Damien Rice, een Ierse singer/songwriter, onderscheidde zich op een paar jaar tijd met twee cd's. De klasse song ?9 Crimes? maakte van hem een groots artiest, misschien zonder dat hij het heeft verwacht. De meeste van z'n optredens zijn nu al uitverkocht.

Rice brengt met een `troubadour mentality' ontroerende, melancholische breekbare songs, doordrenkt van (Ierse) freefolk, intiem pakkend, potig, stevig of bombastisch. Om kippenvel van te krijgen! Rice wordt geruggensteund door o.a. celliste Vyvienne Long en second voice Lisa Hannigan.

Damien Rice verzorgde maar liefst een twee en half uur durende set, waarbij hij putte uit z'n twee cd's `O' en `9', aangevuld met enkele opmerkelijke covers. Een fijne, aangename en overtuigende set van Rice en z'n begeleidingsband, die nummers konden uitsponnen en jammen; als real Irishman maakte hij zelfs in één nummer een fles wijn soldaat om de roes te onderkennen. Kortom, Damien Rice kwam, zag, dronk en overwon; hij stond garant voor een wervelende set.

Rice begon sober en ingetogen op piano met ?Accidental babies?; je hoorde haast een speld vallen; een gewaagde, gedurfde start, warm onthaald en gedragen door z'n pakkende stem. De band creëerde eerst een Woodstock gevoel, want twee leden, waaronder vocaliste Hannigan, zetten zich meteen neer op de grond, blik op oneindig. Samen met celliste Long nam zij een prominente rol in tijdens de set. Het lang uitgesponnen ?Volcano? had een sterke opbouw en een forsere aanpak. ?Me, My Joke en I?, een vissersverhaal met een Godsbeleven, vatte Rice aan in het Frans; de song, gekenmerkt door diverse tempowisselingen en een vleugje bombast, balanceerde, met de vocale hulp van Hannigan, tussen dEUS en PJ Harvey. Het spaarzaam begeleide ?Rootless? legde de klemtoon op Rice's intense pianospel. Hij vervormde z'n stem op ?Cheere darlin'?, en ?Amie?, die donker dreigend klonk, onderstreepte het samenspel van akoestische gitaar en cello.

Hoogtepunt in het eerste deel van de set was ?Eskimo? uit het `O' album: een broeierige opbouw, de fluisterzang van Rice en een refrein dat stilletjes werd meegezongen; een fijne song, die kon rekenen op een sterke respons.

Hij linkte het folkpopgetinte ?Toffee pop? aan Bruce Cockburns ?If I had a rocket launcher?. ?Canonball?, begonnen zonder zang versterking, hield Rice uiterst sober. Jacques Brels ?Ne me quitte pas? doopte hij om in een eigen ?If you were just leaving me now? ?was dit voor alle Belgen in de zaal?; dat belooft als hij binnenkort in het KC komt! In het nummer ontpopte hij zich als een jonge Arno!



Na een goed anderhalf uur speelden ze, als aanvang van de ruime bis, ?9 Crimes?, bepaald door piano, cello en de zang van Lisa en Damien. ?Cold water? was ingetogen, fel, snedig en noisy, waarbij Rice experimenteerde met z'n stem; dan kwam er een half uur jamming van ?Grey room? en ?I remember?; ?Grey room? was het dronkemanslied, waarbij Rice een fles wijn kraakte. Hij begon het nummer in het Frans en bracht het tot een schitterende apotheose. ?I remember?, akoestisch gestart, werd vocaal op z'n Sineads gezongen door Lisa; Rice sprong vocaal bij en liet de song krachtig en stevig klinken. ?The Blowers's daughter? besloot op intieme wijze de overtuigende lange set.

Damien Rice dompelde z'n songs onder in alle sfeerscheppingen en was op z'n eigen unieke manier de troubadour van de avond, die op elk moment, van de twee en half uur durende puike set, de aandacht van het publiek behield. Schitterend muzikaal vertoon van het zestal!

The Magic Numbers openden de avond. Deze sympathieke `Mama's en Papa's van 2007' gaven al toffe gigs de voorbije maand in Tourcoing en Brussel; en verve herhaalden ze dit met subtiele `feel good on the road' retropoprock en de helder, harmonieuze zang van Romeo, zus Michele en Angelo : ?This is a song?, ?Forever lost?, ?Slowdown?, die Kate Bushs ?Running up that hill? integreerde en een ?New song? (titel wordt nog gezocht!); ze gaven een `Magic' sound, op gepaste wijze besloten met ?Love me like you?.

Organisatie: FLP, Lille