dat ze creëerden. Het leek alsof ze de toeschouwer toelieten om mee te kijken in de diepe krochten van hun onderbewustzijn, op een comfortabele en uitnodigende manier, en hiermee een magische kracht opwekten waarbij men zichzelf goed kon inbeelden hoe even fantastisch een repetitie als een festivalshow zou klinken als aan dezelfde condities zou voldaan worden als dit clubconcert.
Met een vanzelfsprekende eenvoud smeet Madensuyu een gloed over je heen waarbij je, het ene moment strelend genoot van een emotionele geladenheid die enkel een Thom Yorke kan brengen, om plots te verrassen met een noise invasie die je naakt bij de ballen grijpt.
De show die Madensuyu bracht beschreef een zodanig groot spectrum aan muzikaliteit waarbij elk individu gemakkelijk iedere andere minuut met refererende bandnamen kon smijten, dat ik geen zin heb om hier een zinloze lijst invloeden op te sommen. Het enige zinvolle waarmee ik kan afsluiten is: luister naar de plaat en ga hen live gaan zien want Madensuyu 'doet niet' maar 'IS'.
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Midden de jaren ’90 was K’s Choice van Sarah & Gert Bettens één van de spraakmakende bands in ons landje. Hun radiovriendelijke vrouwengitaarpop van ‘Paradise in me’ en ‘Cocoon crash’ leverde een handvol singles op, waaronder “Believe”, “Almost happy”en “Not an addict”. Een ongekend succesverhaal … Sarah verhuisde naar de VS en bouwde van ginder een solocarrière uit met platen ‘Scream’ en ‘Shine’, die ook al wereldwijd scoorden.
Twee jaar terug ondernam ze al eens samen met Tom Kestens (van LaLaLover) een theatertournee ‘From Scream to Whisper’, waarbij oude en nieuwe nummers een ingetogen, akoestische inkleuring kregen. Vanuit dit uitgangspunt dook ze in haar eigen collectie van de jaren ’60 en ’70 om een selectie te maken van haar ‘all time favorits’.
Terug met Tom konden we anderhalf uur genieten van een ingetogen, sfeervol concert, waarbij de songs een eigen interpretatie kregen door piano, toetsen (van Tom) en haar innemend akoestisch gitaarspel, gedragen door haar lichthese melancholische stem. Op het achterplan waren fotoprojecties te zien en korte interviews te horen van de gecoverde artiesten, een handig houvast als eerbetoon aan deze artiesten. Een viertal eigen songs in dezelfde nostalgische sfeer doorkruisten haar duik in het verleden.
Al meteen kregen we prachtige versies te horen van Marvin Gaye’s “I heard it through the grapevine” en Ella Fitzgerald ’s “Everytime I say goodbye”. Die lieflijke, naakte en pure schoonheid brachten ze verder in Bill Withers “Just the two of us”, 3 times a lady” (The Commodores), “Cry me a river” van Julie London, “Do that to me one more time” (Captain & Tennille), “17” van Janis Ian, Jacques Brel’s “Ne me quitte pas”en “A long december” van Adam Duritz’ Counting Crows. Ze werden afgewisseld met een ietwat krachtiger en voller geluid op tracks van Stevie Wonder, Ottis Redding, Abba en Prince. Het publiek vergezelde hen hier al fluitend, al voetstampend of met een gepaste vingerknip. De eigen songs waaronder de titeltrack van haar tweede album ‘Shine’ zaten mooi vervat binnen dit gevarieerde concept.
Samen met Kestens speelde en zong Bettens overtuigend de (liefdes) liedjes van artiesten die iets hebben betekend voor de muziekwereld. In de bis mocht tenslotte Bonnie Riatt’s “I can’t make me you love” op piano het rijtje op beklijvende wijze besluiten.
De ‘Never Say Goodbye’ theatertour van Sarah Bettens vormde een mooi eerbetoon van haar invloedrijke artiesten. Misschien kan de wens van een reünie met broer Gert onder K’s Choice in 2009 werkelijkheid worden …
Organisatie: CultuurCentrum, Kortrijk
Het intens wegende clubconcertseizoen konden we afsluiten in het aparte, intieme kader van de underground van de Witloof Bar. In deze ‘kelder’ van de Bota werden we anderhalf uur overstelpt van de bleeps en beats van de indie elektronica van het uit Brooklyn, NY afkomstige duo High Places (Mary Pearson/Rob Barber), die we al eens aan het werk zagen als support van Deerhunter in de Buda te Kortrijk, juni laatstleden. Het duo had onophoudelijk zeven maand ‘getourd’ om hun debuut op de wereld los te laten, en kon na deze set uiteindelijk naar huis.
Ondanks de wat zoekende afstemming met de geluidsman, bracht het duo een niet alledaags geluid van Caribische en exotische elektronica, zalvende , freakende grooves, slepende, trancegerichte soundscapes, psychedelica, weirdo dwarrelsounds, breakcore, triphop en sampling. Het duo experimenteerde met hun geluid en gaf er een leuke, toegankelijke, fijngevoelige en dansbare zwaai aan. Onvolmaakte, maar samenhangende liedjes, hangend in het landschap van pop, elektronica en etno; kleurrijke chaos, fris knip- en plakwerk en Oosterse melodietjes en tierlantijntjes, onder de lichthese, zweverige vrouwelijke zang, die gesmoord werd door het krachtiger geluid. Barber was een vlotte prater, maakte grapjes en vertelde ronduit over hun samenwerking hoe ze omgingen met geluid.
High Places was te situeren binnen de doe-het-zelf-recyclagepop van Coldcut, Meat Beat Manifesto, Animal Collectieve, Fxx Buttons, Solex en FSOL. Een mooie ‘Cool Prize’ aanrader van een charismatisch duo.
Organisatie: Botanique, Brussel
Voor een avondje pure fun moet je bij Gogol Bordello zijn. Zelf noemen ze hun muziek Gypsy Punk, wij zouden het niet beter kunnen omschrijven. Onze pogingen: Kozakkenrock? Pogues Go Balkan ? Ramones in Kazachstan?
Feit is, we hebben hier een stomend en kolkend stoofpotje fun gekregen. Opgehitste accordeon, ontsnapte violen, zatte gitaren en een zanger met een uiterst sympathiek Kozakken-accent. Gewoon heerlijk, wie hierbij blijft stilstaan is nog een grotere droogkloot dan Yves Leterme.
Vanaf de eerste seconden zat de vlam erin en stond Le Splendid, overigens een fantastisch zaaltje, op zijn kop. Die Fransen waren goed gek, en dan zeker wanneer de Bordellos zich waagden aan “Mala Vida” van de Franse nationale trots Mano Negra.
Gogol Bordello bracht een kleine twee uurtjes pure energie, geschifte folk-punk die gebeten is van een gedrogeerde Kazachse tsé-tsé vlieg die aan de wodka heeft gezeten. Hun platen klinken al lekker prettig gestoord (onze aanraders: ‘Underdog World strike’ en ‘Super Taranta’, aanschaffen die handel), maar op een podium maakte Gogol Bordello er echt een bruisende cocktail van, heet, swingend als de pest en uitpuilend van een overdosis gezonde energie. Bij momenten stond het podium ook goed vol, een paar bevallige lustige dames waren meegereisd om het geheel nog wat op te vrolijken en af en toe kwamen ook een stel blazers de boel nog een beetje ophitsen. Wat een vrolijke bende ! En ,o ja, zelfs een verhakkelde emmer maakte deel uit van het feest.
Gogol Bordello speelde aan een razend tempo met een overtuiging van een bende overenthousiaste circusartiesten en met een nooit geziene speelvreugde. Dit was met name een pot fijne compromisloze herrie met het hart en de ballen op de juiste plaats. Meer van dat!
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
The Dirtbombs stond geprogrammeerd met twee andere bands te Antwerpen…Maar tot mijn niet geringe verbazing was er nog een vierde groep toegevoegd aan het reeds drukke programma. Eerst dacht ik nog ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ maar gaandeweg, toen het strakke uurschema niet meer gevolgd kon worden en bleek dat de groepen vooraf telkens nog moesten soundchecken, kon ik toch een lichte ergernis niet onderdrukken.
Het begon nochtans prima met Vermillion Sands, een band uit het Italiaanse Treviso, die die avond eigenlijk in Bar Mondial was aangekondigd. We hoorden een soort ontspoorde country, gezongen door een leuk zangeresje dat evenwel niet altijd toonvast klonk maar bij dit soort muziek mag dat geen handicap zijn. Ik kreeg er zelfs heimwee naar de Country Teasers van.
De tweede band, The Reactionaries, kon me veel minder bekoren. De weidse gitaren hadden soms wel wat maar die gezwollen zang deed bij mij het licht uit.
Van The Sore Losers, een afsplitsing van El Guapo Stuntteam, had ik alleen op basis van hun naam wel wat verwacht. Ik dacht dat ze die hadden van de gelijknamige film van John Michael McCarthy met Jack Oblivian als één van de acteurs en met een soundtrack vol illustere namen als Mick Collins, '68 Comeback of Guitar Wolf. Maar jammer genoeg was van die link op het podium niets te merken en hoorde ik weinig boeiende southern hardrock met veel te drukke gitaren.
Ik had The Dirtbombs al vijf keer gezien, telkens was het een feestje en dit keer was het niet anders. De twee drummers mochten de show roffelend op gang trekken, logisch eigenlijk want hun ritme is de belangrijkste peiler van de Dirtbombs-sound. Die, in de loop der jaren zeer uniek geworden; hun sound laat zich misschien nog het best omschrijven als glampunk met enkele soulinjecties. Andere typische kenmerken zijn de eeuwige fuzzgitaar van Ko Melina en uiteraard de altijd imponerende grom van Mick Collins.
Na een relatief kalme start barstte de set volledig open met een stomende versie van de onverwoestbare Sly & The Family Stone-cover "Underdog". Vanaf dan volgden de krakers elkaar in snel tempo op, tot grote vreugde van het publiek vooraan dat er dan ook een wild feestje van maakte.
Ondanks die onverdroten inzet van de groep en de participatie van het publiek kon ik me niet van de indruk ontdoen dat er een zekere vorm van routine in hun optreden sloop. Ofwel lag hun magische concert eerder dit jaar in de Terminus nog te vers in het geheugen. Het niveau van die keer kan men moeilijk elke avond halen, hoe graag we dat allemaal ook zouden willen.
Niettemin bleef het een zeer leuk feestje dat dit keer eindigde met beide drummers tussen het publiek. Het was zelfs Pat Pantano, diegene die anders steeds op het podium blijft, die dit keer het initiatief nam om zijn drumstel naar de zaal te verhuizen.
En nu wordt het stilaan uitkijken naar de onverhoopte reünie van The Gories, die andere en mythische band van Mick Collins. Voorlopig alleen aangekondigd op 9 juli in de Vera, Groningen samen met de Oblivians. Het aftellen is hier al begonnen.
Organisatie: Trix, Antwerpen ism Heartbreaktunes
Ramsey, een auteur met liefde voor muziek en Mauro, een muzikant met een liefde voor literatuur. Hun carrière nam de afgelopen jaren een hoge vlucht …de één z’n stadsdichterschap, reisverhalen en novelles, de andere z’n leven als rockmuzikant bij dEUS en de eigen eigenwijze projecten. Beiden liepen al geruime tijd met plannen om ooit iets samen te doen; naast hun rijk gevulde carrière. Ze trekken nu samen op ‘Geletterde Mensen’ –tournee en zorgen voor hartverwarmende avonden tijdens de winterperiode.
Het geheel was allemaal leuk, verrassend en begeesterend; het eerste deel overweldigde met literaire gekte en muziek, het tweede deel klonk emotievol en kwetsbaar en was biografisch intiemer en toegankelijker …literaire en muzikale voorliefdes vonden elkaar dichter dan ooit, twee levens als schrijver en muzikant. Pawlowski trad voor het eerst als schrijver naar voor en Nasr als een volleerd klassieke Duitse zanger. Tegenstrijdige vonken die op z’n plaats vielen in een vuurtje. De ene speelde, liet avontuurlijke repetitieve freejazzsoundscapes horen en de andere acteerde en las voor …bezeten door literatuur verhaalden ze poëzie, dagdagelijkse ervaringen en de passie voor klassieke Oost-Europese componisten.
Wat beide spitsbroeders brachten, mocht gehoord en gezien worden. Een overtuigende outing van twee charismatische virtuozen, die elk op hun eigen vlak vurig en gepassioneerd culturele werelden deden versmelten.
Organisatie: CultuurCentrum Brugge
Weinig zoveel hoeden en rode peds gezien als vorige maandag op Madness. Ruim 20 jaar na de split beschikt deze (knots)gekke bende nog steeds, net als de Stray Cats september ll, over een trouwe fanbase. Een paar jaar terug waren ze al eens te zien op de Lokerse Feesten. In een goed gevuld Vorst Nationaal flitsten we ons een avondje terug in de early ‘80’s van de rocksteady/ska/jumpin’jive/pop, met bands als The Selector, The Specials, Squeeze, UB 40, Ian Dury en Fun Boy Three, en hoorden we waar bands als een Kaiser Chiefs ten dele de mosterd vandaan haalde.
Fun, showtime en energie gingen hand in hand bij de tienkoppige band. Ze zorgden voor een beweeglijke show, gaande van de schouderbewegingen van de fijn uitgedoste zangers met zonnebril, de synchrone swingende passen en handelingen van de blazersectie tot het spelenthousiasme van de saxofonist, drummer en toetsenman.
Madness liet meteen de vonk overslaan met twee klassiekers, “Nightboat to Kairo” en “Embarrassment”. Het eerst deel van de set moest het vooral hebben van enkele herkenbare sterke songs als “Grey day”, “The prince”, “My girl’s mad at me”, “(the return of) Las Palmas 7”, “Shut up” en de “Outta Space” klassieker van Max Romeo’s “I chase the devil”; songs als “The sun & the rain”, “NW5”, “Sugar & spice” klonken te gewoontjes, braaf en stuurloos, deden de aandacht verslappen en de vurigheid, scherpte en intensiteit afnemen. Ook de stembeperktheid van de zangers, die had ingeboet door de jaren, speelde hierin een rol.
Maar het publiek liet het zeker niet aan z’n hart komen, af en toe zagen we horden fans swingende danspassen en hoofdbewegingen maken. Het enthousiasme steeg ten top toen Madness een ‘best of’ aanvatte van de catchy uptempo meezingers “Welcome to the house of fun”, “For the wings of a dove”, “Baggy trousers”, “Our house” en “It must be love”. Een kers op de taart dus en spektakel binnen hun muzikale stijl. Madness bleek ‘the real thing’ te zijn, wat ze doodleuk verder zetten in de niet te ontbreken classics “One step beyond” en “Madness”. De net voorafgaande lange medley “Norton folgate” was een doorn in het oog want het ging nergens naartoe. ‘Have a good Xmas’ gaven ze ons mee in een tune van John Lennon/Yoko Ono.
Madness speelde een representatief, evenwichtige overzicht van hun carrière, die grift toegegeven enkele hiaten had, maar net steeds werd opgevangen door de herkenbare hits.
Moon Invaders, eveneens een uitgebreid collectief, slaagde in hun opzet van ‘warming up’. Een groovende sound en aanstekelijke ritmes van pop, ska, funk, reggae en bebop, ergens tussen James Brown, Bob Marley, Skyblasters, Pigbag en Lou & The Hollywood Bananas.
Fotoshoots zie live foto's
Organisatie:Live Nation
Ze ontbraken niet - de zonnebrillen en de zwarte hoeden - in Vorst op die maandag in december. Zowel op als naast het podium. Maar enkel die off stage hadden de adem om er een anderhalf uur durend dansfeestje uit de eighties van te maken. De benen (en soms de stem) van Suggs en co zelf snakken steeds meer naar rust. Geen sheer madness meer, tenzij naar het einde van hun set toe.Zot, zotter, zotst. De jaren tachtig waren in dat opzicht een natte droom voor iedereen die uit en naast de band wou springen. De Britse ska-pop-band Madness sprong in elk geval ver buiten de platgetreden paden. Cool, gek, onberekend en wat schroefjes los. Feestelijk vertier dus van een nutty gang. Old skool, wel ja, let’s go and see, dachten we, want in 2009 brengen ze zelfs een nieuw album uit.
Het was zelfs geen come back van de smashing seven, want ze bleven al die jaren ergens wel eens opduiken, vier jaar geleden zelf nog in het Koninklijk Circus in Brussel. We waren benieuwd dus naar wat straks in hun cd te vinden zal zijn, maar na anderhalf uur weten we het. De Waanzin is voorbij.
Met zijn tienen bleef het een wat haarlozer, maar toch vrolijke, knap in pak uitgedoste bende (behalve de drie extra blazers dan) die er wel zin in hadden, want ze stuurden een heel gevarieerd Vorst – zij het met gesloten bovenste ring – meteen op een Nightboat to Cairo. De aanzet voor een reeks partyplaten kreeg echter geen vervolg. Hun nieuwe nummers huppelden een weinig, maar springen zat er niet in. Toch niet uit de bol.
Het publiek bewoog, maar dan wel ongemakkelijk, wachtend op de hits van de zotte jaren. Muzikaal was er weinig aan te merken op de set van de oldies, maar de stem van Suggs zocht vaak ondersteuning bij die van Chas Smash. Trompetten en saxen en zelfs orgeltjes bleven de sfeer erin houden bij nummers als Embarassment, Grey Day en Bed and breakfast man en The sun and the rain. Tot die (uit)eindelijk helemaal losbarstte in de finale.
Het werd een echte House of fun met de lopendebandhits ‘Wings of a dove’, ‘Baggy trousers’ en ‘Our house’. Ja, eenvoud kan mooi zijn. Jammer dat ze bij hun eerste bis meteen een ‘nog nooit gespeeld nummer’ wilden serveren: complex, met Arno à la Française-kantjes. Bad timing Suggs ! Gelukkig was de fans heel vergevend en ging iedereen nog eens voluit uit het dak op de tweede toegiften One step beyond en ‘Madness.
Fotoshoots, zie live foto's
Organisatie: Live Nation
Een dik jaar geleden hebben de Black Angels ons ook al eens omvergeblazen, toen nog als voorprogramma van The Black Keys, in Gent. Nu mochten ze dit voor een goed gevulde Botanique nog eens overdoen, inmiddels met de nieuwe plaat ‘Directions to see a ghost’ op zak, een weliswaar goed album maar eentje die toch wel wat variatie mist waardoor hun debuutalbum ‘Passover’ nog steeds hun meest indrukwekkende plaat tot op heden is.
Vooraf vreesden wij dan ook een beetje dat Black Angels in hun live set iets te weinig variatie voor de dag zouden leggen, maar hier hadden we gelukkig verkeerd gedacht. Wat op plaat ietwat naar eentonigheid neigt, vertaalde zich op het podium naar een donkere bezwerende imposante sound die perfect paste in het kader van deze geknipte concertzaal. De bandleden hielden zelf bovendien de spanning en de variatie erin door om de haverklap met elkaar van instrument te wisselen. De songs klonken als sluipende gifslangen die dreigend en sissend dichterbij kwamen en zich weer terugtrokken om dan met een venijnige beet nog een keer genadeloos toe te slaan. De ietwat schuchtere zanger Alex Maas haalde bijwijlen fel uit en refereerde met enkele Jim Morrison uitspattingen meermaals naar The Doors. Had Jim Morrisson destijds zijn duivels ontbonden met de Velvet Underground in plaats van The Doors achter zijn rug, dan had dit een beetje als deze Black Angels geklonken. Ook bands als The Warlocks, Pink Mountaintops, Brightblack Morning Light en Woven Hand kwamen ons voor de geest, zo dat sfeertje.
De set duurde een klein anderhalf uur en greep ons toch de hele tijd naar de keel. Hoogtepunten: “Science killer” met een diepe dreigende bass en “You in color” van de nieuwe plaat, ”Young men dead” en “The First Vietnamese war” uit het onovertroffen debuutalbum ‘Passover’. De dreiging en spanning bleven het hele optreden behouden, de psychedelica en de obscure sixties sound verstrengelden zich mooi met de duistere en bezwerende eighties galmen. Zo hebben deze Black Angels een nieuw eigen geluid gecreëerd maar hiermee sluipt ook meteen het gevaar binnen om in deze sound te blijven rondhangen. We blijven The Black Angels hoog in het vaandel dragen, maar het spook van de gewenning ligt op de loer, waarmee we willen zeggen dat ze in de toekomst hun muzikale horizonten toch wat zullen moeten verbreden willen ze een band van betekenis blijven. Doch, laat dit duidelijk zijn, de passage in de Brusselse Botanique was meer dan geslaagd.
Opwarmers van de avond, de Brusselse rockers Driving Dead Girls waren hier volledig miscast. Een zanger die zich van wat Jon Spencer jatwerk bediende en een groep die weliswaar hard en strak speelde, maar die ook geen enkel cliché omzeilde en die helaas niet één onvergetelijke song heeft. Op zijn best konden we hier het woord “verdienstelijk” bovenhalen, maar dan zijn we al heel mild geweest.
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Britse Tindersticks stond vijf jaar op non actief. Na de solo uitstap van Staples kwam een nakende reünie met twee leden van het eerste uur Fraser/Boulter. Ze kwamen tot de release van de nieuew plaat ‘The hungry saw’, die directer en minder orkestraal klonk, maar de heerlijke, romantische pop, in smachtende soul en retro gedrenkt, behield, onder die typische ‘crooner’ grauwe baritonzang van Staples. Zalvende melancholie van fijnzinnig en zorgvuldig uitgekiend materiaal.
Ze zijn een graag geziene band in ons landje , want naast les Nuits Bota en Pukkelpop (waar ze af te rekenen hadden met de pletwals van Metallica op de main stage) traden ze nu voor de derde keer aan. Net als bij de vorige concerten was Tindersticks terug een uitgebreid collectief, aangevuld met een blazer en een cellist, naast de traditionele instrumenten van gitaar, bas drums en toetsen.
Het filmische “Introduction” opende en de leden kwamen één voor één het podium op naar hun instrumenten die in een halve cirkel stonden opgesteld. Een warm sfeervol concert van ruim anderhalf uur speelden ze. Tindersticks worstelde zich doorheen de ganse ‘The hungry saw’ (incl de instrumentals!) en raapte een handvol schitterende oudjes op van ‘Tindersticks I & II’ en het in 2003 verschenen ‘Waiting for the moon’. Een set van adembenemende ingetogen pop, waarbij enkele nummers een krachtiger noot meekregen, wat een gepaste afwisseling betekende.
De band was hier duidelijk op z’n plaats in het Concertgebouw om hun schoonheidspop ten volle tot hun recht te laten komen.
Chronologisch stelden ze de eerste songs van de recente plaat voor na de introductie; de ‘one two threes’ en de jaknik van Staples gaven de aanzet. Een intieme set van “Yesterdays tomorrow”, “The flicker of a little girl”, “Come feel the sun” en “Otherside of the world”, aangevuld met de twee andere instrumentals “E-type” en “The organist entertains”. Ze vormden het eerste luik. Na “dying slowly” hadden “16 Summers “en “Say goodbye to the city” een krachtiger opbouw en werden mooi afgewisseld met de beklijvende, weemoedige pracht van “Sleepy why” en “She’s gone”, gedragen door een verloren gewaande pianotoets, cello en/of blazertune, naast het intense gitaarspel, de softe percussie en Staples unieke zang. “The hungry saw” bracht ons terug tot de dagdagelijkse realiteit, klonk snedig en vatte het tweede luik aan: na de ingetogen “Mother dear” en “All the love” volgde “Boobar, come back to me”, die zich in je geheugen nestelde door z’n broeierige opbouw en mindere orkestratie; tenslotte mocht “The turns we took” op overtuigende wijze de warme set besluiten.
Onvoorstelbare pracht, die telkens kon rekenen op een sterk onthaal. Een uitgebreide bis werd eraan gekoppeld door de heren: “My sister” werd een Xmas verhaal door de sobere begeleiding en Staples grauwe praatzang; hij zette een danspas in op het oude “Her” en kon met songs als “My oblivion”, “No man” en een herwerkte “The not knowing” op melodica en cello het gemoedelijke concert definitief beëindigen.
Het was (weer) aangenaam vertoeven in het gezelschap van Tindersticks; ze lieten menig kerstlichtje branden en bleven sterk overeind met de directe aanpak.
Het duo Jakob Bellens/Anders Mathiasen onder Murder verraste ook al met hun integere pop. Gezeten op twee barkrukken, begeleid door een emotievol klinkende akoestische gitaar refereerden ze nauw aan de ‘60’s van Simon & Garfunkel en speelden een dromerige set van een handvol songs, gelinkt aan de new acoustic movement van Turin Brakes en Kings Of Convenience, en gedragen door een heldere zang. De Deense support kon evenzeer rekenen op heel wat belangstelling.
Organisatie: Cactus Club ism Concertgebouw, Brugge
Omar Sosa is geen naam die in België meteen belletje doet rinkelen. Vandaar was de opkomst op vrijdagavond in de Handelsbeurs dan ook niet zo groot. Dit is misschien jammer voor de schitterende muzikanten die optraden, maar voor de toeschouwers kwam dit wel goed uit. De organisatoren hadden de zaal immers heel intimistisch opgesteld. Dicht bij het podium werden stoelen en tafeltjes geplaatst, verlicht door kaarsjes. De sfeer van een jazz-club werd daardoor opgewekt en er was dan ook een heel direct contact tussen de muzikanten en het publiek. Ook Omar Sosa en de zijnen waren in hun nopjes: dit was volgens Sosa technisch de best uitgeruste zaal waarin hij mocht optreden tijdens deze tournee.
Sosa kwam er zijn nieuwe CD voorstellen ‘Afreecanos’. Zoals de naam doet vermoeden, ligt de nadruk hierbij op de Afrikaanse traditionele muziek. Sosa zelf is een Cubaanse jazz-pianist, maar laat graag heel wat andere invloeden op zich los. Op zijn CD omringt hij zich door wel eenentwintig muzikanten van verschillende werelddelen, die er allen niet vies van zijn om te experimenteren met allerlei stijlen door elkaar. Op zijn tournee was dit voltallige orkest niet aanwezig, maar slechts drie muzikanten stonden hem bij: aan de drums de hevige Julio Barreto uit Cuba, op de bas de guitige Childo Thomas uit Mozambique en dan nog de fantastische Senegalese zanger Mola Sylla. Hoewel dit een kleine bezetting was, leek het soms wel of er een heel orkest aanwezig was. Enkel Barreto bleef als drummer bij zijn leest. De anderen speelden graag ook met andere traditionele, en voor mij vaak onbekende, instrumenten. Dit zorgde voor een heel verassend en afwisselend effect. Het concert verveelde geen enkel ogenblik. Op verschillende momenten probeerde Sosa het publiek ook te laten mee musiceren door in de handen te klappen of door mee te zingen. Aarzelend ging het publiek erop in, maar je zag duidelijk dat de pianist zich toch wel verkneukelde in die Westerse terughoudendheid.
Cubaanse en Afrikaanse ritmes wisselden elkaar af en de verschillende muzikanten tastten voortdurend hun grenzen af, zonder daarbij elkaar uit het oog te verliezen. Improvisatie is dan ook het sleutelwoord. Toch zal je dit kwartet niet snel op slordigheden betrappen, aangezien ze elkaar duidelijk goed kennen en veel vrijheid geven om te musiceren. Het hoogtepunt van de avond was voor mij dan ook het nummer “Tres Negros”, waarbij alle aspecten van dit concert samenkwamen en Sosa’s pianospel al deze aspecten tot één geheel kneedde. Tot slot werd er nog een bis-nummer gevraagd, en dat kwam er. Pianist en zanger brachten nog een laatste pakkend nummer, in Senegalese stijl. Een sobere, maar mooie afsluiter van de avond.
Het optreden in Gent vormde de afsluiter van zijn tournee in België en was een echte aanrader. Als je dat gemist hebt, kan ik enkel nog de CD aanraden. Als je geen reis meer maakt naar een warme bestemming deze zomer, doe dan bij het beluisteren ervan de ogen dicht en je vergeet meteen de winterkou.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Phoebe Killdeer was één van de twee zangeresjes van het Franse Nouvelle Vague. Haar debuut werd geproduceerd door het meesterbrein van Nouwelle Vague, Marc Collin. De songs zijn een mix van pop, jazz, blues en film noir soundscapes. Ze benadert ergens Waits, Cave, Feist, Joan As Police Woman en Twin Peaks in de sound en in haar stem. Haar begeleidingsband Short Straws gaven de op plaat broeierige, dreigende en donkere songs, een rauwe, directe, snedige en zwierige Jon Spencer’s Heavy Trash rock’n’roll outfit.
Haar performance, waarschijnlijk gegroeid uit een ver balletverleden, -van arm-, hoofd-, voet- en beenbewegingen, en haar indringende blik -, dreef de intense spanning op. In relatie met haar ‘Grooveridende’ gitarist (zoals ze hem omschreef) had haar act wel iets mee van de zangeres Alison Mosshart van The Kills. Vooral de songs “Jack” en “Fast song” kregen een fikse scheut shakende rock’n’roll. Ze zweepte de eerste rijen op die lekker loos gingen op deze nummers. Moeiteloos stapte ze over naar een meer onheilspellende, mysterieuze sound als op “Let me” en “Lilorice skies”, die onverwachtse wendingen ondergingen en pasten voor een nieuwe reeks Twin Peaks/X Files. De spaarzame, maar gepaste synthiloops benadrukten dit nog.
Nog meer moois …de openers “He’s gone” en “Paranoia” klonken verradelijk vrolijk en hadden een cynisch ondertoontje. Een repetitieve drumbeat en haar fluisterstem bepaalden “Light that match”, linkend aan Blixa’s “Silence is sexy”; een aangestoken lucifer werd enkel als licht gebruikt. Een diepe, grauwe saxtune bepaalde onderhuids de sfeer op de groovy aanstekelijke “How far” en “Never tell a lie”.
Phoebe Killdeer had een goede band opgebouwd met haar publiek en zorgde voor een uitgebreide bis; de verleidelijke single “Looking for men”, sfeervol door de gitaarslides, -getokkel en haar indringende stem, een forser klinkende, broeierige “Crawfish” en een evergreen besloten een uiterst aangenaam en verrassend concert van deze Australische dame, die overwegend haar songs een avontuurlijke, soms krachtige wending gaf.
Ze zal alvast een toffe herinnering overhouden aan dit laatste optreden van de tournee en kan zich nu ten volle voorbereiden op het komende moederschap. Haar bede van ‘looking for men’ werd alvast aanhoord.
Organisatie: Botanique, Brussel
Vorst is dé zaal waar ik al de groten der aarde heb mogen aanschouwen: Herinner u Bowie, Prince, Lou Reed, The Who… en enkele jaren terug ook dEUS.
Toen hadden Barman en co – of moeten we Pavlovski en co zeggen – mij serieus van mijn sokken geblazen, waardoor ze mijn inziens direct promoveerden tot de galerij der groten. Benieuwd wat ze er nu zouden van brengen: Eigenzinnig, sober, repetitiekotachtig, prachtig en gedurfd waren de eerste adjectieven die mij na het concert te binnen schoten, maar helaas niet het niveau van de vorige passage. Mijn partner in crime, de weergaloze Gausi, deelde euh.. deels mijn mening, zij het ietwat minder enthousiast ‘ Voor die prijs verwacht je toch je magie in duizelingwekkende decors, zonder dat de muziek er moest bij inschieten.
En dat was het enige wat woensdag tijdens het concert van Deus restte. Een decor en belichting die eerder deden denken aan een overgewaardeerd repetitielokaal. Is de crisis ook al tot de podia doorgedrongen? Dat de klank in Vorst het laat afweten is zelfs geen publiek geheim.’, aldus de meest funky boy van zuid West Vlaanderen.
Het concert zelf was gestroomlijnd, perfectie maar geen verrassingen, op de op het eerste zicht eigenaardige muziekkeuze na. Eigenlijk hebben ze aanvankelijk veel geput uit hun laatste magnifieke ‘Vantage Point’. Eerste kippenvel kregen we met het immer beklijvende “Architect”, waarbij de bassist voor het sexy sausje zorgde.Bij het 5 de nummer “Slow” ging de zaal mee in hun betoog. Met “Theme for turnpike” volgde een 3de voltreffer met een Barman die uit het café van Tom Waits werd gehaald. Mauro tekende in de set behalve voor de stijl ook voor een trefzekere stem die het geheel een sensuele tint gaf. Mauro’s coolness vlakte Tom’s ADHD vlotjes weg.
Voor het laatste nummer, “ Suds and Soda” gaf de hele zaal present, nog steeds zorgde deze song en de reactie van het publiek voor kippenvel.
De bindteksten van Barman waren zeer kort en werden luid geroepen. Waarschijnlijk had iemand hem vooraf verteld dat we er toch niets zouden van verstaan.
dEUS is moeilijk te vatten, en zo hoort het ook. Het enige wat je kan voorspellen is hun onvoorspelbaarheid.
Bisnummers: Eternal Woman, Serpentine, Roses
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
