Guillemots, de band rond Fyfe Dangerfield, verbaasde midden vorig jaar met het debuut `Through the windowpane', die een paar songs van de eerder verschenen `From the cliffs EP' bevat. Muzikaal plaatje: ergens tussen Paul Simon, Jeff Buckley, Flaming Lips, Badly Drawn Boy en de `upcoming scene' van Arcade Fire en The Decemberists. Een rijkelijk geschakeerd romantisch geluid, die iets `niet van deze wereld' heeft, doet wegdromen en doet genieten van een `fantast' wereld. De roots van de bandleden is geïntegreerd: Dangerfield als Brit, een Schotse drummer, een Braziliaanse gitarist en een Canadese (contra)bassiste. Een bont gezelschap, aangevuld met blazersectie (trompet/klarinet).



Dangerfield, een enthousiast type, gezeten op grootvaders avondzit, was live grotendeels verscholen achter een pak elektronica-apparatuur. Hij liet z'n kunstjes krachtiger horen en goochelde met voicesamples en beats. Dangerfield creëerde een ontspannende sfeertje door z'n losse contacten met het publiek.

?Come away with me? was een sfeervolle inleider. De titelsong van de cd `Through the windowpane' was breder omlijst door Dangerfiels onschuldig, dromerige zang, z'n elektronisch vernuft, een opzwepende percussie, een subtiel gitaarspel, diepe bastunes en blazersectie; Het nieuwe ?Go away?, op hetzelfde elan, wordt een klassesong en was een eerste hoogtepunt. Het tempo werd hoog gehouden door het Flaming Lips getinte ?Made up lovesongs?, een heerlijk poppsychedica nummer. Intiem en donker klonk ?The sea out?. Het volgend nieuwe ?Big Dog? had een mix aan stijlen; pop, r&b, jazz en Arabische world ergens The Bee Gees, Tuxedomoon en Natacha Atlas. Prikkelend nieuw songmateriaal, dat halsreikend doet uitkijken wat de man in 2007 in petto zal hebben!

Guillemots zorgde voor een drive en een freakende groove op ?21st of May?, met een vleugje ska, en op ?She's evil?, met `80's wave, een gegoten soundtrack voor een horrorfilm, was er een glansrol weggelegd voor de gitarist. De meeste hitpotentie hadden het melancholische ?Annie, let's not wait?, ?We're here? en ?Last star? (terug een nieuw nummer!), leunend aan Badly Drawn Boy en Jeff Buckley.

?Trains to Brazil? en ?Sao Paulo? besloten de avond in grandeur; het zijn twee klassiekers op plaat en bevatten de versmelting van de nationaliteit van Guillemots: groovy en bedreven, rijkelijk georkestreerd, mooi uitgewerkt en een `world' ondertoon.

Dangerfield kwam solo terug, met een klein synthesizertje; Dangerfield zong en speelde als een herboren Buckley op ?The blue would still be blue?; het tokkelen op de synthesizer en z'n stem gaf ons kippenvel. Huiveringwekkend en pakkend!





Guillemots bood anderhalf uur uiterst genietbare songs, zonder verdere bis, want daar is hij niet echt aan; een afwisselende set, met een pak nieuwe, veelbelovende songs. Van een zogezegde tweede `moeilijke' plaat kan bij Guillemots geen sprake zijn; het is de bevestiging van de creativiteit, de kunde en de speelsheid van Dangerfield en de zijnen.

Organisatie: Cactus Club @ Concertgebouw Brugge - Music In Mind festival -