Grand Island is een Noors vijftal, die muzikaal maar weinig affiniteit heeft met Scandinavië; ze haalden invloeden aan van Jeffrey Lee Pierce 's The Gun Club en Kyuss. Een klein half uur lang boeiende rommelige en onstuimige gitaarrock'n'roll. Dit smaakte naar meer. Een toffe kennismaking. Hun debuut `Say no tin sin' is er alvast ééntje om op de kop te tikken!

Snedige en broeierige retrogitaarrock, waarin blues is verwerkt, kregen we van het Nederlandse gezelschap Alamo Race Track. Het viertal speelde in het begin een behoorlijk aantal interessante nummers, maar vervielen naar het eind naar minder spannende melodieuze gitaarpop, wat de aandacht deed verslappen.

Shitdisco wordt geplaatst binnen de `new rave beweging' van beloftevolle bands als The Klaxons. Muzikaal profileert Shitdisco zich ergens tussen Radio 4, The Rapture , de `70s punk van The Clash en The Stranglers, en de `80's golf van Talking Heads en Gang Of Four.

Springerige en levendige postpunkfunk onder een pompend beatje, fris, aanstekelijk en opzwepend. De songs van `Kingdom of Fear' speelden ze in een sneltempo. Hoogtepunten waren ?OK? en Prodigy's ?No good?. De fel, stevige, dynamische aanpak plaveit de weg naar een grootse toekomst! Verdiend een sterke respons.

The Rakes zijn een Londens kwartet, dat in de tweede linie staat van bands als The Futureheads, Franz Ferdinand en Maxïmo Park., d.w.z. frisse, energieke gitaarrock binnen de huidige postpunkbeweging.

De band, onder zanger Alan Donohoe, heeft tot nu toe twee cd's uit nl. `Capture /Release' en `Ten New Messages'. De tweede cd heeft een subtiele, meer gematigde aanpak dan hun strak kernachtig debuut. De hoekige armbewegingen van Donohoe refereerden aan Ian Curtis (Joy Division) en Paul Smith (Maxïmo Park).

De groep begon stevig en gebald met de rauw rammelende ?Terror? en ?Retreat? van de eerste plaat. De huidige single ?We dance together? kreeg kleur door een intrigerend orgeltje.

De songs volgden elkaar snel op: ?We are all animal?, ?Down with moonlight? en ?When Tom Cruz cries?. ?Binary love? was het meest sfeervolle nummer van de set, en had een schitterende finale door z'n spannende opbouw, gelinkt aan Bloc Party. De groep krikte het tempo op en bood een fijne apotheose met het memorabele ?22 Grand Job?, ?Violent? en ?Strasbourg?.

In een goede 45 minuten hadden ze een 13 tal songs gespeeld; ze hielden het tempo strak met vier songs in de bis, waarvan drie klasse songs: ?Little superstitions?, ?Work Work Work? en ?The world was a mess??; bruisende songs die een pak andere verbleekten.

The Rakes leverde een goede pittige en dynamische set af; maar sommige nummers hadden net niet genoeg draagwijdte om een uur lang de aandacht te behouden. Waardoor Shitdisco met de pluimen ging lopen als de meest overtuigende band van de avond.

Org: Botanique Brussel - Les Nuits Botanique