Met het concert van Dream Theater van twee jaar terug nog levendig in ons geheugen trokken we naar de fonkelnieuwe Lotto Arena voor een nieuwe ontmoeting met de New-Yorkse Prog-Rock iconen. Nadat we ons doorheen de verkeerschaos hadden geploeterd, kwamen we aan in de zusterzaal van het Antwerpse Sportpaleis. De locatie was een uitstekende keuze want vrijwel overal in de nieuwe arena had men een goed (net al te ver) beeld op het podiumgebeuren.
In het verleden zagen we Dream Theater meestal binnen het concept: ‘An Evening With Dream Theater’. Toen boden de heren een avondvullende rockshow van meer dan drie uur.

Deze keer pakten ze het iets anders aan en koos men om in een traditionele formule met een supportact op tour te gaan.
Symphony X mocht iets na 20.00u openen. Van deze Amerikaanse symfonische power-metal band zijn we nooit echt grote fans geweest. Symphony X tapt nochtans uit hetzelfde Dream Theater vat maar doet dit veel minder overtuigend en met veel minder klasse. De band is sinds 1993 actief en maakte een zevental studioalbums. Hun laatste wapenfeit ‘Paradise Lost’ uit 2007 is een vrij donkere conceptplaat, maar ook de titeltrack van dit nieuwe album konden de heren live niet echt degelijk brengen. Als supportact kreeg de band dan ook weinig krediet en moest het hun ganse set afwerken in het donker. Zanger Russell Allen was ook jammer genoeg niet erg goed bij stem. Russell Allen kennen wij vooral van de samenwerking (en de twee schitterende Allen –Lande albums) met Jorn Lande waarin zijn stemgeluid toch veel beter tot zijn recht komt.
Symphony X probeerde wel en tot mijn verwondering kreeg men toch nog de zaal in beweging. Opmerkelijkste momenten waren helaas geen muzikale. Russell Allen probeerde tevergeefs ons nationaal gevoel aan te wakkeren: “The Germans they know how to rock, The French, man they rock,…..”They told me you guys rock”,…enz…
Of hoe hij wat goedkoop de madame van ernaast vloerde, door het publiek aan te manen luider te schreeuwen zodat men “Gwen Fuckin’ Stefani” kon overstemmen. (Gwen Stefani speelde immers diezelfde avond in het Sportpaleis).
Nee, dit Symphony X optreden zal vooral bijblijven als een zeer vlakke, oninteressante vertoning.

Een tape met Dream Theater melodieën gebracht door een strijkerensemble maakte het wachten boeiender. Ondertussen werd het podium klaargemaakt en mochten enkele attributen uit het ‘Systematic Chaos’ concept het podium versieren. De straatlamp, het verkeerslicht, het verbodsbord met Dream Theater logo en enkele reusachtige mieren zorgden voor de theatrale noot. Toen het verkeerslicht rond 21.15u op groen sprong kregen we een kort introductiefilmpje te zien waarin een kort overzichtje van de carrière te zien was.
Onder het bombastische “Also Sprach Zarathustra” van Richard Strauss kwamen de bandleden één voor één het podium op. De single “Constant Motion” zette de zaal meteen in vuur en vlam. Wat een perfect geluid en wat een contrast met het geluid dat Symphony X produceerde. Na de hevige opener sloot “Panic Attack” uit ‘Octavarium’ hier naadloos bij aan. James La Brie, tegenwoordig de trotse bezitter van een snor, klonk opnieuw erg stemvast. La Brie had in het verleden wel eens moeite om de hoogste noten uit zijn strot te halen. Vandaag zingt de man beter dan ooit! “Scarred” uit ‘Awake’ werd ook fenomenaal sterk gebracht maar is niet een van mijn Dream Theater songfavorieten. Dat is “Surrounded” zeker wel! Volgens mij is dit nog steeds de allerbeste Dream Theater song.
“Surrounded (extended ’07 versie)” werd dan ook het hoogtepunt van de avond, mede door de talrijke improvisaties. Deze supersong werd voorzien van een supermelodieuze monstergitaarsolo van virtuoos John Petrucci. Flarden “Comfortably Numb” (Pink Floyd) en stukken van Marillion’s “Sugar Mice” zorgden voor een fenomenale, bloedmooie live versie van deze semi-ballade uit ‘Images And Words’. Ook het gitaar-keyboardduel tussen Petrucci en Jordan Rudess (op zijn gitaarsynthesizer) was buitengewoon spannend.
Daarna keerde men terug naar ‘Systematic Chaos’ om met “The Dark Eternal Night” hard terug te slaan. Op de videoschermen was Dream Theater tijdens deze song te zien in een grappige, entertainende cartoon als de ‘North America Dream Squad’. Een volgend hoogtepunt was “Misunderstood” uit ‘Six Degrees Of Inner Turbulence’. In het begin van de song leek het even mis te gaan (door een wat brommende gitaarsound) maar even later ontpopte deze song zich tot een episch toppunt.
Tot slot kregen we met “In The Presence Of Enemies – Part 1” en “In The Presence Of Enemies – Part 2” de grote finale waar iedereen op gehoopt had. Dit werkstuk wordt op het nieuwe album in twee delen verdeeld (in het begin en aan het einde van het album). Live werden beide delen dus na elkaar gebracht en dat zorgde voor een wervelende apotheose waarin elk Dream Theater lid zijn virtuositeit nogmaals in de verf kon zetten.

Waauw, wat een sterk optreden! Alsof dat nog niet genoeg was verbaasde de band ons andermaal door een ijzersterke medley te brengen als enige encore. De zogenaamde ‘Schmedley Wilcox’ putte uit stukken van “Trial Of Tears”, “Finally Free”, ”Learnin To Live”, “In The Name Of God” en “Octavarium”. Schitterend aan elkaar gesponnen en zeer doeltreffend als afsluiter. Toch wil je deze songs liever integraal horen, maar met een totale concertduur van twee uur mogen we heel erg tevreden zijn. Een super setlist, een band een bloedvorm….kortom een avondje progrock van het allerhoogste niveau.

Setlist: *Intro: 2007 - An Ant Odyssey / Also Sprach Zarathustra *Constant Motion *Panic Attack *Scarred *Surrounded (Extented ’07) *The Dark Eternal Night *Home / The Dance Of Eternity / One Last Time *Misunderstood *In The Presence Of Enemies Part 1 *In The Presence Of Enemies Part 2
*Schmedley Wilcox:
-Trial Of Tears – It’s Raining
-Finally Free
-Learning To Live
-In The Name Of God
-Octavarium / Razor’s Edge

Foto's: http://www.pixagogo.be/3703244144

Organisatie: Live Nation