Florry - Freaked-out countryrock in een gedecimeerde bezetting
Net als een paar weken geleden in The Pit's klopte ook hier een naam op de affiche niet. Dit keer betrof het echter geen foutje van de organisatie. De aangekondigde Vito vond er niets beters op dan enkele dagen voor dit optreden zijn naam definitief vaarwel te zeggen om voortaan als Victoria Pax door het leven te gaan. Deze transformatie van de sympathieke Gentse Oostendenaar Vito Dhaenens, nog steeds de zoon van Dirk Dhaenens (Derek & The Dirt), veroorzaakte niet meteen een grote muzikale koerswijziging. Hoewel hij laconiek beweerde enkel songs te spelen uit een twee dagen eerder in zeven haasten opgenomen nieuwe plaat, klonk zijn muziek toch heel vertrouwd in de oren. Nadat hij eerst zijn schoenen uittrok begon hij in opperste concentratie zijn set met een sober, ingetogen nummer. Niet onaardig maar dat kon niet beletten dat mijn aandacht voortdurend wegglipte en ik maakte me al op voor een lastig halfuurtje. Maar vanaf het tweede nummer greep hij me onverwacht en definitief bij de kladden. De verrassend melodieuze songs klonken nu een stuk krachtiger. De eenvoudige begeleiding op akoestische gitaar liet alle ruimte om zijn erg wendbare stem in volle glorie te laten schitteren. Bovendien wist hij ons nog eens te verbazen door een behoorlijk lang stuk te fluiten.
Op zijn eentje hield een imponerende Victoria Pax het anders soms wel rumoerige publiek in De Zwerver muisstil. Iets wat Florry daarna niet zou lukken.
Florry is een zevenkoppig gezelschap uit Philadelphia dat vorig jaar met ‘The holey bible’ een uitstekende tweede plaat maakte die in mijn eindlijstje belandde. Florry is vooral ook het vehikel van Francie Medosch die als tiener begon met het ineenknutselen van depressieve slaapkamer indierock maar uiteindelijk dankzij oude favorieten als Neil Young en Gram Parsons een totaal andere richting insloeg.
Medosch was niet langer depressief en de muziek op ‘The holey bible’ liet zich nog het best omschrijven als onstuimige freaked-out countryrock.
Maar in hoeverre was dit wel Florry die we te zien kregen in Leffinge? Francie Medosch (akoestische gitaar, mondharmonica) had enkel John Murray (gitaar, pedal steel) meegebracht. Geen viool, extra gitaar, bas,drums of tweede stem dus. Een flinke aderlating maar de songs van ‘The holey bible’ waren duidelijk sterk genoeg om dit te overleven. Het pittige "Drunk and high" met heerlijke regels als "Well, the show was good and the beer was cheap", de zwijmelende country van "Cowgirl giving" met een jankende mondharmonica en de afsluiter, het twangy "Take my heart" bleken ook in deze afgeslankte versies onverwoestbaar. Misschien niet echt de onstuimige countryrock zoals op de plaat maar zeker even meeslepende rokerige americana. Het bleef dan ook wat onbegrijpelijk waarom het duo het bij die drie nummers hield.
Blijkbaar vonden ze het niet nodig om hun laatste plaat, die ze trouwens niet bij hadden, te promoten. Voor de rest hoorden we vooral nieuw werk, waarvan "California", dat op de volgende plaat zal prijken, eruit sprong en enkele oudere songs die ik niet meteen kon thuiswijzen.
Uit hun eerste plaat, "The Fall", uit 2021 meen ik zelfs niets gehoord te hebben. Wel vielen er een paar opmerkelijke covers te noteren. Eerst kregen we "Speed of the sound of loneliness" van John Prine, die ze ‘the best’ vonden. Geen onvergetelijke uitvoering maar het blijft natuurlijk een schitterende song.
Even later kondigde Medosch een nummer van Bob Dylan aan waarop iemand uit het publiek suggereerde om het met zijn allen mee te zingen. De man zal waarschijnlijk wat bedrogen zijn uitgekomen, want ik denk dat er bitter weinig mensen waren die het nummer kenden. Ik ook niet trouwens, maar gelukkig had ik in mijn onmiddellijke omgeving een Dylan expert die me wist te vertellen dat het hier "Tell ol' Bill" betrof, een nummer dat his Bobness ooit schreef voor de film ‘North Country’.
Ondanks de beperkingen en het gemis van nummers als "Hot weather" en "Cowgirl in a ditch" wisten een ontwapenende Francie Medosch, die niet te beroerd was om een net gestarte song te onderbreken om eens flink te boeren, en haar kompaan een gesmaakte set neer te poten.
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Brant Bjork Trio - Potige desertrock
Brant Bjork Trio + Monkey3
Monkey3, dat is Pink Floyd in stonerspace, zeker met hun laatste album. Wie als intro “Welcome To The Machine” door de boxen laat knallen, windt er geen doekjes wie de inspiratiebron is. Nu is Monkey3 gelukkig niet de zoveelste tribute band. Integendeel, de Zwitsers hebben wel degelijk een eigen unieke sound ontwikkeld op de 9 knappe albums die ze al bij mekaar gespeeld hebben.
Vanavond starten ze vanuit Pink Floyd, trekken er mee richting Space, pluggen er de gitaar in, zetten de effectenpedalen in overdrive, voegen een vette laag psychedelica toe en laten dan het boeltje draaien. Dat resulteert in een geestrijke en volledige instrumentale trip met muzikale hoogstandjes, stomende riffs, golvende keyboards en gitaarsolo’s die met Earthless op kamp gaan. Volledig ons ding.
Brant Bjork is een dinosaurus in Stonerland, als drummer van het legendarische Kyuss heeft hij mee de lijnen uitgezet van het genre, en sedertdien is hij immer bedrijvig gebleven in het stonermilieu als lid van onder meer Fatso Jetson, Fu Manchu, Mondo Genreator, Ché en Vista Chino. Daarnaast heeft hij sedert eind jaren negentig zo een slordige 15 soloplaten gemaakt, en die zijn allemaal de moeite waard.
Het is vooral uit die rijkelijke solo albums dat hij vanavond put. Potige desertrock zonder al te veel uitweidingen. Je zal Brant Bjork niet betrappen op minutenlange solo’s of eindeloze songs.
Als gitarist zet hij een vette sound neer met heerlijke en vaak zompige riffs. Als zanger heeft hij zo zijn beperkingen, maar dat zit de songs niet in de weg, die zitten immers strak in het vel zonder daarom loeihard tegen de muren te knallen, dit is geen metal.
De prille Kyuss sound is uiteraard nog altijd ergens aanwezig, maar Brant Bjork is niet het soort muzikant die wil teren op die succesvolle sound uit het verleden. Hij creëert hier, met een stevige ritmesectie in zijn rug, een potig en ronkend geluid waarmee hij in anderhalf uur de Casino onder zijn veren krijgt.
Stomend concertje van deze ervaren rot.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme
Stef Kamil Carlens & The Swoon
Een vlakke loopbaan is niet besteed aan een muzikale kameleon als Stef Kamil Carlens. Na twee eerder ingetogen singer-songwriter albums én zijn lockdown project met The Gates Of Eden waarmee hij Bob Dylan op een soulvol eerbetoon trakteerde laat de Antwerpenaar nu de funkateer in zich los. Op het nieuwe album ‘Be Who You Wanna Be’ mag er dus al eens gedanst worden, het liefst voor een spiegel waarin het publiek een maatschappijkritische blik op de wereld kan werpen.
Daags na de langverwachte release van hun kersverse worp stonden Stef Kamil Carlens & The Swoon al in vol ornaat te blinken op de planken van de Gentse Ha Concerts. Een nieuwe bandnaam die toch vertrouwd in de oren klinkt, net zoals een paar van de klasse muzikanten die Carlens op diens nieuwe tour vergezellen. Na de eerste paar nummers werd meteen duidelijk wie dé nieuwe sterkhouder van dienst is. Niemand minder dan Arno’s boezemvriend en voormalige muzikale spitsbroeder Mirko Banovic liet zijn mighty bass zodanig lekker rollen en stuiteren dat we hem ervan verdenken een grote Chic fan te zijn. Quasi op zijn ééntje vormde hij de ruggengraat van een eclectische set waar funky escapades en melancholische downtempo vibes naadloos in elkaar overliepen.
Zei daar iemand ‘eclectisch’? De broeierige opener “Bombo” katapulteerde ons ineens 30 jaar terug in de tijd, toen Carlens & co vermomd als Moondog Jr. nog op een dieet leefden van Dr. John’s voodoo funk gekruid met wat avant-garde blues uit het receptenboek van Captain Beefheart. Of wat te denken van de daaropvolgende zwoele dub reggae versie van de Zita Swoon classic “I Feel Alive In The City” die zo leek weggelopen uit de Black Ark studio van Lee ‘Scratch’ Perry.
Na nog een tweede opwarmertje uit de Zita Swoon back catalogue “Still Half My Friend?” werden de spotlights dan eindelijk gericht op het nieuwe album. Hierbij heeft Carlens niet enkel oog voor zijn eigen schrijfsels, maar ook die van zijn muzikale helden. Zo kreeg Alain Bashung’s “C’est Comment Qu’on Freine” een hoekig spacefunk jasje aangemeten waar ook een 80ies band als Shriekback al eens mee op straat kwam. Wie funk zegt komt vroeg of laat ook uit bij His Purple Highness. Het bijna vergeten Prince hitje “The Future” uit de soundtrack van Tim Burton’s ‘Batman’ film (’89) werd naar onze bescheiden mening moeiteloos overtroffen in de groovy funkrock versie van The Swoon. Jammer genoeg verandert niet elke song die Carlens aanraakt eensklaps in goud. Dez Mona’s “Suspicion”, de derde en laatste cover vanop de nieuwe plaat, blijft na de eerste paar luisterbeurten toch futloos klinken en kreeg ook live het niet voor elkaar om het meesterlijke origineel van zijn stadsgenoten te doen vergeten.
Geen idee of het lag aan valse bescheidenheid of aan een overdreven gevoel van introvertie, maar opvallend was wel dat Carlens zelf met geen woord repte over zijn eerste album met eigen materiaal in vijf jaar tijd. Dat hoefde ook niet, want in tal van zijn nieuwe songs steekt een niet mis te verstane boodschap. Onderwijzers en bankiers slaan jong en oud om de oren met regeltjes, en als het even tegen zit, sancties. Lead single “Walk On Red, Stop On Green” is naast een funky oorworm ook een niet mis te verstane uitnodiging tot een non-conformistische tegenreactie. De anders zo introverte Antwerpenaar voerde zijn protest nog verder op tijdens de furieuze album afsluiter “So Much Love”, een grillige brok electro funk die eigenlijk niet eens had misstaan op de jongste worp van, jawel, dEUS. ‘Fuck politics/Your dirty scams and dirty tricks/There is no progress to be made in the selfish way you operate!’: een treffender lijflied kunnen de naar schatting half miljoen Belgen die als ‘De Afgehaakten’ de politiek de rug hebben toegekeerd zich niet wensen.
Omdat je nu eenmaal meer indruk maakt als je samen op de barricaden staat ,vond Carlens het geen moeite om ook wat laidback songs in de set te smokkelen die een ode zijn aan vriendschap en verbondenheid. “Love Me Like A Prayer” en “Take A Little Time” kabbelen rustig en onopgemerkt voorbij wanneer je thuis het nieuwe album beluistert, maar kwamen live een pak beter uit de verf eens de frontman in zijn flashy roze pak naar crooner modus overschakelde.
De eigenzinnige Antwerpenaar liet een dozijn aan crowd pleasers en radiohits links liggen en koos moedig voor de Zita Swoon deepcut “JosieWitchGirl” als afsluiter. Niet de groovy funk maar de rauwe blues kreeg vanavond dus het laatste woord. Maar ach, gedaantes en genres zijn louter bijzaak.
Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.
Neem gerust een kijkje naar de pics naar de set @De Casino, Sint-Niklaas op 15 mei 2024 @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6060-stef-kamil-carlens-15-05-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Ha Concerts ism Democrazy, Gent
Rod Stewart - Passionele Rod Stewart kan het nog!
Een avondje Sportpaleis in plaats van kijken naar het Eurovisiesongfestival bleek de juiste keuze. Dit keer was het Rod Stewart die met een ‘One last time’ tour nog eens een Europese tournee maakt. De laatste keer dus. Het zou kunnen natuurlijk want hij is ondertussen 79 jaar.
Rod Stewart verkocht meer dan 120 miljoen platen. Hij had 10 nummer 1 albums . Sir Rod had 16 top 10 singles in the United States en 31 top 10 singles in het Verenigd Koninkrijk. Hij begon in 1962. Maar in Antwerpen dus op deze zaterdag. De zaal was volledig gevuld met weliswaar een bovenste ring die afgesloten was.
Er was geen voorprogramma en op de tonen van “Just Can’t Get Enough” van Depeche Mode kon het beginnen. Nadat het doek omhoog ging, startte het optreden met “Addicted To Love”, een cover van Robert Palmer. In videoclipstijl met de kortgerokte zangeressen, gitaar in de hand werd de toon gezet.
In twee uur werd een pleiade van hits gebracht door een kranige zeventiger die de danspasjes niet schuwde. Hij gebruikte het volledige podium om de fans meermaals te groeten. Waar dan weer enthousiast op gereageerd werd. Bij “You Wear It Well” kwamen er nog een paar muzikantes bij.
De volledige band bleek uiteindelijk uit twaalf muzikanten te bestaan. Onder andere J’Anna Jacoby (viool en mandoline) speelt al meer dan 20 jaar in de band van Rod Stewart.
Hij begon in een kostuum met veel glitter, maar tijdens het optreden wisselde Rod meermaals van outfit, van tijgerprint tot rood hemd met gele kostuumvest. Daardoor kon de band zichzelf in de kijker spelen. “ I’m So Excited” en “Lady Marmelade” werd uitstekend gebracht door de achtergrondzangeressen. Tijdens “Forever Young” werd er zelfs getapdanst door de 2 violistes. Ook heel wat covers passeerden de revue met eerbetoon aan onder andere Christine McVie (“Id Rather Go Blind”) die op vraag een applaus kreeg, Tom Waits (“Downtown Train”) en Tina Turner (“It Takes Two”).
Rod Stewart was in vorm maar vooral ook gezegend met een uitstekend humeur, want zijn favoriete voetbalploeg, Celtic Glasgow, bleek die zaterdagnamiddag kampioen te hebben gespeeld. Hij was daarvoor eventjes over en weer gevlogen met de privé jet. Gisterenavond deed ik nog de soundcheck en hier ben ik terug. “A long day, but a great fuckin’ day”. Met een groen-witte sjaal rond de nek zong hij “Have I Told You Lately (That I Love You)”. Voetbal en vooral Celtic is naast muziek een grote passie.
Als je zoveel hits hebt kan je natuurlijk niet alles brengen. Zoals daar waren “Infatuation”, “Passion” en vooral “Hot Legs” vond mijn buur jammer. Maar de andere hits maakten dit ruimschoots goed. “Maggie May”, “Tonight’s The Night” en vooral bij “First Cut Is The Deepest” en “You’re In My Heart” werd er luidkeels meegezongen. “Young Turks” en “Baby Jane” was voor mij puur jeugdsentiment. Na “Some Guys Have All The Luck” viel het doek. Het publiek werd aangemoedigd door teksten op het doek om hem te doen terugkomen wat natuurlijk ook gebeurde.
Het dak ging eraf met “Da Ya Think I’m Sexy” en met “Sailing” werd er in schoonheid afgesloten.
2 uur pure nostalgie. Misschien was het de laatste keer dat ik hem op een podium zag, maar zijn rauwe stem is nog steeds in orde en ik zag een uitermate fitte zeventiger.
Rod Stewart, you still got it!
Setlist: Addicted to Love - You Wear it Well - This Old Heart of Mine - It’s a Heartache - Forever Young - The First Cut is the Deepest - I Don’t Want to Talk About It - Maggie May - I’d Rather Go Blind - Young Turks - Baby Jane - Downtown Train - I’m So Excited - Tonight’s The Night - You’re In My Heart - Have I Told You Lately - Lady Marmelade - It Takes Two - Some Guys Have All The Luck
Bis: Da Ya Think I’m Sexy – Sailing
Organisatie: Live Nation
Catherine Graindorge – Magisch spanningsveld tussen blauw, grijs en donker zwart
Tussen 2 mei en 26 juni heeft een gezellig festival plaats in de plantentuin van het Gents Universiteitsmuseum, onder de noemer Palmarium. Een bijzonder idyllische locatie die tot de verbeelding spreekt. In de serre, midden in dat prachtige park, gaan negen concertavonden door, aanvang met Fievel is Glauque op 2 mei, en verder met Sam De Nef & Camille (16/05), Midori Hirano + Adriaan De Roover (06/06), MIAUX (16/06) tot Greg Foat (27/06) op het eind van het programma.
Voor een volledig overzicht verwijzen we jullie graag door naar de website .
Wij waren er voor Catherine Graindorge en KREIS die elk op hun eigen manier erin slagen een magisch spanningsveld te creëren tussen blauw, grijs en donker zwart.
Benjamin Hermans, rietblazers , Stan Maris, accordeon en Kobe Boon, double bass, vormen samen het trio KREIS (*****) . Uit het debuut 'Askr' bleek al dat KREIS een band is die het soort filmische jazz brengt, die zodanig vervormd wordt , dat het tot kunst wordt verheven. De versmelting van aanstekelijke accordeon, bombastische double bas en ijle sax van deze muzikanten, deden ons toen afdwalen naar een onontgonnen oord in ons onderbewustzijn, om zen van te worden. Met opvolger 'Embla' bevestigden ze, lees de review . In 2023 bracht KREIS met 'Fimbul' hun derde plaat uit, ze tasten hun sound verder af.
Binnen elk van de drie platen is er een verwijzing naar de Noorse mythologie, en dat komt dus ook live tot uiting. Het meest opmerkelijke, binnen dit verhaal is hoe drie instrumenten die schijnbaar, elk op zich, niet 100% bij elkaar horen, elkaar toch zodanig weten aan te vullen.
Al vanaf die eerste songs “Mani” en “Lehla’s Watltz” zit de sfeer dan ook zeer goed in. De intrigerende klankentapijtjes die het trio uitspreidt doen de oorschelpen soms trillen, door het lichtjes flirten met geluidsnormen. Ook de fantasie wordt geprikkeld. Mits een beetje verbeeldingskracht, voel je de sfeer uit die Noorse hoogdagen dan ook letterlijk op je afkomen, zoals bij het prachtige “Stev”, “Joik” en het afsluitende “Visser”. Waaruit dus vooral blijkt dat er binnen de muziek van KREIS enorm veel diversiteit schuilt.
In die korte tijdspanne van iets meer dan een half uur, horen we een brede waaier van een muzikaal avontuur. De magie zit hem bij KREIS echter vooral in het vertellen van een verhaal, bepaald door de instrumenten.
Het daverend applaus na hun set bewijst dat iedereen diep geraakt werd door wat dit trio hen voorschotelt, meteen ook de perfecte opwarmer.
De Belgische muzikant-componist Catherine Graindorge (*****) heeft met ‘Songs for the Dead’ een opvolger klaar voor haar bejubelde samenwerking met Iggy Pop, 'The Dictator', uit 2022.
Op haar nieuwe elpee geeft Catherine Graindorge een metafysische dimensie aan haar kunst. Gebaseerd op een gedicht van Allen Ginsberg en de mythe van Orpheus en Eurydice, onthullen de 8 nieuwe composities een droomachtig, romantisch universum dat paradoxaal genoeg zowel donker als helder is.
De Belgische violiste produceerde het in samenwerking met onder andere Simon Huw Jones, leadzanger van de cultgroep And Also The Trees, die zijn stem en inspiratie deelde op lyrische wijze. Een ontroerend mooie LP, die de artiest aan Musiczine voorstelde in een interview in samenwerking met het WAVES-programma, check hier
Vorig jaar wist ze ons in deBOZAR , tijdens Les Nuits Botanique al compleet omver te blazen met haar bijzondere stem en vioolspel. Lees gerust .
Binnen het intieme kader van Palmarium kwam haar poëtische muziek en teksten zelfs nog beter tot zijn recht. Deze keer stond ze er zonder koor. Catherine Graindorge laat zich in Palmarium echter wel bijstaan door Simon Ho op keyboards, Cyrille de Haes (live) op bas, en zanger Simon Huw Jones, wat zorgt voor een enorme meerwaarde.
Simon zijn stem doet denken aan een kruisbestuiving tussen Mark Lanegan en Nick Cave. Intens dus. Er is de betoverende, dreigende viool klank van Catherine Graindorge, die soms aanvoelt als het luiden van doodsklokken, terwijl haar zalvende, kristalheldere stem eerder dan weer zorgt voor een rustpunt in je donker hart. Het wordt aangevuld door een bedwelmende keyboard en een verbluffend mooie baslijn. Ook als Catherine solo met haar stem en prachtige vioolspel verder gaat, blijft die magie overeind. Op het einde van de set vullen de muzikanten terug aan, om te eindigen in een climax tijdens de bisronde.
'Song for The Dead' is een eerbetoon aan de liefde. Live wordt het kleurrijk en veelzijdig aangepakt, wat een spanningsveld oplevert tussen blauw, grijs en donker zwart.
Organisatie: Democrazy, Gent ism VierNulVier
The Killing Floors - Gefixeerd op de sixties
Als aperitief kregen we Public Toys geserveerd. Niet de punkrockband uit Düsseldorf en ook niet Human Toys, zoals verkeerd vermeld op de affiche, maar een nagelnieuwe groep uit Lille. Een groep die ook wel enige verwachtingen schiep met leden die hun sporen reeds verdienden bij bands als Crusaders Of Love, Ashtones of het Poolse Moron's Morons. Het viertal bracht gedreven ouderwetse punkrock en daarmee sla je de bal nooit mis in een punkhol als The Pit's.
Hun naam refereert aan het gelijknamige nummer van Eater en ze klonken ook wat als die Britse band: snel en stevig. Een behoorlijk goede zanger die af en toe in duet ging met bassiste Didine Guillotine wiens ijzingwekkend hoge, door merg en been snijdende zang al even spectaculair klonk als haar naam. Wat mij betreft had ze gerust wat meer mogen zingen. Het zorgde in ieder geval voor wat afwisseling en dat was broodnodig. Want soms kreeg ik de indruk telkens naar hetzelfde nummer te luisteren. Voor de laatste twee nummers mochten de twee gitaren dan toch uit hun keurslijf breken en schoven ze wat op richting eigentijdsere postpunk.
Toen ik hoorde dat The Killing Floors naar The Pit's kwamen was mijn aandacht meteen gewekt hoewel ik de groep van haar noch pluim kende. Die naam intrigeerde me. Niet vanwege de betekenis (de slachtvloeren) maar omdat hij me herinnerde aan ‘Hard time killing floor blues’, een song uit 1931 van één van mijn favoriete bluesmannen, Skip James. Het nummer werd trouwens in 1992 voortreffelijk gecoverd door een andere held van me, Ramblin' Jeffrey Lee (Pierce).
Of The Killing Floors bij dezen hun inspiratie vonden voor hun naam valt sterk te betwijfelen want hun muziek had weinig van doen met de blues. Dit vijftal uit Los Angeles zweert immers bij sixties rock-'n-roll. Dat werd meteen duidelijk toen ze het podium opkwamen. Gekleed in de juiste pakjes waarbij ik me afvroeg waar ze die nog wisten op de kop te tikken en met al evenzeer gedateerde kapsels. Toen we de eerste noten van "The getaway" hoorden was er geen twijfel meer mogelijk: deze hispanics beten zich fanatiek vast in de sound van de sixties. Een ongelooflijke drive en een ongebreideld enthousiasme zorgden ervoor dat dit nooit achterhaald klonk en met drie uitstekende zangers in huis was afwisseling ook al geen probleem. Toch wierp de kleine gitarist Jorge Martinez Jr., tevens songschrijver van de groep, zich duidelijk op als onbetwiste frontman. Joel I. Giron, die met zijn Vox orgel de sixties sound completeerde, zong op vrij indrukwekkende wijze de meeste Spaanstalige nummers die de kleine helft van de setlist besloeg. Uiteraard ontbraken de twee nummers van hun tweede en nieuwe single niet: "Too far gone" en "You know it ain't right".
Van een volledige lp lijkt voorlopig geen sprake. Nochtans is de groep reeds zo'n 10 jaar actief en geniet ze een uitstekende livereputatie. Zo kregen ze enkele jaren geleden een vermelding in de top 100 live performers van Music Connection Magazine. Die reputatie maakten ze hier helemaal waar met een erg gevarieerde set, gebracht met de gedrevenheid van een pas beginnende punkband. Bovendien bleken The Killing Floors erg sympathieke kerels die de Pit's, die nochtans verre van vol gelopen was, opvallend dankbaar waren terwijl ze tevens ontzettend hoog opliepen met hun eerste Europese tour.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
Laughing Bastards - Oude wijn in nieuwe vaten
De muziek van de Gentse formatie Laughing Bastards (*****) is opgebouwd rond de chemie tussen oude jazz en improvisatie, experiment. Op de facebook pagina lezen we ''Uit een tumultueuze liefdesrelatie die jazz aanging met andere muziekstijlen wereldwijd, ontstond het ensemble Laughing Bastards''.
Sinds 2012 haalt de band zijn inspiratie uit muziek van Jimmy Giuffre zijn twee eerste albums. De vijf jazzvirtuozen hebben ook bewerkingen van muziek van Carla Bley en Johon Lurie uitgebracht. Onlangs kwam er ook een nieuwe plaat uit, 'Fetish', een tipje van de sluier konden we horen, d.i. de liefde voor de jazz traditie en improvisatie, het werd een gezellige concertnamiddag in De Casino …
De muzikanten zitten op het kleine podium krap op elkaar. Michel Mast, de saxofonist, is de spreekbuis. Hij mag centraal gepositioneerd zijn, alles staat met de muzikanten rond hem. Muzikale magie en groove ontstaat er door Marcos Della Rocha’s uiterst genietbare geroffel, de warme, bedwelmende contrabas van Cyrille Obermüller, de breed wisselende klinkende cello van Eline Deurinck, en de gitaarlijnen van Jan-Bastiaan Degeyter.
We kregen meer dan een uur lang een boeiende, gevarieerde set. Op ingenieuze wijze ging het kwintet tekeer op oude jazz, die zichzelf heruitvond en als nieuw klonk. De improvisatie en de experimenteerdrift van het genre maakte het nu net interessant en boeiend. Mooi hoe die muzikale prikkeling wel was. De avontuurlijke aanpak intrigeerde. Ze werden dan ook terecht sterk onthaald. Muzikaal de moeite in dit spanningsveld, als oude wijn in nieuwe vaten.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
VV – HIM 2.0, als fan alleen maar liefdevol omarmen
De charismatische Ville Valo heeft met zijn band HIM begin jaren 2000 een onuitwisbare stempel gedrukt op de wereld van de rockmuziek. Met zijn donkere, meeslepende stem en poëtische teksten slaagde hij er in een unieke en onmiskenbare sound te creëren die hij ‘love metal’ doopte, een niche binnen de niche van de gothic rock/metal.
Na de ontbinding van de band in 2017 bleef het even stil rond VV, de artistieke naam van de Fin, maar in 2023 verraste hij vriend en vijand met het soloalbum ‘Neon Noir’. Om het album in de neon, excuseer, schijnwerpers te plaatsen stond VV zondagavond in AB.
Als opwarmer krijgt een bescheiden gevulde AB Zetra voorgeschoteld. Het Londense duo dat voor de grime de kaas duidelijk haalde bij bands als Immortal en KISS, brengt muziek die men het best kan omschrijven als new wave meets metal. Al wentelend in obscure belichting krijgen we een set van een zevental nummers, waarvan “The Angel Cries” en de nieuwe single “Starfall” ons vooral kunnen bekoren.
Iets voor negenen floept vanuit de duisternis een neonverlicht heartagram met dubbele V op, een briljante aanpassing van het legendarische bandlogo van HIM. Vervolgens wordt “Neon Noir” ingezet, een van de singles van het gelijknamige album. Een ingetogen Ville Valo die duidelijk in de kleerkast van de gebroeders Shelby (Peaky Blinders) gesnuisterd heeft, steekt probleemloos het vuur aan de lont voor een set waarbij er een evenwichtige mix is tussen HIM-klassiekers en nieuw materiaal.
Een eerste hoogtepunt komt er met de combo “Salute The Sanguine” voorafgegaan door “Rip Out The Wings Of A Butterfly” - je weet wel het HIM-lied dat verdacht veel gelijkenissen vertoont met “En Dans” van Clouseau. Hier wordt duidelijk hoe naadloos Vallo’s nieuwe werk muzikaal lijkt aan te sluiten op het rijke repertoire van HIM.
Tijdens de set waarbij er geen laagtes te bespeuren vielen, zijn het toch vooral de HIM-klassiekers die de kelen en heupen van de AB aan het werk zetten.
Veel fans zijn namelijk afgezakt naar Brussel om zich te laten wiegen op de tonen van hun jeugd. Zo worden ze op hun wenken bediend met een verbluffend “Join Me in Death” en “The Funeral of Hearts”. Een eerder statische Valo ziet dat er gesmuld wordt en toont geregeld zijn appreciatie met een kleine glimlach en bescheiden dankgebaar.
Als afsluiter krijgen we het prachtige “When Death and Love Embrace” (HIM).
Het zwaarwichtige lied over een onbeantwoorde liefde is geen knaller om mee naar huis te nemen, maar een melancholisch lied dat velen ongetwijfeld terug doet denken aan een tijd waarin er nog onschuld bestond en geen grote verantwoordelijkheden.
Pure romantiek dus, nu eenmaal het handelsmerk van mr. Valo. Met de ogen dicht is VV gewoonweg HIM 2.0 en dat kunnen we als fans alleen maar liefdevol omarmen!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Zetra
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5992-zetra-05-05-2024.html?Itemid=0
VV
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5991-vv-05-05-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Willem Vermandere - Vergeten wordt geschrapt uit het woordenboek
Willem Vermandere heeft al op honderden podia gestaan, maar tot enkele dagen geleden had hij nog geen concert gespeeld in het Concertgebouw in Brugge. Dat haalde de kranige 84-jarige in met een namiddagconcert.
Vermandere heeft een band met Brugge. Vijftig jaar geleden werd de clip van “Blanche En Zijn Peird” opgenomen in die stad. In die clip verkent Vermandere de historische stad vanuit een paardenkoets.
Willem werd in Brugge bijgestaan door zijn trouwe muzikanten - trawanten noemt hij ze zelf – Freddy Desmedt (klarinet, dwarsfluit, saxofoon en percussie), Pol Depoorter (gitaren en mandoline) en Bart Caron (contrabas).
Al had hij bij het aankondigen van de band wat moeite om de juiste naam bij de juiste persoon te vernoemen. Zijn geheugen liet hem nog een paar keer in de steek. Of hij speelde wat met dat gegeven, dat kan ook. Bij “Den Tjoolder” in het begin van de set draagt hij de band op om te herbeginnen nadat hij niet op tijd de woorden vindt van het laatste couplet, want “de mensen hebben betaald voor het volledige programma, niet voor de helft”.
Ook bij een lange anekdote over Heineken en Westvleteren geraakt hij de pointe kwijt en is het Freddy die als souffleur de redding brengt. Als dat de enige foutjes zijn van zo’n monument, dan zijn die eigenlijk het vermelden niet waard. Alles bij elkaar is hij nog heel goed bij stem en met de juiste bril en een paar spiekbriefjes lukt alles nog wel.
Maar misschien heeft het terugwijkende geheugen wel mee de setlist bepaald. Willem kiest voor heel wat ‘oude’ nummers. Wie zijn eerste album uitbracht in 1968 heeft natuurlijk een grote keuze. Het album ‘Laat Mie Maar Lopen’ uit 1981 is het beste vertegenwoordigd, met bovenop de titeltrack nog “Ik Plantte Ne Keer Patatten”, “Voor Marie-Louise” en “Geboorte”.
Er zit nog steeds veel ‘dash’ op de oude nummers en Vermandere neemt er geen genoegen mee om bepaalde nummers wat trager of korter te brengen. Wel geeft hij zijn tekst-geheugen af en toe eens pauze dankzij een instrumentaal nummer. De melodieën zitten misschien dieper in het brein gegroefd dan de woorden. Een drietal nummers leest hij voor als gedicht, zonder muzikale begeleiding.
De intro van “1.000 Soldaten” wordt geografisch uitgebreid van de Westhoek tot Oekraïne en Israël en Gaza. Voorts werd het Brugse publiek verwend met guitige versies van “Pierre De Beeste”, “Bric-a-Brac”, “Mijn Vlaanderenland”, “De Wind”, “Reintje”, “Moslims”, “Bange Blankeman” en “Priet Pret Prot”, elk met een leuk kort verhaaltje of woordje uitleg erbij. Voor de finale mag het publiek meezingen en -klappen met “Blanche En Zijn Peird” en “Laat Mie Maar Lopen”. De toegift bestond uit een instrumentaal nummer en “Voor Marie-Louise”.
We krijgen niet veel kansen meer om Willem Vermandere aan het werk te zien. We gunnen hem van ganser harte de rust die bij zijn leeftijd hoort. Maar telkens als hij nog wil optreden, moet de zaal vol zitten. Dat zijn we verplicht aan dit bescheiden genie dat kan toveren met melodie en woorden. Deze zomer staat Willem Vermandere nog op het podium van het Dranouter Festival. Dat wordt misschien nog ‘skoner’ dan in Brugge.
Organisatie: Show-Time ism Comedyshows
Adrianne Lenker - Kracht van spontane innemendheid
Naam en faam vergaren met zachte, schilderachtige folk en hemelse verhalen is niet voor iedereen weggelegd. Toch lukt het Adrianne Lenker al een decennium lang, vooral met haar band Big Thief. Maar ook als soloartiest staat ze haar mannetje, met onlangs haar zesde album ‘Bright Future’ (2024) als nieuwste wapenfeit. Het was dan ook vol verwachting uitkijken naar haar optreden in het Koninklijk Circus.
Op het weidse podium en in een uiterst minimalistische opstelling had Nick Hakim de taak om het publiek warm te maken voor een intieme avond. Zonder setlist bracht hij spontaan en soms wat onwennig zijn hartverwarmende pianosongs voor de grote zaal. Nu eens klonk hij als Justin Vernon, dan weer als Patrick Watson. Vooral in "Something" speelde Hakim vrij en los, wat door de meeste aanwezigen gewaardeerd werd. In "Vertigo" etaleerde hij zijn unieke stem.
Als jeugdvriend van Adrianne Lenker was dit zijn eerste keer op zo'n minimalistische tour, wat de ervaring des te beter maakte. Hij sloot zijn korte set af met het aangrijpende "Bouncing", waarin zijn pakkende zang op een hoogtepunt kwam.
Na wat vertraging betrad Adrianne Lenker het podium, gehuld in een cowboyhoed, om plaats te nemen op een krakende houten stoel. Met lavalampen en een klein tapijtje was de huiselijke sfeer compleet. Voordat ze haar eerste nummer inzette, verontschuldigde ze zich voor haar dutje en het uit het oog verliezen van de tijd. Deze charmante opmerking leverde haar meteen sympathie op, nog voordat ze ook maar één noot speelde. Met een perfecte geluidsmix en haar kenmerkende zachte stem, betoverde ze het publiek vanaf het begin. Het subtiele en diepgaande "Anything" zorgde ervoor dat iedereen op het puntje van zijn stoel zat.
"Simulation Swarm" bracht ze op geheel eigen wijze, door op haar gitaar te kloppen en de solo geleidelijk te laten opbouwen. Het dolenthousiaste applaus en de kreten van het publiek waren meer dan verdiend. Tijdens "Pretty Things" onderbrak Lenker even om hulp te bieden aan een persoon die onwel werd. Na een korte pauze pakte ze het sferische liefdeslied "Born For Loving You" weer op, gevolgd door de herneming van het even sterke "Pretty Things". Een van de vele magische momenten was toen het publiek liefelijk meezong met de zachte teksten van "Zombie girl", zonder dat Lenker erom vroeg. "Steamboat", een terugblik op het begin van haar lange muzikale reis zo’n 10 jaar geleden, bracht nog meer betovering.
Waar het eerste deel voornamelijk uit Big Thief-nummers bestond en dus vertrouwdheid bracht, was het tweede deel volledig gewijd aan haar solowerk en de pakkende intimiteit ervan. Om dit te versterken, namen haar vrienden Nick Hakim (piano en zang) en Josefin Runsteen (viool, percussie en zang) plaats naast haar. Zo was "Real House" een prachtige verbeelding van kinderherinneringen. De innemendheid ervan zorgde bij sommige diep genietende luisteraars zelfs voor tranen en gesnik. Het meeslepende "Not a Lot, Just Forever" werd met het samenspel en het sterke pianowerk van Hakim naar een hoogtepunt getild. Het breekbare "Ingydar", met trieste vioolklanken maar tegelijkertijd betoverend door Lenkers warme stem, werd gevolgd door charmante dankwoorden in het Nederlands en Frans.
Tijdens "Free Treasure" vloeiden opnieuw wat tranen, wat opnieuw zorgde voor kippenvel. Ook achter de piano wist Lenker met "Evol" diep te raken, hoewel pianospelen voor haar blijkbaar een uitdaging is. "Donut Seam" en "Sadness as a Gift" deden zeker niet onder voor al het prachtige dat we al hadden gehoord. Bij "anything" genoot zowel het meezingende publiek als Adrianne, die straalde van geluk. De strikte eindtijd van het Koninklijk Circus was onverbiddelijk, waardoor we slechts "Symbol" als afsluiter kregen van een betoverend, magisch en hartverwarmend concert.
Setlist
Solo: The Only Place (Big Thief) - my angel - Simulation Swarm (Big Thief) - Orange (Big Thief) - Pretty Things (Big Thief) - Born For Loving You (Big Thief) - Pretty Things (herneming - Big Thief) - zombie girl - Steamboat - Jonathan
Met Nick Hakim en Josefin Runsteen: Real House - not a lot, just forever - ingydar - Free Treasure - No Machine - Evol - heavy focus - Donut Seam - Sadness as a Gift – anything
Bisnummer: symbol
Organisatie: Live Nation
HATE - Een occulte wereld van verderf
Fat Bastard Promotion organiseert een brede waaier aan activiteiten, o.m. was er onlangs nog een optreden van Guido Belcanto & Roland in de Sint-Anna kerk, Lokeren. Ze wagen zich ook op het pad van extreme metalen. Je kan terecht bij GRIMM, Gent, en het gezellige Asgaard in Gentbrugge.
We maakten ons dan op voor een trip doorheen een occulte wereld van verderf met de Poolse HATE en de extreme metal topper Keep of Kalessin.
De opener van de avond hadden we door omstandigheden gemist, maar Keep of Kalessin (*****)brengt gevarieerde, donkere, extreme metal. Puur angstzweet. De goed gevulde Asgaard genoot en liet zich gewillig bedwelmen door de duivelse stem en de verschroeiende, klievende riffs. Energiek gingen ze te werk. Zonder al te veel special effects, overtuigden ze.
Een onuitputtelijke vuurkracht hoorden we uit de diepste krochten van de Hel.
Die kolkende hete lava sound hoorden we ook bij HATE (***1/2) die met poppen in de vorm van demonische wezens op het podium, en een brandend vuurtje, zorgden dat de hitte van de Hel je ziel doet branden. De temperatuur steeg dus tot een kookpunt. Het klonk soms wat statisch, routineus in het genre waardoor we lichtjes op onze honger bleven zitten. Maar ze overtuigden door die unieke sfeer te creëren en door hun intensiteit. De set was in twee delen.
De donkere folklore brij sprak tot de verbeelding. Meer dan een uur lang greep de band je bij de keel, door de diverse en harde tempowissels, ummers die opbouwden naar een blastbeat-zware climax én die geleidelijk afdaalde in donkere, methodische coda's zonder dat het meanderend aanvoelt.
Hier hadden we in een occulte wereld van verderf.
Organisatie: Fat Bastard Promotions ism GRIMM, Gent
Skold’s Bridle Reign - death is nog lang niet dood in Kortrijk
Lokale Helden: Skold’s Bridle Reign + Chalice + Bèta
Muziekcentrum Track
Kortrijk
2024-04-27
Filip Van der Linden
Op Lokale Helden-dag zijn er op tal van plaatsen in Vlaanderen podia specifiek voor lokale bands. De stad Kortrijk deed vorige zaterdag extra hard zijn best door in muziekcentrum Track meer dan 50 Kortrijkse bands met een korte set te laten aantreden in volgens genre opgedeelde ruimtes. Daar stonden onder meer Ampul en Olav. waarover we een verslag schreven toen die onlangs in De Schakelbox in Waregem speelden. We hebben niet elk concert kunnen volgen, maar twee van die meer dan 50 concerten in Kortrijk, in wat normaal de theaterstudio is, hadden we met rood omcirkeld: de verrijzenis van Chalice en de nieuwe deathmetalband Skold’s Bridle Reign. We maakten er ook kennis met Bèta en die kennismaking beviel ons prima.
Bèta bestaat als band al sinds 2017 en heeft reeds twee albums (‘Bèta’ en ‘Panorama’) uitgebracht en toch is deze band nog niet eerder op onze radar gekomen. Bèta is misschien niet de volle 100% een metalband. Zelf gebruiken ze het etiket dark atmospheric groove rock, als mix van post-grunge en stoner, en bij de referenties zetten ze zichzelf in het rijtje van Linkin Park, Kyuss, Muse, A Perfect Circle, Alter Bridge en Tool. Wij zouden aan dat rijtje ook nog Rage Against The Machine, Amenra, Royal Blood en Black Rebel Motor Cycle Club willen toevoegen. Dat zijn heel wat invloeden, stijlen en genres bij elkaar, maar dit vijftal doet er in elke song zijn eigen ding mee.
De korte set in Kortrijk omvat nog een paar tracks van het meest recente album ‘Panorama’ (“Desert Suburb”, “Infected”, “Echoes Of A Heart Attack”, …) en het vorige album (“The Bitch Has A Name”, “Circus Freak”, “Wacko Lover”, “Luminal”, …) en ze openden met “Broken”, dat misschien wel een nieuw nummer is voor een volgend album. Wij genoten het hardst van “Circus Freak” en “Wacko Lover”, waarin zanger Joris en gitarist Jonas lekker voluit gingen, met (vooral bij Jonas) veel zichtbare emotie en spelplezier. En ze werkten zich helemaal in het zweet, wat niet zo moeilijk was gezien de binnentemperatuur opliep met zoveel publiek in de kleine theaterstudio. Bryan, de andere gitarist, had wat meer tijd nodig om te ontdooien voor het publiek. Het is pas tegen het einde van de korte set aan dat hij wat ‘los’ komt.
Bèta is een prima band met lekker heftige muziek en indrukwekkende songs. Zowel de band als de nummers zijn niet in één hokje te duwen en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit vijftal.
Chalice bestaat als band al meer dan 25 jaar en legde zowel in de bezetting als in de muziek een lange en meanderende weg af. Deze West-Vlaamse death/thrashband leek de coronapandemie zonder kleerscheuren te zullen doorstaan, maar post-covid trokken plots drie van de vijf bandleden de deur achter zich dicht. Eentje daarvan keerde alsnog terug, een andere werd vervangen door zijn voorganger in de band en met zanger Jarne kwam er ook nieuw bloed bij. Een zanger vervangen is altijd een delicate oefening voor een band. De vorige zanger hield het 17 jaar uit bij Chalice. Het was voor de fans en voor de band zelf toch wat afwachten of Jarne voor net zo veel vuurwerk zou zorgen als de vorige frontman van Chalice.
De korte Lokale Helden-set in Kortrijk was voor Chalice dus een beetje een try-out. Om de stressfactor nog wat op te drijven, stond Jarne’s voorganger Pieter in het publiek. En zelfs Tom, die in 2002 het album ‘Disentangled’ inzong bij Chalice, was (eerder toevallig) van de partij. Zowel Jarne als zanger als de 5.0-versie van Chalice kregen van Pieter en Tom de zegen. Chalice stond in Kortrijk met een enorme gretigheid en veel enthousiasme op het podium, meer dan met stress. Al zal die er ook wel geweest zijn. Niels was altijd al een beest achter zijn drumstel, maar in Kortrijk greep hij ook nog eens elke kans om het publiek nog wat meer op te hitsen. Ook voor Chris, Tim en Hans bracht het weerzien met het podium en de fans zichtbaar voldoening.
Voor de fans is de aanpassing niet zo groot. De nieuwe zanger gebruikt zijn stem net iets anders en heeft een ander timbre en bereik, maar hij klinkt bij momenten super agressief en toch nog prettig verstaanbaar. Als frontman heeft hij een hele sprong gemaakt ten opzichte van die keer toen we hem zagen met zijn vorige band Winter’s Wrath. Aan présence en panache heeft hij vandaag geen gebrek. De nieuwe nummers hebben opvallend meer punch dan wat we op het album ‘Ashes Of Hope’ te horen kregen. Ook de twee oude nummers in de set (“Dead Nation” en “Amongst The Damned”) kregen een extra scherpte mee en dat jasje zit hen perfect. Van de nieuwe tracks zijn ons vooral “Ambitious Submission” en “False Idols” (een opgestoken middelvinger naar al het slechte dat social media in een mens naar boven haalt) ons bijgebleven.
Leuk ook om te zien dat zo’n geroutineerde band voor een try-out nagedacht heeft over outfits, bindteksten en podiumlicht. Je krijgt bij het publiek en de aanwezige pers maar één kans voor een eerste indruk en daar zijn ze zich bij de wedergeboorte van Chalice wel van bewust. Dit schip heeft opnieuw de wind in de zeilen. De volgende stap zijn nieuwe studio-opnames en nog meer intense concerten.
Skold’s Bridle Reign was op de Lokale Helden-dag nog maar aan zijn derde concert toe. De bandnaam verwijst naar een middeleeuws marteltuig, een soort masker met een pijnlijk bijtstuk (bit) dat roddeltante’s moest verhinderen om nog te praten. Over de samenstelling van deze Belgische band valt alvast genoeg te vertellen. De stichters zijn Glen Herman (Dark Ages, Leng Tch’E) en Jan Vandekerckhove (Congress, Liar). Die zaten al samen in Tyrant’s Kall, maar die band staat al even on hold. Beiden spelen ondertussen ook samen in de punkrockband Street Rock Rebels, maar in Skold’s Bridle Reign kunnen ze hun deathmetal-ei kwijt. Vandekerckhove trekt in het najaar op tournee voor de reünie van Congress. Als drummer voor Skold’s Bridle Reign werd Marino Kerkhove (ex-Caducity) aangeworven terwijl de zang gebracht wordt door Nick Vermote (Nocturnal Empire en Iron Maiden-tribute Flight 666 en nog wel meer bands).
Deze nieuwe band heeft nog geen officiële release uit, maar staat op de volgende Face Your Underground-verzamelaar. Muzikaal graven ze naar de begindagen of noem het hoogdagen van de deathmetal. Aan de agressie en tempowissels van die tijd voegen ze nog een pittige groove toe. En dan is er nog de indrukwekkende zanger Nick. Wat een strot en wat een podiumtijger. De deathmetal van dit viertal klinkt op het eerste gehoor heel klassiek, maar de energie die deze band er live in steekt, die is wel heel bijzonder. Laat ons hopen dat hun EP of album net zo hard knallen als de concerten. De nummers die voor ons zo al op dat debuut mogen staan, zijn “The Nameless” en “Mutation”.
Als cadeau voor de fans werd de set in Kortrijk afgesloten met een cover van “Beneath A Black Sky” van Six Feet Under.
Skold’s Bridle Reign, misschien niet de makkelijkste bandnaam om te onthouden, maar vast eentje die je nog vaak zal tegenkomen in de concertkalenders.
Organisatie: Muziekcentrum Track, Kortrijk
The Jesus & Mary Chain - 40st anniversary show mocht er duidelijk wezen …
The Jesus & Mary Chain, Deathcrash
The Jesus & Mary Chain heeft met dit optreden nog steeds bestaansrecht. We kregen meer dan anderhalf uur lang een boeiend optreden die groef in hun backcatalogue, zeker van de beginjaren én die de spotlight plaatste , na een kleine tien jaar non actief, op hun return met ‘Glasgow eyes’, refererend aan Schotland, thuisbasis van de broers Jim en William Reid. De ooit destructieve reputatie maakte plaats voor een geoliede machine. De 40st Anniversary mocht er dus duidelijk wezen …
Bizar genoeg loopt het niet meer zo storm om zo’n iconische band aan het werk te zien, want het optreden raakte pas net op het laatst uitverkocht. De band stond aan de wieg van de shoegaze en samen met Sonic Youth hielden ze graag de gitaarpedalen ingedrukt. Feit is dat hun materiaal medio de jaren 80 baadde in onstuimige gekte, gekunstelde slordigheid en onverschilligheid. In die begindagen waren hun optredens soms ultrakort en waren ze met de rug naar het publiek toegekeerd. Maar met de jaren werd dit een band die stekeligheid, smerigheid, melodie, emotie en gevoeligheid samenbracht in heerlijk materiaal!
Een rits puike platen noteerden we in tien vette jaren als ‘Psychocandy’, ‘Darklands’, ‘Automatic’ en uitlopers ‘Honey’s dead’ en ‘Stoned & dethroned’.
Ook met de jaren werd de relatie tussen de twee broers gespannener. De broers vonden elkaar wel eens terug, maar de standvastigheid groeide pas echt opnieuw sinds 2017 met ‘Damage & joy’ en nu een kleine tien jaar later met ‘Glasgow eyes’. Een bio van het hobbelige parcours in hun oeuvre, muzikaal als persoonlijk , is ook uit nu. Ze hebben een diverse plaat uit die van verschillende walletjes eet, van ‘Darklands’ melancholie, coole rock’n’roll tot meer elektronica en fuzzpop, allemaal een toegankelijker jasje aangemeten.
Er was in het verleden al eens een ‘rewind’ concert , maar nu kregen we een breed aanbod van hun 40 jarige carrière, niet vies van nostalgie, waarbij maar al te graag in onze gesprekjes onder elkaar naar die memorabele optredens op Futurama, Caracalla en de Lokerse Feesten wordt teruggeblikt.
The Jesus & Mary Chain kon een paar dagen terug nog het Roadburn festival in Tilburg afsluiten en in die sfeer kwamen we meteen met het opwindende “Jamcod”, één van de nieuwe nummers, die uitwaaide naar het oud gekende “Happy when it rains” en het groovende “Far gone & out”. Ook de lichteffects bepaalden het geheel mee, met blauwe, rode, gele spots en stroboscoops. Alvast een mooi trio om goed ondergedompeld te worden in die muzikale wereld.
De band rockte, knauwde, gromde, streelde en speelde een evenwichtige set die snedig, gedreven, meeslepend als emotievol, innemend, donker klonk. Jim hing zich soms voorovergebogen of aan z’n microstatief, zoals het ‘em vroeger steeds kenmerkte.
De goed op dreef spelende band overtuigende met “Amputation” , “Some candy talking”, “In a hole”, “Blues from a gun” en de nieuwtjes “Pure poor”, “Venol joy” en “The eagles en the beatles”, met die “I love rock’n’roll” riff van Joan Jett (oude helden). Een mistgordijn werd wel eens opgetrokken, het klonk toegankelijk, rockend, gruizig, grauw, dromerig, donker. Het zat goed in elkaar en de terecht sterke respons werd door Jim warm bedankt. “Just like honey” sloot gepast de set af.
In de bis werd het volume wat meer aangescherpt en de pedaaleffects wat meer ingedrukt op songs “Taste of cindy” en “I hate rock’n’roll” ( een mooie wijsvinger naar … ). Apotheose was het afsluitende “Reverence” (met de heilige woorden “I wanna die just like Jesus Christ”), die intrigeerde door de repeterende, opbouwende ritmes; het werd mooi uitgesponnen en gekruid door psychedelica, Indiase invloeden en Britpop; op die manier wisten ze Primal Scream, Cornershop, Ozric Tentacles en BRMC te omarmen. Wat een intensiteit en spanning.
Ondanks het feit dat we hier een rits goede nummers misten als “Never understand”, “April skies”, “Head on”, “Come on”, hadden we vanavond een heerlijk nostalgische trip, die de brug moeiteloos maakte naar het recente materiaal. Een mooi sluitstuk, de kers op de taart van hun 40 jarige carrière, in een broeierige, meeslepende, dromerige en extraverte, homogene set die hen nog steeds bestaansrecht biedt …
Support was Het Londense kwartet Deathcrash, al eerder te gast in de Botanique (support Codeine) en tijdens Les Nuits Bota. Het kwartet profileert zich binnen de ‘duyster’ slowcore/postrock met hun repeterende, opbouwende ritmiek, die af en toe eens kon ontploffen en uitwaaien. Je werd meegesleept, meegezogen, je kon lekker wegdromen en wakker worden geschud door die wisselende aanpak en (praat)zangpartijen, die dromerig, zalvend als schreeuwerig zijn. Interessante band die hier o.m. Slint en The Spirit That Guides Us deed opborrelen …
Organisatie: Live Nation
A Place To Bury Strangers - Shoegaze in overdrive
Leuke timing, net één dag na het concert van de noise-pop pioniers The Jesus and Mary Chain konden we één hun volgelingen aan het werk zien. Na een intrigerende set van The Jesus & Mary Chain stelden we gisteren vast dat de Reid broertjes het nog wel degelijk in zich hebben, maar stiekem hadden we gehoopt op wat meer geknars, gepiep, feedback en distortion zoals die hoogtij vieren op het geweldige ‘Psychocandy’.
Wel, met de verzengende act van A Place To Bury Strangers hebben we op dat gebied meer dan ons deel gehad. APTBS speelde immers verschroeiend, de gitaar loeide, scheurde, bloedde en sneed door merg en been. Hier gingen alle wijzers hier wel vlotjes in het rood, alsof een decibelbegrenzer nooit bestaan heeft.
Van de experimenteerdrift en elektronica die in hun laatste EP-releases is geslopen, is er live weinig van te merken. De ziedende noise die ze op een podium creëren is nog even genadeloos en hardvochtig als 15 jaar geleden toen ze voor de eerste keer de clubzalen bestormden met hun bijtende cocktail van terreurgitaren, knarsende bassen en mokerdrums. Toch is dit geen gratuit lawaai, het trio heeft immers in al die jaren een indrukwekkende reeks songs bij mekaar geschreven die ook in snoeiharde omstandigheden moeiteloos overeind blijven.
In tegenstelling tot veel collega’s, wijzigt de setlist ook iedere avond waardoor de automatische piloot geen kans krijgt. Deze keer waren “Never Coming Back”, “Deadbeat” (inclusief surfgitaartje) en “In Your Heart” wederom geweldig. Het daverende schip leek wel even te kapseizen toen de band zich nog maar eens waagde aan één van hun stokpaardjes waar ze na al die tijd koppig blijven aan vast houden, meer bepaald de jungle-noise jam waarvoor ze zich halverwege de set midden in het publiek stortten. Dit hadden we hen al eens eerder zien doen, en weer dachten we hetzelfde, misschien wel een leuk en origineel idee, maar dit hoefde niet echt.
Eénmaal terug het podium gingen de noise-poppen alweer snel aan het dansen, en dan vooral met “I Lived My Life To Stand in the Shadow of Your Heart”, de klassieker die inmiddels is uitgegroeid tot dé apotheose van hun legendarische concerten. Wederom mondde de song uit in een bijtende poel van noise, feedback en distortion. Drums, bas en gitaar werden niet meer bespeeld maar gemolesteerd.
Iets anders hadden we dan ook niet verwacht. Dit was A Place To Bury Strangers zoals we hen altijd willen meemaken, loeiend hard, messcherp en meermaals over de rooie.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Nederlands 
Français 
