Het was alweer een tijdje geleden dat we Marillion live aan het werk hadden gezien. Ditmaal kregen we de kans om de heren in Noord Frankrijk aan het werk te zien, meer bepaald in de club Le Splendid te Lille. Maar voor het allemaal zover was waren we ook nog getuige van het akoestische optreden dat de Marillion boys in de namiddag gaven, ter promotie van het nieuwe album, in de Fnac te Lille. Even na vijf uur werden we in de Fnac geloodst naar een klein achterzaaltje waar het optreden plaats vond. De opkomst was niet gering, want wie de berichten op de marillion.com website had gevolgd was hier aanwezig. Ook heel wat vrienden uit België vonden de weg naar de Rijselse binnenstad. Jammer dat de volledig band niet aanwezig was. Enkel zanger Steve ‘H’ Hogarth, gitarist Steve Rothery en bassist Pete Trewavas waren van de partij. Deze bandformule is onder de fans ook wel gekend als Los Trios. We kregen een bijzonder geslaagde korte set met slechts 4 songs: “Faith”, “See It Like A Baby”, “80 Days” en “Man Of A Thousand Faces”. Prima geluid, leuke relaxte sfeer en een enthousiaste fanbase. Na het muzikale gedeelte namen de heren ook nog ruim de tijd om de aanwezige fans te ontmoeten voor een babbel, een leuke foto of een felbegeerde handtekening. Pete Trewavas was veruit de sympathiekste. Met hem had ik het ondermeer over zijn participatie in het Kino project, waarvan we in de toekomst een nieuw album mogen verwachten.

Le Splendid was ‘s avonds volledig uitverkocht voor het optreden van één van de belangrijkste Britse Progressieve rock bands. Voor Marillion op de planken stond kregen we nog eerst een supportact voorgeschoteld. Meestal is dit een vervelende klus maar deze keer was het optreden van de band Monstertux best te pruimen. Deze enthousiaste band uit het Nederlandse Leeuwarden imponeerde met een zeer dynamische set. Vooral van het openingsnummer (dat jammer genoeg niet op de cd ‘During Daytime’ staat) was ik erg onder de indruk. Zanger Sjoerd van Kammen liet vooral tijdens deze eerste rustige song horen dat hij beschikt over een erg sterk stemgeluid. Later in de set, toen het allemaal wat harder ging, sprak zijn stem mij minder aan. Muzikaal waren er gelijkenissen met Sonic Youth, Placebo en vooral ook Deus, waar de heren enorme fans van zijn. Een erg verbeten optreden dat bij momenten misschien wat te heavy was om alle Anoraks (zo worden de fans van Marillion ook wel genoemd) aan te spreken. Maar in elk geval ging de superlaaggeprijsde cd ‘During Daytime’ na het optreden erg vlot van de hand.

 Op de openingstonen van “Splintering Heart” kwam Steve ‘H’ Hogarth als eerste het podium op. Even later werden de ander bandleden onder een daverend applaus hartelijk ontvangen. Toch verrassend dat men geen song van het nieuwe album koos om te openen. Als tweede song was er wel een track uit het nieuwe ‘Somewhere Else’. “The Other Half” was ook live een erg sterke song. Met “You’re Gone” greep men een eerste keer terug naar het succesvolle ‘Marbles’ album. Pete Trewavas speelde tijdens “Faith”, bevrijdend akoestische gitaar. “Afraid Of Sunlight” volgde en was één van de hoogtepunten van de avond. Mooi, hoe een lichtspot op het backgrounddoek de zon voorstelde, maar over het algemeen was de lichtshow vrij sober en ondergeschikt aan de vele muzikale uitspattingen. Tijdens “A Voice From The Past” vroeg ‘H’ onze aandacht voor de armoede in de wereld en voor het ‘makepovertyhistory.org’ project. Pakkend, ontroerend…een moment van zelfreflectie en vooral een erg sterke song. Iemand in de zaal riep dat de band gerust eens naar Noord Afrika mocht komen. Of dit ironisch bedoeld was weet ik niet maar ‘H’ repliceerde door te zeggen dat hij gerust eens naar Noord Afrika wou komen om er op te treden. “Fantastic Place” werd dan ook opgedragen aan de bevolking van Noord Afrika. De altijd sympathieke Steve Hogarth deelde ons ook nog droogjes mee een baaldag te hebben waardoor de interactie met het publiek vrij beperkt bleef. Muzikaal was daar echter niets van te merken want het ganse optreden verliep zo goed als perfect. Een foutloos parcours over de ganse lijn: alle Marillios waren in bloedvorm. Ik denk dat ik Steve Hogarth nooit eerder zo zuiver hoorde zingen. Licht en klank waren optimaal en ook de keuze van de setlist viel bij mij heel erg in de smaak. Onnodig te zeggen dat er geen songs uit het Fish tijdperk meer op het menu stonden. Andere hoogtepunten waren het grootse “Man Of A Thousand Faces” en de titeltrack van Marillion’s nieuwste baby ‘Somewhere Else’.

Bissen met “Neverland” is uitpakken met het beste wat je in huis hebt. Waarna een fan op zijn wenken werd bediend toen die om “Ocean Cloud” vroeg. Voor alle duidelijkheid kregen we slechts een klein stuk uit dit lange werkstuk en misschien was dit wel niet de beste keuze. Zeker niet als later duidelijk werd dat daarom “The Space” sneuvelde. Afsluiter werd het minder bekende: “The Release”, een song die in 1990 ooit mocht dienen als B-kantje voor de single ‘Seasons End” maar wel een erg leuke up-tempo song is.

Ook deze keer was Marillion ‘on the road’ een zeer indrukwekkende vertoning, waardoor iedereen (waaronder ook de sceptici, die vaak alleen warm lopen voor hun eigen persoonlijke Marillion songfavorieten) met een volkomen voldaan gevoel huiswaarts kon keren.

 Setlist: *Splintering Heart, *The Other Half, *You’re Gone, *Faith, *Thank You Whoever You Are, *Afraid Of Sunlight, *A Voice From The Past, *Fantastic Place, *Somewhere Else, *Beautiful, *Man Of A Thousand Faces, *Between You And Me, *King

*Neverland, *Ocean Cloud, *The Release