Dr. Lektroluv - Great Gigs in The Park 2024 - Een veelzijdig, kleurrijk dansfeestje

Dr. Lektroluv (****) , artiestennaam van Stefaan Vandenberghe, een Belgische diskjockey en muziekproducent, is reeds vanaf de jaren tachtig actief maar werd pas echt bekend als Dr. Lektroluv. De man is ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen, zijn imposante uitstraling gecombineerd met groen masker en dito handen hebben iets futuristisch. Bovendien weet hij zijn sets zodanig in te kleuren, dat het wel lijkt alsof hij niet van deze aarde komt maar uit een onbekende planeet. Onaards en kleurrijk zou ook zijn optreden op Great Gigs In the Park worden donderdagavond.

Voordien mocht Niels Orens (****), voor een nog sterk uitgedund park tonen wat voor een klankenvirtuoos hij wel is. "Zijn composities zijn een kleurenpallet van emotie" staat in de biografie. Die stelling blijkt te kloppen. Niels Orens combineert echter niet alleen uiteenlopende emoties maar ook verschillende muziekstijlen.  Al zijn het vooral die adembenemende , oogstrelende naar Ambient ruikende klankentapijtjes die ons het meest konden bekoren. Heel bedwelmend hypnotiseert hij je een drie kwartier lang, en doet je vertoeven in de mooiste oorden. Deze geestverruimender set verdiende meer publiek, want werd mooi ingekleurd met daarbij passende beelden om het plaatje compleet te maken. Met een combinatie van opzwepende beats en bedwelemnde klanken, deed hij ons dan ook lekker zweven over de heide. In het oog te houden binnen de scene deze Niels Orens, zoveel is duidelijk.

Tussen de twee optredens door kregen we nog een aanstekelijke setje , met vaak gekende songs voorgeschoteld. De perfecte opwarmer voor Dr. Lektroluv die direct alle registers open trok. Soms opzwepende, dan weer interessante bochten nemende, gaat hij zeer uitgekiend en vooral gevarieerd tewerk. Waardoor uiteenlopende spanningsvelden werden gecreëerd.
De visuele effecten op de achtergrond bleken binnen die context een enorme meerwaarde  De wat smerige  aanvoelende tracks, pakkende subtiele klanken , knetterende beats tot verpletterende soundscapes volgen elkaar in een razendsnel tempo op en  laten dan ook een man zien en horen die van enorm veel markten thuis is.
Soms voelden we dan ook  een zeker dreiging ontstaan, of eerder een donkere somberheid  over ons neerdalen om daarna over te stappen op een lichtvoetige aanpak die je dat licht aan het einde van de tunnel laat zien en horen.
Pompende beats zorgen er op hun beurt voor dat je geen seconde stil kunt staan. Telkens was er maar één ding dat je kon doen, dansen, dansen en dansen…
Na circa een uur en half was het al voorbij, maar we konden eigenlijk nog uren doorgaan.. 

Door op deze wijze tewerk te gaan  wordt een artiest als Dr. Lektroluv binnen die scene ook zo op handen gedragen. Het zorgde er  op Great Gigs in the Park in elk geval voor we ons geen seconde verveelden.
We zagen Dr. Lektroluv ooit op Pukkelpop de tent compleet opblazen in de late uurtjes, in een goed gevulde De Casino (Kiosk) zorgt hij tijdens het vallen van de avond voor een bijzonder veelzijdig en kleurrijk dansfeestje .

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Ty Segall - Onbesuisde psych-rock

Eerlijkheidshalve dienen we toe te geven dat de multigetalenteerde Ty Segall ons met zijn laatste twee albums ‘Hello Hi’ (2022) en ‘Three Bells’ (2024) niet echt heeft omvergeblazen. Geen slechte platen, verre van, maar te veel akoestische omzwervingen zorgen ervoor dat die albums niet het torenhoge niveau halen van eerder werk, en al zeker niet van de immer wervelende live gigs waar de muzikale veelvraat een patent op heeft, of het nu met zijn eigen band is of met één van zijn talrijke nevenprojecten.
Zo zullen we bijboordeeld nooit het extatische concert van Fuzz vorig jaar in de Antwerpse Trix vergeten, een stomende performance waar Segall van achter de drumkit zijn ongeremde geestdrift op de zaal losliet.

Ty Segall is immers een rasmuzikant die op het podium zijn eigen songs telkenmale heruitvindt, deze injecteert met een extra shot adrenaline en ze naar een andere dimensie katapulteert. Hij laat zich hierin bijstaan door een schare al even fenomenale muzikanten, een bedrijvige bende die geregeld spontaan aan het jammen slaat, hiermee voor een indrukwekkende chaos zorgt en steeds weer op zijn poten terechtkomt. De akoestische gitaar die om de haverklap passeert op de laatste albums is in geen mijlen te bespeuren, de stekker is onherroepelijk ingeplugd, de geluidsmeter gaat vlijtig in het rood. Dit lijdt tot uitzinnige psych-rock met vette riffs en gierende solo’s, vooral van Segall zelf, maar ook de flitsende uithalen van collega gitarist Emmet Kelly zijn om van te smullen.
Het klinkt allemaal veel heviger, smeriger en furieuzer dan op de platen, vooral de tracks uit ‘Three Bells’ worden zo van extra stroom voorzien en klinken bruisender dan ooit. Het is Crazy Horse op steroïden, Thurston Moore undercover in een hard-rock band, The Beatles met dynamiet in hun reet of T-Rex die dagenlang aan de uppers heeft gezeten. De gitaren soleren weelderig en vliegen geregeld uit de bocht, er wordt gretig buiten de lijntjes gekleurd en de songs worden uitgesponnen tot de dubbele duurtijd van hun albumversies. De groepsleden krijgen gedurig de tijd om compleet loos te gaan en het speelplezier druipt er constant van af.
Uitzinnige garage-rock, ontvlambare popmuziek, geflipte hard-rock, onstuimige noise en ontspoorde country ontmoeten elkaar in Ty Segall’s avontuurlijke universum, het is een heerlijke wereld om in te worden ondergedompeld en dit meer dan anderhalf uur lang.

Organisatie: Aéronef, Lille

Millionaire (try-out)- Klaargestoomd voor de festivals en in de clubs …

Het Limburge Millionaire, rond Tim vanhamel, trapte z’n zomer af aan de overkant van ‘t land, aan de kust, in Leffinge. Duidelijk blijft de vurigheid, de intensiteit, de explosiviteit en hun gretigheid. Het kwintet heeft zich klaargestoomd voor de festivals en het clubcircuit.

Het kwintet is een goed geoliede machine. Vanhamel heeft vier rasmuzikanten rond zich, die elk op hun manier een voorname bijdrage leveren. Vakmanschap! Hieromheen kronkelt Vanhamel zich als een ratelslang. Een podiumbeest, éénmaal op gang getrokken …
Giftige, ruwe, broeierige rock’n’roll songs, die stoner, psychedelica, funk, soul en elektronica in een (rock)pot roeren. We hebben melodie en avontuur, het oude naast het nieuwe, over hun vier platen heen. In deze try-out niet direct splinternieuwe songs, maar een 15 tal gekozen, gefilterd voor de festivals en in de clubs.
Vanhamel kennen we als een muzikale duizendpoot van o.m. The Hickey Underworld , Broken Glass Heroes, dEUS, Disko Drunkards, Eagles of Death Metal, Evil Superstars en nog een paar elektronicaprojecten . Die ervaring balt hij met de vier anderen samen in een snedig klinkend Millionaire, die begin het millennium opvielen met ‘Outside the simian flock’ en ‘Paradisiac’. Twaalf jaar later werd de draad heropgenomen met ‘Sciencing’ en ‘APPLZ # APPLZ’, net in de opstart van de coronapandemie, wat zorgde dat deze laatste ietwat in de vergetelheid geraakte.
Hun songs kennen talrijke tempowissels, stijlvariaties zonder aan spanning en intensiteit in te boeten . Bands als The Queens (of the stone age) ,De Masters (of reality), Barkmarket, Mauro en King Gizzard (& The Lizard Wizard) zijn welgemeend mooie referenties om dit talentrijke kwintet te onderschrijven.  De laatste twee platen moesten niet onderdoen en kwamen hier vanavond nog iets meer aan bod tav het vroegere materiaal.
De spotlight kwam in de beginfase op ‘Paradisiac’, net bijna twintig jaar oud, met harde knallers “Alpha male”, “We don’t live there anymore” en “Streetlife cherry”. De melodieus rauwe gitaren nemen het op tegen een diepe, ronkende bas, bezwerende, opzwepende percussie en elektronisch vernuft en bleeps. De dynamiek, de stekeligheid, de friste, de drive en de vette groove profileerden zich in de aanvang. Er was ruimte voor enkele begeesterende soli. De songs werden meteen sterk onthaald. Ook al neemt Tim het voortouw in de vocals, de meerstemmige zang van de anderen (bassist Bas Remans, gitarist Sjoerd Bruil),die aanvulden, sierde.  
We werden met deze nummers alvast meegezogen in die kenmerkende Millionaire sound, die naar een climax ging met een uitgediept “Body experience revue”, oudje van hun debuut, en met “Can’t stop the noise”, van hun laatste plaat. Mooi hoe deze twee muzikaal de jaren overbruggen in energie, opbouw, tempowissels, ontploffingen en experimenteerdrift. Intussen kregen we het broeierige “Love has eyes” en “Busy men, beide gedragen door een hogere zangpartij; verder het intense “Strange days” en de laatste single “Don’t , die ergens The last shadow puppets deed opborrelen.
Band als publiek op temperatuur dus; naar een climax ging het met oude kleppers, enkele klassiekers, die een speedy on the road gevoel weergaven, nl. “On a high”, het filmisch, weirdo-klinkende, haast instrumentale “Champagne” en het gebalde “Wake up children”; alsof The Beastie Boys ten tijde van ‘Licensed to ill’ (met o.m. “Fight for your right’) Millionaire op een rondje trakteerden. Schitterend hoe snedig, opwindend, spannend deze drie na al die jaren door onze vijf klinken.
Try-out of niet, Millionaire had er duidelijk zin in. Na een goed uur kregen we een bis van twee live killers, die het publiek in de juiste stemming houden tijdens een optreden … “Whiplash” en “Los romanticus”, to-the-bone uitgewerkt (van hun recente ‘APPLZ # APPLZ’). Op die manier kon uitermate voldaan afscheid worden genomen.

Millionaire is er klaar voor, overtuigt zondermeer en brengt in hun 25 jarige carrière weerbarstige, taaie, (soms wel) hapklare supermuziek uit. Knap allemaal!

Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge

Left Lane Cruiser - Demonische slidegitaar

Een heel mooie opkomst voor een groep die eigenlijk veel te lang was weggebleven uit de Belgische zalen. Na de vaste thuisstek in de 4ad, waren ze nog te zien in de Botanique, met dank aan het vroegere Rootsandroses. Left Lane Cruiser is duidelijk nog niet vergeten …

Dat volk was nog maar net aan het binnensijpelen toen de eerste band eraan begon. Till Morninglight uit het Oost-Vlaamse Berlare was oorspronkelijk een duo maar is intussen uitgegroeid tot een trio dat zijn muziek graag laat omschrijven als garagerock met een toefje blues. Nu is garagerock een uiterst rekbaar begrip maar hetgeen ik hier hoorde, deed me toch eerder denken aan classic rock maar die term klinkt uiteraard minder aantrekkelijk voor een jonge groep. De drie, allen getooid in een beeldig streepjesshirt, probeerden ons  te overtuigen met energiek gebrachte rock waarop weinig af te dingen viel. Zanger-gitarist Frederik Vanhoo, die zich geweldig leek te amuseren, beschikt over een forse strot en samen met drummer Lode Haleydt en bassist Daniel Guerrero wist hij een strakke sound te smeden.
Korte, krachtige songs gebracht met de gretigheid van jonge veulens en toch bleef ik wat op mijn honger zitten. Dit klonk net iets te gestroomlijnd om mijn hart wat sneller te laten kloppen terwijl ik tevergeefs wachtte op een nummer dat er bovenuit sprong. Toch blijf ik geloven dat Till Morninglight voldoende potentieel heeft om in de toekomst wat meer potten te breken.

Left Lane Cruiser uit Fort Wayne, Indiana werd in 2004 boven de doopvont gehouden maar het duurde tot 2008 vooraleer ik ze leerde kennen. In dat jaar verscheen hun eerste officiële plaat, het fenomenale "Bring yo' ass to the table" en dat precies een jaar nadat "Every damn time" van dat andere duo, Black Diamond Heavies, op hetzelfde ‘Alive Records’, me ook al een mokerslag bezorgde. De toekomst van de rock-'n-roll zag er toen plots heel rooskleurig uit. Maar mooie liedjes duren doorgaans niet lang. In 2010 gaven Black Diamond Heavies er de brui aan terwijl het voortbestaan van Left Lane Cruiser ook even aan een zijden draadje hing toen drummer Brenn Beck besloot ermee te kappen om zo voor zijn gezin te kiezen. Maar Frederick ‘Joe’ Evans IV is een doorzetter en hij vond in 2014 met Pete Dio een nieuwe drummer en kreeg er zelfs heel even gratis een totaal overbodige bassist (Joe Bent) bij. Vijf jaar geleden keerde Brenn Beck terug op het oude nest en enkele weken terug verscheen er ook een eerste plaat van die hernieuwde oerversie van Left Lane Cruiser: ‘Bayport BBQ Blues’, een eerbetoon aan hun mentor en oprichter van het Deep Blues Fest, Chris Johnson, die vorig jaar overleed.
De set begon met het iconische "Wash it", een nummer uit die eerste plaat dat drijft op het ratelend wasbord, de bonkende basdrum en het droge getik op een koebel van een staande Brenn Beck. Voeg daarbij de gruizige stem en de demonische slidegitaar van Freddie J IV en je hebt vintage Left Lane Cruiser. De avond kon toen al niet meer stuk, hoewel er na de tweede song toch wat twijfel rees toen het geluid plots begon te sputteren. Schuldige bleek een niet volledig gerodeerde nieuwe mengtafel maar dat euvel was snel verholpen zodat het feest opnieuw in alle hevigheid kon losbarsten.
Hoewel Left Lane Cruiser intussen reeds zo'n tiental platen heeft gemaakt die nagenoeg volledig gevuld zijn met eigen werk, blijft het duo ons tijdens hun optredens verrassen met niet altijd even voor de hand liggende covers. Dit keer hoorden we een paar keer RL Burnside, "Wild about you, baby" van Hound Dog Taylor, "Mule plow line" van Jimbo Mathus en een verwoestende versie van Freddie King's "Going down".
Uiteraard diende er ook nieuw werk geïntroduceerd te worden en dat waren stuk voor stuk adembenemende parels: "River Picker" dat kon bogen op een meeslepende proggy gitaar, het uitermate smerige "The desert" of het slidefestijn "Big momma shake" dat alle botten in je lijf door elkaar schudde. Ook wie kwam voor het oude werk werd ruimschoots op zijn wenken bediend. Dat andere "Big momma" uit 2008, "Amy's in the kitchen" dat werd aangekondigd als een song over ‘neuken in de keuken’ (ja, het Nederlands van Freddie gaat erop vooruit) en "Mountain top" dat reeds in 2006 verscheen op een in eigen beheer uitgebrachte cd, ‘Gettin' down with it’, die in 2010 een re-issue kreeg, zijn maar enkele voorbeelden. Bluesrock, garage blues, trash blues, hillbilly punk,...? De muziek van Left Lane Cruiser omschrijven lijkt onbegonnen werk waarbij woorden telkens te kort schieten. Slechts met zijn tweeën creëerden ze een onwaarschijnlijk volle en unieke sound. Het exceptionele gitaarspel van Freddie J IV is nog inventiever geworden, alsof de duivel ermee gemoeid is. Hij geselde waarlijk zijn snaren tot ze er als slappe elastiekjes bij hingen terwijl Brenn Beck zijn drums heerlijk triomfantelijk liet knallen.
Left Lane Cruiser sloot af met een jam geïnspireerd op het werk van John Lee Hooker waarbij een viertal fans het podium op mochten om er percussie-instrumenten te bespelen. Niet iedereen was daar even bedreven in. Vooral de man met het wasbord wist duidelijk niet waarvoor dat ding op zijn borst diende. Zo eindigde een buitengewoon intense set nog met een vrolijke noot.

Organisatie: 4ad, Diksmuide