Het Londense Bloc Party, onder zanger Kele Okereke, is uitgegroeid tot een grootse band. De groep slaagt er in grote clubs uit te verkopen.

Ze overtuigden reeds met hun EP en debuut `Silent Alarm' in 2005, die postpunkpop kruidde met `80's wave en funk; een energieke, springerige, frisse en sfeervolle sound. Begin dit jaar verscheen `A weekend in the city', melodieus verfijnder en bedachtzaam uitgewerkt, zonder aan sterkte in te boeten.

Hun Europese tournee startte te Lille. Ze gaven een bedreven, broeierige set, doch ze klonken minder scherp, fel en verbeten dan vroeger, wat te maken had met de keuze van enkele mindere vaardige gitaarsongs van de tweede cd, die live nog moeten groeien. Begrijp me niet verkeerd, Bloc Party is een perfect op elkaar afgestemde band door een intens, snedig gitaarspel, een opzwepende percussie, een diepe bas en de helder emotievolle zang van Okereke. De groep kon alvast rekenen op een uitzinnig publiek, die op sommige songs totaal uit z'n dak ging en voor de gelegenheid graag eens crowdsurfte.

Bloc Party liet de muzikale diversiteit horen van de twee cd's: een gesmeerde, stevige start met uptempo songs ?Song for Clay? en ?Waiting for the 7.18?. ?Positive tension? had een broeierige opbouw en linkte naar de `80's wave van The Cure. ?I still remember? klonk fijn melodieus en ?Hunting for witches? bevatte een dosis avontuur door elektronica. Het springerige ?Banquet? krikte het tempo op, deed de temperatuur stijgen en werd uitbundig meegezongen. ?Where is home?, a capella ingeleid, en ?Uniform? waren de zwakkere songs. ?On? en ?Kreuzberg? staan live beter, me dunkt!

De band herstelde met ?Like eating glass? , ?So here we are? en de eerste single van de tweede cd ?A prayer?, die na een uur de set besloot.

Bloc Party werd op de handen gedragen, wat ze duidelijk aanvoelden; ze speelden nog vier nummers in de bis: ?She's hearing voices? klonk noisier, afgewisseld met het sfeervolle ?Srxt?, en, de forser en krachtiger gespeelde, ?Pioneers? en ?Helicopter?.

Bloc Party bewees een goed geoliede band te zijn, die nog enkele muzikale beperkingen hoeft te overwinnen.

Biffy Clyro, een drietal uit Schotland, bracht eveneens een afwisselend setje: grungerock met een knipoog naar Nirvana, en melodieus verfijnder materiaal waarbij groepen als Fu Manchu en Foo Fighters de kop opstaken. De groep begon alvast stevig en gebald, en eindigde innemend.

Org: Agauchedelalune, Lille