Trent Reznor, spil van NIN, is één van de voornaamste exponenten van de industrial/electrorock.. Hij liet de voorbije jaren de clubs in België terzijde en koos voor tweemaal Werchter, toen `The Fragile' (`99) en `With Teeh'('05) verschenen; NIN speelde twee overtuigende gigs, wat me een fijne herinnering opleverde. NIN concerteert in de AB op 18 en 19 maart; de band hield drie weken eerder halt te Lille. Ik was uiterst nieuwsgierig!
Sommige momenten had ik het gevoel dat m'n trommelvliezen waren doorboord. Een stevig, gebalde sound, gekenmerkt door logge, loodzware ritmes en een donker dreigende ondertoon, pittig gekruid door een pak (synthi) beats per minuut, fuzz en noise. NIN bood een `wall of sound' door een perfect op elkaar afgestemde band en mans grauw overtuigende stem; de bezetting bestond uit Twiggy Ramirez (echte naam Jordie White en bassist bij Marilyn Manson en deel uitmakend van de nieuwe band van Chris Goss (Masters Of Reality)), Joss Freese (drummer van A Perfect Circle geweest), Aaron North (geschifte gitarist, ex The Icarus Line) en Alessandro Cortini (keyboards). Stroboscoop en lichteffecten (boven Reznor en z'n band hingen grootse lampen van gedempt wit licht) gaven elan. Een muzikale tornado, een huiveringwekkende set, waarin af en toe een rustpuntje zat toen Reznor op piano speelde. Een man in topvorm!
Hij grossierde door z'n oeuvre, waarbij de klemtoon lag op ouder werk, hij lichtte een tipje van de sluier op,van de in april te verschijnen nieuwe cd `Year Zero' (hij heeft nu geen vijf jaar op zich laten wachten voor nieuw werk!) en de klassiekers werden niet vergeten.
NIN: na bijna twintig jaar behouden ze het voortouw!
Vijf schimmen betraden het podium in een rookgordijn; een mistig decor over de twintig nummers. Al bij de eerste song liet Reznor zich volledig gaan. ?Love is not enough? was één van de weinige recente songs die we zouden horen. Het tempo werd strak en stevig gehouden met ?Terrible lie? (de ideale song bij afbraakwerken!) en ?March of the Pigs?. Gitarist North had z'n punkveren nog niet verloren en dolde als een gek rond op het podium. ?Closer? en ?Reptile?, werden ondergedompeld in een felle rode gloed, hadden een monotoon ritme, boden stroomstoten en balanceerden tussen intimiteit en dynamiek. De Natural Born Killer song ?Burn? leidde de dreiging in van songs als ?Gave up?, ?Help me, I'm in a hell? en ?Eraser?, in een decor van half gedempt wit licht en rode flikkerlichten op de leden. Fijn gevonden!
Tijd voor een rustpunt van een paar minuten in de pianoballade ?La mer? die de ze linkten aan ?Into the void? die aanzwol om tot uitbarsting te komen. De nieuwe song ?Survivalism? refereerde deels naar de trance van The Young Gods en met songs als ?Wish?, ?Suck? en ?Down in it? bereikten ze een mooi hoogtepunt. Fijn.
?Hurt?, ode aan Johnny Cash, startte intiem en sober; om kippenvel van te krijgen? Cash leek herboren?!, na een paar minuten zwol het nummer aan met de band. ?The hand that feeds? en ?Head like a hole? mochten de set definitief besluiten.
NIN: een dynamische, donkere set van een man, ?een band, die de vitaliteit nog niet is verloren; jongere bands hebben er het opkijken naar!
Support act was The Popos, een Amerikaanse band met Indiase roots. Een goed half uur traden ze op en verrasten aangenaam voor wie van noise, grunge, psychedelica en `80's wave hield.
Organisatie: FLP, Lille