Gossip – Band met een ‘positive vibe’
De belangstelling voor Beth Ditto en haar Gossip uit Portland is groot. Een bijna volle Zénith droeg Ditto ‘figuurlijk’ op handen . En Ditto genoot van de respons en probeerde aardig een mondje Frans mee te praten . De dynamiek, de doorzetting en de interactie geven naast haar imposante uitstraling de show extra elan . Het Gossip materiaal teert vooral op de aanstekelijke en de sfeervol broeierige singles, die dan de rest van de plaat en de set voldoende kunnen dragen .
We hoorden een goede, afwisselende , gevarieerde set en de singles zaten mooi verdeeld , in een decor die verwees naar de Romeinse tijd van beelden en zuilen .
Gossip: Een duidelijke image , een vlezige dame met een heldere, indringende soul schreeuwende stem en een band met een handvol hits .
Een heuse band zagen we aan het werk , vroeger nog met 3, bij hun doorbraak ‘Standing on the way of control’, intussen met vijf, waarbij de synths en de beats hun plaatsje opeisen . Een groeiende versmelting van pop en dance . Haar rock’n’roll heeft een soepele, groovy, stampvoetende tune, met uitstapjes richting disco , funk en kitsch , wat op zich goed wordt ontvangen . De springerige, huppelende ritmes bieden intensiteit, swing en opwinding . Ook de tussendoortjes van Talking Heads , Black Sabbath, Nirvana en Queen waren een leuke toevoeging.
Gossip ging er met het volle gewicht tegen aan , de opzwepende, zwierige “Move in the right direction” en “Listen up” brachten publiek meteen in de juiste stemming, spraken de dansspieren aan en zorgden voor de eerste heupwieg . Wat verder werd gezet met “8th wonder” , “Your mangled heart” en “Love long distance”. Groovy pop , exploderende ritmes, leuke meezingrefreinen en ambiance. Een stuwend eerste half uur kon je wel zeggen .
Het popgehalte is en blijft de rode draad; de reeks gewone warme, charmerende songs “Into the wild”, “Men in love”, “Four letter word”, “Eyes open” en “Get a job” verrassen muzikaal niet echt misschien , maar door de gretigheid van Ditto , opgefokt door enkele glazen whisky, krijgen ze een meerwaarde; als een Medusa vleit ze op de boxen neer en ze ontpopt zich als publiekslieveling nummer 1.
Het tempo wordt opnieuw opgedreven met een “Get lost”, “Melody emergency” en een lang uitgesponnen “Standing in the way of control”, dat luidkeels wordt meegezongen .
In de bis had Ditto een t-shirt aan , waarop met grote letters ‘HOPE’ stond; ze was geflatteerd met een grote vlag die de lesbiennecultuur een hart onder de riem gaf. “A perfect world” en “Casualities of war” waren de ideale songs hierop. En zonder een rockende “Heavy cross” kon een ‘vet’ Gossip feestje niet eindigen !
Aan adrenaline, energie , passie , enthousiasme en interactie ontbrak het Gossip niet , maar muzikale ideeënarmoede komt om de hoek loeren bij al te veel voortborduren op hetzelfde deuntje.
Gossip, band met een ‘positive vibe’ … Op naar het concert op 30 november in de Lotto Arena, Antwerpen
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/gossip-08-11-2012/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
Het Amerikaanse Le Loup uit Washington DC onderscheidde zich op z’n vorig jaar verschenen debuut ‘The throne of the third heaven of nations’ millenium general assembly’ (wat een titel!) als een soort Animal Collectieve, als ‘em gaat om elektronicagestoei. Verantwoordelijke is zanger/songschrijver Sam Simkoff, die z’n muzikale dwarrelgeest laat versmelten met frisse gitaarpartijen, ritmische drums , trommelwerk, handclapping, bleeps en beats. De meerkorige harmoniezang heeft dan op z’n beurt iets mee van Arcade Fire.
Ze waren al in het voorjaar eens te zien in een ruimere bezetting van zeven man (in de Bota), nu waren ze met zes voor concerten in de Bota en in de Trix,.
Op het eerste zicht zou je deze kleine jonge gast met pet en nerdbrilletje z’n muzikale inventiviteit niet toegeven. Hij kon vocaal hoog gaan en gebruikte zelfs twee microfoons om de galm te laten doorklinken; en hij speelde als een kronkelende schildpad op z’n op de grond geplaatste elektronica-apparatuur en veerde recht om enkele begeesterende banjopartijen op ons los te laten. Z’n muzikale uitspattingen werden moeiteloos opgevangen door de andere vier bandleden, wat ervoor zorgde dat we een snedige, gestructureerde indie rockende trip hoorden. Een vrij directe, minder nerveuze sound dus.
De groep liet een ontspannen indruk na in de voor de gelegenheid omgebouwde Trix Bar; tafeltjes en stoelen stonden opgesteld, om iedereen knus te laten genieten van de gecontroleerde chaos van deze bende.
Ondanks de geringe opkomst, stond er een uiterst gemotiveerde (wolven)band op het podium , die ons een klein uurtje lang liet genieten van hun op americana gebaseerde indiefolkelectronica, ergens tussen Arcade Fire, Port O’Brian, Tunng en Animal Collectieve.
Het Antwerpse kwintet You Raskal You kreeg ruim de kans hun dromerige americana met een psychedelisch tintje door toetsen voor te stellen. Ze speelden een evenwichtige set en het was vooral de drummer, die in de spotlights kwam: uiterst beheerst, maar op het juiste moment, mepte hij de song naar een hoger niveau. You Raskal You valt te situeren ergens tussen Wilco en Grandaady; hou vooral hun single “The year I bleached my hair” in het oog!
Organisatie; Trix, Antwerpen
Een heel interessant avondje vormde het duo concert van Mariee Sioux en Syd Matters; ze kregen elk een uur de kans om hun muzikale formule van dromerige, herfstige pop met een folky/psychedelische inslag voor te stellen.
De 23 jarige folky singer/songschrijfster Mariee Sioux uit Nevada City, met de lange zwart krullende haren over haar schouders, was al op het Domino festival te zien als support van Alele Diane. Zij maakt deel uit van de vernieuwende (free)folkscene en onderstreepte haar Sioux’ verbondenheid (van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika btw) in haar materiaal. De songs van haar debuut ‘Faces in the rock’ werden warm onthaald. Het zijn innemende, ingetogen folky popsongs, tussen droom en nostalgie, bepaald door haar hemels hoge zweverige (praat)zang en een spaarzaam emotievol akoestisch gitaargetokkel. De minimale inkleding zorgde voor een adembenemende, heerlijke live trip. Ze was onder de indruk van het aandachtig luisterende publiek, wat maakte dat ze een gretig setje speelde. Ze koesterde de enthousiaste reacties van het publiek in het zaaltje van de Bota, waar ze een tweede keer optrad. Ze trakteerde ons zelfs op een moeilijk herkenbare Cure cover "Love song". Na dit optreden zijn we het erover eens: Mariee Sioux gaat haar grote folkdames Alele Diane, Jana Hunter en Joanna Newson achterna. Respect!
Het uit Parijs afkomstige Syd Matters, onder songschrijver Jonathan Morali, scoorde al hoge ogen tijdens les Nuits Bota toen ze hun derde cd ‘Ghost days’ voorstelden. Ze bereikten vooral onze Franstalige vrienden. In Vlaanderen heeft het kwintet nog maar weinig armslag. Toch moeten we even over de taal- en landsgrens durven kijken en stilstaan om deze band te (willen) ontdekken. De groep put uit de semi-akoestische scène van Donovan, Belle & Sebastian, Loney, dear, Sufjan Stevens en Elbow: meeslepende songs met een hoog (semi-) akoestisch gehalte, gedragen door een stemmenpracht. Kleurrijke toetsen bieden een psychedelica inslag. Kwalitatieve schoonheid dus! Tja, niet voor niks haalden ze Syd Barrett aan van Pink Floyd in hun groepsnaam!
Op het Dourfestival wist de Franse band me te intrigeren door een goed uur lang het publiek te beklijven met hun subtiel uitgewerkte fijne popsong.
Het ingetogen “Everything else” vatte de set aan: akoestisch toongezet, die dan door de volledige band mooi werd opgebouwd door aanzwellende gitaren, toetsen, drums en de op elkaar afgestemde vocals. De daaropvolgende nummers “Cloudflakes” en “Obstalcles” lagen in het verlengde en waren door toetsen en dwarsfluit een regelrechte ‘70’s retrotrip, met een knipoog naar Devandra Banhart. Op “It’s a nickname” kon de toetsenist loos gaan binnen het muzikaal concept van de band, en het sferische “Louise /my lover” had een Elbow bombast gehalte. Ze beheersten en wisselden moeiteloos van instrument. En ze hielden zich niet in om de pedaaleffects in te drukken; we hoorden een steviger “Anytime now” en het gekende “Me & my horses” werd een retropsychedelische trip, met onverwachtse wendingen, handclapping en een snedig, noisy einde.
Een ontroerende “Untitled”, een ingetogen “To all of you” en een krachtig uitgesponnen “Bones” besloten definitief de overtuigende set.
Syd Matters is een Franse band die zich duidelijk weet te onderscheiden van de doorsnee (armoedige) Franse poprock.
Organisatie: Botanique, Brussel
Een heel interessant avondje vormde het duo concert van Mariee Sioux en Syd Matters; ze kregen elk een uur de kans om hun muzikale formule van dromerige, herfstige pop met een folky/psychedelische inslag voor te stellen.
Het uit Parijs afkomstige Syd Matters, onder songschrijver Jonathan Morali, scoorde al hoge ogen tijdens les Nuits Bota toen ze hun derde cd ‘Ghost days’ voorstelden. Ze bereikten vooral onze Franstalige vrienden. In Vlaanderen heeft het kwintet nog maar weinig armslag. Toch moeten we even over de taal- en landsgrens durven kijken en stilstaan om deze band te (willen) ontdekken. De groep put uit de semi-akoestische scène van Donovan, Belle & Sebastian, Loney, dear, Sufjan Stevens en Elbow: meeslepende songs met een hoog (semi-) akoestisch gehalte, gedragen door een stemmenpracht. Kleurrijke toetsen bieden een psychedelica inslag. Kwalitatieve schoonheid dus! Tja, niet voor niks haalden ze Syd Barrett aan van Pink Floyd in hun groepsnaam!
Op het Dourfestival wist de Franse band me te intrigeren door een goed uur lang het publiek te beklijven met hun subtiel uitgewerkte fijne popsong.
Het ingetogen “Everything else” vatte de set aan: akoestisch toongezet, die dan door de volledige band mooi werd opgebouwd door aanzwellende gitaren, toetsen, drums en de op elkaar afgestemde vocals. De daaropvolgende nummers “Cloudflakes” en “Obstalcles” lagen in het verlengde en waren door toetsen en dwarsfluit een regelrechte ‘70’s retrotrip, met een knipoog naar Devandra Banhart. Op “It’s a nickname” kon de toetsenist loos gaan binnen het muzikaal concept van de band, en het sferische “Louise /my lover” had een Elbow bombast gehalte. Ze beheersten en wisselden moeiteloos van instrument. En ze hielden zich niet in om de pedaaleffects in te drukken; we hoorden een steviger “Anytime now” en het gekende “Me & my horses” werd een retropsychedelische trip, met onverwachtse wendingen, handclapping en een snedig, noisy einde.
Een ontroerende “Untitled”, een ingetogen “To all of you” en een krachtig uitgesponnen “Bones” besloten definitief de overtuigende set.
Syd Matters is een Franse band die zich duidelijk weet te onderscheiden van de doorsnee (armoedige) Franse poprock.
De 23 jarige folky singer/songschrijfster Mariee Sioux uit Nevada City, met de lange zwart krullende haren over haar schouders, was al op het Domino festival te zien als support van Alele Diane. Zij maakt deel uit van de vernieuwende (free)folkscene en onderstreepte haar Sioux’ verbondenheid (van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika btw) in haar materiaal. De songs van haar debuut ‘Faces in the rock’ werden warm onthaald. Het zijn innemende, ingetogen folky popsongs, tussen droom en nostalgie, bepaald door haar hemels hoge zweverige (praat)zang en een spaarzaam emotievol akoestisch gitaargetokkel. De minimale inkleding zorgde voor een adembenemende, heerlijke live trip. Ze was onder de indruk van het aandachtig luisterende publiek, wat maakte dat ze een gretig setje speelde. Ze koesterde de enthousiaste reacties van het publiek in het zaaltje van de Bota, waar ze een tweede keer optrad. Ze trakteerde ons zelfs op een moeilijk herkenbare Cure cover "Love song". Na dit optreden zijn we het erover eens: Mariee Sioux gaat haar grote folkdames Alele Diane, Jana Hunter en Joanna Newson achterna. Respect!
Organisatie: Botanique, Brussel
We herinneren ons nog levendig de twee schitterende passages van Living Colour tijdens hun hoogdagen begin jaren negentig in de Brielpoort te Deinze (toen nog een voorname zaal in Belgisch rockland, nu zo goed als gedegradeerd tot ontmoetingsplaats voor gepensioneerde kaarterclubs). Zelfs één maal brachten zij als support act Rage Against The Machine mee, een band die nadien veel groter zou worden, maar daarom niet beter, helemaal niet (ook niet mis, wel veel beperkter). Living Colour hun mix van funk en metal was toen helemaal in en zorgde voor onvergetelijke kolkende concerten.
Dinsdagavond in de Brusselse Botanique was het dus een aangenaam weerzien met deze sympathieke zwarte rockers en al meteen bleek dat de power immer aanwezig is en dat Living Colour op een podium nog steeds gloeiend heet is. Naarmate de jaren gevorderd zijn moeten we meer en meer constateren dat de heren stuk voor stuk verbluffende muzikanten zijn en dit kwamen ze in Brussel nog eens duidelijk in de verf zetten. De groep kwam in de Botanique verduiveld hard en snedig uit de hoek en er zat een behoorlijke dosis kennis en virtuositeit in de geniale chaos. Er werd geput uit de drie klassiekers ‘Vivid’, ‘Time’s up’ en ‘Stain’. Vooral de hardere songs daaruit werden met klasse en vuur vertolkt. Bassist Doug Wimbish, drummer William Callhoun en de wonderlijke gitarist Vernon Reid hebben er inmiddels allemaal enkele solo cd’s opzitten, platen die zich eerder situeren in jazzmilieus, funkmiddens en world music kringen, geen millionsellers dus, maar wel uitstapjes waar ze uitgebreid hun muzikale genialiteit konden bijschaven. Het was er aan te horen dinsdagavond, de veelal keiharde songs waren voorzien van een ongeziene virtuositeit. Even ging Living Colour toch een beetje te ver, de drumsolo van meer dan tien minuten getuigde inderdaad van pure klasse maar was er toch wel een beetje over, al is dit detailkritiek.
Naast de klasse van Reid, Wimbish en Callhoun was er ook nog eens de soulvolle stem van Cory Glover die er voor zorgde dat dit hier een uitmuntend concert was. Razende versies van “Elvis is dead”, “Type” , “This little pig”, “Pride” en “Time’s up” wisselden af met die zeldzame momenten waarin even wat gas werd teruggenomen als “Glamour boys” en “Bi”. Prijsbeesten als “Cult of personality” en “Love rears its ugly head” deden op het eind de boel helemaal ontploffen samen met een loeiharde interpretatie van The Clash hun “Should I stay or should I go”.
Tussen al die schitterende songs van indertijd heeft de band ons ook laten kennismaken met materiaal van een nieuw album dat er zit aan te komen en, het moet gezegd, dit klonk veelbelovend. De nieuwe songs waren minder snel en hevig maar hadden een welgeplaatste groove en konden ons meer dan bekoren.
Twee volle uren hebben de heren ons weten te overspoelen met hun felle mix van rock, metal, soul en funk. Het was in een flits voorbij, dit heb je dan met geweldige concerten.
Organisatie: Botanique, Brussel
Daniel Higgs uit Baltimore is als solo artiest een ouwe rot in het vak die reeds 25 jaar op zijn actief staan heeft, en hij ziet er ook zo uit. Higgs is vooral gekend als zanger van de post-punk band Lungfish, dat onder hetzelfde Dischord label van o.a. Fugazi, Joe Lally en Jawbox, sedert de jaren ’80 de wereld onveilig maakt. Sologewijs gooit Higgs het over een rustigere boeg.
Gewapend met zijn 5-snarige banjo en mondharp bracht Higgs in de living van het knusse én met open haard verwarmde Scheld’Apen, op een sterk verhalend wijze zijn psychedelisch klinkende folksongs, die met een weinige fantasie zo uit de Ierse grond konden getrokken worden. Qua uiterlijk heeft Higgs wat weg van Steve Wold alias Seasick Steve, en trok hij al zingend een zodanig expressieve muil dat het leek alsof hij van op de ‘Brug des Doods uit Monthy Python and the Holy Grail’ gezellig naar het podium geschoten werd. Drinkend van zijn tasje thee voelde Higgs zich duidelijk op zijn gemak, en het publiek luisterde dan ook aandachtig naar wat deze lyrische bard te vertellen had. Higgs speelde folk met zijn ziel, en stond qua stijl in schel contrast met de noise van Lightning Bolt, wat hem misschien des te meer geschikt maakte als opwarmer van wat ons straks te wachten stond.
Lightning Bolt uit Providance, Rhode Island bestaat uit Brian Chippendale op drum/zang en Brian Gibson op bas. Met zo’n familienamen kan men in het leven toch moeilijk mislukken nietwaar? Lightning Bolt speelt uiterst agressieve experimentele noise rock op z’n rauwst, groeide in een kleine tien jaar uit tot een ware cultband en is in het underground leven een ware rage, mede door de memorabele stijl die het duo hanteert bij hun live acts. De Brian’s weigeren steevast om op een podium te pronken, maar verkiezen om tussen het publiek te spelen. Het publiek staat hierbij in guerrillastijl rondom de band opeengepakt en zodoende onderging men in Antwerpen een nieuw Belgisch noise-bombardementen record.
Na het solo optreden van Higgs liep het café van het Scheld’Apen leeg, en het opstellen van de gear van Lightning Bolt bleef maar op zich wachten. Enkele trappisten later konden we niet anders dan de menigte volgen en liepen we, verrast en vol verstomming, langs het modderpad door de achtertuin naar het schurencomplex dat het Scheld’Apen van De Petrol afscheidt. Eén voor één werd het publiek binnen gelaten in een grote schuur, waar in het midden van het steengruis het materiaal van de band op enkele planken opgesteld stond. Een indrukwekkende muur van zowel bas- als gitaarkasten stond als een fort achter het duo, dat met hun fluorescerende stickers ingepakte bas en krammiekelig drumstel een pokkeluid, hyperagressief en dynamisch opzwepende set gaf.
Brian Gibson zijn bass sound werd vnl. getypeerd door het (ver boven de concertnorm) hoge aantal decibels, waarbij hij fel experimenteerde met het snel aan en uitslaan van diverse voetpedalen (distortions, octaver, delay, whammy) die in diverse combinaties de gewenste sound bracht. Experimenteren was duidelijk wat de groep dreef, en naast een ongewone bas stemming én besnaring (met 2 banjosnaren!), speelde drummer Chippendale met een stoffen hoofdmasker dat zijn microfoonelement tussen zijn lippen hielp fixeren. In chronologie met het hypersnelle drumritme schreeuwde en krijste Chippendale onverstaanbare kreten die klonken als messteken doorheen hun enorme wall of sound. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de menigte, althans degenen die vòòr de kastenmuur stonden, volledig uit zijn dak ging, rond zich heen stampte, trok en stagedivede alsof er nooit iets anders bestaan had. Gibson bespeelde zijn instrument en sound op een meesterlijke wijze, en had te allen tijde de controle over de feedback en noise die hij als een golf over zijn Van Halen-achtig virtuoos basspel liet waaien. Ook Chippendale speelde de pannen van het dak en drumde niet enkel met zijn stokken en armen, maar met zijn hele lijf, dat daverde alsof hij in een snelgroeiend nest van dodelijke poskok slangen aan het hakken was.
Na een set van anderhalf uur excessief hard en wild motten kon zijn lichaam zelfs niet meer registreren wat te voelen en vroeg hij de menigte of het nu warm of koud was in de schuur, en besloot dan maar om zonder aarzelen een pilletje dat iemand uit het publiek hem aanbood, naar binnen te slikken.
Lightning Bolt speelde een memorabele show en degenen die erbij waren zullen dit niet al te gauw vergeten. Ze klonken als een losgeslagen duo uit een psychiatrische instelling en sleepten het publiek mee in de dynamiek van hun sound. Discussiëren over de kwaliteit leek bij deze show overbodig. Enkel het al dan niet kunnen genieten van deze guerrilla noise en de vraag of er nog een grens te overschrijden viel waren bedenkingen die Lightning Bolt ons met een glimlachende mond vol tanden en met verstomming achterliet. Deze show was er eentje om op te hangen in de kelders van onze hersenen.
Organisatie: Scheld’Apen, Antwerpen
Het uit San Francisco afkomstige Swell onder David Freel is al bijna 20 jaar bezig en is een goed bewaard geheim binnen het indie circuit, samen met American Music Club, Red House Painters, en zoals iemand terecht zei Arab Strap (dankjewel dus).
De groep zweert trouw bij sfeerschepping, melancholie en sfeerschepping. Een boeiend broeierig en dromerig geluid.
Onlangs verscheen ‘South of the rain and snow’, dat klinkt als de oude plaatjes ‘41’ en ‘Too many days without thinking’. Maar eigenlijk brengen ze al jaren dezelfde plaat uit. Het zijn sober gehouden songs door het akoestische gitaargetokkel, niet al te dwingende ritmes, een krachtiger klinkende (slide)gitaar, die daar doorheen snijdt, en een bezwerende drums, omfloerst door synth/soundscapes. Songs met een repetitieve slepende en hypnotiserende opbouw, die zich langzaam van je meester maakt, onder die zachte, grauwe zanglijn van Freel.
Het trio speelde een onderkoelde set en liet zich leiden door de rustig, voortkabbelende soms zwoele songmelodie. De nieuwe songs “Trouble loves you” en “Good, good, good” openden de set. En op die manier ging het rustig verder, zonder echte ups & downs, maar waar vervaarlijk verveling kon toeslaan. Middenin de set waren het vooral het sfeervolle “What I always wanted” en het opbouwende “Sunshine everyday”, toevallig beiden uit ’97, die het meeste respons verkregen. Het intieme nieuwe “Saved by summer” mocht na een goed uur de set besluiten. Ze speelden nog twee overtuigende songs in de bis, een lang uitgesponnen “Bridgette, you love me” en titelsong van de nieuwe cd ‘South of the rain & snow’. Freel en de zijnen bedankten voorzichtig hun publiek. Tot een volgende keer dan maar, binnen een paar jaar!
Ook het uit Los Angeles afkomstige Radar Bros kreeg ruim de tijd om hun sfeervolle ingetogen indie americanasongs voor te stellen. ‘Auditorium’ is hun recentste plaat, waaruit ze rijkelijk putten: een sferisch klanktapijt, voortsjokkende ritmes en de warme stem van zanger/componist/gitarist Putnam. Fijngevoelige en heerlijk wegdromende muziek, die af en toe iets forser klonk, maar net als bij Swell schuilt de factor voorspelbaarheid en verveling om de hoek.
De Cactus Club kon op geen beter tijdstip als de zondagavond deze twee bands programmeren. Goed gevonden.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
’For the consciousness of the nation’ is één van de zinsnedes gegrift in m’n geheugen. Het is afkomstig van de Londense Pakistani Asian Dub Foundation die medio de jaren ’90 sterk voor de dag kwamen met hun politiek geladen geëngageerde teksten (anti racisme en mensenrechten!) en hun gebalde, opwindende en dansbare crossover van rock, hiphop, electro, dub, jungle, ragga en etno. Samen met Nitin Sawhney, Talvin Singh, Transglobal Underground, Cornershop, Loop,Guru , Senser en Natacha Atlas waren zij de smaakmakers van deze Indiase scene.
De percussie en de Indiase beats klinken, naast de stevige, directe en militante rockaanpak op de vorige platen, terug meer door op het recente ‘Punkara’, die teruggrijpt naar hun onvolprezen debuut ‘Facts & Fiction’ (’95). Bizar genoeg wordt de plaat door de Vlaamse media links gelaten. Samen met de twee MC’s, de ruimte voor instrumentals en de combinatie bewustwording –muziek, bezorgden ze ons een fijn en gezellig avondje dansplezier en ‘music with brains’! Elk van de leden kreeg ruimte om ‘hun ding’ te kunnen doen, wat net de sterkte is van dit worldcollectief.
Al een paar weken was het concert ‘sold out’; de band wordt alvast door onze Franstalige vrienden sterk ontvangen. De trancy soundscapes van “Bride of Punkara” was de aanzet van de bijna twee uur durende set. Het kwintet balanceerde tussen de strakke sound van songs als “Take back the power”, “Living under the radar”, “Target practise” en “Burning fence”, die voorzien waren van krachtige soms gierende gitaarloops en een diepe bas, en de ‘old school’ van “Riddim’”, “Rise to the challenge” en “Speed of light”, die kleur hadden door etno, zalvende beats en een intrigerende percussie.
Hun ongedwongen enthousiasme werd sterk geapprecieerd. Ze betrokken aanhoudend hun fans bij de nummers, die zich maar al te graag lieten gaan op die zalvende worldsound, hun rockaanpak en hun stevige beats.
De percussionist kwam in de schijnwerpers op de instrumentals “SOCA”en “Taa deem”, hun eerste ooit verschenen nummer. “Fly over” was samen met het afsluitende “Oil” de singalong, en op “Super Power” klonk men als het Indiase Public Enemy. In de bis speelden ze een schitterende versie van “Buzzin’”, die een sterke opbouw had en doordrongen was van trance.
En tenslotte kon ”Fortress Europa” niet ontbreken, de aanklacht tegen het VB en een oproep naar gelijk(waardig)heid. Het waanzinnige publiek kon de band nog overhalen om hun “Rebel warrior” in een aangepaste muzikale outfit te spelen; de ganse massa stond te springen op deze instant klassieker!
Kijk, Asian Dun Foundation tekende voor een energiek en dynamisch concert, waarin de band hun roots voor etno behoudt. Hun ‘Community Music’ heeft een rechtvaardig plaatsje in ons hart …
Organisatie: Botanique, Brussel
Het was inmiddels alweer vier jaar geleden dat Joost Zweegers met Novastar nog iets nieuws uitbracht. Na het schitterende ‘Another Lonely Soul’, een album uit 2004 werd het alweer angstvallig stil rond Joost Zweegers. De man geraakte in onvrede met zijn platenmaatschappij Warner Music en zelf kampte hij met ernstige gezondheidsproblemen (hij was maanden out door een verbrijzelde hiel na een val van een podium). Hierdoor werd zelfs het optreden op Pinkpop 2008 afgelast. Maar nu is hij er dan eindelijk het langverwachte derde Novastar album ‘Almost Bangor’, verwijzend naar het Bretoense dorpje Bangor waar Joost zijn inspiratie opdeed en vanwaar hij als een herboren man terugkeerde. Meteen veranderde de man ook van koers wat het nieuwe album is in alle opzichten soberder, zuiverder en meer singer-songwriter pur-sang. We waren dan ook reuzenbenieuwd hoe dit alles live zou klinken!!
Over Matthias Sturm, die als opwarmact mocht fungeren, kunnen we heel erg kort zijn en beschrijven als totaal overbodig. Deze verwaaide cabaretier zong en dichtte in het Engels, Frans en Duits maar wist het Novastar publiek niet echt te bekoren. Wel slaagde hij erin om de AB Bar te doen vollopen zodat de kassa stevig werd gespijsd.
Na enkele try-outs was de AB de locatie en de test voor het grote publiek. Al maandenlang hing het bordje uitverkocht aan de deur voor deze Novastar tweedaagse. De verwachtingen waren dan ook erg hoog gespannen. Na het concert waren we het allen eens. Dit was opnieuw een concert van wereldklasse. In een erg gevarieerde setlist ging Joost Zweegers nog steeds op zoek naar de perfecte popsong.
Het begon vrij aarzelend met het evenwel mooie “Bangor”. Niet meteen de opener die ik verwachtte en ook het publiek was duidelijk nog niet echt mee. Met de tweede song “Weller Weakness” (refererend naar Paul Weller) greep Joost ons wel bij de keel en liet ons pas na ruim negentig minuten terug los. “Tunnelvision”, geïntroduceerd met een wondermooie gitaarsolo werd de derde song die Zweegers plukte uit zijn nieuw album.
Tijdens “Never Back Down” barstte de AB uit haar voegen en ging de vierkoppige band echt voluit. Zeer opmerkelijk was dat tijdens de elektrisch gebrachte songs de arrangementen voorzien werden van een erg stevige gitaarbasis. Pianopartijen maakten plaats voor een stevige gitaarmuur en dit was toch wel eventjes wennen! Zo kreeg “When The Lights Go Down On The Broken Hearted”, met Joost op basgitaar een erg ruig kantje. Persoonlijk kon ik deze nieuwe versie wel erg appreciëren maar ik kan me voorstellen dat dit voor vele fans toch iets moeilijker te verteren was. Gelukkig waren er ook veel momenten van herkenning. “Wrong” werd luidkeels meegezongen en ook “The Best Is Yet To Come” was een topmoment waarin vlot gecommuniceerd werd met het publiek. Terug naar het debuut met “Caramia” en “Do Run”. Op en top schitterende popsongs! Gedurfd waren ook de momenten toen Joost Zweegers zijn band van het podium stuurde en zich blootgaf tijdens “Making Waves” en “All Day Long”. Het haalde wel de vaart wat uit de set maar een mens moet af en toe ook eens naar adem kunnen happen, nietwaar?!
De finale werd gespeeld met “Because”, de schitterende nieuwe single in Nederland en de huidige Belgische single “Mars Needs Woman”, deels gezongen zonder versterking vooraan in de zaal. Subliem, ontroerend en vooral wondermooi!
Bissen deed Novastar met “Miles”, een song waarin Joost terugkijkt op de tijd toen hij nog op straat musiceerde, en “Carelessly Dating”.
Ook anno 2008 is Novastar live grote klasse. Zweegers is nog steeds die gedreven, wat verkrampte, nerveuze rasartiest, die zijn band opzweept tot ongekende hoogten. Live werden we ondergedompeld in verschillende sferen. Nu eens liefelijk zacht en melancholisch, dan weer furieus en uiterst verbeten, alsof er nog zoveel opgekropte energie moet losbarsten. Crowded House maakte ooit de song “Four Seasons In One Day”. Zo voelde ook dit geslaagde optreden aan van Novastar tijdens de eerste AB avond.
Nog te zien in februari in de Lotto Arena in Antwerpen!!
Setlist: *Bangor *Weller Weakness *Tunnelvision *Never Back Down *Sundance *Faith *Smooth Flavours *When The Lights Go Down On The Broken Hearted *Wrong *Making Waves *All Day Long *The Best Is Yet To Come *Caramia *Do Run *Tomorrow Never Comes *Because *Mars Needs Woman *Miles *Carelessly Dating
Organisatie: Greenhouse Talent, Gent
Het Britse Blood Red Shoes, van het man - vrouw duo Laura –May Carter (de haren voor de ogen en als een Chrisse Hynde lookalike op gitaar) en de Muppet ‘Animal’ meppende drummer Steve Ansell, overrompelde ons met een zompig, rauw martelend en fris gitaargeluid, opzwepende strakke drums en een sterke samen ‘schreeuw’ zang. Meer moest dat eigenlijk niet zijn!
Ze leverden met ‘Box of Secrets’ één van de meest veelbelovende debuten van het jaar af! Live waren we al eens onder de indruk toen ze als support optraden van Maxïmo Park, van hun passage tijdens les Nuits Bota en op Pukkelpop, toen ze in de Clubtent besloten na de show van Metallica. Ook vanavond verwezen ze naar dit optreden, met enige nuance en relativering naar hun mega reuzengrote peter en speelden ze “Forgive nothing”. Kijk, dit goed op elkaar ingespeelde duo gaf andere gitaarrockende duo’s als The White Stripes, The Kills , The Yeah Yeah Yeahs en The Raveonettes het nakijken! In snelvaart gaven ze een overtuigende straffe, energieke en retestrakke set! Ze imponeerden op het (overwegend) jonge publiekje, die met plezier hun speelse, ongedwongen attitude van “We’re the Blood Red Shoes en we hope you like this one” onderging. Fris en snedig klinkende rock, waarbij de eerste rijen naar hartelust mochten pogoën, skydiven en op de koop toe mochten meedansen tussen de twee artiesten op het podium.
In een decor van ‘lampedeires’ en een rode gloed openden ze meteen met een paar opwindende knallers als “Doesn’t matter much” en “Say something, Say anything”. Laura –May Carter liep langs alle kanten van het podium, wat de groepscohesie intenser maakte. Na de mokerslagen op “You bring me down”, stelde het duo een paar nieuwe tracks voor, die even dynamisch en opzwepend klonken als hun ander materiaal. Opbouwend en aanstekelijk waren “Try harder”, “Take the weight” en “It’s getting bored by the sea”.
Het zijn allemaal nummers binnen een dozijn, die net door dié kleine variant interessant, boeiend en attractief zijn. “I wish I was someone better” mocht na een goede 45 minuten het stomend setje besluiten om even op adem te komen, want de groep was al meteen te vinden voor een rauwe bluesy instrumental in de bis, wisselden moeiteloos van instrument en koppelden er een “Smells like teen spirit” aan; “Adhd” kreeg zelfs een adrenalinestoot door de galmende schreeuwzang. Ansell liet zich finaal letterlijk op handen dragen door een uitgelaten menigte, wat het rock’n’ roll feestje compleet maakte.
Noteer het maar in uw agenda: Blood Red Shoes: talentrijke band voor de toekomst. Zeg niet dat we het niet gezegd en geschreven hebben!
Support act The Xcerts wist ons ook al aangenaam te verrassen. Dit jonge Britse trio is de eerste keer op tournee in Europa en stond garant voor broeierige en pittige indiepoprock, en had de kunst om goede songs te schrijven …én te spelen. Een intense opbouw, mooie ritmischer overgangen, een vleugje durf, boeiende soli en een warme stem . Check ‘em out!
Ze waren onder de indruk van een terecht enthousiast publiek. Op het eind stak Ansell (van Blood Red Shoes) zelfs een ‘handje’ toe, wat kon tellen voor een band die zich wou onderscheiden als support.
Organisatie: Botanique, Brussel
Het gaf een merkwaardig gevoel: een publiek van overwegend vijftigers en zestigers, comfortabel weggezonken in de fauteuils van het Casino Kursaal van Oostende, en dat voor een popconcert. Ik was echt benieuwd of de Moody Blues er in zouden slagen de handen op elkaar te krijgen en de zaal te bewegen tot iets anders dan rustig genieten.
De zaal was goed gevuld, althans het parterre. Het balkon was gesloten wegens iets te weinig belangstelling. Dit deed mij even fronsen, vooral als je dan hoort dat ze in Nederland twee keer voor een uitverkochte zaal optraden en zeker na een gesprekje met een koppel echte fans, die voor de vierde keer een optreden van deze najaarstournee meemaakten en daarvoor speciaal uit Engeland kwamen.
Nochtans hebben de Moodies, die uit Birmingham komen, de eerste stappen op het podium gezet terwijl ze een drietal maanden in België verbleven. Dat was in Moeskroen. Best een gezellig stadje, maar het stond in de sixties toch niet bekend als het swingend hart van de popmuziek.
Van de succesvolle samenstelling uit de seventies blijven alleen Justin Hayward (gitaar, zang), John Lodge (bas, zang) en Graeme Edge (drums) over. Maar dat zijn natuurlijk wel diegenen die zorgen voor de prachtigste zangpartijen.
In totaal stonden er nog vier andere muzikanten op het podium: twee keyboardplayers, een fluitiste en een extra drummer die het fysiek belastende werk voor zijn rekening nam. Edge is er immers ook al 67!
Het voorspelbare openingsnummer was “Lovely To See You”. Meteen daarna vuurden ze “Tuesday Afternoon” op het publiek af, één van hun mooiste nummers. Al vond ik dat wel iets te vroeg. Ik denk dat ik niet de enige ben die wat tijd nodig heeft om in de juiste stemming te komen om volop te kunnen genieten. De rest van de nummers voor de pauze waren iets minder bekend en zorgden nog niet echt voor vuurwerk. Maar “The Story In Your Eyes” als laatste nummer bracht er stilaan de sfeer in.
Het was echter wachten tot na de pauze vooraleer er echt beweging in de zaal kwam: aanvankelijk werd er wat aarzelend meegeklapt, maar naar het einde toe stond bijna iedereen mee te dansen. “I’m Just A Singer In A Rock And Roll Band” zorgde voor een eerste grote golf van enthousiasme. Toen kwam het moment waar iedereen op wachtte: “Nights In White Satin” was hemels, met een fluitiste die niet alleen mooi was om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken. “Question” en “Ride My See-Saw” waren mooie afsluiters, die ons naar meer deden verlangen.
De zaal van het Casino Kursaal is aangenaam, ruim én zorgt voor een goede akoestiek. Het was rustig genieten van de perfecte klank en de prachtige stemmen. Om nog maar te zwijgen over die mellotron! Hayward zingt nog steeds hemels, ook in de hoge registers. Voor mij heeft hij, naast Colin Blunstone, één van de mooiste stemmen voor het zingen van ballads.
Toch waren er ook enkele minpunten: de playlist van hun optredens is al jaren ongeveer dezelfde, dus zeer voorspelbaar. Niemand verwacht echter nog echt vernieuwende dingen van de Moody Blues, want ze hebben reeds bewezen wat ze kunnen. Alleen luisteren en genieten is genoeg. We blijven ook luisteren naar Mozart, hoewel die ook al een hele poos geen nieuwe composities meer uitbrengt.
Ik miste een aantal nummers zoals “Voices in the Sky”, “Melancholy Man”, “For My Lady”, “Had To Fall In Love” en “Boulevard De La Madeleine”, maar het is pas als je die begint op te schrijven dat je beseft hoe groot de keuzemogelijkheden zijn uit hun prachtige oeuvre. En waarom geen solo-uitstapje van Hayward met “Forever Autumn”? Maar uiteindelijk is dat detailkritiek, zeker als je achteraf de zalige glimlach zag op de meeste gezichten.
Tot slot nog de setlist: Lovely To See You, Tuesday Afternoon, Lean On Me (Tonight), Never Comes The Day, Steppin’ In A Slide Zone, The Voice, One More Time To Live, I Know You’re Out There Somewhere, The Story In Your Eyes, Your Wildest Dreams, Isn’t Life Strange?, The Other Side Of Life, December Snow, Higher And Higher, Are You Sitting Comfortably? (Yes!), I’m Just A Singer (In A Rock And Roll Band), Nights In White Satin, Question, Ride My See-Saw.
Organisatie: Kursaal Oostende, Oostende
Het Engelse Keane uit Kent beet na een troosteloze periode terug sterk van zich af met een hartverwarmende set, de steun van het publiek en een boodschap van hoop, liefde en vertrouwen. Ze waren onder de indruk van de respons. Een geslaagde comeback en aftrap van hun wereldtournee!
Als trio braken ze door met het debuut ‘Hopes & Fears’, melodieuze poprock met aanstekelijke refreinen, te situeren binnen de muzikale noemer van Coldplay, Travis, Semisonic, Snow Partrol en Starsailor. De sound wordt bepaald door het intense en bedreven pianospel van Tim Rice-Oxley en de helder melancholische stem van Tom Chaplin. Met hun ontroerend en dromerig materiaal verkregen ze meteen een wereldstatus. Maar na het tweede meeslepende ‘Under the iron sea’ stond de band bijna op springen door de wisselende gigs, deels veroorzaakt door de porto- en cocaïneverslaving van zanger Chaplin. De frisse, bezielde optredens en het sympathieke imago verdwenen als sneeuw in de zon.
Op de onlangs verschenen derde cd ‘Perfect symmetry’ horen we een herboren band en zanger. De band zwoer de pianoballads deels af en naast Rice-Oxley, Hughes en Chaplin, beschikt Keane over een vierde vaste lid, bassist Jesse Quin. Hun subtiele pop kreeg een breder concept door een krachtiger rocklijn, en soms zijn ze eerder een synthband door het geflirt met elektronica, psychedelica en bleeps. Een louterende, zalvende plaat, ook al zijn niet alle songs even boeiend en toegankelijk door de mindere opbouw.
Keane zorgde voor een overtuigende performance door de (betere) nieuwe songs mooi in te passen in de gekende romantische songs. De gevarieerde aanpak had impact op het van alle leeftijden publiek. Maar meer fans zullen ze wel niet winnen!
Onze verbazing was groot toen Chaplin meteen de gitaar omarde, en met “The lovers are losing in” het concert op gang trok; op het rockende “Again & again” en “Pretending that you’re alone” namen de bassist en hijzelf een prominente rol in. Hoogtepunt vormde “Bend & break” hierin, die Chaplin alleen aanvatte op akoestische gitaar en werd gedragen door z’n rakende stem. Trouwens, het viel op hoe sterk Chaplin bij stem was en wat voor een uitstekend zanger hij wel kan zijn. De dramatische tics van vroeger liet hij achterwege.
De respons was groot op het emotievolle materiaal van de twee vorige cd’s: de hapklare pop van het dromerige en broeierige “Everybody’s changing”, “Nothing in my way”, “Somewhere only we know , “This is the last time” en “Crystal ball” stemden ze perfect af op de titelsong van “Perfect symmetry” en de ‘woohwooh’ meezinger “Spiralling”. Zelfs het avontuurlijke op ‘80’s synthi gebaseerde “You haven’t told me anything” (bepaald door elektronica, beats, bleeps en een trom) bleef overeind en klonk gestoffeerd en bevallig.
Ze voorzagen net als bij Coldplay een ‘unplugged’ moment, waaronder een sobere “Try again”. Het intieme “Love is the end” kon na anderhalf uur de set besluiten. Een pakkend sfeervolle “Atlantic” vatte de bis aan, het opbouwende “Isn’t it any wonder” klonk verschroeiend en tenslotte stuurde de emotievolle ballad “Bedshaped” ons tevreden richting huiswaarts!
Het Gentse Barbie Bangkok, rond zanger Tom Goethals en drummer Laurens Smagghe, mocht op de laatste knip de avond openen. In 2004 haalden ze de finale van Humo’s Rock Rally (toen The Van Jets wonnen btw!). Na de EP ‘Oh My God’ verscheen onlangs hun debuut ‘People & Geometry’. Hun catchy popsongs klonken snedig en de single “New Delhi” ondersteunde de frisse, relaxte aanpak!
Organisatie: Live Nation
Een avondje stevige Minnemeers te Gent, lekker gitaargeweld van drie fris dynamisch klinkende bands, waarvan twee van eigen bodem, die hun debuut voorstelden, en de derde die ons trakteerde op een potje strakke hardcore/punk.
Het Antwerpse The Hickey Underworld won als underdog twee jaar terug de Humo’s Rock Rally. Ze speelden een paar opmerkelijke supports, interessant om podiumervaring op te doen en om hun noiserock verder te exploreren. Ze namen de tijd voor hun onlangs verschenen full cd. De band speelde in de zomer op Dour en Pukkelpop en doen nu uitgebreid het clubcircuit aan.
De groep zweert aan de ‘90’s noiserock, goochelt met bands als The Pixies en Mudhoney, haalt de gebalde sound aan van The Cult en Quiksand en weet het pittig te kruiden met de stoner van QOSA. Ook het strakke, avontuurlijke van Millionaire en Mauro en de retro van The Van Jets hoorden we. Maar so what, het kwartet speelde met lef en in een hels moordend tempo een stevige, rauwe set met songs als “Sick of boys”, “Zero hour”, “Blonde fire”, “Future words “ en de toegankelijke single “Mystery bruize”. Het enthousiasme droop van het kwartet! Wat een muzikale stroomstoot! De grauwe, onvaste en schreeuwerige vocals stoorden totaal niet, integendeel zelfs, het paste mooi binnen hun muzikaal concept!
Het Amerikaanse The Bronx, genoemd naar één van de vijf wijken in NY, is merkwaardig genoeg afkomstig uit Los Angeles. The Bronx is toe aan hun derde (titelloze) cd. Dit kwintet is al een kleine zes jaar bezig en krijgt gaandeweg meer armslag binnen de hardcore/punk scene. De energieke band deed denken aan Sick of it All, New Bom Turks en Rocket from the Crypt. Een krachtige, strakke, rechttoe-rechtaan aanpak. Zanger Caughthran was een publieksmenner eerste klas en hield zich niet in om het alle-leeftijden-publiek op te hitsen en aan te manen tot skydiven. De groeiende fanshare ging op de eerste rijen totaal uit z’n dak.
Openingsact waren de jonge Limburgse twintigers The Rones, die deze kans optimaal benutten om hun debuut ‘Sinner songs’ (waaraan Luuk Cox van Shameboy en Aaron Perrino (van Sheila Divine /Dear Leader) meewerkten nota bene!) voor te stellen;. Muzikaal was het kwintet nauw verwant aan The QOSA, zelfs de zanger was een Josh Homme lookalike. Ze dompelden hun intense stonerrock onder in stevige, gierende gitaren, op zoek naar een eigen identiteit…
Organisatie: Democrazy, Gent
Nederlands 
Français 
