Dirty Sound Magnet - Zwitsers graniet

Het Zwitserse powertrio Dirty Sound Magnet is bij ons boven de radar gekomen toen we de albums ‘DSM III’ en ‘Live Alert’ op onze schotel kregen. Twee uitmuntende albums van een stevige rockband die zich ergens bevindt in een psychrockwereld met een knipoog naar de seventies.
De nieuwe plaat ‘Dreaming In Dystopia’ is dan weer een domper van formaat. De band streeft er een atmosferische, dromerige en licht psychedelische sound na, maar strandt bij een klef, zwalpend en saai brouwsel. Met uitzondering van het mooie “Insomnia”, dat ook hier vanavond middels een heerlijk uitgesponnen gitaarintermezzo een innemende indruk nalaat, is dit een album dat volledig zijn doel heeft gemist.
Gelukkig is het de krachtige en potige sound van die vorige platen die heerst op het podium. Dirty Sound Magnet rockt, vlamt en spettert, maar weet ook verstilde tussenpauzes in te lassen. Vette funk, gloeiende psychrock en stomende blues maken het mooie weer, en dat alles met een hete groove en een batterij splijtende gitaarsolo’s.
Eén keer slaan ze de bal volledig mis met “Utopia”, niet toevallig een song uit die slappe laatste plaat. Het onding wordt tot overmaat van ramp dan ook nog eens opgeluisterd met een onnozel la-la-la refreintje en ontpopt zich zo tot het meeste gênante moment van de avond.
Maar verder is dit hevig rockende powertrio een meer dan aangename ontdekking. Frontman Stavros Dzodsos is de drijvende kracht achter DSM. De charismatische kerel heeft nogal wat rockvedette-allures, hij weet perfect van zichtzelf dat hij een verbluffende gitarist is wiens vaak uitvergrote solo’s menige monden doen openvallen. Dan mag er uiteraard al wat opschepperij bij, die gast kan het zich permitteren, en het past natuurlijk in dit soort wervelende rock’n’roll show. Zijn grote voorbeelden zijn niet ver te zoeken, Hendrix natuurlijk, maar zeker en vast ook Jimmy Page die in het middenstuk van het geweldige “Mr Roberts” wel heel prominent aanwezig lijkt.
Bijna twee uur weet Dirty Sound Magnet ons te overdonderen en te begeesteren met hun flitsende en eclectische rock. Een band met lef, pit en power, we vergeven hen dan ook graag de misstapjes op het laatste album. 

Organisatie: Charlatan, Gent

G. Love & Special Sauce - Return of the laid back groove

Weinig straatmuzikanten hebben dankzij hun muzikaal talent de goot zo vakkundig weten te vermijden als het in Philadelphia samengeraapte trio G. Love & Special Sauce. Begin jaren ‘90 gooiden de voormalige buskers de schijnbaar onverenigbare genres blues en hip hop in een unieke melting pot die hun titelloos debuut uit ’94 tot niets minder dan een genre-bending classic maakte. De drie decennia op de teller vormen dus reden genoeg om na lange tijd nog eens de Grote Plas over te steken voor een Europese tour van de R&B (lees: Rap ’n Blues) veteranen.

Terwijl fans van een economisch lucratief balspelletje steeds verder wegzonken in diep-filosofische bespiegelingen rond de Brugse derby voltrok zich even verder op in de stad een minstens even gezellig als memorabel event. De Cactus Club mag namelijk met recht en rede trots zijn om na 15 jaar nog eens G. Love & Special Sauce te kunnen strikken voor een exclusieve set op Belgische bodem. Nog een extra bonus? Vanavond treedt de band op in de oorspronkelijke bezetting die 30 jaar geleden de fundering van hun ongeëvenaarde laidback groove in het collectieve muziekgeheugen heeft verankerd. In eigen land is bassist van het eerste uur Jim Prescott trouwens niet meer te overhalen om van hot naar her te trekken, maar een (laatste?) Europees avontuur zag de man blijkbaar wel nog zitten.
Met een back catalogue van zeven band albums en nog eens vijf solo releases van G. Love zou menig frontman al eens worden overmand door keuzestress, maar het trio omzeilde die klip op een veilige manier door zich comfortabel te nestelen in de tijdscapsule van hun gloriejaren op MTV. In Brugge passeerde zo nagenoeg de volledige debuutschijf die volgend jaar 30 kaarsjes mag uitblazen.
Het olijke openingstrio “The Things That I Used To Do”, “Blues Music” en “Garbage Man” werd opgediend als een uitgelezen staalkaart waar de groep toen voor stond: blues als hoofdingrediënt, afwisselend gekruid met hip hop, jazz en folk. Met zijn lome raps, virtuoze gitaarcapriolen en roestige mondharmonica vormt G. Love op zich al een éénmansband, maar de onweerstaanbare Special Sauce groove is en blijft toch de verdienste van zijn twee kompanen.
Normaal gezien zijn we redelijk allergisch voor ingestudeerde - en meestal oeverloos lange - solo momentjes van bandleden, maar vanavond verveelde het ons geen seconde toen alle spotlights even werden gericht op Jim Prescott’s double bass  of Jeffrey Clemens’ elastieke drums.
In de alfabetisch geordende platenkast van G. Love & co staat Leadbelly broederlijk naast LL Cool J en komt Blind Lemon Jefferson vlak na Beastie Boys. Geen wonder dus dat de 50^ste verjaardag van het hip hop genre ook in hun repetitiehok niet onopgemerkt is voorbij gegaan. Als stijlbreuk kon het wel tellen, G. Love die zo ineens zijn trouwe barkruk opzij schoof om als volbloed rapper het publiek op te hitsen met een lang uitgesponnen tribute medley aan alle MCs die zijn muzikale opvoeding hebben gekleurd. Met een magistraal bruggetje naar hun eigen bluesrap evergreen “Cold Beverage” toonde het Philly trio zich trouwens opvallend immuun voor het stoffige imago dat wel eens vastkleeft aan veel van hun generatiegenoten.
Ook in de lang uitgesponnen encores zaten nogal wat momentjes met een hoog chill gehalte. Op eenvoudig verzoek van een vrouwelijke fan vertolkte G. Love op z’n dooie eentje “Sunshine”, een sober niemendalletje vanop zijn eerste en nog steeds beste solo album ‘The Hustle’ (’04) maar vanavond klonk als een bloedmooi liefdesliedje.
Toen hij even later zijn twee makkers terug in de ogen keek regende het ineens anekdotes over de woelige ontstaansgeschiedenis van het moeilijke tweede album ‘Coast to Coast Motel’ (’95): moe van het touren, bijna gesplit, weinig inspiratie, hier en daar een pilletje teveel en uiteindelijk gestrand in New Orleans voor opnamesessies in de studio van muzikale held Allen Toussaint.
En verdraaid, het werd ineens wel erg moeilijk om niet aan The Night Tripper himself aka Dr. John te denken tijdens de funky opener van die plaat “Sweet Sugar Mama”.

Met de feelgood vibes van het onvermijdelijke “Baby’s Got Sauce” als uitsmijter kon het Amerikaanse trio terugkijken op een geslaagde uitmatch. De voorspelling door de introman van de Cactus Club was er boenk op. Brugge - G. Love & Special Sauce : 0-1.

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Queens of the stone age – Beresterk na ruim 25 jaar!

De verwachtingen waren hoog voor Josh Homme en C° na Rock Werchter waar ze al een onvergetelijke show speelden. Voor dit enig zaalconcert in ons landje keken we na al die jaren uit …

Eerst moesten we wel twee voorprogramma’s verteren …
Het eerste smaakte naar lauwe pap. Het vrouwelijke postpunk trio DEEP TAN uit London bracht er helaas niet veel van terecht. Hun geluid weergalmde in de nog bijna lege zaal. Ook waren de dames niet echt geïnteresseerd in het publiek. Ze deden op nogal afwezige wijze hun setje. Eenmaal konden ze ons een beetje boeien met een nummer dat ons aan WET LEG deed denken. Na 25 minuten was gelukkig deze slappe set afgelopen. Eigenlijk wel een gemiste kans voor deze dames om zich in de kijker te spelen.

THE CHATS daarentegen, grepen hun kans ten volle.  Het Australische punkrocktrio gaf vanaf de eerste minuut vol gas. Punkie zien ze er niet uit, eerder casual, maar hun optreden was het des te meer. Er was geen tijd te verliezen, de nummers volgden elkaar in snel tempo op. Zanger-schreeuwer en tevens bassist Eamon Sandwith nam zijn band op sleeptouw voor een razende show. Het al behoorlijk aanwezige publiek kon dit absoluut smaken. Onder luid applaus mochten deze enthousiastelingen na een goed half uur tevreden rusten. Missie geslaagd van deze jonge gasten.

Stipt om 21u begonnen de QOTSA aan hun twee uur durende wervelende show. Onder een enorme verlichte driehoek met punt naar boven, nam de vijfkoppige band hun stelling in. Je kon meteen merken dat ze er héél veel zin in hadden. Josh toonde zich uiterst relaxt, cool en enthousiast, ook naar het publiek. En met de goed in het pak spelende gitaarvirtuoos Troy Van Leeuwen heeft hij er eentje van het eerste uur. Verder een band die goddamned goed op elkaar ingespeeld is.
Meteen de beuk erin met “Regular John” , die letterlijk van onder het desert stof werd gehaald , eentje van hun debuut , die na al die jaren terug ‘terecht’ op de setlist is geraakt . ‘Desert’ stoner van in de begindagen, zoals het ooit klonk met Kyuss , de vroegere band van Homme. Schitterend aftastend naar de rest …
Het concert brak volledig los met het tweede nummer, doorbraak naar het grote publiek, “No one knows”, de bonkende basgitaar, de splijtende drums en de gierende gitaren zouden bijna niet meer rusten. Band als publiek zijn gelanceerd voor die kenmerkende stonerrock nu.
Het net niet volledig uitverkochte Sportpaleis genoot van deze daverende, razende , retestrakke show van vele hoogtepunten. Geen afleiding door rookmachines, vlammenwerpers of confetti spuwende kanonnen, deze werden wijselijk achterwege gelaten.
Een eersteklas garagerockshow dus waar de nummers en de muziek centraal staan. En daar slaagde het vijftal zonder problemen in, zonder routineus te klinken, maar nog altijd fris, overtuigend, verrassend, vernieuwend en uiterst precies, brachten ze een héél mooie, boeiende straffe set die een perfecte afspiegeling was van hun rijkelijk gevuld en variërend repertoire.
Na een deugddoende break van zo’n vijf jaar zijn ze er terug bij  met een nieuwe plaat ‘In times new roman’. Joshua heeft veel te vertellen , drama rond relaties, kanker enz op o.m. “Emotion sickness” en “Carnavoyeur”.
Wat een muzikaal parcours hebben ze afgelegd en wat een prachtreputatie hebben deze rockers opgebouwd. Na anderhalf uur , zestien nummers en een stomende “Little Sister”, kwamen ze even op adem om dan met vier straffe af te sluiten; “Go with the Flow” en het denderende, dreigende “A song for the Dead” beëindigden deze viersterrenrockshow.
Nee, net geen vijf sterren, “The Lost ark of keeping a secret” , ook eentje genesteld in ons geheugen en uit de oude doos werd jammerlijk over het hoofd gezien. Op Rock Werchter zat deze middenin de set. Schoonheidsfoutje van den Josh?! Het is hem vergeven, want het is ne toffe pee die z’n publiek weet te animeren!

Playlist: Regular John, No One Knows, Smoot Sailing, My God is The Sun, Emotion Sickness, If I had A Tail, Time & Place, Carnavoyeur, The Way you used to do, Better living through Chemistry, Sick,Sick Sick , Negative Space, Leg of Lamb, Made to Parade, Make it with Chu, Little Sister //
God is in TheRadio, I sat by The Ocean, Go with the Flow, A song for the Dead.

Neem gerust een kijkje nva de pics @Pinkpop (Wim Heirbaut) https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4962-queens-of-the-stone-age-17-06-2023.html?ltemid=0

Live Rock Werchter 2023 -  Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 2 juli 2023 - Muzikaal van alle markten thuis (musiczine.net)

Organisatie: Live Nation

Explosions in the sky - Nazinderend vuurwerk

Vuurwerk in de Roma! Dat is gevaarlijk. Gelukkig heeft de legendarische art deco-zaal zich goed en lang kunnen voorbereiden op de komst van het Amerikaanse Explosions In The Sky. Corona gooide drie jaar geleden roet in het eten, waardoor de tournee geschrapt werd, maar dat werd op de dag dat de wapens zouden moeten zwijgen, ruimschoots goedgemaakt.

Als opener mocht het mysterieuze TAKH de zaal in een donkere roes onderdompelen. Dit samenwerkingsproject tussen drie Black Heart Rebellen en Annelies Van Dinter (Echo Beatty) heeft de gemeenschappelijke liefde voor doom en mood na acht jaar pas begin 2023 omgezet in studiowerk, zijnde een titelloos debuut (via Consouling). Om maar te zeggen: het kwartet heeft het grotendeels begrepen op live muziek.
Een “gloomy” sound en een stuk meer solide en overweldigend uit de hoek dan voorheen komende in die mysterieus bezwerende en overdonderende sfeer. Dat ook dankzij de uitgesproken ritmische en repetitieve stukken vol onstuimige drums en percussie in combinatie met loodzware gitaardrones. Meer nog: we hoorden nadien in het publiek meermaals woorden als “duivels goed”. Of hoe het kwartet de galmende woorden “Turn my vows to dust” en in volle force majeure donkere wolken samenbundelde voor het onweer van Explosions In The Sky.

Explosions zelf was duidelijk opgetogen om na veel te lange tijd eindelijk het Texaanse stofzand in te mogen ruilen voor stevige Vlaamse klei. Het kwartet rond de zichzelf voortrekkende gitarist Munraf Rayani verraste in het begin van de herfst al met een langverwachte studioplaat en liet tegelijkertijd weten dat de titel daarvan, ‘End’, (en dus ook deze “End-tour”) geen onheilsbericht was aangaande het voortbestaan van de band, maar wel een thematische omkadering waarbij de vier heren de muziek opbouwden rond einde, wederopstanding en een nieuw begin. Iets waarmee je mooi aan de slag kan als je een hybride bouwt tussen instrumentale sfeermuziek, filmmuziek en postrock.
Live vertaalt zich dat natuurlijk vooral in het laatste. In een constante stroom van in elkaar vloeiende vingervlug-arpeggio’s en crescendo’s, van door elkaar kronkelende snaarthema’s van de drie gitaristen en bassist, ondersteund door hoofdwiegende technopercussie of aansporende, tegendraads snijdende drumpartijen. Maar ook in gitaarmelodieën vol liefde en romantiek, die samen de hoogte inklommen en de zaal in opperste extase brachten. Of de band zelf dan, want de vijf heren leken meermaals op een andere planeet te zitten eerder dan op een unicolor uitverlicht theaterpodium.
Om een concreter beeld te geven: vermeng “majestueus” van Mogwai, “gigantisch” van Godspeed en “sferisch” van Sigur met elkaar en je komt in de buurt. En toch past Explosions de eigen wetten van postrockmuziek toe. Door zowel fonkelende tokkelmelodieën als volle distortion-geluidstunnels op het publiek af te vuren. Negentig passionele minuten lang of een negental in elkaar overvloeiende nummers, die netjes uit het hele repertoire van de band geplukt werden. Af en toe legden de leden het snaarinstrument trouwens opzij om extra accenten met floortompercussie of piano-synth te leggen doorheen het lyrische, instrumentale verhaal.
Het kon enkel maar bijdragen tot de vervoering van een afgeladen volle Roma en een uiterst gedistingeerd, maar wel heel erg dankbaar publiek. Stuk voor stuk getuige van een avond die lang zal blijven nazinderen.

Pics homepag @Wim Hermans

Review 2016 Explosions in the sky - Survivors van de post-rock nog lang niet ‘uitgezongen’ (musiczine.net)

Met dank aan Damusic voor de support http://www.damusic.be

Organisatie: De Roma, Antwerpen