Deap Vally - Girl Power!
Deap Vally, Hot Wax, Maria Iskariot
De Nederlandstalige rammelpunk van kersverse rockrally winnaars Maria Iskariot klonk een beetje onwennig en chaotisch, maar ook best wel spontaan en sympathiek. Alleszins een stuk sterker dan op hun EP tje ‘EN/EN’, een plaatje die gebukt gaat onder een te hoog Ketnet-gehalte. Of ligt gewoon aan het taaltje? Want in hun live act klonken de vocals eerder schreeuwerig en vooral ook onverstaanbaar.
Geen mens die merkte dat men hier eigenlijk in het Nederlands aan het zingen was, maar zo werd het Ketnet-gehalte tenminste uitgewist. Maria Iskariot rommelde bij momenten, maar het rockte tegelijkertijd. Punkrock, heet dat.
De drie pittige Britse dames van Hot Wax speelden potige noisy rock beïnvloed door Bikini Kill en Hole, of recentere bands als Dream Wife en Sprints. Het klonk verdomd stevig met een stel fikse gitaaruithalen, frontale punkvocals en een handvol sterke songs zoals bijvoorbeeld het bijzonder opwindende “Drop” en de geweldige kopstoten “Rip It Out” en “Treasure”. De meiden creëerden met zijn drieën een krachtige en kolkende sound, hier hebben we het laatste nog niet van gehoord.
Deap Vally is aan het einde van hun afscheidstournee met de integrale vertolking van hun eerste plaat ‘Sistrionox’ uit 2013, trouwens ook hun beste. Het duo heeft de plaat ook terug opnemen onder de naam ‘Sistrionix 2.0. Deap Vally Version’, naar eigen zeggen omdat het ding nu van hen is en niet van de platenmaatschappij. Daar hebben ze een punt. De nieuwe versie verschilt trouwens niet zoveel van het origineel en behoudt de scherpte, rauwheid en straight-forward rock.
Waarom het meidenduo (Lindsey Troy op zang/gitaar en Julie Edwards op drums) er een punt achter zet is ons een raadsel, maar dat het rock’n’roll leven niet zo goed combineert met fulltime moederschap heeft er natuurlijk veel mee te maken.
Het ‘Sistrionix’ album kreeg hier live alleszins de interpretatie die de plaat verdient, vettige en energieke garage-rock met soms een bluesy inslag binnen het gekende White Stripes concept. De songs kregen een extra adrenaline-injectie met de rauwe en soulvolle stem van Lindsey Troy, die ergens tussen Bette Davis en Janis Joplin hing. De splijtende riffs vlogen in het rond, de elektriciteit hing in de lucht, de gretige meiden waren geweldig op dreef. We noteerden straffe hoogtepunten als “End Of The World”, “Baby I Call Hell”, “Lies” en de smerige en soulvolle blues van “Six Feet Under”.
Na het ‘Sistrionix’ luik dook Deap Vally verder in hun backcatalogue, voor een tweetal songs werd de gitaar aan een roadie overhandigd (dan toch nog een man op het podium vanavond) en ging het er als het ware nog wilder aan toe met de noise-punkrock van het nieuwe “It’s My World” en het razende “Perfuction”.
Deap Vally zette er een definitief punt achter met een kolkend “Royal Jelly”, de beste song uit hun tweede album ‘Femejism’.
Dit was een stevig eerbetoon aan een fantastisch album en een mooi en jammer afscheid van een meidenband waar er eigenlijk veel te weinig van zijn. We gaan ze missen.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Deap Vally
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6082-deap-vally-31-05-2024.html?Itemid=0
Maria Iskariot
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6081-maria-iskariot-31-05-2024.html?Itemid=0
Hot Wax
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6080-hot-wax-31-05-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Whispering Sons – ‘The great calm’ op kruissnelheid
Whispering Sons en Mind Ray
Whispering sons sloot hun clubtour ‘en honneur’ af. Er werd in de goed uur durende set gefocust op het materiaal van het derde album ‘The great calm’. Net over de grens wisten ze het diverse publiek te charmeren met die donkere, gruizige, niet direct vrolijke postpunk/wave, die nu onderhuids extravert, luchtiger durft te zijn.
Whispering Sons laat postpunk horen vanuit de donkerste krochten van de new wave, een duistere sound die tot kunst wordt verheven. Die derde klinkt afwisselend in opbouw, mooi overtuigend, met spannend groovende, stevige gitaarpartijen en in schoonheid klinkende piano/keys. Verder is er die kenmerkende diepe bas en bezwerende, hitsende drums, ondersteund van de indringende, maar even diepe, donkere, ritmische praatzang van Fenne Kuppens , die nu meer podiumprésence heeft dan voorheen. Ze geeft elan en swing aan het materiaal door haar dynamiek en armbewegingen.
Hier wordt muzikaal een brug gemaakt van Joy Division, The Sound , naar Savages en Nick Cave door de groove van Gang Of Four en de donkere tunnel van The Chameleons, Interpol heen. Interessante referenties dus voor een kwintet die er momenteel zelf staat als een huis . Eén van onze talenten die wisten te bevestigen nadat ze 8 jaar terug de HRR prijs wegkaapten. Sommige leden wisselden van instrument op het nieuwe werk, wat het geheel ten goede kwam alvast.
Een vertrouwd geluid in die broeierige donkerte, dat een publiek van alle leeftijden aanspreekt, zeker de ouder(e) wordende zielen, jong van geest.
Opener is het intieme “BALM (after violence)” dat een mistroostig decor optrekt en een zekere verlatingsgevoel ademt door de sobere, verdwaalde pianotunes, de andere instrumenten vullen gestaag aan en de praatzang zweeft over het nummer. “Stand stiil” klinkt intens , dreigend en laat al deels die gekende repetitief groovende, slepende explosiviteit horen. Met de nieuwe single “Something good” zit het kwintet op het energieke spoor van deze derde plaat. “Dragging” durft nog iets verder te gaan met snedig, snijdend gitaarwerk.
Licht en duisternis , melancholie en opwinding , heupwiegend rockend gaan we gezwind door de set, het zit allemaal vervat in dat geluid van Whispering Sons.
Na deze rits nieuwe songs, is er de herkenbaarheid van oudjes “Heat” en “Hollow”. “Satantango” doet door de stuiterende electrotunes, bleeps en donkere wave Suicide heropleven .
Na dit boeiend half uur wordt regelrecht gekozen ‘The great calm’ in de spotlight te plaatsen, eerst met de meer sfeervolle “Poor girl”, “Cold city” en “Still disappearing”, die enkele handige eruptieve draaien kregen; dan extraverter door die rockende donkere groove , met de singles “The talker”, “Walking, flying” en “Surface” van de vorige ‘Several others’ van 2021. “Try me again” bouwde goed op in die dreigende spanning en zit in de pipeline om de volgende single te worden van het sterke ‘The good calm’. Een smaakmakende afsluiter dus.
De slepende gedrevenheid wordt verder gezet in twee puike bis van hun debuut ‘Image’ van 2018, nL “Alone” en “Waste”, die door d stroomstoten en de tempowissels de aandacht behielden en de warme respons ondersteunden.
De clubtour mag uiterst geslaagd genoemd worden . Whispering Sons weet hoedanook hun genre spannend, boeiend en leuk te houden. Het publiek werd gecharmeerd door een goed op elkaar ingespeelde band, die melancholie en dynamiek met elkaar verbond. Sjiek!
Punkier van aard waren Mind Rays. Het Gentse kwartet is al zo’n tien jaar bezig met een gebalde mengeling van garagerock en postpunk, strak, hoekig , toegankelijk als noisy . Power is het uitgangspunt van de korte, krachtige songs. De niewue EP ‘Mere vistors ‘ is er eentje die vertrouwd knalt! Onversneden rock’n’roll, met een energieke frontman! Stevig Vlaams bandje dus …
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de 4ad, Diksmuide, 15-02-24 @Kristof Acke
Whispering Sons – Whispering Sons blazen nieuw leven in hun sound (musiczine.net)
+ Pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5799-whispering-sons-06-03-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Jake La Botz - Pendelend tussen pop en rock'n’roll
Openers van dienst waren The Rusty Zippers uit Gent. Een duo bestaande uit Ed De Smul, die jaren actief was bij Ed & The Gators, en Tom De Poorter die je onder andere zou kunnen kennen van Little Kim & The Alley Apple 3. Achter die merkwaardige naam, The Rusty Zippers, hoef je trouwens niets te zoeken, de heren vonden het gewoon lekker klinken.
Vooraf werden een paar camera's gemonteerd zodat ze hun set konden opnemen. Goed idee want het geluid zat, zoals altijd in deze zaal, perfect. De twee brachten, gezeten op een stoel, stemmige en meeslepende americana. Ik vermoed dat alle songs uit de koker van Ed De Smul kwamen. De pure blues van Ed & The Gators heeft plaats moeten ruimen voor een verfrissend amalgaam van folk, blues en country. Beklijvend gezongen met die donkerbruine stem van hem, gestut door een voetdrum en af en toe wat opgeleukt met een streepje mondharmonica. De knappe songs werden verder mooi ingekleurd door een schitterende Tom De Poorter op zowel gitaar, mandoline als banjo en kregen daardoor ook meer body.
Als slot kregen we dan toch nog een cover gepresenteerd. Het werd een stomende versie van Blind Willie Johnsons "Nobody's fault but mine" met gesmaakte solo's op gitaar en mondharmonica.
Een boeiende set die echt wel wat langer had mogen duren dan het toegemeten halfuurtje.
Nadat hij wat rondhing in punkrock milieus en zelfs even in de jeugdcriminaliteit verzeilde leerde Jake La Botz (geboren in 1968) de blues kennen via de laatste bluesmannen uit het vooroorlogse tijdperk in Chicago, zijnde David ‘Honeyboy’ Edwards, ‘Homesick’ James en ‘Maxwell Street’ Jimmy Davis. Later begon hij door de VS te reizen om uiteindelijk in Hollywood te belanden waar hij dankzij Steve Buscemi een onwaarschijnlijke carrière als filmacteur startte. Het leverde hem rollen op in films zoals ‘Rambo’ maar ook een heroïneverslaving die hij uiteindelijk op zijn dertigste overwon. Naast muzikant en acteur is Jake La Botz ook nog eens een begenadigd schrijver en leraar somatische meditatie. Kortom, een bezig baasje die bovendien regelmatig in Europa komt touren. Zo zag ik hem al een paar keer op Roots & Roses en nu was hij dus te gast in de 4AD.
Jake La Botz koos ervoor om zich te laten begeleiden door een Europese groep en liet daarbij zijn oog vallen op Smokestack Lightnin' uit het Duitse Nürnberg. Een uitstekende keuze want Smokestack Lightnin' is één van de betere bluesgroepen die ik ken. De vier gedegen muzikanten deden hun job perfect. Bernie Batke op bas, Frank Schwab op drums, Axel Brückner afwisselend op gitaar en orgel terwijl Flo Kenner voor de tweede stem zorgde en zich voor de rest onledig hield met percussie-instrumenten als woodblock, claves, tamboerijn of maracas.
Jake La Botz opende zijn set met het heerlijk galopperende "Everybody got to fall down" en meteen kwamen zijn twee voornaamste kwaliteiten bovendrijven: zijn zoete, pretentieloze zang en zijn immer verfijnde gitaarspel. Bij het derde nummer verklaarde hij de dansvloer voor geopend en op de tonen van het bluesy "Hobo on a mystery train" verscheen warempel een danslustig koppel. De weg leek meteen wagenwijd open te liggen voor een weergaloos concertje …
Maar dat werd het net niet. De reden daarvoor lag enkel en alleen bij de songkeuze. Ik hoorde net iets te veel bijna pure popsongs. Niet dat die smakeloos klonken, maar vergeleken met rock-'n-roll nummers als "Damsel in distress" en "Shaken and taken", waarmee hij mijn hart liet smelten, vielen die toch te licht uit. Zijn laatste plaat, ‘Hair on fire’, waarvoor een huwelijk tussen muziek en meditatie aan de basis lag, is niet echt aan mij besteed. Die vreemde titel vond hij trouwens bij een gezegde uit het Boeddhisme: "men moet oefenen alsof je haar in brand staat". Niet dat alles kommer en kwel is op die plaat, dat nu ook weer niet. De titelsong en ""First McDonnel's on the moon" bleken live zelfs aan waarde te winnen. Maar het liefst hoor ik hem stijlen uit lang vervlogen tijden zich eigen maken zoals ook een Nick Waterhouse dat kan. En zulke nummers waren er toch in overvloed aanwezig zodat ik absoluut niet hoef te zeuren.
Organisatie: 4ad, Diksmuide
The Cavemen - Ranzige rock-'n-roll
The Cavemen + Killer Kin
Met twee groepen die pretenderen rock-'n-roll te spelen, The Cavemen en Killer Kin, hadden ze in The Pit's (waar anders?) een mooie double bill te pakken. Rock-'n-roll kent vele verschijningsvormen, zo bleek nog maar eens. Beide groepen pakten het op een nogal verschillende manier aan, maar het resultaat mocht er telkens zijn.
Killer Kin is een relatief nieuwe band (ontstaan in 2018) uit New Haven, Connecticut die vorig jaar een eerste titelloze lp uitbracht op Dead Beat Records. Inspiratie voor hun naam vonden ze bij Arthur ‘Killer’ Kane, bassist van de New York Dolls. Muzikaal moeten we het ook ergens in die richting zoeken. Naast de Dolls worden ook AC/DC, The Stooges, Dead Boys en zelfs Motörhead vaak vernoemd als invloeden. Ik hoorde vooral MC5, snoeiharde garagerock op het scherp van de snee. Met zanger Mattie Lea, die jammerlijk zijn broek vergeten was, had Killer Kin alvast een erg charismatische frontman in huis. Vanaf de eerste noten dook hij al het publiek in terwijl we hem enkele tellen later op de toog aantroffen. Tussen de nummers door bleef hij eindeloos ratelen ondanks een stem die compleet aan flarden gereten bleek. Veel kon ik uit die onstuitbare woordenvloed niet opmaken behalve dan dat hij niet erg hoog opliep met New York, wat nog zacht uitgedrukt is gezien de gebruikte krachttermen.
De groep had naast Lea nog een tweede opvallende verschijning in de rangen: de ravissante Chloe Rose, een ware rock chick op Flying V gitaar. Samen met haar partner Lea is ze ook verantwoordelijk voor alle nummers van de band. De overige drie leden van het gezelschap oogden wat minder spectaculair.
Toch was de rol van leadgitarist Brady ‘The Cat’ Wilson niet te onderschatten. Zijn, voor dit soort muziek, vrij cleane gitaarspel bleef me tot de laatste noot boeien. Op hun touraffiche beloofde Killier Kin ons ‘a giant dose of rock & roll’. Dat is misschien niet helemaal gelukt maar ze kwamen toch aardig in de buurt.
Intussen zijn The Cavemen qua populariteit ver voorbijgestoken door een gelijknamige highlife band uit Nigeria die sinds 2020 actief is. Maar dat zal onze favoriete garagerockers uit het Nieuw-Zeelandse Auckland waarschijnlijk worst wezen.
Vijf jaar na de vorige heeft de band eindelijk een nieuwe en uitstekende plaat uit: ‘Ca$h 4 Scrap’ (op Slovenly Recordings), misschien wel hun beste tot nu toe. Meteen ook een goeie reden om nog eens te touren en daarbij kon The Pit's uiteraard niet overgeslagen worden.
Net als een paar jaar geleden begonnen The Cavemen hun set met een nummer bestaande uit één enkele zin: "Who's gonna win the war". We kunnen alleen maar hopen dat deze song binnenkort overbodig wordt. Niet dat we The Cavemen meteen au sérieux moeten nemen. Optreden betekent voor hen nog steeds lol trappen middels luide, met bier doordesemde rock-'n-roll.
Zanger Paul Froggatt kon moeilijk onderdoen voor Mattie Lea van Killer Kin en koos zo ook al snel voor de toog als extra podium. Inmiddels is de groep kind aan huis in de Pit's en kon hij zowat de helft van de aanwezigen met de voornaam aanspreken wat het feestgevoel nog wat aanzwengelde. Want een feestje, dat werd het! Nieuwe prijsnummers als "Night of the demon" en "Personal WW III" werden afgewisseld met gekende anthems als "Boyfriend".
Compromisloze garagepunk die een aanslag pleegde op de nekspieren terwijl het rondspattende bier voor wat verkoeling zorgde. Een paar keer mocht gitarist Jack Beesley de vocals overnemen en dat deed hij uitermate sappig. Mocht de schorre strot van Froggatt het ooit begeven dan is de vervanging alvast verzekerd.
Naar het einde toe begonnen de micro's wat te sputteren terwijl de avondklok ervoor zorgde dat een bisnummer in laatste instantie werd afgeblazen. Maar dat maakte dit weergaloze festijn vol ranzige rock-'n-roll er niet minder op.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
Frankie & The Witch Fingers - Psych-rock op kruissnelheid
Frankie & The Witch Fingers + Hooveriii
Een kleine domper op de feestvreugde was de afzegging van de geweldige Australische punk’n’roll band COFFIN, iets waar wij nochtans naar uitkeken. Jammer, maar de vervanger maakte dat al snel goed. In laatste instantie werd Hooveriii opgetrommeld, een psych-rock band uit Los Angeles die we eerder dit jaar nog in dezelfde Aéronef als support act van Slift mochten meemaken.
Hun act van vanavond was toch alweer iets anders dan deze van een paar maanden gelden, vooral driftiger zeg maar. Hooveriii heeft immers ondertussen een nieuw album ‘Quest for Blood’ uitgebracht, eentje met oude opnames, demo’s en prille songs die nooit een release hebben gekregen. Dat hoorde je ook, het album klinkt redelijk primitief, lo-fi en punky en dat straalde ook meteen door in de set vanavond.
Met songs als “John’s Room”, “Quest For Blood” en “Ghouls” gaf Hooveriii zo een punky boost aan hun act. Daartussenin zaten nog een paar onvervalste psych-rocksongs als “Out Of Time”, “Can’t You Hear Me Calling”, “Electric Eyes” en “Bird On A Wire” waarin de band de gitaren meer de hallucinogene kant op stuurde. Dit alles resulteerde in een bijzonder sterke set van Hooveriii die ons heel nieuwsgierig maakt naar welke richting ze nu eigenlijk zullen uitgaan, want hun laatste reguliere album ‘Pointe’ van 2023 is toch meer aan de lichtvoetige kant terwijl hun présence vanavond vooral stevig doordenderde met straight in your face psych- en punkrock.
Qua energieboost moesten Frankie & The Witch Fingers al zeker niet onderdoen. Integendeel, het ging er hier nog wat straffer en heter aan toe. Deze jongens hebben qua geluid, beroering en intensiteit nogal wat gemeen met de al even energieke en wat ons betreft legendarische Osees. Dit is even driftig en wild. Let op, Frankie & The Witch Fingers zijn zeker geen copycats, ze hebben immers zelf een arsenaal aan geweldige songs die een clubzaal als de l’Aéronef kunnen binnenstebuiten keren.
Ze schoten al meteen raak met “Empire” uit die alweer fantastische nieuwe plaat ‘Data Doom’, de vaart zat er meteen in en dat zou gedurende het komende uur niet stoppen. Nog uit dat nieuwe album schitterden “Syster System” en een extatisch “Electricide”. De klassieker “Dracula Drug” uit ‘Zam’ (2019) was alweer een wonderlijk hoogtepunt, een song waarin Frankie & The Witch Fingers zich van al hun beste kanten lieten bewonderen met heerlijke tussenpozen en ronkende riffs, van hard naar ingetogen en terug. “Realization” en “Work” hielden er het razende tempo in, “Reaper” bracht dan weer iets meer subtiliteit in het hele gebeuren.
Snedige punk-rock en hoogst ontvlambare psych-rock, daarmee schitterde de band gans de avond, immer geweldig en bijzonder gedreven.
Als ultieme toetje kregen we nog een uitzinnige versie van de Stooges klassieker “I Wanna Be Your Dog”, een ideale afsluiter voor dit pittig en explosief concertje.
Organisatie: Aéronef, Lille
Villagers - Vertrouwde melancholie met duistere wendingen
Melancholische mijmering en een balans tussen warmte, romantiek en kille realiteit. Dit is in een notendop wat Conor O’Brien van Villagers ons serveert in ‘That Golden Time’ (2024). In deze zesde plaat diept hij zijn typische alternatieve folk verder uit met een eclectische en soms duistere sound. Een passage in de Ancienne Belgique was dus een logische zet om zijn nieuwe materiaal voor te stellen.
In een zeldzame opstelling met vooral zitplaatsen, nam Hamish Hawk de opwarming voor zijn rekening. De praatgrage en sympathieke Schot bracht zijn unieke folksongs, die vaak boeiende lyrics bevatten. Opener “Dog-Eared August” klonk als een rijkelijk beschilderd tafereeltje waarin Hawks unieke baritonstem al schitterde. De vroege muziekliefhebbers genoten merkbaar tijdens het glijdende “Bridget St. John”. Hawk was duidelijk in zijn element en bedankte ons in vloeiend Frans en Nederlands, waarna hij indrukwekkend zong in “Bakerloo, Unbecoming”. In een halfuurtje won hij heel wat zieltjes en bezorgde hij ons een meer dan geslaagd voorprogramma.
Onder een licht enge track en met de spots op de grote mot op de achtergrond, betraden O’Brien en zijn vier kompanen rustig het podium. Opener “Nothing Arrived” was meteen een verrassing en etaleerde het sterke muzikale geheel met de typerende stem van de Ier. Daarna was er veel ruimte voor nieuw materiaal met onder andere het duistere en wat vreemde “Truly Alone”, het gelaagde “First Responder” en het opwekkende “Brother Hen”. Al huppelend en met lang uitgesponnen vocals toonde de aanstekelijke frontman zijn goede humeur en enthousiasme.
Het nieuwe materiaal klonk soms ver van wat we gewend zijn van Villagers, maar dat bleek een succesformule in "That Golden Time". Ideaal om vervolgens “Everything I Am Is Yours” als publieksfavoriet gezwind en pakkend te brengen. “Pieces” moest qua overgave zeker niet onderdoen voor de langgerekte wolfkreten en de opzwepende muzikale uitspattingen van de drummer en de pianist.
Van dat gekletter gleden ze vlotjes naar het sterke “You Lucky One” dat ook een rustige, ingetogen tweede helft van de set inluidde. Innemendheid stond centraal in het pareltje “Courage” terwijl de lichte funk met altsaxofoon het vrolijke “So Simpatico” extra vulling gaf.
Als vreemde eend in de bijt klonk “No Drama”, maar het rode lichtspel en de duistere sfeer maakten het des te interessanter. Het publiek toonde zich al meermaals zeer dankbaar totdat “Twenty Seven Strangers” laaiend en enthousiast applaus losweekte.
O'Brien, die nog meer in zijn element zat, liet zijn stem nog eens de vrije loop in “Becoming A Jackal”, waarbij hij noten indrukwekkend lang aanhield. Tijdens “Waves” baadde de zaal in diepblauw licht en de licht elektronische met stevige rock-outro sloeg in als een stortgolf.
Een eigenzinnige maar geslaagde keuze in de encore met het nieuwe “Keepsake” en “Behind the Curtain” met opnieuw een freewheelende outro. De band kon zelfs tot het einde verrassen. Zo staken ze “Trick of The Light” in een volledig nieuw jasje dat nu eens sneller en funkier klonk.
Het nieuwe materiaal mag dan wel dieper en duister klinken, toch slaagde Villagers erin om een zeer uitgebalanceerd en aangenaam concert te brengen.
Setlist: Nothing Arrived - Truly Alone - First Responder - Brother Hen - That Golden Time - Everything I Am Is Yours - Pieces - You Lucky One - I Want What I Don’t Need - Courage - So Simpatico - No Drama - Twenty-Seven Strangers - Becoming A Jackal - The Waves - Keepsake - Behind That Curtain - A Trick of the Light
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun - Pendulum – Intens verbonden in uitersten
Accordeon speelster Sara Salvérius kon vorig jaar in Ha Concerts te Gent nog bekoren met haar toch wel zeer intens accordeon spel; toen als duo met de al even grote virtuoze Aino Peltooma. Lees gerust .
Voor haar nieuwste project 'Pendulum' gaat ze een samenwerking aan met het strijkkwartet 'Sun*Sun*Sun, met haar echtgenoot, vioolbouwer Pieter Goossens die speciaal voor dit project deze strijkinstrumenten heeft gebouwd.
In een zeer goed gevulde Sint-Remiguskerk, Ternat werd een voortdurende verbinding gemaakt van uitersten, waarbij de slinger - het Pendulum, van links naar rechts sloeg. 'Pendulum’ is dan ook een zoektocht waarbij Sara Salvérius & het strijkkwartet deze uitersten opzocht.
In de kerk zorgde Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun (****) ervoor dat die slinger naar de positieve kant draaide. Dat was al vanaf “And So it Begins” het geval. Haar bindteksten tussen de songs door waren gezapig, grappig, zelfs redelijk lang en hoedanook erg accuraat. Ze bedankte iedereen in de kerk uitvoerig en was vol lof sprak over haar man, haar kwartet en de entourage rond haar. Eén voor één virtuozen . Haar betoverend, melancholisch accordeonspel, deed ons vaak wegdromen. De klankentapijtjes van het strijkerskwartet waren pakkend. Toen de strijkers het alleen overnamen, klonk het erg emotioneel.
Prachtsongs waren alvast “Pendulum”, “Mother’s song” en “Aurora”. Wat een gelukzaligheid, Sara en haar kwartet hebben ons bijna twee uur lang in de ban gehouden, door die veelzijdige aanpak.
Ze wisten een boeiend verhaal te vertellen, een verhaal dat over Sara zelf kon gaan, haar medespelers of entourage, maar ook over iedereen die in de kerk aanwezig was. Songs als “Red Choral” en “Trapped in Sight” balanceerden tussen weemoed en vrolijkheid.
Na elke song was er een luid applaus. Op het eind veerde iedereen recht. “Ray Of Light” bezorgde ons een krop in de keel.
Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun kwamen even terug met de bis “Happy Songé, en titelsong bol positieve energie …
Muziek kan bijzonder helend werken. Sara Salvérius & het strijkkwartet Sun*Sun*Sun hebben ons diep geraakt en verbonden uitersten, goed genoeg om de slinger in positie vibes te doen omslaan …
Setlist: And So it Begins //Stratocumulus//Merode//Pendulum//Mothers' Song//In the Mean Time//Aurora//Januari 21//Red Choral//Trapped in Sight//Ray of Light//Happy Song
Pics homepag @Bart Vanoutrive
Organisatie: CC De Ploter, Ternat
Flat Earth Society – Ze brengen heden, verleden en de toekomst van jazz in een notendop
De bezieler en de programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij nu ook eindigen met een Belgische jazztopper.
In het kader van dat nakende afscheid bij De Casino, organiseerde Piet Breda een slotconcert met een gratis show van Flat Earth Society.
We hadden hierover reeds een fijne babbel, lees gerust ...
We waren uiteraard aanwezig op het concert zelf en ruim anderhalf uur met deze band heden, verleden en de toekomst van jazz in een notendop geserveerd.
Belgische jazz talenten samen op het podium samen zorgt voor vuurwerk … Zeg nu zelf, David Bovée (elektrische gitaar, zang & electronix), Peter Vermeersch (klarinet, zang & electronix), Mirko Banovic (elektrische bas), Kristof Roseeuw (contrabas), Peter Vandenberghe (keyboard en piano), Gert-Jan Dreessen (drums), Wim Segers (percussie en zang), Benjamin Boutreur (altsax), Michel Mast (tenorsax), Martí Melià (tenorsax), Bruno Vansina (baritonsax en fluit), Berlinde Deman (tuba en zang), Bart Maris (trompet), Pauline Leblond (trompet en zang), Peter Delannoye (trombone) en Marc Meeuwissen (trombone) … Eén voor één meesters die van een speciaal hout gesneden zijn. Het fijne aan Flat Earth Society (*****) is dat ze na ongeveer twintig jaar zichzelf nog steeds blijven heruitvinden, met een enorme speelsheid van gretige jonge wolven, het siert hen.
Een uitverkocht De Casino kreeg een golvende, groovende, aanstekelijke, dansbare jazzsound te horen van het brede instrumentarium, die kleur kreeg door de blazers en het percussiewerk. Verder tekenden de mannelijke als vrouwelijke zangpartijen die soulvol als funky aanvoelden. Wat een magie. Hier viel muzikaal nogal wat te beleven dus. Elkeen kwam in de spotlights, o.m. de sax- en trompetspelers die vooraan een solo kwamen spelen. Hoedanook elke schakel, elk instrument had z’n belangvolle waarde
Het publiek reageerde uitbundig op al die prikkeling, heupwiegde of maakte een danspasje. Verder was het ook gewoon ingetogen genieten, naast de feestelijke stemming.
De diverse aanpak sierde. Hij kreeg hier het perfecte -verdiende- afscheidsfeestje. Een bloedstollende finale en bis volgde door een Flat Earth Society , die net als z’n programmator het boeiende karakter van jazz onderstreepte.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6073-flat-earth-society-25-05-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Mould - Een band waar we het laatste nog niet van gehoord hebben
Fire Down Below + Mould + Columbarium
De Nederlandse band Mould stelde vorige zaterdag zijn debuutalbum ‘Pull & Repulsion’ voor in De Pit in Terneuzen (Nl). De band bestaat al enkele jaren, maar met het album – waar ze jaren aan gewerkt hebben tot elke song goed zat – zetten ze zichzelf nu heel duidelijk op de kaart van ‘all things slow & heavy’. Voor deze releaseshow hadden ze de Belgische bands Columbarium en Fire Down Below uitgenodigd.
Columbarium mocht openen en deed dat met veel allure. De vorige keer dat we deze Belgische doommetalband aan het werk zagen, was op hun eigen Carousel of Doom-avond in Waregem. De carousel of muzikale kermismolen bestond uit drie podiumplekken van drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat in het midden rondjes draait om alles te volgen. Een gedurfd concept en zeker een avond waar nog lang over gepraat zal worden.
In De Pit ging het er een heel stuk conventioneler aan toe: gewoon een leuke set met doom als hoofdbrok en dan nog een paar uitstapjes naar andere genres.
Vijf tracks kwamen uit het album ‘The Morbidious One’ en de zesde track op de setlist, “Longing And Regre”t, was een nieuw nummer voor de opvolger van dat album. Dat nieuwe album is al voor zowat de helft klaar. Het Belgische viertal verkeert in bloedvorm en het is nu zaak om die lijn door te trekken. “Longing And Regret” is alvast een goede aanzet daartoe. Columbarium was een prima opwarmer in De Pit en zowel de band als het publiek hebben ervan genoten.
Nu de zaal al wat op temperatuur was, mocht Mould overnemen. Er staan bij Mould vooral ervaren muzikanten op het podium en De Pit is vertrouwd terrein en dat merk je meteen. Het is dan ook gewoon jammer dat de start van het eerste nummer de mist in gaat omdat Jeska’s microfoonkabel losgekomen is. Maar daarna gaat er gelukkig niets meer verkeerd.
Het album ‘Pull & Repulsion’ – uitgebracht door het Belgische Polderrecords - werd integraal en in volgorde gebracht voor een volgelopen zaal met enthousiaste fans die smullen van de sludge en doom. Aan de setlist werd zelfs al een nieuw nummer toegevoegd. Deze “Sulphur” is overigens één van de meest intense tracks van de set. Op “Abort”, de laatste track van het album, zingt de dochter van gitarist Mark en frontvrouw Jeska een stukje mee en dat mag ze op het concert in De Pit nog eens overdoen. De twee tracks die op het album al konden bekoren, zijn ook live toppers: “To Control The Sky” en “Age of Obsidian”. Het publiek vroeg nog beleefd om een toegift, maar die kwam er niet.
Jeska is een leuke ontdekking als frontvrouw. Met een paar eenvoudige handgebaren neemt ze haar publiek op sleeptouw. Aangename vocalen, leuke bindteksten, staat heel matuur, een beetje mysterieus en met vertrouwen op een podium, … Dat laatste geldt trouwens voor zowat de hele band, met vooral Koen (bas) en Mark die met volle teugen staan te genieten. Enkel gitarist Juriën heeft nog best wat groeimarge inzake podium-attitude, maar zijn solo’s brengt hij wel vlekkeloos. Mould’s enthousiasme slaat over op het publiek en deze band lijkt daarmee helemaal klaar voor grotere feestjes als Desertfest, Dunk!fest of ArcTanGent.
De Belgische stoners van Fire Down Below mochten in Terneuzen aantreden als headliner en maakte die nominatie helemaal waar. Hun album ‘Low Desert Surf Club’ opende internationaal heel wat deuren, naar onder meer Duitsland (op Ripplefest) en Nederland (op Into The Void), en binnenkort kunnen ze daar nog een tweede keer Alcatraz in Kortrijk en hun eerste concert in de Verenigde Staten (op Planet Desert Rock Weekend) aan toe voegen.
De set van het Gentse viertal in Terneuzen bestond uit een paar klassiekers en veel nummers uit ‘Low Desert Surf Club’. Na “Red Giant” en “Ingnition” uit hun vorige album ‘Hymn Of The Cosmic Man’ volgden “Cocaine Hippo”, “Airwolf”, “Surf Queen”, “California” en “Mantra” uit het recente album. Bij California klapte het publiek spontaan het ritme mee en werd het refrein meegebruld. De vorige keren dat we Fire Down Below live zagen, werd bij “Dashboard Jesus” een extra drum in het publiek gezet waarop bassist Bert dan als extra drummer tekeer gaat. Deze keer bleven Bert en de extra drum op het podium en dat is toch een net iets andere beleving. Frontman Jeroen maakt dat goed door bij setafsluiter “The Last Cowboy” het publiek in te wandelen voor een wijdbeens gebrachte gitaarsolo.
De drie bands brachten in De Pit elk een interessante set voor een enthousiast publiek. Van Columbarium en Fire Down Below konden we dat vooraf al een beetje voorspellen, van Mould zijn we nu zeker dat ook die band een blijvertje is.
Organisatie: De Pit, Terneuzen
The Black Crowes - Straffe kraaien boven Brussel
Jim Jones is een ouwe rot in garagerockland, al sedert de jaren 90 maakt hij de meest vettige garagerock, eerst met de underground bands Thee Hypnotics en Black Moses, later met zijn eigen combo’s Jim Jones Revue, Jim Jones & The Righteous Mind en tenslotte Jim Jones All Stars.
Hij is trouwens een ouwe gekende van The Black Crowes, de derde plaat van Thee Hypnotics ‘The Very Crystal Speed Machine’ werd geproduced door Chris Robinson. Niet zomaar toeval dus dat Jim Jones hier nu als support act van The Crowes komt opdagen.
Met zijn All Stars voegt hij heel wat schwung toe aan zijn vuile rock’n’roll, en dat dankzij een lekker swingende band met onder meer twee saxofoonspelers. De All Stars laten met deze aanpak de songs een flink stuk zwieren en rollen, er zit met name heel wat vuur in bruisende rockers als “Parchman Farm” en “Troglodyte”. Zelfs “Run Run Run” van The Velvet Underground wordt in de swingpan gedraaid, en het klinkt prima. Stevige opwarmer, het publiek is klaargestoomd.
Na hun zeer gesmaakte doortocht eind 2022 in de Lotto Arena, waar ze ‘Shake Your Money Maker” integraal speelden, wisten we het al, The Black Crowes zijn weer helemaal alive and kicking. Met de stomende nieuwe plaat ‘Hapiness Bastards’ hebben ze daar nu een joekel van een uitroepteken bijgezet. Dit album is even sterk als die eerste twee fenomenale platen uit de jaren negentig, en dit is te merken in hun wervelende liveshow waar de nieuwe songs trots staan te schitteren tussen een hoop klassiekers.
Bij de meeste bands van hun generatie zakt de live show telkenmale ineen als er nieuwe nummers bovengehaald worden, maar bij The Black Crowes blijft de spanningsboog immer strak omdat die songs gewoon even vinnig en krachtig zijn.
Een stomend “Bedside Manners” steekt al onmiddellijk de lont aan het vuur en een geweldig rockend “Dirty Cold Sun” creëert een opwinding waar The Stones de laatste 20 jaar alleen maar konden van dromen.
Met de ultra hete rock’n’roll van “Thick and Thin” en de furie van “Twice As Hard” worden twee uiterst vitale oudjes van stal gehaald en die klinken feller dan ooit. Het nieuwe en overheerlijke “Cross Your Fingers” pakt naadloos de draad over, een heerlijke song met een bluesy intro die overgaat in een onsterfelijke riff, hier zit klasse en buskruit in.
“Thorn In My Pride” is vanavond de enige song die een lange jam uitvoering meekrijgt, en dat is net als vorig jaar in de Lotto Arena wederom een bruisend hoogtepunt waarop Chris Robinson een borrelend potje mondharmonica speelt en waarin broertje Rich zijn slide gitaar naar wonderlijke hoogtes stuurt. De bijzonder kwieke Chris Robinson is trouwens gans de avond ook bijzonder goed bij stem, zijn rauwe soulvolle vocals zijn snediger dan ooit. De Soulsong “Oh Josephine” wordt zo naar een hoger niveau getild, op de plaat ‘Warpaint’ (2008) is dit maar een matig ding, maar live schittert het door de uitmuntende zanger en bovendien mondt het uit in een spetterende gitaarapotheose. De soul blijft nog langer in de lucht hangen met de onvermijdelijke en immer splijtende Otis Redding cover “Hard To Handle” en met een wondermooi “She Talks To Angels”.
The Black Crowes worden dan nog eens geruggesteund door twee bevallige en diep gedecolleteerde backgroundzangeressen die het geheel er nog wat soulvoller en warmer op maken.
Enkel bij “Soul Singing” blijven we een beetje op onze honger zitten. Niet omdat de song hier slecht gespeeld wordt, verre van, maar omdat we weten stiekem hopen dat The Black Crowes “Soul Singing” hier alweer zouden laten ontsporen in een hemelse jam zoals de versie op het fantastische live album ‘Freak’n’Roll into The Fog’, wat ze helaas niet doen. Geen nood, het is de flitsende nieuweling “Flesh Wound” die het tempo opschroeft om uiteindelijk te landen in een extatische finale met de kleppers “Jealous Again” en “Remedy”, kanjers die hier in hun volle glorie neergezet worden en de AB compleet uit zijn dak laten gaan.
The Black Crowes stappen er uit met een potje onvervalste en retestrakke rock’n’roll, Chuck Berry’s “Carol”. Er uitgaan met een knal, heet dat.
Organisatie: Live Nation
Faye Webster - Innemend, maar mist wat sprankel
Als een nobele onbekende timmert Faye Webster gestaag aan haar singer-songwriters carrière. De nog maar 23-jarige uit Atlanta, VS, kwam enkele maanden geleden met "Undressed at the Symphony" (2024) op de proppen. Op haar vijfde (!) plaat pakt ze uit met rijke instrumentatie, meer laagjes maar vooral dezelfde oprechte emotievolle songs. Een geslaagd recept dat hopelijk ook zo aanvoelde tijdens haar passage in de Botanique.
De goed gevulde Orangerie kon zich eerst plezieren aan Benét. De Amerikaan, die met trots zijn identiteit als transman uitdraagt, bracht een joviale en bondige set. Zijn lichte singer-songwriter folk klonk in “Can’t Help Myself” zeer innemend en licht breekbaar. In “Being a Demon” was de zang met lichte korrel glashelder en indrukwekkend. Ook het vleugje Bossanova in “Push Me Away” en “I Wonder” was de moeite waard. Naast de sterke muziek blonk Benét vooral uit in eerlijke en heerlijke bindteksten, waardoor hij met sprekend gemak een heleboel nieuwe volgers heeft gewonnen.
Het brede podium van de zaal werd volledig ingenomen door Faye Webster en haar vierkoppige band. Als extra vulling was er een groot opgeblazen grijze buste van Faye zelf, die ruim de achtergrond innam. Het rustige begin met “But Not Kiss” swingde goed door met snedige gitaar hooks en de golvende lap steel. Webster leek duidelijk op haar gemak toen haar fans meezongen. Ook het nieuwe “Wanna Quit All the Time” en “Thinking About You” gaven een sterk gevoel dat deed denken aan Alex G. of Cass McCombs.
Het nieuwe materiaal werd goed ontvangen door de concertgangers, maar pas met “Right Side of My Neck” leek iedereen echt gesmolten. De vele fans gingen zelfs wild, zongen mee en legden het hoogtepunt graag vast met hun smartphones. Tijdens het iets minder strakke “Better Distractions” bleek Webster goed in haar sas door even bij elk van haar backing muzikanten te gaan staan. “Kind Of” was muzikaal sterk met de strakke lap steel-solo en de vertragende muisstille outro. Niet alles was rustige folkmuziek, want invloeden van soul met een passende saxofoon-solo primeerden in “A Dream With a Baseball Player”. Of nog “Lego Ring” met de ronkende distorted bas, de gezwinde tempowisselingen en de groovy solo van de ervaren drummer.
Wat er met kop en schouders bovenuit stak, was publiekslieveling “Jonny”. Even ging Webster, deze keer zonder gitaar, op wandel om ook het publiek te laten meezingen. Om vervolgens nog wat melancholie te creëren aan de piano met een ijzersterke monoloog. Het monotone “Lifetime” brak die spanning wat, maar de vioolpartij in “In a Good Way” deed ons allemaal weer opveren. Nog voor het slotnummer baadde het duet “Feeling Good
Today” iets te veel in autotune vocals, maar dat deerde niet om in schoonheid te eindigen met het heerlijke “Kingston”. De gemeende groepsknuffel met de bandleden, Benét en zijn entourage was een leuke afsluiting van een degelijk en gezellig concert.
Setlist: But Not Kiss - Wanna Quit All the Time - Thinking About You - Right Side of My Neck - Better Distractions - Kind Of - A Dream With a Baseball Player - I Know I'm Funny haha - Lego Ring - Jonny - Lifetime - In a Good Way - He Loves Me Yeah! — Feeling Good Today – Kingston
Organisatie: Botanique, Brussel
Florry - Freaked-out countryrock in een gedecimeerde bezetting
Net als een paar weken geleden in The Pit's klopte ook hier een naam op de affiche niet. Dit keer betrof het echter geen foutje van de organisatie. De aangekondigde Vito vond er niets beters op dan enkele dagen voor dit optreden zijn naam definitief vaarwel te zeggen om voortaan als Victoria Pax door het leven te gaan. Deze transformatie van de sympathieke Gentse Oostendenaar Vito Dhaenens, nog steeds de zoon van Dirk Dhaenens (Derek & The Dirt), veroorzaakte niet meteen een grote muzikale koerswijziging. Hoewel hij laconiek beweerde enkel songs te spelen uit een twee dagen eerder in zeven haasten opgenomen nieuwe plaat, klonk zijn muziek toch heel vertrouwd in de oren. Nadat hij eerst zijn schoenen uittrok begon hij in opperste concentratie zijn set met een sober, ingetogen nummer. Niet onaardig maar dat kon niet beletten dat mijn aandacht voortdurend wegglipte en ik maakte me al op voor een lastig halfuurtje. Maar vanaf het tweede nummer greep hij me onverwacht en definitief bij de kladden. De verrassend melodieuze songs klonken nu een stuk krachtiger. De eenvoudige begeleiding op akoestische gitaar liet alle ruimte om zijn erg wendbare stem in volle glorie te laten schitteren. Bovendien wist hij ons nog eens te verbazen door een behoorlijk lang stuk te fluiten.
Op zijn eentje hield een imponerende Victoria Pax het anders soms wel rumoerige publiek in De Zwerver muisstil. Iets wat Florry daarna niet zou lukken.
Florry is een zevenkoppig gezelschap uit Philadelphia dat vorig jaar met ‘The holey bible’ een uitstekende tweede plaat maakte die in mijn eindlijstje belandde. Florry is vooral ook het vehikel van Francie Medosch die als tiener begon met het ineenknutselen van depressieve slaapkamer indierock maar uiteindelijk dankzij oude favorieten als Neil Young en Gram Parsons een totaal andere richting insloeg.
Medosch was niet langer depressief en de muziek op ‘The holey bible’ liet zich nog het best omschrijven als onstuimige freaked-out countryrock.
Maar in hoeverre was dit wel Florry die we te zien kregen in Leffinge? Francie Medosch (akoestische gitaar, mondharmonica) had enkel John Murray (gitaar, pedal steel) meegebracht. Geen viool, extra gitaar, bas,drums of tweede stem dus. Een flinke aderlating maar de songs van ‘The holey bible’ waren duidelijk sterk genoeg om dit te overleven. Het pittige "Drunk and high" met heerlijke regels als "Well, the show was good and the beer was cheap", de zwijmelende country van "Cowgirl giving" met een jankende mondharmonica en de afsluiter, het twangy "Take my heart" bleken ook in deze afgeslankte versies onverwoestbaar. Misschien niet echt de onstuimige countryrock zoals op de plaat maar zeker even meeslepende rokerige americana. Het bleef dan ook wat onbegrijpelijk waarom het duo het bij die drie nummers hield.
Blijkbaar vonden ze het niet nodig om hun laatste plaat, die ze trouwens niet bij hadden, te promoten. Voor de rest hoorden we vooral nieuw werk, waarvan "California", dat op de volgende plaat zal prijken, eruit sprong en enkele oudere songs die ik niet meteen kon thuiswijzen.
Uit hun eerste plaat, "The Fall", uit 2021 meen ik zelfs niets gehoord te hebben. Wel vielen er een paar opmerkelijke covers te noteren. Eerst kregen we "Speed of the sound of loneliness" van John Prine, die ze ‘the best’ vonden. Geen onvergetelijke uitvoering maar het blijft natuurlijk een schitterende song.
Even later kondigde Medosch een nummer van Bob Dylan aan waarop iemand uit het publiek suggereerde om het met zijn allen mee te zingen. De man zal waarschijnlijk wat bedrogen zijn uitgekomen, want ik denk dat er bitter weinig mensen waren die het nummer kenden. Ik ook niet trouwens, maar gelukkig had ik in mijn onmiddellijke omgeving een Dylan expert die me wist te vertellen dat het hier "Tell ol' Bill" betrof, een nummer dat his Bobness ooit schreef voor de film ‘North Country’.
Ondanks de beperkingen en het gemis van nummers als "Hot weather" en "Cowgirl in a ditch" wisten een ontwapenende Francie Medosch, die niet te beroerd was om een net gestarte song te onderbreken om eens flink te boeren, en haar kompaan een gesmaakte set neer te poten.
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Brant Bjork Trio - Potige desertrock
Brant Bjork Trio + Monkey3
Monkey3, dat is Pink Floyd in stonerspace, zeker met hun laatste album. Wie als intro “Welcome To The Machine” door de boxen laat knallen, windt er geen doekjes wie de inspiratiebron is. Nu is Monkey3 gelukkig niet de zoveelste tribute band. Integendeel, de Zwitsers hebben wel degelijk een eigen unieke sound ontwikkeld op de 9 knappe albums die ze al bij mekaar gespeeld hebben.
Vanavond starten ze vanuit Pink Floyd, trekken er mee richting Space, pluggen er de gitaar in, zetten de effectenpedalen in overdrive, voegen een vette laag psychedelica toe en laten dan het boeltje draaien. Dat resulteert in een geestrijke en volledige instrumentale trip met muzikale hoogstandjes, stomende riffs, golvende keyboards en gitaarsolo’s die met Earthless op kamp gaan. Volledig ons ding.
Brant Bjork is een dinosaurus in Stonerland, als drummer van het legendarische Kyuss heeft hij mee de lijnen uitgezet van het genre, en sedertdien is hij immer bedrijvig gebleven in het stonermilieu als lid van onder meer Fatso Jetson, Fu Manchu, Mondo Genreator, Ché en Vista Chino. Daarnaast heeft hij sedert eind jaren negentig zo een slordige 15 soloplaten gemaakt, en die zijn allemaal de moeite waard.
Het is vooral uit die rijkelijke solo albums dat hij vanavond put. Potige desertrock zonder al te veel uitweidingen. Je zal Brant Bjork niet betrappen op minutenlange solo’s of eindeloze songs.
Als gitarist zet hij een vette sound neer met heerlijke en vaak zompige riffs. Als zanger heeft hij zo zijn beperkingen, maar dat zit de songs niet in de weg, die zitten immers strak in het vel zonder daarom loeihard tegen de muren te knallen, dit is geen metal.
De prille Kyuss sound is uiteraard nog altijd ergens aanwezig, maar Brant Bjork is niet het soort muzikant die wil teren op die succesvolle sound uit het verleden. Hij creëert hier, met een stevige ritmesectie in zijn rug, een potig en ronkend geluid waarmee hij in anderhalf uur de Casino onder zijn veren krijgt.
Stomend concertje van deze ervaren rot.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme
Stef Kamil Carlens & The Swoon
Een vlakke loopbaan is niet besteed aan een muzikale kameleon als Stef Kamil Carlens. Na twee eerder ingetogen singer-songwriter albums én zijn lockdown project met The Gates Of Eden waarmee hij Bob Dylan op een soulvol eerbetoon trakteerde laat de Antwerpenaar nu de funkateer in zich los. Op het nieuwe album ‘Be Who You Wanna Be’ mag er dus al eens gedanst worden, het liefst voor een spiegel waarin het publiek een maatschappijkritische blik op de wereld kan werpen.
Daags na de langverwachte release van hun kersverse worp stonden Stef Kamil Carlens & The Swoon al in vol ornaat te blinken op de planken van de Gentse Ha Concerts. Een nieuwe bandnaam die toch vertrouwd in de oren klinkt, net zoals een paar van de klasse muzikanten die Carlens op diens nieuwe tour vergezellen. Na de eerste paar nummers werd meteen duidelijk wie dé nieuwe sterkhouder van dienst is. Niemand minder dan Arno’s boezemvriend en voormalige muzikale spitsbroeder Mirko Banovic liet zijn mighty bass zodanig lekker rollen en stuiteren dat we hem ervan verdenken een grote Chic fan te zijn. Quasi op zijn ééntje vormde hij de ruggengraat van een eclectische set waar funky escapades en melancholische downtempo vibes naadloos in elkaar overliepen.
Zei daar iemand ‘eclectisch’? De broeierige opener “Bombo” katapulteerde ons ineens 30 jaar terug in de tijd, toen Carlens & co vermomd als Moondog Jr. nog op een dieet leefden van Dr. John’s voodoo funk gekruid met wat avant-garde blues uit het receptenboek van Captain Beefheart. Of wat te denken van de daaropvolgende zwoele dub reggae versie van de Zita Swoon classic “I Feel Alive In The City” die zo leek weggelopen uit de Black Ark studio van Lee ‘Scratch’ Perry.
Na nog een tweede opwarmertje uit de Zita Swoon back catalogue “Still Half My Friend?” werden de spotlights dan eindelijk gericht op het nieuwe album. Hierbij heeft Carlens niet enkel oog voor zijn eigen schrijfsels, maar ook die van zijn muzikale helden. Zo kreeg Alain Bashung’s “C’est Comment Qu’on Freine” een hoekig spacefunk jasje aangemeten waar ook een 80ies band als Shriekback al eens mee op straat kwam. Wie funk zegt komt vroeg of laat ook uit bij His Purple Highness. Het bijna vergeten Prince hitje “The Future” uit de soundtrack van Tim Burton’s ‘Batman’ film (’89) werd naar onze bescheiden mening moeiteloos overtroffen in de groovy funkrock versie van The Swoon. Jammer genoeg verandert niet elke song die Carlens aanraakt eensklaps in goud. Dez Mona’s “Suspicion”, de derde en laatste cover vanop de nieuwe plaat, blijft na de eerste paar luisterbeurten toch futloos klinken en kreeg ook live het niet voor elkaar om het meesterlijke origineel van zijn stadsgenoten te doen vergeten.
Geen idee of het lag aan valse bescheidenheid of aan een overdreven gevoel van introvertie, maar opvallend was wel dat Carlens zelf met geen woord repte over zijn eerste album met eigen materiaal in vijf jaar tijd. Dat hoefde ook niet, want in tal van zijn nieuwe songs steekt een niet mis te verstane boodschap. Onderwijzers en bankiers slaan jong en oud om de oren met regeltjes, en als het even tegen zit, sancties. Lead single “Walk On Red, Stop On Green” is naast een funky oorworm ook een niet mis te verstane uitnodiging tot een non-conformistische tegenreactie. De anders zo introverte Antwerpenaar voerde zijn protest nog verder op tijdens de furieuze album afsluiter “So Much Love”, een grillige brok electro funk die eigenlijk niet eens had misstaan op de jongste worp van, jawel, dEUS. ‘Fuck politics/Your dirty scams and dirty tricks/There is no progress to be made in the selfish way you operate!’: een treffender lijflied kunnen de naar schatting half miljoen Belgen die als ‘De Afgehaakten’ de politiek de rug hebben toegekeerd zich niet wensen.
Omdat je nu eenmaal meer indruk maakt als je samen op de barricaden staat ,vond Carlens het geen moeite om ook wat laidback songs in de set te smokkelen die een ode zijn aan vriendschap en verbondenheid. “Love Me Like A Prayer” en “Take A Little Time” kabbelen rustig en onopgemerkt voorbij wanneer je thuis het nieuwe album beluistert, maar kwamen live een pak beter uit de verf eens de frontman in zijn flashy roze pak naar crooner modus overschakelde.
De eigenzinnige Antwerpenaar liet een dozijn aan crowd pleasers en radiohits links liggen en koos moedig voor de Zita Swoon deepcut “JosieWitchGirl” als afsluiter. Niet de groovy funk maar de rauwe blues kreeg vanavond dus het laatste woord. Maar ach, gedaantes en genres zijn louter bijzaak.
Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.
Neem gerust een kijkje naar de pics naar de set @De Casino, Sint-Niklaas op 15 mei 2024 @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6060-stef-kamil-carlens-15-05-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Ha Concerts ism Democrazy, Gent
Nederlands 
Français 
