Piaf! The Show - Mooie honneur aan Piaf!
PIAF! The Show is wereldwijd één van de meest succesvolle Franstalige productie sinds 2015! Het wordt unaniem beschouwd als "... de mooiste hulde die ooit is geproduceerd over Edith Piafs carrière..."
60 jaar na het overlijden van Edith Piaf, schittert de internationaal gerenommeerde Nathalie Lermitte in deze show, bedacht en geregisseerd door Gil Marsalla.
In twee delen van 45 minuten vertelt PIAF! The Show het verhaal van de carrière van zangeres Edith Piaf aan de hand van haar onvergetelijke liedjes in een originele scenografie met projecties van beelden van Edith Piaf die nooit eerder zijn vertoond.
De dame n de spotlights, de vertolker van Edith Piaf, is de geweldige Nathalie Lermitte dus. Al van jongsaf bouwde ze een boeiende carrière op in de muziek als zangeres, zette stappen in de muzikale komedie en speelde rollen in musicals waarin ze vaak de rol van Piaf speelde. Het was dan ook niet moeilijk dat zij hier de prominente rol op zich nam .
Samen met haar vier muzikanten op accordeon, piano, contrabas en drums worden we in deze theatershow in de muzikale leefwereld van deze belangvolle Franse legende gedropt, de jaren ‘30-‘60 tegemoet met de oorlogsjaren tussenin.
Edith Piaf was een cabaretzangers, songwriter en actrice, die emoties losmaakte in haar materiaal; in de chansons voelen we de turbulentie van de ups en downs van haar leven, van melancholie en verdriet, van het straat, avondlijk, nachtelijk (be)leven, de bruine kroegsfeer en het bruisende Parijse leven.
De artieste Piaf in de rol van Lermitte liet hier de weemoed in Parijs doorklinken; een andere artieste, Zaz met name, die we nog niet lang geleden zagen, laat het sprankelende van de hoofdstad horen.
Een handvol sober ingehouden nummers openden de show, die hier de sfeer van druilerige wandelavonden, onder half verlichte lantaarns, in de boulevards aan ‘le tour d’Eiffel’ ademden, met o. m “Les mômes de la cloche”, “Plus bleu que tes yeux” en “l’Accordeoniste”. Haar heldere, indringende vocals en de innemende, verdwaalde en levendige tunes van het accordeonspel stonden centraal.
Het ruige leven, de pijnlijke liefdeservaringen, haar alkohol- en morfineverslaving en daarbovenop haar artritis, zijn verweven in het Franse chanson dat doorleefd, intriest klinkt, zoals ”A quoi ça sert l’amour”, “Elle frequentait la rue Pigalle”, “Entre St Ouen et Clignantcourt”, “Sous le ciel de Paris” en “Paris” zelf.
Op het achterplan zien we een foto van haar centraal , een sfeerbeeld van Parijs in al z’n aspecten, het bruisende dag- en nachtleven, een tour l’amour, de bars en de terrasjes, alsook de verlatenheid ‘snachts in Parijs.
Het tweede deel klinkt aanstekelijker, er zit meer feeststemming in, door o.m. de Parijse foor. “Padam padam”, “Mon manage à moi” en het gekende “Milord”. Haar bekender werk horen we nu. Het publiek ondersteunt de songs met handclaps en de dansspieren worden geprikkeld. Ook de instrumenten krijgen meer ruimte , naast de lappen tekst die we het eerste deel overspoeld kregen; de piano overheerst hier, eerst in het breekbare “Mon dieu”, daarna in het frisse “La foule”.
Naar een closing final gaan we met “Non je ne regrette rien”, “l’Hymne à l’amour” en “La vie en rose , gedragen door een sobere , spaarzame begeleiding en het zachtjes neuriën en meezingen.
Heel wat van onze eigen artiesten als Brel, Arno en Adamo integreerden het werk van de belangvolle Franse ‘mus’/chansonnière in hun materiaal.
Deze theatershow, vertolkt door Nathalie Lermitte was sterk geslaagd, een mooie honneur aan Piaf!
Organisatie: Mb presents ism Kursaal, Oostende
The Sisters of Mercy - Een dubbele ervaring van een band van vroeger
Wie de Sisters Of Mercy zegt, zegt jaren ’80, new-wave, pop, gothic, dance, donkere tijden … mysterie en een hele hoop miserie … Een ouder wordende band biedt een avond waarbij het niet duidelijk is wat het publiek er juist van moet denken.
Het begon met een zeer degelijk voorprogramma. The Virginmarys beuken er met hun twee vlot tegenaan en brengen wat sfeer in een volle zaal. Hun gitaarriffs zijn stevig zonder echt vuil te worden en de zang heeft wat weg van Queens of the Stone Age. Ze spelen een degelijke set als voorprogramma en het publiek kan het mondjesmaat wel smaken.
Na het débâcle in de Vooruit, hopen de doorwinterde fans toch nog steeds hun 80s idolen aan het werk te kunnen zien, de capriolen van Andrew Eldritch doorspoelend. Bij verrassing starten ze mooi op tijd en komen de twee gitaristen met de nodige air op het podium. Dit blijkt nodig te zijn als duidelijk wordt dat Eldritch duidelijk geen showman is en voornamelijk parallel met de podiumrand ijsbeert en daarbij vooral naar de geluidstechnici kijkt. Het lijkt alsof de anderhalve meter in coronatijden in zijn geheugen staat gegrift, want hij houdt zich consistent op afstand en staat zelden in de spaarzame spotlights.
Over de muziek kan veel gezegd worden, vooral over het dubieuze karakter daarvan. De band heeft een stevige repertoire waar ze sinds de jaren 80 op kunnen terugvallen maar waarbij ze tegelijk ook nieuwere nummers brengen later in de set. Binnen het genre staan ze er duidelijk en werkt het nog steeds, beetje aangepast aan de tand des tijds, zeker bij songs als “Alice”, “Dominion/Mother Russia” en “Marian”
Enkel het zingen van Eldritch kan nu meer bestempeld worden als het opzeggen van een opstel en het mompelen doorheen het optreden. En toch in momenten bij meezingers als op “Dominion/Mother Russia” komt hij er toch mooi door, met hulp van de gitaristen die het vocaal goed mee ondersteunen.
Als we naar de drums kijken zien we Catalyst die op zijn troon verheven achter de digitale machine staat en alles aanschouwt, of dat is omdat hij weinig werk heeft of contact met het publiek zoekt, laten we daarbij in het midden. De drums zijn mooi geprogrammeerd en vallen logischerwijs op het juiste moment. Als voordeel geeft dit natuurlijk dat dit degelijke sounds geeft voor een artiest die ook al 40 jaar meedraait.
De mythische clash met de recordlabels waarbij ze enkel nog live muziek brengen én maken, geeft het desondanks een extra tintje om erbij te zijn.
Het lijkt weliswaar een hommage aan het repertoire van vroeger , verderop met de obligate “More”, “Temple of love”, “Lucretia my reflection” en “This corrrosion”, dan een voorzetting maar daarom is het absoluut nog geen slecht eerbetoon, waar het publiek van overtuigd was door luidkeels mee te zingen waar nodig en zelfs een occassionele moshpit openden. Tja, een dubbele ervaring van een band van vroeger. En nu duimen in juni voor hun gig in Gent, na 39 jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5702-the-sistes-of-mercy-30-1-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Trix, Antwerpen
Eve Beuvens - Oerhert - Een spannend avondje poëtisch genieten
Er is in de media heel wat te doen rond het fenomeen Oerhert, het interessante project rond de gelauwerde poëzie van Astrid Haerens (laureaat Poëziedebuutprijs 2023), met muziek van MARIS & Jasmijn Lootens. Superlatieven waren tekort in de versmelting poëzie en muziek , waarbij de verkenning van de twee in de spotlights werd geplaatst.
In een goed vol gelopen Ha Concerts konden we Oerhert zien, samen met de pianiste Eve Beuvens als 'double bill'.
Eve Beuvens (****) laat haar piano spreken. In de sound borrelt de emotie naar boven. De integere muziek klinkt prachtig en weet te raken. Soms klinkt het intenser, forser en de combinatie zacht-harder maakt het boeiend. Een uniek pianospel waarvan de gevarieerde aanpak intrigeert.
Poëzie en jazz, woord en klank, het zit er allemaal in. Er wordt bij Oerhert (*****) in elk geval veel in beweging gebracht. ‘Emoties’ staan centraal in dit concept, en er ontstaat een balanceren in lichte dreigingen en zachte strelingen.
In 2022 werkten Haerens en Broeckmeyer reeds samen aan een literair project rond vrouwelijkheid en maatschappelijk engagement; muzikaal onder de noemer van jazz en improvisatie.
Ze stellen hun album ‘Anger's Family Tree’ voor. Een plaat die ons al kon bekoren, maar live nog beter tot zijn recht komt. De connectie met het publiek is er, we voelen het aan.
Muzikaal weten zij te intrigeren door ‘spoken words’ en hun kenmerkende lichtjes dreigende muziek te combineren. De emotioneel beladen zanglijnen zijn een meerwaarde.
Astrid Haerens dicteert de gesproken teksten uit haar boek, soms zingt ze gevoelig zelfs die teksten. Mariske Broeckmeyer omlijst het muzikaal. Zij weet met haar prachtige stem een mooi tegengewicht te bieden aan Astrid. Verder is er de spannende cello van Jasmijn Lootens; kortom, magie samen.
We waren onder de indruk van deze ‘double bill’; de combinatie woord, klank met de zang en spoken words waren uitermate spannend. Mooi avondje poëtisch genieten!
Organisatie: Ha Concerts, Gent ism Jazz Lab
The Sisters of Mercy - Geen ‘Temple of Love’ wel een ‘Temple of Disappointment’
Een uitverkochte concertzaal volgepakt met in het zwart geklede 40 en 50 plussers, zo zag het publiek er uit voor het langverwachte optreden van The Sisters of Mercy in Gent. Het was immers 39 jaar geleden dat ze nog eens een tussenstop maakten in de mooiste concertzaal van de Arteveldestad. Het publiek had zin in een avond vol nostalgie, de sfeer was uitgelaten.
Rond 21u45 moest de show van start gaan, maar de Sisters hebben een reputatie en durven wel al eens te laat op het toneel verschijnen. In het eerste kwartier was er geen vuiltje aan de lucht. Het publiek keek enkel nog harder uit naar de opening van het gordijn en de start van de show.
Maar 22u werd al snel 22u15 en 22u30. Het ‘boe’-geroep werd luider en frequenter, het ongenoegen groter en het publiek werd onrustig en rumoerig. Mensen begonnen iets vaker naar de bar te lopen en enkelen dachten waarschijnlijk aan de teller van hun parkeermeter die maar bleef aantikken. Iemand was het beu en sprong op het podium om even achter het gordijn te kijken wat er aan de hand is, maar werd door de security snel terug de zaal in gestuurd.
Iets voor 23u kregen we (eindelijk) te horen wat we intussen al een beetje voelden aankomen, het concert zal vanavond niet plaatsvinden. Zanger Andrew Eldritch was blijkbaar ‘ziek’, volgens de organisatie werd met man en macht geprobeerd hem ‘beter’ (lees: nuchter?) te maken, maar zonder succes.
Samen met het management werd besloten dat hij niet in staat was om het podium te bestijgen. Veel boe-geroep naar de kerel die als enige een micro ter hand nam die avond om dit ontgoochelende nieuws mee te delen.
Ook voor een organisatie is dit een catastrofe, gezien zij ook weinig invloed hebben op de staat waarin de artiesten naar hun job afzakken.
Een terugbetaling van de tickets en een kale rit terug naar huis voor de fans. Concertzaal Vooruit was donderdagavond geen ‘Temple of Love’ maar een ‘Temple of Disappointment’, Kudos naar de jongeman van de organisatie die het nieuws moest meedelen, hij had de lastigste job van de avond.
The Sisters of Mercy staan op 30 januari nog in een uitverkochte Trix. Hopelijk leert Andrew tegen dan van het Belgische bier afblijven… Voor ons geen ‘First and Last and Always’ maar eerder een ‘First and Last and Never’. Jammer!
Newsletter Organisatie
Het concert van The Sisters of Mercy in De Vooruit van 25 januari is niet kunnen doorgaan wegens ziekte van de zanger. We willen alle aanwezigen uitdrukkelijk bedanken voor hun geduld en sportieve houding. Aangezien de situatie maar heel laattijdig duidelijk werd, was dit allesbehalve evident. Er kon pas laat gecommuniceerd worden omdat we er aanvankelijk van uitgingen dat het concert normaal kon doorgaan. Pas na het geplande aanvangsuur bleek dat de zanger te ziek was om op te treden.
Momenteel overleggen we met het management van de groep wat de volgende stappen zijn. We laten de ticketkopers zo snel mogelijk weten wat er met hun tickets zal gebeuren. In het geval er een nieuwe datum gevonden wordt, worden de tickets omgeboekt naar die nieuwe datum. In geval van definitieve annulering wordt er automatisch terugbetaald. In tussentijd vragen we nog even geduld. We houden jullie op de hoogte. Namens de band en de organisatie bieden we alleszins onze excuses aan voor het ongemak.
Organisatie: Live Nation ism Democrazy + VierNulVier
Riet Muylaert zingt Liesbeth List - Boeiend eerbetoon aan deze Grande Dame!
Riet Muylaert zingt Liesbeth List was een boeiend eerbetoon aan deze Nederlandse chansonnière en actrice. Anderhalf uur lang reisden we doorheen het oeuvre van haar Nederlandstalig lied en kregen we een interessante uiteenzetting van het leven dat Liesbeth 78 jaar lang lief was. Muzikaal met strijkers van het SunSunOrcherstra, die samen met spaarzame toetsen en een tokkelende gitaar tekenden voor een warm, teder, dromerig, intimistisch concert, die het Franse en Nederlandse chanson dichterbij bracht!
Riet en haar muzikant Stefan Wellens brachten een ode aan Liesbeth List, samen met de prachtige strijkers van het SunSunSunOrchestra. Als pas afgestudeerd jong veulen mocht Riet met Liesbeth, dé Grande Dame van het Nederlandse Chanson, mee op tournee.
Ze speelden bijna twintig nummers, nummers die Liesbeth o.m. kreeg van de hand van Hans Andreus, Cees Nooteboom, Ramses Shaffey, verder eigen nummers als covers, die Brel, Aznavour en Piaf omarmden .
Riet houdt List in haar hart , en brengt de nummers, classic pop en chansons vol overtuiging , overgave en emotie , zoals Liesbeth het wil en wou …
De nummers kregen een sobere bewerking door de strijkers, cello , het getokkel op de gitaar en de cello; ze kregen een warme kleur door een piano toets waar nodig . Met vijf op het podium waren ze , die de schoonheid van het chanson benaderden; ook vocaal kon Riet Liesbeths melancholie beantwoorden.
Liesbeth op het podium en Liesbeth in het leven, nee het leven was (haar) niet altijd lief, het was met ups en downs , maar de dynamiek en het enthousiasme bleef voor haar publiek. Haar levensloop werd door Riet mooi, pakkend verteld, van geboorte, haar kindertijd in Nederlands-Indië, tot op het podium, in privé en de muzikale relaties, tot ze genoodzaakt moest stoppen met optreden, als gevolg van dementie; tot slot stierf in de volle coronapandemie van 2020.
Voor Riet was dit het tijdstip van Liesbeths levenslied, haar boodschap aan het publiek. Zij gaf de wereld zoveel schoonheid en Riet zoveel levenslessen. En daarom bleef en blijft Riet haar lied zingen, met een heuse tour in de culturele centra, zodat de mensen haar niet zouden vergeten.
“De pastorale” met Ramses was eentje die haar bekendheid groot maakte, het scherpte meteen de aandacht van het zo goed als uitverkochte zaaltje. Riet was hier terug in haar geboortedorp; het deed haar deugd sommige mensen van vroeger terug te zien en ook enkele leuke verhaaltjes van toen op te hoesten . Het tekende het emotievolle karakter van de avond met die weemoedige, dromerige songs, die onderhuids positiviteit willen uitstralen, zoals “Heb het leven lief “, ondanks teleurstellingen en tegenslagen.
De nummers zijn intens en kort, ze behouden die broeierige spanning van weleer door Riet en haar muzikanten, waarbij regelmatig van instrument werd gewisseld .
Een desolaat gevoel kon doorschemeren als bij een “Zeg me dat het niet zo is” en “Zo hoog in de hemel”. Meer extravertie borrelde op in het nummer “In oktober”.
Een zoektocht naar muzikale verbintenis hoorden we in die sfeervolle aanpak . “Ne me quiitte pas” van Brel kreeg een mooie Nederlandstalige bewerking onder “Laat me niet alleen” , ook Shaffey’s “Laat me” klonk op die manier.
Riet heeft ook een eigen repertoire die nauw leunt aan dat van List, “Zou het kunnen” paste perfect in dit plaatje . Toen ze samen speelden wisselden ze elkaars repertoire af. Sjiek dat een beginnende artieste kansen kreeg van een doorwinterde dame .
“Zonder liefde” en verderop “Brussel” waren er die Riet door de zwierige tunes tot een danspas bewoog .
Hoop, dankbaarheid , troost en liefde waren belangvolle thema’s, die ons even deden stilstaan in deze jachtige wereld; we hoorden het in “De verzoening” (van Frank Boeijen), in “Ik ben zo gelukkig bij jou” (vertaling van countryzanger Paul Williams), “Aan de andere kant van de heuvels” (‘is het gras groener aan de andere kant’?) en “Even eeuwig”, een mooi sluitstuk van de avond , die de strijkers ademruimte bood van een zalvende, innemende, rustgevende sound.
Het warme onthaal deed Riet en haar combo deugd, we kregen enkele laatste gevoelige, prikjes met “Een vriend zien huilen”, “Nog heel even” en de “Cantate aan Shaffey”. Een laatste ‘lalala’ en groet van een grande dame die talrijke onderscheidingen kreeg en nu nog belangvol is voor een rits opkomend vrouwelijk Nederlands talent als Eefje De Visser, Roosbeef, Meau, en ga zo maar door!
Riet Muylaert
Org: Kardini ism CC De Kleine Beer, Beernem
Wajdi Riahi Trio - Een culturele schokgolf
Jazz leeft! Dat merkten we onlangs nog aan de bloeiende scene tijdens het Brussels Jazz Festival in Flagey; met jonge, beloftevolle bands en talentvolle muzikanten die tekenend zijn voor wat Jazz nu te bieden heeft. Wajdi Riahi Trio (*****) is ook eentje die we best onthouden in deze scene; het is rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn Tunesische verleden.
Met opvolger 'Essia' slaat hij een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen die twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. De organische architectuur van deze (Noord-) Afrikaanse ritmes vermengt zich met de complexiteit van jazz.
Wajdi Riahi Trio zorgde voor een culturele schokgolf, kun je wel zeggen.
Wajdi Riahi Trio is goed op elkaar ingespeeld, samen met de pianist zijn het gelijkgestemden, 'soulmates' die dezelfde kant uitkijken en vooral bijzondere talent laten horen; het is een diverse trip van uiteenlopende culturen en stijlen.
Op de muziek van Wajdi Riahi kun je geen label kleven, het is belangrijk van wat zij samen doen. De vocals, met een Tunesische touch, zijn een meerwaarde aan de sound.
Solo ervaarden we een magisch moment van Wajdi aan zijn piano; hij ontroerde en bedwelmde het publiek met z’n spel en fluitende stem.
Verder was er de double bas van Basile Rahola, die een warm klankentapijt speelde, waarvan je stil werd. En Pierre Hurty tastte de mogelijkheden af van z’n drumstel. Het geheel klonk kleurrijk. Hoe mooi en veelzijdig was dit, intiem, breekbaar vals Soms heel intimistisch en breekbaar als lichtjes flirten met de geluidsnorm. Tot daar het eerste deel van de set die vooral rond de nieuwste release. draaide
In het tweede deel, na een kleine pauze, werden de grenzen nog meer afgetast. Het klonk nog kleurrijker. Het publiek werd zelfs letterlijk meegenomen op deze trip doorheen Tunesië als Brussel; we werden zelfs aangespoord lichtjes mee te zingen. De uitersten intrigeerden , gekatapulteerd van de ene naar de andere kant … en in wat een tempo boden ze het je aan. Het daverende, rechtstaande applaus onderstreepte wel hoe iedereen genoot van deze toch wel veelzijdige trip.
Wajdi Riahi Trio kwam terug voor een bis; alle registers trokken ze nog eens open; een wervelwind aan geordende chaos die deze twee culturen samenbracht en zachtmoedig deed botsen in aanstekelijke vibes.
Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!
Wajdi Riahi Trio - Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ism CC Sint-Niklaas)
DIRK. - Orkaan Dirk raast door de Leest
VZW Magik Events doet zijn naam alle eer aan door Disorientations en DIRK. te programmeren.
Disorientations - Disoriantations komt in try-out een korte set spelen met onder meer hun nieuwe ‘CTD’. Noteer vooral het bezwerend en zwaar gitaarwerk, het puike slagwerk en de prachtige melodieuze stem van Niels Elsermans. Een beetje de sound van euh… The sound . Men noemt dit graag Antwerpse postpunk met hun repetitief gitaarwerk en morbide koud geluid. Deze jonge knapen zijn precies veertig jaar te laat geboren en zouden ideale zwartjassen kunnen zijn. Een gesprek achteraf leerde me dat dit trio van de weinige Antwerpenaren zijn die geen pretentie hebben. Hun nieuwe release stellen ze een dezer in de Trix voor.
Setlist: Loner/Crawling/Drift/Allied/Watching u Go/Cynical/Don’t/Momentary/ Close To Dissapearing.
DIRK. - De natuurtalenten van Dirk. openen na enkele memorabele en energieke passages op de grote podia hun clubtournee in De Leest bij wijze van thuismatch. Met opener “Waste” uit ‘Album’ wordt meteen het groot geschut ingezet. Zeemzoete melodieën worden gevarieerd met oerschreeuwen en messcherpe loeiende gitaarpartijen. Licht dissonante Pixies-iaanse gitaarrifjes worden gelaagd opgebouwd tot IJslandse vulkaanuitbarstingen. De structuur in de chaos, noemen oud Griekse filosofen dit. Jelle Denturck scheurt zijn keelgat open, haalt zijn rubberen gewrichten boven en sleurt ons een dik uur mee in het verhaal van Dirk., gekruid met zelfrelativerende, Vlaams surrealistische en absurdistische bindteksten die aansluiten bij hun nihilistische liedjesteksten.
De funky inslag in “Are you awake” maakt ons nog alerter en doen ons des te meer beseffen dat er een band met tonnen speelplezier op het podium staat. Snellader Jelle laadt je in een mum op tot ongekende energielevels. Absoluut hoogtepunt is zonder twijfel de outro van “Idiot Paradise”, waar Dirk. zich kan ontdoen van de beperkingen van een studioalbum en Mogwai-gewijs blijft door hameren op dat ene akkoordje tot je er zowat bij neervalt, met uiteraard een fantastisch lichtwerk die uitblinkt in eenvoud.
De vlijmscherpe gitaren mochten wat mij betreft wat langer aanhouden. “I can’t sleep” starten ze mooi samen en zorgt voor een interactie met het publiek dat zowat op het kookpunt zit. Een korte zangstonde leidt het energieke “Fuckup” in. De drummer van ‘Amai zeg wauw’ leidt “Toulouse” in, om dan af te sluiten met een lange fre intro op “Artline”.
Om zeker het publiek definitief knock out te slaan, bouwt encore “Alarms” op tot een ware explosie, zo typisch Dirk.
Na exact één uur, twee minuten en eenenvijftig seconden is de trance helaas voorbij. Het is niet mijn gewoonte om te vergelijken, maar: eat your hart out, Pixies: West Vlaanderen heeft er ook een.
Met plezier eerde Jelle de minimalist mijn dertig jaar geleden overleden grootmoeder bij de signeersessies achteraf.
Playlist: Waste/Sick’n Tired/Are You Awake/Small Life/Idiot Paradise/Hit/No/Pasttime/I can’t Sleep/Hide/Help I’m Going Insane/Gnome/Fuckup/Toulouse/Artline//Alarms
Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events
D:Zine en N.E.L & J.P - Twee rijzende sterren op één podium
Debuutsingle “Zelfbeeld Van Denaldie” van N.E.L. & J.P zorgde eerder dit jaar voor vuurwerk in onze nationale postpunk/gothic/wave-scene. Dat volstond om dit nieuwe duo eens live te willen zien. Hun optreden in de B52 in Eernegem was bovendien gratis en als headliner kregen we ook nog eens D:Zine, nog zo’n rijzende ster in hetzelfde genre.
De J.P uit de bandnaam is Jean Paul De Brabander, een man met al wat muzikale bagage, als gitarist bij onder meer Girl Named Wolf, DeLaVega en This Can Hurt. In de live-opstelling van het duo speelt hij bas en bedient hij alle loops en andere dingetjes die meelopen. N.E.L, dat is Nel Mertens, dichteres en ook reviewer van albums en concerten bij de collega’s van Luminous Dash. Er is wel wat lef voor nodig om van reviewer naar artiest te springen. Je riskeert dat iedereen over wie je ooit maar een half verkeerd woord hebt online gezet, je nu zonder genade zal neersabelen. Anderzijds ben je wel al een bekende naam in het wereldje en dat helpt toch ook.
In Eernegem zijn Nel en JP goed op elkaar ingespeeld. Wel is er live geen marge voor zijsprongetjes of improvisatie, door de loops die moeten gevolgd worden. JP voelt zich in zijn element op het podium. Dat hadden we ook niet anders verwacht van iemand met zo veel ervaring. Voor Nel is het blijkbaar nog wat wennen, zo op het podium in plaats van ervoor. Via haar punky poëzie mogen we meekijken in haar ziel, maar ze laat ook niet het achterste van haar tong zien. Controle is het sleutelwoord voor dit duo: het elkaar muzikaal in evenwicht houden, de accuraatheid van het live-gebeuren, de grenzen die getrokken worden, …
Op de setlist in Eernegem staan zowat alle tracks van de zopas uitgebrachte digitale EP ‘Honger’. Enkel “Slapeloosheid” ontbreekt op het lijstje. Er zijn ook al wat nieuwe nummers, want in 2024 is er een full album. “Donderende Anarchie” en “Baude Oge”n bouwen voort op de nummers van ‘Honger’. De set bouwt netjes op naar de finale waarin de singles “Hamartia” en “Zelfbeeld Van Denaldie” elkaar inzake intensiteit proberen naar de kroon steken.
Het publiek wiegt stilletjes mee terwijl het rookkanon op volle toeren draait. Bij het laatste nummer wordt er voorzichtig wat gedanst. Dit duo bouwt voort op oude tradities, maar weet alles knisperend fris te verpakken.
Donderende Anarchie / Huidhonger / Ik Beken / Desinteresse / Traan / Baude Ogen / Zebra / Tweelingsvlam / Hamartia / Zelfbeeld Van Denaldie
De relatief nieuwe, West-Vlaamse postpunkband D:Zine stond in de B52 een beetje verrassend als hoofdact op de affiche. Verrassend omdat ze nog geen release uit hebben. Maar misschien ook weer niet verrassend als je het aantal bandshirts in de zaal zag, want merch hebben ze al wel. Deze band heeft sinds kort een nieuwe drummer en na amper vier repetities mocht die al mee op het podium.
D:Zine zagen we dit voorjaar reeds aan het werk in Aalter, als support van Der Klinke. Wat een evolutie hebben ze gemaakt: beter op elkaar ingespeeld, organischer, met meer schwung, …
Als band stralen ze op het podium ook meer zelfvertrouwen uit. Het helpt natuurlijk dat anders dan in Aalter het zaaltje in Eernegem volgepakt staat met eigen fans die de nummers al kennen.
Wij hebben vooral genoten van nummers als “The Untold Universe”, “Demons Of A Fool” en “Sleeping Giant”.
Hun geniale cover van David Bowie’s “The Man Who Sold The World” zit niet langer in de reguliere set, maar die hebben ze misschien ook niet langer nodig. Deze set is een goed vertrekpunt om nog een paar stappen te groeien.
Illuminate My Darkness / The Untold Universe / Demons Of A Fool / Mother & Father / Crash / Sleeping Giant / In Black / Action Poetry / The Milkman / Berlin / Sad Hatred
Het publiek in de B52 genoot met volle teugen en er komt logischerwijze dan ook een vervolg op dit feestje. Als alles goed gaat, staan N.E.L & J.P en D:Zine op zaterdag 21 december 2024 opnieuw samen op het podium in Eernegem.
N.E.L. & J.P - Check de pics van de set in Kinky Star, Gent op 23 december 2023
N.E.L. & J.P, Kinky Star, Gent op 23 december 2023 – Pics (musiczine.net)
Organisatie: B52, Eernegem
Aynur betovert De Bijloke
Eén van de meest prominente zangeressen van de Koerdische volksmuziek Aynur rockte in De Bijloke, de oudste concertzaal van Europa! Sinds haar hitalbum ‘Keçe Kurdan’ in 2004 bleef ze een breed publiek betoveren, niet alleen in Turkije, waar ze geboren is, maar ook wereldwijd. Ze ontving talloze prijzen met haar unieke stem en authentieke stijl die het rijke muzikale erfgoed van de Koerdische volksmuziek combineert met moderne melodieën en instrumenten. Door internationale samenwerkingen is ze erin geslaagd om Anatolische muziek aan de wereld bekend te maken!
Tijdens haar optreden op 17 december in Gent zong ze samen met haar fans enkele van haar diepst rakende songs. Een van de eerste nummers was het overweldigend ontroerende "Şewa Tari (Rewend)", wat de donkere nacht betekent. Met zo'n melancholische melodie uit haar expressieve stem, dompelde het lied het publiek onder in de betoverende diepte van weemoed. Na een paar andere liedjes, waarvan sommige requiems waren, voegde ze afwisseling toe door de energieke melodieën van haar liedjes zoals "Qumrike", "Malan Barkir" en "Govend e". Later, om te bewijzen hoe breed haar repertoire is, bespeelde ze haar "saz" terwijl ze dit keer een Turks volksliedje zong uit Centraal-Anatolië, "Yürüyorum Dikenlerin Üstünde", waarop het publiek grotendeels meezong.
Deze afwisseling uitte zich ook in hoe ze met het publiek omging, soms in het Koerdisch, dan weer in het Turks, en ook in het Engels en een paar woorden in het Vlaams. Tussen de liedjes door ontving ze met nederige dankbaarheid complimenten van het publiek. Het bleef niet onopgemerkt hoe elegant ze eruit zag in haar lange blauwe jurk, waarmee ze het publiek duidelijk maakte dat ze het evenement serieus nam.
Samen met de betoverende stem van Aynur droeg ook het orkest enorm bij aan het grote succes van de avond. Sommige instrumenten brachten de traditionele volksmelodieën over, zoals de klarinet, bespeeld door Caner Malkoç en "bağlama" bespeeld door Coşkun Karademir. Patrick Goraguer op de drum werd begeleid door Franz Van Chossy op de piano en Christopher Jennings op de contrabas. Met zo'n verzameling instrumenten kun je je de authentieke mix van Koerdische volksmuziek met moderne klanken voorstellen. Er waren momenten waarop het duet van de piano en de contrabas, die bijna uitsluitend met de vingers werden gespeeld, het publiek het gevoel gaf dat ze bij een jazzconcert waren! Niet verwonderlijk, als je bedenkt dat Aynur en het orkest al eerder optraden op jazzfestivals, waaronder het EFG Jazz Festival in Londen op 18 november 2023.
Het enige nadeel van de avond was dat het concert 20 minuten later begon dan gepland. Dit leek het publiek, dat bestond uit mensen van alle leeftijden, echter helemaal niet te deren. Hun enthousiasme gedurende de hele show bereikte een hoogtepunt toen Aynur het laatste nummer van de avond zong: haar bekendste “Keçe Kurdan”.
Omgeven door de aangename ambiance van De Bijloke was een dergelijke betrokkenheid van het publiek een mooie afsluiting van een geweldige avond.
Het valt te verwachten dat de opwinding in de zaal een fenomenaal afscheid was voor Aynur, toen ze met de orkestleden naar voren kwam voor een laatste groet en vervolgens het podium verliet.
Organisatie: De Centrale, Gent
Piet Verbist 'Flamenco Jazz Summit' - Een schemerlicht tussen flamenco en jazz
Piet Verbist is een veelzijdig muzikant en hij laat zich steeds omringen met klassemuzikanten die dezelfde kant uitkijken. Wat het project ook mag zijn, er ontstaat altijd een magie die je ademloos achterlaat. Met 'Flamenco Jazz Summit' wandelt hij in een schemerlicht tussen typische flamenco muziek en pure jazz en hij voegt er een hoge dosis humor aan toe.
Laten we het , naast de unieke kijk op de zaak van Piet Verbist zelf toch ook hebben over de inbreng van de muzikanten waarmee Piet zich laat omringen. "De bezetting bestaat uit drie Andalusische muzikanten en drie Vlaamse jazzmuzikanten die gemeen hebben dat ze enthousiast deze vermenging vorm willen geven. Dit resulteert in een sprankelende, exotische en opwindende cross-over", staat in de biografie op de website , en dat is toch het meest opvallende punt aan dit fijne concert. Zo is er een samenspel tussen Carmelo Muriel (fluit, bamsuriney, Palmas) en de verbluffende altsax van Tom van Dijck, die binnen deze context elkaar aanvullen maar vooral aanvoelen. Hetzelfde gebeurt waar Carlos Cortés Bustamante (percussie, flamencogitaar, palmas), Juan Sainz (drum, palmas) elkaar vinden in die hemelse percussie , een samensmelting waarbij grenzen vervagen. Milan Verbist zorgt op piano op zijn beurt voor de kers op de taart, aangevuld door een oogstrelende contrabas van Piet Verbist zelf, om het plaatje compleet te maken.
In een vol gelopen Lokerse Jazzklub zorgt dit dan ook voor een bijna twee uur lange feestelijke stemming waarbij de danspieren voortdurend worden aangesproken. Echter, en dat onderschrijft die veelzijdigheid van Piet Verbist , is er ook plaats voor ingetogenheid waarbij de walm van flamenco en jazz elkaar ontmoeten op een dusdanige manier dat je die warmte daadwerkelijk voelt tot het diepste van je genen. Een rode draad doorheen Flamenco als Jazz, die een oneindige honger bieden naar improviseren; je komt van de ene verrassende wending in de andere terecht. Ook dat komt tijdens deze set meermaals tot uiting, waardoor die bijna twee uur - mits ondertussen wel een pauze - in een mum van tijd voorbij zijn.
Verwonderd door de samensmelting van culturen, maar ook van hun virtuositeit, werden we dan ook compleet van onze sokken geblazen. Echter blijft die kinderlijke speelsheid over heel de lijn eveneens overeind. Een lach en een traan dus , maar ook plaats om uitbundig te dansen doorheen die uiteenlopende landschappen.
Iedereen bleef dan wel op zijn stoel zitten, het gemeende applaus na en zelfs tussen de songs door , wanneer er weer eens een magische kruisbestuiving ontstond tussen de percussie/drum of de sax/fluit, bewees hoe het publiek intensief genoot.
Na de regulaire set smeekte dat publiek dan ook om meer en kreeg er nog een laatste krachttoer bovenop, waarbij Flamenco en Jazz voor een laatste keer op deze boeiende avond elkaar ontmoeten.
Het meest opvallende gegeven, en dat is iets waaruit de wereld in deze tijden nog kan leren, in plaats van elkaar bekampen en oorlog voeren om een honger naar macht zou de mensheid beter , elkander proberen vinden in een oneindige cultuurbeleving.
In de Lokerse Jazzklub zorgt dit voor een onvergetelijk magie, die de gehele avond in de lucht hing …d ankzij deze Piet Verbist 'Flamenco Jazz Summit'.
Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren
Laïs in de culturele centra - Deugddoende amicaliteit en samenhorigheid
Laïs kwam dit jaar opnieuw op het voorplan, terug van nooit weggeweest, geen vaarwel, wel een vrouwenstem minder, en een dertig jarige carrière gebundeld in een brede muzikale sound, die de brug slaat van rootspop met hun jeugdig folky kleinkunst en a capella kampvuursongs.
Een return is er door de nieuwste plaat ‘De langste nacht’ en met een handvol songs van hun bekende eerste albums. Laïs draaide al vooraf warm in de AB, Brussel in het najaar van 2022, deed het clubcircuit aan in ’t voorjaar 23 en kon niet ontbreken op enkele festivals als Labadoux en Dranouter, om tot slot finaal ons te omarmen met een hartverwarmende najaarstour in de culturele centra. Een deugddoende amicaliteit en samenhorigheid van het combo van 7 met z’n zangeressen ervaarden we in hun set in Kortemark!
Na een goede acht jaar is het Laïs geluid nog steeds kwaliteitsvol, nu iets meer doorleefd, van de twee overgebleven dames Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix met hun partners Tomas de Smedt en Bjorn Eriksson (remember Zita Swoon).
Wie gezworen is op die groovy, zwierige folky roots zat hier deels op zijn honger … Laïs is nu meer dan dat … hun materiaal is gedrenkt in broeierige, spannende rootspoppsychedelica met een orientaalse tune op z’n Think of One’s en die hun folkroots niet verloochent.
Live is de sound een beleven dat sprankelend, dansbaar als ingetogen, breekbaar is en niet vies is van een bezwerende, fellere tune; op die manier zorgen ze voor een ‘alle kleuren van de regenboog’.
Belgische magie in een kijk- en luisterspel door de synchrone bewegingen, danspasjes van de buikdansende dames. De op elkaar afgestemde (hemelse) zangpartijen geven kleur en behouden net die kenmerkende folktune. Beeldrijk dus, met onderhuids een zigeunergevoel.
In het CC is er een nauw contact met het publiek en dat komt de set ten goede .
Al meteen loopt het gesmeerd op de openers “Wilder dan wild” en “Ik geniet”. De recentste single “Orion” volgt . De dansspieren worden geprikkeld door die sfeervolle, dromerige , sprookjesachtige groove.
Een meer avontuurlijke aanpak kregen we dan. Nummers in een rockend rootspopjasje en waarbij elk instrument voldoende ademruimte krijgt. En het klonk nog breder, schoner en intrigerend door de kronkelende partijen binnen een indie-psychedelisch geluid op z’n V.U.’s, zoals o.m. op “Overal nabij” en “Lucia”.
De folky tunes werden mooi verweven in “Marie Madeleine” of de nadruk kwam op een zigeunerinvloed, “1+1 =2”. Het klinkt niet steeds toegankelijk zoals vroeger, maar het is daarvoor niet minder goed . Het is hoe Lais is geëvolueerd door de jaren …
A capella momenten, jawel, met die vrouwelijke stemmenpracht, die maakten een intense band onder elkaar en met het publiek, “Jasio U Pana” en dan “Belle”, die op een koorzang leek, ondersteund van de mannelijke vocals.
Coveraanbod ook hier met “Pieter Brueghel in Brussel“ (Wannes Van de Velde) werd in een badje van triphop , kleinkunst en folk gedropt. Creatief, inspiratievol en ingenieus. We werden gestuwd naar hun classic “’t Smidje”, en Van Veen’s “Opzij”, beiden aangepast met de tand des tijds, in een soort boombal en huppeldepup. Het zette De Beuk eventjes in vuur en vlam met de nodige danspasjes en handjeszwaaien. Schitterend!
Het publiek genoot van het materiaal en de band werd warm onthaald. Deugddoend evenzeer dat de eigentijdse, vernieuwende aanpak zo werd geapprecieerd.
Het voorbije jaar zagen we deze amicale Laïs verschillende keren optreden. Ze verbreden hun muzikale horizont en sluiten aan bij de rits sterke Belgische bands.
30 jaar Laïs, terug van nooit weggeweest. Het smaakt naar meer …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne (set in CC De Steiger, Menen, november 2023)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5627-lais-17-11-2023.html?Itemid=0
Organisatie: OO-kunst ism CC De Beuk, Kortemark
Blonde Redhead - Een warm weerzien!
Blonde Redhead is één van die verborgen parels die na een paar jaar muzikale rust terug van zich laat horen . ‘Sit down for dinner’ verscheen een drie maand geleden, liet negen jaar op zich wachten en brengt sprookjesachtige, stemmige muziek - melodieus dwarrelend - en een klanksfeer met een stekelige touch. Die indietronica kregen we te horen in hun afsluitend concert in België, in Leffinge!
Blij dat we opnieuw van het trio horen, de tweelingbroers Amedeo en Simone Pace hebben Italiaanse roots en Kazu Makino van Japan. Uiteindelijk gehuisvest in de USA zijn ze al een kleine dertig jaar bezig met hypnotiserende, bedwelmende als broeierige, groovende dreampop met een opgetrokken shoegazeveter. De begindagen van meer noiserock zijn een omgeslagen bladzijde. Een eclectische sound die live krachtvoer krijgt en balanceert tussen melodieus toegankelijk en kronkelend alternatief, mysterieus als breekbaar.
Met de nieuwe plaat werd de (innerlijke) rust even opzij geplaatst. Ze waren in een goede week met twee concerten in ons landje te zien, de Botanique en De Zwerver, en verder Lille en Amsterdam.
Er werd anderhalf uur rijkelijk geput uit de twee bekende oudjes ‘Misery is a butterfly’ (2004), ‘23’ (2007) en het recente album, een mooi overzicht van hoe Blonde Redhead zich totnutoe muzikaal manifesteerde in het indielandschap, waarbij de keys en de elektronica meer armslag kregen . De vocals werden afgewisseld, de hoge, frêle, smachtende, lichthese, echoënde van Kazu en die neuzelende, diepere van Amedeo, of ze werden mooi samengevoegd in die kenmerkende intrigerende, aanstekelijke, hartverwarmende, zweverige sound.
We werden in die vroegere jaren gedropt met enkele smaakmakers , “Falling man”, “Dr strangeluv”, die ruimte laten voor het tintelende gitaarspel, de droge, zachtmoedige drums en de psychedelische zweverige keys. Ze werden sterk ontvangen, mede door de extraverte touch.
De glimmende tierlantijntjes van hartjes, vogeltjes en de maagdelijk witte kledij van het trio komen meer in de spotlights met de sfeervol sprookjesachtige “Doll is mine” , “Elephant” en de huidige single “Snowman” van hun ‘Sit down for dinner’ die allerhande effects meekreeg, het dromerige concept een schop onder de kont durfde te geven en de link maakte met subtiele shoegaze, zoals we het nu kennen van een Slowdive.
Die zachtmoedige stekeligheid horen we live zo goed als de ganse tijd. Elan krijgt het materiaal door de sensuele danspasjes, de hoofdbewegingen en de wapperende haren van Kazu.
“Melody experiment” intrigeert door de muzikale variatie , de verrassende wendingen en de experimentjes, “SW” rockt, en hemels mooi, prikkelend worden we in een sprookjesbos gedropt met de “Sit down for dinners pt 1 & 2”, die een aangename groove hebben. Schoonheidspop zondermeer.
We krijgen nog muzikaal lekkers die knarsende, zeemzoeterig rock en elektronica met elkaar verbindt, o.m. met het vroegere “Maddening cloud”, pareltje “23” en “Spring and by summer fall” (wat een songs alle drie!), die door de funkende grooves ergens TC Matic van weleer deed opborrelen.
Aangrijpender wordt besloten met “Rest of her life” , die refereert aan de lange herstelperiode toen Kazu ongelukkig van haar paard viel .
De finesse, subtiliteit en de bezwerende sound werd onderstreept in de bijhorende songs; “Here sometimes” kon zo gebruikt worden als achtergrondmuziek voor een natuurdocumentaire of voor een filmsoundtrack; met nieuwtjes “Not for me” , “Kiss her kiss her” creëerden de drie een stress-loze droomwereld.
De schuchtere pogingen tot contact ebden weg toen ze aanhaalden dat ze enorm toffe herinneringen overhielden aan hun optreden medio de nillies in de 4ad, Diksmuide. Net die West-Vlaamse coté intrigeert hen nog steeds en de organisatie van 4ad werd overvloedig bedankt, alsook de handvol aanwezigen (waaronder mezelf) van toen.
In de set kwamen allerlei referenties naar boven van Cocteau Twins, Bjork, Goldfrapp, Slowdive, Pale saints , Beach house en Interpol (met wie ze nog uitgebreid toerden!), alsook onze Warhaus en Sylvie Kreusch.
Hoedanook, hun generatiegenoten als de latere artiesten/bands hebben wel ergens Blonde Redhead kunnen meepikken als voorname inspiratie, die hier vanavond instonden voor een impressionistisch, bitterzoet, dromerig optreden. Een warm weerzien dus!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5668-blonde-redhead-07-12-2023.html?ltemid=0
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
CIVIC - Aussie punk straight in the face
Wij hebben het wel voor die Australische no-nonsens punkbandjes die overal opduiken. Op kop natuurlijk Amyl & The Sniffers en The Chats, maar daarnaast valt er nog veel meer pittigs te ontdekken met onder meer CLAMM, Stiff Richards. Alien Nosejob of C.O.F.F.I.N. Allemaal bands die hun punk pretentieloos en gloeiend heet serveren, zoals The Ramones, The Damned of The Saints het in seventies allemaal bedoeld hadden. Horen ook zeker thuis in het rijtje nieuwe opwindende Aussie punk: CIVIC.
CIVIC komt hier zijn derde album ‘Taken By Force’ voorstellen, en dat is een punkbommetje van jewelste, met toch wel hier en daar een rustiger zijstapje. Van dit laatste echter geen sprake vanavond, de Aussies vlammen op topsnelheid doorheen een korte en razende set van amper 50 minuutjes en doen dat met zoveel roering en energie dat de Franse Aéronef in de kortste keren in lichtelaaie staat. Een rist supersnelle punkkopstoten van songs en een constant opgewonden frontman Jim McCullough weten het publiek voortdurend op te hitsen. Vanaf de vliegende start “Selling, Sucking, Blackmail, Bribes” tot aan de straaljagerpunk van “Fly Song” is er gewoon geen houden aan, zelfs Max Verstappen kan zulk tempo niet aanhouden.
Dit is punk zoals het hoort te zijn, furieus, retestrak, razendsnel en straight in your face.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5667-civic-05-12-2023.html?catid=category
Organisatie: Aéronef, Lille
Après la sortie de son dernier album, "The Other One", en début d'année, Babymetal se produisait ce 4 décembre 2023 à l'Ancienne Belgique.
Le groupe japonais nous y avait déjà rendu visite il y a 3 ans, outre son passage en première partie de Sabaton, en mai, dernier au Sportpaleis.
Comme d’habitude, le groupe mené par le trio de chanteuses et danseuses nous a offert un show millimétré.
Ouvrant de manière énergique par "BABYMETAL DEATH", la formation embraie immédiatement par "Gimme Chocolate!!" dans un rythme effréné qui sera soutenu jusqu'à la fin du set.
Setlist :
La tournée européenne touche à sa fin mais elle sera encore ponctuée par quelques dates, notamment à Barcelone et Madrid.
Vous pourrez néanmoins les retrouver l'année prochaine à quelques festivals, dont le Graspop et le Hellfest qui viennent d'annoncer leur line-up.
Pour les infos sur le groupe, cliquez sur le nom du groupe dans Informations complémentaires, sis en bas de la page
Na de release van hun laatste album 'The Other One' eerder dit jaar, stond Babymetal op 4 december 2023 op het podium van de Ancienne Belgique.
De Japanse band was 3 jaar geleden al eens bij ons op bezoek geweest en opende afgelopen mei voor Sabaton in het Sportpaleis.
Zoals gewoonlijk zette de band, geleid door een trio van zangeressen en danseressen, een onberispelijke show neer.
De band opende energiek met "BABYMETAL DEATH" en ging meteen aan de slag met "Gimme Chocolate!!!" in een uitzinnig ritme dat tot het einde van de set aanhield.
Setlist :
De Europese tour loopt ten einde, maar zal nog worden onderbroken door een handvol data, met name in Barcelona en Madrid.
Volgend jaar kun je ze weer zien op een aantal festivals, waaronder Graspop en Hellfest, waarvan de line-up net bekend is gemaakt.
Voor meer informatie over de band, klik op hun naam in de Aanvullende Informatie sectie onderaan de pagina.
Le 11-12-23 à 15:43, Romain Ballez a écrit :
Nederlands 
Français 
