Editors stonden in Vooruit voor hun tweede van drie uitverkochte clubshows in ons land in evenveel dagen tijd. Het viertal uit, toeval of niet, The Black Country (Birmingham) timmerde de laatste jaren bijzonder succesvol aan de weg naar de absolute top. Van zowel hun debuut ‘The Back Room‘ uit 2005 als van ‘An End Has A Start’ van vorig jaar gingen immers al meer dan een miljoen exemplaren over de toonbank. De groep heeft een uitstekende livereputatie hoog te houden en loste ook in Vooruit weer - met hun typische uptempo nummers en herkenbare gitaargeluid - meer dan de verwachtingen in. Het werd een tegelijk hermetische en epische set zoals we die van de groep gewoon zijn. De stem van Tom Smith kleurde opnieuw de randjes van de songs zwart als de nacht.
De set begon slepend en verkillend mooi met “Camera” waarbij de stem van Smith ons soms deed denken aan die van Brendan Perry. De scherpe uptempo titelsong “An End Has A Start” greep het publiek meteen bij het nekvel en zorgde ondanks de problemen met de basgitaar voor een veelbelovend begin. Smith vroeg en kreeg de steun van het publiek en Editors verraste met het in bitterheid gedrenkte “Blood” en “Bullets”. Met herwonnen zelfvertrouwen kronkelde Smith - met de gitaar hoog op de borstkas en gedreven door een diepe bas en een harde en strakke drums - bijna spastisch over het podium.
De respons van het publiek loog er niet om en Editors vervolgde met het langzaam openbloeiende “The Weight Of The World” en het geniaal geconstrueerde “Escape The Nest”. “Lights” zorgde voor een nieuw hoogte-punt door knap gitaarwerk doorspekt met straffe tempowissels. “When Anger Shows”, waarbij een nerveuze drum de door Smith geproduceerde pianoklanken ingenieus net niet op de hielen trapte, werd gevolgd door het atypische “Spiders”. Meer spinnen kregen we met een eigenzinnige versie van “Lullaby”, de speciaal voor de 49e verjaardag van BBC Radio 1 opgenomen cover van The Cure en naamgenoot Smith. Na dit rustpunt werd de set krachtig hernomen door knallende versies van “All Sparks” en het oorstrelende “Munich”. Nieuwe single “Push Your Head Towards The Air”, met de bassist op de toetsen en Smith op semi-akoestische gitaar, zorgde voor een laatste rustpunt alvorens de reguliere set met een fantastisch sterke uitvoering van “Bones” en het altijd in de setlist opgenomen “Fingers In The Factories” werd afgesloten.
Het uitzinnige publiek riep Editors terug en de band trakteerde op een onvergetelijke bis met “The Racing Rats” (met Smith bovenop de piano), het ijzersterk uitgesponnen “You Are Fading” (dat op sommige versies van de debuutplaat als “Cutting” is toegevoegd) en het onmisbare “Smokers Outside The Hospital Doors”.
De band bewees live nog maar eens dat de veeleer beperkende vergelijkingen met andere bands dikwijls onterecht zijn en ze ondertussen echt wel een eigen kenmerkend geluid en dito songs hebben ontwikkeld.
De uit Brooklyn afkomstige supportact Mobius Band zorgde voor gesmaakte dansbare rock met een vinnige drums, wat een ideale opwarmer was voor Editors.
Organisatie: Live Nation
Vergelijkingen, rock recensies kunnen niet zonder, en deze review dus ook niet…The Blackbox Revelation zijn met twee, gitaar & drums, en dus kom je automatisch bij The White Stripes of The Kills uit. Vergelijkingen zijn soms makkelijk, maar in dit geval geeft het gewoon aan dat deze jongens al heel ver staan en sterke garage rock met een grote blues invloed brengen. Je moet het maar doen, nog maar negentien, de eerste CD pas uit, en een volle Trix boeien voor de volle drie kwartier. Als je enkel met gitaar en drums kunt uitpakken, moet je sterke songs hebben om het publiek wakker te houden, en dat deed The Blackbox Revelation dan ook.
De single “I think I like you” is zo een voorbeeld van een killer song, maar het was vooral de afwisseling van songs dat indruk maakte. Naast uptempo garage rockers zoals “Set your head on fire” en “We never wondered why”, was er ook tijd voor een rustig nummertje zoals “Never alone/always together” of de bluesy hiphop track “Beatbox revelation pt.1”. Als er dan toch een minpunt te vermelden valt, is het de zang, in sommige nummers deed die mij aan The Scabs denken.
Ook bij Triggerfinger zijn er evidente vergelijkingen: Queens of the Stone Age, (eigenlijk meer Mark Lanegan dan Josh Homme, maar soit) maar misschien ook minder evidente: ZZ Top. Het drietal zat weer strak in het pak en das, en ging er de volle honderd procent voor. Net zoals bij The Blackbox Revelation (de kapoenen kregen een vermelding), weten Triggerfinger de verveling die makkelijk opduikt bij bands die cliché garage rock of bluesrock brengen, te vermijden door sterke songs te schrijven waarvan de melodie blijft hangen. Nummers van de nieuwe plaat “What grabs ya”, “First taste, half way”, wisselden af met ouder werk zoals “Lil Teaser” en “Faders up”. Het publiek ging volledig mee met de Triggerfinger groove, en we zagen dan ook de handjes in de lucht gaan. Een divers publiek trouwens van metalheads en rockers met leren vesten tot jonge meisjes. Na een promo-praatje voor de Triggerfinger plastrons, sloot het tien minuten durende “Commotion” dit overtuigend optreden af.
Setlist Triggerfinger: Short term memory, Soon, Lil teaser, First taste Half way, No one came, Scream, Is it, Faders up, On my knees, What grabs ya, Commotion, Boris
Organisatie: Trix, Antwerpen
Jo Lemaire is al een bezig bijtje van in de new wave periode, eind zeventiger jaren, onder Jo Lemaire + Flouze. Levendig herinneren we ons songs als “So static”, “Follow me in the air” en de instant klassieker “Je suis venue te dire que je m’en vais”. Na haar Flouze periode, bracht ze een handvol soloplaten uit; puike single-opnames waren o.a. “Parfum de rêve”, “La mémoire en exil”, “Tentations” en “Stand up”. Haar meertaligheid (Frans –Engels – Nederlands) maakte haar erg populair. Tenslotte legde de artieste zich toe op het Franse chanson, speelde ze bewerkingen van Edith Piaf en was er de hommage ‘Brel-Blues’. Ze groeide uit tot een kostbare chansonnière.
De theatertournee van ‘La Douce France’ kadert in een bal populaire van feest en dans, verloren vakantieliefdes, nostalgie en ingenomenheid. Het is een muzikale reis en herontdekking van het Franse lied in al z’n facetten, een greep uit haar eigen repertoire en het spelen van succesnummers van haar idolen, bewerkt tot eigentijdse en verrassende composities. Muziek voor nazomerse avonden …van du vin, du pain et du boursin!
Als een volleerd performer, creëerde ze een warme band met haar publiek. De songs kregen kleur door accordeon, contrabas, piano, drums, akoestische gitaar, fluit, klarinet en blazers.
We werden getrakteerd op een twee uur durende show, waarin een korte pauze was ingelast.
In dit repertoire van ‘La Douce France’ was happy intimiteit het sleutelwoord: van het los ontspannende, zwierige karakter van “Toute la pluie tombe sur moi” (Franstalige versie van “Singing in the rain”) en “La bicyclette”, stapte ze over naar de variéty van “C’est si bon” en “Monstres sacrés”, en kwam ze tenslotte aan de melancholie van “Le plus bel tango du monde”, “Chez Lorette” en “Que reste-t-il de nos amours”.
Ze speelden trouwens ook ijzersterke interpretaties van Franse evergreens in het decor van straatlantaarns: de swingende, vrolijke songs van Jacques Dutronc (“Il est 5h, Paris s’eveille”), Joe Dassin (“Aux Champs Elysées”, waarbij het refrein zachtjes werd meegezongen), Charles Trenet (“Nationale 7”) en Françoise Hardy (“Tous les garçons et les filles”), wisselde ze af met dromerig, intiem, jazzy aandoend werk: “Nathalie” van Gilbert Becaud, “Les feuilles mortes” van Yves Montand , een ingetogen “Quand le soleil dit bonjour aux montagnes” (op akoestische gitaar en accordeon) van Lucille Star en “For me …formidable” van Charles Aznavour.
De leuke ”C’est mon bâteau” en “Il y a le ciel, le soleil et la mer” besloten deel I en Gainsbourgs “La javanaise” , Piafs “Non non je ne regrette rien” en Brels “Ne me quitte vormden een overtuigend slotstuk..
Jong en oud wist ze te bekoren. Haar tijdloze klasse maakte haar tot de perfecte ambassadrice van het Franse chanson, lazen we ergens. Correct omschreven, zie!
Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen
De Belgische Puertoricaan Gabriel Rios is de voorbije jaren uitgegroeid tot een publiekslieveling door z’n knuffelbeerpersoontje, sympathieke uitstraling en z’n broeierige, aanstekelijke sound van pop, latino, salsa, soul en hiphop. Na de twee platen ‘Ghostboy’ en ‘Angelhead’, heeft hij een mooi initiatief klaar, het akoestische ‘Morehead’, met piano/jazzvirtuoos Jef Neve en percussionist Kobe Proesmans. Sommige Rios’ songs werden ontkleed, en kregen een alternatieve, sobere aanpak. Een intrigerende kruisbestuiving, die een brug slaat met modern klassiek en jazz, gedragen door de warme stem van Rios; het toont net de vele levens aan van z’n nummers! Een klein anderhalf uur zagen we niet één (Rios), maar drie hoofdrolspelers aan het werk tijdens deze theatertournee!
“Baby lone star” vatte de set aan en was onder een minimale instrumentatie een fluistersong. De elegante, sfeervolle aanpak van een pianotoets, vioolgetokkel en akoestische gitaar zetten de drie verder op “For the wolves” en “Angelhead”. Pakkend en spitsvondig! De dreigende latino op “Raton” neigde naar The Gotan Project en “Rumba” dompelden ze onder in een tango met handgeklap. Rios kwam op “I’m gonna die tonight” en “Wish” even op het voorplan. Daarna was het tijd voor Neve’s beheerste pianospel. Vloeiend en moeiteloos ging hij van ingehouden, meeslepend naar snel en krachtig, een muzikale driehoek van jazz, klassiek en pop; hij werd af en toe ondersteund door Rios’ gitaar en Proesmans’ drums. Het dromerige “Stay”, de recentste single van Rios, bracht ons terug naar de pop, en werd zelfs heftig, als een voorbijrazende trein, besloten.
In een regelrechte 50’s stijl speelden ze “Ain’t no use” en de definitieve afsluiter “Diamond” balanceerde tussen rock’n’roll en jazz.
In de grote Blauwe Zaal werd de avontuurlijke aanpak en het samenspel van het trio sterk onthaald; de Zuiderse latinosoulpop van Rios overleefde zonder problemen het aangepaste alternatieve kleedje.
Een tip zijn voor de komende festivals?
Organisatie: Petrolclub, Antwerpen
Queens of the Stone Age toonden op het Werchter festival van vorig jaar aan dat ze op scherp stonden. De band rondom Josh Homme speelde een strakke, krachtige en dynamische grungerocksetje. We zagen één brok energie op het podium!
In de Lotto Arena was het niet anders en termen als ruig, ruw, rauw, ongepolijst en beuken waren op hun plaats en toch…net als een ruwe bolster met blanke pit klonk het geheel doordacht, melodieus, gedoseerd, broeierig, spannend, meeslepend, bedreven en energiek door de sterke opbouw.
QOSA heeft iets met ons landje; ze hebben dEUS en Millionaire als vrienden, en kunnen rekenen op een sterke aanhang. Trouwens, tijdens hun Europese tournee was het enkel in België dat ze in zo’n grote zaal optraden, wat de wederzijdse band en liefde hechter maakte. “Belgium smiles above me”, zei Homme die avond nog.
In hun anderhalf uur durende set speelden ze vooral songs uit het recente ‘Era Vulgaris’ (die het ietwat ontgoochelende ‘Lullabies to Paralyze’ opving) en ‘Songs for the deaf’ , de succesplaat uit 2002. Band en publiek beleefden hun avondje wel, ondanks de beschouwende, koele blik van Homme. Hij was alvast onder de indruk toen een crowdsurfer erin slaagde langs de security het publiek in te diven. “Rock’n’roll shit, I like it”, was Homme’s reply!
We zagen een ontketende drummer Castillo, die z’n lichaam en z’n drumstel liet afzien, het diepe basspel van de moeilijk in te tomen Schuman, en het snedige gitaarspel van het duo Van Leeuwen/Homme. Een toetsenist heeft sinds de vorige cd de band vervoegd. In een lichtdecor van kroonlusters dompelden ze ons onder in een stevige portie grungerock..
Na de broeierige opener “You think I ain’t worth a dollar, but I feel like a millionaire”, die door de korte stops ophitsend werkte, waren de eerste 45 minuten in een moordend tempo: “Do it again”, “3’s & 7’s”, “Feel good hit of the summer” (gelinkt aan “ A hard day’s night” van The Beatles), “Go with the flow”, “Hangin’ tree” en “Little sister”. Vóór de hippe sensuele single “Make it with chu” – this one goes out to the ladies-, trakteerden ze ons op enkele beklijvende, bezwerende versies van “Misfit love”, “In the fade” en “Burn the witch”.
Na het welgekomen, sfeervolle rustpunt hielde het gesmeerde kwintet het publiek in z’n greep, met prachtig gesoleer van gitaar, bas en drums, ondersteund door psychedelica toetsen: “Someone’s in the wolf”, “You can’t quit me baby” en de single “Sick sick sick” vormden een meeslepende, broeierige drie-eenheid, en besloten de set. Een schitterende finale!
Prijsbeesten “No one knows” en “Song for the dead” klonken opzwepend en bedreven, een versmelting van de stoner- en grungerock; twee toegiften om U tegen te zeggen. Dit was ‘Fxx damned beautiful’!
Een bezielde QOSA bracht op hun dooie gemak een hels, verschroeiende set; ze werden op handen gedragen. Ondanks het minder geluid als enig minpunt tekende de band bij een volgend concert voor een nog grotere zaal…, wat verdiend zou zijn.
Support was het Schotse Biffy Clyro die we al eens aan het werk zagen met Bloc Party; hun sound ligt ergens tussen de ‘70’s retrorock en de grungerock van Nirvana, Fu Manchu, Foo Fighters. De groep speelde een strakke set, soms ingehouden, soms explosief, maar kampte vooral met te weinig goede snedige songs-met-ballen!
Organisatie: Live Nation
Het Britse Roni Size en z’n Reprazent uit Bristol hadden in ’97 meer in petto dan louter jungle en drum’n’bass. Bristol, die een paar jaar eerder al de broeihaard was van de triphop van een Portishead en Tricky, trakteerde ons op een nieuw avontuur door dit gezelschap. Ze speelden een toegankelijker geluid, waarin soul, jazz, funk, hiphop en sferische trancegerichte beats waren vermengd. Twee cd’s , ‘New forms’ en ‘In the mode’, waren met volgende songs “Brown paper bag”, “Heroes”, “Watching windows” en “Dirty beats” spraakmakend. Net als Goldie tilden ze de drum’n’bass op een hoger niveau. Het brede concept was grensverleggend en had meer te betekenen dan enkele de loeiharde, pompende, donkere en harde beats van een Grooverider of van een Rush/Optical
In 2001 werd de samenwerking tussen Size, MC Dynamite, soulzangeres Onallee en de leden DJ Die en Krust stopgezet en ging elk eerder hun eigen weg.
Maar kijk, tien jaar na ‘New forms’ is het gezelschap herenigd voor een heuse ‘Re-forms‘tournee !, en in het kader van VW Spring Sessions waren ze te gast in de Petrolclub te Antwerpen.
De dansspieren werden opgewarmd door de Murdock/Millennium Kru. Iedereen kwam in de juiste stemming om middernacht, en bijgevolg was het een piece of cake voor elektronicafreak Size en z’n Reprazent. MC Dynamite omschreef het als volgt: “It will be hard, slow, low, high and smokey”. En inderdaad, het waren de correcte termen om anderhalf uur hun gevarieerde set van aanstekelijke, dansbaar, avontuurlijk en zalvend materiaal te ondergaan. Een pak elektronica, deejayen, een double bass, drums en de soulfulle vocals van Onallee en de verbeten raps van MC Dynamite waren hiervoor verantwoordelijk. Van de “Railing” instrumentals ging het naar een harder hiphopgeluid van “Dirty beats” en “Who told you” , voegden ze probleemloos een zalvende “Heroes” toe of zorgden ze voor een mishmash met “Digital” en “Brown paper bag”.
Ook stelden ze enkele nieuwe songs voor, wat kan wijzen op een langverwachte opvolger. En middenin de set hoorden we ‘real’ junglebeats, wat het tempo fors en krachtig verhoogde, zoals op “Snapshot”. Op het gepaste moment schakelden ze over naar de trance van “Share the fall”, en met songs als “Trust me” en “Jazz” boden ze een breder concept.
Roni Size feat Reprazent is back! Tien jaar na ‘New forms’ hebben ze nog maar weinig ingeboet aan dynamiek. Ze trokken de jungle/drum’n’bass open en slaagden in een overtuigend, intrigerend setje.
Organisatie: Petrolclub, Antwerpen
De Britse wolven van Air Traffic debuteerden vorig jaar met een schitterende plaat ‘Fractured life’. In geen mum van tijd veroverden ze tienerharten met puike singles als “Charlotte”, “Shooting star” en “No more running away”. En deze tieners waren hoe dan ook op de afspraak om hun favoriete band aan het werk te zien.
Air Traffic liet te Werchter al een frisse indruk na, ze onderscheidden zich als een upcoming band, wat ze in oktober ll doodleuk kwamen overdoen in de ABBox.
De vier jonge gasten werden uitbundig onthaald. Het jonge publiekje zong de refreinen mee en zorgde telkens voor een oorverdovend applaus. Sommige taferelen tipten aan de Tokio Hotel mania.Het kwartet genoot er van en op eind van hun set sprongen de zanger en de gitarist letterlijk hun fans tegemoet!
Fijn bandje met pit en dynamiek.
In hun set van een klein uur lieten ze een paar nieuwe nummers horen die tot op zekere hoogte dezelfde lijn behielden van hun melodieus opgebouwde poprock, doch subtieler, rijper en donkerder, onder het uitgelaten pianospel en zang van componist Chris Wall, die als een Bellamy (Muse) of Smith (Editors) tekeer ging. Jeugdig enthousiasme die beloond werd!
Een stevige knaller opende de set “Take your hands off me”, een nieuw nummer. “Just abuse me” behield ditzelfde tempo. De band heeft de kunst van het songschrijven; songs met een sterke spannende opbouw volgden: “Can’t go back” (nieuw), “I can’t understand”, “Time goes by” en “I like that”. Door de helder, overtuigende zang en het intense pianospel gaf Chris Wall gevoel aan de songs, wat de set aangenaam kleurde. Hij stal alvast de show . De groep ging moeiteloos over naar enkele sfeervolle songs als het nieuwe “End to all our problems”, en linkte het aan “No more running away”, wat op een plaat van Muse kon staan. Luidkeels werd het refrein meegezongen. Na “Come on” begon Air Traffic aan ronde twee om de boel op z’n kop te zetten. Een bedreven “Charlotte” was de aanzet om zich in het publiek te gooien.
Het was eventjes uitblazen na 50 volle minuten en tijd voor een intens pakkende, breekbare song “Empty space”: een sfeerlamp, minimaal pianogetokkel en Walls stem. Schitterend rustpunt! En tenslotte speelde het kwartet de finale met “Shooting stars”, door iedereen meegebruld. Op die manier eindigde alles met drie!
De korte, felle, snedige set toonde aan dat het bezielde Air Traffic een grootse band in wording is; waarvan het dynamisme er van af droop.
Ooh ja, ons eigen beloftevolle Mint was de support en stelde een handvol songs voor uit de nieuwe cd ‘Hinterland’, waaronder “Brand new toy”, maar het waren momenteel nog de oudjes “Your shopping lists are poetry” en “The magnetism of pure gold” die op herkenningsapplaus konden rekenen. Op dit optreden was het duidelijk dat het publiek kwam voor een andere jonge band …Air Traffic!
Organisatie: AB/Live Nation
Zita Swoon gaf twee jaar terug de aanzet van een reeks ‘BandInABox’ concerten, die een waar succesverhaal werden. De ‘BandInABox’ optredens hebben de volgende formule: geen podium, optredens in het midden van de zaal, bandleden en instrumenten opeengepakt, een minimale versterking en een nauw contact met het publiek. Het gevolg is genieten van de broeierige, dansbare sound van Zita Swoon, die pop, soul, funk, jazz, latingroove, balkan en cabaret samenbrengt, in een sober gehouden lichtdecor van een warme gloed van witrode spots. Het initiatief is gegroeid uit hun muzikale ervaringen, de talrijke optredens en de vroegere theatertournees. Een bevestiging van Zita Swoon’s creativiteit!
In het kader van ‘Big city’, hun plaat van 2007, startte de tweede reeks ‘BandInABox’. De première was in het Koninklijk Circus. Met z’n acht pakten ze de songs avontuurlijk en elegant aan. Oor en oogstrelend!, waarbij het KC werd omgedoopt tot een knusse, gezellige woonkamer.
Ze speelden een uiterst gevarieerde set : ingetogen, gevoelig, partyswing, alle duivels ontbinden en entertainment.
Een prestatie die enkel en alleen kon geleverd worden door een goed op elkaar ingespeelde band; elk instrument kreeg voldoende ruimte: de dubbele percussie, bas, gitaar, toetsen en elektronica, gedragen door de hese vocals van Stef Camil en de soulfulle zang van de twee bevallige zusjes/backingvocalisten.
De tandem Stef Camil – Tom Pintens stond recht tegenover elkaar. Deze positie raakte ons, want na deze intieme clubtournee, zal Tom na ruim 15 jaar Zita Swoon verlaten en nieuwe paden bewandelen.
Net als bij de clubtournee van ‘Big city’ vorig jaar, kregen we een paar songs voorgeschoteld van Moondog Jr.’s ‘Sunrise’ (die elementen verhaalde van het leven in een grootstad!), gelinkt aan nummers van hun huidige cd. De donker dreigende instrumental “A song of 2 humans” opende. Een sfeervolle aanpak volgde met “Jo’s Wine Song”, “People are like swamming doors” en “She= like meeting Jesus”. De dubbele percussie, de toetsen en de backing vocals namen een voorname plaats in hun huiskamermuziek.
De dames waagden zich aan een eerste danspas op “Thinking about you all of the time”en “I feel alive in the city”. Stef Camil richtte zich meer tot z’n publiek, wat de band ‘closer’ maakte. De opzwepende, groovy sound prikkelde en werkte aanstekelijk.
Moeiteloos stapten ze over naar de intieme “A song for a death singer” en “Intrigue”. “l’Opaque paradis”, op piano jazzy ingeleid, kreeg een ommezwaai naar Arno’s “Filles du bord de la mer”. On stage werd stevig gedanst!
Tijd voor een drieluik: “People can’t stand the truth”, Jamaïca’s “Walk & don’t look back” van Peter Tosh en “Hot hotter hottest”. Origineel, kleurrijk, broeierig en opwindend! En opnieuw wisselden ze perfect af naar het filmische ‘Sunrise’ met “Could’t she get drowned” en een pittig bedreven “Everything is not the same”. “Pretty girl” en de titelsong “Big city” riepen letterlijk het beeld op van een druilerige dag in de grootstad. Brrr…
Het ritme en het tempo werd forser en krachtiger. De kaart van een partysfeer werd getrokken en zette iedereen aan tot dansen: “Big black TV cat”, “Jintro & the great luna” en “Maria. Rustpunt was “Dare to love”, die door de vingerknips de intimiteit onderstreepte .
“Stamina” lijkt wel de traditionele afsluiter in hun sets: een puike opbouw, mooi uitgesponnen, alle muzikale stijlen van funk, pop, soul en gospel bijeen, en eindigend met feedbackgeraas.
Zita Swoon speelde een origineel, afwisselend, kwalitatief overtuigend concert. In de ‘BandInABox’ speelden ze met muziekstijlen, sfeerscheppingen, ritmes en tempowisselingen, wat terecht sterk werd geapprecieerd!
Organisatie; Botanique, Brussel
Le Grand Mix heeft iets met slechte voorprogramma’s. Vaak hoorden we – zoals vorige week nog – rauwe tot flauwe voorprogramma’s vanuit hun thuisfront. Ok, het siert hen om de lokale bands een forum te geven, maar het moet toch ergens op trekken.
Groot was onze opluchting toen we wisten dat het een buitenlandse band was, namelijk Vic Chesnutt en co, die het genie Gonzalez kwam ondersteunen. Helaas maakte die opluchting snel plaats voor ontgoocheling. Ondanks de fysieke beperktheid heeft Chesnutt voldoende muzikale kwaliteit en heeft hij zeker al kaas gegeten van songwriterschap, maar ik krijg hét van dat arty-farty gedoe en het opzettelijk etaleren van een zogenaamd buikgevoel. Zijn begeleidingsband creëerde op het eerste zicht een lekkere bombastische soundscape, met viooltjes, fuzz en andere nodige geluidjes, maar begon al snel te vervelen door dat in iedere song te herhalen zonder enige zin voor variatie hierop. Bovendien bestonden ze erin om na ruim een uur als afsluiter héél vakkundig “Ruby Tuesday” te verkrachten. Een optreden om snel te vergeten dus.
Gelukkig was er nog onze Gonzalez. Die kerel heeft het gewoon: Alleen met zijn gitaar op het podium. Hij is ten eerste een schitterende singer-songwriter die heel wat pareltjes in petto heeft, ten tweede is hij een begenadigd gitarist: geen vervorming, iedere song een andere tuning en bovendien héél professioneel, beklijvend én warm kunnen spelen: Hij hééft buikgevoel, hij moet het niet creëren of forceren. Ten derde heeft hij een zachte intimistische stem die toch ferm draagt. Tenslotte heeft die mens ook nog eens een van de meest sexiest aura’s op deze planeet (sorry, Lenny).
Het was leuk om nog eens zoveel geile vrouwelijke dertigers vòòr het podium te zien.
En toch, het zal niet blijven hangen…
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Het New Yorkse trio Nada Surf, onder zanger/componist en gitarist Matthew Caws, bracht onlangs hun vijfde cd uit ‘Lucky’. Het sympathieke, immer enthousiaste trio onderneemt momenteel een heuse clubtournee. Trouwens, ze hebben er een vierde man bij op toetsen, die zorgt voor een breder, sfeervol en warmer geluid op die ‘alternative emotional vier minuten collegerock’ van Nada Surf, die ergens laveert tussen Semisonic, Weezer, Fountains Of Wayne en Death Cab For Cutie. Spijtig genoeg wordt Nada Surf nog te pas en te onpas gelinkt aan hun wereldhit “Popular” van het debuut ‘High/Low’ (’96).
Het kwartet mag een overwegend jong en (Franssprekend) publiek als fans rekenen, die uitbundig reageerden, en de refreintjes uit volle borst meezongen. Op één van de laatste songs, het stomende “Blankest year” huppelden zelfs een paar jongeren op het podium, wat deed denken aan een typisch Amerikaans schoolbal!
Nada Surf bood een evenwichtige, gevarieerde set van gitaarpop ‘met ballen’, droompop en liefdesliedjes. Caws toverde popsongs uit z’n hand alsof het niks was! Lievelingspaat ‘Let go’ uit 2002 kwam ruimschoots aan bod naast het recenter materiaal.
Een stevige “Hi Speed Soul” opende de bijna twee uur durende set: een melodieus opzwepende rocker, gedragen door de heldere vocals van Matthew . Een paar nieuwe songs volgden: “Authority” en “Weightless” benadrukten duidelijk de sfeervollere aanpak van de band!
De groep bood voldoende afwisseling; van een pittig bedreven “Happy kid” en een broeierige “Killian’s red” - die een sterke opbouw hadden -, ging het naar enkele weemoedig en ingetogen songs als “Paper boats” en “80 windows”. Beklijvend en pakkend!
De groep ging naar een spannende finale met een swingend “Blizzard of 77” (prachtige gitaarsolo!), hun “Blonde on blonde” breiden ze aan Joy Division’s “Love will tear us apart” (met een typisch ‘80’s wave orgeltje!-) en afsluiter “Blankest year” klonk fris en stevig.
Niet alle (nieuwe) songs waren sterk; de ‘bubblegum’songs “Ice on the wing”, “Beautiful beat” en “See these bones” werden net voldoende goed opgevangen door dynamische songs en de poppy singles “Like what you say”, “Inside of love”, “Do it again” en “Always love”. Caws zette het publiek aan tot golvende hoofdbewegingen. Leuk alvast.
De groep kon rekenen op een sterke respons. “Popular” mocht niet ontbreken. Het was het laatste nummer, en het viel sterk op dat door de rauwe klank en door Caws’ praatzang het nummer zich heeft afgescheurd van de doorsnee Nada Surf songs.
Speels, ontspannend, radiovriendelijk, ontroerend en stevig rockend zijn de juiste trefwoorden van het avondje Nada Surf, een groep met een eigen gezicht!
Het ander Amerikaans collectief rondom Zach Rogue, Rogue Wave, die nota bene al vijf jaar bezig is en drie cd’s telt (vorig jaar verscheen ‘Asleep at heaven’s gate’) speelde onvervalste dromerige, vaardige en sprankelende indiegitaarpop, bepaald door sfeervolle toetsen en beheerst door een melancholische zang.
Hoogtepunten waren “Like I needed”, “Chicago x 12” (Matthew was backing vocalist!) en het oude “Keep the heart out”. Ze gooiden er nog een Neil Young song bovenop, uit de plaat ‘After the goldrush’. Besluit: Rogue Wave speelde veertig minuten aanstekelijke gitaarpop.
Organisatie: Botanique, Brussel
Pere Ubu is al 30 jaar de band rond de imposante singer/songwriter David Thomas uit Cleveland, Ohio. Avantgarde/psychedelicapop, waarbij de songs een broeierige spanning hebben, onverwachtse wendingen ondergaan en een portie avontuur en experiment bevatten. Het zijn vaudeville songs op z’n Tom Waits, die zeggingskracht krijgen door de neuzelende, neurotische klaag/praatzang van Thomas en mans afdwalende blik. Memorabele platen in het oeuvre waren het debuut ‘The modern dance’ en ‘The song of the bailing man’. Thomas nam pas in 2006 de draad terug op met Pere Ubu, want hij had tussenin de handen vol met het muzikaal project van The Two Pale Boys, met vaste rechterhand/gitarist Keith Moliné.
Pere Ubu concerteerde anderhalf jaar om hun laatste cd ‘Why I hate women’ voor te stellen. Een nieuwe cd blijft voorlopig uit en zo te horen van Thomas gaan ze pas in het najaar opnieuw de studio in.
Spijtig genoeg zagen en hoorden we weinig nieuws (de klemtoon kwam op de laatste twee cd’s ‘Why I hate women’ en ‘St. Arkansas’); natuurlijk is het altijd wel leuk Thomas aan het werk te zien: regenjas aan, hoed op, de ogen halfopen - verzonken in z’n dwarrelende leefwereld -, een glimp naar z’n tekstboek en naar het publiek, een flesje wijn bij de hand, de paar pinten op het podium en z’n stoel, waarop hij af en toe eens uitrustte toen de anderen soleerden.
Meteen begon Thomas met een niet voor de hand liggende song “Texas Overture, een lang nummer, afsluiter van de laatste plaat, bepaald door een onheilspellend, dreigende opbouw en mans praatzang. De soundtrack voor een David Lynch film. “Babylonian warehouses” had een repetitief karakter en liet Thomas horen door een telefoonmodule . Directer en meer rechttoe –rechtaan klonk “Caroleen”. Vervolgens grossierde hij in z’n oeuvre met “Stolen cadillac”, “Folly of youth”, “Perfume”, “Phone home Jonah”, “Sad txt” (trouwens één van z’n favorieten, een trieste liefdesverklaring maar tevens ook afwijzing!) en “The modern dance” die de set al na een uur besloot. In de bis hoorden we dezelfde songs als anderhalf jaar terug: “Dark”, “Final solution”, “Street waves” en “We have the technology”, sommige mooi uitgesponnen, waarbij Thomas z’n muzikanten de vrije loop liet; vooral de experimenteerdrift van leden Moliné (op gitaar) en Wheeler (vervormde geluidjes en bleeps op synths en resonantie) maakte van Pere Ubu een te onderscheiden band.
Af en toe verliet Thomas zelfs de set, of bewoog rusteloos op het podium, of plofte zich neer op z’n stoel, nippend aan de fles wijn of een pint bier.
Hij was minder van zeg dan vorige keer. De interacties waren koeler, maar na het optreden herkenden we die vriendelijke weirdo man van warme contacten.
Ondanks de origineel unieke sound, gaf Pere Ubu in de Ha eerder een opwarmertje van een generale repetitie.
Support was Kawada uit Merchtem, die begin maart hun debuut (op Keremos label) zullen uithebben en al wat fraais lieten horen op hun anderhalf jaar geleden verschenen EP. De band brengt avontuurlijke, sfeervolle poprock, met blazers, toetsen en viool. Spil is zanger/componist /pianist Joeri Cnapelinckx, die vocaal leunt aan Bent Van Looy. Trouwens, de invloeden van Das Pop en Absynthe Minded waren te horen bij deze beloftevolle band, die broeierig en gevarieerd songmateriaal voorstelde.
Het wordt uitkijken naar deze band, die zich al eens in de kijker speelde op één van de vroegere préselecties van Humo’s Rock Rally.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Joe Henry bouwt al jarenlang een artistiek hoogstaande carrière uit. Hij is niet alleen een begenadigde songschrijver maar ook als producer heeft hij al mooie dingen laten horen via platen van onder meer Teddy Thompson, John Doe, Aimee Mann, Mavis Staples en Mary Gauthier. Bovendien stond hij achter de knoppen van de albums ‘Don’t Give Up On Me’ (2002) van Solomon Burke en ‘I’ve Got My Own Hell to Raise’ (2005) van Betty LaVette. Voor beide artiesten leverde dit een comeback van jewelste op, terwijl Joe Henry zelf voor het album van Solomon Burke een Grammy Award in ontvangst mocht nemen.
En ondanks al deze mooie resultaten gaan de eigen albums van de bezige bij Joe Henry niet in grote aantallen over de toonbank. Ook het vorige jaar uitgebrachte ‘Civilians’, zijn 10de en wat ons betreft opnieuw te koesteren soloplaat, zal daar vermoedelijk niet veel aan veranderen. Dat gelukkig niet iedereen kwantiteit als een noodzakelijk synoniem van kwaliteit beschouwt, getuigt het feit dat alle (zit)plaatsen voor zijn concert in de Gentse Handelsbeurs reeds wéken voor datum uitverkocht waren.
Omdat Joe Henry op zijn platen telkens andere accenten legt en nieuwe richtingen wil inslaan, met aandacht afwisselend op onder meer rock, country, soul en funk was het dan ook de vraag hoe de songs afgelopen woensdag zouden gebracht worden. Welnu, op deze tournee laat Joe Henry zich enkel omringen door bassist David Pilch en drummer Jay Bellerose zodat het doel duidelijk was: de soberheid van zijn recentste plaat vertalen naar het podium.
Het concert begon met niet minder dan vijf nummers uit ‘Civilians’, zijnde het titelnummer, “Scare Me To Death”, “Civil War”, “Time Is A Lion” en “You Can’t Fail Me Now” (neergepend samen met Loudon Wainwright III die dit zelf ook nog eens op mooie wijze uitbracht op zijn album ‘Strange Weirdos: Music from and Inspired by the Film Knocked Up’). Joe Henry, die zich onmiddellijk excuseerde dat hij niet de taal van ons land machtig was, speelde afwisselend piano en akoestische gitaar.
Dat Jay Bellerose een uitstekende drummer is, daar moet u ons niet van overtuigen (zie maar wat hij recentelijk heeft gepresteerd op ‘Raising Sand’, het album van Robert Plant en Alison Krauss), maar tijdens de aanvang van het concert vonden we zijn slagen toch wel iets te overheersend (vooral bij “Time Is A Lion”). Misschien was de geluidman eenzelfde idee toegedaan maar feit was wel dat dit nadien leek bijgesteld te zijn zodat de inbreng van de drie muzikanten veel meer op één lijn kwam te liggen en het muzikale evenwicht werd hersteld. Dit bleek meteen bij “This Afternoon” en het prachtig vertolkte “Sold” uit het vorige album ‘Tiny Voices’.
Ondertussen bracht Joe Henry solo op akoestische gitaar “I Will Write My Book”, een lied over onvoorwaardelijke liefde waarbij hij grappend meedeelde dat hij hoopte dat een artieste als Diana Krall dit zou coveren en dat het aldus hem veel geld zou opleveren. Dat zelfrelativerende dat Joe Henry zo typeert, kwam nadien ook duidelijk tot uiting toen hij “Stop” inzette. Hij schreef dit namelijk samen met zijn schoonzuster Madonna (Joe Henry is immers getrouwd met haar zus) en hij merkte droogjes op dat hij van het nummer een tangoversie maakte terwijl zij er onder de titel van “Don’t Tell Me” een megahit mee te pakken had.
Vervolgens werd teruggegrepen naar wat ouder werk via achtereenvolgens een ritmisch “Like She Was A Hammer”, “Fuse”, “Trampolene” en “Flag”. De impact van het gebrachte werk ging duidelijk crescendo en bereikte een absoluut hoogtepunt via opnieuw twee nummers uit ‘Civilians’.
Zo was er eerst “God Only Knows” (niet te verwarren met de gelijknamige Beach Boys klassieker maar een nummer dat eigenlijk speciaal geschreven was voor Mavis Staples) waarbij Joe Henry, gezeten achter de piano, vakkundig werd begeleid door ingetogen baswerk van David Pilch en de drumborstels van Jay Bellerose. De andere climax betrof het als bis gebrachte “Our Song” dat nóg kaler en scherper klonk dan op plaat waarna de drie muzikanten die opnieuw een perfecte symbiose vormden, onder een staande ovatie het podium verlieten.
Er was uiteindelijk ruimte voor nog een toegift in de vorm van “Edgar Bergen” waarin een flard “I’ve Got You Under My Skin” werd verweven.
Het publiek heeft kunnen genieten van een rasartiest (een vergelijking met Tom Waits ligt om diverse redenen zo voor de hand) die zijn vakkundige, tekstueel erg sterke songs op het podium liet schitteren, geruggensteund door twee sterke begeleiders én de akoestische troeven van de Handelsbeurs.
De alt-country nummers uit zijn beginperiode en jammer genoeg ook een prachtige plaat als ‘Shuffletown’ werden onaangeroerd gelaten. Evenmin werd de ‘Map Of Belgium’ uit de kast gehaald. Maar wie weet wijst dit erop dat Joe Henry ook zonder landkaart één van onze podia heeft weten te vinden. Hopelijk herhaalt hij dit binnenkort nog eens. Uit het gesprek dat we achteraf nog met hem hadden, bleek dat hijzelf alvast vragende partij is. Dus organisatoren: grijp uw kans!
Setlist: Civilians, Scare Me To death, Civil War, Time Is A Lion, You Can’t Fail Me Now, This Afternoon, I Will Write My Book, Sold, Stop, Like She Was A Hammer, Fuse, God Only Knows, Trampoline, Flag, Our Song, Edgar Bergen / I’ve Got You Under My Skin
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Nederlands 
Français 
