logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2024 15-11 Legends of rock tribune festival (Guns’n’Roses, Metallica, AC DC) 17-11 The Sugarman 3 meets scone cash players 20-11 The Serfs, VR Seks, badtime (ism Pit’s) 20-11 Ottla, Ciao Kennesy (ism Scratch + Snuff)…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Einsturzende Ne...
Trixie Whitley ...
Concertreviews

Clap Your Hands Say Yeah

Band doet naam alle eer aan

Geschreven door
Clap your hands say yeah is een New Yorks vijftal dat op geen mum van tijd een cultstatus ontwikkelde. Ze waren aangenaam verrast dat hun begin vorig jaar verschenen debuut op zoveel respons kon rekenen. CYHSY brengt een aanstekelijke en broeierige mix van `70's retrorock, psychedelica en americana (ergens tussen The Feelies, Grandaddy, Mercury Rev en Arcade Fire), op een losse en speelse wijze gespeeld, onder die zeurderige, melancholische zang van Alec Gunworth, die op het podium verzonken is in z'n eigen leuke leefwereld.



Live gaven ze de songs een freakend en steviger karakter, soms uitgesponnen door de repetitieve opbouw en subtiele ritmes, wat vooraan een party sfeer creëerde. CYHSY bouwde z'n set zorgvuldig op. De titelsong van de tweede cd ?Some loud thunder? opende. Meteen kwam band en publiek op dreef met het uiterst groovy en dansbare ?Satan said dance?, één van de sterkste songs, fijn uitgewerkt, die de dansspieren prikkelde; snedige gitaarlicks, psychedelische elektronicatunes, een diepe bas en een opzwepende percussie, onder die bezwerende vocals.

?Is this love? klonk iets gematigd en leidde enkele sfeervolle nummers in ?Love song 7? en ?Details of the war?, wat de vaart in de set afnam, maar een aangename afwisseling en variëteit betekende.

In het tweede deel hield de band het publiek in z'n greep met een prachtkeuze: ?In this home on ice?, klonk strak en emotievol, ?Yankee go home? speelden ze krachtiger, ?Over & over again? en ?Upon this tidal wave of young blood? (dit leek de reünie van The Feelies wel!) waren alvast de ambiance/smaakmakers. De nieuwe ?She smiles? begon intiem, bouwde op en werkte naar een climax door blazersectie en Gunworth op megafoon. Spannend!

Tweemaal kwamen ze terug, waarbij het dansbare tempo eerst werd aangehouden met ?The skin of my yellow country teeth?, dan pakten ze Neil Youngs ?Helpless? origineel aan en ?Heavy metal? mocht fors en een krachtig de set besluiten.

CYHSY zorgde voor een afwisselende, genietbare set, die opvallend het Franstalig landsgedeelte optrommelde. Het was heupwiegen en dansen op de meeslepende, broeierige groovy sound. Ze waren zelf onder de indruk en beleefden een tof avondje speelplezier met een uitgelaten menigte. CYHSY deed z'n naam alle eer aan.

Cold War Kids is een beloftevolle band uit L.A., die we al aan het werk zagen met Two Gallants te Tourcoing. Het viertal heeft invloeden van Starsailor, Ben Folds, Nick Cave en Gomez. Hun songs zitten melodieus en subtiel in elkaar, zijn soms hyperkinetisch en balanceren tussen intimiteit en dynamiek. Na hun EP, vorig jaar, verscheen onlangs het debuut `Robbers & Cowards'. ?Hang me up to dry? en ?We used to vacation? injecteerde de band tot ups & downs op het podium. ?God, make up your mind? en ?Hospital beds? hadden een goede drive. Cold War Kids was een fijn bandje; ze gaan een mooie toekomst tegemoet.

Organisatie: Live Nation

De Nieuwe Snaar

De Helden van Vandaag

Geschreven door
Van tekst tot mechaniek,

Van stilte tot muziek,

Van dans tot gymnastiek,

Van odes tot kritiek,

Van fake tot authentiek,

Van staaldraad tot plastiek,

Van slap tot energiek,

Van cool tot sympathiek,

Van geestig tot fysiek,

Van slapstick tot doodziek,

Van kitsch tot magnifiek,



De Nieuwe Snaar, onder de muzikanten Walter Populiers, acrobaat Geert Vermeulen en de broers Kris en Jan de Smet, hebben een nieuwe productie klaar: `Helden van Vandaag', die de `Twee Centimeter' van een paar jaar terug opvolgt. Al van '77 biedt het gezelschap een combinatie van muziek, circus en cabaret.

De Nieuwe Snaar gaf een twee uur durende show, grappig, leuk, spectaculair met een maatschappijkritische noot; muzikaal van moderne kleinkunst, folk, klezmer, pop, Spaanse tango tot een stevige rocknoot. Mooi. De wervelende show, uiterst origineel en creatief in elkaar gestoken, dwong (opnieuw) respect af. We beleefden een fijne, gezellige en ontspannende avond. De `Helden van Vandaag' zijn toch wel De Nieuwe Snaar zelf!

Toen we de Arenberg betraden, werden we verwelkomd op lieflijk vinkengefluit. De show startte met fragmenten van stomme filmpjes uit de oude doos van stuntmannen, die stoeiden met de zwaartekracht en vliegkunsten, wat de rode draad vormde door hun `Helden van Vandaag'.

Akoestisch openden ze ?Wat zou je willen wezen?, bepaald door een prachtige samenzang van het viertal. De Smet startte een verhaaltje van ?Ornigraphie?; als schimmen speelden de overige drie achter een doek. ?Den bono?, gespeeld op z'n Dylans, was een fijne popsong over hun ontmoetingen in Bonos fictieve cafeetje. Vermeulen kon z'n eerste capriolen uitvoeren met zes gitaren op z'n rug, handig bediend door Desmet. Het bracht hen tot klezmer muziek, aangevuld met klarinet, viool en een minimale percussie.

Vermeulen kon grappig verdergaan met een act in een mortelmolen en evenwichtsoefeningen op stokken, gelinkt aan de rode draad. Hij leverde ook een paar prachtige Nederlandstalige songs af, waaronder ?Blinkend van trots?: eenvoudig, doeltreffend, met een dosis dramatiek en humor. Beklijvend!

Een Spaanse tango van Kris en zelfs een vleugje punkpop, onderstreepten de gevarieerde set.

In een showbizzquiz, een persiflage op de Idool wedstrijden van nu, verkozen ze `hun held van de dag', waarbij elk van de leden een schitterende performance gaf: er was de valse `60's song van Walter, het paaldansnummer van Geert op z'n Tania Dexters en de popballade door Jan ?In de stilte van het stemhok?. Ingenieus in elkaar gestoken, die al aangaf dat de gewone man de BV of held was.

Ze wisselden feest en intimiteit af: folklore met een Russische danspas, een sambanummer, zeurderige `70's psychedelica, een intieme ?Duiven op til? en het poppy ?In de schaduw van het vagevuur? (waar het ook aangenaam vertoeven kan zijn). Op het eind gaf De Smet de boodschap dat eenzaamheid de grootste straf kon zijn die een mens kon treffen.

Panamarenko kon tevreden zijn dat zijn (imaginaire) vliegkunstwerken door de De Nieuwe Snaar een fijne omlijsting kregen. Oh ja, de held van de avond was de gewone dame op zitje E17. Ze kreeg alvast een toffe herinnering van het viertal.

Org: Arenbergschouwburg, Antwerpen

Low

Pré `Drums & Guns' voorstelling

Geschreven door
Low, uit Minnesota, brengt pas in maart een nieuwe cd uit, `Drums & Guns', opvolger van het schitterende `The great destroyer', twee jaar terug. Exclusief voor MIM stelden ze in avant-première de nieuwe songs voor.

Ze traden zo'n anderhalf uur op, waarbij ze pas in het tweede deel van de set een handvol herkenbare songs vanaf de cd `Lost in the fire ('01)speelden; eigenaardig genoeg liet het drietal de slowcore songs van het baanbrekende `The curtain hits the cast' terzijde, ook al riepen enkele fans links en rechts nummers van deze plaat.



Low bracht een evenwichtig geheel van innemend, sfeervol en snedig, forser bedreven songmateriaal; rode draad is de spaarzame begeleiding, de repetitief trage, doch spannende opbouw en een slepend ritme.

Alan Sparhawk (gitaar/zang), Mimi Parker (minimale drumset) en bassist Matt Livingstone) hebben net zoals Dead Moon maar een paar vierkante meter nodig op het podium; gevolg: in het Concertgebouw een beperkt instrumentarium op een immens podium?

Sparhawk nam een hoofdrol in: hij drukte regelmatig de effectpedalen in van z'n gitaar, wat resulteerde in een metaalachtige klank, feedbackgeraas en noise, naast z'n repeterend intieme en spaarzaam gitaargetokkel; de diepe bas en de lome soms krachtige percussie vulden aan en pasten mooi in Lows muzikale landschap. Een gedempt donker lichtdecor ondersteunde de ingetogen, beklemmende of dreigende huiveringwekkende sound. In het eerste deel lag de klemtoon op nieuw materiaal. Het drietal zorgde voor een afwisselende aanpak; opener ?Sandanista? was meteen een schot in de roos: slowly startend, aanzwellen, het tempo opkrikken en forser klinken. Het sfeervolle ?Belarus? had een puike opbouw en een sterke samenzang Sparhawk - Parker. ?Dragonfly? op z'n beurt, klonk traag, intiem en broos.

Zoals bij The House of Love, eerden ze The Beatles & The Stones; Sparhawk liet zelfs de gitaardistortion eens los onder de breekbare zang van Mimi. Het melodieus meeslepende en pakkende ?Take your time?, maakt me extra nieuwsgierig naar de binnen de maand te verschijnen plaat.

Voor de aanvang van bekender materiaal, poogde Sparhawk in dialoog te treden met het publiek, wat niet evident bleek in dit immens concertgebouw. De muziek sprak voor zich: hij zette ?Death of a salesman? in, bepaald door z'n gitaargetokkel en stem. ?Violence? behield de rustige aanpak, maar ?Sunflower? en ?Pissing? kenmerkten een spannende, broeierige opbouw en wisten te beklijven. ?Laser beam? was een laatste herkenningspunt. ?Murderer? besloot de set.

In de bis liet Low het publiek eerst de vrije loop om songs aan te vragen: ?Munkey?, ?California?, ?Amazing grace?, ?Dinosaur act? en ?Over the ocean?. Maar Low koos zelf voor o.m. twee songs uit het `Trust' album ('02) nl. ?In the drugs? en ?Canada? waren mooi uitgewerkt met enig effectbejag à la Sonic Youth, en klonken snedig, fel en krachtig.

Low stond garant voor een afwisselende set: van intiem, traag opbouwend tot meer uptempo. We kijken alvast uit naar dat nieuwe album en hopen dat er een sterkere dialoog kan op gang komen.

Organisatie: Cactus Club @ Concertgebouw, Brugge - Music In Mind festival -

MIN info: tussen 14.02 en 24.02.07 organiseert Cactus Muziekcentrum vzw, ism Concertgebouw de tweede editie van het indoorsfestival 'MUSIC in MIND'.

'MUSIC in MIND' is een eigenzinnige, grensoverschrijdende duik naar de paaiplaatsen van de hedendaagse muziek. Een muziekhappening die letterlijk tot de verbeelding wil spreken, met een focus op acts die beschikken over een grote muzikale zeggingskracht en/of poëtisch gehalte. 'MUSIC in MIND' neemt de bezoeker op sleeptouw voor een atmosferische muzikale trip; van singer-songwriter over post-rock band tot dj of vj? stuk voor stuk acts met als raakpunt dat ze het publiek niet onbewogen laten. Het nieuwe Concertgebouw van Brugge wordt de knappe architectonische biotoop waarin 'MUSIC in MIND' optimaal moet kunnen gedijen, met concerten op de meest diverse locaties in de onderbuik van het gebouw. Programmatorisch spitst 'MUSIC in MIND' zich ten dele toe op acts die zich momenteel nog in de broeierige ondergrond van de muziek bewegen, maar die het verdienen om ook meer aan de oppervlakte te komen. Deze worden gecombineerd met een aantal ondertussen meer gevestigde waarden.



Guillemots

De fantastische muzikale wereld van Guillemots

Geschreven door
Guillemots, de band rond Fyfe Dangerfield, verbaasde midden vorig jaar met het debuut `Through the windowpane', die een paar songs van de eerder verschenen `From the cliffs EP' bevat. Muzikaal plaatje: ergens tussen Paul Simon, Jeff Buckley, Flaming Lips, Badly Drawn Boy en de `upcoming scene' van Arcade Fire en The Decemberists. Een rijkelijk geschakeerd romantisch geluid, die iets `niet van deze wereld' heeft, doet wegdromen en doet genieten van een `fantast' wereld. De roots van de bandleden is geïntegreerd: Dangerfield als Brit, een Schotse drummer, een Braziliaanse gitarist en een Canadese (contra)bassiste. Een bont gezelschap, aangevuld met blazersectie (trompet/klarinet).



Dangerfield, een enthousiast type, gezeten op grootvaders avondzit, was live grotendeels verscholen achter een pak elektronica-apparatuur. Hij liet z'n kunstjes krachtiger horen en goochelde met voicesamples en beats. Dangerfield creëerde een ontspannende sfeertje door z'n losse contacten met het publiek.

?Come away with me? was een sfeervolle inleider. De titelsong van de cd `Through the windowpane' was breder omlijst door Dangerfiels onschuldig, dromerige zang, z'n elektronisch vernuft, een opzwepende percussie, een subtiel gitaarspel, diepe bastunes en blazersectie; Het nieuwe ?Go away?, op hetzelfde elan, wordt een klassesong en was een eerste hoogtepunt. Het tempo werd hoog gehouden door het Flaming Lips getinte ?Made up lovesongs?, een heerlijk poppsychedica nummer. Intiem en donker klonk ?The sea out?. Het volgend nieuwe ?Big Dog? had een mix aan stijlen; pop, r&b, jazz en Arabische world ergens The Bee Gees, Tuxedomoon en Natacha Atlas. Prikkelend nieuw songmateriaal, dat halsreikend doet uitkijken wat de man in 2007 in petto zal hebben!

Guillemots zorgde voor een drive en een freakende groove op ?21st of May?, met een vleugje ska, en op ?She's evil?, met `80's wave, een gegoten soundtrack voor een horrorfilm, was er een glansrol weggelegd voor de gitarist. De meeste hitpotentie hadden het melancholische ?Annie, let's not wait?, ?We're here? en ?Last star? (terug een nieuw nummer!), leunend aan Badly Drawn Boy en Jeff Buckley.

?Trains to Brazil? en ?Sao Paulo? besloten de avond in grandeur; het zijn twee klassiekers op plaat en bevatten de versmelting van de nationaliteit van Guillemots: groovy en bedreven, rijkelijk georkestreerd, mooi uitgewerkt en een `world' ondertoon.

Dangerfield kwam solo terug, met een klein synthesizertje; Dangerfield zong en speelde als een herboren Buckley op ?The blue would still be blue?; het tokkelen op de synthesizer en z'n stem gaf ons kippenvel. Huiveringwekkend en pakkend!





Guillemots bood anderhalf uur uiterst genietbare songs, zonder verdere bis, want daar is hij niet echt aan; een afwisselende set, met een pak nieuwe, veelbelovende songs. Van een zogezegde tweede `moeilijke' plaat kan bij Guillemots geen sprake zijn; het is de bevestiging van de creativiteit, de kunde en de speelsheid van Dangerfield en de zijnen.

Organisatie: Cactus Club @ Concertgebouw Brugge - Music In Mind festival -

Zita Swoon

Een Oor- rn Oogstrelend concert

Geschreven door
Zita Swoon speelde voor twee uitverkochte concerten om de nieuwe plaat `Big City' voor te stellen; een warme, broeierige en freakende plaat, waarin een prominente rol is weggelegd voor toetsen en voor de backing vocals van de zusjes Gysel.

Zita Swoon, al zo'n tien jaar bezig, is live een belevenis en intrigeert keer op keer. Vorig jaar gaven ze een handvol intieme optredens als `BandinaBox' en waren ze als swingend, vrolijke bende op festivals; ?Love love love, Happy happy happy? is Stef Camils leuze geworden; eigenlijk het muzikaal geheel van dit hecht collectief.

Zita Swoon gaf en uiterst verzorgde, aanstekelijk set van ruim twee uur: heupwiegend, dansend als sfeervol en ingetogen. Ze lieten het publiek genieten van hun fijne, avontuurlijke combinatie van pop, funk, soul, latingroove en Balkan. Het spelplezier droop er van af; Het publiek heeft het geweten: Stef Camil en de zijnen stonden op scherp!

Ze grossierden in hun rijkelijk oeuvre, legden de klemtoon op de nieuwe plaat `Big City', en blikten, beperkter dan vroeger, terug naar de Moondog Jr periode. Stef Camil, Tom Pintens en de zusjes Gysel gaven de nummers kleur en dynamiek door de talrijke danspasjes. Hun entertainment werd sterk onthaald.

?Hey you whatshadoing?? opende swingend de set. ?Me & Josie on a Saturday night? zweepten ze op door de dubbele percussie. Het nieuwe ?I feel alive in the city? kreeg een hoempapa tint; na ?TV song? hoorden we een sfeervoller Zita Swoon op ?Everything is not the same?.

De songs in het Frans ?Intrigue?, ?Je range? en ?l'Opaque paradis? lieten een sterke indruk na. Een link met Arno en Jacques Brel was terecht.

?Thinking about you all the time? en ?Hot hotter hottest? krikte het tempo op. ?Disco? en ?Stamino? (in een totaal nieuw kleedje) was live een feest en een dansspektakel; een glansrol was weggelegd voor de toetsenist! Ze besloten met ?Big City? en ?..Maria?.

In de bis bleef de band de band op dreef; ze kwamen tweemaal terug. De Moondog songs ?Ice guitars? en ?Jintro & the great luna? hadden een mooie opbouw. Een intieme ?Josie? beklijfde en Morphine's donker dreigende ?The night? rondde de uitmuntende set af.

Een ?Oor-? en ?Oog?strelend kwalitatief sterk concert! Het is alvast een must om de band aan het werk te zien; afspraak tijdens `Les Nuits Bota' op 3 mei in het KC en op de zomerfestivals!

Tip Toe Topic, de twee persoons lofi band van Elko Blijweert en Saar v/d Leest, opende de avond. Op het HeavenHotel label van Rudy Trouvé, brachten ze dit jaar hun debuut uit. Het tweetal balanceerde tussen subtiliteit en experiment met gitaar, klarinet en synthi.Interessant tweetal!

Org: AB ism Live Nation

Johan Meurisse

Musiczine

!!!

!!! feestje

Geschreven door
!!! is een uitgebreid gezelschap uit de verschillende windstreken van de VS (De Westcoast en New York). Zij groeiden uit tot één van de opwindendste live acts binnen de punkfunk, en doen bands als The Rapture en Radio 4 verbleken. Zelfs een LCD Soundsystem wordt overtroffen.

Basisinstrumentarium (voor een leuke dansavond!): twee drumstellen, fijne gitaarloops, een diepe bas, blazers en elektronica zorgen voor een aanstekelijke, groovy, dansbare sound. !!! laat het ritme en de beats hun werk doen, regelmatig ondersteund door de (zeg)zang van Offer en Pugh die, als Woodstocksurvivals, zich laten meeslepen door de groove.

Ze brachten onlangs hun derde cd `Myth Takes' uit, die het party gevoel beklemtoonde.

Een !!! feestje moet je dus ondergaan. De band moest in het begin wat op dreef komen. ?Myth Takes? en ?All my heroes are weirdos? (de eerste twee songs van de nieuwe cd) openden de set, en net zoals op plaat klonken de songs directer. Maar vanaf het derde nummer klonk het zevental geolied en startte de fun: de twee hyperkinetische zangers zweepten het publiek op met snedige versies van ?Pardon my freedom en ?Dear can?, gekruid van een portie distortion en fuzz.

?Heart of hearts?, ?Must be the moon? en ?Hello? is this thing on?? waren absolute hoogtepunten; wat een dynamiek door de percussie, de gitaren, de elektronica en de schreeuwzang, die het geheel kracht bijzette. In ?Me & Giullani? overheerste de funk. De temperatuur steeg alvast...de speelsheid van op het podium zette zich over op een swingend, uitgelaten publiek; de songs vloeiden in elkaar over, wat een ware jamsessie betekende.



Ze traden een klein anderhalf uur op, onverwachts ietwat kort van het collectief. Maar so what, ze hebben ons een plezierig en weirdo avondje bezorgd!

Boogie Balagan was een Frans drietal, dat maar flauwtjes rock'n'roll speelde. De zanger probeerde tussen de nummers de aandacht te trekken met enkele grapjes en oerkreten. De band boeide écht onvoldoende. Zelfs een puike ?Hoochie Koochie Man? op het eind van de set, kon de eer niet redden. Een band op een motortreffen doet beter!

Organisatie: Agauchedelalune, Lille

The Killers

Muzikaal Killeroffensief

Geschreven door
Het uit Las Vegas afkomstige The Killers, onder Brandon Flowers, zijn een grootse band geworden. Hun meeslepende en stevige gitaarpop boeit, intrigeert en nestelt zich in elke vene. Het debuut `Hot Fuss' bood hits als ?Mr Brightside? en ?Somebody told me?. `Sam's Town' was meer afgelijnd en klonk ietwat bombastisch door toetsen en Flowers' zang. ?Bones?, ?Read my mind? en de `instant killer' ?When you were young?, de gebalde poprocksong bij uitstek, deed me meteen een tiental jaar jonger voelen, waren de smaakmakers van de cd!

The Killers evolueerden tot een populaire (doorsnee) Amerikaanse rockband, op plaat wat onevenwichtig, die live alvast standvastig klinken; na hun stop, vorig jaar in de AB, was het uitkijken naar het concert te Lille, gezien ze nu al drie succesvolle singles uithebben.



Het vijftal speelde een krachtige, gebalde en directe sound! De songs vlogen in een sneltempo voorbij.

Vooraan hoog op het podium was een bord Sam's Town genageld; het decor leek wel een glittersaloon met een pak lampjes en neonlights, en Brandon Flowers als de Henry Fonda van `Once upon a time in the West'.

The Killers putten afwisselend uit hun twee verschenen cd's, stelden zich muzikaal voor via een ?Enterlude, we hope you enjoy your show? en namen afscheid van het uiterst dankbare publiek met een ?Exitlude, it's good to have you with us? bepaald door piano en Flowers' vocals.

Hij entertainde het publiek en bood met z'n band een klein anderhalf uur stevige, subtiele en fijn uitgewerkte gitaarpoprock. Al bij de opener ?Sam's Town? werden we bedolven onder versnipperde glitterpapiertjes wat meteen voor een tof sfeertje zorgde. De hitbox was gestart: ?When you were young?, ?Bones? en ?Somebody told me? volgden. Het publiek genoot ervan en gaf een sterk onthaal.

Het tempo werd wat teruggeschroefd met een paar songs die poppier en opbouwend waren ?Jenny was a friend of mine?, ?Smile like you mean it?, ?Uncle Jonny? en het aanstekelijke ?When you read my mind?, kleurrijk door toetsen, als absoluut hoogtepunt; als outtro kreeg de song een fijn staartje op piano. ?Bling confession of a king? en ?Why I do keep counting? hadden wat meer bombast door piano, keyboards en Flowers' zang. ?Mr Brightside? besloot de set, werd luidkeels meegezongen en deed publiek en band heen en weer hotsen.

Er was nog een ruime bis van een vijftal songs, waaronder ?Shadowplay/this river is wild? die ze onderdompelden in `80's wave en dancebeats. De fijne popsongs ?For reasons unknown? en ?All these things that I've done? klonken overtuigend. De ?Exitlude? vormde het muzikaal dankwoordje.

The Killers stonden live op scherp, klonken snedig, raasden als een `Speedy Gonzales' door de songs en gaven kleur aan de songs door piano, toetsen en Flowers' performance.

Organisatie: FLP, Lille

De Schedelgeboorten

Beter dan ooit tevoren

Geschreven door
De Schedelgeboorten zijn al zo'n tien jaar bezig met muziektheater: kleinkunst en cabareteske pop van ogenschijnlijk kleine, onbelangrijke dingen in het leven, maar met dubbele bodems, humor, een vleugje maatschappijkritiek, rijm en woordspelingen. Samen met De Nieuwe Snaar en Kommil Foo de Vlaamse smaakmakers!

Wouter Van Lierde (zang), Rik Tans (gitaar/zang), Dann Van Rietvelde (drums) en Anton Janssens (toetsen) hebben een nieuwe productie klaar `Beter dan ooit tevoren'. Een klein anderhalf uur lang boeiden ze met leuke vondsten, fijne teksten en humoristische liedjes.

Vóór de aanvang waanden we ons in de hemel van de Paters van Chevetogne. Na enkele dreunende `70's orgelpartijen en een repeterend gitaarspel, kreeg van Lierde onmiddellijk de aandacht van het publiek met een `mexican wave'.

De capriolen van Van Lierde en de Nederlandstalige liedjes - van pop, rock, rock'n'roll en samba - waren eenvoudig, doeltreffend, lokten een glimlach uit en stemden tot nadenken.

De Schedelgeboorten boden een muzikale diversiteit van intieme en fijne songs.

Hoogtepunten waren hun ?Messias self made pakket? en de twee versies van ?Muizeken?, waarbij de vier heren vooraan op het podium als volleerde scouts, het nummer kracht bijzetten door hun stemmen.

`Beter dan ooit tevoren' put uit vele muzikale vaatjes en is aanstekelijke varieté, die imponeert en overtuigt. Ze leenden er alvast hun steentje bij dat alles nu misschien beter kan gaan!

Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen

Absynthe Minded

Verdiend loon naar werk

Geschreven door
Absynthe Minded, het vijftal onder zanger/componist Bert Ostyn, verbaasde een paar jaar terug met een fris originele sound van grillige pop, jazz, psychedelica, swing en Oost-Europese muziek, bepaald door een breed instrumentarium, en gedragen door de warm, melancholische zang van Ostyn. `Acquired Taste' was dan ook een sterk debuut van deze beloftevolle band.

Ze zijn nu toe aan de derde cd, na `New Day' in 2005, `There is nothing', om te zeggen dat de band veel in z'n mars heeft. Ze zijn gegroeid en hebben een subtiel uitgewerkt en verfijnd geluid, dynamisch, broeierig, sfeervol, dromerig en ingetogen, zonder écht afbreuk te doen van hun muzikale stijldiversiteit. Tja, een beetje zoals Zita Swoon muzikaal is geëvolueerd. Een band die onder elkaar op dezelfde golflengte zit?

Live lichtten ze vorig jaar al een tipje van de sluier, met een paar nieuwe songs (zie live review februari 2006, Zaal Racing, Gavere)

Ze brachten op gretige wijze een gevarieerde, afwisselende set. Ze startten met twee songs uit de vorige cd: het snedige, stevige ?Mary's Hotel? met een fors klinkende vioolpartij, gevolgd door het broeierig, intens bedreven ?New Day?, titelsong van de vorige cd. ?Ask me anything? had een `70's dwarrelend orgeltje en ?I wanna forget? klonk directer. Een krachtig begin! Gas werd teruggenomen op enkele ingetogen songs als ?I like you when you're sad? (kleur door mondharmonica en trompet!) en ?I'll be allright?.

Een terugblik naar hun debuut was er met het jazzy bebop getinte ?People of the pavement?. Een sterke indruk liet de band na, toen ze de akoestische gitaren bovenhaalden op het intieme ?It's all around you?.

De band trok een grilliger luik: Oost-Europese muziek, jazz en swing met songs als ?Pretty horny flow? , ?A great height? en ?I am a fan?. De groep werkte naar een hoogtepunt met de singles ?My heroics, part one? (de ?Mia? song van Gorki!) het dromerig, sfeervolle ?Plane song? en ?Stuck in reverse?, die een sterke opbouw had en mooi werd uitgesponnen. Een klassieker-in-wording en deapotheose, na een klein anderhalf uur.

De groep kon rekenen op een sterke respons en kwam terug voor een drietal songs: ?Silent song?, bepaald door gitaargetokkel en Ostyns emotievolle stem, het sfeervolle ?Your backdoor? en ?Let's be radical?, die het tempo omhoog krikte en avontuurlijk de afwisselende gig van deze grootse band-in-spé besloot. Verdiend loon naar werk!

I Do I Do, een viertal uit het Tieltse, heeft één van de leden van het oude Karate kunnen strikken. De groep bracht een fijne combinatie melodieuze poprock, americana en een vleugje postrock; de groep behield alvast de aandacht met hun broeierige gitaarpoprock.

Organisatie: De Zwerver, Leffinge, Leffingeleuren

Air

Air's midnightsummerdream

Geschreven door
Air, het Franse duo onder Jean-Benoit Dunckel en Nicolas Godin (beiden in het wit gekleed), ondernemen met de nieuwe cd `Pocket Symphony' een heuse Europese tournee. Het was van het Werchter festival, drie jaar terug, dat ik hen nog aan het werk zag, toen de cd `Talkie Walkie' verscheen.



Onder een pak elektronica, synthesizers, drums, gitaar en bas grossierde het Franse gezelschap (live met vijf) door hun oeuvre van tien jaar, gedurende zo'n anderhalf uur. Een betoverend, elegant en stijlvol geluid, lekker relaxt, chillend en wegdromend; de ideale soundtrack voor een `midnightsummer' zwoele, romantische avond, ondersteund door een sfeervol lichtdecor!

Grote afwezige: een ondergaande zon, strandzetels en een gekoelde cocktail, wat zo'n avondje compleet kon maken.

Het duo bracht een fijne afwisseling van gezongen (soms met vocoder) en instrumentale nummers; in de bis werd Charlotte Gainsbourg erbij gehaald (niet verwonderlijk na de samenwerking op `The virgin suicides' en op haar eigen plaat `5:55').

Het eerste uur was alvast uiterst rustig en relaxt. Het instrumentale, van Indiase invloeden, ?Radian? opende de set, gevolgd door de singles ?Venus?en ?Once upon a time?. Air creëerde een droomwereld op de oude ?Talisman? en ?Remember?, ?Run? (meerwaarde door de zwoele vocals) en ?Cherry blossom girl?, overtuigend door een sterke samenzang.

Vanaf ?People in the city? fonkelden de lichtjes op het podium; de elektronica en de fijne gitaarloops klonken forser; de zalvende beats klonken krachtig op ?Mer du Japon? en op het fijn opgebouwde, van drum'n'bass vervatte, ?Don't be light?. ?Left bank? liet Godins tintelende gitaarspel horen. ?Kelly watch the stars?, doorbraak single voor de band, klonk snedig, venijnig, en besloot de set na een uur.

De band kon rekenen op een sterke respons en kwam tweemaal terug. In het eerste deel van de bis waren er een tweetal songs, ?Beauty mark? en ?The operation?, onder de zwoele zang van Charlotte Gainsbourg, die nauw leunde aan de zang van haar moeder Jane Birkin. ?Sexy boy? stopten ze in een aangepast elektronicakleedje, wat het iets minder zwierig maakte. De kers op de taart tijdens de set was ?La femme d'argent?, openingssong van hun debuut `Moon safari', maar vaste afsluiter bij hun sets, waarbij we een staaltje elektronisch vernuft en `70's toetsen hoorden van Dunckel!

Air: de gekoelde muzikale cocktail, vóór, tijdens, na?bij valavond

Als support act trad een singer/songwriter aan, die intieme songs op akoestische gitaar en mondharmonica speelde. Maar tav Jack Savoretti, die enkele weken optrad als support van Corinne Bailey Rae, kon hij de aandacht van het publiek niet behouden. Z'n ingetogen nummers hadden net iets te weinig draagkracht om gedurende een klein half uur te boeien. De AB, iets te hoog gegrepen?

Organisatie: Live Nation

Pagina 307 van 309