In Oudenaarde (FeestinhetPark, eind augustus vorig jaar) bracht de band rond de Kortrijkse Piet Goddaer al een voorproefje van `The soft machine', die verscheen op 11 september ll. Het vijftal, zonder background/soulzangeressen, speelde sommige van hun sfeervolle, dromerige songs in een groovy, dansbaar of in een intiemer kleedje.

Ozark Henry heeft het met een perfect op elkaar ingespeelde band ver gebracht: medio de jaren `90 stelden ze nog hun debuut voor in de Kreunzaal te Bissegem, thuishaven van Goddaer; de band groeide vanaf 2001 met `Birthmarks'. Hij sloeg de brug tussen pop, soul, elektro, triphop en soundscapes. Een doorbraak van formaat! De in het zwart geklede heren ondernamen in 2004 een heuse clubtournee van `The sailor not the sea' en waren op elk zomerfestival te zien, wat de respons deed toenemen. `The soft machine', derde in de reeks, bevestigde.

Als een Stef Camil Carlens bewoog Goddaer over het podium; zijn lichaamstaal (de (spastische) danspassen/armbewegingen en z'n glimlach) was enkel het contactmoment met het publiek, want meer dan een (welgemeende) `Merci' kregen we niet, maar elke doorwinterde Ozark fan weet dat dit eigenlijk meer dan genoeg is.

Alles was perfect op elkaar afgestemd: de sound, de stem en de spotlights, wat de intieme sfeer in deze grootse zaal ondersteunde, en met Goddaer in een hoofdrol als performer, zanger en op toetsen.

Live kwam de klemtoon op de voorbije twee cd's. Hij zweepte meteen het publiek op met een stevig instrumentale opener ?Echo as metaphor?. Kurkdroge drumslagen gaven dynamiek. Sfeervolle nummers volgden: ?Sweet instigator?, ?Christine?, ?Morpheus?, ?Vespertine?, ?Weekenders? en ?Play Politics?. Ozark Henry creëerde ruimte voor enkele diepe bastunes, snedige gitaarslides en fantastische drums.

?Talk to me? en ?These days? klonken krachtig en forser, en gaven vaart in de set. ?Indian summer? ging al kanten op: ingeleid door de fijne zinsnede ?Tsjak?, Tsjak?, en muzikaal afwisselend van rustig, ingetogen tot pittig, gedreven. ?Intersexual? en ?At sea? hadden een sterke opbouw en een dansbare groove. Een mooie aanpak, wat kon rekenen op een sterke bijval.

Na ruim een uur werd de set beëindigd; Ozark Henry verzorgde een ruime bis met een intieme ?Give yourself a chance with me?, bepaald door piano en Goddaers heldere melancholische stem, ?La donna é mobile? werd een regelrechte Underworld stamper en ?Word up?, luidkeels meegezongen, was de soulpopdanssong bij uitstek, waarbij Goddaer definitief werd uitgezwaaid.

`The soft machine' realiseerde Goddaers droom: een groots optreden te Vorst, wat meteen de platentrilogie besluit. Ze hebben alle troeven op dit optreden gezet, dat mooi uitgebalanceerd was, maar geen vonken kende.

Organisatie: Live Nation