Rumours Of Fleetwood Mac – Twinkelend eerbetoon aan de legendarische Fleetwood Mac
‘‘s Werelds beste Fleetwood Mac tribute band, de meeslepende vertolking van het werk van Fleetwood Mac’, zo kondigde Mick Fleetwood op een video de tribute band, The Rumours Of Fleetwood Mac, aan in ‘t Kursaal Oostende. Het zevenkoppig gezelschap uit Liverpool werd sterk onthaald in een uitverkocht Kursaal. ‘De trip down memory lane’ werd een eerbetoon op verbluffende wijze, … én mogen we zelfs stiekem zeggen, het klonk zelfs beter dan het origineel, als we er hun laatste optreden op Werchter nahouden … Tja, the rumours are true …
Fleetwood Mac is de Brits-Amerikaanse rockband rond Mick Fleetwood , de enige nog van de originele bezetting uit 67. Ze intrigeerden door de jaren met hun melodieuze psychedelische rootspop, die de wortels van de blues en de rock’n’roll er strak in verweefde . Nadat mede oprichter en bluesgitaarvirtuoos Peter Green mid 70s de band verliet , kon Fleetwood Mac iets later definitief internationaal doorbreken met hun strafste bezetting, nl. John en Christine McVie, Stevie Nicks en Lindsey Buckingham, met Mick op de drums . Spijtig genoeg moesten we reeds afscheid nemen in 2020 van Green en in 2022 van Christine McVie . Werk of een tour van Fleetwood Mac zal er dus niet meer inzitten.
Platen ‘Rumours’ (77) en ‘Tango in the night’ (tien jaar later) zijn in het geheugen gegrift en vanavond werd hier gretig uit geput. De nummers werden zo authentiek mogelijk gespeeld en zoals we reeds schreven, de songs werden mooi uitgediept door deze sterk op elkaar ingespeelde band die de vibe voelde van het publiek, wat hen triggerde, en zij dan net dat ietsje meer konden bieden … Mooi!
Wel twee uur lang werden we in deze muzikale wereld ondergedompeld, opgedeeld in twee stukken. Een breed publiek vanavond, naast het waardig ouder wordende publiek , waren er de doorwinterde liefhebbers en zagen we ook jongeren , die deze legendarische band wel eens wouden ontdekken in deze Rumours Of Fleetwood Mac.
Het leek erop dat de originele band op het podium stond. De twee dames hadden de looks , de uitstraling , de kledij , waren vooraan opgesteld, net als McVie en Nicks. De twee benaderden in hun spel, opstelling, armbewegingen tot zelfs de danspasjes toe hun idolen. De gitaristen als de man op de keys konden straf uithalen , de bastunes onderhield het ritme en de drummer kreeg wat ademruimte. Puik werk van deze geoliede band, sjiek 4 decades of Fleetwood Mac …
Op de background zagen we dikwijls de oorspronkelijke leden; ze werden in de spotlights geplaatst. Samen met de filmische projecties zorgden ze voor een totaalplaatje. De volle instrumentatie op het podium en het wisselend lichtdecor, tekenden dus een heerlijk, leuk, nostalgisch avondje van een uiterst aangename, genietbare optreden.
Een rockende, broeierige, bezwerende, dromerige, sfeervolle set die werd ingezet met “Big love”; meteen konden we onderstrepen hoe goed dit collectief wel was in het samenspel en de zangpartijen . “Dreams en “Say you love me” groef diep terug in die 70s . De vocals wisselden elkaar af, de sound intrigeerde en de tempowissels boeiden. “Tango in the night” wist door z’n psychedelica een brug te slaan naar het ouder werk van Pink Floyd. Het werd gesmaakt , ferm gesmaakt.
Onze Stevie kon je één adem opnoemen met Marianne Faithfull en Patti Smith; het dromerige “Sara” en later in het tweede deel het doorleefde “Rooms on fire” overtuigden sterk. Eerbetoon aan Christine kregen we met het ingetogen “Songbird”, gedragen door piano/keys en het sobere gitaarspel.
“The chain” klonk spannend door de opbouwende grooves en de verrassende wendingen van het intrigerende gitaarspel; het is op z’n beurt, sinds enkele jaren, niet weg te denken van de top 100s aller tijden; het deed een eerste keer de mensen rechtveren , een heupwieg, een danspasje links en rechts, handclaps, enz . De psychedelicarock kregen we dan opnieuw met “My litte demon”, de drumstokken als duivelshoorntjes; met “Oh daddy” en het afsluitende “Gold dust woman” van deel 1, kregen we een fijne terugblik naar het ‘Rumours’ album.
In deel II werd eerst Peter Green in de bloemetjes gezet. Hier stonden ze met vijf op het podium en kregen we die doorleefde retroblues , met intense, verbluffende, repetitief opbouwende gitaarpartijen en psychedelische keys. Je kon niet omheen het instrumentale filmische “Albatross” en de roots van “bBack magic woman”, later nog door Santana gecoverd. “The green manalishi“ en “Oh well” , late 60s nummers, kenmerkten de raw power van de band . Mooi dat ze in de tribute Green niet vergaten .
Met zeven terug op het podium kregen we “Second hand news” van ‘Rumours’ en kwamen we stapsgewijs terug in die kenmerkende flow van Fleetwood Mac. “Gypsy” (van ‘Mirage’ (82)) viel op door de twinkelende melodieën en die gevoelige vrouwelijke zang. Na enkele integere, intiemere nummers als “As long as you follow” , “You make lovin’ fun” , “Seven wonders” en het breekbare “Landslide” , werd het plaatje van de herkenbaarheid getrokken .Groots en magisch! Iedereen veerde opnieuw recht en liet de nostalgie over zich heen dwarrelen … Kleppers hoorden we, “World turning”, “Every where”, “Go your own way”, “Rhiannon” , “Don’t stop” en “Tusk” .
Het overspande de successen van deze ferm gerespecteerde band, wat evenzeer door het publiek werd gewaardeerd van muzikale aanpak en afwisseling zowel qua instrumentatie als qua zangpartijen.
Emotievol , meeslepend, bezwerend, opbouwend als opwindend klonk het. Ieder kreeg voldoende ademruimte in deze legendarische songs en op afsluitende “Tusk” kon de drummer nog eens loos gaan met een leuk drumpartijtje; de gongslag luidde het definitieve einde in van dit puik, verbluffend, twinkelend optreden. Wat een dynamiek. Een beter eerbetoon kon deze legendarische band zich niet indenken! In het najaar komen ze terug, Le Forum, Liège ... Must see!
Organisatie : Live Nation
Simply the best - tribute to Tina Turner – Rockicoon overtuigend op een voetstuk geplaatst
Simply the best - tribute to Tina Turner
The queen of rock’n’roll will never die en blijft in ons leven …Tina Turner mag dan een goed jaar geleden op 83 jarige leeftijd overleden zijn, haar muziek heeft een sterke onuitwisbare indruk nagelaten. Er zijn heel wat show bands en vrouwelijke artiestes die haar muziek levendig houden, eentje is deze rond de Nederlandse Claudia Wagenmakers, die het energieke en de dynamiek van Tina in stemgeluid, beweeglijkheid en sound zo goed mogelijk tracht te benaderen. Uitermate respectvol wat hier anderhalf uur werd geleverd.
The queen of rock’n’roll was hier in Oostende in levende lijve te zien , ruim 36 jaar terug, haar afscheidstournee in 2000 verkocht maar liefst 11x het Sportpaleis uit, en er was nog eens een return in 2009, met vier keer een uitverkocht Sportpaleis. Tina werd door iedereen op handen gedragen, ze bracht goeie potige, slepende als gevoelige, innemende rocksongs; ze stond garant voor energieke optredens met haar krachtig stemgeluid; een steeds glimlachende dame , die jou een onvergetelijke avond bezorgde.
Die nostalgie probeert Claudia met haar danseressen/backing vocalisten en een goed op elkaar ingespeelde band zo dicht mogelijk te benaderen in een vurig explosief als emotioneel gevoelig optreden. Tot aan de kenmerkende kledij en show toe. Het deed deugd, wederzijds; de live band, de backing vocalistes en de zangeres zorgden dus voor een ontspannende, opwindende set. Wat een honneur en mooi eerbetoon dus!
‘You wanna hear more Tina this evening’ , met die woorden werd de avond, opgedeeld in twee delen geopend . De band en de zangeres grossierde amicaal in het rijkelijke oeuvre van het icoon Tina.
De waardig ouder wordende aanwezigen kregen waar voor hun geld; het publiek uitte z’n appreciatie. Af en toe veerden aanwezigen recht en waagden zich aan een danspas, een heupwieg, klapten in de handen, speelden wel eens luchtgitaar en zongen moeiteloos een refrein mee.
Haar werk, de hits en de samenwerkingen, zowel ten tijde van Ike , wel zestig jaar terug de tijd (!), passeerden de revue. Iedereen werd in de spotlights geplaatst, de artieste met haar backing vocalistes/danseressen zeerzeker, dit o.m. met de vocals, helder, krachtig, indringend en lichtjes hees doorleefd, de armbewegingen, de danspasjes en de interacties. Mooi.
De band kreeg in sommige nummers voldoende ademruimte, ze werden uitgediept, mede door de sax en het gitaarspel. De soli van beiden ervaarde het publiek erg positief. Tja het zat goed in elkaar en de set ‘an sich’ klonk afwisselend.
Ze brachten ons meteen in de juiste stemming met “Whatever you want me to do”, het oudje “River deep, mountain high” en “Steamy windows”. “Let’s stay together” legde de klemtoon op haar levendige stem. Intens, dromerig klonk het met haar bijdrage in de ‘Mad Max’ film , “We don’t need another Hero” en “What’s love got to do with it”. Ze wisten precies het publiek te animeren en te enthousiasmeren. Schitterend.
In het tweede deel werden de nummers meer uitgediept; enkele originals die Tina toen coverde, overtuigden sterk, o.m. “Addicted to love” (Robert Palmer) en “Help me (if you can)” (The Beatles). Een broeierige “Better be good to me”, het filmisch sfeervolle “Golden eye” , met een revolver in de aanslag, sierde het showaspect; ook haar bluesy soulverleden werd opgerakeld .
“Private dancer” bracht ons naar een Tina op haar best, het leidde naar een prachtig slot van “Simply the best” , “Rolling on the river” en “Nightbush city limits” , classics , met een sterk dans – en meezinggehalte. De nummers onderscheiden zich door de repetitief opbouwende grooves en de explosieve bommetjes; het onderstreepte de kunde van de artieste en de live band.
Een afwisselend, boeiend , overtuigend emo/passioneel vurig optreden kregen we , die dit rockicoon terecht op een voetstuk plaatste. Ondanks de ups en downs in haar leven bleef zij positivisme, levendigheid uitstralen, onderstreepte ze gelijk- en gelijkwaardigheid, wat sterk tot uiting kwam in deze overtuigende ‘Simply the best – Tina Turner’ live band.
Organisatie: Show-Time - Comedyshows
The Sisters of Mercy - Een zwarte zondag in de Vooruit…
Het stond in de sterren geschreven… 9 juni ’24 moest en zou een zwarte zondag worden… op voorwaarde dat Andrew Eldritch fysiek in staat zou zijn om het podium in Gent te betreden. Indien niet werd het een gitzwarte zondag…
De mannen van Hideous zogen van noot 1 tot het einde van hun korte set al mijn aandacht naar het podium. Guillaume Lamon liet al van zich spreken met oa de vettige bluesrock van Black Tolex en recenter nog met Rhea. Kompaan Tim Leyman ramt er al een tijdje op los met Ramkot. Een ideale voedingsbodem voor ruige en krachtige rock. Een retestrakke set begeesterde verrassend genoeg een groot deel van het publiek, een publiek dat nochtans reikhalzend uitkeek naar een avondje classic new wave/gothic.
The Sisters Of Mercy - Andrew was er uiteindelijk klaar voor… Vergezeld van 2 gitaristen en gerobotiseerde drum-, bas- en synthpartijen, betrad hij alsnog het podium in Gent. Het zag er naar uit dat hij het lastminute afgelaste concert van januari allesbehalve zou goed maken. Integendeel, het concert kwam traag en lauw op gang, met een flauw afkooksel van wereldhit “Alice” als absoluut dieptepunt. Je had eerder de indruk dat Eldritch vooral moeite deed om zijn stappenteller naar een aanvaardbaar niveau te hijsen, dan een ietwat ouder wordend publiek te entertainen. Je zag een deel van het publiek vertwijfeld en ongerust om zich heen kijken.
Gelukkig maakte het (gespeeld?) enthousiasme van de 2 gitaristen iets goed. Veel variatie staken ze nochtans niet in hun performance. Af en toe een stapje voorwaarts zetten om iets beter in de spotlights te komen en Andrew nog meer in de schaduw te zetten, tot groot jolijt van himself. Hun backing-vocals maskeerden wel de zeer matige zang (eufemistisch uitgedrukt) van hun front(?)man.
Tijdens “Dominion/Mother Russia” vond de band eindelijk de juiste drive, met dank aan de ondersteunende zangpartijen van Sister Kay en Christo. De groep kwam verder op dreef met “On the beach” als eerste hoogtepunt. Daarna ging het crescendo met weergaloze versies van “Temple of Love”, “Lucretia My Reflection” en “This Corrosion”.
Het slot deed het matige voorspel vergeten.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
Organisatie: Live Nation ism VierNulVier, Gent
Devin Gray Quartet - Een boeiend filmische trip die de jazzgrens doet vervagen
Devin Gray
Een avondje in de gezellige Lokerse Jazzklub is altijd mooi meegenomen. Als enkele unieke parels van de Belgische jazz optreden, dan moeten we daar gewoon bij zijn. Zeg nu zelf: Robin Verheyen (tenor- en sopraansax), Bram De Looze (piano), Nic Thys (bas), ze behoren tot de uitzonderlijke categorie van muzikanten die hun instrument perfect beheersen en verkennen in improvisatie. De instrumentatie leidt een eigen leven hierdoor. In een woord magisch klinkt het!
Devin Gray op zijn beurt is een drummer die in het verlengde tekeer gaat als zijn Belgische kompanen. Onder Devin Gray Quartet (*****) vertelt het gezelschap muzikaal twee uur lang een boeiend, spannend verhaal, zonder hun stem te verheffen. Hier staat de instrumentatie centraal.
Net als in een boeiende film wordt de spanning in uiteenlopende lagen opgedreven. Het klinkt soms intiem, ingetogen door een zwevende sax, die zachtjes botst tegen uiteenlopende piano lijntjes. Een warme contrabas met knetterende drumsalvo’s drijven het tempo en de spanning op tot een ware climax.
Het muzikale verhaal stopt niet, nee, het kabbelt als een kolkend beekje rustig verder, zonder dat de aandacht maar kan verslappen. Er is altijd wel iets nieuws of verrassends te ontdekken, De wisselende opbouw , het werken naar een climax toe en de improvisaties, het maakt het interessant. We kregen een twee uur (telkens een klein uur door een pauze tussenin) een boeiend, adembenemende, kleurrijke, filmische trip die de jazzgrens deed vervagen.
Na een welgemeend, daverend applaus, zetten ze hun instrumentaal vernuft, waarbij de fantasie werd geprikkeld door deze cinematografische aanpak, nog even verder. Muzikaal een open einde, sjiek en mooi, letterlijk een ‘neverending story’.
Pics homepag @Cees Van Ven
Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren
Freddie And The Vangrails + Röt Stewart - Aflossing van de wacht in de Kortrijkse punk/hardcore-scene
Freddie And The Vangrails
Freddie And The Vangrails en Röt Stewart speelden op de vooravond van de verkiezingen in (de) Aap in Gent. Omdat er over beide Kortrijkse bands wel iets te vertellen valt, waren wij daar natuurlijk bij.
Beide bands hebben hetzelfde motto: play short songs fast. Het gaat dus over punk en hardcore. Bij Röt Stewart zijn de songs dan nog net iets korter dan bij Freddie And The Vangrails. De Stewarts spuwden net geen 20 songs uit in een set van minder minuten, de Freddies hadden genoeg aan (afgerond) een half uurtje voor een dwarsdoorsnede van 24 uit hun hele oeuvre.
(De) Aap is alvast niet de grootste venue van Gent. In compactheid en vloeroppervlakte steekt het café de bekendere overburen van de Kinky Star naar de kroon, maar ze hebben wel een verdieping voor wij het liever wat rustiger heeft. Het was voor de twee bands ook niet super comfortabel om te spelen, want er is geen podium en de bands stonden opgesteld op zowat anderhalve m² tussen de inkomdeur en het publiek naast de toog. Voor dergelijk geïmproviseer krijg je in punkmiddens alleen maar bonuspunten. Maar dus telkens er nog wat mensen naar binnen of buiten wilden, moesten die zich langs de bandleden en hun instrumenten en versterkers murwen.
Röt Stewart mocht openen voor Freddie And The Vangrails. Deze band werd zowat twee jaar geleden op de rails gezet door vier vrienden die al een tijdje in andere bands speelden, maar die nog een uitlaatklep zochten voor hun gezamenlijke liefde voor oldschool hardcorepunk. Na twee demo-releases op cassette en een split-album met Freddie And The Vangrails zijn ze inmiddels toe aan hun eerste officiële release. Debuutalbum ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ verschijnt volgende maand bij het Belgische label Pang Pang Records. En zoals het hoort voor elke hardcore-band: ze treden heel vaak op, tot ver in het buitenland (zowat elke bestemming waar je in één weekend over en weer kan rijden). Hun aanhang groeit trager dan hun reputatie, maar succes is absoluut geen doelstelling, in tegenstelling tot fun. Over de setlist voor deze avond werd net voor de start van het concert nog kort overlegd en dan snel op de achterkant van een van de muur gescheurde affiche neergeschreven.
In de set van de Stewarts herkenden we onder meer klassiekers als “Verk”, “Shitty City” en “Fucking Shoe” (van hun allereerste cassette-demo). “Rather See You Dead” van Legionaires Disease zit niet langer in de zet, wel nog die andere cover: “Bad Attitude” van The Testors. Tracks die nieuw zijn op het debuutalbum kwamen in de Aap uiteraard ook langs: “Play Faster” (een sneer naar een andere band), “Mumble Punk”, “No Rice” en – voor ons de song die de hele avond samenvat – “Fuck That Weak Shit”. Van het split-album hoorden we onder meer “Generation Loose”, “Nazi Truck” en “Contractor” voorbijkomen.
De set van Röt Stewart in Gent was een adrenalineshot van jewelste waarbij elke track de vorige probeert te overtreffen in intensiteit en tempo. Deze band staat overal met veel goesting aan de startlijn om een strak sprintje te trekken. De militante lyrics van Pieter worden geruggesteund door een spervuur van riffs van Yannick, de pompende bas van Maxime (die ook tekende voor de coolste podium-attitude) en de ratelende drums van Clint. We zagen dit viertal kort na hun formatie aan het werk in een café in de Frans badstad Boulogne-sur-Mer, en twee jaar verder is deze band uitgegroeid tot een goed geoliede furie.
Freddie And The Vangrails is bezig aan een afscheidstournee. Ze liepen als band een mooi parcours, met mooie concerten in het buitenland en enkele mooie releases op hun eigen label Hopvil Records. Op dat label brachten ze op vinyl ook albums en singles uit van bevriende bands als Speedözer (dat er intussen ook al mee opgehouden is) en Chiff Chaffs. Ze zullen jammerlijk gemist worden. Op zaterdag 23 november is er het allerlaatste concert, als support van The Kids, in Ertvelde.
De doodsstrijd van Freddie And The Vangrails duurt dus nog enkele maanden en ondertussen wordt er nog gespeeld alsof de duivel hen op de hielen zit: hard, snel en smerig. Zanger Dries is in Gent helemaal in zijn element en om de andere song duikt hij met gebalde vuisten en microstatief het publiek in. De set is een mooie round up van alle songs die ze ooit gespeeld of uitgebracht hebben, met memorabele versies van “No Black Flag”, “Can’t Keep ‘Em Cool”, “Glued To The Bar” en “A Wish Called Flipper”. Tijdens “CRS” (Can’t Remember Shit) komt Pieter van Röt Stewart nog wat meebrullen om het feestje compleet te maken.
Voor een band die ten dode staat opgeschreven zat er in Gent Godverdomme nog veel leven in Freddie And The Vangrails. Maar niet getreurd: Röt Stewart staat klaar om de scepter over te nemen.
Organisatie: Aap, Gent
Cobra The Impaler - Bom melding in Brussel
Cobra The Impaler, Hippotraktor
Niet één maar een dubbele cd voorstelling in Brussel kregen we in een zeer goed vol gepakte AB Box. Cobra The Impaler doet met 'Karma Collision' een worp naar de hoogste metal regionen. Hippotraktor op z’n beurt, met de nieuwste 'Stasis', kunnen een doorbraak forceren. Samen zorgden ze elk op hun eigen manier voor een bom melding in Brussel. Knallers dus!
Als opwarmer van dienst mocht Divided (****) optreden. Het komt weinig voor dat de drums niet achteraan maar centraal zijn opgesteld. Bij Divided is de drum zelfs het instrument dat nog het meest in het oog springt, omdat de drummer ook de zang voor zijn rekening neemt. De solo’s zijn overdonderend, en ze worden gerugsteund door ferme gitaarrriffs. Divided bewijst een band te zijn met enorm potentieel, niet direct in een hokje te duwen. Wat een verpletterende energiebom, deze kleppers uit Kortrijk.
Hippotraktor (****1/2) klinkt gejaagd en zorgt voor rillingen. Wat een oerschreeuw wist Stefan De Graef vocaal open te trekken. Zanger, gitarist Kristof Du Jardin, die pas eind april de band vervoegde, is een grote meerwaarde. Op Headbangers Ball Fest begin mei zagen we het al; lees gerust . Hij doet het toch maar om op die manier Sander Rom te doen vergeten.
De band is goed op elkaar ingespeeld, elke schakel binnen deze band is even belangrijk. De meeste respons kreeg het ouder materiaal als “Manifest The Mountain” uit de prachtige plaat 'Meredian'. De songs uit het nieuwe 'Stasis' werden door het enthousiaste publiek reeds gesmaakt, met zelfs enkele crowdsurfers en een lekkere circle pit.
Hippotraktor is duidelijk klaar voor een stap voorwaarts.
Cobra The Impaler (****) knalt en doet meteen met plezier muzikaal de boel ontploffen. “Magnetic Hex” is een sterke opener, bijzonder gedreven en catchy. Een verpletterende indruk . De imposante frontman Manuel Remmerie heeft een enorme indringende stem en ging als een wildeman tekeer op het podium. We vreesden even dat hij de voorste rijen zou opzuigen; hij hield ervan de menigte lekker op te jutten.
De muzikanten speelden hard en scherp, het leidde tot de obligate mosh- en andere pits, met de nodige crowdsurfers. Ze sloegen wild om zich heen, een uur lang knallen en knetteren, wat een ‘wallofsound’ . Het epische “Assassins of the vision” sloot de regulaire set af.
Cobra The Impaler huiverde, daverde en bewees iets bijzonders, unieks te zijn binnen het genre . Wat gaf dit een goed gevoel . Te onthouden, deze fameuze band!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Cobra The Impaler
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6094-cobra-the-impaler-07-06-2024.html
Hippotraktor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6095-hippotraktor-07-06-2024.html
Divided
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6096-divided-07-06-2024.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Slow Pulp - Zachtjes tot pulp geslagen
Pril zijn ze al niet meer, maar het debuut van het jonge Slow Pulp is door de Covid-periode wat onopvallend aan ons voorbijgegaan. Met een tweede plaat ‘Yard’ (2024) en als support act voor Pixies en Death Cab For Cutie hebben ze de verwachtingen nog wat scherper gesteld. Hun dromerige indie shoegaze pop zou wel goed pakken op een festivalweide, maar tot ons geluk konden we ze oppikken in de gezellige AB Club.
Het jonge Schotse songwriting duo No Windows, versterkt door een bassist en drummer, wist al vroeg op de avond te verrassen en de temperatuur de hoogte in te jagen. Een plotselinge opschrikkende baskick trapte “Song 01” af, dat verder kabbelde met stevige gitaarleads en solo van Morgan Morris en de zachte vocals van Verity Slangen. De stress voor hun eerste keer op Belgische bodem was tussendoor voelbaar, maar tijdens de nummers stonden ze stevig in hun schoenen en zochten ze de interactie op met het publiek. “Zodiac 13” was een gebald en gelaagd nummer, waar de zang ons eerst zeemzoet streelde en de gitaarsolo ons deed opveren. Afsluiter “Fibbs” begon als een liefelijke ballad, maar ze haalden nog eens alles uit de kast om met een banger te eindigen.
De main act had openingstrack "On The Western Skyline" van Bruce Hornsby & The Range nodig om geruisloos en minder onwennig het podium te betreden. Nochtans was het golvende “Idaho” een heerlijke opener van Slow Pulp, met de dan al zuivere stem van frontvrouw Emily Massey. De flow zat er met het rockende “At It Again” goed in, waar de Soccer Mommy-achtige vocals de boel strak bijeenhielden. Ze joegen het tempo en de ondraaglijke hitte in de zaal verder op tijdens “Cramps”, dat deed denken aan Wolf Alice. “Worm” was door zijn klievende break en scheurende solo een demonstratie van hun muzikaal kunnen. Het publiek, dat dan al een en al enthousiast was, was helemaal weg van het hoogtepunt met het heerlijke “Slugs”.
Het tweede deel van de set deed zeker niet onder. Voor “New Media” liet Massey haar gitaar aan de kant om volop haar stem te laten schitteren en de concertgangers nog meer te prikkelen.
Nog verder imponeren deed de band met “Steel Birds”, dat met de rollende strofen en het beukende refrein enorm volgroeid klonk. Hoewel de tweede gitarist technische issues had, brachten ze het zachte maar pakkende “Falling Apart” met de beste overtuiging over. Heel even klonk het alsof Alex G. op het podium stond. Een tweede hoogtepunt waarbij de vele fans graag de lyrics meezongen. Het ingetogen “Broadview” sloot, door de toevoeging van de mondharmonica, nauw aan op die dromerige sfeer. Een slottrio was meer dan zomaar een toegift. “New Horse” en “Yard” waren aanvankelijk rustige kijksongs met sterke lyrics, maar “At Home” sloot het geheel enig mooi af met opnieuw een strak gespeeld, moeiteloos gezongen en dromerig pareltje.
Slow Pulp slaagde erin om in een korte set vele zieltjes te winnen en de verwachtingen ruimschoots in te lossen. We zijn zeer benieuwd hoe de band zich verder ontplooit.
Setlist: On The Western Skyline (Bruce Hornsby & the Range) - Idaho - At It Again - Cramps - Worm - Slugs - New Media - Steel Birds - Track - Trade It - Falling Apart - High - Broadview - MUD – New Horse - Yard - At Home
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Chastity Belt - Melancholie met een gebroken stem
Al ruim een decennium zweeft Chastity Belt nog steeds ergens tussen postpunk en shoegaze van het zachtere soort. In hun laatste plaat ‘Live Love Laugh’ (2024) gebruikt het viertal uit Seattle dezelfde elementen maar graaft nog wat dieper in zowel het plezier als de melancholie. Ideaal dus om dat nieuwe materiaal te ontplooien in de kleinste zaal van de Botanique.
De Witloof Bar bleek een metamorfose te hebben ondergaan toen we de zaal betraden. Het podium stond pal in het midden van de zaal, waarop de bandleden van Maegre Martin de vroege concertgangers konden opwarmen. Het viertal, gevestigd in Berlijn, kwam over als een sympathieke, praatgrage band die losjes hun eigen indierock bracht. In “Mountain” hield Sarah de rustige instrumentatie goed samen met haar zachte stem à la Waxahatchee, om vervolgens over te gaan in een stevige outro. Ze slaagden erin om kleine oorwurmpjes los te laten, waardoor “Please Clap” nog lang bleef nazinderen. Door de gelaagdheid, vlotte tempowissels en diepgang in emoties in “All My Thoughts” gaven ze zo hun visitekaartje af. Een gezellig en geslaagd voorprogramma dus!
De sfeervolle kelder was dan al goed klaar voor Chastity Belt, die met de opener van de plaat “Hollow” hun set begonnen. In deze rustige binnenkomer was de DIIV-achtige shoegaze al prominent aanwezig. De bekende ironie waarmee de band graag jongleert , lag er dik op in “Laugh”, dat ook nog eens een catchy hook van een outro bevatte. Helaas klonk Julia Shapiro’s stem eerder uitgeput, of lag het aan de onwennige setting, waardoor de vocals soms stil of gebroken te horen waren. “Drown” verloor daardoor wat glans omdat de hoge noten er niet goed doorkwamen. Het rake, snedige “Fear”, gezongen door tweede gitariste Lydia Lund, wist ons wel opnieuw te overtuigen. Het gevoel in het nieuwe “Chemtrails” zat dan wel goed, alleen liep het hier ook mis qua vocals.
Verrassende hooks zorgden voor extra cool in “It’s Cool”, terwijl Shapiro’s stem toch eens verraste in “Ann’s Jam”. Even opnieuw een positie-switch voor “Kool-Aid” waar de drummer nu eens de gitaarlead en vocals voor haar rekening nam.
Een stevig rocknummer met 90’s grunge à la Sleater-Kinney en Slowdive shoegaze was dan ook zeer vermakelijk. “Different Now” was - hoe kan het ook anders - het hoogtepunt van de avond. De herkenbare basintro vloeide mooi over naar de melodie en de iets te brave vocals, waardoor het publiek enthousiast genoot. Het tempo en de hoekige postpunk gingen nog wat de hoogte in tijdens “Time to Go Home”. Hartzeer en melancholie ten top in “Blue” wat ook nog wel gesmaakt werd.
Het snedige “Joke” zorgde voor een opzwepende slot van een set die eerder matig aanvoelde en wat aan punch miste. Misschien dat ze er nog beter uitkomen in betere omstandigheden? Laten we hopen voor de volgende keer.
Setlist: Hollow - Laugh - Drown - Fear - Chemtrails - Tethered - It’s Cool - Ann's Jam - Kool‐Aid - Funny - Different Now - I-90 - Time To Go Home - Blue — Joke
Organisatie: Botanique, Brussel
Osees – Immer opzwepend
Osees + La Jungle
Het bij ons schaamteloos onderschatte Waalse duo La Jungle komt in l’A2ronef van jetje geven met hun unieke mix van noise-rock, elektronica en dance-rock. We kunnen ons gewoon geen andere Belgische band voor de geest halen die zo een ophitsende sound teweegbrengt.
In Vlaanderen hebben ze het nog altijd niet begrepen dat dit een hoogst unieke band is, Vlamingen blijven echter koppig zweren bij rockbandjes als Sons, Equal Idiots, Meltheads, Ramkot, Dirk enz… . Allemaal groepjes die in dezelfde vijver vissen, daarbij misschien wel verdienstelijk klinken maar tegelijkertijd ook niet te bijster origineel. La Jungle daarentegen, die hebben hun eigen vijver gecreëerd, en dat is een ongekend maar bijzonder rijk biotoopje waaruit de meest zonderlinge en pittige sounds opborrelen.
La Jungle swingt, zindert en bruist als geen ander, hier kan een normaal mens niet stil bij blijven staan. De Fransen hebben er duidelijk wel kaas van gegeten, nog maar zelden hebben wij een publiek zo enthousiast weten zijn bij een support act als vanavond. Hulde aan La Jungle.
Als je ergens Osees op de affiche ziet staan? mag je ervan uitgaan dat je een pot onstuimige psych-rock en zinderende punk-rock zal voorgeschoteld krijgen. De tomeloze gedrevenheid en onbesuisde energie die Osees op een live podium teweegbrengen is ongeëvenaard. Hun formule met twee drummers centraal op het podium zorgt voor extra dimensie, kracht en opwinding.
Al vanaf minuut 1 gaat het er vanavond weer razend aan toe en de sneltrein stopt pas anderhalf uur later. Osees slaan gensters met onstuimige klassiekers als “The Dream” en “Toe Cutter/ Thumb Buster”, minderen heel even vaart met de geweldige sleper “Sticky Hulks” en “Web”, en gaan in overdrive met de ziedende hardcore-punk van “Funeral Solution” en “A Foul Form”.
Geen seconde van zwakheid te bespeuren, het enige minpuntje van vanavond heeft dan ook niks met de band zelf te maken. Om de één of ander reden is de lichtman blijkbaar van de aardbol verdwenen, Osees staan hier dan ook gans de tijd onder een bijna klaarlicht podium te spelen, niet één lichtje zien we van kleur veranderen. Maar laat dit dan ook het bewijs zijn dat deze kleppers hoegenaamd geen lichtshow nodig hebben om van hun act een wervelend evenement te maken.
Dit is gewoon wederom geweldig van begin tot eind, de perfecte combinatie van uitzinnige psych-rock, teugelloos gitaargeweld, potige psychedelica, vlammende garage-rock en verschroeiende punkrock. Van Osees verwachten wij dan ook niet minder.
Als de volgende Osees tour in de buurt passeert, zal u ons zeker terug aantreffen, en hoe sneller hoe liever. Tot dan.
Organisatie: Aéronef, Lille
Jane’s Addiction – Nostalgie: In grote doen, wat een emotionele rockvibe
Jane’s Addiction en Hideous
Jane’s Addiction - Altijd heerlijk, bands waarmee je opgegroeid bent, dertig jaar later terug te zien … Een uitzonderlijk nieuw samen-moment in 2024 is er met Jane’s Addiction uit LA , in de originele bezetting rond Perry Farrell. ‘In grote doen, Wat een emotionele rockvibe’, kunnen we achterna zeggen; verdienstelijk, zinderend, overtuigend klonk het ouder opgestofte werk uit die early 90s in de ruim anderhalf uur durende set.
Nooit gedacht dat ik dit kwartet in de oorspronkelijke bezetting nog eens aan het werk zou kunnen zien. Ze hadden na het Jane’s Addiction avontuur elk hun ding in o.a. Porno For Pyros, RHCP, NIN, Suicidal Tendencies, het Lollapalooza avontuur, enz. Dit kwartet, waarover we spreken is Perry Farrell (zang), Dave Navarro (gitaar), Stephen Perkins (drums) en Eric Avery (bas). Drie interessante platen verschenen er, eind jaren 80- begin 90s, die we nauw aan het hart droegen, nl. het titelloos debuut, ‘Nothing shocked’ en natuurlijk die definitieve doorbraak derde, ‘Ritual de la habitual’. We hoorden en zagen een avontuurlijke, eigenzinnige, inspiratievolle band die een rits stijlen samenbracht in een tot de verbeelding sprekende uniek sound, die episch, alternatief was van pop, prog, symfo, artrock, psychedelica, grunge en hardrock, niet vies van wat erotiek en religieuze symboliek, en verder ruimte liet voor eigen invulling. Drie intrigerende platen dus, en zoals dikwijls werd op het hoogtepunt de stekker uitgetrokken …
In wisselende bezetting kwamen ze nog wel eens samen en er kwam nog volgend werk, eentje begin nillies (‘Strays’) en in de tennies ‘The great escape artist’. Voila, je hebt de backcatalogue van dit intrinsieke kwartet, die twaalf jaar na die laatste plaat er duidelijk nog eens zin in hadden met elkaar op het podium te staan en het publiek nostalgisch te plezieren.
Jane’s Addiction was in grote doen dus, ruim twintig jaar na hun laatste optreden in België (Pukkelpop) met een uiterst spannend, meeslepend geluid; we werden maar al te graag meegezogen in de vele bloedmooie, intense, scherpe, smerige partijen, de tempowissels en de explosieve bommetjes, vol verrassende wendingen, gedragen door die indringende, bezwerende , echoënde, soms hoog uithalende vocals van Farrell, die niet moest onderdoen met vroeger.
Zagen we vroeger op het podium (remember hun optreden in de Vooruit in de 90s) allerhande tribale kunst van fetisjen, kandelaartjes, kaarsjes die de instrumenten en ook het podium elan gaven, was het nu beduidend soberder. Het occulte , de voodoo maakte plaats voor rituele muzikale charme. Charismatisch, gretig speelden ze, met een Farrell die z’n publiek nauw betrok in de set .
Ze ondernemen een heuse clubtour en zijn hier nog te gast op dag 1 van Rock Werchter, waar ze the barn zullen afsluiten …
In een net uitverkocht AB kregen we een boeiend golvende set, die durfde te vonken, te ontploffen en intens beklijvend, pakkend te klinken, extravert, gedreven, groovy, broeierig, als innemend, sfeervol die hun muzikaal raadselachtig web filtreerde in pronkende melodieën. Een sterk op elkaar ingespeeld kwartet, die ruimte liet voor de instrumentatie, door de snedige, scherpe riffs, de diep ronkende bas, de strakke, (gort)droge drumpartijen en natuurlijk die intrigerende zang.
Door de cowboyhoeden van de twee frontmannen, leek het erop alsof hier cinematografisch ‘Once upon a time’ , ‘Natural born killers’ en ‘Pulp fiction’ versmolten, alsook een knipoog naar Jeffrey Lee Pierce’s Gun Club.
Een eerste herkenningspunt voor iedereen was het strak opzwepende “Ain’t no right”, één van de singles van hun doorbraak, overtuigend door het intense samenspel. In die unieke sfeer kwamen we alvast met “Whores” en “Had a dad”. Divers, innovatief, artyfarty klonken ze met “Ted, just admit it …” en “Then she did”, twee episch spannende stukken door de talrijke wissels. Tussenin een nieuwtje “Imminent redemption”, die niet moest onderdoen. Een mooi rustpunt hadden we, met het prachtige semi-akoestische, dromerige “Jane say”, uit die ferm onderschatte tweede, waarbij we voelden dat het kwartet letterlijk over ons heen dwarrelde.
Back to earth werden we gekatapulteerd met het gekendste “Been caught stealin’”, gebald, strak en kleurrijk door de gitaarsalvo’s, de bas en de drums .
De return deed hen deugd. Ze werden telkens warm onthaald en Farrell praatte bij met een flesje wijn. Het deed geen afbreuk, integendeel , we voelden een verbondenheid, die er moet heersen bij zo’n reünie.
Een closing final werd het door een soort rockopera van bijous “Up the beach”, “Oceansize” en het gekende “Stop”; alle registers trokken ze nog eens open.
Alle vier genoten ze van de respons. Ook wij waren uiterst content van die aanpak hen op die manier terug aan het werk te zien, met songs die zich een eigenwijs plaatsje in de scene opeisten. Berustend, bevrijdend als vernietigend klonk dit songmateriaal en in die wereld werden we nog maar eens gedropt in een energiek opwindende bis van “These days”, “Mountain song” en het op afro percussie getinte “Chip away”, die eventjes die kenmerkende voodoo-culture deed opborrelen.
Een broeierig, opwindende symfo-art rock set dus , die wat stroop en kitsch kon verdragen, maar hoedanook ferme kopstoten toediende. Hun cultstatus werd dik onderstreept. Straf wat deze (bijna) zestigers nog konden.
Support was Hideous, een vrijhaven van Rhea en Ramkot, vroegere finalisten van De Nieuwe Lichting. Classic bezwerende, stevige, hitsende gitaar rock’n’roll hoorden we van een enthousiast viertal met een zekere dreiging en donkerte in de zweem van Led Zeppelin, Alice In Chains, QOSA, Wolfmother en Greta Van Vleet, vuil, ranzig als verfijnd, melodieus, waarbij “Curse” niet kon ontbreken. Ze hadden al een mooie cv (o.m. op Werchter) en herhaalden het nu als support van Jane’s Addiction en iets later in de week met The Sisters.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Jane’s Addiction
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6086-jane-s-addiction-04-06-24.html?Itemid=0
Hideous
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6097-hideous-04-06-24.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Etran De L'Aïr - Onvervalst dansfeest met hoogstaande muziek
Etran De L'Aïr + Tartit
Met Etran De L'Aïr en Tartit stonden twee belangrijke exponenten van de Toeareg scene op het podium. Toch verschillen beide groepen als dag en nacht. Terwijl Tartit zweert bij de traditie heeft Etran De L'Aïr een gepaste dosis Westerse invloeden geabsorbeerd.
Tartit, waarvan de leden afkomstig zijn uit de Timboektoe regio in Mali, ontstond in 1992 in een vluchtelingenkamp in Mauretanië. Ze worden algemeen beschouwd als de bewakers van de Toeareg-traditie. Ik zag ze al eens eerder, in 2007, tijdens de legendarische ‘Nuit Touareg’ in de Botanique waar ik toen ook kennismaakte met Tinariwen, de absolute vaandeldragers van de Toeareg-blues. Zeventien jaar later bleek Tartit nog niets aan magie te hebben ingeboet.
Vijf vrouwen en twee mannen van alle leeftijden, uitgerust in prachtige traditionele gewaden, zaten achteraan het podium in een rij op de grond. Enkel de twee buitenste leden hadden het voorrecht op een stoel te mogen zitten. Het instrumentarium bestond, buiten één akoestische gitaar die dan nog niet altijd gebruikt werd, uit traditionele instrumenten waarvan ik u de meeste namen schuldig moet blijven. Wel herkende ik een imzad, een soort primitieve viool, en enkele traditionele handtrommels (tendé?) waarvan er één voortdurend met water besprenkeld werd.
Een eerder sobere begeleiding die enkel diende als ondersteuning voor de imponerende samenzang. Die betrekkelijk rustige zang met veel herhaling werkte uitermate hypnotiserend terwijl we voortdurend uitgenodigd werden om mee te klappen. Af en toe kwam er een lid (of met zijn tweeën) naar voren om zich aan een dansje te wagen. Soms gebeurde dat dansje al zittend en leek het erop alsof ze denkbeeldige slangen bezwoeren.
Naarmate de set vorderde werd er steeds enthousiaster gedanst en sprong er zelfs een Toeareg man uit het publiek het podium op om mee te dartelen. Toch was het die schijnbaar simpele muziek die tot de laatste noten bleef intrigeren.
Etran De L'Aïr staat voor sterren van de Aïr, een bergachtig gebied in het noorden van Niger. De groep is gevestigd in Agadez, een bruisende stad die bekend staat omwille van de productie van muziek, vooral desertblues met veel elektrische gitaren zoals we die kennen van Mdou Moctar of Bombino.
Etran De L'AÏr, actief sinds 1995, leerde het klappen van de zweep kennen in het zogenaamde bruiloftencircuit waarin ze één van de bekendste en langst spelende groepen was. De groep is ook een echte familieaangelegenheid die enkel bestaat uit verwanten (broers en neven).
Piekfijn uitgerust in traditionele klederdracht met erg elegante teensletsen kwamen de vier kwiek het podium opgerend. Twee gitaristen, een bassist en een drummer waarbij de snarenplukkers regelmatig met elkaar van instrument wisselden. Meteen werd duidelijk dat dit weinig gemeen had met de woestijnblues zoals we die kennen van groepen als Tinariwen of Tamikrest.
Ik hoorde eclatante Afrikaanse pop met pakkende zangpartijen en vooral veel gitaren die klonken als klaterende bergriviertjes. Misschien een wat ongelukkige vergelijking voor een groep die uit de woestijn komt maar dit klonk allesbehalve stoffig. De groovy klanken hadden een wilde frisheid terwijl het spelplezier met dikke klodders uit de boxen spatte. U begrijpt meteen dat stilzitten hierbij geen optie was. Het duurde niet lang vooraleer de leden van Tartit beurtelings het podium opklommen om mee te dansen. Het publiek liet zich daarbij niet kennen en gooide massaal de beentjes los.
Etran De L'Aïr straalde niets dan positiviteit en enthousiasme uit en daar was geen ontkomen aan. Met als gevolg dat mijn stramme, door artritis geplaagde ledematen plots bewegingen maakten die ik in geen twintig jaar meer gezien had.
Dit was authentieke Afrikaanse pop van de meest elastische soort waar er in de laatste rechte lijn steeds meer rock elementen aan toegevoegd werden en de, overigens uitstekende, drummer plots de vrijheid kreeg om al eens loos te gaan.
Een onvervalst dansfeest met hoogstaande muziek: mocht ik een bruiloft in het verschiet hebben, ik zou niet twijfelen.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Secondhand Saints – Feestelijke avond bol van uppercuts en energiebommetjes
Ontstaan uit de assen van de pandemie deelde metalcore band Secondhand Saints met hun debuut 'Shattered Floors' al meteen een visitekaartje uit om 'U' tegen te zeggen. Met daaropvolgende releases als 'Dying Breath', 'Echoes' en 'Afterlife' gingen ze volop door op hun elan.
Toen we ze vorig jaar aan het werk zagen in het voorprogramma van Bizkit Park in De Casino, Sint-Niklaas schreven we: ''De band speelde een thuismatch. Secondhand Saints bracht een emotioneel beladen set van een strakke, verschroeiende sound , krachtige, intense mokerslagen en pakkende, rauwe vocals en screams. Wat een geluidsmuur."
Ze speelden nu opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album voor: 'Falling from Grace'. Het werd een feestelijke, wervelende avond bol van uppercuts en energiebommetjes, die in de vorm van strandballen ons rond de oren vlogen.
Uiteraard was er veel meer aan de hand want …
In het voorprogramma stonden twee al even sterke Belgische metal parels op het programma, hoewel je If I May (**** 1/2) bezwaarlijk in dat hokje kan duwen. De band combineert HC met melodieuze metalcore en kruidt het aan andere hardere stijlen. De beweeglijke frontman schreeuwt zich de stem schor en port zijn publiek voortdurend aan. De lat wordt hoog gelegd door de band, ze pushen een moshpit, incluis de oproep neer te zitten, recht te springen, of uit elkaar gaan en een circle pit tot stand brengen. Het publiek, naar metalnorm, genoot, maar niets meer niets minder. Wij genoten van de diversiteit en de emotionele uppercuts in hun sound. Band met potentieel.
Temptations For The Weak (****) is al enkele jaren aan een stevige opmars bezig. Ze stonden al op Graspop en Alcatraz Metal Fest en zijn uitgegroeid tot een gevestigde waarde binnen het metal club circuit. Helaas had de band af te rekenen met een tegenslag op deze avond. Zanger en frontman Jadran Beauprez, die sinds 2020 de band kwam versterken, moest door ziekte verstek geven. Zanger/gitarist Djoni Tregub nam het van hem over. De band keerde wat terug in de tijd hiermee, ze zijn ooit begonnen met Djoni als frontman/zanger. Hij heeft een hoog en lekker rauw stembereik. Hij kweet zich dan ook met brio. Maar de unieke, bonkige uitstraling van Jadran misten we wel.
We kregen heerlijke, melodieuze, energieke en scherpe gitaarriffs. De temperatuur steeg tot een kookpunt. We waren goed opgewarmd tot de closing act.
Het publiek schoof een beetje dichterbij voor Secondhand Saints (****), die gingen voor een gewonnen thuismatch. Al bij de 'intro' , reageerden de aanwezigen enthousiast. Als hongerige wolven gingen ze tekeer. “This Fire” en “Anchor” klonken overtuigend. Een mosh/circle pit werd het resultaat op zo’n gretige nummers. Er vliegt zelfs een crowdsurfer door de lucht. Sfeer was er ook alleszins, enkele strandballen vlogen over onze hoofden heen. Het publiek werd aangepord tot ‘een wave '; interactieve trucjes die werken. Het publiek genoot met volle teugen, net als de band. De beste manier om een nieuwe plaat voor te stellen, is dat feestelijk te doen dus.
Een wervelende finale kregen we met “Falling from Grace”, “Hell of Mine” en verder in de bis met “Shattered Floors” en het prachtige “Dead Man’s Switch”.
Secondhand Saints deelde adrenalinestoten uit en bouwde een ultiem metalcore feestje op. Missie meer dan geslaagd!
Setlist: Intro//This Fire//Echoes//Anchor//Wasting Time//Afterlife//Chemistry//Falling from Grace//Hell of Mine //ENCORE : Shattered Floors //Dead Man’s Switch
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Fred Hersch – Kunst - Improvisatie 'on’ Piano
Als lid van het pianopantheon van de jazz is de Amerikaanse pianist Fred Hersch (*****) al meer dan drie decennia een invloedrijke creatieve kracht; dit als improvisator, componist, docent, bandleider, medewerker en opnameartiest. Bovendien ontving hij al meerdere grammy nominaties zowel als solo artiest als bij o.a. Fred Hersch Trio.
Met zijn nieuwe plaat 'Silent, Listening' stond hij in een nagenoeg uitverkochte Flagey in Brussel. Hij bood ons, helemaal alleen gezeten achter zijn piano op dat grote podium, een bijna twee uur lange trip doorheen improvisatie met piano aan, ie we nooit meer zullen vergeten. Kunst - Improvisatie 'on’ Piano dus …
Fred Hersch spreekt emoties aan die gaan van een schaterlach naar een tranendal, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is met zijn bijzonder tot de verbeelding sprekend piano spel. En net die aanpak maakt van deze Amerikaanse piano virtuoos een parel om te koesteren.
Fred Hersch balanceert bovendien voortdurend op dat kruispunt tussen jazz, klassiek en improvisatie muziek. Hij verkent de hoogste en laagste octaven op zodanig uitgekiende wijze, waardoor je , net bekomen van de ene adembenemende trip al op een andere zijweg bent aanbeland. Het blijft boeiend hoedanook. Dat merkten we reeds toen we hem vroeger aan het werk zagen in 2021 - https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81164-leuven-jazz-2021-opening-night-een-onaardse-virtuositeit-vanuit-een-divers-oogpunt-bekeken-gevoeld-en-beluisterd.html - ''De man balanceert bewust tussen lichtvoetig- en zwaarmoedigheid in het (jazz) genre. Het klinkt filmisch, sprookjesachtig en er is ruimte voor improvisatie “, schreven we. In de Flagey, Brussel kwam dit evernzeer tot uiting.
Vaak resulteerde zijn integrerend pianospel tot vrij ingewikkelde soundscapes, om dan plots eerder toegankelijke parels uit de mouw te schudden die aanleunen bij blues of zelfs een lichte vorm van pop muziek.
Na een eerder intimistische start verliet hij dat pad even onverwachts als voorheen en deed de oorschelpen meermaals trillen van innerlijk genot, en dit allemaal zonder in een chaotische brij te verzanden.
Fred Hersch sprak zijn publiek trouwens voortdurend aan, wat de speelsheid in zijn piano spel onderlijnde. Het is dus zeker en vast niet zo dat de man hier routineus zit te improviseren tot het oneindige zonder met zijn fans rekening te houden, integendeel. Het maakte alvast deze avond extra bijzonder.
De voortdurende zoektocht naar prikkeling, stopt bij Fred Hersh nooit. Hij zou zelfs nog uren op dit veelkleurig elan kunnen doorgaan, zonder maar te vervelen. De honger naar 'meer van dat ' is niet alleen bij hem maar ook bij zijn publiek heel groot.
Na zijn set van circa anderhalf uur, waarbij hij staande ovaties in ontvangt mocht nemen, kwam hij dan nog enkele keren terug op het podium om zijn oneindige virtuositeit tentoon te spreiden.
Zichtbaar genietend van die aandacht, bedankte hij zijn publiek uitvoerig. We kregen zelfs bijna twee uur lang een intense piano improvisatie en kunst te horen. Indrukwekkend!
We zagen rondom ons, bij het verlaten van de zaal, enkel lachende gezichten en een oneindige rij mensen aan de merchandise. Iedereen heeft er evenveel van genoten als wijzelf van deze bijzonder zinnenprikkelende piano recital die nog lang zal nazinderen in onze gedachten …
Organisatie: Flagey, Brussel
Deap Vally - Girl Power!
Deap Vally, Hot Wax, Maria Iskariot
De Nederlandstalige rammelpunk van kersverse rockrally winnaars Maria Iskariot klonk een beetje onwennig en chaotisch, maar ook best wel spontaan en sympathiek. Alleszins een stuk sterker dan op hun EP tje ‘EN/EN’, een plaatje die gebukt gaat onder een te hoog Ketnet-gehalte. Of ligt gewoon aan het taaltje? Want in hun live act klonken de vocals eerder schreeuwerig en vooral ook onverstaanbaar.
Geen mens die merkte dat men hier eigenlijk in het Nederlands aan het zingen was, maar zo werd het Ketnet-gehalte tenminste uitgewist. Maria Iskariot rommelde bij momenten, maar het rockte tegelijkertijd. Punkrock, heet dat.
De drie pittige Britse dames van Hot Wax speelden potige noisy rock beïnvloed door Bikini Kill en Hole, of recentere bands als Dream Wife en Sprints. Het klonk verdomd stevig met een stel fikse gitaaruithalen, frontale punkvocals en een handvol sterke songs zoals bijvoorbeeld het bijzonder opwindende “Drop” en de geweldige kopstoten “Rip It Out” en “Treasure”. De meiden creëerden met zijn drieën een krachtige en kolkende sound, hier hebben we het laatste nog niet van gehoord.
Deap Vally is aan het einde van hun afscheidstournee met de integrale vertolking van hun eerste plaat ‘Sistrionox’ uit 2013, trouwens ook hun beste. Het duo heeft de plaat ook terug opnemen onder de naam ‘Sistrionix 2.0. Deap Vally Version’, naar eigen zeggen omdat het ding nu van hen is en niet van de platenmaatschappij. Daar hebben ze een punt. De nieuwe versie verschilt trouwens niet zoveel van het origineel en behoudt de scherpte, rauwheid en straight-forward rock.
Waarom het meidenduo (Lindsey Troy op zang/gitaar en Julie Edwards op drums) er een punt achter zet is ons een raadsel, maar dat het rock’n’roll leven niet zo goed combineert met fulltime moederschap heeft er natuurlijk veel mee te maken.
Het ‘Sistrionix’ album kreeg hier live alleszins de interpretatie die de plaat verdient, vettige en energieke garage-rock met soms een bluesy inslag binnen het gekende White Stripes concept. De songs kregen een extra adrenaline-injectie met de rauwe en soulvolle stem van Lindsey Troy, die ergens tussen Bette Davis en Janis Joplin hing. De splijtende riffs vlogen in het rond, de elektriciteit hing in de lucht, de gretige meiden waren geweldig op dreef. We noteerden straffe hoogtepunten als “End Of The World”, “Baby I Call Hell”, “Lies” en de smerige en soulvolle blues van “Six Feet Under”.
Na het ‘Sistrionix’ luik dook Deap Vally verder in hun backcatalogue, voor een tweetal songs werd de gitaar aan een roadie overhandigd (dan toch nog een man op het podium vanavond) en ging het er als het ware nog wilder aan toe met de noise-punkrock van het nieuwe “It’s My World” en het razende “Perfuction”.
Deap Vally zette er een definitief punt achter met een kolkend “Royal Jelly”, de beste song uit hun tweede album ‘Femejism’.
Dit was een stevig eerbetoon aan een fantastisch album en een mooi en jammer afscheid van een meidenband waar er eigenlijk veel te weinig van zijn. We gaan ze missen.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Deap Vally
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6082-deap-vally-31-05-2024.html?Itemid=0
Maria Iskariot
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6081-maria-iskariot-31-05-2024.html?Itemid=0
Hot Wax
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6080-hot-wax-31-05-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Nederlands 
Français 
