De groep `Devastations' werd eind 2002 in Melbourne opgericht door Conrad Standish (zangs/bass), Tom Carlyon (gitaar/zang) en Hugo Cran (drums), drie ex-leden van de ter ziele gegane Australische underground groep Luxedo Een jaar later werd het gelijknamige debuutalbum uitgebracht, dat mocht rekenen op een algemeen positieve beoordeling in de pers. Karen `O', zangeres van de Yeah Yeah Yeahs, beschreef het album in het muziekmagazine `Mojo' zelfs als het beste dat ze dat jaar gehoord had.

Na het voorprogramma te hebben verzorgd van onder meer The Dirty Tree, Cat Power, The Black Heart Procession en Tindersticks (groepen waarmee Devastations meermaals vergeleken wordt) en volgend op een praktisch ingegeven verhuis richting Berlijn, werd vorig jaar een mooie tweede plaat uitgebracht, `Coal' genaamd, in Australië genomineerd als beste album van het jaar. Hierop wordt terug een mooie mengeling van rustige nummers en ietwat hardere gitaar gebracht en precies dat waren ook de kenmerken die ze live brachten in de AB Club.

Het concert ging van start met `Loene', een nummer uit hun debuutplaat. Daarna volgde `The Night I Couldn't Stop Crying' dat al meteen aangaf dat de groep live graag de snaar nog iets harder wil beroeren dan we van hun op plaat gewoon zijn. Het einde van de song had namelijk wat weg van een gitaargolf waar My Bloody Valentine of Sonic Youth zo goed in zijn. Ook het nieuwe nummer `(O) Rosa' dreed werd strak gespeeld, aangepord door het strakke gedrum van Hugo Cran (wat wel in meer nummers opviel).

Vervolgens werd het tempo teruggeschroefd, maakten de hardere gitaren plaats voor een meer prominent pianogeluid (de groepsleden hadden op het podium versterking van een vrouwelijke pianospeelster) en.bereikte het concert een eerste hoogtepunt met het titelnummer van hun tweede plaat. Andere nummers uit het album `Coal' waren `Mistakes', `Terrified' (akoestisch gebracht en toch wat onzeker gezongen door Tom Carlyon, enkel begeleid door een piano), `Sex & Mayhem' en `Take Your Home'. Vooraleer er werd afgesloten met `What's A Place Like That Doing In A Girl Like You' (wat een titel!), mochten we nog genieten van een tweede hoogtepunt in de vorm van `Previous Crimes' uit het eerste album, dat ook live overeind blijft als een sterk nummer en waarbij men duidelijk kon horen dat naar het einde van het concert toe, de groep de combinatie van rust en hardere gitaar beter onder controle kreeg.

Ondergetekende miste enkel een beetje de begeleidende violen die de songs op de platen mooi inkleuren maar voor het overige een goed optreden, vooral ook door Conrad Standish die zich heupwiegend door het concert bewoog en wiens stem flexibele stem ons ook aan deze van Jarvis Cocker deed denken.

Hoofdmoot van de avond vormde My Brightest Diamond, het alter ego van de Amerikaanse klassiek geschoolde zangeres en multi-instrumentalist Shara Worden, die voor de liefhebbers van Sufjan Stevens wellicht geen onbekende is. Shara deed bijvoorbeeld reeds een paar maal het voorprogramma van zijn concerten (zo ook in 2005 toen Sufjan Stevens in de AB optrad) en maakte deel uit van zijn begeleidingsgroep, de Illinoisemakers.

Deze avond mocht ze het op eigen benen waarmaken en daar slaagde ze zeker ten volle in. Opener van de set waren twee covers waarbij Shara enkel zichzelf begeleidde op gitaar. Vooreerst bracht ze knap `Feeling Good', origineel van het Frank Cunimundo Trio maar beter bekend in de versie van Nina Simone, om vervolgens een stukje te bewerken uit `L'enfant Et Les Sortilèges' van Ravel. Meteen werd duidelijk dat de kleine gestalte van Shara niet in verhouding staat met het indrukwekkende, krachtige doch zuivere stemgeluid dat ze kan produceren. En die stem bleek ze het volledige concert met verve als een te duchten wapen aan te wenden.

Ze bracht live alle nummers van haar vorig jaar verschenen album `Bring Me The Workhorse', waarbij we volgende uitschieters vermelden: `Dragonfly', `Something Of An End' (dat erg strak werd gespeeld), The Robin's Jar' (waarbij het gitaarritme gelijkenissen vertoonde met de muziekstijl van PJ Harvey) en bovenal het rustige en van een mooi arrangement voorziene `We Were Sparkling' dat overigens op haar net verschenen remixalbum `Tear It Down' onderhanden werd genomen door de Belgische Haruki.

Nadien volgde er in de vorm van `No Quarter' nog een cover van led Zeppelin om met `Freak Out' dat overigens zijn titel alle eer aan deed, het eerste gedeelte van de set wervelend af te sluiten.

Het publiek was erg enthousiast over het amalgaam aan stijlen (onder meer pop, rock, chanson, cabaret en opera gingen hand in hand) en werd op twee bisnummers getrakteerd. Op het verzoek van een toeschouwer werd `The Good And The Bad Guy' (tot dan toe het enige nummer van haar album dat nog niet aan bod was gekomen) akoestisch met verve gebracht en het in Frans gezongen `Youkali', geschreven door Kurt Weill, maakte waardig een einde aan deze interessante muzikale avond.

Eerder tijdens de set had Sarah zich nog namens de groep geëxcuseerd voor het feit dat ze de avond voordien waren opgetreden in Manchester en nog vermoeid waren van de busrit naar Brussel maar daar was op het podium niks van te merken. Integendeel, My Brightest Diamond etaleerde zich op het podium een diamant met scherpe randjes.

Org: Ancienne Belgique, Brussel